Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-160/08)

(2008/C 209/27)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: Kellerbauer i D. Kukovec)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Komisja wskazuje, że otrzymała szereg skarg na praktyki w zakresie udzielania zamówień w dziedzinie publicznych usług ratunkowych w Republice \federalnej Niemiec. W skargach tych wskazywano okoliczność, że zamówienia w tej dziedzinie co do zasady nie były przedmiotem zaproszenia do składania ofert, i nie były udzielane w sposób przejrzysty. Zdaniem Komisji ogólnie ograniczona ilość zaproszeń do składania ofert na usługi ratunkowe, które zostały ogłoszone na szczeblu europejskim przez zbiorowości lokalne, odpowiedzialne za zarządzanie publicznymi usługami ratunkowymi (13 ogłoszeń w okresie sześciu lat, przeprowadzonych przez jedynie 11 na 400 okręgów i okręgów miejskich istniejących w Niemczech) jest dodatkową wskazówką praktyki rozpowszechnionej w Niemczech, polegającej na przyznawaniu rzeczonych usług ratunkowych, bez zastosowania się do postanowień dyrektyw europejskich w dziedzinie udzielania zamówień i podstawowych zasad prawa wspólnotowego. Ponadto zamówienia te były przyznawane bez zastosowania środków mających na celu zagwarantowanie odpowiedniej przejrzystości i uniknięcie dyskryminacji.

Poprzez swą praktykę udzielania zamówień Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy dyrektyw 92/50/EWG i 2004/18/WE oraz zasadom swobody przedsiębiorczości i swobodnego świadczenia usług zapisanych w art. 43 i 49 WE, a w szczególności zakazowi dyskryminacji przewidzianemu w ramach tych zasad.

Zbiorowości lokalne, jako zarządzający usługami ratunkowymi, odpowiadają definicji „instytucji zamawiającej” w rozumieniu art. 1 lit. b) dyrektywy 92/50/EWG i art. 1 ust. 9 dyrektywy 2004/18/WE. Zdaniem Komisji jest ponadto bezsprzeczne, że zamówienia udzielane tytułem odpłatnym w dziedzinie publicznych usług ratunkowych są objęte przywołanymi dyrektywami i znacznie przekraczają progi wymagane dla zastosowania rzeczonych dyrektyw. W świetle wszystkich wskazanych okoliczności, rozpatrywane umowy o świadczenie usług powinny były zostać zawarte w trybie procedur wskazanych w dyrektywach i z uwzględnieniem ogólnych postanowień o równości traktowania i niedyskryminacji.

Ponieważ niniejsza sprawa dotyczy umów prezentujących interes transgraniczny, udzielenie zamówień z pominięciem przejrzystości, naruszyło, poza dyrektywami 92/50EWG i 2004/18/WE, również zapisane w traktacie WE zasady ogólne swobody przedsiębiorczości i swobodnego świadczenia usług.

Świadczenie usług ratunkowych takich jak usługi przewozu i usługi medyczne w ramach publicznych usług ratunkowych nie jest też objęte zakresem wyjątków przewidzianych w art. 55 WE w związku z art. 45 WE, w świetle których działalność, która w państwie członkowskim jest związana, choćby przejściowo, z wykonywaniem władzy publicznej, jest wyłączona z zakresu stosowania w tym państwie przepisów rozdziału o prawie przedsiębiorczości i swobodnym świadczeniu usług. Wyjątek zapisany w art. 45 traktatu WE, który jako odstępstwo od podstawowej swobody, musi podlegać ścisłej wykładni, ogranicza się wyłącznie do działalności, która, jako taka, stanowi bezpośredni i specyficzny udział w wykonywaniu władzy publicznej. Zagadnienie czy ma miejsce wykonywanie władzy publicznej nie zależy zatem od charakteru prawa publicznego ani od przewidzianej działalności. Decydujące znaczenie ma natomiast możliwości uczynienia przez władzę użytku z praw suwerennych i przymusu wobec obywatela.

Komisja jest przekonana, że praktyka w zakresie udzielania zamówień w dziedzinie usług ratunkowych może – również z udziałem zagranicznych usługodawców – zostać zorganizowana w sposób zapewniający udostępnienie usług ratunkowych charakteryzujących się szybkością, wysokim poziomem i obejmujących cały przewidziany obszar, w całym państwie.

(1)  Dz.U. L 209, str. 1.

(2)  Dz.U. L 134, str. 114.