KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 24.5.2018

COM(2018) 315 final

2018/0162(COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniająca dyrektywę 2008/106/WE w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy oraz uchylająca dyrektywę 2005/45/WE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

{SWD(2018) 239 final}

UZASADNIENIE

1.KONTEKST WNIOSKU

1.1.Przyczyny i cele wniosku

1.2.Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki

1.3.Spójność z innymi politykami Unii

2.PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ

2.1.Podstawa prawna

2.2.Pomocniczość (w przypadku kompetencji niewyłącznych)

2.3.Proporcjonalność

2.4.Wybór instrumentu

3.WYNIKI OCEN EX POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW

3.1.Oceny ex post/kontrole sprawności obowiązującego prawodawstwa

a)Ramy administracyjne w zakresie uznawania oraz procedura ponownej oceny państw trzecich są niewystarczająco skuteczne i wydajne:

·termin określony w przepisach dotyczących uznawania nowych państw trzecich jest nierealistyczny, ponieważ nie uwzględnia w wystarczającym stopniu wszystkich niezbędnych kroków proceduralnych;

·dostępne zasoby finansowe i ludzkie zaangażowane w proces uznawania państw trzecich nie są wykorzystywane w sposób wydajny; obecnie procedura nie uwzględnia liczby kapitanów i oficerów z państw trzecich, co do których istnieje prawdopodobieństwo zatrudnienia;

·procedura ponownej oceny państw trzecich nie jest przeprowadzana w sposób proporcjonalny. Termin ponownej oceny nie uwzględnia stopnia przestrzegania przez dane państwo wymogów konwencji STCW oraz liczby potwierdzeń wydanych przez państwa członkowskie.

b)Brak jest jasności i pewności prawa co do zakresu systemu wzajemnego uznawania świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie.

c)Dyrektywę 2008/106/WE należy dostosowywać w regularnych odstępach czasu do najnowszych zmian konwencji STCW. W związku z tym obecna procedura uwzględniania zmian konwencji STCW powoduje znaczne opóźnienia i stwarza ryzyko braku spójności prawa Unii z międzynarodowymi ramami prawnymi przez znaczny okres czasu.

3.2.Konsultacje z zainteresowanymi stronami

3.3.Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy eksperckiej

3.4.Ocena skutków

3.5.Sprawność regulacyjna i uproszczenie

3.6.Prawa podstawowe

4.WPŁYW NA BUDŻET

5.ELEMENTY FAKULTATYWNE

5.1.Plany wdrożenia i monitorowanie, ocena i sprawozdania

5.2.Dokumenty wyjaśniające (w przypadku dyrektyw)

5.3.Szczegółowe objaśnienia poszczególnych przepisów wniosku

Art. 27a zastępuje się, aby dostosować go do Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. 9

2018/0162 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniająca dyrektywę 2008/106/WE w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy oraz uchylająca dyrektywę 2005/45/WE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 100 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 10 ,

uwzględniając opinię Komitetu Regionów 11 ,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)Istotne znaczenie dla utrzymania wysokiego poziomu bezpieczeństwa morskiego oraz zapobiegania zanieczyszczaniu mórz ma podniesienie poziomu wiedzy i umiejętności marynarzy z Unii poprzez opracowanie szkoleń morskich i wydawanie świadectw marynarzom zgodnie z przepisami międzynarodowymi.

(2)Szkolenie marynarzy i wydawanie im świadectw jest regulowane na poziomie międzynarodowym przez konwencję Międzynarodowej Organizacji Morskiej o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht z 1978 r. („konwencja STCW”), która została zaktualizowana w 2010 r. Kolejne zmiany konwencji STCW zostały przyjęte w 2015 r. i dotyczyły wymogów w zakresie wyszkolenia i kwalifikacji marynarzy pełniących służbę na statkach objętych Międzynarodowym kodeksem bezpieczeństwa statków stosujących paliwo gazowe lub inne paliwa o niskiej temperaturze zapłonu (kodeks IGF). Ponadto w 2016 r. przyjęto zmiany w konwencji STCW w odniesieniu do wyszkolenia i kwalifikacji marynarzy pełniących służbę na statkach pasażerskich i na statkach eksploatowanych na wodach polarnych.

(3)Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/106/WE 12 wprowadza się postanowienia konwencji STCW do prawa unijnego. Wszystkie państwa członkowskie są sygnatariuszami konwencji STCW, a zatem ujednolicone wdrożenie ich zobowiązań międzynarodowych można zapewnić przez dostosowanie do konwencji STCW przepisów unijnych w zakresie wyszkolenia marynarzy oraz wydawania im świadectw. W związku z tym szereg przepisów dyrektywy 2008/106/WE należy zmienić w celu uwzględnienia najnowszych zmian w konwencji STCW dotyczących wyszkolenia i kwalifikacji marynarzy pełniących służbę na statkach objętych zakresem kodeksu IGF, na statkach pasażerskich i na statkach eksploatowanych na wodach polarnych.

