1

W skargach wniesionych w dniu 4 grudnia 2019 r. na podstawie art. 263 TFUE skarżąca w sprawie T‑825/19, Tazzetti SpA, a także skarżąca w sprawie T‑826/19, Tazzetti SA, żądają stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji zawartych w trzech pismach Komisji Europejskiej z dni 27 i 30 września 2019 r. oraz w dwóch wiadomościach elektronicznych Komisji z dnia 6 i 20 listopada 2019 r., wydanych na podstawie rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/661 z dnia 25 kwietnia 2019 r. zapewniającego sprawne działanie elektronicznego rejestru kontyngentów na wprowadzanie do obrotu wodorofluorowęglowodorów (Dz.U. 2019, L 112, s. 11), a po drugie, decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2020/1604 z dnia 23 października 2020 r. określającej, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 517/2014 w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych, wartości odniesienia na okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. dla każdego producenta lub importera, który zgodnie z prawem wprowadził wodorofluorowęglowodory do obrotu w Unii od dnia 1 stycznia 2015 r., jak zgłoszono zgodnie z tym rozporządzeniem (Dz.U. 2020, L 364, s. 1).

[…]

33

W sprawie T‑825/19 w swojej skardze spółka włoska wnosi w istocie do Sądu o:

34

W piśmie dostosowującym skargę złożonym w dniu 18 stycznia 2021 r. spółka włoska wnosi ponadto do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej 2020/1604.

35

Komisja wnosi do Sądu o:

36

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2020 r. zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Komisję Sąd pozostawił do rozstrzygnięcia w wyroku na podstawie art. 130 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem.

37

W sprawie T‑826/19 w swojej skardze spółka hiszpańska wnosi w istocie do Sądu o:

38

W piśmie dostosowującym skargę złożonym w dniu 6 stycznia 2021 r. spółka hiszpańska wnosi ponadto do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej 2020/1604.

39

Komisja wnosi do Sądu o:

40

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2020 r. zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Komisję Sąd pozostawił do rozstrzygnięcia w wyroku na podstawie art. 130 § 1 regulaminu postępowania.

129

Na poparcie żądań stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów skarżące podnoszą osiem zarzutów. Zarzuty te w obu skargach są w istocie identyczne.

[…]

131

Należy rozpocząć badanie od zarzutów pierwszego i drugiego w obu sprawach, rozpatrywanych łącznie.

132

W pierwszej kolejności skarżące podnoszą w istocie, że jeżeli art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 interpretuje się zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 517/2014, to nie powinny one podlegać regule jednego producenta lub importera, w związku z czym zaskarżone akty są niezgodne z prawem.

133

W drugiej kolejności przy założeniu, że zarzut szczegółowy dotyczący wykładni zgodnej zostanie przez Sąd oddalony, należałoby uwzględnić zarzuty niezgodności z prawem podniesione w obu skargach przeciwko art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661, nie stosować tego artykułu i w konsekwencji stwierdzić nieważność zaskarżonych aktów.

134

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd orzekł, iż o ile zgodnie z utrwalonym orzecznictwem rozporządzenie wykonawcze powinno być, jeśli to możliwe, przedmiotem wykładni zgodnej z przepisami rozporządzenia podstawowego, o tyle orzecznictwo to nie znajduje zastosowania w odniesieniu do przepisu rozporządzenia wykonawczego, którego znaczenie jest jasne i jednoznaczne i który w związku z tym nie wymaga wykładni. W przeciwnym wypadku zasada wykładni zgodnej aktów wtórnego prawa Unii służyłaby jako podstawa wykładni contra legem tego przepisu, co jest niedopuszczalne (zob. wyrok z dnia 15 września 2021 r., Daimler/Komisja, T‑359/19, EU:T:2021:568, pkt 92 i przytoczone tam orzecznictwo).

135

Podstawę rozporządzenia wykonawczego 2019/661, które – jak wskazuje jego tytuł – jest rozporządzeniem wykonawczym, stanowi zgodnie z umocowaniem rozporządzenie nr 517/2014, w szczególności art. 17 ust. 2 tego rozporządzenia. Jak z tego wynika, rozporządzenie wykonawcze 2019/661 jest rozporządzeniem wykonawczym do rozporządzenia nr 517/2014. W związku z tym przytoczone powyżej orzecznictwo ma zastosowanie w ramach relacji między tymi dwoma rozporządzeniami.

