1

W swojej skardze Parlament Europejski wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2014/269/UE z dnia 6 maja 2014 r. zmieniającej decyzję 2009/935/WSiSW w odniesieniu do wykazu państw trzecich i organizacji, z którymi Europol zawiera porozumienia (Dz.U. L 138, s. 104, zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

2

Artykuł 3 akapit pierwszy decyzji Rady 2009/371/WSiSW z dnia 6 kwietnia 2009 r. ustanawiającej Europejski Urząd Policji (Europol) (Dz.U. L 121, s. 37, zwanej dalej „decyzją o Europolu”) jest zredagowany następująco:

„Celem Europolu jest wspieranie i zwiększanie skuteczności działań i wzajemnej współpracy właściwych organów państw członkowskich w ramach zapobiegania przestępczości zorganizowanej, terroryzmowi i innym formom poważnej przestępczości, które dotyczą co najmniej dwóch państw członkowskich, oraz zwalczania tych zjawisk”.

3

Artykuł 5 tej decyzji stanowi:

„1.   Podstawowe zadania Europolu obejmują:

2.   Zadania, o których mowa w ust. 1, obejmują wspieranie państw członkowskich w gromadzeniu i analizowaniu informacji z Internetu, w celu wykrywania działalności przestępczej, którą Internet ułatwia lub która prowadzona jest przy jego użyciu.

3.   Dodatkowe zadania Europolu obejmują:

4.   W związku z celem, o którym mowa w art. 3, Europol może ponadto – zależnie od zasobów kadrowych i budżetowych w jego dyspozycji oraz w granicach określonych przez zarząd – służyć państwom członkowskim wsparciem, radą i badaniami w następujących dziedzinach:

5.   Europol pełni także funkcję centralnego biura ds. zwalczania fałszowania euro – zgodnie z decyzją Rady 2005/511/WSiSW z dnia 12 lipca 2005 r. w sprawie ochrony euro przed fałszowaniem poprzez wyznaczenie Europolu jako biura centralnego ds. zwalczania fałszowania euro […]. Europol może również zachęcać do koordynacji działań, jakie właściwe organy państw członkowskich podejmują w walce z fałszowaniem euro lub jakie prowadzone są w ramach wspólnych zespołów dochodzeniowo‑śledczych, w stosownych przypadkach w porozumieniu z podmiotami unijnymi lub organami krajów trzecich. Na wniosek Europol może wspierać finansowo śledztwa lub dochodzenia w sprawie fałszowania euro”.

4

Artykuł 23 wspomnianej decyzji stanowi:

„1.   W zakresie wymaganym do wykonywania swoich zadań Europol może również nawiązywać i utrzymywać współpracę z:

[…]

2.   Europol zawiera porozumienia z podmiotami, o których mowa w ust. 1 i które umieszczono w wykazie, o którym mowa w art. 26 ust. 1 lit. a). Tego rodzaju porozumienia robocze mogą dotyczyć wymiany informacji o charakterze operacyjnym, strategicznym lub technicznym, w tym danych osobowych i informacji niejawnych […]. Tego rodzaju porozumienia mogą być zawierane wyłącznie po zatwierdzeniu przez Radę po konsultacji z zarządem i – o ile dotyczą one wymiany danych osobowych – po otrzymaniu za pośrednictwem zarządu opinii wspólnego organu nadzorczego.

[…]

4.   Przed wejściem w życie porozumień, o których mowa w ust. 2, Europol może […] bezpośrednio przekazywać informacje, oprócz danych osobowych i informacji niejawnych, podmiotom, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w zakresie, w jakim jest to niezbędne do właściwego wykonywania obowiązków odbiorcy.

[…]

6.   […] Europol może przekazywać podmiotom, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu:

[…]

[…]”.

5

Zgodnie z art. 26 ust. 1 tej decyzji:

„Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną po zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego:

[…]”.

6

Artykuł 5 decyzji Rady 2009/934/WSiSW z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie przyjęcia przepisów wykonawczych regulujących stosunki Europolu z partnerami, w tym wymianę danych osobowych i informacji niejawnych (Dz.U. L 325 s. 6) stanowi:

„1.   Zgodnie z art. 23 ust. 1 decyzji o Europolu Europol może nawiązywać i utrzymywać współpracę ze stronami trzecimi w zakresie wymaganym do wykonywania jego zadań.

2.   Zgodnie z art. 23 ust. 2 decyzji o Europolu Europol zawiera porozumienia ze stronami trzecimi, które zostały umieszczone w wykazie państw trzecich i organizacji, o którym mowa w art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu. Tego rodzaju porozumienia robocze mogą dotyczyć wymiany informacji o charakterze operacyjnym, strategicznym lub technicznym, w tym danych osobowych i informacji niejawnych […].

3.   Europol może wszcząć procedurę zawarcia porozumienia ze stroną trzecią zaraz po umieszczeniu tej strony trzeciej w wykazie, o którym mowa w ust. 2.

4.   Gdy planowane jest zawarcie porozumienia operacyjnego ze stroną trzecią, Europol ocenia, czy strona ta zapewnia odpowiedni poziom ochrony danych. Ocena ta zostaje przekazana zarządowi, który wcześniej zasięga opinii wspólnego organu nadzorczego […]”.

7

Artykuł 6 rzeczonej decyzji ma następujące brzmienie:

„1.   Na podstawie oceny, o której mowa w art. 5 ust. 4, oraz uwzględniając opinię wspólnego organu nadzorczego zarząd decyduje, czy dyrektor ma podjąć negocjacje ze stroną trzecią w celu zawarcia porozumienia operacyjnego. Po otrzymaniu pozytywnej decyzji zarządu, dyrektor podejmuje negocjacje ze stroną trzecią w celu zawarcia takiego porozumienia […].

[…]

3.   Po zakończeniu negocjacji w sprawie porozumienia dyrektor przedkłada zarządowi projekt porozumienia. W przypadku zawarcia porozumienia operacyjnego zarząd zasięga opinii wspólnego organu nadzorczego. Zarząd akceptuje projekt porozumienia, a następnie przedkłada go Radzie do zatwierdzenia.

W przypadku akceptacji porozumienia operacyjnego Radzie przedkładane są projekt porozumienia i opinia wspólnego organu nadzorczego.

4.   Zgodnie z art. 23 ust. 2 decyzji o Europolu, tego rodzaju porozumienia są zawierane wyłącznie po zatwierdzeniu przez Radę, która konsultuje się wcześniej z zarządem i – o ile tego rodzaju porozumienia dotyczą wymiany danych osobowych – po otrzymaniu za pośrednictwem zarządu opinii wspólnego organu nadzorczego”.

8

Artykuł 1 decyzji Rady 2009/935/WSiSW z dnia 30 listopada 2009 r. określającej wykaz państw trzecich i organizacji, z którymi Europol zawiera porozumienia (Dz.U. L 325, s. 12) stanowi:

„Zgodnie z art. 23 ust. 2 decyzji o Europolu, Europol zawiera porozumienia z państwami trzecimi i organizacjami, które umieszczono w wykazie zawartym w załączniku do niniejszej decyzji. Europol może wszcząć procedurę zawierania porozumienia zaraz po umieszczeniu państwa trzeciego lub organizacji w tym wykazie. Europol dąży do zawarcia z tymi państwami trzecimi i organizacjami porozumienia o współpracy umożliwiającego wymianę danych osobowych, o ile zarząd nie postanowi inaczej”.

9

Artykuł 2 decyzji 2009/935 przewiduje:

„1.   Członek zarządu lub Europol może zaproponować dodanie do wykazu nowego państwa trzeciego lub organizacji. Zgłaszając taką propozycję, należy podać przyczyny, dla których z punktu widzenia funkcjonowania Europolu konieczne jest zawarcie porozumienia o współpracy z tym państwem trzecim lub z tą organizacją.

2.   Zarząd podejmuje decyzję o tym, czy zaproponować Radzie dodanie do wykazu tego państwa trzeciego lub tej organizacji.

3.   Rada podejmuje decyzję o dodaniu do wykazu państwa trzeciego lub organizacji w drodze zmiany załącznika do niniejszej decyzji”.

10

Wykaz państw trzecich i organizacji, z którymi Europol zawiera porozumienia, określa załącznik do rzeczonej decyzji.

11

Motywy 4 i 7 zaskarżonej decyzji, która odnosi się do decyzji o Europolu, w szczególności jej art. 26 ust. 1 lit. a), a także do decyzji 2009/934, w szczególności jej art. 5 i 6, są sformułowane następująco:

[…]

12

Artykuł 1 wskazanej decyzji stanowi:

„W pkt 1 załącznika do decyzji [2009/935] dodaje się następujące wpisy:

13

Parlament wnosi do Trybunału o:

14

Rada wnosi do Trybunału o:

15

Postanowieniem prezesa Trybunału z dnia 15 grudnia 2014 r. Republika Czeska oraz Węgry zostały dopuszczone do sprawy w charakterze interwenientów popierających żądania Rady.

16

W swoich pismach Parlament podnosi na poparcie skargi trzy zarzuty, dotyczące, odpowiednio: pierwszy – naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, które wynika z braku inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji oraz z nieprawidłowości wykorzystanej procedury nieobowiązkowych konsultacji z Parlamentem; drugi – wyboru uchylonej lub niezgodnej z prawem podstawy prawnej; oraz trzeci – wyboru podstawy prawnej dotyczącej środków wykonawczych w celu przyjęcia decyzji należącej do materii ustawowej.

17

Skoro podstawa prawna aktu przesądza o procedurach, które znajdują zastosowanie w celu jego przyjęcia (wyroki: Parlament/Rada, C‑130/10, EU:C:2012:472, pkt 80; Parlament/Rada, C‑658/11, EU:C:2014:2025, pkt 57), należy w pierwszej kolejności zbadać zarzuty drugi i trzeci, dotyczące, odpowiednio, wyboru uchylonej lub niezgodnej z prawem podstawy prawnej oraz wyboru podstawy prawnej dotyczącej środków wykonawczych w celu przyjęcia decyzji należącej do materii ustawowej.

18

Parlament twierdzi, że ani art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu, ani art. 5 i 6 decyzji 2009/934 nie mogą być uważane za prawdziwe podstawy prawne.

