—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 22 lutego 2010 r. zawieszającej wnioski o płatności okresowe złożone przez Hiszpanię w okresie pomiędzy 17 listopada a 30 grudnia 2009 r. oraz pomocniczo stwierdzenie nieważności rzeczonej decyzji w odniesieniu do następujących wniosków o płatności okresowe:

—

orzeczenie o zasadności żądania zapłaty przez Komisję Europejską odsetek za zwłokę w rzeczywistej zapłacie wnioskowanych płatności okresowych niesłusznie zatrzymanych, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 91 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 1083/2006 (1) w zakresie, w jakim Komisja bez przedstawienia sprawozdania krajowego lub wspólnotowego podmiotu przeprowadzającego audyt, który wykazałby istnienie znacznych wad funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli, przy czym brak było takich wad, przystąpiła poprzez zaskarżoną decyzję do wstrzymania wypłaty określonych wnioskowanych przez Hiszpanie płatności okresowych.

—

Naruszenie zaakceptowanych przez Komisję strategii kontroli, w zakresie, w jakim Komisja przystąpiła do wstrzymania wypłat ww. płatności okresowych, przyjmując że brak audytu systemów stanowi znaczne opóźnienie w wykonaniu strategii, podczas gdy owe strategie umożliwiały Królestwu Hiszpanii przedstawienie audytu systemów do 30 czerwca 2010 r.

—

Naruszenie zasady pewności prawa w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja wymaga, aby Królestwo Hiszpanii przeprowadziło audyt wcześniej niż to wynika z kalendarza uzgodnionego z samą Komisją, z którego to względu wymóg ten nie był przewidywalny dla hiszpańskich organów.

—

Naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań w zakresie, w jakim organy krajowe działały na podstawie kalendarzy audytów zaakceptowanych przez Komisje w strategiach, które to kalendarze były przestrzegane, a Komisja w żadnym momencie nie wskazała na to, iż stanowi to wadę funkcjonowania systemu zarządzania i kontroli.

—

Naruszenie zasady proporcjonalności, ponieważ środek przyjęty przez Komisje jest nieproporcjonalny i sprzeczny ze skutecznym zarządzaniem finansowym istnieją inne instrumenty prawne, mniej kosztowne, dla osiągnięcia tego samego celu.