4.6.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 157/1

---

Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji

(Sprawa COMP/M.6898 – RAG Stiftung/Evonik Industries)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2013/C 157/01

W dniu 2 maja 2013 r. Komisja podjęła decyzję o niewyrażaniu sprzeciwu wobec powyższej zgłoszonej koncentracji i uznaniu jej za zgodną ze wspólnym rynkiem. Decyzja ta została oparta na art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004. Pełny tekst decyzji dostępny jest wyłącznie w języku niemieckim i zostanie podany do wiadomości publicznej po uprzednim usunięciu ewentualnych informacji stanowiących tajemnicę handlową. Tekst zostanie udostępniony:

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—	w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32013M6898 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

---

4.6.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 157/2

---

Stopa procentowa stosowana przez Europejski Bank Centralny do podstawowych operacji refinansujących (1):

0,50 % na dzień 1 czerwca 2013 r.

Kursy walutowe euro (2)

3 czerwca 2013 r.

2013/C 157/02

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,3008
JPY	Jen	130,37
DKK	Korona duńska	7,4542
GBP	Funt szterling	0,85180
SEK	Korona szwedzka	8,5723
CHF	Frank szwajcarski	1,2456
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	7,5970
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,753
HUF	Forint węgierski	295,40
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7015
PLN	Złoty polski	4,2666
RON	Lej rumuński	4,4080
TRY	Lir turecki	2,4605
AUD	Dolar australijski	1,3457
CAD	Dolar kanadyjski	1,3455
HKD	Dolar Hongkongu	10,0989
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6268
SGD	Dolar singapurski	1,6367
KRW	Won	1 467,09
ZAR	Rand	12,9658
CNY	Yuan renminbi	7,9761
HRK	Kuna chorwacka	7,5415
IDR	Rupia indonezyjska	12 753,98
MYR	Ringgit malezyjski	4,0312
PHP	Peso filipińskie	54,709
RUB	Rubel rosyjski	41,5710
THB	Bat tajlandzki	39,622
BRL	Real brazylijski	2,7752
MXN	Peso meksykańskie	16,5982
INR	Rupia indyjska	73,8140

---

(1)  Stopa obowiązująca w ostatnich operacjach, których dokonywano przed wskazaną datą. W przypadku przetargu procentowego, stopa procentowa odpowiada marginalnej stopie procentowej.

(2)  Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez EBC.

---

4.6.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 157/3

---

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa COMP/M.6942 – PAI Partners/R&R)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

2013/C 157/03

1.

W dniu 28 maja 2013 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo PAI partners SAS („PAI”, Francja) przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad całym przedsiębiorstwem R&R Ice Cream Sàrl („R&R Group”, Luksemburg) w drodze zakupu udziałów/akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest: — w przypadku przedsiębiorstwa PAI: przedsiębiorstwo PAI jest funduszem private equity specjalizującym się w nabywaniu średnich i dużych przedsiębiorstw, których siedziba główna lub administracja znajdują się w Europie, — w przypadku przedsiębiorstwa R&R Group: produkcja lodów.

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji. Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.6942 – PAI Partners/R&R, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: European Commission Directorate-General for Competition Merger Registry 1049 Bruxelles/Brussel BELGIQUE/BELGIË

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2)  Dz.U. C 56 z 5.3.2005, s. 32 („obwieszczenie Komisji w sprawie uproszczonej procedury”).

---

4.6.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 157/4

---

Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

2013/C 157/04

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1).

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych  (2)

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY SKŁADANY NA PODSTAWIE ART. 9

„DINDE DE BRESSE”

NR WE: FR-PDO-0217-0144-08-04-2010

ChOG ( ) ChNP ( X )

1.   Nagłówek w specyfikacji produktu, którego dotyczy zmiana

—		Nazwa produktu
—	☒	Opis produktu
—	☒	Obszar geograficzny
—		Dowód pochodzenia
—	☒	Metoda produkcji
—	☒	Związek z obszarem geograficznym
—	☒	Etykietowanie
—	☒	Wymogi krajowe
—	☒	Inne (dane dotyczące struktur kontroli)

2.   Rodzaj zmiany (zmian)

—		Zmiana jednolitego dokumentu lub arkusza streszczenia
—	☒	Zmiana specyfikacji zarejestrowanej ChNP lub zarejestrowanego ChOG, w odniesieniu do których nie opublikowano ani jednolitego dokumentu, ani arkusza streszczenia
—		Zmiana specyfikacji niewymagająca zmian w opublikowanym jednolitym dokumencie (art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)
—		Tymczasowa zmiana specyfikacji wynikająca z wprowadzenia obowiązkowych środków sanitarnych lub fitosanitarnych przez organy publiczne (art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

3.   Zmiana (zmiany)

3.1.   Nagłówek „Opis produktu”

Opis produktu uzupełniono całkowitym okresem trwania chowu, który ustalono na co najmniej 28 tygodni.

Usunięto maksymalną masę indyków.

Indyków „Dinde de Bresse” nie można wprowadzać do obrotu poza okresem świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku; uściślono, że okres ten trwa od dnia 1 listopada do dnia 31 stycznia w zależności od daty wylęgu piskląt indyka.

Uściślono sposoby prezentacji indyków: można je wprowadzać do obrotu w postaci „częściowo wypatroszonej”, „gotowej do przyrządzenia” lub „wypatroszonej” z głową i kryzą. Muszą spełniać następujące warunki: muszą charakteryzować się odpowiednim uformowaniem i odpowiednią okrywą tłuszczową, mieć dużą ilość mięsa i rozwinięte filety; ich skóra musi być cienka, gładka, bez końcówek piór, bez pęknięć, uszkodzeń lub anormalnych zabarwień.

3.2.   Nagłówek „Obszar geograficzny”

Uściślono etapy, które muszą odbywać się na obszarze geograficznym nazwy pochodzenia: chów, ubój i przygotowywanie indyków objętych chronioną nazwą pochodzenia muszą odbywać się na obszarze geograficznym. Przygotowaniem indyków (kończeniem oskubywania i czyszczeniem kryz) na obszarze geograficznym muszą zajmować się podmioty gospodarcze wchodzące w skład łańcucha produkcji. Omawiany etap przygotowywania, który bierze udział w klasyfikacji indyków w ramach chronionej nazwy pochodzenia „Dinde de Bresse”, jest ważny w celu zagwarantowania prezentacji i jakości produktu.

Ponadto skorygowano istotne błędy w wykazie gmin, a do specyfikacji dołączono mapę obszaru geograficznego chronionej nazwy pochodzenia.

3.3.   Nagłówek „Metoda produkcji”

Wprowadzono dokładniejsze informacje dotyczące ogólnych zasad żywienia „Dinde de Bresse”:

—	wprowadzono zakaz stosowania GMO w żywieniu „Dinde de Bresse”, w tym w paszy podawanej w okresie początkowym, jak również zakaz wprowadzania genetycznie modyfikowanych gatunków roślin w gospodarstwach,

—	w specyfikacji, w przypadku wyjątkowych warunków klimatycznych (wysokie temperatury, burza), przewidziano możliwość trzymania indyków wewnątrz budynku w celu ochrony ich zdrowia podczas okresu wzrostu,

—	dodano możliwość stosowania czynników zakwaszających i oczyszczających (suplementów) w wodzie pitnej zwierząt. Suplementy te mają zapobiegać pojawianiu się chorób i zagwarantować lepszą jakość wody podawanej indykom,

—	wprowadzono również bardziej szczegółowe informacje dotyczące składu paszy na różnych etapach chowu,

—

w okresie początkowym dodano pozytywną listę kategorii surowców stosowanych w paszy początkowej, jak również bardziej szczegółowe informacje dotyczące składu paszy początkowej, której jakość przewyższa jakość paszy standardowej (% zbóż i produktów ubocznych i stosowanie kukurydzy w drugiej części okresu początkowego),

—	jeżeli chodzi o produkty mleczne podawane podczas okresu wzrostu, ustalono minimalną granicę włączania do dawki pokarmowej produktów mlecznych w proszku (5 % pełnej dawki pokarmowej),

—	uściślono, że w okresie tuczu końcowego pasza odpowiada tradycyjnej paszy „Dinde de Bresse”, czyli paszy stosowanej w okresie wzrostu, do której można dodać ryż lub ziemniaki.

3.4.   Nagłówek „Związek z obszarem geograficznym”

Część ta została napisana ponownie, aby pokazać specyfikę obszaru geograficznego, specyfikę produktu i związek z obszarem geograficznym. Nagłówek ten dodano zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych.

3.5.   Nagłówek „Dane dotyczące struktur kontroli”

Część tę zaktualizowano, dodając dane kontaktowe organu certyfikującego odpowiedzialnego za kontrolę w zakresie ChNP.

3.6.   Nagłówek „Etykietowanie”

Wprowadzono dokładniejsze dane dotyczące informacji znajdujących się na oznakowaniach, ich zasad wydawania i umieszczania, jak również stosowania nazwy „Bresse” na dokumentach towarzyszących i na fakturach oraz informacji znajdujących się na pieczęciach i etykietach.

3.7.   Nagłówek „Wymogi krajowe”

Zgodnie z krajową reformą systemu kontroli specyfikację uzupełniono tabelą przedstawiającą główne punkty kontroli i ich metodę oceny.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych  (3)

„DINDE DE BRESSE”

NR WE: FR-PDO-0217-0144-08-04-2010

ChOG ( ) ChNP ( X )

1.   Nazwa

„Dinde de Bresse”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Francja

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.   Rodzaj produktu

Klasa 1.1.

Mięso świeże (i podroby)

3.2.   Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1

Indyk „Dinde de Bresse” należy do rodzaju Meleagris i do gatunku Gallopavo dom. Dorosłe indyki posiadają następujące cechy charakterystyczne: czarne upierzenie, czerwone dzwonki, smukłe, całkowicie gładkie, czarne nogi, białą skórę i białe mięso.

Nazwa odnosi się do indyków i indyczek w wieku co najmniej 28 tygodni, które wprowadza się do obrotu wyłącznie przy okazji świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku, czyli od dnia 1 listopada do dnia 31 stycznia w zależności od daty wylęgu piskląt indyka.

Indyki muszą być wprowadzane do obrotu w postaci „częściowo wypatroszonej” i spełniać następujące warunki: muszą charakteryzować się odpowiednim uformowaniem i odpowiednią okrywą tłuszczową, mieć dużą ilość mięsa i rozwinięte filety; ich skóra musi być cienka, gładka, bez końcówek piór, bez pęknięć, uszkodzeń lub anormalnych zabarwień; tuczenie ma spowodować, że kości grzbietowe będą niewidoczne; nie należy zmieniać naturalnego kształtu grzebienia. Na kończynach nie może być złamań. Kryza z piór zachowana na szyi musi być czysta. Z nóg należy usunąć wszelkie zabrudzenia.

Ich masa wynosi co najmniej:

3 kg po częściowym wypatroszeniu w przypadku samic;

5,5 kg po częściowym wypatroszeniu w przypadku samców.

Dopuszcza się wprowadzanie do obrotu w postaciach „gotowej do przyrządzenia” lub „wypatroszonej” z głową i kryzą, pod warunkiem że członki, z wyjątkiem pazurów, nie są obcięte.

3.3.   Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego)

Chów indyków z Bresse odbywa się w trzech następujących po sobie etapach, którymi są etap początkowy, etap wzrostu i etap tuczu końcowego.

Podczas okresu „początkowego”, który trwa maksymalnie 10 tygodni, pasza indyków składa się w co najmniej 30 % ze zbóż i z produktów ubocznych zbóż w pierwszej części okresu początkowego (dni 0–28) i w co najmniej 50 % ze zbóż i z produktów ubocznych zbóż, z których 20 % stanowi kukurydza, w drugiej części okresu początkowego (dni 29–70).

Surowce wchodzące w skład paszy początkowej mogą pochodzić spoza obszaru geograficznego. Są to wyłącznie surowce pochodzenia roślinnego, produkty mleczne i składniki mineralne:

—	ziarna zbóż, ich produkty i produkty uboczne,

—	nasiona lub owoce oleiste, ich produkty lub produkty uboczne (w przypadku olejów roślinnych dozwolone jest stosowanie jedynie olejów surowych i rafinowanych),

—	nasiona roślin strączkowych, ich produkty lub produkty uboczne,

—	bulwy i korzenie, ich produkty i produkty uboczne: burak, ziemniak,

—	inne ziarna i owoce, ich produkty i produkty uboczne: winogrono,

—	pasze, w tym pasze objętościowe: lucerna i pochodzące z niej produkty,

—	inne rośliny, ich produkty i produkty uboczne: melasa z trzciny cukrowej, cukier, algi morskie,

—	produkty mleczne: mleko, maślanka, serwatka,

—	składniki mineralne: fosforan dwuwapniowy, węglan wapnia, dwuwęglan sodu, sól, magnez.

Całkowitą zawartość tłuszczu w paszy ograniczono do 6 %.

Podczas całego okresu początkowego dozwolone jest stosowanie dodatków przewidzianych w obowiązujących przepisach z następującymi ograniczeniami:

—	dodatki technologiczne z grup funkcjonalnych emulgatory, stabilizatory, zagęszczacze i substancje żelujące: zabronione.

Podczas okresu wzrostu, który trwa przez co najmniej 15 tygodni, poza zasobami pochodzącymi z trawiastych wolnych wybiegów, paszę stosowaną podczas etapu wzrostu indyków stanowią zboża, które można wcześniej ugotować, rozdrobnić lub zemleć, z wyłączeniem każdego innego przetwarzania, oraz produkty mleczne. Kukurydza musi stanowić co najmniej 50 % pełnej dawki pokarmowej. Produkty mleczne obejmują mleko i jego produkty uboczne. Można je podawać w postaci płynnej lub w proszku oraz mieszać je ze zbożami. W przypadku wyłącznego podawania paszy suchej produkty mleczne w postaci proszku muszą stanowić co najmniej 5 % pełnej dawki pokarmowej. W trakcie tego okresu zboża pochodzą wyłącznie z obszaru geograficznego nazwy pochodzenia, a produkty mleczne mogą pochodzić spoza obszaru geograficznego.

Po omawianym okresie „wzrostu” następuje okres „tuczu końcowego” trwający co najmniej trzy tygodnie i odbywający się w zadaszonym, zamkniętym, cichym i przewiewnym budynku. Podczas tego okresu paszę podawaną indykom stanowi określona powyżej pasza stosowana podczas etapu wzrostu, do której można dodać ryż lub ziemniaki, których pochodzenie geograficzne nie jest narzucone.

3.5.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Chów, ubój i przygotowywanie indyków (kończenie oskubywania i czyszczenie kryz) odbywają się na obszarze geograficznym.

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.

—

3.7.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania

Żadnego indyka nie można wprowadzać do obrotu pod chronioną nazwą pochodzenia „Dinde de Bresse”, jeżeli nie jest opatrzony równocześnie obrączką hodowcy, pieczęcią z plakietką i etykietą przygotowaną przez grupę.

Oprócz etykiet na paczkach wszystkie dokumenty towarzyszące i faktury muszą zawierać chronioną nazwę pochodzenia „Dinde de Bresse” i napis „appellation d’origine protégée” lub „AOP”.

Wzory oznakowań

Niezbywalna obrączka ma postać metalowego pierścienia, na którym znajduje się, poza wyrazem „Bresse”, numer identyfikacyjny hodowcy.

Niezbywalna pieczęć ma postać metalowego zacisku opatrzonego napisem „Bresse”, z plakietką, na której znajduje się:

—	nazwa „Dinde de Bresse”,

—	napis „AOP”.

Na etykiecie znajduje się:

—	nazwa „Dinde de Bresse” wydrukowana czcionką o wielkości co najmniej równej największej czcionce użytej na etykiecie,

—	symbol ChNP Unii Europejskiej,

—	napis „appellation d’origine protégée” („chroniona nazwa pochodzenia”) lub „AOP” (ChNP).

Warunki nanoszenia oznakowań

Grupa wydaje każdemu podmiotowi gospodarczemu spełniającemu wymogi specyfikacji różne oznakowania przewidziane powyżej.

Hodowca zakłada ptakowi obrączkę na lewą nogę przed odebraniem indyków.

Pieczęć z plakietką umieszcza się z przodu grzebienia podczas klasyfikacji indyków w ramach chronionej nazwy pochodzenia przed wysyłką.

Obrączka i pieczęć mogą służyć tylko raz i należy je umieszczać starannie, tak aby nie dały się naruszyć.

Etykietę umieszcza się na grzebieniu podczas ostatecznej klasyfikacji indyków w ramach chronionej nazwy pochodzenia.

Podmioty gospodarcze zwracają grupie niewykorzystane obrączki, pieczęcie z plakietką i etykiety.

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar produkcji obejmuje obszar geograficzny ograniczony do Bresse, składający się z pofałdowanej równiny, która zajmuje wschodnią część środkowego basenu Saony, obejmujący część departamentów Ain, Jura oraz Saône et Loire.

Chów, ubój i przygotowywanie indyków objętych chronioną nazwą pochodzenia muszą odbywać się na obszarze geograficznym, który obejmuje terytoria następujących gmin lub ich części:

departament Ain (01): wszystkie gminy kantonów Bâgé-le-Châtel, Bourg-en-Bresse-Est, Bourg-en-Bresse-Nord-Centre, Bourg-en-Bresse-Sud, Montrevel-en-Bresse, Péronnas, Pont-de-Vaux, Pont-de-Veyle, Saint-Trivier-de-Courtes i Viriat;

następujące gminy i części gmin: Abergement-Clémenciat (część północna Châtillon), Beaupont, Bény, Biziat, Certines, Ceyzériat (część zachodnia D52), Chanoz-Châtenay, Châtillon-sur-Chalaronne (północny zachód), Chaveyriat, Coligny (część zachodnia N83/D52), Condeissiat, Courmangoux (część zachodnia D52), Dompierre-sur-Chalaronne (część północna Chalaronne), Dompierre-sur-Veyle (część), Domsure, Druillat (część), Garnerans, Illiat, Jasseron (część zachodnia D52), Marboz, Meillonnas (część zachodnia D52), Mézériat, Neuville-les-Dames, Pirajoux, Pressiat (część zachodnia D52), Saint-Didier-sur-Chalaronne (część północna Chalaronne), Saint-Etienne-du-Bois, Saint-Etienne-sur-Chalaronne (część północna Chalaronne), Saint-Julien-sur-Veyle, Saint-Martin-du-Mont (część zachodnia D52), Salavre (część zachodnia N83), Sulignat, Thoissey, Tossiat (część zachodnia D52), La Tranclière, Treffort-Cuisiat (część zachodnia D52), Verjon (część zachodnia N83), Villemotier, Vonnas;

departament Jura (39): następujące gminy i części gmin: Annoire (na południe od Doubs), Asnans-Beauvoisin (zachód D468), Augea (zachód N83), Balanod (zachód N83), Beaufort (zachód N83), Bletterans, Bois-de-Gand (zachód), Bonnaud, Cezancey (zachód N83), Chaînée-des-Coupis (południowy zachód), Chapelle-Voland, La Chassagne (południe D468), Chaumergy (część), Chaussin (południe D468), La Chaux-en-Bresse (zachód D95), Chazelles, Chêne-Sec, Chilly-le-Vignoble, Commenailles, Condamine, Cosges, Courlans, Courlaoux, Cousance (zachód N83), Cuisia (zachód N83), Desnes (zachód), Digna (zachód N83), Les Essards-Taignevaux (zachód D468), Fontainebrux, Foulenay (część), Francheville (zachód D95 + południe D468), Frébuans, Froideville (część), Gevingey (zachód N83), Les Hays, Larnaud, Longwy-sur-le-Doubs (część), Mallerey, Maynal (zachód N83), Messia-sur-Sorne (północ N83), Montmorot (południe N78+zachód N83), Nanc-lès-Saint-Amour (zachód N83), Nance, Neublans-Abergement, Orbagnia (zachód N83), Petit-Noir (na zachód od Doubs), Relans, Les Repôts, Ruffey-sur-Seille (część), Rye (zachód D468), Sainte-Agnès (zachód N83), Saint-Amour (zachód N83), Saint-Jean-d’Etreux (zachód N83), Trenal, Vercia (zachód N83), Villevieux, Vincelles (zachód N83), Vincent (zachód D95);

departament Saône et Loire (71): wszystkie gminy kantonów Beaurepaire-en-Bresse, Cuisery, Louhans, Montpont-en-Bresse, Montret, Saint-Germain-du-Bois, Saint-Germain-du-Plain, Saint-Martin-en-Bresse.

następujące gminy i części gmin: Authumes, Beauvernois, Bellevesvre, Chalon-sur-Saône (lewy brzeg), Champagnat (zachód N83), La Chapelle-Saint-Sauveur, Charrette-Varennes (część), Châtenoy-en-Bresse, La Chaux, Ciel, Condal, Cuiseaux (część), Dampierre-en-Bresse, Dommartin-les-Cuiseaux, Epervans, Flacey-en-Bresse, Fretterans (część), Frontenard, Frontenaud, Joudes (zachód N83), Lacrost, Lans, Lays-sur-le-Doubs (część), Longepierre (południe), Le Miroir, Montjay, Mouthier-en-Bresse, Navilly (na południe od Doubs), Oslon, Pierre-de-Bresse, Pontoux, Préty, La Racineuse, Ratenelle, Romenay, Saint-Bonnet-en-Bresse, Saint-Marcel, Sermesse, Torpes, Tournus (część), Toutenant, La Truchère, Varennes-Saint-Sauveur, Verdun-sur-le-Doubs, Verjux.

W przypadku gmin, w których jedynie część terytorium znajduje się na obszarze geograficznym, granicę naniesiono na dokumentach graficznych złożonych we właściwych urzędach gminnych.

5.   Związek z obszarem geograficznym

5.1.   Specyfika obszaru geograficznego

Obszar produkcji produktu objętego chronioną nazwą pochodzenia „Dinde de Bresse” odpowiada obszarowi określonemu przez ekspertów w orzeczeniu z 1936 r. w sprawie uznania nazwy pochodzenia „Volaille de Bresse”. Określa całkowicie jednolity obszar odpowiadający pofałdowanej lesistej równinie zbudowanej z peryglacjalnych narzutów geologicznych z plioczwartorzędu, z których wywodzą się bardzo bogate w glinę i nieprzepuszczalne gleby. Warstwę uprawną tworzy głównie gliniasto-krzemionkowa gleba zbudowana z bardzo drobnych elementów, najczęściej bez kamieni i wapienia. W klimacie, na który bardzo silny wpływ wywiera ocean, na przestrzeni roku występują bardzo regularne opady. Wilgotność odczuwalna jest przez większą część roku. Zimą często występują opady i mgła.

Współistnienie tych czynników geomorfoklimatycznych wybitnie sprzyja uprawom zielonki i zbóż wymagającym bardzo dużo wody, jak kukurydza, która pojawiła się w Bresse na początku XVII wieku (czyli zaledwie nieco ponad wiek po rozpoczęciu jej uprawy w Andaluzji). Odgrywała ona główną rolę w systemie rolnym Bresse, ponieważ służyła jako podstawa żywności, ale również paszy zwierząt gospodarskich, w szczególności drobiu. Zapewniała żywność bogatą w składniki energetyczne, która umożliwiała produkcję tłustego drobiu, stanowiącego źródło renomy „Dinde de Bresse”. Indyki pojawiły się w Bresse pod koniec XVI wieku.

Gospodarstwa są niewielkie, bardzo rozdrobnione, z polami poprzecinanymi mnóstwem żywopłotów i innych krzewów. W tym kontekście na przestrzeni wieków wprowadzono tradycyjną produkcję mieszaną opartą na uprawie użytków zielonych i zbóż oraz chowie drobiu i bydła (mlecznego, a następnie krów mamek). Na początku XX wieku chów rozwinął się w gospodarstwach, z których wszystkie posiadały stado indyków z czarnymi piórami i nogami. Jeszcze dzisiaj odizolowanie i rozproszenie gospodarstw w Bresse, występowanie użytków zielonych i żywopłotów umożliwiają chów dużej liczby indyków w formie wypasu ekstensywnego i zachowanie chowu tradycyjnego.

W tych gospodarstwach o rodzinnym charakterze hodowcy poświęcają znaczną uwagę kwestii samowystarczalności gospodarstwa. W większości gospodarstw hodowcy produkują własne zboża (pszenicę, jęczmień, owies, kukurydzę), którymi będą żywione indyki, w szczególności na etapie wzrostu i tuczu końcowego. Utrzymują wybiegi, dbając o odprowadzanie wody (kopanie rowów odwadniających i płytkich odpływów), przycinając żywopłoty i krzewy i łącząc zamknięcia na dużych obszarach, utrwalając w ten sposób praktyki wypasu ekstensywnego.

Chów „Dinde de Bresse” uwzględnia cechy charakterystyczne tego dużego ptaka domowego, który lata w niewielkim zakresie i pozostaje wrażliwy na choroby. Wymaga to znacznego nadzoru nad stadem na wszystkich etapach życia zwierzęcia: od pojawienia się piskląt indyka do uboju (działania w zakresie higieny mające na celu zapobieganie chorobom, nadzorowanie warunków klimatycznych, równowaga paszy w zależności od wzrostu zwierzęcia i pożywienia, jakie znajdzie na wybiegu, gromadzenie stada, środki ochrony przed drapieżnikami).

5.2.   Specyfika produktu

Chów „Dinde de Bresse” odbywa się w rytmie zgodnym z porami roku jak najbliżej otaczającej przyrody; indyki osiągają dojrzałość fizjologiczną w okresie świąt Bożego Narodzenia i Nowego Roku. „Dinde de Bresse” różni się od indyków przeznaczonych do rozbioru ograniczoną morfologią.

Charakteryzuje się świeżym niemrożonym mięsem o skórze i mięsie szczególnej jakości: cienka i biała skóra, białe mięso, rozwinięte filety i odpowiednia okrywa tłuszczowa; jak również właściwościami organoleptycznymi po obróbce termicznej: duża soczystość, miękkie mięso, intensywny smak.

5.3.   Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG)

Występująca w Bresse uprawa mieszana, związana bezpośrednio z właściwościami środowiska naturalnego, jest decydującym czynnikiem, który stanowi punkt wyjścia dla chowu indyków w Bresse. Żywopłoty, krzewy i lasy sąsiadujące z gospodarstwem chronią zwierzęta od wiatru i stanowią rezerwuar różnorodności biologicznej zapewniający paszę. Wilgotność gleby sprzyja rozwojowi mięczaków, robaków i innych larw, którymi żywią się indyki na wybiegach, dostarczając im białek właściwych dla powolnego wzrostu i dla tworzenia rozwiniętych filetów. Gleba, która jest odwapniona, sprzyja zmniejszeniu szkieletu zwierzęcia i jego cienkich kości.

Praktyki w zakresie chowu opierają się na wyborze zwierząt spełniających te szczególne właściwości (biała skóra i białe mięso) i na dawnej diecie pokarmowej opartej na samodzielnym żywieniu się drobiu na trawiastych wybiegach (dżdżownice, trawa). Żywienie to uzupełniane jest zbożami pochodzącymi z obszaru produkcji i produktami mlecznymi (rozcieńczone mleko, serwatka, mleko w proszku, maślanka). Wspomniane warunki żywienia, w szczególności dostęp do zielonki i ćwiczenie mięśni, które umożliwia przestrzeń, jaką dysponuje zwierzę, wpływają na właściwości kurczliwe mięśni i na zawartość niektórych białek i enzymów w mięśniu. Taki metabolizm energetyczny mięśnia jest w znacznym stopniu związany ze strukturą mięsa „Dinde de Bresse”. Ponadto właściwości odżywcze kukurydzy, która zajmuje znaczne miejsce w paszy, umożliwiają produkcję „tłustego” drobiu.

Podczas tuczu końcowego indyki umieszcza się w budynku, tak aby tucz trwał co najmniej 3 tygodnie w ciemnym miejscu. W tym okresie hodowcy dokładają szczególnych starań, jeśli chodzi o przygotowywanie paszy, w szczególności stosując naprzemiennie surowe i gotowane ziarna zbóż, ryż lub ziemniaki, które w połączeniu z produktami mlecznymi dostarczają indykom wzbudzającą apetyt masę.

Po kilku tygodniach tej szczególnej diety i przy późnym wieku podczas uboju hodowcy otrzymują indyki, które osiągnęły pełną dojrzałość fizjologiczną i które poza tłuszczem wewnątrzmięśniowym posiadają grubą warstwę tłuszczu powierzchniowego. Ponadto zmniejszenie aktywności mięśni indyków w okresie poprzedzającym ubój odgrywa ważną rolę w zdolności mięśni do zatrzymywania wody. Rozmieszczenie tłuszczu, który wnika do mięśnia, jak również zdolność mięśnia do zatrzymywania wody wpływają na soczystość i miękkość mięsa i ujawniają te właściwości jakościowe po obróbce termicznej. Ponadto zawartość związków prekursorów smaku, w szczególności składników rozpuszczalnych w wodzie i lipidów, gwarantuje otrzymanie podczas obróbki termicznej, dzięki reakcjom chemicznym, mięsa o dobrym smaku.

W momencie uboju, aby nie zranić skóry i zachować ozdobę z piór u podstawy szyi, podmiot gospodarczy przeprowadza z bardzo dużą delikatnością czynności w zakresie uboju i oskubywania (pełne wykrwawienie mające na celu otrzymanie zwierząt o ładnej bieli, staranne oskubywanie w celu uniknięcia otarć). Wreszcie szczególną uwagę poświęca się przygotowaniu indyków, którym pozostawia się na szyi kryzę z piór. Niektóre sztuki umieszcza się na sposób stosowany w Bresse (nogi i skrzydła przyklejone do ciała) w zaszytym płótnie w celu uzyskania odpowiedniego rozmieszczenia tłuszczów na zwierzęciu. Są to elitarne produkty, które sprzedaje się podczas czterech konkursów drobiu zwanych „glorieuses” organizowanych co roku w grudniu od 1862 r. Konkursy te pokazują, do jakiego stopnia hodowcy są dumni ze swojego produktu i wykazują głębokie przywiązanie do tej prestiżowej działalności.

„Dinde de Bresse”, mocno zakorzeniony w lokalnej gastronomii, jest wykorzystywany i promowany przez największych francuskich szefów kuchni, którzy cenią jego walory smakowe.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 (4))

https://www.inao.gouv.fr/fichier/CDCDindeDeBresse.pdf

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2)  Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12. Zastąpione rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(3)  Zastąpione rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(4)  Porównaj: przypis 3.

---

4.6.2013

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 157/12

---

Publikacja wniosku zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

2013/C 157/05

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1).

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych  (2)

„SLOVENSKI MED”

NR WE: SL-PGI-0005-0801-10.03.2010

ChOG ( X ) ChNP ( )

1.   Nazwa

„Slovenski med”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Słowenia

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.   Rodzaj produktu

Klasa 1.4.

Inne produkty pochodzenia zwierzęcego (jaja, miód, różne produkty mleczne z wyjątkiem masła itp.)

3.2.   Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1

„Slovenski med” jest produkowany w Republice Słowenii. Pod tą nazwą mogą być sprzedawane następujące produkty:

—	miód akacjowy,

—	miód lipowy,

—	miód kasztanowy,

—	miód jodłowy,

—	miód świerkowy,

—	miód kwiatowy lub miód nektarowy,

—	miód leśny lub miód spadziowy.

Właściwości organoleptyczne produktu „Slovenski med”:

Miód akacjowy jest wytwarzany głównie z nektaru zbieranego z robinii akacjowej (Robinia pseudoacacia), zwanej również robinią białą, grochodrzewem białym lub grochodrzewem akacjowatym. Kolor miodu waha się od praktycznie bezbarwnego do słomkowożółtego. Miód ma lekki i neutralny zapach oraz pachnie kwiatami robinii akacjowej. Ma smak od średnio słodkiego do bardzo słodkiego, który utrzymuje się dość długo lub bardzo długo. Trwałość aromatu waha się od krótkiej do średniej. Miód często pachnie plastrami miodu bez jaj pszczół, świeżym woskiem, kwiatami robinii akacjowej, kwiatami roślin owocowych oraz ma owocowy aromat jabłek i gruszek, ewentualnie wanilii, śmietankowych cukierków, świeżego masła i świeżej słomy. Rzadko się krystalizuje.

Miód lipowy jest wytwarzany z nektaru lub spadzi zbieranych głównie z lipy szerokolistnej (Tilia platyphyllos) lub lipy drobnolistnej (Tilia cordata). Miód lipowy ma kolor od jasnożółtego do jasnobursztynowego, z zielonym odcieniem. Pachnie kwiatami lipy i ma świeży, mentolowy zapach od średnio do bardzo intensywnego. Ma mentolowy smak od średniego do mocnego. Miód ma bardzo charakterystyczny i świeży aromat. Pachnie mentolem, świeżymi orzechami włoskimi, ziołami i wywarem z kwiatów lipy a jego delikatny aromat kwiatowy utrzymuje się dość długo lub bardzo długo.

Miód kasztanowy jest wytwarzany głównie z nektaru lub spadzi kasztana jadalnego (Castanea sativa). Ma ciemnobrunatny lub bursztynowy kolor, z czerwonym odcieniem. Ma bardzo intensywny zapach i smak. Miód kasztanowy charakteryzuje się umiarkowanie lub bardzo intensywnie gorzkim smakiem. Aromat miodu jest bardzo charakterystyczny – ostry i intensywny, jak aromat palonego cukru, syropu cukrowego, dymu, ziół i piołunu – oraz wyjątkowo trwały, pozostawiając gorzki posmak. Rzadko się krystalizuje.

Miód jodłowy jest wytwarzany głównie ze spadzi jodły pospolitej (Abies alba). Ma kolor ciemnoszarobrązowy o zielonym połysku. Zapach jest średnio lub bardzo intensywny. Miód pachnie mlekiem w proszku i żywicą. Trwałość smaku jest dość długa, podobnie jak aromatu, który jest bardzo charakterystyczny. Aromat przypomina zapach mleka w proszku, karmelu, palonego cukru, żywicy, świeżo ściętego drzewa iglastego, syropu świerkowego, dymu, czarnej herbaty z mlekiem i ziołowych cukierków. Zazwyczaj miód ten krystalizuje się powoli.

Miód świerkowy jest wytwarzany głównie ze spadzi świerka (Picea abies). Ma kolor od pomarańczowobrązowego do czerwonawobrązowego i błyszczącą powierzchnię. Miód zwykle jest przezroczysty. Ma ciągliwą konsystencję, przywiera do języka i podniebienia. Zapach jest dość trwały, natomiast smak ma trwałość od krótkiej do średniej. Aromat jest dość trwały. Aromat kojarzy się z zapachem syropu świerkowego, żywicy, ziołowych cukierków, herbaty ziołowej, prażonej kawy, suszonych owoców i kawowych cukierków.

Miód kwiatowy lub miód nektarowy jest wytwarzany głównie z nektaru pochodzącego z więcej niż jednej rośliny i dlatego jest bardzo różnorodny. Jego kolor waha się od słomkowożółtego do brązowego. Zapach miodu utrzymuje się dość długo lub bardzo długo, podobnie jak jego smak. Miód ma silny, słodki posmak. Ma aromat świeżych owoców i kwiatów, który utrzymuje się dość długo lub bardzo długo. Aromat kojarzy się z zapachem kwiatów, świeżych owoców, kompotu, gotowanych owoców, karmelowych i mlecznych cukierków, brązowego cukru, karmelu i melasy. Szybko się krystalizuje.

Miód leśny lub miód spadziowy jest wytwarzany głównie ze spadzi różnych roślin. Jego kolor waha się od jasnobrązowego do ciemnobrązowego, z czerwonym lub zielonym odcieniem. Zapach ma trwałość od krótkiej do średniej, a smak od średniej do długiej. Podobnie aromat ma również trwałość od średniej do długiej, a kojarzy się on z zapachem żywicy, orzechów włoskich i laskowych, ziół, piołunu, karmelu, melasy, ziołowych cukierków, suszonych owoców i suszonych gruszek.

Właściwości fizykochemiczne miodu „Slovenski med”

Rodzaj miodu Parametr	Akacjowy	Lipowy	Kasztanowy	Jodłowy	Świerkowy	Kwiatowy	Leśny
Zawartość wody	< 18,6 %	< 18,6 %	< 18,6 %	< 18,6 %	< 18,6 %	< 18,6 %	< 18,6 %
Zawartość HMF (5-hydroksymetylofurfuralu)	< 15 mg/kg	< 15 mg/kg	< 15 mg/kg	< 15 mg/kg	< 15 mg/kg	< 15 mg/kg	< 15 mg/kg
Przewodność elektryczna	≤ 0,3 mS/cm	0,5–1,3 mS/cm	≥ 0,9 mS/cm	> 0,8 mS/cm	≥ 0,9 mS/cm	≤ 0,8 mS/cm	≥ 0,8 mS/cm
pH	3,5–4,6	4,1–6,1	4,7–6,2	4,7–5,8	4,3–5,6	3,8–5,3	4,3–5,6
Zawartość sacharozy	< 10 g/100 g	< 5 g/100 g	< 5 g/100 g	< 5 g/100 g	< 5 g/100 g	< 5 g/100 g	< 5 g/100 g

Zawartość pyłków w miodzie „Slovenski med”

Rodzaj miodu Pyłki	Akacjowy	Lipowy	Kasztanowy	Jodłowy	Świerkowy	Kwiatowy	Leśny
Procentowa zawartość konkretnego rodzaju pyłków	> 7 % pyłków robinii akacjowej (Robinia pseudoacacia – robinii białej)	> 1 % pyłków lipy (Tilia sp.)	> 86 % pyłków kasztana jadalnego (Castanea sativa)	—	—	Często zawiera pyłki drzew owocowych, Castanea sativa, Acer sp., Trifolium repens oraz gatunków z rodziny roślin astrowatych	—

3.3.   Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego)

Pszczół nie dokarmia się bezpośrednio przed zbieraniem nektaru ani w trakcie zbierania. Zimą pszczoły są dokarmiane jedynie cukrem lub miodem.

3.5.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Wszystkie etapy produkcji miodu „Slovenski med” muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym. Produkcja miodu „Slovenski med” obejmuje wytwarzanie w ulach stacjonarnych lub ulach przenośnych, które są przenoszone w obrębie obszaru geograficznego, oraz pozyskiwanie poprzez wirowanie. Pszczelarstwo jest prowadzone zgodnie z zasadami dobrych praktyk pszczelarskich (wytycznymi w zakresie higieny w sektorze pszczelarskim opartymi na zasadach działania systemu HACCP). Stosowanie chemicznych środków odstraszających do uspokajania pszczół jest niedozwolone ze względu na ryzyko przedostania się do miodu pozostałości środków chemicznych. Niedozwolone jest pozyskiwanie miodu z plastrów zawierających czerw. Pozyskuje się miód, w którym zawartość wody nie przekracza 18,6 %. Pozyskany miód jest odcedzany, a kilka dni po pozyskaniu również klarowany. Do odcedzania używa się sit, które nie usuwają pyłków. Suszenie miodu jest zabronione. Skrystalizowany miód jest roztapiany przez podgrzanie, jednak temperatura podgrzewania nie może przekraczać 40 °C, tak aby nie zniszczyć składników miodu wrażliwych na temperaturę (enzymów, hormonów). Niedozwolone jest roztapianie miodu poprzez podgrzewanie w kuchence mikrofalowej, ponieważ mikrofale niszczą jego składniki biologicznie czynne.

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.

Miód „Slovenski med” można rozlewać i pakować jedynie na wyznaczonym obszarze geograficznym. Tylko w ten sposób można zachować wysoką jakość miodu i zapobiec zmianom właściwości fizykochemicznych i organoleptycznych, które mogłyby zajść podczas transportu na duże odległości. Natychmiast po rozlaniu wieczko i słoik są razem oklejane jednolitą etykietą w sposób uniemożliwiający otwarcie słoika bez zerwania etykiety.

3.7.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania

Etykiety produktu „Slovenski med” spełniające wymogi specyfikacji muszą zawierać chronioną nazwę i wyrażenie „chronione oznaczenie geograficzne”, a także informację o rodzaju miodu i partii.

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszarem produkcji miodu „Slovenski med” jest terytorium Republiki Słowenii.

5.   Związek z obszarem geograficznym

5.1.   Specyfika obszaru geograficznego

Słowenia jest położona w Europie Środkowej, gdzie zbiegają się cztery ważne obszary geograficzne Europy, tj. Alpy, Kotlina Panońska, Góry Dynarskie i Morze Śródziemne. Dzięki zróżnicowaniu geologicznemu, różnorodnej rzeźbie terenu oraz położeniu kraju na granicy czterech regionów biogeograficznych występuje tu ogromna różnorodność flory i fauny, co z kolei przekłada się na szeroki zakres rodzajów miodów. Wzajemne oddziaływanie klimatu subśródziemnomorskiego, kontynentalnego i alpejskiego oraz różnice w ukształtowaniu terenu nizin i gór wysokich oznaczają, że w przypadku niektórych roślin zbieranie pożytku pszczelego odbywa się w różnym czasie w różnych częściach Słowenii. Cechy te znajdują odzwierciedlenie w różnorodności słoweńskiej flory.

Kasztan jadalny (Castanea sativa Mill.) rośnie na wszystkich cieplejszych obszarach pagórkowatych Słowenii. Drzewa tego gatunku występują na całym terytorium Słowenii, w dużych skupiskach lub pojedynczo. Często znajdują się w pobliżu pól, sadów, winnic i domostw. Drzewa te rosną na wysokości do około 800 m nad poziomem morza. Drzewa kasztana jadalnego są nie tylko źródłem drewna i owoców, ale również bardzo ważnymi pożytkami pszczelimi. Kwitną w czerwcu i lipcu, zazwyczaj przez okres trzech tygodni. Pszczoły zabierają pyłek kasztanowy do uli, gdzie przechowywany jest jako pożywienie na czas, gdy nie zbierają pożytku w późniejszych porach roku.

Na przestrzeni tysięcy lat pszczoła kraińska (Apis mellifera carnica), która jest w Słowenii gatunkiem rodzimym, szczególnie przystosowała się do klimatu i warunków pożytkowych charakterystycznych dla Słowenii. Słowenia, jako jedyne państwo członkowskie UE, zadeklarowała w traktacie o przystąpieniu zamiar dalszego stosowania wszelkich odpowiednich środków koniecznych do zapewnienia ochrony tej rodzimej pszczoły w Słowenii, mając na celu zachowanie endemicznego materiału genetycznego pszczoły kraińskiej i uwzględniając konieczność ochrony populacji tego rodzimego gatunku.

Więcej wiadomo o historii słoweńskiego pszczelarstwa począwszy od XVIII wieku. W tym okresie na słoweńskim pszczelarstwie piętno odcisnęły w szczególności trzy wielkie postacie – Anton Janša, Peter Pavel Glavar i Janez Anton Scopoli. Anton Janša (1734–1773) jest znany jako twórca współczesnego pszczelarstwa. Napisał dwie ważne książki w języku niemieckim: Abhandlung vom Schwärmen der Bienen (Traktat o rojeniu się pszczół) (1771) oraz Vollständige Lehre von der Bienenzucht (Przewodnik pszczelarski) (1775). Był pierwszym cesarskim nauczycielem pszczelarstwa w większości austriackich krajów związkowych. W szkole pszczelarstwa w Wiedniu wprowadził również technikę przenoszenia pszczół na pożytki, uzyskując w ten sposób większe ilości miodu. Peter Pavel Glavar (1721–1784) jako pierwszy ustalił, że młode, dziewicze matki pszczele kopulują z kilkoma trutniami, a nie tylko jednym; natomiast Janez Anton Scopoli (1723–1788) jako pierwszy ogłosił to światu pszczelarstwa. W 1763 r. w jego Entomologia Carniolica, obszernym dziele napisanym po łacinie i wydanym w Wiedniu, pojawił się ilustrowany artykuł na temat pszczół.

W późniejszym czasie Anton Žnideršič (1874–1947) połączył doświadczenia zagranicznych specjalistów i praktyków pszczelarstwa, w szczególności Alberttiego, Gerstunga i Preussa, ze swoimi doświadczeniami i dzięki temu stworzył ul typu AŽ (Albertti-Žnideršičev), który jest nadal używany przez zdecydowaną większość pszczelarzy w Słowenii.

Tradycja przenoszenia pszczół w różne miejsca jest wciąż podtrzymywana w Słowenii do dnia dzisiejszego. Pszczelarze, którzy transportują pszczoły na pożytki, zwykle uzyskują więcej miodu, w ten sposób zapewniając również większą różnorodność gatunkową swojego produktu.

Słoweńscy pszczelarze już dawno organizowali się w stowarzyszenia; pierwsze bractwo pszczelarskie zostało utworzone w 1781 r. w miejscowości Rodine pri Žirovnici, będąc prekursorem kolejnych stowarzyszeń pszczelarskich. W 1898 r. w Lublanie utworzono słoweńskie Centralne Stowarzyszenie Pszczelarzy regionów Kranjska (Kraina), Štajerska (Styria), Koroška (Karyntia) i Primorska, które natychmiast rozpoczęło wydawanie czasopisma Slovenski čebelar. Czasopismo jest wydawane do dziś.

Stowarzyszenia zawsze miały za zadanie edukację pszczelarzy i wprowadzanie dobrych praktyk pszczelarskich, jako że pszczelarze muszą stosować specjalne procesy produkcji, aby zapewnić charakterystyczne cechy produktu „Slovenski med”. Słoweńscy pszczelarze sukcesywnie zebrali odpowiednią wiedzę fachową i odpowiednie doświadczenia, które umożliwiają uzyskanie wysokiej jakości miodu „Slovenski med”.

5.2.   Specyfika produktu

Specyfika produktu „Slovenski med” wynika z szerokiego zakresu pyłków, który odzwierciedla charakterystyczne cechy flory na obszarze produkcji miodu „Slovenski med” i obejmuje pyłki kasztana jadalnego (Castanea sativa), obecne w większości próbek miodu „Slovenski med”. Cechy te odróżniają „Slovenski med” od innych miodów produkowanych poza Słowenią.

Ponad połowa wszystkich próbek miodu „Slovenski med” zawiera również pyłki Trifolium repens, Acer sp., Plantago sp., Fraxinus ornus, Salix sp., Tilia sp., gatunków z rodziny roślin wiechlinowatych, Filipendula sp. oraz gatunków z rodziny roślin astrowatych i rodziny roślin selerowatych.

Charakterystycznymi cechami miodu „Slovenski med” są również niska zawartość wody i niskie poziomy HMF. Zawartość wody w miodzie „Slovenski med” nie przekracza 18,6 %, a zawartość HMF nie przekracza 15 mg/kg, co stanowi o jego specyfice. Te dwa parametry jakościowe w sposób oczywisty odróżniają „Slovenski med” od innych miodów produkowanych w Słowenii.

Słowenia jest regionem pochodzenia pszczoły kraińskiej i dlatego jedną z charakterystycznych cech miodu „Slovenski med” jest to, że w całości pochodzi on z obszaru, na którym pszczelarstwo opiera się wyłącznie na wykorzystaniu pszczoły kraińskiej.

5.3.   Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG)

Słowenia jest krajem o bogatej tradycji pszczelarstwa i wytwarzania wysokiej jakości miodu, co w wyraźny sposób opisano w pkt 5.1. Uprawiane z powodzeniem w Słowenii pszczelarstwo zawsze opierało się na obszernej wiedzy o pszczołach i pomysłowych technikach pszczelarskich. Opiera się ono również na dostępnych pożytkach pszczelich, które są w Słowenii zróżnicowane ze względu na różnorodność tamtejszej flory. Nagromadzone przez wiele lat doświadczenia w zakresie pszczelarstwa i produkcji miodu są przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Ponieważ kasztan jadalny (Castanea sativa) jest bardzo rozpowszechnionym drzewem w Słowenii, pyłki kasztana jadalnego są obecne w większości próbek miodu „Slovenski med”. Aby wykorzystać różnorodność słoweńskich pożytków pszczelich, pszczelarze przenoszą swoje pszczoły w różne części kraju, co jeszcze bardziej zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia w miodzie pyłków kasztana jadalnego.

Na przestrzeni tysięcy lat pszczoła kraińska (Apis mellifera carnica), nazwana tak w 1879 r. przez Augusta Pollmanna, szczególnie przystosowała się do klimatu i warunków żerowania charakterystycznych dla Słowenii. Pszczoła kraińska jest w Słowenii gatunkiem rodzimym, chronionym na mocy ustawy o hodowli zwierząt (Słoweński Dziennik Urzędowy nr 18/02); w art. 68 tej ustawy definiuje się pszczołę kraińską jako gatunek rodzimy, a w art. 70 przewiduje się specjalną ochronę tego gatunku rodzimego. Dzięki doskonałym cechom oraz przystosowaniu się do umiarkowanych warunków klimatycznych pszczoła kraińska stała się pożądanym towarem. W innych państwach oprócz pszczoły kraińskiej istnieją inne gatunki pszczół, ale tylko w Słowenii pszczoła kraińska jest jedynym gatunkiem, który można stosować w pszczelarstwie.

Do charakterystycznych właściwości miodu „Slovenski med” przyczyniają się też ograniczenia stosowane w odniesieniu do jego produkcji. Umiejętności pszczelarzy ujawniają się również podczas określania właściwego czasu zbioru miodu; zgodnie z praktyką i doświadczeniami przekazywanymi z pokolenia na pokolenie pszczelarze pozyskują miód, gdy zawartość wody w miodzie nie przekracza 18,6 %.

Miód produkowany w Słowenii zawsze był wysoko ceniony przez konsumentów, ponieważ jest dla nich środkiem spożywczym wysokiej jakości pochodzącym ze znanego źródła. To właśnie z powodu chęci zapewnienia konsumentom miodu wysokiej jakości słoweńscy pszczelarze wprowadzili w 1999 r. kontrolowaną produkcję miodu. Wymaga ona od pszczelarzy obszernej wiedzy fachowej, ponieważ, jeżeli chodzi o zapewnienie wysokiej jakości miodu, są oni bardzo ważnym ogniwem w procesie produkcji miodu, a bez odpowiedniego wykonania ich pracy jakość miodu mogłaby zostać narażona na szwank.

Uznanie i reputacja miodu „Slovenski med” wynikają z jego obecności na różnych międzynarodowych i krajowych kongresach, wystawach, targach, dniach miodu i kiermaszach dla dzieci; z faktu, że informacje o nim są przedstawiane w programach telewizyjnych i radiowych; oraz wreszcie z faktu, że wspominany jest w różnych artykułach, na przykład w ramach „Ruralia Gorizia”, kongresu zorganizowanego w 2002 r. we Włoszech przez trzy państwa (Słowenię, Włochy i Austrię), w ramach „Apimondia”, największego międzynarodowego wydarzenia sektora pszczelarskiego (w Lublanie w 2003 r.), w ramach międzynarodowego kongresu miodu spadziowego w Chanii (na Krecie w 2009 r.), w ramach forum „Apimedica & Apiquality” (w Słowenii w 2010 r.) itp.

Dowodami wysokiej jakość miodu „Slovenski med”, który zalicza się do klasy światowej, są różne nagrody uzyskiwane na rozmaitych światowych, międzynarodowych i krajowych konkursach; na przykład dwa medale i liczne złote medale na światowym konkursie miodu „Apimedica & Apiquality”. Jedną z ostatnich swoich nagród „Slovenski med” otrzymał na międzynarodowym konkursie miodu ekologicznego „BiolMiel 2011” we Włoszech, podczas którego miód akacjowy i miód leśny zdobyły złote medale, natomiast miód kasztanowy zajął ex aequo czwarte miejsce wśród 170 próbek miodu.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(Artykuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 (3))

http://www.mko.gov.si/fileadmin/mko.gov.si/pageuploads/podrocja/Varna_in_kakovostna_hrana_in_krma/zasciteni_kmetijski_pridelki/Specifikacije/SLOVENSKI_MED.pdf

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2)  Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12. Zastąpione rozporządzeniem (UE) nr 1151/2012.

(3)  Porównaj: przypis 2.

---