—

stwierdzenie całkowitej nieważności zaskarżonej decyzji, z tym skutkiem, że żadna z wersji decyzji stwierdzającej naruszenie nie zostanie opublikowana do czasu wydania przez Sąd orzeczenia w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności;

—

ewentualnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, utrzymując w mocy fragmenty odrzucone przez Komisję Europejską, jak wynika z zarzutów 2-4; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła zasadę domniemania niewinności oddalając wniosek strony skarżącej o odroczenie publikacji jawnej wersji decyzji z 7 grudnia 2016 r. („decyzja stwierdzająca naruszenie”) (1) do dnia rozstrzygnięcia przez Sąd skargi o stwierdzenie nieważności decyzji stwierdzającej naruszenie. Sama decyzja stwierdzająca naruszenie – zgodnie z rozstrzygnięciem wyroku z dnia 10 listopada 2017 r., Icap i in./Komisja (T-180/15, EU:T:2017:795, pkt 253-269) – została również wydania z naruszeniem domniemania niewinności. W związku z tym strona skarżąca znalazła się w tej samej sytuacji, co podmiot nie będący adresatem decyzji – nie korzysta ona ze wszystkich gwarancji, które służyłyby jej w ramach wykonywania prawa do obrony w normalnym toku postępowania, w wyniku którego wydano decyzję co do istoty sprawy. Strona skarżąca, twierdzi że uniemożliwiłoby to publikację decyzji stwierdzającej naruszenie, do czasu zakończenia przez Sąd kontroli ustaleń Komisji.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja, w osobie urzędnika przeprowadzającego spotkanie, przekroczyła swoje uprawniania, określone w art. 8 ust. 2 decyzji 2011/695/UE („w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie”) (2), wnosząc o uchylenie decyzji Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji o niepublikowaniu części decyzji stwierdzającej naruszenie (oraz opierając się na tej niezgodnej z prawem decyzji, odstępując od zaniechania publikacji analogicznych części decyzji stwierdzającej naruszenie). Komisja, w osobie urzędnika przeprowadzającego spotkanie, nie miała uprawnień w tym zakresie (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Pilkington Group/Komisja, T-462/12, EU:T:2015:508, pkt 31).

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja błędnie oceniła żądania strony skarżącej przedłożone zgodnie z art. 8 ust. 2 decyzji w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie, w związku czym naruszyła tajemnicę zawodową strony skarżącej, wbrew wymogom tego przepisu, art. 339 TFEU i art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (3). Komisja błędnie uznała, że kwestionowany materiał nie spełnił kryterium informacji objętych obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej (zob. wyrok z dnia 30 maja 2006 r., Bank Austria Creditansalt/Komisja, T-198/03, EU:T:2006:136) oraz dokonała innych błędnych ustaleń.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja naruszyła zasadę ochrony tożsamości jednostek w odniesieniu do byłego pracownika strony skarżącej i członka zarządu, w tym prawo do poszanowania życia prywatnego chronione na mocy art. 8 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Strona skarżąca twierdzi, że Komisja proponowała publikację informacji, które mogłyby ujawnić tożsamość wspomnianego byłego pracownika, jak i rzekome ówczesne przekonania pracowników strony skarżącej.