(1)

Zgodnie z dorobkiem Schengen obywatele państw trzecich legalnie przebywający w Unii i obywatele państw trzecich, którzy legalnie wjechali na terytorium państwa członkowskiego, mogą swobodnie przemieszczać się po terytorium wszystkich pozostałych państw członkowskich przez okres 90 dni w każdym okresie 180-dniowym.

(2)

W dniu 30 stycznia 2020 r. dyrektor generalny Światowej Organizacji Zdrowia („WHO”) ogłosił stan zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym w związku z globalnym wystąpieniem koronawirusa zespołu ostrej niewydolności oddechowej 2 (SARS-CoV-2), powodującego chorobę koronawirusową z 2019 r. (COVID-19). W dniu 11 marca 2020 r. WHO ogłosiło, że COVID-19 można scharakteryzować jako pandemię.

(3)

Aby ograniczyć rozprzestrzenianie się wirusa, państwa członkowskie przyjęły różne środki, z których część – np. ograniczenia dotyczące wjazdu lub wymogi odbycia kwarantanny przez osoby podróżujące i przekraczające granicę – miała wpływ na podróżowanie do i na terytorium państw członkowskich. Ograniczenia te mają szkodliwy wpływ na obywateli i przedsiębiorstwa, zwłaszcza pracowników transgranicznych, pracowników dojeżdżających do pracy czy pracowników sezonowych.

(4)

W dniu 13 października 2020 r. Rada przyjęła zalecenie Rady (UE) 2020/1475 w sprawie skoordynowanego podejścia do ograniczania swobodnego przepływu w odpowiedzi na pandemię COVID-19 (2).

(5)

W dniu 30 października 2020 r. Rada przyjęła zalecenie Rady (UE) 2020/1632 (3) w sprawie skoordynowanego podejścia do ograniczania swobodnego przepływu w strefie Schengen w odpowiedzi na pandemię COVID-19, w którym zaleciła państwom członkowskim związanym dorobkiem Schengen stosowanie zasad, wspólnych kryteriów, wspólnych progów i wspólnych ram środków ustanowionych w zaleceniu Rady (UE) 2020/1475.

(6)

Wiele państw członkowskich uruchomiło lub planuje uruchomić inicjatywy prowadzące do wydawania zaświadczeń o szczepieniu. Jednak aby takie zaświadczenia o szczepieniu mogły być skutecznie stosowane podczas podróży międzynarodowych w Unii, muszą być one w pełni interoperacyjne, kompatybilne, bezpieczne i możliwe do zweryfikowania. Konieczne jest przyjęcie przez państwa członkowskie wspólnie uzgodnionego podejścia odnośnie do treści, formatu, zasad, norm technicznych i poziomu ochrony takich zaświadczeń.

(7)

Już teraz w niektórych państwach członkowskich osoby zaszczepione są zwolnione z pewnych ograniczeń w swobodnym przemieszczaniu się na terytorium Unii . ▌Państwa członkowskie powinny uznawać dowód szczepienia w celu uchylenia ograniczeń w swobodnym przemieszczaniu się wprowadzonych – zgodnie z przepisami Unii – aby ograniczyć rozprzestrzenianie się COVID-19, takich jak wymóg poddania się kwarantannie lub samoizolacji bądź poddania się testowi w kierunku zakażenia SARS-CoV-2, oraz należy je zobowiązać do uznawania, na tych samych zasadach, obowiązujących zaświadczeń o szczepieniu wydawanych przez inne państwa członkowskie na podstawie niniejszego rozporządzenia ▌. Takie uznawanie powinno odbywać się na takich samych warunkach, a więc jeżeli np. państwo członkowskie uznaje za wystarczające podanie pojedynczej dawki szczepionki, powinno to uczynić również w odniesieniu do posiadaczy zaświadczenia o szczepieniu wskazującego na podanie pojedynczej dawki tej samej szczepionki. Ze względów związanych ze zdrowiem publicznym obowiązek ten należy ograniczyć do osób zaszczepionych przeciwko COVID-19 szczepionkami, dla których wydano pozwolenie na dopuszczenie do obrotu na podstawie rozporządzenia (WE) nr 726/2004 ▌ , lub szczepionkami, w odniesieniu do których WHO wydała nadzwyczajne pozwolenie na stosowanie . ▌Rozporządzenie (UE) 2021/xxxx z dnia xx xx 2021 r. określa ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu przeciwko COVID-19, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19 ▌. Ma ono zastosowanie do obywateli Unii i obywateli państw trzecich będących członkami rodzin obywateli Unii.

(8)

Zgodnie z art. 19, 20 i 21 konwencji wykonawczej do układu z Schengen obywatele państw trzecich objęci tymi postanowieniami mogą swobodnie podróżować po terytorium innych państw członkowskich.

(9)

Bez uszczerbku dla wspólnych przepisów dotyczących przekraczania granic wewnętrznych przez osoby ustanowionych w dorobku Schengen, w szczególności w rozporządzeniu (UE) 2016/399, oraz w celu ułatwienia podróżowania po terytorium państw członkowskich obywatelom państw trzecich, którzy mają prawo do takich podróży, ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, wyniku testu i powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 ustanowione rozporządzeniem (UE) 2021/xxxx powinny mieć również zastosowanie do obywateli państw trzecich, którzy nie są objęci tym rozporządzeniem, pod warunkiem że legalnie zamieszkują lub legalnie przebywają na terytorium państwa członkowskiego i są uprawnieni do podróżowania do innych państw członkowskich zgodnie z prawem Unii.

(10)

Aby zaświadczenia te mogły być skutecznie stosowane podczas podróży transgranicznych, muszą być one w pełni interoperacyjne. Wszystkie węzły transportowe Unii, takie jak porty lotnicze, porty, dworce kolejowe i autobusowe, w których zaświadczenie jest weryfikowane, powinny stosować standardowe i wspólne kryteria i procedury weryfikacji unijnego zaświadczenia COVID-19 na podstawie wytycznych opracowanych przez Komisję.

(11)

Niniejsze rozporządzenie ma na celu ułatwienie stosowania zasad proporcjonalności i niedyskryminacji w odniesieniu do ewentualnych, wynikających z pandemii, ograniczeń swobody przemieszczania się i innych praw podstawowych, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia publicznego i nie należy go rozumieć jako aktu ułatwiającego przyjmowanie ograniczeń swobody przemieszczania się lub innych praw podstawowych w odpowiedzi na pandemię, lub zachęcającego do ich przyjmowania. Ponadto jakakolwiek potrzeba weryfikacji zaświadczeń ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/xxx nie może sama w sobie uzasadniać tymczasowego przywrócenia kontroli granicznych na granicach wewnętrznych. Kontrole na granicach wewnętrznych powinny pozostać środkiem ostatecznym, z zastrzeżeniem szczegółowych zasad określonych w rozporządzeniu (UE) 2016/399 (kodeks graniczny Schengen) (4).

(12)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana, ani go nie stosuje. Ponieważ niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania – w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia– podejmuje decyzję, czy dokona jego transpozycji.

(13)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest nim związana ani go nie stosuje. Irlandia nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia, jednak w celu ułatwienia podróżowania w obrębie Unii Irlandia również mogłaby wydawać obywatelom państw trzecich legalnie zamieszkującym lub legalnie przebywającym na jej terytorium zaświadczenia spełniające te same wymogi, co wymogi mające zastosowanie do unijnego zaświadczenia COVID-19 , a państwa członkowskie mogłyby uznawać takie zaświadczenia. Irlandia mogłaby również uznawać zaświadczenia wydawane przez państwa członkowskie obywatelom państw trzecich legalnie zamieszkującym lub legalnie przebywającym na ich terytorium.

(14)

W odniesieniu do Bułgarii, Chorwacji, Cypru i Rumunii niniejsze rozporządzenie jest aktem opartym na dorobku Schengen w rozumieniu, odpowiednio, art. 3 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2005 r. i art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2011 r.

(15)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. C decyzji Rady 1999/437/WE (6).

(16)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. C decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (7).

(17)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen – w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen – które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt C decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (8).

(18)

Zgodnie z art. 42 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (9) przeprowadzono konsultacje z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych i Europejską Radą Ochrony Danych, które zakończyły się wydaniem opinii w dniu […],