20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/1

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich (2), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(3)

Dnia 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(4)

Dnia 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(5)

Dnia 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform.

(6)

Dnia 9 maja 2011 r. Dania przedstawiła aktualizację z 2011 r. do programu konwergencji obejmującego lata 2011–2015 oraz swój krajowy program reform z 2011 r. W celu uwzględnienia powiązania między tymi oboma programami poddano je jednoczesnej ocenie.

(7)

Na podstawie oceny zaktualizowanego programu konwergencji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że scenariusz makroekonomiczny będący podstawą zawartych w programie konwergencji prognoz budżetowych jest realny. Scenariusz ten jest wprawdzie oparty na nieco bardziej optymistycznych założeniach dotyczących wzrostu gospodarczego w 2012 r. i w kolejnych latach, jest jednak zasadniczo zgodny z najnowszą prognozą służb Komisji sformułowaną wiosną 2011 r. Strategia budżetowa określona w programie konwergencji zakłada obniżenie deficytu do poziomu poniżej wartości referencyjnej wynoszącej 3 % do 2013 r., zgodnie z zaleceniem Rady z dnia 13 lipca 2010 r. oraz po pierwsze osiągnięcie zaktualizowanego średniookresowego celu budżetowego przewidującego zapewnienie do 2015 r. strukturalnego salda budżetowego na poziomie nie niższym niż – 0,5 % PKB i po drugie osiągnięcie równowagi budżetowej do 2020 r. Ścieżka korekty budżetowej prowadząca do tego celu jest właściwa. Środki przewidziane w programie konwergencji i przyjęte przez Parlament wiosną 2010 r. należy uznać za wystarczające do osiągnięcia celów budżetowych. Środki te odzwierciedlałyby roczny wysiłek fiskalny rzędu 1 % PKB w latach 2011–2013. Dania zrealizuje swój zaktualizowany średniookresowy cel budżetowy w okresie objętym programem konwergencji. Zagrożenia dla realizacji celów budżetowych są zasadniczo zrównoważone.

(8)

Duńska gospodarka zaczęła spowalniać w 2007 r., co zbiegło się z korektą na rynku nieruchomości, będącą źródłem problemów krajowego sektora bankowego, spotęgowanych rosnącą liczbą upadłości i wzrostem bezrobocia. Recesja była poważna – produkcja spadła o 8 % między jesienią 2007 r. a wiosną 2009 r. – a stopa bezrobocia wzrosła do 7,4 % w 2010 r. Stopa zatrudnienia spadła z 79,8 % w 2008 r. do 76,1 % w 2010 r., przy czym spadek ten dotknął w szczególności ludzi młodych. Ożywienie produkcji nastąpiło w 2009 r., natomiast realny wzrost PKB wyniósł 2,1 % w 2010 r. Źródłem ożywienia gospodarczego był stały popyt krajowy (również ze względu na ekspansję budżetową), duży ponowny wzrost zapasów oraz znacząca poprawa sytuacji gospodarczej głównych partnerów handlowych Danii.

(9)

Automatyczne mechanizmy stabilizujące i środki antykryzysowe sprawiły, że nadwyżka salda sektora instytucji rządowych i samorządowych wynosząca w 2008 r. 3,2 % PKB przekształciła się w 2009 r. w deficyt na poziomie 2,7 % PKB w oparciu o przesłane przez Danię wiosną 2010 r. zawiadomienie o możliwym przekroczeniu przez deficyt budżetowy progu 5 % PKB w 2010 r. oraz prognozą służb Komisji sformułowaną wiosną 2011 r., w lipcu 2010 r. wszczęto przeciwko Danii procedurę nadmiernego deficytu. Chociaż nieoczekiwane i czasowo ograniczone zyski nadzwyczajne wynikające z opodatkowania zysków funduszy emerytalnych pozwoliły w ubiegłym roku ustabilizować deficyt budżetowy na poziomie 2,7 % PKB, prognoza sformułowana przez służby Komisji wiosną 2011 r. przewiduje ponowny wzrost deficytu do około 4 % PKB w 2011 r., podkreślając konieczność ciągłych i ambitnych działań w zakresie konsolidacji budżetowej w 2012 r. oraz w 2013 r., jak planowano. Zaistniała sytuacja pociąga za sobą konieczność skrupulatnego wdrażania środków przyjętych w porozumieniu w sprawie konsolidacji z 2010 r. oraz kontrolowania wydatków zgodnie z programem konwergencji, aby zapewnić korektę nadmiernego deficytu do 2013 r. Oceniając przewidywany poziom potencjalnego wzrostu w średnim okresie i biorąc pod uwagę działania dyskrecjonalne, przewidywania wydatków wydają się gwarantować odpowiednią ścieżkę korekty budżetowej prowadzącą do osiągnięcia średniookresowego celu budżetowgo. Zgodnie z ostatnią oceną Komisji, zagrożenie długookresowej stabilności finansów publicznych wydaje się być niskie.

(10)

Ścisła kontrola mająca na celu uniknięcie powtarzających się przypadków przekraczania założonego poziomu wydatków na szczeblu administracji samorządowej i regionalnej ma duże znaczenie dla osiągnięcia założeń budżetowych. Przez ostatnie 20 lat poziom wydatków publicznych stale przekraczał założenia budżetowe. Rząd podjął już pewne działania w celu wyeliminowania tego problemu i planuje wprowadzenie nowego systemu kontroli wydatków opisanego w programie konwergencji, poddanego niezależnej kontroli sprawowanej przez duńską Radę Gospodarczą.

(11)

W wyniku działania czynników demograficznych liczba ludności w wieku produkcyjnym (15–64 lat) zmaleje o około 1,5 % w latach 2010–2025 i o niemal 5 % do 2040 r. W perspektywie średnioterminowej ożywienie gospodarcze może doprowadzić do zacieśnienia rynku pracy, które widoczne było w latach boomu gospodarczego. Pomimo już wysokiego wskaźnika aktywności zawodowej, istnieje możliwość dalszego zwiększenia podaży siły roboczej. Dobrowolne przechodzenie na wcześniejszą emeryturę stanowi powszechną praktykę wśród osób w wieku 60–64 lat, co sprawia, że wskaźnik zatrudnienia w tej grupie wiekowej wynosi zaledwie 40 %. Co więcej, 10 % ludności w wieku produkcyjnym poniżej 40. roku życia otrzymuje rentę inwalidzką albo korzysta z subsydiowanych form zatrudnienia (tzw. „flex-job”).

