52015PC0021

UZASADNIENIE

1.           KONTEKST WNIOSKU

Tradycyjnie rozstrzyganie sporów między inwestorem a państwem przeprowadzane było na podstawie zasad arbitrażu handlowego, które nie zapewniają przejrzystości. Większa przejrzystość przy rozstrzyganiu sporów między inwestorem a państwem jest ważnym celem, ponieważ ma ona zapewnić maksymalny publiczny dostęp do dokumentów i przesłuchań, a także umożliwić zainteresowanym osobom trzecim przedstawienie swoich opinii. Jest to ważne, ponieważ rozstrzyganie sporów między inwestorem a państwem może obejmować spory dotyczące kwestii odnoszących się do polityki publicznej lub mających wpływ na finanse publiczne.

Od 2010 r. Komisja koncentrowała się na poprawie przejrzystości w odniesieniu do rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem[1]. Parlament Europejski wyraźnie zażądał tego w swojej rezolucji dotyczącej przyszłej europejskiej polityki inwestycyjnej[2]. Komisja z jednej strony czuwała nad tym, aby w przyszłych umowach unijnych zapewniać wysoki stopień przejrzystości, a z drugiej strony zasadniczo przyczyniła się do skłonienia Komisji Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL) do ustanowienia globalnych zasad dotyczących przejrzystości w odniesieniu do rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem oraz do opracowania mechanizmów stosowania tych ulepszonych zasad przejrzystości do 3000 aktualnie obowiązujących umów inwestycyjnych. Niniejszy wniosek stanowi realizację celów politycznych wyznaczonych w 2010 r. oraz odpowiada na wezwanie Parlamentu Europejskiego sformułowane w 2011 r., pokazuje determinację Komisji w dążeniu do reformy i usprawnienia całego systemu rozstrzygania sporów między inwestorami a państwem i jest konkretnym dowodem korzyści ze wspólnej polityki UE dotyczącej inwestycji zewnętrznych – taki wynik byłby bardzo mało prawdopodobny bez wspomnianej wspólnej polityki w tej dziedzinie.

Komisja UNCITRAL przyjęła w dniu 10 lipca 2013 r. zasady dotyczące przejrzystości w odniesieniu do rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem („zasady przejrzystości”), które następnie zostały zatwierdzone przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 16 grudnia 2013 r.[3] Przewidują one, że wszystkie dokumenty będą podawane do wiadomości publicznej (zarówno decyzje trybunału, jak i oświadczenia stron), przesłuchania będą otwarte dla publiczności a zainteresowane strony (społeczeństwo obywatelskie) będą mogły wypowiadać się przed trybunałem. Przewidziana jest odpowiednia ochrona informacji poufnych, ale nie wykracza ona poza porównywalne mechanizmy ochrony w sądach krajowych. Unia będzie wykorzysta te zasady jako podstawę dla przepisów dotyczących przejrzystości w odniesieniu do rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem we wszystkich umowach będących obecnie przedmiotem negocjacji i włączyła je lub porównywalne do nich zasady, a nawet poszła dalej, do projektu kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej (CETA) z Kanadą oraz do projektu umowy o wolnym handlu UE-Singapur.

Zasady te weszły w życie w dniu1 kwietnia 2014 r. Mają one automatycznie zastosowanie do rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem powstałych na podstawie umów zawartych po dniu 1 kwietnia 2014 r., w których zawarte zostało odniesienie do regulaminu arbitrażowego UNCITRAL. Jednocześnie zasady przejrzystości nie mają zastosowania do umów zawartych przed tą datą. Z uwagi na bardzo dużą liczbę aktualnie obowiązujących umów inwestycyjnych zawartych przed dniem 1 kwietnia 2014 r. ważne jest, aby zapewnić stosowanie zasad przejrzystości w odniesieniu do tych umów. Unia Europejska jest stroną jednej takiej umowy – Traktatu karty energetycznej, a państwa członkowskie Unii Europejskiej są stronami około 1400 takich umów z państwami trzecimi.

W związku z tym wraz z innymi członkami UNCITRAL Unia działała na rzecz a rzecz wynegocjowania wielostronnej konwencji, która mogłyby ułatwić stosowanie zasad przejrzystości UNCITRAL do aktualnie obowiązujących umów inwestycyjnych. W dniu 10 lutego 2014 r. Rada upoważniła Komisję do podjęcia negocjacji w sprawie takiej konwencji pod auspicjami UNCITRAL („konwencja”) i Unia, reprezentowana przez Komisję, aktywnie uczestniczyła w negocjacjach dotyczących tej konwencji. Negocjacje zostały zakończone w dniu 9 lipca 2014 r., a konwencja została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 10 grudnia 2014 r.[4] Konwencja będzie otwarta do podpisu w dniu 17 marca 2015 r. w Port Louis na Mauritiusie, a następnie w siedzibie głównej ONZ w Nowym Jorku.

Konwencję stosuje się do umów inwestycyjnych zawartych przed dniem 1 kwietnia 2014 r. i ustanawia ona mechanizm umożliwiający państwom i regionalnym organizacjom integracji gospodarczej możliwość uzgodnienia między sobą stosowania zasad przejrzystości UNCITRAL w sporach objętych umowami inwestycyjnymi, których są one stronami. Umożliwia ona zarówno Unii, jak i państwom członkowskim przystąpienie do konwencji oraz stosowanie zasad przejrzystości do swoich aktualnie obowiązujących umów inwestycyjnych. Podpisując konwencję, Unia Europejska mogłaby stać się stroną konwencji w odniesieniu do Traktatu karty energetycznej, a państwa członkowskie mogłyby stać się stroną konwencji w odniesieniu do swoich aktualnie obowiązujących umów. Konwencja przewiduje sporządzenie wykazu negatywnego, tj. zasady przejrzystości będą miały zastosowanie, jeśli sygnatariusz nie wymieni konkretnych umów jako niepodlegających konwencji poprzez złożenie zastrzeżenia zgodnie z art. 3.

W odniesieniu do Traktatu karty energetycznej Unia Europejska stałaby się stroną konwencji w celu rozszerzenia zakresu stosowania zasad przejrzystości w odniesieniu do rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem na mocy Traktatu karty energetycznej, w których Unia jest pozwanym, a powodem jest państwo spoza UE, które nie wykluczyło stosowania konwencji do sporów powstałych na mocy Traktatu karty energetycznej.

Uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a w szczególności art. 207 oraz artykuły 63–66, w związku z art. 3 ust. 2, zawieranie umów międzynarodowych w dziedzinie inwestycji zagranicznych wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji Unii od czasu wejścia w życie Traktatu z Lizbony. Zdaniem Komisji wyłączna kompetencja Unii do przyjmowania wiążących aktów prawnych w dziedzinie inwestycji zagranicznych obejmuje wszystkie sprawy odnoszące się do inwestycji zagranicznych (bezpośrednie inwestycje zagraniczne i inwestycje portfelowe), w tym kwestie dotyczące rozstrzygania sporów inwestycyjnych.

W związku z tym zgodnie z art. 3 rozporządzenia (UE) nr 1219/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r.[5] zezwolono na utrzymanie w mocy dwustronnych umów inwestycyjnych podpisanych przez państwa członkowskie z państwami trzecimi przed dniem 1 grudnia 2009 r., a na podpisanie i zawarcie dwustronnych umów inwestycyjnych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi po dniu 1 grudnia 2009 r. musi zostać wydane upoważnienie zgodnie z art. 11 lub art. 12 rozporządzenia (UE) nr 1219/2012. Podpisanie i zawarcie tej konwencji wchodzi również w zakres wyłącznej kompetencji Unii Europejskiej i zgodnie z art. 2 ust. 1 TFUE państwa członkowskie mogą przyjmować akty prawnie wiążące w tej dziedzinie, jedynie jeśli zostaną do tego upoważnione przez Unię. W związku z tym Unia powinna upoważnić państwa członkowskie do przystąpienia do konwencji, aby umożliwić im rozszerzenie stosowania zasad przejrzystości do ich dwustronnych umów inwestycyjnych z państwami trzecimi, zawartych przed dniem 1 kwietnia 2014 r. i utrzymanych w mocy na podstawie art. 3 rozporządzenia (UE) nr 1219/2012. Upoważnienie to obejmuje również państwa członkowskie, gdy występują w charakterze pozwanych na mocy Traktatu karty energetycznej w odniesieniu do spraw wniesionych przez inwestorów spoza UE[6]. Zgodnie z celem zwiększenia przejrzystości systemu rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem Komisja uważa, że państwa członkowskie powinny zapewnić stosowanie zasad przejrzystości w odniesieniu do wszystkich wyżej wymienionych umów, a mianowicie poprzez ratyfikację konwencji bez wyłączania którejkolwiek z nich z jej stosowania.

Należy również wspomnieć, że Komisja planuje zapewnić finansowanie strony internetowej, na której będą udostępnione wszystkie dokumenty podlegające zasadom przejrzystości.

Niniejszym Komisja przedkłada wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie podpisania konwencji przez Unię Europejską oraz upoważnienia państw członkowskich do indywidualnego przystąpienia do konwencji.

Komisja przedkłada ponadto wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie zawarcia tej konwencji.

2.           WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW

Konwencja UNCITRAL dotycząca przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem umożliwia rozszerzenie zakresu stosowania zasad przejrzystości UNCITRAL. W negocjacjach dotyczących konwencji uczestniczyli obserwatorzy i społeczeństwo obywatelskie. Mieli oni możliwość przedstawienia swoich opinii.

3.           ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU

Uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 4 akapit pierwszy, w związku z jego art. 218 ust. 5, Komisja przedkłada Radzie wniosek dotyczący decyzji w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, na forum Komisji Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego konwencji dotyczącej przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem.

Uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 2 ust. 1, niniejszy wniosek obejmuje również upoważnienie państw członkowskich do podpisania na forum Komisji Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego Konwencji dotyczącej przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem.

4.           WPŁYW NA BUDŻET

Niniejszy wniosek nie ma wpływu na budżet.

2015/0013 (NLE)

Wniosek

DECYZJA RADY

w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, konwencji Narodów Zjednoczonych dotyczącej przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 4 akapit pierwszy, w związku z jego art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)       Od czasu wejścia w życie Traktatu z Lizbony bezpośrednie inwestycje zagraniczne znajdują się w wykazie kwestii podlegających wspólnej polityce handlowej. Zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. e) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) Unia Europejska ma wyłączną kompetencję w dziedzinie wspólnej polityki handlowej. W związku z tym jedynie Unia może stanowić prawo i przyjmować akty prawnie wiążące w tej dziedzinie. Państwa członkowskie mogą to czynić wyłącznie z upoważnienia Unii zgodnie z art. 2 ust. 1 TFUE.

(2)       Ponadto w części trzeciej tytuł IV rozdział 4 TFUE ustanawia się wspólne zasady dotyczące przepływu kapitału między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, łącznie z przepływami kapitału obejmującymi inwestycje. Na zasady te mogą wpływać międzynarodowe umowy dotyczące inwestycji zagranicznych zawarte przez państwa członkowskie z państwami trzecimi.

(3)       W dniu 10 lutego 2014 r. Rada upoważniła Komisję do prowadzenia negocjacji dotyczących konwencji w sprawie stosowania zasad dotyczących przejrzystości w odniesieniu do rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem pod auspicjami Komisji Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL).

(4)       Negocjacje zostały pomyślnie zakończone w dniu 9 lipca 2014 r. poprzez przyjęcie tekstu konwencji przez Komisję Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego, a konwencja będzie otwarta do podpisu w dniu 17 marca 2015 r. w Port Louis na Mauritiusie, a następnie w siedzibie głównej ONZ w Nowym Jorku.

(5)       Pożądane jest, aby stosować zasady przejrzystości przy rozstrzyganiu sporów między inwestorem a państwem w możliwie największym zakresie. W odniesieniu do Unii Europejskiej zasady przejrzystości powinny mieć zastosowanie do Traktatu karty energetycznej. Pożądane jest, by państwa członkowskie podpisały konwencję oraz stosowały ją do aktualnie obowiązujących dwustronnych umów inwestycyjnych z państwami trzecimi.

(6)       Konwencja powinna zostać podpisana w imieniu Unii Europejskiej, państwa członkowskie powinny zostać upoważnione do podpisania konwencji oraz stosowania jej do istniejących dwustronnych umów inwestycyjnych z państwami trzecimi, jak również do sporów na mocy Traktatu karty energetycznej z inwestorami z państw trzecich,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się Komisję do podpisania w imieniu Unii Europejskiej konwencji dotyczącej przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem pod auspicjami Komisji Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego.

Tekst konwencji, która ma zostać podpisana, jest załączony do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejszym upoważnia się państwa członkowskie do indywidualnego podpisywania konwencji w odniesieniu do ich dwustronnych umów inwestycyjnych z państwami trzecimi i udziela im się zezwolenia w zastosowaniu rozporządzenia (UE) nr 1219/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. i w odniesieniu do możliwości stosowania Traktatu karty energetycznej w sporach między państwami członkowskimi i inwestorami z państw trzecich, jak przewidziano w kontekście Traktatu karty energetycznej[7].

Artykuł 3

Sekretariat Generalny Rady ustanawia instrument pełnomocnictwa uprawniający do podpisania konwencji w imieniu Unii, z zastrzeżeniem jej zawarcia, osobie wskazanej lub osobom wskazanym przez negocjatora tej konwencji.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem […] r.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

                                                                       W imieniu Rady

                                                                       Przewodniczący

[1]               Komunikat Komisji „W kierunku kompleksowej europejskiej polityki dotyczącej inwestycji międzynarodowych” (COM (2010)343 final); zaangażowanie Komisji w zakresie przejrzystości, zob. s. 10.

[2]               Sprawozdanie w sprawie przyszłej europejskiej polityki dotyczącej inwestycji międzynarodowych (A7-0070/2011), pkt 31.

[3]               Rezolucja przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 16 grudnia 2013 r., 68. sesja.

[4]               Rezolucja A/RES/69/116.

[5]               Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1219/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. ustanawiające przepisy przejściowe w zakresie dwustronnych umów inwestycyjnych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi (Dz.U. L 351 z 20.12.2012, s. 40).

[6]               Zob. oświadczenie złożone przez Wspólnoty Europejskie do sekretariatu Karty Energetycznej zgodnie z art. 26 ust. 3 lit. b) ppkt (ii) Traktatu karty energetycznej (Dz.U. L 69 z 9.3.98, s. 115).

[7]               Zob. oświadczenie złożone przez Wspólnoty Europejskie do sekretariatu Karty Energetycznej zgodnie z art. 26 ust. 3 lit. b) ppkt (ii) Traktatu karty energetycznej (Dz.U. L 69 z 9.3.98, s. 115).

ZAŁĄCZNIK

Konwencja dotycząca przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem

Preambuła

Strony niniejszej konwencji,

uznając wartość arbitrażu jako metody rozstrzygania sporów, które mogą wyniknąć w kontekście stosunków międzynarodowych oraz szerokie i zróżnicowane stosowanie arbitrażu w celu rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem,

uznając również potrzebę określenia przepisów dotyczących przejrzystości w zakresie rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem w celu uwzględnienia kwestii interesu publicznego w przypadkach takiego arbitrażu,

uważając, że zasady dotyczące przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem przyjęte przez Komisję Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego w dniu 11 lipca 2013 r. („zasady przejrzystości UNCITRAL”), które weszły w życie z dniem 1 kwietnia 2014 r., mogłyby znacząco przyczynić się do ustanowienia zharmonizowanych ram prawnych dla rzetelnego i skutecznego rozstrzygania międzynarodowych sporów inwestycyjnych,

odnotowując ogromną liczbę umów przewidujących ochronę inwestycji lub inwestorów, które już weszły w życie, oraz praktyczne znaczenie propagowania stosowania zasad przejrzystości UNCITRAL do postępowań arbitrażowych prowadzonych na mocy tych już zawartych umów inwestycyjnych,

mając na uwadze również art. 1 ust. 2 i 9 zasad przejrzystości UNCITRAL,

postanawiają co następuje:

Zakres stosowania

Artykuł 1

1.           Niniejszą konwencję stosuje się do arbitrażu między inwestorem a państwem lub regionalną organizacją integracji gospodarczej prowadzonego na podstawie umowy inwestycyjnej zawartej przed dniem 1 kwietnia 2014 r. („arbitraż między inwestorem a państwem”).

2.           Termin „umowa inwestycyjna” oznacza każdą dwustronną lub wielostronną umowę, w tym każdą umowę zazwyczaj określaną jako umowę o wolnym handlu, umowę o integracji gospodarczej, umowę ramową lub umowę o współpracy w sprawie handlu i inwestycji bądź też dwustronną umowę inwestycyjną, która zawiera postanowienia dotyczące ochrony inwestycji lub inwestorów i prawo inwestora do odwołania się do arbitrażu przeciwko umawiającym się stronom tej umowy inwestycyjnej.

Stosowanie zasad przejrzystości UNCITRAL

Artykuł 2

Dwustronne lub wielostronne stosowanie

1.           Zasady przejrzystości UNCITRAL stosuje się do każdego rodzaju arbitrażu między inwestorem a państwem, niezależnie od tego czy został on wszczęty na mocy regulaminu arbitrażowego UNCITRAL, w którym pozwanym jest strona, która nie dokonała odpowiedniego zastrzeżenia na mocy art. 3 ust. 1 lit. a) lub b), a skarżący pochodzi z państwa, będącego stroną, która nie dokonała odpowiedniego zastrzeżenia na mocy art. 3 ust. 1 lit. a).

Jednostronna propozycja stosowania

2.           W przypadku gdy zasady przejrzystości UNCITRAL nie mają zastosowania na podstawie ust. 1, zasady przejrzystości UNCITRAL mają zastosowanie do arbitrażu między inwestorem a państwem, niezależnie od tego, czy został on wszczęty na mocy regulaminu arbitrażowego UNCITRAL, w którym pozwanym jest strona, która nie dokonała zastrzeżenia dotyczącego stosowania arbitrażu między inwestorem a państwem zgodnie z art. 3 ust. 1, a skarżący godzi się na stosowanie zasad przejrzystości UNCITRAL.

Mająca zastosowanie wersja zasad przejrzystości UNCITRAL

3.           W przypadku gdy zasady przejrzystości UNCITRAL mają zastosowanie na mocy ust. 1 lub 2, zastosowanie ma najnowsza wersja tych zasad, co do których pozwany nie złożył zastrzeżenia na mocy art. 3 ust. 2.

Artykuł 1 ust. 7 zasad przejrzystości UNCITRAL

4.           Ostatnie zdanie art. 1 ust. 7 zasad przejrzystości UNCITRAL nie ma zastosowania do arbitrażu między inwestorem a państwem na mocy ust. 1.

Klauzula największego uprzywilejowania w umowie inwestycyjnej

5.           Strony niniejszej konwencji zgadzają się co do tego, że skarżący nie może powoływać się na klauzulę największego uprzywilejowania w dążeniu do stosowania, lub uniknięcia stosowania, zasad przejrzystości UNCITRAL na mocy niniejszej konwencji.

Zastrzeżenia

Artykuł 3

1.           Strona może oświadczyć, że:

a)      nie będzie stosować niniejszej konwencji do arbitrażu między inwestorem a państwem w przypadku konkretnej umowy inwestycyjnej, określonej za pomocą tytułu i nazw jej umawiających się stron;

b)      art. 2 ust. 1 i 2 nie mają zastosowania do arbitrażu między inwestorem a państwem prowadzonego z zastosowaniem określonego zestawu zasad lub procedur arbitrażowych, innych niż zasady arbitrażowe UNCITRAL, w którym występuje ona jako pozwany;

c)      art. 2 ust. 2 nie ma zastosowania do arbitrażu między inwestorem a państwem, w którym występuje ona jako pozwany.

2.           W przypadku zmian zasad przejrzystości UNCITRAL strona może, w ciągu sześciu miesięcy od przyjęcia takiej zmiany, oświadczyć, że nie będzie stosować tej zmienionej wersji zasad.

3.           Strony mogą dokonywać kilku zastrzeżeń w ramach jednego instrumentu. W takim instrumencie każde oświadczenie dokonane:

a)      w odniesieniu do określonej umowy inwestycyjnej na podstawie ust. 1 lit. a);

b)      w odniesieniu do określonego zestawu zasad lub procedur arbitrażowych na podstawie ust. 1 lit. b);

c)      na podstawie ust. 1 lit. c); lub

d)      na podstawie ust. 2;

stanowi oddzielne zastrzeżenie, które można osobno wycofać zgodnie z art. 4 ust. 6.

4.           Nie można dokonywać zastrzeżeń innych niż wyraźnie dozwolone w niniejszym artykule.

Formułowanie zastrzeżeń

Artykuł 4

1.           Strony mogą dokonywać zastrzeżeń w każdej chwili, za wyjątkiem zastrzeżenia przewidzianego w art. 3 ust. 2.

2.           Zastrzeżenia zgłoszone w czasie podpisywania będą wymagały potwierdzenia w momencie ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia. Takie zastrzeżenia staną się skuteczne z chwilą wejścia w życie niniejszej konwencji w odniesieniu do zainteresowanej strony.

3.           Zastrzeżenia zgłoszone w czasie ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej konwencji albo przystąpienia do niej staną się skuteczne z chwilą wejścia w życie niniejszej konwencji w odniesieniu do zainteresowanej strony.

4.           Z wyjątkiem zastrzeżenia zgłoszonego przez jedną ze stron na podstawie art. 3 ust. 2, które staje się skuteczne natychmiast po złożeniu, zastrzeżenie złożone po wejściu w życie konwencji w stosunku do danej strony wchodzi w życie po upływie dwunastu miesięcy od daty jego złożenia.

5.           Zastrzeżenia i ich potwierdzenia składa się u depozytariusza.

6.           Każda ze stron, która zgłosi zastrzeżenie na mocy niniejszej konwencji, może je wycofać w dowolnym czasie. Takie wycofanie jest składane depozytariuszowi i staje się skuteczne w chwili jego złożenia.

Zastosowanie do arbitrażu między inwestorem a państwem

Artykuł 5

Niniejszą konwencję i wszelkie zastrzeżenia, lub wycofania zastrzeżeń, stosuje się jedynie do arbitrażu między inwestorem a państwem, który rozpoczął się po terminie, w którym ta konwencja, zastrzeżenie lub wycofanie weszły w życie lub stały się skuteczne w odniesieniu do każdej z zainteresowanych stron.

Depozytariusz

Artykuł 6

Niniejszym wyznacza się Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych jako depozytariusza niniejszej konwencji.

Podpisanie, ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie, przystąpienie

Artykuł 7

1.           Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu w dniu 17 marca 2015 r. w Port Louis na Mauritiusie, a następnie w siedzibie głównej ONZ w Nowym Jorku, przez każde a) państwo; lub b) regionalną organizację integracji gospodarczej utworzoną przez państwa, która jest umawiającą się stroną umowy inwestycyjnej.

2.           Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez jej sygnatariuszy.

3.           Niniejsza konwencja jest otwarta do przystąpienia dla wszystkich państw lub regionalnych organizacji integracji gospodarczej, o których mowa w ust. 1, które nie są sygnatariuszami, począwszy od daty, od której będzie ona otwarta do podpisu.

4.           Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do konwencji składane są u depozytariusza.

Uczestnictwo regionalnych organizacji integracji gospodarczej

Artykuł 8

1.           W czasie składania dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia do konwencji regionalna organizacja integracji gospodarczej informuje depozytariusza o konkretnych umowach inwestycyjnych, których jest umawiającą się stroną, podając ich tytuły i nazwy umawiających się stron tych umów inwestycyjnych.

2.           W przypadku, gdy liczba umawiających się stron ma znaczenie w odniesieniu do niniejszej konwencji, regionalna organizacja integracji gospodarczej nie jest liczona jako strona dodatkowo do jej państw członkowskich, które są stronami.

Wejście w życie

Artykuł 9

1.           Niniejsza konwencja wchodzi w życie sześć miesięcy po dacie złożenia depozytariuszowi trzeciego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

2.           Kiedy państwo lub regionalna organizacja integracji gospodarczej ratyfikuje, przyjmuje, zatwierdza konwencję lub do niej przystępuje po złożeniu trzeciego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, niniejsza konwencja wchodzi w życie w odniesieniu do tego państwa lub regionalnej organizacji integracji gospodarczej sześć miesięcy po dacie złożenia depozytariuszowi dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

Zmiana postanowień

Artykuł 10

1.           Każda ze stron może zaproponować zmianę do niniejszej konwencji i przedłożyć ją Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych. Sekretarz Generalny przekazuje każdą zaproponowaną zmianę stronom niniejszej konwencji, z prośbą o powiadomienie go, czy opowiadają się one za zwołaniem konferencji stron w celu rozważenia propozycji i głosowania w jej sprawie. Jeżeli w ciągu czterech miesięcy od daty takiego przekazania przynajmniej jedna trzecia stron opowie się za zwołaniem konferencji, Sekretarz Generalny zwołuje ją pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2.           Konferencja stron dokłada wszelkich starań, aby osiągnąć porozumienie w sprawie każdej zmiany. Jeżeli wszelkie wysiłki na rzecz osiągnięcia porozumienia nie przyniosą wyników, w ostateczności zmianę przyjmuje się większością trzech czwartych głosów stron obecnych i głosujących na posiedzeniu.

3.           Przyjęta zmiana zostanie przekazana przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych wszystkim stronom do ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia.

4.           Przyjęta zmiana wchodzi w życie sześć miesięcy po złożeniu trzeciego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia. Jeżeli zmiana wejdzie w życie, jest ona wiążąca dla stron, które wyraziły zgodę na jej obowiązywanie.

5.           Kiedy państwo lub regionalna organizacja integracji gospodarczej ratyfikuje, przyjmuje lub zatwierdza zmianę, która już weszła w życie, zmiana wchodzi w życie w odniesieniu do tego państwa lub regionalnej organizacji integracji gospodarczej sześć miesięcy po dacie złożenia depozytariuszowi odnośnego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia.

6.           Każde państwo lub regionalna organizacja integracji gospodarczej, które stają się stroną konwencji po wejściu w życie zmiany, uważane są za stronę konwencji ze zmianami.

Wypowiedzenie niniejszej konwencji,

Artykuł 11

1.           Strona może wypowiedzieć niniejszą konwencję w dowolnym czasie w drodze oficjalnego powiadomienia skierowanego do depozytariusza. Wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie dwunastu miesięcy od otrzymania powiadomienia przez depozytariusza.

2.           Niniejsza konwencja będzie wciąż miała zastosowanie do arbitrażu między inwestorem a państwem, który rozpoczął się zanim wypowiedzenie stało się skuteczne.

SPORZĄDZONO w pojedynczym oryginale, którego teksty w językach angielskim, arabskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim są na równi autentyczne.

NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani pełnomocnicy, należycie upoważnieni w tym celu przez swoje rządy, podpisali niniejszą konwencję.