52007PC0361

Bruksela, dnia 10.7.2007

KOM(2007) 361 wersja ostateczna

2007/0143 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej SOLVENCY II

(przedstawiony przez Komisję){SEC(2007) 870}{SEC(2007) 871}

UZASADNIENIE

UWAGI OGÓLNE

Gospodarcza i społeczna rola ubezpieczeń i reasekuracji jest na tyle istotna, że powszechnie uznaje się konieczność interwencji ze strony władz publicznych w formie nadzoru ostrożnościowego. Ubezpieczyciele nie tylko zapewniają ochronę przed stratami, które mogą nastąpić w wyniku przyszłych zdarzeń, ale stanowią również jeden z kanałów kierowania oszczędności gospodarstw domowych na rynki finansowe i do obiegu gospodarczego.

Ubezpieczyciele i reasekuratorzy muszą spełniać określone wymogi w zakresie wypłacalności, gwarantujące, że będą oni w stanie zaspokoić roszczenia ubezpieczających. Obowiązujące przepisy dotyczące wypłacalności są przestarzałe. Nie uwzględniają one w należyty sposób różnych rodzajów ryzyka, pozostawiają państwom członkowskim zbyt duże możliwości wprowadzania odmiennych rozwiązań oraz zawierają niewłaściwe rozwiązania w zakresie nadzoru nad grupami ubezpieczeniowymi, przez co są wypierane przez modele branżowe, międzynarodowe i ponadsektorowe. Z tych powodów niezbędny jest nowy system wypłacalności, określany mianem Solvency II, który w pełni uwzględnia zmiany zachodzące w dziedzinach nadzoru ostrożnościowego, matematyki ubezpieczeniowej i zarządzania ryzykiem, a także umożliwia przyszłe aktualizacje.

Projekt Solvency II jest jedną z głównych niezrealizowanych pozycji planu działań w zakresie usług finansowych (1999-2005). W ramach projektu Solvency I w 2002 r. podniesiono wysokość minimalnego funduszu gwarancyjnego, lecz było to jedynie rozwiązanie tymczasowe, konieczne dla polepszenia ochrony ubezpieczających – jednocześnie zaś zainicjowano projekt bardziej fundamentalnej reformy. Jego rezultatem jest system Solvency II, proponujący szerzej zakrojoną zmianę zasad oceny sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

Zgodnie z programami Komisji w zakresie ulepszenia i uproszczenia prawodawstwa, zmiana obowiązującego systemu wypłacalności posłużyła za okazję do przekształcenia 13 dyrektyw dotyczących ubezpieczeń i reasekuracji w jeden dokument, do którego włączono nowe przepisy z zakresu wypłacalności.

KONSULTACJE Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI

a) Konsultacje z zainteresowanymi stronami

Przez cały okres realizacji projektu służby Komisji utrzymywały bliski kontakt z zainteresowanymi stronami. Powołana przez Komisję grupa robocza ekspertów ds. wypłacalności, złożona z ekspertów państw członkowskich, od chwili uruchomienia projektu w roku 2004 spotykała się 3-5 razy do roku celem dyskusji nad nim.

Komitet Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych (CEIOPS) stanowił istotne źródło wiedzy technicznej dla projektu Solvency II. Doradzał on Komisji w zakresie kształtu nowego systemu wypłacalności i przeprowadził szereg ilościowych badań wpływu. CEIOPS organizował publiczne konsultacje na temat wstępnych wersji swoich opinii przed ich przekazaniem Komisji. Jego wkład w projekt był znaczny, jego udział będzie też niezbędny na późniejszych etapach całego procesu.

W czerwcu 2006 r. DG MARKT zorganizowała publiczną debatę z udziałem 191 uczestników. Służby Komisji przeprowadziły także publiczne konsultacje przy pomocy internetowej ankiety dostępnej na stronie „Twój głos w Europie”, którą wypełniło 147 respondentów. DG MARKT przesłała również szczegółową ankietę do 58 przedsiębiorstw z całej Europy, a następnie przeprowadziła bezpośrednie wywiady z niektórymi z nich (głównie z zakładami małej i średniej wielkości).

O pomoc w ocenie ewentualnego wpływu nowego systemu wypłacalności Komisja zwróciła się do wielu podmiotów: Europejskiego Banku Centralnego (stabilność systemu finansowego), przedstawicieli branży ubezpieczeń i reasekuracji (CEA/AISAM/ACME) (produkty i rynki ubezpieczeniowe), FIN-USE (konsumenci) oraz CEIOPS (organy nadzoru ubezpieczeniowego). Ponadto DG ECFIN przygotowała sprawozdanie na temat makroekonomicznych skutków wprowadzenia systemu Solvency II.

b) Ocena wpływu

Przeprowadzone analizy oraz otrzymane od zainteresowanych stron uwagi potwierdzają, że wprowadzenie nowego, opartego na ryzyku ekonomicznym systemu wypłacalności, przy pełnym wykorzystaniu architektury Lamfalussy’ego, stanowi najbardziej skuteczną i opłacalną możliwość realizacji ogólnych celów projektu Solvency II. Celami tymi są: pogłębienie integracji wspólnotowych rynków ubezpieczeń i reasekuracji, zwiększenie poziomu ochrony ubezpieczających i beneficjentów, poprawa międzynarodowej pozycji konkurencyjnej wspólnotowych ubezpieczycieli i reasekuratorów oraz poprawa jakości uregulowań prawnych.

System oparty na zasadach solidnej oceny ekonomicznej pozwoli ujawnić rzeczywistą sytuację finansową ubezpieczycieli, zwiększając przejrzystość oraz zaufanie do całego sektora. Wprowadzenie opartych na pomiarze ryzyka wymogów regulacyjnych zagwarantuje właściwą równowagę między wysokim poziomem ochrony ubezpieczających a rozsądną wysokością kosztów ponoszonych przez ubezpieczycieli.

W szczególności wymogi kapitałowe będą odzwierciedlać specyficzny profil ryzyka każdego zakładu ubezpieczeń i zakładu reasekuracji. Ubezpieczyciele, którzy skutecznie zarządzają ryzykiem – stosując surowe zasady, odpowiednie techniki ograniczania ryzyka lub poprzez dywersyfikację działalności – odniosą korzyści, gdyż wystarczą im niższe kapitały niż przy zastosowaniu obecnych przepisów wspólnotowych. Na drugim biegunie, ubezpieczyciele źle zarządzani lub podejmujący większe ryzyko będą zmuszeni do posiadania wyższych kapitałów celem zagwarantowania, że w chwili, gdy roszczenia posiadaczy polis staną się należne, będą mogli je zaspokoić.

Wprowadzenie systemu Solvency II sprawi, że dużo większy nacisk położony zostanie na solidne zarządzanie ryzykiem i odpowiednie kontrole wewnętrzne. Odpowiedzialność za solidną sytuację finansową ubezpieczycieli zostanie w dużej mierze przypisana zarządzającym, czyli osobom, które powinny ją ponosić. Ubezpieczyciele zyskają większą swobodę, gdyż będą musieli przestrzegać logicznych zasad, a nie arbitralnych przepisów. Nastąpi zbliżenie wymogów regulacyjnych do praktyk stosowanych w branży, a ubezpieczyciele zostaną wynagrodzeni za wprowadzenie systemów zarządzania ryzykiem i kapitałami, które najlepiej odpowiadają ich potrzebom i ogólnemu profilowi ryzyka. W zamian podlegać będą wzmocnionemu nadzorowi. Nowy system zwiększy również przejrzystość i zakres publicznie ujawnianych informacji. Ubezpieczyciele stosujący najlepsze rozwiązania zostaną także wynagrodzeni przez inwestorów, uczestników rynku i konsumentów.

Wprowadzeniu nowego podejścia opartego na ryzyku ekonomicznym mogą jednak w krótkim okresie towarzyszyć pewne skutki uboczne. System Solvency II może doprowadzić do ograniczenia ochrony ubezpieczeniowej w przypadku niektórych rodzajów ubezpieczeń, ponieważ poszczególne rodzaje ryzyka będą zgodnie z regulacjami rozpatrywane w powiązaniu z ich rzeczywistymi kosztami ekonomicznymi (np. tradycyjne gwarancje finansowe wbudowane w długoterminowe produkty oszczędnościowe). Podobnie większa przejrzystość może doprowadzić do ograniczenia wewnętrznego subwencjonowania między poszczególnymi grupami ubezpieczeń (np. ubezpieczeń zdrowotnych i następstw nieszczęśliwych wypadków przez ubezpieczenia komunikacyjne) oraz do wzrostu cen w niektórych obszarach lub dla określonych kategorii ubezpieczających o zwiększonym profilu ryzyka. Jest to wprawdzie słuszne z perspektywy utworzenia wydajnego i przejrzystego sektora ubezpieczeń, oznacza jednak konieczność starannego monitorowania i analizowania ewentualnego społecznego wpływu wszelkich zmian w sposobie działania ubezpieczycieli, tak aby zagwarantować znalezienie trwałych rozwiązań wszelkich problemów, które mogą się wyłonić w następstwie wprowadzenia nowego systemu wypłacalności. Zakłady ubezpieczeń i organy krajowe należy zachęcić do rozważenia, czy wystąpienie takich zmian jest prawdopodobne, a jeśli tak, jak można ograniczyć ich negatywne skutki. Ostatecznie, podczas gdy oczekuje się, że wpływ systemu Solvency II na decyzje inwestycyjne zakładów oferujących ubezpieczenia na życie będzie znikomy, to nie można wykluczyć, że pozostali ubezpieczyciele zwiększą swoje inwestycje w obligacje kosztem akcji. Akcje w posiadaniu ubezpieczycieli prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie stanowią jednak tylko ograniczoną część kapitalizacji papierów wartościowych w UE-25 (4%), a poza tym zakłada się płynną zmianę alokacji zasobów.

KONCEPCJA LEGISLACYJNA I PODSTAWA PRAWNA

a) Koncepcja legislacyjna

Przy okazji wprowadzania zmian dotyczących systemu Solvency II dokonano przekształcenia w jeden dokument wymienionych niżej 13 dyrektyw z zakresu ubezpieczeń na życie, ubezpieczeń innych niż na życie, reasekuracji, grup ubezpieczeniowych i likwidacji zakładów ubezpieczeń:

- Dyrektywa Rady 64/225/EWG z dnia 25 lutego 1964 r. w sprawie zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w dziedzinie reasekuracji i retrocesji[1];

- Pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie[2];

- Dyrektywa Rady 73/240/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. znosząca ograniczenia swobody przedsiębiorczości w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie[3];

- Dyrektywa Rady 76/580/EWG z dnia 29 czerwca 1976 r. zmieniająca dyrektywę 73/239/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie[4];

- Dyrektywa Rady 78/473/EWG z dnia 30 maja 1978 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do koasekuracji we Wspólnocie[5];

- Dyrektywa Rady 84/641/EWG z dnia 10 grudnia 1984 r. zmieniająca, szczególnie w zakresie ubezpieczenia świadczenia pomocy turystycznej, pierwszą dyrektywę (73/239/EWG) w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie[6];

- Dyrektywa Rady 87/344/EWG z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej[7];

- Druga dyrektywa Rady 88/357/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie i ustanowienia przepisów ułatwiających skuteczne korzystanie ze swobody świadczenia usług oraz zmieniająca dyrektywę 73/239/EWG[8];

- Dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniająca dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie)[9];

- Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 98/78/WE z dnia 27 października 1998 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych[10];

- Dyrektywa 2001/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji zakładów ubezpieczeń[11];

- Dyrektywa 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotycząca ubezpieczeń na życie[12];

- Dyrektywa 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji oraz zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 92/49/EWG, a także dyrektywy 98/78/WE i 2002/83/WE[13].

Ponieważ kompletne zredagowanie na nowo obowiązujących dyrektyw z zakresu ubezpieczeń i reasekuracji wykraczałoby poza ramy przekształcenia, przekształcenie opiera się na strukturze obowiązujących dyrektyw. Nowe przepisy dotyczące systemu Solvency II zostały więc wprowadzone w różnych rozdziałach i tytułach projektu dyrektywy i są wyróżnione szarym tłem. W poddanych przekształceniu obowiązujących dyrektywach nie dokonano żadnych zmian merytorycznych, z wyjątkiem tych zmian, które były konieczne celem wprowadzenia nowego systemu wypłacalności.

We wniosku zastosowano „technikę przekształcenia” (porozumienie międzyinstytucjonalne 2002/C 77/01), która umożliwia wprowadzanie zmian merytorycznych do obowiązujących przepisów bez konieczności przygotowywania odrębnej dyrektywy zmieniającej. Przekształcenie zmniejsza złożoność przepisów wspólnotowych, ułatwia ich zrozumienie i dostęp do nich. W dużej liczbie przepisów obowiązujących dyrektyw wprowadzono zmiany, które nie mają charakteru merytorycznego, tak by poprawić sposób sformułowania i czytelność tych przepisów. Skreślono artykuły i części artykułów, które stały się zbędne. Wszystkie zmiany zostały wyraźnie zaznaczone w tekście.

Nowe przepisy dotyczące wypłacalności są oparte na zasadach oraz na czteropoziomowej strukturze architektury usług finansowych Lamfalussy’ego. Zasady będą dalej rozwijane w postaci środków wykonawczych. Nowa architektura Lamfalussy’ego umożliwi nowemu systemowi wypłacalności dotrzymywanie kroku przyszłym zmianom rynkowym i technologicznym, a także ewolucji międzynarodowych regulacji z zakresu rachunkowości, ubezpieczeń i reasekuracji.

b) Podstawa prawna

Podstawą wniosku są art. 47 ust. 2 i art. 55 Traktatu WE, który stanowi prawną podstawę uchwalenia środków wspólnotowych służących urzeczywistnieniu wewnętrznego rynku usług finansowych. Wybranym instrumentem jest dyrektywa, gdyż jest to najwłaściwszy instrument prawny pozwalający osiągnąć wyznaczone cele. Proponowane nowe przepisy nie wykraczają poza zakres niezbędny do osiągnięcia postawionych celów.

ZAKRES STOSOWANIA

Zakres stosowania obowiązujących dyrektyw nie uległ zmianie. Wniosek dotyczy więc wszystkich zakładów ubezpieczeń innych niż na życie, zakładów ubezpieczeń na życie i zakładów reasekuracji. Obowiązujące wyłączenie z zakresu stosowania małych zakładów ubezpieczeń wzajemnych zostało jednakże rozszerzone na wszystkie małe zakłady ubezpieczeń określone w art. 4, niezależnie od ich formy prawnej. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do funduszy emerytalnych objętych dyrektywą 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r.[14] w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami. Przegląd tej ostatniej zostanie przeprowadzony w roku 2008. Komisja zbada wówczas, czy oraz w jaki sposób odpowiednie wymogi dotyczące wypłacalności mogą lub powinny zostać opracowane dla funduszy emerytalnych. Dyrektywa nie wprowadza również zmian do systemu mającego zastosowanie do konglomeratów finansowych. Jeżeli jednak dostrzeżone zostaną jakiekolwiek problemy w tym zakresie, zostaną one uwzględnione w przeglądzie dyrektywy w sprawie konglomeratów finansowych (2002/87/WE), który będzie miał miejsce w 2008 r.

UWAGI DOTYCZąCE POSZCZEGÓLNYCH ARTYKUłÓW

Uwagi odnoszą się wyłącznie do artykułów nowych lub zmienionych w następstwie wprowadzenia nowych przepisów dotyczących wypłacalności.

a) Wymogi jakościowe i nadzór

Wymogi jakościowe i zasady dotyczące nadzoru mające zastosowanie do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji („drugi filar” systemu Solvency II) zostały określone w dwóch sekcjach, poświęconych organom nadzoru i zasadom ogólnym oraz systemowi zarządzania.

Organy nadzoru i zasady ogólne – art. 27 do 38

Główne cele nadzoru – art. 27

Głównym celem uregulowania działalności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz nadzoru nad nimi jest zapewnienie odpowiedniej ochrony ubezpieczających. Inne cele, jak np. zapewnienie stabilnej sytuacji finansowej oraz uczciwego i stabilnego działania rynków, również powinny być wzięte pod uwagę, ale nie może to prowadzić do podważenia głównego celu.

Ogólne zasady nadzoru – art. 28

Podstawą nadzoru jest podejście perspektywiczne i oparte na ocenie ryzyka. W systemie Solvency II przyjęto więc podejście oparte na ocenie ryzyka ekonomicznego, dzięki czemu system odzwierciedla rzeczywisty profil ryzyka zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji. System taki powinien być oparty na rozsądnych zasadach ekonomicznych i optymalnie wykorzystywać informacje dostarczane przez rynki finansowe.

Poczyniono szczególne starania celem zagwarantowania, by nowy system wypłacalności nie stanowił zbyt dużego obciążenia dla małych i średnich zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. Przywiązano więc wagę do zasady proporcjonalności, która ma zastosowanie do wszystkich wymogów niniejszej dyrektywy, ale jest szczególnie istotna dla stosowania ilościowych i jakościowych wymogów systemu wypłacalności oraz zasad nadzoru. Zostanie ona szczegółowo określona w ramach środków wykonawczych.

Przejrzystość i odpowiedzialność – art. 30

Przejrzystość i odpowiedzialność przyczyniają się do legitymizacji i integralności organów nadzoru oraz do zwiększenia wiarygodności systemu nadzoru ubezpieczeniowego. W związku z tym artykuł ten stanowi, że organy nadzoru wykonują swoje zadania w sposób przejrzysty i odpowiedzialny. Ujawnianie informacji służy zwiększeniu przejrzystości i umożliwia konkretne porównanie koncepcji nadzorczych przyjętych przez poszczególne państwa członkowskie. Ważnym aspektem przejrzystości i odpowiedzialności jest ustanowienie przejrzystych procedur w zakresie mianowania i odwoływania członków organów zarządzających w organach nadzoru.

Kompetencje nadzorcze – art. 34

Celem zapewnienia skutecznego nadzoru organy nadzoru muszą być w pełni upoważnione do wykonywania przypisanych im zadań. W związku z tym art. 34 stanowi, że państwa członkowskie dbają o to, aby organy nadzoru posiadały uprawnienia do podjęcia wszelkich działań koniecznych do zapewnienia spełnienia przez zakłady ubezpieczeń wymogów regulacyjnych określonych w dyrektywie, jak również koniecznych do zapobiegania wszelkim nieprawidłowościom i do ich eliminowania. W tym kontekście szczególnie istotne jest, by uprawnienia nadzorcze dotyczyły również działalności będącej przedmiotem outsourcingu i suboutsourcingu. Wszelkie uprawnienia nadzorcze są stosowane we właściwym czasie i w sposób proporcjonalny.

Celem zagwarantowania skutecznego nadzoru istotne jest, by nadzór sprawowano zarówno na terenie zakładu, jak i poza nim; w związku z tym organom nadzoru nadano uprawnienia do prowadzenia kontroli na miejscu, w lokalu zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Proces nadzoru – art. 36

Niespełnianie wymogów jakościowych i ilościowych może mieć poważne konsekwencje dla kondycji finansowej ubezpieczyciela lub reasekuratora. Działania w zakresie nadzoru mają więc na celu rozpoznanie instytucji, których cechy finansowe, organizacyjne lub inne stwarzają podwyższone ryzyko.

W ramach procesu nadzoru organy nadzoru dokonują przeglądu i oceny strategii, procesów i procedur sprawozdawczych ustanowionych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji w celu zapewnienia zgodności z przepisami niniejszej dyrektywy, a także rodzajów ryzyka, z którymi dane zakłady mają lub mogą mieć do czynienia oraz możliwości tych zakładów w zakresie oceny tych rodzajów ryzyka. Przegląd ten obejmuje również ocenę adekwatności metod i praktyk stosowanych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji w celu wykrycia możliwych zdarzeń lub przyszłych zmian warunków gospodarczych, które mogłyby mieć niekorzystny wpływ na ich ogólną kondycję finansową. Zagwarantowanie skuteczności procesu nadzoru wymaga, by organy nadzoru posiadały uprawnienia do usuwania braków lub niedociągnięć wykrytych w ramach procesu nadzoru, w tym także możliwość podejmowania dalszych działań na podstawie ustaleń z nadzoru.

Istotne jest również, by organy nadzoru dysponowały odpowiednimi narzędziami monitorowania, które umożliwiają wykrywanie pogarszającej się sytuacji finansowej oraz monitorowanie naprawy sytuacji. Wyniki procesu nadzoru pozwalają organom nadzoru na określenie priorytetów przyszłych prac, zapewnienie odpowiedniego stopnia spójności między koncepcjami nadzoru poszczególnych organów i stanowią źródło uwag przekazywanych zakładom.

Narzuty kapitałowe – art. 37

Punkt wyjścia adekwatności wymogów ilościowych w sektorze ubezpieczeń i reasekuracji stanowi kapitałowy wymóg wypłacalności. W związku z tym w następstwie procesu nadzoru jedynie w ściśle określonych, wyjątkowych okolicznościach organy nadzoru mogą wymagać od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji posiadania wyższego kapitału. Choć standardowy wzór sprawdza się przy określeniu profilu ryzyka większości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji działających we Wspólnocie, mogą zdarzyć się przypadki, w których podejście standardowe może nie w pełni odzwierciedlać specyficzny profil ryzyka danego zakładu.

W przypadku istotnych niedociągnięć w ramach całościowego lub częściowego modelu wewnętrznego (por. poniżej pkt e)) lub istotnych niedociągnięć w zarządzaniu ważne jest, by organ nadzoru zadbał o to, aby dany zakład podjął wszelkie kroki w celu usunięcia niedociągnięć, które doprowadziły do podniesienia wymogów kapitałowych ze względu na ochronę ubezpieczających. Organ nadzoru jest zobowiązany do przeprowadzenia co najmniej raz w roku oceny postępów dokonanych przez zakład na drodze do usunięcia niedociągnięć. Podniesienie wymogów kapitałowych może mieć trwały charakter jedynie w przypadku, gdy odchylenie w profilu ryzyka takiego zakładu jest znaczne, a opracowanie całościowego lub częściowego modelu wewnętrznego nie przynosi efektu.

Bardziej – w porównaniu z dyrektywą w sprawie wymogów kapitałowych – zharmonizowane i w większym stopniu uwzględniające czynniki ekonomiczne podejście, które zostało przyjęte dla sektora ubezpieczeń i reasekuracji, należycie uzasadnia bardziej zharmonizowaną koncepcję podwyższania kapitału.

Odpowiedzialność organu administrującego lub zarządzającego – art. 40

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji będą obecnie musiały przestrzegać logicznych zasad, a nie arbitralnych przepisów, w związku z czym większa niż chwili obecnej odpowiedzialność spoczywać będzie na kadrze kierowniczej.

Dyrektywa jednoznacznie stanowi, że organ administrujący lub zarządzający zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji ponosi ostateczną odpowiedzialność za przestrzeganie przez dany zakład przepisów niniejszej dyrektywy.

System zarządzania – art. 41 do 49

Ogólne wymogi w zakresie zarządzania – art. 41

W celu zapewnienia spójności rozwiązań w całym sektorze finansowym konieczne są spójne wymogi w zakresie zarządzania w sektorach bankowym, papierów wartościowych oraz ubezpieczeń i reasekuracji. Określone w niniejszej dyrektywie wymogi w zakresie zarządzania służą osiągnięciu tego celu.

Surowe wymogi w zakresie zarządzania stanowią warunek wstępny skutecznego funkcjonowania systemu wypłacalności. Niektóre rodzaje ryzyka mogą być opanowane tylko przy pomocy wymogów w zakresie zarządzania, a nie poprzez określenie wymogów ilościowych. Solidny system zarządzania ma więc kluczowe znaczenie dla odpowiedniego zarządzania ubezpieczycielami oraz dla skuteczności systemu nadzoru.

System zarządzania obejmuje spełnianie wymogów dotyczących kompetencji i reputacji osób zarządzających, zarządzania ryzykiem, oceny ryzyka własnego i wypłacalności, kontroli wewnętrznej, audytu wewnętrznego, funkcji aktuarialnej oraz outsourcingu. Środki wykonawcze dotyczące wymogów w zakresie zarządzania będą określały zasadę proporcjonalności.

Określenie poszczególnych funkcji zarządzania w dyrektywie ma stanowić dla zakładów pomoc we wdrożeniu systemu zarządzania. Funkcją jest administracyjna możliwość podjęcia poszczególnych zadań. Określenie konkretnej funkcji nie stanowi dla zakładu przeszkody w swobodnym decydowaniu o sposobie zorganizowania danej funkcji w praktyce, chyba że przepisy dyrektywy stanowią inaczej. Nie powinno to powodować nadmiernej uciążliwości wymogów, gdyż należy wziąć pod uwagę charakter, skalę i złożoność operacji zakładu ubezpieczeń lub reasekuracji. Funkcje zarządzania mogą więc być wykonywane przez własny personel lub z wykorzystaniem porad ekspertów zewnętrznych, mogą też być zlecone ekspertom w drodze outsourcingu w granicach określonych w dyrektywie. Ponadto w zakładach mniejszych lub o niższym stopniu złożoności jedna osoba lub jednostka organizacyjna może wykonywać więcej niż jedną funkcję.

Aby system zarządzania funkcjonował właściwie, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji muszą posiadać sporządzone na piśmie zasady, które jasno określają sposób postępowania w zakresie kontroli wewnętrznej, audytu wewnętrznego, zarządzania ryzykiem oraz, gdzie stosowne, outsourcingu. Ważne jest, by organ zarządzający lub administrujący był aktywnie włączony w system zarządzania. W związku z tym zasady pisemne powinny podlegać zatwierdzeniu przez organ zarządzający lub administrujący, ponadto należy dokonywać ich przeglądu co najmniej raz w roku lub przed wprowadzeniem do systemu zarządzania istotnej zmiany. Dokonanie zmiany zasad przed zmianą systemu ma zasadnicze znaczenie, gdyż w innym przypadku działanie zakładu byłoby już niezgodne z jego wewnętrznymi strategiami i procesami. Przegląd i ocena systemu zarządzania należą do organu nadzoru w ramach procedury nadzoru.

Własna ocena ryzyka i wypłacalności – art. 44

W ramach swojego systemu zarządzania ryzykiem wszystkie zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny dokonywać regularnej oceny swoich ogólnych potrzeb w zakresie wypłacalności przy uwzględnieniu własnego specyficznego profilu ryzyka – powinno to stanowić integralną część ich strategii działalności.

Własna ocena ryzyka i wypłacalności ma dwojaki charakter. Jest to wewnętrzny proces oceny w obrębie zakładu, stanowiący tym samym część strategicznych decyzji zakładu. Stanowi on także narzędzie dla organów nadzoru, które muszą być informowane o wynikach własnej oceny ryzyka i wypłacalności przez zakład.

Ocena ta nie wymaga od przedsiębiorstwa opracowania lub stosowania całościowego lub częściowego modelu wewnętrznego. Jednak jeśli zakład stosuje już zatwierdzony całościowy lub częściowy model wewnętrzny do obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności, wyniki uzyskane przy zastosowaniu tego modelu powinny być wykorzystane do oceny ryzyka własnego i wypłacalności. Ocena ta nie ma charakteru trzeciego wymogu odnoszącego się do kapitałowego wymogu wypłacalności i nie powinna być nadmiernie uciążliwa dla zakładów małych lub o niższym stopniu złożoności. Organ nadzoru dokonuje przeglądu własnej oceny ryzyka i wypłacalności sporządzonej przez zakład w ramach procesu nadzoru nad zakładem. Wyniki każdej przeprowadzonej własnej oceny ryzyka i wypłacalności powinny być przekazane organowi nadzoru jako część informacji, które należy przedstawiać do celów nadzoru na mocy art. 35.

Outsourcing – art. 38 i 48

Ponieważ outsourcing odgrywa coraz większą rolę, istotne jest przyjęcie bardziej spójnej koncepcji w tym zakresie. Celem zapewnienia skutecznego nadzoru nad działalnością będącą przedmiotem outsourcingu konieczne jest, by organ sprawujący nadzór nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji dokonującym outsourcingu miał prawo dostępu do wszystkich istotnych danych znajdujących się w posiadaniu zleceniobiorcy, a także prawo do przeprowadzania kontroli na miejscu zleconej działalności w lokalu zleceniobiorcy, niezależnie od faktu, czy ten ostatni jest podmiotem regulowanym, czy też nie. W przypadku, gdy w ramach outsourcingu działalność została zlecona zleceniobiorcy mającemu siedzibę w państwie trzecim, konieczne jest, by organ sprawujący nadzór nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji dokonującym outsourcingu miał prawo dostępu do wszystkich istotnych danych znajdujących się w posiadaniu zleceniobiorcy, niezależnie od faktu, czy ten ostatni jest podmiotem regulowanym, czy też nie. Outsourcing obejmuje również suboutsourcing.

Jedną z możliwości, w szczególności gdy zleceniobiorca jest podmiotem nieregulowanym, jest zwrócenie szczególnej uwagi na umowę między zakładem dokonującym outsourcingu a zleceniobiorcą. Organy nadzoru muszą we właściwy sposób i we właściwym czasie zostać poinformowane o każdym przypadku outsourcingu ważnych działań przed jego dokonaniem oraz o wszelkich mających później miejsce istotnych zmianach w zakresie tego outsourcingu.

Wymogi określone w niniejszej dyrektywie uwzględniają prace Wspólnego Forum i są spójne z zasadami i praktykami obowiązującymi w sektorze bankowym oraz z dyrektywą w sprawie rynków instrumentów finansowych (2004/39/WE) i jej zastosowaniem w odniesieniu do instytucji kredytowych.

b) Informowanie organów nadzoru oraz publiczne ujawnianie informacji

Informowanie organów nadzoru oraz publiczne ujawnianie informacji stanowią „trzeci filar” systemu Solvency II.

Informacje dostarczane do celów nadzoru – art. 35

We wniosku zasadniczo zachowano aktualną koncepcję wspólnotowego dorobku prawnego, nakładając na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji ogólny wymóg przekazywania wszelkich informacji niezbędnych do celów nadzoru. Jednakże zgodnie z koncepcją Lamfalussy’ego do wniosku wprowadzono szereg podstawowych zasad, którym muszą odpowiadać informacje dostarczane do celów nadzoru, oraz dopuszczono przyjęcie środków wykonawczych w celu osiągnięcia spójności tam, gdzie jest to właściwe.

Publiczne ujawnianie informacji – art. 50 do 55

Wniosek nakłada na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wymóg przedstawiania corocznego sprawozdania zawierającego ważne i zwięzłe informacje na temat ich wypłacalności i kondycji finansowej. W okresie przejściowym możliwe są wyjątki dla indywidualnych narzutów kapitałowych. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji muszą w uzasadnionych przypadkach aktualizować ujawnione informacje (przepisy szczególne dotyczą przypadków, kiedy nie jest spełniany minimalny wymóg kapitałowy lub kapitałowy wymóg wypłacalności), mogą również dobrowolnie ujawniać dodatkowe informacje. Zakłady zobowiązane są posiadać zasady dotyczące publicznego ujawniania informacji, a sprawozdania dotyczące wypłacalności i kondycji finansowej muszą być przed publikacją zatwierdzane przez ich organy administrujące lub zarządzające. Wniosek dopuszcza również możliwość przyjęcia środków wykonawczych w celu osiągnięcia spójności tam, gdzie jest to właściwe.

c) Wspieranie spójności w dziedzinie nadzoru – art. 69

Komitet ds. Usług Finansowych określił wspieranie spójności w dziedzinie nadzoru jako jedno z największych wyzwań w najbliższych latach. Nawet jeśli wspólne ramy regulacyjne stanowią właściwą podstawę, równe warunki konkurencji mogą zostać osiągnięte jedynie poprzez bardziej spójne i jednolite decyzje oraz praktyki ich egzekwowania wśród organów nadzoru. Spójność w dziedzinie nadzoru obejmuje w szczególności wspólne i jednolite bieżące stosowanie prawodawstwa wspólnotowego oraz wzmocnienie bieżącego spójnego nadzoru i egzekwowania przepisów w zakresie wspólnego rynku. Wzajemne weryfikacje oraz mechanizmy rozjemcze mogą odgrywać istotną rolę we wspieraniu spójności w dziedzinie nadzoru.

Szczególną rolę w działaniach na rzecz spójnego stosowania niniejszej dyrektywy oraz w zbliżeniu praktyk w zakresie nadzoru w całej Wspólnocie odgrywał będzie CEIOPS. W związku z tym artykuł ten stanowi, że państwa członkowskie muszą podjąć niezbędne działania celem zapewnienia aktywnego uczestnictwa organów nadzoru w działaniach podejmowanych przez CEIOPS.

d) Wymogi ilościowe

Wymogi ilościowe mające zastosowanie do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji („pierwszy filar” systemu Solvency II) zostały zamieszczone w sześciu sekcjach: wycena aktywów i zobowiązań, rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe, fundusze własne, kapitałowy wymóg wypłacalności, minimalny wymóg kapitałowy oraz lokaty. Wymogi pierwszego filaru oparte są na ekonomicznym całościowym podejściu bilansowym. Podejście to polega na ocenie całego bilansu zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, na zintegrowanej podstawie pozwalającej na spójną wycenę aktywów i zobowiązań. Podejście takie oznacza, że kwota dostępnych środków finansowych zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powinna pokrywać jego ogólne potrzeby finansowe, tj. sumę zobowiązań niepodporządkowanych i wymaganego kapitału. W konsekwencji zastosowania tego podejścia dopuszczone fundusze własne (por. poniżej) muszą być wyższe niż kapitałowy wymóg wypłacalności.

Wycena aktywów i zobowiązań – art. 73

Artykuł 73 wprowadza standardy wyceny dla wszystkich kategorii aktywów i zobowiązań, oparte na obowiązującej w MSSF definicji wartości godziwej. Opracowane zostaną środki wykonawcze określające w jaki sposób należy obliczyć wartość godziwą poszczególnych pozycji bilansu, tak by zagwarantować spójną wycenę tych pozycji we wszystkich państwach członkowskich. Jeśli chodzi o zobowiązania, standardy wyceny nie uwzględniają własnej zdolności kredytowej, natomiast w odniesieniu do aktywów standardy te uwzględniają aktualną sytuację w zakresie kredytów i płynności.

Rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe – art. 74 do 78

Aby zakład ubezpieczeń lub reasekuracji mógł spełnić zaciągnięte wobec ubezpieczających i beneficjentów zobowiązania, muszą zostać utworzone rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe. Ich obliczenie nastąpi w oparciu o przepisy ogólne zawarte w art. 74:

- Rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe zostaną wyliczone w oparciu o bieżącą wartość ich zbycia. Bieżąca wartość zbycia odzwierciedla kwotę, którą zakład ubezpieczeń lub reasekuracji musiałby w chwili obecnej zapłacić za natychmiastowe przeniesienie swoich praw i zobowiązań umownych na inny zakład. Stosowanie bieżącej wartości zbycia nie oznacza, że zakład ubezpieczeń lub reasekuracji rzeczywiście może, zamierza lub powinien przenieść te prawa i zobowiązania.

- Obliczenie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych musi być zgodne z zasadami funkcjonowania rynku, a informacje specyficzne dla danego zakładu mogą być użyte w obliczeniach jedynie w stopniu, w jakim umożliwiają one zakładowi ubezpieczeń lub reasekuracji lepsze ujęcie charakterystyki portfela ubezpieczeń.

W art. 75 do 78 oraz art. 80 do 84 przedstawiono obliczanie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych. Są one wyliczane jako suma najlepszego oszacowania i marginesu ryzyka, z wyjątkiem możliwych do zabezpieczenia ryzyk wynikających ze zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych (por. poniżej):

- Najlepsze oszacowanie odpowiada oczekiwanej bieżącej wartości przyszłych przepływów pieniężnych, z uwzględnieniem wszystkich wpływów i wydatków (skorygowanych o inflację) wymaganych do rozliczenia zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych w całym okresie ich trwania, w tym wszystkich wydatków, przyszłych uznaniowych premii, wbudowanych gwarancji finansowych i opcji umownych. Obliczenie najlepszego oszacowania musi opierać się na solidnych metodach aktuarialnych i dobrej jakości danych oraz musi być okresowo weryfikowane w kontekście bieżących doświadczeń.

- Margines ryzyka daje gwarancję, że całkowita wartość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych jest równa kwocie, którą zakład ubezpieczeń lub reasekuracji musiałby w chwili obecnej zapłacić za natychmiastowe przeniesienie swoich praw i zobowiązań umownych na inny zakład, lub ewentualnie dodatkowemu kosztowi, większemu niż najlepsze oszacowanie, zapewnienia kapitału celem pokrycia zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych przez cały okres istnienia portfela.

W przypadku ryzyk możliwych do zabezpieczenia – tzn. ryzyk, które mogą zostać skutecznie zneutralizowane poprzez nabycie lub zbycie instrumentów finansowych – wartość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych jest obliczana bezpośrednio, jako całość, i jest otrzymywana z wartości tych instrumentów finansowych (por. art. 75 ust. 4).

W przypadku ryzyk niemożliwych do zabezpieczenia margines ryzyka obliczany jest przy wykorzystaniu tzw. metody kosztu kapitału (por. art. 75 ust. 5). W tym przypadku stosowana stopa kosztu kapitału jest taka sama dla wszystkich zakładów (np. ustalony procent) i odpowiada różnicy między stopą procentową pozbawionych ryzyka papierów wartościowych, a stopą procentową, którą zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji o ratingu BBB musiałby zapłacić za pozyskanie dopuszczonych funduszy własnych.

Fundusze własne – art. 85 do 98

Fundusze własne odpowiadają dostępnym środkom finansowym zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, które mogą służyć za zabezpieczenie przed ryzykami, a w razie konieczności do pokrycia strat finansowych. Określenie kwot funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie dwóch wymogów kapitałowych przebiega w trzech etapach. Każdy z etapów odpowiada jednej podsekcji: określenie funduszy własnych, klasyfikacja funduszy własnych, kwalifikowalność funduszy własnych.

W pierwszym etapie należy określić kwoty dostępnych funduszy własnych. Fundusze własne stanowią sumę:

- pozycji bilansowych, czyli „podstawowych funduszy własnych” (por. art. 86);

- pozycji pozabilansowych, czyli „uzupełniających funduszy własnych” (por. art. 87).

Podstawowe fundusze własne obejmują kapitał gospodarczy (tj. nadwyżkę aktywów nad zobowiązaniami, wycenioną zgodnie z sekcjami 1 i 2) i zobowiązania podporządkowane (ponieważ tego rodzaju zobowiązania mogą służyć jako kapitał, np. w przypadku likwidacji).

Uzupełniające fundusze własne obejmują zobowiązania, z których zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą skorzystać dla zwiększenia swoich środków finansowych, takie jak wezwania udziałowców do wniesienia dodatkowych wkładów i akredytywy. Ponieważ uzupełniające fundusze własne nie są objęte standardami oceny przedstawionymi w sekcjach 1 i 2, określenie ich kwoty podlega uprzedniemu zatwierdzeniu przez organ nadzoru.

W drugim etapie , w związku z faktem, iż fundusze własne są różnej jakości i umożliwiają różny poziom pokrycia strat, poszczególne pozycje funduszy własnych są klasyfikowane w trzech kategoriach, w zależności od ich charakteru oraz stopnia, w jakim spełniają pięć podstawowych kryteriów (tj. podporządkowanie, zdolność do pokrycia strat, trwałość, nieustanność oraz brak kosztów obsługi) wymienionych w art. 92.

- Podstawą klasyfikowania funduszy własnych w poszczególnych kategoriach są kryteria jakościowe, które zostaną szczegółowo określone przy pomocy środków wykonawczych (por. art. 96). Jednakże dla ułatwienia klasyfikowania środki te będą również zawierać wykaz wstępnie sklasyfikowanych pozycji funduszy własnych.

Charakter Jakość | Pozycje bilansowe (podstawowe fundusze własne) | Pozycje pozabilansowe (uzupełniające fundusze własne) |

Wysoka | Kategoria 1 | Kategoria 2 |

Średnia | Kategoria 2 | Kategoria 3 |

Niska | Kategoria 3 | − |

W trzecim etapie , ponieważ fundusze własne sklasyfikowane w kategoriach 2 i 3 nie zapewniają całkowitego pokrycia każdej straty w każdych okolicznościach, konieczne wydaje się ograniczenie ich uznawania dla celów nadzoru. Zgodnie z art. 97 do dostępnych funduszy własnych zastosowanie mają dwie grupy ograniczeń, pozwalające określić kwoty funduszy dopuszczalnych z punktu widzenia celów nadzoru.

- W odniesieniu do kapitałowego wymogu wypłacalności, udział funduszy kategorii 1 w dopuszczonych funduszach własnych powinien wynosić co najmniej 1/3, a udział funduszy kategorii 3 nie może być wyższy niż 1/3.

- W odniesieniu do minimalnego wymogu kapitałowego uzupełniające fundusze własne nie mogą zostać uznane, a udział dopuszczonych funduszy kategorii 2 nie może być wyższy niż ½.

Kapitałowy wymóg wypłacalności – art. 99 do 124

Sekcja 4 dotycząca kapitałowego wymogu wypłacalności jest podzielona na trzy części: ogólne przedstawienie tego wymogu kapitałowego, standardowy wzór obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności oraz stosowanie modeli wewnętrznych do celów wypłacalności.

Ogólne przepisy w zakresie kapitałowego wymogu wypłacalności, stosowanie standardowego wzoru lub modelu wewnętrznego

Kapitałowy wymóg wypłacalności odpowiada kapitałowi gospodarczemu, który zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji musi posiadać w celu ograniczenia prawdopodobieństwa upadłości do 0,5%, tj. do osiągnięcia sytuacji, w której upadłość miałaby miejsce raz na 200 lat (por. art. 100). Kapitałowy wymóg wypłacalności obliczany jest przy zastosowaniu technik wartości zagrożonej, zgodnie ze standardowym wzorem, bądź przy wykorzystaniu modelu wewnętrznego: oszacować należy wszystkie straty mogące wystąpić w najbliższych 12 miesiącach, w tym straty wynikające z ponownej wyceny aktywów i zobowiązań. Kapitałowy wymóg wypłacalności odzwierciedla rzeczywisty profil ryzyka zakładu, uwzględniający wszystkie wymierne rodzaje ryzyka, a także wpływ netto technik ograniczania ryzyka.

Kapitałowy wymóg wypłacalności należy obliczać co najmniej raz w roku i stale monitorować, a także obliczać ponownie, gdy tylko profil ryzyka zakładu ulegnie znacznej zmianie; kapitałowy wymóg wypłacalności musi być pokryty przez równoważną kwotę dopuszczonych funduszy własnych (por. art. 99).

Standardowy wzór kapitałowego wymogu wypłacalności

Artykuły 102 do 108 zawierają opis celów, struktury i ogólnych parametrów standardowego wzoru obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności. Struktura „modułowa”, oparta na technikach agregacji liniowej, jest dokładnie opisana w załączniku IV do dyrektywy. Ryzyka ujęte w poszczególnych modułach i submodułach standardowego wzoru są określone w art. 13 i 104. Szczegółowe specyfikacje tych modułów i submodułów zostaną przyjęte w drodze środków wykonawczych, gdyż z czasem będą one prawdopodobnie ulegać zmianom.

Standardowy wzór obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności służy osiągnięciu właściwej równowagi między wrażliwością na ryzyko a względami praktycznymi. Umożliwia on zarówno stosowanie – tam gdzie to stosowne – parametrów specyficznych dla danego zakładu (por. art. 103 ust. 7), jak i zestandaryzowanych uproszczeń dla małych i średnich zakładów ubezpieczeń i reasekuracji (por. art. 107).

Ponieważ nowe standardy wyceny należycie uwzględniają charakterystykę aktywów pod względem zdolności kredytowej i płynności, kapitałowy wymóg wypłacalności pokrywa wszystkie wymierne ryzyka, a wszystkie inwestycje podlegają zasadzie „ostrożnego inwestora”, nie ma potrzeby utrzymywania ilościowych ograniczeń inwestycyjnych oraz kryteriów dopuszczalności aktywów. Jednakże, w świetle zmian sytuacji rynkowej, jeśli pojawią się nowe ryzyka, które nie są objęte standardowym wzorem obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności, art. 108 ust. 2 upoważnia Komisję do wprowadzenia tymczasowych środków wykonawczych określających limity inwestycyjne i kryteria dopuszczalności aktywów do czasu aktualizacji wzoru.

Modele wewnętrzne

Artykuły 109 do 124 zawierają opis wymogów mających zastosowanie w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji stosujących lub zamierzających stosować całościowy lub częściowy model wewnętrzny do obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności. Zanim organy nadzoru zatwierdzą stosowanie modelu wewnętrznego, zakład ubezpieczeń lub reasekuracji musi złożyć wniosek (por. art. 109) zatwierdzony przez organ zarządzający lub administrujący zakładem (por. art. 113), wykazujący, że zakład spełnia test stosowania, standardy jakości statystycznej, standardy parametrów, standardy weryfikacji oraz standardy dokumentacji (por. art. 117 do 122). Organy nadzoru muszą podjąć decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu wniosku w terminie sześciu miesięcy od otrzymania kompletnego wniosku od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

W odniesieniu do stosowania częściowych modeli wewnętrznych wprowadzono dodatkowe wymogi, które mają zapobiec stosowaniu wybiórczego podejścia przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji (por. art. 110). Ponadto art. 111 upoważnia Komisję do wprowadzenia środków wykonawczych służących dostosowaniu standardów określonych w art. 117 do 122 do częściowych modeli wewnętrznych, tak by uwzględnić ograniczony zakres tych modeli.

Artykuł 116 upoważnia organy nadzoru do zażądania od zakładu ubezpieczeń lub reasekuracji, który oblicza kapitałowy wymóg wypłacalności przy użyciu standardowego wzoru, opracowania częściowego lub całościowego modelu wewnętrznego w przypadku, gdy standardowy wzór obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności niewłaściwie uwzględnia profil ryzyka tego zakładu.

Minimalny wymóg kapitałowy – art. 125 do 128

Minimalny wymóg kapitałowy odpowiada wielkości kapitału, poniżej której interesy ubezpieczających byłyby poważnie zagrożone, jeśli zakład miałby kontynuować działalność. W przypadku naruszenia minimalnego wymogu kapitałowego organ nadzoru podejmuje ostateczną interwencję, tj. zezwolenie zakładu zostaje cofnięte (por. art. 126 i 136). W związku z powyższym zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji zobowiązane są do posiadania dopuszczonych funduszy własnych celem pokrycia minimalnego wymogu kapitałowego (por. art. 125). Ponieważ ostateczna interwencja organów nadzoru może wymagać zgody krajowych sądów, minimalny wymóg kapitałowy musi być obliczany kwartalnie, według prostego i pewnego wzoru na podstawie danych podlegających kontroli.

Artykuł 126 poświęcony szczegółom konstrukcji i parametrów minimalnego wymogu kapitałowego zawiera krótki wykaz zasad ogólnych. W oczekiwaniu na wyniki ilościowego badania wpływu (QIS 3) przyjęto otwarte podejście, ponieważ nie uzgodniono ostatecznej decyzji w odniesieniu do minimalnego wymogu kapitałowego.

Tekst umożliwia przetestowanie dwóch koncepcji:

- minimalnego wymogu kapitałowego obliczanego przy pomocy uproszczonej wersji standardowego wzoru (podejście modułowe) uwzględniającej ryzyko ubezpieczeniowe w zakresie ubezpieczeń na życie, ryzyko ubezpieczeniowe w zakresie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie oraz ryzyko rynkowe, przy założeniu wartości zagrożonej 90 %) w horyzoncie czasowym jednego roku;

- minimalnego wymogu kapitałowego obliczanego jako procent kapitałowego wymogu wypłacalności (podejście zwięzłe), dostosowanego do 1/3 kapitałowego wymogu wypłacalności.

Dla przykładu, art. 126 ust. 1 lit. c) dopuszcza dostosowanie minimalnego wymogu kapitałowego do poziomu zaufania między 80% (ponieważ 1/3 kapitałowego wymogu wypłacalności przy założeniu wartości zagrożonej 99,5% odpowiada 80% wartości zagrożonej, zakładając rozkład normalny) a 90% (poziom używany w testowanym podejściu modułowym).

Dla usprawnienia przejścia na nowy system (por. art. 128), zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, które w chwili wejścia w życie niniejszej dyrektywy spełniają wymogi systemu Solvency I, ale nie spełniają minimalnego wymogu kapitałowego, mają rok na dostosowanie się do nowego systemu.

Lokaty – art. 129 do 132

Wszystkie lokaty zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji (tj. aktywa pokrywające rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe oraz aktywa pokrywające kapitałowy wymóg wypłacalności i wolne aktywa) muszą być dokonywane, zarządzane i monitorowane zgodnie z zasadą „ostrożnego inwestora” określoną w art. 129. Zasada „ostrożnego inwestora” nakłada na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wymóg inwestowania aktywów w najlepszym interesie ubezpieczających, właściwego dostosowania lokat do zobowiązań oraz należytego uwzględnienia różnych rodzajów ryzyka finansowego, takich jak ryzyko płynności i ryzyko koncentracji.

e) Nadzór nad grupami ubezpieczeniowymi – art. 219 do 277

Wprowadzenie

Forma prowadzenia nadzoru nad grupami ubezpieczeniowymi i reasekuracyjnymi będzie miała kluczowe znaczenie dla sukcesu wspólnego rynku oraz systemu Solvency II. We wniosku starano się więc sformułować właściwe sposoby uproszczenia nadzoru nad grupami ubezpieczeniowymi i reasekuracyjnymi w UE.

Główne ulepszenia dotyczące wszystkich grup ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych

- Organ sprawujący nadzór nad grupą – określenie i wyznaczenie: Wniosek wprowadza koncepcję „organu sprawującego nadzór nad grupą”. W przypadku każdej grupy wyznaczony zostanie jeden organ, któremu przyznane zostaną określone uprawnienia decyzyjne i w zakresie koordynacji. Utrzymane kryteria są inspirowane dyrektywą w sprawie konglomeratów finansowych, ale w stosownych sytuacjach wniosek dopuszcza większą elastyczność.

- Organ sprawujący nadzór nad grupą – prawa i obowiązki: Organ ten ponosi główną odpowiedzialność za wszystkie zasadnicze aspekty nadzoru nad grupą ubezpieczeniową (wypłacalność grupy, transakcje wewnątrz grupy, koncentracja ryzyka, zarządzanie ryzykiem i kontrola wewnętrzna). Nadzór ten musi być sprawowany we współpracy z miejscowymi organami nadzoru i wymaga konsultowania się z tymi organami. Ponadto w przypadku każdej grupy wszystkie zaangażowane organy nadzoru muszą dokonać uzgodnień w zakresie koordynacji.

- Inne podstawowe środki służące zapewnieniu skutecznego nadzoru nad grupami: Zgodnie z dyrektywą w sprawie konglomeratów finansowych wniosek wprowadza pełny zbiór przepisów zobowiązujących wszystkie zaangażowane organy nadzoru do wymiany informacji w sposób automatyczny (w przypadku informacji ważnych) lub na wniosek (w przypadku informacji istotnych), do konsultowania się przed podjęciem istotnych decyzji oraz do właściwego rozpatrywania wniosków o weryfikację informacji.

- Wypłacalność grupy – wybór metody: Aby w jak największym stopniu zapewnić grupom możliwość odnoszenia korzyści ze skutków dywersyfikacji, we wniosku w wyraźny sposób preferowana jest metoda konsolidacji.

- Wypłacalność grupy – model wewnętrzny grupy: Wniosek dopuszcza możliwość złożenia przez grupę wniosku o zezwolenie na stosowanie modelu wewnętrznego do obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności grupy oraz kapitałowego wymogu wypłacalności poszczególnych powiązanych podmiotów. Procedura ta jest w dużym stopniu inspirowana dyrektywą w sprawie wymagań kapitałowych (2006/48/WE, art. 129). Na wniosek jednostki dominującej lub któregokolwiek z zaangażowanych organów nadzoru możliwe są konsultacje z CEIOPS.

- Nadzór nad podgrupami: Celem ograniczenia obciążeń dla grup wniosek zasadniczo stwierdza, że: a) nadzór nad grupą powinien być w normalnych warunkach sprawowany jedynie na najwyższym szczeblu organizacyjnym w UE, oraz b) państwa członkowskie mogą zezwolić swoim organom nadzoru na sprawowanie nadzoru nad grupami na najwyższym szczeblu organizacyjnym w państwie członkowskim. W praktyce powinno to ograniczyć liczbę poziomów nadzoru do najwyżej 3 (grupa w UE, podgrupy krajowe, pojedyncze zakłady), co odpowiada dyrektywie w sprawie wymogów kapitałowych.

- Środki wykonawcze: Aby zapewnić możliwie największą spójność podejmowanych decyzji i praktyk stosowanych przez organy sprawujące nadzór nad grupami, w przypadku wielu podstawowych przepisów wniosek zawiera odniesienie do przyszłych środków wykonawczych.

Dodatkowe ulepszenia dotyczące grup stosujących wsparcie grupowe

Wniosek wprowadza nowatorski system służący ułatwieniu zarządzania kapitałem przez grupę, przede wszystkim poprzez: a) zezwolenie w określonych okolicznościach jednostce dominującej na stosowanie oświadczeń o wsparciu grupowym celem pokrycia części kapitałowego wymogu wypłacalności jej jednostek zależnych oraz b) wprowadzenie w stosownych przypadkach odstępstw od przepisów niektórych artykułów dotyczących nadzoru indywidualnego. Wniosek dopuszcza przyjęcie środków wykonawczych i zakłada przeprowadzenie przeglądu całego systemu pięć lat po transpozycji dyrektywy.

Uwagi ogólne: Nadzór nad grupami nie tylko w charakterze uzupełnienia

Obowiązujące przepisy wspólnotowe traktują nadzór nad grupami jako czysto dodatkowy element w stosunku do nadzoru indywidualnego (nadzór indywidualny jest sprawowany w tej samej formie nad wszystkimi podmiotami niezależnie od faktu, czy stanowią one część grupy, a nadzór nad grupą stanowi jedynie uzupełnienie nadzoru indywidualnego). Wniosek prowadzi do istotnej zmiany tego podejścia: część poświęcona nadzorowi nad grupami zawiera szereg przepisów, które będą wywierać bezpośredni wpływ na sposób sprawowania nadzoru indywidualnego nad podmiotami, które należą do grup ubezpieczeniowych. Aby wyraźnie zaznaczyć tę fundamentalną zmianę, słowo „dodatkowy” zostało skreślone w całym tekście (również w tytule).

ŚRODKI WYKONAWCZE

Dyrektywa przyznaje Komisji uprawnienia wykonawcze. Przypadki, w których uprawnienia te zostały przyznane, są wyraźnie wymienione w każdym z odpowiednich artykułów. Wykonując przyznane uprawnienia wykonawcze Komisja jest wspomagana przez Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych ustanowiony decyzją Komisji 2004/9/WE. Środki, które mają zostać przyjęte przez Komisję, będą objęte procedurą doradczą lub procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określonymi w art. 3 oraz art. 5a ust. 1 do 4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE.

Środki wykonawcze zostaną wykorzystane do dokładniejszego sprecyzowania zasad określonych w dyrektywie, co ma służyć zwiększeniu harmonizacji oraz spójności w zakresie nadzoru. Zostaną one opracowane na podstawie mandatu udzielonego CEIOPS przez Komisję i będą przedmiotem konsultacji z zainteresowanymi stronami oraz oceny wpływu.

2002/83/WE (dostosowany)

2007/0143 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA …/…/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia […] r.

dotycząca ubezpieczeń na życie √ w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2 oraz art. 55,

uwzględniając wniosek Komisji[15],

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[16],

po konsultacji z Komitetem Regionów[17],

stanowiąc zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 251 Traktatu[18],

a także mając na uwadze, co następuje:

ò nowy

1. Należy wprowadzić szereg zasadniczych zmian do pierwszej dyrektywy Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie[19], do dyrektywy Rady 78/473/EWG z dnia 30 maja 1978 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do koasekuracji we Wspólnocie[20], do dyrektywy Rady 87/344/EWG z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczenia ochrony prawnej[21], do drugiej dyrektywy Rady 88/357/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie i ustanowienia przepisów ułatwiających skuteczne korzystanie ze swobody świadczenia usług oraz zmieniającej dyrektywę 73/239/EWG[22], do dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie)[23], do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/78/WE z dnia 27 października 1998 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych[24], do dyrektywy 2001/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji zakładów ubezpieczeń[25], do dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie[26] oraz do dyrektywy 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji oraz zmieniającej dyrektywy Rady 73/239/EWG, 92/49/EWG, a także dyrektywy 98/78/WE i 2002/83/WE[27]. Dla zachowania przejrzystości, dyrektywy te powinny zostać przekształcone.

2. W celu ułatwienia podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej konieczne jest wyeliminowanie najistotniejszych różnic w przepisach prawa poszczególnych państw członkowskich, którym podlegają zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji. Należy więc ustanowić ramy prawne, które umożliwią zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji prowadzenie działalności ubezpieczeniowej na całym rynku wewnętrznym, a tym samym ułatwią zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji mającym główną siedzibę na terytorium Wspólnoty pokrycie zobowiązań i ryzyk umiejscowionych we Wspólnocie.

3. W interesie właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego leży, aby ustanowione zostały uzgodnione zasady dotyczące nadzoru nad grupami ubezpieczeniowymi oraz – celem ochrony wierzycieli – zasady dotyczące reorganizacji i postępowania likwidacyjnego w przypadku zakładów ubezpieczeń.

4. Właściwe jest, by określone zakłady świadczące usługi ubezpieczeniowe nie były objęte system ustanowionym niniejszą dyrektywą ze względu na ich wielkość, status prawny, ich – wynikający ze ścisłych związków z publicznym systemem ubezpieczeń – charakter lub specyficzne usługi, które oferują. Pożądane jest również wyłączenie z zakresu niniejszej dyrektywy pewnych instytucji w niektórych państwach członkowskich, których działalność obejmuje jedynie bardzo wąski obszar i jest ustawowo ograniczona do określonego terytorium lub określonych osób.

5. Dyrektywa Rady 72/166/EWG z dnia 24 kwietnia 1972 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności[28], siódma dyrektywa Rady 83/349/EWG z dnia 13 czerwca 1983 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych[29], druga dyrektywa Rady 84/5/EWG z dnia 30 grudnia 1983 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów silnikowych[30], dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG[31] oraz dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe[32] ustanawiają przepisy ogólne w obszarach rachunkowości, ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania pojazdów, instrumentów finansowych oraz instytucji kredytowych i zawierają odpowiednie definicje. Właściwe jest, aby niektóre z tych definicji miały zastosowanie do celów niniejszej dyrektywy.

6. Podejmowanie działalności ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej powinno być uzależnione od uprzedniego uzyskania zezwolenia. W związku z tym konieczne jest określenie warunków i procedury zarówno udzielenia takiego zezwolenia, jak również odmowy jego udzielenia.

7. Ponieważ niniejsza dyrektywa stanowi zasadniczy instrument służący urzeczywistnieniu rynku wewnętrznego, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, którym udzielono zezwolenia w rodzimym państwie członkowskim, powinny być uprawnione do prowadzenia części lub całości swojej działalności na terytorium całej Wspólnoty poprzez tworzenie oddziałów lub świadczenie usług. W związku z tym właściwe jest doprowadzenie do harmonizacji w takim stopniu, jaki jest konieczny i wystarczający do wzajemnego uznawania zezwoleń oraz systemów nadzoru, a tym samym do uzyskania systemu jednego zezwolenia ważnego w całej Wspólnocie i umożliwiającego sprawowanie nadzoru nad zakładem przez rodzime państwo członkowskie.

8. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/26/WE z dnia 16 maja 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG i 88/357/EWG (czwarta dyrektywa w sprawie ubezpieczeń komunikacyjnych)[33] ustanawia zasady dotyczące wyznaczania przedstawicieli stron zgłaszających roszczenia. Zasady te powinny mieć zastosowanie do celów niniejszej dyrektywy.

9. Zakłady reasekuracji powinny ograniczyć przedmiot swojej działalności do prowadzenia działalności reasekuracyjnej i czynności z tym związanych. Wymóg ten nie powinien stanowić dla zakładu reasekuracji przeszkody w prowadzeniu takiej działalności, jak na przykład doradztwo statystyczne lub aktuarialne, analiza ryzyka lub badania na rzecz klientów. Działalność zakładów reasekuracji może również obejmować funkcję spółki holdingowej oraz czynności związane z działalnością w sektorze finansowym w rozumieniu art. 2 pkt 8 dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniającej dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[34]. W żadnym przypadku wymóg ten nie pozwala na prowadzenie niepowiązanej działalności bankowej i finansowej.

10. Ochrona ubezpieczających zakłada, że zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji podlegają skutecznym wymogom dotyczącym wypłacalności. W świetle zmian zachodzących na rynku obowiązujący system nie jest już właściwy. Konieczne jest zatem ustanowienie nowych ram prawnych.

11. Zgodnie z zachodzącymi w ostatnim czasie zmianami w zakresie zarządzania ryzykiem, dokonującymi się w ramach Międzynarodowego Stowarzyszenia Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego (International Association of Insurance Supervisors), Rady Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (International Accounting Standards Board) oraz Międzynarodowego Związku Aktuariuszy (International Actuarial Association), a także zgodnie z rozwojem sytuacji w pozostałych gałęziach sektora finansowego, należy wybrać podejście oparte na ryzyku ekonomicznym, które dla zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji stanowi zachętę do właściwego pomiaru różnych rodzajów ryzyka oraz do właściwego zarządzania nimi. Należy zwiększyć harmonizację poprzez ustanowienie szczegółowych zasad wyceny aktywów i zobowiązań, w tym rezerw techniczno-ubezpieczeniowych.

12. Nowe uregulowania w zakresie wypłacalności nie powinny stanowić nadmiernego obciążenia dla małych i średnich zakładów ubezpieczeń.

13. Głównym celem regulacji i nadzoru zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji jest odpowiednia ochrona ubezpieczających. Inne cele regulacji i nadzoru zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, takie jak stabilność finansowa oraz uczciwe i stabilne rynki, również powinny być wzięte pod uwagę, ale nie może to prowadzić do podważenia głównego celu.

14. Organy nadzoru państw członkowskich powinny mieć zatem do dyspozycji wszystkie środki, które są niezbędne do zapewnienia prawidłowego prowadzenia działalności przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji na całym terytorium Wspólnoty, niezależnie od tego, czy jest ona prowadzona na podstawie prawa przedsiębiorczości czy swobody świadczenia usług. Celem zapewnienia skutecznego nadzoru wszystkie działania podejmowane przez organy nadzoru powinny być proporcjonalne do charakteru i złożoności ryzyk właściwych dla działalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, niezależnie od wagi danego zakładu dla ogólnej stabilności finansowej rynku.

15. Organy nadzoru powinny mieć możliwość uzyskania od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji informacji koniecznych do celów nadzoru.

16. Organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego powinny być odpowiedzialne za monitorowanie kondycji finansowej zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. W tym celu powinny one regularnie przeprowadzać kontrole i oceny.

17. Punktem wyjścia dla odpowiednich wymogów ilościowych w sektorze ubezpieczeń jest kapitałowy wymóg wypłacalności. W związku z tym organy nadzoru powinny ustanawiać narzut kapitałowy na kapitałowy wymóg wypłacalności jedynie w ściśle określonych, wyjątkowych okolicznościach i w następstwie procesu nadzoru. Standardowy wzór kapitałowego wymogu wypłacalności powinien odzwierciedlać profil ryzyka większości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. Jednakże mogą istnieć przypadki, w których podejście standardowe niedostatecznie odzwierciedla specyficzny profil ryzyka danego zakładu. Jeśli odchylenie profilu ryzyka zakładu jest znaczne, a opracowanie częściowego lub całościowego modelu wewnętrznego nie przynosi efektu, narzut kapitałowy może mieć trwały charakter. W przypadku istotnych braków całościowego lub częściowego modelu wewnętrznego lub istotnych niedociągnięć w zarządzaniu organy nadzoru powinny zadbać o to, aby dany zakład podjął wszelkie kroki w celu usunięcia braków i niedociągnięć, które doprowadziły do ustanowienia narzutu kapitałowego.

18. Niektóre ryzyka mogą być właściwie uwzględnione jedynie poprzez wymogi dotyczące zarządzania, a nie poprzez wymogi ilościowe wyrażone w postaci kapitałowego wymogu wypłacalności. Skuteczny system zarządzania ma więc zasadnicze znaczenie dla odpowiedniego zarządzania zakładami ubezpieczeń oraz dla skuteczności systemu regulacji.

19. Wszystkie zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny dokonywać regularnej oceny swoich ogólnych potrzeb w zakresie wypłacalności przy uwzględnieniu własnego specyficznego profilu ryzyka i praktyka ta powinna stanowić integralną część ich strategii działalności. Wyniki każdej przeprowadzonej oceny powinny być przekazywane organowi nadzoru jako część informacji przedstawianych do celów nadzoru.

20. Celem zapewnienia skutecznego nadzoru nad działalnością zlecaną w ramach outsourcingu konieczne jest, by organy, które sprawują nadzór nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji dokonującym outsourcingu, miały niezależnie od tego, czy zleceniobiorca jest jednostką regulowaną czy nie, dostęp do wszystkich istotnych danych posiadanych przez zleceniobiorcę, a także prawo do przeprowadzania kontroli na miejscu. Celem uwzględnienia zmian zachodzących na rynku oraz zagwarantowania, że warunki dokonywania outsourcingu są w dalszym ciągu spełniane, organy nadzoru powinny być informowane przed dokonaniem outsourcingu istotnych rodzajów działalności. Wymogi te uwzględniają prace Wspólnego Forum i odpowiadają aktualnym regulacjom i praktykom w sektorze bankowym, a także dyrektywie w sprawie rynków instrumentów finansowych i jej zastosowaniu w odniesieniu do instytucji kredytowych.

21. Celem zagwarantowania przejrzystości zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny co najmniej raz w roku ujawniać podstawowe informacje na temat ich wypłacalności i kondycji finansowej. Zakłady powinny mieć również możliwość dobrowolnego ujawniania dodatkowych informacji.

22. Należy wprowadzić przepisy dotyczące wymiany informacji między organami nadzoru a organami lub podmiotami, które ze względu na swoją funkcję przyczyniają się do zwiększenia stabilności systemu finansowego. Konieczne jest zatem określenie warunków, przy spełnieniu których tego rodzaju wymiana informacji powinna być możliwa. Jeśli informacje mogą być ujawnione wyłącznie za wyraźną zgodą organów nadzoru, organy te powinny też mieć w stosownych przypadkach możliwość uzależnienia swojej zgody od spełnienia ściśle określonych warunków.

23. Wspieranie konwergencji w zakresie nadzoru konieczne jest nie tylko w odniesieniu do instrumentów nadzoru, ale również w odniesieniu do stosowanych praktyk. Istotną rolę pod tym względem powinien odgrywać Komitet Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych, ustanowiony decyzją Komisji 2004/6/WE[35], który powinien składać okresowe sprawozdania z osiągniętych postępów.

24. Celem ograniczenia obciążeń administracyjnych oraz uniknięcia powielania prowadzonych prac, organy nadzoru i krajowe urzędy statystyczne powinny współpracować i wymieniać informacje.

25. Celem wzmocnienia nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji oraz ochrony ubezpieczających, biegli rewidenci w rozumieniu dyrektywy 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, zmieniającej dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG oraz uchylającej dyrektywę Rady 84/253/EWG[36] powinni być zobowiązani do niezwłocznego powiadamiania o wszelkich faktach, które mogą mieć poważne konsekwencje dla sytuacji finansowej lub struktury administracyjnej zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

26. Zakłady ubezpieczeń prowadzące działalność zarówno w zakresie ubezpieczeń na życie, jak i w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie, powinny odrębnie zarządzać każdym z tych rodzajów działalności, tak by chronić interesy ubezpieczających na życie. W szczególności zakłady te powinny obowiązywać takie same wymogi kapitałowe, jakie mają zastosowanie do równoważnej grupy ubezpieczeniowej, składającej się z zakładu ubezpieczeń na życie i zakładu ubezpieczeń innych niż na życie, biorąc pod uwagę większe możliwości transferu kapitału w przypadku zakładów prowadzących działalność w różnych działach ubezpieczeń.

27. Ocena sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji powinna opierać się na solidnych zasadach ekonomicznych i optymalnie wykorzystywać informacje dostarczane przez rynki finansowe, a także powszechnie dostępne dane na temat ryzyk techniczno-ubezpieczeniowych.

28. Standardy oceny do celów nadzoru powinny być w możliwie największym stopniu zgodne ze zmieniającymi się międzynarodowymi regulacjami w dziedzinie rachunkowości, tak by ograniczyć obciążenia administracyjne dla zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

29. Zgodnie z tym podejściem wymogi kapitałowe powinny być pokryte przez bilansowe lub pozabilansowe fundusze własne. Ponieważ nie wszystkie środki finansowe zapewniają pełne pokrycie strat w przypadku likwidacji i przy założeniu kontynuacji działalności, poszczególne pozycje funduszy własnych powinny być klasyfikowane według kryteriów jakości, a kwota funduszy własnych dopuszczonych jako pokrycie wymogów kapitałowych powinna być odpowiednio ograniczona. Limity obowiązujące w odniesieniu do pozycji funduszy własnych powinny być stosowane wyłącznie do określenia sytuacji zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji pod względem wypłacalności i nie powinny dodatkowo ograniczać swobody tych zakładów w zakresie wewnętrznego zarządzania kapitałem.

30. Celem umożliwienia zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji wywiązania się ze zobowiązań zaciągniętych względem ubezpieczających i beneficjentów, państwa członkowskie powinny wymagać od tych zakładów utworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych. Obliczanie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych powinno zostać zharmonizowane w całej Wspólnocie, tak by zwiększyć porównywalność i przejrzystość.

31. Obliczanie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych powinno być spójne z wyceną aktywów i pozostałych zobowiązań oraz z informacjami pochodzącymi z rynku, a także odpowiadać zmieniającym się międzynarodowym regulacjom w zakresie rachunkowości i nadzoru.

32. Wysokość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych powinna odzwierciedlać charakterystykę odpowiadającego im portfela umów ubezpieczenia. W związku z tym informacje specyficzne dla zakładu powinny być wykorzystywane do ich obliczenia jedynie w stopniu, w jakim umożliwiają one zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji lepsze oddanie charakterystyki portfela umów.

33. Ekonomiczna wycena zobowiązań ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych wymaga obliczenia oczekiwanej bieżącej wartości zobowiązań ubezpieczeniowych na podstawie aktualnych i wiarygodnych informacji oraz realistycznych założeń, przy uwzględnieniu gwarancji finansowych oraz opcji w umowach ubezpieczenia i reasekuracji. Należy wprowadzić obowiązek stosowania skutecznych i zharmonizowanych metod aktuarialnych.

34. Celem uwzględnienia szczególnej sytuacji małych i średnich zakładów należy przewidzieć uproszczone metody obliczania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych.

35. System nadzoru powinien obejmować wymóg uwzględniający ryzyko, oparty na perspektywicznych obliczeniach i pozwalający na właściwą i dostatecznie szybką interwencję organów nadzoru (kapitałowy wymóg wypłacalności), oraz minimalny próg bezpieczeństwa, poniżej którego środki finansowe nie mogą spaść (minimalny wymóg kapitałowy). Oba wymogi kapitałowe powinny zostać zharmonizowane w całej Wspólnocie, tak by osiągnąć jednolity poziom ochrony ubezpieczających.

36. Kapitałowy wymóg wypłacalności powinien odzwierciedlać taką wysokość dopuszczonych funduszy własnych, jaka umożliwia zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji pokrycie znacznych strat, a ubezpieczającym i beneficjentom daje wystarczającą pewność, że płatności zostaną zrealizowane gdy staną się wymagalne.

37. Celem wspierania właściwego zarządzania ryzykiem oraz zbliżenia ustawowych wymogów kapitałowych do praktyk stosowanych w branży, kapitałowy wymóg wypłacalności należy określić jako kapitał gospodarczy, który zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji musi posiadać dla zagwarantowania, że upadłość nastąpi nie częściej niż raz na 200 lat. Ten kapitał gospodarczy powinien być obliczany na podstawie rzeczywistego profilu ryzyka tych zakładów, z uwzględnieniem wpływu ewentualnych technik ograniczania ryzyka oraz efektów dywersyfikacji.

38. Należy wprowadzić przepis określający standardowy wzór obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności, umożliwiający wszystkim zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji wycenę ich kapitału gospodarczego. Standardowy wzór powinien być zbudowany modułowo, co oznacza, że pierwszym krokiem powinno być oszacowanie ekspozycji na ryzyko w każdej kategorii ryzyka, zaś kolejnym ich zagregowanie. Jeżeli rzeczywisty profil ryzyka zakładu może zostać lepiej odzwierciedlony przy zastosowaniu parametrów specyficznych dla tego zakładu, należy dopuścić taką możliwość pod warunkiem, że parametry te zostały określone przy użyciu standardowej metody.

39. Celem uwzględnienia szczególnej sytuacji małych i średnich zakładów należy przewidzieć uproszczone metody obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności zgodnie ze wzorem standardowym.

40. Zgodnie z opartą na ocenie ryzyka koncepcją kapitałowego wymogu wypłacalności, w szczególnych okolicznościach do obliczania tego wymogu powinno być możliwe stosowanie częściowych lub całościowych modeli wewnętrznych zamiast wzoru standardowego. Zapewnienie ubezpieczającym i beneficjentom równoważnego poziomu ochrony wymaga, aby tego rodzaju modele wewnętrzne zostały uprzednio zatwierdzone przez organy nadzoru na podstawie zharmonizowanych procedur i standardów.

41. Nowe, oparte na ocenie ryzyka podejście zasadniczo nie obejmuje koncepcji ilościowych ograniczeń dla lokat oraz kryteriów dopuszczalności aktywów. Jednak wprowadzenie ograniczeń dla lokat oraz kryteriów dopuszczalności aktywów powinno być możliwe, tak aby uwzględnić ryzyka, które nie są dostatecznie pokryte przez dany submoduł wzoru standardowego.

42. W przypadku gdy dopuszczone podstawowe fundusze własne spadną poniżej minimalnego wymogu kapitałowego, zezwolenie udzielone zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji powinno zostać cofnięte, jeżeli zakład ten nie jest w stanie w krótkim czasie zwiększyć dopuszczonych podstawowych funduszy własnych do wysokości minimalnego wymogu kapitałowego.

43. Minimalny wymóg kapitałowy musi być obliczany za pomocą prostego wzoru na podstawie weryfikowalnych danych.

44. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny posiadać aktywa dostatecznej jakości, tak by pokryć swoje łączne potrzeby finansowe. Wszystkie lokaty zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji powinny być zarządzane zgodnie z zasadą „ostrożnego inwestora”.

45. Państwa członkowskie nie powinny wymagać od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji lokowania środków w określone kategorie aktywów, ponieważ wymóg taki byłby niezgodny z przewidzianą w art. 56 Traktatu liberalizacją przepływów kapitału.

46. Konieczne jest wprowadzenie zakazu wszelkich przepisów pozwalających państwom członkowskim na nakładanie w jakiejkolwiek formie wymogu zastawienia aktywów służących do pokrycia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, gdy ubezpieczyciel jest reasekurowany przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji posiadający zezwolenie na mocy niniejszej dyrektywy lub przez zakład kraju trzeciego, jeżeli system nadzoru tego kraju został uznany za równoważny.

47. W związku z rosnącą mobilnością mieszkańców Europy, ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania pojazdów jest coraz częściej oferowane transgranicznie. Celem zapewnienia dalszego właściwego funkcjonowania systemu zielonej karty oraz porozumień między krajowymi biurami ubezpieczycieli oferujących ubezpieczenia komunikacyjne właściwe jest, by państwa członkowskie mogły wymagać od zakładów ubezpieczeń, które oferują na ich terytorium ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania pojazdów na zasadzie świadczenia usług, przystąpienia do biura krajowego oraz do funduszu gwarancyjnego ustanowionego w tym państwie członkowskim, jak również udziału w ich finansowaniu. Państwo członkowskie świadczenia usług powinno wymagać od zakładów, które oferują ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania pojazdów, wyznaczenia na jego terytorium przedstawiciela, który gromadzi wszelkie niezbędne informacje związane z roszczeniami odszkodowawczymi i reprezentuje dany zakład.

48. W ramach rynku wewnętrznego w interesie ubezpieczającego jest posiadanie dostępu do jak najszerszej gamy produktów ubezpieczeniowych oferowanych we Wspólnocie. Państwo członkowskie zobowiązania lub państwo członkowskie umiejscowienia ryzyka powinno zatem zapewnić wyeliminowanie wszystkich przeszkód dla obrotu na jego terytorium wszelkimi produktami ubezpieczeniowymi oferowanymi do sprzedaży we Wspólnocie, o ile nie stoją one w sprzeczności z obowiązującymi w danym państwie członkowskim przepisami prawa chroniącymi dobro ogólne oraz o ile dobro ogólne nie jest zabezpieczone przepisami rodzimego państwa członkowskiego.

49. Należy zapewnić system kar nakładanych w przypadku, gdy w państwie członkowskim zobowiązania lub państwie członkowskim umiejscowienia ryzyka zakład ubezpieczeń nie przestrzega obowiązujących go przepisów chroniących dobro ogólne.

50. Na wewnętrznym rynku ubezpieczeń konsumenci mają szerszą i bardziej zróżnicowaną ofertę umów. Jeżeli mają oni w pełni korzystać z tej różnorodności oraz ze zwiększonej konkurencji, muszą przed zawarciem umowy i przez cały okres jej obowiązywania otrzymywać wszystkie niezbędne informacje umożliwiające im dokonanie wyboru umowy najlepiej odpowiadającej im potrzebom.

51. Zakład ubezpieczeń oferujący umowy o świadczenie pomocy powinien posiadać środki konieczne do udzielenia oferowanych świadczeń w naturze w odpowiednim czasie. Należy ustanowić specjalne przepisy dotyczące obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności oraz nieprzekraczalnego dolnego progu minimalnego wymogu kapitałowego, jaki zakład taki musi spełniać.

52. Należy ułatwić skuteczne prowadzenie we Wspólnocie działalności koasekuracyjnej w zakresie operacji, które z racji swojego charakteru lub rozmiaru mogą być objęte koasekuracją międzynarodową, poprzez minimalną harmonizację pozwalającą uniknąć zakłóceń konkurencji i nierównego traktowania. W tym kontekście wiodący zakład ubezpieczeń powinien oszacowywać szkody i ustalać wielkość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych. Należy także zapewnić szczególną współpracę w dziedzinie koasekuracji we Wspólnocie, zarówno między organami nadzoru państw członkowskich, jak i między tymi organami i Komisją.

53. W interesie ochrony ubezpieczonych należy zharmonizować krajowe przepisy dotyczące ubezpieczenia ochrony prawnej. Należy w miarę możliwości wykluczyć wszelkie sprzeczności interesów, wynikające w szczególności z faktu, że zakład ubezpieczeń ubezpiecza inną osobę lub ubezpiecza daną osobę w zakresie zarówno ochrony prawnej, jak i innej grupy ubezpieczeń, lub też umożliwić usunięcie tych sprzeczności. Odpowiedni do tego celu poziom ochrony ubezpieczających można osiągnąć w różny sposób. Bez względu na to, jakie rozwiązanie zostanie przyjęte, interesy osób posiadających ubezpieczenie ochrony prawnej powinny być chronione przez równorzędne zabezpieczenia.

54. Spory między zakładami zapewniającymi ubezpieczenie ochrony prawnej i osobami ubezpieczonymi powinny być rozstrzygane jak najrzetelniej i jak najszybciej. W związku z tym właściwe jest, by państwa członkowskie przewidziały postępowanie arbitrażowe lub postępowanie zapewniające porównywalne gwarancje.

55. W niektórych państwach członkowskich prywatne lub dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne może w części lub w całości zastąpić ubezpieczenie zdrowotne oferowane przez systemy ubezpieczenia społecznego. Szczególny charakter tego rodzaju ubezpieczenia zdrowotnego odróżnia je od innych grup ubezpieczeń nie na życie oraz ubezpieczeń na życie pod tym względem, że konieczne jest zapewnienie ubezpieczającym, niezależnie od ich wieku lub profilu ryzyka, rzeczywistego dostępu do prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego lub ubezpieczenia zdrowotnego zawieranego dobrowolnie. Biorąc pod uwagę ten szczególny charakter oraz skutki społeczne umów ubezpieczenia zdrowotnego, organy nadzoru państw członkowskich umiejscowienia ryzyka powinny mieć możliwość wymagania systematycznego zgłaszania ogólnych i szczegółowych warunków umów prywatnego lub dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego celem zbadania, czy umowy te mogą w części lub w całości zastąpić ubezpieczenie zdrowotne oferowane przez system ubezpieczenia społecznego. Badanie to nie powinno być jednak uprzednim warunkiem wprowadzenia produktów na rynek.

56. W tym celu niektóre państwa członkowskie przyjęły szczególne przepisy prawne. Ze względu na ochronę dobra ogólnego powinna istnieć możliwość przyjęcia lub zachowania takich przepisów prawnych, o ile nie ograniczają one nadmiernie prawa przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług, przy czym przepisy te powinny być stosowane w identyczny sposób. Wspomniane przepisy prawne mogą różnić się stosownie do warunków w każdym państwie członkowskim. Cel ochrony dobra ogólnego może również zostać osiągnięty poprzez nałożenie na zakłady, które oferują prywatne lub dobrowolne ubezpieczenia zdrowotne, wymogu oferowania standardowych umów ubezpieczenia, przewidujących taki sam zakres ubezpieczenia jak oferowany przez ustawowy system ubezpieczeń społecznych za stawkę, która nie przekracza wyznaczonego maksymalnego poziomu, jak również nałożenia wymogu uczestniczenia w systemie kompensowania strat. Możliwe jest również wprowadzenie wymogu prowadzenia działalności w zakresie prywatnych lub dobrowolnych ubezpieczeń zdrowotnych na podobnej podstawie technicznej jak w przypadku ubezpieczeń na życie.

57. Przyjmujące państwa członkowskie powinny mieć możliwość wymagania od każdego zakładu ubezpieczeń, który na własne ryzyko oferuje na ich terytorium obowiązkowe ubezpieczenie od wypadków przy pracy, przestrzegania określonych w ich prawie krajowym przepisów szczegółowych dotyczących tego rodzaju ubezpieczenia. Wymóg ten nie powinien mieć jednak zastosowania do przepisów dotyczących nadzoru finansowego, za który wyłączną odpowiedzialność powinno ponosić rodzime państwo członkowskie.

58. Należy ustanowić właściwe przepisy dla spółek celowych, które przejmują ryzyka od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, choć same nie są zakładami ubezpieczeń ani zakładami reasekuracji. Kwoty, które mogą być odzyskane od spółek celowych, powinny zostać uznane za kwoty możliwe do potrącenia w ramach umów reasekuracji lub retrocesji.

59. Ze względu na szczególny charakter działalności w zakresie reasekuracji ograniczonej, państwa członkowskie powinny zapewnić, że zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, które zawierają umowy reasekuracji ograniczonej lub prowadzą działalność w zakresie reasekuracji ograniczonej, potrafią właściwie określać, szacować i kontrolować ryzyka wynikające z tych umów lub z tej działalności.

60. W celu uwzględnienia międzynarodowych aspektów reasekuracji należy umożliwić zawieranie umów międzynarodowych z krajami trzecimi, służących zdefiniowaniu środków nadzoru nad reasekuratorami, którzy prowadzą działalność na terytorium każdej z umawiających się stron. Należy również przewidzieć elastyczną procedurę, tak by na poziomie wspólnotowym umożliwić ocenę równoważności nadzoru w krajach trzecich i w ten sposób zwiększyć liberalizację działalności reasekuracyjnej w krajach trzecich poprzez utworzenie oddziału lub transgraniczne świadczenie usług.

61. Środki w zakresie nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji grupy ubezpieczeniowej powinny umożliwić organom sprawującym nadzór nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji dokonanie lepiej uzasadnionej oceny jego sytuacji finansowej.

62. Tego rodzaju nadzór nad grupą powinien w należytej mierze uwzględniać ubezpieczeniowe grupy kapitałowe i ubezpieczeniowe grupy kapitałowe prowadzące działalność mieszaną. Niniejsza dyrektywa nie powinna jednak w żaden sposób oznaczać, by państwa członkowskie miały sprawować nadzór nad tymi zakładami na zasadach nadzoru indywidualnego.

63. Podczas gdy nadzór nad poszczególnymi zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji pozostaje podstawową zasadą nadzoru ubezpieczeniowego, konieczne jest określenie, które zakłady podlegają nadzorowi na poziomie grupy.

64. W każdym przypadku nadzór nad grupą powinien być sprawowany na poziomie najwyższego zakładu posiadającego udziały kapitałowe, który ma swoją główną siedzibę we Wspólnocie. Państwa członkowskie powinny mieć jednak możliwość zezwolenia swoim organom nadzoru na sprawowanie nadzoru nad grupą na ograniczonej liczbie niższych poziomów, jeżeli uznają to za konieczne.

65. W przypadku zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji będących częścią grupy ubezpieczeniowej konieczne jest obliczenie wypłacalności na poziomie grupy.

66. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji będące częścią grupy ubezpieczeniowej powinny mieć możliwość wystąpienia z wnioskiem o zatwierdzenie modelu wewnętrznego stosowanego do obliczania wypłacalności zarówno na poziomie grupy, jak i poszczególnego zakładu.

67. Konieczne jest zagwarantowanie, że fundusze własne są odpowiednio podzielone wewnątrz grupy i w razie potrzeby są dostępne celem ochrony ubezpieczających i beneficjentów. W tym celu zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji będące częścią grupy powinny dysponować funduszami własnymi wystarczającymi do pokrycia swojego kapitałowego wymogu wypłacalności, chyba że cel ochrony ubezpieczających i ubezpieczonych może zostać skutecznie osiągnięty w inny sposób. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji będące częścią grupy powinny mieć zatem w ściśle określonych okolicznościach możliwość pokrycia kapitałowego wymogu wypłacalności przy pomocy wsparcia grupowego zadeklarowanego przez ich jednostkę dominującą. Celem określenia potrzeby ewentualnych przyszłych zmian systemu wsparcia grupowego oraz ewentualnego przygotowania tych zmian, Komisja powinna składać sprawozdania poświęcone odpowiednim uregulowaniom państw członkowskich oraz praktyce organów nadzoru w tym zakresie.

68. Wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, który jest jednostką zależną ubezpieczeniowej grupy kapitałowej lub zakładu ubezpieczeń kraju trzeciego lub zakładu reasekuracji kraju trzeciego, może zależeć od zasobów finansowych grupy, której zakład ten jest częścią, oraz od podziału środków finansowych wewnątrz tej grupy. Organy nadzoru powinny zatem mieć możliwość sprawowania nadzoru nad grupą oraz stosowania właściwych środków na poziomie zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, jeżeli wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona.

69. Koncentracje ryzyka oraz transakcje wewnątrz grupy mogą wpływać na sytuację finansową zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. Organy nadzoru powinny mieć zatem możliwość sprawowania ogólnego nadzoru nad określonymi rodzajami tych koncentracji ryzyka i transakcji wewnątrz grupy oraz stosowania właściwych środków na poziomie zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, jeżeli jego wypłacalność jest lub może być zagrożona.

70. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji będące częścią grupy powinny dysponować odpowiednimi systemami zarządzania, które powinny podlegać procesowi nadzoru.

71. W przypadku każdej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej objętej nadzorem nad grupą, jeden spośród zaangażowanych organów nadzoru powinien zostać wyznaczony jako organ sprawujący nadzór nad grupą. Uprawnienia i obowiązki organu sprawującego nadzór nad grupą powinny obejmować odpowiednie uprawnienia decyzyjne i uprawnienia w zakresie koordynacji. Organy zaangażowane w nadzór nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji należącymi do tej samej grupy powinny dokonać uzgodnień dotyczących koordynacji.

72. Organy nadzoru powinny mieć dostęp do wszelkich informacji użytecznych do sprawowania nadzoru nad grupą. Należy ustanowić współpracę między organami sprawującymi nadzór nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji, jak również między tymi organami a organami odpowiedzialnymi za nadzór nad przedsiębiorstwami prowadzącymi działalność w innych gałęziach sektora finansowego.

73. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji będące częścią grupy, której główna siedziba znajduje się poza Wspólnotą, powinny podlegać równoważnemu i właściwemu systemowi nadzoru nad grupą. Konieczne jest zatem zapewnienie przejrzystych regulacji oraz wymiany informacji dotyczących wszystkich istotnych faktów z organami krajów trzecich.

74. Ponieważ przepisy krajowe dotyczące środków odnoszących się do reorganizacji oraz postępowania likwidacyjnego nie są zharmonizowane, właściwe jest zapewnienie w ramach rynku wewnętrznego wzajemnego uznawania przepisów państw członkowskich dotyczących środków odnoszących się do reorganizacji i likwidacji zakładów ubezpieczeń, a także niezbędnej współpracy, przy uwzględnieniu zasad jedności, uniwersalności, koordynacji i jawności tego rodzaju środków oraz równego traktowania i ochrony wierzycieli ubezpieczeniowych.

75. Należy zagwarantować, że środki odnoszące się do reorganizacji, przyjęte przez właściwy organ państwa członkowskiego w celu zachowania lub przywrócenia dobrej kondycji finansowej zakładu ubezpieczeń i zapobieżenia w miarę możliwości likwidacji zakładu, stają się skuteczne w całej Wspólnocie. Nie powinno mieć to jednak wpływu na skutki tego rodzaju środków odnoszących się do reorganizacji oraz postępowania likwidacyjnego w stosunku do krajów trzecich.

76. Należy dokonać rozróżnienia między organami właściwymi w kwestii środków odnoszących się do reorganizacji i postępowania likwidacyjnego a organami sprawującymi nadzór nad zakładami ubezpieczeń.

77. Zgodnie z obowiązującymi zasadami w zakresie upadłości, definicja „oddziału” do celów niewypłacalności powinna uwzględniać, że jedynie zakład ubezpieczeń posiada osobowość prawną. Jednakże to przepisy rodzimego państwa członkowskiego określają sposób, w jaki w postępowaniu likwidacyjnym zakładu ubezpieczeń traktowane są aktywa i zobowiązania będące w posiadaniu niezależnych osób posiadających stałe upoważnienie do działania jako upoważniony przedstawiciel w imieniu zakładu ubezpieczeń.

78. Należy określić pod jakimi warunkami postępowanie likwidacyjne, którego podstawą nie jest niewypłacalność i które powoduje pierwszeństwo zaspokojenia roszczeń ubezpieczeniowych, wchodzi w zakres obowiązywania niniejszej dyrektywy. W przypadku roszczeń pracowników zakładu ubezpieczeń wynikających z umów o pracę i stosunku zatrudnienia powinna istnieć możliwość przeniesienia ich na krajowy system gwarancji płac. Przeniesione w ten sposób roszczenia powinny być traktowane zgodnie z przepisami rodzimego państwa członkowskiego ( lex concursus ).

79. Zastosowanie środków odnoszących się do reorganizacji nie wyklucza otwarcia postępowania likwidacyjnego. Powinna zatem istnieć możliwość otwarcia postępowania likwidacyjnego w przypadku braku lub w następstwie przyjęcia środków odnoszących się do reorganizacji i może ono zostać zakończone układem lub przy pomocy innych podobnych środków, w tym środków odnoszących się do reorganizacji.

80. Do podejmowania decyzji w sprawie postępowania likwidacyjnego dotyczącego zakładu ubezpieczeń powinny być uprawnione wyłącznie właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego. Decyzje te powinny być skuteczne w całej Wspólnocie i powinny być uznawane przez wszystkie państwa członkowskie. Decyzje powinny być publikowane zgodnie z procedurami rodzimego państwa członkowskiego oraz w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Informacje powinny być także udostępniane znanym wierzycielom mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę we Wspólnocie, którzy powinni mieć prawo wnoszenia roszczeń i przedstawiania uwag.

81. W postępowaniu likwidacyjnym powinny zostać uwzględnione wszystkie aktywa i zobowiązania zakładu ubezpieczeń.

82. Wszystkie warunki związane z otwarciem, prowadzeniem i zamknięciem postępowania likwidacyjnego powinny być określane przez przepisy prawa rodzimego państwa członkowskiego.

83. Celem zapewnienia skoordynowanych działań państw członkowskich, organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego i organy nadzoru pozostałych państw członkowskich powinny w trybie pilnym zostać poinformowane o otwarciu postępowania likwidacyjnego.

84. Niezmiernie ważne jest, aby osoby ubezpieczone, ubezpieczający, beneficjenci i wszystkie poszkodowane strony posiadające bezpośrednie prawo pozwania zakładu ubezpieczeń z tytułu roszczenia powstałego na skutek działalności ubezpieczeniowej były chronione w postępowaniu likwidacyjnym, przy czym ochrona ta nie obejmuje roszczeń, które nie powstały w związku z zobowiązaniami wynikającymi z umów ubezpieczeniowych lub innej działalności ubezpieczeniowej, ale w związku z odpowiedzialnością cywilną spowodowaną przez przedstawiciela w trakcie negocjacji, za którą, zgodnie z prawem mającym zastosowanie do umowy ubezpieczenia lub działalności ubezpieczeniowej, nie ponosi on osobistej odpowiedzialności na mocy takiej umowy ubezpieczenia lub działalności ubezpieczeniowej. Dla osiągnięcia tego celu państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru między równoważnymi metodami zagwarantowania szczególnego traktowania wierzycieli ubezpieczeniowych, przy czym żadna z tych metod nie stanowi dla państwa członkowskiego przeszkody w ustaleniu kolejności zaspokajania różnych kategorii roszczeń ubezpieczeniowych. Należy również zapewnić właściwą równowagę między ochroną wierzycieli ubezpieczeniowych a ochroną innych wierzycieli uprzywilejowanych na mocy prawa krajowego danego państwa członkowskiego.

85. Otwarcie postępowania likwidacyjnego powinno pociągać za sobą cofnięcie zezwolenia na prowadzenie działalności udzielonego zakładowi ubezpieczeń, o ile nie zostało ono już wcześniej cofnięte.

86. Wierzyciele powinni mieć prawo do wnoszenia roszczeń i przedkładania pisemnych uwag w trakcie postępowania likwidacyjnego. Roszczenia wierzycieli mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim innym niż rodzime państwo członkowskie powinny być traktowane tak samo jak równoważne roszczenia w rodzimym państwie członkowskim, bez rozróżnienia ze względu na obywatelstwo lub miejsce zamieszkania.

87. Celem ochrony zaufania oraz pewności obrotu prawnego w państwach członkowskich innych niż rodzime państwo członkowskie, konieczne jest określenie prawa właściwego w odniesieniu do skutków wywieranych przez środki odnoszące się do reorganizacji oraz postępowanie likwidacyjne na toczące się postępowania sądowe i działania egzekucyjne poszczególnych wierzycieli związane z postępowaniami sądowymi.

88. Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji[37]. W szczególności Komisji powinno zostać przyznane prawo do przyjęcia środków w zakresie dostosowania załączników oraz środków określających w szczególności uprawnienia nadzorcze i działania w zakresie nadzoru, które mają zostać podjęte, oraz środków określających bardziej szczegółowe wymogi w obszarach takich jak system zarządzania, publiczne ujawnianie informacji, obliczanie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i wymogów kapitałowych, zasady dokonywania lokat i nadzór nad grupami. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i służą zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy, a także jej uzupełnieniu poprzez dodanie nowych drugorzędnych elementów, środki te przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

89. Ponieważ cele działania, które należy podjąć, nie mogą zostać osiągnięte w zadowalający sposób przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary i skutki działania mogą zostać lepiej zrealizowane na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

90. Przepisy dyrektywy Rady 64/225/EWG z dnia 25 lutego 1964 r. w sprawie zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w dziedzinie reasekuracji i retrocesji[38], dyrektywy Rady 73/240/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. znoszącej ograniczenia swobody przedsiębiorczości w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie[39], dyrektywy Rady 76/580/EWG z dnia 29 czerwca 1976 r. zmieniającej dyrektywę 73/239/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie[40] oraz dyrektywy Rady 84/641/EWG z dnia 10 grudnia 1984 r. zmieniającej, szczególnie w zakresie ubezpieczenia świadczenia pomocy turystycznej, pierwszą dyrektywę (73/239/EWG) w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie[41] stały się nieaktualne i powinny zostać uchylone.

91. Zobowiązanie do przeniesienia niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinno ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu z wcześniejszymi dyrektywami. Zobowiązanie do przeniesienia przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

92. Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku VI część B,

2002/83/WE (dostosowany)

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

TYTUŁ I

√PRZEPISY OGÓLNE DOTYCZĄCE PODEJMOWANIA I PROWADZENIA DZIAŁALNOŚCI W ZAKRESIE UBEZPIECZEŃ BEZPOŚREDNICH I REASEKURACJI

ROZDZIAŁ I

- √PRZEDMIOT, ZAKRES I DEFINICJE I ZAKRES

SEKCJA 1 – PRZEDMIOT I ZAKRES

2002/83/WE Artykuł 2 (dostosowany)

Artykuł 1 √Przedmiot

Niniejsza dyrektywa dotyczy √ ustanawia przepisy dotyczące:

(1). podejmowania i prowadzenia √ we Wspólnocie na własny rachunek działalności w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich przez zakłady ubezpieczeń posiadające lub zamierzające utworzyć siedzibę w Państwie Członkowskim, w jednej z form określonych poniżej: √i reasekuracji;

√ (2) nadzoru w przypadku grup ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych;

√ (3) reorganizacji i likwidacji zakładów ubezpieczeń bezpośrednich.

84/641/EWG Artykuł 1 i 2002/83/WE Artykuł 2 (dostosowany)

Artykuł 2 √ Zakres

1. Niniejsząa dyrektywęa dotyczy podejmowania i prowadzenia samodzielnej działalności w dziedzinie √ stosuje się do zakładów ubezpieczeń bezpośrednich √ ubezpieczeń na życie oraz bezpośrednich ubezpieczeń innych niż na życie , włączając świadczenie pomocy określone w ust. 2, wykonywanej przez zakłady ubezpieczeń √ które mające √ siedzibę na terytorium państwa członkowskiego lub √ które zamierzają ją tam ustanowić zamierzające założyć swoją siedzibę w państwach członkowskich.

2005/68/WE Artykuł 1 (dostosowany)

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady podejmowania i wykonywania na własny rachunek działalności reasekuracyjnej przez √ Ma ona również zastosowanie do zakładówy reasekuracji, które wykonują wyłącznie działalność reasekuracyjną i które mają siedzibę √ na terytorium w państwaie członkowskiegom lub √ które zamierzają pragną ją tam ustanowić, √ z wyjątkiem przepisów tytułu IV .

84/641/EWG Artykuł 1 (dostosowany)

2. √Do celów ustępu pierwszego akapit pierwszy ubezpieczenie inne niż na życie obejmuje dDziałalność w zakresie pomocy dotyczy pomocy √ , którą jest pomoc świadczonaej osobom, które popadły w trudności w czasie podróży, podczas nieobecności w miejscu zamieszkania lub miejscu stałego √ zwykłego pobytu. Polega ona na zobowiązaniu, w zamian za zapłaconą uprzednio składkę, do niezwłocznego zapewnienia pomocy osobie uprawnionej na podstawie umowy o świadczenie pomocy, kiedy osoba ta znajdzie się w trudnej sytuacji w następstwie zdarzenia losowego – w przypadkach i zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej umowie.

Pomoc może polegać na udzielaniu świadczeń pieniężnych lub w naturze. Udzielanie świadczeń w naturze może być również realizowane przy pomocy personelu i sprzętu osoby, która ich udziela.

Działalność w zakresie pomocy nie obejmuje serwisu, konserwacji, obsługi posprzedażnej lub samego wskazywania lub świadczenia pomocy w charakterze pośrednika.

3. Podział ubezpieczeń na grupy określone w niniejszym artykule przedstawiono w Załączniku.

2002/83/WE (dostosowany)

ð nowy

√ 3. W odniesieniu do ubezpieczeń na życie niniejszą dyrektywę stosuje się do:

a) 1. następującyche √ działalności w zakresie ubezpieczeń na życie rodzaje ubezpieczeń wynikającyche z umowy:

(ai) ubezpieczeń na życie, czyli grupy ubezpieczeń obejmującej w szczególności obejmujących ubezpieczenie √ tylko na dożycie określonego wieku, ubezpieczenie √ tylko na wypadek śmierci, ubezpieczenie na dożycie określonego wieku lub na wypadek śmierci przed osiągnięciem tego wieku, ubezpieczenie na życie, ze zwrotem składki, ubezpieczenia posagowe, ubezpieczenia zaopatrzenia dzieci;

(bii) ubezpieczeń rentowych;

(ciii) ubezpieczeń dodatkowych √ udzielanych dodatkowo w stosunku do ubezpieczeń na życie, prowadzonych przez zakłady ubezpieczeń na życie, czyli ubezpieczenia w szczególności ubezpieczeń od następstw nieszczęśliwych wypadków obejmującyche niezdolność do podejmowania zatrudnienia, ubezpieczeńnia od ryzyka śmierci w następstwie wypadku, ubezpieczeńnia od ryzyka inwalidztwa spowodowanego wypadkiem lub chorobą w przypadku, gdy ubezpieczenia tego rodzaju są udzielane dodatkowo w stosunku do ubezpieczeń na życie;

(div) √ stałych ubezpieczeń √ zdrowotnych bez prawa anulowania polisy istniejących √ obecnie w Irlandii i Zjednoczonym Królestwie znanych jako „stałych ubezpieczeń zdrowotnych bez prawa anulowania polisy”;

b) 2. następującyche rodzaje działalności √ operacji , wynikającyche z umowy, w takim stopniu, w jakim są one przedmiotem nadzoru władz √ organów administracyjnych, odpowiedzialnych za kontrolę ubezpieczeń prywatnych:

(ai) tontyny √ operacji , polegających na tworzeniu się stowarzyszeń subskrybentów w celu dokonywania wspólnej kapitalizacji udziałów, a następnie podziału zgromadzonych środków między osoby pozostałe przy życiu lub między osoby uprawnione przez zmarłych √ (tontyny) ;

(bii) operacjie polegającyche na tworzeniu funduszy amortyzacyjnych, opartych na obliczeniach aktuarialnych, w przypadku których w zamian za uzgodnione uprzednio jednorazowe lub okresowe płatności podejmowane są zobowiązania na określony termin i kwotę;

(ciii) zarządzaniae grupowymi funduszami emerytalnymi, czyli operacji polegających, w przypadku zainteresowanych zakładów ubezpieczeń, na zarządzaniu ð obejmującego ï √ zarządzanie lokatami, w szczególności aktywami stanowiącymi rezerwy instytucji dokonujących wypłat w przypadku śmierci lub dożycia określonego wieku lub w przypadku zaprzestania lub ograniczenia działalności;

(div) operacjie określonyche w pkt (iii)lit. c), w przypadku gdy towarzyszy im ubezpieczenie zapewniające utrzymanie wartości kapitału, albo wypłatę minimalnych odsetek;

(ev) operacji przeprowadzanych przez zakłady ubezpieczeń √ na życie , jak te, określone w rozdziale 1 tytuł 4 księgi IV francuskiego „Code des assurances”;

3. c) operacji mających związek z długością życia człowieka, które są nakazane lub przewidziane w przepisach o ubezpieczeniach społecznych, kiedy √ w zakresie, w jakim są przeprowadzane lub zarządzane na własne ryzyko przez zakłady ubezpieczeń √ na życie zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego.

73/239/EWG Artykuł 2 ust. 1 lit. d) i 2002/83/WE Artykuł 3 ust. 4 (dostosowany)

ð nowy

√SEKCJA 2 – WYłąCZENIA Z ZAKRESU STOSOWANIA

√PODSEKCJA 1 - PRZEPISY OGÓLNE

ARTYKUł 3 √Systemy ustawowe

z zastrzeżeniem stosowania √ Bez uszczerbku dla art. 2 ust. 3 √ lit. c), niniejszej dyrektywy nie stosuje się do ubezpieczeń będących częścią ustawowego systemu ubezpieczeń społecznych;

ò nowy

Artykuł 4Wyłączenie z zakresu stosowania ze względu na wielkość

1. Bez uszczerbku dla art. 5 do 10, niniejszej dyrektywy nie stosuje się do zakładów ubezpieczeń, których roczne przychody ze składek nie przekraczają 5 mln EUR.

2. Jeżeli kwota określona w ust. 1 zostanie przekroczona w trzech kolejnych latach, niniejszą dyrektywę stosuje się począwszy od czwartego roku.

73/239/EWG Artykuł 2 (dostosowany)

√PODSEKCJA 2 – UBEZPIECZENIA INNE NIż NA żYCIE

ARTYKUł 5 √ Operacje

√W odniesieniu do zakładów ubezpieczeń innych niż na życie nNiniejszej dyrektywy nie stosuje się do

1. Następujących rodzajów ubezpieczeń:

a) ubezpieczeń na życie, czyli działu obejmującego w szczególności ubezpieczenie tylko na dożycie określonego wieku, ubezpieczenie tylko na wypadek śmierci, ubezpieczenie na dożycie określonego wieku lub śmierci przed osiągnięciem tego wieku, ubezpieczenie na życie, ze zwrotem składki, ubezpieczenia tontynowe, ubezpieczenia posagowe, ubezpieczenia na wypadek urodzenia dziecka;

b) ubezpieczeń rentowych;

c) ubezpieczeń dodatkowych prowadzonych przez zakłady ubezpieczeniowe na życie, czyli ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków obejmujące niezdolność do podejmowania zatrudnienia, ubezpieczenia ryzyka śmierci w następstwie wypadku, ubezpieczenia ryzyka inwalidztwa spowodowanego wypadkiem lub chorobą, w przypadku gdy ubezpieczenia tego rodzaju są udzielane dodatkowo w stosunku do ubezpieczeń na życie;

e) ubezpieczeń znanych w Irlandii i Zjednoczonym Królestwie pod nazwą „stałych ubezpieczeń zdrowotnych bez prawa anulowania”.

2. nNastępujących działań √ operacji :

a1) działań √ operacji polegających na tworzeniu funduszy amortyzacyjnych zgodnie z przepisami poszczególnych państw członkowskich;

b2) działań √ operacji kas oszczędności i instytucji świadczeń wzajemnych, których świadczenia są zróżnicowane w zależności od wielkości posiadanych środków i w których wkłady członków określane są według zryczałtowanej stawki;

c3) działań √ operacji wykonywanych przez organizacje nieposiadające osobowości prawnej w celu zapewnienia wzajemnej ochrony swoich członków bez wpłacania składek lub ustanawiania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych;

87/343/EWG Artykuł 1.1 (dostosowany)

d4) do czasu dalszej koordynacji, ubezpieczeńnia kredytów eksportowych dokonywanychego na rachunek państwa lub gwarantowanychego przez państwo, lub w przypadku, gdy państwo jest ubezpieczycielem.

84/641/EWG Artykuł 2 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 6 √ Pomoc

√ 1. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do dDziałalności w zakresie pomocy √ , która spełnia wszystkie poniższe warunki:

a) , w której odpowiedzialność ogranicza się do następujących czynności wykonywanych √ pomoc świadczona jest w razie wypadku lub awarii pojazdu drogowego, następujących w normalnych okolicznościach na terytorium państwa członkowskiego zakładu udzielającego ochrony ubezpieczeniowej;:

√b) odpowiedzialność z tytułu świadczonej pomocy ogranicza się do następujących działań:

(i) usuwanie awarii na miejscu z wykorzystaniem w większości przypadków przez zakład udzielający ochrony ubezpieczeniowej własnego personelu i sprzętu;

(ii) przewiezienie pojazdu do najbliższego lub najbardziej odpowiedniego miejsca, w którym mogą być wykonane naprawy, o ile to możliwe wraz z √ oraz ewentualne przewiezienie kierowcyą i pasażerówami, w normalnych okolicznościach przy pomocy tego samego środka pomocy, do najbliższego miejsca, z którego osoby te mogą kontynuować podróż innymi środkami;

(iii) jeśli państwo członkowskie zakładu udzielającego ochrony przewiduje taką możliwość, transport pojazdu, o ile to możliwe √ ewentualnie wraz z kierowcą i pasażerami, do ich miejsca zamieszkania, miejsca rozpoczęcia podróży lub pierwotnego celu podróży w tym samym państwie;,

c) chyba że czynności takie są wykonywane przez √ pomoc nie jest świadczona przez zakład podlegający niniejszej dyrektywie.

2. W przypadkach, określonych w ust. 1 lit. b) pkt (i) oraz (ii)pierwszych dwóch tiret, warunkuek wystąpienia wypadku lub awarii na terytorium państwa członkowskiego zakładu udzielającego ochrony ubezpieczeniowej a) nie stosuje się, jeżeli zakład ten jest organizacją, której osoba uprawniona jest członkiem √ organizacji udzielającej ochrony i usługa usuwania awarii lub przewiezienia pojazdu jest wykonywana za okazaniem legitymacji członkowskiej, bez żadnych dodatkowych składek, przez podobną organizację w danym kraju na podstawie umowy wzajemnej,; b) nie wyklucza świadczenia takiej pomocy w √ lub, w przypadku Irlandii i Zjednoczonegoym Królestwaie √ , jeżeli działania w zakresie pomocy są wykonywane przez wspólną organizację działającą w obu państwach.

√ 3. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się w przypadku działań W okolicznościach, określonych w ust. 1 lit. b) pkt (iii)tiret trzecim, kiedy wypadek lub awaria nastąpiły na terytorium Irlandii lub, w przypadku Zjednoczonego Królestwa, na terytorium Irlandii Północnej, √ oraz pojazd, o ile to możliwe √ ewentualnie wraz z kierowcą i pasażerami, może być √ jest przewieziony do ich miejsca zamieszkania, miejsca rozpoczęcia podróży lub pierwotnego celu podróży na jednym z tych terytoriów.

4. Ponadto, √ Niniejszej dyrektywya nie √ stosuje się do dotyczy czynności pomocy przeprowadzanych √ przez Automobilklub Wielkiego Księstwa Luksemburga w przypadku, gdy w razie wypadekku lub awariai pojazdu drogowego √ miały miejsce poza terytorium Wielkiego Księstwa Luksemburga i √ pomoc polega polegających na przewiezieniu pojazdu, który uczestniczył w √ tym wypadku lub uległ awarii poza terytorium Wielkiego Księstwa Luksemburga, o ile to możliwe √ ewentualnie wraz z kierowcą i pasażerami, do ich miejsca zamieszkania, jeżeli takie czynności są przeprowadzane przez Automobilklub Wielkiego Księstwa Luksemburga.

Zakłady podlegające niniejszej dyrektywie mogą angażować się w działalność, określoną w niniejszym punkcie tylko wówczas, gdy otrzymały zezwolenie obejmujące grupę 18 w pkt. A Załącznika, bez uszczerbku dla pkt. C wspomnianego Załącznika. W takim przypadku niniejszą dyrektywę stosuje się do przedmiotowych czynności.

2002/13/WE Artykuł 1.1 (dostosowany)

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do zakładów spełniających następujące warunki:

zakład ubezpieczeń nie prowadzi żadnej działalności wchodzącej w zakres niniejszej dyrektywy, innej niż określona w klasie 18 w pkt A załącznika,

działalność ta prowadzona jest wyłącznie na bazie lokalnej i polega tylko na świadczeniach rzeczowych, i

całkowity roczny dochód uzyskany w związku z udzielaniem pomocy osobom w potrzebie nie przekracza 200 000 EUReuro .

Artykuł 7 √ Towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do towarzystw ubezpieczeniowych wzajemnych spełniających następujące warunki:

a) statut towarzystwa zawiera postanowienia dotyczące wniesienia dodatkowych wkładów lub zmniejszenia ich świadczeń;

b) ich działalność nie pokrywa ryzyka odpowiedzialności cywilnej jeśli nie stanowi ono dodatkowej ochrony w rozumieniu pkt C załącznika lub kredytu i ryzyka poręczenia;

c) roczny dochód z wkładów z tytułu działalności objętej niniejszą dyrektywą, nie może przekraczać 5 milionów euro; i

d) przynajmniej połowa rocznego dochodu z wkładów z tytułu działalności objętej niniejszą dyrektywą powinien pochodzić od osób będących członkami towarzystw ubezpieczeń wzajemnych.

73/239/EWG Artykuł 3 (dostosowany)

2. Ponadto Nniniejszej dyrektywy nie stosuje się do towarzystw ubezpieczeń wzajemnych √ prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie , które zawarły z innymi √ towarzystwami ubezpieczeń wzajemnych towarzystwami tego rodzaju porozumienie, zapewniające pełną reasekurację wystawionych przez nie polis ubezpieczeniowych lub na mocy którego zakład reasekurujący ponosi odpowiedzialność wynikającą z tych polis w zastępstwie zakładu cedującego. W takim przypadku przepisy niniejszej dyrektywy obowiązują zakłady √ przejmujący reasekurujące.

