1

W swym odwołaniu Central Bank of Iran (bank centralny Iranu) żąda uchylenia wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 25 marca 2015 r. (T‑563/12, EU:T:2015:187, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w którym oddalono jego skargę o stwierdzenie nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 58, zwanej dalej „sporną decyzją”), i po drugie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 945/2012 z dnia 15 października 2012 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 16, zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”) (zwanych dalej łącznie „spornymi aktami”), w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącego odwołanie.

2

W dniu 26 lipca 2010 r. Rada Unii Europejskiej wydała decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającą wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), której załącznik II wymienia osoby i podmioty inne aniżeli osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych lub komitet ds. sankcji ustanowiony na mocy rezolucji RB ONZ nr 1737 (2006) wspomniane w załączniku I do tej decyzji – których aktywa podlegają zamrożeniu.

3

W dniu 23 stycznia 2012 r. Rada wydała decyzję 2012/35/WPZiB zmieniającą decyzję [2010/413] (Dz.U. L 19, s. 22). Zgodnie z motywem 13 tej decyzji „ograniczeniami w odniesieniu do przyjmowania oraz do zamrażania funduszy i zasobów gospodarczych powinny zostać objęte kolejne osoby i podmioty udzielające rządowi Iranu wsparcia, które pozwala mu kontynuować działania w dziedzinie jądrowej wrażliwe z punktu widzenia proliferacji lub opracowywanie systemów przenoszenia broni jądrowej, w szczególności osoby i podmioty zapewniające rządowi Iranu wsparcie finansowe, logistyczne lub materialne”.

4

Mocą art. 1 pkt 7 lit. a) ppkt (ii) decyzji 2012/35 dodano do art. 20 ust. 1 decyzji 2010/413, który dotyczy zamrożenia funduszy należących do wymienionych w nim osób i podmiotów, następującą literę:

5

Artykuł 1 pkt 8 lit. a) decyzji 2012/635 zmienił art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413, który stanowi odtąd, że środkami ograniczającymi objęte są:

6

Na mocy decyzji 2012/35 nazwa wnoszącego odwołanie została wpisana do wykazu znajdującego się w załączniku II decyzji 2010/413, przy czym powodem tego wpisania było jego uczestnictwo w działaniach zmierzających do ominięcia sankcji. Z tego samego powodu nazwa wnoszącego odwołanie została przez rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 54/2012 z dnia 23 stycznia 2012 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 19, s. 1) wpisana do wykazu znajdującego się w załączniku VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, p. 1).

7

W drodze decyzji 2012/635 powód wpisu został uzupełniony następującą wzmianką:

„Udziela wsparcia finansowego rządowi Iranu”.

8

W dniu 23 marca 2012 r. Rada wydała rozporządzenie (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1). Artykuł 23 ust. 2 tego rozporządzenia przewiduje zamrożenie wszystkich środków finansowych osób, podmiotów i organów wymienionych w załączniku IX, które zostały określone jako:

9

W drodze rozporządzenia nr 945/2012 powód wpisania nazwy wnoszącego odwołanie do wykazu znajdującego się w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/212 został uzupełniony następującą wzmianką:

„Udziela wsparcia finansowego rządowi Iranu”.

10

Pismem złożonym do Sądu w dniu 26 grudnia 2012 r. Central Bank of Iran wniósł skargę o stwierdzenie nieważności spornych aktów w zakresie dotyczącym pozostawienia jego nazwy, po przeprowadzonym przeglądzie, w wykazach podmiotów określonych w środkach ograniczających.

11

Central Bank of Iran podniósł na poparcie swej skargi cztery zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczył błędu w ocenie, zarzut drugi – naruszenia obowiązku uzasadnienia, zarzut trzeci – naruszenia prawa do obrony oraz prawa do skutecznej kontroli sądowej i wreszcie zarzut czwarty – naruszenia zasady proporcjonalności oraz naruszenia praw podstawowych skarżącego, w szczególności prawa do poszanowania własności i dobrego imienia.

12

Zaskarżonym wyrokiem Sąd oddalił tę skargę w całości.

13

Central Bank of Iran wnosi do Trybunału o:

14

Rada wnosi do Trybunału o:

15

Na poparcie swego odwołania Central Bank of Iran podnosi cztery zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia, jakiego miał dopuścić się Sąd, orzekając, że Rada mogła zasadnie stwierdzić, że wnoszący odwołanie udzielał „wsparcia finansowego” rządowi Iranu. Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez Sąd prawa w ramach oceny obowiązku uzasadnienia spoczywającego na Radzie. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady ochrony prawa do obrony i wreszcie zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności i praw podstawowych wnoszącego odwołanie, w szczególności prawa do poszanowania własności i dobrego imienia.

16

Należy najpierw dokonać oceny zarzutu drugiego, następnie zarzutu trzeciego i wreszcie zarzutów pierwszego i czwartego.

17

W pkt 53–58 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał orzecznictwo dotyczące obowiązku uzasadnienia aktów Unii. Następnie w pkt 59 i nast. tego wyroku zbadał powody znajdujące się w spornych aktach w świetle kryteriów wpisu przewidzianych w art. 23 ust. 2 lit. a), b) i d) rozporządzenia nr 267/2012 i w art. 20 ust. 1 lit. b) i c) decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2012/635.

18

W pkt 74 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że „ocena, czy uzasadnienie [spornych] aktów jest wystarczające, może zostać przeprowadzona wyłącznie w odniesieniu do kryterium pomocy w obejściu środków ograniczających oraz kryterium wspierania rządu Iranu, do których Rada w sposób dorozumiany, lecz konieczny odnosi się w [tych] aktach”. W pkt 75 tego wyroku Sąd stwierdził jednak, że w zakresie, w jakim sporne akty opierają się na kryterium pomocy w obejściu środków ograniczających oraz w jakim aktach tych stwierdzono, że wnoszący odwołanie „uczestniczy w działaniach służących ominięciu sankcji”, ich uzasadnienie jest niewystarczające, albowiem stanowi ono zwykłe powtórzenie samego kryterium i nie zawiera żadnej informacji precyzującej powody, dla których kryterium to miało zastosowanie do wnoszącego odwołanie. Ponadto Sąd uznał w pkt 79 zaskarżonego wyroku, że dorozumianego uzasadnienia nie można wziąć pod uwagę, by zaradzić niedostatkowi uzasadnienia wyraźnego w odniesieniu do kryterium pomocy w obejściu środków ograniczających.

19

W ramach badania kryterium wspierania rządu Iranu Sąd orzekł w pkt 84 i 85 zaskarżonego wyroku, że uzasadnienie, wedle którego wnoszący odwołanie „udziela wsparcia finansowego rządowi Iranu”, wystarczało do zadośćuczynienia obowiązkowi uzasadnienia spoczywającemu na Radzie, albowiem wnoszący odwołanie mógł zrozumieć, że Rada odnosiła się do usług finansowych, jakie jako bank centralny Islamskiej Republiki Iranu świadczył na rzecz rządu Iranu. Sąd oparł się na pismach wnoszącego odwołanie, a w szczególności na zeznaniu wiceprezesa ds. wymiany walutowej tego banku załączonym przez wnoszącego odwołanie do skargi, wedle którego bank ów świadczy usługi na rzecz rządu, będącego jednym z jego klientów. Sąd odniósł się również do art. 12 i 13 irańskiej ustawy monetarnej i finansowej, która określa niektóre z zadań i uprawnień wnoszącego odwołanie jako banku centralnego Islamskiej Republiki Iranu.

20

Poprzez swój zarzut drugi Central Bank of Iran podnosi, iż stwierdzając, że Rada zadośćuczyniła swemu obowiązkowi uzasadnienia przewidzianemu w art. 296 TFUE, Sąd naruszył prawo.

21

Central Bank of Iran kwestionuje w szczególności pkt 84 i 85 zaskarżonego wyroku, w których Sąd orzekł, że wnoszący odwołanie mógł zrozumieć, że Rada odnosiła się do usług finansowych, które świadczył on na rzecz rządu Iranu jako bank centralny i że nie zachodziła konieczność doprecyzowania tych zadań i uprawnień „ponieważ są one określone w przepisach ustawowych, które są publicznie dostępne, a zatem można przyjąć domniemanie, że są powszechnie znane”.

22

Central Bank of Iran twierdzi, że istnienie irańskiej ustawy monetarnej i finansowej, określającej jego zadania i uprawnienia jako banku centralnego Islamskiej Republiki Iranu, nie wyjaśniało, co Rada rozumiała przez „wsparcie finansowe” w uzasadnieniu spornych aktów. Wnoszący odwołanie nie był w stanie ustalić, czy Rada uważała, że przekazywał on znaczne środki finansowe na rzecz rządu, lub czy Rada opierała się na okoliczności, że regulował on politykę monetarną albo prowadził rachunki w imieniu rządu Iranu i wykonywał inne usługi banku centralnego o takim charakterze. Wnoszący odwołanie twierdzi, że Rada powinna była szczegółowo wskazać usługi, które ze względu na zakres ilościowy lub jakościowy uważała za objęte pojęciem „wspierania rządu Iranu” w rozumieniu art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 (wyrok z dnia 16 lipca 2014 r., National Iranian Oil Company/Rada, T‑578/12, EU:T:2014:678, pkt 119), czego nie uczyniła. Podejmując decyzję o pozostawieniu wnoszącego odwołanie w wykazach osób podlegających środkom ograniczającym Rada w ogóle nie powołała się na art. 12 i 13 irańskiej ustawy monetarnej i finansowej, przy czym zadania wnoszącego odwołanie przewidziane w irańskiej ustawie monetarnej i finansowej stanowiłyby nowy powód, niewymieniony w spornych aktach.

23

Rada kwestionuje argumenty Central Bank of Iran.

24

Jak przypomniał to Sąd w szczególności w pkt 53–58 zaskarżonego wyroku, wystarczający charakter uzasadnienia aktu należy oceniać w kontekście tego aktu oraz ogółu reguł prawnych normujących daną dziedzinę, przy czym akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, pozwalających mu na zrozumienie treści przyjętego względem niego środka (zob. wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Rada/Bamba, C‑417/11 P, EU:C:2012:718, pkt 53, 54).

25

W konsekwencji poprzez odniesienie do publicznie dostępnych przepisów ustawodawczych Sąd bez naruszenia prawa uznał w pkt 85 zaskarżonego wyroku, że uzasadnienie spornych aktów, w którym Rada stwierdziła, że wnoszący odwołanie „udzielał wsparcia finansowego rządowi Iranu”, odsyłało w sposób dorozumiany, lecz niewątpliwy do zadań i uprawnień wnoszącego odwołanie jako banku centralnego Islamskiej Republiki Iranu, tak jak są one zdefiniowane w rozdziale 2 części II irańskiej ustawy monetarnej i finansowej a w szczególności w jej art. 12 i 13.

26

W konsekwencji w pkt 86 zaskarżonego wyroku Sąd słusznie orzekł, że „Rada nie miała obowiązku przedstawienia wyraźnego uzasadnienia dotyczącego usług finansowych, a zatem również dotyczącego zasobów lub środków finansowych dostarczanych przez [wnoszącego odwołanie] […] rządowi Iranu”.

27

W związku z powyższym zarzut drugi jest bezzasadny.

28

Po przypomnieniu w pkt 92–94 zaskarżonego wyroku orzecznictwa dotyczącego przestrzegania prawa do obrony, Sąd stwierdził w pkt 95 i 98 tego wyroku, że w dniu 2 sierpnia 2012 r. Rada przekazała indywidualnie wnoszącemu odwołanie uzasadnienie zaskarżonych aktów, zasadzające się na fakcie, iż „udziela[ł] wsparcia finansowego rządowi Iranu”, oraz że wnoszący odwołanie mógł zakwestionować to uzasadnienie oraz informacje i dowody leżące u jego podstaw, nawet zanim akty te zostały przyjęte.

29

W pkt 97 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że „Rada nie musiała w niniejszej sprawie przekazywać [wnoszącemu odwołanie] informacji i dowodów z dokumentów, na których opierało się to uzasadnienie, ponieważ można było domniemywać, że te informacje i dowody, które dotyczyły usług finansowych świadczonych właśnie przez [wnoszącego odwołanie] jako bank centralny Islamskiej Republiki Iranu na rzecz rządu Iranu, były powszechnie znane i w sposób dorozumiany ujęte w uzasadnieniu [spornych] aktów w odniesieniu do kryterium wspierania rządu Iranu”. W konsekwencji Sąd orzekł w pkt 99 zaskarżonego wyroku, że „prawo [wnoszącego odwołanie] do obrony oraz jego prawo do skutecznej ochrony sądowej były przestrzegane”.

30

W zarzucie trzecim Central Bank of Iran twierdzi, że Sąd naruszył prawo poprzez uznanie, że przestrzegane było prawo do obrony. Wnoszący odwołanie podnosi, że Rada nie przekazała mu żadnego dowodu przed wydaniem spornych aktów w przedmiocie decyzji o pozostawieniu jego nazwy w wykazach podmiotów objętych środkami ograniczającymi. Sąd błędnie orzekł, że Rada mogła uzupełnić powody pozostawienia wpisu wnoszącego odwołanie wspornych wykazach, biorąc pod uwagę czynniki wynikające z przepisów irańskiej ustawy monetarnej i finansowej, które nie zostały wyraźnie wskazane w uzasadnieniu spornych aktów i nie zostały podane do wiadomości wnoszącego odwołanie przed wydaniem tych aktów. Wnoszącemu odwołanie nie były znane podniesione względem niego argumenty i nie był on w stanie przedstawić odpowiednich zarzutów na swą obronę. Dopiero na rozprawie wnoszący odwołanie miał możliwość odpowiedzieć po raz pierwszy na twierdzenie, wedle którego przekazywał środki finansowe na rzecz rządu Iranu.

31

Rada kwestionuje argumenty Central Bank of Iran.

32

Jak Trybunał miał już sposobność orzec, w wypadku pierwotnej decyzji o zamrożeniu funduszy Rada nie miała obowiązku uprzedniego poinformowania zainteresowanej osoby lub podmiotu o powodach, dla których zamierzała umieścić tę osobę lub podmiot w wykazie, natomiast w wypadku kolejnej decyzji o zamrożeniu funduszy, na podstawie której nazwisko osoby lub nazwa podmiotu figurujących już w wykazie są w tym wykazie pozostawione, taka decyzja co do zasady powinna być poprzedzona powiadomieniem o materiałach zgromadzonych przeciwko tej osobie lub podmiotowi, a także umożliwieniem im bycia wysłuchanym (zob. podobnie wyrok z dnia 21 grudnia 2011 r., Francja/People’s Mojahedin Organization of Iran, C‑27/09 P, EU:C:2011:853, pkt 61, 62).

33

W konsekwencji przyjmując decyzję, na mocy której nazwisko osoby lub nazwę podmiotu pozostawia się w wykazie osób lub podmiotów objętych środkami ograniczającymi, Rada powinna zapewnić tej osobie lub temu podmiotowi możliwość wypowiedzenia się przed jej przyjęciem, jeżeli w decyzji, na mocy której nazwisko tej osoby lub nazwa tego podmiotu są pozostawiane w tym wykazie, powołano się na nowe okoliczności, to jest okoliczności, które nie widniały w pierwotnej decyzji, na mocy której nazwisko tej osoby lub nazwa tego podmiotu zostały umieszczone w tym wykazie (wyrok z dnia 18 czerwca 2015 r., Ipatau/Rada, C‑535/14 P, EU:C:2015:407, pkt 26).

34

W pkt 94 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał powyższe orzecznictwo, nie naruszając prawa.

35

Następnie Sąd stwierdził w pkt 95 i 98 tego wyroku, że w dniu 2 sierpnia 2012 r. Rada poinformowała Central Bank of Iran o nowej podstawie, zgodnie z którą „udziela[ł] [on] wsparcia finansowego rządowi Iranu”, oraz że Central Bank of Iran w dniu 7 października 2012 r. zakwestionował tę podstawę.

36

Wbrew twierdzeniom wnoszącego odwołanie brak podania przez Radę informacji, na podstawie których instytucja ta uznała, że Central Bank of Iran udziela wsparcia rządowi Iranu, nie mógł naruszyć prawa do obrony tego banku.

37

Jak bowiem wynika z pkt 25 i 26 niniejszego wyroku, można było uznać, że rola wnoszącego odwołanie jako banku centralnego Islamskiej Republiki Iranu i przepisy ustawowe jego dotyczące stanowią kontekst znany wnoszącemu odwołanie, z uwagi na co Sąd miał prawo uznać, że Rada nie miała obowiązku przedstawienia wyraźnego uzasadnienia dotyczącego usług finansowych i tym samym zasobów i środków finansowych, jakie wnoszący odwołanie dostarczył rządowi Iranu.

38

W tych okolicznościach Sąd orzekł bez naruszania prawa do obrony wnoszącego odwołanie, że jeżeli chodzi o znane mu informacje, Rada nie miała obowiązku przedstawiać dokumentów lub dowodów w tym względzie.

39

W rezultacie zarzut trzeci jest bezzasadny.

40

Sąd orzekł w pkt 103 zaskarżonego wyroku, że to w świetle uzasadnienia spornych aktów, wedle którego wnoszący odwołanie „udzielał wsparcia finansowego rządowi Iranu” należało oceniać zgodność tych aktów z prawem. W pkt 104 tego wyroku Sąd stwierdził, że dla celów oceny zasadności tego uzasadnienia można wziąć pod uwagę zadania i uprawnienia wnoszącego odwołanie jako banku centralnego Islamskiej Republiki Iranu, zdefiniowane w art. 12 i 13 irańskiej ustawy monetarnej i finansowej. Po zbadaniu tych przepisów Sąd orzekł w pkt 108 rzeczonego wyroku, że „oczywiste jest, że [wnoszący odwołanie] świadczy rządowi Iranu usługi finansowe, które z uwagi na swój zakres ilościowy lub jakościowy mogą sprzyjać rozprzestrzenianiu broni jądrowej, poprzez udzielanie temu rządowi wsparcia w postaci zasobów lub środków natury rzeczowej, finansowej lub logistycznej, umożliwiających mu dalsze działania w tym zakresie.” W pkt 111 tego wyroku Sąd uznał więc, że Rada nie popełniła błędu w ocenie.

41

W swym zarzucie pierwszym Central Bank of Iran twierdzi, że Sąd błędnie uznał, iż Rada prawidłowo zbadała kwestię tego, czy spełnione zostało którekolwiek z kryteriów wpisu do wykazów przewidzianych w spornych aktach. Analizując art. 12 i 13 irańskiej ustawy monetarnej i finansowej bank ów podnosi, że usługi świadczone przez niego jako przez bank centralny, takie jak prowadzenie rachunków bankowych i transakcje kompensacyjne, nie stanowią „wsparcia finansowego” dla rządu Iranu w rozumieniu art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012, a mianowicie wsparcia, które z uwagi na swój zakres ilościowy lub jakościowy umożliwia rządowi Iranu kontynuację programu jądrowego (wyrok z dnia 16 lipca 2014 r., National Iranian Oil Company/Rada, T‑578/12, EU:T:2014:678, pkt 119).

42

Rada kwestionuje argumenty wnoszącego odwołanie.

43

Należy przypomnieć, że kryterium „wspierania rządu Iranu” znajdujące się w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2012/635, i w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 odnosi się do wsparcia, które może być natury materialnej, logistycznej lub finansowej (zob. podobnie wyrok z dnia 1 marca 2016 r., National Iranian Oil Company/Rada, C‑440/14 P, EU:C:2016:128, pkt 79).

44

Celem dodania tego kryterium było objęcie nim działań prowadzonych przez daną osobę lub podmiot, które – nawet jeśli same w sobie nie mają żadnego związku bezpośredniego lub pośredniego z rozprzestrzenianiem broni jądrowej, mogą jednak mu sprzyjać poprzez dostarczanie rządowi Iranu środków lub udogodnień materialnych, finansowych lub logistycznych umożliwiających temu rządowi kontynuowanie działań w zakresie rozprzestrzeniania broni jądrowej (zob. podobnie wyrok z dnia 1 marca 2016 r., National Iranian Oil Company/Rada, C‑440/14 P, EU:C:2016:128, pkt 80, 81).

45

Tak oto Sąd uznał w pkt 108 zaskarżonego wyroku, że wnoszący odwołanie świadczy rządowi Iranu usługi finansowe, które z uwagi na swój zakres ilościowy lub jakościowy mogą sprzyjać rozprzestrzenianiu broni jądrowej, poprzez udzielanie temu rządowi wsparcia w postaci zasobów lub środków natury rzeczowej, finansowej lub logistycznej, umożliwiających mu dalsze działania w tym zakresie (zob. analogicznie wyrok z dnia 1 marca 2016 r., National Iranian Oil Company/Rada, C‑440/14 P, EU:C:2016:128, pkt 83). Usługi takie jak prowadzenie rachunków, wykonywanie i zawieranie transakcji finansowych lub skup i sprzedaż obligacji stanowią bowiem wsparcie natury rzeczowej, finansowej i logistycznej dla tego państwa i w konsekwencji wsparcie dla rządu tego państwa.

46

Wobec powyższego Sąd słusznie zauważył w pkt 109 zaskarżonego wyroku, że znikome znaczenia ma, iż wnoszący odwołanie zaprzeczył, jakoby udostępniał swe zasoby finansowe rządowi Iranu, albowiem przyznał, że świadczył na jego rzecz usługi finansowe, tak samo jak każdy bank centralny danego państwa świadczy usługi dla rządu tego państwa.

47

W konsekwencji Sąd nie naruszył prawa, orzekając w pkt 110 zaskarżonego wyroku, że Rada miała podstawy, by stwierdzić, że wnoszący odwołanie „udziela wsparcia finansowego rządowi Iranu”, a zatem kryterium ustanowione w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2012/635, i w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 było w niniejszej sprawie spełnione.

48

W konsekwencji zarzut pierwszy odwołania jest bezzasadny.

49

W pkt 119 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że niedogodności, jakich doznał wnoszący odwołanie wskutek wydania spornych aktów, nie są nadmierne w stosunku do wagi celu tego aktu, polegającego na utrzymaniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Sąd zaznaczył ponadto w tym samym punkcie, że sporne akty dotyczą jedynie części aktywów wnoszącego odwołanie, istnieje możliwość uwolnienia jego środków finansowych w pewnych okolicznościach i że Rada nie czyni wnoszącemu odwołanie zarzutu, że on sam jest zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej.

50

W swym zarzucie czwartym Central Bank of Iran podnosi, że Sąd popełnił błąd, oddalając zarzut, wedle którego Rada naruszyła, bezzasadnie lub w sposób nieproporcjonalny, prawa podstawowe wnoszącego odwołanie, w tym jego prawo do poszanowania własności i dobrego imienia. Wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd nie zbadał odpowiednio kwestii tego, czy stosowanie takich środków ograniczających wobec Central Bank of Iran stanowiło bezprawną i nieproporcjonalną ingerencję w prawa podstawowe wnoszącego odwołanie, a mianowicie w prawo własności i prawo do dobrego imienia. Sąd powinien był orzec, że środki były nieproporcjonalne w stosunku do realizowanych celów.

51

Central Bank of Iran kwestionuje w szczególności art. 119 zaskarżonego orzeczenia. Podkreśla on przy tym, że Sąd niewystarczająco uwzględnił negatywne następstwa środków ograniczających dla życia gospodarczego państwa i narodu irańskiego. Wnoszący odwołanie twierdzi ponadto, że usługi, jakie świadczy, nie mają żadnego związku ze zdolnością rządu irańskiego do kontynuowania programu jądrowego i że podejście Sądu pozwoliłoby przyjąć środki ograniczające względem tysięcy podatników i usługodawców. Wreszcie decyzja Rady o wpisaniu i pozostawieniu nazwy wnoszącego odwołanie w wykazach podmiotów objętych środkami ograniczającymi pozostaje w sprzeczności z szeregiem deklaracji publicznych złożonych przez instytucje europejskie, a w szczególności z konkluzjami Rady na temat Iranu z dnia 23 stycznia 2012 r., w których Rada wskazuje, iż „dzisiaj uzgodnione środki ograniczające mają na celu utrudnienie prowadzenia irańskiego programu jądrowego i naruszenie dochodów reżimu irańskiego przeznaczanych na finansowanie programu; nie są natomiast wymierzone przeciwko ludności Iranu”.

52

Rada kwestionuje argumenty wnoszącego odwołanie.

53

Należy stwierdzić, że w celu ustalenia, czy doszło do naruszenia zasady proporcjonalności, Sąd uwzględnił w pkt 117 zaskarżonego wyroku cel interesu ogólnego realizowany przez sporne akty. W pkt 118 tego wyroku uznał on, że sporne akty wyrządzały wnoszącemu odwołanie szkodę, albowiem naruszały jego prawo własności i dobre imię. W pkt 119 rzeczonego wyroku Sąd wziął jednak pod uwagę cel polegający na utrzymaniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, zaznaczając, że akty te dotyczyły jedynie części aktywów wnoszącego odwołanie, istniała możliwość uwolnienia środków finansowych w pewnych okolicznościach oraz że Rada nie czyniła wnoszącemu odwołanie zarzutu, iż on sam jest zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej.

54

W świetle tych okoliczności Sąd słusznie oddalił zarzut dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności i naruszenia praw podstawowych wnoszącego odwołanie, a zwłaszcza prawa do poszanowania własności i dobrego imienia.

55

Należy zatem oddalić zarzut czwarty.

56

Wobec stwierdzenia bezzasadności czterech zarzutów odwołania należy odwołanie oddalić.

57

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

58

Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

59

Ponieważ Rada wniosła o obciążenie Central Bank of Iran kosztami postępowania, a Central Bank of Iran przegrał sprawę, należy obciążyć go jego własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Radę.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: