—

rozporządzenia Rady (UE) nr 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r. w brzmieniu zmienionym w dniu 8 kwietnia 2022 r. rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2022/581 (Dz.U. 2022, L 110, s. 3) w zakresie, w jakim do wykazu osób objętych sankcjami, w pozycji 908, dodano nazwisko skarżącego;

—

decyzji Rady 2014/145/WPZiB z dnia 17 marca 2014 r. w brzmieniu zmienionym w dniu 8 kwietnia 2022 r. decyzją Rady (WPZiB) 2022/582 (Dz.U. 2022, L 110, s. 55) w zakresie, w jakim do wykazu osób objętych sankcjami, w pozycji 908, dodano nazwisko skarżącego;

—

rozporządzenia Rady (UE) 269/2014 z dnia 17 marca 2014 r. w brzmieniu zmienionym w dniu 25 lutego 2022 r. rozporządzeniem (UE) 2022/330 (Dz.U. 2022, L 51, s. 1) w zakresie, w jakim umożliwia ono nakładanie sankcji na „wiodących przedsiębiorców lub osoby prawne, podmioty lub organy zaangażowane w sektorach gospodarczych zapewniających istotne źródło dochodów rządowi Federacji Rosyjskiej …” w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącego;

—

decyzji Rady 2014/145/WPZiB z dnia 17 marca 2014 r. w brzmieniu zmienionym decyzją Rady (WPZiB) 2022/329 z dnia 25 lutego 2022 r. w zakresie, w jakim jej nowa redakcja umożliwia nakładanie sankcji na „wiodących przedsiębiorców lub osoby prawne, podmioty lub organy zaangażowane w sektorach gospodarczych zapewniających istotne źródło dochodów rządowi Federacji Rosyjskiej …” w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego;

—

aktów pozostawiających w wykazach, w szczególności rozporządzenia wykonawczego (UE) 2022/1529 (Dz.U. 2022, L 239, s. 1) i decyzji Rady (WPZiB) 2022/1530 (Dz.U. 2022, L 239, s. 149) w zakresie, w jakom dotyczą one skarżącego.

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący błędu w ocenie, podzielony na trzy części. Zdaniem skarżącego żaden z dowodów przedstawionych przez Radę nie spełnia wymogów europejskiego orzecznictwa dotyczącego standardu i jakości dowodów. Uzasadnienie Rady je wykazało jego zdaniem wiodącego charakteru skarżącego inaczej niż poprzez kategoryczne twierdzenie. Mimo że Rada została poinformowana o tym, że skarżący nie zajmuje już wysokich stanowisk kierowniczych, pozostawiła jego nazwisko w wykazie osób objętych sankcjami.

2.

Zarzut drugi, dotyczący braku uzasadnienia. Skarżący podnosi, że Rada nie przedstawiła żadnego indywidualnego, szczególnego i konkretnego powodu umożliwiającego zakwalifikowanie skarżącego jako osoby wiodącej.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący nadużycia władzy. Skarżący podnosi, że istnieje wiele poszlak wskazujących na to, że w celu objęcia skarżącego sankcjami Rada oparła się na oskarżeniach o nepotyzm, na co nie pozwalają normy, na których podstawie na skarżącego nałożono sankcje.

4.

Zarzut czwarty, podzielony na trzy części, incydentalnie podnoszący niezgodność z prawem kryterium „wiodącego przedsiębiorcy”: z powodu braku wystarczającego związku między kryterium a zamierzonym celem; z powodu naruszenia zasad podstawowych Unii, w szczególności zasady równości i niedyskryminacji i wreszcie z powodu naruszenia zasady pewności prawa.

5.

Zarzut piąty, dotyczący braku dowodu na posiadanie przez skarżącego przymiotu wiodącego przedsiębiorcy w kontekście pełnej kontroli decyzji Rady w dziedzinie sankcji indywidualnych.