14.4.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 109/7

1)

Czy wyrażenie „sąd właściwy także w sprawach karnych”, zawarte w art. 1 lit. a) pkt iii) decyzji ramowej Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym (1) (zwanej dalej „decyzją ramową”) należy interpretować jako autonomiczne pojęcie prawa Unii Europejskiej?

2)

3)

Czy „możliwość skierowania sprawy do rozstrzygnięcia” przez „sąd właściwy także w sprawach karnych” w rozumieniu art. 1 lit. a) pkt iii) decyzji ramowej występuje także w sytuacji, gdy osoba zainteresowana nie może bezpośrednio skierować sprawy do rozstrzygnięcia przez „sąd właściwy także w sprawach karnych”, lecz musi najpierw zaskarżyć orzeczenie organu niesądowego (organu administracyjnego), przy czym wniesienie środka zaskarżenia skutkuje utratą skuteczności przez to orzeczenie oraz wszczęciem zwyczajnego postępowania przed tym samym organem, a jedynie orzeczenie wydane w takim zwyczajnym postępowaniu może zostać zaskarżone do „sądu właściwego także w sprawach karnych”?

Czy w celu stwierdzenia, że występuje „możliwość skierowania sprawy do rozstrzygnięcia” niezbędne jest ustalenie, czy środek zaskarżenia rozpoznawany przez „sąd właściwy także w sprawach karnych” jest środkiem odwoławczym (środkiem zaskarżenia orzeczenia nieostatecznego) czy też nadzwyczajym środkiem zaskarżenia (środkiem zaskarżenia orzeczenia prawomocnego), a także czy „sąd właściwy także w sprawach karnych”, rozpoznając taki środek zaskarżenia, jest właściwy do badania zarówno okoliczności faktycznych, jak i prawnych?