19

Przepisy te bowiem zdaniem Parlamentu ograniczają się do dorozumianego odesłania do art. 34 ust. 2 lit. c) UE, który miałby stanowić jedyną możliwą podstawę prawną przyjęcia środka takiego jak zaskarżona decyzja w ramach „trzeciego filaru”.

20

W konsekwencji zdaniem Parlamentu podstawą prawną użytą przez Radę jest art. 34 ust. 2 lit. c) UE. Tymczasem, skoro artykuł ten został uchylony traktatem z Lizbony, nie może on już służyć jako podstawa prawna przy przyjmowaniu nowych aktów.

21

Rada uściśla, że zaskarżoną decyzję przyjęła ona na podstawie art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu. Artykuły 5 i 6 decyzji 2009/934 zostały przez nią przytoczone jako uzupełniająca podstawa prawna. Węgry również uważają, że art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu stanowił wystarczającą podstawę prawną, a zatem dla celów przyjęcia zaskarżonej decyzji nie było potrzeby odwoływania się do prawa pierwotnego.

22

W celu oceny zasadności pierwszej części zarzutu drugiego należy określić podstawę prawną przyjęcia zaskarżonej decyzji.

23

W tej kwestii należy stwierdzić, że decyzja ta nie odwołuje się do art. 34 UE oraz że jej preambuła odsyła wprost art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu, jak również do art. 5 i 6 decyzji 2009/934.

24

Na podstawie treści zaskarżonej decyzji, która co do zasady, by spełniać wymóg uzasadnienia, powinna wskazywać podstawę prawną, na której decyzja ta została oparta (zob. podobnie wyroki: Komisja/Rada, C‑370/07, EU:C:2009:590, pkt 39, 55; Parlament/Rada, C‑317/13 i C‑679/13, EU:C:2015:223, pkt 29; a także Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 19), nie sposób więc uznać, że decyzja te została wydana w oparciu o art. 34 UE.

25

Należy ponadto zauważyć, że żaden inny element zaskarżonej decyzji nie wskazuje, iż Rada zamierzała posłużyć się art. 34 UE jako podstawą prawną tej decyzji.

26

W szczególności okoliczność, że art. 34 ust. 2 lit. c) UE miałby stanowić jedyną możliwą podstawę prawną przyjęcia środka takiego jak zaskarżona decyzja, przy założeniu, że okoliczność ta zostałaby wykazana, nie ma w tej kwestii znaczenia, ponieważ wyraźny wybór Rady polegający na tym, by w zaskarżonej decyzji wskazać nie to postanowienie, lecz art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu, jak również art. 5 i 6 decyzji 2009/934, wyraźnie przemawia za tym, że zaskarżone decyzje zostały wydane w oparciu o te ostatnie przepisy jako takie (zob. analogicznie wyrok Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 21).

27

W tej kwestii należy zauważyć, że o ile art. 5 i 6 decyzji 2009/934 nie dotyczą zmiany wykazu, o którym mowa w art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu (zwanego dalej „wykazem”), i w związku z tym nie mogły one skutecznie posłużyć jako podstawa prawna zaskarżonej decyzji, o tyle wzmianka o tych artykułach w jej preambule stanowi w każdym razie co najwyżej uchybienie o czysto formalnym charakterze, jako że wzmianka ta nie miała wpływu na treść zaskarżonej decyzji lub na procedurę zastosowaną w celu jej przyjęcia (zob. podobnie wyrok Zjednoczone Królestwo/Rada, C‑81/13, EU:C:2014:2449, pkt 65–67).

28

Wynika stąd, że uchylenie art. 34 UE traktatem z Lizbony nie pozbawia zaskarżonej decyzji podstawy prawnej.

29

W tym stanie rzeczy pierwszą część zarzutu drugiego należy oddalić jako niezasadną.

30

Parlament sądzi, że gdyby przyjąć, iż art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu jest podstawą prawną zaskarżonej decyzji, przepis ten stanowiłby wtórną i niezgodną z prawem podstawę prawną, która nie mogłaby skutecznie uzasadniać tej decyzji.

31

Zdaniem Parlamentu z orzecznictwa Trybunału wynika bowiem, że utworzenie wtórnej podstawy prawnej, która łagodzi tryb przyjmowania aktu, jest niezgodne z traktatami. Tak jest w przekonaniu Parlamentu w przypadku art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu, ponieważ przepis ten nie uzależnia przyjęcia środków wykonawczych do rzeczonej decyzji od uprzedniej inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji, w przeciwieństwie do nakazu wynikającego z art. 34 ust. 2 lit. c) UE.

32

Ponadto uważa on, że art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu, w związku z wejściem w życie traktatu z Lizbony, nie ma już zastosowania i przewiduje niezgodne z prawem odstępstwo od procedury wprowadzonej tym traktatem do celów przyjmowania nowych aktów. Na takie odstępstwo nie pozwala zdaniem Parlamentu art. 9 protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych (zwanego dalej „protokołem w sprawie postanowień przejściowych”), który oznacza jedynie, że akty dawnego „trzeciego filaru” nie podlegają automatycznie uchyleniu wskutek wejścia w życie rzeczonego traktatu.

33

Poza tym Parlament dodaje, że wykaz stanowi istotny element rozpatrywanej dziedziny i powinien zatem stanowić część aktu rangi ustawodawczej. Należy go przynajmniej uważać za element normatywny, który powinien być przedmiotem aktu delegowanego w rozumieniu art. 290 TFUE, a nie aktu wykonawczego w rozumieniu art. 291 TFUE.

