—

Na poparcie tego zarzutu skarżąca podnosi, że sprawa nie została rozpatrzona przez polski organ ochrony konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003. Otóż skarżąca złożyła zawiadomienie o podejrzeniu stosowania praktyk ograniczających konkurencję do prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwanego dalej „prezesem UOKiK”). Organ ten odmówił jednak podjęcia kroków przewidzianych w przepisach prawa oraz dokonania oceny kwestionowanych działań, powołując się na nieposiadanie wystarczającej ilości informacji, i wezwał skarżącą do dostarczenia informacji. Jednocześnie sam organ nie podjął żadnych działań celem ich uzyskania, a ciężar dowodowy przerzucił w całości na skarżącą. W związku z tym działanie organu nie kwalifikuje się jako „rozpatrzenie sprawy” w rozumieniu komunikatu Komisji w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji (2) oraz orzecznictwa Sądu. Dlatego też Komisja niesłusznie oparła się na art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, aby odrzucić skargę. Skarżąca dodaje, że wskutek odrzucenia skargi przez Komisję sprawa nie zostanie rozpatrzona przez żaden organ, co w istocie stoi w sprzeczności z motywem 18 rozporządzenia nr 1/2003.

—

Na poparcie tego zarzutu skarżąca podnosi, że nie ma możliwości skorzystania z uprawnień przysługujących jej na podstawie art. 41 ust. 1 karty, gdyż żaden organ nie podjął się rozpatrzenia jej sprawy. Nie ma ona możliwości działania, ponieważ, po pierwsze, przepisy krajowe nie przewidują możliwości odwołania się od odmowy podjęcia kroków prawnych przez prezesa UOKiK. Po drugie, Komisja uchyliła się od rozpatrzenia sprawy, błędnie przyjmując, że już ją rozpatrzono. Wskutek tego zamknięto skarżącej drogę do dochodzenia swoich praw. Skarżąca precyzuje, że Komisja nie wzięła pod uwagę wszystkich okoliczności danej sprawy i nie zbadała starannie sytuacji skarżącej. Według skarżącej Komisja powinna była dokładnie zbadać, czy i jak sprawa została rozpatrzona, a zatem starannie przeanalizować działania krajowego organu ochrony konkurencji. Komisja zaniechała tego obowiązku, a zatem nie wywiązała się z obowiązku należytej staranności, wynikającego z prawa do dobrej administracji. Komisja nie wypełniła też obowiązku wynikającego z art. 105 ust. 1 traktatu FUE. Nie wzięła ona bowiem pod uwagę okoliczności, że w razie odrzucenia przez nią skargi sprawa potencjalnego naruszenia zasad konkurencji pozostanie niewyjaśniona, gdyż organ krajowy jej nie rozstrzygnął.