—

stwierdzenie, że wnosząca odwołanie nie ma obowiązku zapłaty na rzecz Komisji Europejskiej kwot żądanych przez tę ostatnią w nocie obciążeniowej nr 3241902288 doręczonej w dniu 22 lutego 2019 r. i ostatnio w piśmie doręczonym w dniu 29 kwietnia 2019 r. – Ref. Ares(2019)2858540, tytułem odzyskania wkładu i wypłaty odszkodowania ze względu na zarzucane uchybienie przez Studio Galli Ingegneria obowiązkom spoczywającym na nim na mocy umowy powierzenia grantu nr 619120 dotyczącej projektu zwanego „MARSOL”;

—

stwierdzenie nieistnienia uchybień podnoszonych przez Komisję;

—

stwierdzenie bezprawności, nieważności, a w każdym razie bezzasadności wstępnego pisma informacyjnego z dnia 19 grudnia 2018 r., sprawozdania z kontroli OLAF-u, noty obciążeniowej z dnia 22 lutego 2019 r., kolejnego przypomnienia z dnia 2 kwietnia 2019 r. oraz ostatecznego pisma z dnia 29 kwietnia 2019 r. określającego żądaną kwotę i oddalającego kolejne wnioski SGI – Ref. Ares(2019)2858540;

—

stwierdzenie nieistnienia wierzytelności zgłoszonej przez Komisję;

—

stwierdzenie prawa skarżącej do wkładu rzeczywiście wypłaconego przez Komisję na mocy umowy powierzenia grantu nr 619120 na projekt „MARSOL”;

—

tytułem ewentualnym – stwierdzenie, że kwota będąca przedmiotem odzyskania przez Komisję nie może przekraczać 100 044,99 EUR, jak zostało wskazane w zarzucie trzecim skargi;

—

dalszym tytułem ewentualnym – zobowiązanie Komisji do zapłaty na rzecz SGI kosztów poniesionych na wykonanie projektu „MARSOL” tytułem bezpodstawnego wzbogacenia.

1.

Zarzut pierwszy odwołania. Niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem w zakresie, w jakim oddalił zarzut pierwszy skargi. Naruszenie/niewłaściwe zastosowanie art. 41, 42 i 47 KPP. Naruszenie zasady dobrej wiary w umowach równiez rozumieniu art. 1134 belgijskiego kodeksu cywilnego.

Odwołanie od wyroku Sądu dotyczy tego, że stwierdza on, iż nie uwzględniając wniosku wnoszącej odwołanie o zawieszenie postępowania oraz o dostęp do akt postępowania kontrolnego OLAF-u, Komisja nie naruszyła praw, o których mowa w art. 41, 42 i 47 KPP, i zasady dobrej wiary w umowach. Przeciwnie, ponieważ spółka nie miała faktycznej możliwości polemiki ze sprawozdaniem finansowym OLAF-u z powodu patologicznej sytuacji wewnętrznej, skuteczność tych praw została naruszona, zarówno w kwestiach proceduralnych, jak i w konsekwencji w postępowaniu sądowym.

2.

Zarzut drugi odwołania. Niezgodność wyroku z prawem w zakresie, w jakim oddalił zarzut drugi skargi. Naruszenie/niewłaściwe zastosowanie art. 317 TFUE, art. 172-bis, par. 1, rozporządzenia nr 2342/2002 (1) , art. 31 ust. 3 lit. a) i c) rozporządzenia nr 1906/2006 (2) , art. II.5 oraz II.14, ust. 1 ogólnych warunków umowy powierzenia grantu. Naruszenie zasad domniemania niewinności, ciężaru dowodu i słuszności, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (3) z dnia 11 września 2013 r. Błąd w ocenie dowodu naruszający art. 1315 belgijskiego kodeksu cywilnego.

Odwołanie od wyroku Sądu zostaje wniesione w zakresie, w jakim poprzez oddalenie zarzutu drugiego skargi stwierdził, że wnosząca odwołanie nie wykazała dopuszczalności bezpośrednich i pośrednich kosztów dotyczących personelu ani przez OLAF-em i Komisją, ani w postępowaniu sądowym. Przeciwnie, nie bierze on pod uwagę, że zarzuty OLAF-u nie dotyczyły spornego projektu, lecz innych subwencjonowanych projektów, a zatem nie zastosowano prawidłowo domniemania niewinności i zasady dotyczącej ciężaru dowodu. Ponadto arkusze czasu pracy przedstawione w postępowaniu sądowym powinny zostać uznane, wobec braku innych kwestii spornych i wobec stwierdzonego zakończenie projektu, za dowód wystarczający do stwierdzenia kwalifikowalności poniesionych kosztów żądanych od Komisji.

3.

Zarzut trzeci odwołania. Niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem w zakresie, w jakim oddalił zarzut trzeci skargi. Naruszenie zasady proporcjonalności, słuszności i dobrej wiary w umowach. Naruszenie art. 5, ust. 4 TFUE. Naruszenie art. II.22 umowy powierzenia grantu.

Odwołanie od wyroku zostaje wniesione w zakresie, w jakim poprzez oddalenie zarzutu trzeciego Sąd uznał, że Komisja nie naruszyła zasady proporcjonalności, żądając wszystkich bezpośrednich i pośrednich kosztów dotyczących personelu. Przeciwnie, ponieważ postępowanie kontrolne wykazało niezgodności tylko w przypadku dwóch specjalistów zaangażowanych w projekt, żądanie powinno dotyczyć jedynie tych kosztów. Należy tak uznać również ze względu na stwierdzoną realizację projektu i weryfikację kosztów przez zewnętrznego specjalistę, zaakceptowaną przez Komisję. Ewentualnie, również na podstawie zasady proporcjonalności, Sąd powinien był uwzględnić podniesione tytułem ewentualnym żądanie określenia wysokości kwoty podlegającej odzyskaniu.

4.

Zarzut czwarty odwołania. Niezgodność wyroku z prawem w zakresie, w jakim oddalił zarzut czwarty skargi. Naruszenie lub niewłaściwe zastosowanie art. 2 lit. b) rozporządzenia Rady nr 58/2003 (4) z dnia 19 grudnia 2002 r. i umowy powierzenia grantu. Brak uzasadnienie i niespójność wyroku w zakresie, w jakim jest on sprzeczny z wcześniejszymi orzeczeniami Sądu i TSUE dotyczącymi bezpodstawnego wzbogacenia.

Odwołanie od wyroku zostaje wniesione w zakresie, w jakim oddalając zarzut czwarty skargi, odmówił on wnoszącej odwołanie prawa do zatrzymania wkładu wypłaconego z tytułu bezpośrednich i pośrednich kosztów personelu, gdyż w przeciwnym razie nastąpiłoby bezpodstawne wzbogacenie Komisji. Ponieważ w niniejszej sprawie spełnione są przesłanki wniesienia skargi, to znaczy wzbogacenie jednej strony umowy i zubożenie drugiej, a także istnieje związek przyczynowy pomiędzy wzbogaceniem i zubożeniem, orzeczenie Sądu jest niezgodne z prawem.