This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62017CN0482
Case C-482/17: Action brought on 9 August 2017 — Czech Republic v European Parliament, Council of the European Union
Sprawa C-482/17: Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2017 r. – Republika Czeska/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Sprawa C-482/17: Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2017 r. – Republika Czeska/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Dz.U. C 357 z 23.10.2017, p. 4–5
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
|
23.10.2017 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 357/4 |
Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2017 r. – Republika Czeska/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
(Sprawa C-482/17)
(2017/C 357/06)
Język postępowania: czeski
Strony
Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, O. Serdula oraz J. Vláčil, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
|
— |
stwierdzenie nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/853 (1) z dnia 17 maja 2017 r. zmieniającej dyrektywę Rady 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni; |
|
— |
obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania. |
Tytułem żądania ewentualnego, strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
|
— |
stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 6 zaskarżonej dyrektywy, w zakresie w jakim uzupełnia art. 5 ust. 3 i art. 6 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 91/477/EWG (2); |
|
— |
stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 7 zaskarżonej dyrektywy, w zakresie w jakim uzupełnia art. 7 ust. 4a dyrektywy 91/477/EWG; |
|
— |
stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 19 zaskarżonej dyrektywy, w zakresie w jakim:
|
|
— |
obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy oparty jest na naruszeniu zasady przyznania. Zaskarżona dyrektywa została przyjęta na podstawie art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, mimo iż jej celem nie jest usunięcie barier na rynku wewnętrznym, lecz wyłącznie zapobieganie przestępstwom i terroryzmowi. Tymczasem prawodawca Unii nie ma uprawnienia do przyjmowania środków harmonizacji w tej dziedzinie.
Zarzut drugi oparty jest na naruszeniu zasady proporcjonalności. Prawodawca Unii nie zbadał w ogóle kwestii proporcjonalności przyjętych środków i świadomie nie dążył do uzyskania wystarczających informacji (na przykład, dokonując analizy skutków) w celu dokonania rzetelnej oceny co do zachowania tej zasady. W braku takiej oceny prawodawca Unii przyjął środki, które w oczywisty sposób są nieproporcjonalne, zakazując niektórych rodzajów półautomatycznej broni, które nie są jednak używane w Unii Europejskiej do celów aktów terroryzmu, zaostrzając uregulowania w odniesieniu do określonej, niestanowiącej istotnego zagrożenia broni (historycznych replik broni, co których wykazano, że są na trwale pozbawione cech użytkowych), oraz wreszcie sankcjonując posiadania określonych magazynków.
Zarzut trzeci oparty jest na naruszeniu zasady pewności prawa. Nowo określone kategorie zakazanej broni (A7 i A8), tak jak przepis przewidujący sankcję za posiadanie magazynków w ilościach przekraczających wyznaczony limit są z punktu widzenia pewności prawa całkowicie pozbawione jasności, a zatem uniemożliwiają zainteresowanym osobom jasne określenie ich praw i obowiązków. Artykuł 7 ust. 4a dyrektywy 91/477/EWG, w brzmieniu nadanym zaskarżoną dyrektywą (tzw. „klauzula grandfathering”) zobowiązuje ponadto w praktyce państwa członkowskie do przyjęcia krajowych środków o retroaktywnym skutku.
Zarzut czwarty oparty jest na naruszeniu zasady niedyskryminacji. Wyjątek zawarty w art. 6 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 91/477/EWG, w brzmieniu nadanym zaskarżoną dyrektywą, wywołuje wprawdzie wrażenie pozornie neutralnego środka, lecz w rzeczywistości warunki jego stosowania są określone w taki sposób, że odpowiadają wyłącznie szwajcarskiemu systemowi zachowania broni po zakończeniu służby wojskowej, co pozostaje bez żadnego obiektywnego uzasadnienia w świetle celów zaskarżonej dyrektywy.