This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document C2006/060/86
Case T-457/05: Action brought on 30 December 2005 — Zwicky v Commission
Sprawa T-457/05: Skarga wniesiona w dniu 30 grudnia 2005 r. — Zwicky przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich
Sprawa T-457/05: Skarga wniesiona w dniu 30 grudnia 2005 r. — Zwicky przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich
Dz.U. C 60 z 11.3.2006, p. 46–46
(ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, NL, PL, PT, SK, SL, FI, SV)
|
11.3.2006 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 60/46 |
Skarga wniesiona w dniu 30 grudnia 2005 r. — Zwicky przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich
(Sprawa T-457/05)
(2006/C 60/86)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: Zwicky & Co. AG (Wallisellen, Szwajcaria) [Przedstawiciele: J. Burrichter, B. Kasten i S. Orlikowski-Wolf, Rechtsanwälte]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
|
— |
stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji w zakresie, w jakim stwierdza on popełnienie przez skarżącą naruszenia art. 81 WE oraz art. 53 Porozumienia o EOG w odniesieniu do Szwecji, Norwegii i Finlandii, ewentualnie — w okresie od stycznia 1990 r. do grudnia 1993 r. włącznie; |
|
— |
stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji w zakresie, w jakim nakłada on na skarżącą grzywnę w wysokości 0,174 miliona EUR; |
|
— |
ewentualnie, odpowiednie obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w art. 2 decyzji; |
|
— |
stwierdzenie, w odniesieniu do skarżącej, nieważności art. 3 decyzji; |
|
— |
obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca podważa decyzję Komisji C(2005) 3452 wersja ostateczna z dnia 14 września 2005 r. (sprawa 38.337 — PO/Nici) (zmienionej decyzją pozwanej z dnia 13 października 2005 r.). Zaskarżona decyzja nakłada na skarżącą grzywnę za naruszenie art. 81 WE oraz art. 53 Porozumienia o EOG.
Na poparcie swojej skargi skarżąca przytacza sześć zarzutów.
W pierwszej kolejności, powołuje się ona na naruszenie art. 7 rozporządzenia nr 1/2003 (1). W tym kontekście podnosi ona, że stwierdzenie w art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji tak zakresu, jaki i czasu trwania naruszeń było nieprawidłowe.
W zarzucie drugim skarżąca podnosi naruszenie art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Jej zdaniem nałożona na nią grzywna jest większa o 10 % od wielkości obrotów osiągniętych przez nią w roku obrotowym poprzedzającym wydanie decyzji. Grzywna wymierzona skarżącej w art. 2 zaskarżonej decyzji jest zatem niezgodna z prawem.
Ponadto art. 2 decyzji pozwanej narusza, zdaniem skarżącej, art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17/1962 (2) oraz art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Ta niezgodność z prawem ma wynikać z naruszenia podstawowych zasad ustalania kwot grzywien.
W opinii skarżącej w art. 2 zaskarżonej decyzji pozwana naruszyła także art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 oraz art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, stosując błędnie na niekorzyść skarżącej uregulowanie w sprawie łagodzenia sankcji z 1996 r.
Po piąte, skarżąca podnosi, że art. 2 zaskarżonej decyzji stanowi naruszenie zasady proporcjonalności, ponieważ przy określaniu kwoty grzywny nie uwzględniono w wystarczającym stopniu indywidualnej sytuacji skarżącej.
Wreszcie skarżąca twierdzi, że nakazując w art. 3 zaprzestanie naruszeń oraz zakazując ich w przyszłości, decyzja Komisji narusza art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ w przypadku skarżącej środek ten nie jest ani niezbędny, ani proporcjonalny.
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, str. 1).
(2) Rozporządzenie Rady EWG nr 17; pierwsze rozporządzenie wprowadzające w życie art. 85 i 86 Traktatu (Dz.U. nr 13 z 21.2.1962, str. 204).