a)

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 marca 2003 r. w postępowaniu R 1015/2001-4, ponieważ odrzucając odwołanie wnoszącej odwołanie, dopuszcza wspólnotowy graficzny znak towarowy nr 940007 BAINBRIDGE dla towarów należących do klas 18 i 25,

b)

obciążenie OHIM i interwenienta kosztami postępowania w pierwszej instancji i niniejszego postępowania odwoławczego.

—

Sąd Pierwszej Instancji błędnie stwierdził, że między znakiem towarowym interwenienta BAINBRIDGE a rodziną znaków towarowych zawierających element THE BRIDGE, które należą do wnoszącej odwołanie, nie występuje wymagane minimum podobieństwa, mimo że sam Sąd przyznał, iż znak towarowy BAINBRIDGE wykazuje „istotne” podobieństwo fonetyczne w stosunku do znaku towarowego wnoszącej odwołanie; podobieństwo, które nie jest zrównoważone jakąkolwiek różnicą koncepcyjną występującą pomiędzy spornymi znakami towarowymi, ponieważ „założenie”, na którym oparł się Sąd, zgodnie z którym przeciętny konsument włoski wystarczająco zna język angielski, by móc rozpoznać znaczenie pojęcia „BRIDGE”, jest absolutnie błędne.

—

W związku z tym, skoro sporne znaki towarowe wykazują przynajmniej minimum podobieństwa, identyczność towarów i wysoce odróżniający charakter znaków towarowych wnoszącej odwołanie winny były prowadzić do stwierdzenia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

—

Skarżąca przedstawiła wystarczające — w rozumieniu zasady 22 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 — dowody, aby wykazać rzeczywiste używanie słownego znaku towarowego THE BRIDGE.

—

Sąd Pierwszej Instancji błędnie zastosował art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94, ponieważ nie dokonał badania mocy dowodowej dokumentów przedstawionych przez wnoszącą odwołanie w celu wykazania używania jej znaku towarowego, a jedynie ograniczył się do stwierdzenia, że Izba Odwoławcza prawidłowo nie uwzględniła wspomnianego znaku towarowego, gdyż wnosząca odwołanie nie wykazała ciągłości używania tego znaku w rozpatrywanym okresie pięciu lat, przy czym wymóg ten nie wynika z przepisów.

—

Dowody używania przedstawione przez skarżącą celem wykazania rzeczywistego używania znaku towarowego THE BRIDGE należało uznać za wystarczające, by wykazać również używanie znaku towarowego BRIDGE.

—

W każdym razie należący do wnoszącej odwołanie graficzny znak towarowy BRIDGE należy uznać za „obronny” znak towarowy w rozumieniu włoskiej ustawy o znakach towarowych i jako taki winien być on zwolniony z obowiązku przedstawienia dowodu na jego używanie.

—

Sąd Pierwszej Instancji błędnie uwzględnił argumentację przedstawioną przez OHIM po raz pierwszy w odpowiedzi na skargę (a zatem w każdym razie niedopuszczalną), zgodnie z którą kategoria znaków obronnych jest niezgodna z systemem ochrony wspólnotowych znaków towarowych. W rzeczywistości istnieje wiele argumentów za zgodnością kategorii znaków „obronnych” z systemem wspólnotowym.

—

Sąd Pierwszej Instancji, mimo przyznania, iż okoliczność, że wnosząca odwołanie jest właścicielem „rodziny” seryjnych znaków towarowych, z których wszystkie zawierają oznaczenie „Bridge”, winna być co do zasady istotna dla oceny istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, w tym konkretnym przypadku nie uwzględnił tych znaków towarowych, ponieważ były one wyłącznie zarejestrowane, a nie używane, podczas gdy w rzeczywistości kwestia używania tych znaków towarowych stanowi okoliczność bez wpływu na fakt, że winny one zostać uznane za „seryjne znaki towarowe”.