—

Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja nie dostarcza żadnej wskazówki pozwalającej zrozumieć w sposób jasny i jednoznaczny, dlaczego rozpatrywany środek ma charakter selektywny w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. W szczególności Komisja nie wyjaśnia, czy elektrownie węglowe znajdują się w sytuacji faktycznej i prawnej porównywalnej z sytuacją pozostałych elektrowni oraz, jeśli tak jest, czy omawiany środek zachęcający może sprzyjać „niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE w zestawieniu z innymi przedsiębiorstwami, które znajdują się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej, zważywszy na cel zamierzony przez ów środek.

—

Skarżąca podnosi w tym względzie, że wynagrodzenie przyznane elektrowniom węglowym celem dalszego wspierania inwestycji nie może w żadnym razie posiadać selektywnego charakteru, zważywszy, że owo wynagrodzenie ogranicza się do zrównania warunków wszystkich ważnych inwestycji po 1998 r. niezależnie od technologii lub od tego, czy przedmiotowe elektrownie są elektrowniami typu CCGT lub elektrowniami węglowymi, dostosowując wysokość wynagrodzenia w zależności od znaczenia inwestycji.

—

W każdym razie, zakładając nawet, że wnioski Komisji w zaskarżonej decyzji są prawidłowe, quod non, skarżąca stwierdza, że zważywszy na warunki ekonomiczne i na sytuację prawną elektrowni węglowych, elektrownie te nie znajdują się w sytuacji faktycznej i prawnej porównywalnej z sytuacją elektrowni wykorzystujących inny rodzaj energii. Elektrownie węglowe były bowiem jedynymi elektrowniami działającymi przed 1998 r., które zostały zobowiązane do poczynienia bardzo poważnych inwestycji, by móc działać w dalszym ciągu, i które bez omawianego wynagrodzenia byłyby zmuszone zakończyć działalność, narażając na ryzyko bezpieczeństwo dostaw w ramach hiszpańskiego systemu energii elektrycznej.