EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 02004D0090-20040101
Commission Decision of 23 December 2003 on the technical prescriptions for the implementation of Article 3 of Directive 2003/102/EC of the European Parliament and of the Council relating to the protection of pedestrians and other vulnerable road users before and in the event of a collision with a motor vehicle and amending Directive 70/156/EEC (notified under document number C(2003) 5041) (Text with EEA relevance) (2004/90/EC)
Consolidated text: Decyzja Komisji z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie przepisów technicznych dotyczących wykonania art. 3 dyrektywy 2003/102/WE Parlamentu Europejskiego i Rady odnoszącej się do ochrony pieszych i innych niechronionych użytkowników dróg przed i w razie zderzenia z pojazdem silnikowym i zmieniającej dyrektywę 70/156/EWG (notyfikowana jako dokument nr C(2003) 5041) (Tekst mający znaczenie dla EOG) (2004/90/WE)
Decyzja Komisji z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie przepisów technicznych dotyczących wykonania art. 3 dyrektywy 2003/102/WE Parlamentu Europejskiego i Rady odnoszącej się do ochrony pieszych i innych niechronionych użytkowników dróg przed i w razie zderzenia z pojazdem silnikowym i zmieniającej dyrektywę 70/156/EWG (notyfikowana jako dokument nr C(2003) 5041) (Tekst mający znaczenie dla EOG) (2004/90/WE)
2004D0090 — PL — 01.01.2004 — 000.001
Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość
DECYZJA KOMISJI z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie przepisów technicznych dotyczących wykonania art. 3 dyrektywy 2003/102/WE Parlamentu Europejskiego i Rady odnoszącej się do ochrony pieszych i innych niechronionych użytkowników dróg przed i w razie zderzenia z pojazdem silnikowym i zmieniającej dyrektywę 70/156/EWG (notyfikowana jako dokument nr C(2003) 5041) (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 031, 4.2.2004, p.21) |
sprostowane przez:
DECYZJA KOMISJI
z dnia 23 grudnia 2003 r.
w sprawie przepisów technicznych dotyczących wykonania art. 3 dyrektywy 2003/102/WE Parlamentu Europejskiego i Rady odnoszącej się do ochrony pieszych i innych niechronionych użytkowników dróg przed i w razie zderzenia z pojazdem silnikowym i zmieniającej dyrektywę 70/156/EWG
(notyfikowana jako dokument nr C(2003) 5041)
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(2004/90/WE)
KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając dyrektywę 2003/102/WE Parlamentu Europejskiego i Rady odnoszącą się do ochrony pieszych i innych niechronionych użytkowników dróg przed i w razie zderzenia z pojazdem silnikowych i zmieniającą dyrektywę 70/156/EWG ( 1 ), w szczególności jej art. 3,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
Dyrektywa 2003/102/WE określa podstawowe wymagania w formie testów oraz wartości granicznych dotyczących wspólnotowej homologacji typów pojazdów silnikowych, w odniesieniu do ochrony pieszych. |
(2) |
Na mocy tej dyrektywy, w celu zapewnienia jej jednolitego stosowania przez właściwe organy Państw Członkowskich, należy określić przepisy techniczne niezbędne do przeprowadzania testów określonych w sekcji 3.1 lub 3.2 załącznika I do niniejszej dyrektywy. |
(3) |
Testy te są wykonywane w oparciu o prace naukowe przeprowadzone przez Europejski Komitet ds. Bezpieczeństwa Pojazdów (EEVC); przepisy techniczne dotyczące przeprowadzania testów powinny również uwzględniać zalecenia Komitetu, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
Przepisy techniczne konieczne do wykonania testów określonych w sekcji 3.1 i 3.2 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE są zawarte w Załączniku do niniejszej decyzji.
Artykuł 2
Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2004 r.
Artykuł 3
Niniejsza decyzja skierowana jest do Państw Członkowskich.
ZAŁĄCZNIK
SPIS TREŚCI
CZĘŚĆ I |
||
1. |
Informacje ogólne |
|
2. |
Definicje |
|
CZĘŚĆ II |
||
Rozdział I |
Warunki ogólne |
|
Rozdział II |
Testy uderzenia dolnej części nogi w zderzak |
|
Rozdział III |
Testy uderzenia górnej części nogi w zderzak |
|
Rozdział IV |
Testy uderzenia górnej części nogi w krawędź czołową maski |
|
Rozdział V |
Testy uderzenia głowy dziecka/niskiej osoby dorosłej w grzbiet maski |
|
Rozdział VI |
Testy uderzenia głowy osoby dorosłej w szybę przednią |
|
Rozdział VII |
Testy uderzenia głowy dziecka/osoby dorosłej w grzbiet maski |
|
DODATEK I |
||
1. |
Wymagania homologacyjne |
|
2. |
Udar dolnej części nogi |
|
3. |
Udar górnej części nogi |
|
4. |
Udar głowy |
CZĘŚĆ I
1. Informacje ogólne
Podczas wykonywania opisanych w niniejszej części pomiarów w pojeździe pojazd powinien być ustawiony w zwykłej pozycji do jazdy, zgodnie z opisem zawartym w pkt 2.3. Jeżeli w pojeździe jest umieszczony znak, maskotka lub inna konstrukcja, która odgina się lub cofa pod działaniem nisko przyłożonego obciążenia, obciążenie takie stosuje się przed i/lub podczas wykonywania pomiarów. Element pojazdu, który mógłby zmienić kształt lub położenie, np. wysuwany reflektor, inny niż element zawieszenia lub urządzenie aktywne służące do ochrony pieszych, należy ustawić w pozycji uważanej przez instytuty zajmujące się przeprowadzaniem testu, w porozumieniu z producentem, za najwłaściwszą przy dokonywaniu tych pomiarów.
2. Definicje
Do celów niniejszej decyzji:
2.1 |
„Typ pojazdu” oznacza kategorię pojazdów, których elementy znajdujące się przed słupkami A nie różnią się pod względem: — struktury, — podstawowych wymiarów, — materiałów powierzchni zewnętrznych pojazdu, — rozmieszczenia komponentów (zewnętrznych lub wewnętrznych), o ile można uznać, że wpływają one negatywnie na wyniki testów uderzeniowych określonych w części II. Pojazdy kategorii N1 opisanej jako kategorii pochodnej w stosunku do kategorii M1, to te pojazdy kategorii N1, których elementy znajdujące się przed słupkami A mają tę samą ogólną strukturę i kształt co pojazdy istniejącej wcześniej kategorii M1. |
2.2 |
„Podstawowe znaki odniesienia” oznaczają otwory, powierzchnie, znaki i oznaczenia identyfikacyjne umieszczone na nadwoziu pojazdu. Typ stosowanego znaku odniesienia i ustawienie pionowe (Z) każdego znaku względem podłoża ustala producent pojazdu, zgodnie z aktualnymi warunkami określonymi w pkt 2.3. Znaki te należy wybierać w sposób umożliwiający łatwe sprawdzenie odległości od podłoża tyłu i przodu pojazdu podczas jazdy, a także położenia pojazdu. Jeżeli podstawowe znaki odniesienia znajdują się w promieniu ± 25 mm od punktu konstrukcyjnego w osi pionowej (Z), punkt konstrukcyjny jest uważany za zwykłą odległość od podłoża podczas jazdy. ►C1 Jeśli warunek ten nie jest spełniony, należy ustawić pojazd w punkcie konstrukcyjnym lub poprawić wszystkie kolejne pomiary i wykonać testy w celu przeprowadzenia symulacji ustawienia pojazdu w punkcie konstrukcyjnym. ◄ |
2.3 |
„Zwykłe położenie podczas jazdy” to położenie pojazdu znajdującego się w ruchu i ustawionego na podłożu, przy czym ciśnienie w oponach powinno odpowiadać ciśnieniu zalecanemu, a koła przednie powinny znajdować się w pozycji do jazdy na wprost. Pojazd powinien posiadać maksymalną ilość płynów potrzebnych do działania oraz pełne standardowe wyposażenie dostarczone przez producenta, a także obciążenie o masie 75 kg umieszczone na fotelu kierowcy i obciążenie o masie 75 kg na przednim fotelu pasażera, zaś zawieszenie powinno być ustawione do jazdy z prędkością 40 km/h lub 35 km/h w normalnych warunkach jazdy, określonych przez producenta (szczególnie w przypadku pojazdów posiadających aktywne zawieszenie lub urządzenie służące do automatycznego poziomowania). |
2.4 |
„Poziom odniesienia podłoża” to płaszczyzna pozioma, równoległa do poziomu podłoża, będąca poziomem podłoża w odniesieniu do pojazdu będącego w stanie spoczynku na płaskiej powierzchni, z włączonym hamulcem ręcznym i w zwykłej pozycji do jazdy. |
2.5 |
„Zderzak” to przedni, dolny i zewnętrzny element pojazdu. Zderzak zawiera elementy, których celem jest ochrona pojazdu podczas kolizji czołowej z innym pojazdem przy małej prędkości, a także elementy z nim połączone. Wysokość odniesienia oraz granice boczne zderzaka wyznaczają narożniki oraz linie odniesienia zderzaka określone w pkt 2.5.1 - 2.5.5.
|
2.6 |
„Czoło zderzaka”, dla dowolnej części samochodu, to odległość pozioma pomiędzy górną linią odniesienia zderzaka opisaną w punkcie 2.5.1, a linią odniesienia krawędzi czołowej maski określoną w punkcie 2.9.2. |
2.7 |
„Górna powierzchnia czołowa” to element zewnętrzny obejmujący górną powierzchnię wszystkich elementów zewnętrznych, z wyjątkiem: szyby przedniej, słupków A oraz elementów znajdującej się za nimi. Powierzchnia ta obejmuje m.in.: maskę, błotniki, belkę deski rozdzielczej, pióro wycieraczki oraz dolną ramę szyby przedniej. |
2.8 |
„Odległość zawinięcia 1 000 mm” to linia wyznaczona na górnej powierzchni czołowej jednym końcem taśmy elastycznej o długości 1 000 mm, którą należy ustawić w płaszczyźnie pionowej wzdłuż osi samochodu oraz poprzecznie do czoła maski i zderzaka. Wykonanie tej czynności wymaga napięcia taśmy, przy czym jeden jej koniec musi się stykać z podłożem, a taśmę należy trzymać pionowo poniżej czoła zderzaka, natomiast drugi koniec ma się stykać z górną powierzchnią czołową (patrz rys. 3). Pojazd powinien być ustawiony w normalnej pozycji do jazdy. Do wyznaczenia odległości „zawinięcia”1 500 i 2 100 mm należy zastosować podobne procedury oraz inne taśmy o odpowiedniej długości. |
2.9 |
„Grzbiet maski” to obszar, którego granice wyznaczają następujące elementy: a) linia odniesienia krawędzi czołowej maski, zgodnie z opisem znajdującym się w pkt 2.9.2; b) boczne linie odniesienia maski, zgodnie z opisem znajdującym się w pkt 2.9.4; c) tylna linia odniesienia maski, zgodnie z opisem znajdującym się w pkt 2.9.7.
|
2.10 |
„Kryterium pracy głowy (HPC)” oblicza się na podstawie wypadkowej wyniku zapisów czasu przyspieszeniomierza, jako wartości maksymalnych uzyskanych w następującym równaniu (ze zmiennymi t1 i t2):
gdzie: „a” jest przyspieszeniem uzyskanym jako wielokrotność przyspieszenia ziemskiego „g”, natomiast „t1” oraz „t2” są dwoma momentami w czasie (wyrażonymi w sekundach) zmierzonymi podczas zderzenia, oznaczającymi początek i koniec zapisu, w którym wartość HPC jest maksymalna. Podczas obliczania wartości maksymalnej, wartości HPC, dla których przedział czasowy (t1 – t2) jest większy niż 15 ms, są pomijane. |
2.11 |
„Szyba przednia” to przednie oszklenie pojazdu, spełniające wszystkie odpowiednie wymogi zawarte w załączniku I do dyrektywy UE 77/649/EWG.
|
Rys. 1a
Wyznaczenie górnej linii odniesienia zderzaka
Rys. 1b
Wyznaczenie dolnej linii odniesienia zderzaka
Rys. 2
Wyznaczenie położenia narożnika zderzaka
Rys. 3
Wyznaczenieodległości „zawinięcia”
Rys.4
Wyznaczenie linii odniesienia krawędzi czołowej maski
Rys. 5
Wyznaczenie bocznej linii odniesienia maski
Rys. 6
Wyznaczenie punktu odniesienia narożnika; punkt przecięcia się linii odniesienia krawędzi czołowej maski z boczną linią odniesienia maski
Rys. 7
Wyznaczenie tylnej linii odniesienia maski
Rys. 8
Projekt i oznaczenia wzorca stosowane do połączenia tylnej i bocznej linii odniesienia maski
Rys. 9
Widok z góry tylnego narożnika maski – przedłużenie tylnej linii odniesienia maski do zetknięcia z boczną linią odniesienia maski na łuku obwodu wzorca
Rys. 10
Wyznaczenie tylnej linii odniesienia szyby przedniej
CZĘŚĆ II
ROZDZIAŁ I
Warunki ogólne
1. Pojazd kompletny
1.1 |
Testy kompletnych pojazdów są wykonywane przy zachowaniu warunków podanych w ust. 1.1.1, 1.1.2 i 1.1.3.
|
2. Podukład pojazdu
2.1 |
W przypadku gdy do testów dostarczany jest tylko podukład pojazdu, podukład ten musi spełniać warunki wymienione w ust. 2.1.1, 2.1.2, 2.1.3 i 2.1.4.
|
ROZDZIAŁ II
Testy uderzenia dolnej części nogi w zderzak
1. Zakres
Niniejsza procedura testowa ma zastosowanie do wymagań zawartych w sekcjach 3.1 i 3.2 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE.
2. Informacje ogólne
2.1 |
Udar dolnej części nogi do testów uderzenia w zderzak, powinien, w momencie zderzenia, znajdować się w „locie swobodnym”. Do swobodnego lotu udar należy zwolnić w takiej odległości od pojazdu, aby zetknięcie udaru z układem napędowym podczas jego odbicia nie wpływało na wyniki testu. |
2.2 |
Udar może być napędzany powietrzem, sprężyną lub hydraulicznie albo za pomocą innych środków, które mogą dać taki sam efekt. |
3. Specyfikacja testu
3.1 |
Celem testu jest zapewnienie spełnienia wymagań podanych w ust. 3.1.1.1 i 3.2.1.1 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE. |
3.2 |
Należy przeprowadzić co najmniej trzy testy uderzenia zderzaka w dolną część nogi, z których każde ma mieć miejsce na środku oraz na zewnętrznych trzecich częściach zderzaka, w miejscach ocenionych jako miejsca o największym prawdopodobieństwie spowodowania obrażenia. Testy powinny obejmować różne rodzaje konstrukcji, w przypadku gdy różnią się one w całym badanym obszarze. Miejsca wybrane do testu powinny znajdować się w odległości co najmniej 132 mm od siebie oraz co najmniej 66 mm do wewnątrz od wyznaczonych narożników zderzaka. Te odległości minimalne należy wyznaczyć za pomocą taśmy elastycznej, rozciągniętej wzdłuż zewnętrznej powierzchni pojazdu. W raporcie z testu należy wskazać miejsca przeprowadzenia testu przez laboratoria. |
3.3 |
Producenci mogą ubiegać się o zwolnienie dotyczące strefy wyłączonej dla usuwalnego haka holowniczego. |
3.4 |
Metoda testowania 3.4.1 Aparatura do testów
3.4.2 Procedura testowa
|
4. Udar dolnej części nogi
4.1 |
Średnica kości udowej i piszczeli wynosi 70 ± 1 mm, przy czym obie kości są pokryte pianką imitującą „ciało” i skórę. Zastosowana pianka imitująca skórę jest pianką ConforTM typu CF-45, o grubości 25 mm. Skóra o grubości 6 mm jest wykonana z pianki z neoprenu obłożonej z obu stron materiałem nylonowym o grubości 0,5 mm. |
4.2 |
„Środek kolana” to punkt, w którym następuje faktyczne zgięcie kolana. „Kość udowa” to wszystkie komponenty lub części komponentów (w tym ciało, warstwa skóry, amortyzator, oprzyrządowanie oraz klamry, krążki i inne elementy dołączone do udaru w celu uruchomienia go) znajdujące powyżej poziomu środka kolana. „Piszczel” to wszystkie komponenty lub części komponentów (w tym: ciało, warstwa skóry, amortyzator, oprzyrządowanie oraz klamry, krążki i inne elementy dołączone do udaru w celu jego uruchomienia) znajdujące się poniżej poziomu środka kolana. Należy zauważyć, że piszczel, zgodnie z podaną definicją, uwzględnia masę stopy i inne elementy. |
4.3 |
Całkowita masa kości udowej i piszczeli wynosi odpowiednio 8,6 ± 0,1 kg i 4,8 ± 0,1 kg, natomiast łączna masa udaru wynosi 13,4 ± 0,2 kg. Środek ciężkości kości udowej i piszczeli znajduje się w odległości odpowiednio 217 ± 10 mm i 233 ± 10 mm od środka kolana. Moment bezwładności kości udowej i piszczeli wokół osi poziomej przechodzącej przez odpowiedni środek ciężkości i prostopadłej do kierunku zderzenia wynosi odpowiednio 0,127 ± 0,010 kg/m2 i 0,120 ± 0,010 kg/m2. |
4.4 |
Na piszczeli, po stronie nienarażonej na uderzenie, w odległości 66 ± 5 mm poniżej środka stawu kolanowego, montuje się przyspieszeniomierz jednoosiowy, przy czym jego czuła oś jest ustawiona w kierunku uderzenia. |
4.5 |
Udar jest wyposażony w oprzyrządowanie umożliwiające pomiar kąta zgięcia oraz przesunięcia kości udowej w stosunku do piszczeli przy ścinaniu. |
4.6 |
W układzie przesunięcia przy ścinaniu montuje się amortyzator. Można go zamontować w dowolnym miejscu wewnątrz lub na tylnej ściance udaru. Właściwości amortyzatora zapewniają spełnienie przez udar wymagań w zakresie zarówno statycznego, jak i dynamicznego przesunięcia przy ścinaniu, a także zapobiegają nadmiernym drganiom układu przesunięcia przy ścinaniu. |
Rys. 1
Udar dolnej części nogi z warstwą skóry i pianki
Rys. 2
Testy uderzenia dolnej części nogi w zderzak w kompletnym pojeździe znajdującym się w normalnej pozycji do jazdy (z lewej) oraz w kompletnym pojeździe lub podukładach zamontowanych na podporach (z prawej)
Rys. 3
Tolerancja dla kątów dla udaru dolnej części nogi podczas pierwszego uderzenia
ROZDZIAŁ III
Testy uderzenia górnej części nogi w zderzak
1. Zakres
Niniejsza procedura testowania ma zastosowanie do wymagań zawartych w sekcjach 3.1 i 3.2 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE.
2. Informacje ogólne
2.1 |
Udar górnej części nogi, stosowany w testach uderzenia w zderzak, montuje się w układzie napędowym, przy zastosowaniu łącza ograniczającego moment obrotowy w celu uniknięcia dużych obciążeń poza środkiem mogących spowodować uszkodzenie układu prowadzenia. Układ prowadzenia wyposaża się w prowadnice o małym współczynniku tarcia, odporne na obciążenie pozaosiowe i umożliwiające udarowi, podczas zderzenia z pojazdem, ruch wyłącznie w określonym kierunku uderzenia. Prowadnice zapobiegają ruchowi w innych kierunkach, w tym obrotowi wokół dowolnej osi. |
2.2 |
Udar może być napędzany powietrzem, sprężyną lub hydraulicznie, albo przy zastosowaniu innych środków, które mogą dać taki sam efekt. |
3. Specyfikacja testu
3.1 |
Celem testu jest zapewnienie spełnienia wymagań zawartych w ust. 3.1.1.2 i 3.2.1.2 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE. |
3.2 |
Testy uderzenia górnej części nogi w zderzak są przeprowadzane w miejscach wybranych w ust. 3.2 rozdziału II niniejszej części, jeśli odległość krawędzi dolnej zderzaka od podłoża w miejscu testu wynosi ponad 500 mm, a producent postanawia wykonać test uderzenia górnej części nogi zamiast testu uderzenia dolnej części nogi. W wyjątkowych przypadkach i wyłącznie w odniesieniu do procedury testowej stosowanej zgodnie z pkt 3.1.1.2 załącznika I do dyrektywy, producenci mogą ubiegać się o wyłączenie ze stosowania tego testu alternatywnego wobec pojazdów o odległości dolnej krawędzi zderzaka od podłoża mniejszej niż 500 mm. |
3.3 |
Producenci mogą ubiegać się o wyłączenie ze strefy zwolnionej dla usuwalnego haka holowniczego. |
3.4 |
Metoda testowania 3.4.1 Aparatura do testów
3.4.2 Procedura testowania
|
4. Udar górnej części nogi
4.1 |
Łączna masa udaru górnej części nogi, wraz z elementami napędu i układu prowadzenia stanowiącymi część udaru podczas zderzenia, wynosi 9,5 ± 0,1 kg. Masę udaru górnej części nogi można regulować w stosunku do tej wartości do ± 1 kg, pod warunkiem że wymagana prędkość zderzenia również ulegnie zmianie, zgodnie z poniższym wzorem:
gdzie: V = prędkość zderzenia [m/s] M = masa [kg], mierzona z dokładnością powyżej ± 1 %. |
4.2 |
Łączna masa elementu czołowego i innych elementów umiejscowionych przed układami przetwornika obciążenia, w tym tych części układów przetwornika obciążenia, które są umiejscowione przed tymi elementami aktywnymi, z wyłączeniem pianki i skóry, wynosi 1,95 ± 0,05 kg. |
4.3 |
W testach stosuje się dwa arkusze pianki ConforTM typu CF-45, o grubości 25 mm. Skóra, wykonana z włókna wzmocnionego arkuszem gumy, ma grubość 1,5 mm. Pianka i skóra gumowa ważą łącznie 0,6 ± 0,1 kg (z wyłączeniem wszelkich wzmocnień, mocowań itp., stosowanych do przymocowania tylnych brzegów skóry gumowej do elementu tylnego). Pianka i skóra gumowa są zawinięte do tyłu, przy czym skóra jest przymocowana do elementu tylnego za pomocą rozpórek, tak aby jej boczne części były względem siebie równoległe. Rozmiar i kształt pianki są takie, aby pomiędzy nią i komponentami znajdującymi się za elementem czołowym był zachowany odpowiedni odstęp uniemożliwiający powstawanie znaczących ścieżek obciążenia pomiędzy pianką i tymi komponentami. |
4.4 |
Pomiaru naprężenia elementu czołowego umożliwiającego ustalenie momentów gnących dokonuje się w trzech miejscach, jak pokazano na rys. 4a, przy czym dla każdego miejsca stosuje się oddzielny kanał. Mierniki naprężenia umieszcza się na tylnej części elementu czołowego udaru. Dwa zewnętrzne mierniki naprężenia są położone w odległości 50 ± 1 mm od osi symetrii udaru. Środkowy miernik naprężenia umieszcza się na osi symetrii, z tolerancją ± 1 mm. |
4.5 |
Łącze ograniczające moment obrotowy ustawia się w taki sposób, aby oś wzdłużna elementu czołowego była prostopadła do osi układu prowadzenia, z tolerancją ± 2o, przy czym moment sił tarcia łącza wynosi co najmniej 650 Nm. |
4.6 |
Środek ciężkości tych elementów udaru, które znajdują się z przodu w stosunku do łącza ograniczającego moment obrotowy, w tym zamontowanych obciążników, znajduje się na osi wzdłużnej udaru, z tolerancją ± 10 mm. |
4.7 |
Odległość między osiami przetworników obciążenia wynosi 310 ± 1 m, a średnica elementu czołowego 50 ± 1 mm. |
Rys. 4a
Udar górnej części nogi
ROZDZIAŁ IV
Testy uderzenia górnej części nogi w krawędź czołową maski
1. Zakres
Niniejsza procedura testowania ma zastosowanie do wymagań zawartych w sekcjach 3.1 i 3.2 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE.
2. Informacje ogólne
2.1 |
Dla potrzeb testu krawędzi czołowej maski, w celu uniknięcia dużych obciążeń w miejscach innych niż centralne, które mogą spowodować uszkodzenie układu prowadzenia, udar górnej części nogi montuje się w układzie napędowym przy pomocy łącza ograniczającego moment obrotowy. Układ prowadzenia wyposaża się w prowadnice o niskim współczynniku tarcia, odporne na obciążenie pozaosiowe, umożliwiające udarowi, podczas zderzenia z pojazdem, ruch wyłącznie w określonym kierunku uderzenia. Prowadnice uniemożliwiają ruch w innych kierunkach, w tym obrót wokół dowolnej osi. |
2.2 |
Udar może być napędzany powietrzem, sprężyną lub hydraulicznie, albo za pomocą innych środków, które mogą dać taki sam efekt. |
3. Specyfikacja testu
3.1 |
Celem testu jest zapewnienie spełnienia wymagań podanych w pkt 3.1.3 i 3.2.3 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE. |
3.2 |
Przeprowadza się co najmniej trzy testy uderzenia górnej części nogi w zderzak, na środku oraz na zewnętrznych trzecich częściach zderzaka, w miejscach ocenionych jako pozycje o największym prawdopodobieństwie spowodowania obrażenia. Jednakże miejsce uderzenia w każdej trzeciej części wybiera się w taki sposób (jeśli takie miejsce istnieje), aby wymagana energia kinetyczna zderzenia określona w pkt 3.4.2.7 przekroczyła wartość 200 J. Testy obejmują różne typy konstrukcji, w przypadku gdy różnią się one w całym badanym obszarze. Miejsca wybrane do testu znajdują się w odległości co najmniej 150 mm od siebie oraz co najmniej 75 mm do wewnątrz w stosunku do wyznaczonych punktów odniesienia narożnika. Te odległości minimalne wyznacza się za pomocą taśmy elastycznej, rozciągniętej wzdłuż zewnętrznej powierzchni pojazdu. W raporcie z testu wskazuje się miejsca testowane przez laboratoria. |
3.3 |
Wszystkie standardowe urządzenia mocowane z przodu pojazdu znajdują się na swoim miejscu. |
3.4 |
Metoda testowania 3.4.1 Aparatura do testów
3.4.2 Procedura testowa
|
4. Udar górnej części nogi
4.1 |
Łączna masa elementu czołowego i innych elementów znajdujących się przed układami przetwornika obciążenia, w tym części układów przetwornika obciążenia umiejscowionych przed elementami aktywnymi, z wyłączeniem pianki i skóry, wynosi 1,95 ± 0,05 kg. |
4.2 |
Należy zastosować dwa arkusze pianki ConforTM typu CF-45, o grubości 25 mm. Skóra, wykonana z włókna wzmocnionego arkuszem gumy, ma grubość 1,5 mm. Pianka i skóra gumowa ważą łącznie 0,6 ± 0,1 kg (z wyłączeniem wszelkich wzmocnień, mocowań itp., stosowanych do przymocowania tylnych brzegów skóry gumowej do elementu tylnego). Pianka i skóra gumowa są zawinięte do tyłu, z bocznymi częściami skóry przymocowanymi do elementu tylnego za pomocą rozpórek, tak aby jej boczne części były względem siebie równoległe. Rozmiar i kształt pianki są takie aby pomiędzy nią i komponentami znajdującymi się za elementem czołowym był zachowany odpowiedni odstęp uniemożliwiający powstawanie znaczących ścieżek obciążenia pomiędzy pianką i tymi komponentami. |
4.3 |
Pomiaru naprężenia elementu czołowego, umożliwiającego ustalenie momentów gnących, dokonuje się w trzech miejscach, jak pokazano na rys. 4b, przy czym dla każdego miejsca stosuje się oddzielny kanał. Mierniki naprężenia umieszcza się na tylnej części elementu czołowego udaru. Dwa zewnętrzne mierniki naprężenia są położone w odległości 50 ± 1 mm od osi symetrii udaru. Środkowy miernik naprężenia umieszcza się na osi symetrii, z tolerancją ± 1 mm. |
4.4 |
Łącze ograniczające moment obrotowy ustawia się w taki sposób, aby oś wzdłużna elementu czołowego była prostopadła do osi układu prowadzenia, z tolerancją ± 2o, przy czym moment sił tarcia łącza wynosi co najmniej 650 Nm. |
4.5 |
Środek ciężkości tych elementów udaru, które znajdują się przed łączem ograniczającym moment obrotowy, łącznie z zamontowanymi obciążnikami, znajduje się na osi wzdłużnej udaru, z tolerancją ± 10 mm. |
4.6 |
Odległość między osiami przetworników obciążenia wynosi 310 ± 1 m, a średnica elementu czołowego 50 ± 1 mm. |
Rys. 4b
Udar górnej części nogi
Rys. 5
Testy uderzenia górnej części nogi w krawędź czołową maski
Rys. 6
Prędkość w testach uderzenia górnej części nogi w krawędź czołową maski, w zależności od kształtu pojazdu
Uwagi:
1. Należy interpolować poziomo między krzywymi.
2. W przypadku konfiguracji poniżej 20 km/h – prędkość testu wynosi 20 km/h.
3. W przypadku konfiguracji powyżej 40 km/h – prędkość testu wynosi 40 km/h.
4. W przypadku ujemnych wartości dla czoła zderzaka –przyjmuje się wartość zerową dla czoła zderzaka.
5. W przypadku czoła zderzaka powyżej 400 mm –przyjmuje się w teście wielkość 400 mm.
Rys. 7
Kąt zderzenia w testach uderzenia górnej części nogi w krawędź czołową maski, w zależności od kształtu pojazdu
KLUCZ:
A = czoło zderzaka 0 mm.
B = czoło zderzaka 50 mm.
C = czoło zderzaka 150 mm.
Uwagi:
1. Należy interpolować pionowo między krzywymi.
2. W przypadku ujemnych wartości dla czoła zderzaka – przyjmuje się w teście wielkość czoła zderzaka wynoszącą zero.
3. W przypadku czoła zderzaka powyżej 150 mm – przyjmuje się w teście wielkość 150 mm.
4. W przypadku odległości krawędzi czołowych maski od podłoża większej niż 1 050 mm – przyjmuje się w teście wielkość 1 050 mm.
Rys. 8
Energia kinetyczna w testach uderzenia górnej części nogi w krawędź czołową maski, w zależności od kształtu pojazdu
KLUCZ:
A = czoło zderzaka 50 mm.
B = czoło zderzaka 100 mm.
C = czoło zderzaka 150 mm.
D = czoło zderzaka 250 mm.
E = czoło zderzaka 350 mm.
Uwagi:
1. Należy interpolować pionowo między krzywymi.
2. W przypadku czoła zderzaka poniżej 50 mm – przyjmuje się w teście wielkość 50 mm.
3. W przypadku czoła zderzaka powyżej 350 mm – przyjmuje się w teście wielkość 350 mm.
4. W przypadku wysokości krawędzi czołowych maski powyżej 1 050 mm – przyjmuje się w teście wielkość 1 050 mm.
5. W przypadku wymaganej energii kinetycznej powyżej 700 J – przyjmuje się w teście wielkość 700 J.
6. W przypadku wymaganej energii kinetycznej mniejszej lub równej 200 J testy nie są wymagane.
ROZDZIAŁ V
Testy uderzenia głowy dziecka/niskiej osoby dorosłej w grzbiet maski
1. Zakres
Niniejsza procedura testowa ma zastosowanie do wymagań zawartych w sekcji 3.1 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE.
2. Informacje ogólne
2.1 |
Udar głowy do testów uderzenia w grzbiet maski w momencie zderzenia znajduje się w „locie swobodnym”. Udar zwalnia się w takiej odległości od pojazdu, aby zetknięcie udaru z układem napędowym podczas odbicia udaru nie wpływało na wyniki testu. |
2.2 |
Udar może być napędzany powietrzem, sprężyną lub hydraulicznie albo przy zastosowaniu środków, które mogą dać taki sam efekt. |
3. Specyfikacja testu
3.1 |
Celem testu jest zapewnienie spełnienia wymagań zawartych w pkt 3.1.2 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE. |
3.2 |
Uderzenie udaru głowy jest skierowane na grzbiet maski, zgodnie z opisem zawartym w ust. 2.9 części I. Wykonuje się co najmniej osiemnaście testów: sześć na środku i po sześć na każdej zewnętrznej trzeciej części grzbietu maski, zgodnie z opisem znajdującym się w pkt 2.9.8 części I, w miejscach ocenionych jako miejsca, uderzenie w które spowoduje prawdopodobnie największe obrażenia. Testy obejmują różne rodzaje konstrukcji, w przypadku gdy różnią się one w całym obszarze poddawanym ocenie. Spośród ww. osiemnastu testów co najmniej dwanaście przeprowadza się z uderzeniem udaru głowy w „strefie A grzbietu maski”, natomiast w „strefie B grzbietu maski”, jak określono w ust. 3.3, wykonuje się przynajmniej sześć testów. Testy są przeprowadzane w takich miejscach, aby lekkie uderzenie udaru w grzbiet maski z boku, a następnie silniejsze uderzenie w szybę przednią lub słupek A nie były możliwe. Odległość między wybranymi miejscami uderzenia udaru głowy dziecka/niskiej osoby dorosłej jest większa niż 165 mm, ich odległość od wyznaczonych bocznych linii odniesienia maski do wewnątrz jest większa niż 82,5 mm, a odległość w przód w stosunku do wyznaczonej tylnej linii odniesienia maski przekracza 82,5 mm. Każde wybrane miejsce uderzenia znajduje się w odległości co najmniej 165 mm za linią odniesienia krawędzi czołowej maski, chyba że żadne uderzenie w miejscu krawędzi czołowej maski w obszarze do 165 mm w bok, jeśli zostałoby wybrane do testu uderzenia górnej części nogi w krawędź czołową maski, nie wymagałoby energii kinetycznej zderzenia większej niż 200 J. Ww. odległości minimalne wyznacza się za pomocą taśmy elastycznej przyłożonej do zewnętrznej powierzchni pojazdu. Jeżeli do testu zostało wybranych kilka miejsc w kolejności według prawdopodobieństwa spowodowania obrażeń, a pozostały obszar testowy jest zbyt mały aby można było wybrać inne miejsce z zachowaniem minimalnych przerw między testami, można wykonać mniej testów niż osiemnaście. W raporcie z testu wskazuje się miejsca przeprowadzenia testu przez laboratoria. Jednakże personel techniczny przeprowadzający testy wykonuje tyle testów, ile jest konieczne dla zapewnienia zachowania przez pojazd wartości granicznych kryteriów ochrony głowy (HPC), wynoszących 1 000 dla „strefy A grzbietu maski” i 2 000 dla „strefy B grzbietu maski”, szczególnie w miejscach leżących w pobliżu tych dwóch stref. |
3.3. |
„Strefa A grzbietu maski” i „strefa B grzbietu maski”
|
3.4 |
Metoda testowa 3.4.1 Aparatura do testów
3.4.2 Procedura testowania
|
4. Udar głowy dziecka/niskiej osoby dorosłej
4.1 |
Udar głowy dziecka/niskiej osoby dorosłej to kula wykonana z aluminium o strukturze jednorodnej. |
4.2.1 |
Kula jest pokryta warstwą skóry syntetycznej o grubości 13,9 ± 0,5 mm, pokrywającej co najmniej połowę kuli. |
4.3 |
Środek ciężkości udaru głowy dziecka/niskiej osoby dorosłej, wraz z oprzyrządowaniem, znajduje się w środku kuli, z tolerancją wynoszącą ± 5 mm. Moment bezwładności wokół osi przechodzącej przez środek ciężkości i prostopadłej do kierunku zderzenia wynosi 0,010 ± 0,0020 kg/m2. |
4.4 |
Kula ma wgłębienie umożliwiające zamontowanie jednego przyspieszeniomierza trójosiowego lub trzech przyspieszeniomierzy jednoosiowych. Przyspieszeniomierze są ustawione w sposób określony w pkt 4.4.1 i 4.4.2.
|
Rys. 10
Udar głowy dziecka/niskiej osoby dorosłej (wymiary w mm)
ROZDZIAŁ VI
Testy uderzenia głowy osoby dorosłej w szybę przednią
1. Zakres
Niniejsza procedura testowa ma zastosowanie do wymagań zawartych w sekcji 3.1 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE.
2. Informacje ogólne
2.1. |
Udar głowy osoby dorosłej do testów uderzenia w szybę przednią w momencie uderzenia znajduje się w „locie swobodnym”. Zwolnienie udaru do lotu swobodnego następuje w takiej odległości od pojazdu, aby miejsce zetknięcia udaru z układem napędowym podczas odbicia udaru nie wpływało na wyniki testu. |
2.2 |
Udar może być napędzany powietrzem, sprężyną lub hydraulicznie albo za pomocą innych środków, które mogą dać taki sam efekt. |
3 Specyfikacja testu
3.1 |
Celem testu jest zapewnienie spełnienia wymagań zawartych w pkt 3.1.4 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE. |
3.2 |
Udar głowy osoby dorosłej uderza w szybę przednią. Wykonuje się co najmniej pięć testów w miejscach ustawienia udaru, ocenionych jako miejsca, uderzenie w których może z największym prawdopodobieństwem spowodować obrażenia. Miejsca wybrane do testu uderzenia udaru głowy w szybę przednią znajdują się w odległości co najmniej 65 mm od siebie i co najmniej 82,5 mm do wewnątrz od granic szyby przedniej, jak określono w dyrektywie 77/649/WE i co najmniej 82,5 mm przed tylną linią odniesienia szyby przedniej, jak określono w pkt 2.11.1 części I (patrz: rys.11). Ww. odległości minimalne wyznacza się za pomocą taśmy elastycznej przyłożonej do zewnętrznej powierzchni pojazdu. Jeżeli liczba miejsc przeprowadzenia testu została wybrana według prawdopodobieństwa spowodowania obrażeń, a pozostały obszar testowy jest zbyt mały, aby można było wybrać inne miejsce przeprowadzenia testu z zachowaniem minimalnych przerw między testami, można wykonać mniej testów niż pięć. W raporcie z testu wskazuje się miejsca poddawane testowi przez laboratoria. |
3.3 |
Wszystkie obszary znajdujące się w obszarze opisanym w pkt 3.2 traktuje się w taki sam sposób. |
3.4 |
Metoda testowania 3.4.1 Aparatura do testów
3.4.3 Procedura testowania
|
4. Udar głowy osoby dorosłej
4.1 |
Udar głowy osoby dorosłej to kula wykonana z aluminium, o strukturze jednorodnej. |
4.2 |
Kula jest pokryta warstwą skóry syntetycznej o grubości 13,9 ± 0,5 mm, pokrywającą ją co najmniej w połowie. |
4.3 |
Środek ciężkości udaru głowy osoby dorosłej (łącznie z oprzyrządowaniem) wypada w środku kuli, przy tolerancji wynoszącej ± 5 mm. Moment bezwładności wokół osi przechodzącej przez środek ciężkości i prostopadłej do kierunku zderzenia wynosi 0,0125 ± 0,0010 kg/m2. |
4.4 |
Kula ma wgłębienie umożliwiające zamontowanie jednego przyspieszeniomierza trójosiowego lub trzech przyspieszeniomierzy jednoosiowych. Przyspieszeniomierze są ustawione w sposób określony w pkt 4.4.1 i 4.4.2.
|
Rys. 11
Obszar uderzenia w szybę przednią
Rys. 12
Udar głowy osoby dorosłej (wymiary w mm)
ROZDZIAŁ VII
Testy uderzenia głowy dziecka/osoby dorosłej w grzbiet maski
1. Zakres
Niniejsza procedura testowa ma zastosowanie do wymagań zawartych w części 3.2 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE.
