Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2006 r. — Air Liquide przeciwko Komisji

(Sprawa T-185/06)

(2006/C 212/66)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Air Liquide SA (Paryż, Francja) (Przedstawiciele: adwokaci R. Saint Esteben i M. Pittie)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran, w której Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwa będące adresatami decyzji, w tym skarżąca, naruszyły art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG poprzez uczestniczenie w szeregu porozumień i uzgodnionych praktyk polegających na wymianie informacji między konkurentami, porozumieniach co do cen i mocy produkcyjnej oraz nadzorze nad wykonaniem tych porozumień w sektorze nadtlenku wodoru i nadboranu sodu.

Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi cztery zarzuty:

W zarzucie pierwszym skarżąca stwierdza, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając okoliczności przedstawione przez nią w celu przyjęcia domniemania odpowiedzialności solidarnej Air Liquide z powodu zachowania jej spółki zależnej za wystarczające w świetle kryteriów ustalonych przez orzecznictwo oraz że w konsekwencji Komisja naruszyła zasady regulujące odpowiedzialność spółki dominującej za zachowanie spółki zależnej i w ten sposób naruszyła art. 81 WE.

W zarzucie drugim skarżąca twierdzi, że powołując się niesłusznie względem Air Liquide na domniemanie odpowiedzialności, Komisja ponadto nieprawidłowo przerzuciła ciężar dowodu i w ten sposób naruszyła prawo skarżącej do obrony.

W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, że nawet w przypadku uznania przez Sąd, iż Komisja mogła w uzasadniony sposób domniemywać odpowiedzialność Air Liquide za zachowanie jej spółki zależnej Chemoxal, Komisja uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, ponieważ nie rozważyła ona żadnego z argumentów przedstawionych przez Air Liquide w celu wykazania autonomiczności spółki Chemoxal i w ten sposób obaliła to domniemanie odpowiedzialności solidarnej, które jest jedynie domniemaniem wzruszalnym.

W zarzucie czwartym skarżąca twierdzi, że Komisja nie udowodniła w sposób wystarczający pod względem prawnym i faktycznym uzasadnionego interesu do podjęcia działania przeciwko niej w niniejszym postępowaniu, poprzez wydanie — mimo upływu terminu przedawnienia jej prawa do nałożenia kary na Air Liquide — decyzji stwierdzającej naruszenie przez Air Liquide art. 81 ust. 1 WE i art. 53 porozumienia o EOG oraz że w braku takiego uzasadnionego interesu Komisja nie miała kompetencji do wydania takiej decyzji względem skarżącej.