—

Pierwsza i druga część inicjatywy obywatelskiej zarejestrowana w drodze zaskarżonej decyzji znajduje się w oczywisty sposób poza zakresem kompetencji Komisji dla złożenia propozycji dotyczącego aktu prawnego Unii w celu zastosowania traktatów. Z tego względu rejestracja inicjatywy narusza art. 4 ust. 2 lit. b) i ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 211/2011. Ponadto, pierwsza część inicjatywy stanowi nadużycie i w konsekwencji również jest sprzeczna z art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 211/2011, podczas gdy w odniesieniu do drugiej części należy podnieść, że może ona prowadzić do rezultatu sprzecznego z wartościami Unii ustanowionymi w art. 2 TUE, z którego to względu jest ona również sprzeczna z art. 4 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 211/2011.

—

Zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów wynikających z obowiązku uzasadniania, z którego to względu narusza ona obowiązek uzasadniania ustanowiony w art. 296 TFUE oraz prawo do dobrej administracji ustanowione w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. W istocie bowiem zaskarżona decyzja nie wskazuje żadnych powodów, dla których Komisja uznała, że w odniesieniu do trzeciej części inicjatywy istnieje odpowiednia podstawa prawna i kompetencja prawodawcza Unii, to znaczy, że spełniona została przesłanka ustanowiona w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 211/2011 w stosunku do rejestracji.