2. Informacje ogólne
2.1 |
Udar głowy do testów uderzenia w grzbiet maski w momencie zderzenia znajduje się w „locie swobodnym”. Udar zwalnia się w takiej odległości od pojazdu, aby zetknięcie udaru z układem napędowym podczas odbicia udaru nie wpływało na wyniki testu. |
2.2 |
Udar może być napędzany powietrzem, sprężyną lub hydraulicznie albo przy zastosowaniu innych środków, które mogą dać taki sam efekt. |
3. Specyfikacja testu
3.1 |
Celem testu jest zapewnienie spełnienia wymagań podanych w pkt 3.2.2 i 3.2.4 załącznika I do dyrektywy 2003/102/WE. |
3.2 |
W teście uderzenia udaru głowy w maskę miejscem uderzenia jest jej grzbiet, jak podano w pkt 2.9 części I. W teście uderzenia w przednią część grzbietu maski, określoną w pkt 3.4.2.3, stosuje się udar głowy dziecka określony w pkt 3.4.1.1. W testach uderzenia w tylną część grzbietu maski, określoną w pkt 3.4.2.4, stosuje się udar głowy osoby dorosłej określony w pkt 3.4.1.1. Konieczne jest wykonanie co najmniej dziewięciu testów przy zastosowaniu udaru głowy, po trzy testy na środku i w każdej z trzecich części skrajnych przednich i tylnych części grzbietu maski, zgodnie z opisem zawartym w pkt 2.9.8 części I, w miejscach ocenionych jako miejsca uderzenia o największym prawdopodobieństwie spowodowania obrażenia. Testy obejmują różne rodzaje struktur, w przypadku gdy są one zróżnicowane w zależności od badanego obszaru. |
3.3.1 |
Wybrane miejsca uderzenia udaru głowy osoby dorosłej znajdują się w odległości co najmniej 165 mm od siebie oraz co najmniej 82,5 mm do wewnątrz od linii odniesienia maski, a także co najmniej 82,5 mm przed wyznaczoną tylną linią odniesienia maski. Miejsca przeprowadzenia testu są rozmieszczone w taki sposób, aby nie było możliwe lżejsze uderzenie udaru w grzbiet maski, a następnie mocniejsze uderzenie w szybę przednią lub słupek A. Wybrane miejsca przeprowadzenia testu uderzenia udaru głowy dziecka znajdują się w odległości co najmniej 130 mm od siebie oraz co najmniej 65 mm do wewnątrz od wyznaczonych bocznych linii odniesienia maski, a także co najmniej 65 mm przed wyznaczoną tylną linią odniesienia maski. Każde wybrane miejsce przeprowadzenia testu znajduje się w odległości co najmniej 130 mm do tyłu w stosunku do linii odniesienia krawędzi czołowej maski, chyba że żaden punkt w obszarze testowym krawędzi prowadzącej maski w promieniu 130 mm nie wymagałby energii kinetycznej zderzenia większej niż 200 J. Ww. odległości minimalne wyznacza się za pomocą taśmy elastycznej przyłożonej do zewnętrznej powierzchni pojazdu. Jeżeli liczba miejsc przeprowadzenia testu została wybrana według prawdopodobieństwa spowodowania obrażeń, a pozostały obszar testowy jest zbyt mały aby można było wybrać inne miejsce przeprowadzenia testu z zachowaniem minimalnych przerw między testami, można wykonać mniej testów niż dziewięć. W raporcie z testu wskazuje się miejsca przeprowadzenia testu przez laboratoria. |
3.4.2 |
Metoda testowa 3.4.1 Aparatura do testów
3.4.1.6 Procedura testowa
|
4. Udary głowy
4.1 Udar głowy osoby dorosłej
4.1.1 |
Udar głowy osoby dorosłej to kula wykonana z aluminium, o strukturze jednorodnej. |
4.1.2 |
Kula jest pokryta warstwą skóry syntetycznej o grubości 13,9 ± 0,5 mm, pokrywającej ją co najmniej w połowie. |
4.1.3 |
Środek ciężkości udaru głowy osoby dorosłej, wraz z oprzyrządowaniem, przypada w środku kuli, z tolerancją wynoszącą ± 5 mm. Moment bezwładności wokół osi przechodzącej przez środek ciężkości i prostopadłej do kierunku zderzenia wynosi 0,0125 ± 0,0010 kg/m2. |
4.1.4 |
Kula ma wgłębienie umożliwiające zamontowanie jednego przyspieszeniomierza trójosiowego lub trzech przyspieszeniomierzy jednoosiowych. Przyspieszeniomierze są umiejscowione tak jak podano w pkt 4.1.4.1 i 4.1.4.2.
|
4.2 Udar głowy dziecka
4.2.1 |
Udar głowy dziecka to kula wykonana z aluminium, o strukturze jednorodnej. |
4.2.2 |
Kula jest pokryta warstwą skóry syntetycznej o grubości 11,0 ± 0,5 mm, pokrywającej ją co najmniej w połowie. |
4.2.3 |
Środek ciężkości udaru głowy dziecka, wraz z oprzyrządowaniem, przypada w środku kuli, z tolerancją wynoszącą ± 5 mm. Moment bezwładności wokół osi przechodzącej przez środek ciężkości i prostopadłej do kierunku zderzenia wynosi 0,0036 ± 0,0003 kg/m2. |
4.2.4 |
Kula ma wgłębienie umożliwiające zamontowanie jednego przyspieszeniomierza trójosiowego lub trzech przyspieszeniomierzy jednoosiowych. Przyspieszeniomierze są ustawione w sposób określony w pkt 4.2.4.1 i 4.2.4.2.
