UZASADNIENIE

1.           KONTEKST WNIOSKU

Niniejszy wniosek dotyczący Instrumentu Partnerstwa zastępuje Instrument Finansowania Współpracy z Państwami i Terytoriami Uprzemysłowionymi oraz Innymi Państwami i Terytoriami o Wysokim Dochodzie (ICI)[1], który wszedł w życie w 2007 r. i który stanowi główny unijny mechanizm współpracy z krajami wysoko rozwiniętymi. ICI okazał się skutecznym zestawem narzędzi umożliwiających zróżnicowane i odpowiednie działania na rzecz rozszerzenia i pogłębienia współpracy z 17 krajami (krajami uprzemysłowionymi i terytoriami o wysokim dochodzie Ameryki Północnej, regionu Azji i Pacyfiku i regionu Zatoki Perskiej). Ostatnio, wraz z przyjęciem wniosku dotyczącego ICI Plus, instrument ten rozszerzono na kraje rozwijające się. Z końcem 2013 roku instrument ten przestanie jednak obowiązywać, w związku z czym konieczny jest nowy instrument finansowy.

Ponadto od czasu wejścia w życie rozporządzenia w sprawie ICI jesteśmy świadkami pojawienia się gospodarek wschodzących jak Indie, Chiny i Brazylia, które odgrywają coraz ważniejszą rolę w międzynarodowej gospodarce i handlu, na forach wielostronnych (ONZ i G20) oraz w podejmowaniu wyzwań ogólnoświatowych. Choć nadal głównym przedmiotem troski tych państw jest rozwój i ograniczanie ubóstwa, to stopniowo przestają one być krajami rozwijającymi się. Strategiczny interes UE leży w stymulowaniu wiarygodnych działań tych krajów służących właściwemu podejściu do globalnych wyzwań, takich jak zmiana klimatu, dzięki czemu będzie ona mogła utrzymać ożywienie gospodarcze na swoim terytorium.

Ponadto Unia Europejska opracowała kompleksowe umowy z głównymi partnerami i gospodarkami wschodzącymi, regulujące kwestie dwustronne i kwestie o znaczeniu ogólnoświatowym. Wdrażanie tych instrumentów (tj. umów, deklaracji, planów działania itp.) wymaga osobnego instrumentu finansowego, za pomocą którego UE mogłaby skutecznie wspierać swoje interesy na całym świecie i rozwiązywać problemy globalne, gdy tylko wystąpi taka potrzeba.

Dodatkowo zmiana stosunków z Rosją, kryzys finansowy, który przyniósł nowe wyzwania dla światowej gospodarki i jej ładu, rosnąca współzależność między UE a jej głównymi partnerami; zmiany w strukturach handlu, rosnąca rola społeczeństwa obywatelskiego i środowisk biznesowo-handlowych zarówno w Europie, jak i w krajach partnerskich wymaga pogłębienia dialogu, integracji i wymiany. Występuje rosnąca potrzeba rozwiązania problemów społecznych (nierówny rozkład korzyści płynących z globalizacji oraz ogromny wpływ spowolnienia gospodarczego na konsumpcję, dochody i tworzenie miejsc pracy), a także wyzwań w dziedzinie ochrony środowiska i zmiany klimatu. W tym kontekście wprowadzenie nowego instrumentu jest konieczne z wielu innych względów, takich jak rosnąca rola gospodarek wschodzących, w tym kwestie związane z handlem i współpracą południa z południem, potrzeba łączenia pomocy rozwojowej, instrumenty handlowe, dialog ze środowiskiem przedsiębiorców, rozwój infrastrukturalny i technologiczny oraz inwestycje na rzecz wspierania inteligentnego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu, integracja handlowa, rozwój sektora prywatnego, spójność społeczna, programy reform i modernizacji.

UE nie dysponuje obecnie prawdziwym instrumentem, który umożliwiałby jej współpracę z nowymi gospodarkami wschodzącymi w zakresie zagadnień związanych z promowaniem podstawowych interesów unijnych oraz wspólnymi wyzwaniami o zasięgu globalnym (takimi jak zmiana klimatu lub potrzeba wspierania zrównoważonego rozwoju na wszystkich poziomach). Mimo że ICI został rozszerzony o kraje rozwijające się, wraz z przyjęciem ICI Plus w dniu 1 grudnia 2011 r., jego zakres przedmiotowy jest ograniczony.

Celem proponowanego Instrumentu Partnerstwa jest zlikwidowanie ograniczenia, które utrudnia UE prowadzenie skutecznej polityki międzynarodowej. Jego wprowadzenie stanowiłoby wypełnienie wyżej wspomnianej luki, a w szczególności umożliwiłoby UE realizowanie działań wykraczających poza współpracę rozwojową z liczącymi się graczami globalnymi, a także obronę podstawowych interesów UE w stosunkach z dowolnym krajem partnerskim, jeżeli pojawi się taka potrzeba. Mogłoby również stanowić podstawę do nawiązania nowych stosunków z krajami, które skorzystały z dwustronnej pomocy rozwojowej.

Instrument posłużyłby w szczególności osiągnięciu następujących celów szczegółowych:

a)           zapewnieniu międzynarodowego wymiaru strategii „Europa 2020” poprzez wspieranie unijnych strategii partnerstwa na rzecz współpracy dwustronnej, regionalnej i międzyregionalnej poprzez promowanie dialogu politycznego i wypracowanie wspólnego podejścia do wyzwań globalnych, takich jak bezpieczeństwo energetyczne, zmiana klimatu i środowisko, oraz wspólnych odpowiedzi na te wyzwania;

b)           poprawa dostępu do rynku i rozwijanie możliwości handlowych, inwestycyjnych i biznesowych przedsiębiorstw europejskich, w szczególności MŚP, za pomocą partnerstw gospodarczych oraz współpracy biznesowej i regulacyjnej;

c)           propagowanie powszechnej wiedzy na temat Unii oraz jej widoczności i roli na arenie międzynarodowej za pomocą dyplomacji publicznej, współpracy edukacyjnej i akademickiej oraz działań informacyjnych propagujących unijne wartości i interesy.

Instrument partnerstwa będzie zatem wzmacniał i propagował interesy UE oraz interesy, które dzieli ona z innymi krajami, i nada strategii „Europa 2020” zasięg globalny poprzez reagowanie w sposób skuteczny i elastyczny na cele współpracy wynikające ze stosunków Unii z krajami partnerskimi i poprzez podejmowanie wyzwań ogólnoświatowych. Instrument będzie miał zasięg globalny ze szczególnym uwzględnieniem partnerów strategicznych i gospodarek wschodzących. Zlikwidowany zostanie wymóg klasyfikacji wydatków jako oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA), choć należy utrzymać możliwość jego stosowania, szczególnie w odniesieniu do pomocy na rzecz wymiany handlowej oraz pomocy związanej z handlem. Kwota środków przewidzianych na lata 2014–2020 wynosi 1 131 mln EUR.

Instrument Partnerstwa będzie stanowił integralną część ogólnej struktury instrumentów finansowych na rzecz działań zewnętrznych, która jest podzielona na cztery główne rozdziały: rozdział oparty na politykach dotyczący głównie współpracy z krajami partnerskimi na wszystkich poziomach i rozdziały dotyczące działań w zakresie przekrojowych priorytetów i wartości: praw człowieka i demokracji, pomocy humanitarnej i ochrony ludności, zarządzania kryzysowego i zapobiegania kryzysom.

Jednym z głównych priorytetów strategii „Europa 2020” jest przywrócenie wzrostu stanowiącego urzeczywistnienie wizji Europy, której przyszłość leży w gospodarce niskoemisyjnej i realizacji celów zrównoważonego rozwoju. W strategii uznano, że szybko rozwijające się gospodarki wschodzące, posiadające coraz liczniejszą klasę średnią, odegrają kluczową rolę w podtrzymaniu wywozu europejskich towarów i usług, w zakresie którego UE ma przewagę komparatywną. Na przykład przyszła polityka przeciwdziałania zmianie klimatu (lub jej brak) w Chinach, Indiach, Brazylii i Stanach Zjednoczonych będzie miała znaczący wpływ na przyszłą konkurencyjność, badania i rozwój oraz współpracę naukową między tymi regionami, a także handel międzynarodowy. W naszym interesie leży wspieranie szerokiego sojuszu i ścisłej współpracy. Instrument Partnerstwa powinien mieć zasadnicze znaczenie dla wspierania polityki handlowej[2], w szczególności w odniesieniu do strategicznych partnerów gospodarczych. Zapewnienie europejskim przedsiębiorstwom dostępu do rynku będzie uzupełnieniem działań finansowanych w ramach programu na rzecz konkurencyjności i MŚP.

Gospodarki wschodzące odgrywają coraz ważniejszą rolę odpowiedzialnych partnerów w rozwiązywaniu problemów ogólnoświatowych w obliczu obecnego kryzysu gospodarczego. UE uznaje znaczenie zwiększania odpowiedzialności gospodarek wschodzących za kraje najsłabiej rozwinięte i kraje rozwijające się. Problemy związane z tak istotnymi zagadnieniami jak ograniczanie ubóstwa, konkurencyjność i liberalizacja handlu, środowisko, zmiana klimatu, energia, zrównoważony rozwój, godna praca, w tym poszanowanie podstawowych norm pracy i dialogu społecznego, poprawa podstawowych umiejętności komputerowych oraz włączenie społeczne, pandemie, bezpieczeństwo cyberprzestrzeni, terroryzm i przestępczość zorganizowana łącznie z piractwem można rozwiązać tylko na szczeblu międzynarodowym. W związku z przyspieszającą globalizacją konieczne jest uzupełnienie wewnętrznych działań na rzecz zapewnienia zrównoważonego wzrostu i miejsc pracy w Europie i ogólnej polityki wewnętrznej UE o odpowiednią zewnętrzną pomoc finansową. Ten zewnętrzny wymiar polityki wewnętrznej powinien zapewnić większą konsekwentność i spójność unijnych działań zewnętrznych, co pozwoli uniknąć dublowania i zwiększyć wpływ prowadzonych działań.

Dlatego w ramach Instrumentu Partnerstwa priorytetowo traktowane będzie wspieranie innych zewnętrznych obszarów polityki UE, takich jak wymiana handlowa, czy też zewnętrzny wymiar unijnej polityki w obszarze zmiany klimatu, środowiska, energii, transportu, zatrudnienia i polityki społecznej, a także technologii informacyjnych i komunikacyjnych. W przypadku Instrumentu Partnerstwa szczególnie istotne dla działań wspierających dialog polityczny z gospodarkami uprzemysłowionymi i wschodzącymi będą włączenie klimatu do głównych nurtów polityki oraz cele klimatyczne.

Efektywne gospodarowanie zasobami będzie miało zasadnicze znaczenie dla utrzymania zrównoważonego wzrostu gospodarczego pomimo ograniczeń środowiskowych. UE jest w trakcie przyjmowania strategii na rzecz efektywnej gospodarki zasobami, która jest jedną z inicjatyw przewodnich strategii „Europa 2020”. Wpłynie to na normy obowiązujące w UE, ale zapewnienie prawdziwej skuteczności będzie możliwe tylko pod warunkiem przyjęcia praktyk efektywnego gospodarowania zasobami przez wszystkie największe gospodarki. Gospodarki wschodzące mają możliwość uniknięcia niezrównoważonych wzorców konsumpcji i produkcji, które tak często stosowano w UE i innych rozwiniętych gospodarkach w toku ich uprzemysławiania się, a UE ma wszelkie powody, by im w tym pomóc.

Ogromna część ludności krajów o gospodarkach wschodzących, szczególnie Indii i Chin, żyje jednak w skrajnym ubóstwie, a jej byt jest uzależniony od zdrowych ekosystemów, takich jak czysta woda i obfite morza i lasy. Jednocześnie Brazylia, Republika Południowej Afryki, Indie oraz Chiny to państwa o ogromnej różnorodności biologicznej. Gospodarki te odpowiadają za zużycie zasobów w innych krajach rozwijających się, szczególnie biedniejszych. Współpraca w zakresie ochrony ekosystemów i zrównoważonego gospodarowania nimi leży w obopólnym interesie UE i jej partnerów.

Dialog i praktyczna współpraca z największymi światowymi producentami i konsumentami energii są konieczne do sprostania wyzwaniu, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego UE – zwłaszcza że w coraz większym stopniu jesteśmy uzależnieni od przywozu – podobnie jak konieczne są ogólnoświatowe działania na rzecz gospodarki niskoemisyjnej, zrównoważona polityka energetyczna, przejrzystość i przewidywalność globalnych rynków energii oraz współpraca technologiczna.

Ponieważ w przypadku wielu krajów właśnie kończy się okres korzystania z dwustronnej pomocy rozwojowej, poszukują one nowych form współpracy. Jeżeli UE chce pozostać strategicznym partnerem w dziedzinach technologii i innowacji oraz utrzymać pozycję lidera pod względem ustanawiania ogólnoświatowych standardów, musi mieć możliwość zawiązywania w tych obszarach partnerstw przynoszących obopólne korzyści.

Zewnętrzne aspekty polityki wewnętrznej UE zostaną zatem w pełni uwzględnione w programowaniu Instrumentu Partnerstwa. Będzie on stanowił – w ramach ograniczonej puli środków przewidzianych na jego finansowanie – uzupełnienie zewnętrznego wymiaru polityki wewnętrznej realizowanej za pomocą innych unijnych programów (takich jak program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont 2020”, program „Konkurencyjność i MŚP”, obejmujący między innymi współpracę turystyczną, fundusz migracyjny i fundusz bezpieczeństwa wewnętrznego, a także program „Erasmus dla wszystkich”), dzięki czemu można będzie uniknąć dublowania działań. Instrument może również wspierać inne obszary polityki zewnętrznej UE, takie jak handel. W trakcie całego etapu programowania zapewniona zostanie spójność i komplementarność z innymi geograficznymi instrumentami działań zewnętrznych, w szczególności Instrumentem Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, przy jednoczesnym uwzględnieniu zasad zróżnicowania i koncentracji.

2.           WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW

W okresie od 26 listopada 2010 r. do 31 stycznia 2011 r. Komisja Europejska przeprowadziła konsultacje społeczne w sprawie przyszłego finansowania działań zewnętrznych UE. Proces ten odbywał się z wykorzystaniem internetowego kwestionariusza, któremu towarzyszył dokument informacyjny: „Za pomocą jakich instrumentów UE powinna finansować działania zewnętrzne po 2013 r.?”, opracowany przez personel Komisji i ESDZ.

Większość respondentów (około 70 %) potwierdziła, że pomoc finansowa UE stanowiła znaczącą wartość dodaną w głównych obszarach polityki wspieranych za pomocą instrumentów finansowych UE na rzecz działań zewnętrznych[3]. Wielu respondentów wspomniało, że unijna wartość dodana jest główną siłą napędową na przyszłość: uznali oni, że UE powinna wykorzystać tę przewagę komparatywną – w powiązaniu ze swoją obecnością na całym świecie, wszechstronną wiedzą fachową, ponadnarodowym charakterem oraz rolą podmiotu ułatwiającego koordynację – a także ekonomię skali.

Prawie wszyscy respondenci (92 %) poparli przyjęcie bardziej zróżnicowanego podejścia, dopasowanego do sytuacji kraju będącego beneficjentem i opartego na uzasadnionych kryteriach i sprawnym gromadzeniu danych, co ma stanowić sposób na wzmocnienie oddziaływania instrumentów finansowych UE.

Respondenci wyrazili różne opinie na temat uproszczenia instrumentów i równowagi między instrumentami geograficznymi i tematycznymi. Wielu respondentów obawia się, że zmniejszenie liczby unijnych programów tematycznych będzie wiązało się, ze zmniejszeniem łącznej kwoty dostępnej na działania tematyczne, więc zamiast tego wzywają oni do uproszczenia zasad regulujących dostęp do środków na finansowanie działań tematycznych i ich realizację. Znaczna większość badanych poparła zwiększenie elastyczności geograficznej instrumentów UE, tak by umożliwić reagowanie na wyzwania międzyregionalne.

W tej części kwestionariusza, w której poproszono respondentów o uporządkowanie obszarów zainteresowania według ważności, większość wymieniła w pierwszej kolejności „stabilność makroekonomiczną i finansową, wzrost gospodarczy” oraz „wspieranie handlu i inwestycji”, a w następnej „energię, efektywne gospodarowanie zasobami i zmianę klimatu” oraz „zatrudnienie i kwestie społeczne (wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu i godna praca)”.

Znaczna większość respondentów zgodziła się również, że główną siłą napędową rozwoju gospodarczego jest sektor prywatny, który w związku z tym znacząco przyczynia się do budowania zrównoważonego wzrostu gospodarczego. Dlatego respondenci opowiedzieli się za zbliżeniem UE do środowiska przedsiębiorców jako partnerów w UE i w państwach trzecich w celu coraz większego angażowania sektora prywatnego – zarówno pod względem finansowym, jak i w zakresie gromadzenia wiedzy – jako siły napędowej zrównoważonego rozwoju.

Wielu respondentów zgodziło się, że wspólne programowanie i współfinansowanie wraz z państwami członkowskimi może doprowadzić do zwiększenia oddziaływania i spójności działań zewnętrznych UE, uproszczenia procesu przyznawania pomocy i obniżenia ogólnych kosztów transakcji.

Jeżeli chodzi o ocenę efektywności, respondenci powszechnie poparli położenie większego nacisku na monitorowanie realizacji projektów i programów przy jednoczesnym uproszczeniu zasad finansowania zewnętrznego, tak aby zagwarantować, że unijne instrumenty polityki zewnętrznej przyniosą pożądane efekty.

Znaczna liczba respondentów poparła zintensyfikowanie działań informacyjno-komunikacyjnych w celu zwiększenia widoczności unijnego finansowania działań zewnętrznych, w szczególności w krajach korzystających. Wydaje się jednak, że działania UE zyskują większą widoczność dzięki skutecznej polityce, strategiom i obecności w państwach trzecich niż dzięki zwiększaniu wydatków na komunikację. Zdecydowane poparcie uzyskał również pomysł wzmocnienia roli UE jako koordynatora poszczególnych darczyńców i sprawienia, by partnerzy wdrażający nadali unijnemu finansowaniu większą widoczność.

Zanim Komisja przedstawiła niniejszy wniosek dotyczący Instrumentu Partnerstwa, rozważyła cztery warianty polityki: zlikwidowanie ICI; utrzymanie status quo; zmiana Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, tak umożliwić wydatki niewchodzące w zakres oficjalnej pomocy rozwojowej; bądź wprowadzenie nowego instrumentu opartego na ICI oraz ICI Plus.

Po dokonaniu wnikliwej oceny uznano, że ani zlikwidowanie ICI, ani utrzymanie status quo nie jest rozwiązaniem wykonalnym z politycznego punktu widzenia. Ograniczenie wydatków wyłącznie do działań związanych z ograniczaniem ubóstwa lub skupienie się tylko na współpracy z gospodarkami wschodzącymi oznaczałoby sztuczne zawężenie zakresu działań zewnętrznych UE i zaniedbanie zasadniczych interesów Unii.

Przyjęcie wariantu polegającego na zmianie Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju w taki sposób, aby dopuścić wydatki niezwiązane z oficjalną pomocą rozwojową, byłoby o tyle korzystne, że zapewniłoby spójność geograficzną (jeden instrument na kraj), natomiast za poważną wadę takiego rozwiązania uznano trudności związane z zarządzaniem instrumentem o dwóch różnych celach.

Ocena skutków

Skutki gospodarcze:

Wprowadzenie nowego Instrumentu Partnerstwa otworzyłoby przed UE kolejną możliwość wspierania unijnych przedsiębiorstw (zwłaszcza MŚP) i produktów. Mógłby on wspierać unijne przedsiębiorstwa w państwach trzecich, pobudzając unijną konkurencyjność i innowacyjność w sposób uzupełniający działania finansowane w ramach programu „Konkurencyjność i MŚP” oraz programu „Horyzont 2020” (badania naukowe i innowacje). Mógłby on wspierać międzynarodowy handel i inwestycje pochodzące z UE, co z kolei mogłoby ułatwić napływ inwestycji zagranicznych do UE. Może on również odegrać pewną rolę w handlu i współpracy południa z południem dzięki propagowaniu odpowiedzialnych praktyk biznesowych wśród partnerów UE w państwach trzecich, a szczególnie w uboższych krajach rozwijających się. Współpraca jest możliwa w wielu dziedzinach, między innymi w zakresie zmiany klimatu, energii[4], środowiska, zbliżenia przepisów technicznych i normalizacji, społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, praw własności intelektualnej, ochrony danych osobowych, najlepszych praktyk w kwestiach gospodarczych, handlowych, inwestycyjnych, podatkowych i finansowych oraz turystycznych. Mogłoby to doprowadzić do wzmocnienia bezpieczeństwa gospodarczego UE oraz tworzenia nowych miejsc pracy, co w ostatecznym rozrachunku przyczyniłoby się do wzrostu gospodarczego. Nowy instrument mógłby wzmocnić dobrze rozwinięte formy współpracy gospodarczej między UE a krajami partnerskimi. W tym zakresie umożliwiłby on UE zagwarantowanie, że wartości związane z ochroną środowiska, zrównoważoną energią, sprawami społecznymi, zatrudnieniem i inne wartości istotne dla społeczeństwa będą należycie uwzględniane w ramach projektowania i wdrażania polityki i programów.

Skutki społeczne:

Dzięki dostosowaniu instrumentów finansowych UE i państw członkowskich oraz wspieraniu działań prowadzonych wspólnie z innymi darczyńcami w ramach stosunków dwustronnych i wielostronnych nowy instrument mógłby mieć znaczący wpływ na tkankę społeczną krajów o gospodarkach wschodzących. Mógłby wspierać reformy systemów opieki społecznej, krajową politykę zatrudnienia, krajową politykę w zakresie szkoleń i doskonalenia umiejętności, systemy kształcenia, programy budowania potencjału badawczego i innowacyjności oraz działania mające na celu wzmocnienie krajowych siatek bezpieczeństwa socjalnego. Tworzenie dodatkowych zielonych miejsc pracy pozwoli zwiększyć dochody oraz poprawić spójność społeczną i strategie ograniczania ubóstwa na poziomie krajowym. W tym zakresie proponowany instrument przyczyniłby się do pomyślnej realizacji międzynarodowych działań w zakresie polityki społecznej wspieranych przez Międzynarodową Organizację Pracy ONZ oraz szczyty G8 i G20.

Skutki środowiskowe:

Unijne partnerstwa tworzone w ramach nowego instrumentu będą miały na celu pobudzanie i wspieranie wzrostu oraz zapewnienie zrównoważenia środowiskowego w dłuższej perspektywie czasowej. W tym względzie oczekuje się, że nowy instrument odegra kluczową rolę w zapewnieniu – zarówno UE, jak i krajom partnerskim – wsparcia na rzecz działań w zakresie ochrony środowiska i zmiany klimatu oraz dialogu politycznego. Proponowany instrument mógłby wspierać niskoemisyjny model biznesowy poprzez zapewnienie zachęt dla europejskiego sektora prywatnego. Uwzględniając pozytywne rezultaty konferencji ONZ w sprawie zmian klimatu (COP-16), która odbyła się w Cancún, proponowany instrument mógłby zostać wykorzystany do wspierania unijnych przedsiębiorstw w opracowywaniu skutecznej niskonakładowej polityki na rzecz osiągania celów w zakresie ochrony środowiska w krajach partnerskich. Pomógłby on również krajom partnerskim czerpać pełnię korzyści płynących z innowacyjności w dziedzinie ochrony środowiska, ekologii i efektywności energetycznej. Mógłby przyczynić się do propagowania przejścia na zieloną gospodarkę, w której zasoby są użytkowane w sposób efektywny. Rosnący popyt na towary w krajach o gospodarkach wschodzących oznacza, że istnieje potrzeba wspierania wymiany najlepszych praktyk w sektorze prywatnym oraz ekologizacji polityki zamówień publicznych. Proponowany instrument umożliwiłby współpracę na rzecz lepszego zrozumienia gospodarczych i społecznych kosztów utraty różnorodności biologicznej i degradacji ekosystemów w krajach o znaczeniu globalnym.

3.           ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU

W wyniku dyskusji, które władza ustawodawcza toczyła na temat wniosku Komisji dotyczącego ICI Plus (COM/2009/197), i po wejściu w życie traktatu lizbońskiego, trzy tworzące tę władzę instytucje uzgodniły zastosowanie w odniesieniu do prowadzenia działań wykraczających poza współpracę rozwojową w krajach rozwijających się art. 207 ust. 2 oraz art. 209 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W odniesieniu do krajów „innych niż kraje rozwijające się” stosuje się art. 212 ust. 2 TFUE.

Zgodnie z przyjętymi ustaleniami podstawą prawną proponowanego Instrumentu Partnerstwa byłyby zatem następujące trzy artykuły TFUE: art. 212 ust. 2, art. 207 ust 2 i art. 209 ust. 1.

UE zawarła wiele umów międzynarodowych z krajami partnerskimi z całego świata, którym nie dorównuje żadne z państw członkowskich, dzięki czemu Unia ma możliwość oddziaływania niemal na każdą sferę stosunków międzynarodowych. Dzięki współdziałaniu 27 państw członkowskich w ramach wspólnej polityki i strategii UE dysponuje masą krytyczną umożliwiającą jej reagowanie na wyzwania globalne. Unia ma również wyjątkowe możliwości upowszechniania swoich norm i standardów i ugruntowywania ich jako norm ogólnoświatowych w drodze współpracy międzynarodowej.

Proponowany Instrument Partnerstwa zapewni większą wartość dodaną niż obecne warunki, ponieważ uwzględnia strategię „Europa 2020”, która opiera się na współpracy ukierunkowanej na zielony wzrost i kładzie jednocześnie większy nacisk na interesy UE wynikające ze współpracy z krajami wschodzącymi i uprzemysłowionymi, a także w większym stopniu podkreślając konieczność poprawy klimatu dla przedsiębiorczości, inwestycji, handlu oraz badań i innowacji. Powinien on umożliwić opracowanie proaktywnego programu realizacji interesów, które Unia dzieli z krajami partnerskimi, ze szczególnym uwzględnieniem jej partnerów strategicznych.

Nowy Instrument Partnerstwa umożliwiłby również UE lepsze wywiązywanie się z zobowiązań wobec państw trzecich, z którymi Unia zawarła umowy o partnerstwie i współpracy bądź umowy ramowe. Zapewniłby większą wiarygodność i spójność polityki zewnętrznej UE, łącząc w sobie propagowanie jej wartości i interesów z konkretnymi działaniami w zakresie współpracy. W ramach zawieranych umów Instrument Partnerstwa mógłby również pełnić funkcję katalizatora wspólnych projektów Unii i państw członkowskich, ponieważ UE oraz państwa członkowskie są związane ich postanowieniami. Co więcej, wsparłby on politykę regionalną i dwustronną UE, a także realizację zobowiązań UE wobec organizacji współpracy regionalnej i międzynarodowej oraz w ramach procesów takiej współpracy.

Unijne działania w zakresie współpracy gospodarczej, dialog ze środowiskiem przedsiębiorców i inne formy gospodarczych działań zewnętrznych mogłyby stanowić potężne narzędzie polityki zagranicznej. Mogłyby przyczynić się do propagowania unijnej widoczności i efektywności na zewnątrz. Stanowiłoby to wsparcie realizacji ambicji Europy, jaką jest uzyskanie statusu jednego z głównych graczy politycznych i gospodarczych na arenie międzynarodowej, zarówno w stosunkach dwustronnych, jak i na forum organizacji wielostronnych, takich jak G20.

Ponadto w ramach nowego Instrumentu Partnerstwa wspólne działania z państwami członkowskimi UE i innowacyjne sposoby mobilizowania zasobów byłyby częstsze i bardziej realne niż obecnie w przypadku ICI. Dostępnych będzie więcej środków na wspieranie operacji współfinansowania we współpracy z organami lub agencjami pomocy dwustronnej i organami lub agencjami finansowymi państw członkowskich UE. Programowanie wieloletnie umożliwiłoby przedsiębiorstwom prowadzenie bardziej uporządkowanej i zintegrowanej działalności. Ułatwione byłoby zawiązywanie partnerstwa publiczno-prywatnego z udziałem większej liczby podmiotów ze środowiska europejskich przedsiębiorców. W stosownych przypadkach korzystne byłoby również łączenie dotacji i pożyczek.

Wybór instrumentu prawnego

Komisja uważa, że rozszerzenie zakresu Instrumentu Współpracy na rzecz Rozwoju o działania pozarozwojowe stwarza ryzyko wystąpienia sprzeczności między różnymi celami i może doprowadzić do znacznych opóźnień w podejmowaniu decyzji i ich wdrażaniu. Komisja zaleca stworzenie nowego jednolitego instrumentu o zasięgu ogólnoświatowym skupiającego się na obronie podstawowych interesów UE oraz rozwiązywaniu problemów globalnych za pomocą ściśle określonego zakresu działań. Dlatego Komisja zaleca zaproponowanie nowego instrumentu.

Uznano, że najlepszym wariantem będzie przedłożenie wniosku dotyczącego stworzenia nowego instrumentu. Istnieje szerokie porozumienie w kwestii wykorzystania obecnego zestawu instrumentów finansowych, choć konieczne jest uwzględnienie zmian instytucjonalnych wprowadzonych traktatem lizbońskim. Zgodnie z tym wariantem obecna struktura instrumentów, którą zarówno zainteresowane strony, jak i państwa członkowskie UE uznają za odpowiednią i wystarczającą, pozostałaby zasadniczo niezmieniona. Nowy Instrument Partnerstwa o globalnym zasięgu i ściśle określonych celach będzie jednak wymagał gruntownego dostosowania istniejących metod prowadzenia polityki, programowania i osiągania rezultatów.

4.           WPŁYW NA BUDŻET

Łączny proponowany przydział środków finansowych na Instrument Partnerstwa w latach 2014–2020 wynosi 1 131 mln EUR w cenach bieżących. Kwota ta jest zgodna z działem 4 „UE jako partner globalny” proponowanych ram finansowych na lata 2014–2020.

W celu zapewnienia jego przewidywalności finansowanie działań z zakresu szkolnictwa wyższego w państwach trzecich w kontekście programu „Erasmus dla wszystkich” zostanie udostępnione, zgodnie z celami działań zewnętrznych UE, w dwóch wieloletnich przydziałach obejmujących tylko odpowiednio pierwsze 4 lata i pozostałe 3 lata. Finansowanie zostanie uwzględnione w wieloletnim programie indykatywnym Instrumentu Partnerstwa zgodnie z ustalonymi potrzebami i priorytetami poszczególnych krajów. Przydziały mogą zostać zmienione w razie poważnych nieprzewidzianych okoliczności lub istotnych zmian politycznych zgodnie z priorytetami zewnętrznymi UE. Wykorzystanie tych środków będzie regulowane rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [--] ustanawiającym program „Erasmus dla wszystkich”[5].

5.           ELEMENTY FAKULTATYWNE

Uproszczenie

Jednym z priorytetów Komisji w odniesieniu do niniejszego nowego rozporządzenia, podobnie jak w przypadku innych programów wieloletnich ram finansowych, jest uproszczenie otoczenia regulacyjnego i ułatwienie dostępu do unijnej pomocy krajom i regionom partnerskim, organizacjom społeczeństwa obywatelskiego itp. w zakresie, w jakim realizują one cele rozporządzenia.

Nowe rozporządzenie w sprawie Instrumentu Partnerstwa umożliwiłoby szybsze uchwalanie przepisów wykonawczych, a tam samym usprawniłoby współpracę. Ponadto zmiana rozporządzenia finansowego, która jest szczególnie znacząca w zakresie przepisów szczególnych dotyczących działań zewnętrznych, ułatwi organizacjom społeczeństwa obywatelskiego i MŚP udział w programach zapewniających finansowanie, na przykład poprzez uproszczenie zasad, zmniejszenie kosztów uczestnictwa i przyspieszenie procedur przyznawania środków. Komisja zamierza wprowadzić niniejsze rozporządzenie w życie za pomocą nowych elastycznych procedur przewidzianych w zmienionym rozporządzeniu finansowym.

Przepisy wykonawcze określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr... z dnia [--] ustanawiające wspólne zasady i procedury wdrażania instrumentów działań zewnętrznych Unii Europejskiej.

2011/0411 (COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

ustanawiające Instrument Partnerstwa na rzecz współpracy z państwami trzecimi

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 2, art. 209 ust. 1 i art. 212 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Niniejsze rozporządzenie stanowi jeden z instrumentów bezpośrednio wspierających realizację polityki zewnętrznej Unii Europejskiej. Zastąpi ono rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1934/2006 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy z państwami i terytoriami uprzemysłowionymi oraz innymi państwami i terytoriami o wysokim dochodzie[6].

(2) W ciągu ostatnich dziesięciu lat Unia konsekwentnie wzmacniała swoje dwustronne stosunki z wieloma krajami uprzemysłowionymi oraz innymi krajami i terytoriami o wysokim dochodzie w różnych regionach świata, głównie w Ameryce Północnej, Azji Południowej i Australazji, ale również w Azji Południowo-Wschodniej i w regionie Zatoki Perskiej.

(3) Ponadto od 2007 roku Unia wzmacnia i pogłębia swoją współpracę i partnerstwo z krajami rozwijającymi się i krajami w fazie transformacji w Azji, Azji Środkowej i Ameryce Łacińskiej, a także z Irakiem, Iranem, Jemenem i Ameryką Południową na mocy rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r. Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju.

(4) Zakres współpracy z krajami, terytoriami i regionami rozwijającymi się w ramach programów geograficznych ustanowionych na podstawie Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju jest ograniczony do finansowania działań mających na celu spełnienie kryteriów określonych w odniesieniu do oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) przez Komitet Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (DAC/OECD).

(5) Przewidziano działania przygotowawcze, takie jak dialog ze środowiskiem przedsiębiorców, wspieranie handlu i wymiany naukowe na rzecz wzmocnienia i pogłębienia współpracy z Indiami i Chinami oraz z krajami o średnich dochodach Azji i Ameryki Łacińskiej w obszarach wykraczających poza Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju.

(6) Ponadto Unia umacnia swoje stosunki dwustronne z innymi coraz bardziej liczącymi się średniozamożnymi krajami rozwijającymi się w Azji i Ameryce Łacińskiej poprzez poszerzanie partnerstwa na rzecz współpracy i dialogu politycznego o obszary i tematy wykraczające poza współpracę na rzecz rozwoju. Również stosunki z Rosją ewoluują, między innymi za sprawą partnerstwa na rzecz modernizacji między Unią a Rosją, co podkreśla znaczenie Rosji jako strategicznego partnera Unii zarówno w stosunkach dwustronnych, jak i w sprawach ogólnoświatowych.

(7) W interesie Unii leży pogłębianie stosunków z partnerami odgrywającymi coraz większą rolę w międzynarodowej gospodarce i handlu, we współpracy i handlu południa z południem, na wielostronnych forach, w tym w ramach grupy dwudziestu ministrów finansów i prezesów banków centralnych (G20), w zakresie globalnego zarządzania i rozwiązywania ogólnoświatowych problemów. Unia musi budować szeroko zakrojone partnerstwa z nowymi graczami na arenie międzynarodowej w celu wspierania stabilnego i sprzyjającego włączeniu społecznemu handlu międzynarodowego, ochrony wspólnych globalnych dóbr publicznych, obrony podstawowych interesów Unii i upowszechniania wiedzy na temat Unii w tych krajach.

(8) UE potrzebuje instrumentu finansowego o zasięgu globalnym, który umożliwi jej finansowanie działań, które mogą nie kwalifikować się do ODA, ale które są niezbędne do pogłębienia i utrwalenia jej stosunków z zainteresowanymi krajami partnerskimi, szczególnie poprzez dialog polityczny i tworzenie partnerstw.

(9) Mimo że w niniejszym rozporządzeniu poświęcono szczególnie dużo uwagi najważniejszym graczom światowym, jego zakres powinien umożliwiać wspieranie na całym świecie współpracy z krajami rozwijającymi się, tam gdzie leży to w żywotnym interesie Unii w świetle celów niniejszego rozporządzenia.

(10) W strategii „Europa 2020”[7] Unia powtarza swoje nieustające zaangażowanie na rzecz wspierania w ramach swojej polityki wewnętrznej i zewnętrznej inteligentnego, sprzyjającego włączeniu społecznemu i zrównoważonego wzrostu opartego na trzech filarach: gospodarczym, społecznym i środowiskowym.

(11) W ramach stosunków ze swoimi partnerami na całym świecie Unia angażuje się na rzecz wspierania godnej pracy dla wszystkich, skłaniając do przyjmowania i skutecznego stosowania uznanych na szczeblu międzynarodowym norm pracy i wielostronnych umów w dziedzinie środowiska.

(12) Zwłaszcza przeciwdziałanie zmianie klimatu jest uznawane za jedno z największych wyzwań, przed którym stoi Unia, i za dziedzinę, w której konieczne są pilne działania międzynarodowe. W związku z wyrażonym w komunikacie Komisji „Budżet z perspektywy »Europy 2020«”[8] zamiarem zwiększenia części unijnego budżetu dotyczącej klimatu przynajmniej do 20 % niniejsze rozporządzenie powinno się przyczynić do osiągnięcia tego celu.

(13) Unia zobowiązuje się wspierać osiąganie ogólnoświatowych celów w zakresie różnorodności biologicznej wyznaczonych na rok 2020 i wcielić w życie związaną z tym strategię na rzecz mobilizacji zasobów.

(14) Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem Unia powinna wspierać realizację strategii „Europa 2020”, w szczególności jej celów związanych ze zmianą klimatu, przestawieniem się na bardziej ekologiczną gospodarkę i efektywne gospodarowanie zasobami, a także celów w zakresie handlu i inwestycji oraz współpracy z państwami trzecimi w kwestiach dotyczących przedsiębiorstw i nadzoru; a ponadto powinna wspierać dyplomację publiczną, współpracę edukacyjną i akademicką oraz działania informacyjne.

(15) Wspieranie różnorodnych inicjatyw na rzecz współpracy i partnerstwa za pomocą pojedynczego instrumentu powinno również umożliwić uzyskanie korzyści skali, osiągnięcie efektów synergii, zwiększenie skuteczności, usprawnienie procesu podejmowania decyzji i zarządzania oraz wyeksponowanie działań zewnętrznych UE.

(16) Osiągnięcie celów niniejszego rozporządzenia wymaga stosowania zróżnicowanego i elastycznego podejścia obejmującego tworzenie modeli współpracy z najważniejszymi krajami partnerskimi uwzględniających ich sytuację gospodarczą, społeczną i polityczną oraz szczególne interesy, priorytety polityczne i strategie UE, przy jednoczesnym zachowaniu zdolności do interweniowania na całym świecie, gdy wystąpi taka konieczność.

(17) Unia powinna mieć możliwość reagowania w sposób elastyczny i terminowy na zmieniające się lub nieprzewidziane potrzeby, by móc skuteczniej poświęcić się obronie swoich interesów wynikających ze stosunków z państwami trzecimi poprzez realizację szczególnych działań nieuwzględnionych w wieloletnich programach indykatywnych.

(18) Cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na skalę działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie unijnym, a zatem Unia może podjąć działania zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności, o których mowa w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, o której mowa w wymienionym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(19) Aby dostosować zakres niniejszego rozporządzenia do szybko zmieniających się warunków w państwach trzecich, należy przyznać Komisji, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uprawnienia do przyjmowania aktów prawnych w zakresie szczegółowych obszarów współpracy określonych w załączniku. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym z ekspertami. Przygotowując i sporządzając akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(20) Aby zapewnić jednolite warunki wykonania niniejszego rozporządzenia, należy nadać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję[9]. Uwzględniając charakter tych aktów wykonawczych, w szczególności charakter kierunku polityki lub skutki finansowe, ich przyjęcie powinno podlegać procedurze sprawdzającej, z wyjątkiem technicznych środków wykonawczych o niewielkiej skali finansowej.

(21) Wspólne zasady i procedury wdrażania unijnych instrumentów na rzecz działań zewnętrznych zostały określone w rozporządzeniu (UE) nr .../... Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia …, zwanym dalej „wspólnym rozporządzeniem wykonawczym”.

(22) Organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych zostały określone w decyzji Rady 2010/427 UE.

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1 Przedmiot i cele

(1) Niniejsze rozporządzenie ustanawia Instrument Partnerstwa na rzecz współpracy z państwami trzecimi w celu realizowania i propagowania interesów UE i interesów wzajemnych. Instrument Partnerstwa wspiera również działania stanowiące skuteczną i elastyczną odpowiedź na konieczność realizacji celów wynikających z dwustronnych, regionalnych lub wielostronnych stosunków UE z państwami trzecimi i przyczynia się do rozwiązywania problemów ogólnoświatowych.

(2) Działania finansowane w ramach przedmiotowego instrumentu odzwierciedlają następujące cele szczegółowe Unii:

a)      wdrażanie międzynarodowego wymiaru strategii „Europa 2020” poprzez wspieranie unijnych strategii partnerstwa na rzecz współpracy dwustronnej, regionalnej i międzyregionalnej, poprzez prowadzenie dialogu politycznego oraz opracowywanie wspólnego podejścia do wyzwań ogólnoświatowych, takich jak bezpieczeństwo energetyczne, zmiana klimatu i środowisko. Osiągnięcie tego celu będzie mierzone na podstawie stopnia realizacji przez główne kraje partnerskie założeń poszczególnych obszarów polityki oraz celów strategii „Europa 2020”;

b)      poprawa dostępu do rynku oraz stwarzanie możliwości handlowych, inwestycyjnych i biznesowych dla europejskich przedsiębiorstw za pomocą partnerstw gospodarczych oraz współpracy biznesowej i regulacyjnej; Osiągniecie tego celu będzie mierzone na podstawie udziału UE w zagranicznej wymianie handlowej z głównymi krajami partnerskimi i przepływów handlowych i inwestycyjnych do krajów partnerskich objętych działaniami, programami i środkami zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

c)      propagowanie powszechnej wiedzy na temat Unii oraz jej widoczności i roli na arenie międzynarodowej za pomocą dyplomacji publicznej, współpracy edukacyjnej i akademickiej oraz działań informacyjnych promujących unijne wartości i interesy. Osiągnięcie tego celu można mierzyć między innymi za pomocą badań opinii publicznej lub ocen.

Artykuł 2 Zakres

(1) Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem do współpracy mogą kwalifikować się wszystkie państwa, regiony i terytoria trzecie.

(2) Celem niniejszego rozporządzenia jest jednak przede wszystkim wspieranie działań w zakresie współpracy z tymi krajami rozwiniętymi i rozwijającymi się, które odgrywają coraz istotniejszą rolę w międzynarodowej gospodarce i handlu, na forach wielostronnych, w zakresie ogólnoświatowego zarządzania i rozwiązywania problemów globalnych oraz tam gdzie Unia posiada żywotne interesy.

Artykuł 3 Zasady ogólne

(1) Za pomocą dialogu i współpracy z państwami trzecimi Unia stara się propagować, rozwijać i umacniać zasady wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz praworządności, które stanowią jej fundament.

(2) Aby wzmocnić oddziaływanie unijnej pomocy, należy w stosownych przypadkach stosować zróżnicowane i elastyczne podejście do projektowania współpracy z krajami partnerskimi, tak aby uwzględnić ich sytuację gospodarczą, społeczną i polityczną oraz szczególne interesy, priorytety polityczne i strategie UE.

(3) W ramach swojego zakresu kompetencji Unia i państwa członkowskie propagują wielostronne podejście do wyzwań ogólnoświatowych i zacieśniają współpracę z organizacjami i organami międzynarodowymi lub regionalnymi, w tym z międzynarodowymi instytucjami finansowymi, agencjami, funduszami i programami Organizacji Narodów Zjednoczonych, OECD oraz grupą dwudziestu ministrów finansów i prezesów banków centralnych (G20) oraz innymi darczyńcami dwustronnymi.

(4) Wykonując niniejsze rozporządzenie, w toku formułowania polityki, planowania strategicznego i programowania oraz wdrażania środków, Unia zmierza do zapewnienia spójności i zgodności z innymi obszarami swoich działań zewnętrznych, w szczególności z Instrumentem Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju dla krajów rozwijających się oraz z innymi istotnymi dziedzinami unijnej polityki.

(5) Działania finansowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem opierają się, w stosownych przypadkach, na polityce współpracy określonej w takich instrumentach jak umowy, deklaracje i plany działania uzgodnione między Unią a zainteresowanymi państwami i regionami trzecimi i są powiązane z dziedzinami związanymi ze szczególnymi interesami, priorytetami politycznymi i strategiami Unii.

(6) Przewidziane w niniejszym rozporządzeniu unijne wsparcie jest udzielane zgodnie z przepisami wspólnego rozporządzenia wykonawczego.

Artykuł 4 Obszary współpracy

Szczegółowe obszary współpracy prowadzonej ze środków unijnej pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia są wymienione w załączniku. Zgodnie z art. 7 Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych mających na celu zmianę lub uzupełnienie załącznika.

Artykuł 5 Programowanie i indykatywny przydział środków

(1) Komisja przyjmuje wieloletnie programy indykatywne zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 15 ust. 3 wspólnego rozporządzenia wykonawczego. Procedura ta obowiązuje również w stosunku do większych przeglądów, których rezultatem jest znacząca zmiana strategii lub jej programowania.

(2) Wieloletnie programy indykatywne określają unijne strategiczne lub wzajemne interesy i priorytety, szczegółowe cele i oczekiwane rezultaty. W przypadku krajów i regionów, w odniesieniu do których ustanowiono wspólny dokument ramowy określający kompleksową unijną strategię, wieloletnie programy indykatywne są sporządzane w oparciu o ten dokument.

(3) Wieloletnie programy indykatywne określają również obszary priorytetowe wybrane do finansowania przez Unię i zawierają informacje na temat orientacyjnego przydziału środków finansowych, zarówno ogółem, według obszarów priorytetowych, jak i krajów partnerskich lub grup krajów partnerskich na dany okres, w tym na temat udziału w inicjatywach globalnych; w stosownych przypadkach kwoty te mogą być wyrażone w formie przedziału.

(4) W razie konieczności wieloletnie programy indykatywne są korygowane na podstawie wyników ewentualnych przeglądów śródokresowych lub doraźnych dokumentów referencyjnych, na których są oparte.

(5) W ramach wieloletnich programów orientacyjnych możliwe jest tworzenie rezerw środków nieprzydzielonych. Decyzja o przydziale tych środków jest podejmowana zgodnie z przepisami wspólnego rozporządzenia wykonawczego.

(6) Procedury sprawdzającej, o której mowa w ust. 1, nie stosuje się do nieznacznych modyfikacji wieloletnich programów indykatywnych, dokonywania dostosowań technicznych, zmiany przeznaczenia środków w ramach przydziałów orientacyjnych w obrębie obszaru priorytetowego lub zwiększenia albo zmniejszenia pierwotnej łącznej kwoty przydziału o mniej niż 20 %, pod warunkiem że modyfikacje te nie mają wpływu na obszary priorytetowe i cele określone w wieloletnich programach indykatywnych. O takich dostosowaniach informuje się Parlament Europejski i Radę w terminie jednego miesiąca.

(7) Procedura, o której mowa w art. 15 ust. 4 wspólnego rozporządzenia wykonawczego, może mieć zastosowanie do zmian wieloletnich programów indykatywnych wymagających bezzwłocznej odpowiedzi ze strony Unii.

Artykuł 6 Komitet

Komisję wspiera komitet ds. Instrumentu Partnerstwa. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 7 Wykonywanie przekazanych uprawnień

(1) Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 4, przyznaje się Komisji na czas obowiązywania niniejszego rozporządzenia.

(2) Przekazanie uprawnień może zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

(3) Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(4) Przyjęte akty delegowane wchodzą w życie wyłącznie w przypadku braku sprzeciwu Parlamentu Europejskiego lub Rady w terminie 2 miesięcy od zawiadomienia Parlamentu Europejskiego i Rady o danym akcie lub też jeśli przed upływem tego terminu Parlament Europejski i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają zgłosić sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o 2 miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 8 Finansowa kwota referencyjna

1.           Finansowa kwota referencyjna przeznaczona na wdrożenie przepisów niniejszego rozporządzenia w latach 2014–2020 wynosi 1 131 000 000 EUR. Decyzję o wysokości rocznych środków podejmuje władza budżetowa w ramach rocznej procedury budżetowej w granicach określonych w wieloletnich ramach finansowych.

2.           Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia ustanawiającego „Erasmus dla wszystkich” w celu promowania międzynarodowego wymiaru szkolnictwa wyższego orientacyjna kwota w wysokości 1 812 100 000 EUR z różnych instrumentów zewnętrznych (Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, Europejski Instrument Sąsiedztwa, Instrument Pomocy Przedakcesyjnej, Instrument Partnerstwa oraz Europejski Fundusz Rozwoju) zostanie przydzielona na działania związane z mobilnością edukacyjną do i z państw spoza UE, a także na współpracę i dialog polityczny z organami, instytucjami i organizacjami działającymi w tych krajach. Wykorzystanie tych środków finansowych podlega przepisom rozporządzenia ustanawiającego „Erasmus dla wszystkich”.

Finansowanie zostanie udostępnione w ramach dwóch przydziałów wieloletnich obejmujących odpowiednio tylko pierwsze 4 lata i pozostałe 3 lata. Finansowanie zostanie uwzględnione w wieloletnich programach indykatywnych tych instrumentów zgodnie z ustalonymi potrzebami i priorytetami poszczególnych krajów. Przydziały mogą zostać zmienione w razie poważnych nieprzewidzianych okoliczności lub istotnych zmian politycznych zgodnie z priorytetami zewnętrznymi UE.

Artykuł 9 Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Niniejsze rozporządzenie stosuje się zgodnie z decyzją Rady 2010/427 UE określającą organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych.

Artykuł 10 Wejście w życie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2014 r.

2. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli,

W imieniu Parlamentu Europejskiego           W imieniu Rady

Przewodniczący                                             Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK

SZCZEGÓŁOWE OBSZARY WSPÓŁPRACY W RAMACH INSTRUMENTU PARTNERSTWA

Aby wesprzeć osiągnięcie celów określonych w art. 1, unijna pomoc może obejmować między innymi następujące obszary współpracy:

a)           wsparcie na rzecz konkretnych inicjatyw, w tym prac badawczych, analiz, programów pilotażowych lub wspólnych projektów na rzecz skutecznego i elastycznego reagowania na cele współpracy wynikające ze stosunków Unii z zainteresowanymi państwami trzecimi;

b)           propagowanie współpracy, partnerstw i wspólnych przedsiębiorstw podmiotów gospodarczych, społecznych, kulturalnych, rządowych i naukowych w Unii i w państwach trzecich;

c)           ułatwianie (i wspieranie) stosunków handlowych i procesów integracji handlowej, w tym południa z południem, wspieranie przepływu inwestycji i partnerstw gospodarczych Unii, ze szczególnym uwzględnieniem małych i średnich przedsiębiorstw;

d)           promowanie polityki i rozmów sektorowych z udziałem unijnych i pozaunijnych podmiotów politycznych, gospodarczych, regulacyjnych, społecznych, badawczych i kulturalnych oraz organizacji pozarządowych;

e)           wspieranie działań informacyjnych, wymiany intelektualnej i pobudzanie dialogu międzykulturowego;

f)            wspieranie inicjatyw i działań leżących w interesie Unii lub we wspólnym interesie w takich obszarach jak zmiana klimatu, kwestie środowiskowe, w tym różnorodność biologiczna, efektywne gospodarowanie zasobami, surowce, energia, transport, nauka, badania i innowacje, zatrudnienie i polityka społeczna, zrównoważony rozwój, w tym promowanie godnej pracy oraz społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, handel i współpraca południa z południem, kształcenie, kultura, turystyka, technologie informacyjne i komunikacyjne, zdrowie, wymiar sprawiedliwości, cła, podatki, finanse, statystyki i dowolne inne kwestie związane z konkretnymi interesami Unii lub leżące we wzajemnym interesie Unii i państw trzecich;

g)           propagowanie wiedzy na temat Unii i jej zrozumienia oraz widoczności w państwach trzecich.

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH WNIOSKÓW

1.           STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY

              1.1.    Tytuł wniosku/inicjatywy

              1.2.    Dziedzina(-y) polityki w strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa

              1.3.    Charakter wniosku/inicjatywy

              1.4.    Cel/cele

              1.5.    Uzasadnienie wniosku/inicjatywy

              1.6.    Czas trwania działania i jego wpływu finansowego

              1.7.    Przewidywany(-e) tryb(-y) zarządzania

2.           ŚRODKI ZARZĄDZANIA

              2.1.    Zasady nadzoru i sprawozdawczości

              2.2.    System zarządzania i kontroli

              2.3.    Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom

3.           SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY

              3.1.    Dział(y) wieloletnich ram finansowych i pozycja(-e) wydatków w budżecie, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ

              3.2.    Szacunkowy wpływ na wydatki

              3.2.1. Synteza szacunkowego wpływu na wydatki

              3.2.2. Szacunkowy wpływ na środki operacyjne

              3.2.3. Szacunkowy wpływ na środki administracyjne

              3.2.4. Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi

              3.2.5. Udział osób trzecich w finansowaniu

              3.3.    Szacunkowy wpływ na dochody

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH WNIOSKÓW

1.           STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY

1.1.        Tytuł wniosku/inicjatywy

Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr ... ustanawiającego Instrument Partnerstwa na rzecz współpracy z państwami trzecimi

1.2.        Dziedzina(-y) polityki w strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa[10]

Tytuł 19: Stosunki zewnętrzne

Działanie 19 05: Stosunki i współpraca z uprzemysłowionymi państwami trzecimi.

Tytuł wymienionego rozdziału w budżecie 19 05 odpowiada obecnej strukturze instrumentów finansowych w latach 2007–2013. Proponuje się utrzymanie obecnego działania 19 05, ale jednocześnie zmianę tytułu rozdziału w latach 2014-2020 na następujący:

19 05 : Współpraca z państwami trzecimi w ramach Instrumentu Partnerstwa

1.3.        Charakter wniosku/inicjatywy

x Wniosek/inicjatywa dotyczy nowego działania

¨ Wniosek/inicjatywa dotyczy nowego działania będącego następstwem projektu pilotażowego/działania przygotowawczego[11]

¨ Wniosek/inicjatywa wiąże się z przedłużeniem bieżącego działania

¨ Wniosek/inicjatywa dotyczy działania, które zostało przekształcone pod kątem nowego działania

1.4.        Cele

1.4.1.     Wieloletni(e) cel(e) strategiczny(-e) Komisji wskazany(-e) we wniosku/inicjatywie

Celem omawianego instrumentu finansowego jest wspieranie realizacji następującego celu strategicznego określonego w komunikacie Komisji „Budżet z perspektywy »Europy 2020« – część II” z dnia 29 czerwca 2011 r. (COM/2011/500 - Budżet z perspektywy „Europy 2020” - część II. Dziedzina polityki „Działania zewnętrzne”, s. 42):

„kształtowania polityki UE w taki sposób, aby wspierać rozwiązywanie największych globalnych programów, takich jak walka ze zmianą klimatu, odwrócenie utraty bioróżnorodności i ochrona światowych dóbr publicznych i zasobów. Komisja proponuje opracowanie aktywnego harmonogramu realizacji interesów UE i tych które dzieli ona z państwami trzecimi, ze szczególnym uwzględnieniem partnerów strategicznych”.

1.4.2.     Cel(e) szczegółowy(-e) i działanie(-a) ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa

W ramach działania 19 05 realizowane będą trzy następujące cele szczegółowe:

1) wdrażanie międzynarodowego wymiaru strategii „Europa 2020” poprzez wspieranie unijnych strategii partnerstwa na rzecz współpracy dwustronnej, regionalnej i międzyregionalnej, poprzez prowadzenie dialogu politycznego i opracowywanie wspólnego podejścia do wyzwań globalnych i reakcji na te wyzwania;

2) poprawa dostępu do rynku oraz stwarzanie możliwości handlowych, inwestycyjnych i biznesowych dla europejskich przedsiębiorstw za pomocą partnerstw gospodarczych oraz współpracy w kwestiach dotyczących przedsiębiorstw i nadzoru;

3) wzmacnianie obecności Europy w światowej gospodarce i jej roli na arenie międzynarodowej poprzez wspieranie dyplomacji publicznej, współpracy edukacyjnej i akademickiej oraz działań i sieci informacyjnych na rzecz propagowania unijnych wartości i interesów.

Działanie(-a) ABM/ABB, którego(-ych) dotyczy wniosek/inicjatywa

Przewiduje się zmianę tytułu działania 19 05 na następujący: Współpraca z państwami trzecimi w ramach Instrumentu Partnerstwa

1.4.3.     Oczekiwany(-e) wynik(i) i wpływ

Innowacyjny Instrument Partnerstwa umożliwiłby UE bardziej zdecydowaną realizację jej polityki na całym świecie.

Wpływ na unijną gospodarkę i dialog gospodarczy UE z krajami partnerskimi

Wdrożenie nowego Instrumentu Partnerstwa otworzyłoby przed UE nowe możliwości wspierania unijnych przedsiębiorstw (zwłaszcza MŚP) i produktów. Umożliwiłoby finansowe wspieranie unijnych przedsiębiorstw w państwach trzecich, pobudzając konkurencyjność UE i jej innowacyjność w sposób stanowiący uzupełnienie działań finansowanych w ramach programu „Konkurencyjność i MŚP” oraz programu „Horyzont 2020” (badania i innowacje) i zapewniający wsparcie na rzecz międzynarodowego handlu i inwestycji, które z kolei mogłyby ułatwić napływ inwestycji zagranicznych do UE. Współpraca jest możliwa w wielu dziedzinach, między innymi w zakresie zmiany klimatu, środowiska, zbliżenia przepisów technicznych i normalizacji, społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, praw własności intelektualnej, ochrony danych osobowych, najlepszych praktyk gospodarczych, handlu, inwestycji, podatków i kwestii finansowych oraz handlu i współpracy południa z południem. Dzięki temu może dojść do wzmocnienia bezpieczeństwa gospodarczego UE oraz powstawania nowych miejsc pracy, co w ostatecznym rozrachunku przyczyni się do wzrostu gospodarczego.

Omawiany instrument może wzmocnić stosunki handlowe UE z krajami partnerskimi, co będzie miało korzystny wpływ na unijny bilans płatniczy oraz stosunki gospodarcze i handlowe z pozostałymi krajami świata, a przy tym będzie zgodne z zasadami dostępu do rynku i gospodarki wolnorynkowej. Tym samym może on również przyczynić się do zmniejszenia ryzyka protekcjonizmu oraz wesprzeć międzynarodową konkurencyjność i trwający proces globalizacji, zapewniając przy tym korzyści wszystkim krajom zgodnie z zasadami strategii „Europa 2020”.

Nowy Instrument Partnerstwa przyczyni się również do wspierania konkurencyjności UE poprzez ukierunkowany rozwój zasobów ludzkich: dostępność wysoko wykwalifikowanych pracowników i ich umiejętności w zakresie innowacji i rozwoju naukowo-technicznego są niezbędnym warunkiem dobrobytu.

Wpływ gospodarczy na kraje partnerskie

Nowy instrument mógłby wzmocnić dobrze rozwinięte formy współpracy gospodarczej między UE a krajami partnerskimi. Dzięki temu Unia mogłaby zagwarantować, że w ramach projektowania i wdrażania polityki i programów należycie uwzględnianie będą wartości związane z ochroną środowiska, zrównoważoną energią, sprawami społecznymi, zatrudnieniem oraz inne wartości istotne dla społeczeństwa.

Zwiększone inwestycje unijnych przedsiębiorstw wspomogłyby przy okazji wzrost gospodarczy w krajach przyjmujących. Działania mające na celu propagowanie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw doprowadzą do poprawy jakości przepisów w dziedzinach polityki społecznej, prawa pracy i ochrony środowiska oraz ich egzekwowania w krajach partnerskich.

Jako źródło pomocy technicznej proponowany instrument mógłby wskazać zrównoważone metody konsolidacji budżetowej na rzecz wzrostu, wspierając tym samym kraje w ich wysiłkach na rzecz uporządkowania budżetów. Mógłby on również zapewnić wsparcie dla inicjatyw na rzecz poprawy efektywności administracyjnej, wydajnego korzystania z przepływów siły roboczej i promowania nowych inwestycji oraz transferów technologii w ramach krajowych programów uprzemysłowienia lub działań infrastrukturalnych, tak by propagować efektywne gospodarowanie zasobami i zrównoważony rozwój, między innymi w zakresie produkcji i zużycia energii.

Wpływ na zarządzanie gospodarcze

Oczekuje się, że Instrument Partnerstwa wywrze również wpływ na zarządzanie gospodarcze. W związku z kryzysem wyciągnięto daleko idące wnioski co do ograniczeń rynku. Konieczne stało się ożywienie roli rządu, ponowne ustalenie równowagi między państwem a rynkiem i poszukiwania sposobów na zwiększenie zaufania obywateli, zarówno do państwa, jak i do rynku.

Kryzys dowiódł, że porządek publiczny jest głównym punktem zaczepienia dla krajowej gospodarki w okresie niestabilności gospodarczej, gdyż to rządy powstrzymały załamanie rynków finansowych i zapobiegły katastrofie finansowej. Presja budżetowa, która pojawiła się w związku z tym w wielu krajach, doprowadziła do zwiększenia potrzeby cięć wydatków publicznych, co w wielu wypadkach przekłada się na usprawnienie funkcjonowania państwa. Wysiłek ten wymaga zweryfikowania roli interwencji rządowych na rzecz zapewnienia lepszego i skuteczniejszego zarządzania, stabilnych instytucji oraz skutecznych przepisów i procedur.

Kolejne ważne kwestie związane z zarządzaniem to przeciwdziałanie korupcji, przejrzystość i integralność. Nowy instrument mógłby zostać ukierunkowany na doskonalenie narzędzi antykorupcyjnych i usprawnienie ich wdrażania. Nowe inicjatywy mogłyby poprawić koordynację przeciwdziałania korupcji i działań na rzecz przejrzystości na całym świecie, a także udoskonalić egzekwowanie konwencji międzynarodowych, „najlepszych praktyk” i wytycznych.

Ponadto duże znaczenie dla wspierania trwałych przemian gospodarczych będzie miało propagowanie pełnego zaangażowania strategicznych partnerów w kształtowanie światowej polityki i zarządzanie w obszarze ochrony środowiska, szczególnie w odniesieniu do wielostronnych umów środowiskowych.

Wpływ społeczny na gospodarkę UE

Ambicją UE jest zajęcie się wzajemnie powiązanymi obszarami polityki społecznej i określenie strategicznych kierunków wykraczających poza zagadnienie wzrostu. Mogłaby to ułatwić współpraca gospodarcza z krajami partnerskimi, wzmocnienie krajowych i międzynarodowych ram regulacyjnych i dążenie do poprawy krajowego, regionalnego lub globalnego zarządzania gospodarczego. Powyższe strategie i podejścia mogą mieć pozytywny wpływ na zatrudnienie i politykę społeczną w UE, na przykład na unijny model ochrony socjalnej, tworzenie „zielonych” miejsc pracy, agendę społeczną „UE 2020” itp. Rosnąca konkurencja ze strony gospodarek wschodzących mogłaby również stanowić dla Europy strategiczną zachętę do przeznaczania większych środków na szkolenia i przekwalifikowanie, poprawę jakości nauczania i badań oraz reformę krajowych systemów opieki społecznej.

Wpływ społeczny na kraje partnerskie

Dzięki ujednoliceniu instrumentów finansowych UE i jej państw członkowskich oraz wspieraniu działań prowadzonych wspólnie z innymi darczyńcami w ramach stosunków dwustronnych i wielostronnych nowy instrument mógłby mieć znaczący wpływ na kształt tkanki społecznej krajów o gospodarkach wschodzących. Mógłby on stanowić wsparcie dla reformy systemów opieki społecznej, krajowej polityki zatrudnienia, krajowej polityki w zakresie szkoleń i doskonalenia umiejętności, kształcenia, programów budowania potencjału badawczego i innowacyjnego oraz działań mających na celu wzmocnienie krajowych „siatek bezpieczeństwa”. Istotny będzie jego wkład w tworzenie dodatkowych „zielonych” miejsc pracy, zwiększenie dochodów na mieszkańca oraz powstawanie skutecznych strategii na rzecz spójności społecznej i ograniczania ubóstwa na poziomie krajowym. W tym zakresie instrument przyczyniłby się do pomyślnej realizacji międzynarodowych działań w zakresie polityki społecznej wspieranych przez Międzynarodową Organizację Pracy ONZ i G8/G20.

Wpływ na UE i kraje partnerskie w obszarze środowiska

Wśród głównych strategicznych priorytetów nowego instrumentu na najbliższe lata znajdują się: zapewnienie rzeczywistego ekologicznego rozwoju, wdrożenie strategii i wspieranie krajów partnerskich w realizacji ich polityki na drodze do bardziej ekologicznego wzrostu.

Unijne partnerstwa powstające w ramach nowego instrumentu będą miały na celu pobudzanie i wspieranie wzrostu oraz zapewnienie równowagi środowiskowej w dłuższej perspektywie czasowej. W tym względzie oczekuje się, że nowy instrument odegra kluczową rolę w zapewnieniu – zarówno UE, jak i krajom partnerskim – wsparcia na rzecz działań w zakresie ochrony środowiska i zmiany klimatu oraz dialogu politycznego.

Proponowany instrument mógłby wspierać niskoemisyjny model biznesowy poprzez zapewnienie zachęt dla europejskiego sektora prywatnego. Uwzględniając pozytywne rezultaty konferencji ONZ w sprawie zmian klimatu, która odbyła się w Cancún (COP-16), mógłby on zostać wykorzystany do wspierania unijnych przedsiębiorstw w opracowywaniu skutecznej i niskonakładowej polityki na rzecz realizacji celów w zakresie ochrony środowiska w krajach partnerskich. Pomógłby on również gospodarkom krajów partnerskich czerpać pełnię korzyści z innowacyjności w zakresie ochrony środowiska, ekologii i efektywności energetycznej.

Instrument umożliwiłby współpracę na rzecz lepszego poznania gospodarczych i społecznych kosztów utraty różnorodności biologicznej i degradacji ekosystemów w krajach o znaczeniu globalnym.

1.4.4.     Wskaźniki wyników i wpływu

Realizacja powyższych trzech celów szczegółowych będzie monitorowana za pomocą trzech następujących wskaźników:

1) Przyjęcie polityki i celów strategii „Europa 2020” przez główne strategiczne kraje partnerskie i ich oddziaływanie na kształt polityki w tych krajach.

2) Udział UE w zagranicznej wymianie handlowej z najważniejszymi krajami partnerskimi, a także przepływy handlowe i inwestycyjne do krajów partnerskich objętych działaniami, programami i środkami realizowanymi na mocy niniejszego rozporządzenia.

3) Lepsze postrzeganie UE w głównych strategicznych krajach partnerskich i lepsze wzajemne zrozumienie, potwierdzone między innymi wynikami ankiet lub ocen.

1.5.        Uzasadnienie wniosku/inicjatywy

1.5.1.     Potrzeba(-y), która(-e) ma(-ją) zostać zaspokojona(-e) w perspektywie krótko- lub długoterminowej

Zobacz uzasadnienie wniosku ustawodawczego i ocena skutków:

celem proponowanego Instrumentu Partnerstwa jest zlikwidowanie ograniczenia, które utrudnia UE prowadzenie skutecznej polityki międzynarodowej. Instrument ten umożliwi UE realizację działań wykraczających poza współpracę rozwojową z nowymi potęgami i obronę zasadniczych globalnych interesów Unii w stosunkach z dowolnym krajem partnerskim, jeżeli wystąpi taka potrzeba. Poniżej przedstawiono najważniejsze cechy proponowanego Instrumentu Partnerstwa w stosunku do poprzedniego instrumentu współpracy z krajami uprzemysłowionymi:

Zasięg geograficzny: zasięg ogólnoświatowy, ze szczególnym uwzględnieniem partnerów strategicznych (krajów uprzemysłowionych, krajów o gospodarkach wschodzących, Rosji).

Cel: skupienie się na realizacji interesów UE i strategii „Europa 2020” poprzez reagowanie w sposób skuteczny i elastyczny na cele współpracy wynikające z dwustronnych i regionalnych stosunków Unii z krajami partnerskimi, a także podejmowanie wyzwań globalnych.

Obszary priorytetowe: międzynarodowy wymiar strategii „Europa 2020”, dialog polityczny, wyzwania globalne, współpraca w kwestiach dotyczących przedsiębiorstw i nadzoru, współpraca dwustronna, trójstronna i regionalna, dyplomacja publiczna, współpraca edukacyjna i akademicka i działania informacyjne.

Programowanie: brak powiązania z wymogami ODA, wieloletnie programy na rzecz inwestycji długoterminowych, przepisy nieprzewidujące programowania, umożliwiające sprawne reagowanie na zmieniające się warunki i prowadzenie działań doraźnych.

1.5.2.     Wartość dodana z tytułu zaangażowania Unii Europejskiej

Unia Europejska, w odróżnieniu od pojedynczych państw członkowskich, zawarła wiele umów międzynarodowych z krajami partnerskimi z całego świata, dzięki czemu wszystkie państwa mają możliwość oddziaływania niemal na każdą sferę stosunków międzynarodowych. Dzięki współdziałaniu 27 państw członkowskich w ramach wspólnej polityki i strategii tylko UE dysponuje masą krytyczną umożliwiającą jej reagowanie na wyzwania globalne. Unię Europejską jako globalnego partnera charakteryzuje wiarygodność i neutralność, jakiej nie posiadają poszczególne państwa członkowskie. Unia dysponuje również wyjątkowymi możliwościami upowszechniania swoich norm i przekuwania ich w standardy światowe w drodze współpracy międzynarodowej.

Proponowany Instrument Partnerstwa zapewni większą wartość dodaną niż obecnie, ponieważ uwzględnia strategię „Europa 2020”, w której przewidziano współpracę ukierunkowaną na „zielony” wzrost, większy nacisk na interesy UE wynikające ze współpracy z krajami wschodzącymi i uprzemysłowionymi oraz na konieczność poprawy klimatu dla przedsiębiorczości, inwestycji, handlu oraz badań i innowacji. Powinien on umożliwić opracowanie proaktywnego programu realizacji interesów, które Unia dzieli z krajami partnerskimi, ze szczególnym uwzględnieniem jej partnerów strategicznych.

Nowy Instrument Partnerstwa umożliwiłby również UE lepsze wywiązywanie się z zobowiązań wobec państw trzecich, z którymi Unia zawarła umowy o partnerstwie i współpracy lub umowy ramowe. Zapewnia większą wiarygodność i konsekwentność polityki zewnętrznej UE, łącząc w sobie propagowanie jej wartości i interesów z konkretnymi działaniami współpracy. W ramach zawieranych umów Instrument Partnerstwa mógłby również pełnić funkcję katalizatora wspólnych projektów Unii i państw członkowskich, ponieważ UE oraz państwa członkowskie są związane ich postanowieniami. Wreszcie wsparłby on politykę regionalną i dwustronną UE, a także wypełnienie przez UE zobowiązań w ramach procesów współpracy regionalnej i międzynarodowej.

1.5.3.     Główne wnioski wyciągnięte z podobnych działań

Z przeglądu śródokresowego (COM/2009/196) instrumentów finansowania działań zewnętrznych, przeprowadzonego w 2009 r., wynika, że ograniczony zakres Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju utrudniał finansowanie działań nieskupionych na indywidualnych partnerach – jak w przypadku oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) – ale wzajemnie korzystnych w kontekście globalizacji. Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju nie został uznany za odpowiedni do rozwiązania tego problemu, ponieważ jego głównym celem jest wspieranie rozwoju gospodarczego i polityki społecznej krajów rozwijających się, w szczególności ograniczanie ubóstwa w krajach i regionach partnerskich w kontekście zrównoważonego rozwoju, w tym realizacja milenijnych celów rozwoju. Ograniczenie to było najdotkliwiej odczuwalne w najdynamiczniej rozwijających się regionach świata (np. Ameryce Łacińskiej, Azji, Afryce Południowej), a ponadto UE zabrakło instrumentu finansowego, który wspierałby rozwój stosunków międzynarodowych w związku z globalizacją, w szczególności w odniesieniu do krajów o gospodarkach wschodzących. Dlatego też władza budżetowa zapewniła przeprowadzenie działań przygotowawczych w Ameryce Łacińskiej i Azji, mających na celu tymczasowe wypełnienie tej luki w przepisach. W kwietniu 2009 r. Komisja Europejska zaproponowała legislacyjne działania uzupełniające (COM/2009/197) umożliwiające rozszerzenie geograficznego zakresu finansowania działań w ramach instrumentu finansowania współpracy z państwami uprzemysłowionymi (ICI) w krajach objętych zakresem rozporządzenia w sprawie Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju o kraje rozwijające się (w tym kraje o gospodarkach wschodzących) w Azji i Ameryce Łacińskiej, a także o Iran, Irak, Jemen i Republikę Południowej Afryki.

W wyniku wspomnianego przeglądu śródokresowego uznano również, że ICI, na podstawie którego przygotowano wniosek dotyczący nowego instrumentu, zapewnił elastyczną podstawę rozwijania współpracy z większą liczbą terytoriów uprzemysłowionych i o wysokim dochodzie, choć przeznaczona nań pula środków była dość ograniczona.

Oprócz przeglądu śródokresowego z bardzo dobrym wynikiem przeprowadzono oceny programów przewodnich finansowanych w ramach ICI, czyli programu „Unijna przepustka do Japonii i Republiki Korei” (finansowanie pawilonów reprezentujących UE podczas targów handlowych) i programu „Ośrodki UE” (konsorcja uczelni wyższych oferujące moduły studiów europejskich i popularyzujące podstawową wiedzę o UE wśród bardzo szerokiego grona odbiorców).

Jeżeli chodzi o Program szkoleń dla menedżerów (ETP) (kursy językowe i szkolenia dla kadry kierowniczej), z jego oceny przeprowadzonej w roku 2010[12] wynika, że ETP stanowi wyjątkową ofertę z racji struktury programu (szczególnie cenną jego cechą jest to, że umożliwia on poznanie japońskiej i koreańskiej kultury korporacyjnej) i grupy docelowej (program cieszy się popularnością zarówno wśród dużych, jak i małych i średnich przedsiębiorstw). Stanowi on szansę dla potencjalnych uczestników z państw członkowskich, które nie oferują podobnych inicjatyw. Ponadto zapewnia UE odpowiednią widoczność. ETP przynosi pozytywne rezultaty unijnym przedsiębiorstwom zainteresowanym założeniem lub rozwijaniem działalności gospodarczej w Japonii i Korei, ułatwiając im dostęp do japońskiego i koreańskiego rynku; przynosi unijnym przedsiębiorstwom trwałe korzyści z punktu widzenia ich działalności gospodarczej, a nie efekty krótkotrwałe i tymczasowe, i poprawia ich szanse na rozwój działalności gospodarczej w innych krajach azjatyckich.

Z przeprowadzonej w 2010 r.[13] oceny inicjatywy „Ośrodki UE” (poświęconej dyplomacji publicznej) wynika, że „Ośrodki te wnoszą realną wartość dodaną, a Komisja odnosi duże korzyści z tej inicjatywy. Ilość pracy wykonywanej przez ośrodki znacznie przewyższa koszty ponoszone w związku z programem przez Komisję”. W ramach tej inicjatywy udało się zbudować szeroką bazę w krajach, które były jej pionierami (Stany Zjednoczone i Kanada), a ponadto z powodzeniem realizowane są postępy w tym zakresie w Australii i Nowej Zelandii. Finansowanie UE ma tę cechę, że może pełnić funkcję kapitału zalążkowego, głównie poprzez przyciąganie innych źródeł finansowania w celu zapewnienia trwałych efektów inicjatywy w dłuższej perspektywie czasowej.

1.5.4.     Spójność z ewentualnymi innymi instrumentami finansowymi oraz możliwa synergia

Traktat lizboński określa wspólne zasady i cele oraz ustanawia nowe ramy instytucjonalne działań zewnętrznych UE (głównie za pomocą ESDZ), co wzbudza wysokie oczekiwania w obszarze działań zewnętrznych, zarówno wewnątrz UE, jak i wśród partnerów na szczeblu krajowym i regionalnym, między innymi w kontekście stosunków wielostronnych. Proponowany Instrument Partnerstwa będzie stanowił element spajający ogólną strukturę instrumentów finansowania działań zewnętrznych, uporządkowaną według czterech głównych rozdziałów: rozdziału opartego na politykach dotyczącego głównie współpracy z krajami partnerskimi na szczeblu dwustronnym, regionalnym i międzynarodowym, a także rozdziałów dotyczących działań w zakresie następujących przekrojowych priorytetów i wartości: praw człowieka i demokracji, pomocy humanitarnej i ochrony ludności, zarządzania kryzysowego i zapobiegania kryzysom. Instrument Partnerstwa należy do pierwszego rozdziału, czyli współpracy z krajami partnerskimi. Jego głównym celem jest kształtowanie polityki UE w taki sposób, aby wspierać realizację strategii „Europa 2020”, podejmowanie największych wyzwań globalnych oraz wypracowanie proaktywnego programu realizacji interesów UE i tych które dzieli ona z krajami uprzemysłowionymi i gospodarkami wschodzącymi, ze szczególnym uwzględnieniem partnerów strategicznych.

Jednym z głównych priorytetów strategii „Europa 2020” jest przywrócenie wzrostu. W strategii uznano, że szybko rozwijające się gospodarki wschodzące, posiadające coraz liczniejszą klasę średnią, odegrają kluczową rolę w utrzymaniu unijnego eksportu towarów i usług, w zakresie którego UE ma przewagę komparatywną. Instrument Partnerstwa powinien mieć zasadnicze znaczenie dla wspierania polityki handlowej[14], w szczególności w odniesieniu do strategicznych partnerów gospodarczych. Ułatwianie europejskim przedsiębiorstwom uzyskania dostępu do rynku będzie stanowiło uzupełnienie działań finansowanych w ramach programu „Konkurencyjność i MŚP”.

Kraje o gospodarkach wschodzących odgrywają również coraz większą rolę jako odpowiedzialni partnerzy w rozwiązywaniu problemów globalnych: tak istotnymi kwestiami, jak przeciwdziałanie ubóstwu, konkurencyjność i liberalizacja handlu, środowisko, zmiana klimatu, energia, doskonalenie umiejętności komputerowych oraz włączenie, pandemie, bezpieczeństwo cyberprzestrzeni, terroryzm i przestępczość zorganizowana, można skutecznie zająć się tylko na szczeblu międzynarodowym. W związku z przyspieszającą globalizacją konieczne jest uzupełnienie wewnętrznych działań na rzecz zapewnienia zrównoważonego wzrostu i miejsc pracy w Europie i ogólnej polityki wewnętrznej UE o działania zewnętrzne. Ten zewnętrzny wymiar polityki wewnętrznej powinien zapewnić większą konsekwencję i spójność unijnych działań zewnętrznych i uzupełniać je, zapobiegając jednocześnie dublowaniu starań.

Dlatego w ramach Instrumentu Partnerstwa priorytetowo traktowane będzie wspieranie zewnętrznego wymiaru unijnej polityki w zakresie zmiany klimatu, środowiska, energii, handlu i zrównoważonego rozwoju, a także technologii informacyjnych i komunikacyjnych. UE zaprojektowała już zestaw zaawansowanych inicjatyw, zasad i przepisów, by ułatwić sobie przejście na gospodarkę niskoemisyjną, i jednostronnie przyjęła ambitne cele. Ramy te są kompleksowym, a zarazem konkretnym wyrazem polityki i mogłyby, a nawet powinny zostać wykorzystane do ułatwienia naszym głównym partnerom strategicznym realizacji podobnych ambicji. Działania w tym kierunku byłyby bezsprzecznie korzystne dla środowiska, a jednocześnie zadziałałyby jako katalizator dla szeroko zakrojonych inwestycji w badania i innowacje, budowanie potencjału i programy, nowe, bardziej ekologiczne technologie i zapewnienie unijnemu przemysłowi nowych możliwości handlowych. W przypadku Instrumentu Partnerstwa włączenie klimatu do głównych nurtów polityki oraz cele klimatyczne będą szczególnie istotne dla działań wspierających dialog polityczny z krajami uprzemysłowionymi i krajami o gospodarce wschodzącej.

Efektywne gospodarowanie zasobami będzie miało decydujące znaczenie z punktu widzenia utrzymania zrównoważonego wzrostu gospodarczego pomimo ograniczeń środowiskowych planety. UE jest w trakcie przyjmowania strategii na rzecz efektywnego gospodarowania zasobami, która jest jedną z inicjatyw przewodnich strategii „Europa 2020”. Wpłynie to między innymi na normy obowiązujące w UE i będzie skuteczne tylko pod warunkiem przyjęcia praktyk zapewniających efektywne gospodarowanie zasobami przez wszystkie największe gospodarki. Gospodarki wschodzące mają możliwość uniknięcia szkodliwych dla środowiska, niezrównoważonych wzorców konsumpcji i produkcji, które tak często stosowano w UE i innych rozwiniętych gospodarkach w toku ich uprzemysławiania się, a UE ma wszelkie powody, by im w tym pomóc. Ogromna część ludności krajów o gospodarkach wschodzących, szczególnie Indii i Chin, żyje jednak w skrajnym ubóstwie, a ich byt jest uzależniony od zdrowych ekosystemów, takich jak czysta woda i obfite morza i lasy, podczas gdy Brazylia, Republika Południowej Afryki, Indie i Chiny to kraje o ogromnej różnorodności biologicznej. Dialog i współpraca w zakresie ekonomiki ochrony ekosystemów i zrównoważonego gospodarowania nimi leżą w obopólnym interesie UE i jej partnerów.

Dialog i praktyczna współpraca z największymi światowymi producentami i konsumentami energii są konieczne do sprostania wyzwaniu, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego UE – zwłaszcza że Unia jest w coraz większym stopniu uzależniona od przywozu – podobnie jak ogólnoświatowe działania na rzecz gospodarki niskoemisyjnej, zrównoważona polityka energetyczna, przejrzystość oraz przewidywalność globalnych rynków energii i współpraca technologiczna.

Państwa, które przestają być krajami rozwijającymi się, pragną nowych form współpracy w dziedzinach technologii i innowacji. Jeżeli UE chce pozostać strategicznym partnerem na tym polu i utrzymać pozycję lidera pod względem propagowania światowych standardów, musi mieć możliwość tworzenia partnerstw na rzecz współpracy w tych obszarach.

Podsumowując, zewnętrzne aspekty wewnętrznej polityki UE zostaną w pełni uwzględnione w programowaniu Instrumentu Partnerstwa, który będzie ponadto stanowił – w ramach ograniczonej puli środków przewidzianych na jego finansowanie – uzupełnienie zewnętrznego wymiaru polityki wewnętrznej realizowanej za pomocą unijnych programów (takich jak program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont 2020”, program „Konkurencyjność i MŚP”, obejmujący między innymi współpracę turystyczną, program „Erasmus dla wszystkich”, a także fundusz migracyjny i fundusz bezpieczeństwa wewnętrznego), dzięki czemu można będzie uniknąć dublowania działań. W trakcie całego etapu programowania zapewniona zostanie spójność i komplementarność z innymi geograficznymi instrumentami działań zewnętrznych, w szczególności Instrumentem Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, przy jednoczesnym uwzględnieniu zasad zróżnicowania i koncentracji.

1.6.      Czas trwania działania i jego wpływu finansowego

x Wniosek/inicjatywa o określonym czasie trwania

– x Czas trwania wniosku/inicjatywy: od 1.1.2014 r. do 31.12.2020 r.

– x Czas trwania wpływu finansowego: od 1.1.2014 r. do 31.12.2020 r.

– ¨ Wniosek/inicjatywa o nieokreślonym czasie trwania

– Wprowadzenie w życie z okresem rozruchu od RRRR r. do RRRR r.,

– po którym następuje faza operacyjna.

1.7.        Przewidywany(-e) tryb(y) zarządzania[15]

x Bezpośrednie zarządzanie scentralizowane przez Komisję

x Pośrednie zarządzanie scentralizowane poprzez przekazanie zadań wykonawczych:

– ¨  agencjom wykonawczym

– ¨  organom utworzonym przez Wspólnoty[16]

– ¨  krajowym organom publicznym/organom mającym obowiązek świadczenia usługi publicznej

– ¨  osobom odpowiedzialnym za wykonanie określonych działań na mocy tytułu V Traktatu o Unii Europejskiej, określonym we właściwym prawnym akcie podstawowym w rozumieniu art. 49 rozporządzenia finansowego

¨ Zarządzanie dzielone z państwami członkowskimi

¨ Zarządzanie zdecentralizowane z państwami trzecimi

¨ Zarządzanie wspólne z organizacjami międzynarodowymi (należy wyszczególnić)

W przypadku wskazania więcej niż jednego trybu, należy podać dodatkowe informacje w części „Uwagi”.

Uwagi

2.           ŚRODKI ZARZĄDZANIA

2.1.        Zasady nadzoru i sprawozdawczości

Stosowane przez Komisję Europejską systemy nadzoru i oceny w coraz większym stopniu skupiają się na wynikach. W czynnościach nadzoru i oceny uczestniczą pracownicy wewnętrzni, jak i eksperci zewnętrzni.

Zarządzający projektem w delegaturach i w centrali na bieżąco monitorują wdrażanie projektów i programów przy użyciu różnych metod, w miarę możliwości za pomocą wizyt w terenie. Monitorowanie dostarcza cennych informacji na temat postępów; pomaga zarządzającym w określeniu istniejących i potencjalnych wąskich gardeł i w realizacji działań naprawczych.

Zlecane są usługi zewnętrznym, niezależnym ekspertom, którzy oceniają realizację unijnych działań zewnętrznych za pośrednictwem trzech różnych systemów. Oceny te przyczyniają się do poprawy rozliczalności oraz bieżących interwencji, a także pozwalają na wyciągnięcie nauki z doświadczeń, na czym zyskają przyszłe polityki i działania. Wszystkie stosowane narzędzia opierają się na uznanych na szczeblu międzynarodowym kryteriach oceny OECD-DAC, które obejmują (potencjalne) skutki.

Najpierw, na poziomie projektu, stosowany jest podlegający nadzorowi centrali system monitorowania ukierunkowanego na wyniki (ROM), który zapewnia zwięzły, konkretny obraz jakości wybranych losowo interwencji. Korzystając z dalece ustrukturyzowanej, znormalizowanej metodyki, niezależni eksperci ROM przyznają oceny, w których zaznaczają mocne i słabe strony danego projektu i przygotowują zalecenia dotyczące poprawy efektywności.

Oceny na poziomie projektu, które przeprowadza delegatura UE odpowiedzialna za dany projekt, umożliwiają uzyskanie bardziej szczegółowych, pogłębionych analiz i pomagają zarządzającym projektem poprawę bieżących interwencji i przygotowanie przyszłych. Zleca się zewnętrznym, niezależnym ekspertom posiadającym fachową wiedzę tematyczną i geograficzną przeprowadzenie analizy i zgromadzenie informacji zwrotnych oraz dowodów od wszystkich zainteresowanych stron, nie tylko od beneficjentów końcowych.

Komisja prowadzi również strategiczne oceny realizacji swojej polityki, od programowania i strategii po wdrożenie działań w danym sektorze (np. ochrony zdrowia, szkolnictwa itp.), kraju lub regionie, bądź też w odniesieniu do konkretnego instrumentu. Oceny te stanowią ważną podstawę kształtowania polityki i opracowywania instrumentów i projektów. Są one publikowane na stronach internetowych Komisji, a streszczenie ustaleń zamieszczane jest w sprawozdaniach rocznych dla Rady i Parlamentu Europejskiego.

2.2.        System zarządzania i kontroli

2.2.1.     Zidentyfikowane ryzyko

Otoczenie operacyjne Instrumentu Partnerstwa charakteryzują następujące rodzaje ryzyka, które mogą wpłynąć na realizację celów instrumentu:

- geograficzne rozproszenie projektów i programów: Instrument Partnerstwa będzie miał zasięg ogólnoświatowy ze szczególnym uwzględnieniem partnerów strategicznych. Będzie stanowił kontynuację obecnej współpracy z krajami i terytoriami uprzemysłowionymi (obecnego ICI), przy czym w jego ramach realizowane będą nowe projekty i programy obejmujące grupę krajów, w przypadku których współpraca obejmowała głównie ODA. Zasięg ogólnoświatowy może stwarzać problemy w zakresie nadzoru pod względem logistyki i zasobów, szczególnie jeżeli chodzi o działania następcze realizowane na miejscu;

- uruchomienie nowych programów i projektów oraz związane się z tym ryzyko braku zaplecza instytucjonalnego i administracyjnego w niektórych krajach partnerskich może spowodować trudności i opóźnienia w projektowaniu i wdrażaniu działań;

- trudności związane z działaniami następczymi i pomiarem skutków takiej współpracy dla UE i krajów partnerskich mogą wpłynąć na zdolność Komisji do sporządzania sprawozdań z realizacji i jej rozliczania;

- sytuacja gospodarcza i polityczna może spowodować trudności i opóźnienia w projektowaniu i wdrażaniu interwencji;

- ponieważ IP jest nowym instrumentem, brak zasobów ludzkich i budżetu administracyjnego na potrzeby wspierania realizacji instrumentu w delegaturach i w centrali może utrudniać odpowiednie zarządzanie instrumentem.

2.2.2.     Przewidywane metody kontroli

Kontrola wewnętrzna i proces zarządzania Komisji ma zagwarantować – w rozsądnym zakresie – realizację celów w zakresie skuteczności i efektywności jej działań, wiarygodności jej sprawozdawczości finansowej i zgodności z obowiązującymi ramami ustawodawczymi i proceduralnymi.

Aby zapewnić skuteczność i efektywność działań i ograniczyć wysoki poziom ryzyka występujący w ramach struktur działań zewnętrznych, oprócz wszystkich elementów szeroko zakrojonego strategicznego procesu polityki i planowania, warunków audytu wewnętrznego i innych wymogów wynikających z norm kontroli wewnętrznej Komisji, stosowane będą następujące środki:

– w stosownych przypadkach, przekazanie zarządzania współpracą delegaturom UE w terenie;

– wyraźne zasady rozliczalności finansowej w drodze przekazania uprawnień przez subdelegowanego urzędnika zatwierdzającego w centrali (dyrektora lub szefa służby) szefowi delegatury;

– regularne przekazywanie centrali sprawozdań przez delegatury UE, w tym rocznego poświadczenia wiarygodności przez szefa delegatury;

– gruntowne przeszkolenie pracowników zarówno centrali, jak i delegatury;

– zapewnienie znaczącego wsparcia i wytycznych centrali i delegaturze (w tym drogą internetową);

– regularne kontrole ex-post;

– metodyka zarządzania cyklem realizacji projektu i programu, obejmująca:

– narzędzia zapewniające wysoką jakość projektowania interwencji, metody ich realizacji, mechanizmu finansowania, systemu zarządzania, oceny i wyboru ewentualnych partnerów wdrażających itp.;

– narzędzia zarządzania programami i projektami, nadzoru i sprawozdawczości na rzecz efektywnego wdrażania, w tym regularne zewnętrzne monitorowanie projektów na miejscu;

– rozbudowane elementy oceny i kontroli.

2.3.        Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom

Zważywszy na wysokie ryzyko związane z działaniami zewnętrznymi, systemy muszą przewidywać znaczny stopień potencjalnych błędów w transakcjach (nieprawidłowości) pod względem zgodności i zastosowanie daleko idących środków kontroli w odniesieniu do zapobiegania, wykrywania i naprawy na jak najwcześniejszym etapie procesu płatności. W praktyce oznacza to, że kontrola zgodności będzie zasadniczo opierała się na dokonywaniu, znacznie wykraczających poza finansowe środki ochrony wymagane rozporządzeniem finansowym i obejmujących kilka lat, kompleksowych kontroli ex-ante, zarówno przez audytorów zewnętrznych, jak i pracowników Komisji specjalizujących się w danej dziedzinie, przed dokonaniem końcowej wypłaty środków na rzecz projektu (co nie wyklucza wykonywania niektórych audytów i kontroli ex-post). Ramy kontroli obejmują następujące istotne elementy:

· środki zapobiegawcze;

· obowiązkowe szkolenia podstawowe w zakresie zapobiegania nadużyciom, przeznaczone dla pracowników zarządzających współpracą;

· oceny zgodności ex-ante mające na celu zapewnienie stosowania odpowiednich środków na rzecz zapobiegania nadużyciom w zakresie korzystania z unijnych funduszy i ich wykrywania w toku zarządzania unijnymi środkami u wszystkich partnerów wdrażających;

· w 2008 r. Komisja podpisała w Akrze Międzynarodową Inicjatywę na rzecz Przejrzystości Pomocy (IATI), uzgadniając normę przejrzystości pomocy, która umożliwia uzyskiwanie bardziej aktualnych, szczegółowych i regularnych danych na temat przepływu pomocy i związanych z tym dokumentów;

· działania dochodzeniowe i naprawcze;

· kontrole transakcji ex-ante dokonywane przez pracowników Komisji w odniesieniu do wszystkich umów transakcji płatniczych;

· audyty i weryfikacje zewnętrzne (zarówno obowiązkowe, jak i wynikające z ryzyka), między innymi ze strony Europejskiego Trybunału Obrachunkowego;

· kontrole z mocą wsteczną (na podstawie oceny ryzyka) i odzyskiwanie środków.

Dodatkowo, w razie wystąpienia podejrzeń o celowe nieprawidłowości (oszustwa), możliwe jest zastosowanie następujących środków:

· zawieszenie terminów płatności i powiadomienie o tym zainteresowanego podmiotu;

· kontrole szczegółowe (doraźne lub kryminalistyczne);

· system wczesnego ostrzegania i wzmocniony nadzór nad realizacją umów;

· zawieszenie lub rozwiązanie umowy;

· procedura wykluczenia.

Służby Komisji będą w pełni współpracowały z OLAF na rzecz realizacji planu działania nowej strategii Komisji na rzecz zwalczania nadużyć finansowych przyjętej przez Kolegium w 2011 r., między innymi w celu dopilnowania, aby:

– wewnętrzne kontrole pod kątem nadużyć finansowych były w pełni zgodne ze strategią Komisji na rzecz zwalczania nadużyć finansowych;

– podejście do zarządzania zwalczaniem nadużyć finansowych było ukierunkowane na wykrywanie ryzyka nadużyć finansowych i podejmowanie odpowiednich działań;

– systemy wykorzystywane do wydawania unijnych środków w państwach trzecich umożliwiały pozyskiwanie istotnych danych w celu ich użycia do zarządzania ryzykiem nadużyć (np. podwójnego finansowania);

– w razie konieczności utworzone zostaną sieci kontaktów oraz odpowiednie narzędzia informatyczne służące analizie przypadków nadużyć finansowych odnoszących się do sektora pomocy w ramach działań zewnętrznych.

2.4         Szacunkowe koszty i korzyści kontroli

Wewnętrzne koszty kontroli i zarządzania w ramach Instrumentu Partnerstwa powinny być zbliżone do kosztów wyliczonych przez EuropeAid w odniesieniu do zarządzania swoimi instrumentami działań zewnętrznych (tj. 6 % puli środków finansowych).

Jeżeli chodzi o całą pulę środków EuropeAid, łączne szacunkowe koszty kontroli wewnętrznej i zarządzania w przypadku tej inicjatywy wynoszą średniorocznie 658 mln EUR w środkach na zobowiązania w ramach planowania budżetowego na lata 2014-2020. Liczba ta obejmuje zarządzanie EFR, który funkcjonuje jako integralny element struktury zarządzania EuropeAid. Te koszty nieoperacyjne stanowią w przybliżeniu 6,4 % szacunkowej średniorocznej kwoty 10,2 mld EUR obejmującej całkowite (operacyjne + administracyjne) środki na zobowiązania planowane przez EuropeAid w ramach puli wydatków ze środków budżetu ogólnego UE i Europejskiego Funduszu Rozwoju w latach 2014–2020.

Powyższe koszty zarządzania obejmują wszystkich pracowników EuropeAid zatrudnionych w centrali i delegaturach, infrastrukturę, wyjazdy służbowe, szkolenia, monitorowanie, umowy dotyczące oceny i kontroli (w tym umowy zawarte przez beneficjentów).

EuropeAid planuje stopniowe zmniejszanie stosunku działań w zakresie zarządzania do działań operacyjnych w związku z uzgodnieniem usprawnionych i uproszczonych przepisów dotyczących nowych instrumentów uwzględniających zmiany, których można się spodziewać wraz z przyjęciem zmienionego rozporządzenia finansowego. Główne korzyści płynące z powyższych kosztów zarządzania to możliwość realizacji celów polityki, wydajne i skuteczne wykorzystanie zasobów, a także realizacja szeroko zakrojonych, a zarazem opłacalnych środków zapobiegawczych i innych działań kontrolnych mających na celu zapewnienie zgodnego z prawem i prawidłowego wykorzystania funduszy.

Mimo że charakter i przedmiot działań w zakresie zarządzania i kontroli zgodności w odniesieniu do przewidzianej puli środków będą jeszcze przedmiotem dalszych udoskonaleń, poniesienie tych kosztów jest zasadniczo konieczne dla skutecznej i efektywnej realizacji celów tych instrumentów, przy ograniczeniu do minimum ryzyka wystąpienia niezgodności (błąd rezydualny poniżej 2 %). Ryzyko to jest o wiele mniejsze niż to, które wiązałoby się z usunięciem lub ograniczeniem kontroli wewnętrznych w obszarze, który charakteryzuje się bardzo wysokim ryzykiem.

3.           SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY

3.1.        Dział(y) wieloletnich ram finansowych i pozycja(pozycje) wydatków w budżecie, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ

· Istniejące pozycje w budżecie

Według działów wieloletnich ram finansowych i pozycji w budżecie

Dział wieloletnich ram finansowych || Pozycja w budżecie || Rodzaj środków || Wkład

Numer [Treść…......................................................….] || Zróżnicowane /niezróżnicowane[17]) || państw EFTA[18] || krajów kandydujących[19] || państw trzecich || w rozumieniu art. 18 ust. 1 lit. aa) rozporządzenia finansowego

Dział 4 – Globalny wymiar Europy || 19 01 04 08 – Instrument Finansowania Współpracy z Państwami i Terytoriami Uprzemysłowionymi oraz Innymi Państwami i Terytoriami o Wysokim Dochodzie – Wydatki na administrację i zarządzanie 19 05 01 – Współpraca z uprzemysłowionymi państwami trzecimi 19 05 02 – KEDO 19 05 03 – Projekt pilotażowy — Transatlantyckie metody podejmowania światowych wyzwań 19 09 03 – Współpraca niewchodząca w zakres oficjalnej pomocy rozwojowej (Ameryka Łacińska) 19 09 02 – Działanie przygotowawcze – Współpraca ze średniozamożnymi krajami w Ameryce Łacińskiej 19 10 04 – Współpraca niewchodząca w zakres oficjalnej pomocy rozwojowej (Azja, Azja Środkowa, Irak, Iran i Jemen) 19 10 01 03 – Działanie przygotowawcze – Wymiana biznesowa i naukowa z Indiami 19 10 01 04 – Działanie przygotowawcze – Wymiana biznesowa i naukowa z Chinami 19 10 01 05 – Działanie przygotowawcze – Współpraca ze średniozamożnymi krajami w Azji || Zróżnicowane || NIE || NIE || NIE || NIE

· Nowe pozycje w budżecie, o których utworzenie się wnioskuje

Dział wieloletnich ram finansowych || Pozycja w budżecie || Rodzaj środków || Wkład

Numer [treść …...…....................................................] || Zróżnicowane /niezróżnicowane || państw EFTA || krajów kandydujących || państw trzecich || w rozumieniu art. 18 ust. 1 lit. aa) rozporządzenia finansowego

Dział 4 – Globalny wymiar Europy || 19 01 04 08 – Instrument Partnerstwa (IP) – Wydatki na administrację i zarządzanie 19 05 01 - Współpraca z państwami trzecimi w ramach Instrumentu Partnerstwa 19 05 02 - Współpraca z uprzemysłowionymi państwami trzecimi – zakończenie poprzedniego programu 2007-2013 (uprzednio pozycja 19 05 01). Uwaga: Inne istniejące pozycje w budżecie w działach 19 09 i 19 10 zostaną utrzymane do zakończenia działań („p.m.” w przypadku środków na zobowiązania). || Zróżnicowane || NIE || NIE || NIE || NIE

3.2.        Szacunkowy wpływ na wydatki

3.2.1.     Synteza szacunkowego wpływu na wydatki

w mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

Dział wieloletnich ram finansowych: || Numer || Dział 4 – Globalny wymiar Europy ||

|| DG: FPI || 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 || OGÓŁEM

|| Ÿ Środki operacyjne (ceny bieżące indeksowane o 2% według cen z 2011 r.) || || || || || || || ||

|| 19 05 01 - Współpraca z państwami trzecimi w ramach Instrumentu Partnerstwa || Środki na zobowiązania || (1) || 128,853 || 135,586 || 143,670 || 153,001 || 163,782 || 176,106 || 188,812 || 1.089,710

|| Środki na płatności (a) || (2) || 27,753 || 68,486 || 110,870 || 143,201 || 152,182 || 162,506 || 174,112 || 839,110

|| Środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne[20] || || || || || || || ||

|| 19 01 04 08 – Instrument Partnerstwa (IP) – Wydatki na administrację i zarządzanie (b) || || (3) || 4,847 || 5,114 || 5,430 || 5,799 || 6,218 || 6,694 || 7,188 || 41,290

|| OGÓŁEM środki dla DG FPI || Środki na zobowiązania || =1+1a +3 || 133,700 || 140,700 || 149,100 || 158,800 || 170,000 || 182,800 || 196,000 || 1.131,000

|| Środki na płatności || =2+2a +3 || 32,600 || 73,600 || 116,300 || 149,000 || 158,400 || 169,200 || 181,300 || 880,400

a) Płatności na wydatki operacyjne zostały obliczone na podstawie znormalizowanego okresu realizacji projektu wynoszącego 4 lata w stosunku 20 %-30 %-30 %-20 %.

b) Na wydatki na wsparcie administracyjne przeznaczono kwotę równą 4 % łącznej puli środków.

Dział wieloletnich ram finansowych: || 5 || „Wydatki administracyjne” ||

|| || 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 || OGÓŁEM

|| DG: FPI ||

|| Ÿ Zasoby ludzkie || 3,227 || 3,195 || 3,163 || 3,131 || 3,131 || 3,131 || 3,131 || 22,111

|| Ÿ Pozostałe wydatki administracyjne || 0,150 || 0,153 || 0,156 || 0,159 || 0,163 || 0,166 || 0,169 || 1,116

|| OGÓŁEM DG FPI || Środki || 3,377 || 3,348 || 3,319 || 3,291 || 3,294 || 3,297 || 3,301 || 23,227

OGÓŁEM środki na DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych || (Środki na zobowiązania ogółem = środki na płatności ogółem) || 3,377 || 3,348 || 3,319 || 3,291 || 3,294 || 3,297 || 3,301 || 23,227

w mln EUR

|| || || 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018-2020 || OGÓŁEM

OGÓŁEM środki na DZIAŁY 1 do 5 wieloletnich ram finansowych || Środki na zobowiązania || 137,077 || 144,048 || 152,419 || 162,091 || 173,294 || 186,097 || 199,301 || 1.154,227

Środki na płatności || 35,977 || 76,948 || 119,619 || 152,291 || 161,694 || 172,497 || 184,601 || 903,627

3.2.2.     Szacunkowy wpływ na środki operacyjne

– ¨  Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania środków operacyjnych

– ý  Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania środków operacyjnych, jak określono poniżej:

Środki na zobowiązania w mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

|| Określić cele i realizacje ò || || || Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || OGÓŁEM

|| REALIZACJA

|| Rodzaj[21] || Średni koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba || Koszt || Liczba całkowita || Koszt całkowity

|| CEL SZCZEGÓŁOWY nr 1 Wdrażania zewnętrznego wymiaru strategii „Europa 2020”, dialog polityczny, wyzwania globalne || || || || || || || || || || || || || || || ||

|| Realizacja || || || || || || || || || || || || || || || || || ||

|| Realizacja || || || || || || || || || || || || || || || || || ||

|| Cel szczegółowy nr 1 - suma cząstkowa || || 70,861 || || 74,571 || || 79,023 || || 84,164 || || 90,100 || || 96,884 || || 103,880 || || 599,483

|| CEL SZCZEGÓŁOWY nr 2 Partnerstwa gospodarcze, współpraca biznesowa i regulacyjna || || || || || || || || || || || || || || || ||

|| Realizacja || || || || || || || || || || || || || || || || || ||

|| Cel szczegółowy nr 2 - suma cząstkowa || || 26,740 || || 28,140 || || 29,820 || || 31,760 || || 34,000 || || 36,560 || || 39,200 || || 226,220

|| CEL SZCZEGÓŁOWY nr 3 Dyplomacja publiczna, współpraca edukacyjna/akademicka i działania informacyjne || || || || || || || || || || || || || || || ||

|| Realizacja || || || || || || || || || || || || || || || || || ||

|| Cel szczegółowy nr 3 - suma cząstkowa || || 24,567 || || 25,840 || || 27,372 || || 29,137 || || 31,182 || || 33,522 || || 35,932 || || 207,452

|| Nieprzypisana rezerwa || || 6,685 || || 7,035 || || 7,455 || || 7,940 || || 8,500 || || 9,140 || || 9,800 || || 56,555

|| KOSZT OGÓŁEM || || 128,853 || || 135,586 || || 143,670 || || 153,001 || || 163,782 || || 176,106 || || 188,812 || || 1.089,710

UWAGA: podział koperty finansowej w kwocie 1 131 000 mln EUR według celów szczegółowych:

Cel nr 1: 53%

Cel nr 2: 20%

Cel nr 3: 18%

Nieprzypisana rezerwa: 5 % zostanie rozdysponowane pomiędzy 3 powyższe cele według potrzeb.

Przydział środków według realizacji nie jest stosowny ze względu na charakter instrumentu (brak znormalizowanej liczby realizacji, brak średnich kosztów).

3.2.3.     Szacunkowy wpływ na środki administracyjne

3.2.3.1.  Streszczenie

– ¨  Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych

– ý  Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych, jak określono poniżej:

w mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych || 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 || OGÓŁEM

Zasoby ludzkie || 3,227 || 3,195 || 3,163 || 3,131 || 3,131 || 3,131 || 3,131 || 22,111

Pozostałe wydatki administracyjne || 0,150 || 0,153 || 0,156 || 0,159 || 0,163 || 0,166 || 0,169 || 1,116

DZIAŁ 5 wieloletnich ram finansowych – suma cząstkowa || 3,377 || 3,348 || 3,319 || 3,291 || 3,294 || 3,297 || 3,301 || 23,227

Poza DZIAŁEM 5[22] wieloletnich ram finansowych || 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020 || OGÓŁEM

Zasoby ludzkie || 3,565 || 3,658 || 3,778 || 3,925 || 4,139 || 4,384 || 4,631 || 28,080

Inne wydatki administracyjne || 1,282 || 1,456 || 1,652 || 1,875 || 2,079 || 2,310 || 2,557 || 13,210

Poza DZIAŁEM 5 wieloletnich ram finansowych – suma cząstkowa || 4,847 || 5,114 || 5,430 || 5,799 || 6,218 || 6,694 || 7,188 || 41,290

OGÓŁEM || 8,224 || 8,462 || 8,750 || 9,090 || 9,512 || 9,991 || 10,489 || 64,517

3.2.3.2.  Szacowane zapotrzebowanie na zasoby ludzkie

– ¨  Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich

– ý  Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich, jak określono poniżej:

Wartości szacunkowe należy wyrazić w pełnych kwotach (lub najwyżej z dokładnością do jednego miejsca po przecinku)

|| || 2014 || 2015 || 2016 || 2017 || 2018 || 2019 || 2020

Ÿ Stanowiska przewidziane w planie zatrudnienia (stanowiska urzędników i pracowników zatrudnionych na czas określony) ||

|| XX 01 01 01 (w centrali i w biurach przedstawicielstw Komisji) || 17,4 || 17,3 || 17,1 || 16,9 || 16,9 || 16,9 || 16,9

|| XX 01 01 02 (w delegaturach) || || || || || || ||

|| XX 01 05 01 (pośrednie badania naukowe) || || || || || || ||

|| 10 01 05 01 (bezpośrednie badania naukowe) || || || || || || ||

|| Ÿ Personel zewnętrzny (w ekwiwalentach pełnego czasu pracy)[23] ||

|| XX 01 02 01 (AC, END, INT z globalnej koperty finansowej) || 13,0 || 12,9 || 12,8 || 12,6 || 12,6 || 12,6 || 12,6

|| 12,6XX 01 02 02 (AC, AL, END, INT i JED w delegaturach) || 2,0 || 1,9 || 1,9 || 1,9 || 1,9 || 1,9 || 1,9

|| 19 01 04 08 [24] || w centrali || || || || || || ||

|| w delegaturach || 39,4 || 40,4 || 41,8 || 43,4 || 45,7 || 48,4 || 51,2

|| XX 01 05 02 (AC, END, INT – pośrednie badania naukowe) || || || || || || ||

|| 10 01 05 02 (AC, END, INT - bezpośrednie badania naukowe) || || || || || || ||

|| Inna pozycja w budżecie (określić) || || || || || || ||

|| OGÓŁEM || 71,8 || 72,5 || 73,5 || 74,9 || 77,2 || 79,9 || 82,7

Zasoby ludzkie w dziale 5 odpowiadają liczbie pracowników koniecznych do zarządzania nowym instrumentem partnerstwa.

Obejmują one obecnych pracowników DG FPI zarządzających ICI, tj. 3,6 AD; 7 AST; 4,3 AC, 2 AL w Waszyngtonie = 17 EPC, a także dodatkowych pracowników, o których oddelegowanie złożono wniosek i których liczbę szacuje się na 4 AD, 3 AST, 9 AC = 16 EPC.

19 oznacza odpowiednią dziedzinę polityki lub odpowiedni tytuł w budżecie.

Potrzeby w zakresie zasobów ludzkich zostaną pokryte z zasobów DG już przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w świetle istniejących ograniczeń budżetowych.

Opis zadań do wykonania:

Urzędnicy i pracownicy zatrudnieni na czas określony || Zarządzanie programem i cyklem realizacji projektu

Personel zewnętrzny || Zarządzanie programem i cyklem realizacji projektu

3.2.4.     Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi

– xWniosek/inicjatywa jest zgodny(-a) z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014–2020.

– ¨  Wniosek/inicjatywa wymaga przeprogramowania odpowiedniego działu w wieloletnich ramach finansowych.

Należy wyjaśnić, na czym ma polegać przeprogramowanie, określając pozycje w budżecie, których ma ono dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty.

– ¨  Wniosek/inicjatywa wymaga zastosowania instrumentu elastyczności lub zmiany wieloletnich ram finansowych[25]

Należy wyjaśnić, który wariant jest konieczny, określając pozycje w budżecie, których ma on dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty.

3.2.5.     Udział osób trzecich w finansowaniu

– Wniosek/inicjatywa nie przewiduje współfinansowania ze strony osób trzecich

– Wniosek/inicjatywa przewiduje współfinansowanie szacowane zgodnie z poniższym:

Środki w mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

|| Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6) || Ogółem

Określić organ współfinansujący || || || || || || || ||

OGÓŁEM środki objęte współfinansowaniem || || || || || || || ||

3.3.        Szacunkowy wpływ na dochody

– ý  Wniosek/inicjatywa nie ma wpływu finansowego na dochody.

– ¨  Wniosek/inicjatywa ma wpływ finansowy określony poniżej:

– ¨         wpływ na zasoby własne

– ¨         wpływ na dochody różne

w mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

Pozycja w budżecie dotycząca dochodów || Środki zapisane w budżecie na bieżący rok budżetowy || Wpływ wniosku/inicjatywy[26]

Rok N || Rok N+1 || Rok N+2 || Rok N+3 || … wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (por. pkt 1.6)

Artykuł................. || || || || || || || ||

W przypadku wpływu na dochody różne, należy wskazać pozycję(-e) wydatków w budżecie, którą(-e) ten wpływ obejmie.

Należy określić metodę obliczania wpływu na dochody.

[1]               Stany Zjednoczone, Japonia, Kanada, Republika Korei, Australia i Nowa Zelandia); niektóre azjatyckie kraje i terytoria uprzemysłowione nieuwzględnione w wykazie państw odbiorców pomocy DAC (Singapur, Hongkong, Makao, Tajwan i Brunei) oraz kraje Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej (Bahrajn, Kuwejt, Oman, Katar, Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie) również nieuwzględnione w wykazie państw odbiorców oficjalnej pomocy rozwojowej DAC.

[2]               „Handel, wzrost i polityka światowa – POLITYKA HANDLOWA JAKO KLUCZOWY ELEMENT STRATEGII »EUROPA 2020«” (COM/2010/612) z 9.11.2010.

[3]               Tj. pokój i bezpieczeństwo, ograniczanie ubóstwa, pomoc humanitarna, inwestowanie w stabilność i wzrost w krajach w procesie rozszerzenia oraz krajach sąsiedzkich, podejmowanie globalnych wyzwań, propagowanie unijnych i międzynarodowych norm i wartości UE oraz wspieranie wzrostu i konkurencyjności za granicą.

[4]           „Polityka energetyczna UE: stosunki z partnerami spoza UE” COM(2011) 539 z 7.9.2011.

[5]               Dz.U. L …

[6]               Dz.U. L 405 z 30.12.2006.

[7]               „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” COM (2010) 2020.

[8]               COM/2011/500.

[9]               Dz.U. L 55 z 28.2.2011, ss. 13-18.

[10]             ABM: Activity Based Management: zarządzanie kosztami działań - ABB: Activity Based Budgeting: budżet zadaniowy.

[11]             O którym mowa w art. 49 ust. 6 lit. a) lub b) rozporządzenia finansowego.

[12]             Zob. ocena: „Intermediate evaluation of the Executive Training Programme in Japan and Korea”. Luty 2010 r. Deloitte Consulting.

[13]             Zob. ocena: http://www.eeas.europa.eu/eu-centres/docs/2010_evaluation_en.pdf

[14]             „Handel, wzrost i polityka światowa – POLITYKA HANDLOWA JAKO KLUCZOWY ELEMENT STRATEGII »EUROPA 2020«” (COM/2010/612) z 9.11.2010.

[15]             Wyjaśnienia dotyczące trybów zarządzania oraz odniesienia do rozporządzenia finansowego znajdują się na następującej stronie: http://www.cc.cec/budg/man/budgmanag/budgmanag_en.html

[16]             O którym mowa w art. 185 rozporządzenia finansowego.

[17]             Środki zróżnicowane/ środki niezróżnicowane

[18]             EFTA: Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu

[19]             Kraje kandydujące oraz w stosownych przypadkach potencjalne kraje kandydujące Bałkanów Zachodnich.

[20]             Wsparcie techniczne lub administracyjne oraz wydatki na wsparcie w zakresie wprowadzania w życie programów lub działań UE (dawne pozycje „BA”), pośrednie badania naukowe, bezpośrednie badania naukowe.

[21]             Realizacje odnoszą się do produktów i usług, które zostaną zapewnione (np. liczba sfinansowanych wymian studentów, liczba kilometrów zbudowanych dróg itp.).

[22]             Wsparcie techniczne lub administracyjne oraz wydatki na wsparcie w zakresie wprowadzania w życie programów lub działań UE (dawne pozycje „BA”), pośrednie badania naukowe, bezpośrednie badania naukowe.

[23]             AC= pracownik kontraktowy; INT= pracownik tymczasowy; JED= młodszy oddelegowany ekspert; AL= członek personelu miejscowego; END= oddelegowany ekspert krajowy;

[24]             W ramach pułapu na personel zewnętrzny ze środków operacyjnych (dawne pozycje „BA”).

[25]             Zob. pkt 19 i 24 porozumienia międzyinstytucjonalnego.

[26]             W przypadku tradycyjnych zasobów własnych (opłaty celne, opłaty wyrównawcze od cukru) należy wskazać kwoty netto, tzn. kwoty brutto po odliczeniu 25 % na poczet kosztów poboru.