Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-10/13, Bank of Industry and Mine/Rada, wniesione w dniu 13 lipca 2015 r. przez Bank of Industry and Mine

(Sprawa C-358/15 P)

(2015/C 294/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Bank of Industry and Mine (przedstawiciele: adwokaci E. Rosenfeld i S. Perrotet)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącej odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi siedem zarzutów.

Po pierwsze, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając, w pkt 99 zaskarżonego wyroku, że Rada przyjęła decyzję 2012/635 (1) na podstawie art. 29 TUE i wyciągając z tego wniosek, w pkt 101 tego wyroku, że decyzja ta nie musiała spełniać wymogów określonych w art. 215 ust. 2 TFUE. Sąd naruszył też prawo, orzekając, w pkt 105 zaskarżonego wyroku, że Rada miała prawo przewidzieć kompetencje wykonawcze na warunkach określonych w art. 291 ust. 2 TFUE. Dodatkowo Rada po raz kolejny naruszyła prawo, uznając, że warunki pozwalające na zastosowanie postanowień art. 291 ust. 1 TFUE zostały spełnione. Procedura określona w art. 215 TFUE jest bowiem jedyną procedurą mającą zastosowanie w dziedzinie środków ograniczających. Artykuł 291 ust. 2 TFUE nie ma wobec tego zastosowania, tym bardziej, że postanowienie to stosuje się wyłącznie do środków, które wymagają środków wykonawczych. Tymczasem środki w postaci zamrożenia funduszy z samej swej istoty nie wymagają środków wykonawczych. Tym samym nie są objęte przedmiotowym zakresem stosowania art. 291 ust. 2 TFUE. Ponadto warunki zastosowania art. 291 ust. 2 TFUE nie zostały spełnione, gdyż w zaskarżonych aktach Rada prawidłowo nie uzasadniła potrzeby skorzystania z tej procedury.

Po drugie, wnosząca odwołanie nie zgadza się ze stwierdzeniem Sądu, że art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 (2) w brzmieniu zmienionym decyzjami 2012/35 (3) i 2012/635 oraz art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 (4) nie naruszają zasad pewności i przewidywalności prawa, proporcjonalności oraz nie godzą w jej prawo własności. Kryterium istotności pod względem ilościowym i jakościowym, do którego odwołał się Sąd w pkt 79 zaskarżonego wyroku, nie zostało sformułowane w zaskarżonych aktach. Sąd sam stworzył to kryterium po to, by uwiarygodnić zaskarżone akty. Dodatkowo sam stwierdził, że kryterium to jest niejasne, nieprecyzyjne i nieproporcjonalne. Sąd naruszył więc prawo, uznając, że fakt, iż wnosząca odwołanie dokonuje płatności na rzecz państwa irańskiego stanowi wsparcie w rozumieniu zaskarżonych aktów.

Po trzecie, zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd naruszył prawo w pkt 135 i 136 wyroku, stwierdzając, że zaskarżone akty zostały wystarczająco uzasadnione, mimo iż sam, w pkt 134 zaskarżonego wyroku, stwierdził, że zaskarżone akty nie zawierają uściśleń co do trybu i zakresu wsparcia, którego udzielanie mu się zarzuca. Ponadto z lektury zaskarżonych aktów wnosząca odwołanie nie była w stanie zrozumieć powodów, dla których została objęty sankcjami, co świadczy o tym, że zaskarżone akty nie zostały uzasadnione w sposób wystarczający.

Po czwarte, Sąd naruszył prawo, uznając, w pkt 163 zaskarżonego wyroku, że brak weryfikacji sytuacji wnoszącej odwołanie w przepisanym terminie nie sprawia, że decyzja o utrzymaniu jej nazwy w wykazie podmiotów objętych sankcjami jest niezgodna z prawem, mimo że ów obowiązek ma charakter w pełni obiektywny.

Po piąte, Sąd naruszył prawo, uznając, że zaskarżone decyzje nie naruszają praw podstawowych wnoszącej odwołanie i nie są nieproporcjonalne, mimo że zaskarżone decyzje są niejasne i nieprecyzyjne. Podobnie sformułowane przez Sąd kryterium istotności pod względem ilościowym i jakościowym jest całkowicie arbitralne.

Po szóste Sąd naruszył prawo w pkt 179 i 183 zaskarżonego wyroku, stwierdzając, że wnosząca odwołanie udzielała wsparcia rządowi irańskiemu, gdyż dokonywała na jego rzecz obowiązkowych płatności, które w rzeczywistości były niczym innym, jak podatkami, zaś wnosząca odwołanie znajdowała się w sytuacji porównywalnej do sytuacji zwykłego podatnika.

Wreszcie, Sąd nie stwierdził, że Rada naruszyła zasadę niedyskryminacji, gdyż objęła wnoszącą odwołanie sankcjami ze względu na płatności, jakich dokonywała na rzecz państwa irańskiego, a nie uczynił tak w przypadku innych przedsiębiorstw podlegających obowiązkowi dokonywania takich płatności.

(1)  Decyzja Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotycząca zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 58).

(2)  Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

(3)  Decyzja Rady 2012/35/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. zmieniająca decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 19, s. 22).

(4)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1).