11

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 4 kwietnia 2011 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.

12

Aktem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 24 czerwca 2011 r. Mobitel wniosła o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

13

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 września 2011 r. Republika Słowenii wniosła o dopuszczenie jej do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

14

Postanowieniami z dnia 8 listopada 2011 r. prezes piątej izby Sądu uwzględnił te wnioski o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

15

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 24 lutego 2012 r. Tušmobil d.o.o. wniosła o dopuszczenie jej do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania strony skarżącej. Postanowieniem z dnia 16 listopada 2012 r. prezes piątej izby Sądu odrzucił ten wniosek.

16

Z powodu częściowego odnowienia składu Sądu niniejsza sprawa została przydzielona nowemu sędziemu sprawozdawcy, należącemu do trzeciej izby.

17

Po zapoznaniu się ze sprawozdaniem sędziego sprawozdawcy Sąd (trzecia izba) postanowił o otwarciu procedury ustnej.

18

Na rozprawie w dniu 9 lipca 2014 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

19

W swej skardze skarżąca wnosi do Sądu o:

20

Komisja oraz interwenienci wnoszą do Sądu o:

28

Skarżąca w istocie podnosi, że odrzucając wniesioną przez nią skargę, Komisja dokonała ewidentnie błędnego zastosowania art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 w związku z obwieszczeniem w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji [zwanym dalej „komunikatem w sprawie współpracy w ramach sieci”].

29

W ramach tej argumentacji skarżąca podnosi w istocie dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy błędnej interpretacji warunków określonych w art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, a drugi – błędnego zastosowania tych warunków.

30

Skarżąca kwestionuje zaskarżoną decyzję w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w niej, że nie ma potrzeby „stosowania kryterium wyważenia, aby ocenić to, czy Unia miała wystarczający interes w przeprowadzeniu badania sprawy pod kątem praktyk, jakie miały być stosowane na rynku detalicznym”. Ponadto podnosi ona, że Komisja jest najwłaściwszym organem do prowadzenia tej sprawy w rozumieniu pkt 15 komunikatu w sprawie współpracy w ramach sieci, zaś UVK nie jest takim organem w rozumieniu pkt 8 tego komunikatu.

31

W tym względzie należy przede wszystkim przypomnieć, że w motywie 18 rozporządzenia nr 1/2003 podkreślono, iż „[w] celu zapewnienia, że [by] sprawy są [były] prowadzone przez najbardziej właściwe organy należące do sieci, należy wprowadzić ogólny przepis zezwalający organom ochrony konkurencji na zawieszanie lub umarzanie sprawy na tej podstawie, że prowadzi ją inny organ lub też że inny organ już ją zakończył, a celem takiego rozwiązania jest prowadzenie danej sprawy przez jeden tylko organ”, a „[z]astrzeżenie to nie powinno ograniczać uprawnienia Komisji do odmowy wszczęcia postępowania z uwagi na brak interesu wspólnotowego, ponieważ zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Komisja może odmówić wszczęcia postępowania, nawet jeżeli żaden inny organ ochrony konkurencji nie wykazał zamiaru zajęcia się sprawą”.

32

Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 stanowi ponadto, że „[j]eżeli organy ochrony konkurencji dwóch lub więcej państw członkowskich działają na wniosek lub z urzędu na mocy art. 81 [WE] lub 82 [WE] w sprawie tego samego porozumienia, decyzji związku lub praktyki uzgodnionej, okoliczność, iż jeden organ zajmuje się tą sprawą, jest wystarczającą podstawą dla innych organów do zawieszenia postępowania toczącego się przed nimi lub odrzucenia wniosku [wniesionej skargi]”, a „Komisja może odrzucić wniosek [wniesioną skargę] na tej podstawie, że organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego zajmuje się tą sprawą”.

33

Z samego brzmienia art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 wynika, że Komisja może odrzucić wniesioną do niej skargę, jeśli po pierwsze, stwierdzi, iż organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego „zajmuje się” sprawą, która została jej zasygnalizowana w tej skardze, i po drugie, iż sprawa ta dotyczy „tego samego porozumienia”, „tej samej decyzji związku przedsiębiorstw” czy też „tej samej praktyki”. Innymi słowy, spełnienie tych dwóch przesłanek stanowi dla Komisji „wystarczającą podstawę” do odrzucenia wniesionej do niej skargi.

34

Zastosowanie art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 nie może być zatem uzależnione od spełnienia warunków innych niż te wspomniane w poprzednim punkcie.

35

Skarżąca nie może w konsekwencji zasadnie powoływać się na uchybienie zasadom podziału kompetencji między Komisję i organy ochrony konkurencji państw członkowskich. Nie może ona też zasadnie twierdzić, że Komisja musiała dokonać wyważenia i oceny tego, czy Unia ma interes w dalszym rozpatrywaniu wniesionej przez nią skargi.

36

W każdym wypadku należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że zgodnie z art. 4 i 5 rozporządzenia nr 1/2003 Komisji i organom ochrony konkurencji państw członkowskich przysługują równoległe uprawnienia do stosowania art. 81 [WE] i 82 [WE] i że struktura rozporządzenia nr 1/2003 opiera się na założeniu ścisłej współpracy między tymi podmiotami (wyrok z dnia 16 października 2013 r. Vivendi/Komisja, T‑432/10, EU:T:2013:538, pkt 26; zob. również podobnie wyroki: z dnia 13 lipca 2011 r. ThyssenKrupp Liften Ascenseurs i in./Komisja, T‑144/07, od T‑147/07 do T‑150/07 i T‑154/07, Zb.Orz., EU:T:2011:364, pkt 75; z dnia 6 lutego 2014 r. CEEES i Asociación de Gestores de Estaciones de Servicio/Komisja, T‑342/11, Zb.Orz., EU:T:2014:60, pkt 68).

37

Natomiast ani rozporządzenie nr 1/2003, ani komunikat w sprawie współpracy w ramach sieci nie ustanawiają żadnej zasady podziału kompetencji między Komisją a organami ochrony konkurencji państw członkowskich.

38

Po pierwsze, nie można bowiem uznać, że w motywie 18 i art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 ustanowione zostało kryterium przydzielania czy podziału spraw i uprawnień pomiędzy Komisję i organ lub organy krajowe uprawnione do prowadzenia postępowania w określonej sprawie (zob. podobnie wyrok z dnia 8 marca 2007 r. France Télécom, T‑340/04, Zb.Orz., EU:T:2007:81, pkt 130).

39

Po drugie, w pkt 4 komunikatu w sprawie współpracy w ramach sieci wyjaśniono, że konsultacje i wymiana w ramach sieci należą do organów działających w interesie ogólnym, a zgodnie z pkt 31 tego komunikatu zainteresowane przedsiębiorstwa nie mają indywidualnego prawa do wymagania, by ich sprawa była prowadzona przez określony organ (wyrok z dnia 8 marca 2007 r. France Télécom, T‑339/04, Zb.Orz., EU:T:2007:80, pkt 83). Bardziej ogólnie rzecz ujmując, ani rozporządzenie nr 1/2003, ani ten komunikat nie ustanawia praw ani nie daje podstaw, aby dane przedsiębiorstwo mogło oczekiwać, że jego sprawa zostanie rozpatrzona przez konkretny organ ochrony konkurencji (zob. podobnie ww. w pkt 36 wyrok ThyssenKrupp Liften Ascenseurs i in./Komisja, EU:T:2011:364, pkt 78).

40

Nawet więc przy założeniu, że Komisja, a nie UVK, jest najwłaściwszym organem do prowadzenia danej sprawy, skarżącej nie przysługuje prawo do domagania się rozpatrzenia tej sprawy przez Komisję.

41

Po drugie, z motywu 18 rozporządzenia nr 1/2003 wynika, że zamiarem Rady było danie będącymi członkami sieci ochrony konkurencji organom krajowym możliwości powołania się na podstawę odrzucenia wniesionej skargi inną niż brak interesu Unii, który może uzasadniać odrzucenie przez Komisję wniesionej do niej skargi. Instytucja ta nie miała zatem w ramach wykonywania art. 13 rozporządzenia nr 1/2003 obowiązku dokonywania wyważenia i oceny tego, czy Unia ma interes w przeprowadzeniu przez nią badania wniesionej do niej przez skarżącą skargi w zakresie, w jakim dotyczyła ona rynku detalicznego.

42

Skarżąca zarzuca Komisji, że ta w zaskarżonej decyzji uchybiła określonym w art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 warunkom. Zdaniem skarżącej UVK nie rozpatrzyła bowiem jej sprawy w skuteczny sposób. Kwestionuje ona ponadto sposób działania Komisji w zakresie, w jakim instytucja ta uznała, że badana przez UVK sprawa dotyczyła „tych samych naruszeń, jakich miano dopuścić się w tym samym czasie na tym samym rynku”.

43

W tym względzie należy przypomnieć, że art. 13 i motyw 18 rozporządzenia 1/2003 stanowią wyraz daleko idących uprawnień dyskrecjonalnych, jakie przysługują krajowym organom należącym do sieci organów ochrony konkurencji w ramach zapewniania w jej obrębie optymalnego przydziału spraw (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lutego 2012 r. Toshiba Corporation i in., C‑17/10, Zb.Orz., EU:C:2012:72, pkt 90). Ze względu na przyznaną jej w traktacie i w rozporządzeniu nr 1/2003 rolę, Komisji także, a fortiori, przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania przy stosowaniu art. 13 rozporządzenia nr 1/2003.

44

Ze względu na to więc, że Komisji przysługuje przy wykonywaniu art. 13 rozporządzenia nr 1/2003 szeroki zakres swobodnego uznania, sprawowana przez sąd Unii kontrola winna ograniczać się do sprawdzenia tego, czy przestrzegane były przepisy proceduralne oraz przepisy dotyczące uzasadnienia, a także do sprawdzenia prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych oraz tego, czy nie naruszono prawa bądź czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych i czy nie doszło do nadużycia władzy (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 czerwca 2014 r. Communicaid Group/Komisja, T‑4/13, EU:T:2014:437, pkt 95).

45

To w świetle tych właśnie zasad należy przeprowadzić ocenę tego, czy Komisja uwzględniła dwie określone w art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 i przypomniane w pkt 33 powyżej przesłanki.

46

Skarżąca zarzuca Komisji, że ta nie wzięła pod uwagę czynników, na podstawie których można by było wyciągnąć wniosek, iż UVK nie powinna była prowadzić dochodzenia i, co za tym idzie, iż nie należało było przyjmować, że temu organowi ochrony konkurencji przysługują uprawnienia do działania w tym zakresie. Czynniki te są zdaniem skarżącej związane z nieudolnością działań UVK jako instytucji. Zdaniem skarżącej polegają one, po pierwsze, na braku po stronie tego organu ochrony konkurencji niezależności funkcjonalnej od właściwego ministerstwa państwa członkowskiego, po drugie, na przekroczeniu określonego w słoweńskim prawie dwuletniego terminu na wydanie decyzji, po trzecie, na niewystarczającej ilości środków finansowych, jaką dysponuje UVK, i po czwarte, na nieudolności, jaką można zaobserwować w zakresie dotyczącym Agenciji za pošto in elektronske komunikacije (słoweńskiego organu regulacyjnego właściwego ds. poczty i komunikacji elektronicznej, zwanego dalej „APEK”). Podnosząc zatem argumentację opartą na tym, że UVK nie powinna była prowadzić dochodzenia, skarżąca podnosi w istocie brak istnienia po stronie UVK możliwości skutecznego rozpatrzenia jej sprawy.

47

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić sens, jaki należy nadać zawartemu w art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 czasownikowi „zajmować się [rozpatrywać]” i zbadać, w jaki sposób Komisja zastosowała ten artykuł w niniejszym przypadku.

48

Nie można uznać wyrażenia „zajmować się [rozpatrywać]” za równoznaczne jedynie z tym, że złożona została skarga czy też że istnieje możliwość przeprowadzenia w danej sprawie postępowania z urzędu. Wniesienie skargi przez podmiot czy też zaistnienie sprawy, w przedmiocie której należy przeprowadzić postępowanie z urzędu, jest aktem, który jako taki nie świadczy ani o wykorzystaniu przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego przysługujących mu uprawnień, ani tym bardziej o tym, że przeprowadzone zostało badanie związanych z daną sprawą okoliczności prawnych i faktycznych. Komisja nie wywiązałaby się zatem z wyznaczonego jej w art. 105 ust. 1 TFUE ogólnego zadania polegającego na sprawowaniu nadzoru, gdyby mogła odrzucić wniesioną do niej skargę z tego tylko powodu, że do organu ochrony konkurencji państwa członkowskiego wniesiona została skarga czy też trafiła do niego sprawa, w przedmiocie której należy przeprowadzić postępowanie z urzędu, i znaczenia pozbawiona byłaby przy tym okoliczność, czy dana sprawa została następnie w jakikolwiek rozpatrzona.

49

Jednak w sytuacji gdy Komisja stosuje w danym przypadku art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, przepis ten w żaden sposób nie nakłada na nią obowiązku przeprowadzenia oceny zasadności podejścia przyjętego przez rozpatrujący sprawę organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego.

50

W tych okolicznościach w sytuacji gdy Komisja odrzuca wniesioną do niej skargę w zastosowaniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, instytucja ta powinna, przyjmując za podstawę informacje, jakimi dysponuje w dniu wydania decyzji, upewnić się w szczególności, że organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego prowadzi dochodzenie w danej sprawie.

51

W niniejszym przypadku podstawą zaskarżonej decyzji w tym względzie jest skierowane do Komisji przez UVK pismo z dnia 18 listopada 2009 r., w którym organ ten potwierdził, że wszczął postępowanie i zajmuje się rozpatrywaniem sprawy.

52

Komisja w zaskarżonej decyzji wyjaśniła ponadto, że pozostaje z UVK w regularnym kontakcie w przedmiocie rozpatrywanej sprawy i że z kontaktów tych wynika, iż ten organ ochrony konkurencji aktywnie się nią zajmuje.

53

To, że UVK rozpatrywała sprawę, potwierdzają również inne znajdujące się w aktach sprawy dokumenty, a w szczególności skierowane do Komisji przez skarżącą w dniu 18 lutego 2010 r. pismo, w którym w ramach przedstawiania prowadzonego przez UVK postępowania w przedmiocie rynku detalicznego sama skarżąca przyznaje, iż w dniu 10 lutego 2010 r. ten krajowy organ ochrony konkurencji skierował do niej zawierający pytania kwestionariusz.

54

Komisja mogła zatem w niniejszym przypadku słusznie stwierdzić, że UVK „zajmowała się” sprawą [rozpatrywała ją] w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003.

55

W drugiej kolejności należy oddalić podniesione przez skarżącą argumenty oparte na tym, że odrzucając wniesioną przez nią skargę w zakresie dotyczącym rynku detalicznego ze względu na rozpatrzenie sprawy przez UVK Komisja uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi czuwania nad skutecznym stosowaniem unijnych reguł konkurencji.

56

Z preambuły rozporządzenia nr 1/2003, a w szczególności z jej motywów 1, 6, 8 i 35 wynika, że celem ściślejszego uczestnictwa organów ochrony konkurencji państw członkowskich w wykonywaniu art. 81 WE i art. 82 WE oraz nałożenia na nie obowiązku stosowania tych postanowień w sytuacji, gdy zachodzi możliwość, iż wywierany jest wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi, jest właśnie zapewnienie zamierzonej przez prawodawcę w tym rozporządzeniu skuteczności.

57

Wymóg zapewnienia tej skuteczności nie może zaś, bez uszczerbku dla zakresu zastosowania art. 13 rozporządzenia nr 1/2003, skutkować nałożeniem na Komisję obowiązku sprawdzania tego, czy w ramach wykonywania tego szczególnego przepisu dany krajowy organ ochrony konkurencji dysponuje środkami instytucjonalnymi, finansowymi i technicznymi potrzebnymi do realizacji powierzonego mu w rozporządzeniu nr 1/2003 zadania.

58

W każdym wypadku przedstawione przez skarżącą przed Komisją okoliczności nie wystarczają do tego, aby móc uznać, że zachowanie UVK jako instytucji cechowało się nieudolnością czy też brakiem po stronie tego organu niezależności, zasobów czy też staranności, które uniemożliwiałyby mu wykonywanie powierzonego mu zadania.

59

W tej kwestii należy w pierwszej kolejności podkreślić, że niezależność UVK wynika z ustawy oraz że z akt sprawy, między innymi tych przedstawionych przez skarżącą, wynika, iż ten organ ochrony konkurencji jest naprawdę niezależny funkcjonalnie i prowadził już dochodzenia w przedmiocie antykonkurencyjnych zachowań, jakich mieli się dopuścić różnego rodzaju zasiedziali operatorzy z większościowym udziałem słoweńskiego skarbu państwa.

60

Zresztą z przedstawionych przez skarżącą dokumentów wcale w jednoznaczny sposób nie wynika, że UVK nie dysponowała zasobami, których brak uniemożliwiałby jej przeprowadzenie dochodzenia i rozpatrzenie danej sprawy.

61

Ponadto odnośnie do przedstawionego przez skarżącą argumentu opartego na tym, że UVK przekroczyła dwuletni termin, jaki przysługiwał jej na wydanie decyzji, należy podnieść, iż zaskarżona decyzja została wydana przed upływem tego terminu. W każdym wypadku z przedstawionych Sądowi przez skarżącą dokumentów oraz ze złożonych przez Republikę Słowenii na rozprawie oświadczeń wynika, że termin ten nie jest terminem wiążącym, którego przekroczenie miałoby stanowić przeszkodę w przyjęciu przez UVK decyzji, wraz z ewentualnie towarzyszącymi jej środkami zaradczymi. Nie można zatem zarzucać Komisji, że nie pozbawiła UVK w zastosowaniu art. 11 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003 kompetencji do działania ze względu na to, iż ten organ ochrony konkurencji nadmiernie przedłużał toczące się przed nim postępowanie.

62

Inne przedstawione przez skarżącą dokumenty są pozbawione znaczenia dla sprawy ze względu na to, że nie dotyczą one UVK, tylko APEK.

63

Odnośnie do przedstawionych przez skarżącą argumentów opartych na tym, że po wydaniu zaskarżonej decyzji UVK nie zastosowała w skuteczny sposób art. 102 TFUE, wystarczy stwierdzić, że są one pozbawione znaczenia dla niniejszego sporu, gdyż dotyczą okoliczności zaistniałych już po wydaniu zaskarżonej decyzji.

64

Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem zgodność aktu Unii z prawem należy oceniać na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejących w chwili wydania tego aktu. Przy ocenie zgodności tego aktu z prawem wyłączona jest zatem możliwość uwzględnienia okoliczności późniejszych niż data wydania tego aktu Unii (zobacz wyrok Sądu z dnia 9 września 2011 r. Francja/Komisja, T‑257/07, Zb.Orz., EU:T:2011:444, pkt 172 i przytoczone tam orzecznictwo).

65

Wreszcie przedstawione w artykule prasowym z dnia 22 czerwca 2011 r. oświadczenie wcześniejszego prezesa UVK, z którego wynika, że ten organ ochrony konkurencji podtrzymywał początkowo koncepcję, zgodnie z którą to Komisja miała zająć się rozpatrzeniem tej sprawy, nie może świadczyć o braku istnienia po stronie UVK możliwości zajęcia się nią. Jak zresztą wynika z tego oświadczenia i jak zostało wyjaśnione przez Komisję na rozprawie, do wymiany pism między nią a UVK doszło w czerwcu i lipcu 2009 r., czyli jeszcze przed wniesieniem przez skarżącą skargi do tej instytucji, na początkowym etapie podziału zadań pomiędzy tych dwóch członków europejskiej sieci organów ochrony konkurencji.

66

W trzeciej kolejności – powoływaną przez skarżącą okoliczność utraty praw procesowych w ramach wszczętej procedury krajowej należy oddalić jako pozbawioną znaczenia dla sprawy ze względu na to, że nie można za jej pomocą zakwestionować stwierdzenia, zgodnie z którym Komisja mogła zasadnie stwierdzić, że UVK zajmowała się rozpatrywaniem sprawy. W tym względzie należy dodać, że zgodnie ze złożonym na rozprawie oświadczeniem skarżąca zdecydowała się nie zwracać się o możliwość przedstawienia swych argumentów przed UVK, gdyż uznała, że to Komisja nosi się z poważnym zamiarem rozpatrzenia tej sprawy. Ani z przedstawionych przez nią przed Sądem pism procesowych, ani też z dołączonych na ich poparcie dokumentów nie wynika zaś, że skarżąca twierdziła, czy też tym bardziej wykazała, iż Komisja udzieliła jej szczegółowych zapewnień co do tego, iż zajmie się rozpatrzeniem tej sprawy.

67

Z powyższego wynika, że Komisja nie dopuściła się oczywistego błędu odrzucając wniesioną do niej przez skarżącą skargę w zakresie, w jakim dotyczyła ona rynku detalicznego, uzasadniając to tym, iż to UVK zajmowała się jej rozpatrzeniem.

68

Skarżąca twierdzi, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu, uznając w zaskarżonej decyzji, iż przedstawione jej sprawy i sprawa badana przez UVK dotyczyły „zarzutów tych samych praktyk, których miano się dopuścić w tym samym momencie na tym samym rynku”. Podnosi ona również, że Komisja wprowadziła sztuczne i błędne rozróżnienie pomiędzy tymi elementami rozpatrywanej sprawy, które dotyczyły sprzedaży detalicznej, i tymi dotyczącymi sprzedaży hurtowej.

69

Po pierwsze, z art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 wynika, że Komisja może odrzucić wniesioną do niej skargę ze względu na to, iż skarga dotyczy „tej samej” uzgodnionej praktyki co ta, której rozpatrywaniem zajmuje się już organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego.

70

Należy również przypomnieć, że w swej wniesionej do Komisji skardze skarżąca informowała w szczególności o wdrożeniu przez interwenienta strategii wykluczającej na rynku detalicznym telefonii ruchomej poprzez wprowadzenie na ten rynek w 2008 r. swego produktu o nazwie „Džabest”, który miał pociągnąć za sobą zaniżanie marży. Skarżąca podnosi również, że zachowanie interwenienta na rynku detalicznym nosiło znamiona praktyki polegającej na stosowaniu drapieżnych cen (zob. pkt 4 i 6 powyżej).

71

W zaskarżonej decyzji Komisja podkreśliła, że w piśmie z dnia 18 listopada 2009 r. UVK poinformowała ją, iż prowadzi ona dochodzenie w przedmiocie ewentualnego nadużycia pozycji dominującej, jakiego interwenient miał dopuścić się między innymi na rynku detalicznym telefonii ruchomej począwszy od 2008 r., a także dodała, iż dochodzenie to dotyczy wprowadzonego przez interwenienta na rynek detaliczny produktu „Džabest” oraz kwestii tego, czy interwenient stosował na tym rynku zaniżanie marży lub też drapieżne ceny.

72

Jak potwierdza zaś treść pisma UVK z dnia 18 listopada 2009 r., skarga wniesiona przez skarżącą do Komisji i sprawa rozpatrywana przez UVK dotyczyły zachowania prezentowanego przez interwenienta począwszy od 2008 r. Skarga ta dotyczyła więc zachowania tego samego przedsiębiorstwa w tym samym okresie czasu. Ponadto praktyki ujawnione przez skarżącą i rozpatrywana przez UVK skarga dotyczyły również tego samego – czyli słoweńskiego – rynku geograficznego. Wreszcie niezakwestionowane pozostało to, że Komisja otrzymała skargę dotyczącą praktyki polegającej na zaniżaniu marży lub też stosowaniu drapieżnych cen na detalicznym rynku usług telefonii ruchomej, która to praktyka była przedmiotem postępowania toczącego się przed UVK; ten organ ochrony konkurencji potwierdził następnie, że prowadzi dochodzenie w tej sprawie.

73

Wynika z tego, że Komisja mogła, nie dopuszczając się oczywistego błędu w ocenie, stwierdzić w zaskarżonej decyzji, iż prowadzone przez UVK postępowanie dotyczyło „zarzutu tych samych praktyk, których miano się dopuścić w tym samym momencie na tym samym rynku”, co te, w przedmiocie których wniesiono do niej skargę dotyczącą rynku detalicznego.

74

Po drugie, nie można uwzględnić podniesionego przez skarżącą argumentu opartego na tym, że Komisja wprowadziła sztuczne i błędne rozróżnienie pomiędzy tymi elementami rozpatrywanej sprawy, które dotyczyły sprzedaży detalicznej, i tymi dotyczącymi sprzedaży hurtowej.

75

W sytuacji bowiem gdy Komisja ma zamiar odrzucić wniesioną do niej skargę na podstawie art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, winna ona w szczególności upewnić się, że sprawa rozpatrywana przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego dotyczy okoliczności faktycznych tych samych co te, które zostały ujawnione w tej skardze.

76

Komisja nie może natomiast być związana ani przedmiotem i podstawą żądań podnoszonych przez podmioty wnoszące do niej skargę, ani też dokonaną przez nie kwalifikacją ujawnianych przez nie okoliczności.

77

W niniejszym przypadku zatem Komisja, ze względu na to, że upewniła się, iż rozpatrywana przez UVK sprawa dotyczyła tych samych okoliczności faktycznych co te, które zostały ujawnione w części wniesionej do tej instytucji skargi, miała prawo zastosować do tej części skargi art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 i przeprowadzić ocenę tego, czy Unia miała interes w prowadzeniu badania odnośnie do pozostałej części tej wniesionej do niej skargi.

78

W świetle ogółu powyższych rozważań zarzut pierwszy należy oddalić.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba)

orzeka, co następuje: