C:2007:020:FULL

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

EUROPA
EUR-Lex home
EUR-Lex - C:2007:020:FULL - EN

Help

Search tips

Need more search options? Use the Advanced search

Document C:2007:020:FULL

Help

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej, C 20, 27 styczeń 2007

Display all documents published in this Official Journal

HTML

PDF

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 20

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 50 27 stycznia 2007

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2007/C 020/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 326 z 30.12.2006.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2007/C 020/02	Sprawa C-455/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven w dniu 14 listopada 2006 r. — Heemskerk B.V., B.V. v/h Firma Schaap przeciwko Productschap Vee en Vlees	2

2007/C 020/03	Sprawa C-468/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — SOT. LELOS & C. E.E. przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon	3

2007/C 020/04	Sprawa C-469/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon w dniu 21 listopada 2006 r. — PHARMAKEMPORIKI EMPORIAS KAI DIANOMIS PHARMAKEFTIKON PROIONDON przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon	3

2007/C 020/05	Sprawa C-470/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — KONSTANTINOS XIDIAS & C. O.E. przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon	4

2007/C 020/06	Sprawa C-471/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — PHARMAKEMPORIKI EMPORIAS KAI DIANOMIS PHARMAKEFTIKON PROIONDON przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon	5

2007/C 020/07	Sprawa C-472/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — IONAS STROUMSAS E.P.E. przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon	5

2007/C 020/08	Sprawa C-473/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — IONAS STROUMSAS E.P.E. przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Phrmakeftikon Proiondon	6

2007/C 020/09	Sprawa C-474/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — Farmakapothiki Pharma-Group Messinias Anonymi Etaireia przeciwko GlaxoSmithKline Anonymi Emporiki Viomichaniki Etairia Farmakeftikon Proïonton	7

2007/C 020/10	Sprawa C-475/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — K.P. Marinopoulos — Anonimos Etairia Emporias kai Dianomis Pharmakeftikon Proiondon przeciwko Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon	7

2007/C 020/11	Sprawa C-476/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — K.P. Marinopoulos — Anonimos Etairia Emporias kai Dianomis Pharmakeftikon Proiondon przeciwko Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon	8

2007/C 020/12	Sprawa C-477/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — Kokkoris D. Tsanas K. E.P.E. i in. przeciwko Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon	9

2007/C 020/13	Sprawa C-478/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — Kokkoris D. Tsanas K. E.P.E. i in. przeciwko Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon	9

2007/C 020/14	Sprawa C-480/06: Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec	10

2007/C 020/15	Sprawa C-483/06: Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	11

2007/C 020/16	Sprawa C-484/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden w dniu 27 listopada 2006 r. — Fiscale eenheid Koninklijke Ahold NV przeciwko Staatssecretaris von Financiën	11

2007/C 020/17	Sprawa C-486/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Antwerpen (Belgia) w dniu 27 listopada 2006 r. — BVBA Van Landeghem przeciwko Królestwu Belgii	12

2007/C 020/18	Sprawa C-488/06 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 7 września 2006 r. w sprawie T-168/04 L & D, S.A. przeciwko OHIM, wniesione w dniu 27 listopada 2006 r. przez L & D, S.A.	12

2007/C 020/19	Sprawa C-492/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 28 listopada 2006 r. — Consorzio Elisoccorso San Raffaele przeciwko Elilombarda s.r.l.	13

2007/C 020/20	Sprawa C-494/06 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 6 września 2006 r. w sprawie T-304/03, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej, Wam SpA, wniesione w dniu 30 listopada 2006 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich	13

2007/C 020/21	Sprawa C-499/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Koszalinie (Rzeczpospolita Polska) w dniu 8 grudnia 2006 — Halina Nerkowska/Zakład Ubezpieczeń Społecznych	14

	Sąd Pierwszej Instancji
2007/C 020/22	Sprawa T-336/06: Skarga wniesiona w dniu 27 listopada 2006 r. — 2K-Teint i in. przeciwko EBI i Komisji	15

2007/C 020/23	Sprawa T-343/06: Skarga wniesiona w dniu 1 grudnia 2006 r. — Shell Petroleum i in. przeciwko Komisji	16

2007/C 020/24	Sprawa T-344/06: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Total przeciwko Komisji	17

2007/C 020/25	Sprawa T-345/06: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Complejo Agrícola przeciwko Komisji	18

2007/C 020/26	Sprawa T-346/06: Skarga wniesiona w dniu 6 grudnia 2006 r. — IMS przeciwko Komisji	18

2007/C 020/27	Sprawa T-347/06: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Nynäs Petroleum i Nynas Belgium przeciwko Komisji	19

2007/C 020/28	Sprawa T-348/06: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Total Nederland przeciwko Komisji	20

2007/C 020/29	Sprawa T-349/06: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Niemcy przeciwko Komisji	20

2007/C 020/30	Sprawa T-351/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Dura Vermeer Groep przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	21

2007/C 020/31	Sprawa T-352/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Dura Vermeer Infra przeciwko Komisji	21

2007/C 020/32	Sprawa T-353/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Vermeer Infrastructuur przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	22

2007/C 020/33	Sprawa T-354/06: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — BAM NBM Wegenbouw und HBG Civiel przeciwko Komisji	22

2007/C 020/34	Sprawa T-355/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Koninklijke BAM Groep przeciwko Komisji	23

2007/C 020/35	Sprawa T-356/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Koninklijke Volker Wessels Stevin przeciwko Komisji	24

2007/C 020/36	Sprawa T-357/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Koninklijke Wegenbouw Stevin przeciwko Komisji	24

2007/C 020/37	Sprawa T-358/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Wegenbouwmaatschappij J. Heijmans przeciwko Komisji	25

2007/C 020/38	Sprawa T-359/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Heijmans Infrastructuur przeciwko Komisji	25

2007/C 020/39	Sprawa T-360/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Heijmans przeciwko Komisji	26

2007/C 020/40	Sprawa T-361/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Ballast Nedam przeciwko Komisji	26

2007/C 020/41	Sprawa T-362/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Ballast Nedam Infra przeciwko Komisji	27

2007/C 020/42	Sprawa T-363/06: Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Honda Motor Europe przeciwko OHIM — SEAT (MAGIC SEAT)	27

2007/C 020/43	Sprawa T-364/06: Skarga wniesiona w dniu 6 grudnia 2006 r. — Xinhui Alida Polythene przeciwko Radzie	28

2007/C 020/44	Sprawa T-366/06: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Calebus przeciwko Komisji	29

2007/C 020/45	Sprawa T-370/06: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Kuwait Petroleum Corp. i in. przeciwko Komisji	29

2007/C 020/46	Sprawa T-378/06: Skarga wniesiona w dniu 14 grudnia 2006 r. — IMI i in. przeciwko Komisji	30

2007/C 020/47	Sprawa T-380/06: Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2006 r. — Vischim przeciwko Komisji	31

2007/C 020/48	Sprawa T-383/06: Skarga wniesiona w dniu 19 grudnia 2006 r. — Icuna.com przeciwko Parlamentowi	31

2007/C 020/49	Sprawa T-384/06: Skarga wniesiona w dniu 13 grudnia 2006 r. — IBP i International Building Products France przeciwko Komisji	32

2007/C 020/50	Sprawa T-385/06: Skarga wniesiona w dniu 14 grudnia 2006 r. — Aalberts Industries i in. przeciwko Komisji	33

2007/C 020/51	Sprawa T-386/06: Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2006 r. — Pegler przeciwko Komisji	34

2007/C 020/52	Sprawa T-387/06: Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2006 r. — Inter-IKEA przeciwko OHIM (wyobrażenie palety)	35

2007/C 020/53	Sprawa T-388/06: Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2006 r. — Inter-IKEA przeciwko OHIM (przedstawienie palety)	35

2007/C 020/54	Sprawa T-389/06: Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2006 r. — Inter-IKEA przeciwko OHIM (wyobrażenie palety)	35

2007/C 020/55	Sprawa T-390/06: Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2006 r. — Inter-IKEA przeciwko OHIM (wyobrażenie palety)	36

2007/C 020/56	Sprawa T-393/06: Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2006 r. — Makhteshim Agan Holding i in. przeciwko Komisji	36

	Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej
2007/C 020/57	Sprawa F-124/06: Skarga wniesiona w dniu 31 października 2006 r. — Molina Solano przeciwko Europolowi	38

2007/C 020/58	Sprawa F-136/06: Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2006 r. — Reali przeciwko Komisji	38

2007/C 020/59	Sprawa F-137/06: Skarga wniesiona w dniu 27 listopada 2006 r. — Chassagne przeciwko Komisji	39

2007/C 020/60	Sprawa F-139/06: Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2006 r. — Kurrer przeciwko Komisji	39

2007/C 020/61	Sprawa F-141/06: Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2006 r. — Hartwig przeciwko Komisji i Parlamentowi	40

2007/C 020/62	Sprawa F-142/06: Skarga wniesiona w dniu 28 grudnia 2006 r. — Bligny przeciwko Komisji	40

2007/C 020/63	Sprawa F-143/06: Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2006 r. — Continolo przeciwko Komisji	41

2007/C 020/64	Sprawa F-144/06: Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2006 r. — Bleyaert przeciwko Radzie	41

IV Zawiadomienia

ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/1

(2007/C 20/01)

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 326 z 30.12.2006.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 310 z 16.12.2006.

Dz.U. C 294 z 2.12.2006.

Dz.U. C 281 z 18.11.2006.

Dz.U. C 261 z 28.10.2006.

Dz.U. C 249 z 14.10.2006.

Dz.U. C 237 z 30.9.2006.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven w dniu 14 listopada 2006 r. — Heemskerk B.V., B.V. v/h Firma Schaap przeciwko Productschap Vee en Vlees

(Sprawa C-455/06)

(2007/C 20/02)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

College van Beroep voor het bedrijfsleven

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Heemskerk B.V., B.V. v/h Firma Schaap

Strona pozwana: Productschap Vee en Vlees

Pytania prejudycjalne

1a.

Czy organ administracji uprawniony jest do rozstrzygnięcia odbiegającego od treści zaświadczenia sporządzonego przez urzędowego lekarza weterynarii w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 615/98 (1), stwierdzającego, że transport zwierząt, do którego odnosi się zaświadczenie urzędowego lekarza weterynarii, nie jest zgodny z wymogami dyrektywy 91/628/EWG (2)?

1b.	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1a: Czy wykonywanie tego uprawnienia przez organ administracji podlega szczególnym ograniczeniom wynikającym z prawa wspólnotowego i jeżeli tak, to jakim?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1:

Czy w ramach oceny istnienia roszczenia o refundację, na przykład w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 800/1999 (3), organ administracji państwa członkowskiego rozstrzyga kwestię przestrzegania wspólnotowych przepisów dotyczących ochrony zwierząt podczas transportu żywych zwierząt w oparciu o wymogi obowiązujące w danym państwie członkowskim, czy też w oparciu o wymogi państwa bandery statku transportującego żywe zwierzęta i wydającego zezwolenie obejmujące ten statek?

3.	Czy na mocy prawa wspólnotowego istnieje obowiązek rozpatrzenia z urzędu względów wynikających z rozporządzenia (WE) nr 1254/1999 oraz rozporządzenia (WE) nr 800/1999 — tzn. względów, które nie leżą u podstawy sporu?

Czy sformułowanie „przestrzeganie przepisów Wspólnoty dotyczących dobra zwierząt” zawarte w art. 33 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1254/1999 należy rozumieć w ten sposób, że w przypadku stwierdzenia przeładowania statku podczas transportu żywych zwierząt w takim stopniu, że przekroczona została ładowność tego statku przewidziana na podstawie właściwych przepisów o ochronie zwierząt, naruszenie wspólnotowych przepisów o ochronie zwierząt należy stwierdzić jedynie w odniesieniu do liczby zwierząt, o jaką przekroczono dopuszczalną ładowność, czy też naruszenie to należy stwierdzić w odniesieniu do wszystkich transportowanych żywych zwierząt?

Czy skuteczne stosowanie prawa wspólnotowego w drodze uwzględnienia postanowień prawa wspólnotowego z urzędu prowadzi do złamania — mającej swe źródło w niderlandzkim prawie administracyjnym — zasady stanowiącej, że na skutek wniesienia skargi skarżący nie może się znaleźć w sytuacji mniej korzystnej, niż sytuacja, w jakiej znajdowałby się on rezygnując z jej wniesienia?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 615/98 z dnia 18 marca 1998 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych związane z ochroną żywego bydła w czasie transportu (Dz.U. L 82, str. 19).

(2) Dyrektywa Rady z dnia 19 listopada 1991 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i zmieniająca dyrektywy 90/425/EWG oraz 91/496/EWG (Dz.U. L 340, str. 17).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 102, str. 11).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — SOT. LELOS & C. E.E. przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

(Sprawa C-468/06)

(2007/C 20/03)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SOT. LELOS & C. E.E.

Strona pozwana: GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

Czy odmowa ze strony zajmującego pozycję dominującą przedsiębiorstwa dotycząca pełnej realizacji zamówień, które są jej przesłane przez greckich hurtowników produktów farmaceutycznych w przypadku, gdy zmierza ona do ograniczenia ich działalności eksportowej i zmniejszenia dzięki temu szkody wyrządzonej działalnością w zakresie handlu równoległego, stanowi sama w sobie nadużycie w rozumieniu art. 82 WE. Czy na odpowiedź na to pytanie ma wpływ fakt, iż handel równoległy jest niezwykle dochodowy dla hurtowników dzięki różnicom cen stosowanych w obrębie Unii Europejskiej spowodowanych interwencją ze strony państwa, tj. ze względu na fakt, iż rynek produktów farmaceutycznych nie rządzi się zasadami czystej konkurencji, gdyż charakteryzuje się w dużym stopniu wysokim stopniem interwencji ze strony państwa. Wreszcie, czy zadaniem władz krajowych właściwych w dziedzinie konkurencji jest stosowanie wspólnotowych reguł konkurencji w jednakowy sposób zarówno do rynków, które funkcjonują w sposób konkurencyjny, jak i do rynków, na których konkurencja jest zakłócana przez interwencje ze strony państwa.

2)	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

Czy właściwym jest stosowanie kryterium procentowego przekroczenia normalnego spożycia krajowego lub kryterium szkody, jaką ponosi przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą w odniesieniu do ogólnego obrotu i ogólnego zysku. W przypadku odpowiedzi twierdzącej, jak należy określić poziom procentowy przekroczenia i wysokość poniesionej szkody — która przekłada się na procent ogólnego obrotu i zysku — powyżej którego rozpatrywane zachowanie staje się nadużyciem.

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon w dniu 21 listopada 2006 r. — PHARMAKEMPORIKI EMPORIAS KAI DIANOMIS PHARMAKEFTIKON PROIONDON przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

(Sprawa C-469/06)

(2007/C 20/04)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: PHARMAKEMPORIKI EMPORIAS KAI DIANOMIS PHARMAKEFTIKON PROIONDON

Strona pozwana: GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — KONSTANTINOS XIDIAS & C. O.E. przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

(Sprawa C-470/06)

(2007/C 20/05)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: KONSTANTINOS XIDIAS & C. O.E.

Strona pozwana: GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — PHARMAKEMPORIKI EMPORIAS KAI DIANOMIS PHARMAKEFTIKON PROIONDON przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

(Sprawa C-471/06)

(2007/C 20/06)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: PHARMAKEMPORIKI EMPORIAS KAI DIANOMIS PHARMAKEFTIKON PROIONDON.

Strona pozwana: GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — IONAS STROUMSAS E.P.E. przeciwko GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

(Sprawa C-472/06)

(2007/C 20/07)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: IONAS STROUMSAS E.P.E.

Strona pozwana: GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/6

(Sprawa C-473/06)

(2007/C 20/08)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: IONAS STROUMSAS E.P.E.

Strona pozwana: GLAXOSMITHKLINE Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — Farmakapothiki Pharma-Group Messinias Anonymi Etaireia przeciwko GlaxoSmithKline Anonymi Emporiki Viomichaniki Etairia Farmakeftikon Proïonton

(Sprawa C-474/06)

(2007/C 20/09)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon (Grecja)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Farmakapothiki Pharma-Group Messinias Anonymi Etaireia

Strona pozwana: GlaxoSmithKline Anonymi Emporiki Viomichaniki Etairia Farmakeftikon Proïonton

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — K.P. Marinopoulos — Anonimos Etairia Emporias kai Dianomis Pharmakeftikon Proiondon przeciwko Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

(Sprawa C-475/06)

(2007/C 20/10)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: K.P. Marinopoulos — Anonimos Etairia Emporias kai Dianomis Pharmakeftikon Proiondon

Strona pozwana: Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/8

(Sprawa C-476/06)

(2007/C 20/11)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: K.P. Marinopoulos — Anonimos Etairia Emporias kai Dianomis Pharmakeftikon Proiondon

Strona pozwana: Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 21 listopada 2006 r. — Kokkoris D. Tsanas K. E.P.E. i in. przeciwko Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

(Sprawa C-477/06)

(2007/C 20/12)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kokkoris D. Tsanas K. E.P.E. i in.

Strona pozwana: Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/9

(Sprawa C-478/06)

(2007/C 20/13)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kokkoris D. Tsanas K. E.P.E. i in.

Strona pozwana: Glaxosmithkline Anonimi Emporiki Viomichaniki Etairia Pharmakeftikon Proiondon

Pytania prejudycjalne

2.	Jak należy oceniać ewentualny charakter nadużycia w przypadku, gdyby Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że ograniczenie handlu równoległego z przytoczonych powyżej powodów nie zawsze stanowi nadużycie, gdy jest ono dokonane przez przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą.

W szczególności:

2.1

2.2

Czy należy podążać tokiem rozumowania opartym na wyważaniu interesów i — jeśli tak — jakiego rodzaju interesy należy wziąć pod uwagę.

Dokładniej rzecz ujmując:

a)	czy ma tu znaczenie fakt, iż pacjent-odbiorca końcowy czerpie ograniczoną korzyść finansową z handlu równoległego; oraz

b)	czy i w jakim stopniu należy wziąć pod uwagę interes organów ubezpieczeniowych w zdobywaniu tańszych leków.

2.3	Jakie kryteria i założenia należy uznać za właściwe w niniejszej sprawie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/10

Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-480/06)

(2007/C 20/14)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: X. Lewis i B. Schima)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że zezwalając Landkreise Rotenburg (Wümme), Harburg, Soltau-Fallingbostel i Stade na bezpośrednie zawarcie z Stadtreinigung Hamburg umowy o unieszkodliwianie odpadów z pominięciem wspólnotowego ogłoszenia o zamówieniu i trybu procedury otwartej lub ograniczonej, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie art. 8 w związku z tytułem III do VI dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (1)

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 18 grudnia 1995 r. cztery Landkreise (okręgi administracyjne) Dolnej Saksonii zawarły z Stadtreinigung Hamburg, jednostką prawa publicznego, umowę o świadczenie usług unieszkodliwiania odpadów. Umowa została zawarta bez przeprowadzenia postępowania w zakresie udzielania zamówień publicznych i z pominięciem europejskiego ogłoszenia o zamówieniu.

Landkreise są instytucjami zamawiającymi a wskazana umowa jest pisemną umową o odpłatne świadczenie usług. Umowa ta przekracza próg, od którego uzależnione jest zastosowanie dyrektywy 92/50/EWG i jest wobec tego, zdaniem Komisji, objęta zakresem stosowania dyrektywy.

Fakt, że Stadtreinigung Hamburg jest sama instytucją zamawiającą nie zmienia zdaniem Komisji okoliczności, że wskazana umowa jest objęta zakresem stosowania dyrektywy 92/50/EWG: jak wyraźnie rozstrzygnął Trybunał, dyrektywy w dziedzinie zamówień publicznych mają zastosowanie również, gdy instytucja zamawiająca zamierza zawrzeć na piśmie, z jednostką formalnie odrębną i niezależną od niej w zakresie podejmowania decyzji, umowę przewidującą wynagrodzenie.

Wobec tego brak jest zdaniem Komisji jakiejkolwiek okoliczności uzasadniającej bezpośrednie udzielenie omawianego zamówienia, w trybie procedury negocjacyjnej, bez uprzedniego ogłoszenia o zamówieniu.

Komisja stwierdza, że nie może zgodzić się z tezą rządu niemieckiego, w świetle której, niezależnie od wybranej formy prawnej, współpraca gminna, jako emanacja prawa do autonomii wspólnot lokalnych, nie jest objęta przepisami o zamówieniach publicznych. Skutkiem prawa do autonomii wspólnot lokalnych nie może być bowiem przyzwolenie na naruszanie przez wspólnoty lokalne przepisów o zamówieniach publicznych. Gdy wspólnoty lokalne zawierają umowy o świadczenie usług z innymi jednostkami, niezależnie od tego czy te ostatnie są instytucjami zamawiającymi czy też nie, do umów tych mają zastosowanie przepisy o zamówieniach publicznych. Komisja dodaje, że rząd niemiecki nie był w stanie wykazać, że z powodów technicznych omawiane usługi mogły zostać powierzone wyłącznie konkretnemu usługodawcy.

Komisja stwierdza zatem, że zezwalając na bezpośrednie zawarcie umowy o świadczenie usług unieszkodliwiania odpadów, z pominięciem procedury udzielania zamówień publicznych i wspólnotowego ogłoszenia o zamówieniu, Republika Federalna Niemiec naruszyła zobowiązania, które na niej ciążą na mocy dyrektywy 92/50/EWG.

(1) Dz.U. L 209, str. 1.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/11

Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-483/06)

(2007/C 20/15)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: L. Pignataro, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że Republika Włoska wyłączając spod zakazu sponsorowania imprezy lub działań prowadzonych w jej ramach, w przypadku gdy odbywa się ona wyłączenie na terytorium państwa włoskiego, uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 5 ust. 1 dyrektywy 2003/33/WE (1);

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Ustawodawstwo włoskie wprowadza odstępstwo od zakazu sponsorowania ustanowionego w art. 5 ust. 1, które nie zostało przewidziane w dyrektywie 2003/33/WE.

(1) Dz. U. L 152, str. 16.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden w dniu 27 listopada 2006 r. — Fiscale eenheid Koninklijke Ahold NV przeciwko Staatssecretaris von Financiën

(Sprawa C-484/06)

(2007/C 20/16)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Fiscale eenheid (jednostka wyodrębniona dla celów podatkowych) Koninklijke Ahold NV.

Strona pozwana: Staatssecretaris von Financiën.

Pytania prejudycjalne

Czy zaokrąglanie kwoty podatku od wartości dodanej jest regulowane wyłącznie przez prawo krajowe czy też stanowi ono — w szczególności w świetle art. 2 ust. 1 i 2 pierwszej dyrektywy (1) i art. 11 część A ust. 1 lit. a) oraz art. 22 ust. 3 lit. b) zdanie pierwsze (w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2004 r.) i ust. 5 szóstej dyrektywy (2) — zagadnienie objęte zakresem prawa wspólnotowego?

2)	Jeżeli hipoteza druga pytania pierwszego jest prawidłowa: Czy z przywołanych przepisów dyrektyw wynika, że państwo członkowskie jest zobowiązane do dopuszczenia stosowania metody zaokrąglenia do wartości pozycji faktury w dół również wtedy, gdy faktura lub deklaracja obejmują różne pozycje?

(1) Pierwsza dyrektywa Rady 67/227/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych (Dz.U. L 71, str. 1301).

(2) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Antwerpen (Belgia) w dniu 27 listopada 2006 r. — BVBA Van Landeghem przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-486/06)

(2007/C 20/17)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van beroep te Antwerpen (Belgia).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: BVBA Van Landeghem.

Strona pozwana: Królestwo Belgii.

Pytania prejudycjalne

Czy pojazdy typu pick-ups — tzn. pojazdy o napędzie silnikowym, składające się po pierwsze z zamkniętej kabiny pełniącej funkcję kabiny pasażerskiej, przy czym za siedzeniem kierowcy znajdują się składane lub wyjmowane siedzenia z trzema punktami mocowania, a po drugie z części bagażowej oddzielonej od kabiny pasażerskiej, nie wyższej niż 50 cm, otwieranej jedynie z tyłu i nie posiadającej żadnego wyposażenia służącego unieruchomieniu ładunku —, posiadające luksusowe wyposażenie wnętrza pojazdu, obejmujące wszystkie dostępne opcje (włącznie z elektryczną regulacją siedzenia, skórzanymi obiciami, elektrycznym ustawianiem lusterek oraz szyb, sprzętem stereo z odtwarzaczem CD), system hamulcowy ABS, automatyczną skrzynia biegów, silnik benzynowy o pojemności od 4 do 8 litrów o wysokim zużyciu paliwa, napęd na cztery koła oraz luksusowe (sportowe) felgi, które zostały zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu we Wspólnocie w okresie od dnia 10 kwietnia 1995 r. do dnia 4 grudnia 1997 r. należy zaklasyfikować jako pojazdy samochodowe i pozostałe pojazdy mechaniczne przeznaczone zasadniczo do przewozu osób (inne niż te objęte pozycją 8702), włącznie z samochodami osobowo-towarowymi (kombi) oraz samochodami wyścigowymi do pozycji 8703 ówcześnie obowiązującej nomenklatury scalonej (pierwotnie uregulowanej przez rozporządzenie Rady [EWG] nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, Dz.U. L 256 z 7.9.1987, str. 1) czy tez jako pojazdy samochodowe do transportu towarowego do pozycji 8704 ówcześnie obowiązującej nomenklatury scalonej, czy też może do innej pozycji aniżeli pozycje 8703 i 8704 ówcześnie obowiązującej nomenklatury scalonej?

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/12

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 7 września 2006 r. w sprawie T-168/04 L & D, S.A. przeciwko OHIM, wniesione w dniu 27 listopada 2006 r. przez L & D, S.A.

(Sprawa C-488/06 P)

(2007/C 20/18)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: L & D, S.A. (przedstawiciel: adwokat S. Miralles Miravet)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Julius Sämann Ltd

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji w całości,

—

stwierdzenie nieważności pkt 1 i 3 sentencji decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 15 marca 2004 r., w zakresie w jakim po pierwsze uchylono częściowo decyzję Wydziału Sprzeciwów i odmówiono rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla towarów należących do klas 3 i 5 oraz po drugie obciążono każdą ze stron kosztami poniesionymi przez nie w postępowaniu w sprawie sprzeciwu i w postępowaniu odwoławczym,

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 (1)

Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, stwierdzając: (i) że wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy nr 91.991 uzyskał charakter odróżniający; (ii) że graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Aire Limpio”, o którego rejestrację wniesiono (zgłoszenie nr 252.288) i wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy nr 91.991 są podobne; (iii) że istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

Naruszenie art. 7 rozporządzenia nr 40/94

Wydział Sprzeciwów OHIM (decyzja z dnia 25 lutego 2003 r.) i Izba Odwoławcza (decyzja z dnia 15 marca 2004 r.) ograniczyli się w dokonanym przez nich badaniu do znaku towarowego, o którego rejestrację wniesiono („Aire Limpio” — zgłoszenie nr 252.288), i do wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego nr 91.991. Jednak Sąd Pierwszej Instancji oparł się również na dokumentach dotyczących innych znaków towarowych, a w szczególności odnoszących się do międzynarodowego znaku towarowego nr 328.915 „ABRE MAGIQUE”. W konsekwencji uzasadnienie zaskarżonego wyroku odnosi się do znaku towarowego, który sam pozwany wykluczył z analizy porównawczej przeprowadzonej w celu ustalenia istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. W ten sposób wnosząca odwołanie nie mogła bronić się w wystarczający sposób wobec twierdzeń i danych dotyczących innych znaków, różniących się od wspólnotowego znaku towarowego nr 91.991, na których oparte zostało rozstrzygnięcie zaskarżonego wyroku Sądu Pierwszej Instancji.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 28 listopada 2006 r. — Consorzio Elisoccorso San Raffaele przeciwko Elilombarda s.r.l.

(Sprawa C-492/06)

(2007/C 20/19)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Consorzio Elisoccorso San Raffaele

Strona pozwana: Elilombarda s.r.l.

Pytanie prejudycjalne

„Czy art. 1 dyrektywy Rady 89/665/EWG (1) z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, w wersji zmienionej przez dyrektywę Rady 92/50/EWG (2) z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącą się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi należy rozumieć w ten sposób, iż sprzeciwia się on temu, aby zgodnie z prawem krajowym odwołanie od decyzji udzielenia zamówienia mogło zostać wniesione indywidualnie przez zaledwie jednego z członków stowarzyszenia ad hoc nieposiadającego osobowości prawnej, które to stowarzyszenie jako takie uczestniczyło w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego i które nie uzyskało owego zamówienia”.

(1) Dz.U. L 395, str. 33.

(2) Dz.U. L 209, str. 1.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/13

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 6 września 2006 r. w sprawie T-304/03, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej, Wam SpA, wniesione w dniu 30 listopada 2006 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-494/06 P)

(2007/C 20/20)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Di Bucci et E. Righini)

Druga strona postępowania: Republika Włoska, Wam SpA

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 6 września 2006 r. w sprawach połączonych T-304/04 i T-316/04 Republika Włoska i Wam przeciwko Komisji Europejskiej, oraz

—	ostateczne orzeczenie w zakresie sporu i oddalenie tej skargi jako bezzasadnej,

—	posiłkowo przekazanie sprawy Sądowi w celu wydania nowego wyroku,

—	obciążenie Republiki Włoskiej i Wam SpA kosztami postępowania poniesionymi we wszystkich instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi jeden zarzut na poparcie swojego odwołania. Uznając, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji było niewystarczające do stwierdzenia wpływu pomocy na wymianę handlową i konkurencję, Sąd naruszył przepisy art. 87 ust. 1 w związku z art. 253 WE i w sprzeczny sposób uzasadnił wyrok.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Koszalinie (Rzeczpospolita Polska) w dniu 8 grudnia 2006 — Halina Nerkowska/Zakład Ubezpieczeń Społecznych

(Sprawa C-499/06)

(2007/C 20/21)

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Sąd Okręgowy w Koszalinie

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Halina Nerkowska

Strona pozwana: Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Koszalinie

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 18 WE gwarantujący obywatelom Unii Europejskiej prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, stanowi przeszkodę w obowiązywaniu uregulowania prawnego krajowego określonego w art. 5 ustawy z dnia 29.5.1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz.U. 2.9.1987 z późniejszymi zmianami) w zakresie, w jakim uzależnia wypłatę świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy w związku z pobytem w miejscach odosobnienia od spełnienia warunku pobytu osoby uprawnionej na obszarze Państwa Polskiego?

Sąd Pierwszej Instancji

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/15

Skarga wniesiona w dniu 27 listopada 2006 r. — 2K-Teint i in. przeciwko EBI i Komisji

(Sprawa T-336/06)

(2007/C 20/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: 2K-Teint SARL, Mohamed Kermoudi, Khalid Kermoudi, Laila Kermoudi, Mounia Kermoudi, Salma Kermoudi i Rabia Kermoudi (Casablanca, Maroko) (przedstawiciel: P. Thomas, adwokat)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (Luksemburg, Wielkie Księstwo Luksemburga) i Komisja Wspólnot Europejskich (Bruksela, Belgia)

Żądania strony skarżącej

—	Przyjęcie niniejszej skargi i stwierdzenie jej zasadności,

—	zobowiązanie EBI do udostępnienia całości dokumentacji dotyczącej pożyczki służącej nabyciu udziałów w kapitale spółki 2K-Teint, w tym korespondencję z BNDE dotyczącą tej sprawy, pod groźbą kary w wysokości 10 000 EUR za każdy dzień zwłoki;

—	stwierdzenie, że EBI ponosi odpowiedzialność quasi-deliktową wobec skarżących z powodu błędów, naruszeń, zaniedbań i zaniechań jakich dopuścił się względem skarżących;

—	stwierdzenie poniesienia przez skarżących szkody (określonej zgodnie z wskazaniami zawartymi w skardze);

—	zarządzenie przeprowadzenia opinii biegłych odnośnie zakresu i zasadności wskazanych szkód;

—

zasądzenie od EBI oraz/lub Wspólnoty Europejskiej solidarnie lub in solidum zapłaty na rzecz skarżących odszkodowania z tytułu wskazanych powyżej przyczyn, przeliczonego na euro (zgodnie z poniższymi wskazaniami) oraz odsetek ustawowych poczynając od złożenia przez skarżących pierwszego pozwu, tj. pozwu wniesionego do Tribunal d'arrondissement de Luxembourg w dniu 17 czerwca 2003 r., do dnia całkowitej zapłaty;

—	stwierdzenie, że wyrok, który zostanie wydany będzie podlegał natychmiastowemu wykonaniu niezależnie od środków zaskarżenia oraz bez obowiązku złożenia zabezpieczenia;

—

zasądzenie od EBI oraz/lub Wspólnoty Europejskiej solidarnie lub in solidum zapłaty na rzecz skarżących nieuwzględnionej w kosztach postępowania kwoty wydatków w tymczasowej wysokości 12 500 EUR, jakie skarżący ponieśli w związku z kosztami obrony oraz uczestnictwa w rozprawie, obciążenie ich którą byłoby niesłuszne;

—	obciążenie EBI oraz/lub Wspólnoty Europejskiej kosztami postępowania;

—	zastrzeżenie na rzecz skarżących wszelkich roszczeń, żądań i środków prawnych.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z umową o finansowanie podpisaną w Luksemburgu w dniu 28 kwietnia 1994 r. EBI, działając w imieniu i na rachunek Wspólnoty Europejskiej na podstawie upoważnienia udzielonego przez Komisję Europejską przyznał Królestwu Maroka z tytułu pomocy dotyczącej kapitału obciążonego ryzykiem warunkową pożyczkę przeznaczoną na finansowanie projektów produkcyjnych, głównie w sektorze przemysłowym, w szczególności realizowanych przy udziale przedsiębiorstw (osób fizycznych i prawnych) z Unii Europejskiej [projekt Prêt Global Secteur Financier II (globalna pożyczka dla sektora finansowego II)]. Zgodnie z umową kwota pożyczki EBI dla Maroka podlegała retrocesji w celu finansowania projektów określonych w umowach w formie pożyczek udzielanych przez banki marokańskie, działające w konsekwencji jako finansowe instytucje pośredniczące. Wskazane pożyczki podlegające retrocesji służyły zapewnieniu finansowania przez finansowe instytucje pośredniczące pożyczek lub udziałów w kapitale przedsiębiorstw marokańskich, będących końcowymi beneficjentami. Udzielenie każdej z pożyczek na rzecz przedsiębiorstw powinno było zostać dokonane w formie umowy zawartej między bankiem i przedsiębiorstwem, którego dotyczy objęcie udziałów. Instytucja pośrednicząca była zobowiązana do przedstawienia EBI wniosków o finansowanie udziału lub pożyczki w celu zatwierdzenia go w porozumieniu z państwem marokańskim. EBI był zobowiązany do zawiadomienia państwa marokańskiego o zatwierdzeniu wniosku oraz do przekazania kopii tego zawiadomienia finansowej instytucji pośredniczącej.

W dniu 12 października 1994 r. podpisano umowę o retrocesji między Królestwem Maroka i Banque Nationale pour le Développement Economique (krajowym bankiem rozwoju gospodarczego, zwanym dalej BNDE), który stał się jedną z finansowych instytucji pośredniczących w rozumieniu umowy zawartej między EBI i Królestwem Maroka. W dniu 29 listopada 1995 r. w ramach drugiej linii EBI zawarto umowę pożyczki między BNDE i skarżącymi, z zastrzeżeniem wyrażenia zgody przez EBI oraz otrzymania środków przez BNDE. Umowa dotyczyła częściowego finansowania udziału w spółce 2K-Teint. W piśmie z dnia 14 października 1994 r. EBI udzielił zgody na przyznanie finansowania na realizację projektu 2K-Teint.

W niniejszej skardze dotyczącej pozaumownej odpowiedzialności Wspólnoty skarżący żądają naprawienia szkody, którą ponieśli w wyniku zarzucanego błędnego działania EBI w wykonaniu obowiązków przedstawiciela Wspólnoty w ramach zarządzania rzeczoną pożyczką. Powołują oni w szczególności wyjątkową opieszałość w zakresie przekazania środków z pożyczki, udostępnionej dopiero w lipcu 1997 r., która to okoliczność zmusiła skarżących do zaciągnięcia pożyczki krótkoterminowej w BNDE. Niewypełnienie obowiązków finansowych ciążących na skarżących doprowadziło do wszczęcia przez BNDE postępowania egzekucyjnego przed sądem krajowym. Wyrokiem sądu marokańskiego spółka 2K-Teint została zobowiązana do sprzedaży swego przedsiębiorstwa.

Skarżący powołują przede wszystkim szereg nieprawidłowości, jakich BNDE dopuścił się w zakresie zarządzania środkami wspólnotowymi, o których to nieprawidłowościach powiadomili oni EBI, wzywając go do podjęcia działań. Skarżący zarzucają EBI zaniechanie podjęcia działań w związku z przekazanymi informacjami. Wskazują oni, że EBI był zobowiązany do podjęcia działań, bowiem BNDE działał, o ile nie na podstawie instrukcji jako jego pełnomocnik, to co najmniej jako pozorny pełnomocnik uwzględniając, iż EBI zastrzegł sobie znaczącą rolę w zakresie decyzji dotyczących rzeczonych pożyczek.

Ponadto skarżący utrzymują, że EBI powinien ponieść odpowiedzialność nie tylko za błędy BNDE wynikające z tego stosunku prawnego, lecz również za własne niedociągnięcia i naruszenia. Zarzucają oni EBI brak nadzoru i efektywnej kontroli wykorzystania środków od czasu otrzymania ich przez podmioty marokańskie, co w rezultacie sprzyjało, a nawet potęgowało zarzucane nieprawidłowe działania BNDE. Skarżący zarzucają EBI poważne naruszenia, zaniedbania i zaniechania dotyczące obowiązku ostrożności, staranności i rozwagi w zakresie zarządzania środkami wspólnotowymi.

Skarżący wskazują, że szkody jakie ponieśli pozostają w bezpośrednim związku z zaniechaniami i naruszeniami po stronie EBI. Wnoszą zatem o zobowiązanie EBI do naprawienia rzeczonych szkód.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/16

Skarga wniesiona w dniu 1 grudnia 2006 r. — Shell Petroleum i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-343/06)

(2007/C 20/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Shell Petroleum NV (Haga, Niderlandy), The Shell Transport and Trading Company Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Shell Nederland Verkoopmaatschappij BV (Capelle aan den IJssel, Niderlandy) (Przedstawiciele: adwokaci O.W. Brouwer, W. Knibbeler i S. Verschuur)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Shell Petroleum NV i The Shell Transport and Trading Company Ltd wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności w całości decyzji Komisji z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (w sprawie COMP/F/38.456 — Asfalt — Niderlandy, zwanej dalej „decyzją”) w zakresie, w jakim dotyczy ona Shell Petroleum NV i The Shell Transport and Trading Company Ltd lub

—

tytułem żądania ewentualnego, częściowe stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim stwierdza się w niej, że Shell Petroleum NV i The Shell Transport and Trading Company Ltd naruszyły art. 81 WE w okresie między 1 kwietnia 1994 r. i 19 lutego 1996 r. oraz obniżenie nałożonej na nie grzywny oraz

—	w każdym razie, obniżenie grzywny nałożonej na Shell Petroleum NV i The Shell Transport and Trading Company Ltd na podstawie decyzji;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez Shell Petroleum NV i The Shell Transport and Trading Company Ltd w związku z zapłatą grzywny w całości lub w części albo też z ustanowieniem gwarancji bankowej;

—	podjęcie jakichkolwiek innych środków uznanych za właściwe przez Sąd.

Shell Nederland Verkoopmaatschappij BV wnosi do Sądu o:

—	częściowe stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim stwierdza się w niej, że spółka Shell Nederland Verkoopmaatschappij BV naruszyła art. 81 WE w okresie między 1 kwietnia 1994 r. i 19 lutego 1996 r. oraz obniżenie nałożonej na nią grzywny oraz

—	w każdym razie, obniżenie grzywny nałożonej na Shell Nederland Verkoopmaatschappij BV na podstawie decyzji;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez Shell Verkoopmaatschappij BV w związku z zapłatą grzywny w całości lub w części albo też z ustanowieniem gwarancji bankowej;

—	podjęcie jakichkolwiek innych środków uznanych za właściwe przez Sąd.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące stwierdzają, że błędy co do prawa i błędy w ocenie leżą u podstaw następujących elementów decyzji:

a)	stwierdzenia, że Shell Verkoopmaatschappij BV był inicjatorem i liderem kartelu;

b)	przypisania The Shell Transport and Trading Company Ltd oraz Shell Petroleum NV odpowiedzialności za naruszenie;

c)	podwyższenia grzywny z powodu powtarzających się naruszeń;

d)	obliczenia kwoty wyjściowej grzywny dla Shell Nederland Verkoopmaatschappij BV;

e)	czasu trwania naruszenia.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/17

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Total przeciwko Komisji

(Sprawa T-344/06)

(2007/C 20/24)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Total SA (Courbevoie, Francja) (Przedstawiciele: adwokaci A. Gosset-Grainville, L. Godfroid i A. Lamothe)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	na podstawie art. 230 WE stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 września 2006 r. w sprawie COMP/F/38.456 w zakresie, w jakim w art. 1 lit. m), 2 lit. m), 3 i 4 dotyczy ona spółki TOTAL SA;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 lit. m) i art. 2 lit. m) oraz odpowiednie obniżenie kwoty grzywny nałożonej na spółkę TOTAL SA na podstawie wspomnianej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 4090 wersja ostateczna z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/F/38.456 — Asfalt — Niderlandy), dotyczącej serii porozumień i praktyk uzgodnionych mających za przedmiot ustalanie dla sprzedaży i zakupu asfaltu drogowego w Niderlandach ceny brutto, jednolitego rabatu od ceny brutto na rzecz przedsiębiorstw budownictwa drogowego uczestniczących w kartelu oraz mniejszego maksymalnego rabatu dla innych przedsiębiorstw budownictwa drogowego. Tytułem żądania ewentualnego skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności lub przynajmniej istotne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na nią w zaskarżonej decyzji.

Na poparcie głównego żądania skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.

W pierwszej kolejności podnosi ona, że Komisja naruszyła zasady dotyczące przypisania spółce dominującej odpowiedzialności za praktyki wdrożone przez jej spółkę zależną. Skarżąca stwierdza, że Komisja niesłusznie przypisała jej sporne naruszenie popełnione przez jej spółkę zależną TOTAL Nederland NV i w konsekwencji uznała ją za solidarnie odpowiedzialną za wspomniane naruszenia. Skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła prawo, uznając, że posiadanie przez skarżącą 100 % udziałów w kapitale jej spółki zależnej wystarczało do stwierdzenia, że skarżąca wywierała na nią decydujący wpływ. Skarżąca zarzuca Komisji naruszenie prawa także poprzez nierzetelne zbadanie wszystkich dowodów pozwalających na wskazanie podmiotów, które w ramach grupy Total mogły być odpowiedzialne za sporne praktyki.

Po drugie skarżąca zarzuca Komisji naruszenie zasad znajdujących zastosowanie w postępowaniu dowodowym, ponieważ nie wykazała ona, że skarżąca wywierała decydujący wpływ na politykę handlową swojej spółki zależnej TOTAL Nederland NV na właściwym rynku oraz nie uwzględniła informacji przedstawionych przez spółkę TOTAL SA w celu umożliwienia jej określenia w ramach grupy Total przedsiębiorstwa, którego dotyczyło naruszenie.

Skarżąca uważa ponadto, że Komisja naruszyła zakaz postępowania w arbitralny sposób, stwierdzając w zaskarżonej decyzji, że dysponowała ona swobodnym uznaniem przy wskazaniu w ramach przedsiębiorstwa podmiotów, które uznała ona za odpowiedzialne za popełnienie naruszenia.

Skarżąca podnosi wreszcie, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji poprzez niezwrócenie się do TOTAL SA z żądaniem udzielenia informacji na etapie dochodzenia.

W ramach żądania ewentualnego skarżąca podnosi dwa zarzuty na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności lub przynajmniej obniżenie grzywny nałożonej na nią w zaskarżonej decyzji. Skarżąca uważa, że Komisja naruszyła zasady stosowane przy ustalaniu grzywien. Stwierdza ona, że nawet gdyby okoliczności faktyczne należało przypisać TOTAL SA, data przyjęta przez Komisję w celu określenia chwili rozpoczęcia przez skarżącą uczestniczenia w naruszeniu była nieprawidłowa, a Komisja nie uzasadniła w sposób wystarczający pod względem prawnym swojej decyzji w tym względzie. Skarżąca podnosi ponadto, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności poprzez zastosowanie odstraszającego współczynnika mnożenia w wysokości 1,5, który został oparty na światowych obrotach grupy Total w okresie referencyjnym, chociaż w odniesieniu do tego okresu skarżącej nie przedstawiono żadnego zarzutu.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/18

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Complejo Agrícola przeciwko Komisji

(Sprawa T-345/06)

(2007/C 20/25)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Complejo Agrícola (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: D.A. Menéndez Menéndez i Da. G. Yanguas Montero)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uwzględnienie skargi;

—	dopuszczenie i zbadanie zgłoszonych dowodów z dokumentów;

—

stwierdzenie nieważności w części art. 1 łącznie z załącznikiem 1 do decyzji Komisji Europejskiej z dnia 19 lipca 2006 r. w zakresie dotyczącym uznania Acebuchales za teren mający znaczenie dla Wspólnoty i przywrócenie pełni praw własności Complejo Agricola do części gospodarstwa rolnego niespełniającej warunków środowiskowych niezbędnych do uznania za teren mający znaczenie dla Wspólnoty;

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Complejo Agrícola.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga skierowana jest przeciwko decyzji Komisji z dnia 19 lipca 2006 r. przyjmującej na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG wykaz terenów śródziemnomorskiego regionu biogeograficznego, mających znaczenie dla Wspólnoty (1) w zakresie dotyczącym uznania za teren mający znaczenie dla Wspólnoty (SCI) ES6120015 „Acebuchales de la Campiña sur de Cádiz”, jako że skarżący jest właścicielem gospodarstwa rolnego leżącego w granicach tego terenu.

Na poparcie skargi skarżący twierdzi, że:

—

Komisja przekroczyła swoje uprawnienia, uznając za teren mający znaczenie dla Wspólnoty „Acebuchales de la Campiña sur de Cádiz”, obejmujące gospodarstwo należące do skarżącej, wskutek błędnego zastosowania kryteriów określonych w załącznikach I, II i III do dyrektywy 92/43/EWG. Ponadto błędne zastosowanie przez Komisję kryteriów określonych w załączniku III do dyrektywy 92/43/EWG doprowadziło do uznania za teren mający znaczenie dla Wspólnoty znaczny obszar należących do skarżącej gruntów niemających żadnych walorów środowiskowych, co stanowi naruszenie zasady proporcjonalności i legalności.

