1)

Czy art. 27 i 32 dyrektywy 2004/38/WE (1) w związku z art. 45 TFUE i art. 49 TFUE oraz w świetle autonomii proceduralnej państw członkowskich, a także zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i dobrej administracji powinny być interpretowane w ten sposób, że nakazują – lub że dopuszczają – uchylenie zaświadczenia o rejestracji jako obywatela Unii Europejskiej, już wydanego zgodnie z art. 8 ust. 1 dekretu prezydenta nr 106/2007 obywatelowi innego państwa członkowskiego, i zastosowanie wobec niego środka nakazującego powrót z terytorium państwa przyjmującego, jeżeli ów obywatel Unii, pomimo że został już umieszczony na krajowej liście cudzoziemców niepożądanych objętych zakazem wjazdu ze względów porządku publicznego i bezpieczeństwa publicznego, ponownie przybył do danego państwa członkowskiego i rozpoczął tam działalność gospodarczą bez wystąpienia o uchylenie zakazu wjazdu zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 32 dyrektywy 2004/38, ze względu na uznanie tego ostatniego (zakazu wjazdu) za samodzielny wzgląd porządku publicznego uzasadniający uchylenie zaświadczenia o rejestracji obywatela państwa członkowskiego?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy wspomniany stan faktyczny można porównać do nielegalnego pobytu obywatela Unii Europejskiej na terytorium państwa przyjmującego, tak iż ów stan faktyczny umożliwia wydanie, zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy 2008/115/WE (2), decyzji nakazującej powrót przez właściwy organ i uchylenie zaświadczenia o rejestracji jako obywatela Unii, chociaż, po pierwsze, zaświadczenie o rejestracji nie stanowi, jak powszechnie przyjęto, podstawy legalnego pobytu, a po drugie, dyrektywa 2008/115/WE ma zastosowanie ratione personae wyłącznie do obywateli państw trzecich?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej, czy uchylenie ze względów porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego zaświadczenia o rejestracji obywatela innego państwa członkowskiego, które to zaświadczenie nie stanowi podstawy legalnego pobytu w danym państwie, i zastosowanie wobec takiego obywatela środka nakazującego powrót – dokonane jednocześnie przez właściwe organy krajowe w ramach wykonywania autonomii proceduralnej przyjmującego państwa członkowskiego – mogą być uznane, zgodnie z prawidłową wykładną prawa, za jeden akt administracyjny wydalenia administracyjnego w rozumieniu art. 27 i 28 dyrektywy 2004/38, podlegający kontroli sądowej, zgodnie z warunkami określonymi we wspomnianych przepisach, które ustanawiają jedyny sposób, w razie potrzeby, wydalenia administracyjnego obywateli UE z terytorium przyjmującego państwa członkowskiego?

4)

Zarówno w razie udzielenia na pytanie pierwsze i drugie odpowiedzi twierdzącej jak i odpowiedzi przeczącej, czy z zasadą skuteczności sprzeczna jest krajowa praktyka sądowa polegająca na zakazywaniu organom administracyjnym i w konsekwencji zainteresowanym właściwym sądom dokonywania kontroli – w kontekście uchylenia zaświadczenia o rejestracji jako obywatela Unii Europejskiej lub zastosowania środka polegającego na wydaleniu z terytorium państwa przyjmującego ze względu na obowiązywanie wobec obywatela innego państwa członkowskiego środka polegającego na zakazie wjazdu do wspomnianego (pierwszego) państwa członkowskiego – czy w ramach wydania wspomnianej decyzji o zakazie wjazdu były respektowane zabezpieczenia proceduralne przewidziane w art. 30 i 31 dyrektywy 2004/38?

5)

W razie udzielenia na pytanie czwarte odpowiedzi twierdzącej, czy z art. 32 dyrektywy 2004/38 wynika spoczywający na właściwych organach administracyjnych państwa członkowskiego obowiązek notyfikowania zainteresowanemu obywatelowi innego państwa członkowskiego decyzji o wydaleniu w zrozumiałym dla niego języku, tak aby mógł on skutecznie skorzystać z uprawnień proceduralnych przysługujących mu na podstawie wyżej wspomnianych przepisów dyrektywy, również jeżeli obywatel ów nie wystąpił z takim żądaniem?