1)

Czy gwaranta, o którym mowa w art. 195 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (1) – w wersji zmienionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 2700/2000 z dnia 16 listopada 2000 r. (2) – należy uznać za dłużnika w rozumieniu art. 221 ust. 3 [tego rozporządzenia], a w rezultacie, czy wobec gwaranta ma zastosowanie termin określony w przywołanym art. 221 ust. 3?

2)

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej, czy zgodnie z art. 232 ust. 1 lit. a) przywołanego rozporządzenia należy uznać gwaranta za adresata [decyzji w przedmiocie] wykonania decyzji [ustalającej wysokość długu celnego] lub za osobę, której dotyczy wykonanie decyzji, i czy w związku z tym mają w odniesieniu do gwaranta zastosowanie przepisy prawa państwa członkowskiego dotyczące egzekucji [długu celnego], w tym przepisy regulujące stosowane terminy?

3)

W przypadku, gdy zgodnie z przepisami prawa mającymi zastosowanie w Unii Europejskiej gwaranta nie można uznać ani za dłużnika w rozumieniu art. 221 ust. 3 rozporządzenia, ani za adresata [decyzji w przedmiocie] wykonania decyzji [ustalającej wysokość długu celnego] lub osobę, której dotyczy wykonanie decyzji, czy wobec gwaranta również należy stosować wynikający z zasady pewności prawa wymóg przestrzegania rozsądnego terminu przedawnienia?