—

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 9 lipca 2019 r. w sprawie T-53/18, Niemcy/Komisja,

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/1995 z dnia 6 listopada 2017 r. w sprawie utrzymania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do normy zharmonizowanej EN 13341:2005 + A1:2011 dotyczącej naziemnych termoplastycznych zbiorników stacjonarnych do magazynowania olei opałowych lekkich, nafty oraz olei napędowych domowego użytku zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (1),

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/1996 z dnia 6 listopada 2017 r. w sprawie utrzymania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do normy zharmonizowanej EN 12285-2:2005 dotyczącej zbiorników stalowych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (2),

—

tytułem ewentualnym w odniesieniu do żądań drugiego i trzeciego, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania,

—

obciążenie Komisji kosztami postepowania.

Po pierwsze, zaskarżony wyrok narusza art. 18 ust. 2 rozporządzenia nr 305/2011 (3) w związku z jego art. 17 ust. 5. Sąd nie uwzględnił tego, że na podstawie tych przepisów Komisja była uprawniona i zobowiązana do przyjęcia jednego ze środków zaproponowanych przez Republikę Federalną Niemiec.

Po drugie, zaskarżony wyrok narusza art. 18 ust. 2 rozporządzenia nr 305/2011 w związku z jego art. 3 ust. 1 i 2 oraz 17 ust. 3. Sąd nie uwzględnił tego, że na podstawie tych przepisów Komisja była zobowiązana do zbadania, czy sporne normy zagrażają spełnianiu przez obiekty budowlane podstawowych wymagań.