(4)W celu uwzględnienia zmian na szczeblu międzynarodowym oraz zapewnienia szybkiego dostosowania przepisów unijnych do takich zmian należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów prawnych zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej na potrzeby uwzględnienia zmian konwencji STCW przez aktualizację wymogów technicznych w zakresie wyszkolenia marynarzy i wydawania im świadectw. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja przeprowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje zostały przeprowadzone zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. 13 W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te mają otrzymywać wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mają systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(5)Dyrektywa 2008/106/WE zawiera również scentralizowany mechanizm uznawania świadectw marynarzy wydawanych przez państwa trzecie. Ocena w ramach programu sprawności i wydajności regulacyjnej (REFIT) 14 wykazała, że od czasu wprowadzenia scentralizowanego mechanizmu państwa członkowskie osiągnęły znaczne oszczędności. Jednakże ocena wykazała również, że w odniesieniu do niektórych uznanych państw trzecich jedynie niewielu marynarzy zostało następnie zatrudnionych na statkach unijnych. W związku z powyższym w celu wydajniejszego wykorzystania dostępnych zasobów ludzkich i finansowych podstawą procedury uznawania państw trzecich powinna być analiza potrzeby takiego uznania, w tym oszacowanie liczby kapitanów i oficerów pochodzących z tego państwa, co do których istnieje prawdopodobieństwo zatrudnienia na statkach unijnych.

(6)Biorąc pod uwagę doświadczenia zdobyte podczas stosowania procedury uznawania państw trzecich, w ramach oceny REFIT ustalono, że obecne ramy czasowe wynoszące 18 miesięcy nie uwzględniają złożoności procesu, który obejmuje kontrolę na miejscu, przeprowadzaną przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego. Uzgodnienia dyplomatyczne niezbędne do zaplanowania i przeprowadzenia takiej kontroli wymagają więcej czasu. Co więcej, okres 18 miesięcy nie wystarcza, w przypadku gdy państwo trzecie musi podjąć działania naprawcze i wprowadzić w systemie prawnym zmiany w celu spełnienia wymogów konwencji STCW. Z powyższych względów termin przyjęcia decyzji Komisji należy wydłużyć z 18 do 24 miesięcy, a w przypadku gdy państwo trzecie musi podjąć szeroko zakrojone działania naprawcze, w tym dokonać zmian przepisów prawnych, termin ten należy przedłużyć do 36 miesięcy. Ponadto, aby zachować elastyczność procedury uznawania, należy utrzymać możliwość tymczasowego uznania przez państwo członkowskie przedkładające wniosek systemu obowiązującego w państwie trzecim w zakresie standardów wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht.

(7)W celu dalszego zwiększenia efektywności scentralizowanego systemu uznawania państw trzecich, ponowną ocenę państw trzecich, z których niewiele marynarzy znajduje zatrudnienie we flocie unijnej, należy przeprowadzać w dłuższych odstępach czasu, które należy przedłużyć do dziesięciu lat. Niemniej jednak wspomniany dłuższy okres do dokonania ponownej oceny systemu takich państw trzecich należy połączyć z priorytetowymi kryteriami, w których uwzględnia się kwestie bezpieczeństwa, przy zapewnieniu równowagi między potrzebą efektywności a skutecznym mechanizmem ochronnym w przypadku pogorszenia jakości wyszkolenia marynarzy w odnośnych państwach trzecich.

(8)Informacje na temat marynarzy zatrudnionych z państw trzecich stały się dostępne na szczeblu Unii dzięki przekazywaniu przez państwa członkowskie przechowywanych w rejestrach krajowych odnośnych informacji dotyczących wydanych świadectw i potwierdzeń. Informacje te należy wykorzystywać nie tylko do celów statystycznych i kształtowania polityki, ale również w celu poprawy wydajności scentralizowanego systemu uznawania państw trzecich. W oparciu o informacje przekazywane przez państwa członkowskie uznane państwa trzecie, z których marynarze nie zostali zatrudnieni w flocie unijnej przez okres co najmniej pięciu lat, zostają wycofane z wykazu uznanych państw trzecich. Ponadto informacje te są również wykorzystywane do ustalenia kolejności ponownej oceny uznanych państw trzecich.

(9)Przepisy dotyczące uznawania kwalifikacji zawodowych zgodnie z dyrektywą 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 15 nie mają zastosowania w odniesieniu do uznawania świadectw marynarzy na podstawie dyrektywy 2008/106/WE. Dyrektywa 2005/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 16 regulowała wzajemne uznawanie świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie. Jednakże definicje świadectw marynarzy określone w dyrektywie 2005/45/WE stały się nieaktualne w następstwie dokonanych w 2010 r. zmian konwencji STCW. W związku z tym należy zmienić system wzajemnego uznawania świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie w celu uwzględnienia zmian na poziomie międzynarodowym oraz wprowadzić nowe definicje świadectw marynarzy zawarte w dyrektywie 2008/106/WE. Ponadto w systemie wzajemnego uznawania należy również uwzględnić świadectwa zdrowia marynarzy wydane z upoważnienia państw członkowskich. W celu usunięcia niejasności i ryzyka wystąpienia niespójności między dyrektywą 2005/45/WE a dyrektywą 2008/106/WE wzajemne uznawanie świadectw marynarzy powinno być regulowane dyrektywą 2008/106/WE.

