1.

Czy art. 191 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej i przepisy dyrektywy 2004/35/CE (1) w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu sprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu, które wychodząc poza zasadę zanieczyszczający płaci, zezwala organowi administracyjnemu ds. ochrony środowiska na przypisanie odpowiedzialności z tytułu naprawy szkody wyrządzonej środowisku w szczególny sposób właścicielowi bez konieczności uprzedniego wykazania co do istoty istnienia związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem tej osoby (spółki handlowej) a zdarzeniem powodującym zanieczyszczenie?

2.

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze oraz w przypadku, gdy z uwagi na zanieczyszczenie powietrza nie będzie istniała konieczność naprawy szkody wyrządzonej środowisku, czy można uzasadnić nałożenie grzywny w dziedzinie ochrony jakości powietrza poprzez powołanie się na bardziej rygorystyczne uregulowanie państw członkowskich, o którym mowa w art. 16 dyrektywy 2004/35/WE i art. 193 TFUE, czy też owo bardziej rygorystyczne uregulowanie nie może również powodować nałożenia grzywny, która ma jedynie na celu ukaranie właściciela nie odpowiedzialnego za zanieczyszczenie?