—

uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 12 lutego 2019 r. w sprawie T-201/17, Printeos/Komisja Europejska;

—

wydając rozstrzygnięcie co do istoty,

—

zarzut pierwszy: Sąd naruszył przysługujące Komisji prawo do obrony i uchybił zasadom proceduralnym, z naruszeniem zasady ne ultra petita, ze względu na to, że w nieuzasadniony sposób zmienił przedmiot i istotę sporu, po wezwaniu skarżącej do zmiany w trakcie rozprawy kwalifikacji prawnej interesów, na które powoływała się ona w swej początkowej skardze;

—

zarzut drugi: Sąd dokonał błędnej wykładni art. 266 TFUE, stwierdzając, że przepis ten nakłada na Komisję w przypadku stwierdzenia nieważności decyzji nakładającej grzywnę lub inną karę pieniężną bezwarunkowy wymóg wypłaty odsetek za zwłokę ze skutkiem wstecznym, począwszy od daty dokonania tymczasowej płatności;

—

zarzut trzeci: Sąd dopuścił się naruszenia prawa, dokonując wykładni art. 266 TFUE w świetle wyroków IPK (2), Corus (3) i postanowienia Holcim (4), nie biorąc pod uwagę nowych ram prawnych mających zastosowanie do kar nakładanych w dziedzinie konkurencji;

—

zarzut czwarty: Sąd dopuścił się naruszenia prawa, twierdząc, że ustanowione w orzecznictwie wymogi dotyczące dochodzenia należności na zasadzie odpowiedzialności pozaumownej zostały w rozpatrywanym przezeń przypadku spełnione;

—

zarzut piąty: Sąd naruszył zasady legalności i pewności prawa, nie stosując w rozpatrywanym przezeń przypadku art. 90 rozporządzenia delegowanego nr 1286/2012 pomimo ostatecznego charakteru wydanego uprzednio rozstrzygnięcia, które to właśnie przewidywało.