(10)W celu zwiększenia jasności i spójności prawa należy uchylić dyrektywę 2005/45/WE, a dyrektywę 2008/106/WE należy odpowiednio zmienić,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zmiany w dyrektywie 2008/106/WE

W dyrektywie 2008/106/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)w art. 1 dodaje się punkty w brzmieniu:

„43. »przyjmujące państwo członkowskie« oznacza państwo członkowskie, w którym marynarze ubiegają się o akceptację lub uznanie ich świadectw;

44. »kodeks IGF« oznacza Międzynarodowy kodeks bezpieczeństwa statków stosujących paliwo gazowe lub inne paliwa o niskiej temperaturze zapłonu zdefiniowany w prawidle II-1/2.29 konwencji SOLAS;

45. »kodeks polarny« oznacza Międzynarodowy kodeks eksploatacji statków na wodach polarnych zdefiniowany w prawidle XIV/1.1 konwencji SOLAS;

46. »wody polarne« oznaczają wody Arktyki lub obszar Antarktydy zdefiniowane w prawidłach XIV/1.2–XIV/1.4 konwencji SOLAS.”;

2)w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

a) w akapicie pierwszym wprowadza się następujące zmiany:

„1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do marynarzy określonych w niniejszej dyrektywie, pełniących służbę na statkach morskich pływających pod banderą państwa członkowskiego z wyjątkiem:”;

b) dodaje się ust. 2 w brzmieniu:

„2. Art. 5b ma zastosowanie do marynarzy, którzy:

a) są obywatelami państwa członkowskiego;

b) nie będąc obywatelami państwa członkowskiego, posiadają świadectwo wydane przez państwo członkowskie.”;

3)art. 5a otrzymuje brzmienie:

„Do celów art. 20 ust. 8, art. 21 ust. 2 oraz do wykorzystania przez państwa członkowskie i Komisję w kształtowaniu polityki państwa członkowskie przedkładają Komisji co roku informacje określone w załączniku V do niniejszej dyrektywy na temat dyplomów i potwierdzeń poświadczających uznanie dyplomów. Na zasadzie dobrowolności państwa członkowskie mogą również przekazywać informacje na temat świadectw przeszkolenia wydanych marynarzom zgodnie z rozdziałami II, III i VII załącznika do konwencji STCW.”;

4)dodaje się art. 5b w brzmieniu:

„Artykuł 5b

Wzajemne uznawanie świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie

1. Każde państwo członkowskie akceptuje świadectwa przeszkolenia i dokumenty potwierdzające wydane przez inne państwo członkowskie lub z jego upoważnienia w celu zezwolenia marynarzom na pełnienie służby na statkach należących do swojej floty.

2. Każde państwo członkowskie uznaje dyplomy wydane przez inne państwo członkowskie lub świadectwa przeszkolenia wydane przez inne państwo członkowskie kapitanom i oficerom zgodnie z prawidłami V/1-1 i V/1-2 załącznika I, potwierdzając ten dyplom lub to świadectwo celem poświadczenia jego uznania. Potwierdzenie uznania ogranicza się do charakteru, funkcji i poziomów kompetencji lub przeszkolenia przewidzianego w tym dyplomie lub świadectwie. Formularz potwierdzenia określony jest w sekcji A-I/2 punkt 3 kodeksu STCW.

3. Każde państwo członkowskie akceptuje, w celu umożliwienia marynarzom pełnienia służby na statkach należących do jego floty, świadectwa zdrowia wydane z upoważnienia innego państwa członkowskiego zgodnie z art. 11.

4. Państwa członkowskie zapewniają, by marynarzom przysługiwało prawo odwołania się od decyzji odmawiającej potwierdzenia lub akceptacji ważnego świadectwa lub dyplomu bądź w przypadku braku odpowiedzi, zgodnie z krajowym ustawodawstwem i procedurami.

5. Nie naruszając przepisów ust. 2, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą nałożyć dalsze ograniczenia w zakresie charakteru, funkcji i poziomów kompetencji lub przeszkolenia w odniesieniu do żeglugi przybrzeżnej, o której mowa w art. 7, lub dyplomów alternatywnych wydanych zgodnie z prawidłem VII/1 załącznika I.

6. Nie naruszając przepisów ust. 2, państwo członkowskie może, w razie potrzeby, zezwolić marynarzowi na pełnienie służby w charakterze innym niż oficera radiowego lub operatora radiowego, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w Regulaminie Radiokomunikacyjnym, w okresie nieprzekraczającym trzech miesięcy, na statku pływającym pod swoją banderą, gdy marynarz ten jest w posiadaniu odpowiedniego i ważnego świadectwa wydanego i potwierdzonego przez inne państwo członkowskie, jednak jeszcze niepotwierdzonego do celów uznania przez zainteresowane państwo członkowskie.

W każdej chwili na żądanie udostępnia się dowód w formie dokumentu potwierdzający złożenie wniosku o potwierdzenie przez właściwy organ.

7. Przyjmujące państwo członkowskie zapewnia, aby marynarze ubiegający o uznanie świadectw dotyczących funkcji na poziomie zarządzania posiadali odpowiednią wiedzę na temat ustawodawstwa morskiego tego państwa członkowskiego, odnoszącego się do funkcji, do których pełnienia zostali dopuszczeni.”;

5)w art. 12 wprowadza się następujące zmiany:

a)ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Każdy kapitan, oficer i operator radiowy będący w posiadaniu świadectwa wydanego lub uznanego na podstawie któregokolwiek rozdziału załącznika I innego niż prawidło V/3 rozdziału V lub rozdział VI, pełniący służbę morską lub zamierzający do niej powrócić po okresie spędzonym na lądzie, aby w dalszym ciągu kwalifikować się do praktyki morskiej, musi w odstępach czasu nieprzekraczających pięciu lat:

a) spełniać wymogi dotyczące stanu zdrowia określone w art. 11; oraz

b) wykazać ciągłość kompetencji zawodowych zgodnie z sekcją A-I/11 kodeksu STCW.”;

b)dodaje się ust. 2b w brzmieniu:

„2b. Każdy kapitan lub oficer, na potrzeby dalszej praktyki morskiej na statkach eksploatowanych na wodach polarnych, musi spełniać wymogi określone w ust. 1 niniejszego artykułu oraz jest zobowiązany, w odstępach czasu nieprzekraczających pięciu lat, do wykazania ciągłości kompetencji zawodowych w odniesieniu do statków eksploatowanych na wodach polarnych, zgodnie z sekcją A-I/11 ust. 4 kodeksu STCW.”;

c)ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Każde państwo członkowskie porównuje standardy kompetencji wymagane od osób ubiegających się o dyplomy lub świadectwa przeszkolenia wydane przed dniem 1 stycznia 2017 r. ze standardami określonymi dla odpowiedniego dyplomu lub świadectwa przeszkolenia w części A kodeksu STCW oraz określa, w stosunku do osób posiadających takie dyplomy lub świadectwa przeszkolenia, wymóg odbycia odpowiedniego szkolenia przypominające lub uaktualniającego lub poddania się odpowiedniej ocenie.”;

d)dodaje się ust. 3a w brzmieniu:

„3a. Każde państwo członkowskie porównuje standardy kompetencji, jakich wymagało od osób pełniących służbę na statkach stosujących paliwa gazowe przed dniem 1 stycznia 2017 r., ze standardami kompetencji określonymi w sekcji A-V/3 kodeksu STCW oraz w miarę potrzeb określa wymóg podniesienia kwalifikacji przez te osoby.”;

6)w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

a)ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Państwo członkowskie, które zamierza w drodze potwierdzenia uznać dyplomy lub świadectwa przeszkolenia, o których mowa w ust. 1, wydane przez państwo trzecie kapitanowi, oficerowi lub operatorowi radiowemu, w celu zezwolenia mu na pełnienie służby na statkach pływających pod banderą tego państwa członkowskiego, przedkłada Komisji wniosek o uznanie tego państwa trzeciego, wstępną analizę przestrzegania przez to państwo wymogów konwencji STCW, gromadząc informacje, o których mowa w załączniku II, w tym oszacowanie liczby kapitanów i oficerów z tego państwa, co do których istnieje prawdopodobieństwo zatrudnienia.

Po złożeniu wniosku przez państwo członkowskie Komisja podejmuje decyzję o wszczęciu procedury uznania tego państwa trzeciego. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 28 ust. 2.

W przypadku przyjęcia pozytywnej decyzji o wszczęciu procedury uznania Komisja, wspomagana przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego oraz przy ewentualnym udziale państwa członkowskiego przedkładającego wniosek, gromadzi informacje określone w załączniku II oraz dokonuje oceny systemów szkolenia i wydawania świadectw w państwie trzecim, o którego uznanie wpłynął wniosek, w celu sprawdzenia, czy dane państwo spełnia wszystkie wymagania konwencji STCW i czy podjęto właściwe środki w celu zapobieżenia wydawaniu fałszywych świadectw.”;

b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Decyzję o uznaniu państwa trzeciego podejmuje Komisja w drodze aktu wykonawczego. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 28 ust. 2, w ciągu 24 miesięcy od przyjęcia pozytywnej decyzji zgodnie z ust. 2.

Jeżeli zainteresowane państwo trzecie musi podjąć szeroko zakrojone działania naprawcze w celu spełnienia wymagań konwencji STCW, w tym dokonać zmian w ustawodawstwie, systemie kształcenia, wyszkolenia i wydawania świadectw, decyzja może zostać przyjęta w ciągu 36 miesięcy od przyjęcia pozytywnej decyzji, o której mowa w ust. 2.

Państwo członkowskie przedkładające wniosek może zdecydować o uznaniu państwa trzeciego jednostronnie do chwili podjęcia decyzji zgodnie z niniejszym ustępem. W przypadku gdy takie jednostronne uznanie ma miejsce, państwo członkowskie powiadamia Komisję o liczbie potwierdzeń uznania wydanych w odniesieniu do dyplomów i świadectw przeszkolenia, o których mowa w ust. 1, wydanych przez państwo trzecie do czasu przyjęcia decyzji o jego uznaniu.”;

7)w art. 20 dodaje się ust. 8 w brzmieniu:

„8. W przypadku braku przez okres dłuższy niż 5 lat potwierdzeń uznania wydanych przez państwo członkowskie w odniesieniu do wydanych przez państwo trzecie dyplomów lub świadectw przeszkolenia, o których mowa w art. 19 ust. 1, uznanie dyplomów i świadectw tego państwa zostaje cofnięte. W tym celu Komisja przyjmuje decyzje wykonawcze, zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 28 ust. 2, po powiadomieniu państw członkowskich, jak również zainteresowanego państwa trzeciego z co najmniej dwumiesięcznym wyprzedzeniem.”;

8)w art. 21 wprowadza się następujące zmiany:

a)ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Państwa trzecie uznane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 3 akapit pierwszy, w tym również te, o których mowa w art. 19 ust. 6, są poddawane ponownej ocenie przez Komisję, wspomaganą przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego, regularnie i przynajmniej raz na dziesięć lat, w celu sprawdzenia, czy spełniają one odpowiednie kryteria określone w załączniku II i czy podjęto właściwe środki w celu zapobieżenia wydawaniu fałszywych świadectw.”;

b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Komisja, z pomocą Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego, dokonuje ponownej oceny państw trzecich na podstawie priorytetowych kryteriów. Te priorytetowe kryteria obejmują:

a) dane dotyczących efektywności dostarczone w wyniku kontroli przeprowadzonej przez państwo portu zgodnie z art. 23;

b) liczbę potwierdzeń uznania wydanych w odniesieniu do dyplomów lub świadectw przeszkolenia wydanych zgodnie z prawidłami V/1-1 i V/1-2 konwencji STCW przez dane państwo trzecie;

c) liczbę instytucji kształcenia i szkolenia morskiego akredytowanych przez dane państwo trzecie;

d) liczbę programów zatwierdzonych przez dane państwo trzecie;

e) datę ostatniej oceny i liczbę niedociągnięć w zakresie kluczowych procesów stwierdzonych podczas ostatniej oceny Komisji;

f) wszelkie istotne zmiany w systemie szkolenia i wydawania świadectw marynarzom w danym państwie trzecim.

W przypadku nieprzestrzegania przez państw trzecie wymogów konwencji STCW, zgodnie z art. 20 dokonanie ponownej oceny danego państwa uzyskuje pierwszeństwo w stosunku do dokonania ponownej oceny innych państw trzecich.”;

9)art. 25a ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje wymienione w załączniku V do celów art. 20 ust. 8, art. 21 ust. 2 oraz do wykorzystania przez państwa członkowskie i Komisję w kształtowaniu polityki.”;

10)w art. 27 wprowadza się następujące zmiany:

a) w akapicie pierwszym wprowadza się następujące zmiany:

„1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych, zgodnie z art. 27a, zmieniających załącznik V do niniejszej dyrektywy w odniesieniu do szczegółowych i odpowiednich elementów zawartości i szczegółów dotyczących informacji, które muszą być przekazywane przez państwa członkowskie, o ile akty te ograniczają się do uwzględnienia zmian do konwencji STCW i kodeksu STCW i respektują gwarancje w zakresie ochrony danych. Takie akty delegowane nie mogą zmieniać przepisów dotyczących anonimizacji danych wymaganej przepisami art. 25a ust. 3.”;

b) dodaje się ust. 2 w brzmieniu:

„2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 27a, w celu zmiany załącznika I do niniejszej dyrektywy i wszelkich innych niezbędnych przepisów w celu dostosowania jej do nowych zmian konwencji STCW i kodeksu STCW.”;

11)art. 27a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 27a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 27, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia … [data wejścia w życie] r.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 27, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r.

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 27 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

12)w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

Uchylenie

Dyrektywa 2005/45/WE traci moc.

Artykuł 3

Transpozycja

Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia [12 miesięcy po jej wejściu w życie] r. Niezwłocznie informują o tym Komisję.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

Artykuł 4

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 5

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

(1)    W konkluzjach z dnia 25 stycznia 1993 r. w sprawie bezpieczeństwa morskiego i zapobiegania zanieczyszczeniom Rada odnotowała znaczenie czynnika ludzkiego dla bezpiecznej eksploatacji statków. Ponadto w rezolucji z dnia 8 czerwca 1993 r. w sprawie wspólnej polityki bezpieczeństwa żeglugi morskiej Rada wyznaczyła cel wyeliminowania załóg niespełniających norm, a także określiła jako priorytetowe działania mające na celu poprawę wyszkolenia i kształcenia poprzez opracowanie wspólnych standardów w zakresie minimalnego poziomu wyszkolenia kluczowych członków załogi.

(2)    Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/106/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy (Dz.U. L 323 z 3.12.2008, s. 33). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/35/UE (Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 78).

(3)    Dyrektywa 2005/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie wzajemnego uznawania świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie (Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 160).

(4)    Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów – Strategiczne cele i zalecenia w zakresie polityki transportu morskiego UE do 2018 r. (COM/2009/8).

(5)    Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22).

(6)    Biała księga „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” (COM/2011/144).

(7)    COM(2018) 19.

(8)    COM(2018) 19.

(9)    Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 10.

(10)    Dz.U. C z , s. .

(11)    Dz.U. C z , s. .

(12)    Dz.U. L 323 z 3.12.2008, s. 33.

(13)    Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej a Komisją Europejską w sprawie lepszego stanowienia prawa (Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 10).

(14)    COM(2018) 19.

(15)    Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22).

(16)    Dyrektywa 2005/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wzajemnego uznawania świadectw marynarzy wydawanych przez państwa członkowskie oraz zmieniająca dyrektywę 2001/25/WE (Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 160).

KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia24.5.2018

COM(2018) 315 final

ZAŁĄCZNIK

do wniosku dotyczącego

DYREKTYWY PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniającej dyrektywę 2008/106/WE w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy oraz uchylającej dyrektywę 2005/45/WE

{SWD(2018) 239 final}

ZAŁĄCZNIK

NOWE WYMOGI W ZAKRESIE WYSZKOLENIA

(o których mowa w art. 1)

W załączniku I do dyrektywy 2008/106/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)prawidło V/2 załącznika I rozdział V otrzymuje brzmienie:

„Prawidło V/2

Obowiązkowe wymogi minimalne w zakresie wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów, oficerów, marynarzy i innych członków załogi na statkach pasażerskich

1. Niniejsze prawidło dotyczy kapitanów, oficerów, marynarzy i innych członków załogi pełniących służbę na statkach pasażerskich uprawiających żeglugę międzynarodową. Państwa członkowskie określają zastosowanie tych wymogów do członków załogi pełniących służbę na statkach pasażerskich uprawiających żeglugę krajową.

2. Przed objęciem obowiązków na statku wszystkie osoby pełniące służbę na statku pasażerskim spełniają wymogi określone w sekcji A-VI/1 punkt 1 kodeksu STCW.

3. Kapitanowie, oficerowie, marynarze oraz inni członkowie załogi pełniący służbę na statkach pasażerskich powinni odbyć przeszkolenie i przeszkolenie zapoznawcze wymagane w ust. 5–9 poniżej zgodnie z ich stanowiskami, obowiązkami i odpowiedzialnością.

4. Kapitanowie, oficerowie, marynarze i inni członkowie załogi, w stosunku do których istnieje wymóg wyszkolenia zgodnie z ust. 7–9 poniżej, w odstępach czasu nieprzekraczających pięciu lat odbywają odpowiednie szkolenie uaktualniające lub przedstawiają dowód uzyskania wymaganego standardu kompetencji w ciągu ostatnich pięciu lat.

5. Członkowie załogi pełniący służbę na statkach pasażerskich powinni odbyć przeszkolenie zapoznawcze na wypadek sytuacji zagrożenia na statku pasażerskim zgodnie z ich stanowiskami, obowiązkami i odpowiedzialnością, jak określono w sekcji A-V/2 punkt 1 kodeksu STCW.

6. Załoga zajmująca się bezpośrednią obsługą pasażerów w pomieszczeniach pasażerskich na statkach pasażerskich powinna odbyć przeszkolenie w zakresie bezpieczeństwa, określone w sekcji A-V/2 punkt 2 kodeksu STCW.

7. Kapitanowie, oficerowie, marynarze posiadający kwalifikacje zgodnie z rozdziałami II, III i VII oraz pozostali członkowie załogi, wyznaczeni w rozkładzie alarmowym do pomocy pasażerom w sytuacji zagrożenia na statkach pasażerskich, powinni odbyć przeszkolenie w kierowaniu tłumem na statku pasażerskim, jak określono w sekcji A-V/2 punkt 3 kodeksu STCW.

8. Kapitanowie, starsi oficerowie mechanicy, starsi oficerowie, drudzy oficerowie mechanicy oraz wszelkie inne osoby wyznaczone w rozkładzie alarmowym, ponoszące odpowiedzialność za bezpieczeństwo pasażerów w sytuacjach zagrożenia na statkach pasażerskich powinni odbyć zatwierdzone przeszkolenie w zakresie zarządzania kryzysowego i ludzkich zachowań, jak określono w sekcji A-V/2 punkt 4 kodeksu STCW.

9. Kapitanowie, starsi oficerowie mechanicy, starsi oficerowie, drudzy oficerowie mechanicy oraz wszystkie inne osoby, które ponoszą bezpośrednią odpowiedzialność za zaokrętowanie i wyokrętowanie pasażerów, za ładowanie, wyładowanie i opiekę nad ładunkiem oraz zamykanie przejść kadłubowych na statkach pasażerskich ro-ro, powinni odbyć zatwierdzone przeszkolenie w zakresie bezpieczeństwa pasażerów, ładunku i statku, jak określono w sekcji A-V/2 punkt 5 kodeksu STCW.

10. Państwa członkowskie zapewniają, aby dokumenty potwierdzające ukończenie szkolenia zostały wydane każdej osobie posiadającej kwalifikacje zgodnie z ust. 6–9 niniejszego prawidła.”;

2)w załączniku I rozdział V dodaje się prawidło V/3 w brzmieniu:

„Prawidło V/3

Obowiązkowe wymogi minimalne w zakresie wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów, oficerów, marynarzy i innych członków załogi na statkach objętych kodeksem IGF

1. Niniejsze prawidło dotyczy kapitanów, oficerów, marynarzy i innych członków załogi pełniących służbę na statkach objętych kodeksem IGF.

2. Przed objęciem obowiązków na statkach objętych kodeksem IGF marynarze powinni odbyć przeszkolenie wymagane w ust. 4–9, zgodnie z ich stanowiskami, obowiązkami i odpowiedzialnością.

3. Przed objęciem obowiązków na statku wszyscy marynarze pełniący służbę na statkach objętych kodeksem IGF powinni odbyć odpowiednie przeszkolenie zapoznawcze dotyczące statku i jego wyposażenia, jak określono w art. 14 ust. 1 lit. d) niniejszej dyrektywy.

4. Marynarze, którym wyznaczono obowiązki w zakresie bezpieczeństwa związane z opieką nad paliwami, stosowaniem ich lub w sytuacji zagrożenia reagowaniem na nie na statkach objętych kodeksem IGF, posiadają świadectwo podstawowego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach objętych kodeksem IGF.

5. Każdy kandydat ubiegający się o świadectwo podstawowego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach objętych kodeksem IGF powinien odbyć podstawowe przeszkolenie zgodnie z przepisami sekcji A-V/3 punkt 1 kodeksu STCW.

6. Uznaje się, że marynarze, którym wyznaczono obowiązki w zakresie bezpieczeństwa związane z opieką nad paliwami, stosowaniem ich lub w sytuacji zagrożenia reagowaniem na nie na statkach objętych kodeksem IGF, którzy posiadają kwalifikacje i którym zgodnie z prawidłem V/1-2 ust. 2 i 5 lub prawidłem V/1-2 ust. 4 i 5 wydano świadectwo na zbiornikowce do przewozu gazów skroplonych, spełnili wymogi określone w sekcji A-V/3 punkt 1 kodeksu STCW w zakresie podstawowego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach objętych kodeksem IGF.

7. Kapitanowie, oficerowie mechanicy oraz wszyscy członkowie załogi, którzy ponoszą bezpośrednią odpowiedzialność za opiekę nad paliwami i stosowanie ich i układów paliwowych na statkach objętych kodeksem IGF, powinni posiadać świadectwo zaawansowanego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach objętych kodeksem IGF.

8. Każdy kandydat ubiegający się o świadectwo zaawansowanego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach objętych kodeksem IGF, będąc w posiadaniu świadectwa przeszkolenia opisanego w ust. 4, powinien:

8.1. odbyć zatwierdzone zaawansowane przeszkolenie na potrzeby służby na statkach objętych kodeksem IGF oraz spełnić standardy kompetencji określone w sekcji A-V/3 punkt 2 kodeksu STCW; oraz

8.2 odbyć zatwierdzoną praktykę morską w wymiarze co najmniej jednego miesiąca, obejmującą co najmniej trzy operacje bunkrowania na statkach objętych kodeksem IGF. Dwie z trzech operacji bunkrowania mogą być zastąpione zatwierdzonym szkoleniem na symulatorze w zakresie operacji bunkrowania jako część przeszkolenia określonego w ust. 8.1 powyżej.

9. Uznaje się, że kapitanowie, oficerowie mechanicy oraz wszystkie inne osoby, które ponoszą bezpośrednią odpowiedzialność za opiekę nad paliwami i stosowanie ich na statkach objętych kodeksem IGF, którzy posiadają kwalifikacje i którym wydano, według standardów kompetencji określonych w sekcji A-V/1-2 punkt 2 kodeksu STCW, świadectwo na zbiornikowce do przewozu gazów skroplonych, spełnili wymogi określone w sekcji A-V/3 punkt 2 kodeksu STCW w zakresie zaawansowanego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach objętych kodeksem IGF, pod warunkiem że również:

9.1 spełnili wymogi określone w ust. 6; oraz

9.2. spełnili wymogi w zakresie bunkrowania określone w ust. 8.2 lub uczestniczyli w przeprowadzeniu trzech operacji ładunkowych na pokładzie zbiornikowca do przewozu gazów skroplonych; oraz

9.3 odbyli praktykę morską w wymiarze trzech miesięcy w ciągu poprzednich pięciu lat na pokładzie:

9.3.1 statków objętych kodeksem IGF;

9.3.2 zbiornikowców do przewozu paliwa objętych kodeksem IGF; lub

9.3.3 statków stosujących paliwo gazowe lub inne paliwa o niskiej temperaturze zapłonu jako paliwo.

10. Państwa członkowskie zapewniają, by świadectwo przeszkolenia zostało wydane marynarzom, którzy posiadają kwalifikacje zgodnie z ust. 4 lub 7, stosownie do przypadku.

11. Marynarze, którzy posiadają świadectwa przeszkolenia zgodnie z ust. 4 lub ust. 7 powyżej, w odstępach czasu nieprzekraczających pięciu lat odbywają odpowiednie szkolenie uaktualniające lub przedstawiają dowód osiągnięcia wymaganego standardu kompetencji w ciągu ostatnich pięciu lat.”;

3) w załączniku I rozdział V dodaje się prawidło V/4 w brzmieniu:

„Prawidło V/4

Obowiązkowe wymogi minimalne dotyczące wyszkolenia i kwalifikacji kapitanów i oficerów pokładowych na statkach eksploatowanych na wodach polarnych

1. Kapitanowie, starsi oficerowie oraz oficerowie wachtowi na statkach eksploatowanych na wodach polarnych powinni posiadać świadectwo podstawowego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach eksploatowanych na wodach polarnych, zgodnie z wymogami kodeksu polarnego.

2. Każdy kandydat ubiegający się o świadectwo podstawowego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach eksploatowanych na wodach polarnych powinien odbyć zatwierdzone przeszkolenie podstawowe na potrzeby służby na statkach eksploatowanych na wodach polarnych oraz spełniać standardy kompetencji określone w sekcji A-V/4 punkt 1 kodeksu STCW.

3. Kapitanowie i starsi oficerowie na statkach eksploatowanych na wodach polarnych powinni posiadać świadectwo zaawansowanego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach eksploatowanych na wodach polarnych, zgodnie z wymogami kodeksu polarnego.

4. Każdy kandydat ubiegający się o świadectwo zaawansowanego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach eksploatowanych na wodach polarnych:

4.1 spełnia wymogi wydania świadectwa podstawowego przeszkolenia na potrzeby służby na statkach eksploatowanych na wodach polarnych;

4.2 odbył zatwierdzoną praktykę morską w wymiarze co najmniej dwóch miesięcy w dziale pokładowym, na poziomie zarządzania lub podczas pełnienia wachty na poziomie operacyjnym na statku eksploatowanym na wodach polarnych lub inną równoważną zatwierdzoną praktykę morską; oraz

4.3. odbył zatwierdzone zaawansowane przeszkolenie na potrzeby służby na statkach eksploatowanych na wodach polarnych oraz spełnia standardy kompetencji określone w sekcji A-V/4 punkt 2 kodeksu STCW.

5. Państwa członkowskie zapewniają, by świadectwo przeszkolenia zostało wydane marynarzom, którzy posiadają kwalifikacje zgodnie z ust. 2 lub 4, stosownie do przypadku.

6. Do dnia 1 lipca 2020 r. marynarze, którzy rozpoczęli zatwierdzoną praktykę morską na statku eksploatowanym na wodach polarnych przed dniem 1 lipca 2018 r., są w stanie wykazać, że spełniają wymogi ust. 2 dzięki:

6.1 odbyciu zatwierdzonej praktyki morskiej na statku eksploatowanym na wodach polarnych lub równoważnej zatwierdzonej praktyki morskiej, pełniąc obowiązki w dziale pokładowym na poziomie operacyjnym lub poziomie zarządzania, przez okres co najmniej trzech miesięcy łącznie w ciągu poprzednich pięciu lat; lub

6.2 ukończeniu szkolenia zorganizowanego zgodnie z wytycznymi szkoleniowymi ustanowionymi przez Międzynarodową Organizację Morską w odniesieniu do statków eksploatowanych na wodach polarnych.

7. Do dnia 1 lipca 2020 r. marynarze, którzy rozpoczęli zatwierdzoną praktykę morską na statku eksploatowanym na wodach polarnych przed dniem 1 lipca 2018 r., są w stanie wykazać, że spełniają wymogi ust. 4 dzięki:

7.1 odbyciu zatwierdzonej praktyki morskiej na statku eksploatowanym na wodach polarnych lub równoważnej zatwierdzonej praktyki morskiej, pełniąc obowiązki w dziale pokładowym na poziomie zarządzania, przez okres co najmniej trzech miesięcy łącznie w ciągu poprzednich pięciu lat; lub

7.2 ukończeniu szkolenia zorganizowanego zgodnie z wytycznymi szkoleniowymi ustanowionymi przez Międzynarodową Organizację Morską w odniesieniu do statków eksploatowanych na wodach polarnych i odbyciu zatwierdzonej praktyki morskiej na statku eksploatowanym na wodach polarnych, lub równoważnej zatwierdzonej praktyki morskiej, pełniąc obowiązki w dziale pokładowym na poziomie zarządzania, przez okres co najmniej dwóch miesięcy łącznie w ciągu poprzednich pięciu lat.”.