34

Parlament opiera się w tej kwestii na trzech spostrzeżeniach. Po pierwsze, jego zdaniem decyzja o Europolu nie ustanawia warunków, które trzeba spełnić, aby dane państwo zostało ujęte w wykazie. Po drugie, wpis taki ma w jego opinii znaczące skutki, w tym dla praw podstawowych obywateli. Po trzecie, wymaga on dokonania wyboru politycznego wchodzącego w zakres własnych kompetencji prawodawcy Unii.

35

Parlament wywodzi stąd, że wybór procedury i podstawy prawnej był błędny, gdyż zaskarżona decyzja został przyjęta w taki sposób, jak gdyby była środkiem wykonawczym.

36

Rada uważa, że argumenty Parlamentu dotyczące z jednej strony charakteru wtórnej podstawy prawnej z art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu, a z drugiej strony okoliczności, że zmiana wykazu ma stanowić istotny element rozpatrywanej dziedziny, powinny być analizowane jako zarzut niezgodności z prawem skierowany przeciwko temu przepisowi.

37

Tytułem głównym Rada kwestionuje dopuszczalność zarzutu niezgodności z prawem. Podnosi ona w tej kwestii, że na podstawie art. 10 ust. 1 protokołu w sprawie postanowień przejściowych uprawnienia przyznane Trybunałowi w odniesieniu do decyzji o Europolu pozostawały do dnia 1 grudnia 2014 r. takie same jak te, które przysługiwały mu przed wejściem w życie traktatu z Lizbony. Tymczasem obowiązujący wówczas art. 35 ust. 6 UE nie przewidywał możliwości wniesienia przez Parlament skargi o stwierdzenie nieważności decyzji przyjętej w ramach „trzeciego filaru”, takiej jak zaskarżona decyzja. Z braku ówczesnej właściwości Trybunału w tym zakresie zdaniem Rady wynika, że podniesiony przez Parlament zarzut niezgodności z prawem należy uznać za niedopuszczalny.

38

Subsydiarnie Rada, wspierana przez Węgry, podnosi, że art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu był w chwili przyjęcia tej decyzji zgodny z traktatem UE. Przepis ten jej zdaniem ogranicza się bowiem do tego, że przewiduje on stosowanie procedury przewidzianej w art. 34 ust. 2 lit. c) UE, a ten ostatni nie uzależniał przyjęcia środka takiego jak zaskarżona decyzja od inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji.

39

Rada i Republika Czeska uważają ponadto, że zmiana wykazu nie wpływa w żaden sposób na istotny element dziedziny uregulowanej decyzją o Europolu.

40

Co się tyczy skutków wejścia w życie traktatu z Lizbony, Rada, Republika Czeska i Węgry twierdzą, że proponowana przez Parlament wykładnia art. 9 protokołu w sprawie postanowień przejściowych paraliżowałaby wszelką możliwość przyjęcia przepisów wykonawczych przewidzianych w aktach dawnego „trzeciego filaru”, a takiej właśnie sytuacji autorzy traktatu zamierzali zapobiec.

41

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału wybór podstawy prawnej aktu Unii musi opierać się na obiektywnych elementach, które mogą zostać poddane kontroli sądowej, a należą do nich w szczególności cel i treść tego aktu (wyrok Komisja/Parlament i Rada, C‑43/12, EU:C:2014:298, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).

42

W tej kwestii należy wskazać, że strony nie pozostają w sporze co do relacji między art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu a celem i treścią zaskarżonej decyzji. Parlament podważa natomiast zgodność z prawem tego przepisu, podnosząc, że łagodzi on tryb przyjmowania środka takiego jak zaskarżona decyzja w porównaniu z procedurą przewidzianą w tym celu w traktatach.

43

Tymczasem z orzecznictwa Trybunału wynika, że w zakresie, w jakim normy regulujące sposób kształtowania się woli instytucji Unii ustanowione są przez traktaty i nie pozostają do dyspozycji ani państw członkowskich, ani samych instytucji, jedynie traktaty mogą – w szczególnych przypadkach – upoważnić instytucję do zmiany ustanowionej w nich procedury decyzyjnej. Zatem uznanie, że instytucja ma możliwość wprowadzania wtórnych podstaw prawnych pozwalających na przyjmowanie aktów ustawodawczych lub środków wykonawczych – niezależnie od tego, czy zmierzałyby one do usztywnienia, czy też do złagodzenia trybu wydawania aktu – oznaczałoby przyznanie jej uprawnień prawodawczych wykraczających poza to, co przewiduje traktat (zob. podobnie wyroki: Parlament/Rada, C‑133/06, EU:C:2008:257, pkt 54–56; Parlament/Rada, C‑317/13 i C‑679/13, EU:C:2015:223, pkt 42, 43; a także Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 32, 33).

44

W tym kontekście należy w pierwszej kolejności zbadać argument Parlamentu, zgodnie z którym wybór podstawy prawnej i procedur dla celów przyjęcia zaskarżonej decyzji był błędny z uwagi na fakt, że zaskarżona decyzja miała dotyczyć istotnego elementu regulowanej dziedziny, który mógł zostać uregulowany wyłącznie aktem ustawodawczym.

45

W zakresie bowiem, w jakim procedura przewidziana w art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu dla celów zmiany wykazu nie odpowiada procedurze określonej w prawie pierwotnym w celu przyjmowania aktów ustawodawczych w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, argument ten powinien być traktowany jako zakwestionowanie zgodności z prawem samego art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu w oparciu o uzasadnienie, że ten ostatni przepis pozwala na przyjęcie aktu dotyczącego istotnego elementu regulowanej dziedziny w procedurze bardziej elastycznej niż ta, którą przewiduje dla tych celów prawo pierwotne.

46

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału przyjmowanie istotnych norm w dziedzinie rozpatrywanej w niniejszej sprawie jest zastrzeżone do kompetencji prawodawcy Unii i normy te powinny być przyjmowane w drodze uregulowania podstawowego. Wynika stąd, że przepisy ustanawiające istotne elementy uregulowania podstawowego, których przyjęcie wymaga dokonania wyboru politycznego wchodzącego w zakres własnych kompetencji prawodawcy Unii, nie mogą podlegać delegacji ani figurować w aktach wykonawczych (zob. podobnie wyrok Parlament/Rada, C‑355/10, EU:C:2012:516, pkt 64–66).

47

Ustalenie tego, które elementy danej dziedziny należy zakwalifikować jako istotne, powinno opierać się na obiektywnych czynnikach, które mogą zostać poddane kontroli sądowej, oraz wymaga uwzględnienia cech charakterystycznych i szczególnych danej dziedziny (zob. podobnie wyrok Parlament/Rada, C‑355/10, EU:C:2012:516, pkt 67, 68).

48

W niniejszej sprawie należy zauważyć, że z art. 3 decyzji o Europolu wynika, iż celem Europolu jest wspieranie i zwiększanie skuteczności działań i wzajemnej współpracy właściwych organów państw członkowskich w ramach zapobiegania przestępczości zorganizowanej, terroryzmowi i innym formom poważnej przestępczości, które dotyczą co najmniej dwóch państw członkowskich, oraz zwalczania tych zjawisk.

49

W takich okolicznościach nawiązanie stosunków między Europolem a państwami trzecimi jest działaniem dodatkowym w stosunku do działalności Europolu, gdyż współpraca z tymi państwami może być zresztą nawiązywana i utrzymywana w ramach art. 23 ust. 1 decyzji o Europolu jedynie w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wykonywania zadań Europolu.

50

Prawodawca Unii określił ponadto zasadę nawiązywania i utrzymywania takich stosunków, zdefiniował ich cel oraz sprecyzował ramy, w jakich powinny one zachodzić.

51

W związku z tym, nawet jeżeli decyzja obejmująca zmianę wykazu wiąże się z pewnymi kompromisami w wymiarze technicznym i politycznym, to decyzji takiej nie można uważać za decyzję wymagającą dokonania wyboru politycznego wchodzącego w zakres własnych kompetencji prawodawcy Unii.

52

Wywodu tego nie może zmienić argument Parlamentu, zgodnie z którym zmiana wykazu może mieć znaczące konsekwencje dla praw podstawowych obywateli.

53

Oczywiście trzeba wskazać, po pierwsze, że przekazywanie danych osobowych, na które mogą zezwalać porozumienia zawierane na podstawie art. 23 ust. 1 decyzji o Europolu, może stanowić ingerencję w prawa podstawowe zainteresowanych osób oraz, po drugie, że niekiedy ingerencja ta może osiągać taką intensywność, która sprawia, że konieczna staje się interwencja prawodawcy Unii (zob. podobnie wyrok Parlament/Rada, C‑355/10, EU:C:2012:516, pkt 77).

54

Jednak okazuje się, że sama zasada przekazywania danych osobowych niektórym państwom trzecim oraz ramy, w jakich takie przekazywanie powinno się odbywać, zostały określone przez samego prawodawcę, jako że art. 23 ust. 6 lit. b) decyzji o Europolu i art. 5 ust. 4 decyzji 2009/934 przewidują w szczególności przeprowadzenie oceny, czy zainteresowane państwo trzecie zapewnia odpowiedni poziom ochrony danych.

55

W każdym razie ujęcie danego państwa trzeciego w wykazie samo w sobie nie pozwala na przekazywanie mu jakichkolwiek danych osobowych. Z art. 23 ust. 2, 4 i 6 decyzji o Europolu wynika bowiem, że takie przekazywanie jest możliwe dopiero po zawarciu przez Europol i to państwo porozumienia zezwalającego wyraźnie na przekazywanie takich danych. Należy w tej kwestii podkreślić, że z art. 23 ust. 2 tej decyzji w związku z art. 5 i 6 decyzji 2009/934 oraz z art. 1 decyzji 2009/935 wynika, iż wynegocjowanie i zawarcie takiego porozumienia wymaga, po umieszczeniu danego państwa trzeciego w wykazie, kolejnych decyzji zarządu Europolu i Rady, przy czym zarząd Europolu może odmówić upoważnienia swojego dyrektora do wszczęcia negocjacji z danym państwem trzecim, ukierunkować te negocjacje w stronę zawarcia porozumienia, które nie będzie zezwalać na wymianę danych osobowych, czy też ostatecznie nie zatwierdzić projektu porozumienia wynegocjowanego przez dyrektora. Rada natomiast może nie zatwierdzić projektu przekazanego przez Europol.

56

Jeżeli chodzi o argument Parlamentu, zgodnie z którym decyzja o Europolu nie ustanawia warunków koniecznych do spełnienia, by dane państwo trzecie zostało ujęte w wykazie, należy zauważyć, że warunki takiego umieszczenia w wykazie są w sposób wystarczająco precyzyjny określone w art. 23 ust. 1 tej decyzji.

57

Z powyższych rozważań wynika, że zmiana wykazu nie stanowi istotnego elementu dziedziny uregulowanej decyzją o Europolu, a zatem prawodawca Unii miał prawo zdecydować, iż zmiana taka może zostać wprowadzona w drodze aktu wykonawczego.

58

W drugiej kolejności należy więc zbadać argument Parlamentu, zgodnie z którym art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu jest niezgodny z prawem w zakresie, w jakim zezwala na przyjęcie środków wykonawczych do tej decyzji od uprzedniej inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji.

59

W tym kontekście, jako że zgodność z prawem aktu Unii powinna być oceniana na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania tego aktu, zgodność z prawem art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu należy oceniać w świetle przepisów, które w chwili przyjęcia tej decyzji regulowały wykonywanie aktów generalnych w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, to jest art. 34 ust. 2 lit. c) UE i art. 39 ust. 1 UE (zob. analogicznie wyroki: Parlament/Rada, C‑317/13 i C‑679/13, EU:C:2015:223, pkt 45; a także Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 35).

60

Z postanowień tych wynika, że Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, po konsultacji z Parlamentem, przyjmuje środki niezbędne do wykonania decyzji przyjętych w ramach tytułu dotyczącego współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych.

61

Strony spierają się tymczasem co do wykładni norm zawartych w art. 34 ust. 2 lit. c) UE w odniesieniu do kwestii, czy przyjęcie tych środków wykonawczych wymaga wcześniejszej inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji.

62

Należy tu zauważyć, że postanowienie to wprowadza rozróżnienie między decyzjami, które Rada, stanowiąc jednomyślnie, może przyjąć, a środkami niezbędnymi do wykonania tych decyzji na poziomie Unii, które Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, przyjmuje.

63

W tym kontekście wyrażenie „z inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji” należy, w świetle składni zdań tworzących to postanowienie, rozumieć w ten sposób, że odnosi się ono wyłącznie do środków podstawowych, które Rada, stanowiąc jednomyślnie, może przyjąć.

64

Z brzmienia samego postanowienia wynika, że powinno ono być interpretowane w ten sposób, iż inicjatywa państwa członkowskiego lub Komisji nie jest niezbędna dla celów przyjęcia środków wykonawczych takich jak zaskarżona decyzja.

65

Wykładnia taka znajduje potwierdzenie w kontekście, w jaki wpisuje się art. 34 ust. 2 lit. c) UE, o którym to kontekście należy pamiętać przy interpretowaniu tego postanowienia (zob. podobnie wyrok M’Bodj, C‑542/13, EU:C:2014:2452, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

66

Co się tyczy bowiem postanowień mających zastosowanie szczególnie do współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych po wejściu w życie traktatu z Lizbony, art. 76 TFUE i 291 TFUE wymagają inicjatywy państw członkowskich lub Komisji jedynie dla celów przyjmowania samych aktów ustawodawczych, a nie środków wykonawczych.

67

W konsekwencji należy oddalić argument Parlamentu, zgodnie z którym fakt, że art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu zezwala na przyjmowanie środków wykonawczych do tej decyzji mimo braku uprzedniej inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji, oznacza, iż decyzję tę należy uważać za decyzję wprowadzającą złagodzony w porównaniu z procedurą przewidzianą w tym celu w traktacie UE tryb przyjmowania takich środków.

68

Jeżeli chodzi o argumenty Parlamentu dotyczące niezgodności art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu z normami proceduralnymi mającymi zastosowanie po wejściu w życie traktatu z Lizbony, należy w każdym razie przypomnieć, że protokół w sprawie postanowień przejściowych zawiera postanowienia dotyczące konkretnie systemu prawnego mającego, po wejściu w życie tego traktatu, zastosowanie do aktów przyjętych na podstawie traktatu UE przed datą tego wejścia w życie (zob. podobnie wyroki: Parlament/Rada, C‑317/13 i C‑679/13, EU:C:2015:223, pkt 51; a także Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 41).

69

I tak, art. 9 tego protokołu przewiduje, że skutki prawne takich aktów zostają utrzymane do czasu uchylenia, stwierdzenia nieważności lub zmiany tych aktów na podstawie traktatów.

70

Trybunał orzekł już, że postanowienie to należy rozumieć w ten sposób, że oznacza ono, iż przepis aktu prawidłowo przyjętego na podstawie traktatu UE przed wejściem w życie traktatu z Lizbony, który przewiduje tryb przyjmowania środków wykonawczych do tego aktu, wywiera skutki prawne dopóty, dopóki przepis ten nie zostanie uchylony, dopóki nie zostanie stwierdzona jego nieważność lub dopóki nie zostanie on zmieniony, i pozwala na przyjmowanie środków wykonawczych zgodnie z określoną w nim procedurą (wyroki: Parlament/Rada, C‑317/13 i C‑679/13, EU:C:2015:223, pkt 57; a także Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 47).

71

W tych okolicznościach, skoro art. 290 TFUE nie ma zastosowania, art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu nie może być niezgodny z tym postanowieniem traktatu FUE.

72

Podobnie argument Parlamentu zmierzający do wykazania, że art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu przewiduje tryb przyjmowania środków wykonawczych usztywniony lub złagodzony w porównaniu z procedurą ustanowioną w tym celu w traktacie FUE, nie może przekonać Trybunału, by stwierdził on, że przepis ten stanowi wtórną, niezgodną z prawem podstawę prawną i że w drodze zarzutu należy doprowadzić do niemożności jego stosowania (zob. analogicznie wyroki: Parlament/Rada, C‑317/13 i C‑679/13, EU:C:2015:223, pkt 58; a także Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 48).

73

W konsekwencji i w tych okolicznościach, bez potrzeby wypowiadania się w kwestii dopuszczalności części drugiej zarzutu drugiego i zarzutu trzeciego, zarzuty te należy oddalić jako niezasadne (zob. podobnie wyroki: Parlament/Rada, C‑317/13 i C‑679/13, EU:C:2015:223, pkt 59; a także Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo), a tym samym oddalić je w całości.

74

Parlament twierdzi, że w sytuacji gdyby system poprzedzający traktat z Lizbony nadal miał zastosowanie w niniejszej sprawie, zaskarżona decyzja powinna była zostać przyjęta z inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji i po konsultacji z Parlamentem, na podstawie art. 34 ust. 2 lit. c) UE w związku z art. 39 ust. 1 UE.

75

Tymczasem z jednej strony zaskarżona decyzja nie została przyjęta z inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji. Z drugiej strony konsultowanie jej z Parlamentem przez Radę nie mogło spełnić wymogów z art. 39 ust. 1 UE i z art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu, skoro zdaniem Rady konsultacja ta miała wyłącznie charakter fakultatywny.

76

Rada uważa natomiast, że ani decyzja o Europolu, ani art. 34 ust. 2 lit. c) UE, ani art. 291 ust. 2 TFUE, ani art. 76 TFUE nie wymagały, by akt taki jak zaskarżona decyzja był przyjmowany z inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji.

77

Rada podnosi ponadto, że wobec uchylenia art. 39 UE traktatem z Lizbony nie miała już ona obowiązku przeprowadzania konsultacji z Parlamentem. Zdaniem Rady nałożenie takiego obowiązku oznaczałoby zresztą dodanie do procedury, o której mowa w art. 291 TFUE, elementu, który nie jest w tym przepisie przewidziany, oraz podważyłoby równowagę instytucjonalną ustanowioną w traktacie z Lizbony.

78

Węgry ze swej strony podnoszą, że Rada dochowała obowiązku konsultacji przewidzianego w art. 26 ust. 1 decyzji o Europolu w drodze wykorzystanego przez nią instrumentu konsultacji dobrowolnej.

79

Jeżeli chodzi, po pierwsze, o fakt, że zaskarżona decyzja została przyjęta bez uprzedniej inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji, należy stwierdzić, że art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu nie przewiduje takiej inicjatywy. Przeciwnie, z przepisu tego, w związku z art. 2 ust. 2 decyzji 2009/935, wynika, że zaproponowanie dodania do wykazu państwa trzeciego należy do zarządu Europolu.

80

Ponadto z rozważań zawartych w pkt 62–66 niniejszego wyroku wynika, że art. 34 ust. 2 lit. c) UE również nie wymagał, by środki wykonawcze w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych były przyjmowane z inicjatywy państwa członkowskiego lub Komisji.

81

W tych okolicznościach brak ze strony państwa członkowskiego lub Komisji inicjatywy poprzedzającej przyjęcie zaskarżonej decyzji nie może stanowić naruszenia istotnego wymogu proceduralnego.

82

Jeżeli chodzi, po drugie, o warunki konsultacji z Parlamentem, należy przypomnieć, że regularne konsultacje z Parlamentem w przypadkach przewidzianych we właściwych normach prawa Unii stanowią istotny wymóg formalny, którego naruszenie powoduje nieważność danego aktu (wyroki: Parlament/Rada, C‑317/13 i C‑679/13, EU:C:2015:223, pkt 63; a także Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

83

W konsekwencji, skoro z odpowiedzi udzielonej na zarzuty drugi i trzeci wynika, że Rada mogła skutecznie oprzeć zaskarżoną decyzję na art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu, należy ustalić, czy przed wydaniem decyzji na podstawie tego przepisu powinna mieć miejsce konsultacja z Parlamentem.

84

I tak, z samego brzmienia rzeczonego przepisu wynika, że przed zmianą wykazu Rada miała obowiązek przeprowadzenia konsultacji z Parlamentem.

85

Wbrew twierdzeniom Rady uchylenie art. 39 ust. 1 UE przez traktat z Lizbony nie może podważyć tego obowiązku przeprowadzenia konsultacji z Parlamentem, jako że obowiązek ów jest wyraźnie przewidziany w art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu.

86

Podobnie nie ma znaczenia okoliczność, że art. 291 TFUE nie przewiduje obowiązku przeprowadzania konsultacji z Parlamentem, ponieważ obowiązek konsultacji z Parlamentem jest jednym ze skutków prawnych decyzji o Europolu, który to skutek został utrzymany po wejściu w życie traktatu z Lizbony na podstawie art. 9 protokołu w sprawie postanowień przejściowych (zob. analogicznie wyroki: Parlament/Rada, C‑317/13 i C‑679/13, EU:C:2015:223, pkt 68; a także Parlament/Rada, C‑540/13, EU:C:2015:224, pkt 58).

87

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że zaskarżona decyzja została przyjęta przez Radę po konsultacji z Parlamentem.

88

Parlament jednak podnosi, że okoliczność, że Rada przeprowadziła tę konsultację, mimo iż uważała, że nie ma takiego obowiązku, stanowi naruszenie istotnego wymogu proceduralnego.

89

W kwestii tej należy stwierdzić, iż ani nie podniesiono, ani tym bardziej nie wykazano, że błąd Rady co do tego, w jakich ramach powinna odbywać się konsultacja z Parlamentem, doprowadził w praktyce do ograniczenia roli przyznanej Parlamentowi w procedurze przyjęcia zaskarżonej decyzji lub że miał wpływ na treść tej decyzji.

90

W szczególności należy zauważyć, że Parlament miał możliwość poinformowania Rady o swoim stanowisku, zanim rzeczona decyzja została przyjęta. Z samego brzmienia opinii sporządzonej przez Parlament w trakcie tej procedury oraz z wyjaśnień udzielonych przez tę instytucję w trakcie rozprawy wynika zresztą, że w czasie przyjmowania tej opinii uważała ona, iż konsultacja z nią została przeprowadzona na podstawie obowiązku konsultacji ustanowionego w art. 26 ust. 1 lit. a) decyzji o Europolu.

91

W tych okolicznościach należy stwierdzić, iż nie zostało wykazane, że błąd popełniony przez Radę stanowił przeszkodę w rzeczywistym udziale Parlamentu w rozpatrywanej procedurze lub że spowodował naruszenie warunków wykonywania przez Parlament jego zadań (zob. podobnie wyroki: Parlament/Rada, C‑392/95, EU:C:1997:289, pkt 14; Parlament/Rada, C‑658/11, EU:C:2014:2025, pkt 81).

92

Wniosku tego nie podważa rozwiązanie przyjęte przez Trybunał w wyroku Parlament/Rada (C‑316/91, EU:C:1994:76).

93

Istotnie, Trybunał orzekł w tym wyroku, że błędny wybór podstawy prawnej, nieprzewidujący konsultacji z Parlamentem, może naruszyć prerogatywę Parlamentu, jaką jest prawo do tego, by została z nim przeprowadzona konsultacja, gdy przewiduje to prawo pierwotne, nawet jeżeli miała miejsce konsultacja fakultatywna (wyrok Parlament/Rada, C‑316/91, EU:C:1994:76, pkt 14).

94

Jednak w wyroku tym Trybunał dokonał takiego stwierdzenia wyłącznie dla celów oceny dopuszczalności skargi wniesionej przez Parlament przeciwko aktowi Rady, nie wypowiadając się w kwestii, czy popełniony przez Radę przy interpretacji właściwej podstawy prawnej błąd co do obligatoryjnego charakteru konsultacji z Parlamentem sam w sobie stanowi naruszenie istotnego wymogu proceduralnego, niezależnie od konkretnego wpływu na rzeczywisty udział Parlamentu w danej procedurze lub na warunki wykonywania przez Parlament jego zadań.

95

Ponadto rozwiązanie przyjęte przez Trybunał w sprawie zakończonej rzeczonym wyrokiem opierało się częściowo na okoliczności, że podnoszony błąd co do podstawy prawnej prowadził do wyłączenia stosowania przepisu umożliwiającego Parlamentowi, na wniosek, spowodowanie stosowania procedury konsultacji (wyrok Parlament/Rada, C‑316/91, EU:C:1994:76, pkt 18), co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

96

Dodatkowo należy zauważyć, że Trybunał orzekł także, iż błędne zastąpienie podstawy prawnej nakładającej obowiązek konsultacji z Parlamentem podstawą prawną nieprzewidującą takiej konsultacji stanowił brak czysto formalny (wyrok Komisja/Rada, 165/87, EU:C:1988:458, pkt 20). Tak więc okoliczność, że Rada myli się co do ram prawnych, w jakich przeprowadza konsultację z Parlamentem, nie jest w stanie wywrzeć wpływu na treść decyzji przyjętej po przeprowadzeniu rozpatrywanej procedury.

97

Z powyższych rozważań wynika, że zarzut pierwszy powinien zostać oddalony w całości.

98

Ze względu na to, że żaden z zarzutów podniesionych przez Parlament nie może zostać uwzględniony, skargę należy oddalić.

99

Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Rada wniosła o obciążenie Parlamentu kosztami postępowania, a Parlament przegrał sprawę, należy obciążyć go kosztami postępowania.

100

Zgodnie z art. 140 § 1 tego regulaminu Republika Czeska i Węgry pokrywają własne koszty.

Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje: