23.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 344/63

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 28 czerwca 2013 r., o której wiedzę strona skarżąca powzięła dopiero w lipcu 2013 r., w której Stichting Sona nie została uznana za organ zarządzający w odniesieniu do realizacji działań określonych w jednolitym dokumencie programowym dotyczącym dawnych Antyli Niderlandzkich w ramach dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju [EFR];

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej o powierzeniu realizacji działań określonych w tym dokumencie programowym International Management Group („IMG”).

1)

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia domniemania niewinności, prawa do obrony, prawa do ochrony danych osobowych oraz tajności i poufności dochodzenia, chronionych na mocy art. 8 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 6 i 8 EKPC oraz art.16 TFUE.

Strona skarżąca podnosi, że pozwana wysłała do rządu niderlandzkiego pisma informujące o trwającym dochodzeniu prowadzonym przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych („OLAF”), w którym nie zostało jeszcze sporządzone (końcowe) sprawozdanie, lecz w którym skarżące zostały wskazane imiennie i w którym wskazano — względnie zawarto treść bardzo silne sugerującą — że skarżące uczestniczyły w nieprawidłowościach w ramach zarządzenia dziewiątym Europejskim Funduszem Rozwoju i w którym w konsekwencji Komisja postanowiła na podstawie tego twierdzenia, że zarządzanie dziesiątym Europejskim Funduszem Rozwoju w odniesieniu do projektów dotyczących dawnych Antyli Niderlandzkich nie może im zostać powierzone. Skarżące nie została przy tym w żadnym miejscu określone przez OLAF jako „zainteresowane” i w związku z tym nie wiedziały one, że powinny były podjąć jako „zainteresowane” obronę, w związku z czym skarżącym uniemożliwiono obronę, ponieważ do dzisiaj nie zostały one poinformowane o sformułowanych pod ich adresem zarzutach, przed którymi powinny się bronić.

2)

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ skarżące w uzasadniony sposób oczekiwały, że zostanie im powierzona realizacja dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju w odniesieniu do dawnych Antyli Niderlandzkich.

3)

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności, ponieważ Komisja wykluczyła skarżące jedynie na podstawie zawartych w sprawozdaniu OLAFu „tymczasowych ustaleń”, wskazujących na „możliwe problemy”.

4)

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

5)

Zarzut piąty dotyczy naruszenia zasady przejrzystości w rozumieniu art. 14 rozporządzenia (WE) nr 215/2008 (1) oraz obowiązku uzasadnienia.

6)

Zarzut szósty dotyczy naruszenia art. 18 rozporządzenia (WE) nr 2304/2002 (2) oraz jednolitego dokumentu programowego w związku z dziesiątym EFR.

7)

Zarzut siódmy dotyczy naruszenia art. 29 rozporządzenia (WE) nr 215/2008, ponieważ przesłanki powierzenia IMG realizacji finansowania w ramach wspólnego zarządu nie są spełnione. Druga zaskarżona decyzja jest zatem również niezgodna z prawem.