52008PC0016

[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 23.1.2008

KOM(2008) 16 wersja ostateczna

2008/0013 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych

(przedstawiona przez Komisję) {KOM(2008) 30 wersja ostateczna}{SEK(2008) 52}{SEK(2008) 53}{SEK(2008) 85}

UZASADNIENIE

Wprowadzenie

W dniu 1 stycznia 2005 r. rozpoczął działanie europejski system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS). Stanowi on siłę napędową i jest „jednym z najważniejszych instrumentów”[1] polityki UE w dziedzinie klimatu, ponieważ umożliwia ograniczenie bezwzględnych wielkości emisji w ekonomiczny sposób.

W pierwszej fazie działania systemu EU ETS (lata 2005-2007) z powodzeniem wprowadzono wolny handel przydziałami emisji w UE, stworzono niezbędną infrastrukturę monitorowania, sprawozdawczości i kontroli, w tym rejestry, oraz zakończono z sukcesem dwa cykle wykonywania zobowiązań. System, na który przypada 67 % światowego rynku emisji CO2 pod względem objętości i 81 % pod względem wartości, stał się największym rynkiem emisji CO2 na świecie i siłą napędową światowego rynku kredytów z tytułu ograniczenia emisji[2], dzięki czemu dał impuls dla inwestycji w przedsięwzięcia służące redukcji emisji, poprzez które – za pośrednictwem projektów JI/CDM – z europejskim systemem handlu uprawnieniami do emisji połączone jest pośrednio 147 krajów.

Efekty pierwszej fazy działania systemu EU ETS z punktu widzenia środowiska mogłyby być większe, jednak były one ograniczone z powodu przyznania nadmiernie dużych przydziałów emisji w niektórych państwach członkowskich i niektórych sektorach, głównie z powodu konieczności oparcia się na przewidywaniach i braku zweryfikowanych danych na temat wielkości emisji. Po pojawieniu się tych danych nastąpiła szybka korekta rynkowych cen przydziałów, co w przekonywujący sposób dowodzi, że rynek emisji dwutlenku węgla działa.

W większości krajowych planów rozdzielania (NAP) opracowywanych przez państwa członkowskie w ramach drugiej fazy powielono zasady i mechanizmy, które spowodowały problemy w pierwszym okresie handlu uprawnieniami do emisji. Jednak dzięki dostępności zweryfikowanych danych na temat emisji oraz zgromadzonym doświadczeniom Komisja miała dużo większe możliwości zadbania o to, by krajowe plany rozdzielania skutkowały realnym obniżeniem emisji. Zatwierdzone decyzje w sprawie krajowych planów pokazują bezwzględną redukcję emisji o 6,5 % w porównaniu ze zweryfikowanym poziomem emisji z 2005 r., co daje pewność, że EU ETS, pomyślany jako system pułapów emisji i handlu ich przydziałami, przyniesie realne obniżenie poziomu emisji. Mimo to doświadczenia zebrane w pierwszym okresie oraz oceny krajowych planów rozdzielania w drugim okresie pokazują wyraźnie, że ogólne funkcjonowanie systemu EU ETS można poprawić pod wieloma względami.

Na podstawie tych informacji i wykonując zobowiązanie zapisane w art. 30 dyrektywy w sprawie systemu handlu przydziałami emisji[3] Komisja wydała w listopadzie 2006 r. komunikat zatytułowany „Tworzenie światowego rynku [dwutlenku] węgla – Sprawozdanie na mocy art. 30 dyrektywy 2003/87/WE”[4], w którym określiła główne obszary, jakie powinny zostać poddane przeglądowi z myślą o usprawnieniu działania systemu EU ETS.

W marcu 2007 r. Rada Europejska zatwierdziła jako cel Unii Europejskiej trzydziestoprocentową redukcję emisji gazów cieplarnianych do 2020 r., pod warunkiem zobowiązania się przez inne kraje rozwinięte do porównywalnego obniżenia emisji oraz przez bardziej zaawansowane gospodarczo kraje rozwijające się do wniesienia wkładu odpowiedniego do ich możliwości i zakresu odpowiedzialności. Rada przyjęła również osobne mocne zobowiązanie do obniżenia emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 20 % do 2020 r. niezależnie od wszelkich porozumień międzynarodowych. Rada Europejska potwierdziła także, że w dłuższej perspektywie, tj. do 2050 r., kraje rozwinięte powinny wspólnie ograniczyć swoje emisje o 60-80 % w stosunku do poziomu z 1990 r.[5]

W związku z tym, mając na uwadze potrzebę poprawy pewności i przewidywalności funkcjonowania systemu handlu emisjami, w dyrektywie należy przewidzieć możliwość dokonania automatycznych i przewidywalnych korekt po zawarciu przyszłego międzynarodowego porozumienia. Korekty te powinny skutkować zwiększeniem wkładu systemu EU ETS w realizację celu trzydziestoprocentowej redukcji i powinny dotyczyć mechanizmu rozdzielania uprawnień do emisji, dostosowania unijnego pułapu, wykorzystywania kredytów z tytułu projektów JI/CDM oraz ewentualnych innych rodzajów kredytów lub mechanizmów przewidzianych w takim porozumieniu.

W konkluzjach z dnia 20 lutego 2007 r. Rada podkreśliła unijne zobowiązanie do przekształcenia Europy w gospodarkę o wysokiej efektywności energetycznej i niskich emisjach gazów cieplarnianych. Rada wezwała również Komisję do „przedstawienia wniosków zawierających właściwe zachęty do podejmowania przyszłościowych decyzji inwestycyjnych zakładających niską emisję węgla”[6].

Wszystkie te aspekty zostały przedyskutowane na forum grupy roboczej ds. handlu uprawnieniami do emisji, działającej w ramach Europejskiego Programu dotyczącego Zmian Klimatycznych (ECCP), która odbyła cztery ośmiodniowe spotkania w okresie od marca do czerwca 2007 r. Wyniki tych spotkań stanowiły istotny wkład w przegląd dyrektywy w sprawie handlu przydziałami emisji[7]. Treść proponowanych poprawek do dyrektywy w sprawie handlu przydziałami emisji odzwierciedla trzy ogólne cele:

1. pełne wykorzystanie potencjału systemu EU ETS z punktu widzenia wkładu w realizację ogólnych zobowiązań UE dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych w ekonomicznie uzasadniony sposób;

2. udoskonalenie i poprawa działania systemu EU ETS na podstawie zgromadzonych doświadczeń;

3. wkład w przekształcenie Europy gospodarkę o niskich emisjach gazów cieplarnianych oraz stworzenie właściwych zachęt do podejmowania przyszłościowych decyzji inwestycyjnych zakładających niską emisję dwutlenku węgla poprzez wzmocnienie jasnego, niezniekształconego i długoterminowego sygnału cenowego dotyczącego emisji dwutlenku węgla.

Zakres

Usprawnienie działania i rozszerzenie zakresu systemu EU ETS…

Skodyfikowanie interpretacji pojęcia „instalacja spalania”, zawartej w drugim dokumencie Komisji zawierającym wytyczne w sprawie krajowych planów rozdzielania, rozwiązałoby problem niespójnego stosowania dyrektywy oraz w szerokim zakresie odzwierciedlałoby przyjęte przez Komisję podejście do oceny krajowych planów rozdzielania w drugim okresie. W połączeniu z jednoznaczną definicją „instalacji spalania”, obejmującą wszystkie stacjonarne urządzenia spalania, których eksploatacja powoduje uwalnianie gazów cieplarnianych, zapewniłoby to jasność prawną i techniczną niezbędną do spójnego stosowania dyrektywy. Uzupełnieniem tego powinien być szczegółowy wykaz rodzajów działalności, również zawarty w załączniku I do dyrektywy – to pozwoliłoby wyjaśnić, jakie procesy powodujące emisje wchodzą w zakres dyrektywy, ponieważ może to nie wynikać wystarczająco jasno z samej kodyfikacji interpretacji pojęcia „instalacja spalania”. W wykazie tym należy także uwzględnić nowe sektory i nowe gazy, niewchodzące obecnie w zakres stosowania systemu EU ETS (zob. niżej).

Rozszerzenie zakresu systemu EU ETS polegające na włączeniu do niego nowych sektorów i innych gazów zwiększyłoby skuteczność systemu z punktu widzenia ochrony środowiska oraz stworzyło nowe i poszerzyło istniejące możliwości ograniczania emisji, zwiększając tym samym potencjał redukcji emisji i potencjalnie zmniejszając związane z tym koszty.[8]

Poziom możliwych do osiągnięcia redukcji emisji ani ich koszt nie mogą stanowić bezwzględnego kryterium włączania określonych sektorów do systemu EU ETS ponieważ system ten obejmuje już pewne sektory, w których potencjał redukcji emisji jest być może ograniczony, ale w których znajdują się znaczne źródła emisji gazów cieplarnianych. Ważne jest również podkreślenie potrzeby przypisania emisjom gazów cieplarnianych wartości ekonomicznej. Należy to rozpatrywać w świetle nowych celów dotyczących obniżania emisji, ustanowionych przez Radę Europejską. Cele te zostaną osiągnięte jedynie wówczas, gdy dzięki niezbędnym sygnałom ekonomicznym wynikającym z jasnej i niezakłóconej ceny emisji dwutlenku węgla, mającej zastosowanie do jak największej liczby sektorów przemysłowych, uruchomione zostaną przyszłościowe inwestycje zakładające niskie emisje dwutlenku węgla.

Z tych powodów system EU ETS powinien obejmować emisje CO2 pochodzące z przemysłu petrochemicznego oraz z produkcji amoniaku i aluminium. To samo dotyczy emisji N2O pochodzących z produkcji kwasu azotowego, adypinowego i glioksylowego oraz emisji perfluorowęglowodorów (PFC) z sektora aluminium – wszystkie te emisje można mierzyć i kontrolować z wystarczającą dokładnością.

Włączenie tych sektorów i gazów przyniosłoby według wstępnych szacunków rozszerzenie zakresu systemu EU ETS o maksymalnie 100 mln ton CO2, co odpowiada 4,6 % przydziałów w ramach drugiej fazy. W połączeniu z uściśleniem zakresu stosowania systemu EU ETS dzięki skodyfikowaniu interpretacji pojęcia „instalacja spalania” przyniosłoby to ogólne poszerzenie zakresu systemu o maksymalnie ok. 140-150 mln ton CO2, czyli o od 6,6 do 7,1 % w porównaniu do przydziałów w ramach drugiej fazy.[9]

System handlu uprawnieniami do emisji powinien zostać rozciągnięty jedynie na te emisje, w odniesieniu do których można prowadzić monitorowanie, sprawozdawczość i kontrole z taką samą dokładnością, jak w przypadku aktualnych wymogów w tym zakresie wynikających z obowiązującej dyrektywy. Taka możliwość istnieje w przypadku transportu morskiego, którego nie uwzględniono w niniejszym wniosku, ale który może zostać włączony na późniejszym etapie po przeprowadzeniu pełnej odnośnej oceny skutków. Natomiast nie ma tej możliwości w przypadku emisji pochodzących z rolnictwa i leśnictwa, chociaż w systemie EU ETS spalanie biomasy jest uznawane za neutralne pod względem emisji. Parlament Europejski i Rada zatwierdziły przeznaczanie przychodów z licytacji przydziałów emisji w ramach systemu EU ETS na cele obniżania emisji, w szczególności poprzez zapobieganie wylesianiu.[10]

Poza tym rozszerzenie zakresu stosowania systemu ułatwi również przyznana Komisji możliwość zezwalania państwom członkowskim – w drodze zatwierdzania wniosków o jednostronne włączenie dodatkowych rodzajów działalności i innych gazów, niewymienionych w załączniku I do dyrektywy – na włączanie do systemu takich dodatkowych działań i gazów.

…oraz możliwości obniżenia jego ogólnych kosztów poprzez dopuszczenie alternatywnych rozwiązań dla małych źródeł emisji…

Udział małych i dużych źródeł emisji w ogólnej liczbie emisji objętych systemem EU ETS jest nierówny – 7 % największych instalacji odpowiada za 60 % łącznych emisji, podczas gdy 1400 najmniejszych instalacji (ok. 14 %) jedynie za 0,14 % łącznych emisji. Z tego powodu wkład małych instalacji w redukcję emisji jest mniej efektywny pod względem kosztów niż mógłby być. Stosowany obecnie próg 20 MW nominalnej mocy cieplnej instalacji spalania zostanie utrzymany, jednak powinien on zostać uzupełniony progiem emisji wynoszącym 10 000 ton CO2 rocznie (z wyłączeniem emisji pochodzących z biomasy) pod warunkiem nieprzekroczenia progu 25 MW nominalnej mocy cieplnej. Oznacza to, że instalacje spalania o nominalnej mocy cieplnej większej niż 20 MW ale mniejszej niż 25 MW, których roczne emisje nie przekroczyły 10 000 ton dwutlenku węgla w żadnym z trzech lat poprzedzających rok stosowania, mogą zostać wyłączone z systemu EU ETS pod warunkiem, że:

1. dla zapewnienia sprawiedliwości i zapobieżenia zakłóceniom rynku wewnętrznego wprowadzone zostaną środki (np. podatkowe), które zapewnią równoważny wkład instalacji wyłączonych z systemu w realizację ogólnych celów redukcji emisji;

2. państwa członkowskie będą każdorazowo składać do Komisji wnioski dotyczące wyłączenia instalacji, kontynuowania takiego środka oraz jego monitorowania, a Komisja nie wyrazi sprzeciwu w ciągu sześciu miesięcy.

Próg 10 000 ton dwutlenku węgla zapewnia względnie najwyższe oszczędności kosztów administracyjnych przypadające na każdą tonę (potencjalnie) wyłączoną z systemu. Umożliwiłby on zmniejszenie kosztów administracyjnych w ramach systemu EU ETS o kwotę rzędu 4,2 EUR za każdą wyłączoną tonę, przy nieznanej wysokości kosztów administracyjnych związanych ze stosowaniem równoważnych środków. Z wyłączenia mogłoby skorzystać ok. 4200 instalacji odpowiadających za 0,70 % łącznych emisji w systemie EU ETS.

Zmiana reguł dotyczących agregacji zgodnie z drugim dokumentem Komisji zawierającym wytyczne, skutkująca wyłączeniem z zakresu przepisów dotyczących agregacji instalacji o nominalnej mocy cieplnej niższej niż 3 MW, może według wstępnych szacunków doprowadzić do wyłączenia kolejnych 800 bardzo małych instalacji objętych obecnie systemem.

… i nowe możliwości w zakresie wychwytywania i składowania dwutlenku węgla…

Mając na uwadze długoterminowy potencjał redukcji emisji w drodze wychwytywania i składowania dwutlenku węgla, do czasu wejścia w życie dyrektywy xx/2008/WE w sprawie geologicznego składowania dwutlenku węgla instalacje podejmujące wychwytywanie, transport i geologiczne składowanie gazów cieplarnianych powinny być uwzględnione w systemie wspólnotowym. Wprawdzie art. 24 zapewnia odpowiednie ramy prawne dla jednostronnego włączania takich instalacji do systemu do czasu wejścia w życie wspomnianej dyrektywy, jednak w celu zapewnienia jasności należy wyraźnie wymienić działania dotyczące wychwytywania, transportu i geologicznego składowania gazów cieplarnianych w załączniku I do dyrektywy.

Aby zapewnić niezbędne zachęty do geologicznego składowania emisji nie należy wprowadzać konieczności zwracania przydziałów na emisje, które są składowane. Jednocześnie jednak nie należy wydawać nieodpłatnych przydziałów na emisje gazów cieplarnianych, które są wychwytywane, transportowanie i składowane.

…przy zachowaniu innych środków dotyczących transportu.

Ilość emisji gazów cieplarnianych pochodzących z transportu drogowego i morskiego stale wzrasta, jednak przed podjęciem przez Komisję decyzji w sprawie tego, czy handel uprawnieniami do emisji jest najlepszym sposobem rozwiązania tego problemu, konieczne jest przeprowadzenie bardziej szczegółowej analizy obejmującej kompleksową analizę kosztów i korzyści. Z tego powodu emisje z transportu drogowego i morskiego nie wchodzą w zakres niniejszego wniosku.

Monitorowanie, sprawozdawczość i kontrola

Ulepszenie reguł dotyczących monitorowania i sprawozdawczości…

Dotychczasowe doświadczenia dotyczące monitorowania i sprawozdawczości pokazują, że praktyki poszczególnych państw członkowskich w tym zakresie w pewnym stopniu różnią się od siebie. W celu poprawy ogólnej skuteczności systemu monitorowania i sprawozdawczości w całej UE należy zastąpić obecne wytyczne rozporządzeniem przyjętym w procedurze komitologii.

…oraz zharmonizowanie reguł w zakresie kontroli i akredytacji…

Obecna dyrektywa wraz z załącznikami reguluje jedynie niektóre podstawowe wymogi i aspekty dotyczące procesu kontroli. Skutkiem tego są rozbieżności w praktykach kontrolnych poszczególnych państw członkowskich, przez co praktyki te nie zapewniają równych warunków działania niezbędnych dla zachowania ogólnej wiarygodności kontroli. W celu zagwarantowania określonego poziomu jakości procesu kontroli należałoby określić wspólne wymogi dotyczące kontroli w rozporządzeniu przyjętym w procedurze komitologii, przy czym jednocześnie należy przewidzieć możliwość wprowadzania dalszych ulepszeń w drodze poprawek do załączników IV i V do dyrektywy.

Rozporządzenie powinno również umożliwiać ogólnowspólnotową akredytację kontrolerów z korzyścią dla rynku wewnętrznego.

…i aktualizacja przepisów dotyczących przestrzegania dyrektywy…

Kary za przekroczenie emisji powinny być indeksowane według rocznej stopy inflacji w strefie euro, dzięki czemu pozostaną wystarczająco wysokie aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie rynku. Dzięki takiemu zapisowi obecny przepis zachowałby odstraszający skutek bez konieczności częstego dokonywania jego przeglądu.

…jako sposób na zwiększenie zaufania do systemu EU ETS i jego wiarygodności…

Monitorowanie, sprawozdawczość i kontrole mają zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania i ogólnej wiarygodności systemu EU ETS, zarówno w EU, jak i poza jej granicami. Jego skuteczność z punktu widzenia ochrony środowiska i wiarygodność, a co za tym idzie, ogólna reputacja i poziom jego akceptacji, zależą w dużej mierze od sprawności, niezawodności i wiarygodności systemu monitorowania, sprawozdawczości i kontroli, który powinien zapewniać wystarczającą dokładność danych na temat emisji z każdej instalacji objętej systemem.

Z tego powodu Komisja uważa, że potencjalny wzrost kosztów administracyjnych w krótkim okresie, wynikający z przyjęcia rozporządzenia, jest uzasadniony, ponieważ koszty administracyjne w dłuższej perspektywie będą znacznie niższe. Oprócz tego rozwiązanie to zwiększyłoby poziom pewności, przejrzystości i wiarygodności informacji na temat faktycznych wielkości emisji, zwiększając tym samy zaufanie rynku do systemu. Oczekuje się, że w dłuższej perspektywie, kiedy narzędzia elektroniczne zaczną odgrywać większą rolę, korzyści te w znacznej mierze zrównoważą wszelki krótkoterminowy wzrost kosztów administracyjnych i w rzeczywistości spowodują obniżenie ogólnych kosztów ponoszonych z tytułu monitorowania, sprawozdawczości i kontroli przez operatorów i władze krajowe.

… dzięki prostemu i niezawodnemu systemowi rejestrów.

Podmioty we Wspólnocie muszą mieć możliwość przekazywania przydziałów bez żadnych ograniczeń. Z tego powodu, a także z uwagi na ryzyko techniczne, polityczne i administracyjne związane z funkcjonowaniem obecnego systemu rejestrów oraz brak pewności co do opracowania w przyszłości systemu rejestrów ONZ, od dnia 1 stycznia 2013 r. przydziały wydawane w ramach systemu EU ETS powinny być zapisywane w rejestrze wspólnotowym. Jest to konieczne nie tylko z uwagi na potrzebę uproszczenia systemu, ale także jako rozwiązanie umożliwiające powiązanie systemu EU ETS z innymi systemami handlu emisjami w krajach trzecich i innych jednostkach administracyjnych.

Dalsza harmonizacja i zwiększenie przewidywalności systemu

Unijny pułap gwarantujący realizację celu redukcji emisji o 20 % i liniowa redukcja zapewniająca przewidywalność w długiej perspektywie…

System oparty na pułapach ustalanych na szczeblu krajowym nie daje wystarczającej gwarancji osiągnięcia celów redukcji emisji zatwierdzonych przez Radę Europejską w marcu 2007 r. Poza tym jest mało prawdopodobne, by taki system doprowadził do ograniczenia kosztu redukcji emisji to najniższego możliwego poziomu. Dlatego z myślą o realizacji wyznaczonych celów w dyrektywie należy określić ogólnounijny pułap.

Zapewni on długoterminową perspektywę i zwiększy poziom przewidywalności, co jest niezbędne dla długoterminowych inwestycji w skuteczne obniżanie emisji. Cel ten można najlepiej osiągnąć przy ośmioletnim okresie handlu trwającym do 2020 r. z liniowo obniżanym pułapem oraz ścieżką redukcji wykraczającą poza 2020 r. i stanowiącą dzięki temu jasny sygnał dla inwestorów.

Wysokość unijnego pułapu dla systemu EU ETS musi być efektywna pod względem kosztów i spójna ze zobowiązaniem UE do obniżenia emisji łącznie o 20 % do 2020 r. Zgodnie z tą zasadą współczynnik liniowej redukcji wynosi 1,74 % rocznie, co daje redukcję o 21 % w porównaniu do wielkości emisji zgłoszonych w 2005 r. Ścieżkę tę wyliczono przyjmując za punkt wyjścia wartość – w połowie okresu 2008-2012 – średniej łącznej liczby przydziałów wydawanych rocznie przez państwa członkowskie na podstawie decyzji Komisji w sprawie krajowych planów rozdzielania przyjmowanych przez państwa członkowskie w latach 2008-2012.

… licytacje jako podstawowy sposób przyznawania uprawnień do emisji pod warunkiem podjęcia działań zapobiegających „wyciekom emisji”…

Licytacje są najlepszym sposobem zapewnienia wydajności, przejrzystości i prostoty systemu EU ETS, a jednocześnie pozwalają uniknąć niepożądanych skutków rozdzielania przydziałów emisji. Są one także najbardziej zgodne z zasadą „zanieczyszczający płaci” i nagradzają wczesne podejmowanie działań w celu ograniczenia emisji. Z tych powodów licytacje powinny być podstawowym sposobem dzielenia przydziałów emisji. Wysiłek podejmowany przez europejską gospodarkę w celu zrealizowania celów redukcji emisji gazów cieplarnianych na 2020 r. będzie większy niż wysiłek wymagany obecnie w związku z celami na 2012 r., dlatego przy braku porównywalnych ograniczeń nakładanych na przemysł w państwach trzecich może powstać ryzyko „wycieków emisji”, tj. przenoszenia działalności wiążącej się z emisjami gazów cieplarnianych z UE do krajów trzecich, co może doprowadzić do wzrostu globalnej wielkości emisji.

W związku z tym w sektorach elektroenergetycznym oraz wychwytywania i składowania dwutlenku węgla sprzedaż przydziałów wyłącznie w drodze licytacji powinna stać się regułą poczynając od 2013 r., z uwzględnieniem zdolności tych sektorów do przeniesienia na swoich klientów kosztów związanych z zakupem przydziałów. Jednocześnie aby stworzyć zachęty do bardziej wydajnego produkowania energii elektrycznej, jej producentom można by przyznawać nieodpłatnie przydziały z tytułu ciepła dostarczonego do sieci ciepłowniczych i obiektów przemysłowych.

W innych sektorach właściwym rozwiązaniem jest stopniowe przejście na sprzedaż w drodze licytacji, w którym punktem wyjścia jest nieodpłatny przydział na poziomie 80 % udziału danego sektora w łącznej liczbie wydawanych przydziałów, zmniejszany następnie co roku o taką samą liczbę przydziałów aż do osiągnięcia zerowego poziomu nieodpłatnych przydziałów w 2020 r.

Jeżeli inne kraje rozwinięte oraz inne kraje emitujące duże ilości gazów cieplarnianych nie przystąpią do międzynarodowego porozumienia zakładającego ograniczenie globalnego wzrostu temperatury do 2°C, niektóre energochłonne sektory i podsektory we Wspólnocie podlegające międzynarodowej konkurencji mogą być narażone na ryzyko „wycieków emisji”. Mogłoby to osłabić korzyści oraz integralny wpływ na środowisko płynące z działań Wspólnoty. Europejski przemysł powinien otrzymać jasne zobowiązanie ze strony Wspólnoty, że podejmie ona niezbędne działania. Najpóźniej do czerwca 2011 r. Komisja dokona przeglądu sytuacji, przeprowadzi konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi partnerami społecznymi oraz, uwzględniając wynik międzynarodowych negocjacji, przedłoży sprawozdanie, któremu towarzyszyć będą właściwe wnioski. W tym kontekście do 30 czerwca 2010 r. Komisja wskaże energochłonne sektory i podsektory, których z dużym prawdopodobieństwem może dotyczyć ryzyko „wycieków emisji”. Przeprowadzana przez Komisję analiza opierać się będzie na ocenie niemożliwości wliczenia niezbędnych kosztów przydziałów emisji w cenę produktu bez znacznej utraty udziałów w rynku na rzecz instalacji znajdujących się poza Unią, które nie podejmują porównywalnych działań w celu ograniczenia emisji. Energochłonne branże przemysłu, które zostaną uznane za narażone na znaczne ryzyko „wycieków emisji”, mogłyby otrzymywać nieodpłatnie do 100 % przydziałów; innym rozwiązaniem mogłoby być wprowadzenie systemu wyrównawczego, dzięki któremu instalacje we Wspólnocie narażone na takie ryzyko działałyby w warunkach porównywalnych do warunków działania instalacji z krajów trzecich. System ten mógłby nakładać na importerów wymogi nie mniej korzystne niż wymogi mające zastosowanie do instalacji w Unii Europejskiej, np. wymóg zrzekania się przydziałów. Wszelkie podejmowane działania będą musiały pozostawać w zgodności z zasadami UNFCCC, w szczególności z zasadą wspólnej, choć zróżnicowanej, odpowiedzialności poszczególnych krajów odpowiadającej ich możliwościom, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji najmniej rozwiniętych krajów. Będą one także musiały być zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty, w tym z porozumieniem WTO.

Ogółem szacuje się, że w 2013 r. w drodze licytacji sprzedawane będą co najmniej dwie trzecie łącznej liczby przydziałów emisji.

Dyrektywa określa udziały w łącznej liczbie przydziałów emisji, które państwa członkowskie będą sprzedawać w drodze licytacji. Wniosek przewiduje, że 90 % łącznej liczby przydziałów przeznaczonych do sprzedaży w drodze licytacji zostanie rozdystrybuowane stosownie do względnych udziałów w poziomie emisji w 2005 r. w systemie EU ETS.[11] ZW interesie sprawiedliwości i solidarności, a także biorąc pod uwagę indywidualną sytuację poszczególnych krajów, należy dokonać redystrybucji 10 % łącznej liczby przydziałów przeznaczonych do sprzedaży w drodze licytacji należących do państw, w których średni dochód per capita przekracza o ponad 20 % unijną średnią. W największym stopniu powinny z tego skorzystać państwa o niskim dochodzie per capita i dobrych perspektywach wzrostu.

Sprzedaż przydziałów w drodze licytacji nie powinna powodować zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym ani zakłóceń na rynku przydziałów emisji. Z tego powodu w dyrektywie zawarto podstawę prawną dla rozporządzenia w sprawie planowania i przeprowadzania licytacji.

Licytacje przyniosą znaczne przychody. Zgodnie z zasadą ostrożności zapisaną w art. 174 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, określony procentowy udział w przychodach ze sprzedaży przydziałów emisji w drodze licytacji powinien być przeznaczony na obniżanie emisji gazów cieplarnianych, dostosowywanie się do skutków zmian klimatu, finansowanie działalności badawczo-rozwojowej w dziedzinie redukcji emisji, rozwój energetyki odnawialnej w celu spełnienia celu UE jakim jest osiągnięcie dwudziestoprocentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych do 2020 r., wychwytywanie i geologiczne składowanie gazów cieplarnianych, wkład w Globalny Fundusz Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej, środki zapobiegające wylesianiu i ułatwiające dostosowania w krajach rozwijających się oraz rozwiązywanie problemów społecznych takich jak wpływ ewentualnych podwyżek cen energii elektrycznej na grupy o średnich i niskich dochodach.

W grudniu 2006 r. Komisja przedstawiła wniosek legislacyjny dotyczący ograniczenia wpływu lotnictwa na klimat poprzez objęcie emisji dwutlenku węgla pochodzących z lotnictwa wspólnotowym systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych. Komisja w ocenie skutków stwierdziła jasno, iż oczekuje się, że sektor lotnictwa będzie miał możliwość przenoszenia kosztów uczestnictwa w systemie na klientów w znacznym lub całkowitym stopniu, ale nie zajęła stanowiska w sprawie odpowiedniego procentowego udziału uprawnień do emisji, które powinny być sprzedawane w drodze licytacji po 2012 r., stwierdzając jedynie, że w dalszych okresach procentowy udział przydziałów sprzedawanych w drodze licytacji powinien być określany z uwzględnieniem wyników ogólnego przeglądu niniejszej dyrektywy. Przegląd został obecnie zakończony. Lotnictwo powinno być traktowane tak samo jak inne branże, które przejściowo otrzymują bezpłatne przydziały, a nie jak producenci energii elektrycznej, co oznacza, że w 2013 r. 80 % przydziałów powinno zostać przyznane nieodpłatnie, a następnie ta wartość procentowa powinna być corocznie zmniejszana liniowo aż do osiągnięcia zerowego poziomu bezpłatnych przydziałów w 2020 r. Wspólnota i państwa członkowskie powinny kontynuować starania dotyczące zawarcia porozumienia w sprawie globalnych środków ograniczających emisje gazów cieplarnianych pochodzące z sektora lotnictwa.

…zastosowanie wspólnotowych reguł do wszelkich bezpłatnych przydziałów przyznawanych w okresie przejściowym, również w odniesieniu do nowych operatorów…

Aby zapobiec zakłóceniom konkurencji należy wprowadzić przejściowe przyznawanie bezpłatnych przydziałów emisji zgodnie ze zharmonizowanymi zasadami wspólnotowymi. W zasadach tych należy uwzględnić najbardziej energooszczędne technologie i technologie o najniższych emisjach gazów cieplarnianych, substytuty, alternatywne procesy produkcyjne, zastosowanie biomasy oraz wychwytywanie i składowanie gazów cieplarnianych. W zasadach tych należy unikać fałszywych zachęt skłaniających do zwiększania emisji.

Zamknięte instalacje nie będą otrzymywać żadnych bezpłatnych przydziałów. Wniosek przewiduje stworzenie wspólnotowej rezerwy dla nowych operatorów. Przydziały z tej rezerwy powinny być przyznawane zgodnie z zasadami mającymi zastosowanie do przyznawania przydziałów dla istniejących instalacji.

POWIąZANIE Z SYSTEMAMI HANDLU UPRAWNIENIAMI DO EMISJI W KRAJACH TRZECICH ORAZ WłAśCIWE śRODKI UMOżLIWIAJąCE OBJęCIE SYSTEMEM KRAJÓW ROZWIJAJąCYCH SIę ORAZ PAńSTW BęDąCYCH W OKRESIE TRANSFORMACJI GOSPODARCZEJ

Powiązanie z innymi systemami handlu uprawnieniami do emisji w celu stworzenia globalnego rynku dwutlenku węgla…

System EU ETS powinien umożliwiać powiązania z innymi obowiązkowymi systemami handlu uprawnieniami do emisji nakładającymi pułapy bezwzględnych wielkości emisji w krajach trzecich i innych jednostkach administracyjnych poprzez ustalenia i porozumienia przewidujące wzajemne uznawanie przydziałów emisji pomiędzy systemem EU ETS a innymi powiązanymi z nim systemami handlu.

Zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z marca 2007 r. Unia Europejska będzie zobowiązana do obniżenia swoich emisji gazów cieplarnianych o 30 % w przypadku zawarcia porozumienia międzynarodowego. Warunki takiego porozumienia będą miały wpływ na łączną liczbę przydziałów emisji dostępnych w systemie EU ETS w przypadku jego powiązania z innymi systemami handlu przydziałami emisji. Z tego powodu należy przewidzieć zapisy, które umożliwią niezbędne korekty w tych przypadkach, w których będzie to potrzebne i właściwe.

…który istnieje już w postaci kredytów projektowych, ale wymaga zharmonizowania…

Kredyty projektowe umożliwiają operatorom z UE spełnienie swoich zobowiązań w ramach systemu EU ETS poprzez inwestycje w projekty ograniczające emisje poza UE. Może to być zachętą do zawarcia międzynarodowego porozumienia przez państwa, a dla przedsiębiorstw sposobem na wypełnienie swoich zobowiązań w ekonomiczny sposób w krótkoterminowej perspektywie.

