—

stwierdzenie nieważności i) decyzji OLAF-u OCM (2021)22007 z dnia 22 lipca 2021 r.; ii) decyzji OLAF-u OCM (2021)22008 z dnia 22 lipca 2021 r.; iii) decyzji Komisji (sygn. Ares(2021)20233749) z dnia 22 marca 2021 r. i iv) decyzji Komisji (sygn. Ares(2021)1610971) z dnia 3 marca 2021 r.;

—

zasądzenie od pozwanych zapłaty i) kwoty1 127,66 EUR zatrzymanej w braku jakiejkolwiek indywidualnej decyzji administracyjnej PMO w odniesieniu do odzyskania; ii) kwoty 9 250,05 EUR zatrzymanej za maj, czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień 2021 r. oraz iii) kwoty 1 EUR ustalonej ex aequo et bono tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez skarżącego w wyniku bezprawnego zachowania OLAF w trakcie dochodzenia OF/2016/0928/A1, które ostatecznie doprowadziło do wydalenia skarżącego ze służby;

—

obciążenie pozwanych własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącego.

1.

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu przez OLAF art. 90 ust. 2 i art. 90a regulaminu pracowniczego, ze względu na odrzucenie zażalenia skarżącego z dnia 23 marca 2021 r. jako niedopuszczalnego na podstawie utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z którym sprawozdanie końcowe i zalecenia OLAF-u nie stanowią aktów wywołujących skutki prawne.

2.

Zarzut drugi oparty na naruszeniu przez OLAF art. 90 ust. 2 i art. 90a omawianego regulaminu pracowniczego, ze względu na odrzucenie zażalenia skarżącego z dnia 23 kwietnia 2021 r. jako niedopuszczalnego. Skarżący twierdzi, że OLAF powinien był uznać zażalenie za dopuszczalne, ponieważ OLAF jest służbą Komisji, a zatem częścią Komisji, i powinien był zbadać zażalenie skarżącego.

3.

Zarzut trzeci oparty na naruszeniu przez Komisję art. 90 ust. 2 wspomnianego regulaminu pracowniczego w zakresie, w jakim Komisja wydała dorozumianą decyzję odmowną w odniesieniu do zażalenia skarżącego na decyzję Komisji z dnia 22 marca 2021 r. (sygn. Ares(2021) 2023374) potwierdzającą decyzję Komisji z dnia 3 marca 2021 r. (sygn. Ares(2021)1610971).