1)

Czy prawo Unii stoi na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, na mocy których w wyniku wydawania kolejnych rozporządzeń krajowych dochodzi do kumulacji okresów przedłużenia skutkującej przywróceniem kontroli granicznej z przekroczeniem ograniczeń czasowych do dwóch lat, o których mowa w art. 25 i 29 rozporządzenia (UE) 2016/399 (1), i bez odpowiedniej decyzji wykonawczej Rady wydanej na podstawie art. 29 tego rozporządzenia?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

Czy prawo obywateli Unii do swobodnego przemieszczania się ustanowione w art. 21 ust. 1 TFUE i art. 45 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2) należy interpretować – w szczególności w świetle zasady braku odprawy granicznej osób na granicach wewnętrznych przewidzianej w art. 22 rozporządzenia 2016/399 – w ten sposób, że obejmuje ono prawo do tego, by na granicach wewnętrznych nie być poddawanym odprawie granicznej osób, z zastrzeżeniem warunków i odstępstw określonych w traktatach oraz w szczególności we wspomnianym rozporządzeniu?