18.2.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 49/26

—

stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 26 stycznia 2011 r. w postępowaniu dotyczącym pomocy państwa C 7/2010 (ex CP 250/2009 oraz NN 5/2010) „KStG, Sanierungsklausel”;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności ww. decyzji przynajmniej w zakresie, w jakim nie uregulowano w niej na korzyść przedsiębiorstw takich jak przedsiębiorstwo skarżącej opartego na zasadzie ochrony zaufania wyjątku od obowiązku żądania zwrotu zawartego w art. 4 i 5 wzgl. przynajmniej nie przewidziano względem takich przedsiębiorstw przejściowego uregulowania;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

—

Pozwana błędnie doszła w zaskarżonej decyzji do wniosku, że w przypadku „klauzuli naprawczej” z § 8c ust. 1a niemieckiej Körperschaftsteuergesetz (ustawa o podatku od osób prawnych, zwana dalej „KStG”) chodzi o niezgodną z prawem pomoc na podstawie art. 107 ust. TFUE. Skarżące podnoszą w tym względzie między innymi, że pozwana błędnie wychodzi z założenia, że uregulowanie § 8c ust. 1a KStG ma selektywny charakter i stanowi nieuzasadniony wyjątek od ustanowionej w § 8c ust. 1 zasady, zgodnie z którą straty podatkowe osoby prawnej w przypadku zmiany swojej struktury udziałów są likwidowane przy spełnieniu określonych przesłanek. Zdaniem skarżących regulacja § 8c ust. 1a KStG błędnie została zakwalifikowana jako miarodajny w przypadku badania pod kątem pomocy wewnątrzkrajowy system referencji.

—

System referencji będący punktem odniesienia stanowi w prawie niemieckim zasadniczo daną możliwość międzyokresowego zaliczania strat, która wynika z obiektywnej tzw. zasady netto. Zdaniem skarżących „klauzula naprawcza” z § 8c ust. 1a KStG ten system referencji jedynie potwierdza. Ponadto § 8c ust. 1a KStG może również dlatego nie stanowić miarodajnego system referencji, ponieważ norma ta zgodnie założeniami niemieckiej ustawy zasadniczej jest niezgodna z konstytucją.

—

Uregulowanie § 8c ust. 1a KStG stanowi ponadto tzw. środek o charakterze ogólnie obowiązującym, który potencjalnie stanowi korzyść dla wszystkich podmiotów gospodarczych ponoszących stratę i poprzez który nie jest uprzywilejowana żadna wydzielona grupa uczestników rynku. Według stanowiska skarżących „klauzula naprawcza” tym samym nie ma charakteru selektywnego.

—

„Klauzula naprawcza” z § 8c ust. 1a KStG jest uzasadniona naturą i wewnętrzną konstrukcją systemu podatkowego, ponieważ norma ta ogranicza skutki wynikające z zawartego w § 8c ust. 1 KStG limitu odliczenia straty. Skarżące podnoszą w tym względzie, że w przypadku § 8c KStG w pierwotnym brzmieniu chodzi o zbyt daleko posuniętą regulacje zapobiegania nadużyciom i że późniejsze (i wsteczne) uzupełnienie tego przepisu przez z § 8c ust. 1a KStG redukuje jedynie zbędną treść uregulowania z § 8c ust. 1 KStG i w tym zakresie odtwarza ponownie ogólny międzyokresowe zaliczenia strat jako właściwy system referencji.

—

Wreszcie skarżące podnoszą, że korzystają z ochrony zaufania, ponieważ negatywna decyzja pozwanej była nie do przewidzenia i również nie zostały zakwestionowane przez pozwaną stanowiąca poprzedniczkę norma z § 8 ust. 4 KStG w dawnym brzmieniu, jak również porównywalne regulacje w innych państwach członkowskich.