—

Uznanie tego terenu za mający znaczenie dla Wspólnoty spowodowało nieuzasadnione i nieproporcjonalne ograniczenie uprawnień wynikających z przysługującego skarżącej prawa własności wchodzących w skład gospodarstwa objętego granicami terenu „Acebuchales de la Campiña sur de Cádiz” gruntów niemających wartości środowiskowej.

—	Skarżący nie miał możliwości uczestniczenia w postępowaniu prowadzącym do uznania „Acebuchales de la Campiña sur de Cádiz” za teren mający znaczenie dla Wspólnoty, co stanowi naruszenie prawa do przedstawienia stanowiska oraz zasady bezpieczeństwa prawnego.

(1) Dz.U. L 259 z 21.9.2006, str. 1.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/18

Skarga wniesiona w dniu 6 grudnia 2006 r. — IMS przeciwko Komisji

(Sprawa T-346/06)

(2007/C 20/26)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: IMS Industria Masetto Schio srl (Schio, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Colonna i T.E. Romolotti)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności opinii Komisji C(2006)3914 z dnia 6 grudnia 2006 r. oraz ustalenie istnienia prawa skarżącej do odszkodowania za szkody wyrządzone wskutek wydania tej opinii,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania zgodnie z art. 87 i nast. regulaminu.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko opinii Komisji C(2006)3914 z dnia 6 grudnia 2006 r. dotyczącej wprowadzonego przez władze francuskie środka ustanawiającego zakaz w odniesieniu do pewnych pras mechanicznych marki IMS.

Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi:

—

brak uwzględnienia przez Komisję wyroku francuskiego Conseil d'État z dnia 6 listopada 2002 r. Bezsprzeczne jest w tym zakresie, że wyrokiem nr 238453 z dnia 6 listopada 2002 r. francuski Conseil d'État wskazał na uchybienia w postępowaniu, w ramach którego podjęto interministerialną decyzję francuską z dnia 27 lipca 2001 r. i stwierdził jej nieważność. Komisja wydała zatem swą opinię w odniesieniu do aktu, który w świetle prawa państwa członkowskiego ustanawiającego ten akt, jest nieważny. Wobec tego opinia ta jest sprzeczna z prawem, jako że potwierdza akt, którego nieważność została stwierdzona przez właściwe władze i który nie wywiera już skutków prawnych,

—	błąd w ocenie istoty sprawy. Zdaniem skarżącej dokonana przez Komisję ocena istoty sprawy jest dotknięta błędem, wskutek nieprawidłowej oceny cech produkowanych przez IMS maszyn, pod względem ich zgodności technicznej z obowiązującymi przepisami,

—	co się tyczy naprawienia szkody IMS twierdzi, że ze wskazanych powyżej powodów poniosła i nadal ponosi nieuzasadnione szkody objęte odpowiedzialnością pozaumowną Komisji, która dopuściła się błędu nie uwzględniając nieważności decyzji francuskiej oraz dokonała błędnej oceny produktów IMS.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/19

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Nynäs Petroleum i Nynas Belgium przeciwko Komisji

(Sprawa T-347/06)

(2007/C 20/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AB Nynäs Petroleum (Sztokholm, Szwecja) i Nynas Belgium AB (Zaventem, Belgia) (Przedstawiciele: A. Howard, Barrister oraz M. Dean, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji w zakresie, w jakim AB Nynas jest w nim pociągnięta do odpowiedzialności solidarnej;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji w zakresie, w jakim nakłada się w nim na Nynas grzywnę w wysokości 13,5 mln EUR lub ewentualnie odpowiednie obniżenie grzywny oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 4090 wersja ostateczna z dnia 13 września 2006 r. w sprawie COMP/F/38.456 — Asfalt — Niderlandy, w której Komisja uznała, że skarżące wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyły art. 81 WE poprzez regularne wspólne ustalanie dla sprzedaży i zakupu asfaltu drogowego w Niderlandach ceny brutto, jednolitego rabatu od ceny brutto na rzecz przedsiębiorstw budownictwa drogowego uczestniczących w kartelu oraz mniejszego maksymalnego rabatu dla innych przedsiębiorstw budownictwa drogowego.

Na poparcie swej skargi skarżące w pierwszej kolejności podnoszą, że Komisja popełniła błędy co do prawa i błędy w ocenie, uznając spółkę Nynäs Petroleum za solidarnie odpowiedzialną za naruszenie popełnione przez Nynas Belgium, ponieważ Nynas Belgium prowadził działalność jako autonomiczny podmiot prawny, który określał swoją politykę handlową niezależnie od Nynäs Petroleum. Skarżące twierdzą, że Komisja nie wykazała, iż spółka Nynäs Petroleum była uprawniona do kierowania działaniami Nynas Belgium w stopniu pozbawiającym tę ostatnią faktycznej niezależności w określaniu własnego zachowania na rynku.

W drugiej kolejności skarżące stwierdzają, że Komisja naruszyła przepisy komunikatu w sprawie współpracy (1) z naruszeniem zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz zasady równego traktowania, ponieważ nie uznała wartości informacji dobrowolnie przedstawionych przez skarżące na podstawie pkt B komunikatu w sprawie współpracy oraz odmówiła przyznania skarżącym obniżki z tytułu współpracy. Skarżące wskazują między innymi następujące błędy co do prawa i błędy w ocenie, jakie miała popełnić Komisja:

—

Komisja niesłusznie stwierdziła, że informacje przedstawione przez skarżące przez wzgląd na ich charakter nie zwiększyły zdolności Komisji do udowodnienia naruszenia, ponieważ inni uczestnicy naruszenia wcześniej przyznali naruszenie, a inne odpowiedzi na żądanie udzielenia informacji potwierdziły już istnienie systemu spotkań;

—	Komisja niesłusznie stwierdziła, że informacje przedstawione przez skarżące nie przedstawiały istotnej wartości dodanej.

(1) Komunikat Komisji dotyczący nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach dotyczących karteli (Dz.U. 2002, C 45, str. 3)

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/20

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Total Nederland przeciwko Komisji

(Sprawa T-348/06)

(2007/C 20/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Total Nederland NV (Voorburg, Niderlandy) (Przedstawiciel: adwokat A. Vandencasteele)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji z dnia 13 września 2006 r. (sprawa COMP/38.456 — Asfalt — Niderlandy) w zakresie, w jakim stwierdza się w niej, że skarżąca popełniła naruszenie o jednolitym i ciągłym charakterze w latach 1994–2002, nie zaś w latach 1996–2002;

—

stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji w zakresie, w jakim:

(i)	nie uwzględnia się w nim krótszego czasu trwania naruszenia, o którym mowa powyżej;

(ii)	niewłaściwie oceniono w nim wagę naruszenia;

(iii)

nie uwzględniono w nim występowania okoliczności łagodzących;

(iv)	zwiększono w nim grzywnę w celu odstraszania na podstawie obrotów spółki Total SA, która została błędnie uznana za uczestniczącą w naruszeniu popełnionym przez skarżącą;

—	w ramach nieograniczonego prawa orzekania na podstawie art. 31 rozporządzenia Rady nr 1/2003, obniżenie kwoty grzywny w ten sposób, by właściwie odzwierciedlała ona charakter uczestnictwa skarżącej w spornych praktykach;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 4090 wersja ostateczna z dnia 13 września 2006 r. w sprawie COMP/F/38.456 — Asfalt — Niderlandy, w której Komisja uznała, że skarżąca wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyła art. 81 WE poprzez regularne i zbiorowe ustalanie dla sprzedaży i zakupu asfaltu drogowego w Niderlandach ceny brutto, jednolitego rabatu od ceny brutto na rzecz przedsiębiorstw budownictwa drogowego uczestniczących w kartelu oraz mniejszego maksymalnego rabatu dla innych przedsiębiorstw budownictwa drogowego.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie w związku z nieuwzględnieniem dowodów wskazujących na to, że skarżąca przystąpiła do porozumienia z 1994 r. tylko na jeden rok i zerwała je przed upływem tego okresu, jak również w związku ze zniekształceniem dowodów w drodze uznania za udowodniony fakt ciągłego uczestnictwa skarżącej w 1995 r. do niektórych warunków porozumienia z 1994 r.

Skarżąca podnosi ponadto, że Komisja nie udowodniła wykonania spornego porozumienia przez skarżącą, chociaż opiera się ona na tej okoliczności przy określaniu wagi naruszenia.

Skarżąca podnosi dodatkowo, że Komisja nie uwzględniła dowodów wskazujących na zerwanie przez skarżącą tego porozumienia.

Wreszcie skarżąca uważa, że Komisja naruszyła prawo w związku z obliczaniem współczynnika odstraszania zastosowanego do grzywny nałożonej na skarżącą na podstawie obrotów spółki dominującej względem skarżącej, a więc spółki Total SA. Skarżąca stwierdza, że w ten sposób Komisja bezzasadnie oparła się na przypuszczeniu uczestnictwa spółki dominującej w naruszeniu i przyjęła koncepcję obiektywnej odpowiedzialności spółki dominującej.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/20

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Niemcy przeciwko Komisji

(Sprawa T-349/06)

(2007/C 20/29)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma, C. Schulze-Bahr, wspierani przez adwokata C. von Donata)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K(2006) 4194 wersja ostateczna z dnia 25 września 2006 r. zmniejszającej pomoc finansową EFRR w Programie Operacyjnym Północnej Nadrenii — Westfalii w ramach RESIDER (EFRE Nr. 49.02.10.036/ARINCO Nr. 94.DE.16.051) przyznaną na mocy decyzji Komisji nr K (95) 1736 z dnia 27 lipca 1995 r.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżoną decyzją Komisja zmniejszyła udział Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRE) programie RESIDER Północnej Nadrenii — Westfalii.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi naruszenie art. 24 rozporządzenia nr 4253/88 (1), ponieważ nie wystąpiły przesłanki zmniejszenia pomocy. W tym względzie twierdzi ona w szczególności, że odstępstwa od indykatywnego planu finansowego nie stanowią istotnej zmiany programu.

Nawet gdyby miała mieć miejsce istotna zmiana programu, skarżąca twierdzi, że istnieje uprzednia zgoda Komisji, udzielona w postaci wydanych przez nią „Wytycznych w sprawie zakończenia finansowania działań operacyjnych (1994 — 1999) funduszy strukturalnych” (SEC (1999) 1316).

Przy założeniu, że wystąpiły przesłanki zmniejszenia pomocy, skarżąca podnosi, że pozwana nie skorzystała z przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych w odniesieniu do tego konkretnego programu. Zdaniem skarżącej Komisja powinna była rozważyć, czy zmniejszenie udziału EFOR jest proporcjonalne.

W końcu zaskarżona decyzja narusza zasadę dobrej administracji, ponieważ skarżąca została w jej wyniku zmuszona do ponownego wniesienia skargi na decyzję, która stanowiła w tym czasie przedmiot sprawy zawisłej już przed sądem.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4253/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzenia (EWG) nr 2052/88 w odniesieniu do koordynacji działań różnych funduszy strukturalnych między nimi oraz z operacjami Europejskiego Banku Inwestycyjnego i innymi istniejącymi instrumentami finansowymi (Dz.U. L 374 z 31.12.1988 r., str. 1).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/21

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Dura Vermeer Groep przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-351/06)

(2007/C 20/30)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Dura Vermeer Groep NV (przedstawiciel: adwokat M. Slotboom)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 lit. d) i art. 2 lit. d) w zakresie, w jakim dotyczą one odpowiedzialności Dura Vermeer Groep oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 13 września 2006 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy), na mocy której wymierzono jej grzywnę z tytułu naruszenia art. 81 WE.

Na poparcie swojej skargi skarżąca powołuje się przede wszystkim na naruszenie przez Komisję art. 81 ust. 1 WE oraz art.23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Zdaniem skarżącej wykładnia przez Komisję orzecznictwa Trybunału i Sądu w zakresie odpowiedzialności spółek dominujących za domniemane naruszenia spółek zależnych jest nieprawidłowa. W ten sposób Komisja poddała skarżącą surowszej kontroli. Ponadto Komisja nieprawidłowo przedstawiła stan faktyczny odnoszący się rzeczywistych stosunków w grupie Dura Vermeer. Komisja nie udowodniła, że skarżąca miała określony wpływ na zachowanie Vermeer Infrastructuur BV.

Skarżąca powołuje się następnie na naruszenie istotnych wymogów formalnych art. 253 oraz obowiązku uzasadnienia.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/21

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Dura Vermeer Infra przeciwko Komisji

(Sprawa T-352/06)

(2007/C 20/31)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Dura Vermeer Infra BV (przedstawiciel: adwokat M. Slotboom)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 1 lit. d) i art. 2 lit. d) w zakresie, w jakim dotyczą one odpowiedzialności Dura Vermeer Infra, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi podnosi ona ponadto zarzuty i argumenty takiego samego rodzaju, co skarżąca w sprawie T-351/06 Dura Vermeer Groep NV przeciwko Komisji.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/22

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Vermeer Infrastructuur przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-353/06)

(2007/C 20/32)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Vermeer Infrastructuur BV (przedstawiciel: adwokat M. Slotboom)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	tytułem żądania głównego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich C (2006) 4090 wersja ostateczna z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy),

—

tytułem żądania ewentualnego stwierdzenia nieważności art. 1, art. 2 lit. d) i art. 3 decyzji w zakresie, w jakim stwierdzono w nich, że Vermeer uczestniczyła w ustaleniu ceny brutto sprzedaży oraz dostawy asfaltu drogowego w Niderlandach oraz w zakresie, w jakim w tej sprawie nałożono na nią grzywnę oraz zakaz,

—	w dalszej kolejności tytułem żądania ewentualnego stwierdzenia nieważności art. 2 lit. d) tej decyzji w zakresie, w jakim wymierzono w nim Vermeer grzywnę,

—	w ostatniej kolejności tytułem żądania ewentualnego obniżenie grzywny wymierzonej Vermeer w art. 2 lit. d) decyzji,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 13 września 2006 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 WE (Sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy), na mocy której wymierzono jej grzywnę z tytułu naruszenia art. 81 WE.

Skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 81 WE, ponieważ nie udowodniła, że skarżąca uczestniczyła w ustaleniu ceny brutto bitumu lub, że także miała w tym interes. W ten sposób Komisja niesłusznie doszła do wniosku, że dostawcy bitumu i przedsiębiorstwa zajmujące się budową dróg uczestniczyły w jednym i tym samym naruszeniu art. 81 WE.

Skarżąca podnosi także, że Komisja nie udowodniła, iż skarżąca uczestniczyła w zmowie pomiędzy grupą dostawców bitumu a grupą dużych przedsiębiorstw zajmujących się budową dróg po to, aby regularnie ustalać mniejszy rabat ceny brutto dla innych przedsiębiorstw zajmujących się budową dróg.

W dalszej kolejności, zdaniem skarżącej, Komisja naruszyła art. 81 WE oraz wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien, ponieważ nie udowodniła, że skarżąca uczestniczyła w bardzo poważnym naruszeniu art. 81 WE i że udział skarżącej w domniemanym naruszeniu trwał od dnia 1 kwietnia 1994 r. do dnia 15 kwietnia 2002 r. W konsekwencji ustalając wysokość nałożonej grzywny Komisja uwzględniła zbyt długi okres.

Wreszcie skarżąca podnosi naruszenie art. 253 i istotnych wymogów formalnych.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/22

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — BAM NBM Wegenbouw und HBG Civiel przeciwko Komisji

(Sprawa T-354/06)

(2007/C 20/33)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: BAM NBM Wegenbouw BV i HBG Civiel BV (przedstawiciele: adwokaci B. W. Biesheuvel i J. K. de Pree)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich C (2006) 4090 wersja ostateczna z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy) w zakresie, w jakim stwierdzono w niej, że BAM NBM i HBG Civiel naruszyły art. 81 WE, w zakresie, w jakim z tego tytułu wymierzono BAM NBM i HBG Civiel grzywny, w zakresie, w jakim BAM NBM i HBG Civiel zostały wezwane do zaprzestania naruszeń i powstrzymania się w przyszłości od działań i zachowań określonych w art. 1 oraz od wszelkich działań i zachowań, które mają taki sam lub podobny cel, lub taki sam lub podobny skutek, oraz w zakresie, w jakim decyzja jest skierowana do BAM NBM i HBG Civiel,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące kwestionują decyzję Komisji z dnia 13 września 2006 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy), na mocy której wymierzono im grzywnę z tytułu naruszenia art. 81 WE.

Na poparcie swojej skargi skarżące podnoszą przede wszystkim, że decyzja narusza art. 81 WE oraz art.7 i 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 oraz obowiązek uzasadnienia określony w art. 253 WE. Skarżące twierdzą, że Komisja nieprawidłowo ustaliła i zinterpretowała stan faktyczny, a także, że nie ma wystarczającego dowodu, by stwierdzić, że naruszyły one art. 81 WE.

Posiłkowo skarżące podnoszą, że art. 2 decyzji narusza art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 oraz wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien (1). Są one zdania, że waga rzekomego naruszenia została oceniona nieprawidłowo. W ten sposób naruszenie zostało określone jako bardzo poważne, a wymierzona grzywna jest nieproporcjonalna.

Wreszcie decyzja została wydana z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych, między innymi ponieważ Komisja odmówiła jej udostępnienia wglądu w odpowiedzi udzielone przez spółki naftowe i inne przedsiębiorstwa zajmujące się budową dróg na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów, chociaż skarżące zwróciły się o to.

(1) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy artykułu 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 oraz artykułu 65 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (Dz.U. 1998, C 9, str. 3).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/23

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Koninklijke BAM Groep przeciwko Komisji

(Sprawa T-355/06)

(2007/C 20/34)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Koninklijke BAM Groep NV (przedstawiciele: adwokaci B.W. Biesheuvel i J.K. de Pree)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 4090 wersja ostateczna z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy), w każdym wypadku w zakresie w jakim zostało w niej stwierdzone, że BAM dopuściła się naruszenia art. 81 WE, w zakresie w jakim z tego powodu nałożono na BAM grzywnę, w zakresie w jakim BAM zostaje wezwana do zaniechania tego naruszenia i do powstrzymywania się w przyszłości od wszelkich wymienionych w art. 1 działań i praktyk, jak również od wszelkich działań lub praktyk o takim samym lub podobnym celu lub skutku oraz w zakresie w jakim decyzja ta jest skierowana do BAM;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca powołuje się na to, że Komisja naruszyła art. 81 WE oraz art. 7 i 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, przyjmując, że skarżąca dopuściła się naruszenia art. 81 WE. Jej zdaniem Komisja niesłusznie przypisała skarżącej jako spółce matce naruszenie podobno popełnione przez spółkę zależną.

Pomocniczo skarżąca twierdzi, że Komisja ustaliła w nieprawidłowy sposób wysokość nałożonej na nią grzywny. Komisja wymierzyła grzywnę, która opierała się na okresie wynoszącym dwa lata i pięć miesięcy, w trakcie którego skarżąca miała posiadać 100 % udziałów w spółce BAM NBM, podczas gdy okres ten wynosił właściwie tylko jeden rok i pięć miesięcy.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/24

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Koninklijke Volker Wessels Stevin przeciwko Komisji

(Sprawa T-356/06)

(2007/C 20/35)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Koninklijke Volker Wessels Stevin NV (przedstawiciele: adwokaci E.H. Pijnacker Hordijk i Y. de Vries)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1, 2 i 3 decyzji z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy), w każdym wypadku w zakresie w jakim decyzja ta jest skierowana do Koninklijke Volker Wessels Stevin;

—	obciążenie Komisji jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Koninklijke Volker Wessels Stevin.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca powołuje się na naruszenie art. 81 WE oraz art. 7 i 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Jej zdaniem Komisja przyjęła niewłaściwe kryteria do oceny odpowiedzialności spółki matki i tym samym niesłusznie obciążyła skarżącą solidarną odpowiedzialnością z tytułu domniemanych praktyk spółki Koninklijke Wegenbouw Stevin BV.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/24

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Koninklijke Wegenbouw Stevin przeciwko Komisji

(Sprawa T-357/06)

(2007/C 20/36)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Koninklijke Wegenbouw Stevin BV (przedstawiciele: adwokaci E.H. Pijnacker Hordijk i Y. de Vries)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

—

stwierdzenie w stosunku do niej nieważności decyzji Komisji C(2006) 4090 wersja ostateczna z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy), która została podana do wiadomości Koninklijke Wegenbouw Stevin w dniu 25 listopada 2006 r.;

—	ewentualnie, stwierdzenie w stosunku do niej nieważności art. 2 decyzji, w każdym zaś wypadku znaczne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na nią w art. 2 decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca powołuje się, po pierwsze, na niewłaściwą ocenę stanu faktycznego, która doprowadziła do niewłaściwej oceny praktyk stosowanych przez przedsiębiorstwa zajmujące się budową dróg w świetle art. 81 WE. Po stronie dostawców asfaltu występuje tradycyjne bardzo poważne naruszenie europejskich przepisów w dziedzinie konkurencji. Jej zdaniem pięciu najważniejszych odbiorców asfaltu drogowego starało się stworzyć przeciwwagę dla tego kartelu, czemu przyświecał główny cel polegający na uzyskaniu dla siebie jak najkorzystniejszych rabatów zbiorowych.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/25

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Wegenbouwmaatschappij J. Heijmans przeciwko Komisji

(Sprawa T-358/06)

(2007/C 20/37)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Wegenbouwmaatschappij J. Heijmans BV (przedstawiciele: adwokaci M. A. F. M. Smeets i A. M. van den Oord)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie w części lub w całości nieważności decyzji, której adresatami są Heijmans NV i Heijmans Infrastructuur BV,

—	uchylenie lub obniżenie grzywny wymierzonej Heijmans NV i Heijmans Infrastructuur BV,

—	obciążenie Komisja kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 13 września 2006 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy). Wprawdzie nie jest ona adresatem decyzji, niemniej uważa, że dotyczy jej ona indywidualnie i bezpośrednio, ponieważ mowa jest w niej o jej przynależności do grupy Heijmans i ponieważ na podstawie decyzji należy liczyć się z tym, że z powodu wspomnianego zachowania zostanie ona pociągnięta do odpowiedzialności.

Na poparcie swojej skargi skarżąca powołuje się na naruszenie art. 81 WE oraz art. 2, 7 i 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ Komisja przy ocenie dowodów przedstawionych przeciwko Heijmans Infrastructuur BV niesłusznie przyjęła, że niderlandzki rynek asfaltu drogowego stanowi właściwe ramy gospodarcze. Komisja następnie niesłusznie przyjęła, że Heijmans Infrastructuur BV była uczestnikiem trwałego porozumienia pomiędzy przedsiębiorstwami zajmującymi się budową dróg dla celów zakupu asfaltu drogowego i w tym charakterze uczestniczyła wraz z dostawcami bituminu w Niderlandach w zmowie mającej na celu ograniczenie konkurencji. Wreszcie Komisja na podstawie wytycznych w sprawie stosowania art. 81 Traktatu WE do horyzontalnych porozumień kooperacyjnych (1) niesłusznie nie zbadała jedynie skutków udziału Heijmans Infrastructuur BV w tej zmowie.

Następnie skarżąca powołuje się na naruszenie art. 81 WE oraz art. 11 i 16 rozporządzenia nr 1/2003, obowiązku staranności, ogólnej zasady dobrej administracji, zasady równości i praw do obrony, ponieważ w postępowaniu administracyjnym Komisja nie uwzględniła materialno- i formalnoprawnych zarzutów, które zostały umotywowane przez Heijmans Infrastructuur BV i Wegenbouwmaatschappij J. Heijmans BV, uznając je za „niepotrzebną interpretację zdarzeń”.

W dalszej kolejności skarżąca powołuje się na naruszenie obowiązku uzasadnienia, ponieważ decyzja jest w zasadniczych częściach niejasna i dwuznaczna.

Posiłkowo skarżąca podnosi, że Komisja nie przeprowadziła żadnego dowodu lub przeprowadziła niewystarczający dowód na okoliczność udziału Heijmans Infrastructuur BV w domniemanym naruszeniu przez cały okres trwania tego naruszenia.

Dalej posiłkowo skarżąca podnosi, że Komisja nieprawidłowo oceniła znaczenie i wagę naruszenia. Heijmans Infrastructuur BV odgrywała jedynie drugorzędną rolę na rynku właściwym.

(1) Wytyczne w sprawie stosowania art. 81 Traktatu WE do horyzontalnych porozumień kooperacyjnych (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2001, C 3, str. 2)

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/25

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Heijmans Infrastructuur przeciwko Komisji

(Sprawa T-359/06)

(2007/C 20/38)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Heijmans Infrastructuur BV (przedstawiciele: adwokaci M.A.F.M. Smeets i A. M. van den Oord)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

—	stwierdzenie nieważności w całości lub w części skierowanej do niej decyzji;

—	uchylenie nałożonej na nią grzywny lub obniżenie jej kwoty;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi podnosi ona zarzuty i argumenty takiego samego rodzaju, co skarżąca w sprawie T-358/06 Wegenbouwmaatschappij J. Heijmans BV przeciwko Komisji.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/26

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Heijmans przeciwko Komisji

(Sprawa T-360/06)

(2007/C 20/39)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Heijmans NV (przedstawiciele: adwokaci M.A.F.M. Smeets i A. M. van den Oord

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

—	stwierdzenie nieważności w całości lub w części skierowanej do niej decyzji;

—	uchylenie nałożonej na nią grzywny lub obniżenie jej kwoty;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca powołuje się przede wszystkim na naruszenie art. 81 WE oraz art. 2, 7 i 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003. Komisja nie udowodniła, że skarżąca stanowi jednolitą organizację składającą się ze środków osobowych, materialnych i niematerialnych, która naruszyła art. 81 WE, regulując kształtowanie się ceny asfaltu w Niderlandach. Ponadto nie istnieje podstawa prawna do pociągnięcia skarżącej do odpowiedzialności solidarnej, jak również to pociągnięcie do odpowiedzialności jest nieproporcjonalne.

Na poparcie skargi podnosi ona ponadto zarzuty i argumenty takiego samego rodzaju, co skarżąca w sprawie T-358/06 Wegenbouwmaatschappij J. Heijmans BV przeciwko Komisji.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/26

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Ballast Nedam przeciwko Komisji

(Sprawa T-361/06)

(2007/C 20/40)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Ballast Nedam Infra NV (przedstawiciele: adwokaci A.R. Bosman i J.M.M. van de Hel)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

—	stwierdzenie nieważności podanej do jej wiadomości w dniu 25 września 2006 r. decyzji Komisji C(2006) 4090 wersja ostateczna z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy), w zakresie w jakim decyzja ta jest do niej skierowana;

—	ewentualnie, stwierdzenie częściowej nieważności decyzji, w zakresie w jakim jest ona do niej skierowana, w odniesieniu do czasu trwania naruszenia oraz odpowiednie obniżenie kwoty nałożonej na nią grzywny;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W jej opinii Komisja w oparciu o niewłaściwe z punktu widzenia prawa i niewłaściwe rzeczowo powody wyszła z założenia, że skarżąca wywarła określony wpływ na zachowanie rynkowe spółek Ballast Nedam Infra BV i Ballast Nedam Grond en Wegen BV.

Na poparcie skargi skarżąca powołuje się, po pierwsze, na naruszenie art. 81 WE. Po drugie, zarzuca ona naruszenie ogólnych zasad prawa wspólnotowego, w szczególności zasady domniemania niewinności. Wreszcie powołuje się ona na naruszenie art. 27 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 i prawa do obrony, jako że odpowiedzialność skarżącej została przyjęta dopiero w decyzji. Wobec tego nie miała ona możliwości obalenia tego twierdzenia na podstawie materiału dowodowego.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/27

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Ballast Nedam Infra przeciwko Komisji

(Sprawa T-362/06)

(2007/C 20/41)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Ballast Nedam Infra BV (przedstawiciele: adwokaci A.R. Bosman i J.M.M. van de Hel)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

—	stwierdzenie nieważności podanej do jej wiadomości w dniu 25 września 2006 r. decyzji Komisji C(2006) 4090 wersja ostateczna z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/38.456 — Bitum — Niderlandy), w zakresie w jakim decyzja ta jest do niej skierowana;

—	ewentualnie, stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji, w zakresie w jakim jest on do niej skierowany, w każdym zaś wypadku obniżenie kwoty grzywny nałożonej na nią w art. 2 decyzji;

—	stwierdzenie częściowej nieważności art. 1 decyzji, w zakresie w jakim jest on do niej skierowany, o ile dotyczy on czasu trwania naruszenia do października 2000 r. oraz odpowiednie obniżenie kwoty grzywny wymierzonej w art. 2 decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca powołuje się, po pierwsze, na naruszenie art. 81 WE oraz art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Komisja nie udowodniła, że istnieje jednolite i ciągłe naruszenie art. 81 WE. Komisja nie przedstawiła dowodu na to, że dostawcy asfaltu i duże przedsiębiorstwa zajmujące się budową dróg ustalały wspólnie cenę brutto asfaltu oraz że duże przedsiębiorstwa zajmujące się budową dróg miały interes w zawarciu tego porozumienia. Co więcej, zdaniem skarżącej Komisja niesłusznie potraktowała jako naruszenie art. 81 WE porozumienia w sprawie standardowego rabatu oraz życzenie przedsiębiorstw zajmujących się budową dróg, by uzyskać lepsze warunki niż mniejsze przedsiębiorstwa zajmujące się budową dróg o mniejszym zapotrzebowaniu na asfalt.

Po drugie, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 81 WE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 oraz wytycznych Komisji w sprawie metody ustalania grzywien (1). Jej zdaniem Komisja błędnie oceniła wagę naruszenia.

Po trzecie, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 81 WE, jako że Komisja w oparciu o niewłaściwe z punktu widzenia prawa i niewłaściwe rzeczowo powody wyszła z założenia, że skarżąca wywarła określony wpływ na zachowanie rynkowe spółki Ballast Nedam Grond en Wegen BV.

Wreszcie skarżąca zarzuca naruszenie art. 27 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 oraz prawa do obrony, jako że Komisja odebrała jej możliwość sprostowania szeregu nowych oświadczeń zawartych w decyzji dotyczących udziału skarżącej w domniemanym naruszeniu w okresie od dnia 21 czerwca 1996 r. do dnia 1 października 2000 r.

(1) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 oraz art. 65 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (Dz.U. 1998, C 9, str. 3).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/27

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2006 r. — Honda Motor Europe przeciwko OHIM — SEAT (MAGIC SEAT)

(Sprawa T-363/06)

(2007/C 20/42)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Honda Motor Europe Ltd (Slough, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, Barrister, N. Cordell, Solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Seat SA (Barcelona, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej wydanej w dniu 7 września 2006 r. w sprawie R 960/2005-1;

—	postanowienie, że Urząd i pozostałe strony postępowania poniosą koszty własne oraz koszty poniesione przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „MAGIC SEAT” dla towarów i usług z klasy 12 — siedzenia samochodowe i mechanizmy siedzeń samochodowych, części, łączniki i akcesoria do tych towarów — zgłoszenie nr 2 503 902

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: SEAT SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny krajowy znak towarowy „SEAT” dla towarów i usług z klasy 12

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94

W uzasadnieniu swoich żądań skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza zastosowała niewłaściwe podejście do analizy znaków na płaszczyźnie wizualnej, udzielając ochrony jedynie słownemu elementowi złożonego znaku wcześniejszego, który to znak zawiera duży i rzucający się w oczy element charakterystyczny.

Zdaniem skarżącej dokonane przez Izbę Odwoławczą porównanie znaków towarowych na płaszczyźnie fonetycznej obarczone jest dwoma błędami. Po pierwsze Izba Odwoławcza nie zauważyła, że słowo MAGIC w określeniu MAGIC SEAT nie jest wymawiane jak słowo hiszpańskie i w związku z tym znak towarowy MAGIC SEAT jako całość również nie byłby wymawiany na sposób hiszpański. Po drugie nie uwzględniła ona okoliczności, że słowo MAGIC jest pierwszym słowem dwuwyrazowego określenia MAGIC SEAT.

Ponadto Izba Odwoławcza nie zastosowała w niniejszej sprawie „zasady kontrastu” i w związku z tym, w ramach analizy dokonanej przez nią na płaszczyźnie koncepcyjnej, nie zostało uwzględnione, że wcześniejszy hiszpański znak towarowy zawierający słowo SEAT oraz duży charakterystyczny element w postaci litery „S”, jest wyraźnie od razu postrzegany jako oznaczający hiszpańskiego producenta samochodów, podczas gdy znak towarowy MAGIC SEAT nie jest postrzegany w ten sposób.

Dalej, w kwestii braku podobieństwa koncepcyjnego, skarżąca twierdzi, że Izba nie uwzględniła przedstawionych przez skarżącą dowodów odnoszących się do tego jak hiszpańscy konsumenci postrzegaliby, na gruncie językowym, słowa MAGIC SEAT.

Ponadto skarżąca twierdzi, że Izba nie wzięła pod uwagę tego, iż rodzaj towarów, właściwości odnośnego rynku oraz cechy krajowego konsumenta tych towarów przemawiają przeciwko występowaniu jakiegokolwiek prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

Wreszcie, skarżąca uważa, że Izba w ogóle nie wzięła pod uwagę przedstawionych przez nią dowodów dotyczących tego, w jaki sposób odbywa się handel towarami tego rodzaju.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/28

Skarga wniesiona w dniu 6 grudnia 2006 r. — Xinhui Alida Polythene przeciwko Radzie

(Sprawa T-364/06)

(2007/C 20/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Xinhui Alida Polythene Ltd (Xinhui, Chiny) (reprezentowana przez: C. Munro, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, na podstawie art. 230 WE, nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1425/2006 z dnia 25 września 2006 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych worków i toreb plastikowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajlandii oraz kończącego postępowanie dotyczące przywozu niektórych worków i toreb plastikowych pochodzących z Malezji;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1425/2006 z dnia 25 września 2006 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych worków i toreb plastikowych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajlandii oraz kończącego postępowanie dotyczące przywozu niektórych worków i toreb plastikowych pochodzących z Malezji (1).

Skarżąca twierdzi, że Rada naruszyła istotne wymogi proceduralne oraz nadużyła władzy przyjmując sporne rozporządzenie bez należytego uwzględnienia prowadzonych przez Komisję związanych z tym postępowań.

Zdaniem skarżącej Komisja i) nie zbadała we właściwy sposób legitymacji składających skargę i/lub nie dokonała własnej oceny ich legitymacji, ii) uznała za nieważną informację i/lub nie uwzględniła dostępnej informacji, iii) dokonała błędnej oceny szkody poniesionej przez zainteresowany przemysł wspólnotowy, iv) nie dowiodła występowania wspólnotowego interesu w nałożeniu ceł przywozowych oraz v) naruszyła przysługujące skarżącej prawo do obrony.

Skarżąca podnosi, że stanowi to nadużycie władzy.

(1) Dz.U. 2006 L 270, str. 4.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/29

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Calebus przeciwko Komisji

(Sprawa T-366/06)

(2007/C 20/44)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Calebus, S.A. (Almería, Hispzania) (przedstawiciel: adwokat R. Bocanegra Sierra)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności, uchylenie lub odwołanie i stwierdzenie bezskuteczności opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej L 259 z dnia 21 września 2006 r. decyzji Komisji 2006/613/WE z dnia 19 lipca 2006 r. przyjmującej wykaz terenów śródziemnomorskiego regionu biogeograficznego mających znaczenie dla Wspólnoty w zakresie, w jakim ujęty w tym wykazie TZW „ES61110006 Ramblas de Gergal, Tabernas y Sur de Sierra Alhamilla” obejmuje farmę„Las Cuerdas”, oraz nakazanie Komisji dokonania takiej zmiany granic tego TZW, żeby wspomniana farma nie była nim objęta.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu swoich żądań skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja

—	narusza dyrektywę Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1), włączając do TZW ES61110006 niektóre grunty będące własnością skarżącej, które nie spełniają niezbędnych wymogów środowiskowych oraz

—	jest arbitralna, ponieważ z tego samego terenu wyłączone zostały grunty, które spełniały kryteria zobowiązujące do zaklasyfikowania tych działek jako TZW.

(1) Dz.U. L 206 z 22.7.1992 r., str. 7.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/29

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2006 r. — Kuwait Petroleum Corp. i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-370/06)

(2007/C 20/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kuwait Petroleum Corp. (Shuwaikh, Kuwejt), Kuwait Petroleum International Ltd (Woking, Zjednoczone Królestwo) oraz Kuwait Petroleum (Nederland) BV (Rotterdam, Niderlandy) (Przedstawiciele: adwokaci D.W. Hull i Dr. G. M. Berrisch)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006)4090 z dnia 13 września 2006 r. w zakresie, w jakim odnosi się ona do skarżących lub

—	tytułem żądania ewentualnego, obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżące;

—	w każdym razie obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzją z dnia 13 września 2006 r. („zaskarżoną decyzją”) Komisja nałożyła solidarnie na skarżące, spółki Kuwait Petroleum Corp. („KPC”), Kuwait Petroleum International Ltd („KPI”) i Kuwait Petroleum (Nederland) BV („KPN”), grzywnę w wysokości 16,632 mln EUR z tytułu naruszenia art. 81 WE w drodze ustalania cen na niderlandzkim rynku asfaltowym. W niniejszej skardze skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji lub, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny z powodów przedstawionych poniżej.

W pierwszym zarzucie skarżące stwierdzają, że Komisja popełniła oczywisty błąd dotyczący okoliczności prawnych i faktycznych, ponieważ zastosowała niewłaściwe przepisy, uznając KPC i KPI za odpowiedzialne za działania KPN oraz nie przedstawiła odpowiednich dowodów w świetle właściwych przepisów. Ściślej mówiąc skarżące podnoszą, że Komisja w zaskarżonej decyzji stwierdziła, iż zarówno KPC, jak i KPI ponoszą odpowiedzialność za udział zarządu KPN w niderlandzkim kartelu asfaltowym, ponieważ KPN jest spółką zależną należącą w całości do KPC, a KPC i KPI mają w stosunku do KPN szerokie uprawnienia nadzorcze. Skarżące utrzymują, że spółka dominująca nie może zostać pociągnięta do odpowiedzialności jedynie na podstawie udziałów i szerokich uprawnień nadzorczych oraz że Komisja ma obowiązek ustalenia, że spółka dominująca sprawowała kontrolę nad zachowaniem spółki zależnej na rynku objętym naruszeniem w stopniu wystarczającym do przyjęcia rozsądnego założenia, że spółka zależna nie działała samodzielnie w związku z naruszeniem.

Następnie, w zarzucie drugim skarżące podnoszą, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji lub ewentualnie obniżyć grzywnę, ponieważ Komisja naruszyła prawo, nakładając na skarżące grzywnę z naruszeniem komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r. (1), który przewiduje, że jeżeli podmiot wnoszący o zastosowanie względem niego tego komunikatu przedstawi dowody dotyczące poprzednio nieudowodnionych okoliczności faktycznych, a okoliczności te mają związek z wagą naruszenia lub czasem trwania kartelu, Komisja nie może ich wykorzystać przeciwko temu podmiotowi.

W zarzucie trzecim skarżące podnoszą wreszcie, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przy ustalaniu procentu obniżki grzywny na podstawie komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r. i w związku z tym stwierdzają, że grzywnę należało obniżyć maksymalnie o 50 %.

(1) Komunikat dotyczący nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach dotyczących karteli, Dz.U. z 2002 r., C 45, str. 3.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/30

Skarga wniesiona w dniu 14 grudnia 2006 r. — IMI i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-378/06)

(2007/C 20/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: IMI plc (Birmingham, Zjednoczone Królestwo), IMI Kynoch Ltd (Birmingham, Zjednoczone Królestwo), Yorkshire Fittings Limited (Leeds, Zjednoczone Królestwo), VSH Italia Srl (Bregnano, Włochy), Aquatis France SAS (La Chapelle St. Mesmin, Francja) oraz Simplex Armaturen + Fittings GmbH & Co. KG (Ravensburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Struys i D. Arts)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności art. 2 lit. b) ust. 1 i 2 lit. b) ust. 2 decyzji Komisji z dnia 20 września 2006 r. zmienionej decyzją Komisji z dnia 29 września 2006 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia o EOG (sprawa COMP/F-1/38.121 — Złącza — C(2006) 4180 wersja ostateczna);

—	ewentualnie, obniżenie grzywny nałożonej na skarżące oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 4180 wersja ostateczna z dnia 20 września 2006 r. w sprawie COMP/F-1/38.121 — Złącza, w której Komisja stwierdziła, że skarżące wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyły art. 81 WE i art. 53 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym poprzez ustalanie cen, uzgadnianie cenników, uzgadnianie zniżek i rabatów, uzgadnianie mechanizmu wprowadzania podwyżek cen, przydział rynków krajowych, przydział klientów oraz wymianę innych informacji handlowych.

Na poparcie tej skargi skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności i niedyskryminacji, ponieważ grzywna nałożona na skarżące w zaskarżonej decyzji jest nadmierna w porównaniu z wielkością spółek skarżących oraz z rozmiarem rynku właściwego, biorąc pod uwagę podejście Komisji w jej wcześniejszych decyzjach. Skarżące twierdzą, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie poprzez włączenie sprzedaży zaciskarek do rynku właściwego w celu oceny wagi naruszenia.

Skarżące podnoszą następnie, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie poprzez uznanie, że skarżące nie udowodniły związku między porozumieniami europejskimi i tymi w Zjednoczonym Królestwie. Zdaniem skarżących Komisja przedstawiła niewystarczające uzasadnienie w tym względzie. Skarżące twierdzą ponadto, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania, odmawiając przyznania skarżącym obniżki ich grzywien z tytułu współpracy wykraczającej poza zakres komunikatu w sprawie współpracy (1) w związku z dostarczeniem dowodu na związek między kartelem europejskim i kartelem w Zjednoczonym Królestwie, podczas gdy przyznała ona spółce FRA.BO obniżkę grzywny na tej samej podstawie, z powodu dostarczenia dowodów na istnienie kartelu po przeprowadzeniu kontroli.

Skarżące podnoszą następnie, że Komisja naruszyła art. 253 WE, ponieważ zaskarżona decyzja nie zawiera żadnego uzasadnienia w zakresie nałożenia dodatkowej grzywny w kwocie 2,04 mln EUR w odniesieniu do skarżących spółek Aquatis France i Simplex Amaturen + Fittings.

Skarżące twierdzą wreszcie, że nakładając odrębne grzywny na Aquatis France i Simplex Amaturen + Fittings poza grzywną już nałożoną na ich poprzedników prawnych i obecne spółki dominujące, Komisja naruszyła zasadę ne bis in idem, według której nikt nie może dwa razy odpowiadać za to samo naruszenie.

(1) Komunikat Komisji dotyczący nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach dotyczących karteli (Dz.U. 2002, C 45, str. 3)

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/31

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2006 r. — Vischim przeciwko Komisji

(Sprawa T-380/06)

(2007/C 20/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vischim Srl (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: C. Mereu, K. Van Maldegem, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w części dyrektywy Komisji 2006/76/WE, w szczególności jej art. 2 ust. 2;

—	nakazanie pozwanej wypełnienia zobowiązań ciążących na niej na mocy prawa wspólnotowego oraz ustalenia precyzyjnych, rozsądnych i akceptowalnych w świetle prawa przyszłych ram czasowych;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca w skardze wnosi o stwierdzenie nieważności w części dyrektywy Komisji 2006/76/WE (1) z dnia 22 września 2006 r., a w szczególności jej art. 2 ust. 2, ponieważ zmieniona specyfikacja substancji aktywnej chlorotalonilu, wymienionego w załączniku I do dyrektywy 91/414/EWG (2) dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, nie określiła rozsądnych ram czasowych, które pokrywałyby się z terminami wyznaczonymi dla innych substancji czynnych w ramach bieżącej weryfikacji, powodując stosowanie jej przepisów z mocą wsteczną.

Skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła jej prawa i uzasadnione oczekiwania jako zgłaszającego i głównego dostawcy danych w zakresie chlorotalonilu, w rozumieniu dyrektywy 91/414/EWG i przepisów wykonawczych, ponieważ nie wyznaczono rozsądnego terminu przed włączeniem zmienionej specyfikacji tej substancji aktywnej do załącznika I, w którym państwa członkowskie i skarżąca miałby szansę na spełnienie nowych wymogów. Skarżąca podnosi, że zamiast wyznaczyć stosowny termin dla dokonania stosownej oceny w celach ponownej rejestracji produktów na bazie chlorotalonilu w państwach członkowskich, sporna dyrektywa weszła w życie w dniu 23 września 2006 r. przewidując stosowanie jej przepisów z mocą wsteczną od dnia 1 września 2006 r. w odniesieniu do sytuacji, które zrodziły skutki prawne do dnia 31 sierpnia 2006 r. Ponadto skarżąca podnosi, że sporna dyrektywa pozostaje w sprzeczności z wymogami ustanowionymi dyrektywą 91/414/EWG, oraz że nie jest wystarczająco uzasadniona w rozumieniu art. 253 WE. Wreszcie skarżąca twierdzi, że bez obiektywnego uzasadnienia sporny przepis powoduje dyskryminujące traktowanie skarżącej w stosunku do innych zgłaszających w procesie weryfikacji istniejących substancji aktywnych.

(1) Dyrektywa Komisji 2006/76/WE z dnia 22 września 2006 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/414/EWG w zakresie specyfikacji substancji czynnej chlorotalonilu (Dz.U. L 263, str. 9)

(2) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. 230, str. 1).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/31

Skarga wniesiona w dniu 19 grudnia 2006 r. — Icuna.com przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-383/06)

(2007/C 20/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Icuna.com SCRL (Braîne-le-Château, Belgia) (przedstawiciele: J. Windey i P. de Bandt, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2006 r. o wyborze oferty spółki MOSTRA i odrzuceniu oferty złożonej przez pozwaną w ramach procedury przetargowej EP/DGINFO/WEBTV/2006/2003;

—

stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty i zasądzenie od Parlamentu Europejskiego zapłaty na rzecz pozwanej kwoty 58 700 EUR tytułem odszkodowania za koszty poniesione w ramach procedury przetargowej i zadośćuczynienia z uwagi na naruszenie dobrego imienia oraz wyznaczenie rzeczoznawcy w celu oszacowania tej szkody;

—	w każdym razie obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Parlamentu Europejskiego odrzucającą ofertę skarżącej w ramach procedury przetargowej EP/DGINFO/WEBTV/2006/0003, część 2: treść przekazu, mającej na celu stworzenie internetowego kanału telewizyjnego Parlamentu Europejskiego (1).

Na poparcie swojej skargi skarżąca wskazuje, po pierwsze na wyraźne nieprawidłowości w postępowaniu zakończonym przyjęciem zaskarżonej decyzji z uwagi na brak właściwości instytucji podejmującej decyzję, naruszenie art. 101 rozporządzenia finansowego (2), naruszenie art. 149 rozporządzenia nr 2342/2002 (3).

Po drugie, skarżąca twierdzi, że z jednej strony Parlament podjął decyzję sprzeczną z decyzją przyjętą początkowo w dniu 7 sierpnia 2006 r., na mocy której udzielono skarżącej zamówienia, bez uzasadnienia tej zmiany, a z drugiej strony, że kryteria wyboru uwzględnione w zaskarżonej decyzji nie są tymi, które zastosowano w kontekście pierwszej decyzji Parlamentu i nie są zdefiniowane w ogłoszeniu o przetargu jako takie. Kryteria wyboru tam zawarte zostały zatem naruszone, tak jak zasady równego traktowania, przejrzystości i obowiązek uzasadnienia.

(1) Ogłoszenie o zamówieniu „Kanał telewizji internetowej Parlamentu europejskiego” (Dz.U. 2006 S 87-91412)

(2) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, str. 1)

(3) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 357, str. 1)

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/32

Skarga wniesiona w dniu 13 grudnia 2006 r. — IBP i International Building Products France przeciwko Komisji

(Sprawa T-384/06)

(2007/C 20/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: IBP Ltd (Tipton, Zjednoczone Królestwo) i International Building Products France SA (Sartrouville, Francja) (przedstawiciele: M. Clough, QC oraz A. Aldred, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie odnoszącym się do skarżących w odniesieniu do okresu od 23 listopada 2001 r. do 1 kwietnia 2004 r.;

—	w każdym razie, uchylenie grzywny nałożonej na skarżące lub obniżenie jej o kwotę, jaką Sąd uzna za właściwą w świetle okoliczności sprawy;

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżące.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 81 WE poprzez uznanie, że skarżące były stronami jednolitego, złożonego i ciągłego naruszenia art. 81 WE w okresie od 23 listopada 2001 r. do 1 kwietnia 2004 r., podczas gdy przedstawione Komisji dowody zdaniem skarżących nie popierają tego stwierdzenia.

Skarżące twierdzą ponadto, że Komisja wbrew art. 253 WE nie przedstawiła uzasadnienia lub przedstawiła niewystarczające uzasadnienie swoich ustaleń.

Skarżące twierdzą ponadto, że Komisja naruszyła ich prawo do przedstawienia stanowiska poprzez stwierdzenie naruszeń bez uprzedniego przedstawienia sprawy skarżącym w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów lub poprzez umożliwienie im przedstawienia uwag przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

W odniesieni udo uchylenia bądź obniżenia grzywny nałożonej na skarżące, podnoszą one, że:

a)	Komisja nie zastosowała art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 (1), art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (2) oraz art. 5 lit. a) wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien z 1998 r. (3);

b)	Komisja nałożyła grzywnę na International Building Products France w wysokości 5,63 mln EUR dwukrotnie za to samo naruszenie;

c)	Komisja niewłaściwie zastosowała wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 1998 r. oraz

d)	Komisja niewłaściwie zastosowała komunikat w sprawie współpracy (4).

(1) Rozporządzenie Rady nr 17 z dnia 6 lutego 1962 r. pierwsze rozporządzenie wprowadzające w życie art. [81] i [82] traktatu (Dz.U. nr 13 z 21.2.1962 r., str. 87).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, str. 1).

(3) Komunikat Komisji — wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 oraz art. 65 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (Dz.U. 1998, C 9 z 14.1.1998 r., str. 3).

(4) Komunikat z dnia 18 lipca 1996 r. dotyczący nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach dotyczących karteli (Dz.U. 1996, C 207, str. 4).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/33

Skarga wniesiona w dniu 14 grudnia 2006 r. — Aalberts Industries i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-385/06)

(2007/C 20/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aalberts Industries NV (Utrecht, Niderlandy), Aquatis France (La Chapelle St. Mesmin, Francja) oraz Simplex Armaturen + Fittings GmbH & Co. KG (Argenbühl-Eisenharz, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci R. Wesseling i M. van der Woude)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1, 2 lit. a) i 3;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 lit. b) ust. 2 w zakresie dotyczącym spółek Aquatis i Simplex;

—	ewentualnie, istotne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżące;

—	w każdym razie, obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi skarżące podnoszą pięć zarzutów mających na celu wykazanie, że decyzja Komisji została oparta na oczywistych błędach w ocenie i naruszeniach art. 81 WE oraz ogólnych zasad dotyczących dobrej administracji.

W pierwszej kolejności skarżące podnoszą, że spółka Alberts nie wywierała decydującego wpływu na handlowe zachowania jej spółek zależnych Aquatis i Simplex Armaturen + Fittings oraz że spółka Alberts obaliła domniemanie tego decydującego wpływu. Spółka Alberts nie powinna zatem ponosić odpowiedzialności za zarzucane spółkom Aquatis i Simplex Armaturen + Fittings naruszenia.

Po drugie skarżące podnoszą, że niektóre dokumenty i oświadczenia świadczące przeciw skarżącym wykraczają poza sporny okres, ponieważ odnoszą się one do zdarzeń po 1 kwietnia 2004 r., natomiast inne dowody nie mogą być wykorzystane przeciw skarżącym, ponieważ nie były zawarte w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów skierowanym do skarżących, a nawet gdyby były, to zdaniem skarżących wspomniane dokumenty i oświadczenia, ujęte indywidualnie bądź łącznie, nie wykazują naruszenia art. 81 WE z ich strony.

Po trzecie skarżące utrzymują, że dowody wskazane przez Komisję nie wykazują w sposób wystarczający pod względem prawnym, że cały kartel funkcjonował po przeprowadzeniu kontroli w kwietniu 2001 r. Skarżące dodają, że zaskarżona decyzja nie zawiera uzasadnienia dotyczącego związku między rynkowym zachowaniem skarżących i zarzucaną zmową.

W czwartej kolejności skarżące podnoszą, że grzywna powinna zostać obniżona, ponieważ Komisja niewłaściwie zastosowała wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien i popełniła błędy przy obliczaniu grzywny poprzez bezprawne ustalenie początkowej kwoty grzywny, biorąc pod uwagę, że zarzucane naruszenie nie może zostać uznane za „bardzo poważne”, rzeczywiste oddziaływanie naruszenia na rynek nie zostało prawidłowo uwzględnione, a rozmiar właściwego rynku geograficznego ustalono błędnie jako EOG.

Skarżące twierdzą ponadto, że Komisja naruszyła art. 253 WE, ponieważ zaskarżona decyzja nie zawiera żadnego uzasadnienia w zakresie nałożenia dodatkowej grzywny w kwocie 2,04 mln EUR w odniesieniu do skarżących spółek Aquatis France i Simplex Amaturen + Fittings.

Po piąte skarżące stwierdzają, że Komisja naruszyła art. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1) oraz zasadę równości broni poprzez przerzucenie ciężaru dowodu na skarżące w drodze oparcia się wyłącznie na twierdzeniach uzyskanych w ramach współpracy oraz nie wykorzystując jej uprawnień w zakresie ustalania faktów. Skarżące podnoszą następnie, że Komisja naruszyła art. 11 ust. 2 rozporządzenia nr 773/2004 (2) poprzez zawarcie w zaskarżonej decyzji zarzutów, które nie zostały postawione skarżącym w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, str. 1)

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 traktatu WE (Dz.U. 2004, L 123, str. 18).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/34

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2006 r. — Pegler przeciwko Komisji

(Sprawa T-386/06)

(2007/C 20/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pegler Ltd (Doncaster, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: R. Thompson, QC, i A. Collinson, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1 i 3 decyzji COMP/F-1/38.121 w odniesieniu do skarżącej,

—	stwierdzenie nieważności art. 2 lit. h) decyzji w zakresie, w jakim skarżąca jest odpowiedzialna solidarnie za zapłatę grzywny,

—	ewentualnie obniżenie kwoty grzywny nałożonej w art. 2 lit. h) decyzji do 5.2 miliona EUR,

—	obniżenie kwoty grzywny, za której zapłatę skarżąca jest odpowiedzialna solidarnie zgodnie z art. 2 lit. h) do 1.7 miliona EUR,

—	w każdym razie obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca żąda stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Komisji C(2006) 4180 wersja ostateczna z dnia 20 września 2006 r. w sprawie COMP/F-1/38.121- Złącza, na której mocy Komisja stwierdziła, że skarżąca wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyła art. 81 WE i art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, ustalając ceny, uzgadniając taryfy, upusty i rabaty, uzgadniając mechanizmy wprowadzenia podwyżek cen, dzieląc między siebie rynki krajowe, klientów i wymieniając inne handlowe informacje.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi, że Komisja nie uwzględniła pisemnych dowodów, które zostały jej przedstawione przez skarżącą w odniesieniu do faktów i że z następujących powodów zaskarżona decyzja powinna była zostać wyłącznie skierowana do Tomkins, poprzedniej spółki dominującej skarżącej.

Jeśli chodzi o okres między 31 grudnia 1998 a 20 stycznia 1989 r. Komisja, zdaniem skarżącej, przypisała skarżącej odpowiedzialność jedynie ze względu na przejęcie w dniu 20 stycznia 1989 r. nazwy „Pegeer Ltd” i ze względu na istnienie stosunku zlecenia między nią a przedsiębiorstwem FHT Holdings Ltd (zwanym dalej „FHT”), należącym do Tomkins group, chociaż skarżąca nie nabyła w związku z tym żadnych aktywów, nie przejęła pracowników ani długów i pozostała bezczynna, nie uzyskując żadnego wynagrodzenia z tytułu działalności w charakterze zleceniobiorcy FHT.

Jeśli chodzi o okres pomiędzy dniem 20 stycznia 1989 a 29 października 1993 r. skarżąca podnosi, że Komisja przypisała skarżącej odpowiedzialność za akty, które mogły być jedynie podjęte w charakterze zleceniobiorcy FHT, skoro do FHT należały aktywa, pracownicy czy długi jednostki „Pegler”.

Komisja nie określiła wyraźnego adresata zaskarżonej decyzji i zamiast tego skierowała swoją decyzję w odniesieniu do tych samych faktów do dwóch różnych przedsiębiorstw.

Skarżąca podnosi ponadto, że Komisja sprzecznie z zasadą równego traktowania, art. 23 rozporządzenia 1/2003 (1) i wytycznymi Komisji (2) nałożyła na dwa różne przedsiębiorstwa solidarną odpowiedzialność za zapłatę grzywny ustaloną nie w odniesieniu do indywidualnej sytuacji różnych przedsiębiorstw, ale raczej w odniesieniu do indywidualnej sytuacji tylko jednego z nich, tj. Tomkins.

Ewentualnie skarżąca podnosi, że Komisja nie postąpiła zgodnie ze swoimi wytycznymi w sprawie metody ustalania grzywien, z własną utrwaloną praktyką i zasadami niedyskryminacji oraz równego traktowania, ustalając kwotę grzywny, za której zapłatę jest odpowiedzialna skarżąca, w odniesieniu do indywidualnej sytuacji innego przedsiębiorstwa, Tomkins. Skarżąca dalej twierdzi, że Komisja popełniła błąd obliczając kwotę grzywny.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003 L 1, str. 1)

(2) Komunikat Komisji z dnia 14 stycznia 1998 r. zatytułowany „Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 oraz art. 65 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali” (Dz.U. 1998 C 9, str. 3)

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/35

Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2006 r. — Inter-IKEA przeciwko OHIM (wyobrażenie palety)

(Sprawa T-387/06)

(2007/C 20/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Inter-IKEA Systems BV (Delft, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J. Gulliksson)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 26 września 2006 r. w sprawie R 353/2006-1;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający paletę składającą się z wydłużonej prostokątnej platformy lub podstawy oraz równie wydłużonego kołnierza ozdobionego kwadratowymi otworami, pozostających względem siebie pod kątem 90 stopni, dla towarów i usług z klas 6, 7, 16, 20, 35, 39 i 42 — zgłoszenie nr 4 073 763

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, z uwagi na to, że znak towarowy ma dostatecznie odróżniający charakter, aby mógł być zarejestrowany.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/35

Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2006 r. — Inter-IKEA przeciwko OHIM (przedstawienie palety)

(Sprawa T-388/06)

(2007/C 20/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Inter-IKEA Systems BN (Delft, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J. Gulliksson)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 26 września 2006 r. w sprawie R 354/2006-1,

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający paletę składającą się z wydłużonej prostokątnej platformy lub podstawy i równie wydłużonego boku zdobionego okrągłymi otworami, ustawionych względem siebie pod kątem 90 stopni, zgłoszony dla towarów i usług należących do klas 6, 7, 16, 20,35, 39 i 42 — zgłoszenie nr 4 073 731

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ zgłoszony znak towarowy jest wystarczająco odróżniający, by zostać zarejestrowanym.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/35

Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2006 r. — Inter-IKEA przeciwko OHIM (wyobrażenie palety)

(Sprawa T-389/06)

(2007/C 20/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Inter-IKEA Systems BV (Delft, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J. Gulliksson)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 26 września 2006 r. w sprawie R 355/2006-1;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający paletę składającą się z wydłużonej prostokątnej platformy lub podstawy oraz równie wydłużonego kołnierza ozdobionego trójkątnymi otworami, pozostających względem siebie pod kątem 90 stopni, dla towarów i usług z klas 6, 7, 16, 20, 35, 39 i 42 — zgłoszenie nr 4 073 748

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, z uwagi na to, że znak towarowy ma dostatecznie odróżniający charakter, aby mógł być zarejestrowany.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/36

Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2006 r. — Inter-IKEA przeciwko OHIM (wyobrażenie palety)

(Sprawa T-390/06)

(2007/C 20/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Inter-IKEA Systems BV (Delft, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J. Gulliksson)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 26 września 2006 r. w sprawie R 356/2006-1;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy przedstawiający paletę składającą się z wydłużonej prostokątnej platformy lub podstawy oraz równie wydłużonego kołnierza, ozdobionych okrągłymi otworami, pozostających względem siebie pod kątem 90 stopni, dla towarów i usług z klas 6, 7, 16, 20, 35, 39 i 42 — zgłoszenie nr 4 073 722

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, z uwagi na to, że znak towarowy ma dostatecznie odróżniający charakter, aby mógł być zarejestrowany.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/36

Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2006 r. — Makhteshim Agan Holding i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-393/06)

(2007/C 20/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Makhteshim Agan Holding BV (Amsterdam, Niderlandy), Makhteshim Agan Italia Srl (Bergamo, Włochy) i Magan Italia Srl (Bergamo, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu i K. Van Maldegem)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji D/531125 Komisji z dnia 12 października 2006 r.;

—	nakazanie pozwanej zastosowania się do ciążących na niej obowiązków wynikających z prawa wspólnotowego oraz dokonania oceny i wykorzystania wszelkich dostępnych danych, w tym uzyskanych na podstawie badań na ludziach, w celu zapewnienia włączenia azynfosu metylowego do załącznika I do dyrektywy;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze skierowanej do Sądu Pierwszej Instancji skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji D/531125 zawartej w piśmie z dnia 12 października 2006 r. i adresowanej do agencji państwa członkowskiego pełniącego rolę sprawozdawcy odpowiedzialnego, w ramach dyrektywy 91/414/EWG dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (zwanej dalej „dyrektywą” (1)), za dokonanie oceny substancji czynnej azynfosu metylowego; w piśmie tym pozwana wskazuje, że nie podejmie decyzji w sprawie zezwolenia na dopuszczenie do obrotu i włączenia omawianej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy oraz że w braku akceptacji na poziomie wspólnotowym w terminie ustalonym w art. 8 ust. 2 dyrektywy nie będzie już podstawy prawnej dla utrzymania tej substancji na rynku.

Skarżące twierdzą, że zaskarżona decyzja stanowi de facto i de jure zakaz obejmujący azynfos metylowy, gdyż jednoznacznie wskazuje, że nie zostanie podjęta żadna decyzja w sprawie włączenia tej substancji czynnej do załącznika I do dyrektywy i że jej celem jest doprowadzenie, przez bezczynność pozwanej aż do upływu terminu wyznaczonego do udzielenia zezwolenia na dopuszczenie do obrotu, do zakazu wprowadzania azynfosu metylowego do obrotu.

Skarżące podnoszą następnie, że zaskarżona decyzja narusza ich prawo do tego, aby omawiana substancja została poddana rzetelnemu badaniu, w świetle przedłożonych przez nie badań naukowych przeprowadzonych zgodnie z regułami sztuki. Co więcej, pozbawiając skarżące prawa do ponownej rejestracji ich produktów i kontynuowania wprowadzania ich do obrotu w państwach członkowskich pozwana miała naruszyć zasadę proporcjonalności oraz ich prawo podstawowe wykonywania zawodu, naruszając tym samym ich prawo własności.

Ponadto, skarżące utrzymują, że zaskarżona decyzja jest dotknięta poważnymi brakami proceduralnymi. W szczególności brak inicjatywy ze strony pozwanej w zakresie propozycji włączenia azynfosu metylowego do załącznika I do dyrektywy oraz zakaz wprowadzania do obrotu, do którego zamierza doprowadzić przez swoją bezczynność, naruszają art. 5 ust. 2 decyzji Rady nr 1999/468/WE (2) i art. 8 ust. 2 dyrektywy.

Wreszcie, jeżeli Sąd miałby uznać, że zaskarżona decyzja nie jest aktem podlegającym zaskarżeniu na mocy art. 230 akapit czwarty WE, skarżące twierdzą, że ich skarga powinna i tak zostać uznana za dopuszczalną na mocy art. 232 WE, gdyż bezczynność pozwanej jest niezgodna z prawem.

(1) Dz.U. 1991 L 230, str. 1.

(2) Decyzja Rady z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, Dz.U. L 184, str. 23.

Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/38

Skarga wniesiona w dniu 31 października 2006 r. — Molina Solano przeciwko Europolowi

(Sprawa F-124/06)

(2007/C 20/57)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Beatriz Molina Solano (Rijswijk, Niderlandy) (przedstawiciel: D. C. Coppens, avocat)

Strona pozwana: Europejskie Biuro Policji (Europol)

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji Europolu z dnia 1 sierpnia 2006 r. w sprawie zażalenia skarżącej oraz decyzji pierwotnej Europolu z dnia 27 stycznia 2006 r.;

—	zobowiązanie Europolu do przyznania skarżącej tego stopnia od dnia 1 stycznia 2005 r.;

—	obciążenie Europolu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W wyniku zażalenia wniesionego przez skarżącą Europol przyznał skarżącej jeden ze stopni określonych w art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego tego urzędu od dnia 1 lipca 2005 r. W skardze skarżąca wnosi, aby stopień ten został jej przyznany od dnia 1 stycznia 2005 r. W uzasadnieniu żądań skarżąca podnosi, że zgodnie z polityką przyznawania stopni przez Europol, praktykowaną w okresie wystąpienia spornych okoliczności stanu faktycznego, ocena, którą uzyskała skarżąca dawała jej prawo do uzyskania stopnia od dnia 1 stycznia 2005 r. Odmawiając tego skarżącej, podczas gdy stopień ten został przyznany innym pracownikom, którzy otrzymali porównywalne oceny, Europol naruszył zasadę równego traktowania. Ponadto skarżąc podnosi naruszenie zasady pewności prawa, zasady bezstronności oraz zakazu arbitralnego postępowania.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/38

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2006 r. — Reali przeciwko Komisji

(Sprawa F-136/06)

(2007/C 20/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Enzo Reali (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciel: S. A. Pappas, Lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji organu upoważnionego do zawierania umów z dnia 30 sierpnia 2006 r. wydanej wskutek zażalenia wniesionego w dniu 7 lipca 2006 r. przez Enzo Realiego;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący jest pracownikiem kontraktowym zaszeregowanym w grupie IV stopień 14. Twierdzi, że powinien zostać zaszeregowany do stopnia 16. ponieważ przy obliczaniu jego doświadczenia zawodowego Komisja winna była uwzględnić jego dyplom (Laurea in Scienze Agrarie) jako licencjat wraz z magisterium.

Na poparcie swej skargi podnosi on, że:

—	Komisja naruszyła dyrektywę 89/48/EWG (1) zmienioną dyrektywą 2001/19/WE (2) oraz zasadę pomocniczości odmawiając uznania dyplomu skarżącego za odpowiadający licencjatowi wraz z magisterium, choć równoważność została już wcześniej uznana na szczeblu krajowym przez jego uniwersytet;

—	Komisja naruszyła zasadę niedyskryminacji przez nieprawidłową odmowę uznania magisterium skarżącego jako roku doświadczenia zawodowego;

—	Zaskarżona decyzja jest bezprawna z uwagi na oczywisty błąd w ocenie popełniony przy obliczaniu doświadczenia zawodowego skarżącego i przez brak uzasadnienia;

—

Podstawą oddalenia zażalenia były przepisy wprowadzające [art. 3 ust. 1 lit. c) ogólnych przepisów wprowadzających dotyczących postępowań w sprawie zatrudnienia i wykorzystania personelu kontraktowego w Komisji] wykraczające poza delegację dla Komisji w art. 86 ust. 6 Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot.

(1) Dyrektywa Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz.U. 1989 L 19, str. 16).

(2) Dyrektywa 2001/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 maja 2001 r. zmieniająca dyrektywy Rady 89/48/EWG i 92/51/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania kwalifikacji zawodowych oraz dyrektywy Rady 77/452/EWG, 77/453/EWG, 78/686/EWG, 78/687/EWG, 78/1026/EWG, 78/1027/EWG, 80/154/EWG, 80/155/EWG, 85/384/EWG, 85/432/EWG, 85/433/EWG i 93/16/EWG dotyczące zawodów pielęgniarki ogólnej, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, farmaceuty i lekarza (Dz.U. L 2006, str. 1).

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/39

Skarga wniesiona w dniu 27 listopada 2006 r. — Chassagne przeciwko Komisji

(Sprawa F-137/06)

(2007/C 20/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Olivier Chassagne (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Rodrigues i C. Barnard-Glanz)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie wynikającej w dorozumiany sposób z decyzji organu powołującego z dnia 14 stycznia 2006 r. odmowy organu powołującego wydania wyraźnej decyzji w sprawie ustalenie daty pierwszego objęcia funkcji przez skarżącego;

—	uchylenie w razie potrzeby decyzji organu powołującego oddalającej zażalenie skarżącego;

—

wskazanie organowi powołującemu skutków jakie pociąga za sobą uchylenie zaskarżonych decyzji, a w szczególności, że wydać ma wyraźną decyzję, w której uznaje dzień 1 lipca 2002 r. za pierwsze objęcie funkcji w rozumieniu art. 12 lit. d) Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich (PPI);

—

zasądzenie od organu powołującego na rzecz skarżącego: i) kwoty 9 523,26 EUR tytułem naprawienia szkody majątkowej, powiększonej o ustawowe odsetki za zwłokę od dnia, w którym stanie się wymagalna; ii) kwoty 5 000 EUR tytułem naprawienia krzywdy, powiększonej o ustawowe odsetki od dnia, w którym stanie się ona wymagalna;

—

zastrzeżenie późniejszego wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie części szkody majątkowej, która nie może jeszcze być oszacowana i która wynika z kosztów jakie skarżący poniósł od dnia 18 kwietnia 2006 r. i ponosi w dalszym ciągu w sporze z belgijską administracją podatkową przed belgijskimi sądami krajowymi w przedmiocie ustalenia daty pierwszego objęcia funkcji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi, skarżący podnosi następujące zarzuty:

—	naruszenie art. 18 PPI;

—	naruszenie art. 26 regulaminu, zasady dobrej administracji i obowiązku staranności;

—	naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i wystąpienie oczywistego błędu w ocenie.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/39

Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2006 r. — Kurrer przeciwko Komisji

(Sprawa F-139/06)

(2007/C 20/60)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Christian Kurrer (Watermael-Boitsfort, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

uchylenie decyzji Komisji o powołaniu skarżącego na urzędnika w okresie próbnym ze skutkiem od dnia 1 kwietnia 2006 r. w zakresie, w jakim decyzja ta ustala jego grupę zaszeregowania i stopień na A*6/2, a nie uwzględnia dorobku punktowego zgromadzonego podczas służby w charakterze członka personelu tymczasowego „Badania”;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 16 stycznia 2004 r. skarżący rozpoczął służbę w Komisji w charakterze członka personelu tymczasowego „Badania” w grupie zaszeregowania A7. Ponieważ został laureatem ogłoszonego w dniu 25 lipca 2002 r. konkursu otwartego COM/A/3/02, mającego na celu utworzenie listy rezerwowej odnośnie do zatrudnienia administratorów w grupie zaszeregowania A7/A6, to został powołany na urzędnika w okresie próbnym w grupie zaszeregowania A*6.

Zważywszy na podjęte przez Komisję zobowiązanie co do rozszerzenia skutków ewentualnego wyroku uchylającego w sporach zawisłych dotyczących art. 12 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, skarżący ogranicza się do powołania się na naruszenie zasady równego traktowania i niedyskryminacji w porównaniu z byłymi współpracownikami, również członkami personelu tymczasowego „Badania”, laureatami konkursów wewnętrznych, którzy przy powołaniu zachowali wcześniejszą grupę zaszeregowania i dorobek punktowy.

Skarżący podnosi ponadto, w razie potrzeby, że art. 5 ust. 4 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego jest niezgodny z prawem w zakresie, w jakim narusza wyżej wspomnianą zasadę, jak również naruszenie zasady proporcjonalności.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/40

Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2006 r. — Hartwig przeciwko Komisji i Parlamentowi

(Sprawa F-141/06)

(2007/C 20/61)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marc Hartwig (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: T.Bontinck, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich i Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji indywidualnych Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 12 kwietnia 2006 r. i Parlamentu Europejskiego z dnia 27 marca 2006 r. dotyczących zmiany statusu skarżącego z pracownika tymczasowego na urzędnika;

—	obciążenie Komisji i Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, który przepracował kilka lat w Komisji w charakterze pracownika tymczasowego w grupie zaszeregowania B*7, zdał konkurs zewnętrzny PE/34/B zorganizowany przez Parlament (grupa zaszeregowania B*5/B*4). Następnie został powołany przez Parlament w charakterze urzędnika na okres próbny w grupie zaszeregowania B*3, przy czym Parlament natychmiast dokonał transferu skarżącego do Komisji, która zaszeregowała go do tej samej grupy zaszeregowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi naruszenie art. 31 i 62 regulaminu pracowniczego oraz art. 5 i 2 załącznika XIII do regulaminu.

Ponadto skarżący podnosi naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań i zasady praw słusznie nabytych.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/40

Skarga wniesiona w dniu 28 grudnia 2006 r. — Bligny przeciwko Komisji

(Sprawa F-142/06)

(2007/C 20/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Francesco Bligny (Tassin-la-Demi-Lune, Francja) (przedstawiciel: P. Lebel-Nourissat, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji komisji konkursowej konkursu EPSO/AD/06/05 z dnia 7 grudnia 2006 r. oraz z dnia 23 listopada 2006 r. odmawiającej dopuszczenia skarżącego do konkursu i tym samym sprawdzenia jego egzaminu pisemnego;

—	uznanie, że formularz zgłoszeń opublikowany dla kandydatów konkursu w dniu 15 maja 2006 r. na stronie internetowej EPSO był nieprawidłowy;

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego kwoty 5 000 EUR tytułem odszkodowania;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, po pomyślnym przejściu przez testy preselekcyjne wyżej wspomnianego konkursu nie został dopuszczony do dalszej części, ponieważ wbrew temu, co wynikało z ogłoszenia o konkursie opublikowanym w Dzienniku Urzędowym (1), nie dołączył do swego zgłoszenia żadnego dokumentu potwierdzającego jego obywatelstwo.

Na poparcie swej skargi skarżący podnosi naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasady dobrej administracji i obowiązku starannego działania. Podnosi w szczególności, że jeżeli chodzi o obywatelstwo, wzór zgłoszenia do załadowania ze strony internetowej ograniczał się jego zdaniem do złożenia oświadczenia i uprzedzenia kandydatów o tym, że muszą przedłożyć dowód, jeżeli się tego od nich zażąda.

(1) Dz.U. C 178 A z dnia 27.7.2005 r., str. 3.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/41

Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2006 r. — Continolo przeciwko Komisji

(Sprawa F-143/06)

(2007/C 20/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Donato Continolo (Duino, Włochy) (przedstawiciele: S. Rodrigues, C. Bernard-Glanz i R. Albelice, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

uchylenie decyzji Komisji z dnia 3 stycznia 2006 r. w sprawie nadania i wyliczenia uprawnień emerytalnych skarżącego w zakresie, w jakim uwzględnia ona okres urlopu z przyczyn osobistych (CCP) od dnia 11 czerwca 1981 r. do dnia 1 marca 1983 r. tylko w wysokości 1 roku 5 miesięcy i 6 dni zamiast 1 roku 8 miesięcy i 20 dni;

—	uchylenie decyzji Komisji z dnia 5 września 2006 r. oddalającej zażalenie skarżącego;

—	wskazanie Komisji skutków, jakie pociąga za sobą uchylenie zaskarżonych decyzji w szczególności w odniesieniu do procentu nabytych uprawnień wynoszącego obecnie 66,66666 %, który musi zostać ponownie obliczony by uwzględnić miesiąc styczeń i luty 1983 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, były urzędnik Komisji jest na emeryturze od dnia 1 stycznia 2006 r. W swej skardze kwestionuje decyzję Komisji w sprawie nadania i wyliczenia uprawnień emerytalnych w zakresie, w jakim z decyzji tej wynika, że uprawnienia, które nabył w trakcie CCP i których transfer dokonany został do systemu wspólnotowego, nie zostały w całości uwzględnione.

Skarżący podnosi naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasady dobrej administracji i obowiązku staranności oraz wystąpienie oczywistego błędu w ocenie, a także naruszenie obowiązku uzasadnienia.

27.1.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 20/41

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2006 r. — Bleyaert przeciwko Radzie

(Sprawa F-144/06)

(2007/C 20/64)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Eric Bleyaert (Maldegem, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji organu powołującego o niewpisaniu nazwiska skarżącego na listę urzędników wybranych do wzięcia udziału w szkoleniu w ramach procedury certyfikacji w postępowaniu w 2005 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, urzędnik Rady zaszeregowany do grupy AST 8, zgłosił swoją kandydaturę do procedury certyfikacji w postępowaniu w 2005 r. Jego nazwisko, znajdujące się na projekcie listy urzędników wybranych do wzięcia udziału w szkoleniu w ramach procedury certyfikacji w postępowaniu w 2005 r., nie zostało wpisane na ostateczną listę, opublikowaną w dniu 22 maja 2006 r., którą przyjął organ powołujący przy uwzględnieniu opinii komitetu wspólnego ds. procedury certyfikacji. Komitet ten wysłuchał skarżącego w dniu 17 maja 2006 r.

W uzasadnieniu swojej skargi skarżący podnosi najpierw naruszenie obowiązku uzasadnienia, tym bardziej, że organ powołujący nie odpowiedział na jego zażalenie. Ponadto podnosi naruszenie art. 45a regulaminu pracowniczego oraz art. 5 ogólnych przepisów wykonawczych do tego przepisu regulaminu. W szczególności wspólny komitet, który mógł wysłuchać wyłącznie tych urzędników, którzy zakwestionowali projekt listy, nie miał prawa wezwać skarżącego. W każdym razie skarżący uważa, że również zasada równości traktowania została naruszona, gdyż wspólny komitet nie wysłuchał wszystkich urzędników, których nazwiska widniały na projekcie listy.

Top

Choose the experimental features you want to try