1)

Czy u podstawy przepisów Hessisches Beamtengesetz (ustawy o służbie cywilnej kraju związkowego Hesji) określających w odniesieniu do urzędników państwowych obojga płci co do zasady bezwzględnie obowiązującą granicę wieku, po której osiągnięciu następuje przejście na emeryturę, znajduje się cel leżący w interesie ogólnym, zgodny z prawem Unii?

W tym zakresie powstają przede wszystkim następujące bardziej szczegółowe pytania:

2)

Jakie konkretne wymogi należy określić, aby przepisy określające granicę wieku w rozumieniu przepisów Hessisches Beamtengesetz były właściwe i odpowiednie?

Czy konieczne jest dokonanie bliższych ustaleń w celu określenia — prognozowanego — stosunku liczby urzędników dobrowolnie pozostających w służbie po osiągnięciu przez nich granicy wieku do liczby osób, które w każdym razie po osiągnięciu granicy wieku otrzymują emeryturę w pełnej wysokości i z tego względu na pewno zamierzają zakończyć służbę? Czy nie byłoby właściwe przyznanie pierwszeństwa dobrowolnemu, a nie obowiązkowemu przechodzeniu na emeryturę, tak długo jak przepisy dotyczące obniżenia emerytury w przypadku przejścia na emeryturę przed osiągnięciem normalnej granicy wieku emerytalnego służą uniknięciu nieracjonalnych wydatków z budżetu na świadczenia emerytalne i związanych z tym kosztów personelu (pierwszeństwo dobrowolnego zamiast przymusowego odejścia na emeryturę jako uregulowanie bardziej właściwe i w konsekwencji nieznacznie mniej odpowiednie)?

Czy uogólniające i niepodważalne domniemanie niezdolności do służby po osiągnięciu określonego wieku, jak w niniejszej sprawie z chwilą ukończenia 65 roku życia, i z tego względu automatyczne zakończenie stosunku powołania może być uznane za właściwe i konieczne?

Czy właściwe jest uzależnienie możliwej kontynuacji wykonywania służby przez urzędnika, w każdym razie do czasu ukończenia przez niego 68 roku życia, wyłącznie od istnienia szczególnego interesu pracodawcy sektora publicznego, gdy w przypadku braku takiego interesu następuje obowiązkowe zakończenie stosunku powołania i brak jest jakiejkolwiek możliwości prawnej ponownego powołania?

Czy przepis określający granicę wieku, który zamiast ograniczyć się do określenia przesłanek nabycia prawa do emerytury w pełnej wysokości, co jest dopuszczalne na mocy art. 6 ust. 2 dyrektywy 2000/78/WE, powoduje przymusowe zakończenie służby, prowadzi do nieuzasadnionej deprecjacji interesów ludzi starszych w porównaniu z interesami ludzi młodszych, które co do zasady nie mają wyższej rangi?

O ile cel polegający na ułatwieniu zatrudniania nowego personelu lub awansowania [już zatrudnionych urzędników] zostanie uznany za zgodny z przepisami powstaje kwestia, jakie konkretne wymogi należy faktycznie określić w celu wykazania stopnia rzeczywistego wykorzystania odpowiednich możliwości przez poszczególnych pracodawców sektora publicznego, stosujących przepisy określające granicę wieku lub przez wszystkich pracodawców sektora publicznego, objętych zakresem stosowania przepisów ustawowych, włącznie z ogólnym rynkiem pracy lub z jego wyłączeniem?

Czy w obliczu już obecnie przewidywalnej luki demograficznej na rynku pracy i mającego wkrótce miejsce zapotrzebowania na wszelkiego rodzaju wykwalifikowanych pracowników, tzn. również w ramach federalnej, jak i krajowej służby cywilnej, właściwe i konieczne jest zmuszanie zdolnych do służby urzędników obojga płci, chcących w dalszym ciągu ją wykonywać, do zakończenia służby pomimo tego, że wkrótce powstanie znaczne zapotrzebowanie na personel, którego nie będzie w stanie pokryć rynek pracy? Czy w tym zakresie konieczne jest przedstawienie sektorowych danych rynku pracy, które w razie potrzeby należałoby później jeszcze zgromadzić?

3)

Jakie wymogi należy określić w odniesieniu do spójności przepisów kraju związkowego Hesji i w razie potrzeby przepisów federalnych, określających granicę wieku?

Czy należy uznać, że § 50 ust. 1 Hessisches Beamtengesetz i § 50 ust. 3 Hessisches Beamtengesetz nie są ze sobą sprzeczne, jeżeli co do zasady możliwa kontynuacja wykonywania służby po osiągnięciu granicy wieku [emerytalnego] zależy wyłącznie od istnienia interesu pracodawcy sektora publicznego?

Czy § 50 ust. 3 Hessisches Beamtengesetz należy interpretować ewentualnie zgodnie z dyrektywą w taki sposób, że w celu uniknięcia nieuzasadnionej dyskryminacji ze względu na wiek należy kontynuować wykonywanie służby zawsze wtedy, gdy nie stoją temu na przeszkodzie względy służbowe? Jakie wymogi należałoby w miarę potrzeby określić w odniesieniu do takich względów służbowych? Czy w takim przypadku należy uznać, że interes służby wymaga dalszego zatrudnienia już wtedy, gdy w przeciwnym razie nastąpiłaby niemożliwa do uzasadnienia dyskryminacja ze względu na wiek?

W jaki sposób można by użytecznie powołać się na taką pożądaną wykładnię § 50 ust. 3 Hessisches Beamtengesetz w celu kontynuacji zatrudnienia lub wznowienia stosunku powołania skarżącego urzędnika mimo tego, że w międzyczasie ten stosunek powołania został zakończony? Czy w takim przypadku należałoby odstąpić od stosowania § 50 ust. 1 Hessisches Beamtengesetz, w każdym razie do momentu ukończenia 68 roku życia?

Czy utrudnianie dobrowolnego przechodzenia na emeryturę po ukończeniu 60 bądź 63 roku życia poprzez trwałe obniżenie emerytury z jednej strony i wykluczenie dobrowolnej kontynuacji wykonywania służby po ukończeniu 65 roku życia w przypadku, gdy w drodze wyjątku pracodawca sektora publicznego nie ma szczególnego interesu w kontynuacji wykonywania służby, z drugiej strony, jest właściwe i konieczne?

Czy przepis określający granicę wieku [emerytalnego] zawarty w § 50 ust. 1 Hessisches Beamtengesetz przestaje być właściwy i konieczny ze względu na bardziej korzystne uregulowania dotyczące, z jednej strony, osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu ze względu na wiek i, z drugiej strony, urzędników obojga płci zatrudnionych na czas określony?

Jakie znaczenie dla spójności mają różne przepisy prawa w dziedzinie służby publicznej, prawa pracy i zabezpieczenia społecznego, które z jednej strony zmierzają do trwałego podwyższenia wieku, od którego przysługują świadczenia emerytalne lub rentowe w pełnej wysokości, z drugiej strony jednak zakazują wypowiedzenia z powodu osiągnięcia wieku, od którego przysługuje emerytura w pełnej wysokości, a ponadto przewidują obowiązkowe przejście na emeryturę po osiągnięciu właśnie tego wieku?

Czy dla spójności odgrywa rolę to, że stopniowe podniesienie granic wieku [emerytalnego] określonych w przepisach w dziedzinie zabezpieczenia społecznego oraz w federalnych i (niektórych) krajowych przepisach prawa w dziedzinie służby publicznej służy w pierwszym rzędzie interesowi osób zatrudnionych, jakim jest objęcie ich bardziej restrykcyjnymi przesłankami pobierania emerytury lub renty w pełnej wysokości w możliwie najpóźniejszym momencie? Czy powyższe pytania są nieistotne ze względu na to, że w odniesieniu do urzędników obojga płci, objętych zakresem obowiązywania Hessisches Beamtengesetz, nie ma jeszcze zastosowania podniesienie granicy wieku, chociaż podniesienie tej granicy wieku będzie wkrótce obowiązywać w odniesieniu do osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę?