WYROK TRYBUNAŁU

z dnia 26 stycznia 1993 r.(*)

W sprawach połączonych C‑320/90, C‑321/90 i C‑322/90

mających za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu EWG, przez Pretura di Frascati (Włochy) wniosek o wydanie, w ramach zawisłych przed tym sądem sporów między

Telemarsicabruzzo SpA

a

Circostel, Ministero delle Poste e Telecomunicazioni i Ministero della Difesa

oraz między

Telaltitalia Srl

a

Circostel, Ministero delle Poste e Telecomunicazioni i Ministero della Difesa,

oraz między

Telelazio SpA

a

Circostel, Ministero delle Poste e Telecommunicazioni i Ministero della Difesa,

orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 85, 86 i 90 traktatu EWG w świetle postępowania rządu włoskiego w przedmiocie przydziału kanałów UKF przeznaczonych na emisję audycji telewizyjnych

TRYBUNAŁ,

w składzie: O. Due, prezes, C. N. Kakouris, G. C. Rodríguez Iglesias, M. Zuleeg i J. L. Murray, prezesi izb, G. F. Mancini, R. Joliet, F. A. Schockweiler, J. C. Moitinho de Almeida, F. Grévisse, M. Díez de Velasco, P. J. G. Kapteyn i D. A. O. Edward, sędziowie,

rzecznik generalny: C. Gulmann,

sekretarz: H. A. Rühl, główny administrator,

rozważywszy uwagi na piśmie przedstawione:

–        w imieniu spółki Telemarsicabruzzo SpA przez G. Rubiniego, adwokata we Frascati,

–        w imieniu spółki Telelazio SpA przez F. Paolettiego, adwokata w Rzymie,

–        w imieniu rządu włoskiego przez prof. L. Ferrariego Brava, szefa departamentu sporów dyplomatycznych w ministerstwie spraw zagranicznych, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez S. Laportę, avvocato dello Stato,

–        w imieniu Komisji Wspólnot Europejskich przez E. Traversę, działającego w charakterze pełnomocnika, członka służby prawnej,

uwzględniając sprawozdanie na rozprawę,

po wysłuchaniu uwag wygłoszonych przez rząd włoski i Komisję na rozprawie w dniu 9 czerwca 1992 r.,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 6 października 1992 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Postanowieniami z dnia 4 września 1990 r., które wpłynęły do Trybunału w dniu 22 października 1990 r., Vice Pretore di Frascati (Włochy) przedłożył, na podstawie art. 177 traktatu EWG, dwa pytania prejudycjalne dotyczące wykładni postanowień traktatu w dziedzinie konkurencji, w celu dokonania oceny zgodności z prawem wspólnotowym pewnych aspektów krajowego systemu rozdziału częstotliwości przeznaczonych na potrzeby emisji programów radiowo‑telewizyjnych.

2        Pytania te przedłożono w ramach sporów zawisłych pomiędzy spółkami, odpowiednio, Telemarsicabruzzo, Telaltitalia i Telelazio, właścicielami nadajników radiowo‑telewizyjnych a Circostel (Circolo Costruzioni Telegrafiche e Telefoniche di Roma – służbą budowy sieci telegraficznych i telefonicznych w Rzymie), ministerstwem poczty i telekomunikacji oraz ministerstwem obrony.

3        Vice Pretore di Frascati dla wyjaśnienia tych pytań, w sprawach C‑320/90 i C‑322/90, ogranicza się, po uprzednim zacytowaniu treści art. 86 traktatu EWG, jedynie do stwierdzenia, że postanowienie to zakazuje wszelkich form monopolu. W sprawie C‑321/90 sąd krajowy dodaje, że podniesiono przed nim problem właściwości. Niemniej jednak uznaje on, że ze względu na pierwszeństwo prawa wspólnotowego zarzut ten nie może zostać zbadany przez ten sąd przed wystąpieniem do Trybunału z pytaniami prejudycjalnymi. Ponadto zwraca uwagę, iż nawet jeżeli jest on niewłaściwy w sprawie, pytania te są uzasadnione względami ekonomii procesowej.

4        Pytania prejudycjalne skierowane przez Vice Pretore di Frascati brzmią następująco:

„1)      Czy fakt, że rząd włoski zarezerwował dla własnego użytku pewne kanały właściwe dla emitowania audycji telewizyjnych, uniemożliwiając sektorowi prywatnemu korzystanie z tych kanałów obejmujących częstotliwości pomiędzy 67 a 99 UKF, a w szczególności z kanałów 67, 68 i 69 oraz wobec braku przyjęcia zasad koordynacji w zakresie korzystania z tych kanałów, stanowi naruszenie art. 85 ust. 3 i art. 86 traktatu?

2)      Czy takie postępowanie jest zgodne z traktatem rzymskim i regułami dotyczącymi konkurencji?”.

5        Na wstępie Komisja zaznacza, że postanowienia odsyłające są wyjątkowo lakoniczne i skąpe w szczegóły dotyczące stanu faktycznego i prawnego, które pozwoliłyby określić przedmiot skierowanych pytań, a zatem zrozumieć ich znaczenie oraz zakres.

6        Należy przypomnieć, że potrzeba dokonania takiej wykładni prawa wspólnotowego, która będzie użyteczna dla sądu krajowego, wymaga, aby sąd ten określił ramy faktyczne i prawne, w które wpisane są zadane pytania, albo przynajmniej wyjaśnił okoliczności faktyczne, na których podstawie oparte są te pytania.

7        Wymogi te mają szczególne znaczenie w dziedzinie konkurencji, która charakteryzuje się pewną złożonością sytuacji pod względem faktycznym i prawnym.

8        Postanowienia odsyłające nie zawierają jakichkolwiek wskazań w tym względzie.

9        Akta przekazane przez sąd krajowy i uwagi na piśmie z pewnością dostarczyły Trybunałowi pewnych informacji, co również wynika ze sprawozdania na rozprawę i z uwag wygłoszonych przez strony na rozprawie. Jednak są one fragmentaryczne i nie pozwalają Trybunałowi, wobec braku wystarczającej znajomości stanu faktycznego leżącego u podstaw postępowania przed sądem krajowym, dokonać wykładni wspólnotowych reguł konkurencji w odniesieniu do sytuacji stanowiącej przedmiot tego sporu, o co wnosi sąd krajowy.

10      W tych okolicznościach należy umorzyć postępowanie w przedmiocie pytań przedstawionych przez Vice Pretore di Frascati.

 W przedmiocie kosztów

11      Koszty poniesione przez rząd włoski i Komisję Wspólnot Europejskich, które przedstawiły Trybunałowi swoje uwagi, nie podlegają zwrotowi. Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach.

Z powyższych względów

TRYBUNAŁ,

rozstrzygając w przedmiocie pytań przedłożonych przez Vice Pretore di Frascati postanowieniami z dnia 4 września 1990 r., orzeka, co następuje:

Postępowanie w przedmiocie przedstawionych pytań zostaje umorzone.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 26 stycznia 1993 r.

* Język postępowania: włoski.