136

W drugiej kolejności z jednej strony zgodnie z art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014 producenci i importerzy, którzy zgłosili wprowadzenie HFC do obrotu w latach 2009–2012 (zwani dalej „przedsiębiorstwami od dawna obecnymi na rynku”), korzystają z wartości odniesienia określonej w decyzji wykonawczej wydanej najpóźniej do dnia 31 października 2014 r.

137

Zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014 producenci i importerzy, którzy nie zgłosili wprowadzenia HFC do obrotu w latach 2009–2012 (zwani dalej „nowymi uczestnikami rynku”), mogą zadeklarować swój zamiar wprowadzenia HFC do obrotu w następnym roku.

138

Z art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014 wynika, że do dnia 31 października 2017 r., a następnie co trzy lata, Komisja dokonuje ponownego obliczenia wartości odniesienia dla producentów i importerów, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu i którzy zgłosili wprowadzenie HFC do obrotu od dnia 1 stycznia 2015 r. A zatem począwszy od 2017 r. wartość odniesienia jest ustalana zarówno dla przedsiębiorstw od dawna obecnych na rynku, jak i dla nowych uczestników rynku, którzy wprowadzili HFC do obrotu w rozpatrywanym okresie (zob. podobnie wyrok z dnia 16 czerwca 2021 r., Krajowa Izba Gospodarcza Chłodnictwa i Klimatyzacji/Komisja, T‑126/19, EU:T:2021:360, pkt 62).

139

Z drugiej strony zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 producenci i importerzy objęci art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014 oraz producenci i importerzy objęci art. 16 ust. 3 tego rozporządzenia podlegają pewnym regułom, o ile mają tego samego beneficjenta rzeczywistego. Ci pierwsi są bowiem uważani za jednego deklarującego, a ci drudzy za jednego producenta lub importera.

140

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że skarżące zgłosiły, iż wprowadziły HFC do obrotu od dnia 1 stycznia 2015 r., i że tym samym podlegają procedurze ponownego obliczenia wartości odniesienia przewidzianej w art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014. Twierdzą one, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661, interpretowany zgodnie z rozporządzeniem nr 517/2014, nie powinien był zostać wykorzystany przeciwko nim, ponieważ są one przedsiębiorstwami od dawna obecnymi na rynku, i że przepis ten powinien mieć zastosowanie wyłącznie do nowych uczestników rynku.

141

Jednak, jak podnosi Komisja, z brzmienia art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 wynika jasno i jednoznacznie, że przepis ten ma zastosowanie zarówno do nowych uczestników rynku składających deklaracje zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014, jak i do wszystkich producentów i importerów, którzy są objęci procedurą ponownego obliczenia wartości odniesienia przewidzianej w art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014, i że w przypadku tych ostatnich nie przewidziano żadnego odstępstwa na rzecz przedsiębiorstw od dawna obecnych na rynku.

142

W konsekwencji gdyby została przyjęta wykładnia zgodna z rozporządzeniem nr 517/2014, za którą opowiadają się skarżące, stanowiłaby ona podstawę wykładni contra legem art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661, co jest niedopuszczalne.

143

Należy zatem oddalić argument skarżących dotyczący wykładni art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 zgodnej z rozporządzeniem nr 517/2014.

144

Wobec tego należy zbadać zarzuty niezgodności z prawem rozporządzenia wykonawczego 2019/661 podniesione w obu skargach.

145

Na wstępie należy zauważyć, że na rozprawie skarżące stwierdziły, iż zarzuty niezgodności z prawem podniesione w obu skargach dotyczą naruszenia art. 16 ust. 5 i art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014, art. 291 TFUE oraz zasady proporcjonalności.

146

Komisja twierdzi, że w swoich pismach skarżące nie powołały się na zasadę proporcjonalności na poparcie swych zarzutów niezgodności z prawem.

147

Przede wszystkim należy zbadać argumenty skarżących dotyczące naruszenia art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014 i art. 291 TFUE, których istnienia Komisja nie kwestionuje w pismach skarżących.

148

Skarżące podnoszą, że podczas gdy uprawnienia wykonawcze Komisji są ograniczone na mocy art. 17 rozporządzenia nr 517/2014 do działania rejestru HFC, art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 zmienił samo działanie mechanizmu kontyngentów HFC ustanowionego rozporządzeniem nr 517/2014, wbrew art. 291 TFUE.

149

Z jednej strony twierdzą one, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 jest niezgodny z prawem, ponieważ zmienia zasady dotyczące „dystrybucji” kontyngentów HFC, to znaczy prawo przedsiębiorstw do korzystania z przydziału własnych kontyngentów.

150

Z drugiej strony według nich art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 skutkuje zakazem przenoszenia kontyngentów HFC przez przedsiębiorstwa, które nie są uznawane za jednego producenta lub importera.

151

Zdaniem Komisji reguła wprowadzona przez art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 nie zmieniła mechanizmu przydziału kontyngentów HFC. Oznacza ona jedynie, w przypadku przedsiębiorstw o tym samym beneficjencie rzeczywistym, wskazanie podmiotu uznanego za jednego producenta lub importera, któremu przyznano jedną wartość odniesienia i odpowiadające jej kontyngenty HFC, przy czym kwota jednej wartości odniesienia jest zawsze ustalana w zależności od ilości HFC wprowadzonych wcześniej do obrotu. Według Komisji reguła ta umożliwia zatem zapobieżenie obchodzeniu systemu kontyngentów polegającemu na tym, że ten sam beneficjent rzeczywisty wpisze do rejestru szereg przedsiębiorstw, aby skorzystać z dodatkowych kontyngentów HFC, i zagwarantowanie równego traktowania operatorów na rynku.

152

Ponadto zdaniem Komisji z motywu 19 rozporządzenia nr 517/2014 wynika, że przeniesienie kontyngentów HFC nie ma celu zarobkowego, lecz służy zachowaniu elastyczności rynku, w związku z czym utrata możliwości przeniesienia kontyngentów w odniesieniu do przedsiębiorstwa powiązanego z jednym producentem lub importerem jest zgodna z celem realizowanym przez prawodawcę Unii.

153

Według Komisji skarżące nie wykazały zatem, w jaki sposób rozporządzenie wykonawcze 2019/661 narusza art. 291 ust. 2 TFUE. Ponadto zdaniem Komisji z motywu 18 i z art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014 wynika, że rejestr HFC powinien służyć skutecznemu wdrażaniu mechanizmu kontyngentów HFC, a z art. 17 ust. 2 tego rozporządzenia, że zadaniem Komisji jest zapewnienie sprawnego działania rejestru.

154

Zgodnie z art. 291 ust. 2 TFUE, jeżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają uprawnienia wykonawcze Komisji lub – w należycie uzasadnionych przypadkach oraz w przypadkach określonych w art. 24 i 26 TUE – Radzie. Zgodnie z art. 291 ust. 4 TFUE w nagłówku aktów wykonawczych dodaje się przymiotnik „wykonawcze” albo „wykonawcza”.

155

Z rozporządzenia wykonawczego 2019/661 wynika, że opiera się ono na art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014, zgodnie z którym Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, w niezbędnym zakresie zapewniać sprawne działanie rejestru HFC. W konsekwencji przepis ten jest objęty zakresem stosowania art. 291 ust. 2 TFUE. Wobec tego uprawnienia wykonawcze powierzone Komisji zostały określone zarówno przez art. 291 ust. 2 TFUE, jak i przez art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014.

156

Kiedy Komisji powierza się uprawnienia wykonawcze na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE, powinna ona uściślić treść aktu ustawodawczego (zob. podobnie wyrok z dnia 15 października 2014 r., Parlament/Komisja, C‑65/13, EU:C:2014:2289, pkt 43).

157

Komisja dokonuje uściślenia aktu ustawodawczego, jeżeli przepisy przyjmowanego przez nią aktu wykonawczego, po pierwsze, są zgodne z zasadniczymi, ogólnymi celami aktu ustawodawczego, a po drugie, są niezbędne lub przydatne dla wykonania tego aktu, lecz nie uzupełniają go ani nie zmieniają, nawet w odniesieniu do jego elementów innych niż zasadnicze (zob. podobnie wyrok z dnia 15 października 2014 r., Parlament/Komisja, C‑65/13, EU:C:2014:2289, pkt 45, 46).

158

Ponadto zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014 do dnia 1 stycznia 2015 r. Komisja ustanawia rejestr HFC i zapewnia jego działanie.

159

Zgodnie z motywem 18 rozporządzenia nr 517/2014 Komisja powinna zapewnić ustanowienie rejestru HFC służącego zarządzaniu kontyngentami na wprowadzanie HFC do obrotu i zgłaszaniu, w tym zgłaszaniu urządzeń wprowadzonych do obrotu.

160

Z powyższych przepisów wynika, że uprawnienia wykonawcze Komisji przewidziane w art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014 są ograniczone do sprawnego działania rejestru HFC, który jest instrumentem służącym zarządzaniu kontyngentami, wprowadzaniu HFC do obrotu i zgłaszaniu, w tym zgłaszaniu urządzeń wprowadzonych do obrotu.

161

W niniejszym przypadku należy zatem zbadać, czy – jak twierdzą skarżące – art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 wykracza poza uprawnienia przewidziane w art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014, przy uwzględnieniu określonych w art. 291 ust. 2 TFUE ograniczeń wszelkich uprawnień wykonawczych. Ściślej rzecz ujmując, należy zbadać, czy – jak twierdzą skarżące – Komisja uzupełniła lub zmieniła rozporządzenie nr 517/2014 w odniesieniu z jednej strony do praw przedsiębiorstw do korzystania z przydziału kontyngentów HFC, a z drugiej strony do praw przedsiębiorstw do przeniesienia kontyngentów HFC.

162

Skarżące podnoszą, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 jest niezgodny z prawem, ponieważ pozbawia niektóre przedsiębiorstwa ich własnych kontyngentów HFC, którymi dysponowały przed wejściem w życie tego przepisu.

163

Prawdą jest, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 wywołał w niniejszym przypadku bezpośrednie skutki dotyczące procedury ponownego obliczenia wartości odniesienia (zob. pkt 80–86 powyżej).

164

Jednakże z pkt 1 załącznika VI do rozporządzenia nr 517/2014 określającego mechanizm przydziału kontyngentów wynika, że ustalenie wartości odniesienia dla przedsiębiorstwa prowadzi do przydziału kontyngentów HFC dla tego przedsiębiorstwa.

165

Należy zatem zbadać reguły przewidziane w rozporządzeniu nr 517/2014 w przedmiocie praw przedsiębiorstw do korzystania z wartości odniesienia, a tym samym z kontyngentów HFC, w celu ustalenia, czy zostały one zmienione lub uzupełnione przez art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661.

166

Zgodnie z art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014 do dnia 31 października 2017 r., a następnie co trzy lata, Komisja dokonuje ponownego obliczenia wartości odniesienia dla producentów i importerów, o których mowa w ust. 1 i 2 tego artykułu, na podstawie średniej rocznej ilości HFC wprowadzonych zgodnie z prawem do obrotu od dnia 1 stycznia 2015 r., zgłoszonych zgodnie z art. 19, w odniesieniu do lat, dla których dane są dostępne.

167

Rozporządzenie nr 517/2014 nie uściśla definicji pojęcia „producentów i importerów” w rozumieniu wyżej wymienionego przepisu.

168

Przed zbadaniem zakresu art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 należy zatem najpierw uściślić pojęcie „producentów i importerów” w rozumieniu art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014.

169

Uściślenie pojęcia „producentów i importerów” użytego w art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014 wymaga uwzględnienia przy dokonywaniu wykładni tego przepisu prawa Unii nie tylko jego brzmienia, lecz także kontekstu, w jakim został on umieszczony, oraz celów regulacji, której stanowi on część (zob. wyrok z dnia 7 maja 2019 r., Niemcy/Komisja, T‑239/17, EU:T:2019:289, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

170

Na rozprawie Komisja podniosła, że pojęcie to należy interpretować w świetle pojęcia „podmiotu” zawartego w art. 2 pkt 30 wspomnianego rozporządzenia.

171

Z art. 2 pkt 30 lit. a)–c) rozporządzenia nr 517/2014, w zakresie istotnym dla niniejszej sprawy, wynika definicja pojęcia podmiotu, zgodnie z którą chodzi o każdą osobę fizyczną lub prawną, która w szczególności produkuje lub importuje, lub wprowadza do obrotu fluorowane gazy cieplarniane, jakimi są HFC zgodnie z art. 2 pkt 2 tego rozporządzenia.

172

Zgodnie z wykładnią, za którą opowiada się Komisja, odniesienie do „producentów i importerów” w art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014 dotyczy zatem każdego podmiotu w rozumieniu art. 2 pkt 30 tego rozporządzenia, czyli w szczególności każdej osoby fizycznej lub prawnej, która produkuje lub importuje, lub wprowadza do obrotu HFC.

173

Po pierwsze, na poparcie tezy Komisji należy wskazać, że prawodawca Unii używał zamiennie pojęć podmiotu oraz producenta lub importera.

174

Przede wszystkim art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014 przewiduje, że procedura ponownego obliczenia wartości odniesienia dotyczy producentów i importerów, o których mowa w ust. 1 i 2 tego artykułu.

175

Artykuł 16 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia nr 517/2014 odnosi się do pojęcia producenta lub importera. Jednakże w akapicie trzecim artykuł ten przewiduje, że przed przekazaniem deklaracji na mocy ust. 2 i 4 tego artykułu „podmioty” rejestrują się w rejestrze HFC. W ten sposób producenci lub importerzy, o których mowa w akapicie pierwszym, są podmiotami zgodnie z akapitem trzecim.

176

Następnie motyw 16 rozporządzenia nr 517/2014 wskazuje, że Komisja powinna zapewnić, poprzez regularne ponowne obliczanie kwot odniesienia i kontyngentów, aby podmioty mogły kontynuować swoją działalność na podstawie średnich wielkości, jakie wprowadziły do obrotu w ostatnich latach.

177

Wreszcie, wyrażenie „każdy podmiot” znajduje się w art. 19 ust. 6 rozporządzenia nr 517/2014 w celu nałożenia szczególnych obowiązków na „każdego producenta [i] importera”, o którym mowa w ust. 1 tego przepisu, który zgłasza wprowadzenie do obrotu 10000 ton ekwiwalentu CO2 lub większej ilości HFC w poprzednim roku kalendarzowym.

178

Po drugie, z art. 16 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014 wynika również, że producentami i importerami, o których mowa w ust. 3 tego artykułu, są poszczególne osoby fizyczne lub prawne.

179

Artykuł 16 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014, do którego odsyła ust. 3 tego artykułu, przewiduje bowiem, że dla każdego producenta lub importera, który zgłosił dane zgodnie z art. 6 rozporządzenia nr 842/2006, Komisja ustali wartość odniesienia na podstawie deklaracji ilości HFC wprowadzonych do obrotu w latach 2009–2012.

180

Artykuł 6 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia nr 842/2006 stanowił, że do dnia 31 marca 2008 r. oraz każdego następnego roku producent, importer i eksporter fluorowanych gazów cieplarnianych przekazują określone dane Komisji i zainteresowanemu państwu członkowskiemu. Obowiązek ten dotyczy w szczególności „każd[ego] producent[a], który produkuje więcej niż jedną tonę fluorowanych gazów cieplarnianych rocznie”, oraz „każd[ego] importer[a], który przywozi więcej niż jedną tonę fluorowanych gazów cieplarnianych rocznie”.

181

Chociaż w rozporządzeniu nr 842/2006 nie zdefiniowano pojęć producenta lub importera, z wykładni literalnej jego przepisów – w szczególności z odniesienia do „każdego producenta” lub „każdego importera” – wynika, że chodziło o każdą osobę fizyczną lub prawną produkującą lub przywożącą co najmniej jedną tonę fluorowanych gazów cieplarnianych rocznie.

182

Należy ponadto wskazać, że motyw 15 rozporządzenia nr 517/2014, który dotyczy limitów ilościowych dla podmiotów gospodarczych, które wprowadziły HFC do obrotu w okresie odniesienia obejmującym lata 2009–2012, dotyczy obliczania wartości odniesienia i wielkości kontyngentów przydzielonych „poszczególnym producentom i importerom”.

183

Po trzecie, wykładnia, zgodnie z którą producentami i importerami, o których mowa w art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014, są poszczególne osoby fizyczne lub prawne, znajduje potwierdzenie w odniesieniach do „poszczególnych producentów lub importerów” w motywie 14 oraz do „każdego producenta lub importera” w art. 16 ust. 1 i 5 rozporządzenia nr 517/2014.

184

W świetle powyższego art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014 należy interpretować w ten sposób, że każdy podmiot, rozumiany jako poszczególna osoba fizyczna lub prawna, który zgodnie z prawem wprowadził HFC do obrotu od dnia 1 stycznia 2015 r. i złożył deklarację przewidzianą w art. 19 rozporządzenia nr 517/2014, ma prawo do wartości odniesienia przy okazji następującego co trzy lata ponownego obliczenia wartości odniesienia.

185

Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 w celu ponownego obliczenia wartości odniesienia zgodnie z art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014 wszystkie przedsiębiorstwa o tym samym beneficjencie rzeczywistym lub tych samych beneficjentach rzeczywistych uznaje się za jednego producenta lub importera, a tym jednym producentem lub importerem jest podmiot, który został zarejestrowany jako pierwszy, lub w stosownych przypadkach inne zarejestrowane przedsiębiorstwo wskazane przez beneficjenta rzeczywistego.

186

Po pierwsze, z motywu 5 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 wynika, że celem przepisów art. 7 tego rozporządzenia wykonawczego jest zapobieganie obchodzeniu lub nadużywaniu wymogów dotyczących przydziału kontyngentów. W szczególności, jeżeli jeden beneficjent rzeczywisty rejestruje kilka przedsiębiorstw, aby uzyskać większy przydział kontyngentów HFC, niż wynosi udział jednego przedsiębiorstwa w maksymalnej ilości HFC, którą można wprowadzić do obrotu w Unii, przedsiębiorstwa zarejestrowane przez tego samego beneficjenta rzeczywistego należy uznać za jedno przedsiębiorstwo.

187

Jak wyjaśniła Komisja na rozprawie, rozporządzenie wykonawcze 2019/661 wprowadza zatem nową regułę umożliwiającą jej traktowanie kilku odrębnych osób prawnych o tym samym beneficjencie rzeczywistym jako jednego podmiotu w celu uniknięcia sytuacji, w której beneficjent rzeczywisty przedsiębiorstwa wpisanego do rejestru HFC tworzy osoby prawne wyłącznie po to, aby zadeklarowały one zamiar wprowadzenia HFC do obrotu w następnym roku zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014, otrzymały w ten sposób kontyngenty HFC i ostatecznie korzystały, na podstawie art. 16 ust. 3 tego rozporządzenia, z wartości odniesienia ze względu na ilości HFC, które zgodnie z prawem wprowadziłyby do obrotu.

188

Pojęcie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 należy zatem interpretować jako odnoszące się, podobnie jak pojęcie podmiotu w rozumieniu rozporządzenia nr 517/2014, do poszczególnej osoby fizycznej lub prawnej.

189

Po drugie, należy zauważyć, że przyjmując art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661, Komisja dodała warunki, które nie są przewidziane w art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014, w celu określenia prawa przedsiębiorstw o tym samym beneficjencie rzeczywistym do korzystania z wartości odniesienia.

190

Na mocy art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 niektóre przedsiębiorstwa są uprawnione, jako jeden producent lub importer, do jednej wartości odniesienia określonej w świetle ich własnych deklaracji przedłożonych zgodnie z art. 19 rozporządzenia nr 517/2014, a także takich samych deklaracji przedłożonych przez inne przedsiębiorstwa o tym samym beneficjencie rzeczywistym.

191

Natomiast inne przedsiębiorstwa, mimo że wprowadziły HFC do obrotu i złożyły deklaracje zgodnie z art. 19 rozporządzenia nr 517/2014, nie mają prawa do własnej wartości odniesienia, ponieważ zostaje ona przyznana innemu podmiotowi o tym samym beneficjencie rzeczywistym, spełniającemu warunki uznania go za jednego producenta lub importera.

192

Powyższe warunki prowadzą zatem do zmiany systemu ustanowionego w art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014, ponieważ na jego podstawie każde przedsiębiorstwo, które zgodnie z prawem wprowadziło HFC do obrotu od dnia 1 stycznia 2015 r. i złożyło deklarację przewidzianą w art. 19 rozporządzenia nr 517/2014, ma prawo do wartości odniesienia przy okazji następującego co trzy lata ponownego obliczenia wartości odniesienia, przy czym nie ma znaczenia tożsamość beneficjenta rzeczywistego.

193

Po trzecie, skarżące słusznie podnoszą, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 zmienia również system przydziału kontyngentów HFC ustanowiony rozporządzeniem nr 517/2014.

194

Na podstawie pkt 1 załącznika VI do rozporządzenia nr 517/2014 jednemu producentowi lub importerowi w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 przydziela się z tytułu jego jednej wartości odniesienia nie tylko kontyngenty HFC odpowiadające ilościom HFC, które wprowadził on do obrotu od dnia 1 stycznia 2015 r., lecz również kontyngenty odpowiadające ilościom HFC wprowadzonym do obrotu od dnia 1 stycznia 2015 r. przez przedsiębiorstwa o tym samym beneficjencie rzeczywistym. Jednakże w braku art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 ten sam podmiot nie zostałby uznany za jednego producenta lub importera, a zatem otrzymałby jedynie kontyngenty odpowiadające wartości odniesienia określonej wyłącznie w odniesieniu do ilości HFC, które wprowadził do obrotu od dnia 1 stycznia 2015 r.

195

Natomiast przedsiębiorstwa o tym samym beneficjencie rzeczywistym co jeden producent lub importer tracą prawo do własnej wartości odniesienia, a tym samym prawo do korzystania z przydziału kontyngentów HFC w oparciu o taką wartość, chociaż miałyby prawo do tych kontyngentów w braku art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661.

196

Z całości powyższych rozważań wynika, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 zmienił prawa, jakie zainteresowane przedsiębiorstwa wywodziły z rozporządzenia nr 517/2014 w odniesieniu do korzystania z wartości odniesienia i możliwości otrzymania własnych kontyngentów HFC.

197

Zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014 każdy producent lub importer, dla którego ustalono wartość odniesienia zgodnie z art. 16 ust. 1 lub 3 tego rozporządzenia i któremu przydzielono kontyngent zgodnie z art. 16 ust. 5 tego rozporządzenia, może przenieść kontyngenty HFC.

198

Jak z tego wynika, prawo do przeniesienia kontyngentu HFC jest zarezerwowane dla przedsiębiorstw, które skorzystały z przydziału kontyngentu z tytułu wartości odniesienia.

199

Z pkt 189–192 powyżej wynika zaś, że na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 przedsiębiorstwa o tym samym beneficjencie rzeczywistym co jeden producent lub importer utraciły prawo do własnej wartości odniesienia, z którego korzystały przed wejściem w życie tego przepisu wyłącznie na podstawie art. 16 ust. 3 rozporządzenia nr 517/2014.

200

W konsekwencji te same przedsiębiorstwa, chociaż mogłyby skorzystać z przeniesienia kontyngentów HFC, nie spełniają już – od momentu wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego 2019/661 – warunków przewidzianych w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 517/2014, aby same dokonać takiego przeniesienia.

201

Jako że zostało stwierdzone, iż istnieje rynek, na którym dochodzi do handlu kontyngentami HFC (zob. pkt 100 powyżej), wyżej wspomniane przedsiębiorstwa utraciły zatem prawo do zbycia kontyngentów HFC na rynku.

202

Należy dodać, że ta utrata prawa do przeniesienia kontyngentów HFC dotyczy przedsiębiorstw, które, tak jak spółka hiszpańska, wprowadzają HFC do obrotu od wejścia w życie rozporządzenia nr 517/2014, podczas gdy ze sprawozdania Komisji z dnia 13 lipca 2017 r. oceniającego metodę przydziału kontyngentów zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 517/2014 [COM(2017) 377 (final)] wynika, że ograniczenie prawa do przeniesienia kontyngentów HFC zostało przewidziane, aby zapobiec sytuacji, w której przedsiębiorstwa nieuczestniczące w obrocie HFC występowałyby o bezpłatne kontyngenty jedynie w celu ich sprzedaży.

203

W związku z tym skarżące słusznie twierdzą, że art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 zmienił rozporządzenie nr 517/2014 w odniesieniu do praw przedsiębiorstw do przeniesienia kontyngentów HFC.

204

Z całości powyższych rozważań wynika, że przyjmując art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661, Komisja zmieniła prawa, jakie zainteresowane przedsiębiorstwa wywodziły z rozporządzenia nr 517/2014 w odniesieniu do korzystania z wartości odniesienia, możliwości otrzymania własnych kontyngentów HFC, a także możliwości przeniesienia wspomnianych kontyngentów.

205

Tak więc skarżące słusznie twierdzą, że Komisja przekroczyła uprawnienia wykonawcze, które zostały jej przyznane w art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014.

206

Zgodnie z tym przepisem uprawnienia te są bowiem ograniczone do sprawnego działania rejestru HFC, który jest instrumentem służącym zarządzaniu kontyngentami, wprowadzaniu HFC do obrotu i zgłaszaniu, w tym zgłaszaniu urządzeń wprowadzonych do obrotu (zob. pkt 160 powyżej). Natomiast reguła przewidziana w art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 nie dotyczy zarządzania kontyngentami, wprowadzania HFC do obrotu lub pewnych zgłoszeń w celu zapewnienia sprawnego działania rejestru HFC. Przepis ten w zakresie, w jakim bezpośrednio wpływa na prawa zainteresowanych przedsiębiorstw do wartości odniesienia, do przydziału kontyngentów HFC i do przenoszenia kontyngentów, zmienia samo działanie systemu kontyngentów HFC.

207

Ponadto, jak podnoszą skarżące, zmieniając w art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 samo działanie systemu kontyngentów HFC, Komisja nie ograniczyła się do uściślenia przepisów rozporządzenia nr 517/2014 w celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania, lecz zmieniła to rozporządzenie z naruszeniem ograniczeń nałożonych na wszystkie uprawnienia wykonawcze na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE.

208

Podniesiona przez Komisję okoliczność, zgodnie z którą art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 nie ma wpływu w niniejszym przypadku na całkowitą liczbę kontyngentów HFC przyznaną wszystkim przedsiębiorstwom o tym samym beneficjencie rzeczywistym, nie wpływa w żaden sposób na powyższe ustalenia, zgodnie z którymi Komisja zmieniła prawa zainteresowanych przedsiębiorstw w odniesieniu do korzystania z wartości odniesienia, możliwości otrzymania własnych kontyngentów HFC, a także możliwości przenoszenia tych kontyngentów.

209

Co się tyczy argumentu Komisji, zgodnie z którym art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 ma na celu zagwarantowanie równego traktowania przedsiębiorstw lub uniknięcie przekroczenia przez nie przydzielonego im kontyngentu HFC, nie może on w każdym razie uzasadniać odstępstwa od zasad ustanowionych w art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 517/2014 i w art. 291 TFUE w odniesieniu do zakresu kompetencji posiadacza uprawnienia wykonawczego.

210

W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że Komisja nie była uprawniona do przyjęcia art. 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661.

211

Artykuł 7 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2019/661 jest zatem przepisem niezgodnym z prawem, którego nie można zastosować w niniejszym przypadku.

212

W konsekwencji bez konieczności badania pozostałych zarzutów szczegółowych podniesionych na poparcie zarzutów niezgodności z prawem oraz pozostałych zarzutów podniesionych przez skarżące należy stwierdzić nieważność zawartych w zaskarżonych aktach decyzji wydanych na podstawie wyżej wskazanego przepisu niezgodnego z prawem.

213

Z tych samych względów należy stwierdzić nieważność wiadomości elektronicznej z dnia 20 listopada 2019 r. w zakresie, w jakim jest ona skierowana do skarżących, a tym samym stanowi akt potwierdzający zaskarżone akty (zob. pkt 127 powyżej).

[…]

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje: