1

Niniejszy spór dotyczy postępowań dotyczących obchodzenia środków w rozumieniu odpowiednio art. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51; sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22; zwanego dalej „podstawowym rozporządzeniem antydumpingowym”) i art. 23 rozporządzenia Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U L 188, s. 93, zwanego dalej „podstawowym rozporządzeniem antysubsydyjnym”) (zwanych dalej razem „podstawowymi rozporządzeniami antydumpingowym i antysubsydyjnym”).

2

Zgodnie z art. 13 ust. 1 akapit pierwszy podstawowego rozporządzenia antydumpingowego „cła antydumpingowe nałożone na podstawie niniejszego rozporządzenia można rozszerzyć tak, aby objęły przywóz z państw trzecich, których dotyczy środek, produktów podobnych, zarówno nieznacznie zmodyfikowanych, jak też niemodyfikowanych, lub nieznacznie zmodyfikowanych produktów podobnych, lub też ich części, w przypadku gdy obowiązujące środki są obchodzone”. Zgodnie z tym przepisem „obejście ceł określa się jako zmianę struktury handlu między państwami trzecimi a [Unią Europejską] lub między poszczególnymi przedsiębiorcami w kraju, którego dotyczy środek, a [Unią], wynikającą z praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem, przy czym istnieją dowody szkody lub osłabienia skutków naprawczych cła w odniesieniu do cen lub ilości podobnych produktów, jak również dowody na istnienie dumpingu w odniesieniu do normalnych wartości uprzednio ustalonych dla tych produktów, jeśli jest to konieczne stosownie do przepisów art. 2 [podstawowego rozporządzenia antydumpingowego]”. Artykuł 23 ust. 1 i 3 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego ma podobne brzmienie z wyjątkiem wymogu przedstawienia dowodu na istnienie dumpingu, który jest zastąpiony dowodem, że „przywożony podobny produkt lub jego części nadal korzystają z subsydium”.

3

Artykuł 13 ust. 1 akapit drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego precyzują, że praktyka, proces lub prace stanowiące obchodzenie środków, polegają między innymi na nieznacznej modyfikacji produktu objętego postępowaniem tak, aby podlegał on zakwalifikowaniu pod takie regulacje celne, które zazwyczaj nie są objęte środkami, pod warunkiem że modyfikacja taka nie zmienia istotnych właściwości tego produktu.

4

Należy również przypomnieć, że art. 1 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 2 lit. c) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego stanowią, że do celów tych rozporządzeń „»produkt podobny« oznacza produkt, który jest identyczny, to jest taki, który przypomina pod wszystkimi względami produkt objęty postępowaniem lub, przy braku takiego produktu, inny produkt, który wprawdzie nie przypomina go pod każdym względem, ale którego właściwości ściśle odpowiadają właściwościom produktu objętego postępowaniem”.

5

W dniu 29 kwietnia 2008 r. European Biodiesel Board (EBB) [europejska rada biodiesla] skierowała do Komisji Europejskiej w imieniu znacznej części producentów biodiesla z Unii Europejskiej dwa wnioski, żądając od niej wszczęcia postępowania antydumpingowego i antysubsydyjnego w odniesieniu do przywozu biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych w oparciu odpowiednio o art. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1), ze zmianami (Dz.U. 2005, L 340, s. 17) (obecnie art. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego), i art. 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 2026/97 z dnia 6 października 1997 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 288, s. 1) (obecnie art. 10 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

6

Biodiesel jest rozwiązaniem zastępczym dla mineralnego oleju napędowego. Produkt ten jest sprzedawany w formie czystej lub wymieszany z mineralnym olejem napędowym. W celu jasnej identyfikacji różnych rodzajów mieszanek biodiesla istnieje uznany na całym świecie system o nazwie „czynnik B”, wskazujący dokładną zawartość biodiesla w całej mieszance. Mieszanka zawierająca X% biodiesla będzie oznaczona jako „B” przy wskazaniu zawartości poprzez procentowe określenie biodiesla, natomiast czysty biodiesel określany jest jako B100.

7

EBB zawiadomiła o znacznych subwencjach w Stanach Zjednoczonych na produkcję biodiesla, a w szczególności o istnieniu federalnego programu ulg podatkowych (blender’s credit) w wysokości 1 dolara amerykańskiego (USD) na galon czystego biodiesla zawarty w mieszance biodiesla przeznaczonej do wykorzystania jako paliwo. Według EBB subwencje te doprowadziły do znacznego i sztucznego wzrostu przywozu do Unii biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych. EBB wskazała że w celu uzyskania jak największych subwencji północnoamerykańscy producenci powszechnie dodają minimalną ilość mineralnego oleju napędowego, a mianowicie 0,1% lub mniej, do mieszanek zawierających 99,9% czystego biodiesla (zwanych dalej „mieszankami B99,9”). W konsekwencji przywóz ze Stanów Zjednoczonych którego dotyczyły wnioski EBB obejmował głównie mieszanki B99,9.

8

Według EBB przywóz ten był przedmiotem dumpingu i powodował szkodę na rzecz producentów biodiesla z Unii, ponieważ północnoamerykańskie mieszanki B99,9 konkurowały bezpośrednio z biodieslem produkowanym w Unii. Z akt sprawy wynika, że odpowiedni sektor przemysłu europejskiego produkował głównie czysty biodiesel (B100).

9

EBB wyjaśniła w swych wnioskach, że produkt końcowy, w tym wypadku paliwo, przeznaczony dla konsumentów w Stanach Zjednoczonych w większości przypadków odpowiadał mieszankom B20. Przepisy mające zastosowanie w Unii pozwalały natomiast na sprzedaż konsumentom jedynie mieszanek B5 i B7.

10

W zawiadomieniach opublikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 13 czerwca 2008 r. Komisja wszczęła w odniesieniu do przywozu biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych z jednej strony postępowanie antydumpingowe (Dz.U. 147, s. 5) i z drugiej strony postępowanie antysubsydyjne (Dz.U. C 147, s. 10) (zwane dalej razem „początkowym dochodzeniem”)

11

Produkt będący przedmiotem dochodzenia pierwotnego „składał się z monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym (powszechnie nazywanych »biodieslem«), w formie czystej lub w postaci mieszanki, przeważnie, ale nie wyłącznie stosowanych w charakterze paliwa ze źródeł odnawialnych pochodzących ze Stanów Zjednoczonych […], zgłaszanych zwykle w ramach kodów CN 3824 90 91, ex 3824 90 97, ex 2710 19 41, ex 1516 20 98, ex 1518 00 91 i ex 1518 00 99”. Dochodzenie objęło okres od dnia 1 kwietnia 2007 r. do dnia 31 marca 2008 r. (zwany dalej „okresem objętym początkowym dochodzeniem”).

12

W dniu 11 marca 2009 r. Komisja wydała rozporządzenie nr 193/2009 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz biodiesla ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. L 67, s. 22 zwane dalej „tymczasowym rozporządzeniem antydumpingowym”) oraz rozporządzenie nr 194/2009 nakładające tymczasowe cło wyrównawcze na przywóz biodiesla ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. L 67, s. 50, zwane dalej „tymczasowym rozporządzeniem antysubsydyjnym”). Te dwa rozporządzenia będą poniżej zwane „rozporządzeniami tymczasowymi” a nałożone przez nie cła „cłami tymczasowymi”.

13

W rozporządzeniach tymczasowych Komisja wskazała w odniesieniu do badanych produktów, że „definicja produktu objętego postępowaniem, jak wskazano w zawiadomieni[ach] o wszczęciu postępowania […] powinna zostać doprecyzowana w celu określenia produktów, które miały być objęte zakresem dochodzenia” (motyw 23 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 25 tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

14

Komisja dokonała tego doprecyzowania po wskazaniu, że mieszanki biodiesla mające procentową wartość równą 20% lub mniejszą (zwane dalej „mieszankami ≤ B20”), głównie mieszanki B20, a także mieszanki B6, B5 i B2, były przeznaczone bezpośredniej konsumpcji rynkowej w Stanach Zjednoczonych. Komisja zaznaczyła bowiem, że w Stanach Zjednoczonych każdy silnik diesla może funkcjonować na mieszankach ≤ B20, z zachowaniem gwarancji od producenta samochodu (motyw 24 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 26 tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

15

Wobec powyższego, „aby umożliwić jasne rozróżnienie między różnymi rodzajami mieszanek, które są dostępne na rynku USA”, Komisja „uznała za właściwe” określenie produktu będącego przedmiotem dochodzenia początkowego jako biodiesla w formie czystej lub w postaci mieszanek, w których udział biodiesla przekracza 20% wagowo (zwanych dalej „mieszankami > B20”) (motyw 26 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 28 tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

16

Po określeniu produktu objętego postępowaniem Komisja wyjaśniła w rozporządzeniach tymczasowych również, iż „stwierdzono, że wszystkie rodzaje biodiesla oraz biodiesel w mieszankach objętych niniejszym dochodzeniem, pomimo ewentualnych różnic w zakresie surowca wykorzystanego do produkcji lub różnic w procesie produkcji, mają takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane do takich samych celów” oraz iż „ewentualne różnice dotyczące produktu objętego postępowaniem nie mają wpływu na jego podstawową definicję, właściwości lub postrzeganie tego produktu przez różne podmioty (motyw 27 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 29 tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

17

Jeżeli chodzi o definicję produktu podobnego do produktu objętego dochodzeniem w rozumieniu art. 1 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 2 lit. c) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego Komisja wskazała, że „produkty produkowane i sprzedawane na rynku krajowym USA, które są objęte niniejszym dochodzeniem, mają podobne właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania co produkty wywożone z USA na rynek [Unii]” oraz że „podobnie, produkty wytwarzane przez producentów [europejskich] oraz sprzedawane na rynku [Unii] mają podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania w porównaniu z produktami wywożonymi do [Unii] z kraju, którego dotyczy postępowanie” (motyw 31 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 33 tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

18

Dla celów wydania rozporządzeń tymczasowych Komisja posłużyła się metodą kontroli wyrywkowej przewidzianą w art. 17 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i w art. 27 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Przy określaniu stawek mających zastosowanie do ceł tymczasowych Komisja rozróżniła trzy kategorie przedsiębiorstw.

19

Do pierwszej kategorii zaliczały się przedsiębiorstwa, które zostały objęte próbą i współpracowały. Dla każdego z tych przedsiębiorstw wymienionych w art. 1 obydwu rozporządzeń tymczasowych Komisja dokonała indywidualnego obliczenia marginesu dumpingu, kwoty subsydiów i szkody, określając indywidualne stawki (motyw 55 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 158 tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

20

W drugiej kategorii mieściły się przedsiębiorstwa, które współpracowały, lecz nie zostały objęte próbą. Przedsiębiorstwa te były wymienione w wykazie w załączniku do rozporządzeń tymczasowych. Marginesy dumpingu, subwencjonowania i szkoda odnoszące się do tych przedsiębiorstw odpowiadały średniej ważonej marginesów określonych dla przedsiębiorstw objętych próbą (motyw 56 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 159 tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

21

Wreszcie trzecia kategoria obejmowała wszystkie pozostałe przedsiębiorstwa, do których zastosowane zostały stawki rezydualne. W celu ustalenia marginesów dumpingu, poziomów subsydiowania i szkody Komisja ustaliła najpierw ogólny poziom współpracy podmiotów podczas dochodzenia początkowego. W tym celu dokonała ona porównania pomiędzy całkowitą wielkością wywozu objętego postępowaniem produktu wskazaną w odpowiedziach na kontrolę wyrywkową otrzymanych przez współpracujące podmioty a łączną wielkością przywozu tego produktu ze Stanów Zjednoczonych, obliczoną zgodnie ze statystykami wywozu ze Stanów Zjednoczonych. Całkowity odsetek współpracy wynosił 81%, co uznano za odsetek wysoki. Na tej podstawie Komisja uznała za właściwe ustalenie marginesu dumpingu, poziomów subwencjonowania i szkody dla tych przedsiębiorstw na poziomie najwyższych zaobserwowanych marginesów dla objętych próbą współpracujących producentów eksportujących (motyw 57 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 160 tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

22

Zgodnie z zasadą niższego cła stawki tymczasowego cła antydumpingowego zostały określone dla każdej z tych trzech kategorii przedsiębiorstw na poziomie najniższych marginesów dumpingu/ subwencjonowania lub szkody (motyw 166 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 271 tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego). Cła antydumpingowe i cła wyrównawcze zostały skumulowane jedynie w zakresie koniecznym w celu usunięcia szkody (motyw 167 tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego).

23

Tymczasowe cło antydumpingowe ustanowione dla mieszanek > B20, zostało nałożone zasadniczo proporcjonalnie do ich zawartości biodiesla (motyw 169 oraz art. 1 ust. 2 akapit ostatni tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 273 oraz art. 1 ust. 2 akapit ostatni tymczasowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

24

W dniu 7 lipca 2009 r. Rada Unii Europejskiej wydała rozporządzenie (WE) nr 598/2009 nakładające ostateczne cło wyrównawcze i stanowiące o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. L 179, s. 1, zwane dalej „początkowym rozporządzeniem antysubsydyjnym”) oraz rozporządzenie (WE) nr 599/2009 z dnia 7 lipca 2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (Dz.U. L 179, s. 26, zwane dalej „początkowym rozporządzeniem antydumpingowym”). Te dwa rozporządzenia będą określane poniżej jako „rozporządzenia początkowe”, a ustanowione przez nie cła jako „cła początkowe”).

25

Definicje produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego do produktu objętego postępowaniem przyjęte przez Komisję w rozporządzeniach tymczasowych zostały utrzymane w rozporządzeniach początkowych. Rada podkreśliła w tym względzie, iż „dochodzenie wykazało, że [mieszanki] B20 i mieszanki o potencjalnie niższej zawartości były faktycznie sprzedawane bezpośrednio konsumentom w USA” oraz iż istniały „dwa odrębne segmenty rynkowe charakteryzujące się różnymi odbiorcami: na pierwszym z nich biodiesel i mieszanki biodiesla przeznaczone [były] do dalszego mieszania przez podmioty handlowe i przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem, a na drugim mieszanki kierowane [były] do sieci dystrybucji i do konsumentów”. Według Rady „określenie progu powyżej B20 dla produktu objętego postępowaniem umożliwiło wyznaczenie wyraźnej linii podziału oraz uniknięcie pomyłek dotyczących produktów, rynków i różnych stron w [Stanach Zjednoczonych]” (motyw 33 początkowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 34 początkowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

26

Stawki ceł początkowych zostały określone w odniesieniu do trzech kategorii przedsiębiorstw wymienionych w pkt 19–21 powyżej. Jak wynika z motywów 8–12 rozporządzeń początkowych, Rada dodała do drugiej kategorii przedsiębiorstw pewne podmioty, które nie były znane na etapie wszczęcia postępowania początkowego i zgłosiły się po wydaniu rozporządzeń tymczasowych. Początkowe cła antydumpingowe wahają się w granicach od 0 EUR do 198 EUR za tonę biodiesla, a początkowe cła wyrównawcze w granicach od 211,2 EUR do 237 EUR za tonę biodiesla. Na mocy art. 1 ust. 2 obydwu rozporządzeń początkowych cła ustanowione w odniesieniu do mieszanek > B20 zostały nałożone proporcjonalnie do zawartości biodiesla.

27

Rozporządzenia początkowe weszły w życie następnego dnia po ich opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, co nastąpiło w dniu 10 lipca 2009 r.

28

W dniu 30 czerwca 2010 r. EBB złożyła wniosek do Komisji, żądając wszczęcia postępowań dotyczących obchodzenia środków na podstawie odpowiednio art. 13 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego o art. 23 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

29

EBB w swym wniosku wskazywała dwa rodzaje obchodzenia ceł początkowych, a mianowicie, po pierwsze przeładunek produktu objętego postępowaniem w Kanadzie i Singapurze, oraz po drugie, przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych w postaci mieszanek ≤ B20.

30

W dniu 11 sierpnia 2010 r. na podstawie wniosku EBB Komisja wszczęła dwa postępowania dotyczące obchodzenia środków, wydając, po pierwsze, rozporządzenie (UE) nr 720/2010 wszczynające dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych wprowadzonych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 599/2009 względem przywozu biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki poprzez przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady i Singapuru, niezależnie od tego, czy został zgłoszony jako pochodzący z Kanady i Singapuru, czy też nie, oraz poprzez przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20% biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki i poddające ten przywóz rejestracji (Dz.U L 211, s. 1), i po drugie, rozporządzenie (UE) nr 721/2010 wszczynające dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków wyrównawczych wprowadzonych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 598/2009 względem przywozu biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki poprzez przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady i Singapuru, niezależnie od tego, czy został zgłoszony jako pochodzący z Kanady i Singapuru, czy też nie, oraz poprzez przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20% biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki i poddające ten przywóz rejestracji (Dz.U. L 211, s. 6). Dwa postępowania wszczęte na podstawie tych rozporządzeń będą poniżej razem określane jako „postępowania dotyczące obchodzenia środków”.

31

Na mocy art. 2 rozporządzenia 720/2010 i art. 2 rozporządzenia nr 721/2010 organom celnym państw członkowskich nakazano rejestrowanie objętego postępowaniami dotyczącymi obchodzenia przywozu do Unii od dnia 13 sierpnia 2010 r., w którym to dniu weszły one w życie.

32

Dochodzenie w ramach postępowań dotyczących obchodzenia środków obejmowało okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem dotyczącym obchodzenia środków”).

33

W okresie objętym dochodzeniem dotyczącym obchodzenia środków skarżąca BP Products North America Inc. dokonywała wywozu do Unii pochodzących ze Stanów Zjednoczonych mieszanek o zawartości biodiesla poniżej 15% (zwanych dalej „mieszankami < B15”), a w szczególności mieszanek mieszczących się w przedziale od B10,1 do B14,8, i współpracowała z Komisją, dostarczając jej informacji o swej działalności. W szczególności skarżąca udzieliła odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu eksporterów w dniu 21 września 2010 r. BP France SA, będąca związanym z nią importerem, oraz inne spółki importerzy grupy BP odpowiedziały na pytania zawarte w kwestionariuszu importerów w dniu 22 grudnia 2010 r. Kontrole w pomieszczeniach skarżącej zostały przeprowadzone w dniach 7 i 8 grudnia 2010 r. oraz w dniu 1 lutego w Zjednoczonym Królestwie. W dniu 28 marca 2011 r. doradcy skarżącej skierowali do Komisji memorandum dotyczące wysłanych przez nią w dniu 16 marca 2011 r. dokumentów informacyjnych.

34

W dniu 5 maja 2011 r. Rada wydała rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 443/2011 rozszerzające ostateczne cło wyrównawcze nałożone rozporządzeniem (WE) nr 598/2009 na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, oraz rozszerzające ostateczne cło wyrównawcze nałożone rozporządzeniem (WE) nr 598/2009 na przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20% biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, oraz kończące dochodzenie w odniesieniu do przywozu wysyłanego z Singapuru (Dz.U. L 122, s. 1 zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem antysubsydyjnym”). W tym samym dniu Rada wydała również rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 444/2011 rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, oraz rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 na przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20% biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, oraz kończące dochodzenie w odniesieniu do przywozu wysyłanego z Singapuru (Dz.U. L 122, s. 11 zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem antydumpingowym”). Te dwa rozporządzenia będą poniżej określane razem jako „zaskarżone rozporządzenia”.

35

Jeżeli chodzi o przywóz mieszanek ≤ B20 ze Stanów Zjednoczonych Rada zauważyła w zaskarżonych rozporządzeniach, że pięciu północnoamerykańskich producentów biodiesla, w tym skarżąca, współpracowało w ramach postępowań dotyczących obchodzenia środków oraz że spośród tych pięciu spółek jedynie skarżąca dokonywała wywozu mieszanek ≤ B20 ze Stanów Zjednoczonych do Unii w okresie objętym dochodzeniem dotyczącym obchodzenia środków (motywy 52 i 54 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motywy 57 i 59 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego). Rada zauważyła, że skarżąca nie uczestniczyła w dochodzeniu pierwotnym, ponieważ rozpoczęła działalność w dziedzinie biodiesla dopiero na początku 2009 r., a wywóz tego produktu do Unii dopiero w grudniu 2009 r., czyli po nałożeniu ceł początkowych (motyw 62 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motyw 67 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego).

36

Rada wskazała, że w Unii skarżąca sprzedawała mieszanki mające zawartość biodiesla mniejszą od 15% lub równą temu odsetkowi w Zjednoczonym Królestwie, Francji i Niderlandach i że we wszystkich przypadkach produkt ów poddawany był dalszemu mieszaniu w celu przestrzegania odpowiednich przepisów obowiązujących w niektórych państwach członkowskich (motyw 63 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motyw 68 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego). Rada wyjaśniła również ze mieszanki < B15 nie stanowiły produktu podobnego do produktu objętego postępowaniem motyw 64 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motyw 69 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego).

37

W tym względzie Rada zaznaczyła, że „celem dochodzenia dotyczącego obchodzenia środków [było] ustalenie, czy w przypadku biodiesla [≤ B20] obchodzono obowiązujące środki. Według Rady „mieszanki o niższej zawartości [z pewnością] wiązały się z niższymi kosztami transportu morskiego”. Rada stwierdziła jednak, że „w porównaniu z procesem produkcji biodiesla w postaci mieszanki [> B20] mieszanka [≤] B20 charakteryzuje się w rzeczywistości jedynie innym składem mieszanki”. Rada dodała, że „zmiana składu mieszanki jest bardzo prostym procesem. Produkcja [mieszanki] B20 i poniżej jest uznawana za jedynie niewielką zmianę produktu objętego postępowaniem, a różnica polega wyłącznie na innej proporcji biodiesla w mieszance”. Rada zauważył również, że „produkt objęty postępowaniem oraz [mieszanka ≤] B20 były ostatecznie przeznaczone w Unii do tych samych zastosowań” i że „co więcej, biodiesel w postaci mieszanki [≤] B20 oraz biodiesel w postaci mieszanki [>] B20 posiadały te same podstawowe cechy charakterystyczne [właściwości] (motyw 65 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motyw 70 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego).

38

Następnie Rada zauważyła, że spełnione były inne przesłanki przewidziane w art. 13 ust. 1 akapit pierwszy podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i w art. 23 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego w celu stwierdzenia, że doszło do obejścia środków.

39

Po pierwsze, Rada stwierdziła zmianę w strukturze handlu między Unią i Stanami Zjednoczonymi. W tym względzie Rada zauważyła, że chociaż podczas pierwotnego dochodzenia w Unii istniała obowiązkowa mieszanka B5, wywóz mieszanek ≤ B20 ze Stanów Zjednoczonych do Unii rozpoczął się dopiero po nałożeniu ceł początkowych. Rada wyjaśniła, że według danych otrzymanych od współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, podczas dochodzenia pierwotnego dokonywano przywozu do Unii głównie mieszanek B99,9 (motyw 67 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motyw 72 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego). Na podstawie danych Eurostatu dotyczących przywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem dotyczącym obejścia środków biodiesla o proporcji biodiesla powyżej 96,5% lub równej Rada stwierdziła, że praktycznie zaprzestano wywozu mieszanek B99,9 pochodzących ze Stanów Zjednoczonych (motywy 18, 19 i 66 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motywy 18, 19 i 71 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego). Rada stwierdziła równocześnie, że Stany Zjednoczone zgłosiły w tym samym okresie wywóz do Unii 358291 ton mieszanek o zawartości biodiesla maksymalnie 96,5% (zwanych dalej „mieszankami ≤ 96,5”) i że skarżąca dokonała wywozu„znacznej części” pod postacią mieszanek ≤ B20 (motywy 20, 21, 54, 60 i 61 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motywy 20, 21, 59, 65 i 66 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego).

40

Po drugie, Rada uznała, że nie było wystarczającej racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia dla przywozu mieszanek ≤ B20 poza unikaniem obowiązujących ceł początkowych (motyw 71 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motyw 76 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego).

41

Po trzecie, Rada wskazała, że przy uwzględnieniu niewyrządzającego szkody poziomu cen określonego w dochodzeniu pierwotnym przywóz ze Stanów Zjednoczonych mieszanek ≤ B20 i do Unii wykazywał się zarówno podcięciem cenowym, jak i zaniżaniem cen. Rada zauważyła, że przywóz ten pojawił się dopiero po wprowadzeniu środków ostatecznych, a związane z nim ilości nie były nieistotne. Instytucja ta uznała zatem, że cła początkowe ulegały osłabieniu pod względem ilości i cen (motywy 72 i 73 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz motywy 77 i 78 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego).

42

Po czwarte, Rada zauważyła w motywie 74 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego, że główny mechanizm subsydiowania stwierdzony w dochodzeniu pierwotnym wprowadzono ponownie z mocą wsteczną w grudniu 2010 r. Rada wskazała również w motywie 79 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego, że oceniono, „czy istnieją dowody dumpingu w odniesieniu do wartości normalnej ustalonej uprzednio w dochodzeniu pierwotnym” oraz że stwierdzono, iż „porównanie średniej ważonej wartości normalnej i średnich ważonych cen eksportowych [mieszanek ≤ B20] wykazało istnienie dumpingu”.

43

Wreszcie Rada odrzuciła w motywie 77 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego i w motywie 82 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego wnioski o zwolnienie złożone przez skarżącą na podstawie odpowiednio art. 23 ust. 6 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego i art. 13 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego.

44

W tych okolicznościach w art. 2 ust. 1 obydwu zaskarżonych rozporządzeń Rada rozszerzyła początkowe cła na przywóz mieszanek ≤ B20 pochodzących ze Stanów Zjednoczonych (zwane dalej „rozszerzonymi cłami”).

45

Rozszerzonymi cłami były cła zdefiniowane w art. 1 ust. 2 obydwu początkowych rozporządzeń (zob. pkt 26 powyżej), ustanowione dla trzech kategorii przedsiębiorstw wymienionych w pkt 19–21 powyżej.

46

Zgodnie z art. 2 ust. 2 obydwu zaskarżonych rozporządzeń poboru rozszerzonych ceł dokonano z mocą wsteczną od dnia rejestracji przywozu mieszanek ≤ B20, która stała się obowiązkowa w dniu 13 sierpnia 2010 r. (zob. pkt 31 powyżej).

47

Z akt sprawy wynika, że na skarżącą nałożono cła w stawce stosowanej do trzeciej kategorii przedsiębiorstw (zob. pkt 21 powyżej) z mocą wsteczną, począwszy od dnia rejestracji przywozu dokonanego przed wydaniem zaskarżonych rozporządzeń.

48

Pismem z dnia 6 maja 2011 r. Komisja odpowiedziała na memorandum skarżącej z dnia 28 marca 2011 r. wspomniane w pkt 33 powyżej.

49

W piśmie z dnia 20 czerwca 2011 r. skarżąca powiadomiła Komisję, iż nie zgadza się z wynikiem postępowań dotyczących obchodzenia środków. Skarżąca wskazała również, że rozważa wniesienie skargi do Sądu w odniesieniu do zaskarżonych rozporządzeń i zaproponowała Komisji spotkanie w celu omówienia możliwości przyznania jej indywidualnego traktowania jako nowemu eksporterowi w oparciu o art. 11 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 20 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego lub częściowego zwolnienia z rozszerzonych ceł uważanych przez nią za nadmierne. Spotkanie to miało miejsce w dniu 15 lipca 2011 r. Komisja nie uwzględniła wniosków skarżącej.

50

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 21 lipca 2011 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.

51

Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu odpowiednio w dniach 3 października i 11 listopada 2011 r. Komisja i EBB wniosły o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów popierających żądania Rady.

52

Postanowieniem z dnia 22 listopada 2011 r. prezes czwartej izby Sądu uwzględnił wniosek Komisji o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

53

Pismem z dnia 24 listopada 2011 r. tytułem środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu postępowania Sąd zadał pytania na piśmie skarżącej, Radzie i Komisji, wzywając je do udzielenia odpowiedzi odpowiednio w replice, duplice i uwagach interwenienta. Sąd zwrócił się też do Rady o złożenie pewnych dokumentów. Strony złożyły te pisma procesowe i zastosowały się do tych środków organizacji postępowania w wyznaczonych terminach.

54

Postanowieniem z dnia 9 lutego 2012 r. prezes czwartej izby Sądu uwzględnił wniosek EBB o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

55

Pismem z dnia 13 lutego 2012 r., zgodnie ze środkami organizacji postępowania przewidzianymi w art. 64 regulaminu postępowania, Sąd zadał EBB pytania na piśmie, wzywając ją do udzielenia odpowiedzi na nie w jej uwagach interwenienta. EBB złożyła te uwagi i odpowiedziała na pytania w wyznaczonym terminie.

56

Rada i skarżąca, odpowiednio w dniach 26 marca i 5 czerwca 2012 r., zwróciły się z wnioskami o nieprzekazywanie EBB niektórych poufnych informacji zawartych w duplice i w uwagach skarżącej do uwag interwenienta EBB, a także niektórych załączników do nich. Przedstawiły one jawną wersję tych szczególnych pism procesowych do celów przekazania. Do wiadomości EBB przekazano jedynie treść tej jawnej wersji pism procesowych. EBB nie wniosła zastrzeżeń w tym względzie.

57

Ponieważ dwóch sędziów nie mogło uczestniczyć w dalszym postępowaniu, Prezes Sądu wyznaczył na podstawie art. 32 § 3 regulaminu postępowania dwóch innych sędziów celu uzupełnienia składu izby.

58

Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd postanowił otworzyć procedurę ustną i w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem zadał pisemnie pytania stronom. Sąd wezwał również EBB do złożenia pewnych dokumentów. Strony odpowiedziały na pytania i złożyły dokumenty w wyznaczonym terminie

59

Na rozprawie w dniu 14 maja 2013 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania zadane ustnie przez Sąd.

60

W swej skardze skarżąca wnosi do Sądu o:

61

Rada wnosi do Sądu o:

62

Na rozprawie Rada wniosła również o stwierdzenie niedopuszczalności skargi.

63

Komisja wnosi do Sądu o:

64

EBB wnosi do Sądu o:

65

Nie podnosząc formalnego zarzutu niedopuszczalności w rozumieniu art. 114 regulaminu postępowania, Rada zakwestionowała na rozprawie dopuszczalność skargi, twierdząc, że zaskarżone rozporządzenia nie dotyczą skarżącej indywidualnie w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

66

W tym względzie Rada podkreśliła, że skarżąca nie była producentem biodiesla, lecz przedsiębiorcą podobnym do importera. Rada zaznaczyła w tym zakresie, że skarżąca nigdy nie twierdziła w ramach postępowań dotyczących obchodzenia środków ani przed Sądem, iż produkowała biodiesel. Wręcz przeciwnie, w pkt 46 repliki skarżąca przyznała, że ani ona, ani jej spółki zależne nie posiadają instalacji biodiesla. Tymczasem zgodnie z wyrokiem Sądu z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie T‑162/09 Würth i Fasteners (Shenyang) przeciwko Radzie, importerzy lub przedsiębiorcy, tacy jak skarżąca, znajdują się w sytuacji innej niż producenci i nie można zwykle uważać, że dotyczy ich indywidualnie rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe lub cła wyrównawcze, nawet w wypadku gdy uczestniczyli w postępowaniu, które doprowadziło do wydania tego rozporządzenia.

67

W odpowiedzi na pytanie ustne Sądu Rada wyjaśniła, że nie zakwestionowała dopuszczalności skargi podczas pisemnego etapu postępowania, ponieważ ww. w pkt 66 wyrok w sprawie Würth i Fasteners (Shenyang) przeciwko Radzie nie został jeszcze wówczas wydany. Rada zauważyła jednak, że dopuszczalność legitymacji procesowej strony przed Sądem sanowi bezwzględną przesłankę procesową, którą Sąd powinien podnieść z urzędu.

68

Podczas rozprawy skarżąca wniosła do Sądu, aby oddalił zastrzeżenia Rady dotyczące dopuszczalności skargi. Skarżąca wskazała, iż nie była importerem, lecz eksporterem spornych produktów, co Rada sama przyznała w motywie 66 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego. Ponadto skarżąca wyjaśniła, że nie produkowała biodiesla w czystej postaci (B100) ani w postaci mieszanek B99,9, lecz że jako rafinator kupowała te produkty, aby następnie rozcieńczyć je mineralnym olejem napędowym w celu wyprodukowania mieszanek o mniejszym stężeniu, które to wywoziła. W konsekwencji skarżąca jest częściowo producentem i częściowo eksporterem mieszanek biodiesla. Skarżąca zauważyła również, iż uczestniczyła w postępowaniach dotyczących obchodzenia środków i że została wyraźnie wymieniona w zaskarżonych rozporządzeniach. Wreszcie skarżąca zauważyła, że Rada zakwestionowała dopuszczalność skargi na zbyt późnym etapie postępowania.

69

Zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE „każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na warunkach przewidzianych w akapitach pierwszym i drugim, skargę na akty, których jest adresatem lub które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie oraz na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie wymagają środków wykonawczych”.

70

Należy przypomnieć, że ustanowione w art. 263 akapit czwarty TFUE kryterium uzależniające dopuszczalność skargi wniesionej przez osobę fizyczną lub prawną na akt, którego nie jest ona adresatem, od tego, czy akt ten dotyczy tej osoby bezpośrednio i indywidualnie, stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, której występowanie sąd Unii może zbadać w każdym czasie, także działając z urzędu (postanowienie Trybunału z dnia 5 lipca 2001 r. w sprawie C-341/00 Conseil national des professions de l’automobile i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I-5263, pkt 32; wyrok Trybunału z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie C‑176/06 P Stadtwerke Schwäbisch Hall i in. przeciwko Komisji, niepublikowany w Zbiorze, pkt 18).

71

Z art. 13 ust. 1 akapit pierwszy podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i z art. 23 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego wynika, że konsekwencją rozporządzeń rozszerzających cła w wypadku obchodzenia środków jest jedynie rozszerzenie zakresu stosowania rozporządzeń początkowych. Rozporządzenie rozszerzające cło antydumpingowe lub wyrównawcze wywołuje więc takie same skutki prawne w stosunku do przedsiębiorstw objętych tak rozszerzonym cłem co rozporządzenie ustanawiające ostateczne cło w stosunku do przedsiębiorstw objętych takim cłem (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 26 września 2000 r. w sprawach połączonych T-74/97 i T-75/97 Büchel przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. II-3067, pkt 52).

72

W niniejszej sprawie Rada nie kwestionuje, iż zaskarżone rozporządzenia dotyczą indywidualnie skarżącej. Organy celne państw członkowskich bez jakiegokolwiek marginesu swobody oceny są bowiem zobowiązane pobrać cła rozszerzone przez zaskarżone rozporządzenia na przywóz mieszanek ≤ B20 pochodzących ze Stanów Zjednoczonych (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 25 listopada 1997 r. w sprawie T-170/94 Shanghai Bicycle przeciwko Radzie, Rec. s. II-1383, pkt 41).

73

Jeżeli chodzi o warunek dotyczący indywidualnego oddziaływania należy przypomnieć, że choć wprawdzie w świetle kryteriów art. 263 akapit czwarty TFUE rozporządzenia ustanawiające cła antydumpingowe i cła wyrównawcze mają ze względu na swoją naturę i treść charakter normatywny, gdyż mają zastosowanie do ogółu zainteresowanych podmiotów gospodarczych, to nie jest wykluczone, że niektóre z przepisów tych rozporządzeń mogą dotyczyć indywidualnie pewnych podmiotów gospodarczych (wyrok Trybunału z dnia 21 lutego 1984 r. w sprawach połączonych 239/82 i275/82 Allied Corporation i in, przeciwko Komisji, Rec. s. 1005, pkt 11; wyroki Sądu: z dnia 20 czerwca 2000 r. w sprawie T-597/97 Euromin przeciwko Radzie, Rec. s. II-2419, pkt 43; z dnia 28 lutego 2002 r. w sprawie T-598/97 BSC Footwear Supplies i in. przeciwko Radzie, Rec. s. II-1155, pkt 43).

74

Sąd Unii uznał, że pewne przepisy rozporządzeń ustanawiających cła antydumpingowe i wyrównawcze mogą dotyczyć indywidualnie tych z producentów i eksporterów danego produktu, którym były przypisywane praktyki dumpingowe na podstawie danych dotyczących ich działalności handlowej. Jest tak ogólnie w wypadku przedsiębiorstw produkcyjnych i eksportowych, które mogą wykazać, że zostały zidentyfikowane w aktach ustanowionych przez Komisję lub Radę lub że dotyczyły ich dochodzenia przygotowawcze (zob. podobnie ww. w pkt 73 wyrok w sprawach połączonych Allied Corporation i in. przeciwko Komisji, pkt 11, 12; ww. w pkt 73 wyrok Sądu w sprawie Euromin przeciwko Radzie pkt 45; wyrok z dnia 19 września 2001 r. w sprawie T-58/99 Mukand i in. przeciwko Radzie, Rec. s. II-2521, pkt 21).

75

W niniejszej sprawie Rada uznała w zaskarżonych rozporządzeniach, że skarżąca miała status producenta. W motywach 52 i 54 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego i w motywach 57 i 59 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego Rada wskazała bowiem, że skarżąca zaliczała się do grupy „pięciu producentów biodiesla lub mieszanek biodiesla z USA” którzy współpracowali w ramach postępowań dotyczących obchodzenia środków. Jak wynika to z pkt 46 repliki i z wyjaśnień przedstawionych przez skarżącą na rozprawie, ona sama i jej spółki zależne nie uczestniczą w procesie produkcji biodiesla w czystej postaci (B100) lub w postaci mieszanek B99,9, lecz kupują te produkty od producentów i osób trzecich i następnie mieszają je z mineralnym olejem napędowym w celu wyprodukowania mieszanek biodiesla o niższym stężeniu, które wywożą. Skarżąca kupuje również mieszanki biodiesla od osób trzecich. Należy więc stwierdzić, że skarżąca jest po części producentem i po części eksporterem mieszanek biodiesla.

76

Należy również zauważyć, że rola skarżącej w postępowaniach dotyczących obchodzenia środków była znacząca. Rada stwierdziła bowiem w motywie 52 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego i w motywie 57 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego, że spośród pięciu producentów biodiesla lub mieszanek biodiesla ze Stanów Zjednoczonych, którzy współpracowali w ramach dochodzenia, skarżąca była jedynym, który wywoził do Unii mieszanki ≤ B20 pochodzące ze Stanów Zjednoczonych w okresie objętym dochodzeniem dotyczącym obchodzenia środków (zob. pkt 35 powyżej). Rada przyznała w motywie 61 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego i w motywie 66 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego, że wywóz skarżącej stanowił „znaczną cześć” całego wywozu mieszanek ≤ B96,5 pochodzących ze Stanów Zjednoczonych zaobserwowanego w tym okresie. Rada nie kwestionuje, iż skarżąca w pełni współpracowała z instytucjami podczas postępowań dotyczących obchodzenia środków dostarczając danych dotyczących swej działalności handlowej i że dane te zostały uwzględnione w celu określenia zakresu zaskarżonych rozporządzeń. Należy wreszcie zaznaczyć, że Rada wyraźnie odrzuciła w motywie 77 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego i w motywie 82 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego wnioski o zwolnienie złożone przez skarżącą w oparciu odpowiednio o art. 23 ust. 6 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego i art. 13 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego.

77

W tych okolicznościach, w świetle przypomnianych w pkt 74 powyżej kryteriów wynikających z orzecznictwa, nie ma wątpliwości, że zaskarżone rozporządzenia dotyczą skarżącej indywidualnie.

78

Wobec powyższego należy oddalić sformułowane na rozprawie przez Radę zastrzeżenia dotyczące legitymacji procesowej skarżącej i stwierdzić dopuszczalność skargi.

79

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty. Zgodnie z pierwszym zarzutem Rada naruszyła podstawowe rozporządzenia antydumpingowe i antysubsydyjne oraz zasadę pewności prawa i nadużyła władzy rozszerzając cła początkowe za pomocą postępowań dotyczących obchodzenia środków. Zarzut drugi dotyczy istnienia oczywistych błędów w ocenie okoliczności faktycznych dotyczących skarżącej. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia. Zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasad niedyskryminacji i dobrej administracji.

80

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca kwestionuje, by mieszanki ≤ B20 i > B20 można było uważać za „nieznacznie zmodyfikowane produkty podobne” w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego i powołuje się na naruszenie tych rozporządzeń, zasady bezpieczeństwa prawnego oraz na nadużycie władzy.

81

Zarzut ten dzieli się w istocie na dwie części.

82

W ramach części pierwszej skarżąca wskazuje na różnice pomiędzy z jednej strony mieszankami > B20 i z drugiej strony mieszankami ≤ B20 oraz na wyraźne wyłączenie tych drugich mieszanek z zakresu stosowania rozporządzeń początkowych.

83

W ramach części drugiej skarżąca kwestionuje istnienie modyfikacji produktu objętego postępowaniem w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 i art. 23 ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego w świetle okoliczności, iż mieszanki ≤ B20 istniały zawsze i nie zostały stworzone specjalnie w celu uniknięcia ceł.

84

W ramach części pierwszej zarzutu pierwszego skarżąca wysuwa zasadniczo cztery argumenty.

85

Po pierwsze, skarżąca uważa, że różnice pomiędzy mieszankami > B20 i ≤ B20 nie dopuszczają możliwości uznania mieszanek drugiego rodzaju za „nieznacznie zmodyfikowany produkt podobny” w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego do mieszanek > B20.

86

Po drugie, skarżąca twierdzi, że ramy prawne uniemożliwiają instytucjom Unii rozszerzenie, poprzez postepowanie dotyczące obchodzenia środków, definicji produktu objętego cłem antydumpingowym lub wyrównawczym, i to tym bardziej gdy chodzi, jak w niniejszym przypadku, o produkty, które zostały wyraźnie wyłączone z początkowej definicji produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego. W tych okolicznościach rozszerzenie ceł początkowych na mieszanki ≤ B20 przywożone przez skarżącą narusza podstawowe rozporządzenie antydumpingowe i podstawowe rozporządzenie antysubsydyjne oraz zasadę pewności prawa.

87

Po trzecie, skarżąca podnosi, że instytucje Unii nadużyły władzy, ponieważ rozszerzyły cła początkowe w drodze postępowań dotyczących obchodzenia środków zamiast wszcząć nowe dochodzenie w sprawie przywozu mieszanek ≤ B20. Skarżąca dodaje w replice, że Komisja powinna była przynajmniej wszcząć postępowanie przeglądu okresowego w rozumieniu art. 11 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 19 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

88

Po czwarte, skarżąca zauważa, że rozszerzenie ceł początkowych w drodze postępowania dotyczącego obchodzenia środków pozbawiło ją praw procesowych, jakie przyznają jej podstawowe rozporządzenie antydumpingowe i podstawowe rozporządzenie antysubsydyjne. W tym względzie skarżąca wskazuje w replice, że w szczególności pozbawiono ją możliwości uzyskania indywidualnej stawki celnej oraz że obliczenie dumpingu dokonane przez Komisję w zaskarżonych rozporządzeniach i zatwierdzone przez Radę było zbyt uproszczone. Według skarżącej Komisja nie posiadała wystarczających danych w odniesieniu do mieszanek ≤ B20, aby dokonać prawidłowej oceny warunków rynkowych i marginesu dumpingu. W odpowiedzi na uwagi interwenienta EBB skarżąca twierdzi, po pierwsze, że nie praktykowała dumpingu i że uzyskane przez nią subsydia były dużo niższe od kwot podnoszonych przez EBB, oraz po drugie, że szkoda wyrządzona przemysłowi Unii nie została zbadana. Na rozprawie skarżąca podniosła ponadto, że jej przywóz nie osłabił naprawczych skutków ceł początkowych.

89

Rada, popierana przez Komisję i EBB, odrzuca argumenty skarżącej.

90

Na wstępie należy zaznaczyć, że skarżąca nie kwestionuje, iż Komisja i Rada przestrzegały w stosunku do niej praw procesowych przewidzianych w ramach postępowań dotyczących obchodzenia środków przez art. 13 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Pod pozorem naruszenia jej praw procesowych podnoszonego w ramach czwartego argumentu skarżąca w rzeczywistości zarzuca Radzie brak wszczęcia nowych postępowań w ramach, w których mogła byłaby korzystać z indywidualnych stawek celnych ustalonych w oparciu o dokładne obliczenie marginesu dumpingu, subwencjonowania i szkody przypisywane omawianemu przywozowi. Tak oto czwarty argument stanowi jedynie konsekwencję trzeciego argumentu, dotyczącego nadużycia władzy.

91

Ponadto należy zauważyć, że zastrzeżenia sformułowane przez skarżącą w ramach czwartego argumentu w odniesieniu do sposobu określenia przez Komisję dumpingu, szkody i osłabienia skutków naprawczych zostały poniesione dopiero w jej replice, w jej uwagach w przedmiocie uwag interwenienta EBB i na rozprawie. Jak skarżąca przyznała na rozprawie, w skardze nie jest podważana dokonana przez Radę w zaskarżonych rozporządzeniach ocena, wedle której przywóz mieszanek ≤ B20 był przedmiotem dumpingu i osłabiał skutki naprawcze ceł początkowych. W konsekwencji powyższe twierdzenia skarżącej należy uważać za nowy zarzut, niedopuszczalny ze względu na podniesienie go po terminie zgodnie z art. 48 § 2 regulaminu postępowania.

92

W odniesieniu do analizy pozostałych trzech argumentów należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania w dziedzinie środków ochrony handlowej ze względu na złożone okoliczności gospodarcze, polityczne i prawne, których oceny muszą dokonać (zob. wyrok Sądu z dnia 28 października 2004 r. w sprawie T-35/01 Shanghai Teraoka Electronic przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II-3663, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo). Wynika z tego, że dokonywana przez sąd Unii kontrola tego rodzaju ocen dokonywanych przez instytucje musi ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (zob. ww. wyrok w sprawie Shanghai Teraoka Electronic przeciwko Radzie, pkt 48, 49 i przytoczone tam orzecznictwo).

93

W pierwszej kolejności należy zbadać pierwszy argument skarżącej. W wypadku bowiem gdyby Sąd uznał w oparciu o obiektywną analizę istotnych właściwości spornych mieszanek, że instytucje Unii popełniły oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, że mieszanki ≤ B20 przywożone przez skarżącą stanowiły nieznaczną modyfikacje mieszanek > B20, konieczne będzie uwzględnienie skargi bez badania pozostałych argumentów i zarzutów. W przeciwnym wypadku, a mianowicie jeżeli Sąd uzna, że zaskarżone rozporządzenia nie zawierają takiego oczywistego błędu w ocenie, konieczne będzie ponadto zbadanie, czy Komisja mogła bez nadużywania władzy i naruszania podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz zasady bezpieczeństwa prawa wszcząć postępowania dotyczące obchodzenia środków w odniesieniu do przywozu skarżącej, pomimo wyraźnego wyłączenia mieszanek ≤ B20 z zakresu stosowania początkowych rozporządzeń.

94

Skarżąca twierdzi, że mieszanki biodiesla o słabszym stężeniu, w szczególności mieszanki < B15, które wywoziła do Unii, nie należą do tego samego rynku co mieszanki o wyższym stężeniu oraz że mają odmienne właściwości. Na poparcie swojej tezy przywołuje ona trzy serie argumentów. Pierwsza seria argumentów dotyczy specyfiki rynku biodiesla w Stanach Zjednoczonych. Druga seria argumentów odnosi się do obiektywnych różnic pomiędzy mieszankami w zależności od zawartości w nich biodiesla. Trzecia opiera się na okoliczności, iż Komisja przyznała, że mieszanki > B20 i ≤ B20 różniły się od siebie, gdy odmówiła przyznania skarżącej traktowania jako nowego eksportera w rozumieniu art. 11 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 20 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

95

Rada, wspierana przez Komisję i EBB, odpiera argumenty skarżącej.

96

Biorąc pod uwagę szeroki zakres swobodnego uznania, jakim dysponują instytucje Unii w dziedzinie środków ochrony handlowej (zob. pkt 92 powyżej), należy zbadać, czy skarżąca wykazała, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że mieszanki ≤ B20 przywożone przez skarżącą stanowiły nieznaczną modyfikację produktu objętego postępowaniem, i czy mieszanki te mogły w konsekwencji być uznane za „nieznacznie zmodyfikowany produkt podobny” do mieszanek > B20, mający „te same istotne właściwości” w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 i art. 23 ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. W tym celu Sąd zbada trzy serie argumentów skarżącej, w kolejności innej jednakże niż kolejność, w jakiej zostały przedstawione.

97

Po pierwsze, jeżeli chodzi o obiektywne różnice pomiędzy mieszankami w zależności od ich zawartości biodiesla, skarżąca twierdzi przede wszystkim, że według przemysłu oleju napędowego zawartość biodiesla decyduje o tym, czy mieszanki biodiesla należy klasyfikować jako produkty mineralne lub produkty z ropy naftowej, czy jako chemikalia. Nomenklatura scalona wprowadza rozróżnienie również w zależności od składu mieszanek i zawartości biodiesla. Przykładowo kod CN 2710, w Nomenklaturze scalonej znajdujący się w dziale dotyczącym olejów mineralnych, nie ma zastosowania do mieszanek > B30. Sama skarżąca używa w swych umowach i rachunkach różnych opisów w zależności od procentowej zawartości biodiesla.

98

Następnie skarżąca zauważa, że z punktu widzenia logistyki załącznik II do Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Marpol) z dnia 2 listopada 1973 r. klasyfikuje mieszanki o procentowej zawartości biodiesla co najmniej 15% (zwane dalej „mieszankami ≥ B15”) jako chemikalia wymagające przewożenia na specjalnych statkach, w przeciwieństwie do mieszanek < B15, uważanych za produkty mineralne lub produkty z ropy naftowej. Wobec powyższego według skarżącej przynajmniej część mieszanek ≤ B20, a mianowicie mieszanki < B15, które wywoziła, różni się od mieszanek > B20. Skarżąca zauważa również, że czas przechowywania jest krótszy w wypadku mieszanek o wysokim stężeniu i że biodiesel w czystej postaci oraz mieszanki B99,9 muszą być przechowywane w zbiornikach przystosowanych do „fatty acid methyl esters” (estrów metylowych kwasów tłuszczowych, zwanych dalej „FAME”), które są mniejsze i droższe od zbiorników wykorzystywanych dla mieszanek o niższym stężeniu. Skarżąca dodaje, że dalsze rozcieńczanie mieszanki o niższym stężeniu w celu otrzymania mieszanek B7 i B5 jest łatwiejsze od rozcieńczania mieszanki o wyższym stężeniu.

99

Wreszcie skarżąca wskazuje w replice, że mieszanki o najwyższym stężeniu biodiesla nie maja takiego samego ostatecznego zastosowania ani tej samej mocy i wydajności co mieszanki o słabszym stężeniu biodiesla.

100

W tym względzie należy zauważyć, po pierwsze, że klasyfikacja handlowa nadawana przez przemysł danym produktom i klasyfikacja wynikająca z Nomenklatury scalonej mają charakter formalny i niekoniecznie oznaczają, że produkty skalsyfikowane w różny sposób nie mają tych samych istotnych właściwości w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit drugi podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego (zob. pkt 3 powyżej). Jak słusznie zauważa Rada, pewne praktyki obchodzenia środków polegają właśnie na usiłowaniu wywożenia nieznacznie zmodyfikowanego produktu nieobjętego dokładnym kodem Nomenklatury scalonej, do którego odnoszą się cła początkowe.

101

Po drugie, należy zaznaczyć, że z wyjątkiem argumentów opartych na uregulowaniach w dziedzinie transportu morskiego, podniesione przez skarżącą argumenty w przedmiocie różnic pomiędzy mieszankami z punktu widzenia logistyki nie odnoszą się do specyficznej procentowej zwartości biodiesla znajdującej się w mieszankach. Argumenty te wskazują na różnice pomiędzy mieszankami o silnym i słabym stężeniu, lecz nie dotyczą zasadniczej kwestii, a mianowicie tego, czy mieszanki ≤ B20 mają te same istotne właściwości w rozumieniu uregulowań antydumpingowych i antysubsydyjnych co mieszanki > B20.

102

Jeżeli chodzi o argumenty oparte na uregulowaniach w dziedzinie transportu morskiego należy zaznaczyć, że sam fakt różnego zaklasyfikowania mieszanek ≥ B15 i < B15 w Marpol nie ma jako taki wpływu na podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne ani na sposób ostatecznego zastosowania gospodarczego mieszanek ≤ B20. Co więcej, należy zauważyć, że omawiane uregulowanie morskie nie wprowadza rozróżnienia w oparciu o procentową zawartość wynoszącą 20%, która stanowi sedno niniejszego sporu, lecz w oparciu o zawartość wynoszącą 15%.

103

Po trzecie, skarżąca w żaden sposób nie uzasadnia zawartego w replice twierdzenia, wedle którego mieszanki o silnym i słabym stężeniu nie mają takiej samej mocy ani wydajności. Jeżeli chodzi o sposób wykorzystania mieszanek w zależności od ich stężenia skarżąca nie kwestionuje, że operacje rozcieńczania biodiesla w mineralnym oleju napędowym są stosunkowo łatwe do realizacji pod względem technicznym. Skarżąca nie kwestionuje również, że mieszanki < B15, które wywoziła, podobnie jak mieszanki > B20, były przeznaczone do ponownego wymieszania z mineralnym olejem napędowym w celu wyprodukowania paliw w Unii. Niezależnie od tego, czy chodzi o mieszanki B99,9, których najbardziej dotyczyły cła początkowe, czy o mieszanki < B15 wywożone przez skarżącą, wszystkie one musiały jeszcze zostać przetworzone w celu uzyskania wskaźników odpowiadających mieszankom dopuszczonym do sprzedaży dla końcowych użytkowników w Unii, a mianowicie mieszankom B7 i B5 (zob. pkt 36 powyżej). Z powyższego wynika, że wszystkie przywożone mieszanki biodiesla musiały być poddane takiej samej operacji przetworzenia i były ukierunkowane na ten sam popyt końcowy oraz że z tego względu ich przywóz wyrządzał szkodę przemysłowi europejskiemu.

104

Po drugie, jeżeli chodzi o specyfikę rynku biodiesla w Stanach Zjednoczonych strony zgadzają się, że wszystkie silniki diesla mogą funkcjonować na mieszankach ≤ B20, zachowując gwarancję konstruktorów samochodowych, w związku z czym mieszanki te są sprzedawane bezpośrednio klientom w Stanach Zjednoczonych (zob. pkt 14 powyżej). Skarżąca nie wyjaśnia jednak wystarczająco, w jaki sposób to pojedyncze stwierdzenie miałoby nie pozwolić Radzie i Komisji uznać, że mieszanki ≤ B20, które wywoziła, były „nieznacznie zmodyfikowanymi produktami podobnymi” do mieszanek > B20. W każdym wypadku ta szczególna cecha rynku Stanów Zjednoczonych nie ma wpływu na dokonane przez Radę w motywie 65 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego i w motywie 70 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego ustalenie, iż podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne mieszanek > B20 oraz mieszanek ≤ B20 są wystarczająco podobne, aby mogły być one poddawane takim samym operacjom rozcieńczania w celu dostosowania ich do konsumpcji w Unii (zob. pkt 37 powyżej).

105

Po trzecie wreszcie, jeżeli chodzi o odmowę przyznania przez Komisję skarżącej statusu nowego eksportera w rozumieniu art. 11 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 20 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, to te względy prawne nie mogą mieć wpływu na ustalenia techniczne wspomniane w poprzednim punkcie. Zgodnie bowiem z tymi przepisami przegląd pod kątem nowego eksportera jest zastrzeżony jedynie dla podmiotów, które rozpoczęły przywóz produktu objętego rozporządzeniem antydumpingowym lub rozporządzeniem antysubsydyjnym po wydaniu tych rozporządzeń. Tymczasem w niniejszej sprawie mieszanki ≤ B20 nie były objęte rozporządzeniami początkowymi. Okoliczność ta nie wnosi jednak żadnych wyjaśnień w przedmiocie tego, czy mieszanki te mogły zostać uznane za „nieznacznie zmodyfikowane produkty podobne” do mieszanek > B20.

106

Z powyższych rozważań wynika, że skarżąca nie wykazała, iż Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że mieszanki ≤ B20 przywożone przez skarżącą stanowiły nieznaczną modyfikację produktu objętego postępowaniem i mogły w konsekwencji być uznane za „nieznacznie zmodyfikowany produkt podobny” do mieszanek > B20, mający „te same istotne właściwości” w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 i art. 23 ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

107

Należy więc oddalić pierwszy argument skarżącej.

108

Skarżąca zauważa, że początkowe definicje produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego mają decydujące znaczenie dla ustalenia, czy doszło do obejścia ceł początkowych, oraz że muszą one pozostać spójne. Postępowania dotyczące obchodzenia środków i zasada pewności prawa uniemożliwiają instytucjom Unii rozszerzenie początkowej definicji produktu objętego postępowaniem, zwłaszcza jeżeli rozszerzenie odnosi się do produktu, który został wyraźnie wyłączony z rzeczonej definicji produktu objętego postępowaniem lub produktu podobnego. Wyrok Sądu z dnia 10 września 2008 r. w sprawie T‑348/05 JSC Kirovo‑Chepetsky Khimichesky Kombinat przeciwko Radzie, niepublikowany w Zbiorze, potwierdza te zasady.

109

Rada, popierana przez Komisję i EBB, kwestionuje argumenty skarżącej.

110

W tym względzie należy zauważyć, po pierwsze, że postępowania dotyczące obchodzenia środków przewidziane w art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i w art. 23 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego dotyczą właśnie produktów, które nie były formalnie objęte początkową definicją produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego, lecz mimo to stanowią „nieznacznie zmodyfikowane produkty podobne”, ponieważ mają te same „istotne właściwości” co produkty objęte początkową definicją. Rada działała więc zgodnie z celami tych przepisów, rozszerzając cła początkowe na mieszanki ≤ B20.

111

Po drugie, wbrew twierdzeniom skarżącej, ww. w pkt 108 wyrok w sprawie JSC Kirovo‑Chepetsky Khimichesky Kombinat przeciwko Radzie potwierdza te zasady. Wyrok ten nie miał bowiem za przedmiot postępowania dotyczącego obchodzenia środków, lecz procedurę częściowego przeglądu okresowego w rozumieniu art. 11 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. W ramach owej procedury przeglądu Rada rozszerzyła początkową definicję produktu objętego postępowaniem w celu nałożenia danych ceł na produkty, w których skład produkt początkowo objęty postępowaniem wchodził jako część. Sąd uznał, że Rada nie mogła zmienić początkowej definicji produktu objętego postępowaniem w ramach procedury przeglądu okresowego w rozumieniu art. 11 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, po to aby włączyć w jej zakres nowe produkty, które nie były objęte początkowym rozporządzeniem (ww. w pkt 108 wyrok w sprawie JSC Kirovo‑Chepetsky Khimichesky Kombinat przeciwko Radzie, pkt 61–65). Sąd wskazał natomiast, że instytucje Unii powinny były zbadać, czy nowe produkty, w których skład jako część wchodził produkt objęty postępowaniem, mogły być uznane za „nieznacznie zmodyfikowane produkty podobne” w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Sąd stwierdził, że Rada nie mogła obejść wymogu przeprowadzenia dochodzenia na podstawie tego przepisu poprzez zmianę definicji produktu objętego postępowaniem w ramach stosowania art. 11 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego (ww. w pkt 108 wyrok w sprawie JSC Kirovo‑Chepetsky Khimichesky Kombinat przeciwko Radzie, pkt 66–70).

112

Po trzecie, jeżeli chodzi o wyraźne wyłączenie z rozporządzeń podstawowych mieszanek ≤ B20, należy zauważyć, że wbrew sugestiom skarżącej zawartym w jej replice i w odpowiedzi na uwagi Komisji jako interwenienta, wyłączenie to nie opierało się różnicach dotyczących podstawowych właściwości fizycznych, chemicznych i technicznych spornych mieszanek ani na sytuacji w Unii.

113

Jak wskazano w pkt 13–15 i 25 powyżej, wyłączenie mieszanek ≤ B20 z zakresu stosowania rozporządzeń początkowych było uzasadnione jedynie ze względu na szczególne cechy rynku Stanów Zjednoczonych, na którym mieszanki ≤ B20, w przeciwieństwie do mieszanek > B20, były przeznaczone do bezpośredniej sprzedaży konsumentom, a więc nie były wywożone. Ustalenie to doprowadziło Radę do określenia progu na poziomie mieszanek > B20 w celu „wyznaczenia wyraźnej linii podziału oraz uniknięcia pomyłek dotyczących produktów, rynków i różnych stron [podmiotów] w [Stanach Zjednoczonych]” (motyw 33 początkowego rozporządzenia antydumpingowego i motyw 34 początkowego rozporządzenia antysubsydyjnego).

114

Po pierwsze, z powyższego wynika, że stanowisko instytucji w odniesieniu do istotnych właściwości mieszanek ≤ B20 i >B20 nie zawierało sprzeczności i że skarżąca nie może powoływać się w niniejszej sprawie na naruszenie zasady pewności prawa.

115

Po drugie, należy przypomnieć, że ze względów przywołanych w pkt 104 powyżej specyficzne warunki rynkowe w Stanach Zjednoczonych nie uniemożliwiały Komisji i Radzie uznania, że mieszanki ≤ B20 wywożone przez skarżącą były „nieznacznie zmodyfikowanymi produktami podobnymi” do mieszanek > B20 w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 i ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

116

W tych okolicznościach wyłączenie mieszanek ≤ B20 z rozporządzeń początkowych ze względu na szczególne cechy rynku w Stanach Zjednoczonych nie stało na przeszkodzie dla wszczęcia przez Komisję i Radę postępowań dotyczących obchodzenia środków w odniesieniu do tych mieszanek.

117

Należy więc oddalić drugi argument skarżącej.

118

W swym trzecim argumencie skarżąca podnosi, że Komisja i Rada nie mogły bez nadużywania władzy rozszerzyć ceł początkowych na przywóz mieszanek ≤ B20 w drodze postępowań dotyczących obchodzenia środków, lecz powinny były wszcząć nowe dochodzenia dotyczące tego przywozu na podstawie art. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 10 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. W swej replice skarżąca dodaje, że Komisja powinna była przynajmniej dokonać z urzędu przeglądu na podstawie art. 11 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 19 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

119

Rada popierana przez Komisję i EBB uważa, że argumenty skarżącej są bezzasadne. Co więcej, argument skarżącej, wedle którego Komisja była zobowiązana dokonać przynajmniej przeglądu okresowego, nie został podniesiony w toku postępowań dotyczących obchodzenia środków ani w skardze. Argument ów jest więc niedopuszczalny. Sąd wezwał skarżącą, aby wypowiedziała się w przedmiocie tej ostatniej kwestii na rozprawie.

120

Należy przypomnieć, że akt jest dotknięty wadą nadużycia władzy, jeżeli z obiektywnych, właściwych dla danej sprawy i spójnych poszlak wynika, że został on przyjęty wyłącznie lub w znacznej mierze w celu innym niż wskazany albo w celu obejścia procedury przewidzianej w traktacie dla okoliczności danej sprawy (zob. wyrok Sądu z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie T-266/97 Vlaamse Televisie Maatschappij przeciwko Komisji, Rec. s. II-2329, pkt 131 i przytoczone tam orzecznictwo).

121

W niniejszej sprawie, jak wynika z pkt 106 powyżej, skarżąca nie wykazała, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, iż mieszanki ≤ B20 wywożone prze skarżącą stanowiły nieznaczną modyfikację produktu objętego postępowaniem w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 i art. 23 ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Podobnie wyłączenie mieszanek ≤ B20 z zakresu stosowania rozporządzeń podstawowych nie uniemożliwiało Komisji i Radzie wszczęcia postępowań dotyczących obchodzenia środków w stosunku do przywozu skarżącej (zob. pkt 116 powyżej).

122

Wynika z tego, że Komisja i Rada nie dokonały obejścia procedury przewidzianej w podstawowym rozporządzeniu antydumpingowym i w podstawowym rozporządzeniu antysubsydyjnym dla okoliczności niniejszej sprawy

123

Trzeci argument należy więc oddalić bez konieczności badania dopuszczalności twierdzenia skarżącej dotyczącego obowiązku wszczęcia przez Komisję przynajmniej procedury przeglądu okresowego zamiast postępowania dotyczącego obchodzenia środków.

124

W świetle ogółu powyższych uwag należy oddalić część pierwszą pierwszego zarzutu skarżącej, dotyczącą różnic pomiędzy mieszankami > B20 i ≤ B20 oraz wyraźnego wyłączenia mieszanek ≤ B20 z rozporządzeń początkowych.

125

Skarżąca twierdzi, że mieszanki ≤ B20 nie były nieznacznie zmodyfikowane w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 i art. 23 ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego, ponieważ mieszanki te zawsze istniały i nie zostały stworzone specjalnie w celu uniknięcia nałożenia ceł początkowych.

126

W tym zakresie należy stwierdzić w ślad za Radą, że przepisy podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego odnoszące się do postępowań dotyczących obchodzenia środków nie wymagają wykazania, że „nieznacznie zmodyfikowane produkty podobne” w rozumieniu tych przepisów zostały stworzone specjalnie w celu uniknięcia zapłaty ceł.

127

W niniejszej sprawie, jak wynika to z pkt 13–15, 25 i 39 powyżej, mieszanki ≤B20 istniały na rynku Stanów Zjednoczonych, lecz nie były wywożone do Unii. Przywóz mieszanek ≤ B20 do Europy rozpoczął się dopiero po ustanowieniu ceł początkowych. Jako że mieszanki te i mieszanki > B20 mają bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także identyczne zastosowanie w Unii (zob. pkt 104 powyżej), Rada słusznie stwierdziła w motywie 65 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego i w motywie 70 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego, iż mieszanki ≤ B20 przywożone przez skarżącą stanowiły nieznaczną modyfikację produktu objętego postępowaniem.

128

Wobec tego należy oddalić część drugą zarzutu pierwszego, a co za tym idzie – zarzut pierwszy w całości.

129

Zarzut drugi, odnoszący się do licznych oczywistych błędów w ocenie popełnionych przez Radę, zawiera trzy części.

130

Część pierwsza zarzutu dotyczy odwracalności modyfikacji produktu objętego postępowaniem i opiera się na stwierdzeniu, że mieszanki ≤ B20 nie mogą być ponownie przetworzone, aby na nowo stać się mieszankami > B20 po przywozie.

131

W ramach drugiej części zarzutu skarżąca kwestionuje zaistnienie w jej wypadku zmiany struktury handlu w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

132

W ramach trzeciej części zarzutu skarżąca twierdzi, że Rada nie oceniła prawidłowo ekonomicznego uzasadnienia, które przedstawiła w odniesieniu do przywozu przez nią mieszanek < B15.

133

Skarżąca zauważa, że mieszanki ≤ B20 nie mogą być przetworzone, aby na nowo stać się mieszankami > B20, z uwagi na co obejście ceł początkowych jest w rzeczywistości niemożliwe. Jako że w zaskarżonych rozporządzeniach znajdują się twierdzenia przeciwne, zawierają one oczywiste błędy w ocenie.

134

Rada, wspierana przez Komisję, nie zgadza się z argumentami skarżącej.

135

Przede wszystkim należy zauważyć, że – wbrew twierdzeniom skarżącej – Rada nigdy nie wskazała w zaskarżonych rozporządzeniach, iż mieszanki ≤ B20 mogły być przetwarzane, aby na nowo stać się mieszankami > B20.

136

Następnie należy zaznaczyć w ślad za Radą, że wymagając, aby zmodyfikowany produkt stał się po przywiezieniu na nowo produktem objętym postępowaniem, skarżąca dodaje nowe kryterium w celu ustalenia istnienia obejścia środków, które nie jest przewidziane w podstawowym rozporządzeniu antydumpingowym i w podstawowym rozporządzeniu antysubsydyjnym. Wydaje się, że skarżąca w ten sposób myli różne rodzaje obchodzenia przewidziane przez te rozporządzenia. W niniejszej sprawie dochodzenie dotyczyło między innymi przywozu „nieznacznie zmodyfikowanych produktów podobnych” w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 i art. 23 ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Powyższa praktyka obchodzenia środków różni się od praktyki przewidzianej w art. 13 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, polegającej na przywozie produktu objętego postępowaniem w oddzielnych częściach w celu zmontowania ich następnie w Unii i uniknięcia zapłaty ceł nałożonych na cały produkt.

137

Wreszcie, jak wskazano w pkt 104 powyżej, mieszanki ≤ B20 przywożone przez skarżącą i mieszanki > B20 mają bardzo podobne podstawowe fizyczne, chemiczne i techniczne właściwości oraz zastosowanie w Unii. Ustalenia te wystarczają, aby uznać, że mieszanki te stanowią „nieznacznie zmodyfikowane produkty podobne” w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 i art. 23 ust. 3 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

138

Pierwszą część zarzutu drugiego należy więc oddalić.

139

Skarżąca twierdzi, iż nie doszło w jej wypadku do zmiany struktury handlu. Nie zmieniła ona bowiem swego zachowania ani nie zaprzestała przywozu produktów będących przedmiotem ceł początkowych, ponieważ nigdy przed wydaniem rozporządzeń początkowych nie przywoziła tych produktów. Nie można więc jej oskarżać od obchodzenie środka, który jej nie dotyczył..

140

Rada kwestionuje argumenty skarżącej.

141

Należy zauważyć, że wbrew twierdzeniom skarżącej art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego nie wymagają w celu stwierdzenia istnienia zmian struktury handlu, aby przedsiębiorstwa objęte postępowaniem dotyczącym obchodzenia środków wcześniej przywoziły produkty, na które nałożone zostały cła początkowe. Warunek taki ograniczałby w znaczny i nieuzasadniony sposób zakres stosowania postępowań dotyczących obchodzenia środków.

142

Postępowania te mają bowiem na celu ochronę przemysłu Unii przed określonym przywozem, niezależnie od tożsamości przedsiębiorstw uczestniczących w tym przywozie. Niniejszy przypadek dotyczy przywozu „nieznacznie zmodyfikowanych produktów podobnych”. Chodzi więc o przywóz produktów zastępczych w celu uniknięcia nałożenia ceł początkowych, podczas gdy produkty te wciąż są przedmiotem dumpingu lub subwencjonowania, wyrządzają szkodę przemysłowi Unii lub osłabiają skutki naprawcze ceł początkowych. W celu ustalenia zaistnienia zmiany struktury handlu instytucje mogą więc poprzestać na stwierdzeniu pojawienia się przywozu produktu zastępczego na niekorzyść przywozu produktów objętych cłami początkowymi, niezależnie od tego, czy nowego przywozu dokonywały przedsiębiorstwa już objęte cłami początkowymi.

143

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że przywóz początkowo produktu początkowo objętego postępowaniem praktycznie ustał po nałożeniu ceł początkowych i że równocześnie rozpoczął się wywóz do Unii mieszanek ≤ B20 pochodzących ze Stanów Zjednoczonych.

144

W tych okolicznościach Komisja i Rada słusznie stwierdziły zaistnienie zmiany struktury handlu pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Unią zgodnie z art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

145

W konsekwencji należy oddalić drugą część zarzut drugiego.

146

Skarżąca podnosi, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, iż w dotyczącym jej zakresie nie istniały wystarczające przyczyny lub uzasadnienie ekonomiczne, poza obchodzeniem ceł początkowych, dla rozpoczęcia wywozu mieszanek < B15.

147

W tym względzie skarżąca przypomina, że rozpoczęła swą działalność w dziedzinie biodiesla dopiero na początku 2009 r. w celu wsparcia działalności grupy BP i wskazuje, że zdecydowała się na przywóz do Unii mieszanek < B15 ze względów o charakterze ekonomicznym. Według skarżącej ten rodzaj mieszanek umożliwił jej, po pierwsze, uniknięcie wykorzystywania specjalnych statków, które zgodnie z konwencją Marpol (zob. pkt 98 powyżej) muszą być obowiązkowo używane w transporcie morskim mieszanek ≥ B15, a które są mniejsze i droższe, i transportowanie mieszanek na niewyspecjalizowanych statkach jej własnej floty lub będących przedmiotem umowy długoterminowego frachtu. Po drugie, mieszanki te mogły być łatwiej składowane w zbiornikach nieprzystosowanych specjalnie do celów FAME na obszarze Amsterdam–Rotterdam–Antwerpia (zwanym dalej „obszarem ARA”), gdzie skarżąca dysponowała nadwyżkami produkcji oleju napędowego, które pragnęła wykorzystać do produkcji mieszanek B7 i B5. Po trzecie, skarżąca wyjaśnia, że terminal BP France znajdujący się we Frontignan na południu Francji, dokąd wywoziła ona „znaczną ilość” biodiesla, nie mógł przyjmować wyspecjalizowanych statków, na których musiały być przewożone mieszanki ≥ B15. Podczas rozprawy skarżąca położyła nacisk na ten ostatni argument, wyjaśniając, że spotkała się z dużym popytem na mieszanki B7 i B5 na południu Francji i że w terminalu we Frontignan rozcieńczała mieszanki < B15 pochodzące ze Stanów Zjednoczonych nadwyżkami oleju napędowego pochodzącymi z obszaru ARA.

148

Rada, popierana przez Komisję i EBB, odrzuca argumenty skarżącej.

149

Tytułem wstępu należy zauważyć, że skarżąca przedstawia zasadniczo trzy przyczyny natury logistycznej uzasadniające przywóz mieszanek < B15 do Unii. Jakkolwiek jednak względy natury logistycznej mogą odgrywać rolę przy powzięciu decyzji o podjęciu działalności gospodarczej, to same one nie mogą uzasadniać takiej decyzji. Działalność gospodarczą rozpoczyna się bowiem zasadniczo dopiero po przeprowadzeniu analizy dochodowości. W ramach takiej analizy unikanie ceł początkowych, które bezspornie są wysokie, może okazać się czynnikiem gospodarczym ważniejszym aniżeli względy logistyczne.

150

Po pierwsze, należy stwierdzić w tym zakresie, że skarżąca nie zakwestionowała ustalenia Rady, wedle którego zysk związany z niewykorzystywaniem wyspecjalizowanych statków do transportu mieszanek ≥ B15 stanowił zaledwie 2,3% kwoty odpowiadającej cłom początkowym, których unikała ona w okresie dochodzenia dotyczącego obchodzenia środków. W tych okolicznościach Rada słusznie nie uwzględniła przedstawionego przez skarżącą uzasadnienia ekonomicznego związanego z decyzją, aby wykorzystywać niewyspecjalizowane statki do transportu morskiego mieszanek biodiesla.

151

Po drugie, co się tyczy trudności ze składowaniem mieszanek B100 i B99,9 w zbiornikach na obszarze ARA, istnienia nadwyżek mineralnego oleju napędowego na tym obszarze i ograniczeń technicznych terminalu we Frontignan, należy zauważyć, że wyjaśnienia skarżącej wydają się mało przekonujące. W każdym wypadku skarżąca nie dostarczyła żadnej konkretnej informacji pozwalającej na zrozumienie dochodowości tych operacji. Co więcej, skarżąca nie przedstawiła żadnych danych liczbowych, ilościowych ani żadnego dokumentu zaświadczających o istnieniu popytu na ten rodzaj mieszanek na południu Francji. Należy również zaznaczyć, że argument ten został podniesiony dopiero na rozprawie. Ponadto skomplikowana i nieuzasadniona teza skarżącej dotycząca popytu na biodiesel na południu Francji kontrastuje z konkretnymi danymi liczbowymi przedstawionymi przez Komisję i Radę. Według tychże danych przywóz mieszanek > B20 praktycznie ustał po nałożeniu ceł początkowych, podczas gdy przywóz mieszanek ≤ B20 pojawił się dopiero po ich nałożeniu. Bezsporne jest również, że cła początkowe były uważane za stosunkowo wysokie, z uwagi na co przywóz produktów zastępczych, takich jak mieszanki ≤ B20, był interesujący pod względem gospodarczym.

152

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że Rada słusznie uznała, iż nie istniały wystarczające przyczyny lub uzasadnienie ekonomiczne, poza obchodzeniem ceł początkowych, dla przywozu mieszanek < B15 przez skarżącą.

153

Należy więc oddalić trzecią część zarzutu drugiego i w konsekwencji zarzut drugi w całości.

154

Skarżąca twierdzi, że zaskarżone rozporządzenia są niewystarczająco uzasadnione, aby usprawiedliwić rozszerzenie ceł początkowych. Według skarżącej Rada była zobowiązana przedstawić mocniejsze uzasadnienie z uwagi na istotne skutki, jakie miało dla niej to rozszerzenie.

155

W tym względzie skarżąca podnosi, po pierwsze, że Rada nie odpowiedziała na podniesione przez nią argumenty, wedle których mieszanki B20 nie mogły być przetworzone na nowo w mieszanki o wyższym stężeniu po ich przywozie, ani na argumenty, zgodnie z którymi nie mogła ona obejść środka, który początkowo jej nie dotyczył. Po drugie, skarżąca uważa, że Rada od początku przyjęła, iż jedynym uzasadnieniem ekonomicznym przywozu mieszanek ≤ B20 było przyznanie subwencji w Stanach Zjednoczonych i zamiar uniknięcia zapłaty ceł początkowych. Po trzecie, skarżąca twierdzi, że Rada nie wyjaśniła, w jaki sposób mogła rozszerzyć sporne środki na mieszanki ≤ B20, chociaż wyraźnie wyłączyła je z definicji produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego w dochodzeniu pierwotnym. Po czwarte, skarżąca dodała na rozprawie, iż motyw 79 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego nie wyjaśniał, w jaki sposób istnienie dumpingu zostało ustalone w ramach postępowania dotyczącego obchodzenia środków. Według skarżącej z wyjaśnień przedstawionych przez Radę i Komisję przed Sadem wynika, iż Komisja oparła się na danych dotyczących mieszanek ≤ B20 dostarczonych przez podmiot gospodarczy podczas dochodzenia pierwotnego oraz na normalnej wartości początkowej ustalonej dla mieszanek > B20, która została odpowiednio dostosowana dla mieszanek ≤ B20.

156

Rada odpiera argumenty skarżącej.

157

Należy przypomnieć, że uzasadnienie aktu instytucji Unii powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji oraz bronić swych praw, a sądowi dokonać jej kontroli (wyrok Sądu z 27 września 2005 r. w sprawach połączonych T-134/03 i T-135/03 Common Market Fertilizers przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-3923, pkt 156). Ponadto kwestię, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, należy oceniać nie tylko na podstawie treści tego aktu, lecz także z uwzględnieniem jego kontekstu oraz wszelkich przepisów prawnych regulujących daną dziedzinę (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 29 lutego 1996 r. w sprawie C-56/93 Belgia przeciwko Komisji, Rec. s. I-723, pkt 86; wyrok Sądu z dnia 27 listopada 1997 r. w sprawie T- 290/94 Kaysersberg przeciwko Komisji, Rec. s. II-2137, pkt 150).

158

W niniejszej sprawie Rada przestrzegała tych zasad z powodów przedstawionych poniżej.

159

Po pierwsze, jeżeli chodzi o brak w zaskarżonych rozporządzeniach wyraźnej odpowiedzi na niektóre argumenty skarżącej, należy przypomnieć, że rozporządzenie ustanawiające cła antydumpingowe lub wyrównawcze musi zawierać uzasadnienie jedynie w odniesieniu do wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych istotnych dla celów dokonanej w nim oceny (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 13 września 2010 r. w sprawie T-314/06 Whirlpool Europe przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II-5005, pkt 116).

160

Tymczasem jak wskazano w pkt 136 i 141 powyżej, art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 ust. 1 i 3 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego nie wymagają, aby produkt zmodyfikowany stał się na nowo po przywozie produktem objętym postępowaniem ani aby przedsiębiorstwa objęte postępowaniem w sprawie obchodzenia środków wcześniej przywoziły produkty, na które nałożono cła podstawowe. Rada nie miała więc obowiązku zajmować stanowiska w przedmiocie argumentów przedstawionych w tym względzie przez skarżącą.

161

Po drugie, jeżeli chodzi o ekonomiczne przyczyny uzasadniające przywóz mieszanek ≤ B20, należy zauważyć, że zastrzeżenia skarżącej wysunięte w stosunku do zaskarżonych rozporządzeń mają na celu podważenie zasadności wniosku Rady w tym względzie zawartego w motywach 70, 71 i 76 zaskarżanego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz w motywach 75, 76 i 81 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego zamiast odnosić się do braku przedstawienia uzasadnienia w odniesieniu do rzeczonych ekonomicznych przyczyn uzasadniających. Argument skarżącej należy zatem oddalić.

162

Po trzecie, jeżeli chodzi o uzasadnienie rozszerzenia ceł początkowych na mieszanki ≤ B20 uprzednio wyłączone z zakresu stosowania rozporządzeń początkowych, Rada przypomniała w motywach 55 i 56 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz w motywach 60 i 61 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego argumenty podnoszone przez National Biodiesel Board (NBB), reprezentującą amerykański przemysł biodiesla, i przez inne zainteresowane strony w odniesieniu do tego wyłączenia. W odpowiedzi na te argumenty Rada wskazała w motywach 57–59 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego oraz w motywach 62–64 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego, że w rozpatrywanej sprawie istniały „wystarczające dowody prima facie wskazujące, że ma miejsce obchodzenie środków” w rozumieniu art. 13 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 23 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego. Rada wskazała również, że postępowanie przewidziane przez te przepisy nie zmienia definicji produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego. W motywie 65 zaskarżonego rozporządzenia antysubsydyjnego i w motywie 70 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego Rada wyjaśniła powód, dla którego uznała, że mieszanki ≤ B20 można było uważać za „nieznaczną modyfikację produktu objętego postępowaniem”, która mogła być przedmiotem postępowania dotyczącego obchodzenia środków.

163

Wbrew twierdzeniom skarżącej uzasadnienie to nie jest wcale wadliwe.

164

Po czwarte, jeżeli chodzi o przywołane przez skarżącą na rozprawie uzasadnienie sposobu, w jaki ustalono istnienie dumpingu, należy przede wszystkim przypomnieć, iż brak uzasadnienia lub niewystarczające uzasadnienie stanowią bezwzględne przeszkody procesowe, które sąd Unii może, a nawet musi zbadać z urzędu (zob. analogicznie wyrok Trybunału z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie C-166/95 P Komisja przeciwko Daffix, Rec. s. I-983, pkt 24). Z powyższego wynika, że nie można odrzucić argumentu skarżącej ze względu na to, że został podniesiony po upływie terminu.

165

Należy zauważyć, że w motywie 79 zaskarżonego rozporządzenia antydumpingowego Rada wyjaśniła, iż „zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2 [podstawowego rozporządzenia antydumpingowego] oceniono, czy istni[ały] dowody dumpingu w odniesieniu do wartości normalnej ustalonej uprzednio w dochodzeniu pierwotnym” oraz że „porównanie średniej ważonej wartości normalnej i średnich ważonych cen eksportowych wykazało istnienie dumpingu”.

166

Uzasadnienie to prezentuje w wymaganym pod względem prawnym zakresie dowody, w oparciu o które ustalono istnienie dumpingu.

167

Wobec powyższego zarzut trzeci skarżącej należy oddalić.

168

W ramach swego czwartego zarzutu skarżąca zauważa, że w pełni współpracowała podczas postępowań dotyczących obchodzenia środków, lecz mimo wszystko zostało nałożone na nią cło w stawce mającej zastosowanie do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, które nie współpracowały i nie zgłosiły się podczas dochodzenia pierwotnego, a mianowicie przedsiębiorstw z trzeciej kategorii, o której mowa w pkt 21 powyżej. To, że skarżąca nie uczestniczyła w dochodzeniu pierwotnym, miało przyczynę w tym, iż nie była wówczas eksporterem biodiesla.

169

Ze względu na swą szczególną sytuację skarżąca, po pierwsze, uważa, że zgodnie z zasadą niedyskryminacji Rada powinna była nałożyć na nią cła w stawce mającej zastosowanie do spółek, które współpracowały podczas dochodzenia pierwotnego i nie były objęte próbą, znajdujących się w załączniku do rozporządzeń początkowych, a mianowicie do przedsiębiorstw z drugiej kategorii, o której mowa w pkt 20 powyżej. Skarżąca jest zdania, że znajduje się w takiej samej sytuacji co te przedsiębiorstwa.

170

Po drugie, skarżąca podnosi, że informacje, których dostarczyła w toku postępowania dotyczącego obchodzenia środków powinny były wystarczyć do przyznania jej indywidualnego traktowania. Zgodnie z zasadą dobrej administracji Rada powinna była potraktować indywidualnie przedsiębiorstwa nieobjęte dochodzeniem pierwotnym przed zastosowaniem do nich środków w arbitralny sposób i bez zbadania, w jakim stopniu spółki praktykowały dumping lub nie praktykowały go. W odpowiedzi na uwagi interwenienta EBB skarżąca wskazuje, że Komisja wywołała u niej przekonanie, iż nie uważała, aby jej przywóz stanowił obejście środków. Skarżąca nie powołuje się jednak wyraźnie na naruszenie zasady dobrej administracji ani nie wyciąga żadnych konsekwencji z tego ostatniego twierdzenia.

171

Rada, popierana przez Komisję, uważa, że argumenty skarżącej są nieistotne.

172

Po pierwsze, jeżeli chodzi o argument dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji, należy stwierdzić w ślad za Radą, że skarżąca nie znajduje się w takiej samej sytuacji jak spółki, które współpracowały w toku postępowania pierwotnego i nie zostały objęte próbą. Jakkolwiek bowiem skarżąca współpracowała z instytucjami Unii w ramach postępowań dotyczących obchodzenia środków, jej przywóz stanowił obejście nałożonych ceł początkowych. Tymczasem w przeciwieństwie do klasycznych postępowań antydumpingowych i antysubsydyjnych mogących doprowadzić do nałożenia niższych ceł na przedsiębiorstwa, które współpracowały, postępowania dotyczące obchodzenia środków nie prowadzą do nałożenia żadnego cła, lecz ograniczają się do rozszerzenia cła początkowego, które było obchodzone.

173

W niniejszej sprawie cłami, które zostałyby nałożone na skarżącą, gdyby nie obchodziła ona spornych środków, byłyby zasadniczo cła ustanowione dla innych przedsiębiorstw, chyba że przed dokonaniem przywozu mieszanek > B20 wystąpiłaby ona o indywidualne traktowanie jako nowy eksporter na podstawie art. 11 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego i art. 20 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego i uzyskała takie traktowanie.

174

W tych okolicznościach Rada nie naruszyła zasady niedyskryminacji, nakładając na skarżącą cło w stawce rezydualnej mającej zastosowanie do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, które nie współpracowały lub nie zgłosiły się podczas dochodzenia pierwotnego.

175

Należy zresztą zauważyć, że stawka rezydualna cła mająca zastosowanie do skarżącej, mimo że jest wysoka, to uwzględnia już ogólny wysoki poziom współpracy (81%) przedsiębiorstw w ramach dochodzenia pierwotnego (zob. pkt 21 powyżej).

176

Po drugie, jeżeli chodzi o argument dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji i braku indywidualnego traktowania skarżącej, należy zauważyć, że takie traktowanie nie było możliwe w ramach postępowań dotyczących obchodzenia środków. Jak bowiem wskazano w pkt 172 powyżej, postępowania te mają na celu rozszerzenie na dany przywóz ceł początkowo nałożonych przez Radę w rozporządzeniu, które było obchodzone, lecz nie prowadzą do ustanowienia nowych ceł ustalanych na podstawie obliczenia marginesu dumpingu lub kwoty subwencjonowania i szkody przypisywanych przywozowi podmiotów gospodarczych, które obchodziły środki. Co więcej, możliwość przyznania skarżącej indywidualnego traktowania jako nowemu eksporterowi była wykluczona z powodów wskazanych w pkt 105 powyżej.

177

Należy dodać, że okoliczność, iż skarżąca nie uczestniczyła w dochodzeniu pierwotnym, gdyż nie przywoziła wówczas biodiesla do Unii, nie uzasadnia wyjątkowego indywidualnego traktowania na podstawie zasady dobrej administracji. Jak bowiem wskazano w pkt 141 podstawowe rozporządzenie antydumpingowe i podstawowe rozporządzenie antysubsydyjne nie wymagają, aby przedsiębiorstwa objęte postępowaniem dotyczącym obchodzenia uprzednio przywoziły produkty, na które nałożone były cła początkowe. W tych okolicznościach, jak podkreśla Komisja, poddanie producentów lub importerów, którzy nie byli objęci rozporządzeniami początkowymi, obowiązkowi zapłaty rozszerzonych ceł po zakończeniu postępowania dotyczącego obchodzenia środków, nie ma charakteru wyjątkowego. W tym wypadku nałożone rozszerzone cła odpowiadają cłom rezydualnym ustanowionym w rozporządzeniach początkowych.

178

W konsekwencji bezzasadny jest argument skarżącej dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji i braku indywidualnego traktowania.

179

Z ogółu powyższych uwag wynika, że należy oddalić zarzut czwarty skarżącej i w związku z tym całą skargę.

180

Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

181

Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Rady i EBB – obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Radę i EBB.

182

Zgodnie z art. 87 § 4 akapit pierwszy regulaminu postępowania przed Sądem Komisja pokrywa własne koszty

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba)

orzeka, co następuje:

Ramy prawne

Okoliczności powstania sporu

Postępowania pierwotne

Postępowania dotyczące obchodzenia środków

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do prawa

1. W przedmiocie dopuszczalności

2. Co do istoty

W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia podstawowych rozporządzeń antydumpingowego i antysubsydyjnego oraz zasady pewności prawa i nadużycia władzy poprzez rozszerzenie ceł początkowych za pomocą postępowań dotyczących obchodzenia środków

W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej różnic pomiędzy z jednej strony mieszankami > B20 i z drugiej strony mieszankami ≤ B20 oraz wyraźnego wyłączenia tych drugich mieszanek z zakresu stosowania rozporządzeń początkowych

– W przedmiocie istotnych właściwości mieszanek ≤ B20 i > B20

– W przedmiocie wyraźnego wyłączenia mieszanek ≤ B20 z rozporządzeń początkowych

– W przedmiocie nadużycia władzy

W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego, dotyczącej braku modyfikacji produktu objętego postępowaniem

W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego istnienia oczywistych błędów w ocenie okoliczności faktycznych w odniesieniu do skarżącej

W przedmiocie pierwszej części zarzutu drugiego, dotyczącej niemożliwości przetworzenia mieszanek ≤ B20, aby na nowo stały się mieszankami > B20

W przedmiocie drugiej części zarzutu drugiego, dotyczącej braku zmiany struktury handlu

W przedmiocie trzeciej części zarzutu drugiego, dotyczącej oceny uzasadnienia ekonomicznego przedstawionego przez skarżącą

W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia

W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia zasad niedyskryminacji i dobrej administracji

W przedmiocie kosztów