|
Rys. 13
Udar głowy osoby dorosłej(wymiary w mm)
Rys. 14
Udar głowy dziecka (wymiary w mm)
Dodatek I
HOMOLOGACJA UDARÓW
1. Wymagania homologacyjne
1.1 |
Udary stosowane do testów wyszczególnionych w części II spełniają odpowiednie wymogi dotyczące działania. Wymogi dotyczące dolnej części nogi są podane w sekcji 2; wymogi dotyczące górnej części nogi są podane w sekcji 3, natomiast wymogi dotyczące udarów głowy dziecka, osoby dorosłej i niskiej osoby dorosłej/dziecka są podane w sekcji 4. |
2. Udar dolnej części nogi
2.1 Testy statyczne
2.1.1 |
Udar dolnej części nogi, w testach opisanych w pkt 2.1.4, spełnia wymogi określone w pkt 2.1.2, a w testach opisanych w pkt 2.1.5, spełnia wymogi określone w pkt 2.1.3. W obu testach, dla zapewnienia prawidłowego działania stawu kolanowego, udar ustawia się w jego osi wzdłużnej, z tolerancją wynoszącą ± 2o. Temperatura stabilizacji udaru podczas homologacji wynosi 20 °C ± 2 °C. Wskazania CAC, jak określono w normie ISO 6487:2000, wynoszą: 50o dla kąta zgięcia kolana, 500 N dla siły przyłożonej przy załadowanym udarze przy zginaniu, jak podano w pkt 2.1.4, i 10 mm dla przesunięcia przy ścinaniu, oraz 10 kN dla siły przyłożonej przy załadowanym udarze, jak podano w pkt 2.1.5. W obu przypadkach dopuszcza się dolnoprzepustowe filtrowanie przy odpowiedniej częstotliwości, w celu usunięcia zakłóceń o wysokiej częstotliwości bez znaczącego wpływu na wskazanie udaru. |
2.1.2 |
Przy załadowanym udarze przy zginaniu, jak podano w pkt 2.1.4, wartości przyłożonej siły/kąta zginania mieszczą się w granicach podanych na rys. 1, a energia potrzebna do wytworzenia zgięcia o 15o wynosi 100 ± 7 J. |
2.1.3 |
Przy załadowanym udarze przy ścinaniu, jak podano w pkt 2.1.5, wartości przyłożonej siły/przesunięcia przy ścinaniu mieszczą się w granicach podanych na rys. 2. |
2.1.4 |
Udar nogi, bez warstwy pianki i skóry, jest zamontowany w taki sposób, aby piszczel była sztywno zamocowana do nieruchomej powierzchni poziomej, a kość udowa była sztywno połączona z metalową rurą, jak pokazano na rys. 3. W celu uniknięcia błędów spowodowanych tarciem, w części kości udowej i metalowej rury nie można montować żadnych podpór. Moment gnący przyłożony w środku stawu kolanowego, z uwagi na ciężar rury metalowej i innych elementów (z wyłączeniem samego udaru), nie przekracza 25 Nm. Do metalowej rury jest przyłożona zwykła siła pozioma w odległości 2,0 ± 0,1 m od środka stawu kolanowego, przy czym rejestruje się uzyskany kąt ugięcia kolana. Obciążenie zwiększa się do chwili przekroczenia wartości kąta ugięcia kolana o 22o. Energię oblicza się poprzez całkowanie siły względem kąta zgięcia (w radianach) i pomnożenie jej przez długość dźwigni równą 2, 0 ± 0,01 m. |
2.1.5 |
Udar, bez warstwy pianki i skóry, montuje się w taki sposób, aby piszczel była sztywno przymocowana do nieruchomej powierzchni poziomej, a kość udowa była połączona sztywno z rurą metalową, która jest utwierdzona w odległości 2,0 m od środka stawu kolanowego, jak pokazano na rys. 4. Na kość udową działa zwykła siła pozioma w odległości 50 mm od środka stawu kolanowego, przy czym rejestruje się uzyskane przesunięcie kolana przy ścinaniu. Obciążenie zwiększa się do chwili przekroczenia wartości przesunięcia kolana przy ścinaniu o 8,0 mm lub gdy obciążenie przekracza 6,0 kN. |
2.2. Testy dynamiczne
2.2.1 |
Udar dolnej części nogi, w testach opisanych w pkt 2.2.4, spełnia wymagania określone w pkt 2.2.2. Temperatura stabilizacji udaru podczas homologacji wynosi 20 °C ± 2 °C. |
2.2.2 |
W przypadku uderzenia udaru przez przemieszczający się liniowo udar homologacyjny, zgodnie z opisem zawartym w pkt 2.2.4, maksymalne przyspieszenie górnej piszczeli wynosi od 120 do 250 g. Maksymalny kąt zgięcia zawiera się w przedziale od 6,2o do 8,2o, a maksymalne przesunięcie przy ścinaniu - od 3,5 mm do 6,0 mm. Wszystkie powyższe wielkości są uzyskiwane z odczytów z początkowego zderzenia z udarem homologacyjnym, a nie z fazy zatrzymania. Układ stosowany do zatrzymania udaru lub udaru homologacyjnego jest ustawiony w taki sposób, aby faza zatrzymania nie nakładała się w czasie ze zderzeniem początkowym. Układ zatrzymujący nie powoduje przekraczania przez moc wyjściową przetwornika określonych wartości CAC. |
2.2.3 |
Wskazania CFC oprzyrządowania, jak określono w normie ISO 6487:2000, dla wszystkich przetworników wynoszą 180. Wskazania CAC, jak określono w normie ISO 6487:2000, wynoszą 50o dla kąta zgięcia kolana, 10 mm dla przesunięcia przy zginaniu oraz 500 g dla przyspieszenia. Zapewnienie osiągnięcia tych wartości nie wymaga fizycznego zginania i przesuwania się udaru. |
2.2.4 |
Procedura testowania
|
3. Udar górnej części nogi
3.1 |
Udar górnej części nogi, w testach opisanych w pkt 3.3, spełnia wymogi określone w pkt 3.2. Temperatura stabilizacji udaru podczas homologacji wynosi 20 °C ± 2 °C. |
3.2 |
Wymogi
|
3.3 |
Procedura testowania
|
4. Udary głowy
4.1 |
Udary głowy dziecka, udary głowy dziecka/niskiej osoby dorosłej i udary głowy osoby dorosłej, w testach opisanych w pkt 4.3, spełniają wymagania określone w pkt 4.2. Temperatura stabilizacji wszystkich udarów podczas homologacji wynosi 20 °C ± 2 °C. |
4.2 |
Wymogi
|
4.3 |
Procedura testowania
|
( 1 ) Dz.U. L 321 z 6.12.2003, str. 15.