(12)

Wzrost wydajności ma od 1995 r. tendencję zniżkową – jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy jest niska efektywność systemu edukacji. Chociaż Dania nadal przeznacza znaczne środki na swój system edukacji, wyniki procesu kształcenia w kilku kluczowych dziedzinach są zaledwie średnie, przy czym Dania ma czwarty najniższy wskaźnik poziomu wykształcenia wśród młodzieży w UE. W 2009 r. tylko 70,1 % osób w wieku 20–24 lat uzyskało wykształcenie na poziomie co najmniej ponadgimnazjalnym (w porównaniu do unijnej średniej wynoszącej 78,6 %) (3). Przeciętne są również wyniki badania PISA. Odsetek osób przedwcześnie kończących naukę w placówkach kształcenia młodzieży i placówkach zawodowych jest stosunkowo wysoki – w placówkach kształcenia zawodowego młodzieży przedwcześnie kończy naukę niemal 50 % uczniów. Ponadto 10 lat po ukończeniu szkoły podstawowej około 20 % młodych ludzi uzyskało wykształcenie wyłącznie na poziomie gimnazjalnym. Poprawa jakości systemu kształcenia pozwoliłaby również zapobiec zaburzeniu struktury kwalifikacji na rynku pracy w przyszłości – obecna struktura wskazuje na możliwą nadpodaż niewykwalifikowanej siły roboczej oraz niedobór pracowników wykwalifikowanych. Wzrost wydajności jest wyjątkowo słaby w sektorze budowlanym i sektorze usług. Dotyczy to w szczególności sektora usług lokalnych, sektora handlu detalicznego, sprzedaży hurtowej i sektora usług osobistych: mała konkurencja w niektórych branżach, na przykład wysokie bariery wejścia na rynek, może prowadzić do nieoptymalnej alokacji zasobów. Przepisy dotyczące zagospodarowania przestrzennego są rygorystyczne i ograniczają możliwość osiągnięcia w sektorze handlu detalicznego korzyści skali sprzyjających wzrostowi wydajności. w celu wyeliminowania sytuacji, w której jedynie około 25 % zamówień publicznych udzielanych jest w ramach przetargów nieograniczonych, rząd rozpoczął realizację strategii, której celem jest zwiększenie konkurencji w sektorze usług publicznych poprzez stopniowe zwiększenie poziomu zamówień publicznych w gminach i regionach, oraz ustanowił nowy cel dla gmin, zgodnie z którym 31,5 % wszystkich zamówień powinno do 2015 r. być udzielane jako zamówienia publiczne.

(13)

Wskaźnik zadłużenia gospodarstw domowych w stosunku do PKB jest najwyższy w UE. Narastający poziom zadłużenia, do którego znacznie przyczynił się boom mieszkaniowy w latach 2004–2007, stwarza potencjalne zagrożenie dla gospodarki i stabilności finansowej. Chociaż ryzyko to jest ograniczone ze względu na specyfikę wysoko rozwiniętego duńskiego rynku obligacji zabezpieczonych hipoteką oraz ogólnie zdrową sytuację finansową większości gospodarstw domowych (których aktywa znacznie przewyższają zobowiązania), w następstwie korekty cen nieruchomości wprowadzono jedynie ograniczone środki mające na celu łagodzenie procyklicznych wahań cen nieruchomości.

(14)

Dania podjęła szereg zobowiązań w ramach paktu euro plus. Aby poprawić stabilność budżetową, osiągnięto porozumienie w celu wzmocnienia przepisów sankcyjnych w zakresie kontroli wydatków na szczeblu lokalnym a rząd zamierza przedstawić wniosek dotyczący ustawy o pułapach wydatków. Środki dotyczące rynku pracy koncentrują się na pobudzaniu zatrudnienia poprzez przedłużanie okresu aktywności zawodowej poprzez reformę emerytalną w celu zwiększenia konkurencyjności przewidziano pakiet na rzecz konkurencji zawierający konkretne inicjatywy skupiające się przede wszystkim na sektorze budownictwa i sektorze usług. Obok tych zobowiązań, wprowadza się dodatkowo program przewidujący rekompensatę dla banków przejmujących banki znajdujące się w trudnej sytuacji, mający na celu ułatwienie rozwiązania problemów zagrożonych banków przy udziale inwestorów prywatnych i wsparcie stabilności finansowej. Te środki i zobowiązania dotyczą łącznie czterech obszarów paktu. Ogólnie rzecz biorąc, środki te pokrywają się z działaniami podjętymi w odpowiedzi na wnioski wynikające z rocznej analizy wzrostu gospodarczego i przyczyniają się do postępów na drodze do osiągnięcia celów strategii „Europa 2020”, przede wszystkim w dziedzinie zatrudnienia. Chociaż pewna liczba podjętych zobowiązań została już zrealizowana, konieczne jest wdrożenie w niedalekiej przyszłości ważnych środków służących poprawie dyscypliny budżetowej (na szczeblu lokalnym) i pobudzeniu wzrostu zatrudnienia. Zobowiązania te zostały ocenione i uwzględnione w zaleceniach.

(15)

Komisja dokonała oceny programu konwergencji i krajowego programu reform, w tym zobowiązań podjętych w ramach paktu euro plus. Komisja wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej w Danii, ale także stopień poszanowania przepisów oraz wytycznych UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. W tym względzie Komisja uważa za konieczne podejmowanie ciągłych i ambitnych działań na rzecz konsolidacji budżetowej w 2011 r. i w późniejszych latach. Należy również podjąć dodatkowe kroki mające na celu zwiększenie podaży siły roboczej poprzez ograniczanie możliwości wcześniejszego przechodzenia na emeryturę i koncentrację działań na konkretnych grupach, poprawę jakości edukacji, zwiększanie konkurencji w kluczowych sektorach i dalsze ustabilizowanie rynku nieruchomości.

(16)

W świetle powyższej oceny, a także biorąc pod uwagę zalecenie Rady z dnia 16 lipca 2010 r. na podstawie art. 126 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Rada zbadała aktualizację programu konwergencji Danii z 2011 r. i jej opinia (4) znajduje odzwierciedlenie w szczególności w pkt 1) poniższego zalecenia. Uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 marca 2011 r., Rada zbadała przedłożony przez Danię krajowy program reform,

1.

Wdrożenie środków konsolidacji budżetowej w latach 2011, 2012 i 2013 i zapewnienie średniego rocznego wysiłku fiskalnego rzędu 0,5 % PKB w latach 2011–2013, zgodnie z planem oraz skorygowanie nadmiernego deficytu do 2013 r. zgodnie z zaleceniem Rady dotyczącycm procedury nadmiernego deficytu. Następnie zapewnienie, zgodnie z planem, odpowiedniej ścieżki korekty budżetowej prowadzacej do osiągnięcia średniookresowego celu budżetowgo. Przyśpieszenie redukcji deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych, jeśli koniunktura gospodarcza okaże się korzystniejsza niż przewiduje się obecnie. Wzmocnienie mechanizmu kontroli wydatków poprzez przyjęcie wiążących wieloletnich pułapów wydatków dla administracji rządowej szczebla centralnego, regionalnego i lokalnego, zgodnych z ogólnym średniookresowym celem w zakresie budżetu ogólnego.

2.

Celem wzmocnienia zatrudnienia i stabilności finansów publicznych, podjęcie dalszych kroków celem zwiększenia podaży siły roboczej w długim okresie poprzez wprowadzenie uzgodnionych ostatnio reform dotyczących programu umożliwiającego dobrowolne przechodzenie na wcześniejszą emeryturę (VERP), reformę systemu rent oraz skuteczniejsze ukierunkowanie subsydiowanych programów zatrudnienia („flex-job”) na słabsze grupy społeczne.

3.

Przyspieszenie realizacji reform w celu poprawy jakości systemu edukacji. Zmniejszenie odsetka osób przedwcześnie kończących naukę, szczególnie w systemie kształcenia zawodowego, oraz zapewnienie możliwości odbycia praktyki zawodowej większej liczbie osób.

4.

Podjęcie kroków w celu usunięcia przeszkód utrudniających konkurencję, w szczególności w sektorze usług lokalnych i sektorze handlu detalicznego, poprzez przegląd przepisów dotyczących użytkowania terenu i upowszechnienie zamówień publicznych w gminach i regionach.

5.

Rozważenie działań zapobiegawczych mających na celu wzmocnienie średniookresowej stabilności rynku mieszkaniowego i systemu finansowego, w tym przegląd funkcjonowania systemu hipotecznego i systemu podatku od nieruchomości, przy jednoczesnym wspieraniu bieżących działań służących stabilizacji rynku nieruchomości w następstwie niedawnej korekty cen.

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/5

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję dotyczącą wytycznych w sprawie polityki zatrudnienia państw członkowskich (2), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(3)

W dniu 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(4)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada Europejska zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(5)

Dnia 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform.

(6)

W dniu 29 kwietnia 2011 r. Estonia przedstawiła swój program stabilności z 2011 r., obejmujący lata 2011–2015, oraz krajowy program reform z 2011 r. W celu uwzględnienia powiązań między tymi programami poddano je jednoczesnej ocenie.

(7)

Światowy kryzys finansowy dotknął Estonię szczególnie mocno, dodatkowo potęgując załamanie na krajowym rynku nieruchomości i załamanie konsumpcji. Łączny spadek PKB w latach 2008–2009 osiągnął poziom 19 %, a stopa bezrobocia wzrosła do 2010 r. prawie czterokrotnie, do poziomu 16,8 %. Jednak gospodarka szybko odbiła się od dna, a w nadchodzących latach oczekuje się przyspieszenia tempa wzrostu realnego PKB. Siłą napędową ożywienia jest przede wszystkim eksport, ale popyt krajowy również się umacnia, głównie za sprawą dużej dynamiki inwestycji. Poprawa perspektyw wzrostu przełożyła się na pozytywny bodziec dla rynku pracy. Stopa zatrudnienia znacząco wzrosła w ostatnim czasie, choć stopa długoterminowego bezrobocia utrzymuje się na wysokim poziomie. Inflacja wzrosła wprawdzie w porównaniu z rokiem ubiegłym, jednak oczekuje się jej wyhamowania wraz z kształtowaniem się cen surowców na rynkach światowych.

(8)

Na podstawie oceny programu stabilności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że scenariusz makroekonomiczny będący podstawą prognoz budżetowych jest realistyczny. Zawarta w programie stabilności średniookresowa strategia budżetowa przewiduje osiągnięcie celu średniookresowego, jakim jest równowaga strukturalna, do 2013 r. oraz jego utrzymanie przez pozostałą część okresu objętego programem stabilności, poprzez dążenie do uzyskania nadwyżek strukturalnych w roku 2013 i latach kolejnych. Przewiduje się, że w 2013 r. nominalne saldo budżetowe sektora instytucji rządowych i samorządowych osiągnie nadwyżkę, natomiast w perspektywie krótkoterminowej oczekiwać można pewnego wzrostu deficytu nominalnego za sprawą jednorazowego wpływu inwestycji na rzecz ochrony środowiska związanych z jednostkami emisji dwutlenku węgla. Przewidziane w programie stabilności dostosowanie budżetowe opiera się na zahamowaniu wzrostu wydatków na spożycie publiczne. Program stabilności zawiera pewne informacje dotyczące środków mających na celu osiągnięcie docelowej sytuacji budżetowej, a wyniki Estonii w zakresie przestrzegania celów budżetowych w przeszłości zmniejszają ryzyko niezrealizowania ich w nadchodzących latach. W szczególności planowane reformy dążą do poprawy efektywności w różnych obszarach, takich jak edukacja i aktywna polityka rynku pracy. Zagrożenia dla realizacji celów budżetowych wydają się zatem zasadniczo zrównoważone. Istotne będzie jednak, aby w przyszłych budżetach zawarto najważniejsze informacje na temat środków mających na celu dalszą poprawę efektywności wydatków publicznych, tym samym wspierając realizację programu stabilności.

(9)

Długoterminowe bezrobocie utrzymuje się na wysokim poziomie, a stopa bezrobocia w różnych regionach jest dość zróżnicowana i trwała. Pomimo znacznego wzrostu od 2009 r. finansowanie aktywnej polityki rynku pracy pozostaje na poziomie należącym do najniższych w UE, a skutkiem tego jest niewielki odsetek bezrobotnych otrzymujących aktywne wsparcie. Estoński rynek pracy jest stosunkowo elastyczny, do czego dodatkowo przyczynia się decyzja o odroczeniu do 2013 r. przewidzianego w pakiecie prawa pracy wzrostu świadczeń z tytułu ubezpieczenia od bezrobocia. Pomimo tej elastyczności Estonia posiada stosunkowo wysokie obciążenia podatkowe pracy, co może mieć negatywny wpływ na podaż pracy i popyt na nią. Problem ten jest szczególnie dotkliwy w związku z wysoką stopą bezrobocia wśród młodzieży oraz osób o niskich kwalifikacjach, którzy są zagrożeni ubóstwem. Reformy mające na celu obniżenie składek na ubezpieczenia społeczne stanowią krok we właściwym kierunku, lecz muszą mieć miejsce przy jednoczesnej poprawie sytuacji budżetowej. Istnieje potencjał zwiększenia efektywności poprzez bardziej rygorystyczne kryteria dochodowe w celu lepszego ukierunkowania innych świadczeń.

(10)

Intensywność wykorzystania zasobów w Estonii należy do najwyższych w UE. Jest to częściowo wynikiem struktury produkcji, która skoncentrowana jest w energochłonnych sektorach i gałęziach przemysłu. Innym czynnikiem, który o tym decyduje, jest niska efektywność energetyczna na poziomie sektorowym. W krajowym programie reform Estonia wyznaczyła krajowy cel w zakresie oszczędności energii w wysokości 9 % w roku 2016 w porównaniu do prognoz (16 % do roku 2020). Ponadto niewiele jest informacji na temat sposobu i terminów realizacji środków oraz oczekiwanych wyników. Tym samym istnieje potencjał dalszej poprawy efektywności energetycznej. Poprawa efektywności energetycznej może mieć pozytywny wpływ na środowisko naturalne i na bezpieczeństwo dostaw energii, ale również może przyczynić się do ograniczenia presji inflacyjnej oraz do poprawy konkurencyjności pod względem kosztów.

(11)

Niezależnie od ogólnie wysokiego odsetka osób z wyższym wykształceniem, dalsze reformy systemu edukacji na wszystkich szczeblach mogłyby przyczynić się do rozwiązania problemów braków w umiejętnościach, dużej liczby szkół i placówek szkolnictwa wyższego, a także braku nacisku na kształcenie zawodowe, czego konsekwencją jest wysoki odsetek osób, które nie posiadają kwalifikacji zawodowych. Biorąc pod uwagę obecne tendencje demograficzne, poprawa jakości kapitału ludzkiego ma istotne znaczenie dla zwiększenia potencjalnego wzrostu w perspektywie średnioterminowej. W szczególności zapewnienie, aby szkolnictwo wyższe było nastawione na dziedziny o kluczowym znaczeniu dla gospodarki (np. kierunki inżynierskie), mogłoby wspomóc dokonujące się aktualnie przenoszenie punktu ciężkości w kierunku sektorów dóbr wymiennych. Realizacja reform edukacji może również przyczynić się do poprawy efektywności sektora publicznego, jako że obecny system zarządzania edukacją jest zbyt rozdrobniony na szczeblu lokalnym, co prowadzi do nieskuteczności subsydiów oraz do niskiej jakości usług.

(12)

Estonia podjęła szereg zobowiązań w ramach paktu euro plus. Obejmują one podjęcie środków na rzecz stabilności finansów publicznych, zatrudnienia i konkurencyjności. Po stronie budżetowej pakt zobowiązuje do osiągnięcia równowagi budżetowej do roku 2013 i nadwyżki w roku 2014; do zawarcia w krajowym prawie budżetowym przepisów dotyczących równowagi budżetowej sektora publicznego; oraz do podjęcia pierwszych kroków w kierunku reformy specjalnych programów emerytalnych. W celu propagowania zatrudnienia przewiduje się pewne zachęty podatkowe. W zakresie konkurencyjności środki koncentrują się na innowacjach, szkolnictwie wyższym i reformie służby publicznej. Zobowiązania w ramach paktu odzwierciedlają treść krajowego programu reform. Dla realizacji wyznaczonych w pakcie celów korzystne byłoby podjęcie dalszych środków na rzecz wzmocnienia polityki rynku pracy, a także zajęcie się kwestią efektywnego korzystania z zasobów i rynkiem energii. Zobowiązania podjęte w ramach paktu euro plus zostały ocenione i uwzględnione w zaleceniach.

(13)

Komisja dokonała oceny programu stabilności oraz krajowego programu reform, a także zobowiązań w ramach paktu euro plus. Komisja wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej w Estonii, ale także stopień poszanowania przepisów oraz wytycznych UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. Komisja uważa, że choć środki służące osiągnięciu docelowej sytuacji budżetowej będą musiały zostać doprecyzowane w przyszłych budżetach, to wyniki osiągane dotąd przez władze estońskie zmniejszają ryzyko niezrealizowania celów budżetowych. Należy podjąć dalsze kroki w celu wzmocnienia polityki rynku pracy oraz zapewnić lepsze zachęty do podejmowania zatrudnienia, poprawić jakość kapitału ludzkiego poprzez szeroko zakrojoną reformę edukacji, a także zająć się kwestią efektywnego korzystania z zasobów i rynkiem energii.

(14)

W świetle powyższej oceny Rada zbadała program stabilności Estonii z 2011 r. i jej opinia (3) znajduje odzwierciedlenie w szczególności w pkt 1) poniższego zalecenia. Uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 marca 2011 r., Rada zbadała krajowy program reform przedłożony przez Estonię,

1.

Osiągnięcie nadwyżki strukturalnej najpóźniej do 2013 r., przy jednoczesnym ograniczeniu deficytu do poziomu nieprzekraczającego 2,1 % PKB w 2012 r., utrzymaniu ścisłej kontroli nad wydatkami i poprawie efektywności wydatków publicznych.

2.

Podjęcie kroków celem wsparcia popytu na pracę oraz zmniejszenia ryzyka ubóstwa poprzez zmniejszenie obciążeń podatkowych i obciążeń z tytułu ubezpieczeń społecznych w sposób neutralny dla budżetu jak i poprz poprawę skuteczności aktywnej polityki rynku pracy, w tym ukierunkowanie środków na osoby młode i długotrwale bezrobotne, zwłaszcza na obszarach charakteryzujących się wysoką stopą bezrobocia.

3.

Zapewnienie wprowadzenia planowanych zachęt do ograniczania energochłonności i poprawy efektywności energetycznej w gospodarce, ukierunkowanych na budownictwo i transport, w tym poprzez zapewnienie lepszego funkcjonowania rynku.

4.

Podczas wprowadzania w życie reformy systemu edukacji nadanie pierwszeństwa środkom na rzecz poprawy dostępności edukacji przedszkolnej oraz poprawy jakości i dostępności systemu kształcenia zawodowego. Lepsze dopasowanie wyników kształcenia do potrzeb rynku pracy oraz stworzenie pracownikom niskowykwalifikowanym możliwości uczenia się przez całe życie.

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/8

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich (2), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(3)

W dniu 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(4)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu. Rada Europejska zwróciła się do państw członkowskich, aby przekształciły te priorytety w konkretne środki, które zostaną włączone do ich programów stabilności lub programów konwergencji oraz do ich krajowych programów reform.

(5)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform.

(6)

W dniu 3 maja 2011 r. Francja przedstawiła aktualizację z 2011 r. do programu stabilności, obejmującą lata 2011–2014, oraz krajowy program reform na rok 2011 r. W celu uwzględnienia powiązania między tymi oboma programami poddano je jednoczesnej ocenie.

(7)

Kryzys gospodarczy i finansowy dotknął Francję w stosunkowo mniejszym stopniu niż inne państwa członkowskie – jej PKB obniżył się w 2009 r. o 2,7 % – co wynikało częściowo z silnego działania automatycznych stabilizatorów oraz odporności konsumpcji gospodarstw domowych. Również sektor bankowy wykazał się odpornością. W 2010 r. nastąpiło ożywienie gospodarcze, a wzrost PKB wyniósł ostatecznie 1,5 %. Kryzys gospodarczy miał jednak znaczny wpływ na finanse publiczne Francji. Na skutek działania automatycznych stabilizatorów i dyskrecjonalnych budżetowych bodźców stymulacyjnych deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wzrósł z 3,3 % PKB w 2008 r. do poziomu 7,5 % w 2009 r. Nasilił on także problem niedostatecznego wykorzystania siły roboczej i strukturalne słabości francuskiego rynku pracy, który charakteryzował stosunkowo wysoki poziom bezrobocia – 9,7 % w 2010 r. Oprócz tego saldo obrotów towarowych z zagranicą stopniowo pogarszało się w ciągu ostatnich dziesięciu lat, co unaocznia problemy francuskich przedsiębiorstw z konkurencyjnością kosztową i pozacenową.

(8)

Na podstawie oceny zaktualizowanego programu stabilności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97 Rada jest zdania, że scenariusz makroekonomiczny będący podstawą prognoz budżetowych w programie jest optymistyczny, w szczególności ponieważ spodziewane poziomy wzrostu znacznie przewyższają potencjalny wzrost w kolejnych latach. W związku z faktem, że deficyt w 2010 r. okazał się mniejszy niż zakładano i wyniósł 7 % PKB, w programie stabilności zaplanowano jego ograniczenie do 3 % PKB w 2013 r. – a więc do wyznaczonego przez Radę terminu korekty nadmiernego deficytu – oraz kontynuowanie konsolidacji budżetowej w kolejnych latach. Przewiduje się, że wskaźnik zadłużenia będzie rósł z odnotowanego w 2010 r. poziomu wynoszącego 82 % PKB aż do 2012 r. (86 %), a następnie nieznacznie spadnie. Ścieżki korekty deficytu i zadłużenia są obarczone ryzykiem, m.in. w związku z możliwością zrealizowania się mniej optymistycznego scenariusza makroekonomicznego, faktem, że środki nie są wystarczająco określone dla osiągnięcia celów od 2012 r. oraz faktem, że w przeszłości często nie udawało się zrealizować wyznaczonych celów, niezależnie od lepszego niż oczekiwano wyniku w 2010 r. Nie można zatem zagwarantować korekty nadmiernego deficytu do 2013 r., o ile nie zostaną podjęte wymagane środki. Cel średniookresowy, którym jest osiągnięcie zrównoważonego budżetu w kategoriach strukturalnych, nie zostanie osiągnięty w okresie objętym programem stabilności. Średni roczny wysiłek fiskalny w latach 2010–2013, został ponownie obliczony przez służby Komisji zgodnie ze wspólnie uzgodnioną metodologią i jest nieco mniejszy niż zawarty w zaleceniu z 2 grudnia 2009 r. (powyżej 1 % PKB).

(9)

Głównym wyzwaniem pozostaje realizacja programu konsolidacji budżetowej. Uniknięcie przekroczeń wydatków dzięki większemu wysiłkowi fiskalnemu, który powinien opierać się na w pełni określonych środkach, ma zasadnicze znaczenie dla przywrócenia stabilnej sytuacji budżetowej szczególnie z tego względu, że wyznaczony na 2013 r. cel nie pozostawia żadnego marginesu bezpieczeństwa w stosunku do progu 3 % PKB. Ponadto, jak określono w ustawie o wieloletnim planowaniu w dziedzinie finansów publicznych przegłosowanej w grudniu 2010 r., właściwe byłoby wykorzystanie wszystkich nadzwyczajnych dochodów do szybszego ograniczenia deficytu i zadłużenia. Zgodnie z najnowszą oceną Komisji ryzyko związnae z długoterminową stabilnością finansów publicznych wydaje się być średnie. Z myślą o długookresowej stabilności finansów publicznych Francja przyjęła w 2010 r. nową reformę systemu emerytalnego. Planowane środki, w tym stopniowe podwyższenie minimalnego wieku emerytalnego z 60 do 62 lat oraz ustawowego wieku emerytalnego z 65 do 67 lat, jak również stopniowe znoszenie systemów wcześniejszego przechodzenia na emeryturę, powinny mieć korzystny wpływ na obecną niską stopę zatrudnienia starszych pracowników. Ponadto oczekuje się, że system emerytalny zostanie zrównoważony do roku 2018. W późniejszych latach prawdopodobne jest występowanie deficytu, chyba że zostaną podjęte dodatkowe środki. W wyniku najnowszej reformy emerytalnej powołano również nowy organ publiczny, „Comité de pilotage des régimes de retraite”, który jest odpowiedzialny za przedstawianie corocznych ocen sytuacji budżetowej kont emerytalnych, a także za proponowanie środków korygujących w przypadku gdy istnieje groźba pogorszenia tej sytuacji.

(10)

Obecne przepisy dotyczące ochrony zatrudnienia są nadal zbyt rygorystyczne: istnieje niepewność prawa co do warunków zwolnień z przyczyn ekonomicznych. Prowadzi to do powstawania na rynku pracy sytuacji, w których pracownicy zatrudnieni na podstawie umów na czas nieokreślony (większość osób już aktywnych zawodowo) cieszy się stosunkowym bezpieczeństwem, a pracownicy zatrudnieni na podstawie umów na czas określony (większość nowych osób wkraczających na rynek pracy) jest narażona na niepewność. Odsetek umów na czas określony jest zatem znacznie wyższy w przypadku młodych pracowników, a zmiany statusu zatrudnienia z zatrudnienia na czas określony na zatrudnienie na czas nieokreślony są rzadkie. Ta segmentacja dotyczy również dostępu do kształcenia zawodowego. Dlatego też w przypadku tych pracowników obserwuje się dużą rotację i ograniczoną akumulację kapitału ludzkiego. Młodzi pracownicy i pracownicy o niskich kwalifikacjach są bardziej narażeni na nieproporcjonalnie wysokie ryzyko na rynku pracy. Nowelizacja ustawy o dialogu społecznym i ustawa o modernizacji rynku pracy z 2008 r. miały na celu unowocześnienie dialogu społecznego oraz rozwiązanie problemu dualizmu rynku pracy. Ta druga wprowadziła nową procedurę rozwiązania umowy za obustronną zgodą (rupture conventionnelle), która jest obecnie coraz częściej stosowana.

(11)

Stopa bezrobocia we Francji była w 2010 r. nieco wyższa niż średnia UE, przy czym obserwowany jest wzrost stopy długotrwałego bezrobocia (3,9 % PKB w 2010 r. wobec 2,9 % w 2008 r.). W tym kontekście publiczne urzędy pośrednictwa pracy powinny odgrywać istotną rolę w niesieniu pomocy osobom bezrobotnym przy poszukiwaniu pracy. Jak dotąd trudno jest jednoznacznie ocenić wyniki działalności nowego francuskiego punktu kompleksowej obsługi w publicznych urzędach pośrednictwa pracy (Pôle Emploi). W latach 2009–2010, w związku z kryzysem i znaczącym wzrostem osób poszukującyhc pracy, jego głównym celem było połączenie dwóch wcześniej istniejących jednostek administracyjnych. Outsourcing usług pośrednictwa pracy przynosi jak dotąd nierówne wyniki w realizacji wyznaczonych przez Pôle Emploi celów dotyczących powrotu do zatrudnienia. Jednocześnie zasoby Pôle Emploi przeznaczone na potrzeby indywidualnego wsparcia dla osób poszukujących pracy pozostają zbyt małe (71 ekwiwalentów pełnego czasu pracy na 10 000 osób bezrobotnych, czyli znacznie poniżej poziomów obowiązujących w niektórych krajach o porównywalnej gospodarce).

(12)

Francuski deficyt obrotów bieżących ulegał stopniowemu pogorszeniu w ciągu ostatnich dziesięciu lat, który to trend odzwierciedlał spadek salda obrotów towarowych z zagranicą, wynikający częściowo ze spadku konkurencyjności pod względem kosztów pracy po przywróceniu w latach 2003–2005 jednolitego minimalnego wynagrodzenia za pracę (poprzednia reforma polegająca na skróceniu tygodnia pracy do 35 godzin spowodowała, że obowiązywało pięć różnych wysokości minimalnego wynagrodzenia). Wprowadzono pewne ulepszenia w systemie indeksacji (utworzenie komisji doradczej składającej się z niezależnych ekspertów, wyeliminowanie uznaniowych podwyżek), co ograniczyło wzrost minimalnego wynagrodzenia za pracę. W konsekwencji odsetek pracowników otrzymujących minimalne wynagrodzenie znacznie się zmniejszył, co prowadzi do korzystniejszego zróżnicowania płacowego. Minimalne wynagrodzenie za pracę we Francji jest jednak nadal jednym z najwyższych w UE w porównaniu do mediany wynagrodzenia, nawet jeśli klin podatkowy jest znacznie niższy niż przypadku średniego wynagrodzenia ze względu na cięcia w składkach na ubezpieczenia społeczne ponoszonych przez pracodawców.

(13)

Francja ma jeden z najwyższych wskaźników obciążeń podatkowych i obciążeń socjalnych w UE natomiast podatek od konsumpcji pozostaje stosunkowo niski. Ponadto udział dochodów z podatków środowiskowych w PKB pozostaje również znacznie poniżej średniej dla UE. Zmiana struktury systemu podatkowego, obejmująca na przykład zmniejszenie opodatkowania pracy i jednoczesne zwiększenie podatków od konsumpcji i podatków środowiskowych miałaby prawdopodobnie korzystny wpływ na tworzenie miejsc pracy, jak również na cele środowiskowe.

(14)

Zwolnienia podatkowe i od składek na ubezpieczenie społeczne (w tym „niches fiscales”) są we Francji są bardzo wysokie. Oprócz tego zrozumienie systemu ulg podatkowych i korzystanie z niego wymaga od przedsiębiorstw i gospodarstw domowych wcześniejszego dogłębnego zapoznania się z obszernymi przepisami. Chociaż wydatki podatkowe są wykorzystywane do celów wdrażania danej polityki gospodarczej, nie były dotychczas prowadzone systematyczne oceny ich skuteczności w osiąganiu założonych celów, jednakże planowane jest przeprowadzenie przeglądu w 2011 r. zgodnie z ustawą o wieloletnim planowaniu w dziedzinie finansów publicznych w latach 2009–2012. W przeszłości fakt, iż mogą one pełnić tę samą funkcję co wydatki publiczne, umożliwiał władzom Francji formalne wywiązywanie się z obowiązujących zasad dotyczących wydatków, jednak dalsze przesunięia nie są już możliwe, co zapisano w art. 9 ustawy o wieloletnim planowaniu w dziedzinie finansów publicznych w latach 2009–2014. Władze francuskie przewidują dyskrecjonalny wzrost wpływów podatkowych (głównie poprzez zmniejszenie wydatków podatkowych) o około 0,75 % PKB w latach 2011–2013. Konkretne wydatki podatkowych, które mają zostać zniesione, zostały wskazane jedynie częściowo na okres po 2012 r.

(15)

Konkurencja w sektorze handlu detalicznego jest nadal hamowana poprzez ograniczenia administracyjne dotyczące otwierania dużych punktów sprzedaży detalicznej oraz zakaz odsprzedaży poniżej kosztów. W sektorze usług nadal istnieją bariery dla konkurencji w przypadku szeregu zawodów regulowanych, które można by zlikwidować przez dokonanie przeglądu warunków dotyczących wejścia do zawodu regulowanego lub przez stopniowe wyeliminowanie niektórych parytetów (numerus clausus) i wyłącznych praw przysługujących tym zawodom.

(16)

Francja podjęła szereg zobowiązań w ramach paktu euro plus. W odniesieniu do budżetu Francja zobowiązała się do szybkiego wdrożenia reformy systemu emerytalnego z 2010 r. W celu wzmocnienia stabilności budżetowej Francja zmieni również swoją konstytucję, aby wprowadzić obowiązkową procedurę planowania budżetu wieloletniego. W celu zwiększenia współczynnika aktywności zawodowej przewidziane są różne środki, których celem jest zintensyfikowanie aktywnych polityk rynku pracy (np. poprzez przyuczanie do zawodu, aby ułatwić młodym pracownikom przejście od kształcenia do zatrudnienia; utworzenie do 2012 r. dodatkowych placówek opieki nad dziećmi w celu polepszenia szans kobiet na zatrudnienie; poprawę funkcjonowania publicznych urzędów pośrednictwa pracy dla osób poszukujących pracy). Środki dotyczące konkurencyjności koncentrują się na ulepszaniu systemu szkolnictwa wyższego i wspieraniu działalności badawczej, rozwojowej i innowacyjnej („investissements d'avenir”) oraz na zmniejszaniu obciążeń administracyjnych poprzez wdrożenie kompleksowego programu uproszczenia procedur administracyjnych. Zobowiązania te dotyczą trzech z czterech obszarów paktu, a pominiętym obszarem jest sektor finansowy. Chociaż zobowiązania te podjęto w obszarach, z którymi są związane główne wyzwania, wiele z nich (zwłaszcza zobowiązania dotyczące zarządzania budżetem lub wsparcia szkolnictwa wyższego i działalności badawczo-rozwojowej), stanowią jedynie potwierdzenie już obowiązujących polityk/reform publicznych. Program reform nie wydaje się w pełni odpowiadać skali wyzwań makroekonomicznych związanych z rynkiem pracy czy otoczeniem biznesu. Kwestia planowanej reformy konstytucyjnej jest ponadto związana z niepewnością polityczną. Zobowiązania podjęte w ramach paktu euro plus zostały ocenione i uwzględnione w zaleceniach.

(17)

Komisja dokonała oceny programu stabilności oraz krajowego programu reform, w tym zobowiązań Francji w ramach pakietu euro plus. Komisja wzięła pod uwagę nie tylko ich znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej we Francji, ale także stopień poszanowania przepisów oraz wytycznych UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. W związku z tym Komisja uważa, że strategia konsolidacji budżetowej wymaga bardziej szczegółowego określenia, w odniesieniu do roku 2012 r. i lat późniejszych, aby zapewnić korektę nadmiernego deficytu do 2013 r. i tendencję spadkową długu, jak określono w art. 11 ustawą o wieloletnim planowaniu w dziedzinie finansów publicznych w latach 2011–2014. Ewentualne nadzwyczajne dochody powinny zostać wykorzystane do szybszego ograniczenia deficytu i zadłużenia. Zmniejszenie opodatkowania pracy przy jednoczesnym zwiększeniu podatków środowiskowych i podatków konsumpcyjnych oraz optymalizacja wydatków podatkowych przyczyniłyby się do wsparcia celów fiskalnych i ekologicznych oraz do poprawy otoczenia biznesowego. Dalsze działania w latach 2011–2012 powinny skupiać się na dostosowaniu przepisów dotyczących ochrony zatrudnienia w celu zmniejszenia dualizmu rynku pracy oraz na poprawie usług świadczonych przez publiczne urzędy pośrednictwa pracy w celu zapewnienia wszechstronnego wsparcia dla osób poszukujących pracy. Należy kontynuować obecną politykę ograniczania wzrostu minimalnego wynagrodzenia za płacę. Należy wspierać konkurencję w zawodach regulowanych i w handlu detalicznym.

(18)

W świetle powyższej oceny, a także biorąc pod uwagę zalecenie Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. na podstawie art. 126 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Rada zbadała aktualizację programu stabilności Francji z 2011 r. i jej opinia (3) znajduje odzwierciedlenie w szczególności w pkt 1) poniższego zalecenia. Uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 marca 2011 r., Rada zbadała krajowy program reform przedłożony przez Francję,

1.

Zapewnienie zalecanego średniego rocznego wysiłku fiskalnego wynoszącego ponad 1 % PKB w latach 2010–2013 oraz wdrożenie korekty nadmiernego deficytu do 2013 r., zgodnie z zaleceniem Rady w ramach procedury nadmiernego deficytu, i dzięki temu stopniowe obniżanie wskaźnika długu publicznego, a także zapewnienie należytego postępu w osiąganiu celu średnioterminowego w późniejszym okresie; określenie niezbędnych w tym celu środków na rok 2012 r. i następne, podjęcie w razie konieczności dodatkowych środków i wykorzystanie ewentualnych nadzwyczajnych dochodów do szybszego ograniczenia deficytu i zadłużenia, zgodnie z planami. Kontynuowanie przeglądu zrównoważenia systemu emerytalnego i przyjęcie dodatkowych środków, jeżeli są one konieczne.

2.

Podjęcie nowych wysiłków, zgodnie z krajowymi praktykami dotyczącymi konsultacji z partnerami społecznymi, w celu przezwyciężenia segmentacji rynków pracy poprzez dokonanie przeglądu wybranych aspektów przepisów dotyczących ochrony zatrudnienia poprawiając sytuację kapitału ludzkiego i ułatwiając zmianę czasowych umów o pracę na umowy na czas nieokreślony; zapewnienie, aby wszelkie zmiany minimalnego wynagrodzenia za pracę sprzyjały tworzeniu nowych miejsc pracy.

3.

Wspieranie dostępu do uczenia się przez całe życie w celu utrzymania aktywności zawodowej starszych pracowników oraz poprawy środków pomocnych w powrocie na rynek pracy. Zintensyfikowanie aktywnych polityk rynku pracy oraz wprowadzenie środków mających na celu poprawę organizacji, procesu decyzyjnego i procedur w publicznych urzędach pośrednictwa pracy, aby zwiększyć poziom usług i stosować indywidualne podejście wobec osób zagrożonych bezrobociem długotrwałym.

4.

Zwiększenie efektywności systemu podatkowego, w tym na przykład poprzez zmniejszenie opodatkowania pracy i jednoczesne zwiększenie podatków środowiskowych i podatków konsumpcyjnych, a także poprzez zrealizowanie planów dotyczących ograniczenia liczby i kosztów zwolnień podatkowych i zwolnień od składek na ubezpieczenie społeczne (w tym „niches fiscales”).

5.

Podjęcie dalszych kroków w celu usunięcia nieuzasadnionych ograniczeń dotyczących zawodów regulowanych, w szczególności w sektorze usług i sektorze handlu detalicznego.

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/12

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska przyjęła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, zatytułowanej „Europa 2020”, opartej na ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, która skupiać się będzie na najważniejszych obszarach wymagających podjęcia działań służących pobudzeniu europejskiego potencjału w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności.

(2)

W dniu 13 lipca 2010 r. Rada przyjęła zalecenie w sprawie ogólnych wytycznych polityk gospodarczych państw członkowskich i Unii (na lata 2010–2014), a w dniu 21 października 2010 r. decyzję dotyczącą wytycznych w sprawie polityki zatrudnienia państw członkowskich (1), które razem stanowią „zintegrowane wytyczne”. Państwa członkowskie zostały poproszone o uwzględnienie zintegrowanych wytycznych w swojej krajowej polityce gospodarczej i polityce zatrudnienia.

(3)

Dnia 12 stycznia 2011 r. Komisja przyjęła pierwszą roczną analizę wzrostu gospodarczego, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl zarządzania gospodarczego w UE i pierwszy europejski semestr zintegrowanej i prowadzonej ex ante koordynacji polityki, który ma swoje umocowanie w strategii „Europa 2020”.

(4)

Dnia 25 marca 2011 r. Rada Europejska zatwierdziła priorytety dotyczące konsolidacji budżetowej i reform strukturalnych (zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 15 lutego i 7 marca 2011 r. i w związku z przedstawioną przez Komisję roczną analizą wzrostu gospodarczego). Podkreśliła ona również priorytetowe znaczenie przywrócenia dobrej sytuacji budżetowej i stabilności finansów publicznych, zmniejszenia bezrobocia w drodze reform rynku pracy oraz podjęcia nowych działań służących zwiększeniu tempa wzrostu.

(5)

W dniu 3 maja 2010 r. Grecja przedstawiła obszerny program dostosowawczy, którego realizacja jest wspierana przez pomoc finansową udzieloną przez państwa członkowskie należące do strefy euro oraz MFW w łącznej wysokości 110 miliardów EUR. W towarzyszącym protokole ustaleń i jego kolejnych uzupełnieniach określono warunki dotyczące polityki gospodarczej, na podstawie których wypłacana jest pomoc finansowa.

(6)

Główne elementy warunków dotyczących polityki zostały zawarte w decyzji Rady 2010/320/UE z 10 maja 2010 r. (2), a także w zmieniających ją późniejszych decyzjach Rady (3), skierowanych do Grecji celem wzmocnienia i pogłębienia nadzoru budżetowego oraz wezwania Grecji do zastosowania środków służących ograniczeniu deficytu uznanemu za niezbędne w celu likwidacji nadmiernego deficytu, zgodnie z art. 136 i art. 126 ust. 9 Traktatu.

(7)

W dniu 25 marca 2011 r. Rada Europejska wezwała także państwa członkowskie uczestniczące w pakcie euro plus, by przedstawiły swoje zobowiązania w ramach tego paktu odpowiednio wcześnie, tak by mogły zostać włączone do ich programów stabilności lub konwergencji oraz krajowych programów reform. Grecja ma przedłożyć aktualizację programu stabilności i konkretnych zobowiązań oraz działań na rok 2011 podjętych w ramach paktu euro plus w oparciu o zaktualizowany program dostosowań ekonomicznych.

(8)

W ciągu ostatniej dekady wzrost gospodarczy w Grecji miał niezrównoważone podstawy: znacznemu ożywieniu konsumpcji oraz inwestycji w nieruchomości mieszkaniowe towarzyszył wysoki wzrost płac realnych i szybki wzrost akcji kredytowej, a niski poziom realnych stóp procentowych związany z przyjęciem euro i liberalizacją rynków finansowych przyczyniał się do utrwalenia tej sytuacji. Światowy kryzys gospodarczo-finansowy w latach 2008–2009 ujawnił greckie słabości, w tym: niezrównoważoną politykę budżetową, częściowo skrywaną przez niewiarygodne statystyki i okresowo wysokie dochody; nieelastyczne rynki produktowe i rynek pracy; utratę konkurencyjności oraz rosnące zadłużenie zagraniczne. Kryzys gospodarczy i kryzys zaufania dotknęły również sektor bankowy, choć nie stanowił on źródła problemów. Stopień pogorszenia sytuacji budżetowej stał się widoczny późno ze względu na istotne braki w greckich systemach statystyki i rachunków narodowych. Opóźniło to wdrożenie środków naprawczych. Na początku 2010 r., gdy pojawiły się obawy co do stabilności finansów publicznych Grecji, a jednocześnie awersja do ryzyka na światowych rynkach finansowych osiągnęła rekordowy poziom, nastroje rynkowe w stosunku do Grecji uległy gwałtownemu pogorszeniu. W kwietniu 2010 r. władze Grecji zwróciły się o międzynarodową pomoc finansową, gdyż w sytuacji znacznych potrzeb w zakresie finansowania były pozbawione dostępu do międzynarodowych rynków kapitałowych.

(9)

Grecja zobowiązała się do wdrożenia gospodarczego i finansowego programu dostosowawczego w celu skorygowania nierównowagi budżetowej i zewnętrznej oraz przywrócenia zaufania do kraju w perspektywie krótkoterminowej. W perspektywie średnioterminowej Grecja powinna stworzyć podstawy takiego modelu wzrostu gospodarczego, który będzie się w większym stopniu opierał na eksporcie i inwestycjach pobudzających wzrost gospodarczy i zatrudnienie. Program dostosowawczy przewiduje kompleksowe działania na trzech frontach: (i) strategię przyspieszonej konsolidacji budżetowej, wspieranej przez środki polityki budżetowej o charakterze strukturalnym i skuteczniejszą kontrolę budżetową; (ii) reformy strukturalne na rynku pracy i rynkach produktowych celem rozwiązania problemów utraty konkurencyjności i wzrostu gospodarczego; oraz (iii) wysiłki na rzecz zagwarantowania stabilności systemu bankowego.

(10)

Komisja dokonała oceny projektu krajowego programu reform. Komisja wzięła pod uwagę nie tylko jego znaczenie dla zrównoważonego charakteru polityki budżetowej i polityki społeczno-gospodarczej w Grecji, ale także jego zgodność z przepisami oraz wytycznymi UE, ze względu na konieczność wzmocnienia całościowego zarządzania gospodarczego w UE poprzez wnoszenie na poziomie UE wkładu w przyszłe decyzje krajowe. W tym kontekście Komisja podkreśla pilny charakter wdrożenia planowanych środków w celu zastosowania się do decyzji 2010/320/UE,

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/14

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/16

1.

Ostateczna odpowiedzialność za decyzje dotyczące zawierania układów monetarnych z krajami trzecimi spoczywa na Radzie UE. EBC nie zachęca jednak krajów i terytoriów zamorskich stowarzyszonych z państwami członkowskimi należącymi do strefy euro do wprowadzania euro jako oficjalnej waluty. W przypadku Saint-Barthélemy EBC nie sprzeciwia się projektowi decyzji, ponieważ Saint-Barthélemy, jako część Francji, używa euro od 1999 roku. Spełnienie oczekiwań Francji, aby euro pozostało w Saint-Barthélemy po dniu 1 stycznia 2012 r., gdy zbiorowość ta przestanie być częścią terytorium UE (2), wymaga przyjęcia w prawie UE rozwiązania uwzględniającego zmienione okoliczności. Wobec powyższego zawarcie układu monetarnego z Republiką Francuską działającą na rzecz Saint-Barthélemy jest satysfakcjonującym rozwiązaniem, ponieważ umożliwi Francji stosowanie do Saint-Barthélemy koniecznych przepisów UE niezbędnych dla wykorzystywania wspólnej waluty w następujących obszarach: przepisy prawa walutowego, bankowego i finansowego; przepisy niezbędne na potrzeby stosowania euro; zapobieganie praniu pieniędzy i oszustwom oraz fałszowaniu gotówki i bezgotówkowych środków płatniczych; przepisy dotyczące medali i żetonów oraz wymogów w zakresie sprawozdawczości do celów statystycznych.

2.

EBC rozumie na podstawie zakresu upoważnienia do prowadzenia negocjacji zawartego w projekcie decyzji, że – w przeciwieństwie do umów zawartych z krajami trzecimi takimi jak Księstwo Monako, Księstwo Andory, Republika San Marino oraz Państwo Watykańskie – niniejszy układ monetarny nie upoważnia Saint-Barthélemy do emisji własnych monet euro. EBC przyjmuje z zadowoleniem takie rozwiązanie, jednak – z uwagi na postulat pewności prawnej i przejrzystości – powinno ono być wyraźnie wskazane, przynajmniej w preambule do projektu decyzji.

3.

EBC ponawia uwagę, że wszelkie transfery finansowe, w tym szczególne wsparcie finansowe dla banków i innych instytucji finansowych, konieczne dla utrzymania lub przywrócenia stabilności finansowej w Saint-Barthélemy, będą ponoszone przez skarb państwa Republiki Francuskiej.

4.

EBC rozumie, że zadania należące do zakresu kompetencji Eurosystemu, w tym operacje polityki pieniężnej oraz gromadzenie danych statystycznych, będą realizowane przez Banque de France za pośrednictwem Institut d’Émission des Départements D’Outre-mer (IEDOM).

5.

EBC rozumie ponadto, że celem układu monetarnego nie jest udzielenie instytucjom finansowym z siedzibą w Saint-Barthélemy bezpośredniego dostępu do systemów płatności i rozrachunku wewnątrz strefy euro, i że dostęp taki będzie nadal realizowany za pośrednictwem właściwych władz Francji.

6.

EBC jest zdania, że jego rola w negocjowaniu układów monetarnych z krajami i terytoriami zamorskimi powinna być taka sama, jak w negocjowaniu układów monetarnych z krajami trzecimi. W związku z tym brzmienie projektu decyzji powinno jasno i jednoznacznie wskazywać, że w kwestiach należących do zakresu kompetencji EBC wymagana jest jego zgoda.

7.

EBC zauważa, że projekt decyzji nie porusza kilku ważnych kwestii. Należy odnieść się do nich w sposób następujący:

Propozycje zmian w projekcie decyzji wraz z ich uzasadnieniem zostały zawarte w załączniku.

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/21

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/23

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/24

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/27

1.

W dniu 13 lipca 2011 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa Bain Capital Investors, LLC („Bain Capital Investors”, USA) i OCM IMC Holdings, L.P., kontrolowane ostatnio przez Oaktree Capital Group, LLC („Oaktree”, USA), przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem International Market Centers, LP („IMC”, USA).

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6287 – Bain Capital/Oaktree/International Market Centers JV, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

20.7.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 213/28

1.

W dniu 12 lipca 2011 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Thermo Fisher Scientific, Inc. („Thermo Fisher”, Stany Zjednoczone) przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad CB Diagnostics Holding AB, będącym spółką dominującą i wyłącznym właścicielem przedsiębiorstwa Phadia Holding AB („Phadia”, Szwecja), w drodze zakupu akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6293 – Thermo Fisher/Phadia, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: