52010PC0738

Bruksela, dnia 10.12.2010

KOM(2010) 738 wersja ostateczna

2010/0354 (COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do norm handlowych

UZASADNIENIE

KONTEKST WNIOSKU

Na pakiet przepisów służących zapewnieniu jakości składa się szereg wniosków opracowanych, aby stworzyć spójną politykę zapewniania jakości produktów rolnych, której celem jest wspomaganie rolników w zakresie informowania o parametrach, cechach i właściwościach produktów rolnych oraz zapewnienie odpowiedniego poziomu informacji konsumentom. Pakiet ten obejmuje:

- wniosek rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie systemów zapewniania jakości produktów rolnych [COM(2010) XXXX];

- wniosek zmieniający rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 (o jednolitej wspólnej organizacji rynku) w odniesieniu do norm handlowych dla produktów rolnych [COM(2010)XXXX];

- wytyczne określające najlepsze praktyki w zakresie tworzenia i funkcjonowania systemów certyfikacji produktów rolnych i środków spożywczych [C(2010) XXXX]; oraz

- wytyczne w sprawie etykietowania środków spożywczych wykorzystujących produkty posiadające chronione nazwy pochodzenia (CHNP) i chronione oznaczenia geograficzne jako składniki (CHOG) [C(2010) XXXX].

Podstawa i cele wniosku

Rolnicy i wytwórcy produktów rolnych muszą stawić czoła konkurencji będącej wynikiem reformy polityki rolnej, globalizacji, skupienia siły przetargowej w rękach sprzedawców detalicznych oraz stanu gospodarki. Jednocześnie konsumenci coraz częściej poszukują autentycznych produktów wytworzonych przy pomocy wyjątkowych i tradycyjnych metod. Istotną siłą produkcji rolnej w UE, która pozwoli wyjść naprzeciw tym potrzebom, powinna być jej różnorodność i jakość, stanowiące źródło przewagi konkurencyjnej po stronie unijnych rolników.

Aby jednak konsumenci i kupujący byli właściwie informowani o cechach produktu rolnego i właściwościach jego produkcji, informacje na etykiecie tego produktu muszą być dokładne i wiarygodne. Głównym zadaniem unijnej polityki zapewniania jakości produktów rolnych jest wyposażenie producentów w odpowiednie narzędzia służące informowaniu kupujących i konsumentów o cechach produktu i właściwościach jego produkcji, oraz chronieniu ich przed nieuczciwymi praktykami handlowymi.

Większość z tych narzędzi jest już dostępna na szczeblu Unii Europejskiej. Analiza oraz rozmowy z zainteresowanymi stronami wykazały, że narzędzia te można ulepszyć, uprościć i ujednolicić. Celem pakietu przepisów służących zapewnieniu jakości jest ulepszenie prawodawstwa unijnego w obszarze jakości, a także pod kątem funkcjonowania krajowych i prywatnych systemów certyfikacji, tak aby stały się one prostsze, bardziej przejrzyste i zrozumiałe, otwarte na innowację oraz mniej uciążliwe dla producentów i organów administracji.

Kontekst ogólny

Od początku lat dziewięćdziesiątych unijna polityka zapewniania jakości produktów rolnych kojarzona jest ściśle z trzema unijnymi systemami dotyczącymi: chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, rolnictwa ekologicznego oraz gwarantowanej tradycyjnej specjalności. Ponadto od momentu wdrożenia wspólnej polityki rolnej unijne normy handlowe zapewniają ramy prawodawcze dotyczące uczciwej konkurencji i sprawnego funkcjonowania rynku. Poza wymienionymi systemami i normami unijnymi, w ostatniej dekadzie odnotowano wzrost liczebności systemów certyfikacji w sektorze prywatnym – ich celem jest zapewnienie konsumentom cech i właściwości zwiększających wartość danego produktu, oraz zagwarantowanie poszanowania podstawowych norm dzięki certyfikacji w zakresie zapewniania jakości.

W 2006 r. – przy okazji przekształcenia systemu chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych – Komisja zobowiązała się do dokonania w przyszłości przeglądu polityki pod kątem funkcjonowania przedmiotowego rozporządzenia i przyszłych zmian w tym rozporządzeniu[1].

W 2007 r. zorganizowano szeroko zakrojoną konferencję obejmującą wszystkie rodzaje systemów zapewniania jakości: „Certyfikacja jakości żywności – wartość dodana do produkcji rolnej” Owocem konferencji jest opublikowana w 2008 r. zielona księga w sprawie jakości produktów rolnych[2], która wywołała odzew 560 zainteresowanych stron i stanowiła materiał, w oparciu o który w 2009 r. opublikowano komunikat w sprawie polityki jakości produktów rolnych[3]. W komunikacie tym nakreślono następujące kierunki strategiczne:

- usprawnienie komunikacji w odniesieniu do właściwości produktu rolnego między rolnikami a nabywcami i konsumentami;

- poprawa spójności między poszczególnymi instrumentami polityki jakości produktów rolnych Unii Europejskiej; oraz

- ułatwienie i uprzystępnienie rolnikom, producentom i konsumentom stosowania rozmaitych systemów i warunków etykietowania.

Obowiązujące przepisy w dziedzinie, której dotyczy wniosek

Prawodawstwo Unii Europejskiej przewiduje system ochrony nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych w odniesieniu do produktów rolnych i artykułów spożywczych. W 1992 r. w Unii Europejskiej stworzono zharmonizowane ramy regulacyjne, tak aby umożliwić rejestrację cenionych nazw produktów rolnych i środków spożywczych wytwarzanych zgodnie ze specyfikacją na danym obszarze geograficznym przez producentów dysponujących uznaną wiedzą[4].

Ponadto w 1992 r. w ramach systemu gwarantowanych tradycyjnych specjalności stworzono rejestr nazw specjalności żywieniowych o tradycyjnym charakterze, będącym pochodną tradycyjnego składu lub zastosowania tradycyjnej metody produkcji[5].

W kwestii norm handlowych istnieje rozbudowany pakiet prawodawstwa, który w większości został opracowany w oparciu o przepisy sektorowe w formie rozporządzeń i dyrektyw przyjętych zarówno na szczeblu Rady jak i Komisji.

Ponadto definicje jakościowe stosowane fakultatywnie, uregulowane w ramach norm handlowych, dają gwarancję, że definicje opisujące cechy przydające produktom dodatkowej wartości lub właściwości produkcji rolnej albo procesu przetwarzania nie są wykorzystywane w niewłaściwy sposób w obrocie i umożliwiają konsumentom dostęp do wiarygodnych informacji na temat poszczególnych właściwości produktu.

Spójność z innymi obszarami polityki

Polityka jakości produktów rolnych stanowi część wspólnej polityki rolnej. W opublikowanym niedawno komunikacie Komisji[6] w sprawie polityki w okresie po 2013 r. wskazano na szereg kluczowych wyzwań, w tym utrzymanie różnorodności działalności rolniczej na obszarach wiejskich oraz podniesienie konkurencyjności. Polityka jakości produktów rolnych ma pomóc stawić czoła wymienionym wyzwaniom. Polityka ta jest także zgodna z priorytetami Unii Europejskiej wyznaczonymi w komunikacie dotyczącym roku 2020[7], w szczególności z celami związanymi z promowaniem bardziej konkurencyjnej gospodarki, ponieważ polityka jakości jest jednym z tematów przewodnich w kwestii konkurencyjności unijnego rolnictwa.

Niniejszy wniosek jest powiązany oraz zgodny z polityką w dziedzinach ochrony i informowania konsumentów, jednolitego rynku i konkurencji oraz z zewnętrzną polityką handlową.

WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW

Konsultacje

Przeprowadzono szeroko zakrojone konsultacje z zainteresowanymi stronami. Główne ścieżki konsultacji to Grupa Doradcza ds. Jakości Produkcji Rolnej oraz konsultacje w sprawie zielonej księgi[8], które zwieńczyła konferencja na wysokim szczeblu zorganizowana w marcu 2009 r. przez prezydencję czeską. Rada Ministrów przyjęła konkluzje[9] w sprawie komunikatu na posiedzeniu w czerwcu 2009 r. W marcu 2010 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję „W sprawie polityki jakości produktów rolnych: jaką strategię wybrać?[10]”. W styczniu i lutym 2010 r. stosowne opinie zostały przyjęte odpowiednio przez Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny[11] i Komitet Regionów[12].

Najważniejsze wyniki konsultacji

Ogólnie zainteresowane strony z zadowoleniem przyjęły kierunki wyznaczone w komunikacie z 2009 r. Główne wyrażone opinie przedstawiały następujące poglądy:

- W przypadku nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych wyrażono sprzeciw wobec uproszczenia systemu poprzez połączenie obu instrumentów („chronionej nazwy pochodzenia” i „chronionego oznaczenia geograficznego”). Połączenie istniejących systemów (dotyczących wina, napojów spirytusowych, win aromatyzowanych oraz produktów rolnych i środków spożywczych) zostało przyjęte pozytywnie przez większość zainteresowanych stron, z wyjątkiem sektora win i napojów spirytusowych. Komisję zachęcono do dalszego uproszczenia, zwiększenia przejrzystości i usprawnienia istniejących systemów, oraz do działań zwiększających rozpoznawalność nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych na arenie międzynarodowej.

- W odniesieniu do gwarantowanej tradycyjnej specjalności zainteresowane strony wyraziły niemal jednogłośne poparcie dla kontynuacji systemu GTS, podkreślając jego potencjał i znaczenie dla producentów produktów tradycyjnych, które nie kwalifikują się w ramach systemu oznaczeń geograficznych. Niektóre zainteresowane strony wezwały do uproszczenia systemu, w szczególności poprzez wycofanie możliwości rejestrowania nazw bez ich rezerwowania, i do jego usprawnienia. Zainteresowane strony reprezentujące producentów produktów objętych systemem nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych zauważyły, że system ten mógłby stanowić furtkę zbytu dla tego rodzaju produktów, szczególnie w przypadku, gdy są one wykorzystywane w recepturze.

- W odniesieniu do norm handlowych zainteresowane strony wyraziły ogólne zadowolenie z uproszczenia norm handlowych, zasady umieszczania miejsca pochodzenia na etykietach oraz dalszego rozwoju systemu definicji jakościowych stosowanych fakultatywnie.

- Poruszono kwestię konieczności uwzględnienia potrzeb drobnych producentów, dla których unijne systemy nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych oraz gwarantowanych tradycyjnych specjalności wiążą się z nadmiernymi obciążeniami.

Ocena skutków

Po opublikowaniu komunikatu z 2009 r. oraz w oparciu o główne reakcje w odpowiedzi na ten komunikat, opracowano dwie oceny skutków, których celem była analiza wariantów przedstawionych w wymienionym komunikacie. Oceny te objęły nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne oraz gwarantowane tradycyjne specjalności.

W odniesieniu do oznaczeń geograficznych analiza wykazała mocne uzasadnienie dla istnienia systemu oznaczeń geograficznych na szczeblu Unii. Odrzucono alternatywy dla systemu na szczeblu Unii Europejskiej ze względu na niską efektywność i skuteczność (w tym współregulację i samoregulację ze strony sektora, brak działania na poziomie Unii Europejskiej, ochronę na mocy międzynarodowej umowy lizbońskiej[13], zastąpienie systemem zgłaszania krajowych oznaczeń geograficznych, a także ochronę poprzez istniejący zbiorowy wspólnotowy znak towarowy). Ocena skutków wykazała, że istnieje znacząca możliwość zmniejszenia złożoności przepisów i ułatwienia ich egzekwowania poprzez połączenie systemu dotyczącego produktów rolnych i środków spożywczych z systemami w sektorach napojów alkoholowych, przy jednoczesnym zachowaniu specyfiki każdego systemu. Jednakże w ocenie skutków uwzględniono sprzeciw niektórych zainteresowanych stron wobec tego wariantu.

Analiza danych dotyczących cen wykazała, że dochody producentów z tytułu produktów objętych chronionymi nazwami pochodzenia (CHNP) i chronionymi oznaczeniami geograficznymi (CHOG) są wyższe niż z tytułu produktów nieposiadających takiego oznaczenia, oraz że produkty opatrzone znakiem CHNP sprzedawane są drożej niż te opatrzone znakiem CHOG. Całkowita wartość produktów rolnych i środków spożywczych sprzedanych ze znakiem CHNP i CHOG wynosi 14,2 mld EUR (1997) w relacji do cen hurtowych oraz około 21 mld EUR w relacji do cen detalicznych. W odniesieniu do handlu wewnętrznego 18,4 % produktów CHNP i CHOG sprzedaje się poza państwem członkowskim pochodzenia.

W ocenie skutków stwierdzono, że połączenie instrumentów dotyczących chronionej nazwy pochodzenia (CHNP) i chronionego oznaczenia geograficznego (CHOG) zmniejszyłoby korzyści związane z wartością dodaną określenia CHNP. Pod kątem oddziaływania na środowisko, badania wskazują, że niektóre produkty CHNP i CHOG pochodzą z systemów rolnictwa ekstensywnego kojarzonych z wysoce dobroczynnym wpływem na środowisko. Oznaczenia CHNP i CHOG stanowią fundament gospodarczy, w oparciu o który dostarczane są dobra publiczne w obszarze środowiska. W ramach wariantów poddanych analizie producenci – w odpowiednich przypadkach – mogą uwzględniać warunki środowiskowe.

W odniesieniu do gwarantowanych tradycyjnych specjalności przeanalizowano trzy warianty: wdrożenie definicji „tradycyjny” jako definicji jakościowej stosowanej fakultatywnie i zniesienie bieżącego systemu; brak działań ze strony UE; oraz uproszczenie bieżącego systemu (zezwolenie na rejestrację nazwy tylko przy jej jednoczesnej rezerwacji). W ocenie skutków wykazano, że zniesienie systemu GTS doprowadziłoby do utraty przez nazwy chronione korzyści gospodarczo-społecznych wynikających z ochrony na terytorium całej UE. Uznano, że takie rozwiązanie jest nie do przyjęcia dla zainteresowanych stron i dla prawodawcy unijnego. Ponadto stwierdzono, że wariant przewidujący ochronę nazw na całym rynku jednolitym może zostać skutecznie wdrożony jedynie na szczeblu unijnym. Ze względu na niski obecnie poziom uczestnictwa w systemie gwarantowanych tradycyjnych specjalności (GTS) ilość dostępnych danych jest ograniczona. Studia przypadków i badania wskazują na pozytywne skutki ekonomiczno-społeczne, w tym takie jak zachowanie tradycyjnych metod wyrobu, dostęp do odstępstw od przepisów higienicznych w przypadku metod tradycyjnych, oraz na dodaną wartość w postaci korzyści gospodarczych wynikających z rejestracji GTS.

W przypadku nazw nieobjętych ochroną, nie wykazano jednakże znaczących skutków gospodarczo-społecznych wariantu przewidującego zniesienie tego systemu, ponieważ jego rolę mogłyby przejąć systemy krajowe lub regionalne. Istnieje już kilka krajowych systemów, którym się to udało. Dlatego też w tym przypadku trudno było uzasadnić działanie na szczeblu unijnym z punktu widzenia zasady pomocniczości.

Ze społecznego punktu widzenia uznano, że oznaczenia CHNP, CHOG i GTS przyczyniają się do podtrzymania tradycyjnych form produkcji z korzyścią dla producentów i konsumentów.

Jednakże zarówno w ocenie skutków dotyczącej oznaczeń geograficznych jak i tej dotyczącej gwarantowanych tradycyjnych specjalności podkreślono, że żadnemu z tych systemów zupełnie nie udało się nakłonić do uczestnictwa drobnych producentów ; mimo iż drobni producenci często kojarzeni są z tradycyjnymi metodami i produktami rzemieślniczymi oraz z handlem na rynku lokalnym, składanie wniosku w ramach systemów unijnych postrzegane jest jako uciążliwe, systemy te wiążą się z kosztownymi kontrolami i wymagają przestrzegania specyfikacji. Dlatego też przeprowadzone zostaną kolejne badania i analizy, których celem będzie ocena problemów, z którymi borykają się drobni producenci uczestniczący w unijnych systemach zapewniania jakości. W oparciu o wyniki tej analizy Komisja może zaproponować odpowiednie działania następcze.

W odniesieniu do norm handlowych , poza przeprowadzoną już oceną skutków mieszczącą się w kontekście komunikatu z 2009 r., przewiduje się przeprowadzenie dodatkowych ocen skutków – stosownie do potrzeb – w związku z wnioskami dotyczącymi poszczególnych norm ustanawianych w kontekście uprawnień delegowanych, dla których przewidziano ramy prawne w ramach dostosowania rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 do traktatu lizbońskiego.

Tekst oceny skutków dostępny jest pod następującym adresem:

http://ec.europa.eu/ agriculture/quality/policy/backdocuments-links/index_en.htm

ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU

Krótki opis proponowanych działań

Jednolite rozporządzenie w sprawie systemów zapewniania jakości produktów rolnych przewiduje trzy uzupełniające się nawzajem systemy (nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne; gwarantowane tradycyjne specjalności; oraz definicje jakościowe stosowane fakultatywnie) w ramach jednej struktury regulacyjnej, nad którą nadzór sprawuje samodzielnie Komitet ds. Polityki Jakości.. Osobne rozporządzenie obejmuje normy handlowe.

Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne, wyłączając wina, wina aromatyzowane oraz napoje spirytusowe.

We wniosku podtrzymuje się i wzmacnia system dla produktów rolniczych i środków spożywczych, jednak nie przewiduje się połączenia systemów nazw pochodzenia odnośnie do win, napojów spirytusowych lub win aromatyzowanych. W świetle ostatnich reform przepisów w zakresie wina i napojów spirytusowych, na tym etapie należy pozostawić odrębne systemy. Kwestia ta może zostać rozważona ponownie w późniejszym okresie. W międzyczasie przepisy systemu dotyczącego produktów rolnych i środków spożywczych zostaną, w stosownych przypadkach, ujednolicone z przepisami dotyczącymi win.

Główne elementy przewidziane w celu wzmocnienia i uproszczenia systemów to:

- uznanie roli i obowiązków grup[14] ubiegających się o rejestrację nazw w odniesieniu do kontroli, promocji i komunikacji;

- wzmocnienie i objaśnienie poziomu ochrony zarejestrowanych nazw i wspólnych symboli Unii;

- skrócenie procedury rejestracji nazw;

- rozgraniczenie odpowiednich zadań państw członkowskich i grup ubiegających się o rejestrację w odniesieniu do wdrożenia ochrony nazw zarejestrowanych w Unii Europejskiej, oraz

- powiązanie definicji nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych z ich międzynarodowym użytkowaniem.

Niniejszy wniosek usprawnia obecny proces rejestracji nazw pochodzenia oraz oznaczeń geograficznych poprzez zmniejszenie opóźnień. Dodatkowo niektóre kwestie prawne zostały wyjaśnione, a terminologia dostosowana do ostatnio przyjętego prawodawstwa dotyczącego oznaczeń geograficznych w odniesieniu do wina. Ustanowiono również minimalne wspólne zasady w odniesieniu do kontroli urzędowych w celu zagwarantowania, że produkt spełnia wymogi specyfikacji oraz w celu zapewnienia poprawnego etykietowania w obrocie. Utrzymano zakres przedmiotowy rozporządzenia (produkty rolne przeznaczone do spożycia przez ludzi oraz niektóre inne produkty) dodając do tego zakresu również gorzką czekoladę.

Gwarantowane tradycyjne specjalności

Wniosek podtrzymuje system rezerwacji nazw gwarantowanych tradycyjnych specjalności w całej Unii Europejskiej, ale zawiesza opcję rejestracji nazw bez takiej rezerwacji. Reklamowanie tradycyjnych produktów, a nie ich ochrona, jest najbardziej skuteczne na poziomie krajowym (lub regionalnym), dlatego działania Unii Europejskiej w tym zakresie nie są uzasadnione.. Zmieniony system gwarantowanych tradycyjnych specjalności Unii Europejskiej uproszczono (proces rejestracji usprawniono poprzez zmniejszenie opóźnień, procedury dostosowano do analogicznych procedur z systemów CHNP-CHOG) oraz ukierunkowano w kilku aspektach: k okres przewidziany w ramach kryterium „tradycji” wydłużono (z 25 lat) do 50 lat aby wzmocnić wiarygodność systemu; system ograniczono do gotowych dań i produktów przetworzonych; a definicje i wymogi proceduralne znacznie uproszczono w celu poprawy zrozumienia systemu.

Definicje jakościowe stosowane fakultatywnie

Jeżeli chodzi o definicje jakościowe stosowane fakultatywnie, które podobnie jak systemy zapewniania jakości stosowane są nieobowiązkowo i wspierają rolników w określaniu cech i właściwości produktu decydujących o jego szczególnej wartości w obrocie, proponuje się włączenie ich do obecnego rozporządzenia. Definicje jakościowe stosowane fakultatywnie nie zostały zmienione w zakresie przedmiotowym, ale dostosowane do ram prawnych Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Normy handlowe

Z komunikatu Komisji w sprawie polityki jakości produktów rolnych oraz następujących po nim debat wynika wyraźnie, że normy handlowe mogą przyczynić się do poprawy warunków ekonomicznych produkcji i wprowadzania do obrotu , jak również do poprawy jakości tych produktów. Minimalny wymóg „solidnej i właściwej jakości handlowej” nadal istnieje w środkach zarządzania rynkiem. Rozszerzenie tych minimalnych wymogów na produkty nieobjęte szczegółowymi normami może być wykorzystane jako forma zapewnienia konsumentów o podstawowej jakości kupowanych przez nich produktów.

Wniosek uwzględnia również potrzebę dostosowania norm do postanowień Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w związku z czym uprawnienia w zakresie przyjmowania i opracowywania norm w przyszłości zostaną przyznane Komisji.

Podstawa prawna obowiązkowego umieszczania miejsca produkcji na etykiecie zostanie wdrożona dla wszystkich sektorów zgodnie z nowymi przepisami ramowymi. Pozwala to Komisji, po przeprowadzeniu odpowiednich ocen skutków regulacji i na podstawie każdego przypadku, na przyjęcie aktów delegowanych dotyczących potencjalnego obowiązkowego umieszczania miejsca produkcji na etykiecie na odpowiednim poziomie geograficznym w celu zaspokojenia wymagań konsumentów dotyczących przejrzystości i informacji. Jednym z pierwszych sektorów poddanych badaniu będzie sektor mleczarski. Jednocześnie Komisja przewiduje, iż w przyszłości zostanie utrzymane obowiązkowe wskazanie pochodzenia w przypadku tych sektorów, w których jest już ono stosowane.

Podstawa prawna (w razie potrzeby należy uzasadnić wybór podstawy prawnej)

Artykuł 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Zasady pomocniczości i proporcjonalności

Jeżeli chodzi o zasadę pomocniczości , systemy chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, gwarantowanych tradycyjnych specjalności oraz definicji jakościowych stosowanych fakultatywnie przewidują ochronę lub rezerwację nazw nadających konkretną wartość dodaną na terytorium całej Unii Europejskiej Rezultatem jest ograniczenie korzystania z tych nazw przez niekwalifikujących się producentów. Gdyby definicje i nazwy były chronione przez poszczególne państwa członkowskie, wiązałoby się to z odmiennym poziomem ochrony w każdym z tych państw, co mogłoby wprowadzać konsumentów w błąd, utrudniać handel wewnątrz UE i sprzyjać nierównej konkurencji we wprowadzaniu do obrotu produktów określanych tymi definicjami i nazwami. Efektywne i skuteczne określenie tego typu uprawnień w całej Unii Europejskiej możliwe jest tylko na szczeblu UE. 18% wartości produktów sprzedawanych w ramach systemu CHNP i CHOG sprzedawanych jest poza ich państwem członkowskim pochodzenia i podlega ochronie własności intelektualnej na mocy systemu unijnego. W przypadku nazw chronionych w ramach systemu gwarantowanej tradycyjnej specjalności, sprzedaż na rynku wewnętrznym jest istotna dla zainteresowanych producentów. Definicje jakościowe stosowane fakultatywnie odnoszą się również do znaczących przepływów handlowych w obrębie Unii, a rozbieżne definicje i znaczenia stanowiłyby przeszkodę dla funkcjonowania rynku.

Systemy chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych oraz gwarantowanych tradycyjnych specjalności opierają się na symbolach UE, które mają na celu przekazanie informacji o charakterze każdego systemu jakości. Aby zagwarantować rozpoznawanie wspomnianych symboli przez konsumentów w całej Unii Europejskiej, i w ten sposób ułatwić zrozumienie systemu oraz handlu produktami o wysokiej jakości ponad granicami państw, należy je ustanowić na szczeblu unijnym.

Przetwarzanie i analizowanie wniosków dotyczących chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych oraz tradycyjnych gwarantowanych specjalności to działanie, które nie musi być przeprowadzane na poziomie Unii Europejskiej, z wyjątkiem jego określonych elementów. Wspomniane elementy to ocena kwalifikowania się do ochrony nazwy na obszarze całej Unii Europejskiej, utrzymanie w mocy praw wcześniejszych użytkowników nazw (szczególnie tych spoza państwa członkowskiego, którego dotyczy wniosek) i sprawdzanie wniosków pod kątem oczywistych błędów. Podstawową, szczegółową analizę wniosku można jednak efektywniej i skuteczniej przeprowadzić na szczeblu krajowym.

Zarządzanie systemami etykietowania, mającymi na celu identyfikację produktu posiadającego określone cechy, nie wpływającymi jednak na ochronę lub rezerwację nazw w całej Unii Europejskiej, jest najbardziej skuteczne w wykonaniu organów krajowych. Z tego powodu proponowana zmiana systemu tradycyjnych gwarantowanych specjalności zawiesza możliwość rejestracji nazw, które nie są chronione.

Kontrolowanie wszystkich systemów, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 w sprawie kontroli urzędowych dotyczących pasz i żywności, należy przede wszystkim do obowiązków właściwych organów krajowych. Aby utrzymać wiarygodność systemów prawa żywnościowego w całej Unii Europejskiej, nadzór nad działaniami kontrolnymi państwa członkowskiego musi być sprawowany na szczeblu UE zgodnie z zasadami określonymi we wspomnianym rozporządzeniu.

Jeżeli chodzi o zasadę proporcjonalności , systemy chronionych nazw pochodzenia oraz chronionych oznaczeń geograficznych jak również gwarantowanych tradycyjnych specjalności zakładają trzymanie się ścisłej specyfikacji produktu oraz skuteczne kontrole produktów, co może być uciążliwe dla producentów. Wzmocnienie wiarygodności systemu oraz dostarczenie konsumentom odpowiedniej gwarancji spełniania jego wymogów jest konieczne i współmierne do założonego celu. Bez tej gwarancji nie można wymagać od konsumenta zapłacenia godziwej ceny za jakość oferowanych mu produktów. Dla odróżnienia, systemy w zakresie definicji jakościowych stosowanych fakultatywnie opierają się przede wszystkim na deklaracjach producentów o zgodności, popartych standardowymi kontrolami rolnymi przeprowadzanymi przez państwa członkowskie i opartymi na ocenie ryzyka. Ponieważ warunki uczestnictwa w tych systemach są łatwiejsze do spełnienia niż w przypadku systemów chronionej nazwy pochodzenia, chronionych oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności, w tym przypadku odpowiedni jest system uczestnictwa i kontroli mniej obciążający dla producentów.

Systemy zapewniania jakości są istotną częścią strategii rozwoju wspólnej polityki rolnej, mającej na celu zachęcenie europejskich rolników do poszerzenia ich wiedzy fachowej dotyczącej sprzedaży i reklamy produktu o wysokiej jakości, posiadającego cechy decydujące o jego wartości dodanej. Niezwykle istotne jest, by rolnicy mieli dostęp do tych systemów. Chociaż to rolnicy muszą podjąć przemyślaną decyzję o podjęciu zobowiązania do wprowadzenia do obrotu produktu o wysokiej jakości w ramach wspomnianych systemów, to korzyści z tej polityki dla sektora rolnego i dla konsumentów powstaną wtedy, gdy każdy rolnik, który sobie tego życzy, będzie miał do nich dostęp. Dlatego też współmierne dla osiągnięcia tego celu jest postanowienie, by systemy te były stosowane przez wszystkie państwa członkowskie na ich terytoriach.

Wybór instrumentów

Wniosek rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie norm handlowych stanowi zmiana rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 dostosowująca je do postanowień TFUE.

Rozporządzeniu towarzyszy równoległy wniosek ustawodawczy dotyczący systemów zapewniania jakości produktów rolnych, zastępujący obowiązujące rozporządzenia Rady (WE) nr 509/2006 oraz (WE) nr 510/2006 oraz włączający istniejące przepisy dotyczące definicji jakościowych stosowanych fakultatywnie, obecnie w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1234/2007 ustanawiającym wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku)[15] oraz w dyrektywie 2001/110/WE odnoszącej się do miodu[16].

4. WPŁYW NA BUDŻET

Wniosek nie ma wpływu na budżet.

5. ELEMENTY FAKULTATYWNE UPROSZCZENIE

Proponowane rozporządzenie upraszcza zarządzanie wspomnianymi systemami poprzez połączenie różnych systemów zapewniania jakości produktów rolnych oraz definicji jakościowych stosowanych fakultatywnie w jeden instrument ustawodawczy. Zapewnia on spójność pomiędzy poszczególnymi instrumentami i sprawia, że systemy są bardziej zrozumiałe dla zainteresowanych stron. We wniosku wyjaśnia się i upraszcza przepisy obowiązujące państwa członkowskie, na których spoczywa odpowiedzialność za wdrożenie i kontrolę wspomnianych systemów.

Głównymi elementami tego uproszczenia są:

- połączenie, tam gdzie to tylko możliwe, przepisów dotyczących procedur składania wniosków oraz procedur odnośnie do kontroli, co pozwoli na uzyskanie spójności zasad na poziomie systemów, kładąc kres rozbieżnościom w stosowaniu wspomnianych procedur;

- skrócenie i usprawnienie procedur tam gdzie to tylko możliwe;

- wprowadzenie objaśnień, w szczególności odnośnie do praw własności intelektualnej;

- wprowadzenie prostszych koncepcji, bardziej zrozumiałych dla konsumentów, przede wszystkim w systemie gwarantowanych tradycyjnych specjalności;

- ustanowienie jednego komitetu (komitet ds. polityki jakości) dla wszystkich systemów. Zastępuje on dwa komitety działające obecnie w ramach systemów chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych oraz systemu gwarantowanych tradycyjnych specjalności.

Jeżeli chodzi o normy handlowe, proponowana zmiana rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowić będzie uproszczenie w zakresie procedur i zwiększy przejrzystość przepisów dotyczących norm handlowych.

2010/0354 (COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do norm handlowych

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[17],

uwzględniając opinię Komitetu Regionów[18],

po przekazaniu wniosku parlamentom narodowym

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

1. „Komunikat w sprawie polityki jakości produktów rolnych” przedstawiony przez Komisję dnia 28 maja 2009 r. ustanawia strategiczne kierunki działania w celu poprawy polityki jakości produktów rolnych w Unii[19]. Należy uwzględnić wyżej wymieniony komunikat oraz przeprowadzone następnie w Parlamencie Europejskim, Radzie, Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym oraz Komitecie Regionów dyskusje na temat jego głównych elementów, a także liczne uwagi zgłoszone w ramach konsultacji społecznych. Utrzymanie norm handlowych w odniesieniu do poszczególnych sektorów lub produktów jest istotne przede wszystkim ze względu na konieczność uwzględnienia oczekiwań konsumentów oraz przyczynienia się do poprawy warunków ekonomicznych produkcji i wprowadzania do obrotu produktów rolnych oraz ich jakości.

2. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”)[20] podtrzymuje podejście sektorowe, przyjęte w ramach poprzednich wspólnych organizacji rynków, dotyczące norm handlowych. Normy handlowe zmieniano w sposób wyrywkowy, instrument po instrumencie i produkt po produkcie. Bardziej spójne podejście w tym zakresie pomogłoby uczynić normy bardziej zrozumiałymi dla konsumentów i wspierałoby producentów w skutecznym przekazywaniu informacji na temat właściwości i szczególnych cech ich produktów. Z tego względu należy wprowadzić w tej dziedzinie przepisy o charakterze horyzontalnym.

3. Rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 nadaje Komisji uprawnienia w zakresie wdrożenia niektórych przepisów dotyczących norm handlowych.

4. W konsekwencji wejścia w życie traktatu lizbońskiego, uprawnienia Komisji nadane jej w celu wdrożenia przepisów dotyczących norm handlowych, określone w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007, powinny zostać dostosowane do art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

5. Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w celu uzupełnienia lub zmiany niektórych elementów innych niż istotne części II tytuł II rozdział I sekcja I rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Należy określić, wobec których elementów stosować będzie można wymienione uprawnienia, a także warunki, którym uprawnienia te będą podlegać.

6. Aby zagwarantować jednolite stosowanie norm handlowych we wszystkich państwach członkowskich, należy przyznać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE. Jeśli nie postanowiono inaczej, Komisja powinna przyjąć wspomniane akty wykonawcze zgodnie z przepisami rozporządzenia (UE) nr [xxxx/yyyy] Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie… [ należy uzupełnić po przyjęciu rozporządzenia w sprawie środków kontroli, o którym mowa w art. 291 ust. 2 TFUE, będącego obecnie przedmiotem debaty w Parlamencie Europejskim i Radzie ].

7. Stosowanie norm handlowych w ramach wprowadzania do obrotu produktów rolnych może przyczynić się do poprawy warunków ekonomicznych produkcji i wprowadzania do obrotu tych produktów, oraz do poprawy ich jakości. Stosowanie tego rodzaju norm leży zatem w interesie producentów, handlowców i konsumentów.

8. W celu zagwarantowania, że wszystkie produkty są solidnej i właściwej jakości handlowej i bez uszczerbku dla przepisów przyjętych w sektorze spożywczym, a w szczególności dla ogólnego prawa żywnościowego zawartego w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności[21] oraz jego przepisów i wymogów, podstawowa ogólna norma handlowa, jaką przewidziano we wspomnianym wyżej komunikacie powinna być właściwa dla produktów nieobjętych normami handlowymi w zakresie danego sektora lub produktu. W przypadku gdy takie produkty są zgodne z obowiązującą normą międzynarodową, należy je uważać za spełniające wymogi ogólnej normy handlowej.

9. W przypadku niektórych sektorów lub produktów, definicje, oznaczenia lub nazwy handlowe są istotnym elementem ustalenia warunków konkurencji. Ze względu na ten fakt właściwe jest ustanowienie definicji, oznaczeń i nazw handlowych dla tych sektorów lub produktów, które będą używane w Unii wyłącznie w celu wprowadzania do obrotu produktów spełniających odpowiednie wymagania.

10. Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 do tej pory Komisji powierzono uprawnienia do przyjmowania przepisów w sprawie norm handlowych dla niektórych sektorów. Ze względu na wysoce techniczny charakter norm i ciągłą potrzebę poprawy ich skuteczności oraz dostosowywania ich do zmieniających się praktyk handlowych, właściwe jest zastosowanie tego podejścia również do sektora żywych roślin, jednocześnie określając kryteria, które należy uwzględniać przy ustanawianiu stosownych przepisów.

11. Normy handlowe powinny być stosowane, aby umożliwić zaopatrzenie rynku w produkty o znormalizowanej i zadowalającej jakości. W szczególności powinny się one odnosić do definicji, podziału na klasy, prezentacji i etykietowania, pakowania, metod produkcji, konserwowania, transportu, informacji na temat producenta, zawartości określonych substancji, odpowiednich dokumentów administracyjnych, przechowywania, certyfikacji, wprowadzania do obrotu oraz terminów.

12. Ze względu na prawo konsumentów do uzyskania zadowalającej i jasnej informacji na temat produktu, możliwe powinno być ustalenie miejsca produkcji dla każdego produktu z osobna i na odpowiednim poziomie geograficznym, przy jednoczesnym uwzględnieniu specyfiki określonych sektorów, w szczególności w odniesieniu do przetworzonych produktów rolnych.

13. Należy ustalić niektóre praktyki enologiczne oraz ograniczenia w produkcji wina.

14. Komisja, w trakcie określania norm handlowych w odniesieniu do sektorów lub produktów, powinna uwzględnić oczekiwania konsumentów, szczególne cechy każdego sektora oraz zalecenia organów międzynarodowych. W celu zachowania międzynarodowych norm tej dziedzinie, Komisja powinna opierać się co do zasady na praktykach enologicznych zalecanych przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina (OIV).

15. Może zaistnieć potrzeba przyjęcia szczególnych środków, a w szczególności metod analizy, aby uniknąć nadużyć w zakresie jakości i autentyczności produktów oferowanych konsumentom. W celu zapewnienia zgodności z normami handlowymi, konieczne jest wprowadzenie kontroli oraz, w przypadku stwierdzenia niezgodności, stosowanie kar. Państwa członkowskie muszą wziąć odpowiedzialność za te kontrole.

16. Normy handlowe powinno się w zasadzie stosować do wszystkich produktów wprowadzonych do obrotu w Unii. Ponadto należy wprowadzić przepisy szczególne dotyczące produktów przywożonych z państw trzecich: zgodnie z nimi, przepisy szczególne obowiązujące w niektórych państwach trzecich mogą uzasadniać odstępstwa od norm handlowych, jeżeli zapewniona jest równorzędność unijnego prawodawstwa. Przepisy dotyczące wina powinny być stosowane w świetle umów zawartych zgodnie z art. 218 TFUE.

17. Należy wprowadzić zasady klasyfikacji odmian winorośli, zgodnie z którymi państwa członkowskie produkujące więcej niż 50 000 hektolitrów rocznie powinny być nadal odpowiedzialne za klasyfikację odmian winorośli, z których dozwolona jest produkcja wina na ich terytoriach. Niektóre odmiany winorośli powinny zostać wykluczone.

18. Należy umożliwić państwom członkowskim utrzymanie lub przyjęcie pewnych przepisów krajowych w sprawie poziomów jakości w odniesieniu do tłuszczów do smarowania.

19. Jeżeli chodzi o sektor wina, państwom członkowskim należy przyznać możliwość, na warunkach które zostaną określone, ograniczenia lub wyłączenia pewnych praktyk enologicznych oraz utrzymania bardziej rygorystycznych ograniczeń odnośnie do win produkowanych na ich terytoriach, jak również w odniesieniu do eksperymentalnego użycia niezatwierdzonych praktyk enologicznych.

20. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1234/2007,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 wprowadza się następujące zmiany:

(1)* dodaje się nowy art. 4a w brzmieniu:

„Artykuł 4a[Przyjmowanie aktów wykonawczych i aktów delegowanych]

O ile przepisy niniejszego rozporządzenia nie stanowią inaczej, w przypadku przyznania Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych działa ona zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 196a, a w przypadku przyznania jej uprawnień do przyjmowania aktów wykonawczych – zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 196b.”

(2) W części II tytuł II rozdział I sekcja I, przed art. 113 dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 112aZakres stosowania

Bez uszczerbku dla innych przepisów stosowanych do produktów wymienionych w załączniku I oraz do rolniczego alkoholu etylowego, o którym mowa w części I załącznika II, jak również bez uszczerbku dla przepisów przyjętych w sektorze weterynaryjnym i spożywczym w celu zagwarantowania, że ich produkty spełniają normy higieny i zdrowia oraz ochrony zdrowia ludzi i zwierząt, niniejsza sekcja ustanawia zasady dotyczące ogólnych norm handlowych oraz norm handlowych w odniesieniu do sektorów lub produktów w przypadku produktów wymienionych w załączniku I oraz rolniczego alkoholu etylowego, o którym mowa w części I załącznika II.”

Artykuł 112b Zgodność z ogólną normą handlową

1. Dla celów niniejszego rozporządzenia, produkt spełnia wymogi „ogólnej normy handlowej”, jeżeli jest solidnej i właściwej jakości handlowej.

2. W przypadku gdy nie ustanowiono norm handlowych, o których mowa w art. 112e, 112f i 112h oraz dyrektywach Rady 2000/36/WE*, 2001/112/WE**, 2001/113/WE***, 2001/114/WE****, 2001/110/WE*****, 2001/111/WE******, produkty wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, które przygotowane są do sprzedaży detalicznej jako żywność dla ludzi, jak określono w art. 3 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady*******, mogą jedynie zostać wprowadzone do obrotu jeżeli spełniają wymogi ogólnej normy handlowej.

3. Produkt uznaje się za spełniający wymogi ogólnej normy handlowej, jeżeli, w stosownych przypadkach, produkt, który ma zostać wprowadzony do obrotu, jest zgodny z obowiązującą normą przyjętą przez którąkolwiek z organizacji międzynarodowych wymienionych w załączniku XIIb.

Artykuł 112cUprawnienia delegowane dotyczące ogólnej normy handlowej

W celu odpowiedniej reakcji na zmiany sytuacji rynkowej, uwzględniając szczególne cechy każdego sektora, Komisja może – w drodze aktów delegowanych – przyjmować i zmieniać wymogi w zakresie ogólnej normy handlowej, o których mowa w art. 112b ust. 1 oraz wprowadzać odstępstwa od nich, jak również przyjmować i zmieniać zasady dotyczące spełniania wspomnianych wymogów, o których mowa w ust. 3 tego artykułu, jak również wprowadzać od nich odstępstwa.

Artykuł 122dNormy handlowe w odniesieniu do sektorów lub produktów

Produkty, w stosunku do których ustanowiono normy handlowe w odniesieniu do sektorów lub produktów, mogą być wprowadzane do obrotu w Unii wyłącznie w zgodności z takimi normami.

Artykuł 112eUstanowienie i treść norm handlowych w odniesieniu do sektorów i produktów

1. Aby uwzględnić oczekiwania konsumentów oraz aby przyczynić się do poprawienia warunków ekonomicznych produkcji i wprowadzania do obrotu produktów rolnych oraz do ich jakości, Komisja może – w drodze aktów delegowanych – przyjąć normy handlowe w odniesieniu do sektora bądź produktu, o których mowa w art. 112a, na wszystkich etapach wprowadzania produktu do obrotu, jak również odstępstwa i wyłączenia od stosowania takich norm, w celu dostosowania ich do ciągle zmieniających się warunków rynkowych, zmieniających się wymagań konsumentów oraz w celu uwzględnienia rozwoju odpowiednich norm międzynarodowych i uniknięcia przeszkód w tworzeniu innowacyjnych produktów.

2. Normy handlowe, o których mowa w ust. 1, mogą, w stosownych przypadkach, dotyczyć wymogów odnośnie do:

a) definicji, oznaczeń lub nazw handlowych innych niż określone w niniejszym rozporządzeniu oraz wykazów tusz wieprzowych oraz ich części, do których stosuje się załącznik XIIa;

b) kryteriów klasyfikacji takich jak podział na klasy, waga, rozmiar, wiek i kategoria;

c) odmiany roślin, rasy zwierząt lub typu handlowego;

d) prezentacji, nazw handlowych, etykietowania związanego z obowiązkowymi normami handlowymi, opakowania, zasad stosowanych w stosunku do zakładów pakowania, oznakowania, pakowania, roku zbioru oraz użycia szczególnych określeń;

e) kryteriów takich jak wygląd, konsystencja, budowa, właściwości produktu;

f) specyficznych substancji użytych w produkcji, części składowych lub składników, włączając w to ich zawartość ilościową, czystość i tożsamość;

g) rodzaju działalności rolnej i metod produkcji, w tym praktyk enologicznych i powiązanych przepisów administracyjnych, oraz cyklu produkcyjnego;

h) kupażowania moszczu winogronowego i wina, w tym jego definicji, mieszania i jego ograniczeń;

i) metody konserwowania i temperatury;

j) miejsca produkcji lub pochodzenia;

k) częstotliwości odbioru, dostawy, konserwowania i przygotowania;

l) identyfikacji lub rejestracji producenta lub infrastruktury przemysłowej, w ramach której produkt został przygotowany lub przetworzony;

m) procentowej zawartości wody;

n) ograniczeń w odniesieniu do używania niektórych substancji lub praktyk

o) szczególnego wykorzystania;

p) dokumentów handlowych, dokumentów towarzyszących i prowadzonych rejestrów;

q) przechowywania, transportu;

r) procedury certyfikacji;

s) warunków regulujących zbyt, posiadanie, obrót i użytkowanie produktów nie spełniających norm handlowych w odniesieniu do sektorów bądź produktów, o których mowa w ust. 1, lub definicji, oznaczeń i nazw handlowych, o których mowa w ar. 112f, jak również warunków regulujących zbyt produktów ubocznych;

t) terminów;

u) powiadomień dokonywanych przez państwa członkowskie, zgłoszeń ze strony różnych instytucji do właściwych organów państw członkowskich oraz zasad uzyskiwania danych statystycznych na rynkach różnych produktów.

3. Normy handlowe w odniesieniu do sektorów i produktów, o których mowa w ust. 1, powinny zostać ustanowione bez uszczerbku dla przepisów dotyczących definicji jakościowych stosowanych fakultatywnie, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady******** [rozporządzenie w sprawie systemów zapewniania jakości produktów rolnych] oraz biorąc pod uwagę:

a) specyfikę odnośnych produktów;

b) konieczność zapewnienia warunków do płynnego wprowadzenia tych produktów do obrotu;

c) interes konsumentów polegający na otrzymywaniu adekwatnej i przejrzystej informacji na temat produktu, w tym miejsca produkcji ustalonego dla każdego produktu z osobna i na odpowiednim poziomie geograficznym;

d) w stosownych przypadkach, metody użyte do określenia cech fizycznych, chemicznych i organoleptycznych produktów;

e) standardowe zalecenia przyjęte przez organy międzynarodowe.

Artykuł 112fDefinicja, oznaczenie lub nazwa handlowa dla niektórych sektorów lub produktów

1. Definicje, oznaczenia lub nazwy handlowe określone w załączniku XIIa stosuje się do następujących sektorów lub produktów:

a) oliwa z oliwek i oliwki stołowe,

b) wino,

c) wołowina i cielęcina,

d) mleko i przetwory mleczne przeznaczone do spożycia przez ludzi,

e) mięso drobiowe,

f) tłuszcze do smarowania przeznaczone do spożycia przez ludzi.

2. Definicja, oznaczenie lub nazwa handlowa określone w załączniku XIIa mogą być używane w Unii wyłącznie w celu wprowadzenia na rynek produktu spełniającego odpowiednie wymogi ustanowione w załączniku XIIa.

3. W celu dostosowania się do zmieniających się wymagań konsumentów i uwzględnienia rozwoju technicznego oraz aby uniknąć przeszkód w tworzeniu innowacyjnych produktów, Komisja może – w drodze aktów delegowanych – przyjąć wszelkie konieczne zmiany, odstępstwa i wyłączenia w odniesieniu do definicji i nazw handlowych zawartych w załączniku XIIa.

Artykuł 112gTolerancja

W celu uwzględnienia specyfiki każdego sektora, Komisja może – w drodze aktów delegowanych – przyjąć tolerancję dla każdej normy, której przekroczenie powoduje, iż cała partia produktów uważana jest za niezgodną z daną normą.

Artykuł 112hPraktyki enologiczne,

1. W przypadku gdy Międzynarodowa Organizacja ds. Winorośli i Wina (OIV) zaleciła i opublikowała metody analizy dotyczące ustalenia składu produktów oraz zasady, na mocy których możliwe jest ustalenie, czy produkty zostały poddane procesom niezgodnym z zatwierdzonymi praktykami enologicznymi, należy stosować te metody i zasady.

W przypadku braku metod i zasad zalecanych i opublikowanych przez OIV, odpowiednie metody i zasady przyjmowane są przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 112e ust. 2 lit. g).

W oczekiwaniu na przyjęcie tych zasad należy stosować metody i zasady dozwolone w danym państwie członkowskim.

2. W produkcji i konserwowania produktów sektora wina w Unii używa się wyłącznie praktyki enologiczne zatwierdzone zgodnie z załącznikiem XIIc i przewidziane w art. 112e ust. 2 lit. g) oraz art. 112k ust. 2 i 3.

Przepisów akapitu pierwszego nie stosuje się do:

a) soku winogronowego oraz zagęszczonego soku winogronowego;

b) moszczu winogronowego i zagęszczonego moszczu winogronowego przeznaczonego do przygotowania soku winogronowego.

Dozwolone praktyki enologiczne są stosowane tylko do celów zapewnienia właściwej fermentacji winiarskiej, odpowiedniego konserwowania lub właściwego rafinowania produktu.

Produkty sektora wina wytwarzane są w Unii zgodnie z odpowiednimi ograniczeniami określonymi w załączniku XIIc.

Produkty sektora wina wymienione w części II załącznika XIIa, które zostały poddane niedozwolonym unijnym lub, w stosownych przypadkach, niedozwolonym krajowym praktykom enologicznym lub które naruszają ograniczenia określone w załączniku XIIc, nie są wprowadzane do obrotu w Unii.

3. W przypadku zatwierdzania praktyk enologicznych dla wina, o których mowa w art. 112e ust. 2 lit. g), Komisja:

a) opiera się na praktykach enologicznych i metodach analizy zalecanych i opublikowanych przez OIV oraz na wynikach eksperymentalnego stosowania dotychczas niedozwolonych praktyk enologicznych;

b) uwzględnia kwestię ochrony zdrowia ludzi;

c) uwzględnia potencjalne ryzyko dla konsumentów, którzy mogą zostać wprowadzeni w błąd ze względu na swoje ustalone oczekiwania i wrażenia, biorąc pod uwagę dostępność i skuteczność środków informacyjnych, które wykluczą takie ryzyko;

d) pozwala na zachowanie naturalnych i podstawowych właściwości wina i niewprowadzanie istotnych zmian w składzie danego produktu;

e) zapewnia akceptowalny minimalny poziom troski o środowisko;

f) przestrzega ogólnych zasad dotyczących praktyk enologicznych i ograniczeń określonych w załączniku XIIc.

Artykuł 112iOdmiany winorośli

1. Produkty wymienione w części II załącznika XIIa i wytwarzane w Unii powstają z odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

2. Z zastrzeżeniem ust. 3, państwa członkowskie dokonują klasyfikacji odmian winorośli, które mogą być sadzone, sadzone ponownie lub szczepione na ich terytoriach w celu produkcji wina.

Tylko odmiany winorośli spełniające następujące warunki mogą być sklasyfikowane przez państwa członkowskie:

a) dana odmiana należy do gatunku Vitis vinifera lub pochodzi z krzyżówki gatunku Vitis vinifera z innymi gatunkami rodzaju Vitis ;

b) dana odmiana nie jest jedną z następujących odmian: Noah, Othello, Isabelle, Jacquez, Clinton i Herbemont.

W przypadku gdy odmiana winorośli jest skreślona z klasyfikacji, o której mowa w akapicie pierwszym, wykarczowanie tej odmiany następuje w ciągu 15 lat od momentu jej skreślenia.

3. Państwa członkowskie, których roczna produkcja wina – obliczana na podstawie średniej produkcji w ciągu ostatnich 5 lat winiarskich – nie przekracza 50 000 hektolitrów, są wyłączone z obowiązku klasyfikacji, o którym mowa w ust. 2 akapit pierwszy.

Jednak również w państwach członkowskich, o których mowa w akapicie pierwszym, można do celów produkcji wina sadzić, sadzić ponownie lub szczepić jedynie odmiany winorośli zgodne z przepisami ust. 2 akapit drugi.

4. W drodze odstępstwa od ust. 2 akapit pierwszy i drugi oraz ust. 3 akapit drugi dozwolone jest sadzenie, ponowne sadzenie lub szczepienie następujących odmian winorośli do badań i eksperymentów naukowych:

a) odmian winorośli, które nie są sklasyfikowane w przypadku państw członkowskich, o których mowa w ust. 3;

b) odmian winorośli, które nie spełniają przepisów ust. 2 akapit drugi lit. a) i b) w przypadku państw członkowskich, o których mowa w ust. 3.

5. Obszary obsadzone odmianami winorośli do celów produkcji wina, obsadzone z naruszeniem przepisów ust. 2, 3 i 4, podlegają wykarczowaniu.

Nie ma jednak obowiązku karczowania takich obszarów, jeżeli dana produkcja przeznaczona jest wyłącznie do spożycia przez rodziny producentów wina.

6. Państwa członkowskie podejmują wszelkie działania w celu sprawdzenia, czy producenci wina spełniają warunki, o których mowa w ust. 2 do 5;

Artykuł 112jSzczególne wykorzystanie wina

Z wyjątkiem wina butelkowanego, w odniesieniu do którego istnieje dowód, że butelkowanie zostało przeprowadzone przed dniem 1 września 1971 r., wino wyprodukowane z odmian winorośli wymienionych w klasyfikacjach przygotowanych zgodnie z art. 112i ust. 2 akapit pierwszy, lecz nieodpowiadające żadnej z kategorii określonych w części II załącznika XIIa, używane jest jedynie do spożycia przez rodziny poszczególnych producentów wina oraz do produkcji octu winnego lub do destylacji.

Artykuł 112kPrzepisy krajowe dotyczące niektórych produktów lub sektorów

1. Niezależnie od przepisów art. 112e ust. 1, państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ustanawiające różne poziomy jakości dla tłuszczów do smarowania. Wspomniane przepisy umożliwiają przeprowadzenie oceny poziomów jakości na podstawie kryteriów odnoszących się przede wszystkim do zastosowanych surowców, organoleptycznych cech tych produktów oraz ich stabilności fizycznej i mikrobiologicznej.

Państwa członkowskie korzystające z możliwości przewidzianej w akapicie pierwszym gwarantują, że produkty innych państw członkowskich, które spełniają kryteria wprowadzone przez przepisy krajowe, mogą na niedyskryminujących warunkach używać określeń, które na mocy tych przepisów potwierdzają, że wspomniane kryteria zostały spełnione.

2. Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub wykluczyć stosowanie niektórych praktyk enologicznych i wprowadzić surowsze ograniczenia w odniesieniu do win dozwolonych na mocy prawa unijnego produkowanych na ich terytorium, aby przyczynić się do zachowania istotnych właściwości win o chronionej nazwie pochodzenia lub o chronionym oznaczeniu geograficznym i win musujących oraz win likierowych.

Państwa członkowskie informują Komisję o tych ograniczeniach i wykluczeniach, a Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

3. Państwa członkowskie mogą zezwolić na eksperymentalne użycie niedozwolonych praktyk enologicznych na warunkach określonych przez Komisję w drodze aktów delegowanych, przyjętych na mocy ust. 4.

4. W celu zapewnienia poprawnego i przejrzystego stosowania, Komisja może – w drodze aktów delegowanych – określić warunki stosowania ust. 1, 2 i 3 jak również warunki posiadania, obrotu i użycia produktów uzyskanych za pomocą praktyk eksperymentalnych, o których mowa w ust. 3.

Artykuł 112lNormy handlowe związane z przywozem i wywozem

Aby uwzględnić specyfikę handlu między Unią a niektórymi państwami trzecimi, oraz szczególne cechy niektórych produktów rolnych, Komisja może – w drodze aktów delegowanych – określić warunki, na podstawie których produkty przywożone uważane są za spełniające w wystarczającym stopniu wymogi Unii dotyczące norm handlowych oraz które uwzględniają środki stanowiące odstępstwo od art. 112d, jak również określić zasady związane ze stosowaniem norm handlowych w przypadku produktów wywożonych z Unii.

Artykuł 112mPrzepisy szczególne dotyczące przywozu wina

1. Z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w porozumieniach zawartych na mocy art. 218 TFUE, przepisy dotyczące nazwy pochodzenia i oznaczeń geograficznych oraz etykietowania wina określone w podsekcji I sekcji Ia niniejszego rozdziału oraz definicje i nazwy handlowe, o których mowa w art. 112f niniejszego rozporządzenia, stosuje się do produktów objętych kodami CN 2009 61, 2009 69, i 2204, przywożonych do Unii.

2. Z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w porozumieniach zawartych na mocy art. 218 TFUE, produkty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, produkowane są zgodnie z praktykami enologicznymi zalecanymi i opublikowanymi przez OIV lub dozwolonymi przez Unię na mocy niniejszego rozporządzenia i środków przyjętych na jego mocy.

3. Przywóz produktów, o których mowa w ust. 1, podlega obowiązkowi przedstawienia:

a) zaświadczenia o zgodności z przepisami, o których mowa w ust. 1 i 2, wystawionego przez właściwy organ w kraju pochodzenia produktu, figurujący w wykazie, który zostanie publicznie udostępniony przez Komisję;

b) sprawozdania z analiz przygotowanego przez organ lub departament wyznaczony przez kraj pochodzenia produktu, w zakresie, w jakim produkt przeznaczony jest do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

Artykuł 112nKontrole krajowe

Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole, oparte na analizie ryzyka, w celu weryfikacji, czy produkty są zgodne z zasadami ustanowionymi w niniejszej sekcji oraz stosują kary administracyjne w stosownych przypadkach.

Artykuł 112oUprawnienia wykonawcze

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, przyjąć wszelkie konieczne środki związane z niniejszą sekcją, a w szczególności:

a) ustanowić zasady dotyczące wdrożenia ogólnej normy handlowej;

b) ustanowić zasady dotyczące wdrożenia definicji i nazw handlowych określonych w załączniku XIIa;

c) sporządzić listę produktów, o których mowa w załączniku XIIa część III pkt 5 akapit drugi oraz w załączniku XIIa część VI akapit szósty lit. a), na podstawie wykazów produktów, które państwa członkowskie uważają za odpowiadające na ich terytoriach produktom, o których mowa w załączniku XIIa część III pkt 5 i załączniku XIIa akapit szósty lit. a), które to wykazy państwa członkowskie przesyłają Komisji;

d) ustanowić zasady wdrożenia norm handlowych w odniesieniu do sektorów lub produktów, w tym szczegółowe zasady pobierania próbek oraz metody analizy służące do określenia składu produktów;

e) ustanowić zasady, za pomocą których możliwe będzie ustalenie, czy produkty zostały poddane procesom niezgodnym z dozwolonymi praktykami enologicznymi;

f) ustanowić zasady przeprowadzania kontroli zgodności z normami handlowymi w odniesieniu do sektorów lub produktów;

g) ustanowić zasady dotyczące ustalenia poziomu tolerancji;

h) przyjąć przepisy dotyczące organów odpowiedzialnych za przeprowadzanie kontroli zgodności, jak również dotyczące treści i częstotliwości tych kontroli oraz etapu wprowadzania do obrotu do którego się odnoszą;

i) przyjąć niezbędne środki do wdrożenia odstępstwa przewidzianego w art. 112l.

* Dz.U. L 197 z 3.8.2000, s. 19.

** Dz.U. L 10 z 12.1.2002, s. 58.

*** Dz.U. L 10 z 12.1.2002, s. 67.

**** Dz.U. L 15 z 17.1.2002, s. 19.

***** Dz.U. L 10 z 12.1.2002, s. 47.

****** Dz.U. L 10 z 12.1.2002, s. 53.

******* Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1.

********”;

(3) skreśla się art. 113;

(4) w art. 113a wprowadza się następujące zmiany:

a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Normy handlowe, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz jakakolwiek norma handlowa obowiązująca w stosunku do sektora owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw mają zastosowanie do wszystkich etapów wprowadzania do obrotu, w tym przywozu i wywozu, chyba że Komisja postanowi inaczej.”;

b) w ust. 4 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„Bez uszczerbku dla szczegółowych przepisów, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, w szczególności w odniesieniu do spójnego przeprowadzania w państwach członkowskich kontroli zgodności, państwa członkowskie dokonują, w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw, selektywnej kontroli zgodności danych produktów z odnośnymi normami handlowymi, opartej na analizie ryzyka. Kontrole te skupiają się na etapie przed wysyłką z obszarów produkcji, obejmującym pakowanie lub ładowanie produktów. W przypadku produktów z państw trzecich kontrole dokonywane są przed dopuszczeniem ich do swobodnego obrotu.”;

(5) skreśla się art. 113d, 118, 120, 120a do 120g, art. 121 akapit pierwszy lit. a), b), c), d), e), f), g), h), i), j), art. 121 akapit drugi, trzeci i czwarty oraz art. 158a;

(6) w części VII rozdział I dodaje się art. 196a i 196b w brzmieniu:

„Artykuł 196aAkty delegowane

1. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, powierza się Komisji na czas nieokreślony. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

2. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w ust. 1, może w dowolnym momencie zostać odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę.

Instytucja, która rozpoczęła wewnętrzną procedurę w celu podjęcia decyzji, czy zamierza ona odwołać oddelegowanie uprawnień, informuje drugą instytucję i Komisję, odpowiednio wcześnie przed podjęciem ostatecznej decyzji, wskazując przekazane uprawnienia, które mogłyby zostać odwołane, oraz możliwe przyczyny tego odwołania.

Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Staje się ona skuteczna natychmiast lub od późniejszej daty, która jest w niej określona. Nie wpływa ona na ważność aktów delegowanych już obowiązujących. Jest ona publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

3. Parlament Europejski i Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego w terminie dwóch miesięcy licząc od daty zawiadomienia. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten jest przedłużany o miesiąc.

Jeśli przed upływem tego terminu ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyrażą sprzeciwu wobec aktu delegowanego, jest on publikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz wchodzi w życie z dniem podanym w tym akcie.

Akt delegowany może zostać opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz wejść w życie przed upływem tego terminu, jeżeli zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie zamierzają wyrażać sprzeciwu. Jeśli Parlament Europejski lub Rada wyrażą sprzeciw wobec aktu delegowanego, nie wchodzi on w życie. Instytucja, która wyraża sprzeciw wobec aktu delegowanego, podaje uzasadnienie.

Artykuł 196bAkty wykonawcze – komitet

[W przypadku gdy akty delegowane przyjmowane są zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, Komisja wspomagana jest przez komitet, o którym mowa w art. 195 niniejszego rozporządzenia, oraz stosuje procedurę określoną w art. [5] rozporządzenia (UE) nr [xxxx/yyyy] (należy uzupełnić po przyjęciu rozporządzenia w sprawie środków kontroli, o którym mowa w art. 291 ust. 2 TFUE, obecnie będącego przedmiotem debaty w Parlamencie Europejskim i Radzie) ] .”;

(7) załączniki XIa, XIb, XII, XIII, XIV, XV, XVa, XVb, XVI skreśla się zgodnie z art. 2 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

(8) dodaje się nowe załączniki XIIa, XIIb i XIIc, których tekst jest zamieszczony w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

1. Art. 113a, 113b, 114, 115, 116, 117 ust. 1-4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 jak również załączniki XIa pkt II akapit drugi, XIa pkt IV – IX, XII pkt IV.2, XIII pkt VI akapit drugi, XIV część A, XIV część B pkt I.2 i pkt I.3, XIV część B pkt III, XIV część C oraz XV pkt II, III, IV i VI do wspomnianego rozporządzenia, dla potrzeb stosowania tych artykułów, obowiązują nadal aż do daty określonej na mocy ust. 2.

2. W celu zagwarantowania pewności prawa w odniesieniu do stosowania norm handlowych, Komisja określa – w drodze aktów delegowanych – termin, od którego przestają obowiązywać przepisy rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, lub jego części, w stosunku do danego sektora. Wspomniany termin jest datą wdrożenia odnośnych norm handlowych, ustaloną na mocy aktów delegowanych przewidzianych w ramach zmian wprowadzonych zgodnie z art. 1 pkt 2) niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Jednakże art. 112b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dodany w art. 1 punkt 2) niniejszego rozporządzenia, stosuje się od dnia [. .../rok po wejściu w życie ].

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia [...] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

„Załącznik XIIa

Definicje, oznaczenia i nazwy handlowe produktów, o których mowa w art. 112f

Do celów niniejszego załącznika nazwa handlowa to nazwa, pod którą sprzedawany jest produkt spożywczy, w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady*.

CZĘŚĆ I. WOŁOWINA POCHODZĄCA OD BYDŁA W WIEKU DO 12 MIESIĘCY

I. Definicja

Do celów niniejszej części załącznika „mięso” oznacza wszystkie tusze, mięso z kośćmi i bez kości, podroby krojone lub niekrojone przeznaczone do spożycia przez ludzi, pochodzące z bydła w wieku do dwunastu miesięcy, świeże, mrożone lub głęboko mrożone, bez względu na to czy są one opakowane lub paczkowane, czy nie.

W czasie uboju bydło w wieku do dwunastu miesięcy jest klasyfikowane przez pracowników rzeźni, pod kontrolą właściwego organu, do jednej z dwu następujących kategorii:

A) kategoria V: bydło w wieku do ośmiu miesięcy lub ośmiomiesięczne

Litera identyfikacyjna kategorii: V;

B) kategoria Z: bydło w wieku powyżej ośmiu miesięcy i do dwunastu miesięcy lub dwunastomiesięczne

Litera identyfikacyjna kategorii: Z.

II. Nazwy handlowe

1. Mięso od bydła w wieku do dwunastu miesięcy jest wprowadzane do obrotu w państwach członkowskich pod następującymi nazwami handlowymi ustalonymi dla poszczególnych państw członkowskich:

A) dla mięsa od bydła w wieku do ośmiu miesięcy lub ośmiomiesięcznego (litera identyfikacyjna kategorii V):

Państwo wprowadzenia do obrotu | Nazwa handlowa, jaką należy zastosować |

Belgia | veau, viande de veau/kalfsvlees/Kalbfleisch |

Bułgaria | месо от малки телета |

Republika Czeska | Telecí |

Dania | Lyst kalvekød |

Niemcy | Kalbfleisch |

Estonia | Vasikaliha |

Grecja | μοσχάρι γάλακτος |

Hiszpania | Ternera blanca, carne de ternera blanca |

Francja | veau, viande de veau |

Irlandia | Veal |

Włochy | vitello, carne di vitello |

Cypr | μοσχάρι γάλακτος |

Łotwa | Teļa gaļa |

Litwa | Veršiena |

Luksemburg | veau, viande de veau/Kalbfleisch |

Węgry | Borjúhús |

Malta | Vitella |

Niderlandy | Kalfsvlees |

Austria | Kalbfleisch |

Polska | Cielęcina |

Portugalia | Vitela |

Rumunia | Carne de vițel |

Słowenia | Teletina |

Słowacja | Teľacie mäso |

Finlandia | vaalea vasikanliha/ljust kalvkött |

Szwecja | ljust kalvkött |

Zjednoczone Królestwo | Veal |

B) dla mięsa od bydła w wieku powyżej ośmiu miesięcy i do dwunastu miesięcy lub dwunastomiesięcznego (litera identyfikacyjna kategorii Z)

Państwo wprowadzenia do obrotu | Nazwa handlowa, jaką należy zastosować |

Belgia | jeune bovin, viande de jeune bovin/jongrundvlees/Jungrindfleisch |

Bułgaria | Tелешко месо |

Republika Czeska | hovězí maso z mladého skotu |

Dania | Kalvekød |

Niemcy | Jungrindfleisch |

Estonia | noorloomaliha |

Grecja | νεαρό μοσχάρι |

Hiszpania | Ternera, carne de ternera |

Francja | jeune bovin, viande de jeune bovin |

Irlandia | rosé veal |

Włochy | vitellone, carne di vitellone |

Cypr | νεαρό μοσχάρι |

Łotwa | jaunlopa gaļa |

Litwa | Jautiena |

Luksemburg | jeune bovin, viande de jeune bovin/Jungrindfleisch |

Węgry | Növendék marha húsa |

Malta | Vitellun |

Niderlandy | rosé kalfsvlees |

Austria | Jungrindfleisch |

Polska | młoda wołowina |

Portugalia | Vitelão |

Rumunia | carne de tineret bovin |

Słowenia | meso težjih telet |

Słowacja | mäso z mladého dobytka |

Finlandia | vasikanliha/kalvkött |

Szwecja | Kalvkött |

Zjednoczone Królestwo | Beef |

2. Nazwy handlowe, o których mowa w ust. 1, mogą być uzupełnione informacją o nazwie lub oznaczeniu danych kawałków mięsa lub podrobów.

3. Nazw handlowych wymienionych w wykazie dla kategorii V zawartym w tabeli zamieszczonej w ppkt 1 lit. A oraz wszelkich nowych nazw wywodzących się od nich używa się wyłącznie wtedy, gdy spełnione są wszystkie wymogi zawarte w niniejszym załączniku.

W szczególności nie należy używać określeń „veau”, „telecí”, „Kalb”, „μοσχάρι”, „ternera”, „kalv”, „veal”, „vitello”, „vitella”, „kalf”, „vitela” i „teletina” w nazwach handlowych w odniesieniu do mięsa pochodzącego od bydła w wieku starszym niż dwanaście miesięcy ani też wymieniać ich na etykiecie.

4. Warunki, o których mowa w ust. 1 nie mają zastosowania do wołowiny objętej chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym zarejestrowanymi zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 510/2006** przed dniem 29 czerwca 2007 r.

CZĘŚĆ II. PRODUKTY WINIARSKIE

(1) Wino

Wino jest produktem otrzymywanym wyłącznie w drodze całkowitej lub częściowej fermentacji alkoholowej świeżych winogron, rozgniatanych lub nie, lub moszczu winogronowego.

Wino:

a) posiada, bez względu na to, czy zastosowano procesy określone w załączniku XIIc część I sekcja B, rzeczywistą zawartość alkoholu nie mniejszą niż 8,5% obj., przy założeniu, że wino to było wyprodukowane wyłącznie z winogron zebranych w strefach uprawy winorośli A i B, o których mowa w dodatku do niniejszego załącznika, oraz nie mniejszą niż 9 % obj., jeśli było wyprodukowane z winogron zebranych w innych strefach uprawy winorośli;

(b) posiada, na zasadzie odstępstwa od stosowanej w innych okolicznościach minimalnej rzeczywistej zawartości alkoholu, w przypadku gdy ma chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne, bez względu na to, czy zastosowano procesy określone w załączniku XIIc część I sekcja B, rzeczywistą zawartość alkoholu nie mniejszą niż 4,5 % obj.;

(c) posiada całkowite stężenie alkoholu nie większe niż 15 % obj. Jednakże w drodze odstępstwa:

- górny limit całkowitej zawartości alkoholu może osiągnąć do 20 % obj. dla win, które zostały wyprodukowane bez wzbogacenia, z pewnych obszarów uprawy winorośli w Unii, które mają być określone przez Komisję w drodze aktów delegowanych, na mocy art. 112e ust. 1,

- górny limit całkowitej zawartości alkoholu może przekroczyć 15 % obj. dla win o chronionej nazwie pochodzenia, które zostały wyprodukowane bez wzbogacania;

(d) posiada, z zastrzeżeniem odstępstw, które mogą być przyjęte przez Komisję w drodze aktów delegowanych na mocy art. 112e ust. 1, całkowitą zawartość kwasowości wyrażonej jako kwas winowy nie mniejszą niż 3,5 grama na litr lub 46,6 miliekwiwalentów na litr.

»Retsina« to wino produkowane wyłącznie na obszarze geograficznym Grecji przy użyciu moszczu winogronowego poddanego obróbce przy zastosowaniu żywicy z sosny Aleppo. Stosowanie żywicy sosny Aleppo jest dozwolone wyłącznie do wyrobu wina typu »Retsina« na warunkach mających zastosowanie w przepisach greckich.

W drodze odstępstwa od lit. b) „Tokaji eszencia” i „Tokajská esencia” są uznawane za wino.

Jednak niezależnie od przepisów art. 112f ust. 2 państwa członkowskie mogą zezwolić na używanie słowa „wino”, jeżeli:

- występuje ono w połączeniu z nazwą owocu w formie nazwy złożonej w odniesieniu do wprowadzanych na rynek produktów otrzymywanych w procesie fermentacji owocu innego niż winogrona; lub

- jest ono częścią nazwy złożonej.

Unika się pomyłki z produktami odpowiadającymi kategoriom win w niniejszym załączniku.

(2) Młode wino w trakcie fermentacji

Młode wino w trakcie fermentacji to wino, w którym fermentacja alkoholowa nie została jeszcze zakończona i które nie jest jeszcze oddzielone od swojego osadu.

(3) Wino likierowe

Wino likierowe to produkt:

(a) o rzeczywistej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 15 % obj. i nie większej niż 22 % obj.;

(b) posiadający całkowitą zawartość alkoholu nie mniejszą niż 17,5 % obj., z wyjątkiem niektórych win likierowych o nazwie pochodzenia lub oznaczeniu geograficznym umieszczonych w wykazie, który zostanie przygotowany przez Komisję w drodze aktów delegowanych no mocy art. 112e ust. 1;

(c) otrzymywany z:

- moszczu winogronowego w trakcie fermentacji,

- wina,

- połączenia wyżej wymienionych produktów, lub

- moszczu winogronowego lub jego mieszaniny z winem, w przypadku pewnych win likierowych o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, które zostaną określone przez Komisję w drodze aktów delegowanych na mocy art. 112e ust. 1;

(d) posiadający początkową naturalną zawartość alkoholu nie mniejszą niż 12 % obj., z wyjątkiem pewnych win likierowych o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym umieszczonych w wykazie, który zostanie przygotowany przez Komisję w drodze aktów delegowanych na mocy art.112e ust. 1;

(e) do którego dodano:

(i) indywidualnie lub w połączeniu:

- alkohol neutralny pochodzenia winnego, w tym alkohol wyprodukowany w drodze destylacji suszonych winogron, mający rzeczywistą zawartość alkoholu nie mniejszą niż 96 % obj.,

- wino lub destylat suszonych winogron mający rzeczywistą zawartość alkoholu nie mniejszą niż 52 % obj. i nie większą niż 86 % obj.;

(ii) w stosownych przypadkach, w połączeniu z jednym lub większą liczbą następujących produktów:

- zagęszczony moszcz winogronowy,

- połączenie jednego z produktów, o których mowa w lit. e) ppkt (i) z moszczem winogronowym, o którym mowa w lit. c) tiret pierwsze i czwarte;

(f) do którego, w drodze odstępstwa od lit. e), dodano, w przypadku pewnych win likierowych o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym umieszczonych w wykazie, który zostanie przygotowany przez Komisję w drodze aktów delegowanych na mocy art. 112e ust. 1:

(i) którykolwiek z produktów wymienionych w lit. e) ppkt (i), indywidualnie lub w połączeniu; lub

(ii) jeden lub więcej spośród następujących produktów:

- alkohol winny lub alkohol z suszonych winogron o rzeczywistej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 95 % obj. i nie większej niż 96 % obj.,

- napój spirytusowy destylowany z wina lub z wytłoków z winogron o rzeczywistej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 52 % obj. i nie większej niż 86 % obj.,

- napój spirytusowy destylowany z suszonych winogron o rzeczywistej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 52 % obj. i nie większej niż 94,5 % obj.; oraz

(iii) jeden lub więcej spośród następujących produktów, w stosownych przypadkach:

- częściowo sfermentowany moszcz winogronowy otrzymany z suszonych winogron,

- zagęszczony moszcz winogronowy otrzymany przez zastosowanie nagrzania bezpośredniego, zgodny, z wyjątkiem tej operacji, z definicją zagęszczonego moszczu winogronowego,

- zagęszczony moszcz winogronowy,

- połączenie jednego lub większej liczby produktów wymienionych w lit. f) ppkt (ii) z moszczem winogronowym, o którym mowa w lit. c) tiret pierwsze i czwarte.

(4) Wino musujące

Wino musujące to produkt:

(a) otrzymywany z pierwszej lub drugiej fermentacji alkoholowej:

- ze świeżych winogron,

- z moszczu winogronowego, lub

- z wina;

(b) który przy otwarciu zbiornika wydziela ditlenek węgla powstały wyłącznie w wyniku fermentacji;

(c) który charakteryzuje się spowodowanym obecnością ditlenku węgla w roztworze nadciśnieniem, nie mniejszym niż 3 bary, gdy znajduje się w zamkniętych zbiornikach w temperaturze 20°C; oraz

(d) w przypadku którego całkowita zawartość alkoholu cuvées przeznaczonych dla jego przygotowania jest nie mniejsza niż 8,5 % obj.

(5) Gatunkowe wina musujące

Gatunkowe wino musujące to produkt:

(a) otrzymywany z pierwszej lub drugiej fermentacji alkoholowej:

- ze świeżych winogron,

- z moszczu winogronowego, lub

- z wina;

(b) który przy otwarciu zbiornika wydziela ditlenek węgla powstały wyłącznie w wyniku fermentacji;

(c) który charakteryzuje się spowodowanym obecnością ditlenku węgla w roztworze nadciśnieniem, nie mniejszym niż 3,5 bara, gdy znajduje się w zamkniętych zbiornikach w temperaturze 20°C; oraz

(d) w przypadku którego całkowita zawartość alkoholu cuvées przeznaczonych dla jego przygotowania jest nie mniejsza niż 9 % obj.

(6) Gatunkowe aromatyzowane wino musujące

Gatunkowe aromatyzowane wino musujące to gatunkowe wino musujące:

(a) które jest otrzymywane wyłącznie przy wykorzystaniu – podczas tworzenia cuvée – moszczu winogronowego lub moszczu winogronowego w trakcie fermentacji pochodzącego od szczególnych odmian winorośli umieszczonych w wykazie, który zostanie sporządzony przez Komisję – w drodze aktów delegowanych – na mocy art. 112e ust 1.

Gatunkowe aromatyzowane wina musujące produkowane w tradycyjny sposób przy wykorzystaniu win podczas tworzenia cuvée są określane przez Komisję w drodze aktów delegowanych na mocy art. 112e ust. 1;

(b) które charakteryzuje się spowodowanym obecnością ditlenku węgla w roztworze nadciśnieniem, nie mniejszym niż 3 bary, gdy znajduje się w zamkniętych zbiornikach w temperaturze 20°C;

(c) którego rzeczywista zawartość alkoholu nie może być mniejsza niż 6 % obj.; oraz

(d) którego całkowita zawartość alkoholu nie może być mniejsza niż 10 % obj.

(7) Wino musujące gazowane

Wino musujące gazowane to produkt, który:

(a) jest otrzymywany z wina nieposiadającego chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego;

(b) wydziela przy otwarciu zbiornika ditlenek węgla powstały wyłącznie lub częściowo w wyniku dodania do wina tego gazu; oraz

(c) charakteryzuje się nadciśnieniem spowodowanym obecnością ditlenku węgla w roztworze, nie mniejszym niż 3 bary, gdy znajduje się w zamkniętych zbiornikach w temperaturze 20 °C.

(8) Wino półmusujące

Wino półmusujące to produkt:

(a) otrzymywany z wina, pod warunkiem że wino to ma całkowitą zawartość alkoholu nie mniejszą niż 9 % obj.;

(b) o rzeczywistej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 7 % obj.;

(c) charakteryzujący się nadciśnieniem spowodowanym obecnością dwutlenku węgla w roztworze, nie mniejszym niż 1 bar i nie większym niż 2,5 bara, gdy jest przechowywany w temperaturze 20°C w zamkniętych zbiornikach; oraz

(d) umieszczany w zbiornikach sześćdziesięciolitrowych lub mniejszych.

(9) Wino półmusujące gazowane

Wino półmusujące gazowane to produkt:

(a) otrzymywany z wina;

(b) o rzeczywistej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 7 % obj. i całkowitej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 9 % obj.;

(c) charakteryzujący się nadciśnieniem nie mniejszym niż 1 bar i nie większym niż 2,5 bara, gdy jest przechowywany w temperaturze 20°C w zamkniętych zbiornikach; ciśnienie to jest wywołane obecnością w roztworze w całości lub częściowo dodanego ditlenku węgla; oraz

(d) umieszczany w zbiornikach sześćdziesięciolitrowych lub mniejszych.

(10) Moszcz winogronowy

Moszcz winogronowy to produkt w stanie ciekłym, otrzymywany ze świeżych winogron w sposób naturalny lub przy zastosowaniu procesów fizycznych. Dopuszczalna rzeczywista zawartość alkoholu w moszczu winogronowym jest nie większa niż 1 % obj.

(11) Częściowo sfermentowany moszcz winogronowy

Moszcz winogronowy w trakcie fermentacji to produkt otrzymywany w drodze fermentacji moszczu winogronowego o rzeczywistej zawartości alkoholu większej niż 1 % obj., lecz mniejszej niż trzy piąte jego całkowitej objętościowej zawartości alkoholu.

(12) Częściowo sfermentowany moszcz winogronowy uzyskiwany z suszonych winogron

Moszcz winogronowy w trakcie fermentacji uzyskiwany z winogron suszonych jest produktem otrzymywanym w drodze częściowej fermentacji moszczu winogronowego otrzymanego z suszonych winogron, w którym całkowita zawartość cukru przed fermentacją wynosiła co najmniej 272 gramy na litr oraz którego naturalna i rzeczywista zawartość alkoholu jest nie mniejsza niż 8 % obj. Jednakże niektóre wina, które zostaną określone przez Komisję w drodze aktów delegowanych na mocy art. 112e ust. 1, spełniające te wymogi, nie są traktowane jako moszcz winogronowy w trakcie fermentacji uzyskiwany z winogron suszonych.

(13) Zagęszczony moszcz winogronowy

Zagęszczony moszcz winogronowy to moszcz niekarmelizowany otrzymywany w drodze częściowej dehydratacji moszczu winogronowego przy użyciu którejkolwiek z dozwolonych metod innej niż bezpośrednie nagrzewanie, prowadzonej w taki sposób, że liczba wskazana przez refraktometr użyty zgodnie z metodą, która zostanie określona zgodnie z art. 112h ust. 1 akapit trzeci oraz art. 112o lit. d), w temperaturze 20°C nie jest niższa niż 50,9 %.

Dopuszczalna całkowita zawartość alkoholu w zagęszczonym moszczu winogronowym jest nie większa niż 1 % obj.

(14) Rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy

Rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy to produkt w postaci niekarmelizowanej cieczy, który:

(a) otrzymywany jest w drodze częściowej dehydratacji moszczu winogronowego prowadzonej przy użyciu jednej z dozwolonych metod, innej niż bezpośrednie nagrzewanie, prowadzonej w taki sposób, że liczba wskazana przez refraktometr użyty zgodnie z metodą, która zostanie określona zgodnie z art. 112h ust. 1 akapit trzeci oraz art. 112o lit. d), w temperaturze 20 °C nie jest niższa niż 61,7 %;

(b) został poddany dozwolonej obróbce celem odkwaszenia i wyeliminowania wszystkich składników innych niż cukier;

(c) posiada następujące właściwości:

- pH nie wyższe niż 5 przy 25 ° w skali Brixa,

- gęstość optyczna na poziomie 425 nm dla grubości 1 cm, nie większa niż 0,100 w moszczu winogronowym stężonym w 25 ° w skali Brixa,

- zawartość sacharozy – przy użyciu metody analizy, która zostanie określona – niewykrywalna,

- indeks Folin-Ciocalteu nie wyższy niż 6,00 przy 25 ° w skali Brixa,

- dająca się miareczkować kwasowość nie wyższa niż 15 miliekwiwalentów na kilogram łącznej zawartości cukrów,

- zawartość ditlenku siarki nieprzekraczająca 25 miligramów na kilogram łącznej zawartości cukrów,

- całkowita zawartość kationów nie wyższa niż 8 miliekwiwalentów na kilogram łącznej zawartości cukrów,

- przewodność właściwa w 25 ° w skali Brixa i 20 °C nieprzekraczająca 120 mikro-Siemens/cm,

- zawartość hydroksymetylofurfuralu nieprzekraczająca 25 miligramów na kilogram łącznej zawartości cukrów,

- obecność mezoinozitolu.

Dopuszczalna rzeczywista zawartość alkoholu w rektyfikowanym zagęszczonym moszczu winogronowym jest nie większa niż 1 % obj.

(15) Wino z suszonych winogron

Wino z suszonych winogron to produkt:

(a) produkowany bez wzbogacania, z winogron pozostawionych na słońcu lub w cieniu w celu częściowej dehydratacji;

(b) o całkowitej zawartości alkoholu wynoszącej co najmniej 16 % obj., a rzeczywistej zawartości alkoholu – co najmniej 9 % obj.; oraz

(c) o naturalnej zawartości alkoholu wynoszącej co najmniej 16 % obj. (czyli 272 gramów cukru na litr).

(16) Wino z przejrzałych winogron

Wino z przejrzałych winogron to produkt:

(a) produkowany bez wzbogacania;

(b) o naturalnej objętościowej zawartości alkoholu większej niż 15 % obj.; oraz

(c) o całkowitej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 15 % obj. i rzeczywistej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 12 % obj.

Państwa członkowskie mogą ustalić okres dojrzewania dla tego produktu.

(17) Ocet winny

Ocet winny to ocet:

(a) otrzymywany wyłącznie w drodze kwaśnej fermentacji wina; oraz

(b) o całkowitej kwasowości, wyrażonej jako kwas octowy, nie mniejszej niż 60 gramów na litr.

CZĘŚĆ III. MLEKO I PRZETWORY MLECZNE

21. Pojęcie „mleko” oznacza wyłącznie zwykłą wydzielinę z wymion – bez żadnych dodatków ani niepoddaną ekstrakcji – otrzymywaną z co najmniej jednego doju.

Jednakże pojęcie „mleko” może być stosowane:

(a) do mleka przetworzonego bez zmiany składu lub do mleka, którego zawartość tłuszczu została znormalizowana zgodnie z częścią IV niniejszego załącznika;

(b) w połączeniu z wyrazem lub wyrazami oznaczającymi typ, klasę jakości, pochodzenie lub przeznaczenie takiego mleka lub opisującymi technologiczny proces jego przetworzenia lub zmianę składu, której zostało ono poddane, pod warunkiem że zmiana ta jest ograniczona do dodania lub usunięcia naturalnych składników mleka.

22. Do celów niniejszej części pojęcie „przetwory mleczne” oznacza produkty uzyskiwane wyłącznie z mleka, przy założeniu że można dodać substancje konieczne do ich wytworzenia, o ile nie stosuje się ich do zastąpienia – w całości lub w części – jakichkolwiek naturalnych składników mleka.

Wyłącznie dla przetworów mlecznych zarezerwowane są:

(a) następujące nazwy stosowane na wszystkich etapach wprowadzania do obrotu:

(i) serwatka;

(ii) śmietanka;

(iii) masło;

(iv) maślanka;

(v) olej maślany;

(vi) kazeina;

(vii) bezwodny tłuszcz mleczny;

(viii) ser;

(ix) jogurt;

(x) kefir;

(xi) kumys;

(xii) viili/fil;

(xiii) smetana;

(xiv) fil;

(b) nazwy w rozumieniu art. 5 dyrektywy 2000/13/WE faktycznie stosowane do przetworów mlecznych.

23. Termin „mleko” oraz nazwy stosowane do przetworów mlecznych mogą być stosowane również w połączeniu ze słowem lub słowami oznaczającymi przetwory złożone, których żadna część nie zastępuje ani nie ma w zamierzeniu zastępować żadnego składnika mleka i w których mleko lub produkt mleczny są częścią zasadniczą – zarówno w kategoriach ilości, jak i charakterystyki produktu.

24. Pochodzenie mleka i przetworów mlecznych określonych przez Komisję jest podane, jeżeli nie jest to mleko krowie.

25. Nazwy, o których mowa w pkt 1, 2 i 3 niniejszej części, nie mogą być stosowane do produktów innych niż wymienione w tym punkcie.

Przepis ten nie ma jednak zastosowania do nazw produktów, których dokładny charakter jest oczywisty ze względu na tradycyjne stosowanie, lub kiedy nazwy te są wyraźnie stosowane w celu opisania charakterystycznej cechy produktu.

26. W odniesieniu do produktów innych niż opisane w pkt 1, 2 i 3 niniejszej części, nie wolno używać żadnej etykiety, dokumentu handlowego, materiału reklamowego ani żadnej formy reklamy, określonej w art. 2 dyrektywy 2006/114/WE*** ani żadnej formy prezentacji, które wskazywałyby, implikowałyby lub sugerowałyby, że produkt ten jest przetworem mlecznym.

Jednak w odniesieniu do produktu, który zawiera mleko lub przetwory mleczne, nazwa „mleko” lub nazwy wymienione w pkt 2 akapit drugi niniejszej części mogą być stosowane tylko do opisania jego podstawowych surowców i wymienienia jego składników, zgodnie z dyrektywą 2000/13/WE.

CZĘŚĆ IV. MLEKO PRZEZNACZONE DO SPOŻYCIA PRZEZ LUDZI, OBJĘTE KODEM CN 0401

I. Definicje

Do celów niniejszej części:

(a) „mleko” oznacza produkt pochodzący z doju co najmniej jednej krowy;

(b) „mleko spożywcze” oznacza produkty, o których mowa w pkt III niniejszej części, przeznaczone do dostarczenia konsumentowi bez dalszego przetwarzania;

(c) „zawartość tłuszczu” oznacza stosunek masy cząstek tłuszczu mleka do masy stu cząstek mleka w danym mleku;

(d) „zawartość białka” oznacza stosunek masy cząstek białka do masy stu cząstek mleka w danym mleku (uzyskany przez pomnożenie przez 6,38 całkowitej zawartości azotu w mleku wyrażonej jako procent masy).

II. Dostawa do końcowego konsumenta lub sprzedaż temu konsumentowi

(1) Jedynie mleko spełniające wymogi określone dla mleka spożywczego może być dostarczane lub sprzedawane bez przetwarzania końcowemu konsumentowi, zarówno bezpośrednio, jak i poprzez pośredników, takich jak restauracje, szpitale, stołówki lub inne podobne placówki zbiorowego żywienia.

(2) Nazwy handlowe, stosowane dla tych produktów, są opisami podanymi w pkt III niniejszej części. Nazwy te stosuje się jedynie do produktów, o których mowa w tym punkcie, bez uszczerbku dla ich stosowania w opisach dotyczących składu.

(3) Państwa członkowskie przyjmują środki mające na celu informowanie konsumentów o charakterze i składzie omawianych produktów, w przypadku gdy brak takich informacji może powodować dezorientację.

III. Mleko spożywcze

1. Następujące produkty są uznawane za mleko spożywcze:

(a) surowe mleko: mleko, które nie zostało podgrzane do temperatury powyżej 40°C lub poddane obróbce mającej równoważny efekt;

(b) mleko pełne: mleko poddane obróbce cieplnej, które jeśli chodzi o zawartość tłuszczu spełnia jeden z następujących wymogów:

(i) znormalizowane mleko pełne: mleko o zawartości tłuszczu co najmniej 3,50 % (m/m). Państwa członkowskie mogą jednak przewidzieć dodatkową kategorię mleka pełnego – o zawartości tłuszczu 4,00 % (m/m) lub wyższej;

(ii) nieznormalizowane mleko pełne: mleko o zawartości tłuszczu niezmienionej od etapu doju ani przez dodanie lub usunięcie tłuszczu mlecznego ani przez zmieszanie z mlekiem, którego naturalna zawartość tłuszczu została zmieniona. Zawartość tłuszczu nie może być jednak niższa niż 3,50 % (m/m);

(c) mleko częściowo odtłuszczone: mleko poddane obróbce cieplnej, którego zawartość tłuszczu została obniżona do nie mniej niż 1,50 % (m/m) i nie więcej niż 1,80 % (m/m);

(d) mleko odtłuszczone: mleko poddane obróbce cieplnej, którego zawartość tłuszczu została obniżona do nie więcej niż 0,50 % (m/m).

Mleko poddane obróbce cieplnej niespełniające wymogów dotyczących zawartości tłuszczu określonych w akapicie pierwszym lit. b), c) i d) jest uznawane za mleko spożywcze, pod warunkiem że zawartość tłuszczu jest podana na opakowaniu w wyraźny i czytelny sposób za pomocą zwrotu „zawartość tłuszczu … %”, z dokładnością do jednego miejsca po przecinku. Mleko to nie jest określane jako mleko pełne, częściowo odtłuszczone lub odtłuszczone.

2. Nie naruszając przepisów pkt 1 lit. b) ppkt (ii) dozwolone są jedynie następujące zmiany:

(a) modyfikacja naturalnej zawartości tłuszczu przez usunięcie lub dodanie śmietanki lub dodanie mleka pełnego, mleka częściowo odtłuszczonego lub mleka odtłuszczonego – po to by spełnione zostały wymogi dotyczące zawartości tłuszczu określone dla mleka spożywczego;

(b) wzbogacenie mleka białkami mleka, solami mineralnymi lub witaminami;

(c) obniżenie zawartości laktozy przez konwersję na glukozę i galaktozę.

Modyfikacje składu mleka wymienione w lit. b) i c) są dopuszczalne tylko wtedy, gdy wzmianka o nich znajduje się na opakowaniu produktu, jest nieusuwalna, łatwa do zauważenia i czytelna. Niemniej jednak takie znakowanie nie zwalnia z obowiązku oznaczania wartości odżywczej, który to obowiązek został określony w dyrektywie Rady 90/496/EWG****. W przypadku gdy dodawane jest białko, zawartość białka we wzbogaconym mleku musi wynosić co najmniej 3,8 % (m/m).

Państwa członkowskie mogą jednak wprowadzić ograniczenia lub zakazać modyfikacji składu mleka, o których mowa w lit. b) i c).

3. Mleko spożywcze

(a) ma temperaturę zamarzania bliską średniej temperaturze zamarzania mleka surowego odnotowanej na obszarze pochodzenia odbieranego mleka;

(b) ma masę nie mniejszą niż 1 028 g/l w przypadku mleka zawierającego 3,5 % tłuszczu (m/m) w temperaturze 20°C lub równoważną wagę na litr w przypadku mleka mającego inną zawartość tłuszczu;

(c) zawiera co najmniej 2,9 % (m/m) białka w przypadku mleka zawierającego 3,5 % (m/m) tłuszczu lub równoważną zawartość w przypadku mleka o innej zawartości tłuszczu.

CZĘŚĆ V. PRODUKTY SEKTORÓW MIĘSA DROBIOWEGO

Niniejsza część załącznika stosuje się w przypadku wprowadzania do obrotu w Unii – w ramach działalności gospodarczej lub handlowej – niektórych rodzajów i prezentacji mięsa drobiowego, a także przetworów i produktów z mięsa drobiowego lub podrobów drobiu następujących gatunków:

- Gallus domesticus ,

- kaczek,

- gęsi,

- indyków,

- perliczek.

Niniejsze przepisy stosuje się również do mięsa drobiowego w solance, objętego kodem CN 0210 99 39.

I. Definicje

(1) „mięso drobiowe” oznacza mięso drobiowe nadające się do spożycia przez ludzi, które nie zostało poddane żadnej obróbce, z wyjątkiem schłodzenia;

(2) „świeże mięso drobiowe” oznacza mięso drobiowe nieusztywnione wskutek procesu wychładzania, które ma być utrzymywane przez cały czas w temperaturze nie niższej niż -2 °C i nie wyższej niż 4 °C. Państwa członkowskie mogą jednak ustalić inne wymogi odnośnie do temperatury rozbioru i przechowywania świeżego mięsa drobiowego w sklepach sprzedaży detalicznej lub na terenie przyległym do punktów sprzedaży, o ile rozbiór i przechowywanie służą wyłącznie bezpośredniej obsłudze konsumenta na miejscu;

(3) „mięso drobiowe mrożone” oznacza mięso drobiowe, które musi być zamrożone możliwie jak najszybciej w związku z wymogami normalnych procedur ubojowych i które ma być przechowywane przez cały czas w temperaturze nie wyższej niż –12 °C;

(4) „głęboko mrożone mięso drobiowe” oznacza mięso drobiowe, które ma być utrzymywane przez cały czas w temperaturze nie wyższej niż -18 °C, z zachowaniem tolerancji przewidzianej w dyrektywie 89/108/EWG****;

(5) „wyroby z mięsa drobiowego” oznaczają mięso drobiowe, w tym rozdrobnione mięso drobiowe, do którego dodano środki spożywcze, środki smakowe lub dodatki lub które zostało poddane procesom, które nie wystarczają, by zmienić wewnętrzną strukturę włókien mięśniowych mięsa;

(6) „wyroby ze świeżego mięsa drobiowego” oznaczają przetwory z mięsa drobiowego, do których produkcji wykorzystano świeże mięso drobiowe.

Państwa członkowskie mogą jednak ustanawiać nieco inne wymogi w odniesieniu do temperatury, stosowane przez jak najkrótszy niezbędny okres czasu i tylko w zakresie koniecznym do ułatwienia obróbki i rozbioru w fabryce podczas wytwarzania przetworów ze świeżego mięsa drobiowego;

(7) „produkt z mięsa drobiowego” oznacza produkt mięsny określony w pkt 7.1. załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 853/2004******, do którego produkcji wykorzystano mięso drobiowe.

CZĘŚĆ VI. TŁUSZCZE DO SMAROWANIA

Produkty wymienione w art. 112f nie mogą być dostarczane ani przekazywane bez przetworzenia ostatecznemu konsumentowi ani bezpośrednio, ani przez restauracje, szpitale, kantyny lub podobne zakłady, jeżeli nie spełniają one wymogów określonych w załączniku.

Nazwy handlowe tych produktów to nazwy umieszczone w niniejszej części.

Poniższe nazwy handlowe zastrzeżone są dla produktów określonych w ramach następujących kodów CN oraz o zawartości tłuszczu wynoszącej co najmniej 10 %, ale mniejszej niż 90 % według masy, a więc dla:

(a) tłuszczów mlecznych objętych kodem CN 0405 i ex2106;

(b) tłuszczów objętych kodem CN ex1517;

(c) tłuszczów złożonych z produktów roślinnych lub zwierzęcych objętych kodem CN ex 1517 i ex 2106.

Zawartość tłuszczu po wyłączeniu soli wynosi przynajmniej dwie trzecie suchej masy.

Jednakże normy te obowiązują wyłącznie w stosunku do produktów, które pozostają w stanie stałym w temperaturze 20 °C i które nadają się do smarowania.

Niniejszych definicji nie stosuje się do:

(a) nazw produktów, których dokładny charakter jest oczywisty ze względu na tradycyjne stosowanie, lub kiedy nazwy są używane w sposób oczywisty w celu opisania charakterystycznej jakości produktu;

(b) produktów skoncentrowanych (masło, margaryna, miksy) o zawartości co najmniej 90 % tłuszczu.

Grupa tłuszczów | Nazwy handlowe | Kategorie produktu |

Definicje | Uzupełniający opis kategorii ze wskazaniem procentowej zawartości tłuszczu według masy |

A. Tłuszcze mleczne Produkty w formie stałej, miękkiej emulsji, zasadniczo typu woda w oleju, pozyskiwane wyłącznie z mleka lub niektórych przetworów mlecznych; zasadniczym elementem ich wartości jest tłuszcz. Dodawane mogą być jednak także inne substancje niezbędne do ich produkcji, pod warunkiem że nie są one używane w celu zastąpienia – w całości ani w części – jakichkolwiek składników mleka. | 1. Masło 2.Masło o zawartości trzech czwartych tłuszczu (*) 3. Masło półtłuste (**) 4. Tłuszcz mleczny do smarowania X % | Produkt zawierający nie mniej niż 80 % i nie więcej niż 90 % tłuszczu mlecznego, nie więcej niż 16 % wody i nie więcej niż 2 % suchej masy beztłuszczowej mleka. Produkt zawierający nie mniej niż 60 % i nie więcej niż 62 % tłuszczu mlecznego. Produkt zawierający nie mniej niż 39 % i nie więcej niż 41 % tłuszczu mlecznego. Produkt zawierający następujące ilości tłuszczu mlecznego: - poniżej 39 %, - powyżej 41 %, ale poniżej 60 %, - powyżej 62 %, ale poniżej 80 %. |

B. Tłuszcze Produkty w formie stałej, miękkiej emulsji, zasadniczo typu woda w oleju, pozyskiwane ze stałych lub płynnych tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych nadających się do spożycia przez ludzi o zawartości tłuszczu mlecznego nie większej niż 3 % zawartości tłuszczu. | 1. Margaryna 2. Margaryna o zawartości trzech czwartych tłuszczu (***) 3. Margaryna półtłusta (****) 4. Tłuszcze do smarowania X % | Produkt otrzymywany z tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych i zawierający nie mniej niż 80 % i nie więcej niż 90 % tłuszczu. Produkt otrzymywany z tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych i zawierający nie mniej niż 60 % i nie więcej niż 62 % tłuszczu. Produkt otrzymywany z tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych i zawierający nie mniej niż 39 % i nie więcej niż 41 % tłuszczu. Produkt otrzymywany z tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych i zawierający następujące ilości tłuszczu: - poniżej 39 %, - powyżej 41 %, ale poniżej 60 %, - powyżej 62 %, ale poniżej 80 %. |

Grupa tłuszczów | Nazwy handlowe | Kategorie produktu |

Definicje | Uzupełniający opis kategorii ze wskazaniem procentowej zawartości tłuszczu według masy |

Tłuszcze złożone z produktów roślinnych lub zwierzęcych. Produkty w formie stałej, miękkiej emulsji, zasadniczo typu woda w oleju, pozyskiwane ze stałych lub płynnych tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych nadających się do spożycia przez ludzi, zawierające od 10 % do 80 % tłuszczu mlecznego w całkowitej zawartości tłuszczu. | 1. Miks (mix) tłuszczowy 2. Miks (mix) o zawartości trzech czwartych tłuszczu (*****) 3. Miks (mix) tłuszczowy półtłusty (******) 4. Miks (mix) tłuszczowy do smarowania X % | Produkt otrzymywany z mieszaniny tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych i zawierający nie mniej niż 80 % i nie więcej niż 90 % tłuszczu. Produkt otrzymywany z mieszanki tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych i zawierający nie mniej niż 60 % i nie więcej niż 62 % tłuszczu. Produkt otrzymywany z mieszanki tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych i zawierający nie mniej niż 39 % i nie więcej niż 41 % tłuszczu. Produkt otrzymywany z mieszanki tłuszczów roślinnych lub zwierzęcych i zawierający następujące ilości tłuszczu: - poniżej 39 %, - powyżej 41 %, ale poniżej 60 %, - powyżej 62 %, ale poniżej 80 %. |

(*) odpowiadające „smør 60” w języku duńskim. (**) odpowiadające „smør 40” w języku duńskim. (***) odpowiadające „margarine 60” w języku duńskim. (****) odpowiadające „margarine 40” w języku duńskim. (*****) odpowiadające „blandingsprodukt 60” w języku duńskim. (******) odpowiadające „blandingsprodukt 40” w języku duńskim. |

Uwaga: Tłuszcz mleczny jako składnik produktów wymienionych w niniejszej części może zostać zmieniony tylko w wyniku procesów fizycznych.

CZĘŚĆ VII OPISY I DEFINICJE OLIWY Z OLIWEK ORAZ OLIWY Z WYTŁOCZYN Z OLIWEK

Stosowanie opisów i definicji oliwy z oliwek oraz oliwy z wytłoczyn z oliwek określonych w niniejszej części jest obowiązkowe w odniesieniu do wprowadzenia do obrotu przedmiotowych produktów w Unii oraz, o ile to zgodne z obowiązkowymi międzynarodowymi przepisami, handlu z państwami trzecimi.

Wyłącznie oliwy, o których mowa w pkt 1 lit. a) i b), pkt 3 oraz pkt 6 niniejszej części mogą zostać wprowadzone do obrotu w sprzedaży detalicznej.

(1) Oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia

Oliwy uzyskane z owoców drzewa oliwnego wyłącznie przy pomocy mechanicznych lub innych fizycznych środków, w warunkach nieprowadzących do zmian w oliwie, które nie zostały poddane innej obróbce niż płukanie, dekantacja, odwirowanie lub filtrowanie, z wyłączeniem oliw uzyskanych przy użyciu rozpuszczalników lub środków wspomagających o działaniu chemicznym lub biochemicznym, lub w drodze procesu ponownej estryfikacji oraz jakichkolwiek mieszanek z oliwami innego rodzaju.

Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia jest klasyfikowana i opisywana wyłącznie w następujący sposób:

(a) Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia

Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia o zawartości wolnych kwasów, wyrażonej jako zawartość kwasu oleinowego, nie większej niż 0,8 g na 100 g, oraz o innych cechach charakterystycznych zgodnych z cechami ustalonymi dla tej kategorii.

(b) Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia

Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia o zawartości wolnych kwasów, wyrażonej jako zawartość kwasu oleinowego, nie większej niż 2 g na 100 g, oraz o innych cechach charakterystycznych zgodnych z cechami ustalonymi dla tej kategorii.

(c) Oliwa z oliwek typu lampante

Oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia, o zawartości wolnych kwasów, wyrażonej jako zawartość kwasu oleinowego, większej niż 2 g na 100 g, lub o innych cechach charakterystycznych zgodnych z cechami ustalonymi dla tej kategorii.

(2) Rafinowana oliwa z oliwek

Oliwa z oliwek uzyskana w drodze rafinacji oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia, o zawartości wolnych kwasów, wyrażonej jako zawartość kwasu oleinowego, nie większej niż 0,3 g na 100 g, oraz o innych cechach charakterystycznych zgodnych z cechami ustalonymi dla tej kategorii.

(3) Oliwa z oliwek – składająca się z rafinowanej oliwy z oliwek oraz oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia

Oliwa z oliwek uzyskana w drodze mieszania rafinowanej oliwy z oliwek oraz oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia innej niż oliwa z oliwek typu lampante, o zawartości wolnych kwasów, wyrażonej jako zawartość kwasu oleinowego, nie większej niż 1 g na 100 g, oraz o innych cechach charakterystycznych zgodnych z cechami ustalonymi dla tej kategorii.

(4) Surowa oliwa z wytłoczyn z oliwek

Oliwa uzyskana z wytłoczyn z oliwek w drodze obróbki przy pomocy rozpuszczalników lub środków fizycznych lub oliwa odpowiadająca oliwie z oliwek typu lampante, z wyjątkiem pewnych szczególnych cech, z wyłączeniem oliwy uzyskanej w drodze powtórnej estryfikacji oraz mieszanek z oliwami innego rodzaju, oraz o innych cechach charakterystycznych zgodnych z cechami ustalonymi dla tej kategorii.

(5) Rafinowana oliwa z wytłoczyn z oliwek

Oliwa uzyskana w drodze rafinacji surowej oliwy z wytłoczyn z oliwek o zawartości wolnych kwasów, wyrażonej jako zawartość kwasu oleinowego, nie większej niż 0,3 g na 100 g, oraz o innych cechach charakterystycznych zgodnych z cechami ustalonymi dla tej kategorii.

(6) Oliwa z wytłoczyn z oliwek

Oliwa uzyskana w drodze mieszania rafinowanej oliwy z oliwek oraz oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia innej niż oliwa z oliwek typu lampante, o zawartości wolnych kwasów, wyrażonej jako zawartość kwasu oleinowego, nie większej niż 1 g na 100 g, oraz o innych cechach charakterystycznych zgodnych z cechami ustalonymi dla tej kategorii.

Dodatek do części II załącznika XIIa

Strefy uprawy winorośli

Strefy uprawy winorośli są następujące:

(1) strefa uprawy winorośli A obejmuje:

a) w Niemczech: obszary uprawy winorośli inne niż obszary uprawy winorośli wymienione w pkt 2 lit. a);

b) w Luksemburgu: luksemburski region uprawy winorośli;

c) w Belgii, Danii, Irlandii, Niderlandach, Polsce, Szwecji i Zjednoczonym Królestwie: obszary uprawy winorośli w tych krajach;

d) w Republice Czeskiej: region uprawy winorośli Čechy;

(2) strefa uprawy winorośli B obejmuje:

a) w Niemczech: obszary położone w regionie Baden, na których znajdują się uprawy winorośli;

b) we Francji: obszary, na których znajdują się uprawy winorośli, które nie zostały wymienione w niniejszym załączniku, oraz te znajdujące się na terytoriach następujących departamentów:

- w Alzacji: Bas-Rhin, Haut-Rhin,

- w Lotaryngii: Meurthe-et-Moselle, Meuse, Moselle, Vosges,

- w Szampanii: Aisne, Aube, Marne, Haute-Marne, Seine-et-Marne,

- w Jurze: Ain, Doubs, Jura, Haute-Saône,

- w Sabaudii: Savoie, Haute-Savoie, Isère (Commune de Chapareillan),

- w Val de Loire: Cher, Deux-Sèvres, Indre, Indre-et-Loire, Loir-et-Cher, Loire-Atlantique, Loiret, Maine-et-Loire, Sarthe, Vendée, Vienne i obszary uprawy winorośli w okręgu Cosne-sur-Loire w departamencie Nièvre;

c) w Austrii: austriacki obszar uprawy winorośli;

d) w Republice Czeskiej: region uprawy winorośli Morava oraz obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 1 lit. d);

e) na Słowacji: obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach: Malokarpatská vinohradnícka oblastˇ, Južnoslovenská vinohradnícka oblastˇ, Nitrianska vinohradnícka oblastˇ, Stredoslovenská vinohradnícka oblastˇ, Východoslovenská vinohradnícka oblastˇ oraz obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 3 lit. f);

f) w Słowenii: obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach:

- w regionie Podravje: Štajerska Slovenija, Prekmurje,

- w regionie Posavje: Bizeljsko Sremič, Dolenjska i Bela krajina oraz obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 4 lit. d);

g) w Rumunii: obszar Podișul Transilvaniei;

(3) strefa uprawy winorośli C I obejmuje:

a) we Francji: obszary uprawy winorośli:

- w następujących departamentach: Allier, Alpes-de-Haute-Provence, Hautes-Alpes, Alpes-Maritimes, Ariège, Aveyron, Cantal, Charente, Charente-Maritime, Corrèze, Côte-d'Or, Dordogne, Haute-Garonne, Gers, Gironde, Isère (z wyjątkiem gminy Chapareillan), Landes, Loire, Haute-Loire, Lot, Lot-et-Garonne, Lozère, Nièvre (z wyjątkiem okręgu Cosne-sur-Loire), Puy-de-Dôme, Pyrénées-Atlantiques, Hautes-Pyrénées, Rhône, Saône-et-Loire, Tarn, Tarn-et-Garonne, Haute-Vienne, Yonne,

- obszary położone w okręgach Valence i Die w departamencie Drôme (z wyjątkiem kantonów Dieulefit, Loriol, Marsanne i Montélimar),

- w okręgu Tournon, w kantonach Antraigues, Burzet, Coucouron, Montpezat-sous-Bauzon, Privas, Saint-Etienne de Lugdarès, Saint-Pierreville, Valgorge i la Voulte-sur-Rhône w departamencie Ardèche;

b) we Włoszech: obszary uprawy winorośli w regionie Valle d’Aosta i prowincjach Sondrio, Bolzano, Trento i Belluno;

c) w Hiszpanii: obszary uprawy winorośli w prowincjach A Coruña, Asturias, Cantabria, Guipúzcoa i Vizcaya;

d) w Portugalii obszary uprawy winorośli w części regionu Norte, który odpowiada określonemu obszarowi wina „Vinho Verde” oraz „Concelhos de Bombarral, Lourinhã, Mafra e Torres Vedras” (za wyjątkiem „Freguesias da Carvoeira e Dois Portos”) należącemu do „Região viticola da Extremadura”;

e) na Węgrzech: wszystkie obszary uprawy winorośli;

f) na Słowacji: obszary uprawy winorośli w Tokajská Vinohradnícka oblast’;

g) w Rumunii, obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 2 lit. g) lub pkt 4 lit. f);

(4) strefa uprawy winorośli C II obejmuje:

a) we Francji: obszary uprawy winorośli:

- w następujących departamentach: Aude, Bouches-du-Rhône, Gard, Hérault, Pyrénées-Orientales (z wyjątkiem kantonów Olette i Arles-sur-Tech), Vaucluse,

- w części departamentu Var graniczącego na południu z północną granicą gmin Evenos, le Beausset, Sollies-Toucas, Cuers, Puget-Ville, Collobrières, La Garde-Freinet, Plan-de-la-Tour i Sainte-Maxime;

- w okręgu Nyons i kantonach Loriol-sur-Drôme w departamencie Drôme,

- w częściach departamentu Ardèche niewymienionych w pkt 3 lit. a);

b) we Włoszech: obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach: Abruzzo, Campania, Emilia-Romagna, Friuli-Venezia, Giulia, Lazio, Liguria, Lombardia (z wyłączeniem prowincji Sondrio), Marche, Molise, Piemonte, Toscana, Umbria, Veneto (z wyłączeniem prowincji Belluno), włączywszy wyspy należące do tych regionów, takie jak Elba oraz inne wyspy archipelagu należące do Toskanii, wyspy Ponziane, Capri i Ischia;

c) w Hiszpanii: obszary uprawy winorośli położone w następujących prowincjach:

- Lugo, Orense, Pontevedra,

- Ávila (z wyłączeniem okręgów administracyjnych, które pokrywają się z okręgiem administracyjnym (comarca) Cebreros, będącym okręgiem winiarskim), Burgos, León, Palencia, Salamanca, Segovia, Soria, Valladolid, Zamora,

- La Rioja,

- Álava,

- Navarra,

- Huesca,

- Barcelona, Girona, Lleida,

- w tej części prowincji Zaragoza, która znajduje się na północ od rzeki Ebro,

- w okręgach administracyjnych prowincji Tarragona objętych nazwą pochodzenia Penedés,

- w tej części prowincji Tarragona, która pokrywa się z okręgiem administracyjnym (comarca) Conca de Barberá, będącym okręgiem winiarskim;

d) w Słowenii: obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach: Brda lub Goriška Brda, Vipavska dolina lub Vipava, Kras i Slovenska Istra;

e) w Bułgarii: obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach: Dunawska Rawnina (Дунавска равнина), Czernomorski Rajon (Черноморски район), Rozova Dolina (Розова долина);

f) w Rumunii: obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach:

Dealurile Buzăului, Dealu Mare, Severinului oraz Plaiurile Drâncei, Colinele Dobrogei, Terasele Dunării, region południowy, w tym regiony piaszczyste i inne sprzyjające regiony;

(5) strefa uprawy winorośli C III a) obejmuje:

a) w Grecji: obszary uprawy winorośli położone w następujących nomoi: Florina, Imathia, Kilkis, Grevena, Larisa, Ioannina, Levkas, Akhaia, Messinia, Arkadia, Korinthia, Iraklio, Khania, Rethimni, Samos, Lasithi i wyspa Thira (Santorini);

b) na Cyprze: obszary uprawy winorośli położone na wzniesieniach powyżej 600 m;

c) w Bułgarii: obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 4 lit. e);

(6) strefa uprawy winorośli C III b) obejmuje:

a) we Francji: obszary uprawy winorośli:

- w departamentach Korsyki,

- w części departamentu Var położonej pomiędzy morzem a granicą gmin (które są także włączone) Evenos, Le Beausset, Solliès-Toucas, Cuers, Puget-Ville, Collobrières, La Garde-Freinet, Plan-de-la-Tour i Sainte Maxime,

- położone w kantonach Olette i Arles-sur-Tech w departamencie Pyrénées-Orientales;

b) we Włoszech: obszary uprawy winorośli położone w następujących regionach: Calabria, Basilicata, Apulia, Sardinia i Sicilia, włączywszy wyspy należące do tych regionów, takie jak Pantelleria i Lipari, Egadi oraz wyspy Pelagie;

c) w Grecji: obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 5 lit. a);

d) w Hiszpanii : obszary uprawy winorośli niewymienione w pkt 3 lit. c) lub pkt 4 lit. c);

e) w Portugalii: obszary uprawy winorośli położone w regionach niewymienionych w pkt 3 lit. d);

f) na Cyprze: obszary uprawy winorośli położone na wzniesieniach nieprzekraczających 600 m;

g) na Malcie: obszary upraw winorośli.

Wytyczenie granic terytoriów podlegających jednostkom administracyjnym, o których mowa w niniejszym załączniku, wynika z krajowych przepisów obowiązujących w dniu 15 grudnia 1981 r., dla Hiszpanii z krajowych przepisów obowiązujących w dniu 1 marca 1986 r., a dla Portugalii z krajowych przepisów obowiązujących w dniu 1 marca 1998 r.

Załącznik XIIbOrganizacje międzynarodowe, o których mowa w art. 112 b ust. 3

- Codex Alimentarius

- Europejska Komisja Gospodarcza Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Załącznik XIIc

Część I

WZBOGACANIE, ZAKWASZANIE I ODKWASZANIE W PEWNYCH OBSZARACH UPRAWY WINOROŚLI

A. Ograniczenia wzbogacania

1. W przypadku gdy warunki klimatyczne w pewnych obszarach uprawy winorośli, znajdujących się na terenie Unii, o których mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II, stworzyły taką konieczność, zainteresowane państwa członkowskie mogą zezwolić na zwiększenie naturalnej objętościowej zawartości alkoholu świeżych winogron, moszczu winogronowego, moszczu winogronowego w trakcie fermentacji, młodego wina w trakcie fermentacji oraz wina uzyskanego z odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 112i.

2 Zwiększenie naturalnej objętościowej zawartości alkoholu jest osiągane w drodze praktyk enologicznych, o których mowa w sekcji B, i nie przekracza następujących poziomów:

(a) 3 % obj. w strefie uprawy winorośli A, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II;

b) 2 % obj. w strefie uprawy winorośli B, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II;

c) 1,5 % obj. w strefie uprawy winorośli C, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II.

3 W latach, w których warunki klimatyczne byłyby wyjątkowo niekorzystne, państwa członkowskie mogą zwrócić się o zwiększenie limitów określonych w pkt 2 o 0,5 %. W odpowiedzi na taki wniosek Komisja na mocy uprawnień, o których mowa w art. 112o lit. d), przyjmuje akt wykonawczy w najkrótszym możliwym terminie. Komisja podejmie starania, aby podjąć decyzję w terminie czterech tygodni od złożenia wniosku.

B. Procesy wzbogacania

1. Zwiększenie naturalnej objętościowej zawartości alkoholu przewidziane w sekcji A jest dokonywane wyłącznie:

a) poprzez dodanie sacharozy, zagęszczonego moszczu winogronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego – w przypadku świeżych winogron, moszczu winogronowego w trakcie fermentacji oraz młodego wina w trakcie fermentacji;

b) poprzez dodanie sacharozy, zagęszczonego moszczu winogronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego lub poprzez częściowe zagęszczenie łącznie z osmozą odwrotną – w przypadku moszczu winogronowego;

c) poprzez częściowe zagęszczenie w wyniku schłodzenia – w przypadku wina.

2. Procesy, o których mowa w pkt 1, wykluczają się wzajemnie, jeżeli wino lub moszcz winogronowy wzbogaca się zagęszczonym moszczem winogronowym lub rektyfikowanym zagęszczonym moszczem winogronowym i wypłacana jest pomoc na mocy art. 103y.

3. Dodanie sacharozy, przewidziane w pkt 1 lit. a) i b), może być wykonane wyłącznie poprzez cukrzenie suche i tylko w następujących obszarach:

a) strefa uprawy winorośli A, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II;

b) strefa uprawy winorośli B, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II;

c) strefa uprawy winorośli C, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II;

z wyjątkiem winnic we Włoszech, Grecji, Hiszpanii i Portugalii, na Cyprze oraz winnic w departamentach francuskich podlegających jurysdykcji sądów apelacyjnych:

- Aix-en-Provence,

- Nîmes,

- Montpellier,

- Toulouse,

- Agen,

- Pau,

- Bordeaux,

- Bastia.

W drodze wyjątku wzbogacanie poprzez cukrzenie suche może zostać dozwolone przez organy krajowe we francuskich departamentach wymienionych powyżej. Francja niezwłocznie powiadamia Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszelkich przypadkach udzielenia takiego zezwolenia.

4. Dodanie zagęszczonego moszczu winogronowego lub rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego nie może zwiększać początkowej objętości świeżo tłoczonych winogron, moszczu winogronowego, moszczu winogronowego w trakcie fermentacji lub młodego wina w trakcie fermentacji o więcej niż 11 % w strefie uprawy winorośli A, 8 % w strefie uprawy winorośli B oraz 6,5 % w strefie uprawy winorośli C, o których mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II.

5. Zagęszczenie moszczu winogronowego lub wina poddanych procesom, o których mowa w pkt 1:

a) nie może skutkować zmniejszeniem początkowej objętości tych produktów o więcej niż 20 %;

b) niezależnie od sekcji A pkt 2 lit. c) nie może zwiększać naturalnej zawartości alkoholu tych produktów o więcej niż 2 % obj.

6. Procesy, o których mowa w pkt 1 i 5, nie zwiększają całkowitej objętościowej zawartości alkoholu świeżych winogron, moszczu gronowego, moszczu gronowego w trakcie fermentacji, młodego wina w trakcie fermentacji, lub wina:

a) w strefie uprawy winorośli A, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II – do ponad 11,5 % obj.;

b) w strefie uprawy winorośli B, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II – do ponad 12 % obj.;

c) w strefie uprawy winorośli C I, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II – do ponad 12,5 % obj.;

d) w strefie uprawy winorośli C II, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II – do ponad 13 %; oraz

e) w strefie uprawy winorośli C III, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II – do ponad 13,5 % obj.

7. W drodze odstępstwa od pkt 6 państwa członkowskie mogą:

a) w przypadku czerwonego wina podnieść górną granicę całkowitej zawartości alkoholu produktów, o których mowa w pkt 6, do 12 % obj. w strefie uprawy winorośli A i 12,5 % obj. w strefie uprawy winorośli B, o których mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II;

b) podnieść całkowitą objętościową zawartość alkoholu produktów, o których mowa w pkt 6, w przypadku produkcji win z nazwą pochodzenia do poziomu określonego przez państwa członkowskie.

C. Zakwaszanie i odkwaszanie

1. Świeże winogrona, moszcz winogronowy, moszcz winogronowy w trakcie fermentacji, młode wino w trakcie fermentacji oraz wino mogą być poddawane:

a) odkwaszaniu w strefach uprawy winorośli A, B i C I, o których mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II;

b) zakwaszaniu oraz odkwaszaniu w strefach uprawy winorośli C I, C II oraz C III a), o których mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II, nie naruszając przepisów pkt 7 niniejszej sekcji; lub

(c) zakwaszaniu w strefie uprawy winorośli C III b), o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II.

2. Zakwaszanie produktów innych niż wino, o których mowa w pkt 1, może być przeprowadzone wyłącznie do poziomu 1,50 g na litr wyrażonego jako kwas winowy lub 20 miliekwiwalentów na litr.

3. Zakwaszanie win może być przeprowadzone wyłącznie do poziomu 2,50 g na litr wyrażonego jako kwas winowy lub 33,3 miliekwiwalentów na litr.

4. Odkwaszanie win może być przeprowadzone wyłącznie do poziomu 1 g na litr wyrażonego jako kwas winowy lub 13,3 miliekwiwalentów na litr.

5. Moszcz winogronowy przeznaczony do zagęszczenia może być częściowo odkwaszony.

6. Niezależnie od pkt 1 w latach, w których warunki klimatyczne byłyby wyjątkowe, państwa członkowskie mogą zezwolić na zakwaszanie produktów, o których mowa w ust. 1, w strefach uprawy winorośli A i B, o których mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II, przy spełnieniu warunków, o których mowa w pkt 2 i 3 niniejszej sekcji.

7. Zakwaszanie i wzbogacanie, poza odstępstwami, które zostaną ustalone przez Komisję w drodze aktów delegowanych na mocy art. 112e ust. 1, oraz zakwaszanie i odkwaszanie tego samego produktu są procesami wzajemnie się wykluczającymi.

D. Procesy

1. Żaden z procesów, o których mowa w sekcjach B i C, za wyjątkiem zakwaszania oraz odkwaszania win, nie jest dozwolony, jeżeli nie jest przeprowadzany na warunkach określonych przez Komisję w drodze aktów delegowanych na mocy art. 112e ust. 1, w czasie gdy świeże winogrona, moszcz winogronowy, moszcz winogronowy w trakcie fermentacji lub młode wino w trakcie fermentacji są przekształcane w wino lub jakikolwiek inny napój przeznaczony do bezpośredniego spożycia przez ludzi, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. l), inny niż wino musujące lub gazowane wino musujące w strefie uprawy winorośli, gdzie zbierane były świeże winogrona używane w omawianej produkcji.

2. Zagęszczanie win dokonywane jest w strefie uprawy winorośli, gdzie zbierane były świeże winogrona używane w omawianej produkcji.

3. Zakwaszanie oraz odkwaszanie win odbywa się tylko w przedsiębiorstwie produkującym wino i tylko w strefie uprawy winorośli, gdzie zbierane były świeże winogrona używane w omawianej produkcji.

4. Właściwe organy powiadamiane są o zastosowaniu każdego z procesów, o których mowa w pkt 1, 2 i 3. Ta sama zasada obowiązuje odnośnie do ilości skoncentrowanego moszczu winogronowego lub rektyfikowanego skoncentrowanego moszczu winogronowego lub sacharozy przechowywanych w tym samym czasie i miejscu, co świeże winogrona, moszcz winogronowy, moszcz winogronowy w trakcie fermentacji oraz wino w zbiornikach, przez osoby fizyczne lub prawne lub grupy osób, a w szczególności producentów, jednostki zajmujące się butelkowaniem, przetwórców oraz handlowców, które określa Komisja w drodze aktów delegowanych na mocy art. 112e ust. 1. Powiadomienia o ilościach wymienionych powyżej produktów mogą jednak zostać zastąpione przez wpis do rejestru dóbr wchodzących i wychodzących ze stanu składowego.

5. Informacja o każdym z procesów, o których mowa w sekcjach B i C, zostaje zapisana w dokumencie towarzyszącym, jak przewidziano w art. 185c, na mocy którego produkty, które zostały poddane procesom, są wprowadzane do obiegu.

6. Wspomniane procesy nie są, oprócz sytuacji usprawiedliwionych wyjątkowymi warunkami klimatycznymi, prowadzone:

a) w strefie uprawy winorośli C, o której mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II – po dniu 1 stycznia;

b) w strefach uprawy winorośli A i B, o których mowa w dodatku do załącznika XIIa pkt II – po dniu 16 marca, oraz są przeprowadzane wyłącznie w przypadku produktów wytworzonych z winogron zebranych bezpośrednio przed tymi datami.

7. Niezależnie od pkt 6, zagęszczenie w wyniku chłodzenia oraz zakwaszanie i odkwaszanie wina mogą być stosowana w trakcie całego roku.

Część II

Ograniczenia

A. Zagadnienia ogólne

1. Wszystkie dozwolone praktyki enologiczne wykluczają dodawanie wody, z wyjątkiem konieczności zastosowania jej ze względu na konkretne wymogi techniczne.

2. Wszystkie dozwolone praktyki enologiczne wykluczają dodawanie alkoholu, z wyjątkiem praktyk związanych z otrzymywaniem świeżego moszczu winogronowego z fermentacją zatrzymaną przez dodanie alkoholu, wina likierowego, wina musującego, wina wzmocnionego do destylacji i wina półmusującego.

3. Wino wzmocnione do destylacji jest wykorzystywane wyłącznie do destylacji.

B. Świeże winogrona, moszcz winogronowy i sok winogronowy

1. Świeży moszcz winogronowy z fermentacją zatrzymaną przez dodanie alkoholu stosowany jest jedynie w fazie przygotowania produktów nieobjętych kodami CN 2204 10, 2204 21 i 2204 29. Pozostaje to bez uszczerbku dla surowszych przepisów, które państwa członkowskie mogą zastosować w odniesieniu do przygotowywania na swoim terytorium produktów nieobjętych kodami CN 2204 10, 2204 21 i 2204 29.

2. Sok winogronowy oraz zagęszczony sok winogronowy nie są przetwarzane na wino lub dodawane do wina. Nie są też poddawane fermentacji alkoholowej na terytorium Unii.

3. Przepisów pkt 1 i 2 nie stosuje się do produktów przeznaczonych do produkcji w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Polsce, produktów objętych kodem CN 2206 00, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie złożonej nazwy handlowej zawierającej słowo „wino”.

4. Moszcz winogronowy w trakcie fermentacji uzyskiwany z winogron suszonych jest wprowadzany na rynek tylko w celu produkcji win likierowych wyłącznie w regionach uprawy winorośli, gdzie takie wykorzystanie tych produktów było tradycyjnie stosowane w dniu 1 stycznia 1985 r., oraz w celu produkcji wina z przejrzałych winogron.

5. Z zastrzeżeniem podjęcia na mocy art. 43 ust. 2 TFUE innej decyzji zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii, świeże winogrona, moszcz winogronowy, moszcz winogronowy w trakcie fermentacji, zagęszczony moszcz winogronowy, rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy, moszcz winogronowy z fermentacją zatrzymaną przez dodanie alkoholu, sok winogronowy, zagęszczony sok winogronowy i wino lub mieszaniny wymienionych produktów pochodzące z krajów trzecich nie mogą być przetwarzane na produkty, o których mowa w niniejszym załączniku lub dodawane do takich produktów na terytorium Unii.

C. Mieszanie win

Z zastrzeżeniem podjęcia na mocy art. 43 ust. 2 TFUE innej decyzji zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii, kupażowanie wina pochodzącego z kraju trzeciego z winem pochodzącym z Unii oraz kupażowanie win pochodzących z państw trzecich jest zakazane na obszarze Unii.

D. Produkty uboczne

1. Nadmierne tłoczenie winogron jest zabronione. Państwa członkowskie decydują, uwzględniając warunki lokalne i techniczne, o minimalnej ilości alkoholu w wytłokach i osadzie drożdżowym po wytłoczeniu winogron.

O ilości alkoholu zawartej w tych produktach ubocznych decydują państwa członkowskie; wynosi ona co najmniej 5 % w odniesieniu do objętości alkoholu w wyprodukowanym winie.

2. Z wyjątkiem alkoholu, napojów spirytusowych i piquette, ani wino, ani żaden inny napój przeznaczony do bezpośredniego spożycia przez ludzi nie są produkowane z osadu drożdżowego winiarskiego lub z wytłoków winogronowych. Polewanie winem osadu lub wytłoków winogronowych lub wyciśniętego miąższu aszú jest dozwolone zgodnie z warunkami, które określa Komisja – w drodze aktów delegowanych na mocy art. 112e ust. 1 – w przypadku gdy praktyka ta jest tradycyjnie stosowana w produkcji »Tokaji fordítás« i »Tokaji máslás« na Węgrzech oraz »Tokajský forditáš« i »Tokajský mášláš« na Słowacji.

3. Tłoczenie osadu drożdżowego winiarskiego oraz ponowna fermentacja wytłoków winogronowych w celach innych niż destylacja lub produkcja piquette są zabronione. Filtrowanie i odwirowywanie osadu drożdżowego winiarskiego nie jest traktowane jako tłoczenie, jeśli uzyskane produkty są o solidnej i właściwej jakości handlowej.

4. Piquette, w przypadku gdy jego produkcja jest dozwolona w danym państwie członkowskim, jest używane tylko do destylacji lub spożycia w gospodarstwie domowym producenta wina.

5. Bez uszczerbku dla możliwości decydowania przez państwa członkowskie o wymogu usuwania produktów ubocznych za pomocą destylacji, każda osoba fizyczna lub osoba prawna lub grupy osób, w których posiadaniu znajdują się produkty uboczne, są zobowiązane do ich usunięcia na warunkach, które określa Komisja – w drodze aktów delegowanych – na mocy art. 112e ust. 1.

* Dz.U. L 109 z 6.5.2000, s. 29.

** Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.

*** Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 21.

**** Dz.U. L 276 z 6.10.1990, s. 40.

***** Dz.U. L 40 z 11.2.1989, s. 34.

****** Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 55.

”[pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic][pic]

[1] Uzupełnienie do projektu protokołu; 2720. posiedzenie Rady Unii Europejskiej (Rolnictwo i Rybołówstwo) z 20.3.2006 r. (7702/06 ADD1).

[2] COM(2008) 641 z 15.10.2008 r.

[3] COM(2009) 234 z 28.5.2009 r.

[4] Rozporządzenie Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12), którym uchylono i zastąpiono rozporządzenie (EWG) nr 2081/92. Systemy oznaczeń geograficznych ustanowiono także w sektorze winiarskim oraz w odniesieniu do napojów spirytusowych i win aromatyzowanych.

[5] Rozporządzenie Rady (WE) nr 509/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie produktów rolnych i środków spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami (Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 1 -11).

[6] COM (2010) 672 wersja ostateczna z 18.11.2010 r.

[7] COM(2010) 2020 z 3.3.2010 r.

[8] Od 15 października do 31 grudnia 2008 r.

[9] Por. http://register.consilium.europa.eu/pdf/en/09/st10/st10722.en09.pdf

[10] http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=TA&reference=P7-TA-2010-0088&language=EN&ring=A7-2010-0029

[11] http://eescopinions.eesc.europa.eu/EESCopinionDocument.aspx?identifier=ces\int\int306\ces1349-2010_ac.doc&language=PL

[12] http://coropinions.cor.europa.eu/CORopinionDocument.aspx?identifier=cdr\deve-iv\dossiers\deve-iv-048\cdr315-2009_fin_ac.doc&language=EN

[13] Umowa lizbońska w sprawie ochrony nazw pochodzenia i ich międzynarodowych rejestracji (1958)

[14] Każde stowarzyszenie producentów lub przetwórców, których praca dotyczy tego samego produktu, niezależnie od jego składu lub formy prawnej.

[15] Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 45.

[16] Dz.U. L 10 z 12.1.2002, s. 47.

[17] Dz.U. C …, s. ...

[18] Dz.U. C …, s.

[19] COM(2009) 234 z 28.5.2009

[20] Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 45

[21] Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1.