—

W tym względzie skarżące twierdzą, że zaskarżony akt został wydany w celu poradzenia sobie z pewnymi nieprawidłowościami, napotkanymi przy stosowaniu niektórych przepisów wspólnej polityki rybołówstwa. Rzeczony akt nie wskazuje jednak tych nieprawidłowości, co uniemożliwia ustalenie procesu logicznego, który doprowadził do jego wydania. Wspomniany zarzut nieważności jest tym poważniejszy, że akt ten stanowi odstępstwo od wcześniejszych aktów prawnych Unii.

—

W tym względzie skarżące twierdzą, że zaskarżona decyzja jest wadliwa z powodu naruszenia traktatów i art. 102 ust. 4 rozporządzenia 1224/2009 oraz z powodu braku właściwości. Nie ma ona na celu wzmocnienia systemu kontroli, lecz nakłada nowe obowiązki, nieprzewidziane w aktach podstawowych a wręcz z nimi sprzeczne.

—

W tym względzie skarżące twierdzą, że zaskarżona decyzja narusza zasadę niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową, ponieważ ustanawia nowe bardziej uciążliwe obowiązki dla włoskich rybaków. Środki te są ponadto w oczywisty sposób pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego związku z realizowanym celem i w swej naturze nieracjonalne oraz nieproporcjonalne, albowiem niemożliwe jest ustalenie związku pomiędzy nałożonymi na rybaków obowiązkami i realizacją celu decyzji.

—

W tym względzie skarżące twierdzą, że niezgodnie z rozporządzeniem nr 1224/2009 ustanawiającym system stopniowych sankcji, zaskarżona decyzja wymaga automatycznego zawieszenia upoważnienia do połowów w wypadku poważnego naruszenia i definitywnego jego odebrania w wypadku powrotu do naruszenia. Decyzja zastępuje więc przepisy rozporządzenia odmiennym i stosunkowo rygorystycznym systemem automatycznych i nieodwołalnych sankcji. Wydaje się ponadto, że system sankcji ustanowiony przez Plan działania poważnie narusza zasadę stopniowalności sankcji, jej proporcjonalności do naruszenia i indywidualizacji sankcji, jako że sankcja obciąża podmiot posiadający upoważnienie niezależnie od tożsamości podmiotu, który popełnił naruszenie.