Zgodnie z warunkami drugiej fazy, do systemu mogą zostać wprowadzone kredyty odpowiadające ok. 1400 milionów ton, co daje roczną średnią w wysokości 280 milionów ton. W porównaniu z emisjami z 2005 r., szacunkowy pułap drugiej fazy stanowi redukcję o ok. 130 mln ton. Gdyby operatorzy mieli w pełni wykorzystać kredyty, osiągnięto by niewielkie redukcje wewnątrz Wspólnoty, a w skrajnym przypadku emisje w ramach EU ETS mogłyby nawet wzrosnąć, co utrudniłoby osiągnięcie ogólnych unijnych celów redukcji na 2020 r. Z tego powodu kredyty CDM w maksymalnej wysokości odpowiadającej pozostałej części kredytów dopuszczonych w ramach drugiego okresu handlu (2008-2012) powinny zostać dopuszczone w trzecim okresie handlu. W związku z tym operatorzy powinni mieć pewność co do możliwości wykorzystania ich po 2012 r., którą można uzyskać nakładając na państwa członkowskie wymóg umożliwienia operatorom wymiany niektórych kredytów CER przyznanych z tytułu redukcji emisji osiągniętych przed 2012 r. na kredyty ważne w okresie po 2012 r. To samo powinno mieć zastosowanie do wysokiej jakości jednostek CER wydanych z tytułu redukcji emisji dokonywanych w 2013 r. i później w ramach projektów rozpoczętych przed 2013 r.

Aby zapewnić równe warunki konkurencji we Wspólnocie należy zharmonizować korzystanie z kredytów przez operatorów w ramach wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji. Po zawarciu przez Wspólnotę zadowalającego porozumienia międzynarodowego dostęp do kredytów z tytułu projektów w krajach trzecich powinien zostać zwiększony odpowiednio do wzrostu wartości redukcji emisji, jakie mają zostać osiągnięte w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (z 20 % do 30 %). W przypadku braku takiego porozumienia umożliwienie dalszego korzystania z kredytów CER podważyłoby zachętę do obniżania emisji i utrudniło osiągnięcie celów EU dotyczących zwiększenia udziału energii ze źródeł odnawialnych.

Chociaż kredyty ERU nie będą mogły mieć zastosowania do redukcji emisji po 2012 r. dopóki nie wejdzie w życie przyszłe międzynarodowe porozumienie dotyczące zmian klimatu, projekty, w ramach których wcześniej wygenerowano kredyty ERU, mogłyby być w dalszym ciągu uznawane na podstawie dwustronnych lub wielostronnych umów z krajami trzecimi. Po osiągnięciu międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu w systemie EU ETS akceptowane będą wyłącznie kredyty CDM pochodzące z tych krajów trzecich, które ratyfikowały porozumienie. Należy uwzględnić przepisy zniechęcające przedsiębiorstwa do „pasożytowania” w państwach, które nie zawarły międzynarodowego porozumienia, przy czym nie dotyczy to przedsiębiorstw mieszczących się w krajach trzecich lub innych jednostkach administracyjnych powiązanych z unijnym systemem handlu emisjami.

Stosowanie kredytów CER powinno być spójne z unijnymi celami zapewnienia dwudziestoprocentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych do 2020 r. oraz racjonalizacji zużycia energii, innowacji i rozwoju technologicznego. W tych przypadkach, w których jest to zgodne z realizacją tych celów, należy przewidzieć możliwość zawierania umów z krajami trzecimi w celu uruchomienia w nich inwestycji, które przyniosą realne dodatkowe redukcje emisji gazów cieplarnianych jednocześnie stanowiąc zachętę do innowacji dla przedsiębiorstw europejskich oraz stymulując rozwój technologiczny w tych krajach. Umowy takie mogą być ratyfikowane przez więcej niż jeden kraj.

W przypadku projektów redukujących emisje gazów cieplarnianych we Wspólnocie powinno być możliwe przyznawanie przydziałów, pod warunkiem, że spełnione będą określone warunki niezbędne dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemu EU ETS. Warunki te powinny dotyczyć przyjęcia zharmonizowanych zasad regulujących takie projekty na poziomie Wspólnoty, wykluczenia dwukrotnego naliczania redukcji emisji oraz wszelkich ograniczeń zakresu wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji, a także podejmowania innych środków politycznych w celu redukcji emisji niewchodzących w zakres systemu EU ETS. Ponadto projekty nie mogą powodować dużych obciążeń administracyjnych, natomiast powinny opierać się na prostych i łatwych do zarządzania zasadach.

Wejście w życie

Po wejściu w życie niniejszego wniosku zostanie zniesiony wymóg składania krajowych planów rozdzielania. W przypadku opóźnienia jego wejścia w życie, państwa członkowskie będą w ramach obecnie obowiązującego systemu EU ETS zobowiązane do sporządzenia i przedłożenia krajowych planów rozdzielania na lata 2013-2017 do czerwca 2011 r. Obecna dyrektywa zezwala na sprzedaż wszystkich przydziałów w drodze licytacji od 2013 r. Przydziały bezpłatne stanowiłyby pomoc państwa, która musi być uzasadniona zgodnie z art. 87 i 88 Traktatu WE. Mając na względzie zwiększenie pewności i przewidywalności Komisja uważa na obecnym etapie, że krajowe plany rozdzielania będą akceptowane jedynie jeżeli przewidziana w nich łączna ilość emisji będzie zmniejszana przynajmniej zgodnie z niniejszym wnioskiem, a zaproponowana liczba bezpłatnych przydziałów nie przekroczy liczby zapisanej w niniejszym wniosku lub obliczonej na jego podstawie.

2008/0013 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych (Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji[12],

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[13],

uwzględniając opinię Komitetu Regionów[14],

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu[15],

a także mając na uwadze, co następuje:

3. Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE[16] ustanowiła wspólnotowy system handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, który służy wspieraniu redukcji emisji gazów cieplarnianych w sposób opłacalny i ekonomiczny.

4. Podstawowym celem Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, która została zatwierdzona w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 94/69/WE z dnia 15 grudnia 1993 r. dotyczącą zawarcia Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC)[17], jest osiągnięcie stabilizacji stężeń gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie pozwalającym zapobiec groźnej antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny. Jeśli cel ten ma zostać osiągnięty, wzrost średniej rocznej temperatury na powierzchni Ziemi w skali światowej nie powinien przekroczyć 2 °C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej. Najnowsze sprawozdanie z oceny[18] przygotowane przez Międzyrządowy Zespół do spraw Zmiany Klimatu (IPCC) pokazuje, że osiągnięcie powyższego celu wymaga, by rok 2020 był ostatnim rokiem wzrostu emisji gazów cieplarnianych w skali światowej. Oznacza to konieczność zwiększenia wysiłków ze strony Wspólnoty oraz szybkiego włączenia krajów rozwiniętych w proces redukcji emisji, a także zachęcenia do udziału w nim krajów rozwijających się.

5. Rada Europejska[19] zdecydowanie zobowiązała się do zmniejszenia do 2020 r. łącznych emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie o co najmniej 20 % w stosunku do poziomu z 1990 r., a nawet o 30 % pod warunkiem, że inne kraje rozwinięte zobowiążą się do porównywalnego obniżenia emisji, a bardziej zaawansowane gospodarczo kraje rozwijające się wniosą odpowiedni wkład na miarę swych zobowiązań i odnośnych możliwości. Do roku 2050 światowa emisja gazów cieplarnianych powinna zostać zmniejszona o co najmniej 50 % w stosunku do poziomu z 1990 r. Do osiągnięcia takiego stopnia redukcji powinny przyczynić się wszystkie gałęzie gospodarki.

6. Działania na rzecz osiągnięcia powyższych celów długoterminowych wymagają jasnego określenia harmonogramu redukcji emisji pochodzących z instalacji objętych wspólnotowym systemem handlu przydziałami emisji. Aby w ekonomicznie uzasadniony sposób zrealizować zobowiązanie Wspólnoty do redukcji emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 20 % w stosunku do poziomu z 1990 r., należy do roku 2020 r. obniżyć liczbę uprawnień do emisji przydzielonych w odniesieniu do tych instalacji o 21 % w stosunku od poziomu emisji z tych instalacji w roku 2005.

7. Celem zwiększenia pewności i przewidywalności systemu wspólnotowego należy ustanowić przepisy umożliwiające zwiększenie wkładu tego systemu w osiągnięcie łącznej redukcji o więcej niż 20 %, w szczególności w związku z wyznaczonym przez Radę Europejską celem w postaci zmniejszenia emisji o 30 % do roku 2020, które zdaniem naukowców uważane jest za konieczne do uniknięcia groźnych zmian klimatu.

8. Po przystąpieniu przez Wspólnotę i kraje trzecie do międzynarodowego porozumienia, na podstawie którego po roku 2012 podejmowane będą właściwe działania w skali światowej, należy udzielić znacznego wsparcia dla przyznawania kredytów z tytułu redukcji emisji dokonywanych w tych krajach. Do czasu wejścia w życie takiego porozumienia należy zwiększyć pewność w zakresie możliwości dalszego wykorzystywania kredytów spoza Wspólnoty.

9. Doświadczenia zgromadzone w trakcie pierwszego okresu handlu uprawnieniami do emisji pokazują wprawdzie potencjał systemu wspólnotowego, a sfinalizowanie krajowych planów rozdzielania na drugi okres handlu doprowadzi do znacznego zmniejszenia emisji do roku 2012, jednakże przeprowadzony przegląd potwierdził, że konieczne jest większe ujednolicenie systemu handlu, które umożliwi wykorzystanie w większym stopniu jego zalet i pozwoli uniknąć zakłóceń na rynku wewnętrznym, a także ułatwi powiązanie go z innymi systemami handlu emisjami. Należy również zwiększyć przewidywalność systemu oraz rozszerzyć zakres jego obowiązywania przez włączenie kolejnych sektorów i gazów cieplarnianych, aby wzmocnić sygnał cenowy CO2 konieczny do przyspieszenia niezbędnych inwestycji oraz stworzyć nowe możliwości ograniczenia emisji, co doprowadzi do zmniejszenia całkowitych kosztów redukcji emisji i zwiększenia wydajności systemu.

10. Definicja gazów cieplarnianych powinna zostać dostosowana do definicji zawartej w UNFCCC; ponadto w odniesieniu do poszczególnych gazów cieplarnianych należy zadbać o większą precyzję w zakresie określania oraz aktualizacji ich potencjału powodowania globalnego efektu cieplarnianego.

11. Wspólnotowy system handlu uprawnieniami do emisji powinien zostać rozszerzony na inne instalacje, z których emisje mogą być monitorowane, a informacje o tych emisjach przekazywane i kontrolowane z taką samą dokładnością, jak w przypadku obowiązujących wymogów w zakresie monitorowania, sprawozdawczości i kontroli.

12. W przypadku, gdy w odniesieniu do niewielkich instalacji, z których emisje nie przekraczają progu 10 000 ton CO2 rocznie, stosowane są równoważne środki mające na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, a w szczególności opodatkowanie, powinna istnieć procedura umożliwiająca państwom członkowskim wyłączenie tego rodzaju niewielkich instalacji z systemu handlu przydziałami emisji na tak długo, jak stosowane są wspomniane środki. Biorąc pod uwagę prostotę systemu administrowania, próg ten oferuje stosunkowo największe korzyści jeśli chodzi o ograniczenie kosztów administracyjnych dla każdej tony emisji nieobjętej systemem. W następstwie zrezygnowania z pięcioletnich okresów przydziału uprawnień, a także celem zwiększenia pewności i przewidywalności, należy ustanowić przepisy dotyczące częstotliwości zmian przydziałów emisji.

13. Liczba uprawnień w skali całej Wspólnoty powinna zmniejszać się w sposób liniowy poczynając od wartości z połowy okresu 2008-2012, tak by system handlu uprawnieniami do emisji prowadził do stopniowego i przewidywalnego ograniczenia emisji. Liczba uprawnień powinna być corocznie zmniejszana o 1,74 % liczby uprawnień przyznanych przez państwa członkowskie zgodnie z decyzjami Komisji dotyczącymi przedłożonych przez te państwa krajowych planów rozdzielania na lata 2008-2012, tak by system wspólnotowy pozwolił w ekonomicznie efektywny sposób zrealizować zobowiązanie Wspólnoty do łącznego ograniczenia emisji o co najmniej 20 % do roku 2020.

14. Wkład ten odpowiada zmniejszeniu emisji w 2020 r. w ramach systemu wspólnotowego o 21 % poniżej poziomów zgłoszonych dla roku 2005, przy uwzględnieniu rozszerzenia zakresu obowiązywania systemu w latach 2008-2012 w porównaniu z okresem 2005-2007 oraz danych dotyczących emisji za 2005 r. wykorzystanych do oceny planów rozdzielania uprawnień przedłożonych przez Bułgarię i Rumunię na okres 2008-2012, co oznacza przydział maksymalnie 1 720 mln uprawnień w roku 2020. Dokładne wielkości emisji zostaną obliczone po przyznaniu uprawnień przez państwa członkowskie zgodnie z decyzjami Komisji dotyczącymi przedłożonych przez te państwa krajowych planów rozdzielania na lata 2008-2012, ponieważ zatwierdzenie uprawnień dla niektórych instalacji zależy od potwierdzenia i skontrolowania pochodzących z nich emisji. Po dokonaniu przydziału uprawnień na lata 2008-2012 Komisja opublikuje ich liczbę dla całej Wspólnoty. Liczba ta powinna być dostosowywana w związku z włączeniem nowych instalacji do systemu wspólnotowego w okresie 2008-2012 lub począwszy od roku 2013.

15. Dodatkowe wysiłki, które powinna podjąć gospodarka europejska, wymagają między innymi zapewnienia działania zmienionego systemu wspólnotowego z najwyższą możliwą wydajnością ekonomiczną i na podstawie w pełni zharmonizowanych w obrębie Wspólnoty warunków przyznawania uprawnień do emisji. Podstawową zasadą przyznawania uprawnień powinna być zatem ich sprzedaż w drodze licytacji, ponieważ jest to najprostszy system, uważany również powszechnie za najbardziej wydajny ekonomicznie. Rozwiązanie to powinno także wyeliminować nadzwyczajne zyski oraz zapewnić nowym podmiotom rynkowym oraz gospodarkom o wyższym niż średnie tempie rozwoju takie same warunki konkurencji, jak w przypadku istniejących instalacji.

16. Wszystkie państwa członkowskie będą musiały dokonać znacznych inwestycji służących zmniejszeniu do roku 2020 wielkości emisji CO2 w swoich gospodarkach, zaś te państwa członkowskie, w których PKB na mieszkańca jest nadal dużo niższy od średniej wspólnotowej i których gospodarki ciągle nadrabiają dystans dzielący je od zamożniejszych państw członkowskich, będą musiały poczynić znaczne wysiłki celem racjonalizacji zużycia energii. Różne traktowanie tych samych gałęzi gospodarki w poszczególnych państwach członkowskich w ramach systemu wspólnotowego jest niewłaściwe z punktu widzenia takich celów jak wyeliminowanie zakłóceń konkurencji wewnątrzwspólnotowej i zapewnienie najwyższego poziomu wydajności ekonomicznej w procesie transformacji gospodarki UE w gospodarkę niskoemisyjną. Należy zatem opracować inne mechanizmy pozwalające wspierać państwa członkowskie o stosunkowo niskim poziomie PKB na mieszkańca i korzystniejszych perspektywach wzrostu. 90 % całkowitej liczby uprawnień, które mają zostać sprzedane w drodze licytacji, powinno zostać rozdzielonych między państwa członkowskie zgodnie ze względnym udziałem ich emisji z 2005 r. w systemie wspólnotowym. 10 % całkowitej liczby uprawnień powinno być rozdzielonych z korzyścią dla wspomnianych wyżej państw członkowskich w interesie solidarności i wzrostu we Wspólnocie i powinno zostać wykorzystanych do ograniczenia emisji oraz dostosowania do skutków zmian klimatu. Rozdzielenie tych 10 % powinno uwzględniać poziomu dochodu narodowego na mieszkańca w roku 2005 oraz perspektywy wzrostu gospodarczego w państwach członkowskich i powinno prowadzić do wyższego udziału państw członkowskich o niskim poziomie dochodu narodowego na mieszkańca i wyższych perspektywach wzrostu. Państwa członkowskie, w których średni poziom dochodu narodowego na mieszkańca jest o więcej niż 20 % wyższy od średniej wspólnotowej, powinny wnieść wkład do takiego rozdziału uprawnień, z wyjątkiem państw, w których bezpośrednie koszty całego pakietu działań oszacowane w dokumencie SEC(2008)85 przekraczają 0,7 % PKB.

17. Biorąc pod uwagę znaczne wysiłki w zakresie przeciwdziałania zmianom klimatu oraz przystosowania się do niemożliwych do uniknięcia skutków tych zmian, właściwym posunięciem jest przeznaczenie co najmniej 20 % dochodów ze sprzedaży uprawnień w drodze licytacji na ograniczenie emisji gazów cieplarnianych i przystosowanie się do skutków zmian klimatu, finansowanie prac badawczo-rozwojowych w zakresie ograniczenia emisji oraz działań przystosowawczych, rozwój energii ze źródeł odnawialnych celem realizacji zobowiązania UE do osiągnięcia do 2020 r. dwudziestoprocentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych w łącznym zużyciu, realizację zobowiązania Wspólnoty do zmniejszenia zużycia energii o 20 % do 2020 r., wychwytywanie gazów cieplarnianych i ich geologiczne składowanie, wkład na rzecz Funduszu Energii Odnawialnej i Efektywności Energetycznej [20] , działania zapobiegające wylesianiu oraz ułatwiające dostosowanie się do zmian klimatu w krajach rozwijających się, a także na uwzględnienie aspektów społecznych, takich jak skutki możliwego wzrostu cen energii elektrycznej dla gospodarstw domowych o niższych i średnich dochodach. Udział ten jest znacznie niższy od oczekiwanych dochodów netto organów publicznych z tytułu sprzedaży uprawnień w drodze licytacji i uwzględnia ewentualne zmniejszenie wpływów z podatku dochodowego od osób prawnych. Ponadto dochody ze sprzedaży uprawnień w drodze licytacji powinny zostać wykorzystane na pokrycie wydatków administracyjnych związanych z zarządzaniem systemem wspólnotowym. Należy ustanowić przepisy dotyczące monitorowania wykorzystania środków pochodzących z licytacji i przeznaczonych na ten cel. Zgłoszenie sposobu wykorzystania tych środków nie zwalnia państw członkowskich z obowiązku ustanowionego w art. 88 ust 3 Traktatu WE, dotyczącego powiadamiania o określonych środkach krajowych. Niniejsza dyrektywa nie narusza wyniku jakichkolwiek przyszłych postępowań dotyczących pomocy państwa, które mogą zostać wszczęte zgodnie z art. 87 i 88 Traktatu WE.

18. W związku z powyższym począwszy od roku 2013 sprzedaż wszystkich uprawnień do emisji w drodze licytacji powinna stać się regułą dla sektora energetycznego, z uwzględnieniem jego możliwości w zakresie obciążenia swoich klientów zwiększonymi kosztami emisji CO2; w przypadku wychwytywania i składowania dwutlenku węgla nie powinny być przyznawane żadne bezpłatne uprawnienia, ponieważ zachęty do stosowania odpowiednich technologii płyną z faktu, że w odniesieniu do emisji, które są składowane, nie zachodzi potrzeba zrzeczenia się przydziałów. Aby uniknąć zakłóceń konkurencji, producenci energii elektrycznej mogą otrzymać bezpłatne przydziały za energię cieplną produkowaną w ramach kogeneracji o wysokiej wydajności, zdefiniowanej w dyrektywie 2004/8/WE, w przypadku, gdy tego rodzaju energia cieplna dostarczana przez instalacje w innych sektorach miałaby zostać objęta bezpłatnymi przydziałami.

19. W przypadku pozostałych sektorów objętych systemem wspólnotowym należy przewidzieć system przejściowy, w ramach którego bezpłatne uprawnienia w 2013 r. stanowiłyby 80 % kwoty odpowiadającej udziałowi łącznych ogólnowspólnotowych emisji z tych instalacji w latach 2005-2007 w łącznej rocznej liczbie uprawnień przydzielonych w całej Wspólnocie. Liczba bezpłatnych uprawnień powinna się następnie corocznie zmniejszać o stałą kwotę, aż do likwidacji bezpłatnych uprawnień w roku 2020.

20. Przejściowy system bezpłatnych uprawnień dla instalacji powinien zostać ustanowiony na podstawie zharmonizowanych, ogólnowspólnotowych przepisów („standardów”), tak aby maksymalnie ograniczyć zakłócenia konkurencji we Wspólnocie. Przepisy te powinny uwzględniać technologie charakteryzujące się najniższymi emisjami gazów cieplarnianych i najniższym zużyciem energii, alternatywne procesy produkcyjne, wykorzystanie biomasy i odnawialnych źródeł energii oraz wychwytywanie i składowanie gazów cieplarnianych. Przepisy te nie powinny stanowić zachęty do zwiększania emisji oraz powinny zagwarantować, że coraz większy odsetek tych uprawnień będzie sprzedawany w drodze licytacji. Liczba uprawnień musi zostać określona przed rozpoczęciem okresu handlu, tak by umożliwić właściwe funkcjonowanie rynku. Omawiane przepisy nie mogą również prowadzić do nadmiernych zakłóceń konkurencji na rynkach energii elektrycznej i cieplnej dostarczanej do instalacji przemysłowych. Powinny one mieć zastosowanie do nowych podmiotów rynkowych prowadzących te same rodzaje działalności co istniejące instalacje otrzymujące przejściowe bezpłatne uprawnienia. Aby uniknąć jakichkolwiek zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym, nie powinno się przyznawać żadnych bezpłatnych uprawnień w związku z produkcją energii elektrycznej przez nowe podmioty. Uprawnienia, które w roku 2020 pozostaną z rezerwy dla nowych podmiotów, powinny zostać sprzedane w drodze licytacji.

21. Wspólnota będzie nadal odgrywała wiodącą rolę w negocjacjach w sprawie ambitnego międzynarodowego porozumienia, które pozwoli ograniczyć wzrost temperatury na świecie do 2 °C, a postęp, jaki w tym kierunku osiągnięto na konferencji w Bali[21], stanowi dla niej zachętę. Jeżeli inne kraje rozwinięte oraz inne kraje emitujące znaczne ilości gazów cieplarnianych nie przystąpią do tego międzynarodowego porozumienia, może to prowadzić do zwiększenia emisji gazów cieplarnianych w krajach trzecich, w których przemysł nie podlegałby porównywalnym ograniczeniom jeśli chodzi o emisję dwutlenku węgla (ryzyko związane z przenoszeniem wysokoemisyjnej produkcji do krajów trzecich, tzw. „wyciek emisji”), co byłoby jednocześnie niekorzystne ekonomicznie dla niektórych energochłonnych sektorów i podsektorów gospodarki we Wspólnocie, które podlegają międzynarodowej konkurencji. Mogłoby to osłabić korzyści oraz integralny wpływ na środowisko płynące z działań Wspólnoty. Celem ograniczenia ryzyka związanego z przenoszeniem wysokoemisyjnej produkcji do krajów trzecich Wspólnota dokona bezpłatnego rozdziału do 100 % przydziałów dla sektorów lub podsektorów spełniających odpowiednie kryteria. Określenie tych sektorów i podsektorów oraz wymaganych środków będzie przedmiotem ponownej oceny, której celem będzie zagwarantowanie, że działania zostaną podjęte tam, gdzie to konieczne, oraz zapobieżenie nadmiernej kompensacji. W przypadku określonych sektorów lub podsektorów, dla których można należycie uzasadnić, że nie ma innych możliwości zapobieżenia ryzyku przenoszenia wysokoemisyjnej produkcji do krajów trzecich, a energia elektryczna ma wysoki udział w kosztach produkcji i jest wytwarzana w sposób wydajny, podjęte działania mogą uwzględniać zużycie energii w procesie produkcyjnym bez zmiany całkowitej liczby przydziałów emisji.

22. Komisja powinna zatem dokonać przeglądu sytuacji najpóźniej do czerwca 2011 r., przeprowadzić konsultacje ze wszystkimi właściwymi partnerami społecznymi oraz, w świetle wyniku negocjacji międzynarodowych, przedłożyć sprawozdanie wraz z odpowiednimi wnioskami legislacyjnymi. W związku z tym najpóźniej do dnia 30 czerwca 2010 r. Komisja powinna określić, które energochłonne sektory lub podsektory przemysłu narażone są na ryzyko związane z przenoszeniem wysokoemisyjnej produkcji do krajów trzecich. Komisja powinna oprzeć swoją analizę na ocenie braku możliwości wliczenia kosztów wymaganych uprawnień do emisji w ceny produktów bez jednoczesnej znacznej utraty udziału rynkowego na korzyść instalacji poza Wspólnotą, które nie podlegają porównywalnym środkom na rzecz ograniczenia emisji. Energochłonne sektory przemysłu, które uznaje się za narażone na znaczne ryzyko związane z przenoszeniem wysokoemisyjnej produkcji do krajów trzecich, mogłyby otrzymać większą liczbę bezpłatnych uprawnień do emisji lub mogłyby zostać objęte systemem wyrównawczym , celem stworzenia równych warunków dla instalacji we Wspólnocie narażonych na powyższe ryzyko i dla instalacji w krajach trzecich. System taki nakładałby na importerów wymogi, które nie mogłyby być bardziej korzystne niż wymogi mające zastosowanie do instalacji w obrębie UE, na przykład przez obowiązek wykupienia uprawnień do emisji. Wszelkie podjęte działania musiałyby być zgodne z zasadami UNFCCC, a w szczególności z zasadą wspólnych, ale zróżnicowanych obowiązków i odpowiadających im możliwości, przy uwzględnieniu szczególnej sytuacji krajów najsłabiej rozwiniętych. Musiałyby one być również zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty, w tym z Porozumieniem WTO.

23. Celem zapewnienia równych warunków konkurencji we Wspólnocie należy ujednolicić zasady wykorzystania przez operatorów w ramach systemu wspólnotowego „kredytów” z tytułu ograniczenia emisji poza granicami Wspólnoty. Protokół z Kioto do konwencji UNFCCC określa wymierne cele w zakresie ograniczenia emisji przez kraje rozwinięte w latach 2008-2012 oraz ustanawia jednostki redukcji emisji (ERU) i poświadczone redukcje emisji (CER) dla, odpowiednio, mechanizmu czystego rozwoju (CDM) i projektów wspólnego wdrażania, oraz sposób ich wykorzystywania przez kraje rozwinięte na potrzeby częściowego osiągnięcia tych celów. Ramy protokołu z Kioto po 2012 r. nie pozwolą na tworzenie jednostek ERU bez ustanowienia nowych wymiernych celów w zakresie ograniczenia emisji przez kraje, w których realizowane są projekty CDM, jednak kredyty CDM będą mogły ewentualnie być nadal generowane. Na wypadek zawarcia międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu należy zapewnić możliwość dodatkowego stosowania jednostek redukcji emisji (ERU) i poświadczonych redukcji emisji (CER) pochodzących z krajów, które przystąpią do tego porozumienia. Jeśli porozumienie takie nie zostałoby zawarte, możliwość dalszego stosowania jednostek CER i ERU miałaby niekorzystny wpływ na funkcjonowanie tej zachęty i utrudniałaby osiągnięcie celów Wspólnoty w zakresie zwiększonego wykorzystania odnawialnych źródeł energii. Stosowanie jednostek CER i ERU powinno być spójne z wyznaczonym przez Wspólnotę celem, jakim jest produkcja 20% energii ze źródeł odnawialnych w roku 2020 oraz wspieranie racjonalizacji zużycia energii, innowacji i postępu technicznego. Tam, gdzie jest to zgodne z dążeniem do osiągnięcia powyższych celów, należy przewidzieć możliwość zawierania z krajami trzecimi umów służących stworzeniu zachęt do ograniczenia emisji w tych krajach i prowadzących do rzeczywistej, dodatkowej redukcji emisji gazów cieplarnianych, a jednocześnie wspierających tworzenie nowatorskich rozwiązań przez przedsiębiorstwa mające siedzibę we Wspólnocie oraz postęp techniczny w krajach trzecich. Tego rodzaju umowy mogą być ratyfikowane przez więcej niż jeden kraj. Po zawarciu przez Wspólnotę odpowiedniego porozumienia międzynarodowego, dostęp do kredytów z tytułu projektów w krajach trzecich powinien zostać zwiększony równolegle do zwiększenia poziomu redukcji emisji, jaki ma zostać osiągnięty poprzez system wspólnotowy.

24. Celem zapewnienia przewidywalności, operatorzy powinni mieć pewność co do możliwości wykorzystania przez nich po roku 2012 jednostek CER i ERU z rodzajów projektów, które zostały zatwierdzone przez wszystkie państwa członkowskie w ramach systemu wspólnotowego w okresie 2008-1012, do pozostałego poziomu, do którego mogli je wykorzystywać w latach 2008-1012. Ponieważ do 2015 r. państwa członkowskie nie mogą przenosić jednostek CER i ERU posiadanych przez operatorów między okresami zobowiązań na mocy porozumień międzynarodowych („przechowywanie” jednostek CER i ERU), pewność ta powinna zostać zagwarantowana przez nałożenie na państwa członkowskie wymogu zezwolenia operatorom na wymianę jednostek CER i ERU wydanych w związku z redukcjami emisji przed 2012 r. na uprawnienia do emisji ważne od roku 2013, pod warunkiem, że państwa członkowskie zdecydują się dopuścić przechowywanie tych jednostek w kontekście ograniczonych praw do przechowywania tego rodzaju kredytów. Jednak ponieważ państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do zatwierdzenia jednostek CER i ERU, co do których nie ma pewności, że będą mogły być wykorzystane do realizacji ich istniejących zobowiązań międzynarodowych, wymóg ten powinien obowiązywać jedynie do dnia 31 grudnia 2014 r. Operatorom należy zagwarantować tę samą pewność w odniesieniu do tych jednostek CER, które zostały wydane z tytułu projektów ustanowionych przed 2013 r. w odniesieniu do redukcji emisji począwszy od roku 2013.

25. Jeżeli zawarcie międzynarodowego porozumienia będzie się opóźniać, należy przewidzieć możliwość wykorzystania we wspólnotowym systemie handlu kredytów z tytułu wysokiej jakości projektów na drodze umów z krajami trzecimi. Tego rodzaju umowy, które mogą być umowami dwu- lub wielostronnymi, mogłyby umożliwić dalsze uznawanie w ramach systemu wspólnotowego tych projektów, które prowadziły do wygenerowania ERU do 2012 r., ale nie prowadzą do tego samego skutku w ramach protokołu z Kioto.

26. Kraje najmniej rozwinięte są szczególnie narażone na skutki zmian klimatu, choć mają jedynie bardzo nieznaczny udział w emisjach gazów cieplarnianych. W związku z tym wykorzystując dochody ze sprzedaży uprawnień w drodze licytacji na potrzeby ułatwienia krajom rozwijającym się przystosowania się do skutków zmian klimatu, szczególny priorytet należy nadać uwzględnieniu potrzeb krajów najmniej rozwiniętych. Biorąc pod uwagę fakt, że w krajach tych realizowane są nieliczne projekty CDM, właściwe jest zagwarantowanie, że kredyty z tytułu projektów inicjowanych w tych krajach po roku 2012 będą zatwierdzane również w przypadku braku porozumienia międzynarodowego. Uprawnienie to powinno mieć zastosowanie do krajów najmniej rozwiniętych do 2020 r., pod warunkiem, że do tego czasu ratyfikują one światowe porozumienie w sprawie zmian klimatu lub dwustronną albo wielostronną umowę z Wspólnotą.

27. Po osiągnięciu przyszłego międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu kredyty CDM z krajów trzecich powinny być zatwierdzane w ramach systemu wspólnotowego jedynie wówczas, gdy dane kraje ratyfikowały to porozumienie.

28. Wspólnota i państwa członkowskie powinny zatwierdzać tylko te działania związane z projektami, w przypadku których wszyscy uczestnicy projektu mają główną siedzibę w kraju, który zawarł międzynarodowe porozumienie dotyczące tego rodzaju projektów, tak aby zniechęcić przedsiębiorstwa do „pasożytowania” w państwach, które nie zawarły porozumienia międzynarodowego, z wyjątkiem sytuacji, w których przedsiębiorstwa te mają siedzibę w krajach trzecich lub subfederalnych lub regionalnych jednostkach administracyjnych powiązanych z unijnym systemem handlu przydziałami emisji.

29. W świetle zgromadzonych doświadczeń należy ulepszyć przepisy systemu wspólnotowego dotyczące monitorowania, sprawozdawczości i kontroli emisji.

30. Należy włączyć definicję „instalacji spalania”, tak aby sprecyzować, że niniejsza dyrektywa obejmuje wszystkie rodzaje kotłów, palników, turbin, ogrzewaczy, pieców, spalarni, osuszaczy, silników, gaz spalany na wylocie z szybu oraz wszelkie instalacje dopalania termicznego lub katalitycznego.

31. Celem zapewnienia możliwości wewnątrzwspólnotowego, nieograniczonego transferu uprawnień między osobami, a także celem zapewnienia możliwości powiązania systemu wspólnotowego z systemami handlu przydziałami emisji w krajach trzecich i w jednostkach subfederalnych i regionalnych, począwszy od stycznia 2013 r. wszystkie uprawnienia do emisji powinny być rejestrowane w rejestrze wspólnotowym utworzonym na mocy decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r.[22] Nie powinno to naruszać możliwości utrzymania rejestrów krajowych dla emisji nieobjętych systemem wspólnotowym.

32. Począwszy od 2013 r. wychwytywanie, transport i podziemne składowanie gazów cieplarnianych powinny zostać objęte systemem wspólnotowym na zharmonizowanych zasadach.

33. Należy stworzyć rozwiązania umożliwiające wzajemne uznawanie uprawnień w systemie wspólnotowym i w innych obowiązkowych systemach handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, prowadzących do ograniczenia absolutnych poziomów emisji, ustanowionych w dowolnym kraju trzecim lub dowolnej subfederalnej lub regionalnej jednostce administracyjnej.

34. Biorąc pod uwagę doświadczenia zgromadzone w trakcie funkcjonowania systemu wspólnotowego, należy umożliwić przyznawanie uprawnień w związku z projektami, które prowadzą do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, pod warunkiem, że projekty te są realizowane zgodnie z ujednoliconymi przepisami przyjętymi na szczeblu Wspólnoty i nie prowadzą do dwukrotnego naliczania redukcji emisji ani nie utrudniają rozszerzenia zakresu systemu wspólnotowego czy też zastosowania innych środków politycznych służących ograniczeniu emisji, które nie są objęte systemem wspólnotowym.

35. [Jeśli chodzi o podejście do rozdziału przydziałów emisji, sektor lotnictwa powinien być traktowany jak inne sektory, które przejściowo otrzymują bezpłatne przydziały, a nie jak producenci energii elektrycznej. Oznacza to, że w 2013 r. 80 % uprawnień powinno zostać przyznanych bezpłatnie, a następnie liczba bezpłatnych uprawnień dla lotnictwa powinna corocznie zmniejszać się o stałą kwotę, aż do likwidacji bezpłatnych uprawnień w roku 2020. Wspólnota i jej państwa członkowskie powinny w dalszym ciągu dążyć do osiągnięcia porozumienia w sprawie globalnych środków służących ograniczeniu emisji przez sektor lotnictwa oraz dokonać przeglądu sytuacji tego sektora w ramach najbliższego przeglądu systemu wspólnotowego.]

36. Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji[23]. W szczególności Komisji należy przyznać uprawnienia do przyjęcia środków dotyczących sprzedaży przydziałów emisji w drodze licytacji, tymczasowego ogólnowspólnotowego przydziału uprawnień, monitorowania, sprawozdawczości i kontroli emisji, akredytacji kontrolerów oraz wprowadzenia ujednoliconych przepisów dotyczących projektów. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy oraz jej uzupełnienie przez dodanie lub modyfikację nowych, innych niż istotne elementów, powinny one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

37. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2003/87/WE.

38. Właściwe jest zapewnienie szybkiej transpozycji tych przepisów, które służą przygotowaniu się do zmian w funkcjonowaniu systemu wspólnotowego od roku 2013.

39. Aby prawidłowo zamknąć okres handlu uprawnieniami obejmujący lata 2008 do 2012, przepisy dyrektywy 2003/87/WE, zmienionej dyrektywą 2004/101/WE, powinny nadal obowiązywać bez wpływu na możliwość przyjęcia przez Komisję środków niezbędnych dla funkcjonowania zmienionego systemu wspólnotowego poczynając od roku 2013.

40. Stosowanie niniejszej dyrektywy nie narusza postanowień art. 87 i 88 Traktatu WE.

41. Niniejsza dyrektywa uwzględnia prawa podstawowe i przestrzega zasad ustanowionych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

42. Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać w sposób wystarczający osiągnięte przez państwa członkowskie działające indywidualnie, natomiast z uwagi na jej zakres i skutki mogą zostać lepiej zrealizowane na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, wyrażoną w tym samym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1 Zmiany do dyrektywy 2003/87/WE

W dyrektywie 2003/87/WE wprowadza się następujące zmiany:

43. W art. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Zapewnia ona również zwiększenie stopnia ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, co ma przyczynić się do osiągnięcia takich poziomów redukcji emisji, które według naukowców są uważane za konieczne do uniknięcia groźnych zmian klimatu.”

44. W art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

(a) litera c) otrzymuje brzmienie:

„c) „gazy cieplarniane” oznaczają gazy wymienione w załączniku II oraz inne gazowe składniki atmosfery, zarówno naturalne, jak i antropogeniczne, które pochłaniają i reemitują promieniowanie podczerwone;”

(b) litera h) otrzymuje brzmienie:

„h) „nowy operator” oznacza jakiekolwiek urządzenie przeprowadzające jedno lub więcej działań wskazanych w załączniku I, które uzyskało pozwolenie na emisję gazów cieplarnianych w następstwie przedłożenia Komisji wykazu, o którym mowa w art. 11 ust. 1;”

(c) Dodaje się litery w brzmieniu:

„[(t)] „instalacja spalania” oznacza każdą stacjonarną jednostkę techniczną, w której zachodzi utlenianie paliwa prowadzące do wytworzenia energii cieplnej lub mechanicznej lub obu tych rodzajów energii, oraz przeprowadzane są inne bezpośrednio z tym związane czynności, w tym przemywanie gazów odlotowych;

[(u)] „producent energii elektrycznej” oznacza instalację, która w dniu 1 stycznia 2005 r. lub później wytwarzała energię elektryczną przeznaczoną do sprzedaży osobom trzecim, i która jest objęta wyłącznie kategorią „Dostawa energii elektrycznej lub cieplnej” w załączniku I.”

45. W art. 5 litera d) otrzymuje brzmienie:

„d) planowane środki mające na celu monitorowanie oraz składanie sprawozdań w odniesieniu do emisji zgodnie z rozporządzeniem, o którym mowa w art. 14.”

46. W art. 6 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Przynajmniej raz na pięć lat właściwy organ dokonuje przeglądu pozwolenia na emisję gazów cieplarnianych i w razie potrzeby dokonuje w nim wszelkich stosownych zmian.”

47. Artykuł 9 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9 Liczba przydziałów w całej Wspólnocie

Począwszy od 2013 r. liczba wydawanych corocznie w całej Wspólnocie przydziałów ulega zmniejszeniu w sposób liniowy, przy czym za punkt wyjścia przyjmuje się wartość z połowy okresu 2008-2012. Liczba przydziałów ulega zmniejszeniu o współczynnik liniowy wynoszący 1,74 % średniej całkowitej rocznej liczby przydziałów rozdzielonych przez państwa członkowskie zgodnie z decyzjami Komisji dotyczącymi przedkładanych przez te państwa krajowych planów rozdzielania na lata 2008-2012.

Do dnia 30 czerwca 2010 r. Komisja informuje o bezwzględnej liczbie przydziałów na rok 2013, obliczonej w oparciu o całkowite liczby przydziałów rozdzielonych przez państwa członkowskie zgodnie z decyzjami Komisji dotyczącymi przedkładanych przez te państwa krajowych planów rozdzielania na lata 2008-2012.

Najpóźniej w 2025 r. Komisja dokonuje przeglądu współczynnika liniowego określającego liniowy spadek liczby przydziałów.”

48. Dodaje się art. 9a w brzmieniu:

„Artykuł 9a Dostosowanie liczby przydziałów dla całej Wspólnoty

1. W związku z instalacjami, które zgodnie z art. 24 ust. 1 zostały objęte systemem wspólnotowym w okresie 2008-2012, liczba przydziałów, która ma zostać rozdzielona począwszy od dnia 1 stycznia 2013 r., jest dostosowywana celem uwzględnienia średniej rocznej liczby przydziałów wydawanych w odniesieniu do tych instalacji w okresie, w którym zostały one objęte systemem, skorygowanej współczynnikiem liniowym, o którym mowa w art. 9.

2. W związku z instalacjami, które są objęte systemem wspólnotowym dopiero począwszy od 2013 r., państwa członkowskie dbają o to, by operatorzy tych instalacji mogli przedłożyć właściwemu organowi zweryfikowane przez niezależnego kontrolera dane dotyczące emisji, tak by mogły one zostać uwzględnione przy obliczaniu liczby wydawanych przydziałów.

Tego rodzaju dane są najpóźniej do dnia 30 kwietnia 2010 r. przedkładane właściwemu organowi zgodnie z przepisami przyjętymi na mocy art. 14 ust. 1.

Jeżeli przedłożone dane są należycie potwierdzone, właściwy organ powiadamia o tym Komisję do dnia 30 czerwca 2010 r. i dokonywana jest odpowiednia zmiana liczby wydawanych przydziałów, skorygowanej współczynnikiem liniowym, o którym mowa w art. 9.

3. Komisja informuje o zmienionych liczbach przydziałów, o których mowa w ust. 1 i 2.”

49. Artykuł 10 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 10 Sprzedaż przydziałów w drodze licytacji

1. Począwszy od 2013 r. państwa członkowskie dokonują sprzedaży w drodze licytacji wszystkich przydziałów, które nie są rozdzielane bezpłatnie zgodnie z art. 10a.

2. Całkowita liczba przydziałów, które mają zostać sprzedane w drodze licytacji przez państwa członkowskie, składa się z:

(a) 90 % całkowitej liczby przydziałów, które mają zostać sprzedane w drodze licytacji, rozdzielonych między państwa członkowskie w proporcjach odpowiadających udziałom poszczególnych państw członkowskich w emisjach z 2005 r., skontrolowanych w ramach systemu wspólnotowego.

(b) 10 % całkowitej liczby przydziałów, które mają zostać sprzedane w drodze licytacji, rozdzielonych między określone państwa członkowskie w interesie solidarności i wzrostu we Wspólnocie, ze skutkiem w postaci zwiększenia liczby przydziałów, które państwa te sprzedają w drodze licytacji zgodnie z lit. a), o wartości procentowe określone w załączniku IIa.

Do celów lit. a), udziały państw członkowskich, które nie były objęte systemem wspólnotowym w 2005 r., są obliczane przy wykorzystaniu zweryfikowanych danych dotyczących emisji w tych państwach w ramach systemu wspólnotowego w roku 2007.

Tam, gdzie to konieczne, wartości procentowe, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), są proporcjonalnie dostosowywane, tak by zapewnić redystrybucję w wysokości 10 %.

3. Co najmniej 20 % dochodów ze sprzedaży w drodze licytacji przydziałów, o których mowa w ust. 2, w tym wszystkie dochody ze sprzedaży w drodze licytacji przydziałów, o których mowa w ust. 2 lit. b), powinno zostać wykorzystane na następujące cele:

a) ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, w tym przez wkład na rzecz Globalnego Fundusz Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej, przystosowanie się do skutków zmian klimatu oraz finansowanie prac badawczo-rozwojowych w zakresie ograniczenia emisji i przystosowania się, w tym udział w inicjatywach realizowanych w ramach europejskiego strategicznego planu w dziedzinie technologii energetycznych;

b) rozwój energii ze źródeł odnawialnych celem realizacji zobowiązania Wspólnoty do zapewnienia dwudziestoprocentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych w 2020 r. i realizacji zobowiązania Wspólnoty do zmniejszenia zużycia energii o 20 % do 2020 r.;

c) wychwytywanie i podziemne składowanie gazów cieplarnianych, pochodzących w szczególności z elektrowni węglowych;

d) działania zapobiegające wylesianiu, w szczególności w krajach najmniej rozwiniętych;

e) ułatwienie krajom rozwijającym się przystosowania się do skutków zmian klimatu;

f) uwzględnienie aspektów społecznych w przypadku gospodarstw domowych o niższych i średnich dochodach, np. przez racjonalizację zużycia energii i poprawę izolacji cieplnej budynków; oraz

g) pokrycie kosztów zarządzania systemem wspólnotowym.

4. W swoich sprawozdaniach przedkładanych na mocy decyzji nr 280/2004/WE państwa członkowskie zamieszczają informacje o wykorzystaniu dochodów ze sprzedaży przydziałów w drodze licytacji na każdy z powyższych celów.

5. Do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja przyjmie rozporządzenie w sprawie harmonogramu, kwestii administracyjnych oraz pozostałych aspektów sprzedaży przydziałów w drodze licytacji, tak by zapewnić prowadzenie tej sprzedaży w sposób otwarty, przejrzysty i niedyskryminujący. Licytacje są zaprojektowane w taki sposób, by zapewnić operatorom, a w szczególności wszystkim małym i średnim przedsiębiorstwom objętym systemem wspólnotowym, swobodny dostęp do licytacji, oraz zapobiec zakłócaniu jej przebiegu przez innych uczestników.

Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].”

50. Dodaje się art. 10a i art.10b w brzmieniu:

„Artykuł 10a Ogólnowspólnotowe przepisy przejściowe dotyczące zharmonizowanego, bezpłatnego rozdzielenia przydziałów

1. Do dnia 30 czerwca 2011 r. Komisja przyjmie ogólnowspólnotowe i w pełni zharmonizowane przepisy wykonawcze dotyczące zharmonizowanego rozdzielenia przydziałów, o którym mowa w ust. 2 do 6 i ust. 8.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].

Przepisy, o których mowa w akapicie pierwszym, zapewniają w stopniu, w jakim jest to możliwe, rozdzielanie przydziałów w sposób, który nie stanowi zachęty do zwiększania emisji, natomiast stanowi zachętę do stosowania technologii oszczędnych pod względem zużycia energii oraz emisji gazów cieplarnianych, a także zachętę do ograniczenia emisji, przez uwzględnienie najbardziej wydajnych technologii, zamienników, alternatywnych procesów produkcyjnych, wykorzystania biomasy oraz wychwytywania i składowania gazów cieplarnianych. Nie rozdziela się żadnych bezpłatnych przydziałów w odniesieniu do jakiejkolwiek formy produkcji energii elektrycznej.

Po zawarciu przez Wspólnotę międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu, nakładającego na strony obowiązek zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w stopniu porównywalnym z redukcją we Wspólnocie, Komisja dokona przeglądu tych przepisów celem zapewnienia, że przydziały rozdzielane są bezpłatnie jedynie w tych przypadkach, które są w pełni uzasadnione w świetle tego porozumienia.

2. Z zastrzeżeniem ust. 3, bezpłatnych przydziałów nie wydaje się producentom energii elektrycznej, instalacjom służącym do wychwytywania emisji gazów cieplarnianych ani rurociągom służącym do ich transportu i składowiskom służącym do ich składowania.

3. Producenci energii elektrycznej mogą nieodpłatnie otrzymać przydziały emisji w związku z energią cieplną produkowaną w ramach kogeneracji o wysokiej wydajności, zdefiniowanej w dyrektywie 2004/8/WE, w celu zaspokojenia ekonomicznie uzasadnionego popytu, co zapewni ich równe traktowanie z innymi producentami energii cieplnej.

Po 2013 r. całkowita liczba przydziałów dla tego rodzaju instalacji z tytułu produkcji energii cieplnej jest corocznie korygowana współczynnikiem liniowym, o którym mowa w art. 9.

4. Maksymalna liczba przydziałów, która stanowi podstawę obliczeń liczby przydziałów dla instalacji, które prowadzą działalność w roku 2013 i otrzymały bezpłatne przydziały w okresie 2008-2012, nie może przekraczać, jako część całkowitej rocznej liczby przydziałów dla całej Wspólnoty, odsetka odpowiadających im emisji z tych instalacji w latach 2005-2007. Tam, gdzie jest to konieczne, stosuje się współczynnik korygujący.

5. Maksymalna liczba przydziałów, która stanowi podstawę obliczeń liczby przydziałów dla instalacji, które są objęte systemem wspólnotowym dopiero począwszy od 2013 r., nie może w 2013 r. przekraczać całkowitych skontrolowanych emisji z tych instalacji w latach 2005-2007. W każdym kolejnym roku całkowita liczba przydziałów dla tego rodzaju instalacji jest korygowana współczynnikiem liniowym, o którym mowa w art. 9.

6. Pięć procent liczby przydziałów dla całej Wspólnoty, określonej zgodnie z art. 9 i 9a dla okresu 2013-2020, jest rezerwowanych dla nowych operatorów jako maksymalna liczba przydziałów, która może być im przyznana zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu.

Liczba przydziałów jest korygowana współczynnikiem liniowym, o którym mowa w art. 9.

Nie rozdziela się żadnych bezpłatnych przydziałów emisji z tytułu produkcji energii elektrycznej przez nowych operatorów.

7. Z zastrzeżeniem art. 10b, w roku 2013 liczba przydziałów emisji rozdzielonych bezpłatnie na podstawie ust. 3 do 6 niniejszego artykułu [oraz art. 3c ust. 2] wynosi 80 % liczby przydziałów określonej zgodnie z przepisami, o których mowa w ust. 1, a następnie liczba bezpłatnych przydziałów jest corocznie zmniejszana o taką samą liczbę przydziałów, aż do likwidacji bezpłatnych uprawnień w roku 2020.

8. W 2013 r. i w każdym kolejnym roku do 2020 r. instalacjom w sektorach narażonych na znaczne ryzyko związane z przenoszeniem wysokoemisyjnej produkcji do krajów trzecich przyznawane są bezpłatne przydziały emisji do wysokości 100 % liczby przydziałów określonej zgodnie z przepisami ust. 2 do 6.

9. Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2010 r., a następnie co 3 lata, Komisja określa sektory, o których mowa w ust. 8.

Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].

Przy określaniu sektorów, o których mowa w akapicie pierwszym, Komisja bierze pod uwagę możliwości wliczenia przez dany sektor lub podsektor kosztów wymaganych przydziałów emisji w ceny produktów bez jednoczesnej znacznej utraty udziału rynkowego na korzyść instalacji poza Wspólnotą, które są mniej efektywne pod względem ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, biorąc przy tym pod uwagę:

a) w jakim stopniu sprzedaż przydziałów w drodze licytacji prowadziłaby do znacznego wzrostu kosztów produkcji;

b) stopień, w jakim dla poszczególnych instalacji w danym sektorze możliwe jest zmniejszenie poziomów emisji na przykład przez zastosowanie najbardziej wydajnych technologii;

c) strukturę rynku, właściwe rynki geograficzne i rynki produktów, intensywność międzynarodowej konkurencji w sektorze;

d) wpływ zmian klimatu oraz wdrażanej bądź oczekującej na wdrożenie polityki energetycznej poza UE w danych sektorach.

Dla oszacowania, czy wzrost kosztów wynikający z systemu wspólnotowego może zostać przeniesiony na konsumentów, mogą być między innymi stosowane szacunki wartości sprzedaży utraconej w związku ze wzrostem ceny emisji ditlenku węgla lub szacunki wpływu na rentowność danych instalacji.

Artykuł 10b Środki wsparcia określonych sektorów energochłonnych w przypadku przenoszenia wysokoemisyjnej produkcji do krajów trzecich

Najpóźniej w czerwcu 2011 r. Komisja, w świetle wyniku negocjacji międzynarodowych i osiągniętego w ich ramach porozumienia co do stopnia redukcji globalnych emisji gazów cieplarnianych, oraz po konsultacjach ze wszystkimi właściwymi partnerami społecznymi, przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie analityczne służące ocenie sytuacji energochłonnych sektorów i podsektorów, które zostały uznane za narażone na znaczne ryzyko związane z przenoszeniem wysokoemisyjnej produkcji do krajów trzecich. Sprawozdaniu temu towarzyszy przedłożenie odpowiednich wniosków, które mogą obejmować:

- dostosowanie odsetka przydziałów emisji dla tych sektorów lub podsektorów rozdzielanych bezpłatnie zgodnie z art. 10a;

- włączenia do systemu wspólnotowego importerów produktów wytwarzanych przez sektory lub podsektory określone zgodnie z art. 10a.

Przy rozważaniu, które środki są właściwe, uwzględnia się również wszelkie wiążące porozumienia sektorowe prowadzące do zmniejszenia globalnych emisji w skali koniecznej do skutecznej walki ze zmianami klimatu, które można monitorować i kontrolować i które są przedmiotem obowiązkowych ustaleń w zakresie egzekwowania ich stosowania.”

51. Artykuły 11 i 11a otrzymują brzmienie:

„Artykuł 11 Krajowe środki wykonawcze

1. Każde państwo członkowskie publikuje i przedkłada Komisji do dnia 30 września 2011 r. wykaz instalacji położonych na jego terytorium i objętych zakresem niniejszej dyrektywy oraz wszystkich bezpłatnych przydziałów emisji przyznanych każdej instalacji na jego terytorium, obliczonych zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 10a ust. 1.

2. Do dnia 28 lutego każdego roku właściwe organy wydają ilość przydziałów, które mają zostać rozdzielone w danym roku, obliczoną zgodnie z art. 10 i 10a.

Instalacja, która zaprzestaje działalności, przestaje otrzymywać bezpłatne przydziały emisji.

Artykuł 11a Wykorzystanie jednostek CER i ERU pochodzących z projektów w systemie wspólnotowym realizowanych przed wejściem w życie przyszłego międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu

1. Do chwili wejścia w życie przyszłego międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu oraz przed zastosowaniem przepisów art. 28 ust. 3 i 4 stosuje się przepisy ust. 2 do 7 niniejszego artykułu.

2. Operatorzy mogą zwrócić się do właściwego organu z wnioskiem o wydanie im przydziałów ważnych począwszy od 2013 r., odpowiadających niewykorzystanym jednostkom CER i ERU przyznanym im przez państwa członkowskie na okres 2008-2012, w zamian za jednostki CER i ERU wydane w związku z redukcjami emisji, które miały miejsce do 2012 r. w ramach tych rodzajów projektów, które zostały zatwierdzone przez wszystkie państwa członkowskie w ramach systemu wspólnotowego w okresie 2008-1012. Właściwy organ dokonuje takiej wymiany na wniosek operatora do dnia 31 grudnia 2014 r.

3. Właściwe organy zezwalają operatorom na wymianę jednostek CER z projektów, które zostały ustanowione przed 2013 r., wydanych w związku z redukcjami emisji począwszy od 2013 r. na przydziały ważne począwszy od roku 2013, w stopniu odzwierciedlającym ilość niewykorzystanych jednostek CER i ERU przyznanych operatorom przez państwa członkowskie na okres 2008-2012.

Akapit pierwszy stosuje się do wszystkich rodzajów projektów, które zostały zatwierdzone przez wszystkie państwa członkowskie w ramach systemu wspólnotowego w okresie 2008-2012.

4. Właściwe organy zezwalają operatorom na wymianę jednostek CER wydanych w związku redukcjami emisji począwszy od 2013 r. na przydziały z nowych projektów rozpoczynanych począwszy od 2013 r. w krajach najmniej rozwiniętych, w stopniu odzwierciedlającym ilość niewykorzystanych jednostek CER i ERU przyznanych operatorom przez państwa członkowskie na okres 2008-2012.

Akapit pierwszy stosuje się do jednostek CER z wszystkich rodzajów projektów, które zostały zatwierdzone przez wszystkie państwa członkowskie w ramach systemu wspólnotowego w okresie 2008-2012, do chwili ratyfikowania przez te kraje porozumienia z Wspólnotą lub do 2020 r., w zależności od tego, który z tych terminów przypada wcześniej.

5. Kredyty z tytułu projektów lub innych działań na rzecz ograniczenia emisji mogą być wykorzystywane w ramach systemu wspólnotowego zgodnie z porozumieniami zawartymi z krajami trzecimi, w których określone są poziomy wykorzystania, w stopniu odzwierciedlającym ilość niewykorzystanych jednostek CER i ERU przyznanych operatorom przez państwa członkowskie na okres 2008-2012, oraz jeżeli zawarcie międzynarodowego porozumienia się opóźnia. Zgodnie z tymi porozumieniami, operatorzy mają możliwość wykorzystywania kredytów z tytułu projektów realizowanych w tych krajach trzecich celem wypełnienia swoich zobowiązań w ramach systemu wspólnotowego.

6. Każde porozumienie, o którym mowa w ust. 5, zapewnia możliwość wykorzystywania w ramach systemu wspólnotowego kredytów z tytułu technologii dotyczących energii ze źródeł odnawialnych i technologii energooszczędnych, które służą transferowi technologii i zrównoważonemu rozwojowi. Każde tego rodzaju porozumienie może również przewidywać możliwość wykorzystania kredytów z projektów, w przypadku których poziom wyjściowy jest niższy od poziomu bezpłatnych przydziałów w ramach środków, o których mowa w art. 10a, lub niższy od poziomów wymaganych na mocy przepisów wspólnotowych.

7. Po zawarciu międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu jednostki CER z krajów trzecich powinny być zatwierdzane w ramach systemu wspólnotowego jedynie wówczas, gdy dany kraj ratyfikował to porozumienie.”

52. W art. 11b ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Wspólnota i jej państwa członkowskie dokonują zatwierdzenia wyłącznie tych projektów, w przypadku których wszyscy uczestnicy projektu mają główne siedziby albo w kraju, który zawarł międzynarodowe porozumienie dotyczące tego rodzaju projektów, albo w kraju lub jednostce subfederalnej lub regionalnej, które są powiązane ze systemem wspólnotowym zgodnie z art. 25.”

53. W art. 13 wprowadza się następujące zmiany:

(a) ustęp 1 otrzymuje następujące brzmienie:

“1. Przydziały wydawane począwszy od dnia 1 stycznia 2013 r. są ważne w odniesieniu do emisji w trakcie ośmioletniego okresu rozpoczynającego się dnia 1 stycznia 2013 r.”

(b) skreśla się ust. 2;

(c) w ust. 3 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:„Po upływie czterech miesięcy od rozpoczęcia każdego okresu, o którym mowa w ust. 1, przydziały, które straciły ważność i nie zostały zwrócone i anulowane zgodnie z art. 12 ust. 3, zostają anulowane przez właściwy organ.”

54. Artykuł 14 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 14 Monitorowanie i sprawozdawczość w odniesieniu do emisji

1. Komisja przyjmuje rozporządzenie w sprawie monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji oraz, tam gdzie to stosowne, w odniesieniu do danych dotyczących działalności, związanych z rodzajami działalności wymienionymi w załączniku I, które opiera się na zasadach monitorowania i sprawozdawczości określonych w załączniku IV i które w wymogach dotyczących monitorowania i sprawozdawczości dla każdego gazu cieplarnianego określa potencjał danego gazu w zakresie powodowania globalnego efektu cieplarnianego.

Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].

2. Rozporządzenie to może uwzględniać najbardziej dokładne i aktualne dowody naukowe, w szczególności zgromadzone przez IPCC, i może również określać wymogi dla operatorów w zakresie sprawozdawczości w odniesieniu do emisji związanych z produkcją towarów przez energochłonne sektory przemysłu, które są poddane konkurencji międzynarodowej, oraz wymogi w zakresie niezależnej kontroli tych informacji.

Wymogi te mogą obejmować sprawozdawczość w zakresie poziomów emisji związanych z produkcją energii elektrycznej na potrzeby produkcji tych towarów, które to emisje są objęte systemem wspólnotowym.

3. Państwa członkowskie zapewniają złożenie właściwemu organowi przez każdego operatora instalacji sprawozdania dotyczącego emisji z tej instalacji w trakcie każdego roku kalendarzowego, które to sprawozdanie składane jest po zakończeniu danego roku zgodnie z tym rozporządzeniem.”

55. W art. 15 wprowadza się następujące zmiany:

(a) tytuł otrzymuje następujące brzmienie:

„Kontrola i akredytacja”

(b) dodaje się akapity w brzmieniu:

„Komisja przyjmuje rozporządzenie w sprawie kontroli sprawozdań dotyczących emisji oraz akredytacji kontrolerów, określające warunki akredytacji, wzajemnego uznawania i cofania akredytacji kontrolerów oraz, jeśli jest to właściwe, nadzoru i wzajemnej oceny.

Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].”

56. W art. 16 ustęp 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Kary za przekroczenie emisji dotyczące przydziałów wydanych począwszy od dnia 1 stycznia 2013 r. są podwyższane zgodnie z europejskim wskaźnikiem cen konsumpcyjnych.”

57. W art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

a) ustęp 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1. Przydziały wydawane począwszy od dnia 1 stycznia 2013 r. są rejestrowane w rejestrze wspólnotowym.”

b) dodaje się ust. 4 w brzmieniu:

„4. Rozporządzenie w sprawie znormalizowanego i zabezpieczonego systemu rejestrów zawiera odpowiednie wymogi w odniesieniu do rejestru wspólnotowego pozwalające na realizowanie transakcji oraz innych operacji służących wdrożeniu porozumień, o których mowa w art. 25 ust 1 lit. b).”

58. W art. 21 wprowadza się następujące zmiany:

(a) ustęp 1 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:„W sprawozdaniu tym zwraca się szczególną uwagę na uzgodnienia dotyczące rozdziału przydziałów, funkcjonowanie rejestrów, stosowanie przepisów wykonawczych w zakresie monitorowania i sprawozdawczości oraz kontroli i akredytacji, jak również zagadnienia dotyczące przestrzegania przepisów dyrektywy oraz ewentualnego traktowania przydziałów pod względem podatkowym.”

(b) ustęp 3 otrzymuje następujące brzmienie:

„3. Komisja organizuje między właściwymi organami państw członkowskich wymianę informacji dotyczących kwestii związanych z rozdziałem przydziałów, wykorzystywaniem ERU i CER w systemie wspólnotowym, funkcjonowaniem rejestrów, monitorowaniem, sprawozdawczością, kontrolą, akredytacją, technologiami informatycznymi oraz przestrzeganiem przepisów niniejszej dyrektywy.”

59. Artykuł 22 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 22 Zmiany w załącznikach

Komisja może zmienić załączniki do niniejszej dyrektywy, z wyjątkiem załącznika I, w świetle sprawozdań przewidzianych w art. 21 oraz doświadczeń zgromadzonych w trakcie stosowania niniejszej dyrektywy. Załączniki IV i V mogą zostać zmienione celem usprawnienia monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji oraz ich kontroli.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].”

60. W art. 24 ust. 2 i 3 otrzymują następujące brzmienie:

„2. Jeżeli włączenie dodatkowych działań oraz gazów zostało zatwierdzone, Komisja może jednocześnie zezwolić innym państwom członkowskim na włączenie tego rodzaju dodatkowych działań oraz gazów.

3. Komisja może, z własnej inicjatywy lub na wniosek państwa członkowskiego, przyjąć rozporządzenie dotyczące monitorowania oraz sprawozdawczości w odniesieniu do emisji pochodzących z kombinacji działań, instalacji i gazów cieplarnianych, które nie są wymienione w załączniku I, jeżeli monitorowanie oraz sprawozdawczość dotyczące tych emisji mogą być przeprowadzane z wystarczającą dokładnością.

Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].”

61. Dodaje się art. 24a w brzmieniu:

„Artykuł 24a Zharmonizowane przepisy dotyczące projektów służących redukcji emisji

1. W uzupełnieniu przepisów art. 24 Komisja może przyjąć przepisy wykonawcze dotyczące wydawania przydziałów w związku z projektami zarządzanymi przez państwa członkowskie, prowadzącymi do redukcji emisji gazów cieplarnianych nieobjętych systemem wspólnotowym.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].

Przepisy tego rodzaju nie mogą prowadzić do dwukrotnego uwzględnienia redukcji emisji i nie utrudniają stosowania innych środków politycznych służących ograniczeniu emisji, które nie są objęte systemem wspólnotowym. Przepisy są przyjmowane jedynie wówczas, jeżeli nie jest możliwe włączenie dodatkowych działań i innych gazów cieplarnianych zgodnie z art. 24, a w ramach kolejnego przeglądu systemu wspólnotowego rozważane jest ujednolicone uwzględnienie tych emisji w całej Wspólnocie.

2. Komisja może przyjąć przepisy wykonawcze określające szczegółowe zasady przyznawania kredytów z tytułu projektów na szczeblu wspólnotowym, o których mowa w ust. 1.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].”

62. W art. 25 dodaje się ust. 1a i 1b w brzmieniu:

„1a. Możliwe jest zawieranie porozumień celem zapewnienia wzajemnego uznawania przydziałów w systemie wspólnotowym i w obowiązkowych systemach handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych przewidujących bezwzględne pułapy emisji, ustanowionych w innym kraju lub innej jednostce subfederalnej lub regionalnej.

1b. Możliwe jest zawieranie niewiążących porozumień z krajami trzecimi lub z jednostkami subfederalnymi lub regionalnymi celem zapewnienia koordynacji administracyjnej i technicznej w odniesieniu do przydziałów wydawanych w systemie wspólnotowym lub w innych systemach handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych z absolutnymi limitami emisji.”

63. Artykuły 27 i 28 otrzymują następujące brzmienie:

„Artykuł 27 Wyłączenie małych instalacji spalania objętych równoważnymi środkami

1. Państwa członkowskie mogą wyłączyć z zakresu systemu wspólnotowego małe instalacje spalania o nominalnej mocy cieplnej poniżej 25 MW, w przypadku których zgłoszone do właściwego organu emisje, z wyłączeniem emisji z biomasy, w każdym z poprzednich trzech lat wynosiły poniżej 10 000 ton równoważnika ditlenku węgla, i które są objęte środkami prowadzącymi do równoważnego wkładu na rzecz ograniczenia emisji, jeżeli dane państwo członkowskie spełnia następujące warunki:

64. informuje Komisję o każdej tego rodzaju instalacji, określając zastosowane równoważne środki;

65. potwierdza, że stosowane są rozwiązania w zakresie monitorowania umożliwiające stwierdzenie, czy w dowolnym roku kalendarzowym emisje z instalacji nie wyniosły 10 000 lub więcej ton ekwiwalentu ditlenku węgla, z wyłączeniem emisji z biomasy;

66. potwierdza, że jeżeli jakakolwiek instalacja w dowolnym roku kalendarzowym wyemituje 10 000 lub więcej ton ekwiwalentu ditlenku węgla, z wyłączeniem emisji z biomasy, lub jeżeli równoważne środki przestaną być stosowane, instalacja zostanie ponownie włączona do systemu wspólnotowego;

67. publikuje informacje, o których mowa w lit. a), b) lub c), celem umożliwienia opinii publicznej wyrażenia swojego stanowiska na ich temat.

2. Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od upływu terminu trzech miesięcy od opublikowania informacji w celu umożliwienia opinii publicznej wyrażenia swojego stanowiska Komisja nie zgłosi zastrzeżeń, uznaje się, że wyłączenie zostało przyznane.

Po zrzeczeniu się przydziałów w odniesieniu do okresu, w którym instalacja jest objęta systemem handlu przydziałami emisji, instalacja zostaje wyłączona z systemu i państwo członkowskie nie wydaje już instalacji żadnych kolejnych przydziałów zgodnie z art. 10a.

Artykuł 28 Korekty mające zastosowanie po zawarciu przyszłego międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu

1. Po zawarciu przez Wspólnotę międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu, nakładającego obowiązek redukcji do 2020 r. emisji gazów cieplarnianych w stopniu wyższym niż minimalne poziomy redukcji uzgodnione przez Radę Europejską, stosuje się ust. 2, 3 i 4.

2. Począwszy od roku następującego po roku zawarcia międzynarodowego porozumienia, o którym mowa w ust. 1, współczynnik liniowy zostaje podwyższony tak, by liczba przydziałów emisji we Wspólnocie w 2020 r. była niższa od liczby określonej na podstawie art. 9 o liczbę przydziałów równą całkowitej redukcji emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie poniżej 20%, do której Wspólnota jest zobowiązana na mocy tego międzynarodowego porozumienia, pomnożonej przez udział systemu wspólnotowego w całkowitej redukcji emisji gazów cieplarnianych w 2020 r., zgodnie z art. 9 i 9a .

3. Operatorzy mogą wykorzystywać jednostki CER, ERU lub inne kredyty zatwierdzone zgodnie z ust. 4 z krajów trzecich, które zawarły międzynarodowe porozumienie, do wysokości połowy redukcji emisji dokonywanych zgodnie z ust. 2.

4. Komisja może przyjąć środki umożliwiające wykorzystywanie przez operatorów w ramach systemu wspólnotowego dodatkowych rodzajów projektów oprócz tych, o których mowa w art. 11a ust. 2 do 5, lub, jeśli to właściwe, wykorzystywanie przez tych operatorów innych mechanizmów utworzonych na podstawie porozumienia międzynarodowego.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. [23 ust. 3].”

68. W załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszej dyrektywy.

69. Dodaje się załącznik IIa w brzmieniu określonym w załączniku II do niniejszej dyrektywy.

70. Skreśla się załącznik III.

Artykuł 2 Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Najpóźniej do dnia [31 grudnia 2009 r.] państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania przepisów art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, dodanego zgodnie z art. 1 ust. 6 niniejszej dyrektywy, oraz przepisów art. 11 dyrektywy 2003/87/WE, dodanego art. 1 ust. 9 niniejszej dyrektywy.

Państwa członkowskie stosują przepisy wymienione w akapicie pierwszym od dnia 1 stycznia 2013 r. Przepisy określone w akapicie pierwszym i drugim przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. Komisja informuje o tym pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł 3 Przepisy przejściowe

Przepisy dyrektywy 2003/87/WE, zmienionej dyrektywą 2004/101/WE, stosuje się do dnia 31 grudnia 2012 r.

Artykuł 4 Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Artykuł 5 Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

W załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE wprowadza się następujące zmiany:

71. Punkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Instalacje lub części instalacji wykorzystywane do badań, rozwoju i testowania nowych produktów i procesów oraz instalacje spalania wykorzystujące wyłącznie biomasę nie są objęte niniejszą dyrektywą.”

72. W pkt. 2 dodaje się następujące zdanie:

„Przy obliczaniu całkowitej wydajności instalacji spalania, do celów takich obliczeń nie uwzględnia się jednostek o nominalnej mocy cieplnej poniżej 3 MW.”

73. W tabeli wprowadza się następujące zmiany:

(a) Pierwszy wiersz kategorii działań otrzymuje brzmienie:

„

Dostawa energii elektrycznej lub cieplnej Instalacje spalania o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 20 MW (z wyjątkiem instalacji spalania odpadów niebezpiecznych lub komunalnych) Inne działania dotyczące energii Rafinerie olejów mineralnych Piece koksownicze | Ditlenek węgla Ditlenek węgla Ditlenek węgla |

”

(b) W drugim wierszu kategorii działań wprowadza się następujące zmiany:

(i) w nagłówku skreśla się słowo „żelaznych” ;

(ii) dodaje się akapity w następującym brzmieniu:

„

Produkcja i obróbka metali żelaznych (w tym stopów żelaznych), w której wykorzystywane są instalacje spalania o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 20 MW, w tym walcownie, piece do ponownego ogrzewania, piece do wyżarzania, kuźnie, odlewnie oraz instalacje służące do powlekania i wytrawiania metali Produkcja aluminium (pierwotnego, a także wtórnego jeżeli wykorzystywane są instalacje spalania o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 20 MW) Produkcja i obróbka metali nieżelaznych, w tym produkcja stopów, rafinacja, odlewnictwo itp., jeżeli wykorzystywane są instalacje spalania o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 20 MW | Ditlenek węgla Ditlenek węgla i perfluorowęglowodory Ditlenek węgla |

”

(c) W trzecim wierszu kategorii działań wprowadza się następujące zmiany:

(i) akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:„Instalacje do produkcji klinkieru cementowego w piecach obrotowych o zdolności produkcyjnej przekraczającej 500 ton dziennie lub do produkcji wapna, włącznie z kalcynacją dolomitu i magnezytu, w piecach obrotowych o zdolności produkcyjnej przekraczającej 50 ton dziennie lub w innych piecach o zdolności produkcyjnej przekraczającej 50 ton dziennie”;

(ii) w akapicie trzecim skreśla się następujące wyrazy:„, i/lub o pojemności pieca przekraczającej 4 m3 oraz gęstości ustawienia produktu w piecu przekraczającej 300 kg/m3”;

(iii) dodaje się akapity w następującym brzmieniu:

„

Instalacje do produkcji wełny mineralnej lub skalnej o zdolności produkcyjnej przekraczającej 20 ton dziennie Instalacje do osuszania lub kalcynacji gipsu lub do produkcji płyt gipsowo-kartonowych i innych wyrobów gipsowych, jeżeli wykorzystywane są instalacje spalania o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 20 MW | Ditlenek węgla Ditlenek węgla |

”

74. Dodaje się następujące wiersze kategorii działalności:

„

Przemysł chemiczny Produkcja sadzy, w tym karbonizacja substancji organicznych takich jak oleje mineralne, smoły, pozostałości krakowania i destylacji, jeżeli wykorzystywane są instalacje spalania o nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 20 MW Produkcja kwasu azotowego Produkcja kwasu adypinowego Produkcja kwasu glioksalowego i glioksylowego Produkcja amoniaku Produkcja podstawowych chemikaliów organicznych poprzez krakowanie, reformowanie, częściowe lub pełne utlenianie albo poprzez podobne procesy, przy zdolności produkcyjnej przekraczającej 100 ton dziennie Produkcja wodoru (H2) i gazu do syntezy w drodze reformowanie lub częściowego utleniania, przy zdolności produkcyjnej przekraczającej 25 ton dziennie Produkcja węglanu sodowego (Na2CO3) oraz wodorowęglanu sodu (NaHCO3) ………………………………………………………………… Wychwytywanie, transport i podziemne składowanie gazów cieplarnianych Instalacje służące do wychwytywania gazów cieplarnianych celem ich transportu i geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy xxxx/xx/WE[24] Rurociągi służące do transportu gazów cieplarnianych celem ich podziemnego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy xxxx/xx/WE Składowiska służące do podziemnego składowania gazów cieplarnianych dopuszczone na mocy dyrektywy xxxx/xx/WE | Ditlenek węgla Ditlenek węgla i podtlenek azotu Ditlenek węgla i podtlenek azotu Ditlenek węgla i podtlenek azotu Ditlenek węgla Ditlenek węgla Ditlenek węgla Ditlenek węgla Wszystkie gazy cieplarniane wymienione w załączniku II Wszystkie gazy cieplarniane wymienione w załączniku II Wszystkie gazy cieplarniane wymienione w załączniku II |

”

ZAŁĄCZNIK II

Do dyrektywy 2003/87/WE dodaje się załącznik IIa w brzmieniu :

„ ZAŁĄCZNIK IIa

Wzrost odsetka uprawnień, które mają być przez państwa członkowskie sprzedane w drodze licytacji zgodnie z art. 10 ust. 2 lit. a), celem zapewnienia solidarności i wzrostu we Wspólnocie oraz ograniczenia emisji i dostosowania się do skutków zmian klimatu.

Udział państwa członkowskiego |

Belgia | 10 % |

Bułgaria | 53 % |

Republika Czeska | 31 % |

Estonia | 42 % |

Grecja | 17 % |

Hiszpania | 13 % |

Włochy | 2 % |

Cypr | 20 % |

Łotwa | 56 % |

Litwa | 46 % |

Luksemburg | 10 % |

Węgry | 28 % |

Malta | 23 % |

Polska | 39 % |

Portugalia | 16 % |

Rumunia | 53 % |

Słowenia | 20 % |

Słowacja | 41 % |

Szwecja | 10 % |

”

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI

1. TYTUŁ WNIOSKU:

Wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych.

2. STRUKTURA ABM/ABB

Dziedzina/dziedziny polityki, których dotyczy wniosek i powiązane działanie/działania:

Dziedzina polityki: 07 Środowisko naturalne

Działanie ABB kod 0703: Wdrażanie polityki i prawodawstwa Wspólnoty z zakresu ochrony środowiska

3. POZYCJE W BUDŻECIE

3.1. Pozycje w budżecie (pozycje operacyjne i powiązane pozycje pomocy technicznej i administracyjnej (dawniej pozycje B.A.)), wraz z treścią:

Artykuł 07 03 07 - LIFE+ (instrument finansowy na rzecz środowiska — na okres 2007 do 2013)

3.2. Czas trwania działania i wpływu finansowego:

Środki finansowe wymagane na okres 2009-2013 zostaną pokryte z zasobów już przewidzianych w programie LIFE+. Ponieważ zmienione prawo wchodzi w życie dopiero od 2013 r. i nie przewidziano daty końcowej dla tego działania, wniosek będzie miał skutki finansowe także w późniejszym okresie, co najmniej te wynikające z regularnego monitorowania funkcjonowania systemu. Główną niewiadomą jest termin wejścia w życie międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu, który może spowodować konieczność wprowadzenia zmian do systemu.

3.3. Informacje budżetowe (w razie potrzeby należy dodać rubryki):

Pozycja w budżecie | Rodzaj wydatków | Nowe | Wkład EFTA | Wkład krajów ubiegających się o członkowstwo | Dział w perspektywie finansowej |

07 03 07 | Nieobowiązkowe | Zróżnicowane | nie | nie | nie | Nr […] |

4. ZESTAWIENIE ZASOBÓW

4.1. Zasoby finansowe

4.1.1. Zestawienie środków na zobowiązania (CA) i środków na płatności (PA)

mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

Rodzaj wydatków | Sekcja nr | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 i później | Razem |

Wydatki operacyjne[25] |

Środki na zobowiązania (CA) | 8.1. | a | 0,900 | 1,850 | 0,150 | 0,150 | 0,000 | 0,000 | 3,050 |

Środki na płatności (PA) | b | 0,270 | 1,185 | 0,815 | 0,675 | 0,105 | 0,000 | 3,050 |

Wydatki administracyjne w ramach kwoty referencyjnej[26] |

Pomoc techniczna i administracyjna (NDA) | 8.2.4. | c | 0,000 | 0,000 | 0,000 | 0,000 | 0,000 | 0,000 | 0,000 |

KWOTA REFERENCYJNA OGÓŁEM |

Środki na zobowiązania | a+c | 0,900 | 1,850 | 0,150 | 0,150 | 0,000 | 0,000 | 3,050 |

Środki na płatności | b+c | 0,270 | 1,185 | 0,815 | 0,675 | 0,105 | 0,000 | 3,050 |

Wydatki administracyjne nieuwzględnione w kwocie referencyjnej[27] |

Wydatki na zasoby ludzkie i powiązane wydatki (NDA) | 8.2.5. | d | 1,170 | 1,813 | 1,287 | 0,819 | 0,819 | 0,819 | 6,727 |

Wydatki administracyjne, inne niż koszty zasobów ludzkich i powiązane koszty, nieuwzględnione w kwocie referencyjnej (NDA) | 8.2.6. | e | 0,250 | 0,287 | 0,341 | 0,395 | 0,277 | 0,331 | 1,881 |

Indykatywne koszty finansowe interwencji ogółem |

OGÓŁEM CA, w tym koszty zasobów ludzkich | a+c+d+e | 2,320 | 3,950 | 1,778 | 1,364 | 1,096 | 1,150 | 11,658 |

OGÓŁEM PA, w tym koszty zasobów ludzkich | b+c+d+e | 1,690 | 3,285 | 2,443 | 1,889 | 1,201 | 1,150 | 11,658 |

Szczegółowe informacje dotyczące współfinansowania

Jeżeli wniosek przewiduje współfinansowanie przez państwa członkowskie lub inne organy (należy określić które), w poniższej tabeli należy przedstawić szacowany poziom współfinansowania (można dodać kolejne rubryki, jeżeli współfinansowanie mają zapewniać różne organy):

mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

Organ współfinansujący | Rok n | n + 1 | n + 2 | n + 3 | n + 4 | n + 5 i później | Razem |

…………………… | f | 0,000 | 0,000 | 0,000 | 0,000 | 0,000 | 0,000 | 0,000 |

OGÓŁEM CA, w tym współfinansowanie | a+c+d+e+f |

4.1.2. Zgodność z programowaniem finansowym

X Wniosek jest zgodny z istniejącym programowaniem finansowym.

( Wniosek wymaga przeprogramowania odpowiedniego działu w perspektywie finansowej.

( Wniosek może wymagać zastosowania postanowień porozumienia międzyinstytucjonalnego[28] (tzn. instrumentu elastyczności lub zmiany perspektywy finansowej).

4.1.3. Wpływ finansowy na dochody

X Wniosek nie ma wpływu finansowego na dochody.

( Wniosek ma następujący wpływ na dochody:

Uwaga: Wszelkie informacje i uwagi dotyczące metody obliczania wpływu na dochody należy zamieścić w odrębnym załączniku.

mln EUR (do 1 miejsca po przecinku)

Przed rozpoczęciem działania [Rok n-1 | Sytuacja po rozpoczęciu działania |

Zasoby ludzkie ogółem | 10 A*/AD | 15,5 A*/AD | 11 A*/AD | 7 A*/AD | 7 A*/AD | 7 A*/AD |

5. CHARAKTERYSTYKA I CELE

5.1. Potrzeba, która ma zostać zaspokojona w perspektywie krótko- lub długoterminowej

Unijny system handlu przydziałami emisji jest jednym z najważniejszych instrumentów, za pomocą których UE przyczynia się do znacznego zmniejszania emisji, niezbędnego do przeciwdziałania niebezpiecznym zmianom klimatu.

Z doświadczeń uzyskanych podczas pierwszego okresu handlu przydziałami emisji oraz szerokich konsultacji z zainteresowanymi stronami jasno wynika, że system musi zostać wzmocniony i rozszerzony o kolejne duże zakłady przemysłowe emitujące zanieczyszczenia, tak by stać się solidną częścią składową światowego rynku emisji związków węgla oraz przyszłego międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu. W tym celu konieczne są środki finansowe umożliwiające Komisji realizację zadań wyznaczonych jej przez dyrektywę, obejmujących:

- opracowanie rozporządzeń określających szczegółowe przepisy wykonawcze w odniesieniu do monitorowania i sprawozdawczości, weryfikacji sprawozdań dotyczących emisji i akredytacji kontrolerów oraz sprzedaży w drodze licytacji;

- opracowanie wspólnotowych zasad rozdzielania przydziałów;

- opracowanie zasad dotyczących projektów ograniczających emisję gazów cieplarnianych na terytorium Wspólnoty i poza nim;

- potencjalne opracowanie metod i przepisów, które obowiązywałyby do zawarcia międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu;

- wszelkie konieczne dostosowania przepisów dyrektywy po zawarciu międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu;

- ustalenie uzgodnień i osiągnięcie porozumień dotyczących wzajemnego uznawania przydziałów między systemem wspólnotowym a kompatybilnymi, obowiązkowymi systemami handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w innych częściach świata;

- złożenie zamówień na wykonanie badań oraz na innego rodzaju pomoc techniczną związaną z wdrożeniem;

- informację i działania zwiększające potencjał.

Głównymi beneficjentami zwiększenia pewności, przewidywalności i stopnia harmonizacji systemu są operatorzy instalacji, które są obecnie objęte systemem lub proponuje się ich włączenie do systemu w przyszłości. Pośrednio również podmioty pośredniczące w obrocie odnoszą korzyści ze wzrostu przejrzystości i i przewidywalności.

5.2. Wartość dodana z tytułu zaangażowania Wspólnoty i spójność wniosku z innymi instrumentami finansowymi oraz możliwa synergia.

Działania mające na celu redukcję emisji gazów cieplarnianych mogą być najlepiej zrealizowane w drodze aktu prawnego i koordynacji na poziomie Wspólnoty. Z pierwszego etapu funkcjonowania unijnego systemu handlu przydziałami emisji trwającego od 2005 do 2007 r. wynika, że konieczna jest większa harmonizacja, np. zakresu stosowania dyrektywy oraz zasad określania maksymalnej ilości przydziałów oraz ich rozdziału, tak by uniknąć zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym.

Wydatki operacyjne zostały przewidziane w ramach części budżetu instrumentu finansowego LIFE+ z zastrzeżeniem centralnego bezpośredniego zarządzania.

5.3. Cele, spodziewane wyniki oraz wskaźniki związane z wnioskiem w kontekście ABM

W dniach 8-9 marca 2007 r. Rada Europejska potwierdziła cel UE polegający na zmniejszeniu do roku 2020 emisji gazów cieplarnianych o 20 %, a w niektórych przypadkach o 30 % w stosunku do roku 1990, co stanowić będzie jej wkład w globalne i kompleksowe porozumienie dotyczące okresu po roku 2012, pod warunkiem że inne kraje rozwinięte zobowiążą się do porównywalnego obniżenia emisji, a bardziej zaawansowane gospodarczo kraje rozwijające się wniosą odpowiedni wkład na miarę swych zobowiązań i odnośnych możliwości.

Ponadto Rada Europejska potwierdziła, że unijny system handlu przydziałami emisji (EU ETS) jest i pozostanie jednym z najważniejszych instrumentów, za pomocą których UE przyczynia się do znacznego zmniejszania emisji, niezbędnego do osiągnięcia strategicznego celu, jakim jest ograniczenie globalnego wzrostu średnich temperatur do nie więcej niż 2 °C powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej.

W tym kontekście istotne jest, by unijny system handlu przydziałami emisji został udoskonalony i rozszerzony zgodnie z doświadczeniem zdobytym podczas pierwszego okresu handlu w latach 2005-2007, który stanowił fazę „uczenia się przez działanie”, oraz by system ten został przygotowany do powiązania go z kompatybilnymi systemami ograniczania emisji i handlu przydziałami stosowanymi w innych częściach świata. Cele niniejszego wniosku przedstawione są w uzasadnieniu.

Cel: | Wskaźnik |

Usprawnienie i rozszerzenie zakresu unijnego systemu handlu przydziałami emisji | Mniej skarg ze strony przemysłu lub państw członkowskich w związku z różnym zakresem stosowania w poszczególnych państwach członkowskich oraz w związku z nieproporcjonalnie wysokimi kosztami administracyjnymi ponoszonymi przez najmniejsze instalacje. |

Wzrost harmonizacji i przewidywalności systemu | Niewystępowanie zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym wynikających ze zróżnicowanego wdrożenia w poszczególnych państwach członkowskich. Posiadając wystarczającą pewność regulacyjną, przedsiębiorstwa są w stanie decydować o średio- i długoterminowych inwestycjach w technologie niskowęglowe. |

Solidne procedury gwarantujące przestrzeganie i egzekwowanie przepisów | Wysoki poziom zaufania do unijnego systemu handlu przydziałami emisji, również na poziomie międzynarodowym. |

Powiązanie z odpowiednimi systemami handlu przydziałami emisji funkcjonującymi w krajach trzecich oraz właściwe środki umożliwiające objęcie systemem krajów rozwijających się oraz państw będących w okresie transformacji gospodarczej | Wkład w rozwój systemów handlu przydziałami w krajach trzecich i jednostkach administracyjnych, tak by umożliwić ich powiązanie z systemem wspólnotowym bez zagrażania jego integralnemu podejściu w zakresie środowiska. |

5.4. Metoda realizacji (indykatywna)

X Zarządzanie scentralizowane

X bezpośrednio przez Komisję

( pośrednio przez:

( agencje wykonawcze

( ustanowione przez Wspólnoty organy określone w art. 185 rozporządzenia finansowego

( krajowe organy sektora publicznego/organy pełniące misję służby publicznej

( Zarządzanie dzielone lub zdecentralizowane

( z państwami członkowskimi

( z krajami trzecimi

( Zarządzanie wspólne z organizacjami międzynarodowymi (należy wyszczególnić)

Uwagi:

6. MONITOROWANIE I OCENA

6.1. System monitorowania

Państwa członkowskie będą zobowiązane do składania sprawozdań ze wszystkich działań i środków podejmowanych w celu wykonania dyrektywy (art. 1 ust. 7 i art. 2 wniosku).

Umowy podpisane przez Komisję w celu wykonania dyrektywy muszą przewidywać sprawowanie nadzoru i kontroli finansowej przez Komisję (lub przez wszelkich przedstawicieli przez nią upoważnionych) oraz audyty przeprowadzane przez Trybunał Obrachunkowy, w razie konieczności na miejscu.

6.2. Ocena

6.2.1. Ocena ex ante

Zob. ocenę wpływu towarzyszącą niniejszemu wnioskowi. Ocenie został poddany ekonomiczny, społeczny, zdrowotny i środowiskowy wpływ zaproponowanych środków. Ocena została przeprowadzona w 2007 r. częściowo wewnętrznie, a częściowo w drodze zewnętrznych konsultacji.

6.2.2. Działania podjęte w wyniku oceny pośredniej/ex-post (wnioski wyciągnięte z podobnych doświadczeń w przeszłości)

Proponowane środki i towarzysząca ocena wpływu uwzględniają doświadczenia zdobyte podczas stosowania sytemu wspólnotowego w latach 2005-2007.

6.2.3. Warunki i częstotliwość przyszłych ocen

Postęp prac dotyczących wdrożenia niniejszego wniosku oraz właściwość przyznanych środków zostaną poddane rocznej ocenie w związku z planem zarządzania.

7. Środki zwalczania nadużyć finansowych

Normy kontroli wewnętrznej nr 14, 15, 16, 18, 19, 20 i 21 oraz zasady ustanowione w rozporządzeniu Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich będą w pełni stosowane.

8. SZCZEGÓŁOWE INFORMACJE DOTYCZĄCE ZASOBÓW

8.1. Cele wniosku z uwzględnieniem ich kosztu finansowego

Środki na zobowiązania w mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014+ |

Urzędnicy lub pracownicy zatrudnieni na czas określony[30] (XX 01 01) | A*/AD | 9 | 14,5 | 10 | 6 | 6 | 6 |

B*, C*/AST | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 | 1 |

Pracownicy finansowani[31] w ramach art. XX 01 02 |

Inni pracownicy[32] finansowani w ramach art. XX 01 04/05 |

RAZEM | 10 | 15,5 | 11 | 7 | 7 | 7 |

8.2.2. Opis zadań związanych z działaniem

- opracowanie rozporządzeń dotyczących sprzedaży w drodze licytacji; monitorowanie i sprawozdawczość; weryfikacja i akredytacja;

- opracowanie ogólnowspólnotowych zasad dotyczących rozdziału przydziałów i ogólnowspólnotowego rejestru elektronicznego;

- analiza zapotrzebowania na mechanizm stosowany w odniesieniu do niektórych energochłonnych instalacji do czasu zawarcia międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu;

- W stosownych przypadkach właściwe dostosowanie systemu w świetle międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu;

- monitorowanie wdrożenia w państwach członkowskich;

- działania zwiększające potencjał i działania informacyjne.

8.2.3. Źródła zasobów ludzkich (stosunek pracy)

( Stanowiska obecnie przypisane do zarządzania programem, które zostaną utrzymane lub przekształcone

( Stanowiska wstępnie przyznane w ramach rocznej strategii politycznej/wstępnego projektu budżetu (APS/PDB) na rok n.

X Stanowiska, o które zostanie złożony wniosek w ramach następnej procedury APS/PDB

( Stanowiska, o które zostanie złożony wniosek w ramach następnej procedury APS/PDB (przesunięcia w ramach istniejącej kadry kierowniczej (przesunięcia wewnętrzne)

( Stanowiska, których obsadzenie będzie konieczne w roku n, nieprzewidziane w APS/PDB na dany rok

8.2.4. Inne wydatki administracyjne uwzględnione w kwocie referencyjnej (XX 01 04/05 – wydatki na administrację i zarządzanie)

mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

Pozycja w budżecie (numer i treść) | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 i później | RAZEM |

Inna pomoc techniczna i administracyjna |

- wewnętrzna |

- zewnętrzna |

Pomoc techniczna i administracyjna ogółem |

8.2.5. Koszt finansowy zasobów ludzkich i powiązane koszty nieuwzględnione w kwocie referencyjnej

mln EUR (do 3 miejsc po przecinku)

Rodzaj zasobów ludzkich | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 i później |

Urzędnicy i pracownicy zatrudnieni na czas określony (XX 01 01) | 1,170 | 1,813 | 1,287 | 0,819 | 0,819 | 0,819 |

Pracownicy finansowani w ramach artykułu XX 01 02 (personel pomocniczy, oddelegowani eksperci krajowi (END), personel kontraktowy itp.) (należy określić pozycję w budżecie) |

Koszt zasobów ludzkich i koszty powiązane (nieuwzględnione w kwocie referencyjnej) ogółem | 1,170 | 1,813 | 1,287 | 0,819 | 0,819 | 0,819 |

Kalkulacja – urzędnicy i pracownicy zatrudnieni na czas określony |

Standardowe wynagrodzenie dla 1A*/AD zgodnie z pkt 8.2.1 wynosi 0,117 mln EUR. |

Kalkulacja – pracownicy finansowani w ramach art. XX 01 02 |

Nie dotyczy |

8.2.6. Inne wydatki administracyjne nieuwzględnione w kwocie referencyjnej mln EUR (do 3 miejsc po przecinku) |

2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 i później | RAZEM |

XX 01 02 11 01 – Podróże służbowe | 0,010 | 0,010 | 0,010 | 0,030 |

XX 01 02 11 02 – Spotkania i konferencje |

XX 01 02 11 03 – Komitety[34] | 0,027 | 0,081 | 0,135 | 0,027 | 0,081 | 0,351 |

XX 01 02 11 04 – Badania i konsultacje |

XX 01 02 11 05 – Systemy informatyczne |

2 Inne wydatki na zarządzanie ogółem (XX 01 02 11) | 0,000 | 0,037 | 0,091 | 0,145 | 0,027 | 0,081 | 0,381 |

3 Inne wydatki o charakterze administracyjnym (XX.010301 (wyposażenie centrum danych, usług i kosztów funkcjonowania centrum danych) | 0,250 | 0,250 | 0,250 | 0,250 | 0,250 | 0,250 | 1,500 |

Ogółem wydatki administracyjne, inne niż wydatki na zasoby ludzkie i powiązane koszty (nieuwzględnione w kwocie referencyjnej) | 0,250 | 0,287 | 0,341 | 0,395 | 0,277 | 0,331 | 1,881 |

Kalkulacja – inne wydatki administracyjne nieuwzględnione w kwocie referencyjnej |

Przewiduje się dziesięć podróży służbowych pracowników Komisji, których koszt jednostkowy wynosi 1000 EUR, w każdym roku od 2010 do 2012, w celu wyjaśnienia nowego prawa i ułatwienia jego wdrożenia w państwach członkowskich. Posiedzenia Komitetu ds. Zmiany Klimatu (koszt jednostkowy: 27 000 EUR) w celu przyjęcia trzech nowych rozporządzeń Komisji oraz zmiany jednego obowiązującego rozporządzenia Komisji, a także przyjęcia wspólnotowych zasad rozdzielania przydziałów. Po zawarciu międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu, niektóre elementy unijnego systemu handlu przydziałami emisji prawdopodobnie będą musiały zostać dostosowane w ramach procedury komitologii. Może również zaistnieć konieczność przyjęcia w ramach procedury komitologii uzgodnień lub porozumień mających na celu powiązanie unijnego systemu handlu przydziałami emisji z systemami w krajach trzecich. W latach 2010-2012 konieczne będzie przeprowadzenie spotkań Komitetu ds. Zmiany Klimatu w celu przyjęcia rozporządzeń Komisji i wspólnotowych zasad rozdzielania przydziałów. Terminy tych spotkań zależeć będą od rozwoju sytuacji międzynarodowej. 250 000 EUR na rok Koszty te obejmują prowadzenie przez Komisję niezależnego dziennika transakcji Wspólnoty (CITL)/rejestru Wspólnoty, a także zakup i utrzymanie narzędzi IT i komunikacji koniecznych do zapewnienia pełnej operacyjności systemu. CITL, niezależny dziennik transakcji Wspólnoty, w którym rejestrowane jest wydawanie, przenoszenie i anulowanie przydziałów, jest aplikacją IT kluczową dla funkcjonowania unijnego systemu handlu przydziałami emisji, którą Komisja jest zobowiązana prowadzić zgodnie z art. 20 dyrektywy 2003/87/WE. Zgodnie z art. 68 rozporządzenia (WE) nr 2216/2004 regulującego system rejestrów Komisja musi zapewnić, by zarówno CITL, jak i CR (oddzielny rejestr, do którego prowadzenia zobowiązuje Komisję Protokół z Kioto) były operacyjne przez 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu oraz by przerwy w pracy tych systemów były ograniczone do minimum. Koszty związane z opracowaniem i utrzymaniem systemu pokryte są ze środków z pozycji w budżecie 07 03 07 (LIFE +) – porównaj sekcja 8.1. |

Potrzeby związane z zasobami ludzkimi i administracją zostaną pokryte ze środków, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków w świetle ograniczeń budżetowych.

[1] Unijny system handlu uprawnieniami do emisji – konkluzje Rady z dnia 26 czerwca 2007 r., dostępne pod adresem: http://register.consilium.europa.eu/pdf/pl/07/st11/st11429.pl07.pdf

[2] Bank Światowy, State and Trends of the Carbon Market, maj 2007.

[3] Dyrektywa 2003/87/WE.

[4] COM (2006) 676 z 13 listopada 2006 r.

[5] Ibid.

[6] Cele UE w zakresie dalszego rozwoju międzynarodowego systemu rozwiązań dotyczących zmian klimatu w okresie po roku 2012 – konkluzje Rady z dnia 20 lutego 2007 r., dostępne pod adresem:http://register.consilium.europa.eu/pdf/pl/07/st06/st06621.pl07.pdf

[7] Sprawozdania ukazujące zakres omawianych zagadnień oraz wyniki dyskusji dostępne są pod adresem: http://ec.europa.eu/environment/climat/emission/review_en.htm

[8] Zasugerowano, że koszty przestrzegania przepisów mogłyby zostać obniżone o maksymalnie 30-40 % dzięki włączeniu kolejnych sektorów i innych gazów, pod warunkiem, że spełnione byłyby określone warunki dotyczące monitorowania, sprawozdawczości oraz kontroli. Zob. sprawozdanie końcowe z pierwszego posiedzenia grupy roboczej ECCP ds. handlu uprawnieniami do emisji dotyczącego przeglądu systemu EU ETS i zakresu dyrektywy, dostępne pod adresem: http://ec.europa.eu/environment/climat/emission/review_en.htm.

[9] Są to dane szacunkowe, które mogą zostać doprecyzowane.

[10] Opinia wyrażona przez parlament w pierwszym czytaniu oraz polityczne porozumienie w Radzie w sprawie wniosku Komisji dotyczącego włączenia lotnictwa w zakres systemu EU ETS.

[11] Kiedy udostępnione zostaną dane o emisjach w 2006 r., Komisja byłaby skłonna rozważyć zastosowanie średnich emisji w systemie EU ETS w 2005 r. i 2006 r. jako podstawy podziału.

[12] Dz.U. C […] z […], str. […].

[13] Dz.U. C […] z […], str. […].

[14] Dz.U. C […] z […], str. […].

[15] Dz.U. C […] z […], str. […].

[16] Dz.U. L 275 z 25.10.2003, str. 32. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2004/101/WE (Dz.U. L 338 z 13.11.2004, str. 18).

[17] Dz.U. L 33 z 7.2.1994, str. 11.

[18] Intergovernmental Panel on Climate Change 4th Assessment report, sprawozdanie przyjęte dnia 17 listopada 2007 r. w hiszpańskiej Walencji, dostępne na stronie www.ipcc.ch

[19] Konkluzje szczytu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 8-9 marca 2007 r.

[20] COM (2006) 583 wersja ostateczna z dnia 6 października 2006 r.

[21] 13. konferencja Stron UNFCCC oraz 3. spotkanie Stron protokołu z Kioto w indonezyjskim Bali, 3-14 grudnia 2007 r.

[22] Dz.U. L 49 z 19.2.2004, str. 1.

[23] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

[24] Dyrektywa xxxx/xx/WE w sprawie podziemnego składowania ditlenku węgla.

[25] Wydatki niewchodzące w zakres rozdziału xx 01 w tytule xx.

[26] Wydatki w ramach art. xx 01 04 w tytule xx.

[27] Wydatki w ramach rozdziału xx 01 z wyłączeniem artykułu xx 01 04 lub xx 01 05.

[28] Patrz pkt 19 i 24 porozumienia międzyinstytucjonalnego.

[29] W razie potrzeby, tzn. jeżeli czas trwania działania przekracza 6 lat, należy dodać kolumny.

[30] Koszty te NIE są uwzględnione w kwocie referencyjnej.

[31] Koszty te NIE są uwzględnione w kwocie referencyjnej.

[32] Koszty te są uwzględnione w kwocie referencyjnej.

[33] Należy odnieść się do oceny skutków finansowych dla danej agencji wykonawczej/danych agencji wykonawczych.

[34] Należy określić rodzaj komitetu i grupę, do której należy.