73/239/EWG Artykuł 4 (dostosowany)

Artykuł 8 √ Instytucje

Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do następujących instytucji √ prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie , o ile nie zostaną dokonane odpowiednie zmiany ich statutu lub przepisów prawa dotyczących ich zakresu działalności:

84/641/EWG Artykuł 4 (dostosowany)

f1) w Danii – Falcks Redningskorps A/S, København √ Danmark ;

73/239/EWG Artykuł 4

a2) w Niemczech –

Następujących instytucji będących podmiotami prawa publicznego, korzystających z pozycji monopolistów (Monopolanstalten):

1. Badische Gebäudeversicherungsanstalt, Karlsruhe,

2. Bayerische Landesbrandversicherungsanstalt, Monachium,

3. Bayerische Landestierversicherungsanstalt, Schlachtviehversicherung, Monachium,

4. Braunschweigische Landesbrandversicherungsanstalt, Brunszwik,

5. Hamburger Feuerkasse, Hamburg,

6. Hessische Brandversicherungsanstalt (Hessische Brandversicherungskammer), Darmstadt,

7. Hessische Brandversicherungsanstalt, Kassel,

8. Hohenzollernsche Feuerversicherungsanstalt, Sigmaringen,

9. Lippische Landesbrandversicherungsanstalt, Detmold,

10. Nassauische Brandversicherungsanstalt, Wiesbaden,

11. Oldenburgische Landesbrandkasse, Oldenburg,

12. Ostfriesische Landschaftliche Brandkasse, Aurich,

13. Feuersozietät Berlin, Berlin,

14. Württembergische Gebäudebrandversicherungsanstalt, Stuttgart.

Łączenie się takich instytucji, w wyniku którego utrzymany jest przez nową instytucję zakres terytorialny połączonych instytucji, nie stanowi zmiany terytorialnego zakresu działalności, podobnie jak przejecie przez jedną z tych instytucji jednej lub kilku grup ubezpieczeń innej instytucji nie stanowi zmiany zakresu przedmiotowego działalności w odniesieniu do prowadzonych grup ubezpieczeń.

nNastępujących instytucji quasi-publicznych:

1. a) Postbeamtenkrankenkasse,

2. b) Krankenversorgung der Bundesbahnbeamten;

b) we Francji

Następujących instytucji:

1. Caisse départementale des incendiés des Ardennes,

2. Caisse départementale des incendiés de la Côte-d'Or,

3. Caisse départementale des incendiés de la Marne,

4. Caisse départementale des incendiés de la Meuse,

5. Caisse départementale des incendiés de la Somme,

6. Caisse départementale grêle du Gers,

7. Caisse départementale grêle de l'Hérault;

c3) w Irlandii – Voluntary Health Insurance Board;

Akt przystąpienia Hiszpanii i Portugalii Artykuł 26 i załącznik I, str. 156 (dostosowany)

ð nowy

g4) w Hiszpanii –

Następujących instytucji:

1. Comisaría de Seguro Obligatorio de Viajeros,

2. Consorcio de Compensación de Seguros;,

3. Fondo Nacional de Garantía de Riesgos de la Circulación.

73/239/EWG Artykuł 4

d5) we Włoszech –

Cassa di Previdenza per l'assicurazione degli sportivi (Sportass);

e) w Zjednoczonym Królestwie, The Crown Agents;

2002/83/WE Artykuł 3 (dostosowany)

ð nowy

√PODSEKCJA 3 – UBEZPIECZENIA NA żYCIE

ARTYKUł 9 √ Operacje i ÕdDziałania i organy wyłączone

√W odniesieniu do zakładów ubezpieczeń na życie nNiniejszeja dyrektywya nie dotyczy √ stosuje się do następujących operacji i działań :

1. z zastrzeżeniem stosowania art. 2 ust. 1 lit. c) grup określonych w Załączniku do dyrektywy 73/239/EWG;

(1) 2. operacji kas oszczędności i instytucji świadczeń wzajemnych, których świadczenia są zróżnicowane w zależności od wielkości posiadanych środków i które wymagają od każdego ze swoich członków wnoszenia wkładów według właściwej, zryczałtowanej stawki;

(2) 3. operacji przeprowadzanych przez organizacje niebędące zakładami, określonymi w art. 2, których przedmiotem działalności jest świadczenie na rzecz pracowników najemnych lub osób pracujących na własny rachunek, należących do zakładu lub grupy zakładów, lub do określonej grupy lub grup zawodowych, w przypadku śmierci lub dożycia, bądź też przerwania lub ograniczenia działalności, niezależnie od tego, czy zobowiązania wynikające z takich operacji mają w pełni i przez cały czas pokrycie w rezerwach matematycznych;

(3) 8. niniejsza dyrektywa nie dotyczy związanej z emeryturami działalności emerytalnych zakładów ubezpieczeń określonych w ustawie o emeryturach pracowniczych (TEL) oraz innym wiążącym się z tym ustawodawstwem fińskim, pod warunkiem że:

a) emerytalne zakłady ubezpieczeń, które na mocy fińskiego prawa są zobowiązane do prowadzenia oddzielnych systemów rachunkowości i zarządzania w zakresie działalności związanej z emeryturami, będą musiały, √ ustanowią od dnia √ 1 stycznia 1995 r. przystąpienia, ustanowić odrębne osoby prawne w celu prowadzenia takiej działalności;

b) władze fińskie zezwolą, w sposób niedyskryminujący, wszystkim obywatelom i spółkom państw członkowskich na wykonywanie zgodnie z fińskim prawodawstwem działalności określonych w art. 2 związanych z tym wyłączeniem, poprzez: własność lub udział kapitałowy w istniejącym zakładzie ubezpieczeń lub grupie zakładów; √ lub poprzez tworzenie lub uczestnictwo √ udział kapitałowy w nowych zakładach ubezpieczeń lub grupach zakładów, w tym w emerytalnych zakładach ubezpieczeń.;

c) władze fińskie w terminie trzech miesięcy od dnia przystąpienia przedstawią Komisji do zatwierdzenia sprawozdanie, stwierdzające, które środki zostały przesunięte do odrębnych działalności ustawy o emeryturach pracowniczych z normalnego zakresu działalności ubezpieczeniowej prowadzonej przez fińskie zakłady ubezpieczeń, w celu dostosowania się do wszystkich wymogów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 10 √ Organizacje, zakłady i instytucje

√W odniesieniu do ubezpieczeń na życie niniejszej dyrektywy nie stosuje się do następujących organizacji, zakładów i instytucji:

(1) 5) organizacji, które zapewniają świadczenia jedynie na wypadek śmierci, jeżeli wysokość takich świadczeń nie przekracza średnich kosztów pogrzebu jednej osoby lub jeżeli świadczenia zapewniane są w naturze;

6. towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, w przypadku gdy:

- umowa spółki zawiera warunki wpłaty dodatkowych wkładów lub ograniczające jej świadczenia lub wymagające pomocy innych osób, które zobowiązały się je świadczyć;, i

- roczny dochód z wkładów wnoszonych przez członków z tytułu działalności towarzystwa, objętej niniejszą dyrektywą, nie przekracza 5 milionów euro przez trzy kolejne lata;. Jeżeli kwota ta zostanie przekroczona w trakcie trzech kolejnych lat, niniejszą dyrektywę stosuje się z mocą od czwartego roku.

Niemniej jednak przepisy niniejszego ustępu nie stanowią dla towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych przeszkody w ubieganiu się lub kontynuowaniu posiadania zezwolenia na mocy niniejszej dyrektywy;

(2) 7. „Versorgungsverband deutscher Wirtschaftsorganisationen” w Niemczech, chyba że ich √ jego statuty zostałsą zmienionye w odniesieniu do zakresu ich √ jego działalności ð możliwości ï; ;

2005/68/WE Artykuł 1 (dostosowany)

√PODSEKCJA 4 – REASEKURACJA

ARTYKUł 11 √ Reasekuracja

2. √W odniesieniu do reasekuracji nNiniejszeja dyrektywya nie stosuje się do:

a) zakładów ubezpieczeń, do których stosują się dyrektywy 73/239/EWG lub 2002/83/WE;

b) działań i podmiotów, o których mowa w art. 2 i 3 dyrektywy 73/239/EWG;

c) działań i podmiotów, o których mowa w art. 3 dyrektywy 2002/83/WE;

d) działalności reasekuracyjnej prowadzonej lub w pełni gwarantowanej, z uwagi na istotny interes publiczny, przez rząd państwa członkowskiego, działający w charakterze reasekuratora ostatniej szansy, w tym w okolicznościach, gdy rola ta jest wymagana na skutek sytuacji na rynku, w której niewykonalne jest uzyskanie odpowiedniego pokrycia komercyjnego.

2005/68/WE Artykuł 62

Artykuł 12Zamknięcie działalności przez zakłady reasekuracji

1. Zakłady reasekuracji, które do dnia 10 grudnia 2007 r. zaprzestały zawierania nowych umów reasekuracji i jedynie zarządzają istniejącym portfelem w celu zakończenia działalności, nie są objęte niniejszą dyrektywą.

2. Państwa członkowskie sporządzają listę przedmiotowych zakładów reasekuracji i przekazują ją pozostałym państwom członkowskim.

98/78/WE Artykuł 1 i 2001/17/WE Artykuł 2 (dostosowany)

√SEKCJA 3 – DEFINICJE

ARTYKUł 13 DEFINICJE

1. Do celów niniejszej dyrektywy √ stosuje się następujące definicje :

a1) „zakład ubezpieczeń” oznacza zakład √ ubezpieczeń bezpośrednich na życie lub innych niż na życie , który uzyskał zezwolenie administracyjne zgodnie z art. 14 6 dyrektywy 73/239/EWG lub art. 6 dyrektywy 79/267/EWG ;

98/78/WE Artykuł 1 lit. b) (dostosowany)

b2) „zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie √ kraju trzeciegom” oznacza zakład √ ubezpieczeń , który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 14 6 dyrektywy 73/239/EWG lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG, gdyby miał swoją zarejestrowaną √ główną siedzibę na terenie Wspólnoty;

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 lit. c) i art. 59 ust. 2 lit. a) (dostosowany)

c3) „zakład reasekuracji” oznacza zakład, który otrzymał urzędowe zezwolenie zgodnie z art. 14 3 dyrektywy 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji [28] √ na prowadzenie działalności reasekuracyjnej ;

2005/68/WE Artykuł 59 ust. 2 lit. b) (dostosowany)

l4) „zakład reasekuracji mieszczący się w państwie √ kraju trzeciegom” oznacza zakład √ reasekuracji , który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 14 3 dyrektywy 2005/68/WE, gdyby miał swoją główną siedzibę na terytorium Wspólnoty;

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 (dostosowany)

a5) „reasekuracja” oznacza √ każde z poniższych:

a) działalność polegającą na przyjmowaniu ryzyk cedowanych przez zakład ubezpieczeń lub przez inny zakład reasekuracji;.

b) wW przypadku ubezpieczycieli zrzeszonych w towarzystwie Lloyd's, reasekuracja oznacza również działalność polegającą na przyjmowaniu przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji inny niż ubezpieczyciele zrzeszeni w towarzystwie Lloyd's ryzyk cedowanych przez któregokolwiek z członków towarzystwa Lloyd's;

e) "siedziba" oznacza główną siedzibę lub oddział zakładu reasekuracji, z uwzględnieniem lit. d);

92/49/EWG Artykuł 1 lit. c) (dostosowany)

c6) „rodzime państwo członkowskie” oznacza √ jedno z poniższych:

√a) w odniesieniu do ubezpieczeń innych niż na życie państwo członkowskie, w którym mieści się √ główna siedziba zarządu zakładu ubezpieczeń ubezpieczającego dane ryzyko;

2002/83/WE Artykuł 1 ust. 1 lit. e) (dostosowany)

eb) √ w odniesieniu do ubezpieczeń na życie państwo członkowskie, w którym znajduje się √ główna siedziba zarządu zakładu ubezpieczeń pokrywającego dane zobowiązanie;

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 lit. f) (dostosowany)

fc) √ w odniesieniu do reasekuracji państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba zakładu reasekuracji;

92/49/EWG Artykuł 1 lit. d) i e) (dostosowany)

d)Państwo Członkowskie oddziału oznacza Państwo Członkowskie, w którym ma siedzibę oddział ubezpieczający dane ryzyko;

e)Państwo Członkowskie świadczenia usług oznacza Państwo Członkowskie, na terytorium którego umiejscowione jest ryzyko, w rozumieniu art. 2 lit. d) dyrektywy 88/357/EWG, jeżeli jest ono ubezpieczone przez zakład ubezpieczeń lub oddział mający siedzibę w innym Państwie Członkowskim;

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 (dostosowany)

g) "Państwo Członkowskie oddziału" oznacza Państwo Członkowskie, w którym znajduje się oddział zakładu reasekuracji;

h7) „przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie √ inne niż rodzime państwo członkowskie , w którym zakład √ ubezpieczeń lub reasekuracji ma oddział lub świadczy usługi;

2005/68/WE Artykuł 59 ust. 2 lit. a) (dostosowany)

k8) „właściwe organy √ nadzoru ” oznaczają organy krajowe upoważnione na mocy ustawy lub rozporządzenia do nadzorowania zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji;

2002/83/WE Artykuł 1 ust. 1 (dostosowany)

b)„oddział” oznacza przedstawicielstwo lub oddział zakładu ubezpieczeń;

Jakakolwiek trwała obecność zakładu ubezpieczeń na terytorium Państwa Członkowskiego traktowana będzie w taki sam sposób jak przedstawicielstwo lub oddział, nawet jeżeli obecność taka nie przybiera formy oddziału lub przedstawicielstwa, ale składa się zaledwie z biura zarządzanego przez pracowników własnych zakładu lub niezależną osobę ze stałym upoważnieniem do działania na rzecz zakładu, tak jak miałoby to miejsce w przypadku przedstawicielstwa;

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 (dostosowany)

d9) „oddział” oznacza przedstawicielstwo lub oddział zakładu √ ubezpieczeń lub reasekuracji √ , które (lub który) znajduje się na terytorium państwa członkowskiego innego niż rodzime państwo członkowskie ;

92/49/EWG Artykuł 1 (dostosowany)

b)oddział oznacza przedstawicielstwo lub oddział zakładu ubezpieczeń, w rozumieniu art. 3 dyrektywy 88/357/EWG;

2001/17/WE Artykuł 2 (dostosowany)

“oddział” oznacza każdą stałą obecność zakładu ubezpieczeń na terytorium Państwa Członkowskiego, innego niż Państwo Członkowskie pochodzenia, prowadzącego działalność ubezpieczeniową;

88/357/EWG Artykuł 2 (dostosowany)

ð nowy

a)„pierwsza dyrektywa” oznacza:

dyrektywę 73/239/EWG;

b)„zakład”:

- w celu stosowania tytułów I i II oznacza:

każdy zakład ubezpieczeń, który otrzymał oficjalne zezwolenie na prowadzenie działalności, na mocy art. 6 lub 23 pierwszej dyrektywy,

- w celu stosowania tytułów III i V oznacza:

każdy zakład ubezpieczeń, który otrzymał oficjalne zezwolenie na prowadzenie działalności na mocy art. 6 pierwszej dyrektywy;

c)„jednostka organizacyjna” oznacza:

główną siedzibę, przedstawicielstwo lub oddział zakładu ubezpieczeń, z uwzględnieniem art. 3;

d10) „pPaństwo członkowskie umiejscowienia ryzyka” oznacza √ jedno z poniższych, ð począwszy od daty zawarcia umowy ubezpieczenia innego niż na życie ï :

a) państwo członkowskie, w którym znajduje się majątek, w przypadku gdy ubezpieczenie dotyczy albo budynków, albo budynków wraz z ich wyposażeniem, o ile wyposażenie budynków objęte jest tą samą polisą ubezpieczeniową;,

b) państwo członkowskie zarejestrowania, w przypadku gdy ubezpieczenie dotyczy jakiegokolwiek rodzaju pojazdów;,

c) państwo członkowskie, w którym ubezpieczony √ ubezpieczający wykupił polisę ubezpieczeniową w odniesieniu do polis na okres do czterech miesięcy, obejmujących ryzyka związane z podróżą lub urlopem wypoczynkowym, niezależnie od grupy;,

d) √we wszystkich przypadkach nieobjętych jednoznacznie lit. a), b) lub c) państwo członkowskie, w którym √ znajduje się jedno z poniższych:

√(i) miejsce zwykłego pobytu ubezpieczającego ubezpieczony; stale zamieszkuje lub,

(ii) jeśli ubezpieczony √ ubezpieczający jest osobą prawną, Państwo Członkowskie, w którym ma siedzibę jednostka organizacyjna zakładu, której dotyczy umowa— we wszystkich przypadkach, które nie są wyraźnie objęte powyższymi tiret;

e) „Państwo Członkowskie siedziby” oznacza:

Państwo Członkowskie, w którym ma siedzibę jednostka organizacyjna ubezpieczająca ryzyko;

f)„Państwo Członkowskie świadczenia usług” oznacza:

Państwo Członkowskie, w którym umiejscowione jest ryzyko, jeśli jest ono ubezpieczane przez jednostkę organizacyjną mającą siedzibę w innym Państwie Członkowskim.

2002/83/WE Artykuł 1 ust. 1 (dostosowany)

ð nowy

c)„przedsiębiorstwo” oznacza siedzibę zarządu, przedstawicielstwo lub oddział zakładu ubezpieczeń;

d)„zobowiązanie” oznacza zobowiązanie wynikające z jednego z rodzajów ubezpieczeń lub operacji określonych w art. 2;

f)„Państwo Członkowskie oddziału” oznacza Państwo Członkowskie, w którym mieści się oddział pokrywający zobowiązanie;

g11) „państwo członkowskie zobowiązania” oznacza państwo członkowskie√ , w którym znajduje się jedno z poniższych, ð począwszy od daty zawarcia umowy ubezpieczenia na życie: ï

a) , w którym ubezpieczający ma miejsce stałego √ zwykłego pobytu √ ubezpieczającego; , lub,

b) w przypadku gdy ubezpieczający jest osobą prawną, Państwo Członkowskie, w którym znajduje się jej √ jednostka organizacyjna przedsiębiorstwo, do którego odnosi się √ której dotyczy umowa;

h)„Państwo Członkowskie świadczenia usług” oznacza Państwo Członkowskie zobowiązania, w przypadku gdy zobowiązanie jest pokrywane przez zakład ubezpieczeń lub oddział znajdujący się w innym Państwie Członkowskim;

98/78/WE Artykuł 1 lit. d) (dostosowany)

d12) „jednostka dominująca” oznacza zakład macierzysty √ jednostkę dominującą w rozumieniu art. 1 dyrektywy Rady 83/349/EWG[42], jak też każdy zakład wywierający w sposób rzeczywisty, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ na inny zakład;

98/78/WE Artykuł 1 lit. e) (dostosowany)

(e13) „jednostka zależna” oznacza zakład będący podmiotem zależnym √ jednostkę zależną w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG, √ w tym jej jednostki zależne jak też każdy zakład, na który zakład macierzysty wywiera, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ. Każdy podmiot zależny innego podmiotu zależnego jest również uważany za podmiot zależny zakładu macierzystego, który stoi na czele tych zakładów;

95/26/WE Artykuł 2 ust. 1 i 2002/83/WE Artykuł 1 ust. 1 lit. r) (dostosowany)

r14) „bliskie powiązania” oznaczają sytuację, w której dwie lub więcej osób fizycznych lub prawnych są powiązane ze sobą przez: √kontrolę lub

i) udział kapitałowy, który oznacza własność bezpośrednio lub za pomocą kontroli co najmniej 20 % praw głosu lub kapitału przedsiębiorstwa; lub

ii) kontrolę, która oznacza związek między przedsiębiorstwem dominującym i jego przedsiębiorstwem zależnym we wszystkich przypadkach określonych w art. 1 ust. 1 i 2 dyrektywy 83/349/EWG lub podobny związek między jakąkolwiek osobą fizyczną lub prawną i zakładem; wszelkie przedsiębiorstwa zależne danego przedsiębiorstwa zależnego są również uważane za przedsiębiorstwa zależne przedsiębiorstwa dominującego stojącego na czele tych przedsiębiorstw.

sSytuację, w której dwie lub więcej osób fizycznych lub prawnych jest trwale związanych z jedną i tą samą osobą za pomocą kontroli, również uważa się za bliskie powiązanie tych osób;

92/49/EWG Artykuł 1 lit. f), 2002/83/WE Artykuł 1 ust. 1 lit. i) i 2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 lit. i) (dostosowany)

i15) „kontrola” oznacza związek między jednostką dominującą a jednostką zależną zgodnie z definicją zawartą √ , jak określono w w art. 1 dyrektywy 83/349/EWG, lub podobny związek między jakąkolwiek osobą fizyczną lub prawną a zakładem;

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 lit. n) ppkt (i) (dostosowany)

n) "bliskie powiązania" oznaczają sytuację, w której dwie lub więcej osób fizycznych lub prawnych jest powiązanych ze sobą przez:

i16) „udział kapitałowy”, który oznacza własność, bezpośrednio lub za pomocą kontroli, co najmniej 20 % praw głosu lub kapitału przedsiębiorstwa; lub

ii) kontrolę, we wszystkich przypadkach, o których mowa w art. 1 ust. 1 i 2 dyrektywy 83/349/EWG lub podobne powiązanie między dowolną osobą fizyczną lub prawną a przedsiębiorstwem;

92/49/EWG Artykuł 1lit. g), 2002/83/WE Artykuł 1 ust. 1 lit. j) i 2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 lit. j)

j17) „znaczny pakiet akcji” oznacza każdy posiadany bezpośrednio lub pośrednio pakiet akcji lub udział w zakładzie stanowiący 10 % lub więcej kapitału lub dający prawo do 10 % lub więcej głosu lub taki, który umożliwia wywieranie znacznego wpływu na zarządzanie tym zakładem;

92/49/EWG Artykuł 1lit. g)

Do celów niniejszej definicji, w kontekście art. 8 i 15 oraz do innych wielkości pakietów akcji określonych w art. 15, uwzględnione zostaną prawa głosu określone w art. 7 dyrektywy 88/627/EWG[43];

2002/83/WE Artykuł 1ust. 1 lit. m) (dostosowany)

m18) „rynek regulowany” oznacza √ jedno z poniższych :

a) w przypadku rynku znajdującego się w państwie członkowskim rynek regulowany w rozumieniu definicji zawartej w art. 4 ust. 1 pkt 141 ust. 13 dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady93/22/EWG[44];

b) , a w przypadku rynku znajdującego się w państwie √ kraju trzecim rynek finansowy √ , który spełnia następujące wymogi:

(i) √jest uznawany przez √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia zakładu ubezpieczeń, spełniający porównywalne √ i spełnia wymogi. √porównywalne do wymogów na mocy dyrektywy 2004/39/WE;

(ii) Wszelkie instrumenty finansowe stosowane √ będące przedmiotem obrotu na tym rynku muszą być √ są jakości porównywalnej do jakości instrumentów stosowanych √ będących przedmiotem obrotu na rynku lub rynkach regulowanych w danym √ rodzimym państwie członkowskim;

76/580/EWG Artykuł 1ust. 1 i art. 1 ust. 2) (dostosowany)

a) "jednostka rozliczeniowa" oznacza europejską jednostkę rozrachunkową (EUA), jak określono decyzją Komisji 3289/75/EWWiS[45] W każdym przypadku, gdy niniejsza dyrektywa powołuje się na jednostkę rozliczeniową, jako wartość przeliczenia w walucie krajowej corocznie od 31 grudnia przyjmuje się wartość z ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego październik, w którym wartości przeliczenia europejskiej jednostki rozrachunkowej dostępne będą we wszystkich walutach wspólnotowych;

73/239/EWG Artykuł 5 lit. b)

b) b)„aktywa dopasowane” oznaczają przedstawienie zobowiązań ubezpieczeniowych wyrażonych w określonej walucie aktywami, wyrażonymi lub zbywalnymi w tej samej walucie;

90/618/EWG Artykuł 1 (dostosowany)

c) „pojazd” oznacza pojazd w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy 72/166/EWG;

b19) " „biuro √ krajowe ” oznacza krajowe biuro ubezpieczeniowe w rozumieniu art. 1 ust. 3 dyrektywy Rady 72/166/EWG[46];

c20) "√„krajowy Õfundusz gwarancyjny” oznacza instytucję, określoną w art. 1 ust. 4 dyrektywy Rady 84/5/EWG[47];

2002/83/WE Artykuł 1 ust. 1 lit. q)

q) „fundusz ryzyka” oznacza kwotę płatną w przypadku śmierci, pomniejszoną o rezerwę matematyczną odnoszącą się do ryzyka podstawowego;

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1) (dostosowany)

o21) „przedsiębiorstwo finansowe” oznacza jedną √ każdą z poniższych jednostek:

ia) instytucję kredytową, instytucję finansową lub przedsiębiorstwo pomocniczych usług bankowych w rozumieniu art. 14 ust. 5 i art. 41 ust. 21 dyrektywy 2000/12/WE[48];2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady [49] ;

iib) zakład ubezpieczeń, √ lub zakład reasekuracji lub ubezpieczeniową grupę kapitałową w rozumieniu art. 219 ust. 1 lit. e)1 lit. i) dyrektywy 98/78/WE;

iiic) przedsiębiorstwo inwestycyjne lub instytucję finansową w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 dyrektywy 2004/39/WE;,

ivd) finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu art. 2 ust. 15 dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady [50] ;

2005/68/WE Artykuł 59 ust. 2 lit. b) (dostosowany)

l) "zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim" oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 3 dyrektywy 2005/68/WE, gdyby miał swoją główną siedzibę na terytorium Wspólnoty;

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 lit. p) (dostosowany)

p22) „spółka celowa (podmiot specjalnego przeznaczenia)” oznacza przedsiębiorstwo, posiadające osobowość prawną lub nie, niebędące istniejącym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, które przejmuje ryzyka od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji oraz w pełni finansuje ekspozycję z tytułu takich ryzyk z wpływów z emisji dłużnej lub innego mechanizmu finansowania, gdzie prawa spłaty dostawców takiego długu lub innych mechanizmów finansowania są podporządkowane zobowiązaniom reasekuracyjnym √ takiego przedsiębiorstwa tej spółki;

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 lit. b)

b) "wewnętrzny zakład reasekuracji" oznacza zakład reasekuracji, którego właścicielem jest przedsiębiorstwo finansowe niebędące zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, lub grupą zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, do których ma zastosowanie dyrektywa 98/78/WE, albo którego właścicielem jest przedsiębiorstwo niefinansowe, którego celem jest zapewnienie pokrycia reasekuracyjnego wyłącznie ryzyka przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstw, do których należy lub zakładu lub zakładów, których członkiem grupy jest wewnętrzny zakład reasekuracji;

ò nowy

23) „outsourcing” oznacza dowolnego rodzaju umowę między zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji a dostawcą usług, będącym jednostką nadzorowaną lub nie, na podstawie której dostawca – bezpośrednio bądź w drodze suboutsourcingu – wykonuje proces, usługę lub działanie, które w innym przypadku zostałyby wykonane przez sam zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji;

24) „ryzyko ubezpieczeniowe” oznacza ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych w związku z niewłaściwymi założeniami dotyczącymi wyceny i tworzenia rezerw;

25) „ryzyko rynkowe” oznacza ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany sytuacji finansowej, wynikające bezpośrednio lub pośrednio z wahań poziomu i wahań zmienności rynkowych cen aktywów, zobowiązań i instrumentów finansowych;

26) „ryzyko kredytowe” oznacza ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany sytuacji finansowej wynikające z wahań zdolności kredytowej emitentów papierów wartościowych, kontrahentów i wszelkich dłużników, na które narażone są zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, w postaci ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta lub ryzyka spreadu lub koncentracji ryzyka rynkowego;

(27) „ryzyko operacyjne” oznacza ryzyko straty wynikające z niewłaściwych lub błędnych procesów wewnętrznych lub z działań personelu i systemów lub ze zdarzeń zewnętrznych;

28) „ryzyko płynności” oznacza ryzyko niemożności zrealizowania przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji lokat i innych aktywów w celu uregulowania swoich zobowiązań finansowych w momencie, gdy stają się one wymagalne;

29) „ryzyko koncentracji” oznacza każdą ekspozycję na ryzyko z możliwością poniesienia tak dużej straty, że zagrożona może być wypłacalność lub sytuacja finansowa zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji;

30) „techniki ograniczania ryzyka” oznaczają wszystkie techniki, które umożliwiają zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji przeniesienie na inny podmiot części lub wszystkich ponoszonych ryzyk;

31) „efekty dywersyfikacji” oznaczają ograniczenie ekspozycji na ryzyko zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz grup związane z dywersyfikacją ich działalności, wynikające z faktu, że niekorzystny wynik z jednego ryzyka może zostać zrównoważony korzystniejszym wynikiem z innego ryzyka w przypadku, gdy ryzyka te nie są w pełni skorelowane;

32) „prognoza rozkładu prawdopodobieństwa” oznacza funkcję matematyczną, która układowi wszystkich możliwych przyszłych zdarzeń wzajemnie wykluczających się przyporządkowuje prawdopodobieństwo ich wystąpienia;

33) „miara ryzyka” oznacza funkcję matematyczną, która przypisuje kwotę pieniężną danej prognozie rozkładu prawdopodobieństwa i rośnie monotonicznie wraz z poziomem ekspozycji na ryzyko leżącym u podstaw danej prognozy rozkładu prawdopodobieństwa;

2005/68/WE Artykuł 2

2. Do celów ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu świadczenie przez zakład reasekuracji usług pokrycia ryzyk instytucji pracowniczych programów emerytalnych objętych zakresem dyrektywy 2003/41/WE[51] w przypadkach gdy prawo rodzimego Państwa Członkowskiego takiej instytucji na to pozwala, jest również uważane za działalność objętą zakresem niniejszej dyrektywy.

Do celów ust. 1 lit. d) jakakolwiek trwała obecność zakładu reasekuracji na terytorium Państwa Członkowskiego traktowana jest w taki sam sposób, jak przedstawicielstwo lub oddział, nawet jeżeli obecność taka nie przybiera formy przedstawicielstwa lub oddziału, ale składa się zaledwie z biura zarządzanego przez pracowników własnych zakładu lub niezależną osobę ze stałym upoważnieniem do działania na rzecz zakładu, tak jak miałoby to miejsce w przypadku przedstawicielstwa.

Do celów ust. 1 lit. j) niniejszego artykułu oraz w kontekście art. 12 i art. 19–23 oraz innych wielkości pakietów akcji określonych w art. 19–23 uwzględnia się prawa głosu określone w art. 92 dyrektywy 2001/34/WE[52].

Do celów ust. 1 lit. l) każda jednostka zależna zakładu zależnego jest również uważana za jednostkę zależną przedsiębiorstwa, będącego ostateczną jednostką dominującą tych przedsiębiorstw.

Do celów ust. 1 lit. n):

- wszelkie jednostki zależne danej jednostki zależnej są również uważane za jednostki zależne jednostki dominującej stojącej na czele tych przedsiębiorstw,

sytuację, w której dwie lub więcej osób fizycznych lub prawnych jest trwale powiązanych z jedną i tą samą osobą za pomocą kontroli, również uważa się za bliskie powiązanie tych osób.

2002/83/WE Artykuł 1 ust. 2 i 2005/68/WE Artykuł 2

2. W przypadku gdy niniejsza dyrektywa odnosi się do euro, równowartość w walucie krajowej według kursu obowiązującego od dnia 31 grudnia danego roku przyjmuje się wartość ustaloną na ostatni dzień miesiąca października tegoż roku, w którym równowartości euro podane były we wszystkich odpowiednich walutach Wspólnoty.

2002/83/WE (dostosowany)

ROZDZIAŁTYTUŁ II - PODEJMOWANIE DZIAŁALNOŚCI UBEZPIECZENIOWEJ W ZAKRESIE UBEZPIECZEŃ NA ŻYCIE

Artykuł 14 Zasady udzielania zezwolenia

92/49/EWG Artykuł 4 (dostosowany)

1. Podejmowanie działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich √ lub reasekuracji objętej niniejszą dyrektywą wymaga uprzedniego uzyskania urzędowego zezwolenia.

2. O zezwolenie √ , o którym mowa w ust. 1, występuje do √ organów nadzoru właściwych władz rodzimego państwa członkowskiego:

a) każdy zakład, który ustanawia swoją √ główną siedzibę zarządu na terytorium tego państwa;

b) każdy zakład √ ubezpieczeń , który uzyskawszy zezwolenie określone w akapicie pierwszym √ zgodnie z ust. 1 , √ zamierza rozszerzyća swoją działalność na całą grupę ubezpieczeń bądź na inne grupy √ ubezpieczeń inne niż te, na które uzyskał zezwolenie; .

ò nowy

c) każdy zakład reasekuracji, który uzyskawszy zezwolenie zgodnie z ust. 1, zamierza rozszerzyć swoją działalność na operacje reasekuracyjne inne niż te, na które uzyskał zezwolenie.

2002/13/WE Artykuł 1 ust. 1 (dostosowany)

ð nowy

3. Niemniej jednak, przepisy niniejszego artykułu ð Artykuł 4 ï nie stanowią dla spółki ubezpieczeń wzajemnych ð żadnego zakładu ï przeszkody w ubieganiu się √ o zezwolenie , lub kontynuacji, bycia licencjonowanym √ dalszym posiadaniu zezwolenia na mocy niniejszej dyrektywy.

2002/83/WE Artykuł 5 (dostosowany)

Artykuł 15Zakres udzielonego zezwolenia

1. Zezwolenie na prowadzenie działalności √ zgodnie z art. 14 jest ważne w całej Wspólnocie. Umożliwia ono zakładomwi ubezpieczeń √ i zakładom reasekuracji prowadzenie tam działalności w ramach √ i obejmuje również prawoa przedsiębiorczości lub w ramach √ oraz swobodęy świadczenia usług.

2. √Z zastrzeżeniem art. 14 ÕzZezwolenie jest udzielane dla określonej grupy ubezpieczeń √ bezpośrednich wymienionej w pkt A załącznikau I lub w załączniku II. Obejmuje ono całą grupę, chyba że wnioskodawca występuje o zezwolenie obejmujące jedynie niektóre rodzaje ryzyka należące do tej grupy.

73/239/EWG Załącznik, pkt A

Ryzyka wymienione w danej grupie nie mogą być włączone do innej grupy, za wyjątkiem przypadków określonych w art. 16 ust. 1 lit. C.

2002/83/WE Artykuł 5 ust. 2 (dostosowany)

Każde Państwo Członkowskie może udzielić √ Możliwe jest udzielenie zezwolenia dotyczącego dwóch lub więcej grup ubezpieczeń, jeżeli jego prawo krajowe √ państwa członkowskiego pozwala na równoczesne prowadzenie działalności w tych grupach.

92/49/EWG Artykuł 5 ust. 2 (dostosowany)

Jednakże:

a)3. √W odniesieniu do ubezpieczeń innych niż na życie państwa członkowskie mogą udzielić zezwolenia na prowadzenie działalności w zespołach grup wymienionych w pkt B zZałącznika I, dołączając do nich odpowiednie oznaczenia tam określone.;

b) zezwolenie udzielone dla jednej grupy lub zespołu grup ubezpieczeń uprawnia również do ubezpieczania ryzyk dodatkowych włączonych do innej grupy ubezpieczeń, jeżeli spełnione zostały warunki nałożone określone w pkt C Załącznika.

2002/83/WE Artykuł 5 ust. 2 (dostosowany)

Właściwe władze √ Organy nadzoru mogą ograniczyć zakres wnioskowanego zezwolenia dotyczącego jednej z grup do czynności wymienionych w programie √ planie działalności określonym w art. 23 7.

84/641/EWG Artykuł 2 (dostosowany)

4. Zakłady podlegające niniejszej dyrektywie mogą angażować się w działalność określoną w niniejszym punkcie √ art. 6 tylko wówczas, gdy otrzymały zezwolenie obejmujące grupę 18 w pkt A zZałącznika I, bez uszczerbku dla art. 16 ust. 1pkt C wspomnianego Załącznika. W takim przypadku niniejszą dyrektywę stosuje się do przedmiotowych czynności.

2005/68/WE Artykuł 4 (dostosowany)

25. √W odniesieniu do reasekuracji ÕzZezwolenia udziela się dla operacji √ działalności reasekuracyjnejych √ w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie, operacji √ działalności reasekuracyjnejych √ w zakresie ubezpieczeń na życie lub wszystkich rodzajów operacji √ działalności reasekuracyjnejych, zgodnie z wnioskiem złożonym przez występującego o zezwolenie.

√ Wniosek jJest on rozpatrywany z uwzględnieniem planu działalności przedłożonego zgodnie z art. 18 ust. 1 lit. c) 6 lit. b) i art. 11 oraz spełnienia warunków określonych dla uzyskania zezwolenia przez państwo członkowskie, w którym dany zakład reasekuracji ubiega się o zezwolenie.

73/239/EWG Załącznik, pkt C (dostosowany)

Artykuł 16 √ Ryzyka dodatkowe

1. Zakład √ ubezpieczeń , który uzyskał zezwolenie na przyjmowanie do ubezpieczenia ryzyka podstawowego zaliczanego do jednej √ grupy lub jednego zespołu grup ubezpieczeń określonych w załączniku I lub kilku grup, może także ubezpieczać ryzyka zaliczane do innych grup bez √ konieczności uzyskania ubiegania się o konieczne zezwoleniae √ dotyczącego takich ryzyk, pod warunkiem że ryzyka spełniają wszystkie następujące warunki , w przypadku gdy:

a) są one związane z ryzykiem podstawowym;,

b) dotyczą przedmiotu objętego ubezpieczeniem od ryzyka podstawowego;, i

c) są objęte umową ubezpieczenia dotyczącą ryzyka podstawowego.

87/344/EWG Artykuł 9 (dostosowany)

2. Jednakże √ W drodze odstępstwa od ust. 1 ryzyka wchodzącego w skład grup 14, 15 i 17, zgodnie z pkt A niniejszego zZałącznika I, nie można uważać za ryzykoa dodatkowego w stosunku do innych grup.

Niemniej √ Jednak ryzyko wchodzące w skład grupy 17 (ubezpieczenie ochrony prawnej) √ określone w grupie 17 można uważać za ryzyko dodatkowe w stosunku do grupy 18, jeżeli spełnione są warunki ustanowione w √ ust. 1 pierwszym punkcie √ oraz jeden z poniższych warunków :,

a) w przypadku gdy ryzyko podstawowe jest związane wyłącznie z pomocą udzielaną √ świadczoną osobom, które naspotkały trudności w czasie podróży, podczas nieobecności w miejscu zamieszkania lub miejscu stałego √ zwykłego pobytu;.

b) uUbezpieczenie ochrony prawnej można również uważać za ryzyko dodatkowe zgodnie z warunkami określonymi w pierwszym punkcie, jeżeli dotyczy ono sporów lub ryzyk wynikających z użytkowania statków morskich lub z nim związanych.

2005/68/WE Artykuł 5 (dostosowany)

Artykuł 17 Forma zakładu √ ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji

1. Rodzime państwo członkowskie wymaga, aby każdy zakład reasekuracji, który ubiega się o zezwolenie √ na mocy art. 14 , przyjął jedną z form określonych w załączniku IIII.

2. Państwa członkowskie mogą, we właściwych przypadkach, tworzyć zakłady w dowolnej formie dopuszczonej przez przepisy prawa publicznego, pod warunkiem że przedmiotem działalności takich podmiotów są operacje √ ubezpieczeniowe lub reasekuracyjne prowadzone w warunkach równoważnych warunkom działalności zakładów ustanowionych na mocy prawa prywatnego.

2002/83/WE Artykuł 64 (dostosowany)

√ 3. Komisja może przyjąć środki wykonawcze związane z rozszerzeniem wykazu form określonych w załączniku III.

ò nowy

Wspomniane środki wykonawcze służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

2005/68/WE Artykuł 6 (dostosowany)

Artykuł 18Warunki √ uzyskania zezwolenia

1. Rodzime państwo członkowskie wymaga od każdego zakładu reasekuracji, który ubiega się o zezwolenie:

92/49/EWG Artykuł 6 (dostosowany)

ba) √w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń – Õograniczenia przedmiotu działalności do działalności ubezpieczeniowej oraz √ powiązanych czynności √ operacji bezpośrednio z niej wynikających, wyłączając jakąkolwiek inną działalność gospodarczą;

2005/68/WE Artykuł 6 (dostosowany)

ab) √w odniesieniu do zakładów reasekuracji – ograniczenia przedmiotu działalności do działalności reasekuracyjnej i powiązanych operacji; wymóg ten może obejmować funkcję i działalność spółki holdingowej w odniesieniu do działań sektora finansowego w rozumieniu art. 2 ust. 8 pkt 8 dyrektywy 2002/87/WE;

2002/83/WE Artykuł 6 ust. 1 (dostosowany)

ð nowy

c) przedłożenia programu √ planu działalności zgodnie z art. 23 7;

d) ðposiadania dopuszczonych podstawowych funduszy własnych na pokrycie nieprzekraczalnego dolnego progu minimalnego wymogu kapitałowego ï posiadania minimalnego funduszu gwarancyjnego przewidzianego w art. 126 ust. 1 lit. d) 29 ust. 2;

ò nowy

e) udowodnienia, że w przyszłości będzie w stanie posiadać dopuszczone fundusze własne na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności, jak przewidziano w art. 99;

f) udowodnienia, że w przyszłości będzie w stanie posiadać dopuszczone podstawowe fundusze własne na pokrycie minimalnego wymogu kapitałowego, jak przewidziano w art. 125;

2002/83/WE Artykuł 6 ust. 1, 92/49/EWG Artykuł 6 lit. e) i 2005/68/WE Artykuł 6 lit. d)

ð nowy

eg) ðprzedstawienia informacji na temat struktury systemu zarządzania, o którym mowa w sekcji 2 rozdziału IV; ï sprawnego zarządzania przez osoby cieszące się nieposzlakowaną opinią i mające właściwe kwalifikacje lub doświadczenie zawodowe.

2000/26/WE Artykuł 8 lit. a) (dostosowany)

fh) √w odniesieniu do ubezpieczeń innych niż na życie – powiadomieniać o nazwie √ nazwisku i adresie √ wszystkich przedstawicieli do spraw roszczeń przedstawiciela strony zgłaszającej roszczenia wyznaczonychego √ zgodnie z art. 4 dyrektywy 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[53] w każdym państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym podjęto starania o udzielenie zezwolenia, jeżeli ubezpieczane ryzyka zaliczają się do klasy 10 pkt. A załącznika I, innego niż √ poza odpowiedzialnościąć przewoźnika.

92/49/EWG Artykuł 6 (dostosowany)

ð nowy

2. Zakład √ ubezpieczeń ubiegający się o udzielenie zezwolenia na rozszerzenie prowadzonej przez siebie działalności na inne grupy ubezpieczeń lub rozszerzenie zezwolenia tylko na niektóre rodzaje ubezpieczeń należące do jednej grupy przedstawia plan działalności zgodnie z art. 23 9.

Ponadto przedstawia dowód posiadania marginesu wypłacalności ð dopuszczonych funduszy własnych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności oraz minimalnego wymogu kapitałowego ï określonychego w art. 99 ust. 1 i art. 125 16 oraz, jeżeli w odniesieniu do tych innych grup art. 17 ust. 2 wymaga posiadania wyższego minimalnego funduszu gwarancyjnego niż poprzednio, dowód posiadania takiego funduszu.

ò nowy

3. Bez uszczerbku dla ust. 2 niniejszego artykułu, zakład ubezpieczeń prowadzący działalność w zakresie ubezpieczeń na życie i ubiegający się o zezwolenie na rozszerzenie prowadzonej działalności na ryzyka wymienione w grupie 1 lub 2 w pkt A załącznika I zgodnie z art. 71 wykazuje, że:

a) posiada dopuszczone podstawowe fundusze własne na pokrycie nieprzekraczalnego dolnego progu minimalnego wymogu kapitałowego w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń na życie i nieprzekraczalnego dolnego progu minimalnego wymogu kapitałowego w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie, jak przewidziano w art. 126 ust. 1 lit. d);

b) zobowiązuje się do pokrycia w przyszłości minimalnych zobowiązań finansowych, o których mowa w art. 72 ust. 3.

4. Bez uszczerbku dla ust. 2 niniejszego artykułu, zakład ubezpieczeń prowadzący działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie w odniesieniu do ryzyk wymienionych w grupie 1 lub 2 w pkt A załącznika I i ubiegający się o zezwolenie na rozszerzenie prowadzonej działalności na ryzyka właściwe dla ubezpieczenia na życie wymienione w grupie 1 lub 2 w pkt A załącznika I zgodnie z art. 71 wykazuje, że:

a) posiada dopuszczone podstawowe fundusze własne na pokrycie nieprzekraczalnego dolnego progu minimalnego wymogu kapitałowego w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń na życie i nieprzekraczalnego dolnego progu minimalnego wymogu kapitałowego w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie, jak przewidziano w art. 126 ust. 1 lit. d);

b) zobowiązuje się do pokrycia w przyszłości minimalnych zobowiązań finansowych, o których mowa w art. 72 ust. 3.

2005/68/WE Artykuł 7 (dostosowany)

Artykuł 19Bliskie powiązania

1. W przypadku istnienia bliskich powiązań między √ zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji i inną osobą fizyczną lub prawną, właściwe organy √ nadzoru udzielają zezwolenia tylko wówczas, gdy powiązania te nie stanowią przeszkody w skutecznym wykonywaniu przez nie funkcji nadzoru.

2. Właściwe Oorgany √ nadzoru odmawiają udzielenia zezwolenia, jeżeli przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne państwa √ kraju trzeciego mające zastosowanie do jednej lub więcej osób fizycznych lub prawnych, z którymi zakład √ ubezpieczeń lub zakład reasekuracji posiada bliskie powiązania, lub trudności w stosowaniu takich przepisów, uniemożliwiają skuteczne wykonywanie funkcji nadzoru.

3. Właściwe Oorgany √ nadzoru wymagają od zakładów reasekuracji dostarczania im informacji potrzebnych do stałego monitorowania zgodności z warunkami określonymi w akapicie pierwszymust. 1.

2005/68/WE Artykuł 8 (dostosowany)

Artykuł 20Główna siedziba zakładu √ ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji

Państwa członkowskie wymagają, aby główne siedziby zakładów √ ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji znajdowały się w tym samym państwie członkowskim, co ich siedziby statutowe.

2005/68/WE Artykuł 9

Artykuł 21Warunki polis i taryfy składek

2002/83/WE Artykuł 6 ust. 5 (dostosowany)

51. Państwa członkowskie nie przyjmują przepisów wymagających √ nakładają wymogu uprzedniegoj zgody √ zatwierdzenia lub systematycznego powiadamiania o ogólnych i szczegółowych warunkach ubezpieczeń, stawek √ taryfach składek, podstawach technicznych, stosowanych w szczególności do obliczenia stawek √ taryf składek oraz rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, lub o formularzachy i innych drukach, które zakład ubezpieczeń zamierza stosować w swoich kontaktach z ubezpieczającymi √ lub zakładami dokonującymi cesji lub retrocesji .

Nie naruszając akapitu pierwszego, √ Jednak w odniesieniu do ubezpieczeń na życie i jedynie do celu sprawdzenia ich zgodności z przepisami krajowymi dotyczącymi zasad aktuarialnych, √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia może żądać systematycznego powiadamiania o podstawach technicznych, stosowanych do obliczenia stawek √ taryf składek oraz rezerw techniczno-ubezpieczeniowych., przy czym √ Wymóg ten nie może to jednak stanowić uprzedniego warunku podjęcia przez działalności √ udzielenia zezwolenia zakładowi ubezpieczeń √ na życie .

92/49/EWG Artykuł 6 (dostosowany)

2. Państwa członkowskie nie mogą utrzymująywać ani √ nie wprowadzająć wymogu uprzedniego zgłaszania lub zatwierdzania proponowanych podwyżek stawek składek, o ile nie stanowią one części ogólnego systemu kontroli cen.

3. Żaden przepis niniejszej dyrektywy nie stanowi dla Państwa członkowskiech przeszkody w √ mogą poddawaćniu zakładyów ubiegająceych się o zezwolenie lub teych, które uzyskały już zezwolenie na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej w grupie 18 w pkt A zZałącznika I, kontroli ich bezpośrednich lub pośrednich zasobów kadrowych i rzeczowych, w tym kwalifikacji ich zespołów medycznych oraz jakości sprzętu, z którego zakłady te mogą korzystać w związku z wykonywaniem zobowiązań wynikających z prowadzenia działalności w tej grupie ubezpieczeń.

34. Żaden przepis niniejszej dyrektywy nie stanowi dla Państwa członkowskiech przeszkody w √ mogą utrzymaćniu w mocy lub przyjąćęciu przepisyów ustawoweych, wykonawczeych lub administracyjneych, wymagająceych zatwierdzenia aktu założycielskiego i umowy spółki oraz podania do wiadomości wszystkich innych dokumentów koniecznych do normalnego sprawowania nadzoru.

2005/68/WE Artykuł 10 (dostosowany)

Artykuł 22Wymagania gospodarcze rynku

Państwa członkowskie nie √ nakładają wymogu mogą wymagać, aby wniosek o zezwolenie był rozpatrywany w świetle gospodarczych wymagań rynku.

2005/68/WE Artykuł 11 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 23 Plan działalności

1. Plan działalności, o którym mowa w art. 18 ust. 1 lit. c)6 lit. b), zawiera dane szczegółowe lub dowody dotyczące:

a) rodzaju ryzyk √ lub zobowiązań , które √ dany zakład √ ubezpieczeń lub reasekuracji zamierza ubezpieczać;

b) rodzajów √ rodzaju umów reasekuracji, które zakład reasekuracji zamierza zawierać z zakładami dokonującymi cesji;

c) podstawowych wytycznych dotyczących √ reasekuracji i retrocesji;

d) pozycji ð podstawowych funduszy własnych ï składających się na ð nieprzekraczalny dolny próg minimalnego wymogu kapitałowego ï minimalny fundusz gwarancyjny;

92/49/EWG Artykuł 7 (dostosowany)

de) szacunku √ oszacowań kosztów ustalenia √ ustanowienia służb administracyjnych oraz struktury organizacyjnej zabezpieczającej działalność zakładu; środków finansowych przeznaczonych na pokrycie tych kosztów oraz w przypadku, gdy ubezpieczenie ma objąć ryzyka zaliczone do grupy 18 w pkt A zZałącznika I, środków pozostających w dyspozycji zakładu √ ubezpieczeń , przeznaczonych na świadczenie obiecanej pomocy.

2005/68/WE Artykuł 11 (dostosowany)

2. Oprócz wymogów określonych w ust. 1, plan działalności na √ przez pierwsze trzy lata obrachunkowe √ plan działalności zawiera:

a) oszacowania dotyczące kosztów administracyjnych niebędących kosztami organizacji, w szczególności ogólnych kosztów bieżących i prowizji;

b) oszacowania dotyczące składek lub wkładów i roszczeń;

ca) prognozęy bilansu;

ò nowy

b) oszacowania przyszłego kapitałowego wymogu wypłacalności, jak przewidziano w rozdziale VI sekcja 4 podsekcja 1, na podstawie prognozy bilansu, o której mowa w lit. a), a także metodę obliczeniową zastosowaną do sporządzenia tych oszacowań;

c) oszacowania przyszłego minimalnego wymogu kapitałowego, jak przewidziano w art. 125 i 126, na podstawie prognozy bilansu, o której mowa w lit. a), a także metodę obliczeniową zastosowaną do sporządzenia tych oszacowań;

2005/68/WE Artykuł 11 (dostosowany)

ð nowy

d) oszacowania dotyczące środków finansowych przeznaczonych na pokrycie ð rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, minimalnego wymogu kapitałowego ï zobowiązań ubezpieczeniowych oraz ð kapitałowego wymogu wypłacalności ï marginesu wypłacalności.

92/49/EWG Artykuł 7 (dostosowany)

e) dodatkowo √ w odniesieniu do ubezpieczeń innych niż na życie i reasekuracji również na okres pierwszych trzech lat obrachunkowych:

(ei) szacunkiu √ oszacowania kosztów administracyjnych √ zarządu niebędących kosztami jegoj ustanowienia, w szczególności ogólnych kosztów bieżących i prowizji;

(fii) szacunku zbioru √ oszacowania składek lub wkładów i wielkości odszkodowań √ oraz roszczeń ;

2002/83/WE Artykuł 7 (dostosowany)

f) dodatkowo √ w odniesieniu do ubezpieczeń na życie również na okres pierwszych trzech lat obrachunkowych: e) program √ plan ustanawiający szczegółowyo określający przewidywane √ szacunek przychodówy i wydatkówi, związanyche z ubezpieczeniami bezpośrednimi √ bezpośrednią działalnością ubezpieczeniową , ryzykamiiem przyjętymi do reasekuracji i cesjami reasekuracyjnymi.;

f) prognozy bilansu;

g) szacunki odnoszące się do środków finansowych, które mają stanowić pokrycie zaciągniętych zobowiązań i marginesu wypłacalności.

2005/68/WE Artykuł 12 (dostosowany)

Artykuł 24Akcjonariusze i wspólnicy posiadający znaczne pakiety akcji

1. Właściwe Oorgany √ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego nie udzielają zakładowi reasekuracji zezwolenia na podjęcie działalności √ ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej, dopóki nie zostaną poinformowane o tożsamości akcjonariuszy lub wspólników, pośrednich lub bezpośrednich, będących osobami fizycznymi lub prawnymi, którzy posiadają znaczne pakiety akcji w tym zakładzie, oraz o wysokości tych pakietów.

Te same Oorgany √ te odmawiają udzielenia zezwolenia, jeżeli uwzględniając potrzebę zapewnienia prawidłowego i ostrożnego zarządzania zakładem √ ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, nie uznają kwalifikacji akcjonariuszy lub wspólników za odpowiednie.

2002/83/WE Art 1 ust. 1 lit. j) (dostosowany)

2. Do celów tej definicji ust. 1 , w kontekście art. 8 i 15 oraz innych poziomów pakietów akcji określonych w art. 15, uwzględnia się prawo głosu, określone w art. 92 10 dyrektywy 2001/34/WE √ 2004/209/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie dopuszczenia papierów wartościowych do publicznych notowań giełdowych oraz zakresu informacji dotyczących papierów wartościowych podlegających obowiązkowi publikacji[54];

73/239/EWG Artykuł 12, 2002/83/WE Artykuł 9 i 2005/68/WE Artykuł 13 (dostosowany)

Artykuł 25Odmowa udzielenia zezwolenia

Każdej decyzji odmawiającej udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności towarzyszy dokładne uzasadnienie i informuje się o niej przedmiotowy √ dany zakład.

73/239/EWG Artykuł 12, 2002/83/WE Artykuł 9 i 2005/68/WE Artykuł 13 (dostosowany)

Każde państwo członkowskie zapewnia prawo odwołania się do sądu w przypadku decyzji odmownej √ odmowy udzielenia zezwolenia .

73/239/EWG Artykuł 12, 2002/83/WE Artykuł 9 i 2005/68/WE Artykuł 13 (dostosowany)

Taki przepis zostaje również wprowadzony w odniesieniu do przypadków gdy właściwe organy √ nadzoru nie rozpatrzą wniosku o udzielenie zezwolenia w terminie sześciu miesięcy od daty jego otrzymania.

2005/68/WE Artykuł 60 ust. 2 (dostosowany)

Artykuł 26 Wcześniejsze konsultacje z właściwymi organami √ nadzoru innych państw członkowskich

1. Z właściwymi organami √ nadzoru innego zaangażowanego państwa członkowskiego prowadzone są konsultacje przed udzieleniem zezwolenia zakładowi ubezpieczeń na życie, który jest:

2005/68/WE Artykuł 14, art. 57 ust. 1 i art. 60 ust. 2 (dostosowany)

a) jednostką zależną zakładu ubezpieczeń lub √ zakładu reasekuracji posiadającego zezwolenie w innym państwie członkowskim; lub

b) jednostką zależną jednostki dominującej nad zakładem ubezpieczeń lub √ zakładem reasekuracji posiadającym zezwolenie w innym państwie członkowskim; lub

c) √zakładem kontrolowanym przez tę samą osobę fizyczną lub prawną, która kontroluje zakład √ ubezpieczeń lub reasekuracji posiadający zezwolenie w innym państwie członkowskim.

2005/68/WE Artykuł 60 ust. 2 (dostosowany)

2. Z właściwym organem √ organami zaangażowanego państwa członkowskiego, odpowiedzialnymi za nadzór nad instytucjami kredytowymi lub przedsiębiorstwami inwestycyjnymi, prowadzone są konsultacje przed udzieleniem zezwolenia zakładowi ubezpieczeń, który jest:

2005/68/WE Artykuł 14, art. 57.1 i art. 60.2 (dostosowany)

a) jednostką zależną instytucji kredytowej lub przedsiębiorstwa inwestycyjnego, posiadającego zezwolenie we Wspólnocie; lub

b) jednostką zależną jednostki dominującej nad instytucją kredytową lub przedsiębiorstwem inwestycyjnym posiadającymi zezwolenie we Wspólnocie; lub

c) √zakładem kontrolowanym przez tę samą osobę fizyczną lub prawną, która kontroluje instytucję kredytową lub przedsiębiorstwo inwestycyjne posiadające zezwolenie we Wspólnocie.

2002/87/WE Artykuł 22 ust. 1 i 2005/68/WE Artykuł 14 i art. 60 ust. 2 (dostosowany)

ð nowy

3. Odpowiednie właściwe organy określone w ust. 1 i 2 konsultują się wzajemnie, w szczególności podczas dokonywania oceny odpowiedniości akcjonariuszy oraz ð wymogów dotyczących kompetencji i reputacji wszystkich osób, które faktycznie zarządzają zakładem lub pełnią inne kluczowe funkcje ï reputacji i doświadczenia członków zarządu uczestniczących w √ związane z zarządzaniemu innym podmiotem należącym do tej samej grupy.

Przekazują one sobie wzajemnie wszelkie informacje odnoszące się do odpowiedniości akcjonariuszy oraz ð wymogów dotyczących kompetencji i reputacji wszystkich osób, które faktycznie zarządzają zakładem lub pełnią inne kluczowe funkcje, ï reputacji i doświadczenia członków zarządu istotne dla innych właściwych organów uczestniczących w udzielaniu zezwoleń, a także w prowadzeniu oceny zgodności z warunkami działalności.

2002/83/WE (dostosowany)

TYTUŁ III

ZASADY REGULUJĄCE DZIAŁALNOŚĆ UBEZPIECZENIOWĄ

ROZDZIAŁ III1

ZASADY I METODY NADZORU FINANSOWEGO √ ORGANY NADZORU I ZASADY OGÓLNE

ò nowy

Artykuł 27Główny cel nadzoru

Państwa członkowskie dbają o to, aby organy nadzoru dysponowały środkami koniecznymi do osiągnięcia głównego celu nadzoru, a mianowicie ochrony ubezpieczających i beneficjentów.

Artykuł 28Ogólne zasady nadzoru

1. Podstawą nadzoru jest podejście perspektywiczne i oparte na ocenie ryzyka. Nadzór obejmuje stałą kontrolę właściwego prowadzenia działalności ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej oraz przestrzegania przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji przepisów dotyczących nadzoru.

2. Nadzór sprawuje się w lokalach zakładu i poza nimi.

3. Państwa członkowskie gwarantują, że wymogi określone w niniejszej dyrektywie są stosowane w sposób proporcjonalny do charakteru, złożoności i skali ryzyk właściwych dla działalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

2005/68/WE Artykuł 15 (dostosowany) i 2002/83/WE Artykuł 10 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 29 Właściwe Oorgany √ nadzoru i przedmiot √ zakres nadzoru

1. Nadzór finansowy nad zakładem √ zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji, w tym nad działalnością, którą zakład prowadząi √ one przez swoje oddziały albo w ramach swobody świadczenia usług, stanowi wyłączną odpowiedzialność rodzimego państwa członkowskiego.

Jeżeli właściwe organy przyjmującego Państwa Członkowskiego mają podstawy uważać, że działalność zakładu reasekuracji może naruszyć jego prawidłową kondycję finansową, powiadamiają o tym właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego zakładu reasekuracji. Te ostatnie ustalają, czy zakład reasekuracji postępuje zgodnie z zasadami nadzoru ostrożnościowego ustanowionymi w niniejszej dyrektywie.

2. Nadzór finansowy prowadzony na mocy ust. 1 obejmuje sprawdzenie, w odniesieniu do całej działalności zakładu √ ubezpieczeń i zakładu reasekuracji, jego stopnia wypłacalności, tworzenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i ð dopuszczonych funduszy własnych ï aktywów przeznaczonych na ich pokrycie, zgodnie z ustanowionymi zasadami lub praktyką stosowaną w rodzimym państwie członkowskim w oparciu o √ na mocy przepisówy przyjętyche na poziomie wspólnotowym.

92/49/EWG Artykuł 9 (dostosowany)

W przypadku gdy √ dany zakład ubezpieczeń posiada zezwolenie na objęcie ochroną ubezpieczeniową ryzyk należących do grupy 18 w pkt A zZałącznika I, nadzór rozszerza się o monitorowanie środków technicznych pozostających do dyspozycji zakładu √ ubezpieczeń w celu wykonywania czynności w zakresie pomocy, do świadczenia których wykonywania zakład się zobowiązał, w przypadku gdy prawo rodzimego państwa członkowskiego przewiduje monitorowanie takich środków.

3. Właściwe władze rodzimego Państwa Członkowskiego muszą wymagać, aby każdy zakład ubezpieczeń dysponował prawidłowymi procedurami administracyjnymi i księgowymi oraz odpowiednimi mechanizmami kontroli wewnętrznej.

2002/83/WE Artykuł 10 ust. 1 (dostosowany)

1 3. Jeżeli właściwe władze √ organy nadzoru państwa członkowskiego √ umiejscowienia ryzyka lub państwa członkowskiego zobowiązania mają podstawy uważać, że działalność zakładu ubezpieczeń √ lub zakładu reasekuracji może naruszyć jego prawidłową kondycję finansową, powiadamiają o tym właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia √ tego zakładu.

Te ostatnie √ Organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego ustalają, czy zakład postępuje zgodnie z zasadami nadzoru ostrożnościowego √ ostrożnościowymi ustanowionymi w niniejszej dyrektywie.

ò nowy

Artykuł 30Przejrzystość i odpowiedzialność

1. Organy nadzoru wykonują swoje zadania w sposób przejrzysty i odpowiedzialny, z należytym poszanowaniem ochrony informacji poufnych.

2. Państwa członkowskie zapewniają ujawnianie następujących informacji:

a) tekstów przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych oraz ogólnych wytycznych w dziedzinie regulacji działalności ubezpieczeniowej;

b) podstawowych kryteriów i metod stosowanych w procesie nadzoru określonym w art. 36;

c) zbiorczych danych statystycznych dotyczących głównych aspektów stosowania ram ostrożnościowych;

d) sposobu korzystania z możliwości wyboru opcji i zasad przewidzianych w niniejszej dyrektywie;

e) celów nadzoru oraz jego głównych funkcji i działań.

Ujawnienie, o którym mowa w akapicie pierwszym, następuje w stopniu wystarczającym do porównania koncepcji w zakresie nadzoru przyjętych przez organy nadzoru w poszczególnych państwach członkowskich.

Informacje są ujawniane w jednolitym formacie i są regularnie uaktualniane. Ujawnione informacje są dostępne pod jednym wspólnym adresem elektronicznym w każdym państwie członkowskim.

3. Państwa członkowskie mogą ustanowić przejrzyste procedury w zakresie mianowania i odwoływania członków organów kierowniczych i zarządzających swoich organów nadzoru.

4. W odniesieniu do ust. 2 Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające główne aspekty, których dotyczyć mają ujawniane dane zbiorcze, oraz format, strukturę, wykaz zawartości i datę publikacji ujawnianych informacji.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

2005/68/WE Artykuł 60 ust. 3 (dostosowany)

ð nowy

√Artykuł 31 Zakaz odrzucania umów reasekuracji lub umów retrocesji

1. Rodzime państwo członkowskie zakładu ubezpieczeń nie może odrzucić umowy reasekuracji zawartej przez zakład ubezpieczeń z zakładem reasekuracji posiadającym zezwolenie wydane na mocy dyrektywy 2005/68/WE lub z zakładem ubezpieczeń posiadającym zezwolenie wydane na mocy art. 14dyrektywy 73/239/EWG lub niniejszej dyrektywy z przyczyn bezpośrednio związanych z kondycją finansową tego zakładu reasekuracji lub √ zakładu ubezpieczeń.

2005/68/WE Artykuł 15 (dostosowany)

32. Rodzime państwo członkowskie zakładu reasekuracji nie może odrzucić umowy retrocesji zawartej przez zakład reasekuracji z innym zakładem reasekuracji posiadającym zezwolenie wydane na mocy niniejszej dyrektywy lub z zakładem ubezpieczeń posiadającym zezwolenie wydane na mocy art. 14dyrektyw 73/239/EWG lub 2002/83/WE z przyczyn bezpośrednio związanych z kondycją finansową tego zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń.

4. Właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego wymagają, aby każdy zakład reasekuracji dysponował prawidłowymi procedurami administracyjnymi i księgowymi oraz odpowiednimi mechanizmami kontroli wewnętrznej.

2005/68/WE Artykuł 16 (dostosowany)

Artykuł 32Nadzór nad oddziałami utworzonymi w innym państwie członkowskim

Państwo członkowskie √ Państwa członkowskie oddziału zapewniają, że w przypadku gdy zakład √ ubezpieczeń lub zakład reasekuracji posiadający zezwolenie udzielone w innym państwie członkowskim, wykonuje √ prowadzi działalność ubezpieczeniową za pośrednictwem oddziału, właściwe organy √ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego mogą, po uprzednim powiadomieniu właściwych organów √ nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego √ , którego to dotyczy oddziału, dokonać we własnym zakresie lub za pośrednictwem √ wyznaczonych do tego celu osób, które wyznaczą do tego celu, weryfikacji √ kontroli na miejscu informacji koniecznych do sprawowania nadzoru finansowego nad zakładem.

Organy √ przyjmującego państwa członkowskiego √ , którego to dotyczy, oddziału mogą uczestniczyć w tej weryfikacji√ tych kontrolach .

2002/83/WE Artykuł 13 (dostosowany)

Artykuł 33 Rachunkowość, informacje ostrożnościowe i statystyczne : kompetencje nadzorcze

84/641/EWG Artykuł 11 (dostosowany)

1. Każde Państwo √ Państwa członkowskie będzie wymagać √ wymagają od wszystkich zakładów √ ubezpieczeń i zakładów reasekuracji , których √ główna siedziba siedziby zarządu mieszścizą się na jego √ ich terytorium, przedstawiania rocznego sprawozdania finansowego obejmującego wszystkie rodzaje działalności, z ich sytuacji finansowej, wypłacalności oraz, w odniesieniu do ryzyk wymienionych w grupieoznaczonych nr 18 w pkt. A zZałącznika I, innych zasobów, jakimi dysponują do celów wywiązywania się ze swoich zobowiązań, jeżeli jego √ ich przepisy przewidują nadzorowanie takich zasobów.

87/343/EWG Artykuł 1.7 (dostosowany)

12. W odniesieniu do ubezpieczenia kredytu zakład √ ubezpieczeń innych niż na życie udostępnia organomwi nadzoru sprawozdania finansowe, wykazujące zarówno wynik techniczny, jak i rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe odnoszące się do tej działalności.

2005/68/WE Artykuł 17 (dostosowany)

23. Państwa członkowskie wymagają od zakładów √ ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, których główne siedziby √ główna siedziba mieści mieszczą się na ich terytorium, okresowego przedstawiania sprawozdań, wraz z dokumentami statystycznymi, koniecznychmi do celów nadzoru.

Właściwe Oorgany √ nadzoru wymieniają między sobą dokumenty i informacje przydatne do celów nadzoru.

2002/83/WE Artykuł 13 (dostosowany)

ð nowy

√ Artykuł 34 Ogólne uprawnienia nadzorcze

ò nowy

1. Państwa członkowskie dbają o to, aby organy nadzoru były uprawnione do stosowania środków zapobiegawczych i naprawczych w celu zapewnienia przestrzegania przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy.

2. Organy nadzoru są uprawnione do stosowania wszelkich środków, w tym, jeśli to stosowne, środków o charakterze administracyjnym lub finansowym, w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji oraz członków ich organów administrujących lub zarządzających lub osób, które kontrolują te organy.

3. Państwa członkowskie dbają o to, aby organy nadzoru miały prawo żądania wszystkich informacji koniecznych do sprawowania nadzoru zgodnie z art. 35.

4. Państwa członkowskie dbają o to, aby organy nadzoru tam, gdzie to stosowne, oprócz obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności były w ramach procesu nadzoru uprawnione do opracowywania narzędzi ilościowych służących do oceny zdolności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji do sprostania możliwym zdarzeniom lub przyszłym zmianom warunków gospodarczych, które mogłyby mieć niekorzystny wpływ na ich ogólną kondycję finansową. Organy nadzoru wymagają od zakładów przeprowadzania takich testów.

2002/83/WE Artykuł 13 (dostosowany)

√ 5. Organy nadzoru są uprawnione do prowadzenia kontroli na miejscu, w lokalach zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

ò nowy

6. Uprawnienia nadzorcze są stosowane we właściwym czasie i w sposób proporcjonalny.

ò nowy

7. Uprawnienia przysługujące wobec zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, o których mowa w ust. 1 do 5, mogą być stosowane w odniesieniu do działań zlecanych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji w drodze outsourcingu.

2002/83/WE Artykuł 13 (dostosowany)

8. c) zagwarantowania stosowania tych środków √ Środki określone w ust. 1 do 5 i 7 są stosowane , w razie konieczności w drodze przymusu oraz, gdy jest to właściwe, na drodze sądowej.

2002/83/WE Artykuł 13 (dostosowany) i 2005/68/WE Artykuł 17 ust. 3 (dostosowany)

3. Każde Państwo Członkowskie podejmuje wszelkie konieczne środki w celu zapewnienia właściwym władzom uprawnień i środków niezbędnych do sprawowania nadzoru nad działalnością zakładów ubezpieczeń mających siedziby zarządu na ich terytorium, w tym działalności prowadzonej poza tym terytorium, zgodnie z dyrektywami Rady regulującymi tę działalność, oraz w celu ustalenia, czy są one wykonywane.

W szczególności te uprawnienia i środki muszą umożliwić właściwym władzom:

a) przeprowadzenie szczegółowych dochodzeń w odniesieniu do sytuacji zakładu ubezpieczeń oraz całej jego działalności, między innymi przez:

- zbieranie informacji lub wymaganie złożenia dokumentów dotyczących jego działalności ubezpieczeniowej,

- prowadzenie kontroli na miejscu, w lokalu zakładu;

b) podjęcie wszelkich właściwych i koniecznych środków wobec zakładu, członków jego zarządu lub kierownictwa, bądź wobec osób sprawujących kontrolę nad zakładem, aby zapewnić utrzymanie zgodności działalności zakładu z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, które muszą być przestrzegane przez zakład w każdym Państwie Członkowskim, oraz w szczególności z programem działalności, o ile program taki jest obowiązkowy, oraz aby zapobiegać lub zaradzać wszelkim nieprawidłowościom mającym niekorzystny wpływ na interesy osób ubezpieczonych;

ò nowy

Artykuł 35Informacje dostarczane do celów nadzoru

1. Państwa członkowskie nakładają na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wymóg przekazywania organom nadzoru informacji koniecznych do celów nadzoru. Informacje te obejmują co najmniej informacje konieczne do przeprowadzenia w trakcie procesu nadzoru, o którym mowa w art. 36, następujących czynności:

a) dokonania oceny systemu zarządzania stosowanego przez zakłady, działalności prowadzonej przez zakłady, zasad wyceny stosowanych do celów określenia wypłacalności, napotykanych rodzajów ryzyka, systemów zarządzania ryzykiem, a także ich struktury kapitałowej, potrzeb kapitałowych i zarządzania kapitałem;

b) podjęcia wszelkich stosownych decyzji wynikających z wykonywania ich praw i obowiązków nadzorczych.

2. Państwa członkowskie dbają o to, aby organy nadzoru były uprawnione do:

a) określania charakteru, zakresu i formatu informacji, o których mowa w ust. 1, których przekazania wymagają od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji:

(i) w uprzednio określonych okresach;

(ii) w przypadku wystąpienia uprzednio określonych zdarzeń;

(iii) podczas dochodzeń dotyczących sytuacji zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji;

b) uzyskania wszelkich informacji dotyczących umów zawartych przez pośredników lub umów zawartych z osobami trzecimi;

c) żądania informacji od ekspertów zewnętrznych, takich jak biegli rewidenci i aktuariusze.

3. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, obejmują:

a) elementy jakościowe lub ilościowe, lub wszelkie odpowiednie połączenie tych elementów;

b) elementy odnoszące się do przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości, lub wszelkie odpowiednie połączenie tych elementów;

c) dane pochodzące ze źródeł wewnętrznych lub zewnętrznych, lub wszelkie odpowiednie połączenie tych danych;

4. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, są zgodne z następującymi zasadami:

a) muszą odzwierciedlać charakter, skalę i złożoność działalności danego zakładu;

b) muszą być dostępne, kompletne pod wszelkimi istotnymi względami, porównywalne i spójne na przestrzeni czasu;

c) muszą być istotne, wiarygodne i zrozumiałe.

5. Państwa członkowskie nakładają na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wymóg wprowadzenia odpowiednich systemów i struktur w celu spełnienia wymagań określonych w ust. 1 do 4, a także sporządzenia na piśmie zasad, zatwierdzonych przez organ administrujący lub zarządzający zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, gwarantujących ciągłą stosowność przekazywanych informacji.

6. Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające informacje, o których mowa w ust. 1 do 5, celem zagwarantowania właściwego stopnia spójności informacji przekazywanych organom nadzoru.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

2002/83/WE Artykuł 13 i 2005/68/WE Artykuł 17 ust. 4 (dostosowany)

Państwa Członkowskie mogą także wprowadzić możliwość uzyskiwania przez właściwe władze wszelkich informacji dotyczących umów, które są zawierane przez pośredników.

ò nowy

Artykuł 36Proces nadzoru

1. Państwa członkowskie dbają o to, aby organy nadzoru dokonywały przeglądu i oceny strategii, procesów i procedur sprawozdawczych ustanowionych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji w celu zapewnienia zgodności z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi przyjętymi na mocy niniejszej dyrektywy.

Wspomniany przegląd i ocena obejmują ocenę wymogów jakościowych związanych z systemem zarządzania, ocenę rodzajów ryzyka, które dane zakłady napotykają lub mogą napotkać, oraz ocenę zdolności tych zakładów do oszacowania tych rodzajów ryzyka przy uwzględnieniu warunków, w których zakłady te prowadzą działalność.

2. Organy nadzoru dokonują w szczególności przeglądu i oceny zgodności z przepisami dotyczącymi:

a) systemu zarządzania określonego w rozdziale IV sekcja 2;

b) rezerw techniczno-ubezpieczeniowych określonych w rozdziale VI sekcja 2;

c) wymogów kapitałowych określonych w rozdziale VI sekcja 4 i 5;

d) zasad inwestowania określonych w rozdziale VI sekcja 6;

e) jakości i ilości funduszy własnych określonych w rozdziale VI sekcja 3;

f) w przypadku, gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji stosuje całościowy lub częściowy model wewnętrzny, ciągłej zgodności z wymogami określonymi dla całościowych i częściowych modeli wewnętrznych w rozdziale VI sekcja 4 podsekcja 3.

3. Organy nadzoru wprowadzają odpowiednie narzędzia monitorowania umożliwiające wykrycie pogarszającej się kondycji finansowej w zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji oraz monitorowanie procesu prowadzącego do naprawienia sytuacji.

4. Organy nadzoru dokonują oceny adekwatności metod i praktyk stosowanych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji w celu określenia możliwych zdarzeń lub przyszłych zmian warunków gospodarczych, które mogłyby mieć niekorzystny wpływ na ich ogólną kondycję finansową.

Organy nadzoru dokonują oceny zdolności zakładów do sprostania tym możliwym zdarzeniom lub przyszłym zmianom warunków gospodarczych.

5. Organy nadzoru posiadają uprawnienia konieczne do wymagania od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji usunięcia słabych stron lub niedociągnięć wykrytych w ramach procesu nadzoru.

6. Przegląd i ocenę przeprowadza się regularnie.

Organy nadzoru określają minimalną częstotliwość i zakres przeglądów i ocen, o których mowa w ust. 1, 2 i 4, mając na uwadze charakter, skalę i złożoność działalności danego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Artykuł 37 Narzut kapitałowy

1. W następstwie procesu nadzoru organy nadzoru mogą w wyjątkowych okolicznościach ustanowić narzut kapitałowy dla zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji w drodze uzasadnionej decyzji. Jest to możliwe jedynie w następujących przypadkach:

a) organ nadzoru stwierdził, że profil ryzyka zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji znacznie odbiega od założeń leżących u podstaw kapitałowego wymogu wypłacalności obliczonego przy zastosowaniu standardowego wzoru zgodnie z przepisami rozdziału VI sekcja 4 podsekcja 2, a wniosek na mocy art. 116 okazał się nieskuteczny lub podczas opracowywania częściowego lub całościowego modelu wewnętrznego zgodnie z tym samym artykułem;

b) organ nadzoru stwierdził, że profil ryzyka zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji znacznie odbiega od założeń leżących u podstaw kapitałowego wymogu wypłacalności obliczonego przy zastosowaniu modelu wewnętrznego lub częściowego modelu wewnętrznego zgodnie z przepisami rozdziału VI sekcja 4 podsekcja 3, ponieważ niektóre wymierne rodzaje ryzyka nie zostały uwzględnione w sposób wystarczający i model nie został dostosowany w celu lepszego odzwierciedlenia danego profilu ryzyka w odpowiednim terminie;

c) organ nadzoru stwierdził, że system zarządzania zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji znacznie odbiega od norm określonych w rozdziale IV sekcja 2, że rozbieżności te uniemożliwiają zakładowi odpowiednią ocenę ryzyk, na które zakład jest lub może być narażony, i odpowiednie zarządzanie nimi, oraz że mało prawdopodobne jest, aby zastosowanie innych środków samo w sobie doprowadziło do wystarczającej poprawy niedociągnięć w odpowiednim terminie.

2 W przypadkach określonych w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu narzut kapitałowy oblicza się w sposób zapewniający zgodność zakładu z przepisami art. 100 ust. 3.

3. W przypadkach określonych w ust. 1 lit. b) i c) organ nadzoru dba o to, aby zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji podjął wszelkie kroki w celu usunięcia niedociągnięć, które doprowadziły do ustanowienia narzutu kapitałowego.

4. Organ nadzoru dokonuje co najmniej raz w roku przeglądu narzutu kapitałowego, o którym mowa w ust. 1, i znosi go, jeżeli zakład usunął niedociągnięcia, które doprowadziły do jego ustanowienia.

Narzut kapitałowy może mieć stały charakter jedynie w przypadku, gdy warunki określone w ust. 1 lit. a) są nadal spełnione, ponieważ profil ryzyka danego zakładu w dalszym ciągu znacznie odbiega od założeń leżących u podstaw kapitałowego wymogu wypłacalności obliczonego zgodnie z rozdziałem VI sekcja 4 podsekcja 2.

5. Kapitałowy wymóg wypłacalności z uwzględnieniem narzutu kapitałowego ustanowionego zgodnie z ust. 1 lit. a) i b) zastępuje nieadekwatny kapitałowy wymóg wypłacalności.

Kapitałowy wymóg wypłacalności z uwzględnieniem narzutu kapitałowego w każdym przypadku zastępuje nieadekwatny kapitałowy wymóg wypłacalności do celów stwierdzenia niezgodności z kapitałowym wymogiem wypłacalności, o której mowa w art. 135.

6. Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające dalsze szczegóły dotyczące okoliczności, w których może zostać ustanowiony narzut kapitałowy oraz jego obliczanie.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Artykuł 38Nadzór nad działaniami zlecanymi w drodze outsourcingu

1. Państwa członkowskie dbają o to, aby zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji, które dokonują outsourcingu zgodnie z art. 48, zapewniły spełnienie następujących warunków:

a) dostawca usług musi współpracować z organami sprawującymi nadzór nad zakładem ubezpieczeń i zakładem reasekuracji w związku z działaniem zleconym w ramach outsourcingu;

b) zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, ich biegli rewidenci i właściwe organy nadzoru muszą posiadać faktyczny dostęp do danych związanych z działaniami zlecanymi w drodze outsourcingu, a także do lokali przedsiębiorstw będących dostawcami usług w przypadku, gdy lokale te znajdują się na terytorium Wspólnoty, a organy nadzoru muszą być w stanie egzekwować te prawa dostępu.

2. Państwo członkowskie, w którym umiejscowiony jest, zezwala organom sprawującym nadzór nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji na przeprowadzenie samodzielnie lub za pośrednictwem osób, które wyznaczają do tego celu, kontroli na miejscu w lokalu dostawcy usług, po uprzednim powiadomieniu jego właściwych organów. W przypadku jednostek nienadzorowanych właściwym organem jest organ nadzoru.

Organy nadzoru państwa członkowskiego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji mogą powierzyć zadanie przeprowadzenia takich kontroli na miejscu organom nadzoru państwa członkowskiego, w którym umiejscowiony jest dostawca usług.

2002/83/WE Artykuł 14 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 39 Przeniesienie portfela

1. Na mocy warunków ustanowionych przez prawo krajowe każde państwo √ państwa członkowskie udzielają zakładom ubezpieczeń √ i zakładom reasekuracji , których √ główne siedziby zarządu mieszczą się na jego √ ich terytorium, zezwolenia na przeniesienie części lub całości portfela umów, zawartych w ramach prawa przedsiębiorczości lub w ramach swobody świadczenia usług, na rzecz zakładu przejmującego, mającego siedzibę we Wspólnocie. ,

√Zezwolenie na takie przeniesienie może być udzielone jedynie w przypadku, gdy właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia zakładu przejmującego zaświadczą, że ten ostatni √ zakład przejmujący , po uwzględnieniu przejętego portfela, posiada niezbędney ð dopuszczone fundusze własne na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności, o którym mowa w art. 99 ust. 1 ï margines wypłacalności.

√ 2. W przypadku zakładów ubezpieczeń stosuje się ust. 3 do 6.

23. W przypadku gdy oddział zamierza przenieść część lub całość portfela umów zawartych w ramach prawa przedsiębiorczości lub w ramach swobody świadczenia usług, konsultowane jest państwo członkowskie √ , w którym znajduje się oddziału.

34. W okolicznościach określonych w ust. 1 i 23, władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia przenoszącego zakładu √ ubezpieczeń , zezwalają na dokonanie przeniesienia po otrzymaniu zgody właściwych władz √ organów nadzoru państw członkowskich umiejscowienia ryzyka lub państwa członkowskichego zobowiązania.

45. Właściwe władze √ Organy nadzoru państw członkowskich, do których zwrócono się o wydanie opinii lub zgody, przekazują swoją opinię lub zgodę właściwym władzom √ organom nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia, w którym mieści się siedziba zakładu ubezpieczeń dokonującego przeniesienia, w terminie trzech miesięcy od otrzymania takiego żądania.;

Bbrak odpowiedzi tych władz √ organów w tym terminie uważa się za równoważny z otrzymaniem korzystnej opinii bądź √ wyrażenie milczącej zgody.

56. Przeniesienie, na które udzielono zezwolenia zgodnie z ust. 1 do 5niniejszym artykułem, ogłasza się zgodnie z prawem krajowym √ w państwie członkowskim umiejscowienia ryzyka lub w państwie członkowskim zobowiązania.

Przeniesienia takie stają się automatycznie wiążące dla ubezpieczających, ubezpieczonych i wszystkich innych osób posiadających prawa i obowiązki wynikające z przeniesionych umów.

92/49/EWG Artykuł 12 i 2002/83/WE Artykuł 14 (dostosowany)

Akapit pierwszy i drugi niniejszego ustępuNiniejszy przepis nie mają wpływu na prawo państw członkowskich do zapewnienia ubezpieczającym możliwości unieważnienia umów w określonym czasie po dokonaniu przeniesienia.

TYTUŁ III ROZDZIAŁ IV - ZASADY REGULUJĄCE DZIAŁALNOŚĆ UBEZPIECZENIOWĄ

ò nowy

Sekcja 1 – Odpowiedzialność organu administrującego lub zarządzającego

ò nowy

Artykuł 40Odpowiedzialność organu administrującego lub zarządzającego

Państwa członkowskie dbają o to, aby organ administrujący lub zarządzający zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji ponosił ostateczną odpowiedzialność za przestrzeganie przez dany zakład przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy.

ò nowy

SEKCJA 2 – SYSTEM ZARZĄDZANIA

ARTYKUł 41 OGÓLNE WYMOGI W ZAKRESIE ZARZąDZANIA

1. Państwa członkowskie nakładają na wszystkie zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wymóg wprowadzenia skutecznego systemu zarządzania, który zapewnia prawidłowe i ostrożne zarządzanie prowadzoną działalnością.

System ten obejmuje co najmniej odpowiednią, przejrzystą strukturę organizacyjną, w której zakresy odpowiedzialności są jasno przypisane i odpowiednio podzielone, oraz skuteczny system zapewniający przekazywanie informacji. Obejmuje on zgodność z wymogami określonymi w art. 42 do 48.

System zarządzania poddaje się regularnym przeglądom wewnętrznym.

2. System zarządzania jest proporcjonalny do charakteru, skali i złożoności operacji zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

3. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji posiadają sporządzone na piśmie zasady dotyczące co najmniej zarządzania ryzykiem, kontroli wewnętrznej, audytu wewnętrznego oraz, gdzie stosowne, outsourcingu. Zakłady zapewniają wprowadzenie tych zasad w życie.

Sporządzone na piśmie zasady poddaje się przeglądowi co najmniej raz w roku. Podlegają one wcześniejszemu zatwierdzeniu przez organ administrujący lub zarządzający i są dostosowywane do wszelkich istotnych zmian w systemie lub obszarze, którego dotyczą.

4. Organy nadzoru dysponują odpowiednimi środkami, metodami i uprawnieniami w zakresie weryfikacji systemu zarządzania zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz oceny wskazanych przez te zakłady nowych zagrożeń, które mogą mieć wpływ na ich prawidłową kondycję finansową.

Państwa członkowskie dbają o to, aby organy nadzoru były uprawnione do żądania poprawy i wzmocnienia systemu zarządzania tak, aby zapewniona była zgodność z wymogami określonymi w art. 42 do 48.

Artykuł 42Wymogi dotyczące kompetencji i reputacji osób, które faktycznie zarządzają zakładem lub pełnią inne kluczowe funkcje

1. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji dbają o to, aby wszystkie osoby, które faktycznie zarządzają zakładem lub mają inne kluczowe funkcje, zawsze spełniały następujące wymagania:

a) ich kwalifikacje zawodowe, wiedza i doświadczenie są odpowiednie, aby umożliwić prawidłowe i ostrożne zarządzanie (kompetencje);

b) są osobami o nieposzlakowanej opinii i uczciwości (reputacja).

2. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji informują organ nadzoru o wszelkich zmianach w kręgu osób, które faktycznie zarządzają zakładem lub pełnią inne kluczowe funkcje, podając wszystkie informacje niezbędne do dokonania oceny, czy nowe osoby powołane na stanowiska kierownicze w zakładzie spełniają wymogi dotyczące kompetencji i reputacji.

3. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji informują organ sprawujący nad nimi nadzór, jeżeli którakolwiek z osób, o których mowa w ust. 1 i 2, została zastąpiona, ponieważ przestała spełniać wymogi, o których mowa w ust. 1 lit. b).

Artykuł 43Zarządzanie ryzykiem

1. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wprowadzają skuteczny system zarządzania ryzykiem obejmujący strategie, procesy i procedury sprawozdawcze konieczne do monitorowania ryzyk, na które są lub mogą być narażone, oraz współzależności między nimi, zarządzania tymi ryzykami i sprawozdawczości w ich zakresie, w sposób ciągły oraz zarówno na poziomie indywidualnym, jak i zagregowanym.

System zarządzania ryzykiem jest dobrze zintegrowany ze strukturą organizacyjną zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji. System zarządzania ryzykiem obejmuje plany awaryjne.

2. System zarządzania ryzykiem obejmuje ryzyka, które należy uwzględnić w obliczeniach kapitałowego wymogu wypłacalności, zgodnie z art. 100 ust. 4, oraz ryzyka, które są uwzględniane jedynie częściowo lub nie są w ogóle uwzględniane w tych obliczeniach.

Obejmuje on co najmniej następujące obszary:

a) zawieranie umów ubezpieczeniowych i tworzenie rezerw;

b) zarządzanie aktywami i zobowiązaniami;

c) lokaty, w szczególności w instrumenty pochodne i podobne zobowiązania;

d) zarządzanie płynnością i ryzykiem koncentracji;

e) reasekurację i inne techniki ograniczania ryzyka.

Sporządzone na piśmie zasady dotyczące zarządzania ryzykiem, o których mowa w art. 41 ust. 3, obejmują strategie związane z akapitem drugim lit. a) do e) niniejszego ustępu.

3. W odniesieniu do ryzyka inwestycyjnego zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wykazują, że spełniają przepisy rozdziału VI sekcja 6.

4. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji ustanawiają funkcję zarządzania ryzykiem, której struktura ułatwia wdrożenie systemu zarządzania ryzykiem.

5. W odniesieniu do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji stosujących częściowy lub całościowy model wewnętrzny zatwierdzony zgodnie z art. 109 i 110 funkcja zarządzania ryzykiem obejmuje następujące dodatkowe zadania:

a) opracowanie i wdrożenie modelu wewnętrznego;

b) sprawdzenie i zatwierdzenie modelu wewnętrznego;

c) opracowanie dokumentacji modelu wewnętrznego i wszelkich późniejszych zmian w nim dokonanych;

d) informowanie organu administrującego lub zarządzającego o działaniu modelu wewnętrznego ze wskazaniem obszarów wymagających poprawy, oraz powiadamianie tego organu na bieżąco o wysiłkach podejmowanych w celu usprawnienia poprzednio stwierdzonych słabych stron;

e) analiza działania modelu wewnętrznego i opracowywanie sprawozdań podsumowujących w tym zakresie.

Artykuł 44Własna ocena ryzyka i wypłacalności

1. W ramach systemu zarządzania ryzykiem każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji przeprowadza własną ocenę ryzyka i wypłacalności.

Ocena ta obejmuje co najmniej:

a) ogólne potrzeby w zakresie wypłacalności przy uwzględnieniu specyficznego profilu ryzyka, zatwierdzonych granic tolerancji ryzyka oraz strategii działalności zakładu;

b) stałą zgodność z wymogami kapitałowymi określonymi w rozdziale VI sekcja 4 i 5 oraz wymogami odnoszącymi się do rezerw techniczno-ubezpieczeniowych określonymi w rozdziale VI sekcja 2;

c) zakres, w jakim profil ryzyka danego zakładu znacznie odbiega od założeń leżących u podstaw kapitałowego wymogu wypłacalności określonego w art. 100 ust. 3, obliczonego według standardowego wzoru zgodnie z rozdziałem VI sekcja 4 podsekcja 2 lub według częściowego lub całościowego modelu wewnętrznego zakładu zgodnie z rozdziałem VI sekcja 4 podsekcja 3.

2. Do celów ust. 1 lit. a) zakład, którego to dotyczy, wprowadza procesy umożliwiające mu właściwe określenie i pomiar ryzyk napotykanych w perspektywie krótko- i długoterminowej oraz określenie możliwych zdarzeń lub przyszłych zmian warunków gospodarczych, które mogłyby mieć niekorzystny wpływ na jego ogólną kondycję finansową. Zakład przedstawia metody stosowane do określenia jego ogólnych potrzeb w zakresie wypłacalności.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 lit. c), jeżeli stosowany jest model wewnętrzny, ocenę przeprowadza się wraz z przekalibrowaniem przekształcającym wewnętrzne dane dotyczące ryzyka na miarę ryzyka i kalibrację kapitałowego wymogu wypłacalności

4. Ocena ryzyka własnego i wypłacalności stanowi integralną część strategii działalności i jest stale uwzględniana przy podejmowaniu przez zakład strategicznych decyzji.

5. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji przeprowadzają ocenę, o której mowa w ust. 1, regularnie i bezzwłocznie po wystąpieniu wszelkich znacznych zmian w ich profilu ryzyka.

6. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji informują organy nadzoru o wynikach każdej własnej oceny ryzyka i wypłacalności w ramach informacji przekazywanych na mocy art. 35.

Artykuł 45 Kontrola wewnętrzna

1. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wprowadzają skuteczny system kontroli wewnętrznej.

System ten obejmuje co najmniej procedury administracyjne i księgowe, ramy kontroli wewnętrznej, odpowiednie ustalenia w zakresie sprawozdawczości na wszystkich szczeblach zakładu oraz funkcję ciągłej zgodności z przepisami.

2. Funkcja zgodności z przepisami obejmuje doradzanie organowi administrującemu lub zarządzającemu w kwestiach zgodności z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi przyjętymi zgodnie z niniejszą dyrektywą. Obejmuje ona również ocenę możliwego wpływu wszelkich zmian otoczenia prawnego na operacje danego zakładu oraz wskazanie i ocenę ryzyka związanego z przestrzeganiem przepisów.

Artykuł 46Audyt wewnętrzny

1. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji zapewniają skuteczną i stałą funkcję audytu wewnętrznego.

2. Funkcja audytu wewnętrznego obejmuje badanie zgodności działania zakładu ubezpieczeń i zakładu reasekuracji z wszystkimi jego wewnętrznymi strategiami, procesami i procedurami sprawozdawczymi.

Funkcja audytu wewnętrznego obejmuje również ocenę, czy system kontroli wewnętrznej zakładu jest wystarczający i odpowiedni dla prowadzonej działalności.

3. Funkcja audytu wewnętrznego jest obiektywna i niezależna od funkcji operacyjnych.

4. O wszelkich wynikach i zaleceniach audytu wewnętrznego informowany jest organ administrujący lub zarządzający, który zapewnia zgodność z wynikami i zaleceniami audytu wewnętrznego.

Artykuł 47Funkcja aktuarialna

1. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji zapewniają skuteczną funkcję aktuarialną, która służy do:

a) koordynacji obliczania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych;

b) zapewnienia stosowności metodyki i modeli, na których oparte są obliczenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, a także założeń przyjętych przy tych obliczeniach;

c) oceny, czy dane wykorzystane do obliczenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych są wystarczające i czy są odpowiedniej jakości;

d) porównania najlepszych oszacowań z danymi wynikającymi ze zgromadzonych doświadczeń;

e) informowania organu administrującego lub zarządzającego o wiarygodności i adekwatności obliczeń rezerw techniczno-ubezpieczeniowych;

f) nadzorowania obliczeń rezerw techniczno-ubezpieczeniowych w przypadkach określonych w art. 80;

g) wyrażania opinii na temat ogólnej polityki zawierania umów ubezpieczeniowych;

h) wyrażania opinii na temat adekwatności rozwiązań w zakresie reasekuracji;

i) wnoszenia wkładu w skuteczne wdrażanie systemu zarządzania ryzykiem, o którym mowa w art. 43, w szczególności w odniesieniu do modelowania ryzyka leżącego u podstaw obliczeń wymagań kapitałowych określonych w rozdziale VI sekcja 4 i 5 oraz oceny, o której mowa w art. 44.

2. Funkcja aktuarialna jest pełniona przez osoby posiadające wystarczającą wiedzę w dziedzinie matematyki ubezpieczeniowej i finansowej, mogące w stosownych przypadkach wykazać swoje odpowiednie doświadczenie i wiedzę fachową za pomocą obowiązujących norm zawodowych i innych.

Artykuł 48Outsourcing

1. Państwa członkowskie dbają o to, aby w przypadku gdy zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji zlecają w drodze outsourcingu funkcje operacyjne o podstawowym lub ważnym znaczeniu lub wszelkie operacje ubezpieczeniowe lub reasekuracyjne, zakłady te zachowują pełną odpowiedzialność za wykonanie wszystkich zobowiązań wynikających z niniejszej dyrektywy.

2. Outsourcing ważnych działań operacyjnych nie może odbywać się w sposób prowadzący do:

a) istotnego pogorszenia jakości systemu zarządzania danego zakładu;

b) nadmiernego zwiększenia ryzyka operacyjnego;

c) pogorszenia możliwości monitorowania przez organ nadzoru przestrzegania przez zakład jego obowiązków;

d) pogorszenia w zakresie świadczenia ciągłych i zadowalających usług ubezpieczającym. .

3. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji informują organy nadzoru z odpowiednim wyprzedzeniem o outsourcingu ważnych działań oraz o wszelkich późniejszych istotnych zmianach w odniesieniu do tych działań.

Artykuł 49Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki wykonawcze w celu bliższego określenia:

(1) elementów systemów, o których mowa w art. 41, 43,45 i 46, a w szczególności obszarów objętych zarządzaniem aktywami i zobowiązaniami oraz polityką inwestycyjną, w rozumieniu art. 43 ust. 2, zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji;

(2) funkcji, o których mowa w art. 43, 45, 46 i 47;

(3) wymagań określonych w art. 42 i podlegających im funkcji;

(4) warunków, przy spełnieniu których można dokonywać outsourcingu.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Sekcja 3 – Publiczne ujawnianie informacji

ARTYKUł 50 SPRAWOZDANIE NA TEMAT WYPłACALNOśCI I KONDYCJI FINANSOWEJ – ZAWARTOść

1. Państwa członkowskie nakładają na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wymóg corocznego publicznego ujawniania sprawozdania na temat ich wypłacalności i kondycji finansowej, biorąc pod uwagę zasady określone w art. 35 ust. 3 i 4.

Sprawozdanie to zawiera następujące informacje, w pełnej formie lub poprzez zamieszczenie odniesień do równoważnych informacji ujawnionych publicznie na mocy innych wymogów prawnych lub regulacyjnych:

a) opis działalności i wyników zakładu;

b) opis systemu zarządzania i ocenę jego adekwatności do profilu ryzyka zakładu;

c) opis – oddzielnie dla każdej kategorii ryzyka – ekspozycji na ryzyko, koncentracji ryzyka, ograniczania ryzyka i wrażliwości na ryzyko;

d) opis – oddzielnie dla aktywów, rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i innych zobowiązań – podstaw i metod stosowanych do ich wyceny, wraz z wyjaśnieniem wszelkich znacznych różnic w porównaniu z podstawami i metodami stosowanymi do ich wyceny w sprawozdaniu finansowym;

e) opis zarządzania kapitałem, zawierający co najmniej:

(i) strukturę i kwotę funduszy własnych oraz ich jakość;

(ii) kwotę minimalnego wymogu kapitałowego i kapitałowego wymogu wypłacalności;

(iii) informacje pozwalające na właściwe zrozumienie głównych różnic między standardowym wzorem a każdym modelem wewnętrznym stosowanym przez zakład do obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności;

(iv) kwotę każdej niezgodności z minimalnym wymogiem kapitałowym lub każdej istotnej niezgodności z kapitałowym wymogiem wypłacalności w okresie objętym sprawozdaniem, nawet jeśli później została usunięta, wraz z wyjaśnieniem jej źródeł i konsekwencji, a także wszelkich zastosowanych środków naprawczych.

2. Opis, o którym mowa w ust. 1 lit. e) ppkt (i), zawiera analizę wszelkich istotnych zmian w porównaniu z poprzednim okresem objętym sprawozdaniem oraz wyjaśnienie wszelkich znacznych różnic w stosunku do wartości takich elementów w sprawozdaniach finansowych, a także krótki opis możliwości dokonania transferu kapitału.

W ujawnionych informacjach dotyczących kapitałowego wymogu wypłacalności, o których mowa w ust. 1 lit. e) ppkt (ii), oddzielnie wykazuje się kwotę obliczoną zgodnie z rozdziałem VI sekcja 4 podsekcja 2 i 3 oraz wszelkie narzuty kapitałowe ustanowione zgodnie z art. 37 wraz ze zwięzłą informacją na temat uzasadnienia podanego przez właściwy organ nadzoru.

Niemniej jednak, bez uszczerbku dla wszelkich ujawnień informacji obowiązujących na mocy innych wymogów prawnych lub regulacyjnych, państwa członkowskie mogą postanowić, że narzuty kapitałowe nie muszą być oddzielnie ujawniane podczas okresu przejściowego nieprzekraczającego pięciu lat od daty, o której mowa w art. 318.

Ujawnieniom kapitałowego wymogu wypłacalności towarzyszy w stosownych przypadkach wskazanie, że jego ostateczna kwota podlega jeszcze ocenie przeprowadzanej przez organy nadzoru.

Artykuł 51Informacje dla Komitetu Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych i przygotowywane przez ten komitet sprawozdania

1 Państwa członkowskie nakładają na organy nadzoru wymóg corocznego przekazywania Komitetowi Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych następujących informacji:

a) średniego narzutu kapitałowego na zakład oraz podziału nałożonych w poprzednim roku przez organ nadzoru narzutów kapitałowych, obliczonych jako odsetek kapitałowego wymogu wypłacalności, wykazanego odrębnie w następujący sposób:

(i) dla zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji łącznie;

(ii) dla zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń na życie;

(iii) dla zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie i zakładów reasekuracji;

b) w odniesieniu do każdego z ujawnień określonych w lit. a), udziału narzutów kapitałowych nałożonych odpowiednio zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. a), b) i c).

2. Komitet Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych corocznie ujawnia publicznie następujące informacje:

a) ogólny podział narzutów kapitałowych między poszczególne państwa Wspólnoty, obliczonych jako odsetek kapitałowego wymogu wypłacalności, dla każdej z następujących grup zakładów:

(i) wszystkich zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji;

(ii) zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń na życie;

(iii) zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie i zakładów reasekuracji;

b) w odniesieniu do każdego z ujawnień, o których mowa w lit. a), udziału narzutów kapitałowych nałożonych odpowiednio zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. a), b) i c).

Ponadto Komitet ujawnia corocznie następujące informacje:

a) podział narzutów kapitałowych, obliczonych jako odsetek kapitałowego wymogu wypłacalności, obejmujący wszystkie zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji w każdym państwie członkowskim;

b) w odniesieniu do ujawnienia, o którym mowa w lit. a), udział narzutów kapitałowych nałożonych odpowiednio zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. a), b) i c).

3. Komitet Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych przekazuje Komisji informacje, o których mowa w ust. 2, wraz ze sprawozdaniem przedstawiającym stopień konwergencji w zakresie nadzoru między organami nadzoru w poszczególnych państwach członkowskich w odniesieniu do narzutów kapitałowych.

Artykuł 52Sprawozdanie na temat wypłacalności i kondycji finansowej – obowiązujące zasady

1. Organy nadzoru zezwalają zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji na nieujawnianie informacji w następujących przypadkach:

a) jeżeli w wyniku ujawnienia takich informacji konkurenci zakładu uzyskają znaczną nienależną korzyść;

b) jeżeli istnieją zobowiązania względem ubezpieczających lub inne stosunki z kontrahentami zobowiązujące zakład do zachowania tajemnicy lub poufności.

2. Jeżeli organ nadzoru wyraził zgodę na nieujawnianie informacji, zakłady podają tę informację w sprawozdaniu na temat wypłacalności i kondycji finansowej i informują o powodach.

3. Organy nadzoru zezwalają zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji na wykorzystywanie lub odnoszenie się do publicznych ujawnień dokonanych na mocy innych wymogów prawnych lub regulacyjnych w zakresie, w jakim ujawnienia te są równoważne z informacjami wymaganymi na mocy art. 50 pod względem ich charakteru i zakresu.

4. Ustępu 1 i 2 nie stosuje się w odniesieniu do informacji, o których mowa w art. 50 ust. 1 lit. e).

Artykuł 53Sprawozdanie na temat wypłacalności i kondycji finansowej – uaktualnianie i dodatkowe dobrowolne informacje

1. W przypadku wszelkich istotnych zdarzeń mających znaczący wpływ na wagę informacji ujawnionych zgodnie z art. 50 i 52, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji ujawniają odpowiednie informacje na temat ich charakteru i skutków.

Do celów akapitu pierwszego za istotne zdarzenia uznaje się co najmniej:

a) jeżeli stwierdzono niezgodność z minimalnym wymogiem kapitałowym, a organy nadzoru uważają, że zakład nie będzie w stanie przedłożyć wykonalnego planu naprawczego lub nie otrzymają takiego planu w ciągu jednego miesiąca;

b) jeżeli stwierdzono istotną niezgodność z kapitałowym wymogiem wypłacalności, a organy nadzoru nie otrzymają planu naprawczego, który uznają za wykonalny, w ciągu dwóch miesięcy.

W przypadkach, o których mowa w akapicie drugim lit. a), organy nadzoru wymagają od zakładu, którego to dotyczy, natychmiastowego ujawnienia kwoty niezgodności wraz z wyjaśnieniem jej źródeł i konsekwencji, a także wszelkich zastosowanych środków naprawczych. W przypadku gdy mimo planu naprawczego, który początkowo został uznany za wykonalny, nie usunięto niezgodności z minimalnym wymogiem kapitałowym w ciągu dwóch miesięcy od jej stwierdzenia, niezgodność, wraz z wyjaśnieniem jej źródeł i konsekwencji, a także wszelkich zastosowanych środków naprawczych, ujawnia się na koniec tego okresu.

W przypadku, o którym mowa w akapicie drugim lit. b), organy nadzoru wymagają od zakładu, którego to dotyczy, natychmiastowego ujawnienia kwoty niezgodności wraz z wyjaśnieniem jej źródeł i konsekwencji, a także wszelkich zastosowanych środków naprawczych. W przypadku gdy mimo planu naprawczego, który początkowo został uznany za wykonalny, nie usunięto istotnej niezgodności z kapitałowym wymogiem wypłacalności w ciągu czterech miesięcy od jej stwierdzenia, niezgodność, wraz z wyjaśnieniem jej źródeł i konsekwencji, a także wszelkich zastosowanych środków naprawczych, ujawnia się na koniec tego okresu.

2. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą dobrowolnie ujawniać wszelkie informacje lub wyjaśnienia związane z ich wypłacalnością i kondycją finansową, których ujawnienie nie jest wymagane zgodnie z art. 50 i 52 i ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 54Sprawozdanie na temat wypłacalności i kondycji finansowej – zasady i zatwierdzenie

1. Państwa członkowskie nakładają na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wymóg wprowadzenia odpowiednich systemów i struktur w celu spełnienia wymagań określonych w art. 50, 52 i 53 ust. 1, a także sporządzenia na piśmie zasad gwarantujących ciągłą stosowność wszelkich informacji ujawnianych zgodnie z art. 50, 52 i 53.

2. Sprawozdanie na temat wypłacalności i kondycji finansowej podlega zatwierdzeniu przez organ administrujący lub zarządzający zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji i jest publikowane dopiero po uzyskaniu tego zatwierdzenia.

Artykuł 55Sprawozdanie na temat wypłacalności i kondycji finansowej – środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki wykonawcze dokładniej określające informacje, które muszą być ujawniane i środki, za pomocą których należy tego dokonać.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

2002/83/WE Artykuł 15 (dostosowany)

SEKCJA 24 – ZNACZNE PAKIETY AKCJI

ARTYKUł 56 √ Nabycie

Państwa członkowskie wymagają od każdej osoby fizycznej lub prawnej zamierzającej posiadać, pośrednio lub bezpośrednio, znaczny pakiet akcji w zakładzie ubezpieczeń √ lub zakładzie reasekuracji, powiadomienia o tym w pierwszej kolejności właściwych władz √ organów nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia, ze wskazaniem wielkości planowanego pakietu.

Ponadto osoba taka musi powiadomić właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia w przypadku zamiaru zwiększenia swojego znacznego pakietu akcji, w stopniu powodującym, że posiadany przez nią pakiet proporcjonalnie do posiadanej √ pod względem prawa głosu liczby głosów lub wysokości kapitału wyniesie √ wyniósłby lub przekroczyłby 20%, 33% lub 50 % lub spowoduje √ spowodowałby , że zakład ubezpieczeń √ lub zakład reasekuracji stałby stanie się jego jednostką zależną.

Właściwe władze √ Organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia mają nie więcej niż trzy miesiące, licząc od daty powiadomienia określonego w akapicie pierwszym i drugim, aby sprzeciwić się takiemu zamiarowi, jeżeli, mając na uwadze potrzebę zapewnienia prawidłowego i ostrożnego zarządzania √ danym zakładem ubezpieczeń √ lub zakładem reasekuracji , nie uznają za odpowiednie kwalifikacji osoby określonej √ , o której mowa w akapicie pierwszym. W przypadku gdy władze √ organy te nie są przeciwne przedmiotowemu planowi, mogą ustalić maksymalny termin jego wykonania.

2005/68/WE Artykuł 20 (dostosowany)

Artykuł 57Nabycia przez przedsiębiorstwa finansowe

Jeżeli nabywcą pakietu akcji, o którym mowa w art. 5619, jest zakład ubezpieczeń, zakład reasekuracji, instytucja kredytowa lub przedsiębiorstwo inwestycyjne posiadające zezwolenie w innym państwie członkowskim, lub jednostka dominująca takiego podmiotu, lub osoba fizyczna lub prawna kontrolująca taki podmiot, oraz jeżeli w wyniku takiego nabycia przedsiębiorstwo √ zakład , w którym nabywca zamierza nabyć taki √ posiadać pakiet akcji, stałoby się jednostką zależną lub podlegającą kontroli nabywcy, ocena nabycia musi podlegać uprzednim konsultacjom, o których mowa w art. 26 14.

2005/68/WE Artykuł 21 (dostosowany)

Artykuł 58Zbycie

Państwa członkowskie wymagają od każdej osóboby fizycznychej lub prawnychej zamierzającychej zbyć, pośrednio lub bezpośrednio, znaczny pakiet akcji zakładu √ ubezpieczeń lub reasekuracji, powiadomienia o tym w pierwszej kolejności właściwych organów √ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego √ zakładu , ze wskazaniem wielkości pakietu akcji, który zamierzają ona zbyć.

Osobya taka √ te powiadamiają również właściwe organy √ nadzoru w przypadku zamiaru zmniejszenia swojego znacznego pakietu akcji w stopniu powodującym, że posiadany przez nią √ nie pakiet pod względem liczby głosów √ prawa głosu lub wysokości kapitału spadałby poniżej 20%, 33% lub 50%, lub powoduje √ spowodowałby , że zakład √ ubezpieczeń lub reasekuracji przestałby być jego√ ich jednostką zależną.

2005/68/WE Artykuł 22 (dostosowany)

Artykuł 59Informacje przekazywane właściwym organom √ nadzoru przez zakłady √ ubezpieczeń i zakłady reasekuracji

Po powzięciu √ otrzymaniu wiadomości o każdym nabyciu lub zbyciu pakietów akcji, wskutek których wielkość posiadanych pakietów przekracza lub spada poniżej progów określonych √ , o których mowa, odpowiednio, w art. 56 19 i √ lub 58 21, zakłady √ ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powiadamiają o tym właściwe organy √ nadzoru swojego rodzimego państwa członkowskiego.

2002/83/WE, 92/49/EWG Artykuł 15 i 2005/68/WE Artykuł 22 (dostosowany)

Przynajmniej raz w roku zakłady √ ubezpieczeń i zakłady reasekuracji przekazują również właściwym organom √ nadzoru informacje dotyczące nazw akcjonariuszy i wspólników posiadających znaczne pakiety akcji oraz wielkość tych pakietów, wykazanych, na przykład, na podstawie informacji otrzymanych podczas zwyczajnego zgromadzenia akcjonariuszy lub wspólników lub w wyniku zastosowania się do przepisów dotyczących spółek giełdowych.

2005/68/WE Artykuł 23 (dostosowany)

Artykuł 60Znaczne pakiety akcji a: kompetencje właściwych organuów √ nadzoru

W przypadku gdy wpływ wywierany przez osoby określone √ , o których mowa w art. 1956, √ może stanowić stanowi przeszkodę w rozważnym √ prawidłowym i rozsądnym √ ostrożnym zarządzaniu zakładem √ ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, państwa członkowskie wymagają od właściwych organów √ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego √ zakładu, w odniesieniu do którego podjęto starania o nabycie znacznego pakietu akcji lub zwiększono znaczny pakiet akcji, podjęcia odpowiednich środków w celu zakończenia takiego stanu. Środki te mogą polegać na przykład na: nakazach, sankcjach nałożonych na członków zarządu i kierownictwa lub zawieszeniu korzystania z praw głosu wynikających z liczby posiadanych akcji przysługujących danym akcjonariuszom lub wspólnikom.

Podobne środki stosujeą się do osób fizycznych lub prawnych, które nie dopełnią obowiązku √ powiadomienia wcześniejszego przekazania informacji nałożonego zgodnie z √ , o którym mowa w art. 56 19.

Jeżeli pomimo sprzeciwu właściwych organów √ nadzoru dochodzi do nabycia pakietu akcji, państwa członkowskie, niezależnie od zastosowania innych sankcji, przewidują √ jedno z poniższych:

(1) zawieszenie wykonywania odpowiadających praw głosu;

(2) albo unieważnienie √ wszelkich oddanych głosów oddanych, albo dopuszczają √ lub możliwość ich unieważnienia.

2002/83/WE Artykuł 1 ust. 1 lit. j) (dostosowany)

Artykuł 61Prawa głosu

Do celów tej definicjininiejszej sekcji, w kontekście art. 8 i 15 oraz innych poziomów pakietów akcji określonych w art. 15, uwzględnia się prawao głosu, określone w art. 92 dyrektywy 2001/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie dopuszczenia papierów wartościowych do publicznych notowań giełdowych oraz zakresu informacji dotyczących papierów wartościowych podlegających obowiązkowi publikacji.;

2005/68/WE Artykuł 24 (dostosowany)

ð nowy

SEKCJA 53 - TAJEMNICA ZAWODOWA ,I WYMIANA INFORMACJI ð I WSPIERANIE KONWERGENCJI W ZAKRESIE NADZORU ï

2005/68/WE Artykuł 24 (dostosowany)

Artykuł 62Zobowiązanie

1.Państwa członkowskie zapewniają, że wszystkie osoby √ , które pracują pracujące obecnie lub √ pracowały w przeszłości dla właściwych organów √ nadzoru , jak również biegli rewidenci i biegli działający w imieniu właściwych √ tych organów, są zobowiązane do zachowania tajemnicy zawodowej.

Zgodnie z tym zobowiązaniem oraz Bbez uszczerbku dla przypadków podlegających prawu karnemu, żadne poufne informacje, które mogą być przez nie uzyskane √ przez takie osoby podczas wykonywania swoich obowiązków, nie mogą zostać ujawnione żadnej osobie lub organowi, z wyjątkiem informacji w formie zestawień lub podsumowań uniemożliwiających rozpoznanie pojedynczego √ poszczególnych zakładówu √ ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

2.Jednakże w przypadku ogłoszenia upadłości zakładu √ ubezpieczeń lub reasekuracji lub przymusowego postawienia go w stan likwidacji, poufne informacje, które nie dotyczą osób trzecich uczestniczących w próbie ratowania tego zakładu, mogą zostać ujawnione podczas prowadzenia postępowania cywilnego lub handlowego.

ê2005/68/WE Artykuł 25 (dostosowany)

Artykuł 63Wymiana informacji pomiędzy właściwymi organami √ nadzoru państw członkowskich

Artykuł 2462 nie √ wyklucza wymiany informacji między stanowi dla właściwych organamiów √ nadzoru różnych państw członkowskich przeszkody w wymianie informacji, zgodnie z przepisami dyrektyw mającymi zastosowanie do zakładów reasekuracji. Informacje te podlegają warunkom tajemnicy zawodowej ustanowionym w art. 24 62 .

2005/68/WE Artykuł 26 (dostosowany)

Artykuł 64Umowy o współpracy z √ krajami państwami trzecimi

Państwa członkowskie mogą zawierać umowy o współpracy przewidujące wymianę informacji z właściwymi organami √ nadzoru krajów państw trzecich lub z innymi organami lub podmiotami √ krajów państw trzecich w rozumieniu art. 66 28 ust. 1 i 2 jedynie wówczas, gdy ujawniane informacje objęte są gwarancjami tajemnicy zawodowej co najmniej równoważnymi warunkom określonym w niniejszej sekcji. Taka wymiana informacji √ musi służyć wykonywaniu zadań nadzoru przez wspomniane √ te organy lub podmioty.

2002/83/WE, 2000/64/WE Artykuł 2 i 2005/68/WE Artykuł 26 (dostosowany)

W przypadku gdy informacja √ ujawniana przez państwo członkowskie krajowi trzeciemu pochodzi z innego państwa członkowskiego, nie może ona zostać ujawniona bez wyraźnej zgody właściwych organów √ nadzoru tego państwa członkowskiego , które ją ujawniły, a we właściwych przypadkach, może to nastąpić jedynie dla celów, na które te organy wyraziły zgodę.

2005/68/WE Artykuł 27 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 65 Wykorzystanie poufnych informacji

Właściwe Oorgany √ nadzoru , które otrzymały poufne informacje zgodnie z art. 24 62 i √ lub 25 63, mogą je wykorzystywać tylko w trakcie pełnienia swoich obowiązków √ i do następujących celów :

a1) w celu sprawdzenia, czy zostały spełnione warunki regulujące podejmowanie działalności √ ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej oraz ułatwieaniae monitorowania i wykonywania takiej działalności, w szczególności w odniesieniu do monitorowania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, ð kapitałowego wymogu wypłacalności ï marginesu wypłacalności, ð i systemu zarządzania ï procedur administracyjnych i księgowych oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej;

b2) w celu nałożenia sankcji;,

c3) w odwoławczym postępowaniu administracyjnym, dotyczącym decyzji wydanych przez właściwe organy √ nadzoru ;, lub

d4) w postępowaniu sądowym wszczętym na podstawie art. 53 lub na podstawie szczególnych przepisów przewidzianych w niniejszej dyrektywyie i innych dyrektywach przyjętych w zakresie zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

2005/68/WE Artykuł 28 (dostosowany)

Artykuł 66Wymiana informacji z innymi organami

1. Artykuły 62 24 i 65 27 nie wykluczają:

a) wymiany informacji √ między poszczególnymi organami nadzoru w ramach jednego Państwa Członkowskiego w przypadku gdy w tym samym państwie członkowskim działają dwa lub więcej właściwe organy, √ w ramach wykonywania funkcji nadzoru;

b) lub między Państwami Członkowskimi lub, √ wymiany informacji, w ramach wykonywania funkcji nadzoru, między właściwymi organami √ nadzoru i √ znajdującymi się w tym samym państwie członkowskim :

(ai) organami odpowiedzialnymi za urzędowy nadzór nad instytucjami kredytowymi lub innymi organizacjami finansowymi oraz organami odpowiedzialnymi za nadzór nad rynkami finansowymi;,

(bii) podmiotami uczestniczącymi w postępowaniu likwidacyjnym lub upadłościowym zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji oraz w innych podobnych postępowaniach;, i

(ciii) osobami odpowiedzialnymi za przeprowadzenie ustawowego badania sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji i innych instytucji finansowych;,

c) w ramach wykonywania funkcji nadzorczych lub ujawniania informacji organom prowadzącym przymusowe postępowanie likwidacyjne lub zarządzającym funduszami gwarancyjnymi, √ informacji koniecznych do wykonywania ich obowiązków.

√Wymiana informacji, o której mowa w akapicie pierwszym lit. b), może mieć miejsce również między różnymi państwami członkowskimi.

Informacje otrzymane przez te organy, podmioty i osoby podlegają obowiązkowi zachowania tajemnicy zawodowej ustanowionemu w art. 62 24.

2005/68/WE Artykuł 28 (dostosowany)

2. Nie naruszającArtykuły 62 do 65 24–27, √ nie wykluczają możliwości zezwolenia przez państwa członkowskie mogą zezwolić na wymianę informacji między właściwymi organami √ nadzoru i:

a) organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie podmiotów uczestniczących w postępowaniu likwidacyjnym i upadłościowym zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji oraz w innych podobnych postępowaniach;, lub

b) organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie osób zobowiązanych do wykonywania ustawowych kontroli sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji, instytucji kredytowych, przedsiębiorstw inwestycyjnych i innych instytucji finansowych;, lub

c) niezależnymi aktuariuszami zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji prowadzącymi przewidziany prawem nadzór nad tymi zakładami oraz organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie tych aktuariuszy.

Państwa członkowskie, które korzystają z możliwości przewidzianej w √ stosują akapitcie pierwszym, wymagają spełnienia co najmniej następujących warunków:

a) wymiana informacjei √ muszą służyć ma na celu wykonywanie lub nadzorowaniue √ lub wykonywaniu przewidzianego prawem nadzoru wskazanego √ , o których mowa w akapicie pierwszym;

b) informacje otrzymane √ informacje w tym kontekście √ muszą podlegaćją warunkom tajemnicy zawodowej nałożonym √ określonym w art. 62 24;

c) w przypadku gdy informacja pochodzi z innego państwa członkowskiego, nie może być ujawniona bez wyraźnej zgody właściwych organów √ nadzoru, od których pochodzi , które ją ujawniły, a, we właściwych przypadkach, może być ujawniona jedynie do celów, na które te organy wyraziły zgodę.

Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim nazwiska lub nazwy organów, osób i podmiotów, które mogą otrzymywać informacje zgodnie z niniejszym ustępem akapitem pierwszym i drugim.

3. Nie naruszając art. Artykuły 62 do 65 24–27, √ nie wykluczają możliwości zezwolenia przez państwa członkowskie mogą zezwolić, w celu wzmacniania stabilności, w tym √ i integralności, systemu finansowego, na wymianę informacji między właściwymi organami √ nadzoru i organami lub podmiotami odpowiedzialnymi z mocy prawa za wykrywanie i dochodzenie naruszeń prawa spółek.

2002/83/WE Artykuł 16 ust. 5, 92/49/EWG Artykuł 16 ust. 5 lit. b) i 2005/68/WE Artykuł 28 ust. 3 (dostosowany)

ð nowy

Państwa członkowskie, które korzystają z możliwości przewidzianej w √ stosują akapitcie pierwszym, wymagają spełnienia co najmniej następujących warunków:

a) informacjea ta √ muszą służyć ma na celu wykonywanie zadań wskazanych √ wykrywaniu i dochodzeniu naruszeń, o których mowa w akapicie pierwszym;

b) informacje otrzymane √ informacje w tym kontekście √ muszą podlegaćją warunkom tajemnicy zawodowej nałożonym √ określonym w art. 62 24;

c) w przypadku gdy informacja pochodzi z innego państwa członkowskiego, nie może być ujawniona bez wyraźnej zgody właściwych organów √ nadzoru, od których pochodzi , które ją ujawniły, a, we właściwych przypadkach, może być ujawniona jedynie do celów, na które te organy wyraziły zgodę.

W przypadku gdy w państwie członkowskim organy lub podmioty, o których mowa w akapicie pierwszym, wykonują swoje zadania dotyczące wykrywania lub dochodzenia za pomocą osób do tego celu wyznaczonych ze względu na ich szczególne kompetencje, niezatrudnionych w sektorze publicznym, możliwość wymiany informacji przewidziana w akapicie pierwszym może zostać rozszerzona na takie osoby na warunkach określonych w akapicie drugim.

W celu wykonania przepisów pkt c) akapitu drugiego lit. c), organy lub podmioty, o których mowa w akapicie pierwszym, przedstawiają właściwym organom √ nadzoru, od których pochodzą , które ujawniły dane informacje, nazwiska i dokładny zakres obowiązków osób, którym informacje te mają być przesłane.

4. Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim nazwy organów ð , nazwiska osób ï lub √ nazwy podmiotów, które mogą otrzymywać informacje zgodnie z ust. 3niniejszym ustępem.

2002/83/WE Artykuł 16 ust. 7 (dostosowany)

Do dnia 31 grudnia 2000 r. Komisja przygotuje sprawozdanie w sprawie stosowania przepisów niniejszego ustępu.

2005/68/WE Artykuł 60 ust. 5 lit. b)

8. Ustępy 1–7 nie stanowią dla właściwych organów przeszkody w przekazywaniu:

a) bankom centralnym i innym podmiotom o podobnej funkcji w ramach ich właściwości, jako organów monetarnych,

b) w odpowiednim przypadku innym władzom publicznym odpowiedzialnym za nadzorowanie systemów płatniczych,

informacji przeznaczonych do wykonywania ich zadań ani też nie stanowi przeszkody dla takich organów lub podmiotów w przekazywaniu właściwym organom takich informacji, jakich mogą one potrzebować do celów ust. 4. Informacje otrzymane w tym kontekście podlegają warunkom tajemnicy zawodowej nałożonej niniejszym artykułem.

2005/68/WE Artykuł 30 (dostosowany)

Artykuł 67Ujawnianie informacji administracji rządowej odpowiedzialnej za prawodawstwo w dziedzinie finansów

Nie naruszając Artykuły 62 art. 24 i 65 27, √ nie wykluczają możliwości zezwolenia przez państwa członkowskie mogą, zgodnie z przepisami prawa, zezwolić na ujawnienie niektórych informacji innym departamentom centralnej administracji rządowej odpowiedzialnym za prawodawstwo w sprawie nadzoru nad instytucjami kredytowymi, instytucjami finansowymi, przedsiębiorstwami świadczącymi usługi inwestycyjne i nad zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji oraz inspektorom działającym w imieniu tych departamentów.

Jednakże Ttakie ujawnienia informacji mogą mieć miejsce jedynie w przypadku, gdy jest to niezbędne z powodu nadzoru ostrożnościowego. Państwa członkowskie gwarantują jednak, że informacje otrzymane zgodnie z art. 63 25 i 66 28 ust. 1 oraz informacje uzyskane w drodze kontroli na miejscu, o której mowa w art. 32 16, nie mogą nigdy zostać ujawnione √ jedynie za Õw przypadkach określonych w niniejszym artykule, o ile nie wyrażą na to wyraźnąej zgodąy właściwe organówy √ nadzoru, od których informacje te pochodzą , które te informacje ujawniły, lub właściwe organówy √ nadzoru państwa członkowskiego, w którym została przeprowadzona weryfikacja √ kontrola na miejscu.

2005/68/WE Artykuł 29 (dostosowany)

Artykuł 68Przekazywanie informacji bankom centralnym i organom monetarnym

√Bez uszczerbku dlaÕ Przepisy niniejszej sekcji nie stanowią przeszkody dla właściwych organyów √ nadzoru mogą w przekazywaćniu √ informacje przeznaczone do wykonywania ich zadań:

(1) bankom centralnym i innym podmiotom o podobnej funkcji w ramach ich właściwości, jako organów monetarnych;, i

(2) jeśli to właściwe, innym władzom √ organom publicznym odpowiedzialnym za nadzór nad systemamiem płatności, informacji przeznaczonych do wykonywania ich zadań.

Przepisy te nie stanowią również przeszkody dla Ttakiech organyów lub podmiotyów √ mogą również przekazywać w przekazywaniu właściwym organom √ nadzoru takiech informacjei, jakiech mogą one potrzebować do celów art. 6527. Informacje otrzymane w tym kontekście podlegają warunkom tajemnicy zawodowej nałożonym w niniejszej sekcji.

ò nowy

Artykuł 69 Konwergencja w zakresie nadzoru

Państwa członkowskie zapewniają uczestnictwo organów nadzoru w działaniach Komitetu Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych zgodnie z art. 2 akapit drugi decyzji Komisji 2004/6/WE[55].

2005/68/WE Artykuł 31 (dostosowany)

Sekcja 4 6 – OBOWIąZKI BIEGłYCH REWIDENTÓW

ARTYKUł 70 OBOWIąZKI BIEGłYCH REWIDENTÓW

1. Państwa członkowskie gwarantują co najmniej, że każda osoba √ osoby zatwierdzonea zgodnie z √ w rozumieniu dyrektywy Rady dyrektywą 84/253/EWG[56], wykonującea w zakładzie √ ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji zadanie opisane √ przewidzianą prawem kontrolę, o której mowa w art. 51 dyrektywy Rady 78/660/EWG[57], art. 37 dyrektywy Rady 83/349/EWG lub art. 31 dyrektywy 85/611/EWG[58], lub jakiekolwiek inne zadanie przewidziane prawem, mają obowiązek niezwłocznego zgłaszania właściwym organom √ nadzoru wszelkich faktów lub decyzji dotyczących tego zakładu, o których zdobędązie informacje w trakcie wykonywania swoich zadań, a √ i które mogą √ doprowadzić do :

a) stanowić istotnego naruszeniae przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, które ustanawiają warunki udzielania zezwolenia zakładom ubezpieczeń √ i lub zakładom reasekuracji, lub regulują prowadzenie działalności zakładów ubezpieczeń lub √ i zakładów reasekuracji; lub

b) mieć wpływ na √ niekorzystnego wpływu na ciągłościć działania zakładu √ ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji; lub

c) spowodować odmowyę zatwierdzenia sprawozdań finansowych lub √ do wydaniae opinii z zastrzeżeniem;

ò nowy

d) niezgodności z kapitałowym wymogiem wypłacalności;

e) niezgodności z minimalnym wymogiem kapitałowym.

2005/68/WE Artykuł 31 (dostosowany)

Osoba ta √ Osoby, o których mowa w akapicie pierwszym, mają również obowiązek powiadomienia o jakichkolwiek faktach i decyzjach, o których dowiedziałyaduje się w trakcie wykonywania swoich zadań, zgodnie z opisem w akapicie pierwszym, w zakładzie posiadającym bliskie powiązania wynikające ze stosunku kontroli z zakładem √ ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, w którym osoba ta √ osoby te wykonująe wyżej wspomniane √ te zadania.

95/26/WE Artykuł 5 (dostosowany)

2. Ujawnienie w dobrej wierze właściwym władzom √ organom nadzoru przez osoby upoważnione w rozumieniu dyrektywy 84/253/EWG jakichkolwiek stanów faktycznych lub decyzji √ , o których mowa określonych w ust. 1, nie stanowi naruszenia jakichkolwiek ograniczeń dotyczących ujawniania informacji określonych w umowie lub w jakimkolwiek przepisie ustawodawczym, wykonawczym lub administracyjnym, ani nie powoduje jakiejkolwiek odpowiedzialności tych osób.

2002/83/WE Artykuł 18 (dostosowany)

√ ROZDZIAŁ V – PROWADZENIE DZIAŁALNOŚCI W ZAKRESIE UBEZPIECZEŃ NA ŻYCIE I UBEZPIECZEŃ INNYCH NIŻ NA ŻYCIE

Artykuł 71 Prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń na życie i ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie

1. Bez uszczerbku dla ust. 3 i 7 żaden zakład ubezpieczeń nie może równocześnie posiadać zezwolenia udzielonego na podstawie niniejszej dyrektywy i na podstawie dyrektywy 73/239/EWG. √Zakłady ubezpieczeń nie mogą posiadać zezwolenia na równoczesne prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń na życie i ubezpieczeń innych niż na życie.

2. W ramach √ drodze odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą dopuścić, że √ aby :

a) zakłady, które posiadają zezwolenie udzielone na mocy niniejszej dyrektywy √ na prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń na życie , mogłyą także otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG √ na prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie dla rodzajów ryzyka wymienionych w grupach 1 i 2 w pkt A zZałącznika Ido tej dyrektywy;,

b) zakłady, które posiadają zezwolenie udzielone na mocy art. 6 dyrektywy 73/239/EWG wyłącznie dla rodzajów ryzyka wymienionych w grupach 1 i 2 w pkt A zZałącznika Ido tej dyrektywy, mogłyą otrzymać zezwolenie na podstawie niniejszej dyrektywy √ na prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń na życie .

√Niemniej jednak każda z tych działalności jest zarządzana oddzielnie zgodnie z art. 72.

43. Państwa członkowskie mogą postanowić, że zakłady określone √ , o których mowa w ust. 2, przestrzegają, w całej swojej działalności, reguł rachunkowości obowiązujących zakłady ubezpieczeń √ na życie posiadające zezwolenie otrzymane na mocy niniejszej dyrektywy. Do czasu dokonania koordynacji w tym zakresie państwa członkowskie mogą również postanowić, że w odniesieniu do zasad dotyczących likwidacji działalność związana z rodzajami ryzyka wymienionymi w grupach 1 i 2 w pkt A załącznika IZałącznika do dyrektywy 73/239/EWG, prowadzona przez √ te zakłady, określone w ust. 2, regulowana jest z przepisami stosowanymi wobec działalności w zakresie ubezpieczeń na życie.

54. W przypadku gdy zakład ubezpieczeń prowadzący działalność √ w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie określoną w Załączniku do dyrektywy 73/239/EWG ma powiązania finansowe, handlowe lub administracyjne z zakładem ubezpieczeń prowadzącym działalność √ w zakresie ubezpieczeń na życie objętą niniejszą dyrektywą, właściwe władze √ organy nadzoru rodzimych państw członkowskich, na których terytorium znajdują się siedziby zarządów tych zakładów, zapewniają, aby rachunkowość prowadzona przez owe √ dane zakłady nie została zniekształcona na skutek zawartych między tymi zakładami umów, lub też innych umów, które mogą wpłynąć na podział wydatków i dochodów.

35. Z zastrzeżeniem ust. 6 Zzakłady ubezpieczeń określone w ust. 2 oraz takie, które √ w następujących dniach równocześnie prowadziły działalność w zakresie ubezpieczeń na życie i działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie, objęte niniejszą dyrektywą, mogą kontynuować równoczesne ich prowadzenie, pod warunkiem że każda z tych działalności jest zarządzana oddzielnie, zgodnie z art. 72 :

a) dnia 1 stycznia 1981 r. w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń, które otrzymały zezwolenie na prowadzenie działalności w Grecji;,

b) dnia 1 stycznia 1986 r. w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń, które otrzymały zezwolenie na prowadzenie działalności w Hiszpanii i Portugalii;,

2004/66/WE Artykuł 1 i załącznik (dostosowany)

c) dnia 1 stycznia 1995 r. w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń, które otrzymały zezwolenie na prowadzenie działalności w Austrii, Finlandii i Szwecji;,

2006/101/WE Artykuł 1 i załącznik pkt 3 lit. b) (dostosowany)

d) dnia 1 maja 2004 r. w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń, które otrzymały zezwolenie na prowadzenie działalności w Republice Czeskiej, Estonii, na Cyprze, Łotwie, Litwie, Węgrzech, Malcie, w Polsce, Słowenii i na Słowacji;

2006/101/WE Artykuł 1 i załącznik pkt 3 lit. c) (dostosowany)

e) dnia 1 stycznia 2007 r. w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń, które otrzymały zezwolenie na prowadzenie działalności w Republice Bułgarii i Rumunii;, oraz

2002/83/WE (dostosowany)

f) dnia 15 marca 1979 r. w odniesieniu do pozostałych zakładów ubezpieczeń.,

równocześnie prowadziły działalności objęte niniejszą dyrektywą oraz wynikające z dyrektywy 73/239/EWG, mogą kontynuować jednoczesne ich prowadzenie, pod warunkiem że każda z tych działalności zarządzana jest oddzielnie, zgodnie z art. 19 niniejszej dyrektywy.

6. Każde √ Rodzime państwo członkowskie może wymagać od zakładów ubezpieczeń, których siedziby zarządu znajdują się na jego terytorium, zaprzestania, w terminie ustalonym przez zainteresowane √ to państwo członkowskie, równoczesnego prowadzenia działalności ubezpieczeniowych √ w zakresie ubezpieczeń na życie i ubezpieczeń innych niż na życie , którą zakłady prowadziły w czasie określonym √ w dniach określonych w akapicie pierwszymust. 3.

7. Przepisy niniejszego artykułu zostaną poddane przeglądowi na podstawie sprawozdania przedstawionego Radzie przez Komisję, w świetle przyszłej harmonizacji reguł dotyczących likwidacji, lub w każdym przypadku przed dniem 31 grudnia 1999 r.

2002/83/WE Artykuł 19 (dostosowany)

Artykuł 72Rozdzielenie zarządzania ubezpieczeniami na życie od zarządzania ubezpieczeniami innymi niż ubezpieczenia na życie

1. Podział zarządzania określony √ , o którym mowa w art. 18 ust. 3 71 musi być √ jest zorganizowany w sposób odróżniający działalności określone w niniejszej dyrektywie √ działalność w zakresie ubezpieczeń na życie od działalności określonych w dyrektywie 73/239/EWG, aby: √ w zakresie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie.

nie nastąpiło pogorszenieodpowiednich Iinteresyów ubezpieczających na życie i √ posiadaczy polis ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie √ nie mogą być naruszone , w szczególności aby zyski z ubezpieczenia na życie stanowiły √ muszą stanowić korzyść dla ubezpieczających √ na życie , tak jakby zakłady ubezpieczeń √ na życie prowadziły wyłącznie działalność w zakresie ubezpieczeń na życie.,

ò nowy

2. Bez uszczerbku dla art. 99 i 125 zakłady ubezpieczeń, o których mowa w art. 71 ust. 2 i 5, dokonują następujących dwóch obliczeń:

a) nominalnego minimalnego wymogu kapitałowego w odniesieniu do prowadzonej działalności w zakresie ubezpieczeń na życie lub reasekuracji, obliczonego jak gdyby dany zakład prowadził jedynie tę działalność, na podstawie oddzielnych rachunków, o których mowa w ust. 6 niniejszego artykułu;

b) nominalnego minimalnego wymogu kapitałowego w odniesieniu do prowadzonej działalności w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie lub reasekuracji, obliczonego jak gdyby dany zakład prowadził jedynie tę działalność, na podstawie oddzielnych rachunków, o których mowa w ust. 6 niniejszego artykułu.

3. Zakłady ubezpieczeń, o których mowa w art. 71 ust. 2 i 5, pokrywają równoważną kwotą pozycji dopuszczonych podstawowych funduszy własnych co najmniej:

a) nominalny minimalny wymóg kapitałowy w odniesieniu do działalności w zakresie ubezpieczeń na życie;

b) nominalny minimalny wymóg kapitałowy w odniesieniu do działalności w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie;

2002/83/WE Artykuł 19 (dostosowany)

ð nowy

Mminimalne zobowiązania finansowe, √ o których mowa w akapicie pierwszym, w szczególności margines wypłacalności, w odniesieniu do jednej lub drugiej działalności, mianowicie, działalności na podstawie niniejszej dyrektywy oraz działalności na podstawie dyrektywy 73/239/EWG √ działalności w zakresie ubezpieczeń na życie i działalności w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie, nie obciążały √ mogą obciążać drugiej działalności.

4. Jednakże, Oo ile tylko wypełniane będą minimalne zobowiązania finansowe √ , o których mowa w ust. 3, na warunkach określonych w akapicie pierwszym tiret drugie oraz jeżeli poinformowany zostanie o tym właściwy organ √ nadzoru , zakład ubezpieczeń może wykorzystywać ð w celu pokrycia kapitałowego wymogu wypłacalności, o którym mowa w art. 99, ï dostępne jeszcze pozycje ð dopuszczonych funduszy własnych ï marginesu wypłacalności w swojej działalności w jednym lub drugim dziale ubezpieczeń.

5. Właściwe władze √ Organy nadzoru badają wyniki działalności w zakresie obydwu działalności √ ubezpieczeń na życie i ubezpieczeń innych niż na życie , tak aby zapewnić ich zgodność z przepisami niniejszego ustępuust. 1 niniejszego artykułu.

56. a) Rachunki prowadzone są w taki sposób √ tak , aby wykazywać źródła finansowania √ oddzielnie dla każdego z dwóch rodzajów działalności, √ w zakresie ubezpieczeń na życie oraz √ i dla działalności w zakresie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie. w tym celu Wwszystkie przychody, (w szczególności składki, płatności wnoszone przez reasekuratorów i dochód z lokat,) oraz wydatki, (w szczególności rozliczenia ubezpieczeniowe, uzupełnienia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, składki reasekuracyjne, √ i koszty operacyjne ponoszone w związku z prowadzeniem działalności ubezpieczeniowej,) należy wykazywać √ wykazuje się w rozbiciu na pochodzenie. Pozycje wspólne dla obu rodzajów działalności należy księgować √ księguje się zgodnie z metodami podziału zaakceptowanymi przez właściwy organy √ nadzoru .;

Zb) zakład ubezpieczeń zobowiązany jest √ przygotowuje , na podstawie rachunków, przygotować sprawozdanie √ , w którym jasno określające √ określone są pozycje ð dopuszczonych podstawowych funduszy własnych pokrywające każdy nominalny minimalny wymóg kapitałowy, o którym mowa w ust. 2, ï tworzące każdy z marginesów wypłacalności zgodnie z art. 2797 ust. 5niniejszej dyrektywy i art. 16 ust. 1 dyrektywy 73/239/EWG.

37. Jeżeli jeden z marginesów wypłacalności ð kwota pozycji dopuszczonych podstawowych funduszy własnych w odniesieniu do jednej z działalności ï jest niewystarczający √ nie wystarcza ð na pokrycie minimalnych zobowiązań finansowych, o których mowa w ust. 3 akapit pierwszy ï , właściwe władze √ organy nadzoru stosują w odniesieniu do wadliwej działalności środki uwzględnione w odpowiedniej √ niniejszej dyrektywie, niezależnie od wyników osiągniętych w innej √ drugiej działalności.

Ww drodze odstępstwa od ust. 1 3 akapit drugipierwszy tiret drugie środki te mogą zawierać upoważnienie√ obejmować zezwolenie na przeniesienie ð pozycji dopuszczonych podstawowych funduszy własnych ï z jednej działalności na inną √ drugą .

ò nowy

ROZDZIAŁ VI – ZASADY DOTYCZĄCE WYCENY AKTYWÓW I ZOBOWIĄZAŃ, REZERW TECHNICZNO-UBEZPIECZENIOWYCH, FUNDUSZY WłASNYCH, KAPITAłOWEGO WYMOGU WYPłACALNOśCI, MINIMALNEGO WYMOGU KAPITAłOWEGO ORAZ ZASADY DOTYCZąCE INWESTOWANIA

SEKCJA 1 – WYCENA AKTYWÓW I ZOBOWIąZAń

ARTYKUł 73 WYCENA AKTYWÓW I ZOBOWIąZAń

1. O ile nie postanowiono inaczej, państwa członkowskie dbają o to, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wyceniały aktywa i zobowiązania w następujący sposób:

a) aktywa wycenia się w kwocie, za jaką na warunkach rynkowych mogłyby one zostać wymienione pomiędzy zainteresowanymi i dobrze poinformowanymi stronami transakcji;

b) zobowiązania wycenia się w kwocie, za jaką na warunkach rynkowych mogłyby one zostać przeniesione lub rozliczone pomiędzy zainteresowanymi i dobrze poinformowanymi stronami transakcji.

Przy wycenie zobowiązań nie dokonuje się dostosowań w celu uwzględnienia zdolności kredytowej zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

2. Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające metody i założenia, które należy stosować przy wycenie aktywów i zobowiązań zgodnie z ust. 1.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Sekcja 2 – Zasady dotyczące rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

ARTYKUł 74 PRZEPISY OGÓLNE

1. Państwa członkowskie dbają o to, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji ustanawiały rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe w odniesieniu do wszystkich swoich zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych wobec ubezpieczających i beneficjentów umów ubezpieczenia lub reasekuracji.

2. Rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe oblicza się w oparciu o ich bieżącą wartość zbycia.

3. Przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych wykorzystuje się informacje dostarczane przez rynki finansowe oraz ogólnie dostępne dane na temat ryzyk technicznych związanych z ubezpieczeniami i reasekuracją i obliczenia te muszą być z nimi zgodne (spójność rynkowa).

4. Rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe oblicza się w sposób ostrożny, wiarygodny i obiektywny.

Artykuł 75Obliczanie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

1. Wartość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych odpowiada sumie najlepszego oszacowania i marginesu ryzyka, określonych w ust. 2 i 3.

2. Najlepsze oszacowanie odpowiada ważonej prawdopodobieństwem średniej przyszłych przepływów pieniężnych przy uwzględnieniu wartości pieniądza w czasie (oczekiwanej obecnej wartości przyszłych przepływów pieniężnych), przy zastosowaniu odpowiedniej struktury czasowej stóp procentowych papierów wartościowych pozbawionych ryzyka.

Obliczenia najlepszego oszacowania są dokonywane w oparciu o aktualne i wiarygodne informacje oraz realistyczne założenia oraz przeprowadzane przy zastosowaniu odpowiednich metod aktuarialnych i technik statystycznych.

Prognozy dotyczące przepływów pieniężnych stosowane do obliczania najlepszego oszacowania uwzględniają wszystkie wpływy i wydatki wymagane do rozliczenia zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych w całym okresie ich trwania.

Najlepsze oszacowanie oblicza się brutto, bez odliczania kwot, które mogą być odzyskane z umów reasekuracji i od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia). Kwoty te oblicza się oddzielnie zgodnie z art. 79.

3. Margines ryzyka musi mieć wysokość zapewniającą, że wartość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych odpowiada kwocie, jakiej zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji zażądałyby za przejęcie zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych i wywiązanie się z nich.

4. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji obliczają najlepsze oszacowanie i margines ryzyka oddzielnie.

Jednak jeżeli możliwe jest odtworzenie przyszłych przepływów pieniężnych związanych ze zobowiązaniami ubezpieczeniowymi lub reasekuracyjnymi przy wykorzystaniu instrumentów finansowych, których wartość rynkową można bezpośrednio określić, wartość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych wyznacza się w oparciu o wartość rynkową tych instrumentów finansowych. W tym przypadku nie są wymagane oddzielne obliczenia najlepszego oszacowania i marginesu ryzyka.

5. W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji oddzielnie obliczają najlepsze oszacowanie i margines ryzyka, margines ryzyka oblicza się przez określenie kosztu udostępnienia kwoty dopuszczonych funduszy własnych odpowiadającej kapitałowemu wymogowi wypłacalności koniecznej do pokrycia zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych w całym okresie ich trwania.

Stopa stosowana do określenia kosztu udostępnienia tej kwoty dopuszczonych funduszy własnych (stopa kosztu kapitału) jest taka sama dla wszystkich zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

Stosowana stopa kosztu kapitału odpowiada dodatkowej, wyższej od odpowiedniej stopy procentowej pozbawionych ryzyka papierów wartościowych stopie, którą zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji posiadający kwotę dopuszczonych funduszy własnych, jak określono w sekcji 3, odpowiadającą kapitałowemu wymogowi wypłacalności, musiałby zapłacić za posiadanie tych funduszy.

Artykuł 76Inne elementy uwzględniane przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

Poza przepisami art. 75, przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji uwzględniają:

(1) wszystkie wydatki jakie zostaną poniesione w związku z obsługą zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych;

(2) inflację, w tym inflację w przypadku wydatków i roszczeń ubezpieczeniowych;

(3) wszystkie płatności na rzecz ubezpieczających i beneficjentów, w tym przyszłe premie uznaniowe, których zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji zamierzają dokonywać, bez względu na to, czy płatności te są zagwarantowane umownie czy nie, chyba że płatności te wchodzą w zakres art. 89.

Artykuł 77Wycena gwarancji finansowych i opcji umownych zawartych w umowach ubezpieczenia i umowach reasekuracji

Przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji uwzględniają wartość gwarancji finansowych i wszelkich opcji umownych zawartych w polisach ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Wszelkie założenia zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji dotyczące prawdopodobieństwa skorzystania przez ubezpieczających z opcji umownych, w tym rezygnacji i wykupów, są realistyczne i oparte na aktualnych i wiarygodnych informacjach. Założenia te bezpośrednio lub pośrednio uwzględniają możliwy wpływ przyszłych zmian warunków finansowych i niefinansowych na skorzystanie z tych opcji.

Artykuł 78Segmentacja

Przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji dokonują segmentacji swoich zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych na jednolite grupy ryzyka, co najmniej według rodzajów działalności.

Artykuł 79Kwoty, które mogą być odzyskane na podstawie umów reasekuracji i od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia)

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji obliczają kwoty, które mogą być odzyskane na podstawie umów reasekuracji i od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia) zgodnie z art. 74 do 78.

Przy obliczaniu kwot, które mogą być odzyskane na podstawie umów reasekuracji i od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia) zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji uwzględniają różnicę w czasie między odzyskaniem kwoty a dokonaniem bezpośredniej płatności.

Wynik tego obliczenia jest dostosowywany w celu uwzględnienia strat oczekiwanych w związku z niewykonaniem zobowiązania przez kontrahenta. Dostosowanie to opiera się na ocenie prawdopodobieństwa niewykonania zobowiązania przez kontrahenta oraz średniej stracie z tego wynikającej (strata z tytułu niewykonania zobowiązania).

Artykuł 80Jakość danych i stosowanie indywidualnego podejścia w odniesieniu do rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

Państwa członkowskie dbają o to, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wprowadziły wewnętrzne procesy i procedury zapewniające adekwatność, kompletność i dokładność danych wykorzystywanych przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych.

Jeżeli zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji nie posiadają wystarczających danych odpowiedniej jakości, aby zastosować wiarygodną metodę aktuarialną dla części swoich zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych lub kwot, które mogą być odzyskane na podstawie umów reasekuracji i od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia), w celu obliczenia najlepszego oszacowania można zastosować podejście indywidualne.

Artykuł 81Porównanie z danymi wynikającymi ze zgromadzonych doświadczeń

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wprowadzają procesy i procedury w celu zapewnienia regularnego porównywania najlepszych oszacowań, a także założeń leżących u podstaw obliczeń najlepszych oszacowań, z danymi wynikającymi ze zgromadzonych doświadczeń.

W przypadku gdy porównanie to wykaże systematyczne odchylenie między danymi wynikającymi ze zgromadzonych doświadczeń a obliczeniami najlepszych oszacowań przez zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji, zakłady, których to dotyczy, dokonują odpowiednich dostosowań stosowanych metod aktuarialnych lub przyjmowanych założeń.

Artykuł 82Właściwa wysokość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

Na żądanie organów nadzoru zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wykazują, że posiadane rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe mają właściwą wysokość, stosowane metody są właściwe i faktycznie stosowane, a dane statystyczne leżące u podstaw tych metod są adekwatne.

Artykuł 83Podwyższenie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

W zakresie, w jakim obliczenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji nie są zgodne z przepisami art. 74 do 81, organy nadzoru mogą zażądać od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji podwyższenia kwoty rezerw techniczno-ubezpieczeniowych tak, aby odpowiadały one wysokości określonej zgodnie z tymi artykułami.

Artykuł 84Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające:

a) metody aktuarialne i techniki statystyczne służące do obliczenia najlepszego oszacowania, o którym mowa w art. 75 ust. 2;

b) odpowiednią strukturę czasową stóp procentowych papierów wartościowych pozbawionych ryzyka, stosowaną przy obliczaniu najlepszego oszacowania, o którym mowa w art. 75 ust. 2;

c) okoliczności, w których rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe obliczane są jako całość lub jako suma najlepszego oszacowania i marginesu ryzyka, oraz metody stosowane w przypadku, gdy rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe oblicza się jako całość;

d) metody i założenia stosowane do obliczania marginesu ryzyka, w tym służące określeniu kwoty dopuszczonych funduszy własnych koniecznych do pokrycia zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych oraz służące kalibracji stopy kosztu kapitału;

e) rodzaje działalności, w oparciu o które dokonuje się segmentacji zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych w celu obliczenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych;

f) normy, które należy spełnić w celu zapewnienia adekwatności, kompletności i dokładności danych wykorzystywanych przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, oraz sytuacje, w których przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych właściwe jest zastosowanie indywidualnego podejścia;

g) metody stosowane do obliczania dostosowania z tytułu ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta, o którym mowa w art. 79, którego celem jest uwzględnienie strat oczekiwanych w związku z niewykonaniem zobowiązania przez kontrahenta.

h) jeżeli konieczne, uproszczone metody i techniki służące do obliczania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, w celu zagwarantowania, że metody aktuarialne i techniki statystyczne, o których mowa w lit. a), są proporcjonalne do charakteru, skali i złożoności ryzyk ponoszonych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Sekcja 3 – Fundusze własne

PODSEKCJA 1 – OKREśLENIE FUNDUSZY WłASNYCH

Artykuł 85 Fundusze własne

Na fundusze własne składają się podstawowe fundusze własne, o których mowa w art. 86, i uzupełniające fundusze własne, o których mowa w art. 87.

Artykuł 86Podstawowe fundusze własne

Na podstawowe fundusze własne składają się następujące pozycje:

(1) nadwyżka aktywów nad zobowiązaniami, wyceniona zgodnie z art. 73 i sekcją 2;

(2) zobowiązania podporządkowane.

Kwotę nadwyżki, o której mowa w pkt 1, pomniejsza się o wartość własnych akcji posiadanych bezpośrednio przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji.

Artykuł 87 Uzupełniające fundusze własne

1. Na uzupełniające fundusze własne składają się pozycje inne niż podstawowe fundusze własne, które mogą zostać wykorzystane do pokrycia strat.

Na uzupełniające fundusze własne mogą składać się następujące pozycje, o ile nie stanowią one pozycji podstawowych funduszy własnych:

a) nieopłacony kapitał zakładowy lub kapitał założycielski, do którego opłacenia nie wezwano zgodnie z art. 90;

b) akredytywy;

c) wszelkie inne zobowiązania otrzymane przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji.

W przypadku towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych lub innego towarzystwa ubezpieczeń opartego na zasadzie wzajemności ze zmienną wysokością wkładów, na uzupełniające fundusze własne mogą również składać się wszelkie przyszłe należności towarzystwa od jego członków wynikające z wezwania w ciągu danego roku obrachunkowego do wniesienia dodatkowych wkładów.

2. Jeżeli pozycja uzupełniających funduszy własnych została opłacona lub wezwano do jej opłacenia, jest ona traktowana jako składnik aktywów i przestaje stanowić część uzupełniających funduszy własnych.

Artykuł 88 Zatwierdzenie uzupełniających funduszy własnych przez organy nadzoru

1. Kwoty pozycji uzupełniających funduszy własnych uwzględniane przy określaniu funduszy własnych podlegają uprzedniemu zatwierdzeniu przez organy nadzoru.

2. Przy zatwierdzaniu każdej pozycji uzupełniających funduszy własnych organy nadzoru opierają się na ocenie następujących elementów:

a) statusu danych kontrahentów pod względem ich możliwości płatności i gotowości do płatności;

b) możliwości uzyskania funduszy, przy uwzględnieniu formy prawnej danej pozycji oraz wszelkich warunków, które stanowią przeszkodę dla skuteczności wezwania do opłacenia danej pozycji ;

c) wszelkich informacji na temat rezultatów wcześniejszych wezwań, których zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji dokonały w odniesieniu do tego rodzaju uzupełniających funduszy własnych.

3. Kwota każdej pozycji uzupełniających funduszy własnych odpowiada jej wartości nominalnej, chyba że spełniony jest jeden z następujących warunków:

a) pozycja nie posiada wartości nominalnej lub posiada maksymalną wartość nominalną;

b) wartość nominalna nie odzwierciedla zdolności danej pozycji do pokrycia strat.

W tych przypadkach kwota pozycji, którą należy uwzględnić przy określaniu uzupełniających funduszy własnych, opiera się na ostrożnych i realistycznych założeniach.

4. Organy nadzoru zatwierdzają jedno z następujących:

a) kwotę pieniężną dla każdej pozycji uzupełniających funduszy własnych;

b) metodę służącą do określenia kwoty każdej pozycji uzupełniających funduszy własnych; w tym przypadku organ nadzoru zatwierdza kwotę określoną zgodnie z tą metodą na określony okres czasu.

Artykuł 89Nadwyżki funduszy

O ile jest to dozwolone na mocy prawa krajowego, osiągniętych zysków wykazanych jako nadwyżki funduszy w rocznym sprawozdaniu finansowym nie uważa się za zobowiązania ubezpieczeniowe i reasekuracyjne w zakresie, w jakim zyski te mogą być wykorzystane do pokrycia wszelkich ewentualnych strat, oraz w jakim nie zostały one przeznaczone do podziału między ubezpieczających i beneficjentów.

Artykuł 90Nieopłacony kapitał zakładowy lub kapitał założycielski

W przypadku gdy wezwano do opłacenia nieopłaconego kapitału zakładowego lub kapitału założycielskiego, kapitał ten traktuje się jako składnik aktywów.

W przypadku gdy nie wezwano do opłacenia nieopłaconego kapitału zakładowego lub kapitału założycielskiego, kapitał ten traktowany jest jako zobowiązanie i wchodzi w zakres art. 87.

Artykuł 91Środki wykonawcze

1. Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające:

a) kryteria stosowane przez organy nadzoru w przypadku zatwierdzania zgodnie z art. 88;

b) traktowanie udziałów kapitałowych w rozumieniu art. 219 ust. 2 akapit trzeci w instytucjach finansowych i instytucjach kredytowych w odniesieniu do określania funduszy własnych.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

2. Udziały kapitałowe w instytucjach finansowych i instytucjach kredytowych, o których mowa w ust. 1 lit. b), obejmują:

a) udziały kapitałowe, które zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji posiadają w:

(i) instytucjach kredytowych i instytucjach finansowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 5 dyrektywy 2006/48/WE;

(ii) przedsiębiorstwach inwestycyjnych w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 dyrektywy 2004/39/WE;

b) wierzytelności podporządkowane i instrumenty, o których mowa w art. 63 i art. 64 ust. 3 dyrektywy 2006/48/WE, które zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji posiadają względem podmiotów określonych w niniejszym ustępie lit. a), w których posiadają udział kapitałowy.

PODSEKCJA 2 – KLASYFIKACJA FUNDUSZY WłASNYCH

Artykuł 92 Cechy jakościowe uwzględniane przy klasyfikacji funduszy własnych do poszczególnych kategorii

Pozycje funduszy własnych klasyfikuje się do trzech kategorii w oparciu o następujące cechy jakościowe:

(1) w przypadku likwidacji odmawia się spłaty pozycji jej posiadaczowi do czasu wypełnienia wszystkich innych zobowiązań, w tym zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych wobec ubezpieczających i beneficjentów umów ubezpieczenia i umów reasekuracji (podporządkowanie);

(2) cała kwota pozycji, a nie tylko jej część, może służyć do pokrycia strat w przypadku likwidacji (zdolność do pokrycia strat);

(3) pozycja jest dostępna lub można wezwać do jej opłacenia w celu pokrycia strat w przypadku kontynuowania działalności oraz w przypadku likwidacji (stała dostępność);

(4) pozycja nie posiada określonego terminu wymagalności lub okres jej trwania jest wystarczający przy uwzględnieniu okresu trwania zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych zakładu (bezterminowość);

(5) pozycja jest wolna od obowiązkowych stałych opłat oraz wymogów lub bodźców do wykupu kwoty nominalnej, oraz od wszelkich obciążeń (brak obowiązkowych kosztów obsługi).

Artykuł 93 Główne kryteria klasyfikacji do poszczególnych kategorii

1. Pozycje podstawowych funduszy własnych klasyfikuje się do kategorii 1, jeżeli posiadają one cechy jakościowe określone w art. 92 pkt 1, 2 i 3 oraz, w znacznym stopniu, cechy jakościowe określone w pkt 4 i 5 tego artykułu.

2. Pozycje podstawowych funduszy własnych klasyfikuje się do kategorii 2, jeżeli posiadają one cechy jakościowe określone w art. 92 pkt 1 i 2 oraz, w znacznym stopniu, cechy jakościowe określone w pkt 4 i 5 tego artykułu.

Pozycje uzupełniających funduszy własnych klasyfikuje się do kategorii 2, jeżeli posiadają one cechy jakościowe określone w art. 92 pkt 1, 2 i 3 oraz, w znacznym stopniu, cechy jakościowe określone w pkt 4 i 5 tego artykułu.

3. Wszelkie pozycje podstawowych i uzupełniających funduszy własnych, które nie wchodzą w zakres ust. 1 i 2, klasyfikuje się do kategorii 3.

Artykuł 94Klasyfikacja funduszy własnych do poszczególnych kategorii

Państwa członkowskie dbają o to, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji klasyfikowały swoje pozycje funduszy własnych w oparciu o kryteria określone w art. 93.

W tym celu w stosownych przypadkach zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji odnoszą się do wykazu funduszy własnych, o którym mowa w art. 96 ust. 1 lit. c).

W przypadku gdy wykaz ten nie zawiera danej pozycji funduszy własnych, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji oceniają i klasyfikują daną pozycję zgodnie z akapitem pierwszym. Ocena ta podlega zatwierdzeniu przez organ nadzoru.

Artykuł 95 Classification Klasyfikacja specyficznych dla ubezpieczycieli pozycji funduszy własnych

Bez uszczerbku dla art. 94 i art. 96 ust. 1 lit. c) do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące klasyfikacje:

(1) nadwyżki funduszy wchodzące w zakres art. 89 klasyfikuje się do kategorii 1;

(2) akredytywy i gwarancje wystawione przez instytucje kredytowe upoważnione zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE i zarządzane powierniczo na zlecenie wierzycieli ubezpieczeniowych przez niezależnego powiernika klasyfikuje się do kategorii 2;

(3) wszelkie przyszłe należności, jakie Protection and Indemnity Associations mogą otrzymać od swoich członków w formie dodatkowego wkładu w ciągu roku obrachunkowego, klasyfikuje się do kategorii 2.

Artykuł 96Środki wykonawcze

1. Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające:

a) podział kategorii na podkategorie tam, gdzie jest to konieczne w celu zapewnienia ogólnej jakości funduszy własnych oraz spójności międzysektorowej;

b) kryteria stosowane przy klasyfikacji pozycji funduszy własnych do poszczególnych podkategorii, o których mowa w lit. a), w oparciu o cechy jakościowe określone w art. 92;

c) wykaz pozycji funduszy własnych, które uznaje się za spełniające kryteria określone w art. 93 i lit. b) niniejszego ustępu, zawierający dla każdej pozycji funduszy własnych dokładny opis cech, które stanowiły podstawę jej klasyfikacji;

d) metody stosowane przez organy nadzoru przy zatwierdzaniu oceny i klasyfikacji pozycji funduszy własnych nieobjętych wykazem, o którym mowa w lit. c).

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

2. Komisja dokonuje regularnego przeglądu i w stosownych przypadkach aktualizacji wykazu, o którym mowa w ust. 1 lit. c), w świetle zmian zachodzących na rynku.

PODSEKCJA 3 – KWALIFIKOWALNOść FUNDUSZY WłASNYCH

Artykuł 97 Kwalifikowalność i limity dla kategorii 1, kategorii 2 i kategorii 3

1. W odniesieniu do kapitałowego wymogu wypłacalności kwoty pozycji kategorii 2 i 3 podlegają następującym limitom:

a) w celu zagwarantowania, że pozycje dopuszczonych funduszy własnych należące do kategorii 1 stanowią ponad jedną trzecią całości dopuszczonych funduszy własnych, dopuszczona kwota kategorii 2 razem z dopuszczoną kwotą kategorii 3 nie może wynosić więcej niż podwojona łączna kwota pozycji należących do kategorii 1;

b) w celu zagwarantowania, że pozycje dopuszczonych funduszy własnych należące do kategorii 3 stanowią mniej niż jedną trzecią całości dopuszczonych funduszy własnych, dopuszczona kwota kategorii 3 nie może wynosić więcej niż połowa łącznej kwoty pozycji należących do kategorii 1 i dopuszczonej kwoty pozycji należących do kategorii 2.

2. W odniesieniu do minimalnego wymogu kapitałowego, w celu zagwarantowania, że pozycje dopuszczonych podstawowych funduszy własnych należące do kategorii 1 stanowią ponad połowę całości dopuszczonych podstawowych funduszy własnych, kwota pozycji podstawowych funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie minimalnego wymogu kapitałowego, które zostały zaklasyfikowane do kategorii 2, nie może przekraczać całkowitej kwoty pozycji należących do kategorii 1.

3. Jeżeli zgodnie z art. 96 ust. 1 lit. a) wprowadzono podkategorie, do kwoty pozycji funduszy własnych zaklasyfikowanych do tych podkategorii stosuje się szczególne limity.

4. Kwota funduszy własnych dopuszczona na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności określonego w art. 99 odpowiada sumie kwoty kategorii 1, dopuszczonej kwoty kategorii 2 i dopuszczonej kwoty kategorii 3.

5. Kwota podstawowych funduszy własnych dopuszczona na pokrycie minimalnego wymogu kapitałowego określonego w art. 125 odpowiada sumie kwoty kategorii 1 i dopuszczonej kwoty pozycji podstawowych funduszy własnych zaklasyfikowanych do kategorii 2.

Artykuł 98Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające szczegółowe limity mające zastosowanie do podkategorii, jeżeli podkategorie zostały wprowadzone.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Sekcja 4 – Kapitałowy wymóg wypłacalności

PODSEKCJA 1 – PRZEPISY OGÓLNE DOTYCZąCE KAPITAłOWEGO WYMOGU WYPłACALNOśCI PRZY ZASTOSOWANIU STANDARDOWEGO WZORU LUB MODELU WEWNęTRZNEGO

Artykuł 99 Przepisy ogólne

Państwa członkowskie dbają o to, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji posiadały dopuszczone fundusze własne na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności.

Kapitałowy wymóg wypłacalności oblicza się zgodnie ze standardowym wzorem określonym w podsekcji 2 lub przy zastosowaniu modelu wewnętrznego określonego w podsekcji 3.

Artykuł 100Obliczanie kapitałowego wymogu wypłacalności

1. Kapitałowy wymóg wypłacalności oblicza się zgodnie z przepisami ust. 2 do 5.

2 Kapitałowy wymóg wypłacalności oblicza się przy założeniu, że zakład będzie kontynuował prowadzoną działalność.

3. Kapitałowy wymóg wypłacalności jest kalibrowany, tak aby zapewniał uwzględnienie wszystkich wymiernych rodzajów ryzyka, na które narażony jest zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji. W odniesieniu do prowadzonej działalności kapitałowy wymóg wypłacalności pokrywa nieoczekiwane straty.

Kapitałowy wymóg wypłacalności odpowiada wartości narażonej na ryzyko podstawowych funduszy własnych zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, przy współczynniku ufności 99,5 % w okresie jednego roku.

4. Kapitałowy wymóg wypłacalności pokrywa co najmniej następujące ryzyka:

a) ryzyko ubezpieczeniowe w ubezpieczeniach innych niż na życie;

b) ryzyko ubezpieczeniowe w ubezpieczeniach na życie;

c) ryzyko ubezpieczeniowe w ubezpieczeniach zdrowotnych;

d) ryzyko rynkowe;

e) ryzyko kredytowe;

f) ryzyko operacyjne.

Ryzyko operacyjne, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. f), obejmuje ryzyko prawne, lecz nie zawiera ryzyka wynikającego z decyzji strategicznych oraz ryzyka reputacji.

5 Przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji uwzględniają wpływ technik ograniczania ryzyka, pod warunkiem, że ryzyko kredytowe i inne ryzyka wynikające ze stosowania takich technik są właściwie uwzględnione w kapitałowym wymogu wypłacalności.

Artykuł 101Częstotliwość obliczeń

1. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji obliczają kapitałowy wymóg wypłacalności co najmniej raz w roku i informują organy nadzoru o wyniku obliczeń.

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji dbają o to, by posiadać dopuszczone fundusze własne na pokrycie ostatnio zgłoszonego kapitałowego wymogu wypłacalności.

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stale monitorują kwotę dopuszczonych funduszy własnych i kapitałowy wymóg wypłacalności.

Jeżeli profil ryzyka zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji znacznie odbiega od założeń stanowiących podstawę ostatnio zgłoszonego kapitału zabezpieczającego wypłacalność, dany zakład niezwłocznie dokonuje ponownego obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności i informuje organy nadzoru o wyniku obliczeń.

2. Jeżeli istnieją wskazówki sugerujące, że profil ryzyka zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji uległ znacznej zmianie od ostatniego zgłoszenia kapitałowego wymogu wypłacalności, organy nadzoru mogą zażądać od danego zakładu ponownego obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności.

PODSEKCJA 2 – KAPITAłOWY WYMÓG WYPłACALNOśCI – STANDARDOWY WZÓR

Artykuł 102 Struktura standardowego wzoru

1. Kapitałowy wymóg wypłacalności stanowi sumę następujących pozycji:

a) podstawowego kapitałowego wymogu wypłacalności określonego w art. 103;

b) wymogu kapitałowego dla ryzyka operacyjnego, określonego w art. 105;

c) dostosowania z tytułu zdolności rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i podatków odroczonych do pokrywania strat, określonego w art. 106.

2. Do celów obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające standardowy wzór zgodnie z zasadami określonymi w art. 103 do 107.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Artykuł 103Konstrukcja podstawowego kapitałowego wymogu wypłacalności

1. Na podstawowy kapitałowy wymóg wypłacalności składają się poszczególne moduły ryzyka zagregowane zgodnie z pkt 1 załącznika IV.

Składa się on co najmniej z następujących modułów ryzyka:

a) ryzyko ubezpieczeniowe w ubezpieczeniach innych niż na życie;

b) ryzyko ubezpieczeniowe w ubezpieczeniach na życie;

c) szczególne ryzyko ubezpieczeniowe w ubezpieczeniach zdrowotnych;

d) ryzyko rynkowe;

e) ryzyko niewykonania zobowiązania przez kontrahenta.

2. Do celów ust. 1 lit. a), b) i c) operacje ubezpieczeniowe lub reasekuracyjne są przypisywane do tego modułu ryzyka ubezpieczeniowego, który najlepiej odpowiada technicznemu charakterowi ryzyk bazowych.

3. Współczynniki korelacji stosowane przy agregacji modułów ryzyka, o których mowa w ust. 1, oraz kalibracja wymogów kapitałowych dla każdego modułu ryzyka prowadzą do uzyskania ogólnego kapitałowego wymogu wypłacalności, który jest zgodny z zasadami określonymi w art. 100.

4. Każdy z modułów ryzyka, o których mowa w ust. 1, jest kalibrowany przy uwzględnieniu miary wartości narażonej na ryzyko przy współczynniku ufności 99,5 % w okresie jednego roku.

W stosownych przypadkach przy konstruowaniu każdego modułu ryzyka uwzględnia się efekty dywersyfikacji.

5. Dla wszystkich zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji stosuje się tę samą konstrukcję i te same specyfikacje modułów ryzyka, zarówno w odniesieniu do podstawowego kapitałowego wymogu wypłacalności, jak i do wszelkich uproszczonych obliczeń określonych w art. 107.

6. W odniesieniu do ryzyk wynikających z katastrof, specyfikacje geograficzne mogą w stosownych przypadkach być wykorzystane do obliczeń modułów ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach na życie, ubezpieczeniach innych niż na życie i modułów szczególnego ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach zdrowotnych.

7. Pod warunkiem zatwierdzenia przez organy nadzoru zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą przy obliczaniu modułów ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach na życie, ubezpieczeniach innych niż na życie i modułów szczególnego ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach zdrowotnych, przy zachowaniu konstrukcji standardowego wzoru, zastąpić część jego parametrów parametrami specyficznymi dla danego zakładu.

Takie parametry są kalibrowane w oparciu o wewnętrzne dane zakładu, którego to dotyczy, lub dane, które są bezpośrednio związane z operacjami przeprowadzanymi przez ten zakład stosujący standardowe metody.

Dokonując zatwierdzenia organy nadzoru sprawdzają kompletność, dokładność i adekwatność stosowanych danych.

Artykuł 104Obliczanie podstawowego kapitałowego wymogu wypłacalności

1. Podstawowy kapitałowy wymóg wypłacalności oblicza się zgodnie z przepisami ust. 2 do 6.

2. Moduł ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach innych niż na życie odzwierciedla ryzyko wynikające z zawierania umów ubezpieczenia innego niż na życie w odniesieniu do pokrytych w danej działalności ryzyk i stosowanych w niej procesów.

Uwzględnia on niepewność wyników zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w odniesieniu do istniejących zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Zgodnie z pkt 2 załącznika IV oblicza się go jako połączenie wymogów kapitałowych dla co najmniej następujących submodułów:

a) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze zmienności w zakresie występowania, częstotliwości i skali ubezpieczanych zdarzeń oraz ze zmienności w zakresie występowania wypłat odszkodowań i ich kwot (ryzyko składki i ryzyko rezerw w ubezpieczeniach innych niż na życie);

b) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze znacznej niepewności założeń dotyczących wyceny i tworzenia rezerw, związanych z ekstremalnymi lub wyjątkowymi zdarzeniami (ryzyko katastroficzne w ubezpieczeniach innych niż na życie).

3. Moduł ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach na życie odzwierciedla ryzyko wynikające z zawierania umów ubezpieczenia na życie w odniesieniu do pokrytych w danej działalności ryzyk i stosowanych w niej procesów.

Zgodnie z pkt 3 załącznika IV oblicza się go jako połączenie wymogów kapitałowych dla co najmniej następujących submodułów:

a) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze zmian w poziomie współczynnika umieralności, tendencji współczynnika umieralności lub jego zmienności, w przypadku gdy wzrost współczynnika umieralności prowadzi do zwiększenia wartości zobowiązań ubezpieczeniowych (ryzyko umieralności);

b) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze zmian w poziomie współczynnika umieralności, tendencji współczynnika umieralności lub jego zmienności, w przypadku gdy spadek współczynnika umieralności prowadzi do zwiększenia wartości zobowiązań ubezpieczeniowych (ryzyko długowieczności);

c) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze zmian w poziomie współczynników niezdolności do pracy, chorobowości i zachorowalności, tendencji tych współczynników lub ich zmienności (ryzyko niezdolności do pracy – zachorowalności);

d) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze zmian w poziomie wydatków ponoszonych na obsługę umów ubezpieczenia lub umów reasekuracji, tendencji tych wydatków lub ich zmienności (ryzyko wydatków w ubezpieczeniach na życie);

e) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze zmian w poziomie współczynników korygujących stosowanych do ubezpieczeń rentowych, tendencji tych współczynników lub ich zmienności, w związku ze zmianami otoczenia prawnego lub stanu zdrowia ubezpieczonej osoby (ryzyko korekty);

f) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze zmian w poziomie współczynników rezygnacji z umów, zamykania polis i wykupów lub ich zmienności (ryzyko związane z rezygnacjami);

g) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze znacznej niepewności założeń dotyczących wyceny i tworzenia rezerw, związanych z ekstremalnymi lub nieregularnymi zdarzeniami (ryzyko katastroficzne w ubezpieczeniach na życie).

4. Jeżeli ubezpieczenia zdrowotne są prowadzone w oparciu o podstawę techniczną podobną do podstawy technicznej ubezpieczeń na życie, o czym mowa w art. 213, moduł szczególnego ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach zdrowotnych odzwierciedla ryzyko wynikające z zawierania umów ubezpieczenia zdrowotnego będące następstwem pokrytych w danej działalności ryzyk i stosowanych w niej procesów.

Zgodnie z pkt 4 załącznika IV oblicza się go jako połączenie wymogów kapitałowych dla co najmniej następujących submodułów:

a) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze zmian w poziomie wydatków ponoszonych na obsługę umów ubezpieczenia lub umów reasekuracji, tendencji tych wydatków lub ich zmienności (ryzyko wydatków w ubezpieczeniach zdrowotnych);

b) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze zmienności w zakresie występowania, częstotliwości i skali ubezpieczanych zdarzeń oraz ze zmienności w zakresie występowania wypłat odszkodowań i ich kwot w momencie tworzenia rezerw (ryzyko składki i ryzyko rezerw w ubezpieczeniach zdrowotnych);

c) ryzyko straty lub niekorzystnej zmiany wartości zobowiązań ubezpieczeniowych, wynikające ze znacznej niepewności założeń dotyczących wyceny i tworzenia rezerw, związanych z wybuchami dużych epidemii oraz wyjątkową akumulacją ryzyka w takich ekstremalnych warunkach (ryzyko epidemii w ubezpieczeniach zdrowotnych).

5. Moduł ryzyka rynkowego odzwierciedla ryzyko wynikające z poziomu lub zmienności rynkowych cen instrumentów finansowych, które mają wpływ na wartość aktywów i zobowiązań zakładu. We właściwy sposób odzwierciedla on strukturalne niedopasowanie aktywów i zobowiązań, w szczególności w odniesieniu do czasu ich trwania.

Zgodnie z pkt 5 załącznika IV oblicza się go jako połączenie wymogów kapitałowych dla co najmniej następujących submodułów:

a) wrażliwość wartości aktywów, zobowiązań i instrumentów finansowych na zmiany w strukturze czasowej stóp procentowych lub wahania zmienności stóp procentowych (ryzyko stopy procentowej);

b) wrażliwość wartości aktywów, zobowiązań i instrumentów finansowych na zmiany w poziomie lub wahania zmienności rynkowych cen akcji (ryzyko związane z inwestowaniem w akcje);

c) wrażliwość wartości aktywów, zobowiązań i instrumentów finansowych na zmiany w poziomie lub wahania zmienności rynkowych cen nieruchomości (ryzyko związane z inwestowaniem w nieruchomości);

d) wrażliwość wartości aktywów, zobowiązań i instrumentów finansowych na zmiany w poziomie spreadów kredytowych w odniesieniu do struktury czasowej stóp procentowych papierów wartościowych pozbawionych ryzyka lub wahania ich zmienności (ryzyko spreadu kredytowego);

e) wrażliwość wartości aktywów, zobowiązań i instrumentów finansowych na zmiany w poziomie lub wahania zmienności kursów wymiany walut (ryzyko kursu walutowego);

f) dodatkowe ryzyka, na które narażony jest zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, wynikające z braku dywersyfikacji portfela aktywów lub z dużej ekspozycji na ryzyko niewykonania zobowiązania przez pojedynczego emitenta papierów wartościowych lub grupę powiązanych emitentów (koncentracje ryzyka rynkowego).

6. Moduł ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta odzwierciedla straty możliwe w ciągu najbliższych dwunastu miesięcy w związku z nieoczekiwanym niewykonaniem zobowiązań przez kontrahentów i dłużników zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, lub pogorszenia się ich zdolności kredytowej. Moduł ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta obejmuje umowy służące ograniczeniu ryzyka, takie jak uzgodnienia reasekuracyjne, sekurytyzację i instrumenty pochodne, należności od pośredników ubezpieczeniowych, a także wszelkie inne ekspozycje kredytowe nieobjęte submodułem ryzyka spreadu kredytowego.

W odniesieniu do każdego kontrahenta moduł ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta uwzględnia całkowitą ekspozycję zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji na ryzyko w stosunku do tego kontrahenta, niezależnie od formy prawnej jego zobowiązań umownych względem danego zakładu.

Artykuł 105 Wymóg kapitałowy dla ryzyka operacyjnego

1. Wymóg kapitałowy dla ryzyka operacyjnego odzwierciedla ryzyko operacyjne w zakresie, w jakim nie zostało ono uwzględnione w modułach ryzyka, o których mowa w art. 103. Wymóg ten jest kalibrowany zgodnie z art. 100 ust. 3.

2. W odniesieniu do umów ubezpieczenia na życie, w których ryzyko inwestycyjne ponoszą ubezpieczający, przy obliczaniu wymogu kapitałowego dla ryzyka operacyjnego uwzględnia się kwotę rocznych kosztów poniesionych w odniesieniu do tych zobowiązań ubezpieczeniowych.

3. W odniesieniu do operacji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych innych niż operacje, o których mowa w ust. 2, przy obliczaniu wymogu kapitałowego dla ryzyka operacyjnego uwzględnia się wielkość tych operacji pod względem zarobionych składek i rezerw techniczno-ubezpieczeniowych posiadanych w odniesieniu do tych zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. W tym przypadku wymóg kapitałowy dla ryzyka operacyjnego nie przekracza 30 % podstawowego kapitałowego wymogu wypłacalności związanego z tymi operacjami ubezpieczeniowymi i reasekuracyjnymi.

Artykuł 106Dostosowanie z tytułu zdolności rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i podatków odroczonych do pokrywania strat

Dostosowanie, o którym mowa w art. 102 ust. 1 lit. c), z tytułu zdolności rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i podatków odroczonych do pokrywania strat odzwierciedla możliwe wyrównanie nieoczekiwanych strat przez równoczesne zmniejszenie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i podatków odroczonych.

Dostosowanie to uwzględnia ograniczający ryzyko efekt przyszłych uznaniowych świadczeń z umów ubezpieczenia na życie w zakresie, w jakim zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą ustalić, że zmniejszenie takich świadczeń może zostać wykorzystane do pokrycia wszelkich nieoczekiwanych strat w momencie ich wystąpienia. Ograniczający ryzyko efekt przyszłych uznaniowych świadczeń nie może przekraczać sumy rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i podatków odroczonych związanych z tymi przyszłymi świadczeniami uznaniowymi.

Do celów akapitu drugiego, wartość przyszłych świadczeń uznaniowych w niekorzystnych warunkach porównuje się z wartością takich świadczeń przy założeniach stosowanych do obliczenia najlepszego oszacowania.

Artykuł 107 Uproszczenia standardowego wzoru

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą stosować uproszczone obliczenia dla danego submodułu lub modułu ryzyka w przypadku, gdy uzasadniają to charakter, skala i złożoność ryzyk i gdy wymaganie od wszystkich zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji stosowania standardowych obliczeń byłoby niewspółmierne.

Uproszczone obliczenia są kalibrowane zgodnie z art. 100 ust. 3.

Artykuł 108Środki wykonawcze

1. W celu zapewnienia jednolitego traktowania wszystkich zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji obliczających kapitałowy wymóg wypłacalności w oparciu o standardowy wzór lub w celu uwzględnienia zmian zachodzących na rynku, Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające:

a) wszelkie submoduły konieczne do lepszego pokrycia ryzyk wchodzących w zakres poszczególnych modułów ryzyka, o których mowa w art. 103, oraz wszelkie późniejsze aktualizacje;

b) metody, założenia i standardowe parametry stosowane przy obliczaniu każdego z modułów ryzyka i submodułów podstawowego kapitałowego wymogu wypłacalności określonych w art. 103 i 104;

c) parametry korelacji;

d) w przypadku gdy zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosują techniki ograniczania ryzyka, metody i założenia stosowane przy ocenie zmian profilu ryzyka danego zakładu i przy dostosowywaniu obliczeń kapitałowego wymogu wypłacalności;

e) kryteria jakościowe, które muszą spełniać techniki ograniczania ryzyka, o których mowa w lit. d), celem zapewnienia skutecznego przeniesienie ryzyka na osobę trzecią;

f) metody i parametry stosowane przy ocenie wymogu kapitałowego dla ryzyka operacyjnego określonego w art. 105;

g) metodę stosowaną przy obliczaniu dostosowania z tytułu zdolności rezerw techniczno-ubezpieczeniowych do pokrywania strat, określonego w art. 106;

h) część standardowych parametrów w modułach ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach na życie, ubezpieczeniach innych niż na życie i modułach szczególnego ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach zdrowotnych, które mogą zostać zastąpione przez parametry specyficzne dla danego zakładu, jak określono w art. 103 ust. 7;

i) standardowe metody stosowane przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji przy obliczaniu parametrów specyficznych dla danego zakładu, o których mowa w lit. h), oraz wszelkie kryteria w odniesieniu do kompletności, dokładności i adekwatności stosowanych danych, które muszą zostać spełnione przed uzyskaniem zatwierdzenia przez organ nadzoru;

j) uproszczone obliczenia ustanowione dla poszczególnych submodułów i modułów ryzyka oraz kryteria, które muszą spełniać zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, aby móc korzystać z każdego z tych uproszczeń, jak określono w art. 107.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

2. Komisja może przyjąć środki wykonawcze określające limity ilościowe i kryteria dopuszczalności aktywów w celu uwzględnienia ryzyk, które nie są odpowiednio objęte danym submodułem. Tego rodzaju środki wykonawcze stosuje się do aktywów stanowiących pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, z wyłączeniem aktywów posiadanych w związku z umowami ubezpieczenia na życie, w których ryzyko inwestycyjne ponoszą ubezpieczający.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

PODSEKCJA 3 – KAPITAłOWY WYMÓG WYPłACALNOśCI – CAłOśCIOWE I CZęśCIOWE MODELE WEWNęTRZNE

Artykuł 109 Przepisy ogólne dotyczące zatwierdzania całościowych i częściowych modeli wewnętrznych

1. Państwa członkowskie zapewniają zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji możliwość obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności przy zastosowaniu całościowego lub częściowego modelu wewnętrznego zatwierdzonego przez organy nadzoru.

2. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą stosować częściowe modele wewnętrzne do celów jednego lub kilku z następujących obliczeń:

a) jednego lub kilku modułów ryzyka lub submodułów podstawowego kapitałowego wymogu wypłacalności, określonych w art. 103 i 104;

b) wymogu kapitałowego dla ryzyka operacyjnego, określonego w art. 105;

c) dostosowania, o którym mowa w art. 106.

Ponadto metodę modelu częściowego można stosować do całej działalności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji lub jedynie do jednego lub kilku głównych obszarów działalności.

3. Wraz z każdym wnioskiem o zatwierdzenie zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji składają co najmniej dokumentację stwierdzającą zgodność wewnętrznego modelu z wymogami określonymi w art. 117 do 122.

W przypadku gdy wniosek o zatwierdzenie dotyczy częściowego modelu wewnętrznego, wymogi określone w art. 117 do 122 są dostosowywane tak, aby uwzględniały ograniczony zakres zastosowania modelu.

4. Organ nadzoru podejmuje decyzję w sprawie wniosku w terminie sześciu miesięcy od otrzymania kompletnego wniosku.

5. Organy nadzoru zatwierdzają wniosek jedynie wówczas, gdy są przekonane, że systemy monitorowania ryzyka i zarządzania ryzykiem stosowane przez dany zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji są odpowiednie, a w szczególności, że model wewnętrzny jest zgodny z wymogami, o których mowa w ust. 3.

6. Każda decyzja organów nadzoru o odrzuceniu wniosku w sprawie stosowania modelu wewnętrznego musi być uzasadniona.

7. W okresie dwóch lat od zatwierdzenia modelu wewnętrznego przez organy nadzoru, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji przedstawiają organom nadzoru oszacowania kapitałowego wymogu wypłacalności dokonane zgodnie ze standardowym wzorem określonym w podsekcji 2.

Artykuł 110 Przepisy szczegółowe dotyczące zatwierdzania częściowych modeli wewnętrznych

1. Organ nadzoru zatwierdza częściowy model wewnętrzny jedynie wówczas, gdy model ten jest zgodny z wymogami określonymi w art. 109 i spełnia następujące dodatkowe warunki:

a) powód ograniczenia zakresu stosowania modelu jest odpowiednio uzasadniony przez zakład;

b) kapitałowy wymóg wypłacalności wyliczony przy zastosowaniu modelu lepiej odzwierciedla profil ryzyka zakładu i jest w szczególności zgodny z zasadami określonymi w podsekcji 1;

c) jego konstrukcja jest zgodna z zasadami określonymi w podsekcji 1, dzięki czemu częściowy model wewnętrzny może zostać w pełni włączony do standardowego wzoru kapitałowego wymogu wypłacalności.

2. Dokonując oceny wniosku o zatwierdzenie stosowania częściowego modelu wewnętrznego obejmującego jedynie niektóre submoduły określonego modułu ryzyka lub niektóre obszary działalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji w odniesieniu do określonego modułu ryzyka, lub tylko niektóre submoduły i tylko niektóre obszary działalności, organy nadzoru mogą wymagać od zainteresowanych zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji przedłożenia realistycznego planu przejściowego w celu rozszerzenia zakresu modelu.

Plan przejściowy określa planowany sposób rozszerzenia przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji zakresu modelu na inne submoduły lub obszary działalności tak by zapewnić, że model obejmuje przeważającą część ich operacji ubezpieczeniowych w odniesieniu do tego określonego modułu ryzyka.

Artykuł 111Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające:

(1) procedurę, którą należy stosować przy zatwierdzaniu modelu wewnętrznego;

(2) dostosowania, których należy dokonać w standardach określonych w art. 117 do 122 w celu uwzględnienia ograniczonego zakresu stosowania częściowego modelu wewnętrznego.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Artykuł 112Sposób postępowania w przypadku zmiany całościowych i częściowych modeli wewnętrznych

Podczas pierwszego procesu zatwierdzania modelu wewnętrznego zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji ustalają z organami nadzoru sposób postępowania w przypadku zamiaru zmiany modelu. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą zmienić stosowany model wewnętrzny zgodnie z tym sposobem postępowania.

Sposób postępowania w przypadku zamiaru zmiany modelu zawiera specyfikację małych i dużych zmian modelu wewnętrznego.

Duże zmiany modelu wewnętrznego oraz zmiany sposobu postępowania zawsze podlegają uprzedniemu zatwierdzeniu przez organy nadzoru zgodnie z art. 109.

Małe zmiany modelu wewnętrznego nie podlegają uprzedniemu zatwierdzeniu przez organy nadzoru pod warunkiem, że zostały opracowane zgodnie z zatwierdzonym sposobem postępowania.

Artykuł 113Obowiązki organów administrujących i zarządzających

Organy administrujące lub zarządzające zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji zatwierdzają składany do organów nadzoru wniosek o zatwierdzenie modelu wewnętrznego, o którym mowa w art. 109, oraz wniosek o zatwierdzenie każdej dużej zmiany tego modelu.

Organy administrujące lub zarządzające są odpowiedzialne za wprowadzenie systemów zapewniających ciągłe i właściwe funkcjonowanie modelu wewnętrznego.

Article 114 Powrót do standardowego wzoru

Po uzyskaniu zatwierdzenia zgodnie z art. 109 zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji nie powracają do obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności zgodnie ze standardowym wzorem określonym w podsekcji 2, z wyjątkiem należycie uzasadnionych okoliczności i pod warunkiem zatwierdzenia przez organy nadzoru.

Artykuł 115Niezgodność z modelem wewnętrznym

1. Jeżeli po zatwierdzeniu modelu wewnętrznego przez organy nadzoru zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji przestają spełniać wymagania określone w art. 117 do 122, przedstawiają organom nadzoru plan przywrócenia zgodności w rozsądnym terminie lub dowód, że skutki niezgodności są nieistotne.

2. W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji nie zrealizują planu, o którym mowa w ust. 1, organy nadzoru mogą wymagać od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji powrotu do obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności zgodnie ze standardowym wzorem określonym w podsekcji 2.

Artykuł 116Znaczne rozbieżności w stosunku do założeń leżących u podstaw kapitałowego wymogu wypłacalności

W przypadku, gdy obliczanie kapitałowego wymogu wypłacalności zgodnie ze standardowym wzorem określonym w podsekcji 2 nie jest właściwe, ponieważ profil ryzyka zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, których to dotyczy, znacznie odbiega od założeń leżących u podstaw kapitałowego wymogu wypłacalności, organy nadzoru mogą – w drodze uzasadnionej decyzji – wymagać od tych zakładów stosowania wewnętrznego modelu przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności lub odpowiednich modułów ryzyka tego wymogu.

Artykuł 117Test praktyczny

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wykazują, że model wewnętrzny jest powszechnie stosowany i odgrywa ważną rolę w:

(1) ich systemie zarządzania, o którym mowa w art. 41 do 49, a w szczególności w:

(a) ich systemie zarządzania ryzykiem, określonym w art. 43 i ich procesach decyzyjnych;

(b) ich procesach oceny i alokacji kapitału gospodarczego oraz kapitału zabezpieczającego wypłacalność, w tym oceny określonej w art. 44.

Ponadto zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wykazują, że częstotliwość obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności przy zastosowaniu modelu wewnętrznego jest zgodna z częstotliwością, z którą wykorzystują swój model wewnętrzny do innych celów objętych ustępem pierwszym.

Organ administrujący lub zarządzający jest odpowiedzialny za zagwarantowanie ciągłej stosowności konstrukcji i sposobu funkcjonowania modelu wewnętrznego oraz za to, aby model wewnętrzny przez cały czas właściwie odzwierciedlał profil ryzyka zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, których to dotyczy.

Artykuł 118Standardy jakości statystycznej

1. Model wewnętrzny, a w szczególności obliczanie prognozy rozkładu prawdopodobieństwa leżącej u jego podstaw, spełnia kryteria określone w ust. 2 do 9.

2. Metody stosowane do obliczania prognozy rozkładu prawdopodobieństwa opierają się na odpowiednich metodach aktuarialnych i technikach statystycznych i są zgodne z metodami stosowanymi do obliczania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych.

Metody stosowane do obliczania prognozy rozkładu prawdopodobieństwa opierają się na aktualnych i wiarygodnych informacjach i realistycznych założeniach.

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji są w stanie uzasadnić wobec organów nadzoru założenia leżące u podstaw ich modelu wewnętrznego.

3. Dane stosowane w modelu wewnętrznym muszą być dokładne, kompletne i adekwatne.

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji aktualizują zbiory danych stosowane przy obliczaniu prognozy rozkładu prawdopodobieństwa co najmniej raz w roku.

4. Nie wyznacza się żadnej określonej metody obliczania prognozy rozkładu prawdopodobieństwa.

Niezależnie od wybranej metody obliczeń zdolność modelu wewnętrznego do określania wagi ryzyka jest wystarczająca aby zapewnić, że jest on powszechnie stosowany i odgrywa ważną rolę w systemie zarządzania zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, w szczególności w ich systemie zarządzania ryzykiem, procesach decyzyjnych i przy alokacji kapitału zgodnie z art. 117.

Model wewnętrzny obejmuje wszystkie istotne ryzyka, na które narażone są zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji. Całościowe modele wewnętrzne obejmują co najmniej ryzyka określone w art. 100 ust. 4.

5. W odniesieniu do efektów dywersyfikacji zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą w swoich modelach wewnętrznych uwzględniać współzależności w ramach poszczególnych kategorii ryzyka i pomiędzy kategoriami ryzyka pod warunkiem, że organy nadzoru są przekonane o stosowności systemu stosowanego do pomiaru tych efektów dywersyfikacji.

6. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą w swoich modelach wewnętrznych w pełni uwzględniać wpływ technik ograniczania ryzyka pod warunkiem, że model wewnętrzny odpowiednio odzwierciedla ryzyko kredytowe i inne ryzyka wynikające z ich stosowania.

7. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji dokonują dokładnego oszacowania w swoim modelu wewnętrznym szczególne ryzyka związane z gwarancjami finansowymi i wszelkimi opcjami umownymi, jeżeli są one istotne. Dokonują one również dokładnego oszacowania ryzyk związanych z opcjami przysługującymi ubezpieczającym oraz opcjami umownymi zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. W tym celu uwzględniają one możliwy wpływ przyszłych zmian warunków finansowych i niefinansowych na skorzystanie z tych opcji.

8. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą uwzględnić w swoim modelu wewnętrznym przyszłe działania w zakresie zarządzania, które zgodnie z rozsądnymi oczekiwaniami przeprowadziłyby w określonych okolicznościach.

W przypadku określonym w akapicie pierwszym zakład, którego to dotyczy, bierze pod uwagę czas konieczny do realizacji takich działań.

9. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji uwzględniają w swoim modelu wewnętrznym wszystkie płatności na rzecz ubezpieczających i beneficjentów, których zamierzają dokonać, bez względu na to czy płatności te są zagwarantowane w umowie czy nie.

Artykuł 119Standardy kalibracji

1. Do celów metody modelu wewnętrznego zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą stosować inny okres czasu lub miarę ryzyka niż określone w art. 100 ust. 3 pod warunkiem, że wyniki uzyskane z modelu wewnętrznego mogą posłużyć tym zakładom do obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności w sposób zapewniający ubezpieczającym i beneficjentom poziom ochrony równoważny z poziomem określonym w art. 100.

2. Jeżeli to możliwe, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji obliczają kapitałowy wymóg wypłacalności bezpośrednio z prognozy rozkładu prawdopodobieństwa wygenerowanej przez model wewnętrzny tych zakładów, przy zastosowaniu miary wartości narażonej na ryzyko określonej w art. 100 ust. 3.

3. W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji nie mogą obliczyć kapitałowego wymogu wypłacalności bezpośrednio z prognozy rozkładu prawdopodobieństwa wygenerowanej przez model wewnętrzny, organy nadzoru mogą zezwolić na zastosowanie przybliżeń przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności pod warunkiem, że zakłady te są w stanie wykazać organom nadzoru, iż poziom ochrony ubezpieczających jest równoważny z poziomem określonym w art. 100.

4. Organy nadzoru mogą wymagać od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji sprawdzenia ich modelu wewnętrznego na odpowiednich wzorcowych portfelach umów i przy zastosowaniu założeń opartych raczej na danych zewnętrznych niż wewnętrznych, celem zweryfikowania weryfikacji kalibracji modelu wewnętrznego oraz skontrolowania, czy jego specyfikacja jest zgodna z ogólnie przyjętą praktyką rynkową.

Artykuł 120Przypisanie zysków i strat

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji co najmniej raz w roku dokonują przeglądu powodów i źródeł zysków i strat każdego głównego obszaru działalności zakładu.

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wykazują, w jaki sposób wybrana w modelu wewnętrznym kategoryzacja ryzyka wyjaśnia powody i źródła zysków i strat. Kategoryzacja ryzyka oraz przypisanie zysków i strat odzwierciedlają profil ryzyka zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

Artykuł 121Standardy walidacji

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji posiadają regularny cykl walidacji modelu, obejmujący monitorowanie skuteczności modelu wewnętrznego, dokonywanie przeglądu ciągłej stosowności jego specyfikacji oraz porównywanie jego wyników z danymi wynikającymi ze zgromadzonych doświadczeń.

Proces walidacji modelu obejmuje skuteczny proces statystyczny walidacji modelu wewnętrznego, który umożliwia zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji wykazanie organom nadzoru, że wymogi kapitałowe wynikające z zastosowania modelu są odpowiednie.

Stosowane metody statystyczne służą sprawdzeniu nie tylko adekwatności prognozy rozkładu prawdopodobieństwa w porównaniu z poniesionymi stratami, lecz również wszystkich nowych danych i informacji z nią związanych.

Proces walidacji modelu obejmuje analizę stabilności modelu wewnętrznego, w szczególności badanie wrażliwości wyników uzyskanych z modelu wewnętrznego na zmiany w podstawowych założeniach leżących u jego podstaw. Obejmuje on również ocenę dokładności, kompletności i adekwatności danych stosowanych w modelu wewnętrznym.

Artykuł 122Standardy dokumentacji

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji dokumentują konstrukcję i szczegóły operacyjne swojego modelu wewnętrznego.

Dokumentacja pozwala na stwierdzenie zgodności z art. 117 do 121.

Dokumentacja zawiera szczegółowy opis teorii, założeń oraz podstaw matematycznych i empirycznych, leżących u podstaw modelu wewnętrznego.

W dokumentacji określone są wszelkie warunki, w których model wewnętrzny nie jest skuteczny.

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji dokumentują wszystkie duże zmiany modelu wewnętrznego zgodnie z art. 112.

Artykuł 123Dane i modele zewnętrzne

Stosowanie modelu lub danych uzyskanych od strony trzeciej nie stanowi uzasadnienia dla wyłączenia z obowiązku spełnienia jakiegokolwiek z wymagań dotyczących modelu wewnętrznego określonych w art. 117 do 122.

Artykuł 124Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki wykonawcze w odniesieniu do art. 117 do 123 w celu zapewnienia zharmonizowanego podejścia do stosowania modeli wewnętrznych w całej Wspólnocie oraz poprawy oceny profilu ryzyka i zarządzania działalnością zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Sekcja 5 – Minimalny wymóg kapitałowy

ARTYKUł 125 PRZEPISY OGÓLNE

Państwa członkowskie dbają o to, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji posiadały dopuszczone fundusze własne na pokrycie minimalnego wymogu kapitałowego.

Artykuł 126 Obliczanie minimalnego wymogu kapitałowego

1. Minimalny wymóg kapitałowy oblicza się zgodnie z następującymi zasadami:

a) minimalny wymóg kapitałowy oblicza się w sposób jasny, prosty i zapewniający możliwość dokonania kontroli obliczeń;

b) minimalny wymóg kapitałowy odpowiada kwocie dopuszczonych podstawowych funduszy własnych, poniżej której i przy założeniu kontynuacji prowadzenia działalności przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji ubezpieczający i beneficjenci są narażeni na niedopuszczalny poziom ryzyka;

c) poziom minimalnego wymogu kapitałowego jest kalibrowany według wartości narażonej na ryzyko podstawowych funduszy własnych zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji przy współczynniku ufności wynoszącym 80 % do 90 % w okresie jednego roku.

d) nieprzekraczalny dolny próg minimalnego wymogu kapitałowego wynosi 1 000 000 EUR dla zakładów ubezpieczeń innych niż na życie i zakładów reasekuracji oraz 2 000 000 EUR dla zakładów ubezpieczeń na życie.

2. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji obliczają minimalny wymóg kapitałowy co najmniej raz na kwartał i informują organy nadzoru o wyniku obliczeń.

Artykuł 127Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające szczegóły obliczania minimalnego wymogu kapitałowego, o którym mowa w art. 125 i 126.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Artykuł 128Ustalenia przejściowe dotyczące niezgodności z minimalnym wymogiem kapitałowym

W drodze odstępstwa od art. 136, jeżeli zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji posiadają wymagany margines wypłacalności, o którym mowa odpowiednio w art. 28 dyrektywy 2002/83/WE, art. 16a dyrektywy 73/239/WE lub art. 37, 38 lub 39 dyrektywy 2005/68/WE w dniu określonym w art. 318, ale nie posiadają wystarczających dopuszczonych podstawowych funduszy własnych na pokrycie minimalnego wymogu kapitałowego, zakłady te muszą spełnić wymóg określony w art. 125 w terminie jednego roku od dnia określonego w art. 318.

Jeżeli zakład, którego to dotyczy, nie spełni wymogu określonego w art. 125 w terminie określonym w akapicie pierwszym, zezwolenie udzielone zakładowi zostaje cofnięte, z zastrzeżeniem obowiązujących procedur przewidzianych w prawie krajowym.

Sekcja 6 – Lokaty

Artykuł 129 Zasada „ostrożnego inwestora”

1. Państwa członkowskie dbają o to, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji inwestowały wszystkie posiadane aktywa zgodnie z zasadą „ostrożnego inwestora” określoną w ust. 2, 3 i 4.

2. W odniesieniu do całego portfela aktywów, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji inwestują jedynie w takie aktywa i instrumenty, których ryzyka dany zakład może właściwie monitorować, którymi może właściwie zarządzać i które może właściwie kontrolować.

Wszystkie aktywa, w szczególności aktywa pokrywające minimalny wymóg kapitałowy i kapitałowy wymóg wypłacalności, są inwestowane w sposób zapewniający bezpieczeństwo, jakość, płynność i rentowność całości portfela.

Aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych są również inwestowane w sposób odpowiadający charakterowi i czasowi trwania zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. Aktywa te są inwestowane w najlepszym interesie ubezpieczających i beneficjentów;

W przypadku konfliktu interesów zakłady ubezpieczeń, lub podmiot zarządzający ich portfelem aktywów, zapewniają dokonanie lokaty w najlepszym interesie ubezpieczających i beneficjentów.

3. Bez uszczerbku dla ust. 2, w odniesieniu do aktywów posiadanych w związku z umowami ubezpieczenia na życie, w których ryzyko inwestycyjne ponoszą ubezpieczający, stosuje się akapit drugi, trzeci i czwarty niniejszego ustępu.

W przypadku gdy świadczenia przewidziane w umowie są bezpośrednio powiązane z wartością jednostek uczestnictwa w przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), określonych w dyrektywie 85/611/EWG, lub z wartością aktywów zawartych w funduszu wewnętrznym zakładów ubezpieczeń, zwykle podzielonym na jednostki uczestnictwa, rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe odnoszące się do tych świadczeń muszą znajdować jak najwierniejsze odzwierciedlenie w tych jednostkach lub, w przypadku gdy nie zostały utworzone takie jednostki, w tych aktywach.

W przypadku gdy świadczenia przewidziane w umowie są bezpośrednio związane z indeksem akcji lub inną wartością odniesienia niż określone w akapicie drugim, rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe odnoszące się do tych świadczeń muszą znajdować jak najwierniejsze odzwierciedlenie albo w jednostkach uczestnictwa reprezentujących wartość odniesienia, albo, w przypadku gdy nie zostały utworzone takie jednostki, w aktywach o odpowiednim stopniu bezpieczeństwa i zbywalności, stanowiących jak najwierniejsze odzwierciedlenie aktywów, na których dana wartość odniesienia się opiera.

W przypadku gdy świadczenia, o których mowa w akapicie drugim i trzecim, obejmują gwarancje wyniku lokaty lub inne gwarantowane świadczenie, aktywa stanowiące pokrycie odpowiadających im dodatkowych rezerw techniczno-ubezpieczeniowych podlegają przepisom ust. 4.

4. Bez uszczerbku dla ust. 2, w odniesieniu do aktywów innych niż aktywa objęte ust. 3 stosuje się akapity drugi do piątego niniejszego ustępu.

Stosowanie instrumentów pochodnych jest dopuszczalne pod warunkiem, że przyczyniają się one do zmniejszenia ryzyk lub ułatwiają sprawne zarządzanie portfelem.

Lokaty w aktywach, które nie są dopuszczone do obrotu na regulowanym rynku finansowym, są utrzymywane na ostrożnym poziomie.

Aktywa są odpowiednio zdywersyfikowane w taki sposób, aby uniknąć nadmiernego uzależnienia od jednego określonego składnika aktywów, emitenta lub określonej grupy przedsiębiorstw lub określonego obszaru geograficznego oraz nadmiernej akumulacji ryzyka w całym portfelu.

Lokaty w aktywa tego samego emitenta lub emitentów należących do tej samej grupy nie mogą narażać zakładów ubezpieczeń na nadmierną koncentrację ryzyka.

Artykuł 130 Swoboda inwestowania

1. Państwa członkowskie nie wymagają od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji inwestowania w określone kategorie aktywów.

2. Państwa członkowskie nie ustanawiają wymogu uprzedniego zatwierdzania w jakiejkolwiek formie decyzji inwestycyjnych zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji lub podmiotów zarządzających ich lokatami ani wymogu systematycznego powiadamiania o tych decyzjach.

Artykuł 131Umiejscowienie aktywów i zakaz zastawiania aktywów

93. W odniesieniu do ryzyk ubezpieczeniowych umiejscowionych na terytorium Wspólnoty państwa członkowskie dbają o to, aby aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych związanych z tymi ryzykami były umiejscowione na terytorium Wspólnoty. Państwa członkowskie nie wymagają od zakładów ubezpieczeń umiejscowienia tych aktywów w określonym państwie członkowskim.

Jednak w odniesieniu do kwot, które mogą być odzyskane z umów reasekuracji od zakładów posiadających zezwolenie zgodnie z niniejszą dyrektywą lub posiadających główną siedzibę w kraju trzecim, którego system wypłacalności został uznany za równoważny zgodnie z art. 169, państwa członkowskie nie wymagają umiejscowienia na terytorium Wspólnoty aktywów odpowiadających tym kwotom.

2002/83/WE Artykuł 1 ust. 1 (dostosowany)

√Wymogu dotyczącego umiejscowienia „umiejscowienie aktywów” oznacza istnienie aktywów, w postaci ruchomości bądź nieruchomości, w danym państwie członkowskim, √ o którym mowa w ust. 1, czego nie należy jednak rozumieć jako wymogu zdeponowania ruchomości lub poddania nieruchomości ograniczeniom√ środkom ograniczającym , takim jak hipoteki.; aAktywa stanowiące wierzytelności uważa się za umiejscowione w państwie członkowskim, w którym mają zostać zaspokojone.

2005/68/WE Artykuł 32 ust. 2 (dostosowany)

94. Państwa członkowskie nie zachowują ani nie wprowadzają √ w odniesieniu do tworzenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych systemu tworzenia rezerwy brutto, który wymaga zastawiania aktywów stanowiących pokrycie rezerwy składek oraz rezerwy na niewypłacone odszkodowania i świadczenia, jeżeli reasekurator √ zakład reasekurujący jest zakładem √ ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, którzy otrzymał √ posiada zezwolenie zgodnie z niniejszą dyrektywą lub zakładem ubezpieczeń, który otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywami: 73/239/EWG lub 2002/83/WE.

ò nowy

Artykuł 132Środki wykonawcze

W celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy, Komisja może przyjąć środki wykonawcze określające:

a) określanie, pomiar i kontrolę ryzyk wynikających z lokat w odniesieniu do art. 129 ust. 2 akapit pierwszy;

b) określanie, pomiar i kontrolę ryzyk wynikających z inwestowania w instrumenty pochodne i aktywa, o których mowa w art. 129 ust. 4 akapit drugi;

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

⎢ 2002/83/WE

ROZDZIAŁ 2

ZASADY ODNOSZĄCE SIĘ DO REZERW TECHNICZNO-UBEZPIECZENIOWYCH I ICH PRZEDSTAWIANIA

92/49/EWG Artykuł 17

Artykuł 15

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu ubezpieczeń utworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych w odniesieniu do całej jego działalności.

Wysokość tych rezerw techniczno-ubezpieczeniowych ustala się zgodnie z zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/674/EWG.

2005/68/WE Artykuł 57.3

2. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga, aby każdy zakład ubezpieczeń pokrył rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe oraz rezerwę na wyrównanie szkodowości (ryzyka), określone w art. 15a niniejszej dyrektywy, przez aktywa dopasowane zgodnie z art. 6 dyrektywy 88/357/EWG. W odniesieniu do ryzyk umiejscowionych na terytorium Wspólnoty, aktywa te muszą znajdować się na terytorium Wspólnoty. Państwa Członkowskie nie wymagają, aby zakłady ubezpieczeń umiejscawiały swoje aktywa w określonym Państwie Członkowskim. Rodzime Państwo Członkowskie może jednak dopuścić złagodzenie zasad dotyczących umiejscowienia aktywów.

3. Państwa Członkowskie nie zachowują ani nie wprowadzają w odniesieniu do tworzenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych systemu tworzenia rezerwy brutto, który wymaga zastawiania przez reasekuratora aktywów stanowiących pokrycie rezerwy składek lub rezerwy na niewypłacone odszkodowania i świadczenia, jeżeli reasekurator jest zakładem reasekuracji, którzy otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywą 2005/68/WE lub zakładem ubezpieczeń, który otrzymał zezwolenie zgodnie z niniejszą dyrektywą lub dyrektywą 2002/83/WE.

Jeżeli rodzime Państwo Członkowskie dopuszcza, aby rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe były pokryte przez należności od reasekuratorów, którzy nie otrzymali zezwolenia zgodnie z dyrektywą 2005/68/WE lub zakładów ubezpieczeń, które nie otrzymały zezwolenia zgodnie z niniejszą dyrektywą ani dyrektywą 2002/83/WE, ustala ono warunki przyjęcia takich roszczeń.

2002/83/WE

ROZDZIAŁ 2

ZASADY ODNOSZĄCE SIĘ DO REZERW TECHNICZNO-UBEZPIECZENIOWYCH I ICH PRZEDSTAWIANIA

ARTYKUł 20

Tworzenie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

1. 1. Państwo Członkowskie pochodzenia wymaga od każdego zakładu ubezpieczeń utworzenia wystarczających rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, w tym rezerw matematycznych, w odniesieniu do całej jego działalności.

2002/83/WE

Wysokość takich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych ustalana jest zgodnie z następującymi zasadami:

A.

i) kwotę rezerw techniczno-ubezpieczeniowych ubezpieczeń na życie oblicza się za pomocą odpowiednio ostrożnej perspektywicznej wyceny aktuarialnej, biorąc pod uwagę wszystkie przyszłe zobowiązania, określone w warunkach ubezpieczenia dla każdej istniejącej umowy, w tym:

- wszystkie gwarantowane świadczenia, włączając gwarantowaną wartość wykupu,

- premie, do których ubezpieczający są uprawnieni grupowo lub indywidualnie, niezależnie od sposobu ich określenia — nabytych, zadeklarowanych lub przydzielonych,

- wszystkie opcje, z których ubezpieczający może skorzystać zgodnie z warunkami umowy,

- wydatki, w tym prowizje;

z uwzględnieniem przyszłego zbioru składek;

ii) stosowanie metody retrospektywnej jest dozwolone, jeżeli można wykazać, że uzyskane w ten sposób rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe nie są niższe niż te, które byłyby wymagane zgodnie z odpowiednio ostrożną perspektywiczną wyceną aktuarialną, lub jeżeli do danego rodzaju umowy nie może być zastosowana metoda perspektywiczna;

iii) wycena ostrożna nie jest „najkorzystniejszym szacunkiem”, lecz obejmuje odpowiedni margines dla uwzględnienia niekorzystnego odchylenia istotnych czynników;

iv) metoda wyceny rezerw techniczno-ubezpieczeniowych musi być nie tylko ostrożna sama w sobie, lecz musi być taka również ze względu na metodę wyceny aktywów pokrywających te rezerwy;

v) rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe oblicza się oddzielnie dla każdej umowy. Dopuszcza się stosowanie odpowiednich przybliżeń lub uogólnień, gdy istnieje prawdopodobieństwo, że dadzą one wynik bardzo zbliżony do wyniku obliczeń indywidualnych. Zasada oddzielnego obliczania w żaden sposób nie wyklucza tworzenia dodatkowych rezerw dla ryzyk ogólnych, które nie są zindywidualizowane;

vi) w przypadku gwarantowanej wartości wykupu dla danej umowy wysokość rezerw matematycznych odnoszących się do tej umowy jest zawsze co najmniej równie wysoka jak wartość gwarantowana w tym czasie.

B. Stosowane stopy procentowe dobiera się z zachowaniem ostrożności. Ustala się je zgodnie z regułami przyjętymi przez właściwy organ Państwa Członkowskiego pochodzenia, stosując następujące zasady:

a) dla wszystkich umów właściwy organ Państwa Członkowskiego pochodzenia zakładu ubezpieczeń ustala jedną lub więcej maksymalnych stóp procentowych, z zachowaniem, w szczególności następujących zasad:

i) jeżeli umowy zawierają gwarancję wysokości stopy procentowej, właściwy organ Państwa Członkowskiego pochodzenia ustala jednolitą maksymalną stopę procentową. Może ona być zróżnicowana w zależności od waluty, w której wyrażona jest umowa, pod warunkiem że nie stanowi więcej niż 60 % wysokości oprocentowania obligacji emitowanych przez państwo, w którego walucie wyrażona jest umowa

Jeżeli Państwo Członkowskie postanawia, zgodnie ze zdaniem drugim akapitu poprzedniego , ustalić maksymalną stopę procentową dla umów wyrażonych w walucie innego Państwa Członkowskiego, konsultuje się uprzednio z właściwym organem Państwa Członkowskiego, w którego walucie umowa została wyrażona;

ii) jednakże jeżeli aktywa zakładu ubezpieczeń nie są wycenione według ceny ich nabycia, Państwo Członkowskie może wprowadzić możliwość obliczenia jednej lub kilku maksymalnych stóp procentowych, biorąc pod uwagę zysk na, aktualnie posiadanych odpowiadających im aktywach, pomniejszony o margines ostrożnościowy oraz, w szczególności w odniesieniu do umów ze składkami okresowymi, biorąc ponadto pod uwagę spodziewany przychód z przyszłych aktywów. Margines ostrożnościowy oraz maksymalna stopa lub stopy procentowe stosowane do spodziewanego przychodu z przyszłych aktywów ustalane są przez właściwy organ Państwa Członkowskiego pochodzenia;

b) ustalenie maksymalnej stopy procentowej nie oznacza narzucenia zakładowi ubezpieczeń obowiązku stosowania tak wysokiej stawki;

c) Państwo Członkowskie pochodzenia może podjąć decyzję, aby nie stosować lit. a) do następujących kategorii umów:

- umów wyrażonych w jednostkach przeliczeniowych,

- umów z jednorazową składką na okres do ośmiu lat,

- ubezpieczeń nieprzewidujących udziału w zysku oraz umów rentowych bez wartości wykupu.

W przypadkach określonych w akapicie pierwszym tiret drugie i trzecie, wybierając ostrożnie ustaloną stopę procentową można brać pod uwagę walutę, w której wyrażona jest umowa oraz aktualnie posiadane odpowiadające jej aktywa oraz, jeżeli aktywa zakładu ubezpieczeń wycenione są według ich aktualnej wartości, także spodziewany przychód z przyszłych aktywów.

W żadnych okolicznościach stopa procentowa nie może być wyższa niż przychód z aktywów, wyliczony zgodnie z zasadami rachunkowości stosowanymi w Państwie Członkowskim pochodzenia, pomniejszony o odpowiednie odliczenie;

d) Państwo Członkowskie wymaga od zakładu ubezpieczeń wydzielenia w jego rachunkach rezerwy na zrealizowanie zobowiązań z tytułu odsetek wobec ubezpieczających, jeżeli obecny lub przewidywalny przychód z aktywów zakładu ubezpieczeń nie jest wystarczający do pokrycia tych zobowiązań;

e) Komisja oraz właściwe władze Państw Członkowskich, które tego wymagają, powiadamiane są o maksymalnych stopach procentowych, ustalonych zgodnie z lit. a).

C. Elementy statystyczne wyceny oraz rezerwę na koszty ustala się ostrożnie, uwzględniając Państwo zobowiązania, rodzaj polisy oraz spodziewane koszty administracyjne i prowizje.

D. W przypadku umów dających prawo do udziału w zyskach sposób obliczenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych może uwzględniać, bezpośrednio lub pośrednio, przyszłe premie różnego rodzaju, w sposób zgodny z pozostałymi założeniami w odniesieniu do przyszłego przebiegu ubezpieczeń oraz z aktualną metodą podziału premii.

E. Rezerwa na przyszłe koszty może być utworzona pośrednio, na przykład poprzez wykorzystanie przyszłych składek, pomniejszonych o koszty zarządzania. Jednakże rezerwa ogółem, bezpośrednia lub pośrednia, nie może być mniejsza od wyniku ostrożnej wyceny odpowiednich przyszłych kosztów.

F. Metoda obliczania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych nie może być zmieniana z roku na rok na skutek arbitralnych zmian metody lub podstaw obliczania oraz uwzględnia odpowiedni sposób podziału zysków w okresie ważności poszczególnych polis.

2. Zakłady ubezpieczeń podają do publicznej wiadomości informacje na temat podstaw i metod wykorzystywanych do obliczenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, w tym rezerw na premie.

3. Państwo Członkowskie pochodzenia wymaga od każdego zakładu ubezpieczeń pokrycia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, w odniesieniu do całej działalności, aktywami dopasowanymi, zgodnie z art. 26. w zakresie działalności, prowadzonej we Wspólnocie, aktywa te muszą być umiejscowione we Wspólnocie. Państwa Członkowskie nie wymagają od zakładów ubezpieczeń umiejscowienia ich aktywów w konkretnym Państwie Członkowskim. Jednakże Państwo Członkowskie pochodzenia może zezwolić na złagodzenie zasad dotyczących umiejscowienia aktywów.

2005/68/WE Artykuł 60.6

4. Państwa Członkowskie nie zachowują ani nie wprowadzają w odniesieniu do tworzenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych systemu tworzenia rezerwy brutto, który wymaga zastawiania przez reasekuratora, posiadającego zezwolenie na mocy dyrektywy 2005/68/WE,, jeżeli reasekurator jest zakładem reasekuracji lub zakładem ubezpieczeń, który otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywą 73/239/EWG lub niniejszą dyrektywą.

2005/68/WE Artykuł 60.6

Jeżeli rodzime Państwo Członkowskie dopuszcza, aby rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe były pokryte przez należności od reasekuratora, który nie jest zakładem reasekuracji, który otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywą 2005/68/WE, lub zakładem ubezpieczeń, które otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywą 73/239/EWG lub niniejszą dyrektywą, ustala ono warunki przyjęcia takich roszczeń.

92/49/EWG Artykuł 18

Artykuł 15a

1. Państwa Członkowskie wymagają od każdego zakładu ubezpieczeń, którego siedziba zarządu mieści się na ich terytorium i który ubezpiecza ryzyka należące do grupy 14 w pkt A Załącznika (zwane dalej »ubezpieczeniem kredytu«), utworzenia rezerwy wyrównawczej do celów pokrycia ewentualnego deficytu technicznego lub przekraczającego przeciętny poziom wskaźnika szkodliwości, które wystąpiły w tej grupie w danym roku obrachunkowym.

2. Rezerwę wyrównawczą oblicza się zgodnie z zasadami ustanowionymi przez rodzime Państwo Członkowskie, zgodnie z jedną z czterech metod ustalonych w pkt D Załącznika, które uznaje się za równoważne.

3. Rezerwy wyrównawczej, do wysokości obliczonej zgodnie z metodami ustalonymi w pkt D Załącznika, nie bierze się pod uwagę przy obliczaniu marginesu wypłacalności.

4. Państwa Członkowskie mogą zwolnić zakłady ubezpieczeń, których siedziby zarządu mieszczą się na ich terytorium, z obowiązku tworzenia rezerw wyrównawczych odnoszących się do ubezpieczenia kredytu w przypadku gdy składki lub wkłady należne z tytułu tego ubezpieczenia stanowią mniej niż 4 % wszystkich należnych składek lub wkładów oraz wynoszą mniej niż 2500000 ECU.

2002/83/WE

Artykuł 22

Aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

Aktywa pokrywające rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe uwzględniają rodzaj prowadzonej przez zakład działalności w taki sposób, aby zapewnić bezpieczeństwo, rentowność i zbywalność jego lokat, przy czym zakład zapewnia ich zróżnicowanie i odpowiednie rozmieszczenie.

92/49/EWG Artykuł 20

Aktywa pokrywające rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe uwzględniają rodzaj prowadzonej przez zakład działalności w taki sposób, aby zapewnić bezpieczeństwo, rentowność i zbywalność jego lokat, przy czym zakład zapewnia ich zróżnicowanie i odpowiednie rozmieszczenie.

2002/83/WE

Artykuł 23

Kategorie dopuszczalnych aktywów

1. Państwo Członkowskie pochodzenia nie może wyrazić zgody na pokrywanie przez zakłady ubezpieczeń ich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych aktywami innego rodzaju niż wymienione poniżej:

2005/68/WE Artykuł 58.3 lit. a)

1. Rodzime Państwo Członkowskie nie może wydać zakładom ubezpieczeń zezwolenia na pokrycie ich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka) aktywami innymi niż należące do następujących kategorii:

2002/83/WE and 92/49/EWG Artykuł 21

A.lokaty

a) dłużne papiery wartościowe, obligacje oraz inne instrumenty rynku pieniężnego i kapitałowego;

b) pożyczki;

c) akcje i inne udziały przynoszące dochód zmienny;

d) jednostki uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe oraz w innych funduszach inwestycyjnych;

e) grunty, budynki i tytuły własności mienia nieruchomego;

B.należności i roszczenia

2005/68/WE Artykuł 58.3 lit. b) and Artykuł 60.7 lit. a)

f) należności reasekuratorów, łącznie z udziałem reasekuratorów w rezerwach techniczno-ubezpieczeniowych oraz należności spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles), o których mowa w art. 46 dyrektywy 2005/68/WE.;

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 21

g) depozyty u cedentów i należności od nich;

2002/83/WE

h) należności od ubezpieczających i pośredników z tytułu ubezpieczeń bezpośrednich i reasekuracji;

92/49/EWG Artykuł 21

h) należności od ubezpieczających i pośredników z tytułu ubezpieczeń bezpośrednich i reasekuracji;

i) wierzytelności z tytułu sprzedaży odzyskanego mienia i subrogacji;

2002/83/EC

i) zaliczki w ramach polis;

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 21

j) zwrot podatków;

k) roszczenia wobec funduszy gwarancyjnych;

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 21

C.inne

l) materialne aktywa trwałe, inne niż grunty i budynki wycenione na podstawie ostrożnej amortyzacji;

m) gotówka w banku i w kasie, depozyty w instytucjach kredytowych i innych instytucjach uprawnionych do przyjmowania depozytów;

n) odroczone koszty nabycia;

o) narosłe odsetki i czynsze, inne przychody przyszłych okresów i przedpłaty;

2002/83/WE

p) odsetki zwrotne

2. W przypadku towarzystwa ubezpieczycieli znanego pod nazwą „Lloyd's” rodzaje aktywów obejmują także gwarancje i akredytywy wystawione przez instytucje kredytowe w rozumieniu dyrektywy 2002/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[59] lub przez zakłady ubezpieczeń, łącznie z możliwymi do sprawdzenia wpływami z tytułu ubezpieczeń na życie, o ile stanowią one fundusze należące do wspólników.

92/49/EWG

W przypadku towarzystwa ubezpieczycieli znanego pod nazwą „Lloyd's” rodzaje aktywów obejmują także gwarancje i akredytywy wystawione przez instytucje kredytowe w rozumieniu dyrektywy 77/780/WE[60] Parlamentu Europejskiego i Rady lub przez zakłady ubezpieczeń, łącznie z możliwymi do sprawdzenia wpływami z tytułu ubezpieczeń na życie, o ile stanowią one fundusze należące do wspólników.

2005/68/WE Artykuł 58.3 lit. c) and Artykuł 60.7 lit. b)

3. Włączenie aktywów lub kategorii aktywów wymienionych w ust. 1 nie oznacza, że wszystkie te aktywa powinny być automatycznie akceptowane jako stanowiące pokrycie dla rezerw techniczno-ubezpieczeniowych. Rodzime Państwo Członkowskie ustanawia bardziej szczegółowe przepisy dotyczące stosowania akceptowalnych aktywów.

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 21

Przy ustalaniu oraz stosowaniu ustanawianych przez siebie zasad, rodzime Państwo Członkowskie zapewnia w szczególności przestrzeganie następujących zasad:

i) aktywa na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych należy wyceniać bez należności wynikających z ich uzyskania;

ii) wszystkie aktywa muszą być wyceniane rozsądnie, uwzględniając ryzyko braku możliwości uzyskania niektórych kwot. w szczególności materialne aktywa trwałe inne niż grunty i budynki mogą być przyjęte jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych tylko w przypadku gdy zostały wycenione w oparciu o rozsądną amortyzację;

2002/83/WE

iii) pożyczki udzielone przedsiębiorstwom, państwom lub organizacjom międzynarodowym, władzom lokalnym lub regionalnym albo osobom fizycznym mogą być przyjęte jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych tylko w przypadku, gdy istnieją wystarczające gwarancje ich bezpieczeństwa, bez względu na to, czy wynikają one ze statusu pożyczkobiorcy, zapisów hipotecznych, gwarancji bankowych, lub też z gwarancji udzielonych przez zakłady ubezpieczeń, bądź z innych form zabezpieczenia;

92/49/EWG Artykuł 21

iii) pożyczki udzielone przedsiębiorstwom bądź władzom państwowym lub organizacjom międzynarodowym, władzom lokalnym lub regionalnym albo osobom fizycznym, mogą być przyjęte jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych tylko w przypadku gdy istnieją wystarczające gwarancje ich bezpieczeństwa, bez względu na to, czy wynikają one ze statusu pożyczkobiorcy, zapisów hipotecznych, gwarancji bankowych lub też z gwarancji udzielonych przez zakłady ubezpieczeń bądź z innych form zabezpieczenia;

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 21

iv) instrumenty pochodne, jak opcje, transakcje terminowe typu futures i transakcje swapowe związane z aktywami pokrywającymi rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe mogą być wykorzystane, o ile przyczyniają się one do zmniejszenia ryzyka inwestycyjnego lub ułatwiają skuteczne zarządzanie portfelem. Muszą one zostać wycenione rozsądnie oraz mogą być brane pod uwagę przy wycenie aktywów podstawowych;

2002/83/WE

v) zbywalne papiery wartościowe, które nie podlegają obrotowi na regulowanym rynku, mogą być przyjęte jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych tylko w przypadku, gdy mogą być zrealizowane w krótkim terminie, lub jeśli są udziałami w instytucjach kredytowych, zakładach ubezpieczeń, w granicach dozwolonych w art. 6 lub w przedsiębiorstwach inwestycyjnych mających siedzibę w Państwie Członkowskim;

92/49/EWG Artykuł 21

v) zbywalne papiery wartościowe, które nie podlegają obrotowi na rynku regulowanym mogą być przyjęte jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych tylko w przypadku gdy będą mogły zostać upłynnione w krótkim terminie;

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 21

vi) należności i roszczenia wobec strony trzeciej mogą być przyjęte jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych tylko po ich pomniejszeniu o wszelkie kwoty należne tej stronie;

2002/83/WE

vii) wartość należności i roszczeń przyjętych jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych musi być obliczona według zasady ostrożnej wyceny, z uwzględnieniem ryzyka braku możliwości uzyskania niektórych kwot. Szczególnie należności od ubezpieczających i pośredników z tytułu działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej mogą być zaakceptowane tylko w przypadku, gdy okres zalegania z płatnością nie przekracza trzech miesięcy;

92/49/EWG Artykuł 21

vii) wartość wszelkich należności i roszczeń przyjętych jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych musi być obliczona według zasady rozsądnej wyceny, z uwzględnieniem ryzyka nie uzyskania niektórych kwot. Szczególnie należności od ubezpieczających i pośredników z tytułu działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej mogą być zaakceptowane tylko w przypadku gdy okres zalegania z płatnością nie przekracza trzech miesięcy;

2002/83/WE

viii) w przypadku gdy posiadane aktywa obejmują środki lokowane w przedsiębiorstwie zależnym od zakładu ubezpieczeń, który zarządza w jego imieniu całością lub częścią lokat zakładu ubezpieczeń, Państwo Członkowskie pochodzenia, stosując normy i zasady ustanowione w niniejszym artykule, musi wziąć pod uwagę aktywa podstawowe posiadane przez przedsiębiorstwo zależne od zakładu ubezpieczeń; rodzime Państwo Członkowskie może w ten sam sposób traktować aktywa innych filii;

92/49/EWG Artykuł 21

viii) w przypadku gdy posiadane aktywa obejmują środki ulokowane w oddziale zakładu, który zarządza w jego imieniu całością lub częścią lokat zakładu ubezpieczeń, rodzime Państwo Członkowskie, stosując normy i zasady ustanowione w niniejszym artykule, brać pod uwagę aktywa podstawowe posiadane przez filię; rodzime Państwo Członkowskie może w ten sam sposób traktować aktywa innych filii;

ix) odroczone koszty nabycia mogą zostać zatwierdzone na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych tylko w takim zakresie, w jakim jest to zgodne z wyliczeniem rezerwy techniczno-ubezpieczeniowej składek.

2002/83/WE

ix) odroczone koszty uzyskania mogą zostać zatwierdzone na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych tylko w takim zakresie, w jakim jest to zgodne z wyliczeniem rezerw matematycznych.

4. Nie naruszając ust. 1, Państwo Członkowskie pochodzenia może, w wyjątkowych okolicznościach oraz na żądanie zakładu ubezpieczeń, w drodze właściwie uzasadnionej decyzji, czasowo przyjąć inne kategorie aktywów jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, z zastrzeżeniem art. 22.

92/49/EWG Artykuł 21

2. Bez względu na ust. 1, rodzime Państwo Członkowskie może, w wyjątkowych okolicznościach oraz na wniosek zakładu ubezpieczeń, w drodze właściwie uzasadnionej decyzji, czasowo przyjąć inne kategorie aktywów jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, z zastrzeżeniem art. 20.

2002/83/WE

Artykuł 24

Zasady różnicowania lokat

1. W odniesieniu do aktywów pokrywających rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe Państwo Członkowskie pochodzenia wymaga od każdego zakładu ubezpieczeń lokowania nie więcej niż:

2005/68/WE Artykuł 58.4

1. W odniesieniu do aktywów stanowiących pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka), rodzime Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu ubezpieczeń, aby inwestował nie więcej niż:

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 22

a) 10 % łącznej sumy swoich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w jedną działkę gruntu lub budynek, lub w kilka działek lub budynków pozostających w sąsiedztwie na tyle bliskim, że należy je uważać za stanowiące jedną lokatę;

b) 5 % łącznej wartości swoich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w akcje i inne zbywalne papiery wartościowe traktowane jak akcje, obligacje, dłużne papiery wartościowe i inne instrumenty rynku pieniężnego i kapitałowego tego samego przedsiębiorstwa, lub w pożyczki udzielone temu samemu pożyczkobiorcy w ujęciu łącznym, pożyczki inne niż udzielone Państwu, władzom regionalnym lub lokalnym lub organizacji międzynarodowej, do której należy jedno lub więcej Państw Członkowskich. Limit ten może być zwiększony do 10 %, jeśli zakład nie lokuje więcej niż 40 % rezerw techniczno- ubezpieczeniowych brutto w pożyczki lub papiery wartościowe emitentów i pożyczkobiorców, inwestując w każdym z nich więcej niż 5 % swoich aktywów;

2002/83/WE

c) 5 % łącznej sumy swoich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w pożyczki bez zabezpieczenia, w tym 1 % dla pojedynczej pożyczki bez zabezpieczenia, inne niż pożyczki udzielone instytucjom kredytowym, zakładom ubezpieczeń — w takich granicach, w jakich pozwala na to art. 6 — oraz przedsiębiorstwom inwestycyjnym mającym siedzibę w Państwie Członkowskim. Limity te mogą być zwiększone odpowiednio do 8 i 2 % na mocy decyzji podejmowanej w każdym przypadku przez właściwe władze Państwa Członkowskiego pochodzenia.

92/49/EWG Artykuł 22

c) 5 % łącznej wartości swoich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w pożyczki niezabezpieczone, w tym 1 % dla pojedynczej pożyczki niezabezpieczonej, inne niż pożyczki udzielone instytucjom kredytowym, zakładom ubezpieczeń — w granicach, w jakich pozwala na to art. 8 dyrektywy 73/239/EWG —oraz spółkom inwestycyjnym mającym siedzibę w Państwie Członkowskim;

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 22

d) 3 % łącznej wartości swoich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w postaci gotówki w kasie;

e) 10 % łącznej sumy swoich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w akcje, inne papiery wartościowe traktowane jako akcje i dłużne papiery wartościowe, które nie są przedmiotem obrotu na rynku regulowanym.

2. Brak w ust. 1 ograniczenia dla określonego rodzaju lokat nie oznacza, że aktywa tego rodzaju powinny być przyjmowane jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych bez jakichkolwiek ograniczeń. Państwo Członkowskie pochodzenia ustanawia bardziej szczegółowe reguły, określające warunki wykorzystania akceptowanych aktywów. w szczególności zapewnia ono, określając i stosując te zasady, spełnienie następujących wymagań:

i) aktywa pokrywające rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe muszą być zróżnicowane i rozmieszczone w taki sposób, aby nie dopuścić do nadmiernego uzależnienia od konkretnej kategorii aktywów, rynków inwestycyjnych lub lokat;

ii) lokowanie w poszczególnych rodzajach aktywów, które wykazują wysoki stopień ryzyka, niezależnie od tego, czy wynika to z rodzaju aktywów, czy jakości emitenta, musi być ograniczone do rozsądnego poziomu;

2002/83/WE

iii) ograniczenia dotyczące poszczególnych rodzajów aktywów przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych muszą uwzględniać sposób traktowania reasekuracji;

92/49/EWG Artykuł 22

iii) ograniczenia dotyczące poszczególnych kategorii aktywów przy obliczaniu rezerw techniczno-ubezpieczeniowych muszą uwzględniać sposób traktowania reasekuracji;

2002/83/WE

iv) w przypadku gdy posiadane aktywa obejmują lokatę w przedsiębiorstwie zależnym, który w imieniu zakładu ubezpieczeń zarządza całością lub częścią lokat zakładu ubezpieczeń, Państwo Członkowskie pochodzenia musi, stosując normy i zasady określone w niniejszym artykule, brać pod uwagę aktywa podstawowe posiadane przez przedsiębiorstwo zależne; rodzime Państwo Członkowskie może w ten sam sposób traktować aktywa innych filii;

92/49/EWG Artykuł 22

iv) w przypadku gdy posiadane aktywa obejmują lokatę w oddział, który w imieniu zakładu zarządza całością lub częścią lokat zakładu ubezpieczeń, rodzime Państwo Członkowskie musi, stosując normy i zasady ustanowione w niniejszym artykule, brać pod uwagę aktywa podstawowe posiadane przez filię; rodzime Państwo Członkowskie może w ten sam sposób traktować aktywa innych filii;

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 22

v) udział procentowy aktywów stanowiących pokrycie rezerw techniczno- ubezpieczeniowych, które są przedmiotem lokat niebędących lokatami płynnymi, musi być utrzymywany na rozsądnym poziomie;

vi) w przypadku gdy posiadane aktywa obejmują pożyczki lub dłużne papiery wartościowe wystawione przez niektóre instytucje kredytowe, Państwo Członkowskie pochodzenia może, stosując reguły i zasady określone w niniejszym artykule, uwzględniać aktywa podstawowe posiadane przez taką instytucję kredytową. Takie rozwiązanie może być stosowane jedynie w sytuacji, kiedy instytucja kredytowa posiada swoją siedzibę zarządu w Państwie Członkowskim, jest całkowitą własnością tego Państwa Członkowskiego i/lub władz lokalnych tego państwa, a jej statutowa działalność polega na udzielaniu, za jej pośrednictwem, pożyczek lub gwarancji państwom lub władzom lokalnym, bądź udzielaniu pożyczek instytucjom ściśle powiązanym z państwem lub władzami lokalnymi.

3. W kontekście szczegółowych zasad ustanawiających warunki wykorzystania akceptowanych aktywów, Państwo Członkowskie stosuje bardziej ograniczające traktowanie w stosunku do:

2002/83/WE

- każdej pożyczki, której nie towarzyszy gwarancja bankowa, gwarancja udzielona przez zakład ubezpieczeń, hipoteka lub inne formy zabezpieczenia, w odróżnieniu od pożyczek, którym takie zabezpieczenia towarzyszą,

92/49/EWG Artykuł 22

- pożyczek, którym nie towarzyszy gwarancja bankowa, gwarancja udzielona przez zakład ubezpieczeniowy, hipoteka lub inne formy zabezpieczenia, w odróżnieniu od pożyczek, którym takie zabezpieczenia towarzyszą,

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 22

- przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) nieobjętych koordynacją w rozumieniu dyrektywy 85/611/EWG i innych funduszy inwestycyjnych, w odróżnieniu od UCITS objętych koordynacją w rozumieniu tej dyrektywy,

- papierów wartościowych niebędących przedmiotem obrotu na rynku regulowanym, w odróżnieniu od tych, które są przedmiotem takiego obrotu,

2002/83/WE

- obligacji, dłużnych papierów wartościowych i innych instrumentów rynku kapitałowego i pieniężnego, nieemitowanych przez państwa, władze lokalne lub regionalne albo przedsiębiorstwa należące do strefy A w rozumieniu dyrektywy 2000/12/WE, lub przez organizacje międzynarodowe, do których nie należy przynajmniej jedno Państwo Członkowskie Wspólnoty, w odróżnieniu od takich samych instrumentów finansowych, emitowanych przez takie instytucje.

92/49/EWG Artykuł 22

- obligacji, dłużnych papierów wartościowych i innych instrumentów rynku kapitałowego i pieniężnego nie emitowanych przez państwa, władze lokalne lub regionalne albo przedsiębiorstwa należące do strefy A w rozumieniu dyrektywy 89/647/EWG[61], lub przez organizacje międzynarodowe, do których nie należy przynajmniej jedno Państwo Członkowskie Wspólnoty, w odróżnieniu od takich samych instrumentów finansowych, emitowanych przez takie instytucje.

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 22

4. Państwa Członkowskie mogą zwiększyć limit ustanowiony w ust. 1 lit. b) do 40 % w przypadku niektórych dłużnych papierów wartościowych, kiedy są one emitowane przez instytucję kredytową mającą siedzibę zarządu w Państwie Członkowskim i podlegającą z mocy prawa specjalnemu, urzędowemu nadzorowi, wyznaczonemu w celu ochrony posiadaczy tych papierów dłużnych. w szczególności sumy pochodzące z emisji tych papierów dłużnych muszą być lokowane zgodnie z prawem w aktywa, które podczas całego okresu ważności tych papierów dłużnych mogą pokrywać roszczenia z owych papierów dłużnych i które, w przypadku niepowodzenia emitenta, mogą być w pierwszej kolejności wykorzystane do zwrotu kapitału i zapłaty narosłych odsetek.

92/49/EWG Artykuł 1

5. Państwa Członkowskie nie wymagają od zakładów ubezpieczeń lokowania w niektórych rodzajach aktywów.

92/49/EWG Artykuł 22

5. Państwa Członkowskie nie wymagają od zakładów ubezpieczeń lokowania w niektórych rodzajach aktywów.

6. Bez względu na ust. 1, w wyjątkowych przypadkach, oraz na wniosek zakładu ubezpieczeń, rodzime Państwo Członkowskie może, tymczasowo oraz w drodze właściwie uzasadnionej decyzji, zezwolić na odstępstwo od zasad ustanowionych w ust. 1 lit. a)–e), z zastrzeżeniem art. 20.

2002/83/WE

6. Bez względu na ust. 1 w wyjątkowych przypadkach, na wniosek zakładu ubezpieczeń, Państwo Członkowskie pochodzenia może tymczasowo oraz w drodze właściwie uzasadnionej decyzji zezwolić na odstępstwo od reguł ustanowionych w ust. 1 lit. a)-e), z zastrzeżeniem art. 22.

ROZDZIAŁ 3

ZASADY ODNOSZĄCE SIĘ DO MARGINESU WYPŁACALNOŚCI ORAZ DO FUNDUSZU GWARANCYJNEGO

ARTYKUł 27

Dostępny margines wypłacalności

1. Każde Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu ubezpieczeń, którego siedziba znajduje się na jego terytorium, ustanowienia odpowiedniego dostępnego marginesu wypłacalności w odniesieniu do całej jego działalności w każdym czasie, który jest równy co najmniej wymogom niniejszej dyrektywy.

2002/13/WE Artykuł 1.2

1. Każde Państwo Członkowskie wymagać będzie od każdego zakładu ubezpieczeń, którego siedziba mieści się na jego terytorium, ustanowienia odpowiedniego dostępnego marginesu wypłacalności w odniesieniu do całej jego działalności przez cały czas, który jest równy co najmniej wymogom niniejszej dyrektywy.

2002/83/WE

2. Dostępny margines wypłacalności składa się z aktywów zakładu ubezpieczeń, wolnych od wszelkich przewidywalnych zobowiązań, pomniejszonych o wartości niematerialne, obejmujące:

2002/13/WE Artykuł 1.2

2. Dostępny margines wypłacalności składa się z aktywów zakładu ubezpieczeń, wolnych od wszelkich przewidywalnych zobowiązań, pomniejszonych o wartości niematerialne, obejmujące:

a) opłacony kapitał akcyjny lub, w przypadku towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych na życie, opłacony kapitał zakładowy powiększony o rachunki jakichkolwiek członków spełniające wszystkie następujące kryteria:

2002/83/WE

a) wpłacony kapitał zakładowy lub, w przypadku towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, pokryty kapitał zakładowy wraz z rachunkami członków spełniających wszystkie poniższe kryteria:

2002/83/WE i 2002/13/WE Artykuł 1 ust. 2

i) umowa i statut spółki muszą określać, że płatności z tych rachunków mogą być dokonywane jedynie na rzecz członków, o ile nie spowoduje to obniżenia dostępnego marginesu wypłacalności poniżej wymaganego poziomu, lub, po rozwiązaniu zakładu ubezpieczeń, jeżeli wszystkie inne długi zakładu zostały uregulowane;

ii) umowa i statut spółki powinny określać, w odniesieniu do wszelkich płatności, określonych w i) z powodów innych niż indywidualne zakończenie członkostwa, że właściwe władze muszą zostać powiadomione nie później niż miesiąc wcześniej i mogą zakazać płatności w tym okresie;

iii) odpowiednie przepisy aktu założycielskiego i statutu spółki mogą być zmieniane tylko po zadeklarowaniu przez właściwe organy, że nie wnoszą one sprzeciwu wobec zmian, bez uszczerbku dla kryteriów określonych w ppkt i) oraz ii);

2002/83/WE

b) rezerwy (określone przez prawo i dowolne), które nie odnoszą się do zobowiązań ubezpieczeniowych;

2005/68/WE Artykuł 57.4 lit. a)

b) rezerwy (ustawowe i wolne rezerwy), które nie odpowiadają zobowiązaniom reasekuracyjnym i nie są zaliczone do rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka);

2002/83/WE i 2002/13/WE Artykuł 1 ust. 2

c) zysk lub stratę wynikające po potrąceniu należnych dywidend;

2002/83/WE

d) o ile zezwalają na to przepisy krajowe, wykazywane w bilansie rezerwy utworzone z zysku, w przypadku gdy mogą one być wykorzystane do pokrycia ewentualnych strat, jakie mogą powstać, o ile nie zostały one udostępnione do podziału ubezpieczających.

Dostępny margines wypłacalności zmniejsza się o sumę udziałów własnych posiadanych przez zakład ubezpieczeń.

2002/13/WE Artykuł 1.2

Dostępny margines wypłacalności zmniejsza się o sumę udziałów własnych posiadanych przez zakład ubezpieczeniowy.

Dla tych zakładów ubezpieczeniowych, które obniżają lub zmniejszają swoje rezerwy techniczne w przypadku roszczeń zaległych w celu wzięcia pod uwagę dochodów inwestycyjnych, na co pozwala art. 60 ust. 1 lit. g) dyrektywy Rady 91/674/EWG z dnia 19 grudnia 1991 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych oraz sprawozdań skonsolidowanych zakładów ubezpieczeń[62], dostępny margines wypłacalności obniża się o różnicę między nieobniżonymi rezerwami technicznymi lub rezerwami technicznymi przed potrąceniami, które ujawniają skrypty dłużne na rachunkach i obniżonymi lub technicznymi rezerwami po potrąceniach. Należy dokonać dostosowania wszelkich ryzyk wymienionych w pkt A załącznika, z wyjątkiem ryzyk wymienionych w klasach 1 i 2. W przypadku klas innych niż 1 i 2, nie ma potrzeby dostosowywania w doniesieniu do obniżania płatności rocznych zawartych w rezerwach technicznych.

2005/68/WE Artykuł 60.8

Dopuszczalny margines wypłacalności zostaje również zmniejszony o następujące pozycje:

a) udziały kapitałowe, które zakład ubezpieczeń posiada w:

- zakładach ubezpieczeń w rozumieniu art. 6 niniejszej dyrektywy, art. 4 dyrektywy 73/239/WE lub art. 1 lit. b) dyrektywy 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych[63],

- zakładach reasekuracji w rozumieniu art. 3 dyrektywy 2005/68/WE lub zakładach reasekuracji w krajach niebędących członkami Wspólnoty w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy 98/78/WE,

- ubezpieczeniowych grupach kapitałowych w rozumieniu art. 1 lit. i) dyrektywy 98/78/WE,

- instytucjach kredytowych i instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 5 dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnoszącej się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe[64],

- przedsiębiorstwach inwestycyjnych oraz instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych[65] oraz art. 2 ust. 4 i 7 dyrektywy Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych[66];

b) każdą z następujących pozycji, które zakład ubezpieczeń posiada w odniesieniu do podmiotów określonych w lit. a), w których posiada udział kapitałowy:

- instrumenty określone w ust. 3,

- instrumenty określone w art. 16 ust. 3 dyrektywy 73/239/EWG,

- wierzytelności podporządkowane i instrumenty określone w art. 35 i 36 ust. 3 dyrektywy 2000/12/WE.

Jeżeli udziały w innej instytucji kredytowej, przedsiębiorstwie inwestycyjnym, instytucji finansowej, zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji lub ubezpieczeniowej grupie kapitałowej posiadane są tymczasowo do celów pomocy finansowej przeznaczonej na reorganizację oraz utrzymanie podmiotu, właściwy organ może odstąpić od stosowania przepisów w sprawie odpisów, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b).

Alternatywnie do potrącania pozycji, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b), które zakład reasekuracji posiada w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych i instytucjach finansowych, Państwa Członkowskie mogą umożliwić swoim zakładom ubezpieczeń stosowanie mutatis mutandis metod 1, 2, lub 3 określonych w załączniku I do dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego[67]. Metodę 1 (konsolidacja rachunkowości) stosuje się jedynie wtedy, gdy właściwy organ ma pewność co do poziomu zintegrowanego zarządzania oraz kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby włączone w zakres konsolidacji. Wybraną metodę stosuje się w sposób jednolity długookresowo.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, że do celów obliczania marginesu wypłacalności przewidzianego w niniejszej dyrektywie zakłady ubezpieczeń podlegające dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 98/78/WE lub dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 2002/87/WE nie muszą potrącać pozycji, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b) niniejszego artykułu, posiadanych w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, zakładach ubezpieczeń lub zakładach reasekuracji lub w ubezpieczeniowych grupach kapitałowych objętych zakresem dodatkowego nadzoru. Do celów odliczania udziałów kapitałowych określonych w niniejszym ustępie udział kapitałowy oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 1 lit. f) dyrektywy 98/78/WE.

2005/68/WE Artykuł 57.4 lit. b)

Dopuszczalny margines wypłacalności zostaje również zmniejszony o następujące pozycje:

a) udziały kapitałowe, które zakład ubezpieczeń posiada w:

- zakładach ubezpieczeń w rozumieniu art. 6 niniejszej dyrektywy, art. 4 dyrektywy 2002/83/WE lub art. 1 lit. b) dyrektywy 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady,

- zakładach reasekuracji w rozumieniu art. 3 dyrektywy 2005/68/WE lub zakładach reasekuracji w krajach niebędących członkami Wspólnoty w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy 98/78/WE,

- ubezpieczeniowych grupach kapitałowych w rozumieniu art. 1 lit. i) dyrektywy 98/78/WE,

- instytucjach kredytowych i instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 5 dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady,

- przedsiębiorstwach inwestycyjnych oraz instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy Rady 93/22/EWG oraz art. 2 ust. 4 i 7 dyrektywy Rady 93/6/EWG;

2002/87/WE Artykuł 22.2

b) każdą z następujących pozycji, które zakład ubezpieczeń posiada w odniesieniu do podmiotów określonych w lit. a), w których posiada udziały kapitałowe:

- instrumenty określone w ust. 3,

- instrumenty określone w art. 18 ust. 3 dyrektywy 79/267/EWG,

- wierzytelności podporządkowane i instrumenty określone w art. 35 i 36 ust. 3 dyrektywy 2000/12/WE.

Jeżeli udziały w innej instytucji kredytowej, przedsiębiorstwie inwestycyjnym, instytucji finansowej, zakładzie ubezpieczeń lub reasekuracji, lub ubezpieczeniowej grupie kapitałowej posiadane są tymczasowo do celów pomocy finansowej przeznaczonej na reorganizację oraz utrzymanie podmiotu, właściwy organ może odstąpić od stosowania przepisów w sprawie odliczeń określonych w akapicie czwartym lit. a) i b).

Alternatywnie, do odliczania pozycji określonych w akapicie czwartym lit. a) i b), które zakład ubezpieczeń posiada w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych i instytucjach finansowych, Państwa Członkowskie mogą umożliwić swoim zakładom ubezpieczeń stosowanie mutatis mutandis metod 1, 2, lub 3 załącznika I do dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[68]. Metodę 1 (konsolidacja rachunkowości) stosuje się jedynie wtedy, gdy właściwy organ ma pewność co do poziomu zintegrowanego zarządzania oraz kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby włączone w zakres konsolidacji. Wybraną metodę stosuje się w sposób jednolity długookresowo.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, że do celów obliczania marginesu wypłacalności przewidzianego w niniejszej dyrektywie, zakłady ubezpieczeń podlegające dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 98/78/WE lub dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 2002/87/WE nie muszą odliczać pozycji określonych w akapicie czwartym lit. a) i b), posiadanych w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, zakładach ubezpieczeń lub reasekuracji lub w ubezpieczeniowych grupach kapitałowych objętych zakresem dodatkowego nadzoru.

Do celów odliczania udziałów kapitałowych określonych w niniejszym ustępie udział kapitałowy oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 1 lit. f) dyrektywy 98/78/WE.

2002/83/WE

3. Dostępny margines wypłacalności może również składać się z:

a) kumulatywnego uprzywilejowanego kapitału zakładowego i podporządkowanego kapitału pożyczkowego do 50 % pomniejszonego dostępnego marginesu wypłacalności i wymaganego marginesu wypłacalności, z którego nie mniej niż 25 % składa się z podporządkowanych pożyczek z ustalonym terminem wymagalności, lub kumulatywnego uprzywilejowanego kapitału zakładowego pod warunkiem że w przypadku upadłości lub likwidacji zakładu ubezpieczeń, istnieją wiążące umowy, na mocy których podporządkowany kapitał pożyczkowy lub preferencyjny kapitał zakładowy ma niższą pozycję niż roszczenia wszystkich innych wierzycieli oraz nie będzie zwracany do czasu, aż wszystkie inne zaległe istniejące w tym czasie długi nie zostaną uregulowane.

Podporządkowany kapitał pożyczkowy powinien również spełniać następujące warunki:

(i) pod uwagę brane są tylko w pełni wpłacone fundusze;

(ii) w przypadku pożyczek z ustaloną zapadalnością, pierwotna zapadalność powinna wynosić co najmniej pięć lat. Nie później jednak niż rok przed terminem spłaty zakład ubezpieczeń musi przedstawić właściwym władzom, w celu uzyskania zgody, plan przedstawiający sposób utrzymania lub podniesienia dostępnego marginesu wypłacalności do wymaganego poziomu w terminie wymagalności, chyba że stopień, w jakim pożyczka może być zaliczona jako składnik marginesu wypłacalności, jest stopniowo ograniczany przez okres co najmniej pięciu lat przed terminem spłaty. Właściwe władze mogą zezwolić na przedterminową spłatę takich pożyczek pod warunkiem, że zakład ubezpieczeń udzielający pożyczki wystąpi z takim wnioskiem oraz jego dostępny margines wypłacalności nie spadnie poniżej wymaganego poziomu;

(iii) pożyczki, których zapadalność niejest ustalona mogą być spłacane tylko z zastrzeżeniem pięcioletniego powiadomienia, o ile pożyczki te nie są już uważane za składnik dostępnego marginesu wypłacalności, lub o ile wcześniejsza spłata nie wymaga specjalnej uprzedniej zgody właściwych organów. w tym ostatnim przypadku zakład ubezpieczeń musi powiadomić właściwe władze nie później niż sześć miesięcy przed datą proponowanej spłaty, wyszczególniając dostępny margines wypłacalności i wymagany margines wypłacalności zarówno przed, jak i po dokonaniu spłaty. Właściwe władze zezwalają na spłatę pożyczki tylko w przypadku gdy wysokość dostępnego marginesu wypłacalności zakładu ubezpieczeń nie spadnie poniżej wymaganego poziomu;

iv) umowa pożyczki nie może zawierać żadnych klauzul przewidujących, że w szczególnych okolicznościach, innych niż likwidacja zakładu ubezpieczeń zadłużenie będzie wymagalne przed uzgodnionym terminem spłaty;

v) umowa pożyczki może zostać zmieniona jedynie po otrzymaniu od właściwych organów oświadczenia, że nie wnoszą one sprzeciwu do planowanych zmian;

b) papierów wartościowych bez wyszczególnionego terminu wymagalności oraz innych instrumentów, włączając w to kumulatywne akcje uprzywilejowane, inne niż wymienione w lit. a), do 50 % pomniejszonego dostępnego marginesu wypłacalności i wymaganego marginesu wypłacalności dla ogólnej sumy tych papierów wartościowych oraz podporządkowanego kapitału pożyczkowego określonego w lit. a), pod warunkiem że spełniają one następujące warunki:

(i) nie mogą być spłacone na wniosek okaziciela lub bez wcześniejszej zgody właściwego organu;

ii) umowa emisji powinna umożliwiać zakładowi ubezpieczeń odroczenie wypłaty odsetek od pożyczki;

iii) roszczenie pożyczkodawcy wobec zakładu ubezpieczeń powinno znajdować się całkowicie za roszczeniami wszystkich niepodporządkowanych wierzycieli;

iv) dokumenty regulujące emisję papierów wartościowych muszą uwzględniać zdolność absorpcji strat związaną z zadłużeniem i niespłaconymi odsetkami, jak również umożliwiać zakładowi ubezpieczeń kontynuację jego działalności;

v) brane pod uwagę mogą być tylko w pełni wpłacone sumy.

2002/13/WE Artykuł 1.2

3. Dostępny margines wypłacalności może również składać się z:

a) kumulatywnego preferencyjnego kapitału akcyjnego i podporządkowanego kapitału pożyczkowego do 50% pomniejszonego dostępnego marginesu wypłacalności i wymaganego marginesu wypłacalności, z którego nie mniej niż 25% składa się z podporządkowanej pożyczki z ustaloną zapadalnością, lub kumulatywnego preferencyjnego kapitału akcyjnego o ustalonym terminie zapadalności pod warunkiem, że w przypadku upadłości lub likwidacji zakładu ubezpieczeniowego, istnieją wiążące umowy na mocy których podporządkowany kapitał pożyczkowy lub preferencyjny kapitał akcyjny ma niższą pozycję niż roszczenia wszystkich innych wierzycieli oraz nie będzie zwracany do czasu aż wszystkie inne zaległe istniejące w tym czasie długi nie zostaną uregulowane.

Podporządkowany kapitał pożyczkowy powinien również spełniać następujące warunki:

(i) pod uwagę brane są tylko w pełni wpłacone fundusze;

(ii) w przypadku pożyczek z ustaloną zapadalnością, pierwotna zapadalność powinna wynosić co najmniej pięć lat. Nie później niż rok przed datą spłaty zakład ubezpieczeń powinien dostarczyć właściwym organom do zatwierdzenia plan wskazujący, w jaki sposób dostępny marginesi wypłacalności zostanie utrzymany lub doprowadzony do wymaganego poziomu w chwili zapadalności, chyba że wysokość, do której pożyczka może zaliczać się jako składnik dostępnego marginesu wypłacalności jest stopniowo zmniejszana w ciągu co najmniej pięciu lat przed terminem spłaty. Właściwe organy mogą zatwierdzić wcześniejszą spłatę pożyczki pod warunkiem, że wniosek jest składany przez emitujący zakład ubezpieczeniowy a jego dostępny marginesie wypłacalności nie spadnie poniżej wymaganego poziomu;

(iii) pożyczki, których zapadalność niejest ustalona mogą być spłacane tylko z zastrzeżeniem pięcioletniego powiadomienia, o ile pożyczki te nie są już uważane za składnik dostępnego marginesu wypłacalności, lub o ile wcześniejsza spłata nie wymaga specjalnej uprzedniej zgody właściwych organów. W tym ostatnim przypadku zakład ubezpieczeniowy powinien powiadomić właściwe organy co najmniej sześć miesięcy przed datą proponowanej spłaty, wyszczególniając dostępny margines wypłacalności i wymagany margines wypłacalności zarówno przed jak i po spłacie. Właściwe organy zatwierdzą spłatę tylko gdy dostępny marginesi wypłacalności zakładu ubezpieczeń nie obniży się poniżej wymaganego poziomu;

iv) umowa pożyczki nie może zawierać żadnych klauzul przewidujących, że w określonych okolicznościach, innych niż likwidacja spólki ubezpieczeniowej dług będzie podlegał obowiązkowi zwrotu przed uzgodnionym terminem spłaty;

v) umowa pożyczki może zostać zmieniona jedynie po otrzymaniu od właściwych organów oświadczenia, że nie wnoszą one sprzeciwu do planowanych zmian;

b) papierów wartościowych bez wyszczególnionego terminu wymagalności oraz innych instrumentów, włączając w to kumulatywne akcje uprzywilejowane, inne niż wymienione w lit. a), do 50 % pomniejszonego dostępnego marginesu wypłacalności i wymaganego marginesu wypłacalności dla ogólnej sumy tych papierów wartościowych oraz podporządkowanego kapitału pożyczkowego określonego w lit. a), pod warunkiem że spełniają one następujące warunki:

(i) nie mogą być spłacone na wniosek okaziciela lub bez wcześniejszej zgody właściwego organu;

(ii) umowa emisji powinna umożliwiać zakładowi ubezpieczeniowemu odroczenie wypłaty odsetek od pożyczki;

(iii) roszczenie pożyczkodawcy wobec spółki ubezpieczeniowej powinno znajdować się całkowicie za roszczeniami wszystkich niepodporządkowanych wierzycieli;

(iv) dokumenty regulujące emisję papierów wartościowych powinny uwzględniać zdolność absorpcji strat z powodu długu i nie spłaconych odsetek, umożliwiając jednocześnie zakładowi ubezpieczeniowemu kontynuację jego działalności;

v) brane pod uwagę mogą być tylko w pełni wpłacone sumy.

4. Po złożeniu przez zakład ubezpieczeń wniosku, wraz z potwierdzającymi dowodami, do właściwego krajowego organu Państwa Członkowskiego, oraz za zgodą tego właściwego organu, dostępny margines wypłacalności może również składać się z:

a) połowy nieopłaconego kapitału akcyjnego lub kapitału zakładowego, jeżeli opłacona część wynosi 25% tego kapitału lub kapitału, do 50 % pomniejszonego dostępnego i wymaganego marginesu wypłacalności;

b) w przypadku towarzystw ubezpieczeń wzajemnych i innych towarzystw opartych na zasadzie wzajemności ze zmiennym wkładem, wszelkie roszczenia wobec ich członków na drodze wezwania do uzupełniających wkładów, w przeciągu roku budżetowego, do połowy różnicy między maksymalnymi wkładami a wkładami uruchomionymi na bieżąco, i z zastrzeżeniem limitu 50 % pomniejszonego dostępnego marginesia wypłacalności i wymaganego marginesu wypłacalności. Właściwe władze krajowe ustanawiają wytyczne określające warunki, w których akceptowane są dodatkowe wkłady;

c) wszelkich ukrytych rezerw netto wynikających z wyceny aktywów, o ile powyższe ukryte rezerwy netto nie mają wyjątkowego charakteru.

5. Zmiany do ust. 2-4 w celu wzięcia pod uwagę wydarzeń uzasadniających techniczne dostosowanie elementów kwalifikujących się do dostępnego marginesu wypłacalności, powinny być przyjmowane zgodnie z procedurą ustaloną w art. 2 dyrektywy Rady 91/675/EWG[69].

2002/83/WE

4. Po złożeniu przez zakład ubezpieczeń wniosku, wraz z potwierdzającymi dowodami, do właściwego krajowego organu Państwa Członkowskiego, oraz za zgodą tego właściwego organu, dostępny margines wypłacalności może również składać się z:

a) do dnia 31 grudnia 2009 r. kwoty równej 50 % przyszłych zysków zakładów ubezpieczeń, ale nieprzekraczającej 25 % pomniejszonego dostępnego marginesu wypłacalności i wymaganego marginesu wypłacalności. Kwotę przyszłych zysków wyznacza się, mnożąc oszacowany roczny zysk przez czynnik określający przeciętny okres pozostały do końca ubezpieczenia. Wykorzystany czynnik nie może być większy niż sześć. Oszacowany roczny zysk nie może przekroczyć średniej arytmetycznej zysków osiągniętych w ciągu ostatnich pięciu lat obrachunkowych w zakresie działalności wymienionych w art. 2 ust. 1.

Właściwe organy mogą zgodzić się na włączenie kwoty dostępnego marginesu wypłacalności jedynie:

i) gdy właściwym organom przedłożone zostanie sprawozdanie aktuarialne potwierdzające prawdopodobieństwo pojawienia się tych zysków w przyszłości; oraz

ii) o ile nie uwzględniono części przyszłych zysków wynikających z ukrytych rezerw netto określonych w lit. c);

b) w przypadku gdy nie stosuje się metody Zillmera lub gdy jest ona stosowana, lecz uzyskana kwota jest niższa od obciążenia z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki — różnica między rezerwą matematyczną nieobliczaną lub tylko częściowo obliczaną metodą Zillmera a rezerwą matematyczną obliczaną metodą Zillmera, w stosunku odpowiadającym obciążeniu z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki; wielkość ta nie może jednak przekroczyć 3,5 % sumy różnic między odpowiednimi sumami kapitału ubezpieczeń na życie i rezerw matematycznych dla wszystkich polis, dla których możliwe jest stosowanie metody Zillmera; różnica ta powinna być zmniejszona o kwotę niezamortyzowanych kosztów uzyskania, zaksięgowaną jako aktywa;

c) wszelkich ukrytych rezerw netto wynikających z oceny aktywów, o ile powyższe ukryte rezerwy netto nie mają wyjątkowego charakteru;

d) połowy nieopłaconego kapitału zakładowego lub kapitału założycielskiego, jeżeli opłacona część wynosi 25 % tego kapitału, do 50 % pomniejszonego dostępnego i wymaganego marginesu wypłacalności;

5. Zmiany do ust. 2-4 w celu uwzględnienia wydarzeń uzasadniających techniczne dostosowanie elementów kwalifikujących się do dostępnego marginesu wypłacalności, przyjmowane są zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 65 ust. 2.

2002/13/WE Artykuł 1.3

Artykuł 16a

1. Wymagany margines wypłacalności ustala się na podstawie rocznego zbioru składek lub wkładów albo na podstawie średniej wielkości wypłaconych odszkodowań z ostatnich trzech lat obrachunkowych.

Jednakże, w przypadku, zakładów ubezpieczeniowych ubezpieczających zasadniczo od jednego lub kilku ryzyk kredytowych, burzy, gradobicia lub mrozu, za okres odniesienia do średniego obciążenia roszczeniami bierze się siedem ostatnich lat.

2. Z uwzględnieniem art. 17, kwota wymaganego marginesu wypłacalności powinna być równa wyższemu z dwóch wyników wymienionych w ust. 3 i 4.

3. Podstawę składki oblicza się z wykorzystaniem przypisanych składek lub wkładów brutto, zgodnie z poniższym obliczeniem, i zarobionych składek lub wkładów brutto, zależnie od tego, która z tych wartości jest wyższa.

Składki lub wkłady w odniesieniu do klas 11, 12 i 13 wymienionych w pkt A załącznika należy zwiększyć o 50 %.

Składki lub wkłady (włącznie z opłatami dodatkowymi do składek lub wkładów) należne w odniesieniu do bezpośredniej działalności w ostatnim roku budżetowym sumuje się.

Do sumy tej dodaje się kwotę przyjętych składek z tytułu reasekuracji w ostatnim roku obrachunkowym.

Od powyższej sumy odejmuje się łączną kwotę składek i wkładów anulowanych w ostatnim roku obrachunkowym, jak również łączną kwotę podatków i poborów odnoszących się do składek i wkładów zapisywanych w dobro sumy.

Kwota uzyskana w ten sposób winna być podzielona na dwie części, - pierwszą część przyjmującą wartość do 50 milionów euro, drugą obejmującą nadwyżkę; oblicza się 18 % i 16 % odpowiednio z pierwszej i drugiej części, a następnie dodaje te kwoty do siebie.

2005/68/WE Artykuł 57.5 lit. a)

Otrzymaną w ten sposób sumę mnoży się przez odnoszący się do trzech ostatnich lat obrachunkowych współczynnik ustalany jako iloraz wysokości roszczeń pozostałych do zaspokojenia przez zakład reasekuracji, pomniejszonej o udział z tytułu reasekuracji, i kwoty odszkodowań brutto; współczynnik ten w żadnym przypadku nie może być niższy niż 50 %. Na wniosek z dołączoną dokumentacją pomocniczą, złożony przez zakład ubezpieczeń do właściwego organu rodzimego Państwa Członkowskiego i po uzgodnieniu z tym organem, możliwe do odzyskania od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles) kwoty, określone w art. 46 dyrektywy 2005/68/WE, również mogą być potrącane jako reasekuracja.

2002/13/WE Artykuł 1.3

Za zgodą właściwych organów, można użyć metod statystycznych do wyznaczenia składek i wkładów w odniesieniu do klas 11-13.

4. Podstawa roszczeń obliczana jest, w sposób następujący, używając w odniesieniu do klas 11-13 wymienionych w pkt. A załącznika, roszczenia, rezerwy i odzyskane środki, zwiększone o 50 %.

Kwoty roszczeń wypłaconych w odniesieniu do działalności bezpośredniej (bez odejmowania roszczeń ponoszonych przez reasekurantów i retrocesjonariuszy) w okresach określonych w ust. 1 sumuje się.

Do tej sumy dodaje się kwotę roszczeń wypłaconych w odniesieniu do reasekuracji lub retrocesji przyjętych do ubezpieczenia w ciągu tych samych okresów oraz kwotę rezerw dla roszczeń zaległych ustalonych na koniec ostatniego roku obrachunkowego zarówno w zakresie działalności bezpośredniej jak i akceptów reasekuracyjnych.

Od tej sumy należy odjąć kwotę środków odzyskanych w trakcie okresów określonych w ust. 1.

Od pozostałej sumy odejmuje się kwotę rezerw dla roszczeń zaległych ustalonych na początku drugiego roku obrachunkowego poprzedzającego ostatni rok budżetowy, dla którego prowadzona jest księga rachunkowa, zarówno w zakresie działalności bezpośredniej jak i akceptów reasekuracyjnych. Jeśli okres odniesienia ustalony w ust. 1 równa się siedmiu latom, kwotę rezerw dla roszczeń zaległych ustaloną na początku szóstego roku obrachunkowego poprzedzającego ostatni rok budżetowy, dla którego prowadzona jest księga rachunkowa, odejmuje się.

Jedną trzecią lub jedną siódmą uzyskanej w ten sposób kwoty, zgodnie z okresem odniesienia ustalonym w ust. 1, należy podzielić na dwie części, - pierwszą przyjmującą wartość do 35 milionów euro i drugą obejmującą nadwyżkę; oblicza się 26 % i 23 % odpowiednio z pierwszej i drugiej części, a następnie dodaje te kwoty do siebie.

2005/68/WE Artykuł 57.5 lit. b)

Otrzymaną w ten sposób sumę mnoży się przez odnoszący się do trzech ostatnich lat obrachunkowych współczynnik ustalany jako iloraz wysokości roszczeń pozostałych do zaspokojenia przez zakład reasekuracji, pomniejszonej o udział z tytułu reasekuracji, i kwoty odszkodowań brutto; współczynnik ten w żadnym przypadku nie może być niższy niż 50 %. Na wniosek z dołączoną dokumentacją pomocniczą, złożony przez zakład ubezpieczeń do właściwego organu rodzimego Państwa Członkowskiego i po uzgodnieniu z tym organem, możliwe do odzyskania od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles) kwoty, określone w art. 46 dyrektywy 2005/68/WE, również mogą być potrącane jako reasekuracja.

2002/13/WE Artykuł 1.3

Za zgodą właściwych organów, można użyć metod statystycznych do wyznaczenia roszczeń, rezerw i odzyskanych środków w odniesieniu do klas 11-13. W przypadku ryzyk wymienionych w klasie 18 w pkt. A załącznika, kwota roszczeń opłaconych, użyta do obliczenia podstawy roszczeń jest równa kosztom poniesionym przez spółkę ubezpieczeniową w odniesieniu do udzielonej pomocy. Koszty takie oblicza się zgodnie z przepisami prawa krajowego Państwa Członkowskiego.

5. Jeśli wymagany margines wypłacalności obliczony w ust. 2-4 jest niższy niż wymagany margines wypłacalności z poprzedniego roku, wymagany margines wypłacalności winien być co najmniej równy wymaganemu marginesowi wypłacalności z poprzedniego roku, pomnożonemu przez współczynnik kwoty rezerw technicznych w przypadku roszczeń zaległych na koniec roku obrachunkowego do kwoty rezerw technicznych w przypadku roszczeń zaległych na początku ostatniego roku obrachunkowego. W tych obliczeniach rezerwy techniczne winny być kalkulowane od reasekuracji netto, ale współczynnik nie może być w żadnym przypadku wyższy niż liczba 1.

6. Ułamki mające zastosowanie do obliczania części, o których mowa w ust. 3 akapit szósty i w ust. 4 akapit szósty zmniejsza się do jednej trzeciej w przypadku ubezpieczeń zdrowotnych stosowanych na podobnej podstawie technicznej, co ubezpieczenia na życie, jeśli:

a) wpłacane składki są obliczane na podstawie tabel zachorowalności zgodnie z metodą matematyczną stosowaną w ubezpieczeniach;

b) tworzona jest rezerwa uwzględniająca wzrost wieku;

c) zbierana jest dodatkowa składka w celu utworzenia marginesu bezpieczeństwa w odpowiedniej wysokości;

d) zakład ubezpieczeń może rozwiązać umowę najpóźniej do końca trzeciego roku ubezpieczenia;

e) umowa ubezpieczenia przewiduje możliwość podwyższenia składek lub zmniejszenia wypłat nawet w przypadku umów obowiązujących.

2002/83/WE

Artykuł 28

Wymagany margines wypłacalności

1. Z zastrzeżeniem art. 29 wymagany margines wypłacalności ustalony jest w sposób ustanowiony w ust. 2-7 zgodnie z grupami ubezpieczeń.

2. Dla rodzajów ubezpieczeń określonych w art. 2 ust. 1 lit. a) i b) innych niż ubezpieczenia powiązane z funduszami inwestycyjnymi i dla operacji określonych art. 2 ust. 3 wymagany margines wypłacalności równy jest sumie następujących dwóch wyników:

2005/68/WE Artykuł 60.9 lit. a)

a) wynik pierwszy:

część stanowiącą 4 % rezerw matematycznych brutto z ubezpieczeń bezpośrednich i reasekuracji czynnej mnoży się przez odnoszący się do ostatniego roku obrachunkowego współczynnik ustalany jako iloraz łącznej sumy rezerw matematycznych, pomniejszonych o wspomniane powyżej cesje reasekuracyjne. Współczynnik ten w żadnym przypadku nie może być niższy niż 85 %. Na wniosek z dołączoną dokumentacją pomocniczą, złożony przez zakład ubezpieczeń do właściwego organu rodzimego Państwa Członkowskiego i po uzgodnieniu z tym organem, możliwe do odzyskania od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles) kwoty, określone w art. 46 dyrektywy 2005/68/WE również mogą być potrącane jako reasekuracja;

2005/68/WE Artykuł 60.9 lit. b)

b) wynik drugi:

dla polis, w których wielkość ryzyka nie jest liczbą ujemną – część stanowiącą 0,3 % wielkości ryzyka przyjętego do ubezpieczenia przez zakład należy pomnożyć przez odnoszący się do ostatniego roku obrachunkowego współczynnik ustalany jako iloraz łącznej wielkości ryzyka zatrzymanego jako zobowiązanie zakładu po uwzględnieniu cesji reasekuracyjnych i retrocesji, do łącznej wielkości ryzyka brutto; współczynnik ten w żadnym przypadku nie może być niższy niż 50 %. Na wniosek z dołączoną dokumentacją pomocniczą, złożony przez zakład ubezpieczeń do właściwego organu rodzimego Państwa Członkowskiego i po uzgodnieniu z tym organem, możliwe do odzyskania od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles) kwoty, określone w art. 46 dyrektywy 2005/68/WE również mogą być potrącane jako reasekuracja.

2002/83/WE

w przypadku tymczasowego ubezpieczenia na wypadek śmierci, obejmującego okres maksymalnie trzech lat, powyższa część będzie wynosić 0,1 %; dla takiego samego ubezpieczenia na okres dłuższy niż trzy lata, lecz nieprzekraczający lat pięciu, powyższa część będzie wynosić 0,15 %.

3. Dla ubezpieczenia dodatkowego określonego w art. 2 ust. 1 lit. c) wymagany margines wypłacalności równy jest wymaganemu marginesowi wypłacalności dla zakładów ubezpieczeń, jak ustanowiono w art. 16a dyrektywy 73/239/EWG, z wyłączeniem przepisów art. 17 niniejszej dyrektywy.

4. Dla stałego ubezpieczenia zdrowotnego niepodlegającego unieważnieniu określonemu w art. 2 ust. 1. lit. d) wymagany margines wypłacalności powinien być równy:

a) część stanowiąca 4 % rezerw matematycznych, obliczonych zgodnie z ust. 2 lit. a) niniejszego artykułu; oraz

b) wymaganemu marginesowi wypłacalności dla zakładów ubezpieczeń, jak ustanowiono w art. 16a dyrektywy 73/239/EWG, z wyłączeniem przepisów art. 17 tej dyrektywy. Jednakże warunek zawarty w art. 16a ust. 6 lit. b) tej dyrektywy, dotyczący ustanowienia warunku starzenia się, może zostać zastąpiony wymogiem prowadzenia działalności gospodarczej w grupie.

5. Dla czynności polegających na tworzeniu funduszy amortyzacyjnych określonych w art. 2 ust. 2 lit. b) wymagany margines wypłacalności równy jest części 4 % rezerw matematycznych, obliczonych zgodnie z ust. 2 lit. a) niniejszego artykułu.

6. Dla tontyn określonych w art. 2 ust. 2 lit. a) wymagany margines wypłacalności równy jest części 1 % ich aktywów.

7. Dla ubezpieczeń objętych art. 2 ust. 1 lit. a) i b) powiązanych z funduszami inwestycyjnymi i dla działalności określonych w art. 2 ust. 2 lit. c)-e) wymagany margines wypłacalności równy jest sumie następujących wyników:

a) w takim stopniu, w jakim zakład ubezpieczeń ponosi ryzyko inwestycyjne, części 4 % rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, obliczonych zgodnie z ust. 2 lit. a) niniejszego artykułu;

b) w takim stopniu, w jakim zakład ubezpieczeń nie ponosi ryzyka inwestycyjnego, ale przydział mający pokryć wydatki na zarządzanie ustalony jest na okres przekraczający pięć lat, część 1 % rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, obliczonych zgodnie z ust. 2 lit. a) niniejszego artykułu;

c) w takim stopniu, w jakim zakład ubezpieczeń nie ponosi ryzyka inwestycyjnego, ale przydział mający pokryć wydatki na zarządzanie ustalony jest na okres nieprzekraczający pięciu lat, wielkość równa 25 % kosztów administracyjnych netto za ubiegły rok obrachunkowy w zakresie takiej działalności;

d) w takim stopniu, w jakim zakład ubezpieczeń pokrywa ryzyko z tytułu śmierci, część 0,3 % funduszu ryzyka obliczonego zgodnie z ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu.

2005/68/WE Artykuł 60.10

Artykuł 28a

Margines wypłacalności dla zakładów ubezpieczeń wykonujących działalność reasekuracyjną

1. Każde Państwo Członkowskie stosuje wobec zakładów ubezpieczeń, których główna siedziba znajduje się na jego terytorium, przepisy art. 35–39 dyrektywy 2005/68/WE w odniesieniu do ich operacji reasekuracji czynnej, w związku z wykonywaną przez nie działalnością reasekuracyjną w przypadku gdy spełniony jest jeden z następujących warunków:

a) zebrane składki reasekuracyjne przekraczają 10 % ich całkowitej sumy składek;

b) zebrane składki reasekuracyjne przekraczają 50000000 EUR;

c) rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe wynikające z wykonywanej reasekuracji czynnej przekraczają 10 % łącznych rezerw techniczno-ubezpieczeniowych.

2. Każde Państwo Członkowskie może zadecydować o zastosowaniu w stosunku do zakładów ubezpieczeń na życie, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu i których siedziba główna mieści się na jego terytorium, przepisów art. 34 dyrektywy 2005/68/WE w zakresie ich operacji przejęcia ryzyka w ramach wykonywania działalności reasekuracyjnej, jeżeli spełniony jest jeden z warunków przedstawionych we wspomnianym ust. 1.

W takim przypadku dane Państwo Członkowskie wprowadza nakaz, by wszystkie środki finansowe, przeznaczone przez zakład ubezpieczeń na życie na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych odpowiadających wykonywanej reasekuracji czynnej, zostały wydzielone, zarządzane i odseparowane od bezpośredniej działalności ubezpieczeniowej zakładów ubezpieczeń, bez jakiejkolwiek możliwości transferu. W takim przypadku i tylko w zakresie ich operacji reasekuracji czynnej w związku z wykonywaną przez nie działalnością reasekuracyjną, zakłady ubezpieczeń na życie nie podlegają przepisom art. 22–26 niniejszej dyrektywy.

Każde Państwo Członkowskie zapewnia zweryfikowanie przez jego odpowiednie organy separacji przewidzianej w akapicie drugim.

2002/83/WE

Artykuł 29

Fundusz gwarancyjny

1. Jedna trzecia wymaganego marginesu wypłacalności określonego w art. 28 tworzy fundusz gwarancyjny. Fundusz ten składa się z pozycji wymienionych w art. 27 ust. 2 i 3 oraz, za zgodą właściwego organu Państwa Członkowskiego pochodzenia, w ust. 4 lit. c).

2002/13/WE Artykuł 1.4

1. Jedna trzecia wymaganego marginesu wypłacalności określonego w art. 16a stanowi fundusz gwarancyjny. Fundusz ten składa się z pozycji wymienionych w art. 16 ust. 2 i 3 oraz, za zgodą właściwego organu Państwa Członkowskiego pochodzenia, w ust. 4 lit. c).

2002/83/WE

2. Fundusz gwarancyjny nie może być mniejszy niż 3 miliony EUR.

2002/13/WE Artykuł 1.4

2. Fundusz gwarancyjny nie może być niższy niż 2 miliony euro. Jednakże w przypadku, objęcia wszystkich lub niektórych z ryzyk zawartych w jednej z klas 10 - 15 wymienionych w pkt. A załącznika, kwota powinna wynosić 3 miliony euro.

Każde Państwo Członkowskie może uwzględnić redukcję jednej czwartej minimalnego funduszu gwarancyjnego w przypadku towarzystw ubezpieczeń wzajemnych i innych towarzystw opartych na zasadzie wzajemności;

2002/83/WE

Każde Państwo Członkowskie może umożliwić obniżenie o jedną czwartą wysokości minimalnego funduszu gwarancyjnego w przypadku towarzystw ubezpieczeń wzajemnych lub innego towarzystwa opartego na zasadzie wzajemności i tontyn.

2005/68/WE Artykuł 57.6

Artykuł 17b

1. Każde Państwo Członkowskie wymaga, aby zakład ubezpieczeń, którego główna siedziba znajduje się na jego terytorium i który wykonuje działalność reasekuracyjną, utworzył, w odniesieniu do całej swojej działalności, minimalny fundusz gwarancyjny, zgodnie z art. 40 dyrektywy 2005/68/WE, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

a) zebrane składki reasekuracyjne przekraczają 10 % jego całkowitej sumy składek;

b) zebrane składki reasekuracyjne przekraczają 50000000 EUR;

c) rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe wynikające z wykonywanej reasekuracji czynnej przekraczają 10 % jego łącznych rezerw techniczno-ubezpieczeniowych.

2. Każde Państwo Członkowskie może zadecydować o zastosowaniu w stosunku do zakładów ubezpieczeń na życie, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i których główna siedziba mieści się na jego terytorium, przepisów art. 34 dyrektywy 2005/68/WE w zakresie ich operacji przejęcia ryzyka w ramach wykonywania działalności reasekuracyjnej, jeżeli spełniony jest jeden z warunków przedstawionych we wspomnianym ust. 1.

W takim przypadku dane Państwo Członkowskie wymaga, aby wszystkie środki finansowe przeznaczone przez zakład ubezpieczeń na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych odpowiadających wykonywanej reasekuracji czynnej, zostały wydzielone, zarządzane i odseparowane od bezpośredniej działalności ubezpieczeniowej zakładów ubezpieczeń, bez jakiejkolwiek możliwości transferu. W takim przypadku i tylko w zakresie ich operacji reasekuracji czynnej, zakłady ubezpieczeń nie są objęte art. 20–22 dyrektywy 92/49/EWG[70] i załącznikiem I do dyrektywy 88/357/EWG.

Każde Państwo Członkowskie zapewnia zweryfikowanie przez jego odpowiednie organy separacji przewidzianej w akapicie drugim.

3. Jeżeli Komisja postanawia, zgodnie z art. 56 lit. c) dyrektywy 2005/68/WE, zwiększyć kwoty używane do obliczania wymaganego marginesu wypłacalności przewidzianego w art. 37 ust. 3 i 4 tej dyrektywy, wówczas każde Państwo Członkowskie zastosuje do takich zakładów ubezpieczeń, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, przepisy art. 35–39 tej dyrektywy w odniesieniu do ich operacji reasekuracji czynnej.

2002/83/WE

Artykuł 30

Zmiana wielkości funduszu gwarancyjnego

1. Kwota w EUR, ustanowiona w art. 29 ust. 2, jest raz do roku zmieniana, począwszy od dnia 20 września 2003 r., w celu uwzględnienia zmian w europejskim wskaźniku cen konsumpcyjnych, dotyczącym wszystkich Państw Członkowskich, publikowanym przez Eurostat.

2002/13/WE Artykuł 1.5

1. Kwota w euro ustalona w art. 16a ust. 3 i 4 oraz art. 17 ust. 2 winna być corocznie korygowana od dnia 20 września 2003 r, w celu wzięcia pod uwagę zmian w europejskim indeksie cen konsumpcyjnych, w skład którego wchodzą wszystkie Państwa Członkowskie, publikowanych przez Eurostat.

2002/83/WE

Kwota jest dostosowywana w sposób automatyczny, poprzez zwiększenie kwoty bazowej w EUR o odsetek zmian w tym wskaźniku, w okresie między 20 marca 2002 r. a datą zmiany i zaokrąglana jest do wielokrotności 100000 EUR.

2002/13/WE Artykuł 1.5

Kwoty są dostosowywane w sposób automatyczny, poprzez zwiększenie kwoty bazowej w euro o procentową wielkość zmiany wskaźnika, w okresie między wejściem w życie niniejszej dyrektywy a datą przeglądu, z zaokrągleniem w górę do wielokrotności 100000 EUR.

2002/83/WE

Jeżeli zmiana procentowa od czasu ostatniego dostosowania jest niższa niż 5 %, nie wykonuje się kolejnego dostosowania.

2002/13/WE Artykuł 1.5

Jeżeli zmiana procentowa od czasu ostatniego dostosowania jest niższa niż 5 %, nie wykonuje się kolejnego dostosowania.

2. Komisja informuje corocznie Parlament Europejski i Radę o korekcie i dostosowanej kwocie, określonej w ust. 1.

2002/83/WE

2. Komisja corocznie informuje Parlament Europejski i Radę o zmianie i wielkości dostosowania określonych w ust. 1.

2002/83/WE

Artykuł 31

Aktywa niewykorzystywane do pokrycia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

1. Państwa Członkowskie nie określają żadnych zasad wyboru aktywów, które nie muszą być wykorzystane jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych określonych w art. 20.

92/49/EWG Artykuł 26

1. Państwa Członkowskie nie określają żadnych zasad wyboru aktywów, które nie muszą być wykorzystane jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych określonych w art. 15.

2002/83/WE

2. Z zastrzeżeniem art. 20 ust. 3, art. 37 ust. 1, 2, 3 i 5 oraz art. 39 ust. 1 akapit drugi Państwa Członkowskie nie ograniczają swobodnego rozporządzania tymi aktywami, zarówno ruchomościami, jak i nieruchomościami, które stanowią część aktywów zakładów ubezpieczeń posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności.

92/49/EWG Artykuł 26

2. Z zastrzeżeniem przepisów art. 15 ust. 2, art. 20 ust. 1, 2, 3 i 5 oraz art. 22 ust. 1 akapit ostatni, Państwa Członkowskie nie ograniczają prawa swobodnego rozporządzania aktywami, zarówno ruchomościami, jak i nieruchomościami, stanowiącymi część aktywów zakładów ubezpieczeń posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności.

3. Ustępy 1 i 2 nie wykluczają żadnych środków, które Państwa Członkowskie mają prawo stosować jako właściciele, udziałowcy lub wspólnicy wspomnianych zakładów, zapewniając ochronę interesów ubezpieczonych.

2002/83/WE

3. Ustępy 1 i 2 nie wykluczają żadnych środków, które Państwa Członkowskie mają prawo podjąć jako właściciele, wspólnicy lub partnerzy wspomnianych zakładów, zapewniając ochronę interesów osób ubezpieczonych na życie.

2002/83/WE (dostosowany)

ROZDZIAŁ 5VII – ZAKŁADY UBEZPIECZEŃ √ I ZAKŁADY REASEKURACJI W TRUDNEJ SYTUACJI LUB W SYTUACJI NIEZGODNEJ Z WYMAGANIAMI

2002/83/WE Artykuł 37 (dostosowany)

Zakłady ubezpieczeń w trudnej sytuacji

ò nowy

Artykuł 133Stwierdzenie pogorszenia warunków finansowych i powiadomienie o tym przez zakład ubezpieczeń i zakład reasekuracji

Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji wprowadzają procedury mające na celu stwierdzenie pogorszenia warunków finansowych i powiadamiają organy nadzoru w przypadku nastąpienia takiego pogorszenia.

2002/83/WE Artykuł 37 (dostosowany)

ð nowy

√Artykuł 134 Niezgodność z rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi

Jeżeli zakład √ ubezpieczeń lub zakład reasekuracji nie przestrzega art. 20 przepisów rozdziału VI sekcja 2, właściwy organy √ nadzoru jego √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia może √ mogą zabronić swobodnego rozporządzania jego aktywami, po zawiadomieniu o swoim zamiarze właściwych władz √ organów nadzoru przyjmujących państw członkowskich zobowiązania. ðOrgany nadzoru rodzimego państwa członkowskiego wskazują aktywa, które mają zostać objęte takimi środkami. ï

ò nowy

Artykuł 135Niezgodność z kapitałowym wymogiem wypłacalności

1. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji informują niezwłocznie organ nadzoru jeżeli stwierdzą, że nie spełniają kapitałowego wymogu wypłacalności lub jeżeli istnieje niebezpieczeństwo wystąpienia takiej niezgodności w ciągu najbliższych trzech miesięcy.

2. W terminie dwóch miesięcy od stwierdzenia niezgodności z kapitałowym wymogiem wypłacalności zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego to dotyczy, przedkłada do zatwierdzenia przez organ nadzoru realistyczny plan naprawczy.

3. Organ nadzoru wymaga od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, którego to dotyczy, podjęcia odpowiednich środków, tak aby – w terminie sześciu miesięcy od stwierdzenia niezgodności z kapitałowym wymogiem wypłacalności – przywrócony został poziom dopuszczonych funduszy własnych pokrywający kapitałowy wymóg wypłacalności lub obniżony został profil ryzyka w celu zapewnienia zgodności z kapitałowym wymogiem wypłacalności.

Organ nadzoru może w odpowiednich przypadkach przedłużyć ten termin o trzy miesiące.

2005/68/WE Artykuł 42 (dostosowany)

ð nowy

2. W celu przywrócenia prawidłowej sytuacji finansowej zakładu reasekuracji, którego margines wypłacalności spadł poniżej minimum wymaganego przepisami art. 37–39, właściwy organ rodzimego Państwa Członkowskiego wymaga przedstawienia mu do zatwierdzenia planu przywrócenia prawidłowej sytuacji finansowej.

4. W wyjątkowych okolicznościach, jeżeli w opinii właściwego organu √ nadzoru sytuacja finansowa √ danego zakładu reasekuracji ulegnie dalszemu pogorszeniu, może on ograniczyć lub zakazać swobodnego rozporządzaniea aktywami √ tego zakładu reasekuracji √ lub go zakazać . √ Wspomniany oOrgan √ nadzoru ten powiadamia także organy √ nadzoru innych √ przyjmujących państw członkowskich, na terytorium których zakład reasekuracji wykonuje działalność, o wszelkich podjętych środkach., te ostatnie z kolei, √ Organy te, na jego wniosek √ organu nadzoru rodzimego państwa członkowskiego , podejmują takie same środki. ðOrgan nadzoru rodzimego państwa członkowskiego wskazuje aktywa, które mają zostać objęte takimi środkami. ï

3. Jeśli wymagany margines wypłacalności spadnie poniżej poziomu funduszu gwarancyjnego określonego w art. 40, właściwy organ rodzimego Państwa Członkowskiego wymaga przedstawienia przez zakład reasekuracji do zatwierdzenia krótkookresowego planu finansowego.

ò nowy

Artykuł 136Niezgodność z minimalnym wymogiem kapitałowym

1. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji informują niezwłocznie organ nadzoru jeżeli stwierdzą, że nie spełniają minimalnego wymogu kapitałowego lub jeżeli istnieje niebezpieczeństwo wystąpienia takiej niezgodności w ciągu najbliższych trzech miesięcy.

2. W terminie jednego miesiąca od stwierdzenia niezgodności z minimalnym wymogiem kapitałowym zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego to dotyczy, przedkłada do zatwierdzenia przez organ nadzoru krótkookresowy realistyczny plan finansowy mający na celu przywrócenie – w terminie trzech miesięcy od tego stwierdzenia – dopuszczonych podstawowych funduszy własnych co najmniej do poziomu minimalnego wymogu kapitałowego lub obniżenie profilu ryzyka w celu zapewnienia zgodności z minimalnym wymogiem kapitałowym.

2002/83/WE Artykuł 37 (dostosowany)

ð nowy

3. Organ √ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego może ten mogą również ograniczyć lub zakazać swobodnego rozporządzaniea aktywami zakładu ubezpieczeń √ lub zakładu reasekuracji lub go zakazać . Powiadamiaomi on o tym władze √ organy nadzoru innych √ przyjmujących państw członkowskich., na których terytorium zakład prowadzi działalność, te ostatnie natomiast, √ Organy te podejmują, na wniosek tego pierwszego √ organu nadzoru rodzimego państwa członkowskiego , podejmują takie same środki. ðOrgan nadzoru rodzimego państwa członkowskiego wskazuje aktywa, które mają zostać objęte takimi środkami. ï

2002/83/WE Artykuł 37 (dostosowany)

ð nowy

√Artykuł 137 Zakaz swobodnego rozporządzania aktywami umiejscowionymi na terytorium państwa członkowskiego

5. Każde Państwo √ Państwa członkowskie podejmująe środki niezbędne do umożliwienia, zgodnie z jego prawem krajowym, zakazania, w przypadkach przewidzianych w art. 134, 135, 136 ð i 249 ust. 1 ï ust. 1, 2 i 3, swobodnego rozporządzania aktywami znajdującymi się √ umiejscowionymi na jego √ ich terytorium, na wniosek √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia zakładu ubezpieczeń, które wskaże aktywa objęte tymi środkami.

2002/83/WE Artykuł 37 (dostosowany)

√Artykuł 138 Kompetencje nadzorcze w przypadku pogorszenia warunków finansowych

2002/83/WE Artykuł 37

4. Właściwe władze mogą ponadto podjąć, w przypadkach przewidzianych w ust. 1, 2 i 3, wszelkie środki niezbędne do celów ochrony interesów ubezpieczonych.

ò nowy

Bez uszczerbku dla art. 135 i 136, jeżeli wypłacalność zakładu w dalszym ciągu się pogarsza, organy nadzoru są uprawnione do podjęcia wszystkich koniecznych środków mających na celu ochronę interesów ubezpieczających w przypadku umów ubezpieczenia lub zobowiązań wynikających z umów reasekuracji.

Środki te odzwierciedlają skalę i czas trwania pogorszonej wypłacalności danego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

2002/83/WE Artykuł 38 i 2005/68/WE Artykuł 43

ð nowy

Artykuł 139 Plan naprawczy ð i plan finansowy ï

1. Państwa Członkowskie zapewnią, aby właściwe władze posiadały uprawnienia do wymagania finansowych planów naprawczych dla zakładów ubezpieczeń w przypadku, gdy właściwe władze uznają, że zagrożone są prawa ubezpieczających.

Finansowy plan naprawczy musi zawierać jako minimum dane szczegółowe lub dowód, w przypadku trzech kolejnych lat obrachunkowych dotyczące:

ò nowy

1. Plan naprawczy, o którym mowa w art. 135 ust. 2, i plan finansowy, o którym mowa w art. 136 ust. 2, zawierają co najmniej dane szczegółowe lub dowody dotyczące:

2002/83/WE Artykuł 38, 2002/13/WE Artykuł 1 ust. 7 i 2005/68/WE Artykuł 43

a) oszacowania kosztów zarządzania, w szczególności bieżących wydatków ogólnych i prowizji;

2002/83/WE Artykuł 38 (dostosowany)

b) planu określającego szczegółowy szacunek √ oszacowania dochodów √ przychodów i wydatków w odniesieniu do √ związanych z działalności bezpośredniąej √ działalnością ubezpieczeniową , ryzykami przyjętymiego do reasekuracji i cesjami reasekuracyjnymiji;

2002/83/WE Artykuł 38, 2002/13/WE Artykuł 1 ust. 7 i 2005/68/WE Artykuł 43

ð nowy

c) prognozy bilansu;

d) oszacowańnia dotyczącyche środków finansowych przeznaczonych na pokrycie ð rezerw techniczno-ubezpieczeniowych ï zobowiązań ubezpieczeniowych oraz ð kapitałowego wymogu wypłacalności i minimalnego wymogu kapitałowego ï marginesu wypłacalności;

2002/83/WE Artykuł 38 i 2002/13/WE Artykuł 1 ust. 7 2005/68/WE Artykuł 43 ust. 2 lit. e)

e) ogólnej polityki reasekuracyjnej.

2005/68/WE Artykuł 60 ust. 11

4. Państwa Członkowskie gwarantują, że właściwe organy posiadają uprawnienia pozwalające na zmniejszenie redukcji opartej na reasekuracji do marginesu wypłacalności określonego zgodnie z art. 28, w przypadku gdy:

a) charakter lub jakość umów reasekuracji uległy znacznej zmianie w porównaniu z poprzednim rokiem obrachunkowym;

b) transfer ryzyka związany z umowami reasekuracji nie występuje lub występuje w ograniczonym stopniu.

2002/83/WE Artykuł 38 i 2005/68/WE Artykuł 43

2. W przypadku gdy prawa ubezpieczającego są zagrożone z powodu pogorszenia się pozycji finansowej zakładu ubezpieczeń, Państwa Członkowskie zapewniają właściwym władzom uprawnienia do zobowiązania zakładów ubezpieczeń do posiadania wyższego wymaganego marginesu wypłacalności, w celu zapewnienia zdolności zakładu ubezpieczeń do spełnienia w krótkim czasie wymogów wypłacalności. Poziom wyższego wymaganego marginesu wypłacalności opiera się na finansowym planie naprawczym, określonym w ust. 1.

2002/83/WE Artykuł 38, 2002/13/WE Artykuł 1 ust. 7 i 2005/68/WE Artykuł 43 (dostosowany)

ð nowy

32. Państwa członkowskie zapewniają właściwym organom √ nadzoru uprawnienia do przewartościowania w dół wszystkich elementów kwalifikującym się ð pozycji funduszy własnych dopuszczonych do pokrycia ï do wykorzystania w ð kapitałowego wymogu wypłacalności ï dostępnym marginesie wypłacalności, w szczególności, w przypadku, gdy nastąpiła znacząca zmiana w wartości rynkowej tych elementów od zakończenia ostatniego roku obrachunkowego.

2002/83/WE Artykuł 38

4. Państwa Członkowskie zapewniają właściwym władzom uprawnienia do zmniejszenia stopnia redukcji, w oparciu o reasekurację, do marginesu wypłacalności określonego zgodnie z art. 28, w przypadku gdy:

2002/83/WE Artykuł 38 i 2005/68/WE Artykuł 57 ust. 7

a) charakter lub jakość umów reasekuracji uległy znacznej zmianie w porównaniu z poprzednim rokiem obrachunkowym;

2005/68/WE Artykuł 57(7)

b) transfer ryzyka związany z umowami reasekuracji nie występuje lub występuje w ograniczonym stopniu.

2005/68/WE Artykuł 43 (dostosowany)

ð nowy

63. Jeżeli właściwe organy √ nadzoru wymagają ð planu naprawczego, o którym mowa w art. 135 ust. 2, lub planu finansowego, o którym mowa w art. 136 ust. 2 ï, zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, finansowego planu naprawczego dla zakładu reasekuracji, wstrzymują się z udzieleniem poświadczenia, zgodnie z art. 18 39 , tak długo, jak uznają, że √ prawa ubezpieczających lub zobowiązania √ umowne zakładu wynikające z umów reasekuracji są zagrożone w rozumieniu wspomnianego ust. 1.

ò nowy

Artykuł 140Środki wykonawcze

Komisja może przyjąć środki wykonawcze określające dalsze szczegóły dotyczące planu naprawczego, o którym mowa w art. 135 ust. 2, i planu finansowego, o którym mowa w art. 136 ust. 2.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

73/239/EWG

Artykuł 21

1. Każde Państwo Członkowskie umożliwi zakładowi przeniesienie całości lub części portfela ubezpieczeń, jeśli jednostki przejmujące będą posiadać konieczny margines wypłacalności po uwzględnieniu przeniesienia.

Zainteresowane organy nadzoru będą konsultować się ze sobą przed zatwierdzeniem przeniesienia portfela ubezpieczeń.

2. Zatwierdzone przez właściwy organ nadzoru przeniesienie portfela ubezpieczeń bezpośrednio dotyczy zainteresowanych ubezpieczających lub ubezpieczonych.

2002/83/WE Artykuł 39 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 141

Cofnięcie zezwolenia

1. Zezwolenie udzielone zakładowi ubezpieczeń przez właściwy Oorgan √ nadzoru jego √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia może zostać cofnięte przez ten organ ð cofa ï √ zezwolenie udzielone zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji w następujących przypadkach w przypadku, gdy zakład:

2002/83/WE Artykuł 39, 92/49/EWG Artykuł 14 i 2005/68/WE Artykuł 44 (dostosowany)

a) √zakład, którego to dotyczy, Õw czasie 12 miesięcy nie korzysta ze zezwolenia, wyraźnie z niego rezygnuje lub zaprzestaje prowadzenia działalności na okres dłuższy niż sześć miesięcy, chyba że zainteresowane państwo członkowskie przewidziało wygaśnięcie ważności zezwolenia w takich przypadkach;

b) √zakład, którego to dotyczy, Õprzestał spełniać warunki dopuszczenia do działalności √ udzielenia zezwolenia ;

ò nowy

c) zakład nie spełnia minimalnego wymogu kapitałowego, a organ nadzoru uważa przedstawiony plan finansowy za wyraźnie niewystarczający lub zakład, którego to dotyczy, nie zrealizuje zatwierdzonego planu w terminie trzech miesięcy od stwierdzenia niezgodności z minimalnym wymogiem kapitałowym.

2002/83/WE Artykuł 39

(c) nie jest w stanie podjąć w wymaganym terminie środków określonych w planie przywrócenia prawidłowej sytuacji finansowej zakładu lub planie finansowym określonych w art. 37.

2002/83/WE Artykuł 39, 92/49/EWG Artykuł 14 i 2005/68/WE Artykuł 44 (dostosowany)

d) √zakład, którego to dotyczy, w poważnym stopniu nie wywiązuje się z obowiązków wynikających z przepisów, którym podlega.

92/49/EWG Artykuł 14 (dostosowany)

2. W przypadku cofnięcia zezwolenia lub wygaśnięcia jego ważności, właściwe władze √ organ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego powiadamiają o tym właściwe władze √ organy nadzoru innych państw członkowskich, które podejmują właściwe środki, aby powstrzymać zakład √ ubezpieczeń lub zakład reasekuracji od podejmowania na nowo √ nowej działalności na ich terytoriach, zarówno w ramach prawa przedsiębiorczości, jak w ramach swobody świadczenia usług.

Właściwe władze √ Organ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego, w Porozumieniu √ wraz ze wspomnianymi organami, stosują wszelkie środki konieczne do zapewnienia ochrony interesów osób ubezpieczonych, w szczególności ograniczają swobodne rozporządzanie aktywami zakładu √ ubezpieczeń , zgodnie z przepisami art. 13720 ust. 1, 2 akapit drugi lub ust. 3 akapit drugi.

23. Każda decyzja √ w sprawie cofnięcia zezwolenia jest poparta √ zawiera szczegółoweym uzasadnieniem i √ jest przekazywana do wiadomości zainteresowanego zakładu √ ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji .

2002/83/WE Artykuł 40 (dostosowany)

ROZDZIAŁ VIII – TYTUŁ IV PRZEPISY ODNOSZĄCE SIĘ DO PRAWOA PRZEDSIĘBIORCZOŚCI I SWOBODAY ŚWIADCZENIA USŁUG

√SEKCJA 1 – TWORZENIE ODDZIAłÓW PRZEZ ZAKłADY UBEZPIECZEń

ARTYKUł 142 WARUNKI TWORZENIA ODDZIAłU

1. √Państwa członkowskie gwarantują, że zZakład ubezpieczeń, który zamierza utworzyć oddział na terytorium innego państwa członkowskiego, powiadamia o tym właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia.

88/357/EWG Artykuł 3 (dostosowany)

Do celów pierwszej dyrektywy i niniejszej dyrektywy Kkażda forma stałej obecności zakładu ubezpieczeń na terytorium państwa członkowskiego jest traktowana w taki sposób, jak przedstawicielstwo lub oddział, nawet jeśli obecność ta nie przyjmuje formy przedstawicielstwa lub oddziału, ale polega jedynie na posiadaniu biura zarządzanego przez personel zakładu ubezpieczeń lub przez niezależną osobę, która posiada, tak jak przedstawicielstwo, stałe upoważnienie do działania w imieniu zakładu.

92/49/EWG Artykuł 32 (dostosowany)

2. Państwa członkowskie wymagają od każdego zakładu ubezpieczeń, który zamierza założyć √ utworzyć oddział na terytorium innego państwa członkowskiego, przekazania następujących informacji przy dokonywaniu przewidzianego w ust. 1 zawiadomienia:

2002/83/WE Artykuł 40 i 92/49/EWG Artykuł 32 (dostosowany)

ð nowy

a) państwo członkowskie, na którego terytorium zakład zamierza utworzyć oddział;

b) program √ plan działalności, określający między innymi ð co najmniej ï przewidywane rodzaje działalności i strukturę organizacyjną oddziału;

2002/83/WE Artykuł 40 (dostosowany)

dc) nazwisko upoważnionego przedstawiciela oddziału, √ osoby któray musi dysponować √ dysponuje odpowiednimi kompetencjami do zaciągania zobowiązań w imieniu zakładu wobec osób trzecich oraz do reprezentowania go w stosunkach z władzami i sądami Państwa Członkowskiego oddziału. w odniesieniu do towarzystwa √ zakładu ubezpieczeń lub, w przypadku towarzystwa Lloyd's, w razie postępowania sądowego w Państwie Członkowskim oddziału, wynikającego ze zobowiązań ubezpieczeniowych, osoby ubezpieczone nie mogą być traktowane mniej korzystnie, niżby to miało miejsce w przypadku postępowania sądowego wszczętego przeciwko zwykłym zakładom. Z tego powodu upoważniony przedstawiciel musi posiadać odpowiednie uprawnienia umożliwiające mu występowanie w charakterze pozwanego oraz musi on, jako pełnomocnik, mieć zdolność do zaciągania zobowiązań w imieniu zainteresowanych ubezpieczycieli zrzeszonych w towarzystwie Lloyd's √ oraz do reprezentowania go lub ich w stosunkach z organami i sądami przyjmującego państwa członkowskiego, zwanej dalej „upoważnionym przedstawicielem”; .

2002/83/WE Artykuł 40 i 92/49/EWG Artykuł 32 (dostosowany)

ð nowy

cd) adres w √ przyjmującym państwie członkowskim oddziału, pod którym można będzie otrzymywać i przekazywać dokumenty, zakładając, że jest to jednocześnie adres służący do przekazywania ð w tym ï wszelkąiej korespondencjęi przeznaczonąej dla upoważnionego przedstawiciela;

92/49/EWG Artykuł 32 (dostosowany)

nazwisko upoważnionego przedstawiciela oddziału, który musi dysponować odpowiednimi kompetencjami do zaciągania zobowiązań w imieniu zakładu wobec osób trzecich oraz do reprezentowania go w stosunkach z władzami i sądami Państwa Członkowskiego oddziału. Ww odniesieniu do towarzystwa Lloyd's, w razie postępowania sądowego w √ przyjmującym państwie członkowskim oddziału, wynikającego ze zobowiązań ubezpieczeniowych, osoby ubezpieczone nie mogą być traktowane mniej korzystnie niżby to miało miejsce w przypadku postępowania sądowego wszczętego przeciwko przedsiębiorstwom konwencjonalnego rodzaju. Z tego powodu upoważniony przedstawiciel musi posiadać odpowiednie uprawnienia umożliwiające mu występowanie w charakterze pozwanego oraz musi on, jako pełnomocnik, mieć zdolność do zaciągania zobowiązań w imieniu zainteresowanych ubezpieczycieli zrzeszonych w towarzystwie Lloyd's.

3. W przypadku gdy zakład √ ubezpieczeń innych niż na życie zamierza, aby jego oddział pokrywał ryzyka ujęte w grupie 10 w pkt A zZałącznika I, z wyłączeniem odpowiedzialności cywilnej przewoźnika, musi przedstawić oświadczenie, że został członkiem krajowego biura i krajowego funduszu gwarancyjnego √ przyjmującego państwa członkowskiego oddziału.

92/49/EWG Artykuł 32 (dostosowany)

64. W przypadku zmiany informacji przekazanych na mocy ust. 2 lit b), c) lub d), zakład ubezpieczeńniowy, przynajmniej na miesiąc przed wprowadzeniem takiej zmiany, pisemnie powiadamia o tym √ organy nadzoru właściwe władze rodzimego państwa członkowskiego i państwa członkowskiego oddziału √ , w którym znajduje się oddział , tak aby √ organy nadzoru właściwe władze rodzimego państwa członkowskiego i właściwe władze √ organy nadzoru państwa członkowskiego oddziału √ , w którym znajduje się oddział, mogły spełnić odpowiednie zadania na mocy ust. 3 i 4 art. 143 ust. 1, 2 oraz ust. 3 akapit pierwszy .

2002/83/WE Artykuł 40

Artykuł 143 Przekazywanie informacji

92/49/EWG Artykuł 32 i 2002/83/WE Artykuł 40 (dostosowany)

ð nowy

31. Jeśli właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego nie mają powodów wątpić w prawidłowość struktury administracyjnej ð systemu zarządzania ï lub sytuacji finansowej zakładu ubezpieczeń, jak również w nieposzlakowaną opinię i kwalifikacje zawodowe lub doświadczenie członków zarządu, kierownictwa lub upoważnionego przedstawiciela, biorąc pod uwagę planowaną działalność, przekazują one w terminie trzech miesięcy od otrzymania √ wszystkich informacji określonych w art. 142 ust. 2, informacje te właściwym władzom √ organom nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego oddziału oraz przekazują odpowiednie informacje √ informują o tym zakład ubezpieczeń, którego to dotyczy zainteresowanemu zakładowi.

Właściwe władze √ Organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego poświadczają ponadto, że zakład ubezpieczeń posiada minimalny margines wypłacalności ð posiada pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności i minimalnego wymogu kapitałowego ï obliczonegoy zgodnie z art. 16 ð 99 ï i 17 ð 126 ï .

2. W przypadku gdy właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego odmawiają właściwym władzom √ organom nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego oddziału przekazania informacji określonych w art. 142 ust. 2, zawiadamiają one w terminie trzech miesięcy od otrzymania √ wszystkich wspomnianych informacji zainteresowany zakład √ ubezpieczeń, którego to dotyczy, o powodach swojej odmowy.

Ww przypadku takiej odmowy lub zaniechania działania prawo odwołania się do sądu w rodzimym państwie członkowskim.

43. Zanim oddział zakładu ubezpieczeń rozpocznie działalność, właściwe władze √ w stosownych przypadkach organy nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego oddziału, w terminie dwóch miesięcy od otrzymania informacji określonych w ust. 13 powiadamiają, jeśli to konieczne, właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia o warunkach, na których, ze względu na √ dobro ogólne dobro, działalność ta musi być prowadzona w √ przyjmującym państwie członkowskim oddziału. ðOrgany nadzoru rodzimego państwa członkowskiego przekazują te informacje zainteresowanemu zakładowi ubezpieczeń. ï

2002/83/WE Artykuł 40 i 92/49/EWG Artykuł 32 (dostosowany)

5. Po otrzymaniu informacji od właściwych władz √ Zakład ubezpieczeń może otworzyć oddział i rozpocząć działalność w dniu, w którym organ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego √ otrzymał takie informacje oddziału lub, w przypadku braku informacji od tych władz, po upływie terminu określonego w √ akapicie pierwszym ust. 4 oddział może zostać utworzony i rozpocząć działalność.

2002/83/WE Artykuł 41 i 92/49/EWG Artykuł 34 (dostosowany)

SEKCJA 2 – SWOBODA śWIADCZENIA USłUG: √PRZEZ ZAKłADY UBEZPIECZEń

√PODSEKCJA 1 – PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 144 Uuprzednie powiadomienie √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia

Każdy zakład ubezpieczeń, który zamierza po raz pierwszy prowadzić działalność w jednym lub w kilku państwach członkowskich w ramach swobody świadczenia usług, uprzednio powiadamia o tym właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia, wskazując rodzaj √ ryzyk lub zobowiązań, jakie zamierza pokrywać .

2002/83/WE Artykuł 42 i 92/49/EWG Artykuł 35 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 145 Swoboda świadczenia usług: Ppowiadomienie przez √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia

1. W terminie jednego miesiąca od powiadomienia określonego w art. 41144 właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia przekazują państwu członkowskiemu lub państwom członkowskim, na terytorium których zakład √ ubezpieczeń zamierza prowadzić działalność w ramach swobody świadczenia usług:

a) zaświadczenie √ potwierdzające, że posiadania przez zakład ubezpieczeń minimalnego marginesu wypłacalnościð spełnia kapitałowy wymóg wypłacalności i minimalny wymóg kapitałowy ï obliczonego zgodnie z art. 28 i 29 ð 99 i 126 ï ;

b) informację o grupach ubezpieczeń, na oferowanie których zakład √ ubezpieczeń uzyskał zezwolenie;

c) informację o rodzaju √ ryzyk lub zobowiązań, jakie zakład ubezpieczeń zamierza pokrywać w √ przyjmującym państwie członkowskim świadczenia usług.

Jednocześnie √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego powiadamiają one o tym zainteresowany zakład √ ubezpieczeń o przekazaniu tych informacji .

92/49/EWG Artykuł 35 (dostosowany)

2. Każde Państwo √ Państwa członkowskie, na terytorium którychego zakład √ ubezpieczeń innych niż na życie zamierza, w ramach swobody świadczenia usług, ubezpieczać ryzyka wymienione w grupie 10 w pkt A zZałącznika I do dyrektywy 73/239/EWG, poza odpowiedzialnością cywilną przewoźnika, może √ mogą wymagać od zakładu √ ubezpieczeń przedłożenia :

a) podania nazwiska i adresuów upoważnionych przedstawicielai określonych √ , o którym mowa w art. 18 ust. 1 lit. h)12a ust. 4 niniejszej dyrektywy,

b) przedstawienia oświadczenia, że zakład został członkiem biura krajowego i krajowego funduszu gwarancyjnego √ przyjmującego w państwaie członkowskiegom świadczenia usług.

23. W przypadku gdy właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia nie przedstawią w ustanowionym √ w ust. 1 terminie informacji √ w nim określonych w ust. 1, w tym samym terminie powiadamiają zakład ubezpieczeń o przyczynach odmowy.

Od √ W przypadku odmowy √ lub zaniechania działania przysługuje prawo odwołania się do sądu w rodzimym państwie członkowskim.

34. Zakład √ ubezpieczeń może rozpocząć działalność z dniem potwierdzenia √ , w którym został poinformowany o przekazaniu informacji określonych otrzymania zawiadomienia przewidzianego w ust. 1 akapit pierwszy.

2002/83/WE Artykuł 43 i 92/49/EWG Artykuł 36 (dostosowany)

Artykuł 146 Swoboda świadczenia usług: zZmiany charakteru √ ryzyk lub zobowiązań

Każda zmiana, jakiej zakład ubezpieczeń zamierza dokonać w zakresie informacji określonych w art. 14441, podlega procedurze przewidzianej w art. 14441 i 14542.

90/618/EWG Artykuł 6 (dostosowany)

√PODSEKCJA 2 – UBEZPIECZENIE ODPOWIEDZIALNOśCI CYWILNEJ Z TYTUłU UżYTKOWANIA POJAZDÓW MECHANICZNYCH

Artykuł 147 √ Obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania pojazdów mechanicznych

1. Niniejszy artykuł stosuje się, Jjeśli zakład √ ubezpieczeń innych niż na życie poprzez jednostkę mającyą siedzibę w √ jednym państwie członkowskim ubezpiecza ryzyko, inne niż odpowiedzialność przewoźnika, zaliczone do grupy 10 w pkt A zZałącznika I do dyrektywy 73/239/EWG, umiejscowione w innym państwie członkowskim,.

2. √ przyjmujące państwo członkowskie świadczenia usług wymaga, aby przedsiębiorstwo √ zakład ten stało się członkiem jego krajowego biura i krajowego funduszu gwarancyjnego oraz uczestniczyło w ich finansowaniu.

2. Jednakże nie można wymagać od przedsiębiorstwa dokonywania płatności lub wnoszenia wkładów √ Wkład finansowy, o którym mowa w ust. 1, wnosi się jedynie na rzecz biura lub funduszu Państwa Członkowskiego świadczenia usług w odniesieniu do ryzyk ubezpieczanych w ramach świadczenia usług, innych niż wyliczone na takiej samej podstawie, jaką stosuje się wobec zakładów ubezpieczających ryzyka należące do grupy 10, inne niż odpowiedzialność przewoźnika, √ w grupie 10 pkt A załącznika I, ubezpieczanych w ramach świadczenia usług. Wkład ten wylicza się na takiej samej podstawie jak w przypadku zakładów ubezpieczeń innych niż na życie, ubezpieczających te ryzyka za pośrednictwem siedziby ustanowionej w √ tym państwie członkowskim.,

√Wyliczenia dokonuje się przez odniesienie do dochodów ze składek ubezpieczeniowych √ zakładu ubezpieczeń , pochodzących z tej grupy w danym √ przyjmującym państwie członkowskim lub od liczby ryzyk z tej grupy tam ubezpieczanych.

3. Niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody dla √ Przyjmujące państwo członkowskie może wymagać wymagania od zakładu ubezpieczeń świadczącego usługi stosowania się do przepisów obowiązujących w √ tym państwie członkowskim świadczenia usług w zakresie ubezpieczania podwyższonych ryzyk w zakresie, w jakim mają one zastosowanie do zakładów √ ubezpieczeń innych niż na życie mających tam siedzibę √ w tym państwie .

Artykuł 148 √ Brak dyskryminacji osób dochodzących odszkodowań

4. √ Przyjmujące państwo członkowskie świadczenia usług wymaga od zakładu √ ubezpieczeń innych niż na życie zapewnienia, że osoby dochodzące odszkodowań z tytułu zdarzeń, mających miejsce na jego terytorium, nie znajdują się w sytuacji mniej korzystnej w wyniku tego, że zakład ubezpiecza ryzyko, inne niż odpowiedzialność przewoźnika, w grupie 10 w pkt A załącznika I na zasadzie świadczenia usług, a nie przez siedzibę √ oddział ustanowionyą w tym państwie.

Artykuł 149 √ Przedstawiciel

1. W tym celu √ Do celów, o których mowa w art. 148, przyjmujące państwo członkowskie świadczenia usług wymaga od zakładu √ ubezpieczeń innych niż na życie wyznaczenia przedstawiciela mającego stałe miejsce zamieszkania lub siedzibę na jego terytorium, który zbiera wszelkie niezbędne informacje związane z odszkodowaniami √ roszczeniami i ma odpowiednie pełnomocnictwa wystarczające do reprezentowania zakładu wobec poszkodowanych, którzy mogą dochodzić odszkodowań, w tym również obejmujące wypłatę odszkodowań, a także do reprezentowania go lub umożliwienia reprezentowania go, przed sądami i władzami √ organami tego państwa członkowskiego w zakresie tych odszkodowań √ roszczeń .

Przedstawiciel ten może także być zobowiązany do reprezentowania zakładu √ ubezpieczeń innych niż na życie przed właściwymi władzami √ organami nadzoru przyjmującego państwa √ członkowskiego świadczenia usług, w zakresie kontroli istnienia i ważności polis ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

2. √ Przyjmujące państwo członkowskie świadczenia usług nie może wymagać od wyznaczonej osoby √ przedstawiciela , aby podejmowała działania w imieniu zakładu √ ubezpieczeń innych niż na życie , który ją √ go wyznaczył, inne niż przewidziane w ust. 1akapicie drugim i trzecim.

3. Wyznaczenie przedstawiciela nie stanowi samo przez się otwarcia oddziału lub przedstawicielstwa do celów art. √ 142 6 ust. 2 lit. b) dyrektywy 73/239/EWG, a przedstawiciel nie jest siedzibą w rozumieniu art. 2 lit. c) tej dyrektywy.

2000/26/WE Artykuł 9 (dostosowany)

4. Jeżeli Zzakład ubezpieczeń nie wyznaczył swojego przedstawiciela, √ może, pod warunkiem uzyskania zatwierdzenia rodzimego państwa członkowskiego, mogą zgodzić się na √ wyznaczyć przedstawiciela √ do spraw roszczeń, o którym mowa w wyznaczonego zgodnie z art. 4 dyrektywy 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[71] przejmującego √ , który przejmie funkcje przedstawiciela wyznaczonego zgodnie z √ , o którym mowa w tym ust.ępem 1 niniejszego artykułu.

2002/83/WE Artykuł 44 (dostosowany)

√SEKCJA 3 – KOMPETENCJE ORGANÓW NADZORU PRZYJMUJąCEGO PAńSTWA CZłONKOWSKIEGO

√ PODSEKCJA 1 – UBEZPIECZENIA

Artykuł 150 Język

Właściwe władze √ Organy nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego oddziału lub Państwa Członkowskiego świadczenia usług mogą wymagać, aby informacje na temat działalności zakładów ubezpieczeń działających na terytorium danego √ tego państwa √ członkowskiego , których mają prawo √ się domagać się zgodnie z niniejszą dyrektywą, były im przekazywane w języku lub językach urzędowych tego państwa.

92/49/EWG Artykuł 39 (dostosowany)

Artykuł 151 √ Uprzednie zgłoszenie i uprzednie zatwierdzenie

2.1 √ Przyjmujące państwo członkowskie oddziału lub świadczenia usług nie przyjmuje √ ustanawia przepisów wymagających uprzedniegoj zgody √ zatwierdzenia lub systematycznego zgłaszania ogólnych i szczegółowych warunków polis, taryf składek √ lub – w przypadku ubezpieczeń na życie – podstaw technicznych stosowanych w szczególności do obliczenia taryf składek oraz rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, lub formularzy i innych drukowanych dokumentów, które zakład ubezpieczeńniowy zamierza stosować w swoich kontaktach z ubezpieczającymi.

2. √ Przyjmujące państwo członkowskie mMoże jedynie wymagać od zakładu √ ubezpieczeń , który zamierza prowadzić działalność ubezpieczeniową na jego terytorium w ramach prawa przedsiębiorczości lub w ramach swobody świadczenia usług, doraźnego zgłaszania tych warunków polis oraz innych dokumentów, w celu zbadania ich zgodności z przepisami krajowymi √ przepisami dotyczącymi umów ubezpieczenia, a wymóg ten nie może stanowić uprzedniego warunku prowadzenia działalności przez zakład √ ubezpieczeń .

3. √ Przyjmujące państwo członkowskie oddziału lub świadczenia usług nie może utrzymywać lub √ ani wprowadzić wymogu uprzedniego zgłaszania lub zatwierdzania proponowanych podwyżek stawek √ taryf składek, o ile nie stanowią one części ogólnego systemu kontroli cen.

2002/83/WE Artykuł 46 (dostosowany)

2005/1/WE Artykuł 8.1

ð nowy

Artykuł 152 Zakłady ubezpieczeń nieprzestrzegające przepisów prawa

21. Jeżeli właściwe władze √ organy nadzoru państwa członkowskiego ustalą, że zakład √ ubezpieczeń , który na jego terytorium posiada oddział lub prowadzi działalność w ramach swobody świadczenia usług, nie przestrzega obowiązujących w tym państwie √ członkowskim przepisów, wymagają od zainteresowanego √ danego zakładu √ ubezpieczeń usunięcia takiej nieprawidłowości.

32. Jeżeli przedmiotowy √ dany zakład √ ubezpieczeń nie podejmuje niezbędnych działań, właściwe władze √ organy nadzoru danego zainteresowanego państwa członkowskiego powiadamiają o tym właściwe władze √ organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia.

Te ostatnie √ Organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego , możliwie najszybciej, podejmują właściwe środki, aby zapewnić usunięcie nieprawidłowości przez zakład √ ubezpieczeń .

Charakter tych środków przekazywany jest do wiadomości właściwym władzom zainteresowanego √ Organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego √ informują organy nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego o podjętych środkach .

43. Jeżeli, mimo środków podjętych przez √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia, lub ponieważ środki te okazują się niedostateczne lub niedostępne w tym Państwie, zakład √ ubezpieczeń w dalszym ciągu narusza przepisy prawa obowiązujące w zainteresowanym √ przyjmującym państwie członkowskim, √ lub jeśli środki te okazują się niedostateczne, to ostatnie √ organy nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego mogąże, po powiadomieniu właściwych władz √ organów nadzoru rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia, podjąć właściwe √ odpowiednie środki, aby zapobiec √ w celu zapobieżenia dalszym nieprawidłowościom, lub √ ukarania za nie nałożyć kary za przyszłe nieprawidłowości, włączając, w takim stopniu, w jakim jest to bezwzględnie konieczne, zapobieżenie √ środki zapobiegające dalszemu zawieraniu przez zakład ubezpieczeń nowych umów ubezpieczenia na terytorium tego √ przyjmującego państwa √ członkowskiego .

Państwa członkowskie zapewniają możliwość doręczania zakładom ubezpieczeń na terytorium tych państw dokumentów prawnych koniecznych w przypadku podjęcia takich środków.

54. Ustępy 21, 32 i 43 nie mają wpływu na nadzwyczajne uprawnienia zainteresowanych państw członkowskich do podejmowania odpowiednich środków √ nadzwyczajnych w celu zapobiegania nieprawidłowościom lub nakładania kar √ karania za nieprawidłowości mające miejsce na ich terytorium. √ Uprawnienia te obejmują Dotyczy to możliwośćci zapobiegania dalszemu zawieraniu przez zakład ubezpieczeń nowych umów ubezpieczenia na ich terytoriach.

65. Ustępy 21, 32 i 43 nie mają wpływu na uprawnienia państw członkowskich do nakładania karania za naruszenia mające miejsca na ich terytoriach.

76. Jeżeli zakład ubezpieczeń, który dopuścił się naruszenia, prowadzi √ oddział swoje przedsiębiorstwo lub √ posiada majątek w zainteresowanym √ danym państwie członkowskim, właściwe władze √ organy nadzoru tego ostatniego √ państwa członkowskiego mogą, zgodnie z prawem krajowym, nałożyć √ krajowe kary administracyjne przewidziane za tego rodzaju naruszenia, w drodze postępowania egzekucyjnego wobec tego przedsiębiorstwa √ oddziału lub majątku zakładu.

87. Każdy środek przyjęty zgodnie z ust. 32 -do 76, obejmujący kary lub ograniczenia dotyczące prowadzenia działalności ubezpieczeniowej, musi zostać właściwie uzasadniony i podany do wiadomości zainteresowanego zakładu √ ubezpieczeń .

18. Każdy zakład ubezpieczeń prowadzący działalność w ramach prawa przedsiębiorczości lub w ramach swobody świadczenia usług √ Zakłady ubezpieczeń przedkładają właściwym władzom √ organom nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego oddziału i/lub Państwa Członkowskiego świadczenia usług √ na ich żądanie wszystkie wymagane od niego dokumenty √ wymagane do celów ust. 1 do 7niniejszego artykułu, o ile √ w zakresie, w jakim zakłady ubezpieczeń, których √ główna siedziba zarządu znajduje się w tych państwach członkowskich, są również do tego zobowiązane.

9. √Państwa członkowskie informują Komisję o liczbie i rodzaju przypadków, które doprowadziły do odmowy na mocy art. 143 i 145 i w których podjęte zostały środki na mocy ust. 4 niniejszego artykułu.

Co dwa lata √ Na podstawie tych informacji Komisja informuje Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych ⎜ o liczbę i rodzaj spraw, w których, w każdym Państwie Członkowskim, odmówiono udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń na podstawie art. 40 lub 42 lub podjęto środki zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu. Państwa Członkowskie współpracują z Komisją, dostarczając jej informacji wymaganych do sporządzenia tego sprawozdania √ co dwa lata .

2002/83/WE Artykuł 47 (dostosowany)

Artykuł 153 Reklama

Żaden z przepisów niniejszej dyrektywy nie stanowi dla zakładów √ Zakłady ubezpieczeń, których √ główna siedzibay zarządu znajdujeą się w innych √ jednym z państwach członkowskich, przeszkody w reklamowaniu √ mogą reklamować swojeich usługi w √ przyjmującym państwie członkowskim oddziału lub w Państwie Członkowskim świadczenia usług, za pomocą wszelkich dostępnych środków przekazu, z zastrzeżeniem obowiązku zachowania zasad dotyczących formy i treści takiej reklamy ustalonych ze względu na √ dobro ogólne dobro.

2002/83/WE Artykuł 50 (dostosowany)

Artykuł 154Podatki od składek

1. Bez uszczerbku dla dalszej harmonizacji każda umowa ubezpieczenia podlega wyłącznie podatkom pośrednim i opłatom o fiskalnym charakterze od składek ubezpieczeniowych w państwie członkowskim √ umiejscowienia ryzyka lub państwie członkowskim zobowiązania.,

92/49/EWG Artykuł 46 (dostosowany)

Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 2 lit. d) tiret pierwsze dyrektywy 88/357/EWG oraz Ddo celów akapitu pierwszegoniniejszego ustępu, majątek ruchomy znajdujący się w budynku zlokalizowanym na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem towarów w tranzycie, uznawany jest za ryzyko umiejscowione w tym państwie członkowskim, nawet, jeśli budynek i jego zawartość nie są objęte tą samą polisą ubezpieczeniową.

2002/83/WE Artykuł 50 (dostosowany)

a także, w odniesieniu do √ W przypadku Hiszpanii, √ umowa ubezpieczenia podlega również prawnie ustanowionym opłatom na rzecz hiszpańskiego „Consorcio de Compensación de Seguros”, na wykonanie zadań tej organizacji związanych z pokrywaniem strat wynikających z nieprzewidzianych okoliczności występujących w tym państwie członkowskim.

2. Prawo właściwe dla umów na podstawie art. 32175 do 181 i 183 do 186 nie ma wpływu na obowiązujące regulacje podatkowe.

3. Do czasu dalszej harmonizacji Kkażde państwo członkowskie stosuje √ przepisy prawa krajowego wobec tych zakładów √ ubezpieczeń , które pokrywają √ ryzyka lub zobowiązania √ umiejscowione na jego terytorium, przepisy prawa krajowego, w celu zapewnienia pobierania podatków pośrednich i opłat o fiskalnym charakterze wymagalnych na mocy akapitu pierwszego.

2005/68/WE Artykuł 47 (dostosowany)

√PODSEKCJA 2 – REASEKURACJA

Artykuł 155 Zakłady reasekuracji nieprzestrzegające przepisów prawa

1. Jeżeli właściwe organy √ nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego ustalą, że zakład reasekuracji, który na jego terytorium posiada oddział lub wykonuje działalność w ramach swobody świadczenia usług, nie przestrzega obowiązujących w tym państwie √ członkowskim przepisów prawa, wymagają od przedmiotowego √ danego zakładu reasekuracji usunięcia takiej nieprawidłowości. Równocześnie przekazują one ustalenia dotyczące nieprzestrzegania przepisów właściwemu organowi √ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego.

2. Jeżeli, pomimo środków podjętych przez właściwy organ rodzimego √ państwo członkowskie Państwa Członkowskiego lub jeżeli środki te okazują się niedostateczne, a zakład reasekuracji w dalszym ciągu narusza przepisy prawane obowiązujące w przyjmującym państwie członkowskim √ lub jeżeli środki te okazują się niedostateczne , √ organy nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego Państwo to mogąże, po powiadomieniu właściwego organu √ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego, podjąć odpowiednie środki w celu zapobieżenia dalszym naruszeniom √ nieprawidłowościom lub ukarania za nie, włączając, w takim stopniu, w jakim jest to bezwzględnie konieczne, środki zapobiegające dalszemu zawieraniu przez zakład reasekuracji nowych umów reasekuracji na terytorium tego √ przyjmującego państwa √ członkowskiego .

Państwa członkowskie zapewniają na swoim terytorium możliwość doręczania zakładom reasekuracji dokumentów prawnych koniecznych w przypadku podjęcia takich środków.

23. Każdy środek podjęty na mocy ust. 1, obejmujący sankcje lub ograniczenia dotyczące wykonywania działalności reasekuracyjnej, jest należycie uzasadniony i podany do wiadomości zainteresowanego zakładu reasekuracji.

2002/83/WE Artykuł 49 (dostosowany)

√SEKCJA 4 – INFORMACJE STATYSTYCZNE

ARTYKUł 156 INFORMACJE STATYSTYCZNE DOTYCZąCE DZIAłALNOśCI TRANSGRANICZNEJ

92/49/EWG Artykuł 44 (dostosowany)

2. Każdy zakład ubezpieczeńniowy powiadamia właściwye władze √ organ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego, oddzielnie dla transakcji przeprowadzanych w ramach prawa przedsiębiorczości oraz dla transakcji przeprowadzanych w ramach swobody świadczenia usług, o kwocie składek, odszkodowań i prowizji, niepomniejszonych o reasekurację, w podziale na Państwa Członkowskie i √ w następujący sposób:

√a) w odniesieniu do ubezpieczeń innych niż na życie, w podziale na zespoły grup ubezpieczeń, √ określone w załączniku I pkt B;

√b) w odniesieniu do ubezpieczeń na życie, w podziale na grupy od I do X określone w załączniku II.

a także, Ww odniesieniu do grupy 10 w pkt A zZałącznika I do dyrektywy 73/239/EWG, z wyłączeniem odpowiedzialności cywilnej przewoźnika, √ zakład, którego to dotyczy, informuje organ nadzoru również o częstotliwości występowania i średniej wysokości odszkodowania.

Właściwe władze √ Organ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego przekazujeą te informacje, √ o których mowa w akapicie pierwszym, w stosownym terminie i w formie zbiorczej, właściwym władzom √ organom nadzoru wszystkich zainteresowanych państw członkowskich √ na ich żądanie , które tego żądają.

2002/83/WE Artykuł 48 (dostosowany)

√SEKCJA 5 – TRAKTOWANIE UMÓW ODDZIAłÓW W PRZYPADKU POSTęPOWANIA LIKWIDACYJNEGO

ARTYKUł 157 LIKWIDACJA √ zakładów ubezpieczeń

W przypadku likwidacji zakładu ubezpieczeń, zobowiązania wynikające z umów zawartych przez oddział lub w ramach swobody świadczenia usług wypełniane są w ten sam sposób, jak zobowiązania wynikające z innych umów ubezpieczenia zawartych przez zakład, bez względu na przynależność państwową √ obywatelstwo ubezpieczonych i uprawnionych. √ beneficjentów

2005/68/WE Artykuł 48 (dostosowany)

Artykuł 158Likwidacja √ zakładów reasekuracji

W przypadku likwidacji zakładu reasekuracji, zobowiązania wynikające z umów zawartych przez oddział zakładu lub w ramach swobody świadczenia usług są wypełniane w ten sam sposób, jak zobowiązania wynikające z innych umów reasekuracji zakładu.

2002/83/WE Artykuł 51 (dostosowany)

ROZDZIAŁ IXTYTUŁ V

ZASADY DOTYCZĄCE PRZEDSTAWICIELSTW i ODDZIAŁÓW PROWADZĄCYCH DZIAŁALNOŚĆ √ MAJĄCE SIEDZIBĘ WE WSPÓLNOCIE √ ODDZIAŁY i NALEŻĄCYCH DO ZAKŁADÓW √ UBEZPIECZEŃ LUB ZAKŁADÓW REASEKURACJI , KTÓRYCH √ GŁÓWNA SIEDZIBA ZARZĄDU ZNAJDUJE SIĘ POZA WSPÓLNOTĄ

√SEKCJA 1 – PODEJMOWANIE DZIAłALNOśCI

ARTYKUł 159 Zasady i warunki udzielania zezwolenia √ i warunki

1. Każde Państwo √ Państwa członkowskie uzależniają możliwość prowadzenia działalności określonej w art. 2 ust. 1 akapit pierwszy przez zakład ubezpieczeń, którego √ główna siedziba zarządu mieści się poza Wspólnotą, od uzyskania urzędowego zezwolenia.

2002/83/WE Artykuł 51 i 73/239/EWG Artykuł 23

2. Państwo członkowskie może udzielić zezwolenia, jeżeli zakład spełnia co najmniej następujące warunki:

73/239/EWG Artykuł 23 (dostosowany)

a) jest uprawniony do podjęcia √ prowadzenia działalności ubezpieczeniowej zgodnie z przepisami prawa jego macierzystego kraju;

2002/83/WE Artykuł 51 i 73/239/EWG Artykuł 23 (dostosowany)

b) utworzy przedstawicielstwo lub oddział na terytorium tego państwa członkowskiego;

73/239/EWG Artykuł 23 (dostosowany)

c) zobowiązuje się do założenia w miejscu kierowania przedstawicielstwem lub oddziałem ksiąg rachunkowych w formie odpowiadającej specyfice podejmowanej √ prowadzonej tam działalności oraz prowadzenia tam ewidencji wszystkich prowadzonych operacji;

d) ustanowi upoważnionego √ głównego przedstawiciela do zatwierdzenia przez właściwe organy √ nadzoru ;

2002/83/WE Artykuł 51 (dostosowany)

ð nowy

d) ustanowi ogólnego przedstawiciela do zatwierdzenia przez właściwe organy;

e) posiada w państwie członkowskim, w którym prowadzi działalność, aktywa w wysokości równej co najmniej połowie ð nieprzekraczalnego dolnego progu ï minimalnej kwoty przewidzianegoj w art. 126 ust. 1 lit. d)29 ust. 2 akapit pierwszy, w odniesieniu do ð minimalnego wymogu kapitałowego ï funduszu gwarancyjnego, oraz zdeponuje √ jedną czwartą wysokości ð tego nieprzekraczalnego dolnego progu ï jako zabezpieczenie minimum jedną czwartą tej kwoty;

73/239/EWG Artykuł 23

ð nowy

f) zobowiązuje się do ð spełnienia kapitałowego wymogu wypłacalności i minimalnego wymogu kapitałowego ï utrzymania marginesu wypłacalności zgodnie z wymogami określonymi w art. 25 ð 99 i 126 ï;

2000/26/WE Artykuł 8 lit. b) (dostosowany)

hg) powiadomić o nazwie √ nazwisku i adresie przedstawiciela strony zgłaszającej roszczenia √ do spraw roszczeń wyznaczonego w każdym państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym podjęto starania o udzielenie zezwolenia, jeżeli ubezpieczane ryzyka zaliczają się do klasy √ grupy 10 pkt. A w załącznikua I, innego niż √ poza odpowiedzialnościąć przewoźnika.

73/239/EWG Artykuł 23

gh) przedstawi plan działalności zgodny z przepisami art. 16011 ust. 1 i 2;

ò nowy

i) spełnia wymagania w zakresie zarządzania określone w rozdziale IV sekcja 2.

2002/83/WE Artykuł 51 ust. 1 i 73/239/EWG Artykuł 23 (dostosowany)

13. Każde √ Do celów niniejszego rozdziału „oddział” oznacza każdą stałą obecność na terytorium państwao członkowskiego uzależni możliwość prowadzenia działalności określonej w art. l przez zakładu √ ubezpieczeń, o którym mowa w ust. 1, który uzyskuje , którego główna siedziba mieści się poza Wspólnotą, od uzyskania oficjalnego zezwoleniea √ w tym państwie członkowskim i który prowadzi działalność ubezpieczeniową .

2002/83/WE (dostosowany)

Artykuł 160 √ Plan działalności oddziału

31. Program √ Plan działalności przedstawicielstwa lub oddziału określonyego w art. 159 ust. 2 lit. h) 2 lit. g) zawiera dane szczegółowe lub dowody dotyczące √ następujące informacje :

a) rodzaju √ ryzyk lub zobowiązań, które zakład zamierza pokrywać;

b) podstawoweych wytyczneych dotycząceych reasekuracji;

ò nowy

c) oszacowania przyszłego kapitałowego wymogu wypłacalności, określonego w rozdziale VI sekcja 4, na podstawie prognozy bilansu, a także metodę zastosowaną do obliczenia tych oszacowań;

d) oszacowania przyszłego minimalnego wymogu kapitałowego, określonego w rozdziale VI sekcja 5, na podstawie prognozy bilansu, a także metodę zastosowaną do obliczenia tych oszacowań;

2002/83/WE (dostosowany)

ð nowy

ce) stanu marginesu wypłacalności i funduszu gwarancyjnego ð dopuszczonych funduszy własnych i dopuszczonych podstawowych funduszy własnych ï zakładu ubezpieczeń ð w odniesieniu do kapitałowego wymogu wypłacalności i minimalnego wymogu kapitałowego ï, określonych √ o których mowa w art. 55 rozdziale VI sekcja 4 i 5;

df) szacunków odnoszących się do √ oszacowania kosztów ustanowienia służb administracyjnych oraz struktury organizacyjnej zabezpieczającej działalność, oraz środków finansowych na pokrycie tych kosztów √ oraz, w przypadku gdy działalność ma obejmować ryzyka zaliczone do grupy 18 w pkt A załącznika I, środków dostępnych na świadczenie pomocy ;

ò nowy

g) informacje na temat struktury systemu zarządzania.

2002/83/WE (dostosowany)

ð nowy

oraz, 2. Ddodatkowo √ do wymogów określonych w ust. 1 , na okres √ przez pierwszeych trzyech lata obrachunkoweych √ plan działalności zawiera następujące informacje :

e) planu określającego szczegółowy szacunek dochodów i wydatków w związku z działalnością bezpośrednią, ryzykiem przyjętym do reasekuracji i cesjami reasekuracji;

fa) prognozęy bilansu;

gb) szacunki √ oszacowania dotyczące środków finansowych przeznaczonych na pokrycie ð rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, minimalnego wymogu kapitałowego ï zobowiązań ubezpieczeniowych i ð kapitałowego wymogu wypłacalności ï marginesu wypłacalności,

c) √w odniesieniu do ubezpieczeń innych niż na życie, również następujące informacje:

√(i) oszacowania kosztów zarządu niebędących kosztami jego ustanowienia, w szczególności ogólnych kosztów bieżących i prowizji;

√(ii) oszacowania składek lub wkładów oraz roszczeń;

d) √w odniesieniu do ubezpieczeń na życie, również plan ustanawiający szczegółowy szacunek przychodów i wydatków związanych z bezpośrednią działalnością ubezpieczeniową, ryzykami przyjętymi do reasekuracji i cesjami reasekuracyjnymi.

43. Państwao członkowskie mogąże wymagać √ od zakładów ubezpieczeń na życie systematycznego powiadamiania odnośnie do √ zgłaszania podstawy technicznej, wykorzystywanej do obliczenia stawek √ taryf składek i rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, √ przy czym wymóg ten nie może stanowić bez wymogu uprzedniego √ warunku prowadzenia działalności przez zakłady ubezpieczeniowe.

2002/83/WE Artykuł 53 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 161 Przeniesienie portfela

1. Na warunkach określonych √ ustanowionych przez prawo krajowe każde państwo √ państwa członkowskie udzielają przedstawicielstwom i oddziałom utworzonym na ich terytorium i objętym niniejszym rozdziałemtytułem zezwolenia na przeniesienie całości lub części ich portfela umów na rzecz jednostki przejmującej √ zakładu przejmującego , prowadzącej działalność √ mającego siedzibę w tym samym państwie członkowskim, jeżeli właściwe władze √ organy nadzoru tego państwa członkowskiego lub, w zależności od sytuacji, władze √ organy nadzoru państwa członkowskiego określonego w art. 56 39, zaświadczają, że jednostka przejmująca √ zakład przejmujący , po uwzględnieniu przeniesienia, posiada konieczney ð dopuszczone fundusze własne na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności ï margines wypłacalności.

92/49/EWG Artykuł 53 (dostosowany)

ð nowy

2. Na warunkach ustanowionych przez prawo krajowe, każde Państwo √ państwa członkowskie udzielają przedstawicielstwom i oddziałom utworzonym na ich terytorium i objętym niniejszym rozdziałemtytułem, zezwolenia na przeniesienie całości lub części ich portfela umów na rzecz zakładu ubezpieczeń mającego √ główną siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim, jeśli właściwe władze √ organy nadzoru tego państwa członkowskiego zaświadczą, że zakład przejmujący, po uwzględnieniu przeniesienia, posiada konieczney ð dopuszczone fundusze własne na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności ï margines wypłacalności.

3. Jeśli na warunkach ustanowionych przez prawo krajowe państwo członkowskie udziela zezwolenia przedstawicielstwom i oddziałom utworzonym na jego terytorium i objętym niniejszym rozdziałemtytułem, na przenoszenie √ przeniesienie całości lub części ich portfela umów na rzecz przedstawicielstwa lub oddziału objętego niniejszym rozdziałemtytułem i mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, zapewnia ono, że właściwe władze √ organy nadzoru państwa członkowskiego, w którym mieści się zakład przejmujący lub, odpowiednio, państwa członkowskiego określonego w art. 26 164, zaświadczają, że:

a) zakład przejmujący po przyjęciu portfela posiada konieczney ð dopuszczone fundusze własne na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności; ï margines wypłacalności

b) oraz że prawo państwa członkowskiego zakładu przejmującego zezwala na takie przeniesienie,;

c) oraz że √ to państwo √ członkowskie to wyraziło zgodę na dokonanie przeniesienia.

4. W okolicznościach określonych w ust. 1, 2 i 3, państwo członkowskie, w którym mieści się przedstawicielstwo lub oddział dokonującye przeniesienia, zezwoli √ zezwala na dokonanie przeniesienia po uzyskaniu zgody właściwych władz √ organów nadzoru państwa członkowskiego, w którym umiejscowione jest ryzyko √ lub państwa członkowskiego zobowiązania , w przypadku gdy jest to państwo członkowskie inne niż to, w którym mieści się przedstawicielstwo lub oddział, dokonującye przeniesienia.

5. Właściwe władze √ Organy nadzoru państw członkowskich, do których zwrócono się o wydanie opinii lub zgody, przekazują swoją opinię lub zgodę właściwym władzom √ organom nadzoru rodzimego państwa członkowskiego, w którym mieści się zakład ubezpieczeń dokonujący przeniesienia, w terminie trzech miesięcy od dnia wpłynięcia takiego wniosku.; bBrak odpowiedzi ze strony danegoj władzy √ organu w tym terminie należy uznać za równoznaczny z wydaniem korzystnej opinii lub dorozumianej zgody.

6. Przeniesienie, na którego dokonanie udzielono zezwolenia zgodnie z ust. 1 do 5niniejszym artykułem, ustanawia √ ogłasza się zgodnie z prawem krajowym √ w państwiea członkowskimego, w którym umiejscowione jest ryzyko √ lub państwie członkowskim zobowiązania .

Przeniesienie takie wiąże automatycznie ubezpieczających, osoby ubezpieczone i wszelkie inne osoby mająceych prawa lub obowiązki wynikające z przeniesionych umów.

2002/83/WE i 92/49/EWG Artykuł 53

Akapit pierwszy i drugiNiniejszy przepis nie mają wpływu na prawo państw członkowskich do zapewnienia ubezpieczającym możliwości unieważnienia umów w określonym czasie po dokonaniu przeniesienia.

2002/83/WE Artykuł 54 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 162 Rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe

Państwa członkowskie wymagają tworzenia przez zakłady ubezpieczeń odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, określonych art. 20, odpowiednich do √ na pokryciea zobowiązań ubezpieczeniowych ð i reasekuracyjnych ï przyjętych na ich terytorium √ , obliczonych zgodnie z przepisami rozdziału VI sekcja 2. Państwa członkowskie wymagają od zakładów wyceniania aktywów i zobowiązań zgodnie z przepisami rozdziału VI sekcja 1 oraz określania funduszy własnych zgodnie z przepisami rozdziału VI sekcja 3 .Państwa Członkowskie dopilnują, czy przedstawicielstwo lub oddział pokrywają takie rezerwy za pomocą aktywów równoważnych takim rezerwom oraz aktywami dopasowanymi, zgodnie z załącznikiem II.

Prawo Państwa Członkowskiego jest właściwe dla obliczania takich rezerw, określania kategorii lokat i wyceny aktywów oraz, gdzie sytuacja tego wymaga, określania zakresu użycia tych aktywów do celów pokrycia takich rezerw.

Zainteresowane Państwo Członkowskie wymaga, żeby aktywa na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych znajdowały się na jego terytorium. Jednakże przepisy art. 20 ust. 4 się stosuje.

2002/83/WE Artykuł 55 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 163 Margines wypłacalności ð Kapitałowy wymóg wypłacalności ï i fundusz gwarancyjny ð minimalny wymóg kapitałowy ï

1. Każde państwo członkowskie wymaga od przedstawicielstwa i oddziałów utworzonych na ichjego terytorium ð posiadania określonej kwoty dopuszczonych funduszy własnych ï marginesu wypłacalności złożonejgo ze składników wymienionych √ , o których mowa w art. 27 ð 97 ust. 4 ï .

Minimalny margines wypłacalności ð Kapitałowy wymóg wypłacalności i minimalny wymóg kapitałowy ï oblicza się zgodnie z √ przepisami ð rozdziału VI sekcja 4 i 5 ï art. 28.

Jednakże do celów obliczenia marginesu wypłacalności ð kapitałowego wymogu wypłacalności i minimalnego wymaganego kapitału ï uwzględnia się √ :

√a) w odniesieniu do ubezpieczeń innych niż na życie, jedynie działalność prowadzoną przez dany oddział;

b) √w odniesieniu do ubezpieczeń na życie, jedynie operacje przeprowadzone przez przedmiotowe przedstawicielstwa lub oddziały √ dany oddział .

2. Jedna trzecia minimalnego marginesu wypłacalności stanowi fundusz gwarancyjny.

Jednakże fundusz gwarancyjny nie może być mniejszy niż połowa minimum wymaganego w art. 29 ust. 2 akapit pierwszy. Początkowy depozyt utworzony zgodnie z art. 51 ust. 2 lit. e) zaliczony zostanie na poczet funduszu gwarancyjnego.

Fundusz gwarancyjny ð Kwota dopuszczonych podstawowych funduszy własnych wymaganych na pokrycie minimalnego wymogu kapitałowego ï i minimum takiego funduszu ð nieprzekraczalny dolny próg ï √ tego ð minimalnego wymogu kapitałowego ï tworzone √ obliczane są zgodnie z ð art. 97 ust. 5 ï art. 29.

73/239/EWG Artykuł 25 (dostosowany)

ð nowy

2.3. Jedna trzecia minimalnego marginesu wypłacalności stanowi fundusz gwarancyjny. Fundusz gwarancyjny ð Kwota dopuszczonych podstawowych funduszy własnych ï nie może być niższay niż połowa minimum ð nieprzekraczalnego dolnego progu ï wymaganego w √ na mocy art. 17 ust. 2 126 ust. 1 lit. d).

Początkowy Ddepozyt utworzony zgodnie z art. 15923 ust. 2 lit. e) zaliczany jest na poczet funduszu gwarancyjnego ð dopuszczonych podstawowych funduszy własnych wymaganych na pokrycie minimalnego wymogu kapitałowego ï .

2002/83/WE Artykuł 55 (dostosowany)

ð nowy

3.4. Aktywa stanowiące √ odpowiadające minimalny ð kapitałowemu wymogowi wypłacalności ï margines wypłacalności muszą znajdować się na terytorium państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność, do wysokości funduszu gwarancyjnego ð minimalnego wymogu kapitałowego ï , natomiast nadwyżka musi znajdować się we Wspólnocie.

2002/83/WE Artykuł 56 i 84/641/EWG Artykuł 12 (dostosowany)

Artykuł 164Udogodnienia dla zakładów ubezpieczeń, które otrzymały zezwolenie w więcej niż jednym państwie członkowskim

1. Każdy zakład ubezpieczeń, który wystąpił o zezwolenie lub otrzymał zezwolenie na prowadzenie działalności w więcej niż jednym z państw członkowskich, może ubiegać się o następujące udogodnienia, które mogą być przyznane tylko łącznie:

2002/83/WE Artykuł 56 (dostosowany)

ð nowy

a) margines wypłacalności ð kapitałowy wymóg wypłacalności ï , określony √ o którym mowa w art. 55163, obliczany √ jest w stosunku do wyników całej działalności, jaką zakład prowadzi we Wspólnocie; w takim przypadku należy brać pod uwagę do celów tego obliczenia tylko działalność prowadzoną przez wszystkie przedstawicielstwa i oddziały mające siedzibę we Wspólnocie;

b) depozyt wymagany zgodnie z art. 51 ust. 2 lit. e)159 ust. 2 lit. e) składany jest tylko w jednym z tych państw członkowskich;

c) umiejscowienie aktywaów √ odpowiadające stanowiących pokrycie funduszu gwarancyjnego ð minimalnemu wymogowi kapitałowemu ï √ są umiejscowione, zgodnie z art. 131, na terytorium dowolnego państwa członkowskiego, w którym √ zakład prowadzi działalność.

√W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), do celów tego obliczenia należy brać pod uwagę jedynie operacje przeprowadzone przez wszystkie oddziały mające siedzibę we Wspólnocie.

2. Wniosek o skorzystanie z udogodnień przewidzianych w ust. 1 należy złożyć √ składa się do właściwych władz √ organów nadzoru zainteresowanych państw członkowskich √ , których to dotyczy . Wniosek musi określać √ określa organ państwa członkowskiego, którye w przyszłości ma nadzorować wypłacalność w odniesieniu do całej działalności przedstawicielstw lub oddziałów prowadzących działalność √ mających siedzibę we Wspólnocie. Dokonany przez zakład wybór organu nadzoru należy uzasadnić.

Depozyt √ , o którym mowa w art. 159 ust. 2 lit. e), jest składany w tym państwie członkowskim.

84/641/EWG Artykuł 12 (dostosowany)

3. Udogodnienia przewidziane w ust. 1 mogą być udzielone √ zostać przyznane tylko wówczas, gdy wyrażą na nie zgodę właściwe władze √ organy nadzoru wszystkich państw członkowskich, w których został złożony wniosek.

Będą one obowiązywać od chwili, kiedy wybrany organ nadzoru poinformuje pozostałe organy nadzoru, że będzie nadzorować stopień wypłacalności w odniesieniu do całej działalności przedstawicielstw lub oddziałów mających siedzibę we Wspólnocie.

Wybrany organ nadzoru uzyskujea od pozostałych państw członkowskich informacje potrzebne do nadzorowania ogólnej wypłacalności przedstawicielstw i oddziałów mających siedzibę na ich terytorium.

4. Na wniosek jednego lub kilku zainteresowanych państw członkowskich udogodnienia udzielone √ przyznane na podstawie ust. 1, 2 i 3niniejszego artykułu zostaną cofnięte √ są cofane równocześnie przez wszystkie zainteresowane państwa członkowskie √ , których to dotyczy .

2002/83/WE Artykuł 52 (dostosowany)

Artykuł 165 Zasady mające zastosowanie do oddziałów zakładów ubezpieczeniowych państw trzecich √ Rachunkowość, informacje statystyczne i dotyczące nadzoru oraz zakłady w trudnej sytuacji

2. √Do celów niniejszej sekcji stosuje się Artykuł 13 i 37 art. 33, art. 34 ust. 5, art. 136 ust. 3, art. 137 i art. 138 stosuje się mutatis mutandis do przedstawicielstw i oddziałów określonych w niniejszym tytule.

Do celów stosowania art. 37 właściwy organ nadzorujący całkowitą wypłacalność przedstawicielstw i oddziałów traktowany jest w taki sam sposób jak właściwe władze Państwa Członkowskiego, w którym znajduje się siedziba zarządu zakładu.

84/641/EWG Artykuł 13 (dostosowany)

W związku z zastosowaniem art. 20 134, 135 i 136 w przypadku, gdy zakład kwalifikuje się do uzyskania udogodnień przewidzianych w art. 26 ust. 1 164 ust. 1, 2 i 3, organ nadzoru odpowiedzialny za badanie wypłacalności przedstawicielstw lub oddziałów mających siedzibę we Wspólnocie w odniesieniu do całej ich działalności będzie √ jest traktowany w taki sam sposób, jak organ √ nadzoru państwa √ członkowskiego , na terytorium którego mieści się √ główna siedziba zarządu wspólnotowego zakładu.

2002/83/WE Artykuł 52 (dostosowany)

Artykuł 166 √Rozdzielenie działalności w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie i działalności w zakresie ubezpieczeń na życie

1. a) Z zastrzeżeniem lit. b) przedstawicielstwa i Ooddziały, określone √ o których mowa w niniejszejym sekcjitytule, nie mogą równocześnie prowadzić √ działalności w zakresie ubezpieczeń na życie i ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie w √ tym samym państwie członkowskim działalności określonych w Załączniku do dyrektywy 73/239/EWG oraz tych objętych niniejszą dyrektywą.

b) 2. Z zastrzeżeniem lit. c) √ W drodze odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą zezwolić na prowadzenie dalszej działalności, przedstawicielstwom i oddziałom, określonym √ o których mowa w niniejszej sekcjiym tytule, które w odpowiednim czasie określonym w art. 18 ust. 3 71 ust. 5 akapit pierwszy prowadziły w państwie członkowskim równocześnie obydwa rodzaje działalności, pod warunkiem że każda działalność zarządzana jest oddzielnie, zgodnie z art. 7219.

c) 3. Każde państwo członkowskie, które na podstawie art. 18 ust. 6 71 ust. 5 akapit drugi wymaga od zakładów ubezpieczeń, utworzonych √ mających siedzibę na jego terytorium zaprzestania równoczesnego prowadzenia działalności, jakie wykonywały w odpowiednim czasie określonym w art. 18 ust. 3 71 ust. 5 akapit pierwszy, zobowiązane jest także do nałożenia tego wymogu na przedstawicielstwa i oddziały, określone √ o których mowa w niniejszej sekcjiym tytule, utworzone na jego terytorium i prowadzące równocześnie obydwa rodzaje działalności.

d) Państwa członkowskie mogą zezwolić przedstawicielstwom i oddziałom określonym √ , o których mowa w niniejszej sekcjiym tytułem, których √ główna siedziba zarządu równocześnie prowadzi obydwa rodzaje działalności i które w odpowiednim czasie określonym w art. 18 ust. 3 71 ust. 5 akapit pierwszy prowadziłya w państwie członkowskim wyłącznie działalność √ w zakresie ubezpieczeń na życie , objętą niniejszą dyrektywą, na kontynuowanie prowadzenia tam działalności. Jeżeli zakład ubezpieczeń chce na tym terytorium prowadzić działalność √ w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie , określoną w dyrektywie 73/239/EWG, może prowadzić jedynie działalność √ w zakresie ubezpieczeń na życie objętą niniejszą dyrektywą, √ jedynie poprzez przedsiębiorstwo zależne √ jednostkę zależną .

Artykuł 167 √ Cofnięcie zezwolenia zakładom, które uzyskały zezwolenie w więcej niż jednym państwie członkowskim

73/239/EWG Artykuł 28 (dostosowany)

W przypadku cofnięcia zezwolenia przez organ nadzoru, określony √ o którym mowa w art. 26 ust. 2 164 ust. 2, organ ten powiadamia organy √ nadzoru pozostałych państw członkowskich, w których zakład prowadzi działalność, zaś te ostatnie √ a organy te podejmują właściwe środki.

Jeśli powodem cofnięcia zezwolenia jest niezadowalający ogólny stopień wypłacalności w stosunku do norm ustalonych przez państwa członkowskie, które przyjęły wniosek, określony w art. 26 164, również państwa członkowskie, które wyraziły zgodę, cofną √ cofają udzielone przez siebie zezwolenia.

2002/83/WE Artykuł 57 (dostosowany)

Artykuł 168Umowy z państwami √ krajami trzecimi

73/239/EWG Artykuł 29 i 2002/83/WE Artykuł 57 (dostosowany)

Wspólnota może, poprzez umowy zawierane na podstawie Traktatu z jednym lub kilkoma państwami √ większą liczbą krajów trzecichmi, zgodzić się na zastosowanie przepisów innych niż przewidziane w niniejszejym sekcjitytule, w celu zapewnienia na warunkach wzajemności odpowiedniej ochrony ubezpieczającym √ i osobom ubezpieczonym w państwach członkowskich.

ò nowy

SEKCJA 2 – REASEKURACJA

ARTYKUł 169 RÓWNOWAżNOść

1. Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 313 ust. 2, decyzje w sprawie równoważności systemów wypłacalności stosowanych w krajach trzecich do działalności reasekuracyjnej zakładów, których główna siedziba znajduje się w danym kraju trzecim, z systemem wypłacalności ustanowionym w niniejszej dyrektywie.

Decyzje te są regularnie poddawane przeglądowi.

2. W przypadku gdy zgodnie z ust. 1 system wypłacalności kraju trzeciego został uznany za równoważny z niniejszą dyrektywą, umowy reasekuracji zawarte z zakładami, których główna siedziba znajduje się w tym kraju trzecim, są traktowane w taki sam sposób, jak umowy reasekuracji zawarte z zakładem, który posiada zezwolenie zgodnie z niniejszą dyrektywą.

2005/68/WE Artykuł 32 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 170 √Zakaz zastawiania aktywów

2. Państwa członkowskie nie zachowują ani nie wprowadzają √ w celu tworzenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych systemu tworzenia rezerwy brutto, który wymaga zastawiania aktywów stanowiących pokrycie rezerwy składek oraz rezerwy na niewypłacone odszkodowania i świadczenia, jeżeli reasekurator √ zakład reasekurujący jest zakładem √ ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, którzy otrzymał zezwolenie zgodnie z niniejszą dyrektywą, lub zakładem ubezpieczeń, który otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywami: 73/239/EWG lub 2002/83/WE ð którego główna siedziba znajduje się w kraju trzecim, którego system wypłacalności został zgodnie z art. 169 uznany za równoważny z systemem wypłacalności ustanowionym w niniejszej dyrektywie ï .

2005/68/WE Artykuł 49 (dostosowany)

Artykuł 171Zasada i warunki prowadzenia działalności reasekuracyjnej

Państwo członkowskie nie stosuje wobec zakładów reasekuracji √ krajów trzecich , mających swoje główne siedziby poza Wspólnotą i rozpoczynających √ , które podejmują lub wykonujacych √ prowadzą operacje √ działalność reasekuracyjnąe na jego terytorium, przepisów, których wynikiem jest bardziej uprzywilejowane traktowanie tych zakładów w porównaniu z zakładami reasekuracji mającymi swoją główną siedzibę w tym państwie członkowskim.

2005/68/WE Artykuł 50 (dostosowany)

Artykuł 172Umowy z państwami √ krajami trzecimi

1. Komisja może przedkładać Radzie wnioski dotyczące negocjacji umów z jednym lub większą liczbą państw √ krajów trzecich w sprawie środków pełnienia √ sprawowania nadzoru nad:

a) zakładami reasekuracji, √ kraju które mają główne siedziby w państwie trzeciegom, wykonującymi √ prowadzącymi działalność reasekuracyjną na terytorium Wspólnoty;

b) zakładami reasekuracji √ ze Wspólnoty , które mają główne siedziby na terytorium Wspólnoty i wykonują √ prowadzą działalność reasekuracyjną na terytorium państwa √ kraju trzeciego.

2. Umowy, o których mowa w ust. 1, dążą w szczególności do zapewnienia, na warunkach równoważności regulacji √ nadzoru ostrożnościowegoj, skutecznego dostępu do rynku zakładom reasekuracji na terytorium każdej z umawiających się stron oraz zabezpieczenia wzajemnego uznawania zasad i praktyk nadzoru reasekuracyjnego. W umowach dąży się również do zapewnienia, aby:

a) właściwe organy √ nadzoru państw członkowskich mogły uzyskiwać informacje niezbędne do nadzorowania zakładów reasekuracji, których głównae siedzibay znajdujeą się na terytorium Wspólnoty i które wykonują √ prowadzą działalność na terytorium państw √ danych krajów trzecich;

b) właściwe organy √ nadzoru państw członkowskich √ krajów trzecich mogły uzyskiwać informacje niezbędne do nadzorowania zakładów reasekuracji, których głównae siedzibay znajdujeą się na ich terytorium i które wykonują √ prowadzą działalność we Wspólnocie.

3. Bez uszczerbku dla art. 300 ust. 1 i 2 Traktatu, Komisja, z pomocą Europejskiego Komitetu ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych, bada wynik negocjacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz wynikającą z nich sytuację.

2002/83/WE (dostosowany)

ROZDZIAŁ XTYTUŁ VI

ZASADY MAJĄCE ZASTOSOWANIE DO PRZEDSIĘBIORSTW √ JEDNOSTKI ZALEŻNEYCH OD PRZEDSIĘBIORSTW DOMINUJĄCYCH √ ZAKŁADÓW UBEZPIECZEŃ I ZAKŁADÓW REASEKURACJI PODLEGAJĄCYCH PRAWU PAŃSTWA √ KRAJU TRZECIEGO ORAZ DO NABYWANIEA PAKIETÓW AKCJI √ UDZIAŁÓW PRZEZ PRZEDSIĘBIORSTWA DOMINUJĄCE √ TAKIE ZAKŁADY

√ SEKCJA 1 – UBEZPIECZENIA

2005/1/WE Artykuł 8 ust. 2 (dostosowany)

Artykuł 173Informowanie Komisji przez państwa członkowskie

Właściwe Oorgany √ nadzoru państw członkowskich powiadamiają Komisję i właściwe organy √ nadzoru pozostałych innych państw członkowskich: a) o wszelkich przypadkach udzielenia zezwolenia jednostkom bezpośrednio lub pośrednio zależnym od √ przynajmniej jednej lub więcej jednostkiek dominującejych, podlegającejych prawu państwa √ kraju trzeciego.;

√W powiadomieniu tym zawarta jest również informacja na temat struktury danej grupy.

b) O każdym nabyciu √ W przypadku nabycia przez taką jednostkę dominującą √ zakład podlegający prawu kraju trzeciego pakietu akcji we wspólnotowym zakładzie ubezpieczeń √ lub zakładzie reasekuracji posiadającym zezwolenie we Wspólnocie , które uczyniłoby z tego ostatniego √ zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji ,jednostkę zależną √ zakładu podlegającego prawu kraju trzeciego, organy nadzoru rodzimego państwa członkowskiego powiadamiają Komisję i organy nadzoru pozostałych państw członkowskich .

Jeśli zezwolenie, o którym mowa w lit. a) zostało przyznane jednostce bezpośrednio lub pośrednio zależnej od jednej lub większej liczby jednostek dominujących, podlegających prawu państwa trzeciego, struktura grupy określona zostaje w powiadomieniu, które właściwe organy kierują do Komisji i innych właściwych organów.

2005/68/WE Artykuł 52 (dostosowany)

Artykuł 174Traktowanie wspólnotowych zakładów reasekuracji √ ubezpieczeń przez państwa √ kraje trzecie

1. Państwa członkowskie informują Komisję o trudnościach natury ogólnej, jakie napotykają ich zakłady √ ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji w zakładaniu przedsiębiorstw oraz wykonywaniu √ prowadzeniu działalności w państwie √ kraju trzecim lub wykonywaniu operacji w państwie √ kraju trzecim.

2. Komisja sporządza √ przedstawia Radzie okresowe sprawozdanie badające sposób traktowania wspólnotowych zakładów reasekuracji w państwach √ krajach trzecich √ zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji posiadających zezwolenie we Wspólnocie , w zakresie określonym w ust. 3, w odniesieniu do:

a) ustanawiania wspólnotowych zakładów reasekuracji w państwach √ krajach trzecich √ zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji posiadających zezwolenie we Wspólnocie ;,

b) nabywania udziałów w zakładach √ ubezpieczeń lub zakładach reasekuracji państw √ krajów trzecich;,

c) wykonywania operacji √ ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych przez takie ustanowione zakłady;

d) oraz transgranicznego świadczenia usług √ ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych ze Wspólnoty do państw √ w krajach trzecich.

Komisja przedstawia te sprawozdania Radzie wraz z odpowiednimi wnioskami lub zaleceniami.

90/618/EWG Artykuł 4

3. W każdym przypadku gdy Komisja uzna na podstawie sprawozdań określonych w ust. 2 lub na podstawie innych informacji, że państwo trzecie nie przyznaje wspólnotowym zakładom ubezpieczeń skutecznego dostępu do rynku, porównywalnego z dostępem przyznanym przez Wspólnotę zakładom ubezpieczeń z tego państwa trzeciego, Komisja może wystąpić z wnioskiem do Rady w sprawie uzyskania odpowiedniego upoważnienia do podjęcia negocjacji celem uzyskania porównywalnych możliwości konkurowania dla wspólnotowych zakładów ubezpieczeń. Rada stanowi kwalifikowaną większością głosów.

2002/83/WE

3. W każdym przypadku, gdy Komisja stwierdzi na podstawie sprawozdań, określonych w ust. 2 lub na podstawie innych informacji, że państwo trzecie nie zapewnia zakładom ubezpieczeń Wspólnoty skutecznego dostępu do rynku, porównywalnego z tym, jaki Wspólnota zapewnia zakładom ubezpieczeń tego państwa trzeciego, Komisja może przedstawić Radzie wnioski dotyczące właściwego umocowania, które pozwoli jej prowadzić rokowania w celu uzyskania porównywalnych możliwości konkurowania dla zakładów ubezpieczeń Wspólnoty. Rada stanowi kwalifikowaną większością głosów.

2005/68/WE Artykuł 52

3. W każdym przypadku gdy Komisja stwierdzi na podstawie sprawozdań, określonych w ust. 2, lub na podstawie innych informacji, że państwo trzecie nie zapewnia wspólnotowym zakładom reasekuracji faktycznego dostępu do rynku, Komisja może przedstawić Radzie zalecenia dotyczące właściwego umocowania do prowadzenia negocjacji w celu uzyskania lepszego dostępu do rynku dla wspólnotowych zakładów reasekuracji.

2002/83/WE

4. Jeżeli Komisja stwierdzi na podstawie sprawozdań, określonych w ust. 2, lub na podstawie innych informacji, że zakłady ubezpieczeń Wspólnoty nie korzystają w państwie trzecim z traktowania narodowego, które dawałoby im takie same możliwości konkurencji, jakie mają tam krajowe zakłady ubezpieczeń, i że warunki skutecznego dostępu do rynku nie zostały spełnione, Komisja może rozpocząć rokowania w celu zaradzenia tej sytuacji.

90/618/EWG Artykuł 4

4. W każdym przypadku gdy Komisja uzna na podstawie sprawozdań określonych w ust. 2 lub na podstawie innych informacji, że wspólnotowe zakłady ubezpieczeń w państwie trzecim nie podlegają traktowaniu narodowemu zapewniającemu im te same możliwości konkurowania, jakie są dostępne dla krajowych zakładów ubezpieczeń, i nie są spełnione warunki skutecznego dostępu do rynku, Komisja może zainicjować negocjacje zmierzające do poprawy sytuacji.

2005/1/WE Artykuł 4 ust. 2

W okolicznościach opisanych w akapicie pierwszym, można w dowolnym czasie postanowić, niezależnie od inicjowania negocjacji, zgodnie z procedurą przewidzianą art. 5 decyzji 1999/468/WE[72] oraz zgodnie z jej art. 7 ust. 3 i art. 8, że właściwe władze Państw Członkowskich muszą ograniczyć lub zawiesić stosowanie swych decyzji dotyczących:

2002/83/WE

W przypadku opisanym w akapicie pierwszym niniejszego ustępu w każdym czasie, oprócz podjęcia rokowań, można zdecydować, zgodnie z procedurą przewidzianą art. 65 ust. 2, że właściwe władze Państw Członkowskich muszą ograniczyć lub zawiesić stosowanie swych decyzji:

- dotyczących wniosków oczekujących na rozpatrzenie w chwili podejmowania decyzji lub późniejszych wniosków o zezwolenie, i

2005/1/WE Artykuł 4 ust. 2

a) aktualnie rozpatrywanych lub przyszłych wniosków o udzielenie zezwolenia;

b) nabywania udziałów przez jednostki bezpośrednio lub pośrednio dominujące, podlegające prawu danego państwa trzeciego.

2002/83/WE

- dotyczących nabycia pakietów akcji przez przedsiębiorstwa bezpośrednio lub pośrednio dominujące, podlegające ustawodawstwu danego państwa trzeciego.

2002/83/WE i 90/618/EWG Artykuł 4

Czas trwania określonych środków nie może przekraczać trzech miesięcy.

2002/83/WE

Przed upływem takiego trzymiesięcznego okresu, w świetle wyników rokowań, Rada może, na wniosek Komisji, zdecydować o kontynuowaniu tych środków, stanowiąc większością kwalifikowaną.

90/618/EWG Artykuł 4

Przed upływem takiego okresu trzymiesięcznego w świetle wyników negocjacji Rada może na wniosek Komisji podjąć kwalifikowaną większością głosów decyzję w sprawie kontynuowania tych środków.

Takie ograniczenia lub zawieszenie nie mogą stosować się do tworzenia przedsiębiorstw zależnych przez zakłady ubezpieczeń lub ich przedsiębiorstwo zależne posiadające właściwe zezwolenie we Wspólnocie ani do nabywania udziałów we wspólnotowych zakładach ubezpieczeń przez takie zakłady lub przedsiębiorstwa zależne.

2002/83/WE

Takie ograniczenie lub zawieszenie nie może być stosowane do tworzenia przedsiębiorstw zależnych przez zakłady ubezpieczeń lub ich przedsiębiorstwa zależne posiadające zezwolenie we Wspólnocie ani do nabywania pakietów akcji takich wspólnotowych zakładów ubezpieczeniowych przez takie zakłady ubezpieczeń lub ich przedsiębiorstwa zależne.

2002/83/WE i 90/618/EWG Artykuł 4

5. W każdym przypadku gdy Komisja uzna, że występuje jedna z sytuacji opisanych w ust. 3 i 4, Państwa Członkowskie przedkładają na jej wniosek informacje:

a) o wszelkich wnioskach o udzielenie zezwolenia złożonych przez bezpośredni lub pośrednie przedsiębiorstwo zależne jednego lub więcej przedsiębiorstw dominujących, podlegających ustawodawstwu danego państwa trzeciego;

2002/83/WE

b) o wszelkich planach takiego zakładu odnoszących się do nabycia pakietu akcji we wspólnotowym zakładzie ubezpieczeń, który to udział spowoduje, że zakład ten stanie się przedsiębiorstwem od niego zależnym.

90/618/EWG Artykuł 4

b) o wszelkich planach takiego przedsiębiorstwa odnoszących się do nabycia udziału we wspólnotowym zakładzie ubezpieczeń, który to udział sprawi, iż zakład ten stanie się przedsiębiorstwem od niego zależnym.

Ten obowiązek przekazywania informacji wygasa w każdym przypadku, gdy tylko zostanie osiągnięte porozumienie z państwem trzecim określone w ust. 3 lub 4 lub gdy stracą zastosowanie środki określone w ust. 4 akapit drugi i trzeci.

6. Środki podejmowane na mocy niniejszego artykułu pozostają w zgodzie ze zobowiązaniami Wspólnoty wynikającymi z wszelkich umów międzynarodowych, dwustronnych i wielostronnych, dotyczących podejmowania i prowadzenia działalności zakładów ubezpieczeń.

2002/83/WE

Ten obowiązek dostarczania informacji wygasa, gdy tylko zostanie osiągnięte porozumienie z państwem trzecim, określonym w ust. 3 lub 4, lub gdy zastosowanie środki, określone w ust. 4 akapit drugi i trzeci, przestaną być stosowane.

2005/68/WE Artykuł 51

Właściwe organy Państw Członkowskich powiadamiają Komisję i właściwe organy innych Państw Członkowskich:

a) o każdym przypadku udzielenia zezwolenia bezpośrednim lub pośrednim jednostkom zależnym jednej lub więcej jednostek dominujących, podlegających prawu państwa trzeciego;

b) o każdym nabyciu przez taką jednostkę dominującą pakietu akcji we wspólnotowym zakładzie reasekuracji, które uczyniłoby z tego ostatniego jednostkę zależną.

Jeżeli zezwolenie określone w lit. a) zostało udzielone jednostce zależnej bezpośrednio lub pośrednio od jednej lub więcej jednostek dominujących podlegających prawu państwa trzeciego, w powiadomieniu, które właściwe organy kierują do Komisji, zostaje określona struktura grupy.

2002/83/WE

6. Środki podejmowane na mocy niniejszego artykułu pozostają w zgodzie z zobowiązaniami Wspólnoty wynikającymi ze wszystkich umów międzynarodowych, dwustronnych i wielostronnych, regulujących podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej przez zakłady ubezpieczeń.

2005/68/WE Artykuł 52

4. Środki podjęte zgodnie z niniejszym artykułem są zgodne ze zobowiązaniami Wspólnoty wynikającymi z międzynarodowych porozumień, w szczególności wobec Światowej Organizacji Handlu.

90/618/EWG Artykuł 4 (dostosowany)

6. Środki podejmowane na mocy niniejszego artykułu pozostają w zgodzie ze zobowiązaniami Wspólnoty wynikającymi z wszelkich umów międzynarodowych, dwustronnych i wielostronnych, dotyczących podejmowania i prowadzenia działalności zakładów ubezpieczeń.

TYTUŁ II – √ PRZEPISY SZCZEGÓŁOWE DOTYCZĄCE UBEZPIECZEŃ I REASEKURACJI

√ROZDZIAŁ I – PRAWO WŁAŚCIWE I WARUNKI UMÓW UBEZPIECZENIA BEZPOŚREDNIEGO

√SEKCJA 1 – PRAWO WłAśCIWE

√PODSEKCJA 1 – UBEZPIECZENIA INNE NIż NA żYCIE

88/357/EWG Artykuł 7 (dostosowany)

Artykuł 175 √Prawo właściwe

1. Prawo właściwe dla umów ubezpieczenia √ innego niż na życie , których dotyczy niniejsza dyrektywa, obejmujących ryzyko umiejscowione w państwach członkowskich, ustala się zgodnie z ust. 2 do 6następującymi przepisami.

a) 2. Jeżeli ubezpieczony posiada stałe miejsce √ zwykłego pobytu zamieszkania lub siedzibaę zarządu √ ubezpieczającego znajduje się na terytorium państwa członkowskiego umiejscowienia ryzyka, do umów ubezpieczenia stosuje się prawo tego państwa członkowskiego.

Jednakże tam, gdzie pozwala na to prawo wspomnianego państwa członkowskiego, strony mogą wybrać prawo innego kraju.

b) 3. Jeżeli ubezpieczony nie posiada stałego miejscea √ zwykłego pobytu zamieszkania lub siedzibay zarządu √ ubezpieczającego nie znajduje się w państwie członkowskim umiejscowienia ryzyka, strony umowy ubezpieczenia mogą wybrać jako właściwe prawo państwa członkowskiego umiejscowienia ryzyka lub prawo kraju, w którym √ znajduje się ubezpieczający posiada stałe miejsce √ zwykłego pobytu zamieszkania lub siedzibaę zarządu √ ubezpieczającego .

c) 4. Jeżeli ubezpieczony √ ubezpieczający prowadzi działalność handlową lub przemysłową bądź też wykonuje wolny zawód, zaś umowa √ ubezpieczenia obejmuje √ co najmniej dwa lub więcej ryzyka √ , które są związaneych z tą działalnością i umiejscowioneych w innych √ różnych państwach członkowskich, swoboda wyboru √ strony umowy ubezpieczenia mogą wybrać prawoa √ jednego z tych państw członkowskich lub prawo właściwego w odniesieniu do umowy ubezpieczenia obejmuje prawo tych Państw Członkowskich oraz kraju, w którym √ znajduje się ubezpieczony posiada stałe miejsce √ zwykłego pobytu zamieszkania lub siedzibaę zarządu √ ubezpieczającego .

d) 5. Niezależnie od postanowień √ Jeżeli w przypadkach określonych w ust. 3 i 4lit. b) i c) w przypadku, kiedy państwa członkowskie, o których √ w nich mowa w tych punktach, dopuszczają większą swobodę wyboru prawa właściwego dla umowy ubezpieczenia, strony mogą skorzystać z tej możliwości √ swobody .

e) 6. Niezależnie od postanowień √ W drodze odstępstwa od ust. 2, 3 i 4lit. a), b) i c), jeśli ryzyko objęte umową √ ubezpieczenia ogranicza się do zdarzeń zachodzących w państwie członkowskim innym niż zdefiniowane w art. 2 lit. d) państwo członkowskie umiejscowienia ryzyka, strony zawsze mogą wybrać prawo pierwszego z tych państw √ państwa członkowskiego, w którym zachodzą zdarzenia .

92/49/EWG Artykuł 27 (dostosowany)

√ Artykuł 176 Duże ryzyka

f) 1. W przypadku √ dużych ryzyk określonych w art. 5 lit. d) dyrektywy 73/239/EWG, strony umowy mogą wybrać dowolne prawo.

88/357/EWG Artykuł 5 (dostosowany)

90/618/EWG Artykuł 2

d) √ 2. Do celów ust. 1 „duże ryzyka” oznaczają √ obejmują :

ia) ryzyka zaliczone do grup 4, 5, 6,i 7, 11 i 12 w pktpunktu A zZałącznika I;

iib) ryzyka zaliczone do grup 14 i 15 w pktpunktu A zZałącznika I, w przypadku gdy ubezpieczony √ ubezpieczający jest zawodowo związany z działalnością przemysłową lub gospodarczą √ handlową lub wykonuje wolny zawód, zaś wspomniane ryzyko wiąże się z taką działalnością;

iiic) ryzyka zaliczone do grup 3, 8, 9, 10, 13 i 16 w pktpunktu A zZałącznika I, ⎜ o ile ubezpieczony √ ubezpieczający przekracza limity przynajmniej dwóch z poniższych trzech kryteriów:

etap pierwszy: do dnia 31 grudnia 1992 r.:

suma bilansowa: 12,4 miliona ECU,

obroty netto: 24 miliona ECU,

średnia ilość pracowników w roku budżetowym: 500.

etap drugi: od dnia 1 stycznia 1993 r.:

(i) suma bilansowa: 6,2 miliona ECU EUR 6 200 000;,

(ii) obroty netto: 12,8 miliona ECU EUR 12 800 000;,

(iii) średnia ilość pracowników w roku budżetowym: 250.

Jeśli ubezpieczony √ ubezpieczający należy do grupy przedsiębiorstw, dla której przygotowywane jest skonsolidowane sprawozdanie finansowe w rozumieniu dyrektywy 83/349/EWG, wymienione powyżej kryteria √ określone w akapicie pierwszym lit. c) stosowane są na podstawie skonsolidowanego sprawozdania finansowego.

Każde Państwo √ Państwa członkowskie mogąże dodać do kategorii wymienionej w akapicie pierwszym lit. c)ppkt iii) ryzyka ubezpieczane przez korporacje zawodowe, joint ventures lub ugrupowania powoływane na określony czas.

88/357/EWG Artykuł 7 (dostosowany)

√ Artykuł 177 Bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa

g) W przypadku gdy wszystkie inne elementy istotne w czasie dokonywania wyboru związane są tylko z jednym państwem członkowskim, wybór określonego prawa przez strony umowy w przypadkach, o których mowa w art. 175 ust. 2 i art. 176 ust. 1lit. a) lub f), nie wyklucza stosowania bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa tego państwa członkowskiego, czyli przepisów, na odstępstwo od których w drodze umowy nie zezwala prawo tego państwa członkowskiego.

√ Artykuł 178 Brak możliwości wyboru prawa

h) Wybór, o którym mowa w poprzednich punktach, musi być √ dokonany zgodnie z art. 175, 176 i 177 jest wyrażony odpowiednio jednoznacznie poprzez warunki umowy lub wynikać z okoliczności towarzyszących danemu przypadkowi.

Jeśli sytuacja taka nie ma miejsca √ wybór nie jest jednoznacznie wyrażony lub jeśli wybór nie został dokonany, prawem właściwym dla danej umowy jest prawo jednego z krajów wymienionych powyżej w odpowiednich punktach w art. 175 ust. 2, 3 i 4, z którym umowa ma największy związek. Niemniej dająca się oddzielić część umowy, która ma większy związek z innym krajem spośród wymienionych w odpowiednich punktach, może w drodze wyjątku podlegać prawu tego innego kraju. Przyjmuje się, że umowa ma największy związek z tym państwem członkowskim, w którym umiejscowione jest ryzyko.

√Jednakże samodzielna część umowy, która ma większy związek z innym krajem spośród wymienionych w art. 175 ust. 2, 3 i 4, niż z krajem, o którym mowa w ust. 2, może w drodze wyjątku podlegać prawu tego innego kraju.

√ Artykuł 179 Państwa składające się z większej liczby jednostek terytorialnych

i) W przypadku gdy państwo składa się z kilku √ większej liczby jednostek terytorialnych, z których każda ma własne przepisy odnoszące się do zobowiązań umownych, dla celów ustalenia prawa właściwego w rozumieniu dyrektywy √ dla danej umowy ubezpieczenia każda taka jednostka traktowana jest jako kraj.

Państwo członkowskie, w którym różne jednostki terytorialne mają własne przepisy odnoszące się do zobowiązań umownych, nie są √ jest zobowiązane do stosowania przepisów √ niniejszej dyrektywy w odniesieniu do rozstrzygania kolizji, jakie mogą wyniknąć między prawami tychże √ porządkami prawnymi tych jednostek.

√ Artykuł 180 Bezwzględnie obowiązujące prawo właściwe ze względu na siedzibę sądu

2. Żadne z postanowień niniejszego Aartykułyu 175 do 179 nie ograniczają stosowania przepisów prawa właściwego ze względu na siedzibę sądu w sytuacji, gdy są one bezwzględnie obowiązujące, niezależnie od prawa, które w przeciwnym razie byłoby właściwe dla umowy √ ubezpieczenia .

Jeśli tak stanowi prawo państwa członkowskiego √ tak stanowi , można stosować bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa √ właściwego ze względu na siedzibę sądu państwa członkowskiego umiejscowienia ryzyka lub państwa członkowskiego, w którym zawarcie ubezpieczenia jest obowiązkowe, √ mogą być stosowane, jeżeli i w takim stopniu, w jakim na mocy o ile, w ramach obowiązującego prawa tych państw, przepisy te muszą być stosowane niezależnie od tego, jakie √ bez względu na prawo jest właściwe dla umowy.

√Do celów stosowania ust. 1 i 2, ÕwW przypadku gdy umowa obejmuje ryzyka umiejscowione w więcej niż jednym państwie członkowskim, dla celów niniejszego ustępu umowa uważana jest za składającą się z kilku umów, z których każda dotyczy tylko jednego państwa członkowskiego.

√ Artykuł 181 Ogólne zasady międzynarodowego prawa prywatnego

3. Z zastrzeżeniem poprzednich ustępówart. 175 do 180 państwa członkowskie będą stosować √ stosują do umów ubezpieczenia, o których mowa w √ objętych niniejsząej dyrektywąie, swoje ogólne normy prywatnego prawa √ zasady międzynarodowego √ prawa prywatnego , dotyczące zobowiązań umownych.

88/357/EWG Artykuł 8 (dostosowany)

Artykuł 182 √ Ubezpieczenie obowiązkowe

1. Zgodnie z warunkami określonymi w artykule Zzakłady ubezpieczeń √ innych niż na życie mogą oferować i zawierać umowy ubezpieczenia obowiązkowego zgodnie z przepisami dyrektywy oraz pierwszej dyrektywy √ zgodnie z warunkami określonymi w ust. 2 do 5 .

2. Kiedy państwo członkowskie nakłada obowiązek zawarcia ubezpieczenia, spełnienie tego obowiązku wymaga zgodności umowy ubezpieczenia ze szczególnymi √ szczegółowymi przepisami dotyczącymi tego ubezpieczenia, przyjętymi przez dane państwo członkowskie.

3. Kiedy √ Jeżeli , w przypadku ubezpieczenia obowiązkowego, prawo państwa członkowskiego, w którym umiejscowione jest ryzyko, oraz prawo państwa członkowskiego, które nałożyło obowiązek zawarcia ubezpieczenia, są ze sobą sprzeczne, obowiązuje to ostatnie.

92/49/EWG Artykuł 30 ust. 1

4. a) Z zastrzeżeniem akapitu drugiego i trzeciego niniejszego ustępulit. c), art. 1807 ust. 2 akapit trzeci stosuje się w przypadku gdy umowa ubezpieczenia zapewnia udzielenie ochrony w dwóch lub więcej państwach członkowskich, jeżeli przynajmniej w jednym z nich ubezpieczenie takie jest obowiązkowe.

88/357/EWG Artykuł 8 (dostosowany)

c) Państwo √ Państwa członkowskie mogąże, niezależnie √ w drodze odstępstwa od art. 175 do 180 7, ustalić, że prawem właściwym dla umowy ubezpieczenia obowiązkowego jest prawo państwa, które nakłada obowiązek zawarcia ubezpieczenia.

d) W przypadku gdy państwo członkowskie nakłada wymóg ubezpieczenia obowiązkowego, a ubezpieczyciel musi √ zakład ubezpieczeń ma obowiązek poinformowaniać właściwe organówy √ nadzoru o zaprzestaniu ochrony, √ na takie zaprzestanie ochrony √ można powołać się wobec poszkodowanych osób trzecich następuje jedynie w okolicznościach określonych przez prawo tego √ to państwoa √ członkowskie .

5. a) Każde państwo członkowskie informuje Komisję o ryzykach, które zgodnie z jego prawem objęte są ubezpieczeniem obowiązkowym, wskazując:

a) szczególne √ szczegółowe przepisy prawne dotyczące tego ubezpieczenia;,

b) szczegółowe dane, które muszą znaleźć się w zaświadczeniu, jakie ubezpieczyciel √ zakład ubezpieczeń innych niż na życie musi wystawić ubezpieczonemu, w przypadku, gdy państwo √ członkowskie wymaga dowodu spełnienia obowiązku zawarcia ubezpieczenia obowiązkowego,. √ w tym, jeżeli państwo członkowskie może wymagać, aby dane te obejmowały √ tego wymaga, oświadczenie ubezpieczyciela √ zakładu ubezpieczeń , że umowa jest zgodna z odpowiednimi przepisami szczególnymi √ szczegółowymi , odnoszącymi się do tego ubezpieczenia.

b) Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejWspólnot Europejskich listę szczegółowych danych, o których mowa w akapicie pierwszymlit. a).

6. c) Państwo √ Państwa członkowskie akceptująe jako dowód spełnienia obowiązku ubezpieczenia, zaświadczenie o treści zgodnej z √ , o którym mowa w ust. 5 lit. b) lit. a) tiret drugie.

2002/83/WE Artykuł 32 (dostosowany)

ROZDZIAŁ 4 √ PODSEKCJA 2 – UBEZPIECZENIA NA żYCIE

PRAWO O ZOBOWIĄZANIACH UMOWNYCH I WARUNKI UBEZPIECZENIA

ARTYKUł 183 Prawo właściwe

1. Prawem właściwym dla umów odnoszących się do działalności określonych w niniejszej dyrektywie √ w zakresie ubezpieczeń na życie jest prawo państwa członkowskiego zobowiązania.

Jednakże jeżeli prawo kraju √ tego państwa na to pozwala, strony mogą wybrać jako prawo właściwe, prawo innego państwa.

2. Jeżeli ubezpieczający jest osobą fizyczną i jego miejsce stałego √ zwykłego pobytu √ ubezpieczającego znajduje się w państwie członkowskim jest inne √ innym niż to, którego jest obywatelem, strony mogą wybrać prawo państwa członkowskiego, którego √ ubezpieczający jest obywatelem.

√Artykuł 184 Państwa składające się z większej liczby jednostek terytorialnych

3. Jeżeli √ W przypadku gdy pPaństwo zawiera √ składa się z kilka √ większej liczby jednostek terytorialnych, z których każda ma własne normy prawne dotyczące √ przepisy odnoszące się do zobowiązań umownych, √ dla celów ustalenia prawa właściwego dla danej umowy ubezpieczenia każda √ taka jednostka zgodnie z niniejszą dyrektywą traktowana będzie √ jest jako państwo √ kraj do celów określenia prawa właściwego na podstawie niniejszej dyrektywy.

Państwo członkowskie, w którym różne jednostki terytorialne mają własne normy prawne dotyczące √ przepisy odnoszące się do zobowiązań umownych, nie jest zobowiązane do stosowania przepisów niniejszej dyrektywy √ w odniesieniu do sporów wynikających z norm prawnych √ kolizji między porządkami prawnymi tych jednostek.

√Artykuł 185 Bezwzględnie obowiązujące prawo właściwe ze względu na siedzibę sądu

4. Przepisy niniejszego Aartykułyu 183 i 184 nie ograniczają stosowania zasad √ przepisów prawa forum √ właściwego ze względu na siedzibę sądu w sytuacji, gdy jest to obowiązkowe √ są one bezwzględnie obowiązujące , bez względu na prawo właściwe √ niezależnie od prawa, które w przeciwnym razie byłoby właściwe dla umowy w innych sytuacjach.

Jeżeli prawo państwa członkowskiego tak przewiduje √ stanowi , obowiązujące reguły √ bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa √ właściwego ze względu na siedzibę sądu państwa członkowskiego zobowiązania mogą być stosowane, jeżeli i w takim stopniu, w jakim, na mocy prawa √ tego państwa członkowskiego, reguły √ przepisy te muszą być stosowane bez względu na prawo właściwe dla umowy.

√Artykuł 186 Ogólne zasady międzynarodowego prawa prywatnego

5. Z zastrzeżeniem art. 183, 184 i 185ust. 1-4 państwa członkowskie stosują do umów ubezpieczenia √ na życie , określonych w niniejszej dyrektywie, swoje ogólne zasady prawa międzynarodowego √ prawa prywatnego, dotyczącego zobowiązań umownych.

2002/83/WE Artykuł 33 (dostosowany)

√SEKCJA 2 – DOBRO OGÓLNE

ARTYKUł 187 DOBRO OGÓLNE

Państwo członkowskie √umiejscowienia ryzyka lub państwo członkowskie zobowiązania nie zabrania ubezpieczającemu zawarcia umowy z zakładem ubezpieczeń posiadającym zezwolenie zgodnie z warunkami art. 144, o ile √ zawarcie umowy nie jest to sprzeczne z przepisami prawa chroniącymi √ dobro ogólne dobro w √ państwie członkowskim umiejscowienia ryzyka lub państwie członkowskim zobowiązania.

92/49/EWG Artykuł 29 (dostosowany)

√SEKCJA 3 – WARUNKI UMÓW UBEZPIECZENIA I TARYFY SKłADEK

√ Artykuł 188 Ubezpieczenia inne niż na życie

1. Państwa członkowskie nie wprowadzają przepisów wymagających √ wymagają uprzedniegoj zgody √ zatwierdzenia lub systematycznego zgłaszania ogólnych i szczegółowych warunków polis, taryf składek lub formularzy oraz innych drukowanych dokumentów √ druków , które zakład ubezpieczeńniowy zamierza stosować w swoich kontaktach z ubezpieczającymi.

√ Państwa członkowskie mMogą one √ jedynie wymagać jedynie doraźnego zgłaszania tych warunków polis i √ oraz innych dokumentów, w celu zbadania ich zgodności z krajowymi przepisami dotyczącymi umów ubezpieczenia., a wymóg ten √ Wymagania te nie mogąże stanowić uprzedniego warunku prowadzenia działalności przez zakład √ ubezpieczeń .

92/49/EWG Artykuł 30 (dostosowany)

2. Bez względu na odmienne przepisy, Państwo członkowskie, które wprowadza obowiązek ubezpieczenia, może wymagać √ od zakładów ubezpieczeń podania do wiadomości właściwych władz tego państwa √ swojego organu nadzoru ogólnych i szczegółowych warunków tego √ takiego ubezpieczenia obowiązkowego przed ich podaniem do publicznej wiadomości.

92/49/EWG Artykuł 29 (dostosowany)

3. Państwa członkowskie nie mogą utrzymywać ani wprowadzać wymogu √ obowiązku uprzedniego zgłaszania lub zatwierdzania proponowanych podwyżek stawek √ taryf składek, o ile nie stanowią one części ogólnego systemu kontroli cen.

2002/83/WE Artykuł 34 (dostosowany)

Artykuł 189 Zasady odnoszące się do warunków ubezpieczenia i stawek składek √ Ubezpieczenia na życie

Państwa członkowskie nie przyjmują przepisów wymagających √ wymagają uprzedniego zatwierdzania lub systematycznego powiadamiania o √ zgłaszania ogólnych i szczegółowych warunkówach ubezpieczeń √ polis , stawek √ taryf składek, podstaw technicznych stosowanych w szczególności do obliczenia stawek √ taryf składek i rezerw techniczno-ubezpieczeniowych lub √ formularzy i innych drukówach, które zakład ubezpieczeń √ na życie zamierza stosować w swoich kontaktach z ubezpieczającymi.

Nie naruszając akapitu pierwszego, √ Niemniej jednak rodzime państwo członkowskie może, jedynie w celu sprawdzenia ich zgodności z przepisami krajowymi dotyczącymi zasad aktuarialnych, Państwo Członkowskie pochodzenia może wymagać systematycznego przekazywania podstaw technicznych, stosowanych w szczególności do obliczenia stawek √ taryf składek oraz rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, równocześnie nie może to stanowić warunku wstępnego do podjęcia przez zakład ubezpieczeń działalności. √Wymagania te nie mogą stanowić uprzedniego warunku prowadzenia działalności przez zakład ubezpieczeń.

Najpóźniej do dnia 1 lipca 1999 r. Komisja przedłoży Radzie sprawozdanie w sprawie wykonania tych przepisów.

92/49/EWG Artykuł 31 (dostosowany)

√SEKCJA 4 – INFORMACJE DLA UBEZPIECZAJąCYCH

√ PODSEKCJA 1 – UBEZPIECZENIA INNE NIż NA żYCIE

√ Artykuł 190 Ogólne informacje dla ubezpieczających

1. Przed zawarciem umowy ubezpieczenia √ innego niż na życie , zakład ubezpieczeń √ prowadzący działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie udziela ubezpieczającemu informacji w sprawie √ na temat :

a) prawa właściwego dla umowy w przypadku, gdy strony umowy nie mają swobody wyboru;

b) lub gdy strony posiadają swobodę √ możliwości dokonania przez strony wyboru właściwego prawa, oraz, w tym drugim przypadku, wybór, którego √ prawa, które proponuje ubezpieczyciel.,

√Zakład ubezpieczeń informuje również ubezpieczającego na temat trybu rozpatrywania skarg i zażaleń zgłoszonych przez ubezpieczającego √ ubezpieczających i dotyczących umów, łącznie ze wskazaniem, gdy właściwe, organu zajmującego się rozpatrywaniem skarg i zażaleń, bez uszczerbku dla praw ubezpieczających √ ubezpieczającego do wszczęcia postępowania sądowego.

2. Obowiązkiek określoney w ust. 1 stosuje się tylko w przypadku gdy ubezpieczający jest osobą fizyczną.

3. √ Szczegółowe zZasady wykonania przepisów ust. 1 i 2niniejszego artykułu ustala się zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego √ państwo członkowskie umiejscowienia ryzyka.

92/49/EWG Artykuł 43 (dostosowany)

√ Artykuł 191 Dodatkowe informacje w przypadku ubezpieczeń innych niż na życie oferowanych w ramach prawa przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług

21. W przypadku gdy ubezpieczenie √ inne niż na życie oferowane jest w ramach prawa przedsiębiorczości lub w ramach swobody świadczenia usług, ubezpieczający, przed zaciągnięciem jakiegokolwiek zobowiązania, zostanie √ jest poinformowany, w którym państwie członkowskim mieści się √ główna siedziba zarządu lub, w stosownym przypadku, oddział, z którym ma zostać zawarta umowa.

Wszystkie dokumenty wystawione √ wydawane ubezpieczającemu muszą zawierać informacje określone w akapicie pierwszym.

Obowiązki nałożone przepisami akapitu pierwszego i drugiego niniejszego ustępupierwszych dwóch akapitów nie mają zastosowania do √ dużych ryzyk określonych w art. 176 ust. 25 lit. d) dyrektywy 73/239/EWG.

32. Umowa lub jakikolwiek inny dokument zapewniający ochronę ubezpieczeniową, wraz z wnioskiem ubezpieczeniowym, w przypadku gdy jest on wiążący dla ubezpieczającego, musi zawierać adres √ głównej siedziby zarządu lub, odpowiednio, adres oddziału zakładu ubezpieczeń √ prowadzącego działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie , który udziela ochrony ubezpieczeniowej.

Każde Państwo √ Państwa członkowskie mogąże wymagać, żeby nazwisko i adres przedstawiciela zakładu ubezpieczeń √ prowadzącego działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie, o którym mowa określone w art. 145 ust. 2 lit. a),12a ust. 4 dyrektywy 88/357/EWG zostały również umieszczone w dokumentach określonych w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

2002/83/WE Artykuł 36 (dostosowany)

ð nowy

√ PODSEKCJA 2 – UBEZPIECZECZENIA NA żYCIE

ARTYKUł 192 INFORMACJE DLA UBEZPIECZAJąCYCH

1. Przed zawarciem umowy ubezpieczenia √ na życie , ubezpieczającemuy przekazuje się co najmniej informacje wymienione w ust. 2 i 3pkt A załącznika III.

2002/83/WE Załącznik III (dostosowany)

A. PRZED ZAWARCIEM UMOWY

2. √Przekazuje się następujące iInformacje na temat zakładu ubezpieczeń √ prowadzącego działalność w zakresie ubezpieczeń na życie:

a) n1 Nazwa zakładu ubezpieczeń i jego forma prawna;

ab) n2 Nazwa państwa członkowskiego, w którym mieści się √ główna siedziba zarządu oraz, gdzie stosowne, państwa, w którym mieści się przedstawicielstwo lub oddział zawierający umowę;

ac) a3 Adres √ głównej siedziby zarządu oraz, gdzie stosowne, przedstawicielstwa lub oddziału zawierającego umowę.

3. √Przekazuje się następujące iInformacje na temat zobowiązania:

aa) d4 Definicjęa poszczególnych świadczeń i opcji;

ab) c5 Czas obowiązywania umowy;

ac) s6 Sposób rozwiązania umowy;

ad) s7 Sposoby opłacania składek i okresy płatności;

ae) s8 Sposoby obliczania i podziału premii;

af) w9 Wskazanie wartości wykupu, wysokości sumy ubezpieczenia w przypadku zamiany na ubezpieczenie bezskładkowe, oraz zakresu gwarancji;

ag) i10 Informacjea na temat składek odpowiadających poszczególnym świadczeniom, zarówno podstawowym, jak i dodatkowym, gdzie stosowne;

ah) w11 W przypadku ubezpieczeń wyrażonych w jednostkach funduszów inwestycyjnych, definicjęa jednostek, z którymi świadczenia są związane;

ai) w12 Wskazanie rodzaju podstawowych aktywów dla ubezpieczeń związanych z funduszem inwestycyjnym;

aj) u13 Uzgodnienia dotyczące możliwości wycofania się z umowy ubezpieczenia lub zmiany jej warunków w określonym czasie po jej zawarciu;

ak) o14 Ogólne informacje na temat regulacji podatkowych, mających zastosowanie do określonego rodzaju ubezpieczenia;

al) u15 Uzgodnienia dotyczące sposobów rozpatrywania zażaleń wnoszonych przez ubezpieczających, ubezpieczonych na życie lub uprawnionych √ beneficjentów w ramach umów ubezpieczenia √ , w tym , gdzie stosowne, istnienie organów rozpatrujących zażalenia, nie naruszając prawa do wystąpienia na drogę sądową;

am) p16 Prawo właściwe dla umowy, w przypadku gdy strony nie mogą swobodnie wybierać prawa właściwego, lub – w przypadku gdy strony mogą wybierać prawo właściwe – prawo proponowane przez ubezpieczyciela.

2002/83/WE Artykuł 36 (dostosowany)

24. Przez cały okres obowiązywania umowy ubezpieczający jest powiadamiany o wszelkich zmianach dotyczących √ następujących informacji wymienionych w pkt B załącznika III:.

2002/83/WE Załącznik III (dostosowany)

ZAŁĄCZNIK III

Informacje dla ubezpieczających

B. W CZASIE OBOWIąZYWANIA UMOWY

a) Oprócz ogólnych i szczegółowych warunków ubezpieczenia; ubezpieczający podczas całego okresu obowiązywania umowy musi otrzymywać następujące informacje:

Informacje na temat zakładu ubezpieczeń

b)1 Wszystkie zmiany nazwy zakładu ubezpieczeń √ na życie , √ jego formy prawnej lub adresu √ głównej siedziby zarządu lub, gdzie stosowne, przedstawicielstwa lub oddziału, który zawarł umowę;

Informacje na temat zobowiązania

bc)2 wWszystkiche informacjie wymienionyche w ust. 3 pkt d) do j) pkt a)4-a)12z pkt A w przypadku zmiany warunków ubezpieczenia lub zmiany prawa właściwego dla umowy;

bd)3 cCorocznie, informacjie o poziomie premii.

5. Następujące Iinformacje, które muszą być przekazane ubezpieczającemu przed zawarciem umowy (A) lub w czasie obowiązywania umowy (B), muszą √ o których mowa w ust. 2, 3 i 4, być √ są przedstawione w sposób jasny i dokładny, na piśmie, w języku urzędowym państwa członkowskiego zobowiązania.

Jednakże informacje takie mogą być przekazane w innym języku, jeżeli zażąda tego ubezpieczający i jeżeli zezwala na to prawo państwa członkowskiego lub jeżeli ubezpieczający ma prawo wyboru prawa właściwego.

2002/83/WE Artykuł 36 (dostosowany)

6. Państwo członkowskie zobowiązania może wymagać od zakładu ubezpieczeń √ na życie dostarczenia informacji dodatkowych do tych wymienionych w ust. 2, 3 i 4załączniku III jedynie wtedy, gdy jest to konieczne do właściwego zrozumienia przez ubezpieczającego istotnych elementów zobowiązania.

47.. Państwo członkowskie zobowiązania ustanawia szczegółowe zasady wykonania √ przepisów ust. 1 do 6niniejszego artykułu i załącznika III.

2002/83/WE Artykuł 35 (dostosowany)

Artykuł 193Okres unieważnienia

1. Każde Państwo √ Państwa członkowskie powinno zagwarantować √ gwarantują ubezpieczającym, którzy zawierają indywidualnie ubezpieczającemu √ umowy ubezpieczenia na życie, możliwość unieważnienia umowy w terminie między √ okresie wynoszącym od 14 doa 30 dniem, licząc od dnia zawarcia umowy √ , w którym zostali powiadomieni o zawarciu umowy .

Powiadomienie o unieważnieniu umowy przez ubezpieczającego √ ubezpieczających skutkuje zwolnieniem go √ ich z jakichkolwiek przyszłych zobowiązań wynikających z umowy.

Inne skutki prawne i warunki unieważnienia ustalane są przez prawo właściwe dla umowy, określone w art. 32, głównie w odniesieniu do uzgodnień dotyczących informowania ubezpieczających o zawarciu umowy.

2. Państwa członkowskie nie muszą stosować √ mogą zdecydować o niestosowaniu ust. 1 √ w następujących przypadkach:

a) do umów zawieranych na okres do sześciu miesięcy;

b) oraz w przypadkach, gdy z racji statusu ubezpieczającego lub okoliczności, w jakich zawarta została umowa, ubezpieczający nie potrzebuje specjalnej ochrony.

√W przypadku gdy państwa członkowskie √ korzystają z możliwości określonej w akapicie pierwszym, określają √ ten fakt w swoich przepisach √ prawnych , w jakich przypadkach nie ma zastosowania ust. 1.

88/357/EWG Artykuł 4 (dostosowany)

√ROZDZIAŁ II – PRZEPISY SZCZEGÓŁOWE DOTYCZĄCE UBEZPIECZEŃ INNYCH NIŻ NA ŻYCIE

√SEKCJA 1 – PRZEPISY OGÓLNE

ARTYKUł 194 √ Warunki polis

Do celów niniejszej dyrektywy i pierwszej dyrektywy Oogólne i szczegółowe warunki polis nie obejmują √ żadnych warunków specjalnych, mających na celu uwzględnienie, w indywidualnych przypadkach, szczególnych okoliczności ubezpieczanego ryzyka.

92/49/EWG Artykuł 3 (dostosowany)

Artykuł 195√ Zniesienie monopolistycznych uprawnień

Bez względu na przepisy art. 2 ust. 2, Ppaństwa członkowskie podejmują wszystkie możliwe działania, aby zapewnić √ zapewniają zniesienie z dniem 1 lipca 1994 r. monopolistycznych uprawnień dotyczących podejmowania działalności w niektórych grupach ubezpieczeń, przyznanych instytucjom mającym siedzibę na ich terytorium i określonym w art. 84 dyrektywy 73/239/EWG.

92/49/EWG Artykuł 45 (dostosowany)

Artykuł 196 √ Uczestnictwo w krajowych programach gwarancyjnych

2. Żaden z przepisów niniejszej dyrektywy nie ma wpływu na uprawnienie √ Przyjmujące państwa członkowskiech √ mogą wymagać do wymagania od zakładów prowadzących √ prowadzących działalność √ w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie na ich terytorium w ramach prawa przedsiębiorczości lub w ramach swobody świadczenia usług, przystąpienia i uczestniczenia, na takich samych warunkach jak zakłady √ prowadzące działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż na życie posiadające zezwolenie na prowadzenie działalności w tych państwach √ na ich terytorium , w jakimkolwiek programachie mającychm na celu zagwarantowanie wypłaty świadczeń ubezpieczeniowych osobom ubezpieczonym i poszkodowanym stronom trzecim.

78/473/EWG Artykuł 1 (dostosowany)

√SEKCJA 2 – KOASEKURACJA WE WSPÓLNOCIE

ARTYKUł 197 √ Opreacje koasekuracyjne we Wspólnocie

1. Niniejszą sekcjędyrektywę stosuje się do czynności √ operacji koasekuracyjnych we Wspólnocie określonych w art. 2, dotyczących ryzyka oznaczonego pkt 4, 5, 6, 7, 8, 9, 11, 12, 13 i 16 w pkt A Załącznika do pierwszej dyrektywy Rady z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie[73], dalej zwanej "pierwszą dyrektywą koordynującą".

2. Niniejsza dyrektywa stosuje się do ryzyka określonego w ust. l akapit pierwszy, które z racji swojej specyfiki lub rozmiarów wymaga do jego pokrycia uczestnictwa kilku ubezpieczonych.

Wszelkie trudności, jakie mogą wystąpić w związku z realizacją tej zasady, zostaną zbadane na podstawie art. 8.

78/473/EWG Artykuł 2 (dostosowany)

1. Niniejsza dyrektywa stosuje się tylko do tych czynności koasekuracyjnych we Wspólnocie, √ , które są związane z co najmniej jednym ryzykiem zaliczonym do grup 3 do 16 w pkt A załącznika I oraz które spełniają następujące warunki:

√a) ryzyko jest dużym ryzykiem, o którym mowa w art. 176 ust. 2;

ab) ryzyko, w rozumieniu art. l ust. 1, jest pokryte w ramach jednej umowy ogólną składką i na ten sam okres przez kilka √ co najmniej dwa zakładyów ubezpieczeń, dalej zwanych "współubezpieczycielami", z których każdy działa w swoim imieniu, ; √ jako „współubezpieczyciel”, przy czym jeden z tych zakładów √ nich jest wiodącym ubezpieczycielem √ zakładem ubezpieczeń ;

bc) ryzyko jest umiejscowione wewnątrz Wspólnoty;

cd) do celów pokrycia tego ryzyka, wiodący ubezpieczyciel jest upoważniony do prowadzenia działalności zgodnie z warunkami ustanowionymi w pierwszej dyrektywie koordynującej, tzn. √ zakład ubezpieczeń jest traktowany tak, jakby był ubezpieczycielem √ zakładem ubezpieczeń pokrywającym całe ryzyko;

de) co najmniej jeden ze współubezpieczycieli uczestniczy w umowie poprzez centralę √ główną siedzibę , przedstawicielstwo lub oddział ustanowiony w państwie członkowskim innym niż państwo ubezpieczyciela wiodącego √ zakładu ubezpieczeń ;

ef) ubezpieczyciel wiodący √ zakład ubezpieczeń przyjmuje w pełni rolę √ przypadającą mu zgodnie z lidera w praktykące koasekuracyjnąej oraz w szczególności określa zasady i warunki ubezpieczeń i ustalania stawek.

78/473/EWG Artykuł 1 ust. 1 (dostosowany)

√ 2. Niniejsza sekcja nNie ma ona jednakże zastosowania do operacji √ operacji koasekuracyjnych we Wspólnocie, obejmujących ryzyko oznaczone numerem √ zaliczone do grupy 13 w pktpunkcie A załącznika I, które dotyczy szkód spowodowanych przez źródła energii jądrowej lub produkty lecznicze. Wyłączenie ubezpieczenia szkód spowodowanych przez produkty lecznicze zostanie zbadane przez Radę w ciągu pięciu lat od notyfikacji niniejszej dyrektywy.

ò nowy

3. Artykuły 144 do 149 stosuje się jedynie do wiodącego zakładu ubezpieczeń.

78/473/EWG Artykuł 2 (dostosowany)

2 4. Te czynności √ Operacje koasekuracyjne, które nie spełniają warunków wymienionych w ust. 1 lub które obejmują inne ryzyka niż wymienione w art. l, będą nadal podlegać √ podlegają w dalszym ciągu przepisom prawa krajowego obowiązującym w chwili wejścia w życie niniejszej dyrektywy √ z wyjątkiem przepisów niniejszej sekcji .

78/473/EWG Artykuł 3 (dostosowany)

Artykuł 198√ Uczestnictwo w koasekuracji we Wspólnocie

Prawo zakładów √ ubezpieczeń , które mają centralę w Państwie Członkowskim i które podlegają wymaganiom pierwszej dyrektywy koordynującej oraz spełniają te wymagania do uczestniczenia w koasekuracji we Wspólnocie, nie może podlegać żadnym innym przepisom niż zawarte w √ poza przepisami niniejszej sekcjidyrektywie.

78/473/EWG Artykuł 4 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 199 √ Rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe

Wielkość rezerw technicznych √ techniczno-ubezpieczeniowych będzie √ jest ustalana przez poszczególnych współubezpieczycieli zgodnie z zasadami ustalonymi przez √ ich rodzime państwo członkowskie, w którym mają swoją siedzibę, lub też, w wypadku braku takich zasad, zgodnie z praktyką przyjętą w tym państwie.

Jednakże rezerwa na niewypłacone odszkodowania ð rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe ï winna być √ są co najmniej równea rezerwie √ rezerwom ustalonymej przez ubezpieczyciela wiodącego zgodnie z zasadami lub praktyką przyjętymią w √ jego rodzimym państwie √ członkowskim , w którym ten ubezpieczyciel ma swoją siedzibę.

2. Rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe utworzone przez poszczególnych współubezpieczycieli będą pokryte dopasowanymi aktywami.

Jednakże zasada dopasowania aktywów może być złagodzona przez Państwa Członkowskie, w których współubezpieczyciele mają swoje siedziby, w celu uwzględnienia wymogów w zakresie prawidłowego zarządzania zakładami ubezpieczeń.

Aktywa takie będą umiejscowione albo w Państwach Członkowskich, w których współubezpieczyciele mają siedzibę, albo w Państwie Członkowskim, w którym ma siedzibę wiodący ubezpieczyciel, zależnie od wyboru dokonanego przez tego ubezpieczyciela.

78/473/EWG Artykuł 5 (dostosowany)

Artykuł 200√ Dane statystyczne

√ Rodzime państwa członkowskie zapewniają prowadzenie przez współubezpieczycieli mających siedzibę na ich terytorium statystyki dotyczącej zakresu czynności √ operacji koasekuracyjnych we Wspólnocie √ , w których uczestniczą, i zainteresowanych krajów √ państw członkowskich, których to dotyczy .

78/473/EWG Artykuł 7 (dostosowany)

Artykuł 201 √ Traktowanie umów koasekuracyjnych w przypadku postępowania likwidacyjnego

W przypadku likwidacji zakładu ubezpieczeń zobowiązania wynikające z uczestnictwa w umowach koasekuracyjnych we Wspólnocie powinny zostać √ są zaspokajane w ten sam sposób, jak zobowiązania wynikające z innych umów ubezpieczenia zawartych przez ten zakład bez zróżnicowania ze względu na narodowość √ obywatelstwo Õubezpieczonego i osób uprawnionych √ beneficjentów .

78/473/EWG Artykuł 6 (dostosowany)

Artykuł 202 √ Wymiana informacji między organami nadzoru

√Do celów stosowania przepisów niniejszej sekcji oOrgany nadzorcze nadzoru państw członkowskich będą ściśle współpracować ze sobą przy wdrażaniu niniejszej dyrektywy oraz przekazywać √ przekazują sobie √ – w ramach współpracy, o której mowa w tytule I rozdział IV sekcja 5 – wszystkie konieczne do tego informacje.

78/473/EWG Artykuł 8 (dostosowany)

Artykuł 203√ Współpraca w zakresie stosowania przepisów

Komisja i właściwe organy √ nadzoru państw członkowskich będą ściśle √ współpracują ze sobą współpracować ze sobą w celu zbadania ewentualnych trudności, jakie mogą wyniknąć w związku ze wdrażaniem √ stosowaniem przepisów niniejszej sekcjidyrektywy.

W ramach tej współpracy w szczególności zbadają √ one wszelkie praktyki, które mogłyby wskazywać na działania sprzeczne z przepisami niniejszej dyrektywy, a w szczególności art. l ust. 2 i art. 2, z tego względu √ to , że wiodący ubezpieczyciel √ zakład ubezpieczeń nie bierze na siebie roli lidera w √ przypadającej mu zgodnie z praktykące koasekuracyjnąej lub że dla pokrycia ryzyka nie jest wyraźnie konieczne uczestnictwozenie dwóch lub większej liczby ubezpieczycieli.

84/641/EWG Artykuł 15 (dostosowany)

√SEKCJA 3 – POMOC

ARTYKUł 204 √ Działalność zbliżona do pomocy turystycznej

Każde Państwo √ Państwa członkowskie mogąże na swoim terytorium uzależnić √ objąć świadczenie pomocy na korzyść osobomób, które popadły w trudności w innych okolicznościach niż te określone w art. 2 ust. 2,1 od ustaleń wprowadzonych przez pierwszą √ przepisami niniejszej dyrektywyę.

Jeżeli państwo członkowskie skorzysta z tej możliwości, będzie ono, do celów stosowania tych rozwiązań, traktować tę działalność tak, jakby była zaliczona do grupy 18 w pkt. A zZałącznika I do pierwszej dyrektywy bez uszczerbku dla pkt. C niniejszego Załącznika.

Poprzedni ustęp √ Akapit drugi w żaden sposób nie wpływa na możliwości klasyfikowania na podstawie zZałącznika I do pierwszej dyrektywy rodzajów działalności, które w oczywisty sposób zaliczają się do innych grup.

Nie jest możliwa odmowa wydania zezwolenia przedstawicielstwu lub oddziałowi wyłącznie na tej podstawie, że działalność objęta niniejszym artykułem jest klasyfikowana inaczej w Państwie Członkowskim, na terytorium którego znajduje się rzeczywista siedziba zakładu.

87/344/EWG (dostosowany)

√SEKCJA 4 – UBEZPIECZENIE OCHRONY PRAWNEJ

Artykuł 1

Celem niniejszej dyrektywy jest koordynacja przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych dotyczących ubezpieczenia ochrony prawnej wymienionego w ust. 17 pkt A Załącznika do dyrektywy Rady 73/239/EWG w celu ułatwienia skutecznej realizacji swobody przedsiębiorczości i wykluczenia, w miarę możliwości, sprzeczności interesów wynikającej w szczególności z faktu, że ubezpieczyciel ubezpiecza daną osobę w zakresie zarówno ochrony prawnej, jak i innej grupy wymienionej we wspomnianym Załączniku oraz — w razie wystąpienia takiej sprzeczności — aby umożliwić jej usunięcie.

87/344/EWG Artykuł 2 (dostosowany)

Artykuł 205√ Zakres niniejszej sekcji

1. Niniejszą sekcjędyrektywę stosuje się do ubezpieczenia ochrony prawnej. Polega ono na √ , o którym mowa w grupie 17 w pkt I załącznika I, polegającym na zobowiązaniu √ się zakładu – w zamian za zapłatę składki √ – do poniesienia kosztów postępowania sądowego oraz wykonania innych usług związanych bezpośrednio z ochroną ubezpieczeniową, w szczególności w celu:

a) zapewnienia odszkodowania z tytułu poniesionej przez ubezpieczonego straty, szkody lub uszkodzenia ciała poprzez ugodę pozasądową lub w drodze postępowania cywilnego lub karnego;,

b) obrony lub reprezentowania ubezpieczonego w postępowaniu cywilnym, karnym, administracyjnym lub innym postępowaniu, lub też w związku z roszczeniem zgłoszonym wobec niego √ tej osoby .

2. Niniejszej sekcjidyrektywy nie stosuje się jednak:

a) do ubezpieczenia ochrony prawnej, w przypadku gdy takie ubezpieczenie dotyczy sporów lub ryzyka wynikających z użytkowania statków morskich lub z nimi związanych;,

b) do działalności prowadzonej przez ubezpieczyciela √ zakład ubezpieczeń zapewniającyego ochronę od odpowiedzialności cywilnej w celu obrony lub reprezentowania ubezpieczonego w dochodzeniu lub postępowaniu, jeżeli działalność ta jest równocześnie prowadzona we własnym interesie ubezpieczyciela √ zakładu ubezpieczeń w ramach takiej ochrony;,

c) jeżeli państwo członkowskie tak zdecyduje – do działalności w zakresie ubezpieczenia ochrony prawnej podejmowanej przez ubezpieczyciela udzielającego ochrony w zakresie pomocy, w przypadku gdy √ która spełnia następujące warunki:

(i) ta działalność jest prowadzona w innym państwie członkowskim niż to, w którym √ znajduje się miejsce zwykłego pobytu ubezpieczonegoy ma stałe miejsce pobytu,

(ii) gdy √ działalność stanowi ona część umowy dotyczącej wyłącznie pomocy świadczonej na korzyść osób √ osobom , któreych spotkały trudności w czasie podróży, podczas nieobecności w miejscu zamieszkania lub miejscu stałego √ zwykłego pobytu.

W takim przypadku √ , o którym mowa w akapicie pierwszym lit. c), umowa musi wyraźnie stwierdzać, że √ dane ubezpieczenie takie ogranicza się do okoliczności, o których mowa w poprzednim zdaniu √ lit. c) oraz ma charakter dodatkowy w stosunku do pomocy.

87/344/EWG Artykuł 3 (dostosowany)

Artykuł 206√ Oddzielne umowy

Ubezpieczenie ochrony prawnej winno podlegać √ jest przedmiotem oddzielnej umowyie, nieobejmującej innych grup ubezpieczeń lub też należy uwzględnić je w oddzielnej części jednolitej polisy, określającej charakter ubezpieczenia ochrony prawnej oraz, jeżeli państwo członkowskie tego żąda √ wymaga , wysokość odpowiedniej składki.

Artykuł 207 √ Obsługa roszczeń

21. Każde √ Rodzime państwo członkowskie zastosuje konieczne środki, aby zapewnić √ zapewnia przyjęcie przez zakłady √ ubezpieczeń mające siedzibę na jego terytorium, zgodnie z wariantem narzuconym √ wybranym przez państwo członkowskie lub według własnego wyboru, jeżeli państwo członkowskie wyrazi na to zgodę, co najmniej jednejgo z następujących alternatywnych rozwiązań: √metod obsługi roszczeń określonych w ust. 2, 3 i 4.

. Bez względu na to, które z tych rozwiązań zostanie przyjęte, uważa się, że interes osób mających ubezpieczenie ochrony prawnej został zabezpieczony w równoważny sposób zgodnie z niniejszą sekcjądyrektywą.

a) 2. zapewnienie przez zakład √ Zakłady ubezpieczeń zapewniają , że żaden członek personelu zajmujący się obsługą roszczeń z tytułu ochrony prawnej lub doradztwem prawnym w tym zakresie nie będzie równocześnie prowadzić podobnej działalności jeżeli zakład prowadzi działalność w różnych działach ubezpieczeń - w innej grupie ubezpieczeń prowadzonych przez zakład, - niezależnie od tego, czy zakład prowadzi działalność w różnych działach ubezpieczeń, czy jest zakładem wyspecjalizowanym - w innym zakładzie, mającym powiązania finansowe, handlowe lub administracyjne z pierwszym zakładem √ ubezpieczeń i prowadzącym działalność w jednej lub kilku grupach ubezpieczeń wymienionych w załączniku Idyrektywie 73/239/EWG;

√Zakłady prowadzące działalność w różnych działach ubezpieczeń zapewniają, że żaden członek personelu zajmujący się obsługą roszczeń z tytułu ochrony prawnej lub doradztwem prawnym w tym zakresie nie prowadzi równocześnie podobnej działalności w innej grupie prowadzonych przez nie ubezpieczeń.

b) 3. powierzenie przez Zzakład √ ubezpieczeń powierza obsługęi roszczeń z tytułu ubezpieczenia ochrony prawnej zakładowi mającemu odrębną osobowość prawną. Zakład ten zostanie wymieniony w oddzielnej umowie lub oddzielnej części polisy, określonej w ust. 1 art. 206 .

Jeżeli zakład mający odrębną osobowość prawną ma powiązania z zakładem √ ubezpieczeń , który prowadzi działalność w jednej lub kilku grupach ubezpieczeń, określonych w pkt A załącznika I do dyrektywy 73/239/EWG, członkowie personelu zakładu √ mającego odrębną osobowość prawną , którzy zajmują się obsługą roszczeń lub doradztwem prawnym związanym z tą obsługą, nie mogą równocześnie prowadzić tej samej działalności w drugim zakładzie √ ubezpieczeń . Ponadto Państwa członkowskie mogą nakładać √ nałożyć te same wymagania na członków kierownictwa √ organu administrującego lub zarządzającego .;

c)4. zapewnienie ubezpieczonemu przez √ W umowie zakład √ ubezpieczeń zapewnia ubezpieczonym w umowie prawoa powierzenia obrony jego √ swoich interesów, od chwili uzyskania prawa do wystąpienia z roszczeniem wobec ubezpieczyciela na podstawie polisy, wybranemu przez siebie prawnikowi lub, o ile prawo krajowe dopuszcza taką możliwość, innej osobie posiadającej odpowiednie kwalifikacje.

87/344/EWG Artykuł 4 (dostosowany)

Artykuł 208√ Swobodny wybór prawnika

1. Umowa ubezpieczenia ochrony prawnej wyraźnie stwierdza √ stanowi , że:

a) w przypadku przysługującej możliwości skorzystania z pomocy prawnika lub innej osoby mającej zgodnie z prawem krajowym odpowiednie kwalifikacje w zakresie obrony, reprezentowania lub wspierania interesów ubezpieczonego w dochodzeniu lub postępowaniu, ubezpieczony ma prawo swobodnego wyboru takiego prawnika lub innej osoby;

b) ubezpieczony √ ubezpieczeni mają prawo swobodnego wyboru prawnika lub, jeżeli preferuje √ preferują takie rozwiązanie i prawo krajowe na to zezwala, innej osoby mającej odpowiednie kwalifikacje, do obrony jego √ ich interesów w przypadku wystąpienia sprzeczności interesów.

2. √Do celów niniejszej sekcji zZa prawnika uważa się osobę uprawnioną do prowadzenia działalności zawodowej w jednej z kategorii ustanowionych w dyrektywie Rady 77/249/EWG[74] z dnia 22 marca 1977 r. mającej na celu ułatwienie skutecznego korzystania przez prawników ze swobody świadczenia usług.

87/344/EWG Artykuł 5 (dostosowany)

Artykuł 209 √ Wyjątki od zasady swobodnego wyboru prawnika

1. Każde Państwo √ Państwa członkowskie mogąże wprowadzić wyłączenie ze stosowania art. 208 ust. 14 ust. 1 w przypadku ubezpieczenia ochrony prawnej, jeżeli zostały spełnione wszystkie poniższe warunki:

a) ubezpieczenie ogranicza się do przypadków wynikających z użytkowania pojazdów drogowych na terytorium zainteresowanego państwa członkowskiego;

b) ubezpieczenie jest związane z umową o świadczenie pomocy w razie wypadku lub awarii pojazdu drogowego;

c) ani ubezpieczyciel √ zakład ubezpieczeń udzielający ochrony w zakresie ochrony prawnej, ani ubezpieczyciel udzielający ochrony w zakresie pomocy nie prowadzi działalności w żadnej grupie ubezpieczeń od odpowiedzialności cywilnej;

d) zastosowano odpowiednie środki, aby doradztwo prawne i reprezentowanie każdej ze stron sporu powierzyć całkowicie niezależnym prawnikom, jeżeli strony te są ubezpieczone w zakresie ochrony prawnej przez tego samego ubezpieczyciela √ ten sam zakład ubezpieczeń .

2. Zwolnienie udzielone zakładowi przez Państwo Członkowskie √ Wyłączenie przyznane na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu nie wpływa na zastosowanie art. 2073 ust. 2.

87/344/EWG Artykuł 6 (dostosowany)

Artykuł 210√ Procedura arbitrażowa

Państwa członkowskie zastosują wszelkie odpowiednie środki, aby zapewnić - √ zapewniają w odniesieniu do rozstrzygania wszelkich sporów między zakładem ubezpieczeń udzielającym ochrony w zakresie ochrony prawnej a ubezpieczonym i nie naruszając prawa do odwołania się do organu sądowego, które może wynikać z prawa krajowego,- istnienie procedury arbitrażowej lub innej procedury zapewniającej porównywalne gwarancje obiektywności, na podstawie której, w przypadku różnicy zdań między ubezpieczycielem udzielającym ochrony w zakresie ochrony prawnej i ubezpieczonym, będą mogły zapadać decyzje w sprawie stanowiska, jakie należy przyjąć w celu rozstrzygnięcia sporu.

Umowa ubezpieczenia musi zawierać √ zawiera wzmiankę o prawie ubezpieczonego do skorzystania z takiej procedury.

87/344/EWG Artykuł 7 (dostosowany)

Artykuł 211√ Sprzeczność interesów

W przypadku wystąpienia sprzeczności interesów lub różnicy zdań w sprawie rozstrzygnięcia sporu ubezpieczyciel udzielający ochrony w zakresie ochrony prawnej lub, odpowiednio, jednostka zajmująca się likwidacją szkód poinformuje ubezpieczonego o: uprawnieniu √ prawie określonym w art. 208 ust. 1 4, możliwości skorzystania z procedury, określonej w art. 6.

87/344/EWG Artykuł 8 (dostosowany)

Artykuł 212 √ Zniesienie specjalizacji w zakresie ubezpieczenia ochrony prawnej

Państwa członkowskie uchylają wszystkie przepisy zabraniające ubezpieczycielowi √ zakładowi ubezpieczeń równoczesnego prowadzenia na swoim terytorium działalności w zakresie ubezpieczenia ochrony prawnej i innych grup ubezpieczeń.

92/49/EWG Artykuł 54 (dostosowany)

√SEKCJA 5 – UBEZPIECZENIE ZDROWOTNE

ARTYKUł 213 √ Ubezpieczenie zdrowotne jako alternatywa ubezpieczeń społecznych

1. Bez względu na odmienne przepisy, Państwo √ Państwa członkowskie, w którychm dopuszcza się, aby umowy obejmujące ryzyka zaliczone do grupy 2 w pkt A zZałącznika I do dyrektywy 73/239/EWG służyły jako częściowa lub całkowita alternatywa dla ubezpieczeniań zdrowotnegoych zapewnianegoych w ramach obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych, mogąże wymagać:

a) aby umowy te były zgodne ze szczegółowymi przepisami prawa stosowanymi przez zainteresowane √ dane państwo członkowskie, w celu zapewnienia ochrony interesu publicznego √ dobra ogólnego w tej grupie ubezpieczeń;

b) oraz aby właściwym władzom √ organom nadzoru danego państwa członkowskiego podawano do wiadomości ogólne i szczegółowe warunki tych ubezpieczeń przed ich zastosowaniem.

2. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby system ubezpieczeń zdrowotnych, określony √ o którym mowa w ust. 1, funkcjonował w oparciu o podstawy techniczne podobne do zasad stosowanych w ubezpieczeniach na życie w przypadku, gdy: √spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) wysokość składki obliczana jest na podstawie tabel zachorowalności oraz innych danych statystycznych dotyczących państwa członkowskiego umiejscowienia ryzyka, zgodnie z zasadami matematyki ubezpieczeniowej;,

b) tworzy się rezerwę uwzględniającą wzrost wieku;,

c) ubezpieczyciel może unieważnić umowę tylko w ustalonym terminie określonym przez państwo członkowskie, w którym umiejscowione jest ryzyko;,

d) umowa przewiduje możliwość podwyższenia składek lub zmniejszenia wypłat √ płatności nawet w przypadku obowiązujących umów;,

e) umowa przewiduje, że ubezpieczający może √ mogą dokonać zmiany swojej istniejącej umowy na nową, zgodną z ust. 1, oferowaną przez ten sam zakład ubezpieczeńeniowy lub ten sam oddział oraz uwzględniającą jego √ ich prawa nabyte.

Ww szczególności należy wziąć √ przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. c), pod uwagę √ bierze się rezerwę uwzględniającą wzrost wieku, a nowe badania lekarskie mogą być wymagane tylko dla rozszerzonego zakresu ubezpieczenia.

W takim przypadku właściwe władze √ Organy nadzoru danego zainteresowanego państwa członkowskiego publikują tabele zachorowalności oraz inne dostępne √ istotne dane statystyczne, określone √ o których mowa w pierwszym akapicie √ pierwszym lit. a) i przekazują je właściwym władzom √ organom nadzoru rodzimego państwa członkowskiego.

Składki muszą być ustalane na wystarczającym poziomie w oparciu o racjonalne założenia ubezpieczeniowe, aby umożliwić zakładomwi ubezpieczeń zaspokojenie wszystkich √ ich jego zobowiązań, uwzględniając wszystkie aspekty jego √ ich sytuacji finansowej. Rodzime państwo członkowskie będzie wymagać √ wymaga zgłoszenia właściwym władzom √ organom nadzoru podstaw technicznych obliczania składek przed wprowadzeniem produktu ubezpieczeniowego na rynek.

Niniejszy Aakapit trzeci i czwarty stosuje się również w przypadku, gdy obowiązujące umowy zostały zmienione.

92/49/EWG Artykuł 55 (dostosowany)

√SEKCJA 6 – UBEZPIECZENIE OD NASTęPSTW WYPADKÓW PRZY PRACY

ARTYKUł 214 √ Obowiązkowe ubezpieczenie od następstw wypadków przy pracy

Państwa członkowskie mogą wymagać, aby każdy zakład, który na ich terytorium oferuje, na własne ryzyko, obowiązkowe ubezpieczenie od następstw wypadków przy pracy, przestrzegał szczegółowych przepisów prawa krajowego tego państwa , dotyczących ubezpieczeń tego rodzaju, z wyłączeniem przepisów dotyczących nadzoru finansowego, który jest wyłączną odpowiedzialnością rodzimego państwa członkowskiego.

2002/83/WE Artykuł 12 (dostosowany)

√ROZDZIAŁ III – PRZEPISY SZCZEGÓŁOWE DOTYCZĄCE UBEZPIECZEŃ NA ŻYCIE

Artykuł 215 Zakaz obowiązkowej cesji części zobowiązań objętych ubezpieczeniem

Państwa członkowskie nie mogą wymagać √ wymagają od zakładów ubezpieczeń √ na życie cedowania części ich działalności ubezpieczeniowej wymienionych w art. 2 na organizację lub organizacje przewidziane przepisami √ prawem krajowymi.

2002/83/WE Artykuł 21 (dostosowany)

Artykuł 216Składki dla √ w przypadku nowych przedsiębiorstw √ umów

Składki dla √ w przypadku nowych przedsiębiorstw √ umów są wystarczające, aby przy rozsądnych założeniach aktuarialnych umożliwiały zakładom √ ubezpieczeń na życie wywiązanie się ze wszystkich zobowiązań oraz, w szczególności, utworzenie odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych.

Do tego celu mogą być uwzględniane wszystkie aspekty sytuacji finansowej zakładu ubezpieczeń √ na życie , bez √ przy czym wpływyów z innych środków niż składki i uzyskany z nich dochód √ nie mogą mieć mających charakteru systematycznegoy i stałegoy w takim stopniu, że w dłuższej perspektywie mogą zagrażać √ byłaby zagrożona wypłacalnośćci zakładu.

2002/83/WE

Artykuł 25 Umowy powiązane z przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe lub indeksem akcji

1. W przypadku gdy świadczenia przewidziane w umowie są bezpośrednio powiązane z wartością jednostek uczestnictwa w przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe lub z wartością aktywów zawartych w funduszu wewnętrznym zakładu ubezpieczeń, zwykle podzielonym na jednostki uczestnictwa, rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe odnoszące się do tych świadczeń muszą znajdować jak najwierniejsze odzwierciedlenie w tych jednostkach lub, w przypadku gdy nie zostały utworzone takie jednostki, w tych aktywach.

2. W przypadku gdy świadczenia przewidziane w umowie są bezpośrednio związane z indeksem akcji lub inną wartością bazową niż określone w ust. 1, rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe odnoszące się do tych świadczeń muszą znajdować jak najwierniejsze odzwierciedlenie albo w jednostkach uczestnictwa reprezentujących wartość odniesienia, albo, w przypadku gdy nie zostały stworzone takie jednostki, w aktywach o odpowiednim stopniu bezpieczeństwa i zbywalności, stanowiących jak najwierniejsze odzwierciedlenie aktywów, na których dana wartość odniesienia się opiera.

3. Artykuł 22 i 24 nie mają zastosowania do aktywów dopasowanych, stanowiących pokrycie zobowiązań bezpośrednio powiązanych ze świadczeniami określonymi w ust. 1 i 2. Odniesienia do rezerw techniczno-ubezpieczeniowych w art. 24 dotyczą rezerw techniczno-ubezpieczeniowych z wyłączeniem tych, które odnoszą się do takich zobowiązań.

4. W przypadku gdy świadczenia określone w ust. 1 i 2 obejmują gwarancje efektywności lokat lub inne gwarantowane świadczenie, odpowiadające im dodatkowe rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe podlegają przepisom art. 22, 23 i 24.

Artykuł 26 Zasady dopasowania

1. Do celów art. 20 ust. 3 i art. 54 Państwa Członkowskie przestrzegają przepisów załącznika II w odniesieniu do zasad dopasowania aktywów.

2. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do zobowiązań, określonych w art. 25.

2005/68/WE (dostosowany)

ð nowy

ROZDZIAŁ IV2 – √ Szczegółowe zZasady dotyczące √ reasekuracji rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

Artykuł 32

Tworzenie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu reasekuracji utworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych w odniesieniu do całej jego działalności.

Wysokość tych rezerw techniczno-ubezpieczeniowych ustala się zgodnie z zasadami ustanowionymi w dyrektywie 91/674/EWG. We właściwych przypadkach rodzime Państwo Członkowskie może ustalić bardziej szczegółowe zasady zgodnie z art. 20 dyrektywy 2002/83/WE.

2. Państwa Członkowskie nie zachowują ani nie wprowadzają systemu tworzenia rezerwy brutto, który wymaga zastawiania aktywów stanowiących pokrycie rezerwy składek oraz rezerwy na niewypłacone odszkodowania i świadczenia, jeżeli reasekurator jest zakładem reasekuracji, którzy otrzymał zezwolenie zgodnie z niniejszą dyrektywą lub zakładem ubezpieczeń, który otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywami: 73/239/EWG lub 2002/83/WE.

3. Jeżeli rodzime Państwo Członkowskie dopuszcza, aby rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe były pokryte przez należności od reasekuratorów, którzy nie otrzymali zezwolenia zgodnie z niniejszą dyrektywą lub zakładów ubezpieczeń, które nie otrzymały zezwolenia zgodnie z dyrektywami 73/239/EWG lub 2002/83/WE, ustala ono warunki przyjmowania takich roszczeń.

Artykuł 33

Rezerwa na wyrównanie szkodowości (ryzyka)

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu reasekuracji, który reasekuruje ryzyka należące do klasy 14 wymienionej w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, utworzenia rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka) do celów pokrycia ewentualnego deficytu technicznego lub przekraczającego przeciętny poziom wskaźnika szkodowości, które wystąpiły w tej klasie w danym roku obrachunkowym.

2. Rezerwę na wyrównanie szkodowości (ryzyka) dla reasekuracji kredytu oblicza się zgodnie z zasadami ustanowionymi przez rodzime Państwo Członkowskie, zgodnie z jedną z czterech metod ustalonych w pkt D Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, które uznaje się za równoważne.

3. Rodzime Państwo Członkowskie może zwolnić zakłady reasekuracji z obowiązku tworzenia rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka) odnoszących się do reasekuracji ubezpieczeń kredytu, w przypadku gdy składki lub wkłady należne z tytułu reasekuracji ubezpieczeń kredytu stanowią mniej niż 4 % wszystkich należnych składek lub wkładów oraz wynoszą mniej niż 2500000 EUR.

4. Rodzime Państwo Członkowskie może wymagać od każdego zakładu reasekuracji utworzenia rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka) dla klas ryzyka innych niż reasekuracja ubezpieczenia kredytu. Rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka) oblicza się zgodnie z zasadami określonymi przez rodzime Państwo Członkowskie.

Artykuł 34

Aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga, aby każdy zakład reasekuracji inwestował aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych oraz rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka), określonej w art. 33, zgodnie z następującymi zasadami:

a) aktywa uwzględniają rodzaj działalności wykonywanej przez zakład reasekuracji, w szczególności rodzaj, kwotę i czas przewidywanych wypłat roszczeń, w taki sposób, aby zapewnić wystarczalność, płynność, bezpieczeństwo, jakość, zyskowność i dopasowanie inwestycji;

b) zakład reasekuracji zapewnia, aby aktywa były zróżnicowane i odpowiednio rozłożone oraz umożliwiały właściwe reagowanie na zmiany w otoczeniu gospodarczym, w szczególności na rozwój sytuacji na rynkach finansowych i rynkach nieruchomości lub poważne w skutkach katastrofy. Zakład ocenia wpływ nietypowych uwarunkowań rynkowych na jego aktywa i różnicuje aktywa w taki sposób, aby ograniczyć taki wpływ;

c) lokaty w aktywa, które nie są dopuszczone do obrotu na regulowanym rynku finansowym są w każdym wypadku utrzymywane na ostrożnym poziomie;

d) lokaty w instrumenty pochodne są dopuszczalne, pod warunkiem że przyczyniają się do zmniejszenia ryzyk inwestycyjnych lub ułatwiają sprawne zarządzanie portfelem. Ich wycena jest dokonywana na zasadzie ostrożnościowej, z uwzględnieniem aktywów bazowych, i włączona do wyceny aktywów instytucji. Instytucja unika również nadmiernej ekspozycji na ryzyko w stosunku do jednego kontrahenta oraz w stosunku do innych operacji pochodnych;

e) aktywa są prawidłowo zróżnicowane w taki sposób, aby uniknąć nadmiernego oparcia na jednym, szczególnym składniku aktywów, emitencie lub grupie przedsiębiorstw, oraz akumulacji ryzyka w portfelu jako całości. Lokaty w aktywach wyemitowanych przez tego samego emitenta lub emitentów należących do tej samej grupy nie mogą narażać zakładu na nadmierną koncentrację ryzyka.

Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu wymogów określonych w lit. e) do lokat w obligacjach rządowych.

2. Państwa Członkowskie nie wymagają od zakładów reasekuracji, znajdujących się na ich terytorium, aby inwestowały w poszczególne rodzaje aktywów.

3. Państwa Członkowskie nie uzależniają decyzji inwestycyjnych zakładów reasekuracji, znajdujących się na ich terytorium, lub podmiotów zarządzających ich lokatami od jakiegokolwiek rodzaju uprzedniej zgody lub wymogu dokonywania systematycznych notyfikacji.

4. Nie naruszając ust. 1–3, rodzime Państwo Członkowskie może, w odniesieniu do każdego zakładu reasekuracji, którego siedziba główna znajduje się na jego terytorium, określić następujące zasady ilościowe, pod warunkiem uzasadnienia ich wymogami ostrożnościowymi:

a) lokaty rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w walutach innych niż te, w których rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe są ustalone, powinny być ograniczone do 30 %;

b) lokaty rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w akcjach i innych zbywalnych papierach wartościowych traktowanych jako akcje, obligacjach i dłużnych papierach wartościowych, które nie są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym, powinny być ograniczone do 30 %;

c) rodzime Państwo Członkowskie może wymagać, aby każdy zakład reasekuracji lokował nie więcej niż 5 % rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w akcjach i innych zbywalnych papierach wartościowych traktowanych jako akcje, obligacjach, dłużnych papierach wartościowych oraz innych instrumentach rynku pieniężnego i kapitałowego tego samego przedsiębiorstwa, oraz nie więcej niż 10 % rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w akcjach i innych zbywalnych papierach wartościowych traktowanych jako akcje, obligacjach, dłużnych papierach wartościowych oraz innych instrumentach rynku pieniężnego i kapitałowego przedsiębiorstw należących do tej samej grupy.

5. Ponadto rodzime Państwo Członkowskie ustanawia bardziej szczegółowe zasady ustalania warunków wykorzystania kwot pozostałych po spółce celowej (podmiocie specjalnego przeznaczenia) na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zgodnie z niniejszym artykułem.

ROZDZIAŁ 3

ZASADY DOTYCZąCE MARGINESU WYPłACALNOśCI I FUNDUSZU GWARANCYJNEGO

SEKCJA 1

DOSTęPNY MARGINES WYPłACALNOśCI

ARTYKUł 35

Zasada ogólna

Każde Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu reasekuracji, którego główna siedziba znajduje się na jego terytorium, ustanowienia odpowiedniego dostępnego marginesu wypłacalności w odniesieniu do całej jego działalności w każdym czasie, który jest równy co najmniej wymogom niniejszej dyrektywy.

Artykuł 36

Kwalifikujące się pozycje

1. Dostępny margines wypłacalności składa się z aktywów zakładu reasekuracji, wolnych od wszelkich przewidywalnych zobowiązań, pomniejszonych o wartości niematerialne, obejmujące:

a) wpłacony kapitał zakładowy lub, w przypadku towarzystw reasekuracji wzajemnych, pokryty kapitał zakładowy oraz rachunki członków spełniających wszystkie następujące kryteria:

i) akt założycielski i statut spółki określają, że płatności z tych rachunków mogą być dokonywane jedynie na rzecz wspólników, o ile nie spowoduje to obniżenia dostępnego marginesu wypłacalności poniżej wymaganego poziomu, lub, po rozwiązaniu zakładu, jeżeli wszystkie inne długi zakładu zostały uregulowane;

ii) akt założycielski i statut spółki określają, w odniesieniu do wszelkich płatności, o których mowa w ppkt i), z powodów innych niż indywidualne ustanie bycia wspólnikiem, że właściwe organy muszą zostać powiadomione co najmniej miesiąc wcześniej i mogą zakazać płatności w tym okresie;

iii) odpowiednie przepisy aktu założycielskiego i statutu spółki mogą być zmieniane tylko po zadeklarowaniu przez właściwe organy, że nie wnoszą one sprzeciwu wobec zmian, bez uszczerbku dla kryteriów określonych w ppkt i) oraz ii);

b) rezerwy określone przez prawo oraz rezerwy dowolne, które nie odpowiadają zobowiązaniom ubezpieczeniowym i nie są zaklasyfikowane jako rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyk);

c) zysk lub stratę przeniesione po potrąceniu należnych dywidend.

2. Dostępny margines wypłacalności zmniejsza się o sumę udziałów własnych posiadanych bezpośrednio przez zakład reasekuracji.

Dla tych zakładów reasekuracji, które stosują dyskonta lub odpisy swoich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych na niewpłacone odszkodowania i świadczenia wynikające z wykonywania działalności reasekuracyjnej innej niż reasekuracja ubezpieczeń na życie, uwzględniając dochody z inwestycji dozwolone na mocy art. 60 ust. 1 lit. g) dyrektywy 91/674/EWG, dostępny margines wypłacalności jest pomniejszony o różnicę pomiędzy niezdyskontowanymi rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi lub rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi przed odpisami, wykazanymi w zapisach w księgach handlowych, a zdyskontowanymi rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi lub rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi po odpisach. Korekta ta dokonywana jest dla wszystkich ryzyk wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, z wyjątkiem ryzyk wymienionych w klasach 1 i 2 pkt A tego Załącznika. Dla klas innych niż 1 i 2 wymienionych w pkt A powyższego Załącznika nie jest wymagane dokonywanie jakiejkolwiek korekty w odniesieniu do dyskontowania rocznych opłat ujętych w rezerwach techniczno-ubezpieczeniowych.

Oprócz odpisów wymienionych w akapitach 1 i 2, dostępny margines wypłacalności jest pomniejszany o następujące pozycje:

a) udziały kapitałowe, które zakład reasekuracji posiada w następujących podmiotach:

i) zakładach ubezpieczeń w rozumieniu art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, art. 4 dyrektywy 2002/83/WE lub art. 1 lit. b) dyrektywy 98/78/WE;

ii) zakładach reasekuracji w rozumieniu art. 3 niniejszej dyrektywy lub zakładach reasekuracji w krajach niebędących członkami Wspólnoty w rozumieniu art. 1 ust. 1 dyrektywy 98/78/WE;

iii) ubezpieczeniowych grupach kapitałowych w rozumieniu art. 1 lit. i) dyrektywy 98/78/WE;

iv) instytucjach kredytowych i instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 5 dyrektywy 2000/12/WE;

v) przedsiębiorstwach inwestycyjnych oraz instytucjach finansowych w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/22/EWG[75] oraz art. 2 ust. 4 i 7 dyrektywy 93/6/EWG[76];

b) każdą z następujących pozycji, które zakład reasekuracji posiada w odniesieniu do podmiotów określonych w lit. a), w których posiada udziały kapitałowe:

i) instrumenty, o których mowa w ust. 4;

ii) instrumenty, o których mowa w art. 27 ust. 3 dyrektywy 2002/83/WE;

iii) wierzytelności podporządkowane i instrumenty, o których mowa w art. 35 i art. 36 ust. 3 dyrektywy 2000/12/WE.

Jeżeli udziały w innej instytucji kredytowej, przedsiębiorstwie inwestycyjnym, instytucji finansowej, zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji lub ubezpieczeniowej grupie kapitałowej posiadane są tymczasowo do celów pomocy finansowej przeznaczonej na reorganizację oraz utrzymanie podmiotu, właściwy organ może odstąpić od stosowania przepisów w sprawie odpisów, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b).

Alternatywnie do potrącania pozycji, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b), które zakład reasekuracji posiada w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych i instytucjach finansowych, Państwa Członkowskie mogą umożliwić swoim zakładom reasekuracji stosowanie mutatis mutandis metod 1, 2, lub 3 określonych w załączniku I do dyrektywy 2002/87/WE. Metodę 1 (konsolidacja rachunkowości) stosuje się jedynie wtedy, gdy właściwy organ ma pewność co do poziomu zintegrowanego zarządzania oraz kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby włączone w zakres konsolidacji. Wybraną metodę stosuje się w sposób jednolity długookresowo.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, że do celów obliczania marginesu wypłacalności przewidzianego w niniejszej dyrektywie, zakłady reasekuracji, podlegające dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 98/78/WE lub dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 2002/87/WE, nie muszą potrącać pozycji, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b), posiadanych w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, zakładach ubezpieczeń lub zakładach reasekuracji lub w ubezpieczeniowych grupach kapitałowych objętych zakresem dodatkowego nadzoru.

Do celów odliczania udziałów kapitałowych określonych w niniejszym ustępie udział kapitałowy oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 1 lit. f) dyrektywy 98/78/WE.

3. Dostępny margines wypłacalności może również składać się z:

a) kumulatywnego uprzywilejowanego kapitału zakładowego i kapitału pożyczek podporządkowanych do 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, który z nich jest mniejszy, z których nie więcej niż 25 % składa się z podporządkowanych pożyczek z ustalonym terminem wymagalności, lub kumulatywnego uprzywilejowanego kapitału zakładowego, pod warunkiem że w przypadku upadłości lub likwidacji zakładu reasekuracji istnieją wiążące umowy, na mocy których kapitał pożyczek podporządkowanych lub preferencyjny kapitał zakładowy ma niższą pozycję niż roszczenia wszystkich innych wierzycieli oraz nie będzie zwracany do czasu, aż wszystkie inne zaległe istniejące w tym czasie długi nie zostaną uregulowane.

Kapitał pożyczek podporządkowanych spełnia również następujące warunki:

i) pod uwagę brane są tylko w pełni wpłacone fundusze;

ii) w przypadku pożyczek z ustalonym terminem wymagalności pierwotny termin wymagalności wynosi co najmniej pięć lat. Nie później niż rok przed terminem spłaty zakład reasekuracji przedstawia właściwym organom, w celu uzyskania zgody, plan przedstawiający sposób utrzymania lub podniesienia dostępnego marginesu wypłacalności do wymaganego poziomu w terminie wymagalności, chyba że stopień, w jakim pożyczka może być zaliczona jako składnik marginesu wypłacalności, jest stopniowo ograniczany przez okres co najmniej pięciu lat przed terminem spłaty. Właściwe organy mogą zezwolić na przedterminową spłatę takich pożyczek, pod warunkiem że zakład reasekuracji udzielający pożyczki wystąpi z takim wnioskiem oraz że jego dostępny margines wypłacalności nie spadnie poniżej wymaganego poziomu;

iii) pożyczki, których termin wymagalności nie jest ustalony, są spłacane tylko z zachowaniem pięcioletniego terminu wypowiedzenia, o ile pożyczki te nie są już uważane za składnik dostępnego marginesu wypłacalności lub o ile wcześniejsza spłata nie wymaga specjalnej uprzedniej zgody właściwych organów. W tym ostatnim przypadku zakład reasekuracji powiadamia właściwe organy nie później niż sześć miesięcy przed datą proponowanej spłaty, wyszczególniając dostępny margines wypłacalności i wymagany margines wypłacalności zarówno przed, jak i po dokonaniu spłaty. Właściwe organy zezwalają na spłatę pożyczki tylko w przypadku gdy wysokość dostępnego marginesu wypłacalności zakładu reasekuracji nie spadnie poniżej wymaganego poziomu;

iv) umowa pożyczki nie zawiera żadnych klauzul przewidujących, że w szczególnych okolicznościach, innych niż likwidacja zakładu reasekuracji, zadłużenie będzie wymagalne przed uzgodnionym terminem spłaty;

v) umowa pożyczki może zostać zmieniona jedynie po otrzymaniu od właściwych organów oświadczenia, że nie wnoszą one sprzeciwu do planowanych zmian;

b) papierów wartościowych bez oznaczonego terminu wymagalności oraz innych instrumentów, włączając w to kumulatywne akcje uprzywilejowane, inne niż wymienione w lit. a), do wysokości 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, która z tych wartości jest mniejsza, dla ogólnej sumy tych papierów wartościowych oraz kapitału pożyczek podporządkowanych, o którym mowa w lit. a), pod warunkiem że spełniają one następujące warunki:

i) nie mogą być spłacone na wniosek okaziciela lub bez wcześniejszej zgody właściwego organu;

ii) umowa emisji umożliwia zakładowi reasekuracji odroczenie wypłaty odsetek od pożyczki;

iii) roszczenie pożyczkodawcy wobec zakładu reasekuracji jest spłacane po zaspokojeniu roszczeń wszystkich niepodporządkowanych wierzycieli;

iv) dokumenty regulujące emisję papierów wartościowych uwzględniają zdolność absorpcji strat związaną z zadłużeniem i niespłaconymi odsetkami, jak również umożliwiają zakładowi reasekuracji kontynuację jego działalności;

v) brane pod uwagę mogą być tylko w pełni wpłacone sumy.

4. Po złożeniu przez zakład reasekuracji wniosku, wraz z potwierdzającymi dowodami, do właściwego organu Państwa Członkowskiego, oraz za zgodą tego właściwego organu, dostępny margines wypłacalności może również składać się z:

a) połowy nieopłaconego kapitału zakładowego lub kapitału założycielskiego, jeżeli opłacona część wynosi 25 % tego kapitału, do 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, która z tych wartości jest mniejsza;

b) w przypadku towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych wykonującego działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie lub innego towarzystwa ubezpieczeń opartego na zasadzie wzajemności ze zmienną wysokością wkładów, wszelkie roszczenia towarzystwa wobec jego członków w formie wezwania do wniesienia dodatkowych wkładów w trakcie roku obrachunkowego, do połowy różnicy między maksymalną wysokością wkładów a wkładami rzeczywiście wniesionymi, z zastrzeżeniem ograniczenia do 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, która z tych wartości jest mniejsza. Właściwe władze krajowe ustanawiają wytyczne określające warunki, w których akceptowane są dodatkowe wkłady;

c) wszelkich ukrytych rezerw netto wynikających z wyceny aktywów, o ile powyższe ukryte rezerwy netto nie mają wyjątkowego charakteru.

5. Ponadto w odniesieniu do operacji reasekuracji ubezpieczeń na życie, po złożeniu przez zakład reasekuracji wniosku wraz z potwierdzającymi dowodami do właściwych organów rodzimego Państwa Członkowskiego oraz za zgodą tych właściwych organów, dostępny margines wypłacalności może składać się:

a) do dnia 31 grudnia 2009 r. z kwoty równej 50 % przyszłych zysków zakładu, jednakże nieprzekraczającej 25 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, która z tych wartości jest mniejsza; kwota przyszłych zysków zostaje obliczona poprzez pomnożenie szacowanego rocznego zysku przez czynnik określający przeciętny okres pozostały do końca ubezpieczenia; zastosowany czynnik nie może być większy niż sześć; szacowany roczny zysk nie może przekroczyć średniej arytmetycznej zysków osiągniętych w ciągu ostatnich pięciu lat obrachunkowych w zakresie działalności wymienionych w art. 2 ust. 1 dyrektywy 2002/83/WE.

Właściwe organy mogą zgodzić się na włączenie kwoty dostępnego marginesu wypłacalności jedynie:

i) gdy właściwym organom przedłożone zostanie sprawozdanie aktuarialne potwierdzające prawdopodobieństwo pojawienia się tych zysków w przyszłości; oraz

ii) o ile nie uwzględniono części przyszłych zysków wynikających z ukrytych rezerw netto, o których mowa w ust. 4 lit. c);

b) gdy nie stosuje się metody Zillmera lub gdy jest ona stosowana, lecz uzyskana kwota jest niższa od obciążenia z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki – różnica między rezerwą matematyczną nieobliczaną lub tylko częściowo obliczaną metodą Zillmera a rezerwą matematyczną obliczaną metodą Zillmera, w stosunku odpowiadającym obciążeniu z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki; wielkość ta nie może jednak przekroczyć 3,5 % sumy różnic między odpowiednimi sumami kapitału reasekuracji ubezpieczeń na życie i rezerw matematycznych dla wszystkich polis, dla których możliwe jest stosowanie metody Zillmera; różnicę tę zmniejsza się o kwotę niezamortyzowanych kosztów uzyskania, zaksięgowaną jako aktywa.

6. Zmiany do ust. 1–5 niniejszego artykułu w celu uwzględnienia wydarzeń uzasadniających techniczne dostosowanie elementów kwalifikujących się do dostępnego marginesu wypłacalności, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 55 ust. 2.

Sekcja 2

WYMAGANY MARGINES WYPłACALNOśCI

ARTYKUł 37

Wymagany margines wypłacalności dla operacji reasekuracji w zakresie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie

1. Wymagany margines wypłacalności ustala się na podstawie rocznego zbioru składek lub wkładów albo na podstawie średniej wielkości wypłaconych odszkodowań z ostatnich trzech lat obrachunkowych.

Jednakże w przypadku zakładów reasekuracji, które przyjmują do ubezpieczenia tylko jedno lub więcej takich ryzyk, jak ryzyko kredytu, burzy, gradu, mrozu, należy przyjmować średnią szkodowość za okres ostatnich siedmiu lat obrachunkowych.

2. Z zastrzeżeniem art. 40, kwota wymaganego marginesu wypłacalności jest równa wyższemu z dwóch wyników, jak określono w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu.

3. Podstawę składki oblicza się z wykorzystaniem przypisanych składek lub wkładów brutto, zgodnie z poniższym obliczeniem, i zarobionych składek lub wkładów brutto, zależnie od tego, która z tych wartości jest wyższa.

Składki lub wkłady, dotyczące klas 11, 12 i 13 wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, powiększa się o 50 %.

Składki lub wkłady, dotyczące klas innych niż klasy 11, 12 i 13 wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, można zwiększyć o najwyżej 50 % w przypadku szczególnych operacji reasekuracyjnych lub typów umów, w celu uwzględnienia szczególnych warunków tych operacji lub umów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 55 ust. 2 niniejszej dyrektywy. Oblicza się sumę składek lub wkładów (łącznie z opłatami dodatkowymi w stosunku do składek lub wkładów) należnych z tytułu wszystkich operacji reasekuracyjnych w ostatnim roku obrachunkowym.

Następnie od uzyskanej kwoty odejmuje się łączną kwotę składek lub wkładów anulowanych w ciągu ostatniego roku obrachunkowego, jak również łączną kwotę podatków i innych obciążeń fiskalnych dotyczących składek lub wkładów składających się na powyższą sumę.

Tak otrzymaną kwotę dzieli się na dwie części – pierwszą, obejmującą do 50000000 EUR i drugą, stanowiącą nadwyżkę ponad tę kwotę; oblicza się 18 % i 16 % odpowiednio z pierwszej i drugiej części, a następnie dodaje te kwoty do siebie.

Otrzymaną w ten sposób sumę mnoży się przez odnoszący się do trzech ostatnich lat obrachunkowych współczynnik ustalany jako iloraz wysokości roszczeń pozostałych do zaspokojenia przez zakład reasekuracji, pomniejszonej o kwotę odzyskiwaną w ramach retrocesji, do kwoty roszczeń brutto; współczynnik ten w żadnym przypadku nie może być niższy niż 50 %. Na wniosek z dołączoną dokumentacją pomocniczą, złożony przez zakład reasekuracji do właściwych organów rodzimego Państwa Członkowskiego i po uzgodnieniu z tymi organami, kwoty odzyskiwane od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia), określone w art. 46 niniejszej dyrektywy, również mogą być potrącane jako retrocesja.

Za zgodą właściwych organów do wyznaczenia składek lub wkładów mogą być użyte metody statystyczne.

4. Podstawę roszczeń oblicza się w następujący sposób, wykorzystując dla klas 11, 12 i 13 wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG odszkodowania, rezerwy i odzyski powiększone o 50 %.

Rezerwę na niewypłacone odszkodowania oraz odzyski, dotyczące klas innych niż klasy 11, 12 i 13 wymienionych w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, można zwiększyć o najwyżej 50 % w przypadku szczególnych operacji reasekuracyjnych lub typów umów, w celu uwzględnienia szczególnych warunków tych operacji lub umów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 55 ust. 2 niniejszej dyrektywy.

Oblicza się łączną sumę wypłaconych roszczeń (nie pomniejszając jej o roszczenia pokrywane przez retrocesjonariuszy) w okresach określonych w ust. 1.

Do tej sumy dodaje się kwotę rezerw na niewypłacone odszkodowania i świadczenia na koniec ostatniego roku obrachunkowego.

Od otrzymanej sumy odejmuje się kwotę odzysków dokonanych w okresach określonych w ust. 1.

Od pozostałej kwoty odejmuje się kwotę rezerw na niewypłacone odszkodowania i świadczenia ustaloną na początek drugiego roku obrachunkowego poprzedzającego ostatni rok obrachunkowy, za który sporządzono sprawozdanie finansowe. Jeżeli okres odniesienia określony w ust. 1 wynosi siedem lat, od pozostałej kwoty odejmuje się kwotę rezerw na niewypłacone odszkodowania i świadczenia ustaloną na początek szóstego roku obrachunkowego poprzedzającego ostatni rok obrachunkowy, za który sporządzono sprawozdanie finansowe.

Jedną trzecią lub jedną siódmą otrzymanej w ten sposób kwoty, za okres odniesienia określony w ust. 1, dzieli się na dwie części – pierwszą, obejmującą do 35000000 EUR i drugą, stanowiącą nadwyżkę ponad tę kwotę; oblicza się 26 % i 23 % odpowiednio z pierwszej i drugiej części, a następnie dodaje te kwoty do siebie.

Otrzymaną w ten sposób sumę mnoży się przez odnoszący się do trzech ostatnich lat obrachunkowych współczynnik ustalany jako iloraz wysokości roszczeń pozostałych do zaspokojenia przez zakład reasekuracji, pomniejszonej o kwotę odzyskiwaną w ramach retrocesji, do kwoty roszczeń brutto; współczynnik ten w żadnym przypadku nie może być niższy niż 50 %. Na wniosek z dołączoną dokumentacją pomocniczą, złożony przez zakład reasekuracji do właściwych organów rodzimego Państwa Członkowskiego i po uzgodnieniu z tymi organami, kwoty odzyskiwane od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia), określone w art. 46 niniejszej dyrektywy, również mogą być potrącane jako retrocesja.

Za zgodą właściwych organów do wyznaczenia roszczeń, rezerw i odzysków mogą być użyte metody statystyczne.

5. Jeżeli wymagany margines wypłacalności, obliczony zgodnie z ust. 2, 3 i 4, jest mniejszy od wymaganego marginesu wypłacalności dla poprzedniego roku, wówczas wymagany margines wypłacalności powinien być co najmniej równy wymaganemu marginesowi wypłacalności dla poprzedniego roku pomnożonemu przez współczynnik obliczony jako iloraz sumy rezerw techniczno-ubezpieczeniowych na niewypłacone odszkodowania i świadczenia na koniec ostatniego roku obrachunkowego do sumy rezerw techniczno-ubezpieczeniowych na niewypłacone odszkodowania i świadczenia na początku ostatniego roku obrachunkowego. współczynnik nie może w żadnym przypadku być większy od 1.

6. Wskaźniki procentowe dotyczące części określonych w ust. 3 akapicie piątym oraz w ust. 4 akapicie siódmym w przypadku reasekuracji ubezpieczeń zdrowotnych prowadzonych na podobnej podstawie technicznej jak ubezpieczenia na życie, zostaną obniżone do jednej trzeciej, jeżeli:

a) wpłacane składki są obliczane na podstawie tabel zachorowalności zgodnie z metodą matematyczną stosowaną w ubezpieczeniach;

b) tworzona jest rezerwa uwzględniająca wzrost wieku;

c) zbierana jest dodatkowa składka w celu utworzenia marginesu bezpieczeństwa w odpowiedniej wysokości;

d) zakład ubezpieczeń może rozwiązać umowę najpóźniej do końca trzeciego roku ubezpieczenia;

e) umowa ubezpieczenia przewiduje możliwość podwyższenia składek lub zmniejszenia wypłat nawet w przypadku umów obowiązujących.

Artykuł 38

Wymagany margines wypłacalności dla operacji reasekuracji ubezpieczeń na życie

1. Wymagany margines wypłacalności dla operacji reasekuracji ubezpieczeń na życie jest ustalany zgodnie z art. 37.

2. Nie naruszając ust. 1 niniejszego artykułu, rodzime Państwo Członkowskie może przewidzieć, że w przypadku reasekuracyjnych klas działalności ubezpieczeniowej objętych art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2002/83/WE, związanych z funduszami inwestycyjnymi lub umowami uczestnictwa oraz w przypadku operacji, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b), art. 2 ust. 2 lit. b), c), d) oraz e) dyrektywy 2002/83/WE, wymagany margines wypłacalności jest określony zgodnie z art. 28 dyrektywy 2002/83/WE.

Artykuł 39

Wymagany margines wypłacalności dla zakładów reasekuracji wykonujących równocześnie działalność w zakresie reasekuracji ubezpieczeń na życie i reasekuracji ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga, aby każdy zakład reasekuracji, wykonujący działalność związaną zarówno z reasekuracją ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie, jak i reasekuracją ubezpieczeń na życie, posiadał dostępny margines wypłacalności pokrywający całkowitą sumę wymaganych marginesów wypłacalności dotyczących zarówno operacji reasekuracji ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie oraz reasekuracji ubezpieczeń na życie, które są określone odpowiednio w art. 37 i 38.

2. Jeżeli dostępny margines wypłacalności nie osiąga poziomu wymaganego w ust. 1 niniejszego artykułu, właściwe organy stosują środki przewidziane w art. 42 i 43.

Sekcja 3

FUNDUSZ GWARANCYJNY

ARTYKUł 40

Wysokość funduszu gwarancyjnego

1. Jedna trzecia wymaganego marginesu wypłacalności określonego w art. 37–39 tworzy fundusz gwarancyjny. Fundusz ten składa się z pozycji wymienionych w art. 36 ust. 1–3 oraz, za zgodą właściwego organu rodzimego Państwa Członkowskiego, w art. 36 ust. 4 lit. c).

2. Fundusz gwarancyjny nie może być niższy niż 3000000 EUR.

Każde Państwo Członkowskie może wprowadzić przepis, zgodnie z którym minimalny fundusz gwarancyjny wewnętrznych zakładów reasekuracji nie może być niższy niż 1000000 EUR.

Artykuł 41

Zmiana wielkości funduszu gwarancyjnego

1. Kwoty w euro, ustanowione w art. 40 ust. 2, są poddawane przeglądowi raz do roku, począwszy od 10 grudnia 2007 r., w celu uwzględnienia zmian w europejskim wskaźniku cen konsumpcyjnych, dotyczącym wszystkich Państw Członkowskich, publikowanym przez Eurostat.

Kwoty są dostosowywane w sposób automatyczny, poprzez zwiększenie kwoty bazowej w euro o procentową wielkość zmiany wskaźnika, w okresie między wejściem w życie niniejszej dyrektywy a datą przeglądu, z zaokrągleniem w górę do wielokrotności 100000 EUR.

Jeżeli zmiana procentowa od czasu ostatniego dostosowania jest niższa niż 5 %, nie wykonuje się kolejnego dostosowania.

2. Komisja corocznie informuje Parlament Europejski i Radę o przeglądzie i dostosowanych kwotach, o których mowa w ust. 1.

2005/68/WE Artykuł 45

Artykuł 217 Reasekuracja ograniczona

ò nowy

1. Państwa członkowskie mogą zadbać o to, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, które zawierają umowy reasekuracji ograniczonej lub prowadzą działalność w zakresie reasekuracji ograniczonej, były w stanie właściwie monitorować i kontrolować ryzyka wynikające z tych umów lub tej działalności, zarządzać tymi ryzykami i dokonywać ich zgłaszania.

2. W celu zapewnienia zharmonizowanego podejścia w odniesieniu do działalności w zakresie reasekuracji ograniczonej, Komisja może przyjąć środki wykonawcze dokładniej określające przepisy zawarte w ust. 1 w odniesieniu do zarządzania ryzykami wynikającymi z działalności w zakresie reasekuracji ograniczonej oraz ich monitorowania i kontroli.

Wspomniane środki wykonawcze służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

2005/68/WE Artykuł 45

1. Rodzime Państwo Członkowskie może ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące wykonywania działalności związanej z reasekuracją ograniczoną, obejmujące:

obowiązkowych warunków zawieranych we wszystkich sporządzanych umowach,

prawidłowych procedur administracyjnych i rachunkowych, odpowiednich mechanizmów kontroli wewnętrznej i wymagań dotyczących zarządzania ryzykiem,

wymagań dotyczących informacji rachunkowej, ostrożnościowej i statystycznej,

tworzenie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych dla zapewnienia jej adekwatności, niezawodności i obiektywności;

inwestowanie w aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych w celu zapewnienia, że uwzględniony został typ działalności wykonywanej przez zakład reasekuracji, a w szczególności rodzaj, kwotę i czas spodziewanej wypłaty roszczeń [odszkodowań], w taki sposób, aby zapewnić wystarczalność, płynność, bezpieczeństwo, rentowność i dopasowanie inwestycji;

przepisy odnoszące się do dostępnego i wymaganego marginesu wypłacalności oraz do minimalnego funduszu gwarancyjnego, które utrzymuje zakład reasekuracyjny w odniesieniu do działań związanych z reasekuracją ograniczoną.

2005/68/WE Artykuł 2 ust. 1 lit. q) (dostosowany)

q) 3. √Do celów ust. 1 i 2 „reasekuracja ograniczona” oznacza reasekurację, w której jawnie określona maksymalna, możliwa szkoda, wyrażona jako maksymalna wielkość przenoszonego ryzyka ekonomicznego wynikającego zarówno ze znaczącego ryzyka złej wyceny ryzyk ubezpieczeniowych, jak i z ryzyka niepewności czasu płatności, przewyższa wysokość składki w okresie obowiązywania umowy o kwotę ograniczoną, ale znaczącą, oraz ma przynajmniej jedną z następujących dwóch cech:

ia) jawny i znaczący wpływ wartości pieniądza w czasie;

iib) postanowienia umowne zmierzające do wyrównania bilansu doświadczenia gospodarczego stron w czasie w celu osiągnięcia docelowego transferu ryzyka.

2005/68/WE Artykuł 45

2. W celu zapewnienia przejrzystości Państwa Członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji treść wszystkich środków ustanowionych ich prawem krajowym do celów ust. 1.

2005/68/WE Artykuł 46 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 218 Spółki celowe (podmioty specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles)

1. W przypadku gdy Państwo √ Państwa członkowskie postanawia zezwolić ð zezwalają ï na tworzenie na swoim terytorium spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles) w rozumieniu niniejszej dyrektywy, ð pod warunkiem uzyskania ï wymaga ono dla nich uprzedniego ð zatwierdzenia przez organ nadzoru ï , urzędowego zezwolenia.

2. Państwo Członkowskie, w którym zostaje utworzona spółka celowa (podmiot specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicle), ustanawia warunki, zgodnie z którymi wykonywana jest działalność takiego przedsiębiorstwa.

ð 2. W celu zapewnienia zharmonizowanego podejścia w odniesieniu do spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia), Komisja może przyjąć środki wykonawcze określające: ï

a) zakresu udzielanego zezwolenia;,

b) obowiązkoweych warunkiów zawieranych √ , które muszą być zamieszczone we wszystkich sporządzanych umowach;,

c) ð wymogi, o których mowa w art. 42, dotyczące kwalifikacji i reputacji ï odpowiednich osób posiadających właściwe kwalifikacje, kierujących spółką celową (podmiotem specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicle);,

d) wymogiów dotycząceych przydatności √ kwalifikacji i stosowności √ reputacji (fit and proper) akcjonariuszy lub wspólników posiadających znaczny pakiet akcji w spółce celowej (podmiocie specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicle);,

e) prawidłoweych procedury administracyjneych i rachunkoweych, odpowiedniech mechanizmyów kontroli wewnętrznej i wymaganiań dotycząceych zarządzania ryzykiem;,

f) wymaganiań dotycząceych informacji √ z zakresu rachunkowości, nadzoru i informacji rachunkowej, ostrożnościowej i statystycznychej;,

g) wymogiów wypłacalności spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles).

Wspomniane środki wykonawcze służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

2005/68/WE Artykuł 46

3. W celu zapewnienia przejrzystości Państwa Członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji treść wszystkich środków ustanowionych ich prawem krajowym do celów ust. 2.

98/78/WE

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

a) "zakład ubezpieczeń" oznacza zakład, który otrzymał zezwolenie administracyjne zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG;

b) "zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim" oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG, gdyby miał swoją zarejestrowaną siedzibę na terenie Wspólnoty;

2005/68/WE Artykuł 59.2 lit. a)

c) "zakład reasekuracji" oznacza zakład, który otrzymał urzędowe zezwolenie, zgodnie z art. 3 dyrektywy 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji[77];

98/78/WE

d)„zakład macierzysty” oznacza zakład macierzysty w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG[78], jak też każdy zakład wywierający w sposób rzeczywisty, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ na inny zakład;

e) "zakład będący podmiotem zależnym" oznacza zakład będący podmiotem zależnym w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG, jak też każdy zakład, na który zakład macierzysty wywiera, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ. Każdy podmiot zależny innego podmiotu zależnego jest również uważany za podmiot zależny zakładu macierzystego, który stoi na czele tych zakładów;

f)„udział kapitałowy” oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 17 zdanie pierwsze dyrektywy 78/660/EWG[79] lub fakt posiadania, bezpośrednio lub pośrednio, 20 % lub więcej praw głosu lub kapitału zakładu ubezpieczeń;

2002/87/WE Artykuł 28.1

g) "zakład posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie"; oznacza zakład, który jest albo zakładem dominującym, albo innym zakładem, który posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

h) "zakład powiązany"; oznacza zakład, który jest albo przedsiębiorstwem zależnym, albo zakładem, w którym inny zakład posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

2005/68/WE Artykuł 59.2 lit. a)

i) "ubezpieczeniowa grupa kapitałowa" oznacza zakład macierzysty, którego główna działalność polega na nabywaniu i posiadaniu udziałów kapitałowych w zakładach zależnych, o ile zakłady te są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji lub zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwie trzecim lub zakładami reasekuracji mieszczącymi się w państwie trzecim, a co najmniej jeden z tych zakładów zależnych jest zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji oraz który nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego[80];

"ubezpieczeniowa grupa kapitałowa prowadząca działalność mieszaną" oznacza zakład macierzysty inny niż zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji, zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim, ubezpieczeniową grupę kapitałową lub finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, który wśród swoich zakładów zależnych posiada co najmniej jeden zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji;

k) "właściwe organy" oznaczają organy krajowe upoważnione na mocy ustawy lub rozporządzenia do nadzorowania zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji.

2005/68/WE Artykuł 59.2 lit. b)

l) "zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim" oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 3 dyrektywy 2005/68/WE, gdyby miał swoją główną siedzibę na terytorium Wspólnoty;

2005/68/WE Artykuł 59.3

Artykuł 2

Przypadki stosowania dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji

1. Poza przepisami dyrektywy 73/239/EWG, dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie[81] oraz dyrektywy 2005/68/WE, które określają zasady nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji, Państwa Członkowskie przewidują nadzór dodatkowy nad każdym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, który jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub zakładzie reasekuracji mieszącym się w państwie trzecim w sposób przewidziany w art. 5, 6, 8 i 9 niniejszej dyrektywy.

2. Każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub zakładem reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, podlega dodatkowemu nadzorowi w sposób przewidziany w art. 5 ust. 2, art. 6, 8 i 10.

3. Każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową wykonującą działalność mieszaną, podlega dodatkowemu nadzorowi w sposób przewidziany w art. 5 ust. 2, art. 6 i 8."

Artykuł 3

Zasięg nadzoru dodatkowego

1. Sprawowanie nadzoru dodatkowego zgodnie z art. 2 nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku właściwych organów do prowadzenia nadzoru nad zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, nad zakładem reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową ani nad ubezpieczeniową grupą kapitałową wykonującą działalność mieszaną, rozpatrywanymi indywidualnie.

2. W dodatkowym nadzorze bierze się pod uwagę następujące przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 5, 6, 8, 9 i 10:

- przedsiębiorstwa powiązane z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji,

- przedsiębiorstwa mające udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji,

- przedsiębiorstwa powiązane z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji.

3. Państwa Członkowskie mogą zadecydować o nieuwzględnianiu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, zakładów mających siedzibę statutową w państwie trzecim, o ile istnieją przeszkody prawne w przekazywaniu niezbędnych informacji, bez uszczerbku dla przepisów załącznika I pkt 2.5 oraz załącznika II pkt 4.

Ponadto właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mogą zadecydować, w poszczególnych przypadkach, o nieuwzględnianiu zakładu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, w następujących przypadkach:

- jeżeli zakład mający podlegać nadzorowi ma małe znaczenie w kontekście celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji;

- jeżeli uwzględnienie sytuacji finansowej zakładu byłoby niewłaściwe lub wprowadzające w błąd w kontekście celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji.

Artykuł 4

Właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego

1. Nadzór dodatkowy sprawowany jest przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład ubezpieczeń otrzymał zezwolenie urzędowe, zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub art. 4 dyrektywy 2002/83/WE, lub art. 3 dyrektywy 2005/68/WE.

2. W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji, które otrzymały zezwolenie w dwóch lub więcej Państwach Członkowskich, mają za zakład macierzysty tę samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim lub ubezpieczeniową grupę kapitałową wykonującą działalność mieszaną, to właściwe organy tych Państw Członkowskich mogą osiągnąć porozumienie co do wyboru tych spośród nich, które będą odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego.

3. Jeżeli Państwo Członkowskie posiada więcej niż jeden właściwy organ sprawowania nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń oraz zakładami reasekuracji, wówczas Państwo to podejmuje kroki niezbędne w celu zapewnienia koordynacji między tymi organami.

98/78/WE

Artykuł 5

Dostępność oraz jakość informacji

2005/68/WE Artykuł 59.4

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy mają wymagać, aby każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji podlegający dodatkowemu nadzorowi dysponował odpowiednimi procedurami kontroli wewnętrznej w celu przedstawiania wszelkich danych oraz informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

98/78/WE

2. Państwa Członkowskie podejmują właściwe kroki w celu zapewnienia, iż żadna bariera natury prawnej w ich jurysdykcji nie będzie dla zakładów podlegających nadzorowi dodatkowemu, dla zakładów z nimi powiązanych lub posiadających w nich udziały przeszkodą w wymianie między sobą informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

2005/68/WE Artykuł 59.5

Artykuł 6

Dostęp do informacji

1. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mają posiadać dostęp do każdej informacji użytecznej do celów sprawowania nadzoru nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji podlegającym takiemu dodatkowemu nadzorowi. Właściwe organy mogą zwrócić się bezpośrednio do odpowiednich zakładów, o których mowa w art. 3 ust. 2, aby otrzymać konieczne informacje, o ile informacje te są wymagane od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, a zakład ten ich nie dostarczył.

2. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy będą mogły dokonać na ich terytorium, same lub za pośrednictwem osób, które powołają w tym celu, weryfikacji na miejscu informacji, o których mowa w ust. 1, w:

- zakładzie ubezpieczeń podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

- zakładzie reasekuracji podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

- zakładach zależnych tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach zależnych tego zakładu reasekuracji,

- zakładzie macierzystym tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach macierzystych tego zakładu reasekuracji,

- zakładach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu reasekuracji.

3. W przypadku gdy w ramach stosowania przepisów niniejszego artykułu właściwe organy danego Państwa Członkowskiego domagają się, w określonych przypadkach, sprawdzenia ważnych informacji, dotyczących zakładu mieszczącego się w innym Państwie Członkowskim i który jest zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń, zakładem powiązanym z zakładem reasekuracji, zakładem zależnym, zakładem macierzystym lub zakładem zależnym zakładu macierzystego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, podlegającym dodatkowemu nadzorowi, zobowiązane są złożyć u właściwych organów innego Państwa Członkowskiego wniosek o dokonanie tego sprawdzenia. Organy, które otrzymały wniosek, zobowiązane są w granicach swojej jurysdykcji do dokonania sprawdzenia lub wydania zezwolenia na sprawdzenie organom, które wystąpiły z wnioskiem, lub wydania zezwolenia na sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub eksperta.

Właściwy organ składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w sprawdzeniu, jeżeli nie przeprowadza sprawdzenia we własnym zakresie.

Artykuł 7

Współpraca między właściwymi organami

1. W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji mające siedziby w różnych Państwach Członkowskich są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy każdego Państwa Członkowskiego przekazują sobie nawzajem, na wniosek drugiej strony, wszystkie istotne informacje mogące umożliwić lub ułatwić sprawowanie nadzoru na mocy niniejszej dyrektywy oraz przekazują, z własnej inicjatywy, każdą informację, którą uznają za niezbędną dla innych właściwych organów.

2. W przypadku gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji oraz instytucja kredytowa w rozumieniu przepisów dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe[82] albo przedsiębiorstwo inwestycyjne w rozumieniu przepisów dyrektywy Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych[83], albo obie te instytucje są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy oraz organy publicznie odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru nad tymi zakładami ściśle ze sobą współpracują. Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te dostarczają sobie wszystkie informacje, mogące ułatwić realizację ich zadań, w szczególności w ramach niniejszej dyrektywy.

3. Informacje otrzymane na mocy przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności wszelka wymiana informacji między właściwymi organami, przewidziane przez niniejszą dyrektywę, podlegają tajemnicy zawodowej określonej w art. 16 dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (trzecia dyrektywa dotycząca ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie)[84] oraz w art. 16 dyrektywy 2002/83/WE, oraz w art. 24–30 dyrektywy 2005/68/WE.

Artykuł 8

Transakcje w obrębie grupy

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy sprawują ogólny nadzór nad transakcjami między:

a) zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji i:

i) zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji;

ii) przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

iii) przedsiębiorstwem powiązanym z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

b) zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji a osobą fizyczną, która posiada udziały w:

i) zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub w jednym z powiązanych z nim zakładów;

ii) przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

iii) przedsiębiorstwem powiązanym z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji.

Transakcje te dotyczą w szczególności:

- pożyczek,

- gwarancji oraz operacji pozabilansowych,

- pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności,

- inwestycji,

- operacji reasekuracji i retrocesji,

- umów odnoszących się do podziału kosztów.

2. Państwa Członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji wprowadzenia odpowiednich procesów zarządzania ryzykiem oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej, w tym rzetelnych procedur dotyczących sprawozdawczości i rachunkowości, w celu ustalenia, zmierzenia, nadzorowania i kontrolowania transakcji przewidzianych odpowiednio w ust. 1. Państwa Członkowskie wymagają składania co najmniej raz w roku przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosownych sprawozdań dotyczących znaczących transakcji. Te procesy i mechanizmy podlegają kontroli właściwych organów.

Jeżeli z tych informacji wynika, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji jest lub może być zagrożona, właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

98/78/WE

Artykuł 9

Wymóg skorygowanej wypłacalności

1. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 1, Państwa Członkowskie wymagają, ażeby obliczenie skorygowanej wypłacalności zostało wykonane zgodnie z załącznikiem I.

2. Zakłady powiązane, zakłady posiadające udziały kapitałowe w innych zakładach oraz zakłady powiązane z zakładami posiadającymi udziały kapitałowe w innych zakładach powinny zostać uwzględnione w obliczeniu, o którym mowa w ust. 1.

2005/68/WE Artykuł 59.6

3. Jeżeli obliczenie, o którym mowa w ust. 1, pokazuje, że skorygowana wypłacalność jest ujemna, to właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie danego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

98/78/WE

Artykuł 10

2005/68/WE Artykuł 59.7 lit. a)

Ubezpieczeniowe grupy kapitałowe, zakłady ubezpieczeń mieszczące się w państwie trzecim oraz zakłady reasekuracji mieszczące się w państwie trzecim

98/78/WE

1. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, Państwa Członkowskie wymagają zastosowania metody nadzoru dodatkowego zgodnie z załącznikiem II.

2005/68/WE Artykuł 59.7 lit. b)

2. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, obliczenie uwzględnia wszystkie zakłady powiązane ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim w sposób przewidziany w załączniku II.

3. Jeżeli na podstawie odnośnego obliczenia właściwe organy dojdą do wniosku, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub reasekuracji będącego podmiotem zależnym ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim jest lub może być zagrożona, podejmują one stosowne kroki na poziomie tego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

2002/87/WE Artykuł 28.4

Artykuł 10a

Współpraca z właściwymi organami państw trzecich

1. Na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisja może przedkładać Radzie wnioski dotyczące negocjowania umów zawieranych z jednym lub większą liczbą państw trzecich dotyczących sprawowania dodatkowego nadzoru nad:

a) zakładami ubezpieczeń, w których zakłady posiadające udziały kapitałowe są zakładami w rozumieniu art. 2, posiadającymi siedzibę zarządu znajdującą się w państwie trzecim; oraz

2005/68/WE Artykuł 59.8 lit. a)

b) zakładami reasekuracji, w których zakłady posiadające udziały kapitałowe są zakładami w rozumieniu art. 2, posiadającymi siedzibę główną znajdującą się w państwie trzecim;

c) zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwach trzecich lub zakładami reasekuracji mieszczącymi się w państwach trzecich, w których zakładami posiadającymi udziały kapitałowe są zakłady w rozumieniu art. 2, posiadające siedzibę główną znajdującą się we Wspólnocie.

2005/68/WE Artykuł 59.8(b)

2. Umowy określone w ust. 1 dążą w szczególności do zagwarantowania, że:

a) właściwe organy Państw Członkowskich mają możliwość uzyskania informacji koniecznych do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji posiadającymi siedzibę główną we Wspólnocie oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub udziały kapitałowe w zakładach spoza Wspólnoty; oraz

b) właściwe organy państw trzecich mają możliwość uzyskania informacji koniecznych do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji posiadającymi siedzibę główną na swoich terytoriach, oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub posiadają udziały kapitałowe w zakładach jednego lub większej liczby Państw Członkowskich.

2005/1/WE Artykuł 7.1

3. Bez uszczerbku dla art. 300 ust.1 i 2 Traktatu, Komisja, wspierana przez Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych bada wynik rokowań, o których mowa w ust. 1 oraz wynikającą z tego sytuację.

2002/87/WE Artykuł 28.4

Artykuł 10b

Państwa Członkowskie wymagają, aby osoby skutecznie kierujące działalnością ubezpieczeniowej grupy kapitałowej posiadały wystarczająco nieposzlakowaną opinię i wystarczające doświadczenie do wykonywania tych obowiązków.

ò nowy

TYTUŁ III

NADZÓR NAD ZAKłADAMI UBEZPIECZEń I ZAKłADAMI REASEKURACJI W GRUPACH

ROZDZIAł I – NADZÓR NAD GRUPĄ: DEFINICJE, PRZYPADKI STOSOWANIA, ZAKRES I POZIOMY

SEKCJA 1 – DEFINICJE

ARTYKUł 219 DEFINICJE

1. Do celów niniejszego tytułu stosuje się następujące definicje:

a) „zakład posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie” oznacza zakład, który jest albo jednostką dominującą albo innym zakładem posiadającym udziały kapitałowe, lub zakład powiązany z innym zakładem zgodnie z art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

b) „zakład powiązany” oznacza albo jednostkę zależną bądź zakład, w którym inny zakład posiada udziały kapitałowe, albo zakład powiązany z innym zakładem zgodnie z art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

c) „grupa” oznacza grupę zakładów, w skład której wchodzi zakład posiadający udziały kapitałowe w innych zakładach, jego jednostki zależne oraz podmioty, w których udziały posiada zakład posiadający udziały kapitałowe w innych zakładach lub jego jednostki zależne, a także zakłady powiązane ze sobą zgodnie z art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

d) „organ sprawujący nadzór nad grupą” oznacza organ nadzoru odpowiedzialny za nadzór nad grupą, wyznaczony zgodnie z art. 260;

e) „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa” oznacza jednostkę dominującą, która nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, i której główna działalność polega na nabywaniu i posiadaniu udziałów kapitałowych w jednostkach zależnych, o ile jednostki te są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń bądź zakładami reasekuracji lub zakładami ubezpieczeń albo zakładami reasekuracji krajów trzecich, przy czym co najmniej jedna jednostka zależna musi być zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji;

f) „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa prowadząca działalność mieszaną” oznacza jednostkę dominującą inną niż zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń kraju trzeciego, zakład reasekuracji, zakład reasekuracji kraju trzeciego, ubezpieczeniowa grupa kapitałowa czy finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, posiadającą wśród swoich jednostek zależnych co najmniej jeden zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji.

2. Do celów niniejszego tytułu organy nadzoru za jednostkę dominującą uznają również każdy zakład, który w opinii organów nadzoru wywiera w sposób rzeczywisty dominujący wpływ na inny zakład.

Podobnie organy nadzoru za jednostkę zależną uznają każdy zakład, na który w opinii organów nadzoru jednostka dominująca wywiera w sposób rzeczywisty dominujący wpływ.

Organy nadzoru za udział kapitałowy uznają również fakt posiadania, pośrednio lub bezpośrednio, praw głosu lub kapitału w zakładzie, na który w opinii organów nadzoru wywiera się w sposób rzeczywisty znaczący wpływ.

Sekcja 2 – Przypadki stosowania i zakres

ARTYKUł 220 PRZYPADKI STOSOWANIA NADZORU NAD GRUPą

1. Państwa członkowskie zgodnie z niniejszym tytułem zapewniają sprawowanie, na poziomie grupy, nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji należącymi do grupy.

O ile przepisy niniejszego tytułu nie stanowią inaczej, zawarte w niniejszej dyrektywie przepisy określające zasady nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji rozpatrywanymi indywidualnie nadal mają zastosowanie.

2. Państwa członkowskie zapewniają stosowanie nadzoru na poziomie grupy:

a) do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji posiadających udziały kapitałowe w przynajmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji, zakładzie ubezpieczeniowym kraju trzeciego lub zakładzie reasekuracji kraju trzeciego – zgodnie z art. 225 do 271;

b) do zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, których jednostką dominującą jest ubezpieczeniowa grupa kapitałowa mająca główną siedzibę we Wspólnocie – zgodnie z art. 225 do 271;

c) do zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, których jednostką dominującą jest ubezpieczeniowa grupa kapitałowa mająca główną siedzibę poza Wspólnotą lub zakład ubezpieczeń kraju trzeciego albo zakład reasekuracji kraju trzeciego – zgodnie z art. 272, 273 i 274;

d) do zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, których jednostką dominującą jest ubezpieczeniowa grupa kapitałowa prowadząca działalność mieszaną – zgodnie z art. 276.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 lit. a) i b), jeśli zakład ubezpieczeń posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie lub zakład reasekuracji posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie lub ubezpieczeniowa grupa kapitałowa mająca główną siedzibę we Wspólnocie jest zakładem powiązanym z podmiotem regulowanym lub finansową spółką holdingową o działalności mieszanej, podlegającym dodatkowemu nadzorowi zgodnie z art. 5 ust. 2 dyrektywy 2002/87/WE, organ sprawujący nadzór nad grupą może po konsultacji z innymi zainteresowanymi organami nadzoru podjąć decyzję o niesprawowaniu nadzoru w zakresie koncentracji ryzyka, o którym mowa w art. 257, lub nadzoru w zakresie transakcji wewnątrz grupy, o którym mowa w art. 258, albo obu tych rodzajów nadzoru, na poziomie danego zakładu ubezpieczeń posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały w innym zakładzie, bądź danej ubezpieczeniowej grupy kapitałowej.

Artykuł 221Zakres nadzoru nad grupą

1. Sprawowanie nadzoru nad grupą zgodnie z art. 220 nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku organów nadzoru do prowadzenia nadzoru nad zakładem ubezpieczeń kraju trzeciego, nad zakładem reasekuracji kraju trzeciego, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową ani nad ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, rozpatrywanymi indywidualnie, bez uszczerbku dla art. 270 w odniesieniu do ubezpieczeniowych grup kapitałowych.

2. W wymienionych niżej sytuacjach organ sprawujący nadzór nad grupą może w indywidualnych przypadkach podjąć decyzję o nieobejmowaniu danego zakładu nadzorem nad grupą, o którym mowa w art. 220:

a) jeśli zakład mieści się w kraju trzecim, w którym istnieją przeszkody prawne w przekazywaniu niezbędnych informacji, bez uszczerbku dla art. 236;

b) jeśli zakład mający podlegać nadzorowi ma małe znaczenie z punktu widzenia celów nadzoru nad grupą;

c) jeśli objęcie zakładu nadzorem byłoby niewłaściwe lub wprowadzające w błąd z punktu widzenia celów nadzoru nad grupą.

Jednak w sytuacji, gdy kilka zakładów w tej samej grupie, które mogłyby nie zostać objęte nadzorem zgodnie z akapitem pierwszym lit. b) jeśli byłyby rozpatrywane indywidualnie, przestaje mieć małe znaczenie gdy rozpatruje się je łącznie, zakłady takie muszą zostać objęte nadzorem.

W przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. c), organ sprawujący nadzór nad grupą przed podjęciem decyzji konsultuje się z innymi zainteresowanymi organami nadzoru, chyba że decyzja podejmowana jest w trybie pilnym.

Jeśli organ sprawujący nadzór nad grupą nie obejmie nadzorem nad grupą zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji w ramach jednej z sytuacji wymienionych w akapicie pierwszym lit. b) i c), organy nadzoru państwa członkowskiego, w którym taki zakład się mieści, mogą zwrócić się do zakładu znajdującego się na czele grupy o wszelkie informacje mogące ułatwić prowadzony przez nie nadzór nad danym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji.

Sekcja 3 – Poziomy

ARTYKUł 222 NAJWYżSZY ZAKłAD POSIADAJąCY UDZIAłY KAPITAłOWE W INNYM ZAKłADZIE NA POZIOMIE WSPÓLNOTY

1. Jeżeli zakład ubezpieczeń posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie, zakład reasekuracji posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie lub ubezpieczeniowa grupa kapitałowa, o których mowa w art. 220 ust. 2 lit a) i b), same są przedsiębiorstwem powiązanym innego zakładu ubezpieczeń posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie, zakładu reasekuracji posiadającego udziały w innym zakładzie lub dominującej ubezpieczeniowej grupy kapitałowej z siedzibą główną we Wspólnocie, art. 225 do 271 stosują się tylko na poziomie najwyższego zakładu ubezpieczeń posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie, zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie lub ubezpieczeniowej grupy kapitałowej z siedzibą główną we Wspólnocie.

2. Jeśli najwyższy zakład ubezpieczeń posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie lub najwyższy zakład reasekuracji posiadający udziały w innym zakładzie lub najwyższa ubezpieczeniowa grupa kapitałowa z siedzibą główną we Wspólnocie, o których mowa w ust. 1, jest zakładem powiązanym z podmiotem podlegającym dodatkowemu nadzorowi zgodnie z art. 5 ust. 2 dyrektywy 2002/87/WE, organ sprawujący nadzór nad grupą może po konsultacji z innymi zainteresowanymi organami nadzoru podjąć decyzję o nieprowadzeniu nadzoru w zakresie koncentracji ryzyka, o którym mowa w art. 257, lub nadzoru w zakresie transakcji wewnątrz grupy, o którym mowa w art. 258, albo obu tych rodzajów nadzoru, na poziomie najwyższego zakładu posiadającego udziały w innym zakładzie.

Artykuł 223Najwyższy zakład posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie na poziomie krajowym

1. Jeśli zakład ubezpieczeń posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie lub zakład reasekuracji posiadający udziały w innym zakładzie lub ubezpieczeniowa grupa kapitałowa z główną siedzibą we Wspólnocie, o których mowa w art. 220 ust. 2 lit. a) i b), nie ma głównej siedziby w tym samym państwie członkowskim, co najwyższy zakład posiadający udziały kapitałowe na poziomie Wspólnoty, o którym mowa w art. 222, państwa członkowskie mogą umożliwić swoim organom nadzoru podjęcie – po konsultacji z organem sprawującym nadzór nad grupą oraz najwyższym zakładem posiadającym udziały kapitałowe na poziomie Wspólnoty – decyzji o objęciu nadzorem nad grupą najwyższego zakładu ubezpieczeń posiadającego udziały kapitałowe na poziomie krajowym, najwyższego zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe na poziomie krajowym lub najwyższej ubezpieczeniowej grupy kapitałowej na poziomie krajowym.

W takim przypadku organ nadzoru wyjaśnia swoją decyzję zarówno organowi sprawującemu nadzór nad grupą, jak i najwyższemu zakładowi posiadającemu udziały kapitałowe na poziomie Wspólnoty.

Artykuły 225 do 271 stosuje się mutatis mutandis, z zastrzeżeniem przepisów ust. 2 do 6 niniejszego artykułu.

2. Organ nadzoru może ograniczyć nadzór nad grupą w odniesieniu do najwyższego zakładu posiadającego udziały kapitałowe na poziomie krajowym do jednej lub kilku sekcji rozdziału II.

3. Jeśli organ nadzoru podejmie decyzję o zastosowaniu do najwyższego zakładu posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie na poziomie krajowym przepisów sekcji 1 rozdziału II, wybór metody dokonany zgodnie z art. 227 przez organ sprawujący nadzór nad grupą w odniesieniu do najwyższego zakładu posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie na poziomie Wspólnoty jest uznawany za rozstrzygający a metoda ta jest stosowana przez organ nadzoru w danym państwie członkowskim.

4. Jeśli organ nadzoru podjął decyzję o zastosowaniu do najwyższego zakładu posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie na poziomie krajowym przepisów sekcji 1 rozdziału II, i jeśli najwyższy zakład posiadający udziały kapitałowe na poziomie Wspólnoty, o którym mowa w art. 222, uzyskał zgodnie z art. 238 lub 240 ust. 5 zezwolenie na stosowanie modelu wewnętrznego do obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności grupy oraz kapitałowego wymogu wypłacalności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji należących do grupy, decyzja ta jest uznawana za rozstrzygającą i jest stosowana przez organ nadzoru w danym państwie członkowskim.

W takim przypadku, jeśli organ nadzoru uważa, że profil ryzyka najwyższego zakładu posiadającego udziały kapitałowe na poziomie krajowym znacznie odbiega od modelu wewnętrznego zatwierdzonego na poziomie Wspólnoty, organ nadzoru może podjąć decyzję o ustanowieniu, do czasu właściwego uwzględnienia zastrzeżeń organu nadzoru przez dany zakład, narzutu kapitałowego na kapitałowy wymóg wypłacalności grupy tego zakładu, wynikający z zastosowania tego modelu, lub, w wyjątkowych okolicznościach, jeśli ustanowienie narzutu kapitałowego nie byłoby właściwe, o zobowiązaniu zakładu do obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności grupy zgodnie ze standardowym wzorem.

Organ nadzoru wyjaśnia swoje decyzje zarówno zakładowi, jak i organowi sprawującemu nadzór nad grupą.

5. Jeśli organ nadzoru podjął decyzję o zastosowaniu do najwyższego zakładu posiadającego udziały kapitałowe na poziomie krajowym przepisów przepisów sekcji 1 rozdziału II, zakład taki nie ma możliwości złożenia zgodnie z art. 243 lub 256 wniosku o zezwolenie na objęcie którejkolwiek ze swoich jednostek zależnych przepisami art. 245 do 250.

6. W przypadku, gdy państwa członkowskie zezwalają swoim organom nadzoru na podjęcie decyzji, o której mowa w ust. 1, muszą zagwarantować, by podejmowanie bądź utrzymywanie takich decyzji nie było możliwe, jeśli najwyższy zakład posiadający udziały kapitałowe na poziomie krajowym jest jednostką zależną najwyższego zakładu posiadającego udziały kapitałowe na poziomie Wspólnoty, o którym mowa w art. 222, i jeśli ten ostatni uzyskał zgodnie z art. 244 lub 256 zezwolenie na objęcie danej jednostki zależnej przepisami art. 245 do 250.

7. Komisja może przyjąć środki wykonawcze określające okoliczności, w jakich może zostać podjęta decyzja, o której mowa w ust. 1.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Artykuł 224Zakład posiadający udziały kapitałowe w innych zakładach w kilku państwach członkowskich

1. W przypadku, gdy państwa członkowskie zezwalają swoim organom nadzoru na podjęcie decyzji, o której mowa w art. 223, umożliwiają one również tym organom podjęcie decyzji o zawarciu porozumienia z organami nadzoru w innych państwach członkowskich, w których znajduje się inny, powiązany najwyższy zakład posiadający udziały kapitałowe na poziomie krajowym, w celu sprawowania nadzoru nad grupą na poziomie podgrupy obejmującej kilka państw członkowskich.

Jeśli dane organy nadzoru zawarły porozumienie, o jakim mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, nie sprawuje się nadzoru nad grupą na poziomie żadnego najwyższego zakładu posiadającego udziały kapitałowe, o którym mowa w art. 223, obecnego w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym mieści się podgrupa, o której mowa w pierwszym akapicie niniejszego ustępu.

2. Przepisy określone w art. 223 ust. 2 do 6 stosuje się mutatis mutandis.

3. Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające okoliczności, w jakich może zostać podjęta decyzja, o której mowa w ust. 1.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

ROZDZIAŁ II – SYTUACJA FINANSOWA

SEKCJA 1 – WYPłACALNOść GRUPY

PODSEKCJA 1 – PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 225 Nadzór nad wypłacalnością grupy

1. Nadzór nad wypłacalnością grupy sprawowany jest zgodnie z przepisami ust. 2 i 3 niniejszego artykułu oraz przepisami art. 259 i rozdziału III.

2. W przypadku, o którym mowa w art. 220 ust. 2 lit. a), państwa członkowskie nakładają na zakład ubezpieczeń posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie lub zakład reasekuracji posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie wymóg zapewnienia w ramach grupy stałej dostępności dopuszczonych funduszy własnych w wysokości co najmniej równej kapitałowemu wymogowi wypłacalności grupy obliczonemu zgodnie z podsekcjami 2, 3 i 4.

3. W przypadku, o którym mowa w art. 220 ust. 2 lit. b), państwa członkowskie nakładają na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji w grupie wymóg zapewnienia w ramach grupy stałej dostępności dopuszczonych funduszy własnych w wysokości co najmniej równej kapitałowemu wymogowi wypłacalności grupy obliczonemu zgodnie z podsekcją 5.

4. Spełnienie wymogów, o których mowa w ust. 2 i 3, jest nadzorowane przez organ sprawujący nadzór nad grupą zgodnie z przepisami rozdziału III. Analogicznie stosuje się przepisy art. 133 i art. 135 ust. 1, 2 i 3.

Artykuł 226Częstotliwość obliczeń

1. Organ sprawujący nadzór nad grupą zapewnia przeprowadzanie obliczeń, o których mowa w art. 225 ust. 2 i 3, przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji albo przez ubezpieczeniową grupę kapitałową z częstotliwością co najmniej raz do roku.

Stosowne dane do obliczeń oraz ich wyniki są przekazywane organowi sprawującemu nadzór nad grupą przez zakład ubezpieczeń posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie lub zakład reasekuracji posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie albo, w przypadku gdy na czele grupy nie znajduje się zakład ubezpieczeń ani zakład reasekuracji, przez ubezpieczeniową grupę kapitałową lub przez zakład należący do grupy, wyznaczony przez organ sprawujący nadzór nad grupą po konsultacji z innymi zainteresowanymi organami nadzoru i samą grupą.

2. Zakłady ubezpieczeń, zakłady reasekuracji oraz ubezpieczeniowe grupy kapitałowe stale monitorują kapitałowy wymóg wypłacalności grupy. Jeśli profil ryzyka grupy znacznie odbiega od założeń stanowiących podstawę ostatnio zgłoszonego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, dana grupa bezzwłocznie dokonuje ponownego obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności grupy i informuje organ sprawujący nadzór nad grupą o wyniku obliczeń.

Jeżeli istnieją wskazówki sugerujące, że profil ryzyka grupy uległ znacznej zmianie od ostatniego zgłoszenia kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, organ sprawujący nadzór nad grupą może zażądać ponownego obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności grupy.

Podsekcja 2 – Wybór metody obliczeniowej oraz ogólne zasady dokonywania obliczeń

Artykuł 227 Wybór metody

1. Obliczenia wypłacalności na poziomie grupy zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, o których mowa w art. 220 ust. 2 lit. a), przeprowadza się zgodnie z zasadami technicznymi i według jednej z metod, o których mowa w art. 228 do 240.

2. Państwa członkowskie zapewniają obliczanie wypłacalności na poziomie grupy zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, o których mowa w art. 220 ust. 2 lit. a), zgodnie z metodą 1 opisaną w podsekcji 4.

Państwa członkowskie zezwalają jednak swoim organom nadzoru, w przypadku gdy te pełnią rolę organu sprawującego nadzór nad daną grupą, na podjęcie decyzji, po konsultacji z innymi zainteresowanymi organami nadzoru i samą grupą, o stosowaniu wobec tej grupy metody 2 opisanej w podsekcji 4 lub kombinacji metod 1 i 2, jeśli stosowanie wyłącznie metody 1 nie byłoby właściwe.

Artykuł 228Proporcjonalność

1. Przy obliczaniu wypłacalności grupy uwzględnia się proporcjonalny udział, jaki zakład posiadający udziały kapitałowe ma w swoich zakładach powiązanych.

Do celów akapitu pierwszego, proporcjonalny udział obejmuje albo:

a) odsetek stosowany do sporządzenia skonsolidowanego sprawozdania finansowego, w przypadku gdy stosowana jest metoda 1; albo

b) część kapitału zakładowego będącą bezpośrednio lub pośrednio w posiadaniu zakładu posiadającego udziały kapitałowe, w przypadku gdy stosowana jest metoda 2.

Jednak niezależnie od zastosowanej metody, jeśli zakład powiązany jest jednostką zależną i nie posiada wystarczających dopuszczonych funduszy własnych na pokrycie swojego kapitałowego wymogu wypłacalności, uwzględnia się całkowity deficyt wypłacalności jednostki zależnej.

Jeżeli jednak w opinii organów nadzoru odpowiedzialność jednostki dominującej posiadającej część kapitału jest ściśle ograniczona do tej części kapitału, organ sprawujący nadzór nad grupą może pozwolić na proporcjonalne uwzględnienie deficytu wypłacalności jednostki zależnej.

2. Proporcjonalny udział, jaki ma zostać uwzględniony, jest ustalany przez organ sprawujący nadzór nad grupą po konsultacji z innymi zainteresowanymi organami nadzoru i samą grupą w następujących przypadkach:

a) jeżeli nie ma powiązań kapitałowych między niektórymi zakładami w grupie;

b) jeżeli organ nadzoru uznał, że fakt posiadania, pośrednio lub bezpośrednio, praw głosu lub kapitału w zakładzie kwalifikuje się jako udział, gdyż w opinii organu nadzoru na ten zakład wywiera się w sposób rzeczywisty znaczący wpływ.

Artykuł 229 Zakaz podwójnego stosowania dopuszczonych funduszy własnych

1. Nie zezwala się na jednoczesne stosowanie tych samych funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności przez różne ubezpieczeń i zakłady reasekuracji uwzględniane w obliczeniu.

W związku z tym podczas obliczania wypłacalności grupy, o ile nie jest to już przewidziane w metodach opisanych w podsekcji 4, wyklucza się z obliczenia następujące kwoty:

a) wartość wszystkich aktywów zakładu ubezpieczeń posiadającego udziały kapitałowe lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie, stanowiących finansowanie funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności jednego z zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji powiązanych z takim zakładem;

b) wartość wszystkich aktywów zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanego z zakładem posiadającym udziały kapitałowe, które to aktywa stanowią finansowanie funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności takiego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe;

c) wartość wszystkich aktywów zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanego z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe, które to aktywa stanowią finansowanie funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności dowolnego innego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanego z danym zakładem posiadającym udziały kapitałowe.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, poniższe pozycje mogą być uwzględnione w obliczeniu tylko w zakresie, w jakim są dopuszczone na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności danego zakładu powiązanego:

a) rezerwy zysków oraz przyszłe zyski zakładu ubezpieczeń na życie lub zakładu reasekuracji powiązanego z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe, dla którego jest obliczana wypłacalność grupy,

b) wszelki nieopłacony kapitał podstawowy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanego z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe, dla którego jest obliczana wypłacalność grupy.

Z obliczenia zawsze wyklucza się jednak następujące pozycje:

a) wszelki nieopłacony kapitał podstawowy, stanowiący potencjalne zobowiązanie zakładu posiadającego udziały kapitałowe;

b) wszelki nieopłacony kapitał podstawowy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe, stanowiący potencjalne zobowiązanie powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji;

c) wszelki nieopłacony kapitał podstawowy powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, stanowiący potencjalne zobowiązanie innego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanego z tym samym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe.

3. Jeżeli organy nadzoru uznają, że niektóre fundusze własne dopuszczone na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności powiązanego zakładu ubezpieczeń lub powiązanego zakładu reasekuracji, inne niż te, o których mowa w ust. 2, nie mogą zostać faktycznie udostępnione na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe, dla którego jest obliczana wypłacalność grupy, wówczas fundusze te mogą być uwzględnione w obliczeniu tylko w zakresie, w jakim są dopuszczone na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności zakładu powiązanego.

4. Suma funduszy własnych, o których mowa w ust. 2 i 3, nie może przekraczać kapitałowego wymogu wypłacalności powiązanego zakładu ubezpieczeń lub powiązanego zakładu reasekuracji.

5. Wszelkie dopuszczone fundusze własne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanego z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe, dla którego jest obliczana wypłacalność grupy, które podlegają uprzedniemu zatwierdzeniu prze organ nadzoru zgodnie z art. 88, mogą być uwzględnione w obliczeniu tylko w zakresie, w jakim zostały należycie zatwierdzone przez organ nadzoru odpowiedzialny za nadzór nad danym zakładem powiązanym.

Artykuł 230Zakaz tworzenia kapitału wewnątrz grupy

1. Przy obliczaniu wypłacalności grupy nie uwzględnia się żadnych funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności, które pochodzą z finansowania wzajemnego między zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe a:

a) zakładem powiązanym;

b) zakładem posiadającym udziały kapitałowe;

c) innym zakładem powiązanym z jakimkolwiek z zakładów posiadających w nim udziały kapitałowe.

2. Przy obliczaniu wypłacalności grupy nie uwzględnia się żadnych funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanego z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe, dla którego jest obliczana wypłacalność grupy, jeśli przedmiotowe fundusze własne pochodzą z finansowania wzajemnego z dowolnym innym zakładem powiązanym z danym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe.

3. Uznaje się, że finansowanie wzajemne występuje zawsze gdy zakład ubezpieczeń bądź zakład reasekuracji albo którykolwiek z jego zakładów powiązanych posiada udziały w innym zakładzie, który jest bezpośrednio lub pośrednio w posiadaniu funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności pierwszego zakładu, lub jeżeli udziela mu pożyczek.

Artykuł 231Wycena

Aktywa i zobowiązania są wyceniane zgodnie z przepisami art. 73.

PODSEKCJA 3 – STOSOWANIE METOD OBLICZENIOWYCH

Artykuł 232 Powiązane zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji

Jeżeli zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji ma więcej niż jeden powiązany zakład ubezpieczeń lub powiązany zakład reasekuracji, do obliczenia wypłacalności grupy włącza się wszystkie powiązane zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji.

Państwa członkowskie mogą postanowić, że w sytuacji, gdy powiązany zakład ubezpieczeń lub powiązany zakład reasekuracji ma główną siedzibę w innym państwie członkowskim niż zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, dla którego jest obliczana wypłacalność grupy, w obliczeniu, w odniesieniu do tego zakładu powiązanego, uwzględniany jest kapitałowy wymóg wypłacalności oraz fundusze własne dopuszczone na pokrycie tego wymogu, ustalone w tym innym państwie członkowskim.

Artykuł 233Pośredniczące ubezpieczeniowe grupy kapitałowe

1. Przy obliczaniu wypłacalności grupy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, który posiada udziały w powiązanym zakładzie ubezpieczeń, w powiązanym zakładzie reasekuracji, w zakładzie ubezpieczeń kraju trzeciego lub w zakładzie reasekuracji kraju trzeciego, za pośrednictwem ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, uwzględnia się sytuację tej pośredniczącej ubezpieczeniowej grupy kapitałowej.

Pośredniczącą ubezpieczeniową grupę kapitałową traktuje się, wyłącznie do celów tego obliczenia, tak, jakby była zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji podlegającym, w odniesieniu do kapitałowego wymogu wypłacalności, przepisom określonym w tytule I rozdział VI sekcja 4 podsekcje 1, 2 i 3, oraz tak, jakby podlegała warunkom określonym w tytule I rozdział VI sekcja 3 podsekcje 1, 2 i 3 w odniesieniu do funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności.

2. W przypadku, gdy pośrednicząca ubezpieczeniowa grupa kapitałowa posiada zobowiązania podporządkowane lub inne dopuszczone fundusze własne objęte limitami zgodnie z art. 97, uznaje się je za dopuszczone fundusze własne do wysokości obliczonej poprzez zastosowanie limitów określonych w art. 97 do wysokości całkowitych dopuszczonych funduszy własnych na poziomie grupy, jakiej brakuje do spełnienia kapitałowego wymogu wypłacalności na poziomie grupy.

Wszelkie dopuszczone fundusze własne pośredniczącej ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, które – gdyby należały do zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji – wymagałyby uprzedniego zatwierdzenia przez organ nadzoru zgodnie z art. 88, mogą być uwzględniane w obliczeniu wypłacalności grupy jedynie w takim zakresie, w jakim zostały należycie zatwierdzone przez organ sprawujący nadzór nad grupą.

Artykuł 234Powiązane zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji kraju trzeciego

1. Przy obliczaniu wypłacalności grupy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, który posiada udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji kraju trzeciego, taki zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji państwa trzeciego traktuje się, wyłącznie do celów obliczenia, jako powiązany zakład ubezpieczeń lub powiązany zakład reasekuracji.

Jeżeli jednak kraj trzeci, w którym dany zakład ma główną siedzibę, nakłada nań wymóg uzyskania zezwolenia oraz system wymogów dotyczących wypłacalności, który jest co najmniej równoważny z określonym w tytule I rozdział VI, państwa członkowskie mogą przewidzieć możliwość uwzględniania w obliczeniu, w odniesieniu do takiego zakładu, kapitałowego wymogu wypłacalności oraz funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie tego wymogu ustalonych przez dany kraj trzeci.

2. Sprawdzenia, czy system wymogów dotyczących wypłacalności danego kraju trzeciego jest co najmniej równoważny, dokonuje organ sprawujący nadzór nad grupą na wniosek zakładu posiadającego udziały kapitałowe lub z własnej inicjatywy.

Przed podjęciem decyzji w sprawie równoważności organ sprawujący nadzór nad grupą konsultuje się z innymi zainteresowanymi organami nadzoru oraz z Komitetem Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych.

3. Komisja po konsultacji z Komitetem Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych i zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 313 ust. 2, przyjmuje decyzję stwierdzającą, czy system wymogów dotyczących wypłacalności danego kraju trzeciego jest równoważny z systemem określonym w tytule I rozdział VI.

Decyzje takie są poddawane regularnym przeglądom w celu uwzględnienia wszelkich zmian wprowadzanych do systemu określonego w tytule I rozdział VI oraz systemu wymogów dotyczących wypłacalności danego kraju trzeciego.

4. Jeżeli w decyzji przyjętej zgodnie z ust. 3 Komisja stwierdzi, że system wymogów dotyczących wypłacalności danego państwa trzeciego jest równoważny, ust. 2 nie ma zastosowania.

Jeżeli w decyzji przyjętej zgodnie z ust. 3 Komisja stwierdzi, że system wymogów dotyczących wypłacalności danego państwa trzeciego nie jest równoważny, wymieniona w ust. 1 akapit 2 możliwość uwzględnienia kapitałowego wymogu wypłacalności oraz dopuszczonych funduszy własnych ustalonych przez kraj trzeci nie ma zastosowania, a dany zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji kraju trzeciego traktuje się wyłącznie tak, jak przewidziano w ust. 1 akapit 1.

Artykuł 235Powiązane instytucje kredytowe, przedsiębiorstwa inwestycyjne i instytucje finansowe

Państwa członkowskie zezwalają, aby podczas obliczania wypłacalności grupy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, który posiada udziały kapitałowe w instytucji kredytowej, przedsiębiorstwie inwestycyjnym lub instytucji finansowej, ich zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji posiadające udziały kapitałowe stosowały mutatis mutandis metody 1 lub 2 określone w załączniku I do dyrektywy 2002/87/WE. Metodę 1 określoną w tym załączniku stosuje się jednak jedynie wtedy, gdy organ sprawujący nadzór nad grupą ma pewność, że poziom zintegrowanego zarządzania oraz kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby włączone w zakres konsolidacji, jest zadowalający. Wybraną metodę stosuje się w sposób jednolity długookresowo.

Państwa członkowskie zezwalają jednak swoim organom nadzoru, w przypadku, gdy te pełnią rolę organu sprawującego nadzór nad daną grupą, na podjęcie, na wniosek zakładu posiadającego udziały kapitałowe lub z własnej inicjatywy, decyzji o odliczeniu wszelkich udziałów, o których mowa w ust. 1, od funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie wypłacalności grupy zakładu posiadającego udziały kapitałowe.

Artykuł 236Niedostępność niezbędnych informacji

Jeżeli informacje niezbędne do obliczenia wypłacalności grupy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, odnoszące się do zakładu powiązanego mającego główną siedzibę w państwie członkowskim lub w kraju trzecim, są niedostępne dla zainteresowanych organów nadzoru, od funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie wypłacalności grupy odlicza się wartość księgową tego zakładu w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji posiadającym w nim udziały kapitałowe.

W takim przypadku niezrealizowane zyski związane z tym udziałami nie mogą być uznawane za fundusze własne dopuszczone na pokrycie wypłacalności grupy.

PODSEKCJA 4 – METODY OBLICZENIOWE

Artykuł 237 Metoda 1 (metoda podstawowa): Metoda opierająca się na sprawozdaniach skonsolidowanych

1. Wypłacalność grupy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe oblicza się na podstawie rachunków skonsolidowanych.

Wypłacalność grupy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe jest różnicą między:

a) funduszami własnymi dopuszczonymi na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności, obliczonymi na podstawie danych skonsolidowanych, oraz

b) kapitałowym wymogiem wypłacalności na poziomie grupy obliczonym na podstawie danych skonsolidowanych.

Do obliczania funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności oraz do obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności na poziomie grupy na podstawie danych skonsolidowanych mają zastosowanie zasady określone w tytule I rozdział VI sekcja 3 podsekcje 1, 2 i 3 oraz w tytule I rozdział VI sekcja 4 podsekcje 1, 2 i 3.

2. Kapitałowy wymóg wypłacalności na poziomie grupy obliczany na podstawie danych skonsolidowanych (skonsolidowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy) oblicza się albo według standardowego wzoru, albo według zatwierdzonego modelu wewnętrznego, zgodnie z ogólnymi zasadami zawartymi w tytule I rozdział VI sekcja 4 podsekcje 1 i 2 oraz w tytule I rozdział VI sekcja 4 podsekcje 1 i 3.

Skonsolidowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy musi stanowić co najmniej sumę następujących pozycji:

a) minimalnego wymogu kapitałowego, o którym mowa w art. 126, zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe;

b) proporcjonalnego udziału w minimalnym wymogu kapitałowym przypadającego na powiązane zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji.

Minimum to musi być pokryte dopuszczonymi funduszami własnymi określonymi zgodnie z art. 97 ust. 5.

Do celów ustalenia, czy te dopuszczone fundusze własne kwalifikują się na pokrycie minimalnego skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, stosuje się mutatis mutandis zasady określone w art. 228 do 236. Analogicznie stosuje się przepisy art. 136 ust. 1 i 2.

Artykuł 238 Model wewnętrzny grupy

1. W przypadku złożenia przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji oraz jego zakłady powiązane, bądź wspólnie przez zakłady powiązane z kapitałową grupą ubezpieczeniową, wniosku o zezwolenie na obliczanie skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy oraz kapitałowego wymogu wypłacalności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w grupie na podstawie modelu wewnętrznego, zainteresowane organy nadzoru podejmują współpracę w celu przyjęcia decyzji o udzieleniu lub odmowie udzielenia takiego zezwolenia oraz w celu określenia ewentualnych warunków, którym miałoby ono podlegać.

Wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym, przekazuje się wyłącznie organowi sprawującemu nadzór nad grupą.

Organ sprawujący nadzór nad grupą bezzwłocznie informuje pozostałe zainteresowane organy nadzoru.

2. Zainteresowane organy nadzoru dokładają wszelkich starań w celu podjęcia wspólnej decyzji w sprawie wniosku w ciągu sześciu miesięcy od dnia otrzymania kompletnego wniosku przez organ sprawujący nadzór nad grupą.

Organ sprawujący nadzór nad grupą bezzwłocznie przekazuje kompletny wniosek pozostałym zainteresowanym organom nadzoru.

3. W trakcie okresu, o którym mowa w ust. 2, organ sprawujący nadzór nad grupą na wniosek zakładu posiadającego udziały kapitałowe lub dowolnego innego zainteresowanego organu nadzoru konsultuje się z Komitetem Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych. Organ sprawujący nadzór nad grupą może konsultować się z Komitetem z własnej inicjatywy.

W przypadku konsultacji z Komitetem okres, o którym mowa w ust. 2, przedłuża się o dwa miesiące.

4. Jeśli konsultowano się z Komitetem Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych, zainteresowane organy nadzoru przed podjęciem wspólnej decyzji należycie rozważają opinię wyrażoną przez Komitet.

Organ sprawujący nadzór nad grupą przekazuje wnioskodawcy wspólną decyzję, o której mowa w ust. 2, w postaci dokumentu zawierającego decyzję z pełnym uzasadnieniem oraz wyjaśnienie wszelkich jej elementów istotnie odbiegających od stanowiska przyjętego przez Komitet Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych.

Wspólna decyzja jest uznawana za rozstrzygającą i jest stosowana przez zainteresowane organy nadzoru.

5. W przypadku nieprzyjęcia wspólnej decyzji w terminie, o którym mowa odpowiednio w ust. 2 i 3, organ sprawujący nadzór nad grupą samodzielnie podejmuje decyzję w sprawie wniosku.

Podejmując decyzję organ sprawujący nadzór nad grupą należycie uwzględnia:

a) wszelkie opinie i zastrzeżenia innych zainteresowanych organów nadzoru wyrażone w stosownym okresie;

b) opinię Komitetu Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych, jeśli konsultowano się z nim.

Decyzja jest wydawana w postaci dokumentu zawierającego decyzję z pełnym uzasadnieniem oraz wyjaśnienie wszelkich jej elementów istotnie odbiegających od stanowiska przyjętego przez Komitet Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych.

Organ sprawujący nadzór nad grupą przekazuje decyzję wnioskodawcy i pozostałym zainteresowanym organom nadzoru.

Decyzja jest uznawana za rozstrzygającą i jest stosowana przez zainteresowane organy nadzoru.

6. Jeżeli którykolwiek zainteresowany organ nadzoru uważa, że profil ryzyka nadzorowanego przezeń zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji znacznie odbiega od modelu wewnętrznego zatwierdzonego na poziomie grupy, organ nadzoru może, do czasu właściwego uwzględnienia zastrzeżeń organu nadzoru przez dany zakład, zgodnie z art. 37 ustanowić narzut kapitałowy na kapitałowy wymóg wypłacalności tego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji wynikający z zastosowania tego modelu.

W wyjątkowych okolicznościach, jeśli ustanowienie narzutu kapitałowego nie byłoby właściwe, organ nadzoru może zażądać od takiego zakładu obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności zgodnie ze standardowym wzorem, o którym mowa w tytule I rozdział VI sekcja 4 podsekcje 1 i 2.

Organ nadzoru wyjaśnia wszelkie decyzje, o których mowa w akapicie pierwszym i drugim, zakładowi ubezpieczeń bądź zakładowi reasekuracji oraz organowi sprawującemu nadzór nad grupą.

Artykuł 239Narzut kapitałowy dla grupy

Rozstrzygając o tym, czy skonsolidowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy właściwie odzwierciedla profil ryzyka grupy, organ sprawujący nadzór nad grupą zwraca szczególną uwagę na:

a) wszelkie specyficzne ryzyka występujące na poziomie grupy, które nie zostałyby odpowiednio ujęte w standardowym wzorze ani w zastosowanym modelu wewnętrznym ponieważ są trudno wymierne;

b) wszelkie narzuty kapitałowe na kapitałowy wymóg wypłacalności powiązanych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, ustanowione przez zainteresowane organy nadzoru zgodnie z art. 37 i art. 238 ust. 6.

Jeśli profil ryzyka grupy nie jest właściwie odzwierciedlony, można ustanowić narzut kapitałowy na skonsolidowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy.

Skonsolidowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy obejmujący narzut kapitałowy zastępuje nieadekwatny skonsolidowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy do celów rozstrzygnięcia, czy nie występuje niezgodność z kapitałowym wymogiem wypłacalności grupy.

Artykuł 240Metoda 2 (metoda alternatywna): Metoda potrącania i agregacji

1. Wypłacalność grupy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe jest różnicą między:

a) zagregowanymi dopuszczonymi funduszami własnymi grupy, zgodnie z ust. 2, a

b) wartością powiązanych zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz zagregowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, o którym mowa w ust. 3, w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe.

2. Zagregowane dopuszczone fundusze własne grupy są sumą:

a) funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe;

b) proporcjonalnego udziału zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe w funduszach własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności powiązanych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji.

3. Zagregowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy jest sumą:

a) kapitałowego wymogu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe;

b) proporcjonalnego udziału w kapitałowym wymogu wypłacalności przypadającego na powiązane zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji.

4. Jeżeli udział w powiązanym zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji składa się w całości lub częściowo z własności pośredniej, wartość powiązanych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe obejmuje wartość takiej własności pośredniej, z uwzględnieniem kolejności odpowiednich udziałów, a pozycje, o których mowa w ust. 2 lit. b) i ust. 3 lit. b) obejmują odpowiadające proporcjonalne udziały odpowiednio w funduszach własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności powiązanych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji oraz w kapitałowym wymogu wypłacalności powiązanych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji.

5. W przypadku złożenia przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji oraz jego zakłady powiązane, bądź wspólnie przez zakłady powiązane z kapitałową grupą ubezpieczeniową, wniosku o zezwolenie na obliczanie kapitałowego wymogu wypłacalności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w grupie na podstawie modelu wewnętrznego, art. 238 ma zastosowanie mutatis mutandis.

6. Rozstrzygając o tym, czy zagregowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy, obliczony zgodnie z ust. 3, właściwie odzwierciedla profil ryzyka grupy, zainteresowane organy nadzoru zwracają szczególną uwagę na wszelkie specyficzne ryzyka występujące na poziomie grupy, które nie zostałyby odpowiednio ujęte ponieważ są trudno wymierne.

Jeśli profil ryzyka grupy znacznie odbiega od założeń stanowiących podstawę zagregowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, można ustanowić narzut kapitałowy na zagregowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy.

Zagregowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy obejmujący narzut kapitałowy zastępuje nieadekwatny zagregowany kapitałowy wymóg wypłacalności grupy do celów rozstrzygnięcia, czy nie występuje niezgodność z kapitałowym wymogiem wypłacalności grupy.

Artykuł 241 Środki wykonawcze

Komisja może przyjąć środki wykonawcze wskazujące zasady i metody techniczne określone w art. 227 do 236 oraz sposób stosowania art. 237 do 240 w celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów w całej Wspólnocie.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

PODSEKCJA 5 – NADZÓR NAD WYPłACALNOśCIą GRUPY W PRZYPADKU ZAKłADÓW UBEZPIECZEń I ZAKłADÓW REASEKURACJI BęDąCYCH JEDNOSTKAMI ZALEżNYMI UBEZPIECZENIOWEJ GRUPY KAPITAłOWEJ

Artykuł 242 Wypłacalność grupy w przypadku ubezpieczeniowej grupy kapitałowej

W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji są jednostkami zależnymi ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, organ sprawujący nadzór nad grupą zapewnia obliczanie wypłacalności grupy na poziomie ubezpieczeniowej grupy kapitałowej z zastosowaniem przepisów art. 227 ust. 2 do 240.

Do celów tego obliczenia jednostkę dominującą traktuje się tak, jakby była zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji podlegającym w odniesieniu do kapitałowego wymogu wypłacalności przepisom określonym w tytule I rozdział VI sekcja 4 podsekcje 1, 2 i 3, i podlegała warunkom określonym w tytule I rozdział VI sekcja 3 podsekcje 1, 2 i 3 w odniesieniu do funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności.

PODSEKCJA 6 – WSPARCIE GRUPOWE

Artykuł 243 Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: warunki

Państwa członkowskie zapewniają stosowanie zasad określonych w art. 245 do 250 do każdego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji będącego jednostką zależną zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, na wniosek tego ostatniego, o ile spełnione są wszystkie poniższe warunki:

a) jednostka zależna, w stosunku do której organ sprawujący nadzór nad grupą nie podjął decyzji zgodnie z art. 221 ust. 2, jest objęta nadzorem nad grupą prowadzonym przez organ sprawujący nadzór nad grupą na poziomie jednostki dominującej zgodnie z przepisami niniejszego tytułu;

b) procesy zarządzania ryzykiem i mechanizmy kontroli wewnętrznej jednostki dominującej obejmują jednostkę zależną, a jednostka dominująca przekonała zainteresowane organy nadzoru o tym, że jednostka zależna jest zarządzana w sposób ostrożny;

c) jednostka dominująca złożyła deklarację na piśmie, w formie prawnie wiążącego dokumentu zaakceptowanego przez organ sprawujący nadzór nad grupą zgodnie z art. 246, w której jednostka dominująca gwarantuje, iż w razie konieczności zostanie wykonany transfer funduszy własnych dopuszczonych zgodnie z art. 97 ust. 5 do wysokości wynikającej z zastosowania art. 246;

d) jednostka dominująca złożyła wniosek o zezwolenie na objęcie przepisami art. 245 do 250, w sprawie którego wydano pozytywną decyzję zgodnie z procedurą określoną w art. 244.

Artykuł 244 Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: decyzja w sprawie wniosku

1. W przypadku złożenia wniosku o zezwolenie na objęcie przepisami art. 245 do 250, zainteresowane organy nadzoru współpracują ze sobą konsultując się w pełnym zakresie w celu podjęcia decyzji o udzieleniu lub odmowie udzielenia takiego zezwolenia oraz określenia ewentualnych innych warunków, którym miałoby ono podlegać.

Wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym, przekazuje się wyłącznie organowi sprawującemu nadzór nad grupą. Organ sprawujący nadzór nad grupą bezzwłocznie informuje pozostałe zainteresowane organy nadzoru.

2. Zainteresowane organy nadzoru dokładają wszelkich starań w celu podjęcia wspólnej decyzji w sprawie wniosku w ciągu sześciu miesięcy od dnia otrzymania kompletnego wniosku przez organ sprawujący nadzór nad grupą.

Organ sprawujący nadzór nad grupą bezzwłocznie przekazuje kompletny wniosek pozostałym zainteresowanym organom nadzoru.

Wspólna decyzja jest wydawana w postaci dokumentu zawierającego decyzję z pełnym uzasadnieniem, który organ sprawujący nadzór nad grupą przekazuje wnioskodawcy. Wspólna decyzja, o której mowa powyżej, jest uznawana za rozstrzygającą i jest stosowana przez organy nadzoru w danych państwach członkowskich.

3. W przypadku nieprzyjęcia przez zainteresowane organy nadzoru wspólnej decyzji w okresie sześciu miesięcy, organ sprawujący nadzór nad grupą samodzielnie podejmuje decyzję w sprawie wniosku. Decyzja jest wydawana w postaci dokumentu zawierającego decyzję z pełnym uzasadnieniem i uwzględnia opinie i zastrzeżenia pozostałych zainteresowanych organów nadzoru wyrażone w sześciomiesięcznym okresie. Organ sprawujący nadzór nad grupą przekazuje decyzję wnioskodawcy i pozostałym zainteresowanym organom nadzoru. Decyzja jest uznawana za rozstrzygającą i jest stosowana przez zainteresowane organy nadzoru.

Artykuł 245 Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: ustalanie kapitałowego wymogu wypłacalności

1. W drodze odstępstwa od art. 37 i 238 kapitałowy wymóg wypłacalności jednostki zależnej oblicza się zgodnie z ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu.

2. Jeżeli kapitałowy wymóg wypłacalności jednostki zależnej jest obliczany na podstawie modelu wewnętrznego zatwierdzonego na poziomie grupy zgodnie z art. 238 a organ nadzoru, który wydał takiej jednostce zezwolenie, uważa, że jej profil ryzyka odbiega znacznie od tego modelu, w przypadkach, o których mowa w art. 37, organ nadzoru może wystąpić do organu sprawującego nadzór nad grupą o ustanowienie, do czasu właściwego uwzględnienia zastrzeżeń organu nadzoru przez dany zakład, narzutu kapitałowego na kapitałowy wymóg wypłacalności tej jednostki zależnej wynikający z zastosowania modelu, lub, w wyjątkowych okolicznościach, jeśli ustanowienie narzutu kapitałowego nie byłoby właściwe, o zobowiązanie zakładu do obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności zgodnie ze standardowym wzorem. Organ nadzoru informuje o podstawach przekazania takiego wniosku zarówno jednostkę zależną, jak i organ sprawujący nadzór nad grupą.

3. Jeżeli kapitałowy wymóg wypłacalności jednostki zależnej jest obliczany na podstawie standardowego wzoru a organ nadzoru, który wydał takiej jednostce zezwolenie, uważa, że jej profil ryzyka odbiega znacznie od założeń stanowiących podstawię standardowego wzoru, w przypadkach, o których mowa w art. 37, organ nadzoru może wystąpić do organu sprawującego nadzór nad grupą o ustanowienie, do czasu właściwego uwzględnienia zastrzeżeń organu nadzoru przez dany zakład, narzutu kapitałowego na kapitałowy wymóg wypłacalności tej jednostki zależnej.

Organ nadzoru informuje o podstawach przekazania takiego wniosku zarówno jednostkę zależną, jak i organ sprawujący nadzór nad grupą.

4. W przypadku braku jednomyślności między organem nadzoru a organem sprawującym nadzór nad grupą, lub jeśli organ sprawujący nadzór nad grupą nie podjął decyzji w ciągu jednego miesiąca od otrzymania wniosku organu nadzoru, sprawa jest przekazywana do konsultacji Komitetowi Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych, który wydaje opinię w ciągu dwóch miesięcy.

Przed podjęciem ostatecznej decyzji organ sprawujący nadzór nad grupą należycie rozważa opinię Komitetu. Organ sprawujący nadzór nad grupą przekazuje decyzję jednostce zależnej oraz organowi nadzoru.

Jeżeli organ sprawujący nadzór nad grupą nie podjął ostatecznej decyzji w ciągu jednego miesiąca od wydania opinii przez Komitet Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych, wniosek organu nadzoru uznaje się za przyjęty.

Artykuł 246Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności

1. W drodze odstępstwa od art. 97 ust. 4, wszelkie różnice między kapitałowym wymogiem wypłacalności a minimalnym wymogiem kapitałowym jednostki zależnej pokrywa się z funduszy własnych dopuszczonych zgodnie z art. 97 ust. 4 lub w drodze wsparcia grupowego, lub też poprzez zastosowanie połączenia tych metod.

Do celów klasyfikacji funduszy własnych do poszczególnych kategorii zgodnie z art. 92 do 95, wsparcie grupowe traktuje się jako uzupełniające fundusze własne.

2. Wsparcie grupowe ma postać deklaracji składanej wobec organu sprawującego nadzór nad grupą w formie prawnie wiążącego dokumentu stanowiącego zobowiązanie do transferu funduszy własnych dopuszczonych zgodnie z art. 97 ust. 5.

3. Przed zaakceptowaniem deklaracji, o której mowa w ust. 2, organ sprawujący nadzór nad grupą sprawdza:

a) czy grupa posiada wystarczające dopuszczone fundusze własne na pokrycie swojego skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności;

b) czy nie występują aktualne lub możliwe do przewidzenia istotne przeszkody praktyczne lub prawne dla niezwłocznego transferu dopuszczonych funduszy własnych, o którym mowa w ust. 2;

c) czy dokument deklarujący wsparcie grupowe spełnia wszystkie wymogi wynikające z przepisów prawnych, którym podlega jednostka dominująca, i może zostać uznany za zobowiązanie prawne, oraz czy jakiekolwiek środki prawne wniesione przed organem wymiaru sprawiedliwości lub administracyjnym nie będą miały skutku zawieszającego.

Artykuł 247 Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: monitorowanie kapitałowego wymogu wypłacalności

1. W drodze odstępstwa od art. 135, organ nadzoru, który udzielił zezwolenia jednostce zależnej, nie odpowiada za egzekwowanie jej kapitałowego wymogu wypłacalności za pomocą środków podejmowanych na poziomie jednostki zależnej.

Organ nadzoru nadal monitoruje jednak kapitałowy wymóg wypłacalności jednostki zależnej zgodnie z ust. 2 i 3.

2. Jeżeli połączenie funduszy własnych dopuszczonych zgodnie z art. 97 ust. 4 i wsparcia grupowego zadeklarowanego zgodnie z art. 246 przestało w pełni pokrywać kapitałowy wymóg wypłacalności, ale fundusze własne dopuszczone zgodnie z art. 97 ust. 5 wystarczają na pokrycie minimalnego wymogu kapitałowego, organ nadzoru może wezwać jednostkę dominującą do złożenia nowej deklaracji podnoszącej poziom wsparcia grupowego do wysokości niezbędnej dla ponownego zapewnienia pełnego pokrycia kapitałowego wymogu wypłacalności.

3. Jeżeli połączenie funduszy własnych dopuszczonych zgodnie z art. 97 ust. 4 i wsparcia grupowego zadeklarowanego zgodnie z art. 246 przestało w pełni pokrywać kapitałowy wymóg wypłacalności, a fundusze własne dopuszczone zgodnie z art. 97 ust. 5 nie wystarczają na pokrycie minimalnego wymogu kapitałowego, organ nadzoru może wezwać jednostkę dominującą do dokonania transferu funduszy własnych dopuszczonych zgodnie z art. 97 ust. 5 w wysokości niezbędnej dla ponownego zapewnienia pokrycia minimalnego wymogu kapitałowego oraz do złożenia nowej deklaracji podnoszącej poziom wsparcia grupowego do wysokości niezbędnej dla ponownego zapewnienia pełnego pokrycia kapitałowego wymogu wypłacalności.

4. Przed zaakceptowaniem nowej deklaracji, o której mowa w ust. 2 i 3, organ sprawujący nadzór nad grupą sprawdza, czy spełnione są warunki określone w art. 246.

Jeżeli jednostka dominująca nie złoży wymaganej nowej deklaracji, lub jeżeli złożona nowa deklaracja nie zostanie zaakceptowana, odstępstwa przewidziane w art. 245 i 246 oraz w ust. 1 niniejszego artykułu przestają mieć zastosowanie.

Organ nadzoru, który wydał zezwolenie jednostce zależnej, ponownie przejmuje pełną odpowiedzialność za ustalenie jej kapitałowego wymogu wypłacalności i podjęcie stosownych środków w celu zapewnienia właściwego pokrycia tego wymogu przez fundusze własne dopuszczone zgodnie z art. 97 ust. 4. Jednostka dominująca nie zostaje jednak zwolniona ze zobowiązania wynikającego z ostatniej zaakceptowanej deklaracji.

Artykuł 248 Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: likwidacja

Jeżeli jednostka zależna jest likwidowana i okazuje się, że jest niewypłacalna, organ nadzoru, który wydał jej zezwolenie, z własnej inicjatywy lub na wniosek dowolnego innego organu właściwego w zakresie procedury likwidacji w myśl tytułu IV, wzywa jednostkę dominującą do dokonania transferu dopuszczonych funduszy własnych na rzecz jednostki zależnej w wysokości niezbędnej do wypełnienia zobowiązań wobec ubezpieczających, nieprzekraczającej jednak limitu wsparcia grupowego wynikającego z ostatniej zaakceptowanej deklaracji.

Artykuł 249Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: transfer funduszy własnych

1. W przypadkach, o których mowa w art. 247 i 248, organ nadzoru zwraca się z wnioskiem do jednostki dominującej i natychmiast informuje organ sprawujący nadzór nad grupą.

Jeżeli jednostka dominująca nie dokona szybko transferu dopuszczonych funduszy własnych na rzecz jednostki zależnej, organ sprawujący nadzór nad grupą wykorzystuje wszelkie dostępne uprawnienia, w tym uprawnienie przewidziane w art. 141, w celu zapewnienia możliwie najszybszego dokonania wymaganego transferu przez grupę.

2. Wsparcie grupowe może być udzielane z dopuszczonych funduszy własnych dostępnych w jednostce dominującej lub w dowolnej jednostce zależnej, pod warunkiem, że jednostka zależna, jeżeli jest zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, posiada więcej dopuszczonych funduszy własnych niż wynosi jej minimalny wymóg kapitałowy. Organ nadzoru, który udzielił zezwolenia jednostce zależnej, dopuszcza dokonanie transferu takiej nadwyżki dopuszczonych funduszy własnych.

Jednak w przypadku, w którym kapitałowy wymóg wypłacalności jednostki zależnej przestałby być spełniony wskutek transferu, transfer taki jest dokonywany pod warunkiem złożenia przez jednostkę dominującą deklaracji w sprawie odpowiedniego poziomu wsparcia grupowego, oraz zaakceptowania tej deklaracji przez organ sprawujący nadzór nad grupą.

3. Przed zaakceptowaniem nowej deklaracji składanej zgodnie z ust. 2 organ sprawujący nadzór nad grupą sprawdza, czy spełnione są warunki określone w art. 246. Jeżeli jednak transfer jest dokonywany zgodnie z ust. 1, organ sprawujący nadzór nad grupą sprawdza, czy grupa posiada nadal wystarczające dopuszczone fundusze własne na pokrycie swojego kapitałowego wymogu wypłacalności. Jeżeli wymóg ten nie jest spełniony, organ sprawujący nadzór nad grupą podejmuje stosowne środki w celu zapewnienia podjęcia przez grupę niezbędnych działań w rozsądnym terminie.

Artykuł 250 Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: ujawnianie informacji

Zarówno jednostka dominująca jak i jednostka zależna, których to dotyczy, publicznie ujawniają fakt istnienia deklaracji w sprawie wsparcia grupowego oraz wszelkich przypadków skorzystania z niego.

Artykuł 251Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: zniesienie odstępstw dla jednostki zależnej

1. Odstępstwa przewidziane w art. 245, 246 i 247 przestają mieć zastosowanie w następujących przypadkach:

a) warunek, o którym mowa w art. 243 lit. a) nie jest już spełniony;

b) warunek, o którym mowa w art. 243 lit. b) nie jest już spełniony, a grupa w stosownym terminie nie przywróciła zgodności z nim.

W przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. a), jeśli organ sprawujący nadzór nad grupą postanowi wyłączyć jednostkę zależną z prowadzonego przez siebie nadzoru nad grupą, natychmiast informuje o tym zainteresowany organ nadzoru.

Do celów akapitu pierwszego lit. b), za zapewnienie nieprzerwanego spełnienia tego warunku odpowiada jednostka dominująca. W przypadku niespełnienia warunku, jednostka dominująca bezzwłocznie informuje organ sprawujący nadzór nad grupą oraz organ sprawujący nadzór nad daną jednostką zależną. Jednostka dominująca przedstawia plan przywrócenia w stosownym terminie zgodności z warunkiem.

Bez uszczerbku dla akapitu trzeciego, organ sprawujący nadzór nad grupą sprawdza co najmniej raz w roku, z własnej inicjatywy, czy warunek, o którym mowa w art. 243 lit. b) jest nadal spełniony. Organ sprawujący nadzór nad grupą dokonuje takiego sprawdzenia również na wniosek zainteresowanego organu nadzoru, jeżeli ten ostatni ma poważne obawy dotyczące nieprzerwanego spełniania warunku. Jeżeli w toku takiego sprawdzenia wykryte zostały niedociągnięcia, organ sprawujący nadzór nad grupą żąda od jednostki dominującej przedstawienia planu przywrócenia w stosownym terminie zgodności z warunkiem.

Jeżeli organ sprawujący nadzór nad grupą stwierdza, że plan, o którym mowa w akapicie trzecim lub czwartym, jest niewystarczający, lub że nie jest wdrażany w uzgodnionym terminie, organ sprawujący nadzór nad grupą uznaje, że warunek, o którym mowa w art. 243 lit. b), nie jest już spełniony i natychmiast informuje zainteresowany organ nadzoru.

2. Po tym, jak odstępstwa przewidziane w art. 245, 246 i 247 przestały mieć zastosowanie, organ nadzoru, który wydał zezwolenie jednostce zależnej, ponownie przejmuje pełną odpowiedzialność za ustalenie jej kapitałowego wymogu wypłacalności i podjęcie stosownych środków w celu zapewnienia właściwego pokrycia tego wymogu przez fundusze własne dopuszczone zgodnie z art. 97 ust. 4. Jednostka dominująca nie zostaje jednak zwolniona ze zobowiązań wynikających z deklaracji zaakceptowanych ostatnio zgodnie z art. 246, 247 i 249.

Artykuł 252Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: zniesienie odstępstw dla wszystkich jednostek zależnych

1. Oprócz przypadków, o których mowa w art. 251, odstępstwa przewidziane w art. 245, 246 i 247 przestają mieć zastosowanie w następujących przypadkach:

a) którykolwiek z warunków, o których mowa w art. 246 ust. 3, przestał być spełniony, a zgodność z nim nie została przywrócona w stosownym terminie zgodnie z ust. 2.

b) grupa przestała posiadać wystarczające dopuszczone fundusze własne na pokrycie minimalnego skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, o którym mowa w art. 237 ust. 2.

2. W przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. a), za zapewnienie nieprzerwanego spełnienia wszystkich warunków odpowiada jednostka dominująca. W przypadku niespełnienia któregokolwiek z warunków, jednostka dominująca bezzwłocznie informuje organ sprawujący nadzór nad grupą oraz organ sprawujący nadzór nad daną jednostką zależną. Jednostka dominująca przedstawia plan przywrócenia w stosownym terminie zgodności.

Bez uszczerbku dla akapitu pierwszego, organ sprawujący nadzór nad grupą sprawdza co najmniej raz w roku, z własnej inicjatywy, czy warunki, o których mowa w art. 246 ust. 3, są nadal spełnione. Jeżeli w toku takiego sprawdzenia wykryte zostały braki, organ sprawujący nadzór nad grupą żąda od jednostki dominującej przedstawienia planu przywrócenia w stosownym terminie zgodności.

Jeżeli organ sprawujący nadzór nad grupą stwierdza, że plan, o którym mowa w akapicie pierwszym lub drugim, jest niewystarczający, lub że nie jest wdrażany w uzgodnionym terminie, organ sprawujący nadzór nad grupą uznaje, że warunki, o których mowa w art. 246 ust. 3 przestały być spełnione i natychmiast informuje pozostałe zainteresowane organy nadzoru.

W przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), organ sprawujący nadzór nad grupą natychmiast informuje pozostałe zainteresowane organy nadzoru.

3. Po tym, jak odstępstwa przewidziane w art. 245, 246 i 247 przestały mieć zastosowanie, organy nadzoru, które wydały zezwolenie dowolnym jednostkom zależnym, do których mają zastosowanie przepisy określone w art. 245 do 250, ponownie przejmują pełną odpowiedzialność za ustalenie ich kapitałowego wymogu wypłacalności i podjęcie stosownych środków w celu zapewnienia właściwego pokrycia tego wymogu przez fundusze własne dopuszczone zgodnie z art. 97 ust. 4. Jednostka dominująca nie zostaje jednak zwolniona ze zobowiązań wynikających z deklaracji zaakceptowanych ostatnio zgodnie z art. 246, 247 i 249.

4. Jeżeli grupa ponownie posiada wystarczające dopuszczone fundusze własne na pokrycie minimalnego skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, o którym mowa w art. 237 ust. 2, odstępstwa przewidziane w art. 245, 246 i 247 mają zastosowanie jedynie wtedy, jeżeli jednostka dominująca złoży nowy wniosek i uzyska pozytywną decyzję zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 244.

Artykuł 253Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: obniżenie wsparcia grupowego

1. Jeżeli do jednostki dominującej i do organu sprawującego nadzór nad grupą skierowano kilka wniosków o transfer dopuszczonych funduszy własnych zgodnie z art. 247 i 248, a grupa nie posiada wystarczających dopuszczonych funduszy własnych na zrealizowanie wszystkich tych wniosków jednocześnie, w przypadkach, które tego wymagają, obniża się kwoty wynikające z ostatnio zaakceptowanych deklaracji.

Wielkość obniżenia oblicza się dla poszczególnych jednostek zależnych tak, aby dla każdej jednostki zależnej zapewnić ten sam stosunek sumy jej dostępnych aktywów i transferu od grupy do sumy jej rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i minimalnego wymogu kapitałowego.

2. Państwa członkowskie dbają o to, by zobowiązania wynikające z umów ubezpieczenia zawieranych przez jednostkę dominującą nie były traktowane bardziej korzystnie niż zobowiązania wynikające z umów ubezpieczenia zawieranych przez którąkolwiek z jej jednostek zależnych, podlegającą przepisom art. 245 do 250.

Artykuł 254Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: środki wykonawcze

W celu zapewnienia jednolitego stosowania art. 243 do 253 Komisja przyjmuje środki wykonawcze dotyczące:

a) określenia kryteriów, jakie mają być stosowane przy ocenie spełnienia warunków przewidzianych w art. 243;

b) określenia kryteriów, jakie mają być stosowane przy sprawdzaniu zgodności z wymogami przewidzianymi w art. 246;

c) określenia środków, jakie mają być stosowane przy ujawnianiu informacji, o których mowa w art. 250;

d) określenia procedur, jakich mają przestrzegać organy nadzoru dokonując wymiany informacji, wykonując swoje prawa i wypełniając obowiązki zgodnie z art. 244 do 249 oraz art. 251, 252 i 253.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Artykuł 255Jednostki zależne zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji: przegląd

Najpóźniej po pięciu latach od daty, o której mowa w art. 318, Komisja przekazuje Komitetowi Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych sprawozdanie na temat przepisów przyjętych przez państwa członkowskie oraz praktyk stosowanych przez organy nadzoru na podstawie niniejszej podsekcji.

W sprawozdaniu uwzględnia się w szczególności stosowny poziom funduszy własnych, jaki jednostka zależna musi posiadać jeżeli należy do grupy spełniającej warunki niniejszej podsekcji, wymaganą formę wsparcia grupowego, dopuszczalną wysokość wsparcia grupowego oraz poziom funduszy własnych, przy jakim odstępstwa przewidziane w art. 245, 246 i 247 przestają mieć zastosowanie.

Artykuł 256Jednostki zależne ubezpieczeniowej grupy kapitałowej

Artykuły 243 do 255 stosuje się mutatis mutandis do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji będących jednostkami zależnymi ubezpieczeniowej grupy kapitałowej.

Sekcja 2 – Koncentracja ryzyka oraz transakcje wewnątrz grupy

ARTYKUł 257 NADZÓR NAD KONCENTRACJą RYZYKA

1. Nadzór nad koncentracją ryzyka na poziomie grupy sprawowany jest zgodnie z przepisami ust. 2 i 3 niniejszego artykułu oraz przepisami art. 259 i rozdziału III.

2. Państwa członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz ubezpieczeniowych grup kapitałowych zgłaszania organowi sprawującemu nadzór nad grupą regularnie, ale nie rzadziej niż raz w roku, wszelkich przypadków znacznej koncentracji ryzyka na poziomie grupy.

Niezbędne informacje są przekazywane organowi sprawującemu nadzór nad grupą przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji stojący na czele grupy lub, jeżeli grupie nie przewodzi zakład ubezpieczeń bądź zakład reasekuracji, przez ubezpieczeniową grupę kapitałową lub należący do grupy zakład ubezpieczeń bądź zakład reasekuracji wyznaczony przez organ sprawujący nadzór nad grupą po konsultacji z pozostałymi zainteresowanymi organami nadzoru i z grupą.

Koncentracja ryzyka podlega nadzorowi prowadzonemu przez organ sprawujący nadzór nad grupą.

3. Po konsultacji z pozostałymi zainteresowanymi organami nadzoru i z grupą organ sprawujący nadzór nad grupą określa rodzaje ryzyka, które zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji należące do danej grupy muszą zgłaszać w każdych okolicznościach.

Określając rodzaje ryzyka lub wydając opinię na ich temat organ sprawujący nadzór nad grupą i pozostałe zainteresowane organy nadzoru uwzględniają specyfikę grupy oraz jej strukturę zarządzania ryzykiem.

W celu zidentyfikowania znacznej koncentracji ryzyka podlegającej obowiązkowi zgłoszenia organ sprawujący nadzór nad grupą nakłada, po konsultacji z innymi zainteresowanymi organami nadzoru oraz z grupą, odpowiednie progi oparte na kapitale zabezpieczającym wypłacalność, rezerwach techniczno-ubezpieczeniowych lub obu tych elementach.

Dokonując przeglądu koncentracji ryzyka organ sprawujący nadzór nad grupą monitoruje w szczególności ewentualne ryzyko „zarażenia” w grupie, ryzyko konfliktu interesów oraz poziom bądź wielkość ryzyk.

4. Do celów ust. 2 i 3 Komisja może przyjąć środki wykonawcze dotyczące definicji i identyfikacji znacznej koncentracji ryzyka oraz zgłaszania koncentracji ryzyka.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Artykuł 258Nadzór nad transakcjami wewnątrz grupy

1. Nadzór nad transakcjami wewnątrz grupy sprawowany jest zgodnie z przepisami ust. 2 i 3 niniejszego artykułu oraz przepisami art. 259 i rozdziału III.

2. Państwa członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz ubezpieczeniowych grup kapitałowych zgłaszania organowi sprawującemu nadzór nad grupą regularnie, ale nie rzadziej niż raz w roku, wszelkich istotnych transakcji wewnątrz grupy dokonywanych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji należące do grupy.

Ponadto państwa członkowskie wymagają zgłaszania szczególnie istotnych transakcji wewnątrz grupy w możliwie najkrótszym terminie.

Niezbędne informacje są przekazywane organowi sprawującemu nadzór nad grupą przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji stojący na czele grupy lub, jeżeli grupie nie przewodzi zakład ubezpieczeń bądź zakład reasekuracji, przez ubezpieczeniową grupę kapitałową lub należący do grupy zakład ubezpieczeń bądź zakład reasekuracji wyznaczony przez organ sprawujący nadzór nad grupą, po konsultacji z pozostałymi zainteresowanymi organami nadzoru i z grupą.

Transakcje wewnątrz grupy podlegają nadzorowi prowadzonemu przez organ sprawujący nadzór nad grupą.

3. Po konsultacji z pozostałymi zainteresowanymi organami nadzoru i z grupą, organ sprawujący nadzór nad grupą określa rodzaje transakcji wewnątrz grupy, które zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji należące do danej grupy muszą zgłaszać w każdych okolicznościach. Analogicznie stosuje się art. 257 ust. 3.

4. Do celów ust. 2 i 3 Komisja może przyjąć środki wykonawcze dotyczące definicji i identyfikacji istotnych transakcji wewnątrz grupy oraz zgłaszania takich transakcji.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Sekcja 3 – Zarządzanie ryzykiem i kontrola wewnętrzna

ARTYKUł 259 NADZÓR NAD SYSTEMEM ZARZąDZANIA

1. Wymogi określone w tytule I rozdział IV sekcja 2 stosuje się mutatis mutandis na poziomie grupy.

Bez uszczerbku dla ust. 1, systemy zarządzania ryzykiem i kontroli wewnętrznej oraz procedury sprawozdawcze wdraża się spójnie we wszystkich zakładach objętych nadzorem nad grupą zgodnie z art. 220 ust. 2 lit. a) i b), tak by można było kontrolować te systemy i procedury na poziomie grupy.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, mechanizmy kontroli wewnętrznej grupy muszą obejmować jako minimum:

a) odpowiednie mechanizmy dotyczące wypłacalności grupy, umożliwiające określenie i pomiar wszystkich istotnych występujących ryzyk oraz właściwe powiązanie dopuszczonych funduszy własnych z ryzykami;

b) rzetelne procedury dotyczące sprawozdawczości i rachunkowości, umożliwiające monitorowanie transakcji wewnątrz grupy i koncentracji ryzyka oraz zarządzanie nimi.

3. Systemy i procedury, o których mowa w ust. 1 i 2, są nadzorowane przez organ sprawujący nadzór nad grupą zgodnie z przepisami rozdziału III.

4. Państwa członkowskie wymagają od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie bądź od ubezpieczeniowej grupy kapitałowej przeprowadzania na poziomie grupy oceny wymaganej zgodnie z art. 44. Własna ocena ryzyka i wypłacalności przeprowadzana na poziomie grupy jest nadzorowana przez organ sprawujący nadzór nad grupą zgodnie z przepisami rozdziału III.

Jeżeli zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie bądź ubezpieczeniowa grupa kapitałowa tak postanowi, może, z zastrzeżeniem uzyskania zgody organu sprawującego nadzór nad grupą, przeprowadzać wszelkie oceny wymagane zgodnie z art. 44 jednocześnie na poziomie grupy i na poziomie dowolnej jednostki zależnej należącej do grupy, oraz sporządzać jeden dokument obejmujący wszystkie te oceny.

Jeżeli grupa korzysta z możliwości przewidzianej w akapicie drugim, przekazuje sporządzony dokument jednocześnie wszystkim zainteresowanym organom nadzoru. Skorzystanie z tej możliwości nie zwalnia zainteresowanych jednostek zależnych z obowiązku zapewnienia spełnienia wymogów art. 44.

ROZDZIAŁ III – ŚRODKI UŁATWIAJĄCE NADZÓR NAD GRUPĄ

Artykuł 260 Organ sprawujący nadzór nad grupą

1. Spośród organów nadzoru zainteresowanych państw członkowskich wyznacza się jeden organ nadzoru odpowiadający za koordynowanie i prowadzenie nadzoru nad grupą (dalej zwany „organem sprawującym nadzór nad grupą”).

2. Jeżeli ten sam organ nadzoru jest właściwym organem dla wszystkich zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w grupie, zadania organu sprawującego nadzór nad grupą wykonuje ten organ nadzoru.

We wszystkich pozostałych przypadkach, z zastrzeżeniem ust. 3, zadania organu sprawującego nadzór nad grupą wykonuje:

a) organ nadzoru, który wydał zezwolenie zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji stojącemu na czele grupy, jeżeli grupie przewodzi zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji;

b) jeżeli grupie nie przewodzi zakład ubezpieczeń ani zakład reasekuracji, zadania organu sprawującego nadzór nad grupą wykonuje organ nadzoru wyznaczony zgodnie z następującymi zasadami:

(i) jeżeli jednostka dominująca zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji jest ubezpieczeniową grupą kapitałową – organ nadzoru, który wydał zezwolenie temu zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji;

(ii) jeżeli więcej niż jeden zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji z główną siedzibą we Wspólnocie ma jako jednostkę dominującą tę samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, a jeden z tych zakładów uzyskał zezwolenie w państwie członkowskim, w którym ubezpieczeniowa grupa kapitałowa ma główną siedzibę – organ nadzoru zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, który uzyskał zezwolenie w tym państwie członkowskim;

(iii) jeżeli grupie przewodzi więcej niż jedna ubezpieczeniowa grupa kapitałowa i grupy te mają główne siedziby w różnych państwach członkowskich, a w każdym z tych państw członkowskich znajduje się zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji – organ nadzoru zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji z największa sumą bilansową;

(iv) jeżeli więcej niż jeden zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji z główną siedzibą we Wspólnocie ma jako jednostkę dominującą tę samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, i żaden z tych zakładów nie uzyskał zezwolenia w państwie członkowskim, w którym ubezpieczeniowa grupa kapitałowa ma główną siedzibę – organ nadzoru, który wydał zezwolenie zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji z największa sumą bilansową;

(v) jeżeli grupa nie posiada jednostki dominującej, oraz we wszelkich pozostałych przypadkach – organ nadzoru, który wydał zezwolenie zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji z największa sumą bilansową.

3. W szczególnych przypadkach zainteresowane organy nadzoru mogą odstąpić od stosowania kryteriów określonych w ust. 2, jeżeli ich stosowanie nie byłoby właściwe z uwagi na strukturę grupy i względną wagę działalności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w różnych krajach, oraz wyznaczyć inny organ nadzoru jako organ sprawujący nadzór nad grupą.

W tym celu każdy zainteresowany organ nadzoru może wystąpić z wnioskiem o otwarcie dyskusji na temat tego, czy kryteria określone w ust. 2 są właściwe. Taka dyskusja może mieć miejsce nie częściej niż raz w roku.

Zainteresowane organy nadzoru dokładają wszelkich starań, by podjąć wspólną decyzję w sprawie wyboru organu sprawującego nadzór nad grupą w ciągu trzech miesięcy od złożenia wniosku w sprawie dyskusji. Przed podjęciem decyzji zainteresowane organy nadzoru umożliwiają grupie wyrażenie opinii.

4. W przypadku niepodjęcia wspólnej decyzji w ciągu trzech miesięcy, zadania organu sprawującego nadzór nad grupą wykonuje organ nadzoru państwa członkowskiego, w którym grupa prowadzi najważniejszą część swojej działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

Jeżeli jednak takiemu rozwiązaniu sprzeciwia się większość pozostałych zainteresowanych organów nadzoru, kwestię wyznaczenia organu sprawującego nadzór nad grupą przekazuje się w ciągu jednego miesiąca od wyznaczenia domyślnego organu nadzoru do ostatecznego rozstrzygnięcia Komitetowi Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych, który wydaje decyzję w ciągu jednego miesiąca od przekazania mu sprawy.

5. Komitet Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych informuje Komisję co najmniej raz w roku o wszelkich poważnych trudnościach w stosowaniu ust. 2, 3 i 4.

6. Jeżeli państwo członkowskie posiada więcej niż jeden organ nadzoru odpowiedzialny za nadzór ostrożnościowy nad zakładami ubezpieczeń oraz zakładami reasekuracji, wówczas państwo to podejmuje kroki niezbędne w celu zapewnienia koordynacji między tymi organami.

Artykuł 261Prawa i obowiązki organu sprawującego nadzór nad grupą – Uzgodnienia dotyczące koordynacji

1. Organ sprawujący nadzór nad grupą ma następujące prawa i obowiązki w odniesieniu do nadzoru nad grupą:

a) koordynowanie gromadzenia i rozpowszechniania istotnych i ważnych informacji w normalnych i nadzwyczajnych sytuacjach, w tym rozpowszechniania informacji ważnych z punktu widzenia zadań nadzorczych organu nadzoru;

b) nadzór nad sytuacją finansową grupy i jej ocena;

c) ocena przestrzegania przez grupę zasad dotyczących wypłacalności, koncentracji ryzyka i transakcji wewnątrz grupy, określonych w art. 225 do 258;

d) ocena systemu zarządzania grupy, zgodnie z art. 259, oraz spełnienia przez członków organu administrującego lub zarządzającego zakładem posiadającym udziały kapitałowe w innych zakładach wymogów określonych w art. 42 i art. 270;

e) planowanie i koordynacja działań nadzorczych w normalnych i nadzwyczajnych sytuacjach, we współpracy z zainteresowanymi organami nadzoru, poprzez odbywanie regularnych spotkań lub stosowanie innych odpowiednich środków;

f) inne zadania, środki i decyzje przypisane organowi sprawującemu nadzór nad grupą zgodnie z niniejszą dyrektywą lub wynikające z jej stosowania, w szczególności przewodzenie procesowi zatwierdzania modelu wewnętrznego na poziomie grupy zgodnie z art. 238 i 240 oraz przewodzenie procesowi udzielania zezwolenia na wsparcie grupowe zgodnie z art. 244.

2. W celu ułatwienia nadzoru nad grupą organ sprawujący nadzór nad grupą i pozostałe zainteresowane organy nadzoru wprowadzają uzgodnienia dotyczące koordynacji.

W ramach uzgodnień dotyczących koordynacji organowi sprawującemu nadzór nad grupą mogą być powierzane dodatkowe zadania oraz mogą być określane, bez uszczerbku dla jakichkolwiek środków przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą, procedury podejmowania przez zainteresowane organy nadzoru decyzji, o których mowa w art. 220 ust. 3, 221 ust. 2, 222 ust. 2, 223, 224, 226, 227 ust. 2, 228 ust. 2, 234 ust. 2, 245, 257, 258, 260 ust. 3 i 4, 263, 272 oraz 273, a także procedury współpracy z innymi organami nadzoru.

3. Komisja przyjmuje środki wykonawcze dotyczące koordynacji nadzoru nad grupą do celów ust. 1 i 2.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Artykuł 262Współpraca i wymiana informacji między organami nadzoru

1. Organy odpowiedzialne za nadzór nad poszczególnymi zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji w grupie oraz organ sprawujący nadzór nad grupą ściśle współpracują ze sobą, również w przypadkach, gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji doświadcza trudności finansowych.

Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te, niezależnie od tego, czy znajdują się w tym samym państwie członkowskim czy nie, przekazują sobie nawzajem wszelkie istotne i ważne informacje mogące innym organom umożliwić lub ułatwić wykonywanie zadań nadzorczych wynikających z niniejszej dyrektywy. W związku z tym zainteresowane organy nadzoru i organ sprawujący nadzór nad grupą na żądanie przekazują sobie wszystkie istotne informacje, a z własnej inicjatywy wszelkie ważne informacje.

Informacje, o których mowa w akapicie drugim, uznaje się za ważne jeżeli mogą one istotnie wpłynąć na ocenę kondycji finansowej zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

2. Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające informacje, jakie muszą być systematycznie gromadzone przez organ sprawujący nadzór nad grupą i przekazywane innym zainteresowanym organom nadzoru, oraz informacje, jakie muszą być przekazywane organowi sprawującemu nadzór nad grupą przez pozostałe zainteresowane organy nadzoru.

Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające, jakie informacje są istotne lub ważne z punktu widzenia nadzoru na poziomie grupy w celu zwiększenia stopnia spójności sprawozdań dotyczących nadzoru.

Środki, o których mowa w akapicie pierwszym i drugim, służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

Artykuł 263Konsultacje pomiędzy organami nadzoru

1. W przypadku decyzji mającej znaczenie dla zadań nadzorczych innych organów nadzoru, przed podjęciem tej decyzji zainteresowane organy nadzoru konsultują się ze sobą w zakresie:

a) zmian struktury udziałowców, struktury organizacyjnej i struktury zarządzania zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w grupie, które to zmiany wymagają zatwierdzenia lub wydania zezwolenia przez organy nadzoru;

b) znaczących sankcji lub środków wyjątkowych zastosowanych przez organy nadzoru, w tym ustanowienia narzutu kapitałowego na kapitałowy wymóg wypłacalności zgodnie z art. 37 oraz wszelkich nałożonych ograniczeń dotyczących stosowania modelu wewnętrznego przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności zgodnie z tytułem I rozdział VI sekcja 4 podsekcja 3.

Do celów lit. b) zawsze przeprowadza się konsultacje z organem sprawującym nadzór nad grupą.

Ponadto jeżeli decyzja oparta jest na informacjach otrzymanych od innych organów nadzoru, zainteresowane organy nadzoru konsultują się ze sobą przed jej podjęciem.

2. Organ nadzoru może podjąć decyzję o nieprzeprowadzaniu konsultacji w pilnych przypadkach lub jeżeli konsultacje mogłyby zagrozić skuteczności decyzji. W takich przypadkach organ nadzoru bezzwłocznie informuje pozostałe zainteresowane organy nadzoru.

Artykuł 264Wnioski przekazywane przez organ sprawujący nadzór nad grupą innym organom nadzoru

Organ sprawujący nadzór nad grupą może zwrócić się do organów nadzoru państwa członkowskiego, w którym główną siedzibę ma jednostka dominująca, które to organy same nie sprawują nadzoru nad grupą zgodnie z art. 260, o przekazanie jednostce dominującej wniosku o wszelkie informacje, które mogłyby być istotne z punktu widzenia wykonywania praw i obowiązków takiego organu dotyczących koordynacji, o którym mowa w art. 261, oraz o przekazanie mu tych informacji.

Jeżeli organ sprawujący nadzór nad grupą potrzebuje informacji, o których mowa w art. 267 ust. 2, a które zostały już przekazane innemu organowi nadzoru, organ sprawujący nadzór nad grupą kontaktuje się w miarę możliwości z tym innym organem w celu uniknięcia konieczności wielokrotnego przekazywania tych samych informacji różnym organom zaangażowanym w nadzór.

Artykuł 265Współpraca z organami odpowiedzialnymi za instytucje kredytowe i przedsiębiorstwa inwestycyjne

Jeżeli zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji jest bezpośrednio lub pośrednio powiązany z instytucją kredytową w rozumieniu przepisów dyrektywy 2006/48/WE albo przedsiębiorstwem inwestycyjnym w rozumieniu przepisów dyrektywy Rady 2004/39/WE, bądź z obiema takimi instytucjami, albo jeżeli ten sam zakład posiadający udziały kapitałowe ma jednocześnie udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji i w instytucji kredytowej lub przedsiębiorstwie inwestycyjnym, zainteresowane organy nadzoru oraz organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru nad tymi innymi podmiotami ściśle ze sobą współpracują.

Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te przekazują sobie nawzajem wszystkie informacje mogące ułatwić realizację ich zadań, w szczególności zadań określonych w niniejszym tytule.

Artykuł 266Tajemnica zawodowa i poufność

Państwa członkowskie zezwalają na wymianę informacji, o których mowa w art. 262 do 265, między swoimi organami nadzoru a także między swoimi organami nadzoru a innymi organami.

Informacje otrzymywane w ramach nadzoru nad grupą, w szczególności wszelkie informacje wymieniane między organami nadzoru albo między organami nadzoru a innymi organami zgodnie z przepisami niniejszego tytułu, podlegają przepisom dotyczącym tajemnicy zawodowej i przekazywania poufnych informacji określonym w art. 306.

Artykuł 267Dostęp do informacji

1. Państwa członkowskie zapewniają osobom fizycznym i prawnym objętym nadzorem nad grupą oraz ich zakładom powiązanym i zakładom posiadającym udziały kapitałowe, możliwość wymiany wszelkich informacji, które mogą być istotne z punktu widzenia celów nadzoru nad grupą.

2. Państwa członkowskie zapewniają swoim organom odpowiedzialnym za sprawowanie nadzoru nad grupą możliwość dostępu do wszelkich informacji istotnych z punktu widzenia celów takiego nadzoru, niezależnie od charakteru zakładu, którego to dotyczy. Artykuł 35 stosuje się mutatis mutandis.

Zainteresowane organy nadzoru mogą zwracać się bezpośrednio do zakładów w grupie w celu uzyskania niezbędnych informacji jedynie wtedy, jeżeli o informacje takie wystąpiono do zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji objętego nadzorem nad grupą, a zakład ten nie dostarczył ich w rozsądnym terminie.

Artykuł 268Weryfikowanie informacji

1. Państwa członkowskie zapewniają swoim organom nadzoru możliwość dokonywania na ich terytorium, bezpośrednio lub za pośrednictwem osób wyznaczonych w tym celu, dokonywanie na miejscu weryfikacji informacji, o których mowa w art. 267, przy czym weryfikacja taka może być przeprowadzana w lokalach:

a) zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji objętych nadzorem nad grupą;

b) zakładów powiązanych z takimi zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji;

c) jednostek dominujących takich zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji;

d) zakładów powiązanych z jednostka dominującą takich zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji.

2. Jeżeli w szczególnych przypadkach organy nadzoru pragną zweryfikować informacje dotyczące zakładu należącego do grupy i mieszczącego się w innym państwie członkowskim, niezależnie od tego, czy jest on podmiotem regulowanym, czy nie, zwracają się do organów nadzoru tego państwa członkowskiego o spowodowanie przeprowadzenia weryfikacji.

Organy otrzymujące taki wniosek w ramach swoich kompetencji podejmują w związku z nim działania polegające albo na bezpośrednim przeprowadzeniu weryfikacji, albo na umożliwieniu przeprowadzenia jej przez audytora lub eksperta, albo też na umożliwieniu organowi, który wystąpił z wnioskiem, przeprowadzenia weryfikacji we własnym zakresie. O podejmowanych działaniach informowany jest organ sprawujący nadzór nad grupą.

Organ nadzoru składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w weryfikacji, o ile nie przeprowadza jej we własnym zakresie.

Artykuł 269Sprawozdanie na temat wypłacalności i kondycji finansowej grupy

1. Państwa członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji posiadających udziały kapitałowe w innych zakładach oraz od ubezpieczeniowych grup kapitałowych publikowania raz w roku sprawozdania na temat wypłacalności i kondycji finansowej na poziomie grupy. Artykuły 50 i 52 do 54 stosuje się mutatis mutandis.

2. Jeżeli zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie lub ubezpieczeniowa grupa kapitałowa tak postanowi, może, z zastrzeżeniem uzyskania zgody organu sprawującego nadzór nad grupą, przedstawiać pojedyncze sprawozdanie na temat wypłacalności i kondycji finansowej obejmujące:

a) informacje na poziomie grupy, których ujawnianie jest wymagane zgodnie z ust. 1;

b) informacje dotyczące dowolnej jednostki zależnej w grupie, których ujawnianie jest wymagane zgodnie z art. 50 i 52 do 54.

3. Jeżeli w sprawozdaniu, o którym mowa w ust. 2, nie zawarto informacji, których przekazywania wymaga od podobnych zakładów organ nadzoru, który wydał zezwolenie jednostce zależnej w grupie, i jeżeli brak ten jest istotny, zainteresowany organ nadzoru jest uprawniony do zażądania od danej jednostki zależnej ujawnienia niezbędnych dodatkowych informacji.

Artykuł 270Organ administrujący lub zarządzający ubezpieczeniowych grup kapitałowych

Państwa członkowskie wymagają, by wszystkie osoby, które faktycznie zarządzają ubezpieczeniową grupą kapitałową, spełniały wymogi dotyczące kompetencji i reputacji związane z wykonywaniem swoich obowiązków.

Analogicznie stosuje się przepisy art. 42.

Artykuł 271Środki egzekucji

1. Jeżeli zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji w grupie nie spełniają wymogów, o których mowa w art. 225 do 259, lub jeżeli wymogi te są spełnione, ale wypłacalność może mimo to być zagrożona, lub jeżeli transakcje wewnątrz grupy lub koncentracja ryzyka stanowią zagrożenie dla sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, jak najszybszego podjęcia niezbędnych środków w celu naprawy sytuacji żąda:

a) od ubezpieczeniowej grupy kapitałowej – organ sprawujący nadzór nad grupą;

b) od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji – organy nadzoru.

Jeżeli w przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. a), organ sprawujący nadzór nad grupą nie jest jednym z organów nadzoru państwa członkowskiego, w którym ubezpieczeniowa grupa kapitałowa ma główną siedzibę, organ sprawujący nadzór nad grupą informuje te organy nadzoru o swoich ustaleniach w celu umożliwienia im podjęcia niezbędnych środków.

Jeżeli w przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), organ sprawujący nadzór nad grupą nie jest jednym z organów nadzoru państwa członkowskiego, w którym zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji ma główną siedzibę, organ sprawujący nadzór nad grupą informuje te organy nadzoru o swoich ustaleniach w celu umożliwienia im podjęcia niezbędnych środków.

Bez uszczerbku dla ust. 2, państwa członkowskie określają środki, jakie ich organy nadzoru mogą podejmować w odniesieniu do ubezpieczeniowych grup kapitałowych.

Zainteresowane organy nadzoru, w tym organ sprawujący nadzór nad grupą, w stosownych przypadkach koordynują podejmowane przez siebie środki egzekucji.

2. Bez uszczerbku dla swoich przepisów prawa karnego, państwa członkowskie zapewniają możliwość nakładania kar lub podejmowania środków w odniesieniu do ubezpieczeniowych grup kapitałowych naruszających przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne przyjęte w celu wdrożenia niniejszego tytułu, albo w odniesieniu do osób faktycznie zarządzających tymi przedsiębiorstwami. Organy nadzoru współpracują ściśle ze sobą w celu zapewnienia skuteczności takich kar lub środków, szczególnie w przypadku, gdy zarząd lub główna jednostka administracyjna ubezpieczeniowej grupy kapitałowej nie mieści się w jej głównej siedzibie.

3. Komisja może przyjąć środki wykonawcze dotyczące koordynacji środków egzekucji, o których mowa w ust. 1 i 2.

Wspomniane środki służące zmianie drugorzędnych elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 313 ust. 3.

ROZDZIAŁ IV – KRAJE TRZECIE

Artykuł 272Jednostka dominująca poza Wspólnotą: weryfikacja równoważności

1. W przypadku, o którym mowa w art. 220 ust. 2 lit. c), zainteresowane organy nadzoru sprawdzają, czy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego jednostka dominująca ma główną siedzibę poza Wspólnotą, podlega nadzorowi prowadzonemu przez organ nadzoru kraju trzeciego, równoważnemu z nadzorem przewidzianym w niniejszym tytule w odniesieniu do nadzoru na poziomie grupy nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji, o których mowa w art. 220 ust. 2 lit. a) i b).

Sprawdzenia dokonuje organ nadzoru, który byłby organem sprawującym nadzór nad grupą w myśl kryteriów określonych w art. 260 ust. 2, na wniosek jednostki dominującej lub dowolnego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, który uzyskał zezwolenie we Wspólnocie, albo z własnej inicjatywy. Przed podjęciem decyzji organ nadzoru konsultuje się z innymi zainteresowanymi organami nadzoru oraz z Komitetem Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych.

2. Komisja po konsultacji z Komitetem Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych i zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 313 ust. 2, może przyjąć decyzję stwierdzającą, czy system ostrożnościowego nadzoru nad grupami w danym kraju trzecim jest równoważny z systemem określonym w niniejszym tytule. Decyzje takie są poddawane regularnym przeglądom w celu uwzględnienia wszelkich zmian wprowadzanych do systemu nadzoru ostrożnościowego nad grupami określonego w niniejszym tytule oraz systemu nadzoru ostrożnościowego nad grupami w danym kraju trzecim.

W przypadku przyjęcia przez Komisję zgodnie z akapitem pierwszym decyzji dotyczącej kraju trzeciego, decyzja ta jest uznawana za rozstrzygającą do celów sprawdzenia, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 273Jednostka dominująca poza Wspólnotą: brak równoważności

1. W przypadku braku równoważnego nadzoru, o którym mowa w art. 272, państwa członkowskie stosują wobec zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji albo art. 225 do 271, na zasadzie analogii i z wyjątkiem art. 243 do 256, albo jedną z metod określonych w ust. 2 niniejszego artykułu.

Na poziomie ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu ubezpieczeń kraju trzeciego lub zakładu reasekuracji kraju trzeciego stosuje się ogólne zasady i metody określone w art. 225 do 271.

Wyłącznie do celów obliczenia wypłacalności grupy jednostkę dominującą traktuje się tak, jakby była zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji podlegającym warunkom określonym w tytule 1 rozdział VI sekcja 3 podsekcje 1, 2 i 3 w odniesieniu do funduszy własnych dopuszczonych na pokrycie kapitałowego wymogu wypłacalności oraz:

a) kapitałowemu wymogowi wypłacalności określonemu zgodnie z przepisami art. 233, jeżeli jednostka dominująca jest ubezpieczeniową grupą kapitałową; albo

b) kapitałowemu wymogowi wypłacalności określonemu zgodnie z przepisami art. 234, jeżeli jednostka dominująca jest zakładem ubezpieczeń kraju trzeciego lub zakładem reasekuracji kraju trzeciego.

2. Państwa członkowskie zezwalają swoim organom nadzoru na stosowanie innych metod zapewniających odpowiedni nadzór nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji w grupie. Metody te muszą być uzgodnione z organem sprawującym nadzór nad grupą po konsultacji z innymi zainteresowanymi organami nadzoru.

Organy nadzoru mogą w szczególności wymagać utworzenia ubezpieczeniowej grupy kapitałowej z główną siedzibą we Wspólnocie i stosować przepisy niniejszego tytułu do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w grupie, której przewodzi taka ubezpieczeniowa grupa kapitałowa.

Wybiera się metody umożliwiające realizację celów nadzoru nad grupą określonych w niniejszym tytule i zgłasza się je innym zainteresowanym organom nadzoru oraz Komisji.

Artykuł 274Jednostka dominująca poza Wspólnotą: poziomy

Jeżeli jednostka dominująca, o której mowa w art. 272, sama jest jednostką zależną ubezpieczeniowej grupy kapitałowej z główną siedzibą poza Wspólnotą bądź zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji kraju trzeciego, państwa członkowskie dokonują weryfikacji, o której mowa w art. 272, jedynie na poziomie najwyższej jednostki dominującej będącej ubezpieczeniową grupą kapitałową kraju trzeciego, zakładem ubezpieczeń kraju trzeciego lub zakładem reasekuracji kraju trzeciego.

W przypadku braku równoważnego nadzoru, o którym mowa w art. 272, państwa członkowskie zezwalają jednak swoim organom nadzoru na podjęcie decyzji o przeprowadzeniu nowej weryfikacji na niższym poziomie, jeżeli zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji ma jednostkę dominującą, niezależnie od tego, czy jest to ubezpieczeniowa grupa kapitałowa kraju trzeciego, zakład ubezpieczeń kraju trzeciego czy też zakład reasekuracji kraju trzeciego.

W takim przypadku organ nadzoru, o którym mowa w art. 272 ust. 1 akapit drugi, wyjaśnia swoją decyzję grupie.

Artykuł 273 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 275Współpraca z organami nadzoru krajów trzecich

1. Komisja może przedkładać Radzie wnioski dotyczące negocjacji umów z jednym lub większą liczbą krajów trzecich w sprawie środków sprawowania nadzoru na grupą w odniesieniu do:

a) zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, w których udziały kapitałowe posiadają zakłady określone w art. 220, mające główną siedzibę w państwie trzecim; oraz

b) zakładów ubezpieczeń kraju trzeciego lub zakładów reasekuracji kraju trzeciego, w których udziały kapitałowe posiadają zakłady określone w art. 220, mające główną siedzibę we Wspólnocie.

2. Celem umów, o których mowa w ust. 1, jest w szczególności jednoczesne zapewnienie:

a) możliwości uzyskania przez organy nadzoru państw członkowskich informacji niezbędnych do sprawowania nadzoru na poziomie grupy nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji z główną siedzibą we Wspólnocie, posiadającymi jednostki zależne poza Wspólnotą lub udziały kapitałowe w zakładach spoza Wspólnoty; oraz

b) możliwości uzyskania przez organy nadzoru krajów trzecich informacji niezbędnych do sprawowania nadzoru na poziomie grupy nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji krajów trzecich z główną siedzibą w tych krajach, posiadającymi jednostki zależne w jednym lub większej liczbie państw członkowskich lub udziały kapitałowe w zakładach z jednego lub większej liczby państw członkowskich.

3. Bez uszczerbku dla art. 300 ust. 1 i 2 Traktatu, Komisja, wspierana przez Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych, bada wynik negocjacji, o których mowa w ust. 1.

ROZDZIAŁ V – UBEZPIECZENIOWE GRUPY KAPITAŁOWE O DZIAŁALNOŚCI MIESZANEJ

Artykuł 276Transakcje wewnątrz grupy

1. Państwa członkowskie dbają o to, by w przypadku, gdy jednostka dominująca jednego lub większej liczby zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji jest ubezpieczeniową grupą kapitałową o działalności mieszanej, organy nadzoru odpowiedzialne za nadzór nad tymi zakładami ubezpieczeń lub reasekuracji sprawowały ogólny nadzór nad transakcjami pomiędzy tymi zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji a ubezpieczeniową grupą kapitałową o działalności mieszanej i jej zakładami powiązanymi.

2. Artykuły 258, 262 do 268 i 271 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 277Współpraca z krajami trzecimi

W odniesieniu do współpracy z krajami trzecimi art. 275 stosuje się mutatis mutandis.

2001/17/WE Artykuł 1 (dostosowany)

TYTUŁ IV – √ LIKWIDACJA ZAKŁADÓW UBEZPIECZEŃ

ROZDZIAŁ I – ZAKRES I DEFINICJE

Artykuł 278Zakres √ niniejszego tytułu

Niniejszą dyrektywę √ Niniejszy tytuł stosuje się do środków odnoszących się do reorganizacji i √ postępowań likwidacyjnych postępowania likwidacyjnego √ , które dotyczą dotyczącego:

(1) zakładówu ubezpieczeń;.

(2.) Niniejszą dyrektywę stosuje się również, w stopniu określonym w art. 30, do środków odnoszących się do reorganizacji i postępowania likwidacyjnego dotyczącego √ znajdujących się na terytorium Wspólnoty oddziałów zakładów ubezpieczeń znajdujących się na terytorium Wspólnoty, których główna siedziba znajduje się poza Wspólnotą.

2001/17/WE Artykuł 2 (dostosowany)

Artykuł 279 Definicje

1. Do celów niniejszegoj dyrektywy √ tytułu stosuje się następujące definicje :

ga) „właściwe władze √ organy ” oznaczają władze √ organy administracyjne lub sądowe √ państw członkowskich państwa członkowskiego, które są właściwe w przypadku środków odnoszących się do reorganizacji lub postępowania likwidacyjnego;

a) “zakład ubezpieczeń” oznacza przedsiębiorstwo, które uzyskało oficjalne zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub art. 6 dyrektywy 79/267/EWG;

b) „oddział” oznacza każdą stałą obecność zakładu ubezpieczeń na terytorium państwa członkowskiego, innego niż √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia, √ w celu prowadzenia prowadzącego działalnościć ubezpieczenioweją;

c) „środki odnoszące się do reorganizacji” oznaczają środki pociągające za sobą interwencje władz administracyjnych lub sądowych √ właściwych organów , których celem jest zachowanie lub przywrócenie sytuacji finansowej zakładu ubezpieczeń, a które oddziałująywają na istniejące wcześniej prawa stron innych niż sam zakład ubezpieczeń, w tym środki, ale nie tylko te, powodujące możliwość zawieszenia płatności, zawieszenia środków egzekucji lub obniżenie roszczeń;

d) „postępowanie likwidacyjne” oznacza wspólne postępowanie powodujące upłynnienie aktywów zakładu ubezpieczeń i podział uzyskanych z nich dochodów, odpowiednio pomiędzy wierzycieli, udziałowców lub członków, które √ zawsze wiąże się z interwencją gdy to konieczne przewiduje interwencję władz administracyjnych lub sądowych Państwa Członkowskiego √ właściwych organów , w tym sytuacje, gdy postępowanie wspólne kończy się postępowaniem układowym lub innym analogicznym środkiem, bez względu na to, czy jego podstawą jest niewypłacalność i niezależnie od tego, czy jest ono dobrowolne czy przymusowe;

e) “Państwo Członkowskie pochodzenia” oznacza Państwo Członkowskie, w którym zakład ubezpieczeń uzyskał zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub art. 6 dyrektywy 79/267/EWG;

f) “przyjmujące Państwo Członkowskie” oznacza Państwo Członkowskie inne niż Państwo Członkowskie pochodzenia, w którym zakład ubezpieczeń posiada oddziały;

h) “organy nadzoru” oznacza właściwe organy w rozumieniu art. 1 lit. k) dyrektywy 92/49/EWG i art. 1 ust. 1 dyrektywy 92/96/EWG;

ie) „zarządca” oznacza każdą osobę lub organ wyznaczony przez właściwe władze √ organy w celu zarządzania środkami odnoszącymi się do reorganizacji;

jf) „likwidator” oznacza każdą osobę lub organ wyznaczony przez właściwe władze √ organy lub zarząd zakładu ubezpieczeń w celu kierowania postępowaniem likwidacyjnym;

kg) „roszczenia ubezpieczeniowe” oznaczają każdą kwotę, którą zakład ubezpieczeń winien jest osobom ubezpieczonym, posiadaczom polis √ ubezpieczającym , beneficjentom lub każdej poszkodowanej stronie, posiadającej prawo wniesienia skargi wobec zakładu ubezpieczeń, wynikającąe z umowy o ubezpieczeniae i √ lub z każdejgo działania √ operacji przewidzianejgo w art. 2 ust. 3 lit. b) i c) [...]1 ust. 2 i ust. 3 dyrektywy 79/267/EWG w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich, w tym kwoty zarezerwowane dla wymienionych wyżej √ tych osób, w przypadku, gdy nie są jeszcze znane wszystkie elementy √ zobowiązania zadłużenia.

Składki ubezpieczeniowe należne od zakładu ubezpieczeń w rezultacie niezawarcia umowy lub unieważnienia umów i operacji ubezpieczeniowych √ , o których mowa w akapicie pierwszym lit. g), zgodnie z prawem mającym zastosowanie do takich umów lub operacji przed rozpoczęciem postępowania likwidacyjnego, uznaje się również za roszczenia ubezpieczeniowe.

2001/17/WE Artykuł 30 (dostosowany)

12. Bez względu na definicje ustalone w art. 2 lit. e), f) i g) oraz Ww celu zastosowania przepisów niniejszegoj tytułudyrektywy do środków odnoszących się do reorganizacji i postępowania likwidacyjnego dotyczącychego √ mieszczącego się w państwie członkowskim oddziału zakładu ubezpieczeń, położonego w państwie członkowskim, którego siedziba główna znajduje się poza terytorium Wspólnoty √ , stosuje się następujące definicje :

a) „ √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia” oznacza państwo członkowskie, w którym oddziałowi udzielono zezwolenia zgodnie z art. 23 dyrektywy 73/239/EWG i art. 27 dyrektywy 79/267/EWG,142 do 146; oraz

b) „organy nadzoru” i „właściwe władze” oznaczają te organy √ nadzoru państwa członkowskiego, w którym oddział uzyskał zezwolenie;.

√ c) „właściwe organy” oznaczają właściwe organy państwa członkowskiego, w którym oddział uzyskał zezwolenie.

ROZDZIAŁ II – ŚRODKI ODNOSZĄCE SIĘ DO REORGANIZACJI

Artykuł 3

Zakres

Niniejszy Tytuł stosuje się do środków odnoszących się do reorganizacji zdefiniowanych w art. 2 lit. c).

2001/17/WE Artykuł 4 (dostosowany)

Artykuł 280Przyjęcie środków odnoszących się do reorganizacji – Stosowne √ Prawo właściwe przepisy

1. Jedynie właściwe władze √ organy rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia mają prawo decydować w sprawie środków odnoszących się do reorganizacji w odniesieniu do zakładu ubezpieczeń, w tym także jego oddziałów w innych Państwach Członkowskich.

2. Środki odnoszące się do reorganizacji nie wykluczają √ wszczęcia otwarcia postępowania likwidacyjnego przez √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia.

23. Środki odnoszące się do reorganizacji podlegają przepisom ustawowym wykonawczym i administracyjnym stosowanym w √ rodzimym państwie członkowskim pochodzenia, o ile inaczej nie przewiduje √ przewidziano w art. 19-26 296 do 303.

34. Środki odnoszące się do reorganizacji √ podjęte zgodnie z prawem rodzimego państwa członkowskiego skutkują w pełni na obszarze całej Wspólnoty,, zgodnie z prawem krajowym Państwa Członkowskiego pochodzenia, bez dalszych formalności, w tym w stosunku do stron trzecich w innych państwach członkowskich, nawet jeżeli prawo takiego kraju √ tych państw członkowskich nie przewiduje tego rodzaju środków odnoszących się do reorganizacji lub ich wdrożenie uzależnia od warunków, które nie są spełnione.

45. Środki odnoszące się do reorganizacji skutkują na obszarze całej Wspólnoty od momentu, w którym zaczynają skutkować w √ rodzimym państwie członkowskim, w którym zostały podjęte.

2001/17/WE Artykuł 5 (dostosowany)

Artykuł 281Informacje dla organów nadzoru

Właściwe władze √ organy rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia informują w trybie pilnym organy nadzoru √ tego państwa członkowskiego pochodzenia o każdej swojej decyzji w sprawie środkaów odnoszącegoych się do reorganizacji, o ile to możliwe przed ich √ jego przyjęciem, w przeciwnym razie bezpośrednio po ich zastosowaniu √ jego przyjęciu .

Organy nadzoru √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia informują w trybie pilnym organy nadzoru pozostałych państw członkowskich o swojej decyzji dotyczącej przyjęcia środków odnoszących się do reorganizacji, w tym o możliwych praktycznych skutkach tego rodzaju środków.

2001/17/WE Artykuł 6 (dostosowany)

Artykuł 282Jawność √ decyzji w sprawie środków odnoszących się do reorganizacji

1. Jeżeli w √ rodzimym członkowskim państwie √ członkowskim pochodzenia możliwe jest odwołanie się od środków odnoszących się do reorganizacji, właściwe władze √ organy tego √ rodzimego państwa √ członkowskiego , zarządca lub jakakolwiek osoba do tego upoważniona, zapewniają jawność decyzji w sprawie środków odnoszących się do reorganizacji, zgodnie z procedurami odnoszącymi się do publikacji obowiązującymi w √ rodzimym państwie członkowskim pochodzenia, publikując ponadto, tak szybko jak to możliwe, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Wspólnot Europejskich wyciąg z dokumentu, w którym ustanowione zostały środki odnoszące się do reorganizacji.

Organy nadzoru wszystkich innych państw członkowskich, które poinformowane zostały o decyzji dotyczącej środkaów odnoszącegoych się do reorganizacji stosownie do art. 5 281, mogą opublikować tego rodzaju decyzję na swoim terytorium w sposób, który uznają za właściwy.

2. W publikacji przewidzianej w ust. 1 należy wymienić właściwye √ organ władze √ rodzimego państwa członkowskiego, pochodzenia, obowiązujące √ prawo właściwe przepisy zgodnie z art. 4 ust. 2 280 ust. 2 i ewentualnie mianowanego zarządcę. Językiem publikacji jest język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa członkowskiego, w którym publikowana jest informacja.

3. Środki odnoszące się do reorganizacji stosowane są bez względu na postanowienia √ przepisy dotyczące publikacji, ustalone √ określone w ust. 1 i -2 i są w pełni skuteczne w stosunku do wierzycieli, chyba że właściwe władze √ organy rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia lub przepisy krajowe √ prawo tego państwa √ członkowskiego stanowią inaczej.

4. Jeżeli środki odnoszące się do reorganizacji dotyczą wyłącznie praw udziałowców, członków lub pracowników zakładu ubezpieczeń występujących we własnym imieniu, ust. 1, 2 i 3niniejszego artykułu nie stosuje się, chyba że prawo regulujące środki odnoszące się do reorganizacji stanowi inaczej.

Właściwe władze √ organy określają sposób, w jaki zainteresowane strony, do których odnoszą się te środki √ o których mowa w akapicie pierwszym, informowane są zgodnie z właściwymi √ właściwym prawem Õprzepisami prawa.

2001/17/WE Artykuł 7 (dostosowany)

Artykuł 283Informacje dla znanych wierzycieli – prawo do zgłaszania roszczeń

1. Jeżeli przepisy prawne √ prawo rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia wymagają zgłoszenia roszczenia w celu jego rozpoznania lub stanowią o obowiązkowym zawiadomieniu o środkach odnoszących się do reorganizacji, wierzycieli mających miejsce stałego √ zwykłego pobytu, zamieszkania lub √ główną siedzibę główną w tym państwie, właściwe władze √ organy tego √ rodzimego państwa przyjmującego √ członkowskiego lub zarządca informują również znanych wierzycieli mających miejsce stałego √ zwykłego pobytu, zamieszkania lub √ główną siedzibę główną w innym państwie członkowskim, zgodnie z przepisami art. 15 i art. 17 ust. 1 292 i art. 294.

2. Jeżeli przepisy prawne √ prawo rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia przewidujeą prawo wierzycieli mających miejsce stałego √ zwykłego pobytu, zamieszkania lub √ główną siedzibę główną w tym państwie √ członkowskim do zgłaszania roszczeń lub przedstawienia uwag dotyczących tych roszczeń, wierzyciele, którzy mają miejsce stałego √ zwykłego pobytu, zamieszkania lub siedzibę główną w innym państwie członkowskim, mają takie samo prawo zgłaszania roszczeń lub przedstawiania uwag, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 16 i w art. 17 ust. 2 293 i 294 ust. 2.

2001/17/WE Artykuł 8 (dostosowany)

TYTUŁ ROZDZIAŁ III – POSTĘPOWANIE LIKWIDACYJNE

Artykuł 284Otwarcie √ Wszczęcie postępowania likwidacyjnego – informacje dla organów nadzoru

1. Jedynie właściwe władze √ organy rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia mają prawo podjąć decyzję o √ wszczęciu otwarciu postępowania likwidacyjnego odnośnie do zakładu ubezpieczeń, w tym jego oddziałów w innych państwach członkowskich. Decyzja taka może zostać podjęta w przypadku braku, lub w rezultacie zastosowania, środków odnoszących się do reorganizacji.

2. Decyzja dotycząca √ wszczęcia otwarcia postępowania likwidacyjnego zakładu ubezpieczeń, w tym jego oddziałów w innych państwach członkowskich, przyjęta zgodnie z prawem krajowym √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia, uznawana jest bez dalszych formalności na terytorium wszystkich innych Państw Członkowskich √ w całej Wspólnocie i skutkuje w momencie jej wejścia w życie w państwie członkowskim, w którym otwarto postępowanie.

3. √ Właściwe oOrgany nadzoru √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia √ informują informowane są w trybie pilnym √ organy nadzoru tego państwa członkowskiego o decyzji otwierającej postępowanie likwidacyjne, o ile to możliwe przed jego rozpoczęciem lub niezwłocznie po √ wszczęciu otwarciu postępowania.

Organy nadzoru √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia informują w trybie pilnym organy nadzoru wszystkich innych państw członkowskich o decyzji otwierającej postępowanie likwidacyjne, w tym o możliwych praktycznych skutkach tego rodzaju postępowania.

2001/17/WE Artykuł 9 (dostosowany)

Artykuł 285Obowiązujące pPrawo właściwe

1. Decyzja o otwarciu postępowania likwidacyjnego w odniesieniu do zakładu ubezpieczeń, √ postępowanie likwidacyjne oraz jej √ ich skutki regulowane są przez przepisy ustawowe wykonawcze i administracyjne stosowane √ prawo obowiązujące w √ rodzimym państwie członkowskim pochodzenia, o ile inaczej nie przewidziano w art. 19-26 296 do 303.

2. Prawo √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia powinno √ określa w szczególności ustalać √ co najmniej :

a) aktywa stanowiące część √ majątku nieruchomości, √ i postępowanie z aktywami nabytymi przez zakład ubezpieczeń lub przekazanymi zakładowi ubezpieczeń po √ wszczęciu otwarciu postępowania likwidacyjnego;

b) stosowne √ uprawnienia odpowiednio kompetencje zakładu ubezpieczeń i likwidatora;

c) warunki dokonywania potrąceń z tytułu roszczeń;

d) skutki postępowania likwidacyjnego w przypadku aktualnych umów, w których stroną jest zakład ubezpieczeń;

e) skutki postępowania likwidacyjnego w przypadku postępowań wszczętych przez indywidualnych wierzycieli, z wyjątkiem spraw w toku, przewidzianych √ o których mowa w art. 26 303;

f) roszczenia wnoszone w stosunku do nieruchomości√ majątku √ zakładu ubezpieczeń i √ sposób postępowania z zaspokajanie roszczeniamiń powstałymich po √ wszczęciu otwarciu procedury likwidacyjnej √ postępowania likwidacyjnego ;

g) zasady zgłaszania, weryfikacji i dopuszczalności roszczeń;

h) zasady podziału dochodów uzyskanych z upłynnionych aktywów, kolejność roszczeń oraz prawa wierzycieli, częściowo zaspokojonych po √ wszczęciu otwarciu postępowania likwidacyjnego na podstawie √ praw rzeczowych prawa rzeczowego lub wskutek dokonanych potrąceń;

i) warunki i skutki zamknięcia postępowania likwidacyjnego w szczególności z powodu postępowania układowego;

j) prawa wierzycieli po zamknięciu postępowania likwidacyjnego;

k) √ stronę ponoszącą Õkto ponosi koszty i wydatki √ zaistniałe poniesione w toku postępowania likwidacyjnego;

l) zasady dotyczące nieskuteczności √ nieważności, √ możliwości unieważnienia lub niewykonalności √ czynności prawnych z pokrzywdzeniem wszystkich wierzycieli aktów prawnych ze szkodą dla wszystkich wierzycieli.

2001/17/WE Artykuł 10 (dostosowany)

Artykuł 286Postępowanie w sprawie roszczeń ubezpieczeniowych

1. Państwa członkowskie zapewniają, że roszczenia ubezpieczeniowe mają pierwszeństwo √ roszczeń ubezpieczeniowych przed innymi roszczeniami wobec zakładu ubezpieczeń, √ stosując jeden lub oba poniższe sposoby zgodnie z jedną lub obiema poniższymi metodami:

a) roszczenia ubezpieczeniowe w odniesieniu do aktywów stanowiących techniczną rezerwę √ rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe, roszczenia ubezpieczeniowe mają absolutne pierwszeństwo w stosunku do wszelkich innych roszczeń wobec zakładu ubezpieczeń;

b) roszczenia ubezpieczeniowe w odniesieniu do wszystkich aktywów zakładu ubezpieczeń √ roszczenia ubezpieczeniowe mają pierwszeństwo w stosunku do wszystkich innych roszczeń wobec zakładu ubezpieczeń z jedynymi dopuszczalnymi wyjątkiemami:

(i) roszczeń pracowników wynikających z umowy lub stosunku zatrudnienia;,

(ii) roszczeń podatkowych instytucji publicznych;,

(iii) roszczeń systemów zabezpieczenia społecznego;,

(iv) roszczeń do aktywów z tytułu praw na rzeczy √ podlegających prawom rzeczowym .

2. Bez uszczerbku dla ust. 1 państwa członkowskie mogą postanowić, że wszystkie wydatki lub część wydatków wynikających z postępowania likwidacyjnego, zgodnie z przepisami ich prawa krajowego, ma pierwszeństwo przed roszczeniami ubezpieczeniowymi.

3. Państwa członkowskie, które przyjmują metodę √ wybrały możliwość przewidzianą w ust. 1 lit. a), zobowiązują zakłady √ ubezpieczeń ubezpieczeniowe do ustanowienia i prowadzenia na bieżąco specjalnego rejestru, zgodnie z przepisami wymienionymi w Załączniku art. 287.

2001/17/WE Załącznik (dostosowany)

Artykuł 287√ Specjalny rRejestr specjalny, określony w art. 10 ust. 3

1. Każdy zakład ubezpieczeń musi √ prowadzi w swojej √ głównej siedzibie głównej prowadzić √ specjalny rejestr aktywów, wykorzystywanych √ jako odpowiadające w celu pokrycia technicznej rezerwy √ rezerwom techniczno-ubezpieczeniowym, wyliczonymej i lokowanymej zgodnie z przepisami √ prawem rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia.

2. W przypadku, gdy zakład ubezpieczeń prowadzi zarówno √ działalność w zakresie ubezpieczeńnia na życie, jak i √ działalność w zakresie ubezpieczeń innyche √ niż na życie, musi √ prowadzi on w swojej √ głównej siedzibie głównej prowadzić √ osobne rejestry dla obu rodzajów działalności Õrejestr dla każdego typu ubezpieczeń.

Jednakże w przypadku, gdy państwo członkowskie √ zezwala zezwoli zakładowi √ zakładom ubezpieczeń na prowadzenie ubezpieczeń na życie i √ ubezpieczeń od rodzajów ryzyka wymienionych w √ grupach Õpkt .. 1 i 2 w pkt. A załącznika I I dyrektywy 73/239/EWG, √ takie państwo członkowskie może √ postanowić, zdecydować √ że o prowadzeniu przez ten zakład √ te zakłady ubezpieczeń √ muszą prowadzić jeden jednego rejestru dla całej jego działalności.

3. Łączna wartość wprowadzonych aktywów, wycenionych zgodnie z zasadami stosowanymi √ prawem obowiązującym w √ rodzimym państwie członkowskim pochodzenia nie może być √ jest nigdy mniejsza niż wartość rezerwy technicznej √ rezerw techniczno-ubezpieczeniowych .

4. W przypadku gdy wprowadzone do rejestru aktywa podlegają √ prawom rzeczowym prawu rzeczowemu, na korzyść wierzyciela lub strony trzeciej, z takim skutkiem, że część wartości rzeczy nie jest dostępna w celu pokrycia zobowiązań, fakt ten musi być √ jest odnotowywany w rejestrze, a niedostępna kwota nie może być √ jest włączana włączona do wartości łącznej, o której mowa w ust.pkt. 3.

5. √ W następujących przypadkach sposób postępowania z aktywami w przypadku likwidacji zakładu ubezpieczeń przy zastosowaniu metody przewidzianej w art. 156 ust. 1 lit. a) określają przepisy rodzimego państwa członkowskiego, z wyjątkiem sytuacji kiedy do tych aktywów stosuje się art. 165, 166 lub 167:

a) wW przypadku, gdy aktywa wykorzystywane do pokrycia rezerwy technicznej √ rezerw techniczno-ubezpieczeniowych podlegają √ prawom rzeczowym prawu rzeczowemu wierzyciela lub strony trzeciej, bez spełnienia warunków określonych w ust.z pkt. 4;,

b) lub √ w przypadku, gdy aktywa te podlegają zastrzeżeniu prawa własności rzeczy sprzedanej na rzecz wierzyciela lub strony trzeciej;,

c) albo jeżeli √ w przypadku, gdy wierzyciel posiada prawo do potrącenia z roszczenia zakładu ubezpieczeń swojego roszczenia, wtedy sposób postępowania z takimi aktywami w przypadku likwidacji zakładu ubezpieczeń przy zastosowaniu metody ustalonej w art. 10 ust. 1 lit. a) określa ustawodawstwo Państwa Członkowskiego pochodzenia, z wyjątkiem sytuacji kiedy do tej rzeczy stosowane są art. 20-21 lub art. 22.

6. √ Od momentu wszczęcia postępowania likwidacyjnego sStruktura aktywów wprowadzonych do rejestru zgodnie z ust.pkt. 1 do -5 nie może być √ jest zmieniana, od momentu otwarcia postępowania likwidacyjnego a w rejestrze nie wolno dokonywać √ dokonuje się żadnych innych zmian oprócz poprawienia błędów maszynowych, z wyjątkiem sytuacji, gdy kompetentny √ właściwy organ wydał zezwolenie.

7. Bez względu na pkt. 6, Jednakże lLikwidatorzy muszą dodać √ dodają jednak do wymienionych √ tych aktywów √ przynoszone przez nie przychody finansowe ich oprocentowanie oraz wartość √ samych czystych √ składek premii uzyskanych w odniesieniu do √ danej grupy ubezpieczeń rodzaju działalności prowadzonej pomiędzy √ wszczęciem otwarciem postępowania likwidacyjnego a momentem wypłacania roszczeń ubezpieczeniowych lub do momentu √ przeniesienia wykorzystania transferów z portfela.

87. Jeżeli wynik z upłynnienia aktywów jest mniejszy niż szacowana wartość w rejestrach, likwidatorzy muszą uzasadnić √ uzasadniają ten fakt przed kompetentnymi organami √ nadzoru rodzimego państwa członkowskiego Państwa pochodzenia.

9. Organy nadzoru Państw Członkowskich muszą podjąć właściwe środki, aby zagwarantować pełne zastosowanie postanowień niniejszego załącznika w zakładach ubezpieczeń.

2001/17/WE Artykuł 11 (dostosowany)

Artykuł 288Przeniesienie do programu gwarancji

√ Rodzime państwo członkowskie pochodzenia może √ postanowić, że jeżeli ustalić, że prawa wierzycieli ubezpieczeniowych √ zostały zostaną przeniesione do programu gwarancji √ tego państwa członkowskiego, roszczenia z tego programu nie podlegają postanowieniom art. 10 ust. 1 286 ust.1.

2001/17/WE Artykuł 12 (dostosowany)

Artykuł 289√ Aktywa odpowiadające roszczeniom preferencyjnym Przedstawianie preferencyjnych roszczeń z aktywów

W drodze odstępstwa od art. 18 dyrektywy 73/239/EWG oraz art. 21 dyrektywy 79/267/EWG Ppaństwa członkowskie, które stosują metodę ustaloną √ wybrały możliwość określoną w art. 286 ust. 1 lit. b) 10 ust. 1 lit. b) niniejszej dyrektywy, wymagają od każdego zakładu ubezpieczeń przedstawienia w każdej chwili i niezależnie od możliwej likwidacji √ zagwarantowania, że roszczeniań, które zgodnie z tą metodą mogą mieć pierwszeństwo w stosunku do roszczeń ubezpieczeniowych zgodnie z art. 286 ust. 1 lit. b), 10 ust. 1 lit. b) i które zarejestrowane są na kontach zakładu ubezpieczeń, √ mają w każdej chwili i niezależnie od możliwej likwidacji pokrycie w odpowiadających im są w aktywach wymienionych w art.21 dyrektywy 92/49/EWG oraz w art. 21 dyrektywy 92/96/EWG.

2001/17/WE Artykuł 13 (dostosowany)

Artykuł 290Cofnięcie zezwolenia

1. Jeżeli zdecydowano o √ wszczęciu otwarciu postępowania likwidacyjnego w odniesieniu do zakładu ubezpieczeń, cofa się przyznane mu zezwolenie √ zgodnie z procedurą określoną w art. 141, z wyjątkiem zakresu niezbędnego do celów z ust. 2 niniejszego artykułu, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 22 dyrektywy 73/239/EWG i art. 26 dyrektywy 79/267/EWG, o ile zezwolenie nie zostało wcześniej cofnięte.

2. Cofnięcie zezwolenia zgodnie z ust. 1 nie zwalnia likwidatora ani żadnej innej osoby √ wyznaczonej przez właściwe organy , której właściwe władze powierzyły takie zadanie, od wykonywania określonych czynności zakładu ubezpieczeń, które są niezbędne lub właściwe do celów likwidacji.

√ Rodzime pPaństwo członkowskie pochodzenia może ustalić, że tego rodzaju działalność prowadzona jest za zgodą i pod nadzorem organów nadzoru tego państwa √ członkowskiego .

2001/17/WE Artykuł 14 (dostosowany)

Artykuł 291Jawność √ decyzji w sprawie postępowania likwidacyjnego

1. Właściwye organa, likwidator lub jakakolwiek osoba mianowana √ wyznaczona w tym celu przez właściwye władze √ organ zapewniają jawność decyzji w sprawie √ wszczęcia otwarcia postępowania likwidacyjnego zgodnie z procedurami odnoszącymi się do publikacji obowiązującymi w √ rodzimym państwie członkowskim, pochodzenia a także poprzez umieszczenie wyciągu z decyzji o likwidacji w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejWspólnot Europejskich .

Organy nadzoru wszystkich innych państw członkowskich, które poinformowane zostały o decyzji dotyczącej √ wszczęcia otwarcia postępowania likwidacyjnego stosownie do art. 8 ust. 3 284 ust. 3, mogą opublikować √ tę tego rodzaju decyzję na swoim terytorium w sposób, który uznają za właściwy.

2. √ W publikacji Publikacja decyzji o otwarciu postępowania likwidacyjnego, określonego √ , o której mowa w ust. 1, wymienia √ się właściwy organ √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia, stosowane przepisy √ właściwe prawo i wyznaczonego likwidatora. Językiem publikacji jest język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa członkowskiego, w którym publikowana jest informacja.

2001/17/WE Artykuł 15 (dostosowany)

Artykuł 292Informacje dla znanych wierzycieli

1. Jeżeli otwarte zostało postępowanie likwidacyjne, właściwe organy √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia, likwidator lub jakakolwiek osoba wyznaczona w tym celu przez właściwe organy, bezzwłocznie, indywidualnie zawiadamia pisemnie każdego znanego wierzyciela mającego zwykłe miejsce √ zwykłego stałego pobytu, zamieszkania lub √ główną siedzibę główną w innym państwie członkowskim.

2. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy w szczególności √ określa terminyów, kary ustanowioneych w odniesieniu do tych terminów, organu lub władzęy upoważnionąej do akceptowania √ przyjmowania wnoszonych roszczeń lub uwag odnoszących się do roszczeń i √ wszelkie inneych ustanowionych środkiów.

W zawiadomieniu wskazuje się również, którzy √ czy wierzyciele, √ których roszczenia są traktowane w sposób preferencyjny są preferowani lub zabezpieczeni wymogiem prawa rzeczowego przy wnoszeniu swoich roszczeń√ są zabezpieczone prawami rzeczowymi, muszą zgłaszać roszczenia.

W przypadku roszczeń ubezpieczeniowych, w zawiadomieniu wskazać należy dalej √ są również wskazane ogólne skutki postępowania likwidacyjnego odnoszące się do umów ubezpieczeniaowych, w szczególności terminy ich wygaśnięcia , √ w jakich wygasają umowy ubezpieczenia lub operacje , oraz prawa i obowiązki osób ubezpieczonych √ dotyczące w stosunku do umowy lub operacji.

2001/17/WE Artykuł 16 (dostosowany)

Artykuł 293Prawo √ do wnoszenia roszczeń

1. Każdy wierzyciel, √ w tym organy publiczne państw członkowskich, którego mający zwykłe miejsce √ zwykłego stałego pobytu, zamieszkania lub √ główna siedziba siedzibę główną √ znajduje się w państwie członkowskim, innym niż √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia, w tym organy publiczne państwa członkowskiego, ma prawo wnosić roszczenia lub przedkładać pisemne uwagi odnoszące się do roszczenia.

2. Roszczenia wszystkich wierzycieli, mających miejsce stałego pobytu, zamieszkania lub siedzibę główną w Państwie Członkowskim innym niż Państwo Członkowskie pochodzenia, w tym wymienione powyżej organy √ o których mowa w ust. 1, traktowane są w taki sam sposób i zgodnie z tą samą kolejnością, jak roszczenia o równorzędnym charakterze, wnoszone przez wierzycieli, mających miejsce √ zwykłego stałego pobytu, zamieszkania lub √ główną siedzibę główną w √ rodzimym państwie członkowskim pochodzenia.

3. Z wyjątkiem przypadków, gdy przepisy prawoa √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia stanowią inaczej, wierzyciel przesyła ewentualne √ właściwemu organowi kopie dokumentów potwierdzających, √ i wskazuje:

a) charakter √ i kwotę roszczenia;,

b) datę jego powstania √ roszczenia oraz kwotę;,

c) czy domaga się preferencji, zabezpieczenia prawem rzeczowym lub zabezpieczenia tytułu prawnego √ zastrzeżenia prawa własności w związku z roszczeniema;

d) oraz √ w stosownych przypadkach, które aktywa zapewniają jego zabezpieczenie.

Nie ma potrzeby wskazywania kolejności zaspokajania roszczeń ubezpieczeniowych √ wynikającej z art. 10 286

2001/17/WE Artykuł 17 (dostosowany)

Artykuł 294Języki i forma

1. Informacje w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 15 292 ust. 1, przekazywane są w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia.

W tym celu wykorzystywany jest formularz z √ jednym z następujących nagłówków we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej: nagłówkiem

a) „Zaproszenie do wnoszenia roszczeń”; √ Terminy” terminy, których należy przestrzegać;

b) lub, jeżeli zezwala na to prawo √ rodzimego państwa członkowskiego Państwa pochodzenia √ przewiduje przedkładanie uwag odnoszących się do roszczeń, „Zaproszenie do przedstawiania uwag odnoszących się do roszczeń; terminy, których należy przestrzegać√ Terminy” , we wszystkich urzędowych językach Unii Europejskiej.

Jednakże w przypadku, gdy znany wierzyciel ma roszczenie ubezpieczeniowe, informacja w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 15 292 ust. 1, przekazywana jest w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego, w którym wierzyciel ma zwykłe miejsce √ zwykłego stałego pobytu, zamieszkania lub √ główną siedzibę główną.

2. Każdy Wwierzyciele, którzy √ mają miejsce zwykłego pobytu, zamieszkania lub główną siedzibę ma miejsce stałego pobytu, zamieszkania lub siedzibę główną w państwie członkowskim innym niż √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia, mogąże √ wnosić wnieść swoje roszczenie lub √ przedkładać przedłożyć uwagi odnoszące się do roszczenia w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych tego państwa członkowskiego.

√ Jednak w W tym przypadku wniesione roszczenie lub przedłożone uwagi odnoszące się do roszczenia noszą odpowiednio nagłówek „Wniesienie roszczenia” lub „Przedłożenie uwag odnoszących się do roszczenia” w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia.

2001/17/WE Artykuł 18 (dostosowany)

Artykuł 295Regularne informowanie wierzycieli

1. Likwidatorzy regularnie informują, we właściwy sposób, √ regularnie informują wierzycieli, w szczególności o postępach likwidacji.

2. Organy nadzoru państw członkowskich mogą żądać informacji dotyczących rozwoju wydarzeń w postępowaniu likwidacyjnym od organów nadzoru √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia.

2001/17/WE Artykuł 19 (dostosowany)

TYTUŁ ROZDZIAŁ IV – PRZEPISY √ WSPÓLNE PRZEPISY DLA ŚRODKÓW ODNOSZĄCYCH SIĘ DO REORGANIZACJI I POSTĘPOWANIA LIKWIDACYJNEGO

Artykuł 296Skutki dotyczące określonych umów i praw

W drodze odstępstwa od √ Bez uszczerbku dla art. 4 280 i 9 285, skutki uruchomienia środków odnoszących się do reorganizacji i √ lub wszczęcia otwarcia postępowania likwidacyjnego w stosunku do umów i praw wymienionych poniżej podlegają następującym zasadom:

(1a) √ w przypadku Õumowy o pracę i stosunkuek zatrudnienia, regulowane są wyłącznie przez przepisomy krajowyme państwa członkowskiego stosowanyme do umów o pracę i √ lub stosunku zatrudnienia;

(2b) umowa √ w przypadku umów, w którychej przyznano prawo użytkowania √ lub nabycia nieruchomości, regulowana jest wyłącznie przez ustawodawstwuo państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się nieruchomość;

(3c) √ w przypadku Õprawa zakładu ubezpieczeń w odniesieniu do nieruchomości, statków lub √ statków powietrznych samolotów, podlegających rejestracji w rejestrze publicznym, regulowane są przez przepisomy krajowyme państwa członkowskiego mającego uprawnienia do prowadzenia takiego rejestru.

2001/17/WE Artykuł 20 (dostosowany)

Artykuł 297Prawa rzeczowe osób trzecich

1. Uruchomienie środków odnoszących się do reorganizacji lub √ wszczęcie otwarcie postępowania likwidacyjnego nie ma wpływu na prawa rzeczowe wierzycieli lub stron trzecich w odniesieniu do √ materialnych i niematerialnych składników majątku oraz nieruchomości i rzeczy ruchomych rzeczowych i niematerialnych składników, ruchomości lub nieruchomości – zarówno rzeczy √ określonych szczególnie wartościowych, jak i zbiorów rzeczy nieokreślonych √ o zmiennym składzie jako całość, zmieniających się od czasu do czasu, – należących √ które należą do zakładu ubezpieczeń i znajdujących się na terytorium innego państwa członkowskiego w czasie uruchomienia tego rodzaju środków lub √ wszczęcia otwarcia postępowania likwidacyjnego.

2. Prawa określone w ust. 1 oznaczają √ obejmują co najmniej w szczególności:

a) √ prawo zbycia lub polecenia zbycia rzeczy rozporządzania aktywami lub ich sprzedawania w celu uzyskania zaspokojenia roszczenia z dochodów ze sprzedaży lub przychodów z tych rzeczy, w szczególności tytułem zastawu lub zastawu hipotecznego;

b) wyłączne prawo ściągania należności, w szczególności prawo gwarantowane przez prawo zastawu w odniesieniu do należności lub poprzez przewłaszczenie należności przez gwarancje;

c) prawo roszczenia do rzeczy i/lub wymóg przywrócenia do stanu poprzedniego przez każdego, kto je posiada lub z nich korzysta sprzecznie z √ wolą życzeniem strony do tego uprawnionej;

d) prawo rzeczowe do √ użytkowania rzeczy korzystnego użytkowania rzeczy.

3. Prawo √ , na podstawie którego można uzyskać prawo w rozumieniu ust. 1, jest traktowane jako prawo rzeczowe, jeżeli jest zapisane w rejestrze publicznym i wykonalne w stosunku do stron trzecich, na podstawie którego można uzyskać prawo rzeczowe w rozumieniu ust. 1, jest traktowane jako prawo rzeczowe.

4. Ustęp 1 nie wyklucza działań dotyczących nieskuteczności √ nieważności , √ możliwości unieważnienia lub niewykonalności, o których mowa w art. 9(2)(l) 285 ust. 2 lit. l).

2001/17/WE Artykuł 21 (dostosowany)

Artykuł 298Zastrzeżenie prawa własności

1. Uruchomienie środków odnoszących się do reorganizacji lub √ wszczęcie otwarcie postępowania likwidacyjnego w odniesieniu do zakładu ubezpieczeń nabywającego √ rzeczy aktywa nie ma wpływu na prawo sprzedającego √ wynikające z do zastrzeżenia prawa własności rzeczy nabytej, jeżeli w czasie uruchamiania tego rodzaju środków lub postępowania rzecz znajduje się na terytorium państwa członkowskiego innego niż państwo √ członkowskie , w którym uruchomiono taki środek lub otwarto postępowanie.

2. Uruchomienie środków odnoszących się do reorganizacji lub √ wszczęcie otwarcie postępowania likwidacyjnego zakładu ubezpieczeń sprzedającego rzecz po jej dostarczeniu nie stanowi podstawy do unieważnienia lub rozwiązania umowy sprzedaży i nie przeszkadza kupującemu w nabyciu praw własności, jeżeli w czasie uruchamiania tego rodzaju środków lub postępowania sprzedana rzecz znajduje się na terytorium państwa członkowskiego innego niż państwo, w którym uruchomiono taki środek lub otwarto postępowanie.

3. Ustępy 1 i 2 niniejszego artykułu nie wykluczają działań dotyczących nieskuteczności √ nieważności , √ możliwości unieważnienia lub niewykonalności, o których mowa w art. 9(2)(l) 285 ust. 2 lit. l).

2001/17/WE Artykuł 22 (dostosowany)

Artykuł 299Potrącenia

1. Uruchomienie środków odnoszących się do reorganizacji lub √ wszczęcie otwarcie postępowania likwidacyjnego nie narusza prawa wierzycieli do potrącenia należności odnoszących się do ich roszczenia z roszczeń zakładu ubezpieczeń, o ile na takie potrącenie zezwala prawo regulujące roszczenia zakładu ubezpieczeń.

2. Ustęp 1 niniejszego artykułu nie wyklucza działań dotyczących nieskuteczności √ nieważności , √ możliwości unieważnienia lub niewykonalności, o których mowa w art. 9(2)(l) 285 ust. 2 lit. l).

2001/17/WE Artykuł 23 (dostosowany)

Artykuł 300Rynki regulowane

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 29720 skutki środków odnoszących się do reorganizacji lub √ wszczęcia otwarcia postępowania likwidacyjnego √ względem w stosunku do praw i obowiązków stron na rynku regulowanym regulowane są wyłącznie przez przepisy obowiązujące na tym rynku.

2. Ustęp 1 niniejszego artykułu nie wyklucza działań dotyczących nieskuteczności √ nieważności , √ możliwości unieważnienia lub niewykonalności, o których mowa w art. 9(2)(l) 285 ust. 2 lit. l), które mogą być podejmowane w celu unieważnienia płatności lub transakcji w ramach obowiązującego na tym rynku prawa.

2001/17/WE Artykuł 24 (dostosowany)

Artykuł 301√ Czynności prawne z pokrzywdzeniem wierzycieli Działania szkodliwe

Artykuł 285 ust. 2 lit. l) 9 ust. 2 lit. l) nie ma zastosowania, w przypadku gdy osoba, która skorzystała z aktu prawnego szkodliwego √ czynności prawnej z pokrzywdzeniem dla wszystkich wierzycieli, udowodni, że: a) wymieniony akt √ czynność ta podlega przepisom prawa państwa członkowskiego innego niż √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia; i b) te przepisy prawne nie pozwalają żadnymi środkami zaskarżyć tego aktu √ tej czynności w odnośnej sprawie.

2001/17/WE Artykuł 25 (dostosowany)

Artykuł 302Ochrona nabywców-stron trzecich

Jeżeli poprzez √ działanie sfinalizowane działanie po przyjęciu środków odnoszących się do reorganizacji lub √ po wszczęciu otwarcia postępowania likwidacyjnego zakład ubezpieczeń przekazuje za wynagrodzeniem √ jedną z następujących rzeczy, zastosowanie mają następujące przepisy prawne :

(1a) √ w przypadku Õnieruchomości √ , przepisy państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się nieruchomość ;

(2b) √ w przypadku statkuek lub √ statku powietrznego samolot zarejestrowanegoy w rejestrze publicznym √ , przepisy państwa członkowskiego mającego uprawnienia do prowadzenia takiego rejestru ; lub

(3c) √ w przypadku zbywalnyche lub innyche papierówy wartościowyche, których istnienie albo zbycie zakłada wpis do rejestru lub na rachunek ustanowiony na podstawie przepisów lub umieszczonych w centralnym systemie depozytów, regulowanym prawem państwa członkowskiego, √ przepisy państwa członkowskiego mającego uprawnienia do prowadzenia takiego rejestru, rachunku lub systemu.

obowiązywanie takiego działania podlega przepisom Państwa Członkowskiego, na którego terytorium położona jest nieruchomość lub mającego uprawnienia do prowadzenia takiego rejestru.

2001/17/WE Artykuł 26 (dostosowany)

Artykuł 303Sprawy sądowe w toku

Skutki środków odnoszących się do reorganizacji i √ lub postępowania likwidacyjnego wpływające √ względem na toczącyche się sprawy sądowyche dotyczącyche rzeczy lub praw, których pozbawiono zakład ubezpieczeń, regulowane są wyłącznie przez przepisy krajowe państwa członkowskiego, w którym toczy się sprawa.

2001/17/WE Artykuł 27 (dostosowany)

Artykuł 304Zarządcy i likwidatorzy

1. Mianowanie zarządców i likwidatorów poświadczaone jest uwierzytelnionym odpisem oryginalnej decyzji √ w sprawie mianowania lub innym świadectwem wystawionym przez właściwe organy √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia mianującym ich.

√ Państwo członkowskie, na którego terytorium zamierza działać zarządca lub likwidator, może wymagać Wymagane może być tłumaczeniae na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych √ tego państwa członkowskiego, na terytorium którego zamierza działać zarządca lub likwidator. Nie wymaga się żadnych przepisów prawnych √ żadnego urzędowego uwierzytelniania tego tłumaczenia lub podobnych formalności.

2. Zarządcy i likwidatorzy uprawnieni są do wykonywania na terytorium wszystkich państw członkowskich wszystkich uprawnień, do których uprawnieni są na terytorium √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia.

Osoby wspomagające lub odpowiednio przedstawiciele zarządców i likwidatorów mogą być mianowani, zgodnie z przepisami krajowymi państwa członkowskiego pochodzenia, w czasie stosowania środków odnoszących się do reorganizacji lub postępowania likwidacyjnego, w szczególności w przyjmującym państwie członkowskim i szczególnie w celu pomocy w przezwyciężeniu wszystkich trudności, które napotkać mogą wierzyciele w przyjmującym państwie członkowskim √ W czasie stosowania środka odnoszącego się do reorganizacji lub postępowania likwidacyjnego można mianować osoby wspomagające lub reprezentujące zarządców i likwidatorów, w szczególności w przyjmującym państwie członkowskim i szczególnie w celu pomocy w przezwyciężeniu wszystkich trudności, które napotkać mogą wierzyciele w przyjmującym państwie członkowskim.

3. Wykonując swoje uprawnienia zgodnie z przepisami krajowymi √ rodzimego państwa członkowskiego pochodzenia, zarządca √ zarządcy lub likwidator √ likwidatorzy przestrzegają przepisów prawnych państwa członkowskiego, na terytorium którego podejmująe działania, w szczególności procedur upłynniania aktywów i informowania pracowników.

W zakres tych uprawnień nie może wchodzić użycie siły lub prawo orzekania w postępowaniach sądowych lub sporach.

2001/17/WE Artykuł 28 (dostosowany)

Artykuł 305Rejestracja w rejestrze publicznym

1. Zarządca, likwidator lub każdy inny organ lub osoba należycie upoważnieni w √ rodzimym państwie członkowskim pochodzenia mogą, żądać √ zarejestrowania środka odnoszącego się do reorganizacji lub decyzji o wszczęciu postępowania likwidacyjnego we wszelkich odpowiednich rejestrach publicznych prowadzonych w pozostałych państwach członkowskich , aby środek odnoszący się do reorganizacji lub decyzja o otwarciu postępowania likwidacyjnego zostały zarejestrowane w rejestrze gruntów, rejestrze handlowym i w każdym innym rejestrze publicznym prowadzonym w pozostałych państwach członkowskich.

Jednakże jeżeli państwo członkowskie zarządzi √ przewiduje obowiązkową rejestrację, organ lub osoba, o której mowa w ustępie 1 √ akapicie pierwszym, podejmie wszelki konieczne środki, aby zapewnić taką rejestrację.

2. Koszty rejestracji traktowane są jako koszty i wydatki poniesione w postępowaniu.

2001/17/WE Artykuł 29 (dostosowany)

Artykuł 306Tajemnica zawodowa

Wszystkie osoby, które mają otrzymać lub wyjawić informacje w związku z procedurami dotyczącymi komunikacji ustalonymi √ określonymi w art. 5 281 , 8 284 i 30 307 zobowiązane są do zachowania tajemnicy zawodowej, w taki sam sposób, jak to jest ustanowione w √ zgodnie z art. 62 do 6716 dyrektywy 92/49/EWG i w art. 15 dyrektywy 92/96/EWG, z wyjątkiem wszystkich organów sądowych, do których stosowane są √ obowiązujące istniejące przepisy krajowe.

2001/17/WE Artykuł 30 (dostosowany)

Artykuł 307√ Traktowanie oOddziałówy zakładówu ubezpieczeń w państwach krajów trzecich

2. Jeżeli zakład ubezpieczeń, którego siedziba główna znajduje się poza Wspólnotą, posiada oddziały ustanowione w więcej niż jednym państwie członkowskim, każdy oddział, w zakresie stosowania niniejszegoj tytułudyrektywy, traktowany jest niezależnie.

Właściwe władze √ organy i organy nadzoru tych państw członkowskich postarają się skoordynować swoje działania.

Wszyscy zarządcy lub likwidatorzy podobnie postarają się koordynować swoje działania.

88/357/EWG

Artykuł 6

Stosując art. 15 ust. 2 pierwszy akapit oraz art. 24 pierwszej dyrektywy, Państwa Członkowskie przestrzegają wymogów załącznika 1 do niniejszej dyrektywy w odniesieniu do zasad stosowania przeliczeń walutowych.

92/49/EWG

Artykuł 36

Każda zmiana, której zakład zamierza dokonać w zakresie informacji określonych w art. 14, z zastrzeżeniem procedury postępowania przewidzianej w art. 14 i 16.

88/357/EWG

Artykuł 26

1. Ryzyka, które mogą być ubezpieczane w ramach koasekuracji w obrębie Wspólnoty w rozumieniu dyrektywy 78/473/EWG, określone są w art. 5 lit. d) pierwszej dyrektywy.

2. Przepisy niniejszej dyrektywy, związane z ryzykami określonymi w art. 5 lit. d) pierwszej dyrektywy stosuje się do głównego ubezpieczyciela.

2002/83/WE Artykuł 61 (dostosowany)

ð nowy

TYTUŁ V – √ POZOSTAŁE PRZEPISY

Artykuł 308Dowód √ spełnienia wymogów dotyczących kompetencji i reputacji nieposzlakowanej opinii

1. W przypadku, gdy państwo członkowskie wymaga od swoich obywateli √ dostarczenia dowodu ð spełnienia wymogów, o których mowa w art. 42, ï nieposzlakowanej opinii i dowodu o braku uprzednio ogłoszonej upadłości lub któregokolwiek z tych dowodów, √ wtedy to państwo √ członkowskie to przyjmuje od obywateli innych państw członkowskich za wystarczający dowód wyciąg z rejestru sądowego lub, √ jeżeli nie może on zostać dostarczony, to nie wystarczy, równoważny dokument dowodzący spełnienia tych √ wymogów, wymagań, wydany przez właściwy organ sądowy lub administracyjny w √ rodzimym państwie członkowskim pochodzenia lub państwie członkowskim, z którego √ pochodzi przybywa dany cudzoziemiec.

2. W przypadku, gdy √ rodzime państwo członkowskie pochodzenia lub państwo członkowskie, z którego √ pochodzi przybywa dany cudzoziemiec, nie wydaje dokumentu określonego w ust. l, może zostać on zastąpiony przez oświadczenie złożone pod przysięgą lub – w państwach członkowskich, w √ których przypadku gdy nie przewiduje się oświadczenia pod przysięgą – oświadczenie, złożone przez zainteresowanego √ cudzoziemca przed właściwym organem sądowym lub administracyjnym lub, √ w stosownych przypadkach odpowiednio, przed notariuszem w √ rodzimym państwie członkowskim pochodzenia lub w państwie członkowskim, z którego √ dany cudzoziemiec pochodzi ta osoba przybywa;.

√ Taki organ lub notariusz wydaje zaświadczenie potwierdzające prawdziwość oświadczenia złożonego pod przysięgą lub oświadczenia.

Oświadczenie, o √ którym mowa w akapicie pierwszym , dotyczące braku uprzednio ogłoszonej upadłości, może również zostać złożone przed właściwą organizacją zawodową lub gospodarczą kraju w √ danym państwie członkowskim wymienionym kraju.

3. Dokumenty wydane zgodnie z √ i zaświadczenia, o których mowa w Õust. l i 2, nie mogą być √ są przedstawiaone √ nie później niż na trzy miesiące √ od daty po dacie ich wydania.

4. Państwa członkowskie wyznaczają władze i organy właściwe do wydawania dokumentów, określonych w ust. 1 i 2, i powiadamiają o tym niezwłocznie inne państwa członkowskie oraz Komisję.

Każde państwo członkowskie informuje również inne państwa członkowskie i Komisję o właściwych władzach i organach, którym przedkłada się dokumenty określone w ust. 1 i 2 niniejszym artykule na poparcie wniosku o prowadzenie na terytorium √ tego państwa członkowskiego działalności określonejych w art. 2.

2005/68/WE Artykuł 53 (dostosowany)

Artykuł 309Prawo odwołania do sądu

Państwa członkowskie gwarantują, że od decyzji dotyczących zakładów √ ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, podejmowanych na podstawie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych wdrażających niniejszą dyrektywę, przysługuje odwołanie na drodze sądowej √ prawo odwołania się do sądu .

2002/83/WE Artykuł 62

Artykuł 310Współpraca między państwami członkowskimi i Komisją

2005/68/WE Artykuł 54 (dostosowany)

1. Państwa członkowskie współpracują ze sobą w celu ułatwienia nadzoru nad √ ubezpieczeniami i reasekuracją we Wspólnocie oraz stosowania niniejszej dyrektywy.

2. Komisja i właściwe organy √ nadzoru państw członkowskich ściśle współpracują ze sobą w celu ułatwienia sprawowania nadzoru nad √ ubezpieczeniami i reasekuracją we Wspólnocie oraz badania trudności, jakie mogą powstać przy stosowaniu przepisów niniejszej dyrektywy.

2002/83/WE Artykuł 62 (dostosowany)

3. Każde Państwo √ Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o każdej znacznej trudności wynikającej ze stosowania niniejszej dyrektywy, między innymi każdej powstającej, w przypadku gdy Państwo Członkowskie wchodzi w posiadanie informacji odnośnie do nieprawidłowego przeniesienia działalności określonych w niniejszej dyrektywie, na szkodę zakładów ubezpieczeń, prowadzących działalność na jego terytorium, a na korzyść przedstawicielstw i oddziałów, występujących tuż za jego granicą.

Komisja i właściwe władze √ organy nadzoru zainteresowanych państw członkowskich badają występujące √ te trudności, tak szybko, jak to możliwe, w celu znalezienia ich właściwego rozwiązania.

W razie potrzeby Komisja przedkłada Radzie właściwe wnioski.

88/357/EWG Artykuł 30 (dostosowany)

Artykuł 311√ Euro

Jeżeli dyrektywa odnosi się do euroecu, za równowartość √ kurs wymiany w walucie krajowej według kursu wymiany obowiązującyego od 31 grudnia każdego roku przyjmuje się wartość √ kurs ustalonyą na ostatni dzień minionego października, w którym kursy wymiany euroecu były dostępne we wszystkich walutach Wspólnoty.

Artykuł 2 dyrektywy 76/580/EWG[85] stosuje się jedynie do art. 3, 16 i 17 pierwszej dyrektywy.

2002/83/WE Artykuł 68 (dostosowany)

Artykuł 312Zmiana √ Przegląd kwot wyrażonych w euroEUR

1. Komisja przedkłada Radzie przed dniem 15 marca 1985 r. sprawozdanie w sprawie osiągniętych wyników stosowania wymogów finansowych nałożonych niniejszą dyrektywą na rynkach ubezpieczeń Państw Członkowskich.

21. Rada, działając na wniosek √ W odniesieniu do ubezpieczeń na życie, co dwa lata od momentu wejścia w życie niniejszej dyrektywy Komisjai, co dwa lata bada i, gdzie stosowne, zmienia √ przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie przegląd kwoty wyrażonyche w euro EUR w niniejszej dyrektywie, uwzględniając rozwój sytuacji ekonomicznej √ gospodarczej i pieniężnej √ walutowej Wspólnoty, √ wraz z odpowiednimi wnioskami, jeśli to stosowne .

88/357/EWG Artykuł 31 (dostosowany)

2. √ W odniesieniu do ubezpieczeń innych niż na życie, cCo pięć lat √ od momentu wejścia w życie niniejszej dyrektywy Rada, działając na wniosek Komisjai √ przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie , bada i, jeśli jest tokonieczne, zmienia wszelkie przegląd kwoty wyrażonych w euro ECU w niniejszej dyrektywie, uwzględniając zmiany w sytuacji gospodarczej i monetarnej √ walutowej Wspólnoty √ wraz z odpowiednimi wnioskami, jeśli to stosowne .

2002/83/WE (dostosowany)

Artykuł 63

Sprawozdania w sprawie rozwoju sytuacji rynkowej w zakresie swobody świadczenia usług

Komisja przesyła do Parlamentu Europejskiego i Rady regularne sprawozdania, począwszy od dnia 20 listopada 1995 r., w sprawie rozwoju sytuacji rynkowej w zakresie ubezpieczeń oraz przeprowadzonych transakcji w zakresie warunków swobody świadczenia usług.

88/357/EWG (dostosowany)

Artykuł 29

Komisja przekazuje Radzie regularnie sprawozdania w sprawie rozwoju rynku ubezpieczeń zawieranych w ramach swobody świadczenia usług, z których pierwszy zostaje sporządzony w dniu 1 lipca 1993 r.

2005/1/WE Artykuł 7.2 (dostosowany)

5. Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2006 r. Komisja sporządzi sprawozdanie dotyczące wykonania przepisów niniejszej dyrektywy, oraz, o ile to konieczne, sprawozdanie dotyczące konieczności dalszej harmonizacji.

2002/83/WE Artykuł 65

Artykuł 313Procedura komitetu

2005/1/WE Artykuł 8.3 and 2005/68/WE Artykuł 55

1. Komisja jest wspomagana przez Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych ustanowiony decyzją Komisji 2004/9/WE[86].

ò nowy

2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

ê2002/83/WE Artykuł 65 and 2005/68/WE Artykuł 55 (dostosowany)

ð nowy

3. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 ð 5a ust. 1 do 4 ï decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Okres, określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE, ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

2002/83/WE (dostosowany)

Artykuł 64

Dostosowanie techniczne

Następujące dostosowania techniczne niniejszej dyrektywy przyjmowane są zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 65 ust. 2:

- rozszerzenie form prawnych przewidzianych w art. 6 ust. 1 lit. a),

- zmiany wykazu wymienionego w załączniku i lub dostosowanie terminologii użytej w tym wykazie w celu uwzględnienia rozwoju rynków ubezpieczeniowych,

- wyjaśnienie pozycji wchodzących w skład marginesu wypłacalności, wymienionych w art. 27, w celu uwzględnienia powstania nowych instrumentów finansowych,

- zmiana minimalnego funduszu gwarancyjnego przewidzianego w art. 29 ust. 2, w celu uwzględnienia rozwoju gospodarczego i finansowego,

- zmiany wykazu aktywów dopuszczalnych na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych wymienionych w art. 23 oraz zasad dywersyfikacji lokat ustanowionych w art. 24, w celu uwzględnienia powstania nowych instrumentów finansowych,

- zmiany dotyczące złagodzenia zasad dopasowania aktywów, ustanowionych w załączniku II w celu uwzględnienia rozwoju nowych instrumentów zabezpieczenia przed ryzykiem walutowym lub postępu w ramach unii gospodarczej i walutowej,

- wyjaśnianie definicji w celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy w całej Wspólnocie,

- konieczne dostosowania techniczne zasad ustalania maksymalnych stóp procentowych na podstawie art. 20, w szczególności w celu uwzględnienia postępu w ramach unii gospodarczej i walutowej.

2005/68/WE Artykuł 56 (dostosowany)

Następujące środki wykonawcze do niniejszej dyrektywy przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 55 ust. 2:

a) rozszerzenie form prawnych przewidzianych w załączniku I;

b) wyjaśnienie pozycji wchodzących w skład marginesu wypłacalności, wymienionych w art. 36, w celu uwzględnienia powstania nowych instrumentów finansowych;

c) podniesienie maksymalnie o 50 % kwoty składek i roszczeń używanej do obliczania wymaganego marginesu wypłacalności, o którym mowa w art. 37 ust. 3 i 4, w klasach innych niż klasy 11, 12 i 13 wymienione w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, dla szczególnych typów operacji i umów reasekuracji, w celu uwzględnienia szczególnych warunków tych operacji lub umów;

d) zmiana minimalnego funduszu gwarancyjnego przewidzianego w art. 40 ust. 2, w celu uwzględnienia rozwoju gospodarczego i finansowego,

e) wyjaśnienie definicji w art. 2 w celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy w całej Wspólnocie.

2002/83/WE Artykuł 60 (dostosowany)

TYTUŁ VI I - – PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I INNE PRZEPISY √ KOŃCOWE

√ ROZDZIAŁ I – PRZEPISY PRZEJŚCIOWE

√ SEKCJA 1 – UBEZPIECZENIE

Artykuł 314Odstępstwa i zniesienie środków ograniczających

73/239/EWG Artykuł 30 (dostosowany)

1. Państwa Członkowskie ustalą dla zakładów ubezpieczeniowych określonych w tytule II i które w chwili wejścia w życie przepisów wykonawczych do niniejszej dyrektywy prowadziły na swoim terytorium działalność ubezpieczeniową w jednej lub kilku grupach wymienionych w art. 1 okres pięciu lat, rozpoczynający się z dniem ogłoszenia niniejszej dyrektywy, na spełnienie wymogów zawartych w art. 16 i 17.

21. Ponadto Państwa członkowskie mogą:

a) ustalić dla zakładów określonych w ust. L, które na koniec okresu pięciu lat nie ustanowiły pełnego marginesu wypłacalności, dodatkowy okres nie przekraczający dwóch lat na spełnienie tego wymogu, pod warunkiem że zakłady te zwrócą się zgodnie z art. 20 do organu nadzoru o zatwierdzenie środków, jakie zamierzają zastosować w tym celu;

b) zwolnić zakłady √ ubezpieczeń innych niż na życie , określone w ust. 1, √ które na dzień 31 stycznia 1975 r. nie spełniały wymogów art. 16 i 17 dyrektywy 73/239/EWG, i których roczny √ przychód dochód ze składek lub wkładów na koniec okresu pięciu lat √ w dniu 31 lipca 1987 r. nie osiągnął sześciokrotnej wysokości minimalnego funduszu gwarancyjnego wymaganego przepisami art. 17 ust. 2 √ dyrektywy 73/239/EWG, z wymogu ustanowienia minimalnego funduszu gwarancyjnego przed końcem roku obrachunkowego, w którym zbiór składek lub wkładów sięgnął sześciokrotnej wysokości minimalnego funduszu gwarancyjnego. Po uwzględnieniu rezultatów badania określonego √ w art. 33310 ust. 2, Rada jednomyślnie zdecyduje, na wniosek Komisji, kiedy zwolnienie to ma zostać zniesione przez państwa członkowskie.

3. Zakłady pragnące rozszerzyć swoją działalność w rozumieniu art. 8 ust. 2 lub art. 10 nie mogą tego uczynić, o ile niezwłocznie nie zastosują się do zasad niniejszej dyrektywy. Niemniej zakłady określone w ust. 2 lit. b), które w obrębie swego krajowego terytorium rozszerzą działalność na inne grupy ubezpieczeń lub inne części tego terytorium, mogą być zwolnione na okres 10 lat od dnia ogłoszenia niniejszej dyrektywy z wymogu utworzenia minimalnego funduszu gwarancyjnego, określonego w art. 17 ust. 2.

42. Zakłady mające inną formę organizacyjną niż jedna z wymienionych w art. 8 mogą kontynuować działalność w dotychczasowej formie organizacyjnej przez okres kolejnych trzech lat liczonych od dnia ogłoszenia niniejszej dyrektywy. Zakłady √ ubezpieczeń innych niż na życie, utworzone w Zjednoczonym Królestwie na mocy „Royal Charter”, „pPrivate Act” lub „sSpecial pPublic Act” mogą kontynuować działalność w swojej obecnej formie organizacyjnej, √ w jakiej istniały w dniu 31 lipca 1973 r., przez czas nieokreślony.

Zakłady ubezpieczeniowe w Belgii, które, zgodnie ze swoim statutowym przedmiotem działalności, prowadzą działalność polegającą na udzielaniu interwencyjnych pożyczek hipotecznych lub na przeprowadzaniu operacji oszczędnościowych zgodnie z numerem 4 art. 15 przepisów dotyczących sprawowania nadzoru nad prywatnymi kasami oszczędności, ujednoliconych „arrête royal” z dnia 23 czerwca 1967 r., mogą kontynuować takądziałalność przez okres kolejnych trzech lat od daty ogłoszenia niniejszej dyrektywy.

Zainteresowane Państwa Członkowskie sporządzą wykaz takich zakładów i przekażą go pozostałym Państwom Członkowskim oraz Komisji.

2002/83/WE Artykuł 60 (dostosowany)

1. √ Zakłady ubezpieczeń na życie, utworzone w Zjednoczonym Królestwie na podstawie √ mocy Royal Charter lub pPrivate Act lub sSpecial pPublic Act mogą kontynuować prowadzenie działalnośćci przez czas nieograniczony w formie prawnej, w jakiej zostały utworzone dnia √ w jakiej istniały w dniu 15 marca 1979 r. √ , przez czas nieokreślony .

Zjednoczone Królestwo sporządza wykaz takich zakładów √ , o których mowa w akapicie pierwszym i drugim, i przekazuje go pozostałym państwom członkowskim oraz Komisji.

23. Towarzystwa zarejestrowane w Zjednoczonym Królestwie na mocy Friendly Societies Acts mogą kontynuować prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń na życie i działalności oszczędnościowej, którą zgodnie √ ze swoimi z ich celami prowadziły od dnia 15 marca 1979 r.

73/239/EWG Artykuł 30 ust. 5 (dostosowany)

54. Na √ wniosek życzenie zakładów √ ubezpieczeń innych niż na życie, spełniających wymogi tytułu I rozdział VI sekcje 2, 4 i 5 art. 15-17 państwa członkowskie zaprzestajną stosowania środków restrykcyjnych √ ograniczających takich jak te, które odnoszą się do zastawów hipotecznych, depozytów i zabezpieczeńustanowionych na podstawie aktualnie obowiązujących przepisów.

2002/83/WE Artykuł 66 (dostosowany)

Artykuł 315Prawa nabyte przez istniejące oddziały i zakłady ubezpieczeń

1. √ Zakłada się, że oOddziały, które rozpoczęły działalność zgodnie z przepisami obowiązującymi w państwie członkowskim √ , w którym mieści się dany oddział oddziału przed dniem 1 lipca 1994 r., √ były będą przedmiotem procedury przewidzianej w art. 40 ust. 1-5 142 i 143.

Od tej daty podlegają regulacji art. 13, 20, 37, 39 i 46.

2. Artykuły 14441 i 14542 nie mają wpływu na prawa nabyte przez zakłady ubezpieczeń prowadzące działalność na podstawie √ w ramach swobody świadczenia usług przed dniem 1 lipca 1994 r.

73/239/EWG (dostosowany)

Artykuł 31

Państwa Członkowskie ustalą dla przedstawicielstw i oddziałów określonych w tytule III, które w chwili wejścia w życie przepisów wykonawczych do niniejszej dyrektywy prowadzą działalność w jednej lub kilku grupach wymienionych w art. l oraz nie rozszerzą swojej działalności w rozumieniu art. 10 ust. 2, okres nieprzekraczający pięciu lat, począwszy od daty ogłoszenia niniejszej dyrektywy, na wypełnienie warunków art. 25.

Artykuł 32

W okresie, który upływa z chwilą wejścia w życie porozumienia zawartego na podstawie art. 29 z państwami trzecimi, nie później jednak niż po upływie czterech lat od daty ogłoszenia niniejszej dyrektywy, każde Państwo Członkowskie może utrzymać w mocy na korzyść zakładów mających siedzibę na jego terytorium zasady dotyczące ich w dniu 1 stycznia 1973 r., w odniesieniu do aktywów dopasowanych i umiejscowienia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, pod warunkiem że powiadomione zostaną o tym pozostałe Państwa Członkowskich i Komisja oraz że nie zostaną przekroczone limity dotyczące złagodzenia przepisów na podstawie art. 15 ust. 2 na korzyść zakładów Państw Członkowskich mających siedzibę na jego terytorium.

73/239/EWG (dostosowany)

Artykuł 34

1. W ciągu sześciu lat od daty ogłoszenia niniejszej dyrektywy Komisja przedłoży Radzie raport dotyczący wpływu wymagań finansowych narzuconych przez niniejszą dyrektywę, na sytuację na rynkach ubezpieczeniowych Państw Członkowskich,

2. W razie potrzeby Komisja przedstawi Radzie, przed zakończeniem okresu przejściowego przewidzianego w art. 30 ust. 1, raporty tymczasowe.

92/49/EWG (dostosowany)

Artykuł 51

Następujące dostosowania techniczne dyrektyw 73/239/EWG i 88/357/EWG oraz niniejszej dyrektywy dokonywane będą zgodnie z procedurą ustanowioną w dyrektywie 91/675/EWG:

- rozszerzenie form prawnych przewidzianych w art. 8 ust. 1 lit. a) dyrektywy 73/239/EWG,

- zmiany wykazu zawartego w Załączniku do dyrektywy 73/239/EWG lub dostosowanie terminologii użytej w tym wykazie do potrzeb wynikających z rozwoju rynków ubezpieczeniowych,

- wyjaśnienie pozycji wchodzących w skład marginesu wypłacalności, wymienionych w art. 16 ust. 1 dyrektywy 73/239/EWG w celu uwzględnienia powstania nowych instrumentów finansowych,

- zmiana minimalnego funduszu gwarancyjnego przewidzianego w art. 17 ust. 2 dyrektywy 73/239/EWG w celu uwzględnienia zmian gospodarczych i finansowych,

- zmiany listy aktywów akceptowanych jako pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych ustalonych w art. 21 niniejszej dyrektywy oraz zasad rozłożenia ryzyka inwestycyjnego ustanowionych w art. 22 w celu uwzględnienia nowo powstałych instrumentów finansowych,

- zmiany dotyczące złagodzenia zasad dopasowania aktywów, ustanowionych w załączniku 1 do dyrektywy 88/357/EWG dla uwzględnienia rozwoju nowych instrumentów ochrony przed ryzykiem walutowym lub postępu procesu tworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej,

- objaśnienie definicji w celu zapewnienia jednolitego stosowania dyrektyw 73/239/EWG i 88/357/EWG oraz niniejszej dyrektywy w całej Wspólnocie.

Artykuł 52

1. Oddziały, które rozpoczęły działalność zgodnie z przepisami obowiązującymi w Państwie Członkowskim siedziby przed wejściem w życie przepisów przyjętych w wykonaniu niniejszej dyrektywy, podlegają procedurze ustanowionej w art. 10 ust. 1–5 dyrektywy 73/239/EWG. Podlegają one, od daty ich wejścia w życie, art. 15, 19, 20 i 22 dyrektywy 73/239/EWG oraz art. 40 niniejszej dyrektywy.

2. Artykuł 34 i 35 nie mają wpływu na prawa nabyte przez zakłady ubezpieczeń prowadzące działalność w ramach swobody świadczenia usług przed wejściem w życie przepisów przyjętych w wykonaniu niniejszej dyrektywy.

2002/83/WE Artykuł 71

Artykuł 71 Okres przejściowy dla art. 3 ust. 6, art. 27, 28, 29, 30 i 38

1. Państwa Członkowskie mogą dopuścić w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń, które dnia 20 marca 2002 r. prowadzą na ich terytorium działalność ubezpieczeniową w zakresie jednej lub więcej grup ubezpieczeń, określonych w załączniku I, pięcioletni okres, zaczynający się od tej daty, na zapewnienie zgodności z wymogami określonymi w art. 3 ust. 6, art. 27, 28, 29, 30 i 38.

2. Państwa Członkowskie mogą dopuścić w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń określonych w ust. 1, które po upływie okresu pięciu lat nie utworzyły pełnego wymaganego marginesu wypłacalności, dodatkowy okres nieprzekraczający dwóch lat na dokonanie tego, pod warunkiem że takie zakłady zwrócą się zgodnie z art. 37, do właściwego organu o zatwierdzenie środków, jakie zamierzają zastosować w tym celu.

2005/68/WE Artykuł 63 (dostosowany)

√ SEKCJA 2 – REASEKURACJA

Artykuł 316Okres przejściowy dla art. 57 ust. 3 i art. 60 ust. 6 dyrektywy 2005/68/WE

Państwo członkowskie może √ odroczyć przełożyć √ stosowanie wprowadzenie przepisów zawartych w art. 57 ust. 3 niniejszej dyrektywy 2005/68/WE, zmieniającychm art. 15 ust. 3 dyrektywy 73/239/EWG, i przepisów zawartych w art. 60 ust. 6 tej dyrektywy 2005/68/WE do dnia 10 grudnia 2007 √ 2008 r.

2005/68/WE Artykuł 61 (dostosowany)

ð nowy

Artykuł 317Prawo √ Prawa nabyte przez istniejące zakłady reasekuracji

1. Zakłady reasekuracji podlegające niniejszej dyrektywie, którym wydano zezwolenie lub które są uprawnione do √ prowadzenia wykonywania działalności reasekuracyjnej zgodnie z przepisami państw członkowskich, w których posiadałyją swoją √ główną siedzibę główną przed dniem 10 grudnia 2005 r., uważa się za posiadające zezwolenie zgodnie z art. 3 14.

Są one jednak zobowiązane do przestrzegania przepisów niniejszej dyrektywy, dotyczących √ prowadzenia wykonywania działalności reasekuracyjnej oraz wymogów ustanowionych w art. 6 lit. a), c), d) 18 ust. 1 lit. b) i d) do g), art. 7, 8 i 12 19, 20 i 24 oraz artykułów 32 to 41 tytułu I rozdział VI sekcje 2, 3 i 4, począwszy od dnia 10 grudnia 2007 r.

2. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć zakładom reasekuracji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, które w dniu 10 grudnia 2005 r. nie stosują się do art. 18 ust. 1 lit. b), art. 19 i 20 6 lit. a), art. 7, 8 oraz i art. tytułu I rozdział VI sekcje 2, 3 i 4 32–40 okres do dnia 10 grudnia 2007 √ 2008 r., w celu umożliwienia im zastosowania się do takich wymogów.

ò nowy

ROZDZIAŁ II – PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 318Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 1, 2, 4, 6 do 10, 13 do 15, 17, 18, 23, 26 do 31, 34 do 55, 65, 66, 69, 70, 72, 73 do 136, 138 do 143, 145, 149, 152, 159 do 164, 169, 170, 183, 197, 199, 204, 217 do 277, 289, 308, 313, 318 do 321 oraz załączników III i IV najpóźniej do dnia 31 października 2012 r. Niezwłocznie przekazują one Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Przepisy te zawierają także wskazanie, że w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektyw uchylonych niniejszą dyrektywą należy odczytywać jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 319Uchylenie

1. Dyrektywy 73/239/EWG, 78/473/EWG, 88/357/EWG, 92/49/EWG, 98/78/WE, 2001/17/WE, 2002/83/WE i 2005/68/WE, zmienione dyrektywami wymienionymi w załączniku VI część A, uchyla się ze skutkiem od dnia następującego po dniu określonym w art. 318 ust. 1, bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i stosowania dyrektyw wymienionych w załączniku VI część B.

Odniesienia do uchylonych dyrektyw są traktowane jak odniesienia do niniejszej dyrektywy i odczytywane zgodnie z tabelą korelacji w załączniku VI.

2. Dyrektywy 64/225/EWG, 73/240/EWG, 76/580/EWG, 84/641/EWG i 87/344/EWG, zmienione dyrektywami wymienionymi w załączniku VI część A, uchyla się ze skutkiem od dnia następującego po dniu określonym w art. 318 ust. 1, bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i stosowania dyrektyw wymienionych w załączniku VI część B.

Artykuł 320Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Artykuły 3, 5, 11, 12, 16, 19 do 22, 24, 25, 32, 33, 56 do 64, 67, 68, 71, 137, 144, 146 do 148, 150, 151, 153 do 158, 165 do 168, 171 do 182, 184 do 196, 198, 200 do 203, 205 do 216, 278 do 288, 290 do 307, 309 do 312 i 314 do 317 oraz załączniki I, II, III i V stosuje się od dnia 1 listopada 2012 r.

Artykuł 321Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

73/239/EWG (dostosowany)

ZAŁĄCZNIK I

√ GRUPY UBEZPIECZEń INNYCH NIż NA żYCIE

A. KLASYFIKACJA RYZYK WEDłUG GRUP UBEZPIECZEń

1. Ubezpieczenia wypadkowe (w tym wypadku przy pracy i choroby zawodowej) :

- świadczenia pieniężne w stałej wysokości;

- świadczenia o charakterze rekompensaty;

- połączenie dwóch pierwszych rodzajów świadczeń;

- przewóz √ obrażenia ciała u pasażerów.

2. Ubezpieczenia chorobowe:

- świadczenia pieniężne w stałej wysokości;

- świadczenia o charakterze rekompensaty;

- połączenie dwóch pierwszych rodzajów świadczeń.

3. Ubezpieczenie pojazdów lądowych (z wyjątkiem pojazdów szynowych)

Obejmuje √ każde uszkodzenie lub utratę wszelkie szkody w:

- pojazdówach silnikowych;

- pojazdówach lądowych innych niż pojazdy silnikowe.

4. Ubezpieczenie pojazdów szynowych

Obejmuje √ każde uszkodzenie lub utratę wszelkie szkody w pojazdówach szynowych.

5. Ubezpieczenie statków powietrznych

Obejmuje √ każde uszkodzenie lub utratę wszelkie szkody w statkówach powietrznych.

6. Ubezpieczenie jednostek pływających żeglugi morskiej i śródlądowej

Obejmuje √ każde uszkodzenie lub utratę wszelkie szkody w:

- statkówach żeglugi śródlądowej na rzekach i kanałach;

- statkówach żeglugi śródlądowej na jeziorach;

- statkówach żeglugi morskiej.

7. Ubezpieczenie przedmiotów w transporcie (w tym ubezpieczenie towarów, bagażu i wszelkich innych przedmiotów)

Obejmuje √ każde uszkodzenie lub utratę wszelkie szkody na przewożonych przedmiotówach lub bagażu, niezależnie od sposobu transportu.

8. Ubezpieczenie od ognia i szkód spowodowanych żywiołami

Obejmuje √ każde uszkodzenie lub utratę rzeczy szkody rzeczowe (nieujęte w grupach 3-7), spowodowane przez:

- ogień;

- eksplozję;

- burzę;

- żywioły inne niż burza;

- energię jądrową;

- obsunięcie ziemi.

9. Ubezpieczenie pozostałych szkód rzeczowych

Obejmuje √ każde uszkodzenie lub utratę rzeczy szkody rzeczowe (nieujęte w grupach 3-7), spowodowane przez grad lub mróz oraz inne przyczyny, jak np. kradzież, jeżeli przyczyny te nie są ujęte w grupie 8.

10. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania pojazdów mechanicznych

Ubezpieczenie wszelkiej odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania pojazdów lądowych z napędem własnym (łącznie z ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej przewoźnika).

11. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania statków powietrznych

Ubezpieczenie wszelkiej odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania statków powietrznych (łącznie z ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej przewoźnika).

12. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania jednostek pływających (na morzach, jeziorach, rzekach i kanałach)

Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania jednostek pływających w żegludze morskiej i śródlądowej (łącznie z ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej przewoźnika).

13. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej ogólnej

Ubezpieczenie wszelkiej odpowiedzialności cywilnej nieujętej w grupach 10-12.

14. Ubezpieczenie kredytu:

- od ogólnej niewypłacalności;

- kredytu eksportowego;

- spłaty rat;

- kredytu hipotecznego;

- kredytu rolniczego.

15. Ubezpieczenia poręczeń:

- gwarancje (bezpośrednie);

- gwarancje (pośrednie).

16. Ubezpieczenie różnych strat finansowych:

- ryzyk związanych z zatrudnieniem;

- niewystarczającego dochodu (ogólnego);

- złych warunków atmosferycznych;

- utraty zysków;

- stałych wydatków ogólnych;

- nieprzewidzianych wydatków handlowych;

- utraty wartości rynkowej;

- utraty czynszu lub innego źródła dochodu;

- pośrednich strat handlowych poza wymienionymi powyżej;

- innych strat finansowych (niehandlowych);

- innych postaci strat finansowych.

17. Ubezpieczenie kosztów ochrony prawnej

Wydatki na pokrycie kosztów ochrony prawnej i postępowania sądowego.

84/641/EWG Artykuł 14

18. Pomoc

Ubezpieczenie świadczenia pomocy na korzyść osób, które popadły w trudności w czasie podróży, podczas nieobecności w miejscu zamieszkania lub miejscu stałego pobytu.

73/239/EWG (dostosowany)

Ryzyka wymienione w danej grupie nie mogą być włączone do innej grupy, za wyjątkiem przypadków określonych w lit. C.

B. OKREśLENIE ZEZWOLEń NA PROWADZENIE UBEZPIECZEń OBEJMUJąCYCH WIęCEJ NIż JEDNą GRUPę

W przypadku gdy zZezwoleniome obejmującyme równocześnie √ wymienione niżej grupy ubezpieczeń nadaje się następujące nazwy :

a) grupy 1 i 2 – określa się je jako „ubezpieczenia wypadkowe i zdrowotne”;

b) grupy 1 (tiret czwarte), 3, 7 i 10 – określa się je jako „ubezpieczenia samochodowe”;

c) grupy 1 (tiret czwarte), 4, 6, 7 i 12 – określa się je jako „ubezpieczenia morskie i transportowe”;

d) grupy 1 (tiret czwarte), 5, 7 i 11 – określa się je jako „ubezpieczenia lotnicze”;

e) grupy 8 i 9 – określa się je jako „ubezpieczenia od ognia i innych szkód rzeczowych”;

f) grupy 10, 11, 12 i 13 – określa się je jako „ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej”;

g) grupy 14 i 15 – określa się je jako „ubezpieczenia kredytów i poręczeń”;

h) wszystkie grupy – określa się je według uznania państwa członkowskichego, które zawiadamiają o przyjętym nazewnictwie pozostałe państwa członkowskie i Komisję.

C. RYZYKA DODATKOWE

Zakład, który uzyskał zezwolenie na przyjmowanie do ubezpieczenia ryzyka podstawowego zaliczanego do jednej lub kilku grup, może także ubezpieczać ryzyka zaliczane do innych grup bez ubiegania się o konieczne zezwolenie, w przypadku gdy:

- są one związane z ryzykiem podstawowym,

- dotyczą przedmiotu objętego ubezpieczeniem od ryzyka podstawowego, oraz

- są objęte umową ubezpieczenia dotyczącą ryzyka podstawowego.

87/344/EWG Artykuł 9

Jednakże ryzyka wchodzącego w skład grup 14, 15 i 17, zgodnie z pkt A niniejszego Załącznika nie można uważać za ryzyka dodatkowego w stosunku do innych grup.

Niemniej ryzyko wchodzące w skład grupy 17 (ubezpieczenie ochrony prawnej) można uważać za ryzyko dodatkowe w stosunku do grupy 18, jeżeli spełnione są warunki ustanowione w pierwszym punkcie, w przypadku gdy ryzyko podstawowe jest związane wyłącznie z pomocą udzielaną osobom, które spotkały trudności w czasie podróży, podczas nieobecności w miejscu zamieszkania lub miejscu stałego pobytu.

Ubezpieczenie ochrony prawnej można również uważać za ryzyko dodatkowe zgodnie z warunkami określonymi w pierwszym punkcie, jeżeli dotyczy ono sporów lub ryzyk wynikających z użytkowania statków morskich lub z nim związanych.

2002/83/WE (dostosowany)

ZAŁĄCZNIK II

GRUPY √ UBEZPIECZEń NA żYCIE

I. UBEZPIECZENIA √ na życie określone w art. 2 ust. 3 lit. a) pkt (i), (ii) i (iii),2 ust. 1 lit. a), b) i c) wyłączając te, określone w pkt II i III

II. Ubezpieczenia posagowe, ubezpieczenia zaopatrzenia dzieci;

III. Ubezpieczenia określone w art. 2 ust. 3 lit. a) pkt (i) i (ii) 2 ust. 1 lit. a) i b), powiązane z funduszami inwestycyjnymi;

IV. Stałe ubezpieczenia zdrowotne, określone w art. 2 ust. 3 lit. a) pkt (iv);art. 2 ust. 1 lit. d)

V. Tontyny, określone w art. 2 ust. 3 lit. b) pkt (i);2 ust. 2 lit. a)

VI. Operacje kapitałowe, określone w art.2 ust. 3 lit. b) pkt (ii);2 ust. 2 lit. b)

VII. Zarządzanie grupowymi funduszami emerytalnymi, określonymi w art. 2 ust. 3 lit. b) pkt (iii) i (iv);2 ust. 2 lit. c) i d)

VIII. Operacje określone w art. 2 ust. 3 lit. b) pkt (iii);2 ust. 2 lit.) e)

IX. Operacje określone w art. 2 ust. 3 lit. c).

87/343/EWG Artykuł 1 ust.8 i załącznik

D. METODY OBLICZANIA REZERWY WYRÓWNAWCZEJ W GRUPIE UBEZPIECZENIA KREDYTU

Metoda nr 1

1. Z tytułu rodzajów ryzyka należących do grupy ubezpieczeń oznaczonej nr 14 w lit. A (zwanej dalej „ubezpieczeniem kredytu”), zakład tworzy rezerwę wyrównawczą, w celu pokrycia deficytu technicznego powstałego w tej grupie w danym roku budżetowym.

2. Do rezerwy tej odprowadza się w każdym roku budżetowym 75 % nadwyżki technicznej uzyskanej z ubezpieczenia kredytu, do wartości 12 % składek lub wkładów netto, do czasu, kiedy rezerwa osiągnie 150 % najwyższego rocznego wpływu z tytułu składek lub wkładów netto z poprzednich pięciu lat budżetowych.

Metoda nr 2

1. Z tytułu rodzajów ryzyka należących do grupy ubezpieczenia oznaczonego nr 14 w lit. A (zwanej dalej „ubezpieczeniem kredytu”), zakład tworzy rezerwę wyrównawczą w celu pokrycia deficytu technicznego powstałego w tej grupie w danym roku budżetowym.

2. Minimalna wielkość rezerwy wyrównawczej wynosi 134 % przeciętnego rocznego wpływu z tytułu składek lub wkładów z ostatnich pięciu lat budżetowych po odjęciu cesji i dodaniu składek z tytułu zawartych umów reasekuracji czynnej.

3. Do rezerwy tej odprowadza się w każdym kolejnym roku budżetowym 75 % nadwyżki technicznej uzyskanej w tej grupie, do czasu, kiedy rezerwa osiągnie co najmniej minimalną wielkość obliczoną zgodnie z ust. 2.

4. Państwa Członkowskie mogą ustanowić specjalne zasady obliczania wielkości rezerwy lub wielkości rocznego odpisu powyżej wielkości minimalnych ustanowionych w niniejszej dyrektywie.

Metoda nr 3

1. Dla grupy 14 w lit. A (zwanej dalej „ubezpieczeniem kredytu”) tworzy się rezerwę wyrównawczą w celu pokrycia występującego w tej grupie w danym roku budżetowym wyższego niż przeciętny współczynnika szkodowości.

2. Rezerwę wyrównawczą oblicza się według metody opisanej poniżej.

Wszystkie obliczenia zależą od dochodu i wydatków na rachunku ubezpieczyciela.

W każdym roku budżetowym, w którym występuje niedobór szkodowości należy powiększać rezerwę wyrównawczą, dopóki rezerwa ta nie osiągnie lub nie odzyska wymaganej wysokości.

Przyjmuje się, że wystąpił niedobór szkodowości, jeżeli współczynnik szkodowości w danym roku budżetowym jest niższy od przeciętnego współczynnika szkodowości w okresie odniesienia. Wielkość, o którą powiększana jest rezerwa wyrównawcza oblicza się przez pomnożenie różnicy między obu tymi współczynnikami przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Wymagana wielkość rezerwy jest równa sześciokrotności standardowego odchylenia współczynników szkodowości w okresie odniesienia w stosunku do przeciętnego współczynnika szkodowości, pomnożonego przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

W przypadku wystąpienia nadwyżki szkodowości w danym roku obrachunkowym, rezerwę wyrównawczą zmniejsza się o wielkość tej nadwyżki. Przyjmuje się, że w danym roku budżetowym wystąpiła nadwyżka szkodowości, jeżeli współczynnik szkodowości za ten rok obrachunkowy jest wyższy od przeciętnego współczynnika szkodowości. Wielkość nadwyżki szkodowości ustala się przez pomnożenie różnicy między obu tymi współczynnikami przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Niezależnie od przebiegu szkodowości, w pierwszej kolejności odprowadza się do tej rezerwy każdego roku 3,5 % wymaganej wielkości rezerwy wyrównawczej, dopóki nie osiągnie ona, lub nie odzyska, wymaganej wysokości.

Okres odniesienia nie może być krótszy niż 15 lat ani dłuższy niż 30 lat. Tworzenie rezerwy wyrównawczej nie jest wymagane, jeżeli w okresie odniesienia nie odnotowano żadnej straty na działalności ubezpieczeniowej.

Wymagana wielkość rezerwy wyrównawczej i kwoty odpisywanej od niej może być zmniejszona, jeżeli średni współczynnik szkodowości za okres odniesienia w połączeniu ze wskaźnikiem kosztów wykazują, że składki uwzględniają narzut bezpieczeństwa.

Metoda nr 4

1. Dla grupy 14 w lit. A (zwanej dalej „ubezpieczeniem kredytu”) tworzy się rezerwę wyrównawczą w celu pokrycia występującego w tej grupie w danym roku budżetowym wyższego niż przeciętny współczynnika szkodowości.

2. Rezerwę wyrównawczą oblicza się według metody opisanej poniżej.

Wszystkie obliczenia zależą od dochodu i wydatków na rachunku ubezpieczyciela.

W każdym roku budżetowym, w którym występuje niedobór szkodowości powiększa się rezerwę wyrównawczą, dopóki nie osiągnie ona, lub nie odzyska, wymaganej wysokości.

Przyjmuje się, że wystąpił niedobór szkodowości, jeżeli współczynnik szkodowości w danym roku budżetowym jest niższy od przeciętnego współczynnika szkodowości w okresie odniesienia. Wielkość, o którą powiększana jest rezerwa wyrównawcza oblicza się przez pomnożenie różnicy między obu tymi współczynnikami przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Maksymalna wymagana wielkość rezerwy jest równa sześciokrotności standardowego odchylenia współczynników szkodowości w okresie odniesienia w stosunku do przeciętnego współczynnika szkodowości, pomnożonego przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

W przypadku wystąpienia nadwyżki szkodowości w danym roku budżetowym, rezerwę wyrównawczą zmniejsza się, dopóki nie osiągnie minimalnej wymaganej wysokości. Przyjmuje się, że w danym roku budżetowym wystąpiła nadwyżka szkodowości, jeżeli współczynnik szkodowości za ten rok obrachunkowy jest wyższy od przeciętnego współczynnika szkodowości. Wielkość nadwyżki szkodowości ustala się przez pomnożenie różnicy między obu tymi współczynnikami przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Minimalna wymagana wielkość jest równa trzykrotności odchylenia standardowych współczynników szkodowości w okresie odniesienia w stosunku do przeciętnego współczynnika szkodowości, pomnożonej przez składki uzyskane za dany rok budżetowy.

Okres odniesienia nie może być krótszy niż 15 lat ani dłuższy niż 30 lat. Tworzenie rezerwy wyrównawczej nie jest wymagane, jeżeli w okresie odniesienia nie odnotowano żadnej straty na działalności ubezpieczeniowej.

Zarówno wymagane wielkości rezerwy wyrównawczej, jak i kwoty jej zwiększeń lub zmniejszeń, mogą być zmniejszone, jeżeli przeciętny współczynnik szkodowości za okres odniesienia w połączeniu ze współczynnikiem kosztów wykazuje, że składki uwzględniają narzut bezpieczeństwa oraz ten narzut bezpieczeństwa jest ponad półtorakrotnie większy od standardowego odchylenia współczynników szkodowości w okresie odniesienia. W takim przypadku wymienione wielkości należy pomnożyć przez iloraz półtorakrotności standardowego odchylenia i narzutu bezpieczeństwa.

88/357/EWG Załącznik 1

ZAŁĄCZNIK 1

ZASADY STOSOWANIA PRZELICZEŃ WALUTOWYCH

Waluta, w której płatne są zobowiązania ubezpieczyciela, jest ustalana zgodnie z następującymi zasadami:

1. Jeśli ochrona zapewniana przez umowę ubezpieczenia jest wyrażona w określonej walucie, uznaje się, że zobowiązania ubezpieczyciela również płatne są w tej walucie.

2. Jeśli ochrona zapewniana przez umowę ubezpieczenia nie jest wyrażona w żadnej walucie, przyjmuje się, że zobowiązania ubezpieczyciela płatne są w walucie kraju, w którym umiejscowione jest ryzyko. Jednakże ubezpieczyciel może wybrać walutę, w której wyrażona jest składka, jeśli istnieją uzasadnione powody takiego wyboru.

Ma to miejsce, gdy przy zawieraniu umowy istnieje prawdopodobieństwo, że szkoda jest płatna w walucie składki, a nie w walucie państwa usytuowania ryzyka.

3. Państwa Członkowskie mogą upoważnić ubezpieczyciela do przyjęcia założenia, że walutą, w której musi on zapewniać ochronę ubezpieczeniową, jest waluta, którą posłuży się zgodnie z posiadanym doświadczeniem lub, w przypadku braku takiego doświadczenia, w walucie kraju, w którym mieści się jego siedziba:

- dla umów obejmujących ryzyka zaliczone do grup 4, 5, 6, 7, 11, 12 i 13 (tylko odpowiedzialność producenta) oraz

- dla umów obejmujących ryzyka zaliczone do innych grup, gdzie, zgodnie z rodzajem ryzyka, ochrona ma być zapewniona w walucie innej niż ta, która wynika ze stosowania powyższych procedur.

4. W przypadku zgłoszenia ubezpieczycielowi szkody, z tytułu której odszkodowanie płatne jest w określonej walucie innej niż waluta wynikająca z zastosowania powyższych procedur, uznaje się, że zobowiązania ubezpieczyciela są płatne w tej walucie, w szczególności, gdy waluta, w której ubezpieczający ma wypłacić odszkodowanie, została ustalona orzeczeniem sądu lub w drodze porozumienia pomiędzy ubezpieczycielem i ubezpieczonym.

5. Jeśli szkoda jest oszacowana w walucie znanej wcześniej ubezpieczycielowi, lecz innej niż waluta wynikająca z zastosowania powyższych procedur, ubezpieczyciel może uznać, że jego zobowiązania płatne są w tej walucie.

6. Państwa Członkowskie mogą zezwolić zakładom, aby nie pokrywały one swoich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych odpowiadającymi aktywami, jeśli zastosowanie powyższych procedur spowodowałoby, że zakład — główna siedziba lub oddział — byłby obowiązany, w celu zastosowania się do zasad przeliczania walut, posiadać aktywa w walucie stanowiącej nie więcej niż 7 % aktywów w innych walutach.

Jednakże:

a) w przypadku aktywów stanowiących rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe podlegające dostosowaniu w greckich drachmach, funtach irlandzkich i portugalskich escudo kwota ta nie może przekroczyć:

- 1 miliona ECU w okresie przejściowym, upływającym dnia 31 grudnia 1992 r.,

- 2 milionów ECU od dnia 1 stycznia 1993 r. do dnia 31 grudnia 1998 r.;

b) w przypadku aktywów stanowiących rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe, podlegających dostosowaniu w frankach belgijskich, frankach luksemburskich i hiszpańskich pesetach kwota ta nie powinna przekraczać 2 milionów ECU w okresie przejściowym, upływającym 31 grudnia 1996 r.

Od końca okresów przejściowych, określonych w lit. a) i b) do walut tych stosowane będą postanowienia ogólne, o ile Rada nie zdecyduje inaczej.

2002/83/WE Załącznik II

3. Państwa Członkowskie mogą odstąpić od wymogu stosowania przez zakłady ubezpieczeń zasady dopasowania aktywów w przypadku gdy zobowiązania płatne są w walucie innej niż waluta jednego z Państw Członkowskich, jeżeli lokaty w tej walucie podlegają regulacji, jeżeli waluta jest przedmiotem ograniczeń przepływu, lub jeżeli z podobnych powodów nie nadaje się ona do pokrycia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych.

92/49/EWG Artykuł 23

8. Zakłady ubezpieczeń mogą posiadać aktywa niedopasowane na pokrycie kwoty nieprzekraczającej 20 % ich zobowiązań w danej walucie.

2002/83/WE Załącznik II

Jednakże suma aktywów we wszystkich walutach musi być przynajmniej równa sumie zobowiązań we wszystkich walutach.

92/49/EWG Artykuł 23

9. W przypadku konieczności pokrycia zobowiązania zgodnie z powyższym wymogiem aktywami wyrażonymi w walucie Państwa Członkowskiego, Państwo Członkowskie może uznać ów wymóg za spełniony również w przypadku gdy aktywa wyrażone są w ecu.

88/357/EWG

ZAŁĄCZNIK 2A

Techniczny rachunek ubezpieczeń

1. Łączny zbiór składki brutto

2. Kwota odszkodowań i świadczeń brutto

3. Koszty prowizji

4. Wynik techniczny ubezpieczeń brutto

ZAŁĄCZNIK 2B

Techniczny rachunek ubezpieczeń

1. Łączny zbiór składki brutto za ostatni rok ubezpieczeniowy

2. Odszkodowania i świadczenia brutto za ostatni rok ubezpieczeniowy (w tym rezerwy na koniec roku ubezpieczeniowego)

3. Koszty prowizji

4. Wynik techniczny ubezpieczeń brutto

2002/83/WE (dostosowany)

ZAŁĄCZNIK III Informacje dla ubezpieczających

Następujące informacje, które muszą być przekazane ubezpieczającemu przed zawarciem umowy (A) lub w czasie obowiązywania umowy (B), muszą być przedstawione w sposób jasny i dokładny, na piśmie, w języku urzędowym Państwa Członkowskiego zobowiązania. Jednakże informacje takie mogą być przekazane w innym języku, jeżeli zażąda tego ubezpieczający i jeżeli zezwala na to prawo Państwa Członkowskiego lub jeżeli ubezpieczający ma prawo wyboru prawa właściwego.

A. PRZED ZAWARCIEM UMOWY

Informacje na temat zakładu ubezpieczeń | Informacje na temat zobowiązania |

a)1 Nazwa zakładu ubezpieczeń i jego forma prawna a)2 Nazwa Państwa Członkowskiego, w którym mieści się siedziba zarządu oraz, gdzie stosowne, państwa, w którym mieści się przedstawicielstwo lub oddział zawierający umowę a)3 Adres siedziby zarządu oraz, gdzie stosowne, przedstawicielstwa lub oddziału zawierającego umowę | a)4 Definicja poszczególnych świadczeń i opcji a)5 Czas obowiązywania umowy a)6 Sposób rozwiązania umowy a)7 Sposoby opłacania składek i okresy płatności a)8 Sposoby obliczania i podziału premii a)9 Wskazanie wartości wykupu, wysokości sumy ubezpieczenia w przypadku zamiany na ubezpieczenie bezskładkowe, oraz zakresu gwarancji a)10 Informacja na temat składek odpowiadających poszczególnym świadczeniom, zarówno podstawowym, jak i dodatkowym, gdzie stosowne a)11 W przypadku ubezpieczeń wyrażonych w jednostkach funduszów inwestycyjnych, definicja jednostek, z którymi świadczenia są związane a)12 Wskazanie rodzaju podstawowych aktywów dla ubezpieczeń związanych z funduszem inwestycyjnym a)13 Uzgodnienia dotyczące możliwości wycofania się z umowy ubezpieczenia lub zmiany jej warunków w określonym czasie po jej zawarciu a)14 Ogólne informacje na temat regulacji podatkowych, mających zastosowanie do określonego rodzaju ubezpieczenia a)15 Uzgodnienia dotyczące sposobów rozpatrywania zażaleń wnoszonych przez ubezpieczających, ubezpieczonych na życie lub uprawnionych w ramach umów ubezpieczenia, gdzie stosowne, istnienie organów rozpatrujących zażalenia, nie naruszając prawa do wystąpienia na drogę sądową a)16 Prawo właściwe dla umowy, w przypadku gdy strony nie mogą swobodnie wybierać prawa właściwego, lub — w przypadku gdy strony mogą wybierać prawo właściwe — prawo proponowane przez ubezpieczyciela |

B. W CZASIE OBOWIąZYWANIA UMOWY

Oprócz ogólnych i szczegółowych warunków ubezpieczenia ubezpieczający podczas całego okresu obowiązywania umowy musi otrzymywać następujące informacje:

Informacje na temat zakładu ubezpieczeń | Informacje na temat zobowiązania |

b)1 Wszystkie zmiany nazwy zakładu ubezpieczeń, formy prawnej lub adresu siedziby zarządu lub, gdzie stosowne, przedstawicielstwa lub oddziału, który zawarł umowę | b)2 Wszystkie informacje wymienione w pkt a)4-a)12z pkt A w przypadku zmiany warunków ubezpieczenia lub zmiany prawa właściwego dla umowy b)3 Corocznie, informacje o poziomie premii |

ZAŁĄCZNIK IV

1. TAJEMNICA ZAWODOWA

Do dnia 17 listopada 2002 r. Państwa Członkowskie mogą zawierać umowy o współpracy umożliwiające wymianę informacji z właściwymi władzami państw trzecich jedynie, gdy ujawniane informacje objęte są gwarancjami tajemnicy zawodowej co najmniej równoważnymi tym określonym w art. 16 niniejszej dyrektywy.

2. DZIAłALNOśCI I ORGANY NIEOBJęTE NINIEJSZą DYREKTYWą

Do dnia 1 stycznia 2004 r. niniejsza dyrektywa nie dotyczy towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, w których:

- umowa spółki zawiera warunki wpłaty dodatkowych wkładów lub ograniczające jej świadczenia lub wymagające pomocy innych osób, które zobowiązały się je świadczyć, i

- roczny dochód z wkładów z tytułu działalności objętej niniejszą dyrektywą, nie przekracza 500000 EUR; Jeżeli kwota ta zostanie przekroczona w trakcie trzech kolejnych lat, niniejszą dyrektywę stosuje się z mocą od czwartego roku.

3. DO DNIA 1 STYCZNIA 2004 R. PAńSTWA CZłONKOWSKIE STOSUJą NASTęPUJąCE PRZEPISY:

A. Margines wypłacalności

Każde Państwo Członkowskie wymaga od każdego zakładu posiadającego swoją siedzibę zarządu na jego terytorium, odpowiedniego marginesu wypłacalności w odniesieniu do całej jego działalności.

Margines wypłacalności zawiera:

1. aktywa zakładu, wolne od wszelkich przewidywalnych zobowiązań, pomniejszone o wartości niematerialne. W szczególności obejmuje on:

- wpłacony kapitał zakładowy lub, w przypadku towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, pokryty kapitał założycielski wraz z rachunkami członków spełniających wszystkie poniższe kryteria:

a) umowa i statut spółki muszą przewidywać możliwość dokonywania wypłat z tych rachunków na rzecz członków jedynie wówczas, gdy nie spowoduje to spadku marginesu wypłacalności poniżej wymaganego poziomu lub, w przypadku rozwiązania zakładu, gdy zostały zaspokojone wszystkie inne zobowiązania zakładu;

b) umowa i statut spółki muszą przewidywać, w przypadku jakichkolwiek płatności tego typu, dokonywanych z powodów innych niż indywidualne wygaśnięcie członkostwa, obowiązek powiadomienia o tym właściwych władz co najmniej na miesiąc wcześniej oraz dopuszczać w tym okresie wstrzymanie płatności;

c) stosowne przepisy umowy i statutu spółki mogą być zmieniane tylko po uzyskaniu od właściwych władz oświadczenia, że nie mają zastrzeżeń do proponowanych zmian, bez uszczerbku kryteriów przedstawionych w lit. a) i b);

- połowę niewpłaconego kapitału zakładowego lub kapitału założycielskiego, jeżeli wpłacona część wynosi 25 % tego kapitału,

- rezerwy (obowiązkowe i wolne), które nie odnoszą się do zobowiązań ubezpieczeniowych,

- wszystkie wyniki finansowe z lat ubiegłych,

- kumulatywny uprzywilejowany kapitał zakładowy oraz kapitał pożyczek przyporządkowanych można uwzględniać jedynie do wysokości 50 % marginesu, z czego nie więcej niż 25 % stanowią pożyczki drugorzędne o ustalonym terminie wymagalności lub kumulatywny uprzywilejowany kapitał zakładowy, w przypadku gdy zostaną spełnione poniższe minimalne kryteria:

a) w przypadku upadłości lub likwidacji zakładu ubezpieczeń muszą istnieć wiążące porozumienia, na mocy których pożyczki podporządkowane lub kumulatywne akcje uprzywilejowane zajmują miejsce roszczeń wszystkich innych wierzycieli oraz nie podlegają spłacie, dopóki zakład nie spłaci wszystkich pozostałych wierzytelności wymagalnych w tym czasie.

Podporządkowany kapitał pożyczkowy powinien również spełniać następujące warunki:

b) pod uwagę mogą być brane tylko fundusze opłacone w pełnej wysokości;

c) w przypadku pożyczek z określonym okresem spłaty, pierwotny okres spłaty musi wynosić przynajmniej pięć lat. Nie później jednak niż rok przed terminem spłaty zakład ubezpieczeń musi przedstawić właściwym władzom, w celu uzyskania zgody, plan przedstawiający sposób utrzymania lub podniesienia marginesu wypłacalności do wymaganego poziomu w terminie spłaty, chyba że stopień, w jakim pożyczka może być zaliczona jako składnik marginesu wypłacalności, jest stopniowo ograniczany przez okres co najmniej pięciu lat przed terminem spłaty. Właściwe władze mogą zezwolić na przedterminową spłatę takich pożyczek, pod warunkiem że zakład ubezpieczeń udzielający pożyczki wystąpi z takim wnioskiem oraz jego margines wypłacalności nie spadnie poniżej wymaganego poziomu;

d) pożyczki, których termin spłaty nie jest ustalony, muszą podlegać spłacie z zachowaniem pięcioletniego okresu wypowiedzenia, chyba że nie są już uważane za składnik marginesu wypłacalności, lub że dokonanie przedterminowej spłaty wymaga uzyskania wyraźnej zgody właściwych władz. W tym drugim przypadku zakład ubezpieczeń musi powiadomić właściwe władze co najmniej sześć miesięcy przed planowanym terminem spłaty oraz podać szczegóły dotyczące obecnego i wymaganego poziomu marginesu wypłacalności przed i po dokonaniu spłaty. Właściwe władze zezwalają na spłatę pożyczki tylko w przypadku, gdy wysokość marginesu wypłacalności zakładu ubezpieczeń nie spadnie poniżej wymaganego poziomu;

e) w umowie pożyczki nie wolno umieszczać żadnych zastrzeżeń przewidujących, że w określonych okolicznościach, innych niż likwidacja zakładu ubezpieczeń, zadłużenie będzie wymagalne przed uzgodnionym terminem spłaty;

f) umowa pożyczki może zostać zmieniona tylko po otrzymaniu od właściwych władz oświadczenia, że nie mają one zastrzeżeń do planowanych zmian;

- papiery wartościowe bez określonego terminu wymagalności oraz inne instrumenty, które spełniają poniższe warunki, włączając kumulatywną akcje uprzywilejowane inne niż wymienione w tiret piątym, do wysokości 50 % marginesu wypłacalności dla wszystkich tych papierów wartościowych i kapitału pożyczek przyporządkowanych określonych w tiret piątym:

a) nie są spłacane z inicjatywy okaziciela lub bez wcześniejszej zgody właściwych władz;

b) umowa o udzielenie pożyczki musi umożliwiać zakładowi ubezpieczeń odroczenie płatności odsetek;

c) roszczenia pożyczkodawcy w stosunku do zakładu ubezpieczeń muszą być w całości zakwalifikowane do zaspokojenia, po zaspokojeniu roszczeń wszystkich głównych wierzycieli.

d) dokumenty dotyczące emisji papierów wartościowych muszą uwzględniać zdolność absorpcji strat związaną z zadłużeniem i niespłaconymi odsetkami, jak również umożliwiać zakładowi ubezpieczeń kontynuację jego działalności;

e) pod uwagę brane są tylko w pełni wpłacone sumy.

2. w takim stopniu, w jakim na mocy prawa krajowego, zysk pojawia się w bilansie, gdy może być wykorzystany do pokrycia wynikłych strat i gdy nie jest udostępniony do przekazania ubezpieczającym;

3. na wniosek, z dowodem na poparcie, przez zakład ubezpieczeń do właściwego organu Państwa Członkowskiego na terytorium, na którym znajduje się jego siedziba zarządu i za zgodą tego organu:

a) kwota równa 50 % przyszłych zysków zakładu; kwota przyszłych zysków zostaje obliczona poprzez pomnożenie szacowanego rocznego zysku przez czynnik określający przeciętny okres pozostały do końca ubezpieczenia; wykorzystany czynnik nie może przekraczać 10; szacowany roczny zysk powinien być średnią arytmetyczną zysków osiągniętych w okresie pięciu ubiegłych lat z działalności wymienionych w art. 2 niniejszej dyrektywy.

Podstawy obliczania czynnika, przez który szacowany roczny zysk jest mnożony i pozycji składających się na osiągnięty zysk, określane są za wspólnym porozumieniem właściwych władz Państw Członkowskich we współpracy z Komisją. Do czasu takiego porozumienia pozycje te ustalane są zgodnie z prawem Państw Członkowskich pochodzenia.

Gdy właściwe władze określą pojęcie osiągniętego zysku, Komisja przedkłada propozycję harmonizacji tego pojęcia za pomocą dyrektywy w sprawie harmonizacji rocznych sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń i uwzględniając koordynację określoną w art. 1 ust. 2 dyrektywy 78/660/EWG;

b) gdy nie stosuje się metody Zillmera lub gdy jest ona stosowana, lecz uzyskana kwota jest niższa od obciążenia z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki – różnica między rezerwą matematyczną nieobliczaną lub tylko częściowo obliczaną metodą Zillmera a rezerwą matematyczną obliczaną metodą Zillmera, w stosunku odpowiadającym obciążeniu z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki; wielkość ta nie może jednak przekroczyć 3,5 % sumy różnic między odpowiednimi sumami kapitału ubezpieczeń na życie i rezerw matematycznych dla wszystkich polis, dla których możliwe jest stosowanie metody Zillmera; różnica ta powinna być zmniejszona o kwotę niezamortyzowanych kosztów uzyskania, zaksięgowaną jako aktywa;

c) jeżeli właściwe władze zainteresowanych Państw Członkowskich, w których zakłady ubezpieczeń prowadzą swoją działalność, wyrażą zgodę, jakiekolwiek ukryte rezerwy wynikające z niedoszacowania aktywów i przeszacowania pasywów innych niż rezerwy matematyczne, w takim stopniu, w jakim ukryte rezerwy nie mają charakteru wyjątkowego.

B. Minimalny margines wypłacalności

Z zastrzeżeniem sekcji C minimalny margines wypłacalności ustalany jest, w sposób pokazany poniżej, zgodnie z grupami ubezpieczeń.

a) Dla rodzajów ubezpieczeń określonych w art. 2 ust. 1 lit. a) i b) niniejszej dyrektywy innych niż ubezpieczenia powiązane z funduszami inwestycyjnymi i dla operacji określonych w art. 2 ust. 3 niniejszej dyrektywy musi on być równy sumie następujących wyników:

- wynik pierwszy:

część stanowiąca 4 % rezerw matematycznych, odnosząca się do ubezpieczeń bezpośrednich wraz z cesjami reasekuracyjnymi i ryzykiem przyjętym do reasekuracji należy pomnożyć przez odnoszący się do ostatniego roku obrachunkowego współczynnik ustalany jako iloraz łącznej sumy rezerw matematycznych, pomniejszonych o wspomniane powyżej cesje reasekuracyjne; współczynnik ten w żadnym przypadku nie może być niższy niż 85 %,

- „b) wynik drugi:

dla polis, w których wielkość ryzyka nie jest liczbą ujemną – część stanowiącą 0,3 % wielkości ryzyka przyjętego do ubezpieczenia przez zakład należy pomnożyć przez odnoszący się do ostatniego roku obrachunkowego współczynnik ustalany jako iloraz łącznej wielkości ryzyka zatrzymanego jako zobowiązanie zakładu po uwzględnieniu cesji reasekuracyjnych i retrocesji, do łącznej wielkości ryzyka brutto; współczynnik ten w żadnym przypadku nie może być niższy niż 50 %.

W przypadku tymczasowego ubezpieczenia na wypadek śmierci, obejmującego okres maksymalnie trzech lat, powyższa część będzie wynosić 0,1 %; dla takiego samego ubezpieczenia na okres dłuższy niż trzy lata, lecz nieprzekraczający lat pięciu, powyższa część będzie wynosić 0,15 %.

b) Dla ubezpieczeń dodatkowych określonych w art. 2 ust. 1 lit. c) niniejszej dyrektywy powinien on być równy wynikowi następujących obliczeń:

- należy obliczyć sumę składek lub wkładów (łącznie z opłatami dodatkowymi w stosunku do składek lub wkładów) należnych z tytułu wszystkich ubezpieczeń bezpośrednich w ostatnim roku obrachunkowym za wszystkie lata obrachunkowe,

- do tej sumy należy dodać kwotę składek przyjętych z tytułu wszystkich umów reasekuracyjnych w ostatnim roku obrachunkowym,

- od tej sumy odejmuje się łączną kwotę składek i wkładów unieważnionych w ostatnim roku obrachunkowym, jak również łączną kwotę podatków i opłat odnoszących się do składek i wkładów składających się na tę sumę.

Kwota uzyskana w ten sposób podzielona jest na dwie części, pierwszą przyjmującą wartość do 10 milionów EUR, drugą obejmującą nadwyżkę; oblicza się 18 % i 16 % odpowiednio z pierwszej i drugiej części, a następnie dodaje te kwoty do siebie.

Pierwszy wynik otrzymuje się przez pomnożenie sumy obliczonej zgodnie z powyższymi zasadami przez odnoszący się do ostatniego roku obrachunkowego współczynnik ustalany jako iloraz wysokości roszczeń pozostałych do wypłacenia przez zakład, pomniejszonej o udział z tytułu reasekuracji, i kwoty roszczeń brutto; współczynnik ten nie może być w żadnym wypadku niższy niż 50 %.

W przypadku towarzystw ubezpieczycieli znanych jako Lloyd’s obliczenie marginesu wypłacalności dokonywane jest na bazie składek netto pomnożonych przez procentową stawkę jednolitą ustalaną corocznie przez właściwe władze Państwa Członkowskiego, gdzie znajduje się siedziba zarządu. Jednolity wskaźnik procentowy należy obliczać na podstawie najnowszych danych statystycznych dotyczących wypłaconych prowizji. Szczegóły wraz z odpowiednimi obliczeniami przesłane są właściwym władzom krajów, w których towarzystwo Lloyd’s prowadzi działalność.

c) Dla stałych ubezpieczeń zdrowotnych bez prawa unieważnienia określonych w art. 2 ust. 1 lit. d) oraz dla czynności kapitałowych określonych w art. 2 ust. 2 lit. b) margines wypłacalności równy jest części rezerw matematycznych wynoszącej 4 %, obliczonej zgodnie z zasadami dotyczącymi pierwszego wyniku, zawartymi w lit. a) niniejszej sekcji.

d) dla tontyn, określonych w art. 2 ust. 2 lit. a) niniejszej dyrektywy, równy jest 1 % ich aktywów.

e) dla ubezpieczeń określonych art. 2 ust. 1 lit. a) i b) niniejszej dyrektywy powiązanych z funduszami inwestycyjnymi i dla operacji określonych art. 2 ust. 2 lit. c), d) i e) niniejszej dyrektywy równy jest:

- części rezerw matematycznych wynoszącej 4 %, obliczonej zgodnie z zasadami dotyczącymi pierwszego wyniku, określonymi w lit. a) niniejszej sekcji, jeżeli zakład ponosi ryzyko inwestycyjne, oraz części wynoszącej 1 % rezerw, obliczonej w ten sposób, o ile zakład nie ponosi ryzyka inwestycyjnego, pod warunkiem że okres umowy przekracza pięć lat i że określony w umowie podział kosztów zarządzania ustalono na okres przekraczający pięć lat, i

- część wynosząca 0,3 % funduszu ryzyka, obliczona zgodnie z zasadami zawartymi w akapicie pierwszym dotyczącym drugiego wyniku w lit. a) niniejszej sekcji, o ile zakład ubezpiecza na wypadek śmierci.

C. Fundusz gwarancyjny

1. Jedna trzecia wymaganego marginesu wypłacalności określonego w sekcji B tworzy fundusz gwarancyjny. Z zastrzeżeniem pkt 2 niniejszej sekcji, co najmniej 50 % tego funduszu składa się z pozycji wymienionych w pkt 1 i 2 sekcji A.

2.

a) fundusz gwarancyjny nie może jednakże być mniejszy niż 800000 EUR

b) każde Państwo Członkowskie może określić minimalny fundusz gwarancyjny w wysokości 600000 EUR, w przypadku towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, innych towarzystw opartych na zasadzie wzajemności i tontyn.

c) w przypadku towarzystw ubezpieczeń wzajemnych określonych w art. 3 ust. 6 tiret drugie zdanie drugie niniejszej dyrektywy, gdy tylko wejdą one w zakres stosowania niniejszej dyrektywy, oraz w przypadku tonytn, każde Państwo Członkowskie może zezwolić na ustanowienie minimalnego funduszu gwarancyjnego w wysokości 100000 EUR, stopniowo podwyższanego do wysokości ustalonej w lit. b) niniejszej sekcji, poprzez kolejne transze w wysokości 100000 EUR w każdym przypadku gdy wkłady rosną o 500000 EUR

d) minimalny fundusz gwarancyjny określony w lit. a), b) i c) niniejszej sekcji musi składać się z pozycji wymienionych w pkt 1 i 2 sekcji A.

3. Towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, dążące do rozszerzenia swojej działalności w rozumieniu art. 6 ust. 4 lub art. 40 niniejszej dyrektywy nie mogą tego uczynić, chyba że niezwłocznie dostosują się do wymogów ust. 2 lit. a) i b) niniejszej sekcji.

2005/68/WE (dostosowany)

ZAŁĄCZNIK I III

√ FORMA PRAWNA ZAKŁADÓW

92/49/EWG Artykuł 6 (dostosowany)

1. Rodzime Państwo Członkowskie wymaga od każdego √ A. Formy prawne zakładówu ubezpieczeń √ innych niż na życie , który ubiega się o zezwolenie na prowadzenie działalności:

a) przyjęcia jednej z następujących form prawnych:

(1) w przypadku Królestwa Belgii: „société anonyme —naamloze vennootschap” — , „société en commandite par actions —commanditaire vennootschap op aandelen” — , „association d’assurance mutuelle —onderlinge verzekeringsvereniging” — , „société coopérative —coöperatieve vennootschap”;

2006/101/WE Artykuł 1 i załącznik pkt 1

(2) w przypadku Republiki Bułgarii: „акционерно дружество”;

Artykuł 20 i załącznik II, str. 335

(3) w przypadku Republiki Czeskiej: „akciová společnost”, „družstvo”;

92/49/EWG Artykuł 6

(4) w przypadku Królestwa Danii: „aktieselskaber”, „gensidige selskaber”;

(5) w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: „Aktiengesellschaft”, „Versicherungsverein auf Gegenseitigkeit”, „Öffentlich-rechtliches Wettbewerbsversicherungsunternehmen”;

Artykuł 20 i załącznik II, str. 335

(6) w przypadku Republiki Estonii: „aktsiaselts”;

92/49/EWG Artykuł 6

(7) w przypadku Irlandii: „incorporated companies limited by shares or by guarantee or unlimited”;

(8) w przypadku Republiki Greckiej: „ανώνυμη εταιρία”, „αλληλασφαλιστικός συνεταιρισμός”;

(9) w przypadku Królestwa Hiszpanii: „sociedad anónima”, „sociedad mutua”, „sociedad cooperativa”;

(10) w przypadku Republiki Francuskiej: „société anonyme”, „société d’assurance mutuelle”, „institution de prévoyance régie par le code de la sécurité sociale”, „institution de prévoyance régie par le code rural” and „mutuelles régies par le code de la mutualité”;

(11) w przypadku Republiki Włoskiej: „società per azioni”, „società cooperativa”, „mutua di assicurazione”;

Artykuł 20 i załącznik II, str. 335 (dostosowany)

(12) w przypadku Republiki Cypryjskiej: „Εταιρεία περιορισμένης ευθύνης με μετοχές ή εταιρεία περιορισμένης ευθύνης χωρίς μετοχικό κεφάλαιο”;

(13) w przypadku Republiki Łotewskiej: „apdrošināšanas akciju sabiedrība”, „savstarpējās apdrošināšanas kooperatīvā biedrība”;

(14) w przypadku Republiki Litewskiej: „akcinės bendrovės”, „ uždarosios √ uždaroji akcinės bendrovės”;

92/49/EWG Artykuł 6

(15) w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: „société anonyme”, „société en commandite par actions”, „association d’assurances mutuelles”, „société coopérative”;

Artykuł 20 i załącznik II, str. 335

(16) w przypadku Republiki Węgierskiej: „biztosító részvénytársaság”, „biztosító szövetkezet”, „biztosító egyesület”, „külföldi székhelyű biztosító magyarországi fióktelepe”;

(17) w przypadku Republiki Malty: „kumpanija pubblika”, „kumpanija privata”, „fergħa”, „Korp ta’ l- Assikurazzjoni Rikonnoxxut”;

92/49/EWG Artykuł 6

(18) w przypadku Królestwa Niderlandów: „naamloze vennootschap”, „onderlinge waarborgmaatschappij”;

Akt przystąpienia Austrii, Szwecji i Finlandii Artykuł 29 i załącznik I, str. 197

(19) w przypadku Republiki Austrii: „Aktiengesellschaft”, „Versicherungsverein auf Gegenseitigkeit”;

Artykuł 20 i załącznik II, str. 335

(20) w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej: „spółka akcyjna”, „towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych”;

92/49/EWG Artykuł 6

(21) w przypadku Republiki Portugalskiej: „sociedade anónima”, „mútua de seguros”;

2006/101/WE Artykuł 1 i załącznik pkt 1

(22) w przypadku Rumunii: „societăţi pe acţiuni”, „societăţi mutuale”;

Artykuł 20 i załącznik II, str. 335

(23) w przypadku Republiki Słowenii: „delniška družba”, „družba za vzajemno zavarovanje”;

(24) w przypadku Republiki Słowackiej: „akciová spoločnost”;

Akt przystąpienia Austrii, Szwecji i Finlandii Artykuł 29 i załącznik I, str. 197

(25) w przypadku Republiki Finlandii: „keskinäinen vakuutusyhtiö —ömsesidigt försäkringsbolag” — , „vakuutusosakeyhtiö —försäkringsaktiebolag” — , „vakuutusyhdistys —försäkringsförening”;

(26) w przypadku Królestwa Szwecji: ”försäkringsaktiebolag”, „ömsesidiga försäkringsbolag”, „understödsföreningar”;

92/49/EWG Artykuł 6

(27) w przypadku Zjednoczonego Królestwa: „incorporated companies limited by shares or by guarantee or unlimited”, „societies registered under the Industrial and Provident Societies Acta”, „societies registered under the Friendly Societies Acta”, „the association of underwriters known as Lloyd’s”;

92/49/EWG Artykuł 6 (dostosowany)

(28) Zakład ubezpieczeniowy może także przyjąć √ we wszystkich przypadkach, jako alternatywa form wymienionych w lit. (…) do (…), formaę spółki europejskiej (SE), z chwilą, gdy zostanie ona ustanowiona √ zdefiniowana w rozporządzeniu (WE) nr 2157/2001. [87]

2002/83/WE Artykuł 6 (dostosowany)

1. 1. Państwo Członkowskie pochodzenia wymaga od każdego zakładu ubezpieczeń, który ubiega się o zezwolenie:

B. a) przyjęcia jednej z następujących fFormy prawneych √ zakładów ubezpieczeń na życie:

(1) w przypadku Królestwa Belgii: „société anonyme/naamloze vennootschap”, „société en commandite par actions/commanditaire vennootschap op aandelen”, „association d’assurance mutuelle/onderlinge verzekeringsvereniging”, „société coopérative/coöperatieve vennootschap”;

2006/101/WE Artykuł 1 i załącznik pkt 3

(2) w przypadku Republiki Bułgarii: „акционерно дружество”, „взаимозастрахователна кооперация”;

2004/66/WE Artykuł 1 i załącznik

(3) w przypadku Republiki Czeskiej: „akciová společnost”, „družstvo”;

2002/83/WE

(4) w przypadku Królestwa Danii: „aktieselskaber”, „gensidige selskaber”, „pensionskasser omfattet af lov om forsikringsvirksomhed (tværgående pensionskasser)”;

(5) w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: „Aktiengesellschaft”, „Versicherungsverein auf Gegenseitigkeit”, „öffentlich-rechtliches Wettbewerbsversicherungsunternehmen”;

2004/66/WE Artykuł 1 i załącznik

(6) w przypadku Republiki Estonii: „aktsiaselts”;

2002/83/WE

(7) w przypadku Irlandii: „incorporated companies limited by shares or by guarantee or unlimited”, „societies registered under the Industrial and Provident Societies Acts” i „societies registered under the Friendly Societies Acts”;

(8) w przypadku Republiki Greckiej: „ανώνυμη εταιρία”;

(9) w przypadku Królestwa Hiszpanii: „sociedad anónima”, „sociedad mutua”, „sociedad cooperativa”;

(10) w przypadku Republiki Francuskiej: „société anonyme”, „société d’assurance mutuelle”, „institution de prévoyance régie par le code de la sécurité sociale”, „institution de prévoyance régie par le code rural” i „mutuelles régies par le code de la mutualité”;

(11) w przypadku Republiki Włoskiej: „societá per azioni”, „societá cooperativa”, „mutua di assicurazione”;

2004/66/WE Artykuł 1 i załącznik

(12) w przypadku Republiki Cypryjskiej: „Εταιρεία περιορισμένης ευθύνης με μετοχές ή εταιρεία περιορισμένης ευθύνης με εγγύηση”;

(13) w przypadku Republiki Łotewskiej: „apdrošināšanas akciju sabiedrība”, „savstarpējās apdrošināšanas kooperatīvā biedrība”;

(14) w przypadku Republiki Litewskiej: „akcinės bendrovės”, „uždarosios akcinės bendrovės”;

2002/83/WE

(15) w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: „société anonyme”, „société en commandite par actions”, „association d’assurances mutuelles”, „société coopérative”;

2004/66/WE Artykuł 1 i załącznik

(16) w przypadku Republiki Węgierskiej: „biztosító részvénytársaság”, „biztosító szövetkezet”, „biztosító egyesület”, „külföldi székhelyű biztosító magyarországi fióktelepe”;

(17) w przypadku Republiki Malty: „kumpanija pubblika”, „kumpanija privata”, „fergħa”, „Korp ta’ l- Assikurazzjoni Rikonnoxxut”;

2002/83/WE

(18) w przypadku Królestwa Niderlandów: „naamloze vennootschap”, „onderlinge waarborgmaatschappij”;

2002/83/WE

(19) w przypadku Republiki Austrii: „Aktiengesellschaft”, „Versicherungsverein auf Gegenseitigkeit”;

2004/66/WE Artykuł 1 i załącznik

(20) w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej: „spółka akcyjna”, „towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych”;

2002/83/WE

(21) w przypadku Republiki Portugalskiej: „sociedade anónima”, „mútua de seguros”;

2006/101/WE Artykuł 1 i załącznik pkt 3

(22) w przypadku Rumunii: „societăţi pe acţiuni”, „societăţi mutuale”;

2004/66/WE Artykuł 1 i załącznik

(23) w przypadku Republiki Słowenii: „delniška družba”, „družba za vzajemno zavarovanje”;

(24) w przypadku Republiki Słowackiej: „akciová spoločnost”;

2002/83/WE (dostosowany)

(25) w przypadku Republiki Finlandii: „keskinäinen vakuutusyhtiö/ömsesidigt försäkringsbolag”, „vakuutusosakeyhtiö/försäkringsaktiebolag”, „vakuutusyhdistys/försäkringsförening”;

(26) w przypadku Królestwa Szwecji: „försäkringsaktiebolag”, „ömsesidiga försäkringsbolag”, „understödsföreningar”;

(27) w przypadku Zjednoczonego Królestwa: „incorporated companies limited by shares or by guarantee or unlimited”, „societies registered under the Industrial and Provident Societies Acts”, „societies registered or incorporated under the Friendly Societies Acts”, „the association of underwriters known as Lloyd’s”;

(28) Zakład ubezpieczeń może także przyjąć √ we wszystkich przypadkach, jako alternatywa form wymienionych w lit. (…) do (…), formaę spółki europejskiej (SE), z chwilą, gdy zostanie ona ustanowiona √ zdefiniowana w rozporządzeniu (WE) nr 2157/2001.

2005/68/WE (dostosowany)

ZAŁĄCZNIK I

C. Formy √ prawne Õ zakładów reasekuracji:

(1) w przypadku Królestwa Belgii: „société anonyme/naamloze vennootschap”, „société en commandite par actions/commanditaire vennootschap op aandelen”, „association d’assurance mutuelle/onderlinge verzekeringsvereniging”, „société coopérative/coöperatieve vennootschap”;

ò nowy

(2) w przypadku Republiki Bułgarii: „акционерно дружество”;

2005/68/WE

(3) w przypadku Republiki Czeskiej: „akciová společnost”;

(4) w przypadku Królestwa Danii: „aktieselskaber”, „gensidige selskaber”;

(5) w przypadku Republiki Federalnej Niemiec: „Aktiengesellschaft”, „Versicherungsverein auf Gegenseitigkeit”, „Öffentlich-rechtliches Wettbewerbsversicherungsunternehmen”;

(6) w przypadku Republiki Estonii: „aktsiaselts”;

(7) w przypadku Irlandii: „incorporated companies limited by shares or by guarantee or unlimited”;

(8) w przypadku Republiki Greckiej: „ανώνυμη εταιρία”, „αλληλασφαλιστικός συνεταιρισμός”;

(9) w przypadku Królestwa Hiszpanii: „sociedad anónima”;

(10) w przypadku Republiki Francuskiej: „société anonyme”, „société d’assurance mutuelle”, „institution de prévoyance régie par le code de la sécurité sociale”, „institution de prévoyance régie par le code rural” and „mutuelles régies par le code de la mutualité”;

(11) w przypadku Republiki Włoskiej: „società per azioni”;

(12) w przypadku Republiki Cypryjskiej: „Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης με μετοχές” ή „Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης με εγγύηση”;

(13) w przypadku Republiki Łotewskiej: „akciju sabiedrība”, „sabiedrība ar ierobežotu atbildību”;

(14) w przypadku Republiki Litewskiej: „akcinė bendrovė”, „uždaroji akcinė bendrovė”;

(15) w przypadku Wielkiego Księstwa Luksemburga: „société anonyme”, „société en commandite par actions”, „association d’assurances mutuelles”, „société coopérative”;

(16) w przypadku Republiki Węgierskiej: „biztosító részvénytársaság”, „biztosító szövetkezet”, „harmadik országbeli biztosító magyarországi fióktelepe”;

(17) w przypadku Republiki Malty: „limited liability company/kumpannija tà responsabbiltà limitata”;

(18) w przypadku Królestwa Niderlandów: „naamloze vennootschap”, „onderlinge waarborgmaatschappij”;

(19) w przypadku Republiki Austrii: „Aktiengesellschaft”, „Versicherungsverein auf Gegenseitigkeit”;

(20) w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej: „spółka akcyjna”, „towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych”;

(21) w przypadku Republiki Portugalskiej: „sociedade anónima”, „mútua de seguros”;

ò nowy

(22) w przypadku Rumunii: „societate pe actiuni”

2005/68/WE (dostosowany)

(23) w przypadku Republiki Słowenii: „delniška družba”;

(24) w przypadku Republiki Słowackiej: „akciová spoločnost”;

(25) w przypadku Republiki Finlandii: „keskinäinen vakuutusyhtiö/ömsesidigt försäkringsbolag”, „vakuutusosakeyhtiö/försäkringsaktiebolag”, „vakuutusyhdistys/försäkringsförening”;

(26) w przypadku Królestwa Szwecji: „försäkringsaktiebolag”, „ömsesidigt försäkringsbolag”;

(27) w przypadku Zjednoczonego Królestwa: „incorporated companies limited by shares or by guarantee or unlimited”, „societies registered under the Industrial and Provident Societies Acta”, „societies registered or incorporated under the Friendly Societies Acta”, „the association of underwriters known as Lloyd’s”;

√ (28) we wszystkich przypadkach, jako alternatywa form wymienionych w lit. a) do y), forma spółki europejskiej (SE) zdefiniowana w rozporządzeniu (WE) nr 2157/2001.

2001/17/WE

ZAŁĄCZNIK

REJESTR SPECJALNY, OKREŚLONY W ART. 10 UST. 3

1. Każdy zakład ubezpieczeń musi w swojej siedzibie głównej prowadzić rejestr aktywów wykorzystywanych w celu pokrycia technicznej rezerwy, wyliczonej i lokowanej zgodnie z przepisami Państwa Członkowskiego pochodzenia.

2. W przypadku gdy zakład ubezpieczeń prowadzi zarówno ubezpieczenia na życie, jak i inne, musi w swojej siedzibie głównej prowadzić rejestr dla każdego typu ubezpieczeń. Jednakże w przypadku gdy Państwo Członkowskie zezwoli zakładowi ubezpieczeń na prowadzenie ubezpieczeń na życie i od rodzajów ryzyka wymienionych w pkt 1 i 2 załącznika A do dyrektywy 73/239/EWG, może zdecydować o prowadzeniu przez ten zakład ubezpieczeń jednego rejestru dla całej jego działalności.

3. Łączna wartość wprowadzonych aktywów, wycenionych zgodnie z zasadami stosowanymi w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie może być nigdy mniejsza niż wartość rezerwy technicznej.

4. W przypadku gdy wprowadzone do rejestru aktywa podlegają prawu rzeczowemu, na korzyść wierzyciela lub strony trzeciej, z takim skutkiem, że część wartości rzeczy nie jest dostępna w celu pokrycia zobowiązań, fakt ten musi być odnotowany w rejestrze, a niedostępna kwota nie może być włączona do wartości łącznej, o której mowa w pkt 3.

5. W przypadku gdy aktywa wykorzystywane do pokrycia rezerwy technicznej podlegają prawu rzeczowemu wierzyciela lub strony trzeciej, bez spełnienia warunków z pkt 4, lub aktywa te podlegają zastrzeżeniu prawa własności rzeczy sprzedanej na rzecz wierzyciela lub strony trzeciej albo jeżeli wierzyciel posiada prawo do potrącenia z roszczenia zakładu ubezpieczeń swojego roszczenia, wtedy sposób postępowania z takimi aktywami w przypadku likwidacji zakładu ubezpieczeń przy zastosowaniu metody ustalonej w art. 10 ust. 1 lit. a) określa ustawodawstwo Państwa Członkowskiego pochodzenia, z wyjątkiem sytuacji kiedy do tej rzeczy stosowane są art. 20-21 lub 22.

6. Struktura aktywów wprowadzonych do rejestru zgodnie z pkt. 1-5 nie może być zmieniana od momentu otwarcia postępowania likwidacyjnego, a w rejestrze nie wolno dokonywać żadnych innych zmian oprócz poprawienia błędów maszynowych, z wyjątkiem sytuacji gdy kompetentny organ wyda zezwolenie.

7. Bez względu na pkt 6, likwidatorzy muszą dodać do wymienionych aktywów ich oprocentowanie oraz wartość czystych premii uzyskanych w odniesieniu do rodzaju działalności prowadzonej pomiędzy otwarciem postępowania likwidacyjnego a momentem wypłacania roszczeń ubezpieczeniowych lub do momentu wykorzystania transferów z portfela.

8. Jeżeli wynik upłynnienia aktywów jest mniejszy niż szacowana wartość w rejestrach, likwidatorzy muszą uzasadnić ten fakt przed kompetentnymi organami Państwa Członkowskiego pochodzenia.

9. Organy nadzoru Państw Członkowskich muszą podjąć właściwe środki, aby zagwarantować pełne zastosowanie postanowień niniejszego załącznika w zakładach ubezpieczeń.

2005/68/WE Artykuł 59.9 i załącznik II

ZAŁĄCZNIK I

OBLICZANIE SKORYGOWANEJ WYPŁACALNOŚCI ZAKŁADÓW UBEZPIECZEŃ I ZAKŁADÓW REASEKURACJI W ODNIESIENIU DO TYTUŁU VI

1. WYBÓR METODY OBLICZANIA ORAZ ZASADY OGÓLNE

A. Państwa Członkowskie gwarantują, że obliczenie skorygowanej wypłacalności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, o których mowa w art. 2 ust. 1, jest prowadzone według jednej z metod opisanych w pkt 3. Państwo Członkowskie może jednak przewidzieć, aby właściwe organy zezwoliły lub narzuciły zastosowanie metody przedstawionej w pkt 3 innej niż wybrana przez Państwo Członkowskie.

B. Proporcjonalność

W obliczaniu skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji uwzględnia się proporcjonalną część będącą w posiadaniu zakładu posiadającego udziały kapitałowe w swoich zakładach powiązanych.

Przez „proporcjonalną część” rozumie się, w przypadku zastosowania metody 1 lub 2 opisanej w pkt 3, część kapitału zakładowego będącego w posiadaniu, bezpośrednio lub pośrednio, zakładu posiadającego udziały kapitałowe w tym zakładzie albo, w przypadku zastosowania metody 3 opisanej w pkt 3, stopy procentowe stosowane do prowadzenia rachunków skonsolidowanych.

Jednakże niezależnie od użytej metody, jeżeli zakład powiązany stanowi podmiot zależny i jeżeli ma on deficyt wypłacalności, uwzględniony powinien zostać całkowity deficyt wypłacalności podmiotu zależnego.

Jednakże w przypadku gdy w opinii właściwych organów odpowiedzialność zakładu macierzystego posiadającego udział w kapitale jest ściśle i jednoznacznie ograniczona do tego udziału w kapitale, właściwe organy mogą pozwolić na uwzględnienie deficytu wypłacalności podmiotu zależnego na zasadzie proporcjonalności.

Jeżeli nie istnieją powiązania kapitałowe między niektórymi zakładami grupy ubezpieczeniowej lub grupy reasekuracyjnej, właściwy organ ustala, jaki proporcjonalny udział zostanie uwzględniony.

C.Zniesienie podwójnego stosowania pozycji marginesu wypłacalności

C.1.Ogólne podejście do pozycji marginesu wypłacalności

Niezależnie od metody używanej do obliczania skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, należy znieść podwójne stosowanie pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności pomiędzy różnymi zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji rozpatrywanymi w obliczaniu.

W tym celu podczas obliczania skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, o ile metody opisane w pkt 3 tego nie przewidują, następujące sumy zostają zniesione:

- wartość wszystkich aktywów tego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, która pokrywa finansowanie pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności jednego ze swoich powiązanych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji,

- wartość wszystkich aktywów zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanych z tym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, która pokrywa finansowanie pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności tego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji,

- wartość wszystkich aktywów zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanych z tym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, która pokrywa finansowanie pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności tego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji,

C.2.Traktowanie niektórych elementów

Bez uszczerbku dla przepisów sekcji C.1:

- rezerwy zysków oraz przyszłe zyski zakładu ubezpieczeń na życie lub zakładu reasekuracji ubezpieczeń na życie powiązanego z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, dla którego skorygowana wypłacalność jest obliczana, oraz

- należne wpłaty na kapitał zakładowy zakładu ubezpieczeń lub kapitału zakładu reasekuracji powiązanego z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, dla którego skorygowana wypłacalność jest obliczana,

mogą być uwzględnione w obliczeniu tylko, o ile kwalifikują się one do pokrycia marginesu wypłacalności tego powiązanego zakładu. Jednakże każda należna wpłata na kapitał zakładowy stanowiąca potencjalne zobowiązanie przypadające na zakład, który posiada udziały kapitałowe w innym zakładzie, jest całkowicie pomijana w obliczeniu.

Należne wpłaty na kapitał zakładowy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie, które stanowią potencjalne zobowiązanie przypadające na powiązany zakład ubezpieczeń lub powiązany zakład reasekuracji, są także pomijane w obliczeniu.

Należne wpłaty na kapitał zakładowy powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, które stanowią potencjalne zobowiązanie przypadające na inny zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji powiązany z tym samym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe, są także pomijane w obliczeniu.

C.3.Możliwość dokonania transferu

Jeżeli właściwe organy uznają, że niektóre pozycje kwalifikujące się do marginesu wypłacalności powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, inne niż te, o których mowa w sekcji C.2, nie mogą w rzeczywistości stać się rozporządzalne, aby pokryć wymóg marginesu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe, dla którego skorygowana wypłacalność jest obliczana, wówczas te pozycje mogą być włączone do obliczenia tylko, o ile kwalifikują się one do pokrycia wymogu marginesu wypłacalności zakładu powiązanego.

C.4. Suma pozycji, o których mowa w sekcjach C.2 oraz C.3, nie może przekraczać wymogu marginesu wypłacalności powiązanego zakładu ubezpieczeń lub powiązanego zakładu reasekuracji.

D. Zakaz tworzenia kapitału wewnątrz grupy

Podczas obliczania skorygowanej wypłacalności nie bierze się pod uwagę żadnej z pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności pochodzącego z finansowania wzajemnego między zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji i:

- zakładem powiązanym,

- zakładem posiadającym udziały w zakładzie,

- innym zakładem powiązanym z jakimkolwiek z zakładów posiadających w nim udziały kapitałowe.

Ponadto nie bierze się pod uwagę żadnej z pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powiązanego z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, dla którego skorygowana wypłacalność jest obliczana, o ile dana pozycja pochodzi z finansowania wzajemnego z innym zakładem powiązanym z tym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji.

W szczególności mamy do czynienia z finansowaniem wzajemnym, jeżeli zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji lub jakikolwiek z jego zakładów powiązanych posiada udziały w jakimś innym zakładzie, który, bezpośrednio lub pośrednio, jest w posiadaniu pozycji kwalifikującej się do marginesu wypłacalności pierwszego zakładu lub jeżeli udziela mu on pożyczek.

E. Właściwe organy zapewniają, aby skorygowana wypłacalność była obliczana z taką samą częstotliwością jak ta, którą określono w dyrektywach 73/239/EWG, 91/674/EWG, 2002/83/WE i 2005/68/WE do obliczenia marginesu wypłacalności zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji. Wartość aktywów oraz zobowiązań obliczana jest zgodnie z odpowiednimi przepisami dyrektyw 73/239/EWG, 91/674/EWG, 2002/83/WE i 2005/68/WE.

2. ZASTOSOWANIE METOD OBLICZANIA

2.1.Powiązane zakłady ubezpieczeń i powiązane zakłady reasekuracji.

Obliczanie skorygowanej wypłacalności dokonywane jest na podstawie ogólnych zasad i metod ustanowionych w niniejszym załączniku.

W przypadku wszystkich metod, jeżeli zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji posiada więcej niż jeden powiązany zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, skorygowana wypłacalność obliczana jest przez włączenie każdego z tych powiązanych zakładów ubezpieczeń lub powiązanych zakładów reasekuracji.

W przypadkach udziałów sukcesywnych (na przykład gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w innym zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji, który sam jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji), obliczanie skorygowanej wypłacalności dokonywane jest na poziomie każdego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe w innym zakładzie, który ma co najmniej jeden powiązany zakład ubezpieczeń lub powiązany zakład reasekuracji.

Państwa Członkowskie mogą odstąpić od obliczania skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji:

- jeżeli zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji jest zakładem powiązanym z innym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, który otrzymał zezwolenie w tym samym Państwie Członkowskim, oraz jeżeli ten zakład powiązany uwzględniony jest w obliczaniu skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe, lub

- jeżeli zakład ubezpieczeń lub reasekuracji jest zakładem powiązanym z ubezpieczeniową grupą kapitałową, która ma swoją siedzibę statutową w tym samym Państwie Członkowskim co zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, oraz jeżeli zarówno ubezpieczeniowa grupa kapitałowa, jak i powiązany zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, uwzględnione są w dokonywanym obliczeniu.

Państwa Członkowskie mogą także odstąpić od obliczania skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, jeżeli chodzi o zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji powiązany z innym zakładem ubezpieczeń, z zakładem reasekuracji lub z ubezpieczeniową grupą kapitałową, które mają swoją siedzibę statutową w innym Państwie Członkowskim, oraz jeżeli właściwe organy tych Państw porozumiały się co do przekazania funkcji nadzoru dodatkowego właściwym organom drugiej strony.

W każdym przypadku odstąpienie to może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy pozycje kwalifikujące się do marginesu wypłacalności zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji branych pod uwagę w obliczeniu są, zgodnie z opinią właściwych organów, odpowiednio podzielone między dane zakłady.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, w sytuacji gdy powiązany zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji ma swoją siedzibę statutową w innym Państwie Członkowskim niż zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, dla którego dokonywane jest obliczanie skorygowanej wypłacalności, że obliczenie to uwzględni w odniesieniu do zakładu powiązanego poziom wypłacalności wyceniony przez właściwe organy innego Państwa Członkowskiego.

2.2.Ubezpieczeniowe grupy kapitałowe zajmujące się pośrednictwem

W przypadku obliczania skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, który posiada udziały w powiązanym zakładzie ubezpieczeń, w powiązanym zakładzie reasekuracji, w zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub w zakładzie reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, poprzez ubezpieczeniową grupę kapitałową, uwzględnia się sytuację ubezpieczeniowej grupy kapitałowej zajmującej się pośrednictwem. Jedynie dla potrzeb obliczenia, dokonywanego zgodnie z ogólnymi przepisami i metodami opisanymi w niniejszym załączniku, ta ubezpieczeniowa grupa kapitałowa jest traktowana tak, jakby była zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji podlegającym wymogowi wypłacalności równej zero, oraz podlegającym tym samym warunkom, jak te ustalone w art. 16 dyrektywy 73/239/EWG, w art. 27 dyrektywy 2002/83/WE lub w art. 36 dyrektywy 2005/68/WE, w odniesieniu do pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności.

2.3.Powiązane zakłady ubezpieczeń mieszczące się w państwie trzecim oraz powiązane zakłady reasekuracji mieszczące się w państwie trzecim

W przypadku obliczania skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, który posiada udziały w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, ten ostatni zakład jest traktowany, jedynie dla potrzeb tego obliczenia, w sposób analogiczny do powiązanego zakładu ubezpieczeń lub powiązanego zakładu reasekuracji, przy zastosowaniu ogólnych przepisów i metod opisanych w niniejszym załączniku.

Jednakże jeżeli państwo trzecie, w którym ten zakład posiada swoją siedzibę statutową, poddaje zakład obowiązkowi posiadania zezwolenia oraz narzuca mu wymóg wypłacalności co najmniej porównywalnej do tej, jaka jest przewidziana przez dyrektywy 73/239/EWG, 2002/83/WE lub 2005/68/WE, przy uwzględnieniu pozycji pokrycia tego wymogu, Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, aby w obliczaniu wzięto pod uwagę, w odniesieniu do tego zakładu, wymóg wypłacalności oraz pozycje kwalifikujące się do pokrycia tego wymogu, przewidziane przez rozpatrywane państwo trzecie.

2.4.Powiązane instytucje kredytowe, przedsiębiorstwa inwestycyjne i instytucje finansowe

Podczas obliczania skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, który jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w instytucji kredytowej, przedsiębiorstwie inwestycyjnym lub instytucji finansowej, zasady ustanowione w art. 16 dyrektywy 73/239/EWG, w art. 27 dyrektywy 2002/83/WE oraz w art. 36 dyrektywy 2005/68/WE w sprawie potrącania takich udziałów kapitałowych, stosuje się mutatis mutandis, podobnie jak przepisy w sprawie zdolności Państw Członkowskich, w określonych warunkach, do stosowania metod alternatywnych oraz do umożliwienia niepotrącania takich udziałów kapitałowych.

2.5.Niedostępność niezbędnych informacji

Jeżeli z jakiegokolwiek powodu informacje niezbędne do obliczenia skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji oraz odnoszące się do zakładu powiązanego mającego swoją siedzibę statutową w danym Państwie Członkowskim lub w danym państwie trzecim są niedostępne dla właściwych organów, wartość księgowa tego zakładu w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe jest potrącana od pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności. W tym przypadku niezrealizowane zyski związane z tymi udziałami nie mogą być uznawane za pozycję kwalifikującą się do marginesu wypłacalności.

3. METODY OBLICZANIA

Metoda 1: Metoda potrącania i agregacji

Skorygowana wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe jest różnicą między:

i) sumą:

a) pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe; oraz

b) proporcjonalnego udziału zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe w pozycjach kwalifikujących się do marginesu wypłacalności powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji,

oraz

ii) sumą:

a) wartości księgowej powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe;

oraz b) wymogu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe;

oraz c) proporcjonalnego udziału wymogu wypłacalności powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Jeżeli udziały w powiązanym zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji stanowią, w całości lub w części, własność pośrednią, wówczas wartość pozycji ppkt ii) lit. a) obejmuje wartość własności pośredniej, przy uwzględnieniu odpowiednich sukcesywnych odsetek, a wartość pozycji ppkt i) lit. b) oraz ppkt ii) lit. c) obejmuje odpowiednio proporcjonalne udziały pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Metoda 2: Metoda wymaganych odpisów

Skorygowana wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe jest różnicą między:

i) sumą pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe;

oraz

ii) sumą:

a) wymogu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe;

oraz b) proporcjonalnego udziału wymogu wypłacalności powiązanego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Aby wycenić pozycje kwalifikujące się do marginesu wypłacalności, udziały w rozumieniu niniejszej dyrektywy są szacowane za pomocą metody praw własności, zgodnie z opcją przewidzianą w art. 59 ust. 2 lit. b) dyrektywy 78/660/EWG.

Metoda 3: Metoda opierająca się na konsolidacji księgowej

Obliczenia skorygowanej wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe dokonuje się za pomocą rachunków skonsolidowanych. Skorygowana wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe jest różnicą między pozycjami kwalifikującymi się do marginesu wypłacalności, obliczanymi na podstawie danych skonsolidowanych, oraz:

a) sumą wymogu wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego udziały kapitałowe oraz proporcjonalnych udziałów wymogów wypłacalności powiązanych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, na podstawie stóp procentowych stosowanych do prowadzenia rachunków skonsolidowanych;

b) wymogiem wypłacalności obliczanej na podstawie danych skonsolidowanych.

Przepisy dyrektyw 73/239/EWG, 91/674/EWG, 2002/83/WE i 2005/68/WE stosują się do obliczania pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności oraz do obliczania wymogu wypłacalności na podstawie danych skonsolidowanych.

ZAŁĄCZNIK II

DODATKOWY NADZÓR NAD ZAKŁADAMI UBEZPIECZEŃ I ZAKŁADAMI REASEKURACJI, BĘDĄCYMI PODMIOTAMI ZALEŻNYMI UBEZPIECZENIOWEJ GRUPY KAPITAŁOWEJ, ZAKŁADU UBEZPIECZEŃ MIESZCZĄCEGO SIĘ W PAŃSTWIE TRZECIM LUB ZAKŁADU REASEKURACJI MIESZCZĄCEGO SIĘ W PAŃSTWIE TRZECIM

1. W przypadku dwóch lub więcej zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, o których mowa w art. 2 ust. 2, które są podmiotami zależnymi ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim i które mają siedziby w różnych Państwach Członkowskich, właściwe organy czuwają nad spójnym stosowaniem metody opisanej w niniejszym załączniku.

Właściwe organy sprawują dodatkowy nadzór z taką samą częstotliwością, jaką przewidziano w dyrektywach 73/239/EWG, 91/674/EWG, 2002/83/WE oraz 2005/68/WE do obliczenia marginesu wypłacalności zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

2. Państwa Członkowskie mogą odstąpić od obliczenia przewidzianego w niniejszym załączniku względem zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji:

- jeżeli ten zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji jest zakładem powiązanym z innym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji oraz jeżeli jest on uwzględniony w obliczaniu przewidzianym w niniejszym załączniku, wykonywanym dla innego zakładu,

- jeżeli ten zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji oraz jeden lub więcej innych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, dla których zostały wydane zezwolenia w tym samym Państwie Członkowskim, mają za zakład macierzysty tę samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim lub zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim oraz jeżeli zakład ten jest uwzględniony w obliczaniu przewidzianym w niniejszym załączniku, wykonywanym dla jednego z tych zakładów,

- jeżeli ten zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji oraz jeden lub więcej innych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, dla których zostały wydane zezwolenia w innych Państwach Członkowskich, mają za zakład macierzysty tę samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim lub zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim oraz jeżeli umowa przyznająca organom nadzoru innego Państwa Członkowskiego sprawowanie dodatkowego nadzoru, o którym mowa w niniejszym załączniku, została zawarta zgodnie z art. 4 ust. 2.

W przypadku udziałów sukcesywnych (na przykład: ubezpieczeniowa grupa kapitałowa lub zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim, będące w posiadaniu innej ubezpieczeniowej grupy kapitałowej lub zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim) Państwa Członkowskie mogą stosować obliczenia przewidziane w niniejszym załączniku tylko na poziomie ostatniego zakładu macierzystego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji będącego ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim.

3. Właściwe organy czuwają nad tym, aby zostały dokonane, na poziomie ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim, obliczenia analogiczne do opisanych w załączniku I.

Ta analogia polega na stosowaniu ogólnych zasad i metod, opisanych w załączniku I, na poziomie ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim.

Jedynie do potrzeb obliczenia zakład macierzysty traktowany jest w taki sposób, jakby stanowił zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji podlegający:

- wymogowi wypłacalności równej zero, jeżeli jest on ubezpieczeniową grupą kapitałową,

- wymogowi wypłacalności, określonemu zgodnie z zasadami zawartymi w sekcji 2.3 załącznika I, jeżeli jest on zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub zakładem reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim,

oraz podlega takim samym warunkom, jak te określone w art. 16 dyrektywy 73/239/EWG, w art. 27 dyrektywy 2002/83/WE oraz w art. 36 dyrektywy 2005/68/WE w odniesieniu do pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności.

4. Brak niezbędnych informacji

Jeżeli z jakiegokolwiek powodu informacje niezbędne do obliczenia przewidzianego w niniejszym załączniku oraz odnoszące się do zakładu powiązanego mającego swoją siedzibę statutową w danym Państwie Członkowskim lub w państwie trzecim nie są dostępne dla właściwych organów, wówczas wartość księgowa tego zakładu w zakładzie posiadającym udziały kapitałowe jest potrącana od pozycji kwalifikujących się do tego obliczenia, przewidzianego w niniejszym załączniku. W tym przypadku niezrealizowane zyski związane z tymi udziałami nie mogą być uznawane za pozycję kwalifikującą się do obliczenia.

ò nowy

ZAŁĄCZNIK IV

STANDARDOWY WZÓR KAPITAłOWEGO WYMOGU WYPłACALNOśCI

1. Obliczanie podstawowego kapitałowego wymogu wypłacalności

Podstawowy kapitałowy wymóg wypłacalności, o którym mowa w art. 103 ust. 1, równa się:

[pic]

gdzie SCR i oznacza moduł ryzyka i a SCR j oznacza moduł ryzyka j , i gdzie „i,j” oznacza, że suma różnych składników powinna obejmować wszystkie możliwe kombinacje i i j . W obliczeniu za SCR i i SCR j podstawia się:

- SCR non-life oznaczające moduł ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach innych niż na życie;

- SCR life oznaczające moduł ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach na życie;

- SCR special health oznaczające moduł szczególnego ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach zdrowotnych;

- SCR market oznaczające moduł ryzyka rynkowego;

- SCR default oznaczające moduł ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta.

Współczynnik Corr i,j oznacza pozycję podaną w wierszu i i kolumnie j poniższej macierzy korelacji:

j i | ryzyko rynkowe | ryzyko niewykonania zobowiązania | ryzyko w ubezp. na życie | szczególne ryzyko w ubezp. zdrowotnych | ryzyko w ubezp. innych niż na życie |

ryzyko rynkowe | 1 | 0,25 | 0,25 | 0,25 | 0,25 |

ryzyka niewykonania zobowiązania | 0,25 | 1 | 0,25 | 0,25 | 0,5 |

ryzyko w ubezp. na życie | 0,25 | 0,25 | 1 | 0,25 | 0 |

szczególne ryzyko w ubezp. zdrowotnych | 0,25 | 0,25 | 0,25 | 1 | 0 |

ryzyko w ubezp. innych niż na życie | 0,25 | 0,5 | 0 | 0 | 1 |

2. Obliczanie modułu ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach innych niż na życie

Moduł ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach innych niż na życie, o którym mowa w art. 104 ust. 2, równa się:

[pic]

gdzie SCR i oznacza submoduł i a SCR j oznacza submoduł j , i gdzie „i,j” oznacza, że suma różnych składników powinna obejmować wszystkie możliwe kombinacje i i j . W obliczeniu za SCR i i SCR j podstawia się:

- SCR nl premium and reserve oznaczające submoduł ryzyka składki i ryzyka rezerw w ubezpieczeniach innych niż na życie;

- SCR nl catastrophe oznaczające submoduł ryzyka katastroficznego w ubezpieczeniach innych niż na życie.

3. Obliczanie modułu ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach na życie

Moduł ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach na życie, o którym mowa w art. 104 ust. 3, równa się:

[pic]

gdzie SCR i oznacza submoduł i a SCR j oznacza submoduł j , i gdzie „i,j” oznacza, że suma różnych składników powinna obejmować wszystkie możliwe kombinacje i i j . W obliczeniu za SCR i i SCR j podstawia się:

- SCR mortality oznaczające submoduł ryzyka umieralności;

- SCR longevity oznaczające submoduł ryzyka długowieczności;

- SCR disability oznaczające submoduł ryzyka niezdolności do pracy - zachorowalności;

- SCR life expense oznaczające submoduł ryzyka wydatków w ubezpieczeniach na życie;

- SCR revision oznaczające submoduł ryzyka korekty;

- SCR lapse oznaczające submoduł ryzyka związanego z rezygnacjami;

- SCR life catastrophe oznaczające submoduł ryzyka katastroficznego w ubezpieczeniach na życie;

4. Obliczanie modułu szczególnego ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach zdrowotnych

Moduł szczególnego ryzyka ubezpieczeniowego w ubezpieczeniach zdrowotnych, o którym mowa w art. 104 ust. 4, równa się:

[pic]

gdzie SCR i oznacza submoduł i a SCR j oznacza submoduł j , i gdzie „i,j” oznacza, że suma różnych składników powinna obejmować wszystkie możliwe kombinacje i i j . W obliczeniu za SCR i i SCR j podstawia się:

- SCR health premium and reserve oznaczające submoduł ryzyka składki i ryzyka rezerw w ubezpieczeniach zdrowotnych;

- SCR health expense oznaczające submoduł ryzyka wydatków w ubezpieczeniach zdrowotnych;

- SCR health epidemic oznaczające submoduł ryzyka epidemii w ubezpieczeniach zdrowotnych;

5. Obliczanie modułu ryzyka rynkowego

Moduł ryzyka rynkowego, o którym mowa w art. 104 ust. 5, równa się:

[pic]

gdzie SCR i oznacza submoduł i a SCR j oznacza submoduł j , i gdzie „i,j” oznacza, że suma różnych składników powinna obejmować wszystkie możliwe kombinacje i i j . W obliczeniu za SCR i i SCR j podstawia się:

- SCR interest rate oznaczające submoduł ryzyka stopy procentowej;

- SCR equity oznaczające submoduł ryzyka związanego z inwestowaniem w akcje;

- SCR property oznaczające submoduł ryzyka związanego z inwestowaniem w nieruchomości;

- SCR spread oznaczające submoduł ryzyka spreadu;

- SCR concentration oznaczające submoduł koncentracji ryzyka rynkowego;

- SCR currency oznaczające submoduł ryzyka związanego z wymianą walut.

92/49/EWG Artykuł 44(2) (dostosowany)

ZAŁĄCZNIK V

√ ZESPOłY GRUP UBEZPIECZEń INNYCH NIż NA żYCIE DO CELÓW ART. 156

Zespoły grup ubezpieczeń określa się jako ubezpieczenia:

1. Wypadkowe i chorobowe (grupy 1 i 2 w załączniku I),

2. Samochodowe (grupy 3, 7 i 10 w załączniku I; dane liczbowe dotyczące grupy 10, z wyłączeniem odpowiedzialności cywilnej przewoźnika √ podaje się osobno , należy podać oddzielnie),

3. Ogniowe i pozostałych szkód rzeczowych (grupy 8 i 9 w załączniku I),

4. Lotnicze, morskie i transportowe (grupy 4, 5, 6, 7, 11 i 12 w załączniku I),

5. Odpowiedzialności cywilnej ogólnej (grupa 13 w załączniku I),

6. Kredytu i poręczeń (grupy 14 i 15 w załączniku I),

7. Pozostałe grupy (grupy 16, 17 i 18 w załączniku I).

ò nowy

ZAŁĄCZNIK VI

Część A

Uchylone dyrektywy z wykazem późniejszych zmian(określone w art. 319)

dyrektywa Rady 64/225/EWG (Dz.U. 56 z 4.4.1964, str. 878) |

załącznik I punkt III(G)(1) Aktu Przystąpienia z 1973 r. (Dz.U. L 236 z 23.9.2003, str. 342) |

pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG (Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3) |

dyrektywa Rady 76/580/EWG (Dz.U. L 189 z 13.7.1976, str. 13) | tylko art. 1 |

dyrektywa Rady 84/641/EWG (Dz.U. L 339 z 27.12.1984, str. 21) | tylko art. 1 do 14 |

dyrektywa Rady 87/343/EWG (Dz.U. L 185 z 4.7.1987, str. 72) |

dyrektywa Rady 87/344/EWG (Dz.U. L 185 z 4.7.1987, str. 77) | tylko art. 9 |

druga dyrektywa Rady 88/357/EWG (Dz.U. L 172 z 4.7.1988, str. 1) | tylko art. 9, 10 i 11 |

dyrektywa Rady 90/618/EWG (Dz.U. L 330 z 29.11.1990, str. 44) | tylko art. 2, 3 i 4 |

dyrektywa Rady 92/49/EWG (Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1) | tylko art. 4, 5, 6, 7, 9, 10, 11, 13, 14, 17, 18, 24, 32, 33 i 53 |

dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 95/26/EWG (Dz.U. L 168 z 18.7.1995, str. 7) | tylko art. 2 ust. 2 tiret trzecie i art. 3 ust. 1 |

dyrektywa 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 181 z 20.7.2000, str. 65) | tylko art. 8 |

dyrektywa 2002/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 77, 20.3.2002, str. 17) |

dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1) | tylko art. 22 |

dyrektywa 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9) | tylko art. 4 |

dyrektywa 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1) | tylko art. 57 |

dyrektywa 2006/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 238) | tylko punkt I załącznika |

dyrektywa Rady 73/240/EWG (Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 20) |

dyrektywa Rady 76/580/EWG (Dz.U. L 189 z 13.7.1976, str. 13) |

dyrektywa Rady 78/473/EWG (Dz.U. L 151 z 7.6.1978, str. 25) |

dyrektywa Rady 84/641/EWG (Dz.U. L 339 z 27.12.1984, str. 21) |

dyrektywa Rady 87/344/EWG (Dz.U. L 185 z 4.7.1987, str. 77) |

druga dyrektywa Rady 88/357/EWG (Dz.U. L 172 z 4.7.1988, str. 1) |

dyrektywa Rady 90/618/EWG (Dz.U. L 330 z 29.11.1990, str. 44) | tylko art. 5 do 10 |

dyrektywa Rady 92/49/EWG (Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1) | tylko art. 12 ust. 1, 19, 23, 27, 30, 34, 35, 36, 37, 39, 40, 42, 43, 44, 45 i 46 |

dyrektywa 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 181 z 20.7.2000, str. 65) | tylko art. 9 |

dyrektywa 2005/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 149 z 11.6.2005, str. 14) | tylko art. 3 |

dyrektywa Rady 92/49/EWG (Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1) |

dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 95/26/EWG (Dz.U. L 168 z 18.7.1995, str. 7) | tylko art. 2 ust. 1 tiret pierwsze, art. 4 ust. 1, 3 i 5 oraz art. 5 tiret drugie |

dyrektywa 2000/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 290 z 17.11.2000, str. 27) | tylko art. 2 |

dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1) | tylko art. 24 |

dyrektywa 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9) | tylko art. 6 |

dyrektywa 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1) | tylko art. 58 |

dyrektywa 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 330 z 5.12.1998, str. 1) |

dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1) | tylko art. 28 |

dyrektywa 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9) | tylko art. 7 |

dyrektywa 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1) | tylko art. 59 |

dyrektywa 2001/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 110 z 20.4.2001, str. 28) |

dyrektywa 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 345 z 19.12.2002, str. 1) |

dyrektywa Rady 2004/66/WE (Dz.U. L 168 z 1.5.2004, str. 35) | tylko punkt II załącznika |

dyrektywa 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9) | tylko art. 8 |

dyrektywa 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1) | tylko art. 60 |

dyrektywa 2006/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 238) | tylko punkt III załącznika |

dyrektywa 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1) |

Część B

Wykaz terminów transpozycji do prawa krajowego(określony w art. 319)

Dyrektywa | Termin transpozycji | Termin stosowania |

64/225/EWG | 17 listopada 2002 r. |

73/239/EWG | 31 stycznia 1975 r. |

73/240/EWG | 31 grudnia 1976 r. |

76/580/EWG | 31 grudnia 1976 r. |

78/473/EWG | 3 grudnia 1979 r. | 3 czerwca 1980 r. |

84/641/EWG | 30 czerwca 1987 r. | 1 stycznia 1988 r. |

87/343/EWG | 1 stycznia 1990 r. | 1 lipca 1990 r. |

87/344/EWG | 1 stycznia 1990 r. | 1 lipca 1990 r. |

88/357/EWG | 30 grudnia 1989 r. | 30 czerwca 1990 r. |

90/618/EWG | 20 maja 1992 r. | 20 listopada 1992 r. |

92/49/EWG | 31 grudnia 1993 r. | 1 lipca 1994 r. |

95/26/EWG | 18 lipca 1996 r. | 18 lipca 1996 r. |

98/78/WE | 5 czerwca 2000 r. |

2000/26/WE | 17 listopada 2002 r. | 17 listopada 2002 r. |

2000/64/WE | 17 listopada 2002 r. | 17 listopada 2002 r. |

2001/17/WE | 20 kwietnia 2003 r. |

2002/13/WE | 20 września 2003 r. |

2002/83/WE | 20 września 2003 r. |

2004/66/WE | 1 maja 2004 r. |

2002/87/WE | 10 sierpnia 2004 r. |

2005/1/WE | 13 maja 2005 r. |

2005/14/WE | 11 maja 2005 r. |

2005/68/WE | 10 grudnia 2007 r. |

2006/101/WE | 1 stycznia 2007 r. |

ñ

ZAŁĄCZNIK VII

Tabela korelacji

Dyrektywa

73/239/EWG |Dyrektywa

78/473/EWG |Dyrektywa

84/641/EWG |Dyrektywa

87/344/EWG |Dyrektywa

88/357/EWG |Dyrektywa

90/618/EWG |Dyrektywa

92/49/EWG |Dyrektywa

98/78/ WE |Dyrektywa

2001/17/WE |Dyrektywa

2002/83/WE |Dyrektywa

2005/68/WE |Niniejsza dyrektywa | |Artykuł 1 ust. 1 | | | | | | | | |Artykuł 2 zdanie pierwsze |Artykuł 1 ust. 1 |Artykuł 1 ust. 1 | |Artykuł 2 ust. 1 lit. a) do c) | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 2 ust. 1 lit. d) | | | | | | | | |Artykuł 3 ust. 4 | |Artykuł 3 | |Artykuł 2 ust. 2 lit. a) do c) | | | | | | | | | | |Artykuł 5 ust. 1 do 3 | |Artykuł 2 ust. 2 lit. d) | | |Artykuł 1 ust. 1 | | | | | | | |Artykuł 5 ust. 4 | |Artykuł 3 ust. 1 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 3 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 7 | |Artykuł 4 zdanie pierwsze | | | | | | | | | | |Artykuł 8

zdanie pierwsze | |Artykuł 4 lit. a) i c) | | | | | | | | | | |Artykuł 8 ust. 2

i 3 | |Artykuł 4 lit. d) | | | | | | | | | | |Artykuł 8 ust. 5 | |

Artykuł 4 lit. b) i e) | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 5 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 6 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 7 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 8 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 9 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 10 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 11 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 12 | | | | | | | | |Artykuł 9 |Artykuł 13 |Artykuł 25 | |Artykuł 13 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 14 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 15 | | | | | | | | | | |Artykuły 74 do 84 | |Artykuł 16 | | | | | | | | | | |Artykuły 85 do 98 | |Artykuł 16a | | | | | | | | | | |Artykuły 99 do 124 | |Artykuł 17 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 125 i art. 126 ust. 1 lit. a) do c) | |Artykuł 17 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 126 ust. 1 lit. d) | |Artykuł 18 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 19 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 20 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 21 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 22 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 23 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 159 ust. 1 | |Artykuł 23 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 159 ust. 2 lit. a) do d), f) i h) i ust. 3 | |Artykuł 24 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 25 ust. 1 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 25 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 163 ust. 3 | |Artykuł 25 ust. 3 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 26 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 27 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 28 | | | | | | | | | | |Artykuł 167 | |Artykuł 29 | | | | | | | | |Artykuł 57 | |Artykuł 168 | |Artykuł 30 ust. 1 do 4 | | | | | | | | | | |--- | |

Artykuł 30 ust. 5 | | | | | | | | | | |Artykuł 314 ust. 4 | |Artykuł 31 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 32 | | | | | |Artykuł 5 ust. 2 | | | | |Artykuł 15 ust. 3 akapit pierwszy | |Artykuł 33 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 34 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 35 |Artykuł 10 |Artykuł 19 ust. 1 |Artykuł 10 |Artykuł 32 |Artykuł 12 akapit drugi |Artykuł 57 ust. 1 |Artykuł 11 ust. 1 i 3 |Artykuł 31 ust. 1 |Artykuł 69 ust. 1 do 4 |Artykuł 64 ust. 1 |Artykuł 318 ust. 1 | |Artykuł 36 |Artykuł 11 |Artykuł 19 ust. 2 |Artykuł 11 |Artykuł 33 |Artykuł 12 akapit pierwszy |Artykuł 57 ust. 2 |Artykuł 11 ust. 4 |Artykuł 31 ust. 3 |Artykuł 70 |Artykuł 64 ust. 2 |Artykuł 318 ust. 2, art. 318 ust. 2 | |Artykuł 37 | | | | | | | | | | |--- | |Artykuł 38 |Artykuł 12 |Artykuł 21 |Artykuł 12 |Artykuł 35 |Artykuł 13 |Artykuł 58 |Artykuł 13 |Artykuł 33 |Artykuł 73 |Artykuł 66 |Artykuł 321 | |Załącznik pkt A | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 2 akapit drugi | |Załącznik pkt B | | | | | | | | | | |--- | |Załącznik pkt C | | | | | | | | | | |Artykuł 16 ust. 1 | | |Artykuł 1 | | | | | | | | | |Artykuł 197 ust. 1 | |

|Artykuł 1 ust. 1 | | | | | | | | | |Artykuł 197 ust. 2 | | |Artykuł 1 ust. 2 | | | | | | | | | |--- | | |Artykuł 2 ust. 1 | | | | | | | | | |Artykuł 197 ust. 1 lit. a) do f) | | |Artykuł 2 ust. 2 | | | | | | | | | |Artykuł 197 ust. 4 | | |Artykuł 3 | | | | | | | | | |Artykuł 198 | | |Artykuł 4 ust. 1 | | | | | | | | | |Artykuł 199 akapit pierwszy | | |Artykuł 4 ust. 2 | | | | | | | | | |Artykuł 199 akapit drugi | | |Artykuł 5 | | | | | | | | | |Artykuł 200 | | |Artykuł 6 | | | | | | | | | |Artykuł 202 | | |Artykuł 7 | | | | | | | | | |Artykuł 201 | | |Artykuł 8 | | | | | | | | | |Artykuł 203 | | |Artykuł 9 | | | | | | | | | |--- | | | |Artykuł 1 ust. 1 | | | | | | |Artykuł 2 zdanie pierwsze | |Artykuł 2 ust. 1

akapit pierwszy | | | |Artykuł 1 ust. 2 | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 2 | |

| |Artykuł 1 ust. 3 | | | | | | | | |---- | | | |Artykuł 2 oprócz ostatniego akapitu | | | | | | | | |Artykuł 6 | | | |Artykuł 2 lit. b) akapit ostatni | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 4 | | | |Artykuł 3 | | | | | | | | | | | | |Artykuł 4 | | | | | | | | |Artykuł 8 ust. 1 | | | |Artykuł 5 | | | | | | | | | | | | |Artykuł 6 | | | | | | | | | | | | |Artykuł 7 | | | | | | | | | | | | |Artykuł 8 | | | | | | | | | | | | |Artykuł 9 | | | | | | | | | | | | |Artykuł 10 | | | | | | | | | | | | |Artykuł 11 ust. 1 | | | | | | | | |Artykuł 33 ust. 1 | | | |Artykuł 11 ust. 2 | | | | | | | | |--- | |

| |Artykuł 12 ust. 1 | | | | | | | | |Artykuł 164 ust. 1 lit. b) i c) i ust. 4 | | | |Artykuł 12 ust. 2 | | | | | | | | |Artykuł 164 ust. 2 lit. h) | | | |Artykuł 12 ust. 3 | | | | | | | | |Artykuł 164 ust. 3 | | | |Artykuł 12 ust. 4 | | | | | | | | |Artykuł 164 ust. 4 | | | |Artykuł 13 | | | | | | | | |Artykuł 165 ust. 2 akapit drugi | | | |Artykuł 14 | | | | | | | | |Artykuł 204 | | | |Artykuł 15 | | | | | | | | |--- | | | |Artykuł 16 | | | | | | | | |--- | | | |Artykuł 17 | | | | | | | | |--- | | | |Artykuł 18 | | | | | | | | |--- | | | |Artykuł 20 | | | | | | | | |--- | | | | |Artykuł 1 | | | | | | | |--- | | | | |Artykuł 2 | | | | | | | |Artykuł 205 | | | | |Artykuł 3 ust. 1 | | | | | | | |Artykuł 206 | |

| | |Artykuł 3 ust. 2 | | | | | | | |Artykuł 207 ust. 1 akapit pierwszy ust. 2, 3 i 4 | | | | |Artykuł 3 ust. 3 | | | | | | | |Artykuł 207 ust. 1 akapit drugi | | | | |Artykuł 4 | | | | | | | |Artykuł 208 | | | | |Artykuł 5 | | | | | | | |Artykuł 209 | | | | |Artykuł 6 | | | | | | | |Artykuł 210 | | | | |Artykuł 7 | | | | | | | |Artykuł 211 | | | | |Artykuł 8 | | | | | | | |Artykuł 212 | | | | |Artykuł 9 | | | | | | | |Artykuł 16 ust. 2 | | | | | |Artykuł 2 lit. a) do c) i e) do f) | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 2 lit. d) | | | | | | |Artykuł 13 pkt 10 | | | | | |Artykuł 3 | | | | | | |Artykuł 142 ust. 1 akapit drugi | | | | | |Artykuł 4 | | | | | | |Artykuł 194 | |

| | | |Artykuł 5 | | | | | | |Artykuł 176 ust. 2 | | | | | |Artykuł 6 | | | | | | | | | | | | |Artykuł 7 ust. 1 lit. a) do e) | | | | | | |Artykuł 175 | | | | | |Artykuł 7 lit. f) | | | | | | |Artykuł 176 ust. 1 | | | | | |Artykuł 7 lit. g) | | | | | | |Artykuł 177 | | | | | |Artykuł 7 lit. h) | | | | | | |Artykuł 178 | | | | | |Artykuł 7 lit. i) | | | | | | |Artykuł 179 | | | | | |Artykuł 7 ust. 2 | | | | | | |Artykuł 180 | | | | | |Artykuł 7 ust. 3 | | | | | | |Artykuł 181 | | | | | |Artykuł 8 ust. 1 do 3 | | | | | | |Artykuł 182 ust. 1 do 3 | | | | | |Artykuł 8 ust. 4 lit. a) | |Artykuł 30 ust. 1 | | | | |Artykuł 182 ust. 4 akapit pierwszy | | | | | |Artykuł 8 ust. 4 lit. b) | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 8 ust. 4 lit. c) i d) | | | | | | |Artykuł 182 ust. 4 akapit drugi i trzeci | |

| | | |Artykuł 8 ust. 5 lit. a) i b) | | | | | | |Artykuł 182 ust. 5 | | | | | |Artykuł 8 ust. 5 lit. c) | | | | | | |Artykuł 182 ust. 6 | | | | | |Artykuł 9 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 20 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 11 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 12 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 13 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 14 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 15 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 16 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 17 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 18 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 19 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 20 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 21 | | | | | | |--- | |

| | | |Artykuł 22 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 23 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 24 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 25 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 26 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 27 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 28 | | | | | | |--- | | | | | |Artykuł 29 | | | | | | | | | | | | |Artykuł 30 | | | | | | |Artykuł 311 | | | | | |Artykuł 31 | | | | | | |Artykuł 312 ust. 2 | | | | | |Artykuł 34 | | | | | | |--- | | | | | |Załącznik 1 | | | | | | |--- | | | | | |Załącznik 2A | | | | | | |--- | | | | | |Załącznik 2B | | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 1 lit. a) | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 1 lit. b) | | | | | |Artykuł 13 pkt 19 | |

| | | | |

Artykuł 1 lit. c) i d) | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 1 lit. e) | | | | | |Artykuł 13 pkt 20 | | | | | | |Artykuł 2 | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 3 | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 4 | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 5 | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 6 ust. 1 do 3 | | | | | |Artykuł 147 | | | | | | |Artykuł 6 ust. 4 akapit pierwszy | | | | | |Artykuł 148 | | | | | | |Artykuł 6 ust. 4 akapit drugi do piątego | | | | | |Artykuł 149 | | | | | | |Artykuł 7 | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 8 | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 9 | | | | | |--- | | | | | | |Artykuł 10 | | | | | |--- | |

| | | | |Artykuł 11 | | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 1 lit. a) | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 1 lit. b) | | | | |Artykuł 13 pkt 2 | | | | | | | |Artykuł 1 lit. c) | | | | |Artykuł 13 pkt 6 | | | | | | | |Artykuł 1 lit. d) | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 1 lit. e) | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 1 lit. f) | | | | |---- | | | | | | | |Artykuł 1 lit. g) | | | | |Artykuł 13 pkt 17 | | | | | | | |Artykuł 1 lit. h), i), j) i k) | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 2 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 3 | | | | |Artykuł 195 | | | | | | | |Artykuł 4 | | | | |Artykuł 14 ust. 1 i 2 | | | | | | | |Artykuł 5 ust. 1 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 5 ust. 2 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 5 ust. 2 lit. a) | | | | |Artykuł 15 ust. 3 akapit pierwszy | | | | | | | |Artykuł 5 ust. 2 lit. b) | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 1 | | | | |Artykuł 18 ust. 1 | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 1 lit. a) | | | | |Załącznik IIIA | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 1 lit. b) | | | | |Artykuł 18 ust. 1 lit. a) | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 1 lit. c) i d) | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 1 lit. e) | | | | |Artykuł 18 ust. 1 lit. g) | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 2 | | | | |Artykuł 18 ust. 2 | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 3 akapit pierwszy | | | | |Artykuł 21 ust. 4 | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 3 akapit drugi | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 3 akapit trzeci | | | | |Artykuł 21 ust. 2 | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 3 akapit czwarty | | | | |Artykuł 21 ust. 2 | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 3 akapit czwarty | | | | |Artykuł 21 ust. 3 | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 4 | | | | |---- | | | | | | | |Artykuł 7 lit. a) do c) | | | | |----- | | | | | | | |Artykuł 7 lit. d) | | | | |Artykuł 23 ust. 1 lit. e) | | | | | | | |Artykuł 7 lit. e) | | | | |Artykuł 23 ust. 2 lit. e) ppkt (i) | | | | | | | |Artykuł 7 lit. f) | | | | |Artykuł 23 ust. 2 lit. e) ppkt (ii) | | | | | | | |Artykuł 7 lit. g) i h) | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 8 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 9 ust. 1 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 9 ust. 2 | | | | |Artykuł 29 ust. 2 | | | | | | | |Artykuł 9 ust. 3 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 10 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 11 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 12 ust. 1 do 5 i ust. 6 akapit pierwszy | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 12 ust. 6 akapit drugi | | | | |Artykuł 39 ust. 6 akapit trzeci | | | | | | | |Artykuł 13 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 14 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 1 i 2 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 3 | | | | |Artykuł 59 akapit pierwszy | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 4 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 16 ust. 1 do ust. 5 akapit drugi zdanie pierwsze | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 16 ust. 5 akapit drugi zdanie ostatnie | | | | |Artykuł 66 ust. 3 | | | | | | | |Artykuł 17 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 18 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 19 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 20 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 21 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 22 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 23 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 24 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 25 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 26 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 27 | | | | |Artykuł 176 ust. 1 | | | | | | | |Artykuł 28 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 29 akapit pierwszy |Artykuł 1 lit. e) | | | |Artykuł 188 ust. 1 | | | | | | | |Artykuł 29 akapit drugi | | | | |Artykuł 188 ust. 3 | | | | | | | |Artykuł 30 ust. 1 | | | | |Artykuł 182 ust. 4 akapit pierwszy | | | | | | | |Artykuł 30 ust. 2 | | | | |Artykuł 188 ust. 2 | | | | | | | |Artykuł 31 | | | | |Artykuł 190 | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 1 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 2 lit. a) i b) | | | | |Artykuł 142 ust. 2 lit. a) i b) | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 2 lit. c) | | | | |Artykuł 142 ust. 2 lit. d) akapit pierwszy | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 2 lit. d) | | | | |Artykuł 32 ust. 2 lit. d) akapit ostatni | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 2 akapit ostatni | | | | |Artykuł 142 ust. 3 | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 3 akapit pierwszy i drugi | | | | |Artykuł 143 ust. 1 | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 3 akapit trzeci | | | | |Artykuł 143 ust. 2 | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 4 | | | | |Artykuł 143 ust. 3 akapit pierwszy | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 5 | | | | |Artykuł 143 ust. 4 akapit drugi | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 6 | | | | |Artykuł 142 ust. 4 | | | | | | | |Artykuł 33 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 34 | | | | |Artykuł 144 | | | | | | | |Artykuł 35 | | | | |Artykuł 195 | | | | | | | |Artykuł 36 | | | | |Artykuł 146 | | | | | | | |Artykuł 37 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 38 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 39 | |Artykuł 6 | | |Artykuł 151 | | | | | | | |Artykuł 40 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 41 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 42 | |Artykuł 9 | | |--- | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 1 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 2 | | | | |Artykuł 191 ust. 1 | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 3 | | | | |Artykuł 191 ust. 2 | | | | | | | |Artykuł 44 ust. 1 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 44 ust. 2 akapit pierwszy | | | | |Artykuł 156 akapit pierwszy i drugi | | | | | | | |Artykuł 44 ust. 2 akapit drugi | | | | |Załącznik V | | | | | | | |Artykuł 44 ust. 2 akapit trzeci | | | | |Artykuł 156 akapit trzeci | | | | | | | |Artykuł 45 ust. 1 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 45 ust. 2 | | | | |Artykuł 196 | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 1 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 2 | | | | |Artykuł 154 ust. 1 akapit drugi | | | | | | | |Artykuł 47 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 48 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 49 | | | | |Artykuł 300 | | | | | | | |Artykuł 50 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 51 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 52 | | | | |--- | | | | | | | |Artykuł 53 ust. 1 do 6 | | | | |Artykuł 161 ust. 1 do 6 | | | | | | | |Artykuł 54 ust. 1 i 2 | | | | |Artykuł 213 ust. 1 i 2 | | | | | | | |Artykuł 55 | | | | |Artykuł 214 | | | | | | | |Artykuł 56 | | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 1 lit. a) |Artykuł 2 lit. a) | | |Artykuł 13 pkt 1 | | | | | | | | |Artykuł 1 lit. b) | | | |Artykuł 13 pkt 2 | | | | | | | | |Artykuł 1 lit. c) | | | |Artykuł 13 pkt 3 | | | | | | | | |Artykuł 1 lit. d) | | | |Artykuł 13 pkt 12 | | | | | | | | |Artykuł 1 lit. e) | | | |Artykuł 13 pkt 13 | | | | | | | | |Artykuł 1 lit. f) do k) | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 2 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 3 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 4 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 5 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 6 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 7 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 8 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 9 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 10 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 11 ust. 2 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 11 ust. 5 | | | |--- | | | | | | | | |Artykuł 12 |Artykuł 32 | | |Artykuł 320 | | | | | | | | |Załącznik I | | | |--- | | | | | | | | |Załącznik II | | | |--- | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 | | |Artykuł 1 ust. 3, art. 278 ust. 1 | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 2 | | |Artykuł 278 ust. 2 | | | | | | | | | |Artykuł 2 lit. b) | | |Artykuł 279 ust. 1 lit. b) | | | | | | | | | |Artykuł 2 lit. c) | | |Artykuł 279 ust. 1 lit. c)

| | | | | | | | | |Artykuł 2 lit. d) | | |Artykuł 279 ust. 1 lit. d) | | | | | | | | | |Artykuł 2 lit. e) i f) | | |--- | | | | | | | | | |Artykuł 2 lit. g) | | |Artykuł 279 ust. 1 lit. a) | | | | | | | | | |Artykuł 2 lit. h) | | |--- | | | | | | | | | |Artykuł 2 lit. i) | | |Artykuł 279 ust. 1 lit. e) | | | | | | | | | |Artykuł 2 lit. j) | | |Artykuł 279 ust. 1 lit. f) | | | | | | | | | |Artykuł 2(k) | | |Artykuł 279 ust. 1 lit. g) | | | | | | | | | |Artykuł 2 akapit ostatni | | |Artykuł 279 ust. 1 akapit ostatni | | | | | | | | | |Artykuł 3 | | |--- | | | | | | | | | |Artykuł 4 ust. 1 | | |Artykuł 280 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 4 ust. 2 do 4 | | |Artykuł 280 ust. 3 do 5 | | | | | | | | | |Artykuł 5 | | |Artykuł 281 | | | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 1 do 4 | | |Artykuł 282 ust. 1 do 4 | | | | | | | | | |Artykuł 7 ust. 1 i 2 | | |Artykuł 283 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 8 ust. 1 do 3 | | |Artykuł 284 ust. 1 do 3 | | | | | | | | | |Artykuł 9 ust. 1 i 2 lit. a) do l) | | |Artykuł 285 ust. 1 i 2 lit. a) do l) | | | | | | | | | |Artykuł 10 ust. 1 do 3 | | |Artykuł 286 ust. 1 do 3 | | | | | | | | | |Artykuł 11 | | |Artykuł 288 | | | | | | | | | |Artykuł 12 | | |Artykuł 289 | | | | | | | | | |Artykuł 13 ust. 1 i 2 | | |Artykuł 290 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 14 ust. 1 i 2 | | |Artykuł 291 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 1 i 2 | | |Artykuł 292 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 16 ust. 1 do 3 | | |Artykuł 293 ust. 1 do 3 | | | | | | | | | |Artykuł 17 ust. 1 i 2 | | |Artykuł 294 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 18 ust. 1 i 2 | | |Artykuł 295 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 19 zdanie pierwsze | | |Artykuł 296 zdanie pierwsze | | | | | | | | | |Artykuł 19 lit. a) do c) | | |Artykuł 296 ust. 1 do 3 | | | | | | | | | |Artykuł 20 ust. 1 do 4 | | |Artykuł 297 ust. 1 do 4 | | | | | | | | | |Artykuł 21 ust. 1 do 3 | | |Artykuł 298 ust. 1 do 3 | | | | | | | | | |Artykuł 22 ust. 1 i 2 | | |Artykuł 299 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 23 ust. 1 i 2 | | |Artykuł 300 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 24 | | |Artykuł 302 | | | | | | | | | |Artykuł 25 zdanie pierwsze | | |Artykuł 302 zdanie pierwsze | | | | | | | | | |Artykuł 25 lit. a) do c) | | |Artykuł 302 ust. 1 do 3 | | | | | | | | | |Artykuł 26 |Artykuł 42 | |Artykuł 303 | | | | | | | | | |Artykuł 27 ust. 1 do 3 | | |Artykuł 304 ust. 1 do 3 | | | | | | | | | |Artykuł 28 ust. 1 i 2 | | |Artykuł 305 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | |Artykuł 29 | | |Artykuł 306 | | | | | | | | | |Artykuł 30 ust. 1 | | |Artykuł 279 ust. 2 | | | | | | | | | |Artykuł 30 ust. 2 | | |Artykuł 307 | | | | | | | | | |Załącznik | | |Artykuł 287 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. a) | |Artykuł 13 pkt 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. b) | |Artykuł 13 pkt 9 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. c) | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. d) | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. e) | |Artykuł 13 pkt 6 lit. b) | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. f) | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. g) | |Artykuł 13 pkt 11 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. h) | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. i) | |Artykuł 13 pkt 15 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. j) | |Artykuł 13 pkt 17 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. k) | |Artykuł 13 pkt 12 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. l) | |Artykuł 13 pkt 13 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 lit. m) | |Artykuł 13 pkt 18 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1lit. n) | |Artykuł 13 pkt 8 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1lit. o) | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1lit. p) | | | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1lit. q) | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1lit. r) | |Artykuł 13 pkt 14 | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 2 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 | |Artykuł 2 ust. 3 lit. a) | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 2 | |Artykuł 2 ust. 3 lit. b) | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 3 | |Artykuł 2 ust. 3 lit. c) | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | |Artykuł 3 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 3 ust. 1 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 3 ust. 2 | |Artykuł 9 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 3 ust. 3 | |Artykuł 9 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 3 ust. 4 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 3 ust. 5 | |Artykuł 10 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 3 ust. 6 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 3 ust. 7 | |Artykuł 10 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 3 ust. 8 lit. a) i b) | |Artykuł 9 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 4 | |Artykuł 14 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 5 ust. 1 | |Artykuł 15 ust. 1 i 2 akapit drugi | | | | | | | | | | |Artykuł 5 ust. 2 | |Artykuł 15 ust. 2 akapit drugi i art. 15 ust. 3 akapit drugi | | | | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 1 | |Załącznik II pkt B | | | | | | | | | | |Artykuł 6 ust. 2 do 5 |Artykuł 2 ust. 1 lit. c) |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 7 lit. a) do d) | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 7 lit. e) | |Artykuł 23 ust. 2 lit. f) | | | | | | | | | | |Artykuł 7 lit. f) i g) | |-- | | | | | | | | | | |Artykuł 8 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 9 | |Artykuł 25 | | | | | | | | | | |Artykuł 10 ust. 1 | |Artykuł 29 ust. 1 i 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 10 ust. 2 | |Artykuł 29 ust. 2 akapit pierwszy | | | | | | | | | | |Artykuł 11 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 12 | |Artykuł 215 | | | | | | | | | | |Artykuł 13 ust. 1 | |Artykuł 33 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 13 ust. 2 | |Artykuł 33 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 13 ust. 3 akapit pierwszy | |Artykuł 34 ust. 2 | | | | | | | | | | | | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 13 ust. 3 akapit drugi lit. a) tiret pierwsze | |Artykuł 34 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 13 ust. 3 akapit drugi lit. a) tiret drugie | |Artykuł 34 ust. 5 | | | | | | | | | | |Artykuł 13 ust. 3 akapit drugi lit. b) | |Artykuł 34 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 13 ust. 3 akapit drugi lit. c) | |Artykuł 34 ust. 8 | | | | | | | | | | |Artykuł 13 ust. 3 akapit trzeci | |Artykuł 35 ust. 2 lit. b) | | | | | | | | | | |Artykuł 14 ust. 1 |Artykuł 15 |Artykuł 39 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 14 ust. 2 do 5 |Artykuł 16 |Artykuł 39 ust. 3 do 6 | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 1 | |Artykuł 56 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 2 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 3 | |Artykuł 59 | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 4 | |Artykuł 60 | | | | | | | | | | |Artykuł 16 ust. 1 do 4 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 16 ust. 5 | |Artykuł 66 ust. 3 akapit drugi do czwartego i ust. 4 | | | | | | | | | | |Artykuł 16 ust. 6 do 9 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 17 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 18 ust. 1 do 6 | |Artykuł 71 ust. 1 do 6 | | | | | | | | | | |Artykuł 18 ust. 7 | |---- | | | | | | | | | | |Artykuł 19 ust. 1 akapit pierwszy tiret pierwsze | |Artykuł 72 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi tiret drugie | |Artykuł 72 ust. 3 akapit drugi | | | | | | | | | | |Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi | |Artykuł 72 ust. 4 | | | | | | | | | | |Artykuł 19 ust. 1 akapit trzeci | |Artykuł 72 ust. 5 | | | | | | | | | | |Artykuł 19 ust. 2 | |Artykuł 72 ust. 6 | | | | | | | | | | |Artykuł 19 ust. 3 | |Artykuł 72 ust. 7 | | | | | | | | | | |Artykuł 20 | |Artykuły 74 do 84 | | | | | | | | | | |Artykuł 21 | |Artykuł 216 | | | | | | | | | | |Artykuł 22 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 23 | |-- | | | | | | | | | | |Artykuł 24 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 25 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 26 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 27 | |Artykuły 85 do 98 | | | | | | | | | | |Artykuł 28 | |Artykuły 99 do 124 | | | | | | | | | | |Artykuł 29 ust. 1 | |Artykuł 125, art. 126 ust. 1 lit. a) do c) | | | | | | | | | | |Artykuł 29 ust. 2 | |Artykuł 126 ust. 1 lit. d) | | | | | | | | | | |Artykuł 30 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 31 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 1 i 2 | |Artykuł 183 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 3 | |Artykuł 184 | | | | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 4 | |Artykuł 185 | | | | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 5 | |Artykuł 186 | | | | | | | | | | |Artykuł 33 | |Artykuł 187 | | | | | | | | | | |Artykuł 34 akapit pierwszy i drugi | |Artykuł 189 | | | | | | | | | | |Artykuł 34 akapit trzeci | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 35 ust. 1 i 2 | |Artykuł 193 ust. 1 i 2) | | | | | | | | | | |Artykuł 36 ust. 1 | |Artykuł 192 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 36 ust. 2 | |Artykuł 192 ust. 4 zdanie pierwsze | | | | | | | | | | |Artykuł 36 ust. 3 | |Artykuł 192 ust. 6 | | | | | | | | | | |Artykuł 36 ust. 4 | |Artykuł 192 ust. 7 | | | | | | | | | | |Artykuł 37 ust. 1 | |Artykuł 134 | | | | | | | | | | |Artykuł 37 ust. 2 akapit pierwszy | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 37 ust. 2 akapit drugi | |Artykuł 136 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 37 ust. 3 akapit pierwszy | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 37 ust. 3 akapit drugi | |Artykuł 137 | | | | | | | | | | |Artykuł 37 ust. 4 | |---- | | | | | | | | | | |Artykuł 38 ust. 1 | |Artykuł 139 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 38 ust. 2 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 38 ust. 3 | |Artykuł 139 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 38 ust. 4 i 5 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 39 ust. 1 | |Artykuł 141 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 39 ust. 2 | |Artykuł 141 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 40 ust. 1 | |Artykuł 142 ust. 1, akapit pierwszy | | | | | | | | | | |Artykuł 40 ust. 2 | |Artykuł 142 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 40 ust. 3 akapit pierwszy i drugi | |Artykuł 143 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 40 ust. 3 akapit trzeci | |Artykuł 143 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 40 ust. 4 | |Artykuł 143 ust. 3 akapit pierwszy | | | | | | | | | | |Artykuł 40 ust. 5 | |Artykuł 143 ust. 3 akapit drugi | | | | | | | | | | |Artykuł 40 ust. 6 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 41 | |Artykuł 144 | | | | | | | | | | |Artykuł 42 ust. 1 | |Artykuł 145 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 42 ust. 2 | |Artykuł 145 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 42 ust. 3 | |Artykuł 145 ust. 4 | | | | | | | | | | |Artykuł 43 | |Artykuł 146 | | | | | | | | | | |Artykuł 44 | |Artykuł 150 | | | | | | | | | | |Artykuł 45 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 1 | |Artykuł 152 ust. 8 | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 2 | |Artykuł 152 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 3 | |Artykuł 152 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 4 | |Artykuł 152 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 5 | |Artykuł 152 ust. 4 | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 6 | |Artykuł 152 ust. 5 | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 7 | |Artykuł 152 ust. 6 | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 8 | |Artykuł 152 ust. 7 | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 9 | |----- | | | | | | | | | | |Artykuł 47 | |Artykuł 153 | | | | | | | | | | |Artykuł 48 | |Artykuł 157 | | | | | | | | | | |Artykuł 49 | |Artykuł 156 | | | | | | | | | | |Artykuł 50 ust. 1 | |Artykuł 154 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci | | | | | | | | | | |Artykuł 50 ust. 2 | |Artykuł 154 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 50 ust. 3 | |Artykuł 154 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 51 ust. 1 | |Artykuł 159 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 51 ust. 2 lit. a) do e) | |Artykuł 159 ust. 2 lit. a) do e) | | | | | | | | | | |Artykuł 51 ust. 2 lit. f) i g) | |Artykuł 159 ust. 2 lit. g) i h) | | | | | | | | | | |Artykuł 51 ust. 3 lit. a) do d) | |Artykuł 160 ust. 1 lit. a) do b), e) i f) | | | | | | | | | | |Artykuł 51 ust. 3 lit. e) | |Artykuł 160 ust. 2 lit. d) | | | | | | | | | | |Artykuł 51 ust. 3 lit. f) | |Artykuł 160 ust. 2 lit. a) | | | | | | | | | | |Artykuł 51 ust. 3 lit. g) | |Artykuł 160 ust. 2 lit. b) i c) | | | | | | | | | | |Artykuł 51 ust. 4 | |Artykuł 160 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 52 ust. 1 | |Artykuł 166 | | | | | | | | | | |Artykuł 52 ust. 2 | |Artykuł 165 akapit pierwszy | | | | | | | | | | |Artykuł 52 ust. 3 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 53 ust. 1 do 6 | |Artykuł 161 ust. 1 do 6 | | | | | | | | | | |Artykuł 54 | |Artykuł 162 | | | | | | | | | | |Artykuł 55 ust. 1 | |Artykuł 163 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 55 ust. 2 | |Artykuł 163 ust. 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 55 ust. 3 | |Artykuł 163 ust. 4 | | | | | | | | | | |Artykuł 56 ust. 1 do 4 | |Artykuł 164 ust. 1 do 4 | | | | | | | | | | |Artykuł 58 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 59 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 60 ust. 1 | |Artykuł 314 ust. 2 akapit drugi | | | | | | | | | | |Artykuł 60 ust. 2 | |Artykuł 314 ust. 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 61 ust. 1 do 4 | |Artykuł 308 ust. 1 do 4 | | | | | | | | | | |Artykuł 62 akapit pierwszy do trzeciego | |Artykuł 310 ust. 2 i 3 | | | | | | | | | | |Artykuł 62 akapit czwarty | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 63 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 64 | |Artykuł 17 ust. 3 akapit pierwszy | | | | | | | | | | |Artykuł 65 |Artykuł 55 |Artykuł 313 | | | | | | | | | | |Artykuł 66 ust. 1 i 2 | |Artykuł 315 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | | |Artykuł 67 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 68 | |Artykuł 312 ust. 1 | | | | | | | | | | |Artykuł 69 | |Artykuł 318 | | | | | | | | | | |Artykuł 70 | |--- | | | | | | | | | | |Artykuł 71 | |---- | | | | | | | | | | |Artykuł 72 | |Artykuł 319 | | | | | | | | | | |Załącznik I | |Załącznik II | | | | | | | | | | |Załącznik II | |--- | | | | | | | | | | |Załącznik III | |Artykuł 192 ust. 2 ust. 3 i 5 | | | | | | | | | | |Załącznik IV | |--- | | | | | | | | | | |Załącznik V | |Załącznik VI | | | | | | | | | | |Załącznik VI | |Załącznik VII | | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 1 |Artykuł 2 ust. 1

akapit drugi | | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 2 lit. a) do c) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 1 ust. 2 lit. d) |Artykuł 11 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. a) |Artykuł 13 pkt 5 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. b) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. c) |Artykuł 13 pkt 3 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. d) |Artykuł 13 pkt 9 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. f) |Artykuł 13 pkt 6 lit. c) | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. g) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1lit. h) |Artykuł 13 pkt7 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. i) |Artykuł 13 pkt 15 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. j) |Artykuł 13 pkt 17 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. k) |---- | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. l) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. m) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1lit. n) ppkt (i) |Artykuł 13 pkt 16 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1lit. n) ppkt (ii) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. o) |Artykuł 13 pkt 21 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. p) |Artykuł 13 pkt 22 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 1 lit. q) |Artykuł 217 ust. 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 2 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 2 ust. 3 |Artykuł 311 | | | | | | | | | | | |Artykuł 3 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 4 |Artykuł 15 ust. 5 | | | | | | | | | | | |Artykuł 5 ust. 1 i 2 |Artykuł 17 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 6 lit. a) |Artykuł 18 ust. 1 lit. b) | | | | | | | | | | | |Artykuł 6 lit. b) |Artykuł 18 ust. 1(c) | | | | | | | | | | | |Artykuł 6 lit. c) i d) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 7 |Artykuł 19 | | | | | | | | | | | |Artykuł 8 |Artykuł 20 | | | | | | | | | | | |Artykuł 9 ust. 1 |Artykuł 21 ust. 4 | | | | | | | | | | | |Artykuł 9 ust. 2 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 10 |Artykuł 22 | | | | | | | | | | | |Artykuł 11 ust. 1 lit. a) do e) |Artykuł 23 ust. 1 lit. a) do e) | | | | | | | | | | | |Artykuł 11 ust. 2 lit. a) i b) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 11 ust. 2 lit. c) |Artykuł 23 ust. 2 lit. a) | | | | | | | | | | | |Artykuł 11 ust. 2 lit. d) |Artykuł 23 ust. 2 lit. d) | | | | | | | | | | | |Artykuł 12 |Artykuł 24 ust. 1 | | | | | | | | | | | |Artykuł 13 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 14 ust. 1 do 3 |Artykuł 26 ust. 1 do 3 | | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 1 akapit pierwszy |Artykuł 29 ust. 1 | | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 1 akapit drugi |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 2 |Artykuł 29 ust. 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 3 |Artykuł 31 ust. 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 15 ust. 4 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 16 |Artykuł 32 | | | | | | | | | | | |Artykuł 17 ust. 1 i 2 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 17 ust. 3 |Artykuł 33 ust. 3 | | | | | | | | | | | |Artykuł 17 ust. 4 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 18 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 19 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 20 |Artykuł 57 | | | | | | | | | | | |Artykuł 21 |Artykuł 58 | | | | | | | | | | | |Artykuł 22 |Artykuł 59 | | | | | | | | | | | |Artykuł 23 |Artykuł 60 | | | | | | | | | | | |Artykuł 24 |Artykuł 62 | | | | | | | | | | | |Artykuł 25 |Artykuł 63 | | | | | | | | | | | |Artykuł 26 |Artykuł 64 | | | | | | | | | | | |Artykuł 27 lit. a) do d) |Artykuł 65 ust. 1 do 4 | | | | | | | | | | | |Artykuł 28 ust. 1 do 3 akapit pierwszy do czwartego |Artykuł 66 ust. 1 do 3 | | | | | | | | | | | |Artykuł 28 ust. 3 akapit piąty |Artykuł 66 ust. 4 | | | | | | | | | | | |Artykuł 29 |Artykuł 68 | | | | | | | | | | | |Artykuł 30 |Artykuł 67 | | | | | | | | | | | |Artykuł 31 ust. 1 akapit pierwszy |Artykuł 70 ust. 1 akapit pierwszy lit. a) do c) | | | | | | | | | | | |Artykuł 31 ust. 1 akapit drugi |Artykuł 70 ust. 1 akapit pierwszy | | | | | | | | | | | |Artykuł 31 ust. 2 |Artykuł 70 ust. 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 1 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 2 |Artykuł 131 ust. 2 i art. 170 | | | | | | | | | | | |Artykuł 32 ust. 3 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 33 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 34 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 35 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 36 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 37 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 38 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 39 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 40 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 41 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 42 ust. 1 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 42 ust. 2 akapit pierwszy |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 42 ust. 2 akapit drugi |Artykuł 135 ust. 4 | | | | | | | | | | | |Artykuł 42 ust. 3 i 4 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 1 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 2 lit. a) |Artykuł 139 ust. 1 lit. a) | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 2 lit. b) |Artykuł 139 ust. 1 lit. b) | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 2 lit. c) |Artykuł 139 ust. 1 lit. c) | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 2 lit. d) |Artykuł 139 ust. 1 lit. d) | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 2 lit. e) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 3 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 4 |Artykuł 139 ust. 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 5 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 43 ust. 6 |Artykuł 139 ust. 3 | | | | | | | | | | | |Artykuł 44 ust. 1 lit. a) i b) |Artykuł 141 ust. 1 lit. a) i b) | | | | | | | | | | | |Artykuł 44 ust. 1 lit. c) |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 44 ust. 1 lit. d) |Artykuł 141 ust. 1 lit. d) | | | | | | | | | | | |Artykuł 44 ust. 1 akapit ostatni |Artykuł 141 ust. 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 45 tytuł |Artykuł 217 tytuł | | | | | | | | | | | |Artykuł 45 |---- | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 1 |Artykuł 218 ust. 1 | | | | | | | | | | | |Artykuł 46 ust. 2 |Artykuł 218 ust. 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 47 |Artykuł 155 | | | | | | | | | | | |Artykuł 48 |Artykuł 158 | | | | | | | | | | | |Artykuł 49 |Artykuł 171 | | | | | | | | | | | |Artykuł 50 |Artykuł 172 | | | | | | | | | | | |Artykuł 51 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 52 |Artykuł 174 | | | | | | | | | | | |Artykuł 53 |Artykuł 309 | | | | | | | | | | | |Artykuł 54 ust. 1 i 2 |Artykuł 310 ust. 1 i 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 55 ust. 1 |Artykuł 313 ust. 1 | | | | | | | | | | | |Artykuł 55 ust. 2 |Artykuł 313 ust. 3 | | | | | | | | | | | |Artykuł 56 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 57 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 58 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 59 |--- | | | | | | | | | | | |Artykuł 60 |---- | | | | | | | | | | | |Artykuł 61 ust. 1 |Artykuł 317 ust. 1 | | | | | | | | | | | |Artykuł 61 ust. 2 |Artykuł 317 ust. 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 62 ust. 1 |Artykuł 12 ust. 1 | | | | | | | | | | | |Artykuł 62 ust. 2 |Artykuł 12 ust. 2 | | | | | | | | | | | |Artykuł 63 |Artykuł 316 | | | | | | | | | | | |Załącznik I |Załącznik III pkt C | | | | | | | | | | | |Załącznik II |--- | |

[1] Dz.U. 56 z 4.4.1964, str. 878. Dyrektywa zmieniona Aktem przystąpienia z 1972 r.

[2] Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1).

[3] Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 20.

[4] Dz.U. L 189 z 13.7.1976, str. 13.

[5] Dz.U. L 151 z 7.6.1978, str. 25.

[6] Dz.U. L 339 z 27.12.1984, str. 21.

[7] Dz.U. L 185 z 4.7.1987, str. 77.

[8] Dz.U. L 172 z 4.7.1988, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 149 z 11.6.2005, str. 14).

[9] Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/68/WE (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1).

[10] Dz.U. L 330 z 5.12.1998, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/68/WE (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1).

[11] Dz.U. L 110 z 20.4.2001, str. 28.

[12] Dz.U. L 345 z 19.12.2002. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Rady 2006/101/WE (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 238).

[13] Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1.

[14] Dz.U. L 235 z 23.9.2003, str. 10.

[15] Dz.U. C […].

[16] Dz.U. C […].

[17] Dz.U. C […].

[18] Dz.U. C […].

[19] Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1).

[20] Dz.U. L 151 z 7.6.1978, str. 25.

[21] Dz.U. L 185 z 4.7.1987, str. 77.

[22] Dz.U. L 172 z 4.7.1988, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 149 z 11.6.2005, str. 14).

[23] Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/68/WE (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1).

[24] Dz.U. L 330 z 5.12.1998, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/68/WE (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1).

[25] Dz.U. L 110 z 20.4.2001, str. 28.

[26] Dz.U. L 345 z 19.12.2002, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Rady 2006/101/WE (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 238).

[27] Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1.

[28] Dz.U. L 103 z 2.5.1972, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/14/WE.

[29] Dz.U. L 193 z 18.7.1983, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/99/WE (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 137).

[30] Dz.U. L 8 z 11.1.1984, str. 17. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/14/WE.

[31] Dz.U. L 145 z 30.4.2004, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/31/WE (Dz.U. L 114 z 27.4.2006, str. 60).

[32] Dz.U. L 177 z 30.6.2006, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą Komisji 2007/18/WE (Dz.U. L 87 z 28.3.2007, str. 9).

[33] Dz.U. L 181 z 20.7.2000, str. 65. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/14/WE.

[34] Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2005/1/WE (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).

[35] Dz.U. L 3 z 7.1.2004, str. 30.

[36] Dz.U. L 157 z 9.6.2006, str. 87.

[37] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

[38] Dz.U. 56 z 4.4.1964, str. 878, dyrektywa zmieniona Aktem przystąpienia z 1972 r.

[39] Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 20.

[40] Dz.U. L 189 z 13.7.1976, str. 13.

[41] Dz.U. L 339 z 27.12.1984, str. 21.

[42] Dz.U. L 193 z 18.7.1983, str. 1.

[43] Dz.U. L 348 z 17. 12. 1988, str. 62.

[44] Dz.U. L 145 z 30.4.2004, str. 1.

[45] Dz.U. L 327 z 19. 12. 1975, str. 4.

[46] Dz.U. L 103 z 2. 5. 1972, str. 1.

[47] Dz.U. L 8 z 11.1.1984, str. 17.

[48] Dyrektywa 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

[49] Dz.U. L 177 z 30.6. 2006, str. 1.

[50] Dz.U. L 35 z 11.2.2002, str. 1.

[51] Dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz.U. L 235 z 23.9.2003, str. 10).

[52] Dyrektywa 2001/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie dopuszczenia papierów wartościowych do publicznych notowań giełdowych oraz zakresu informacji dotyczących papierów wartościowych podlegających obowiązkowi publikacji (Dz.U. L 184 z 6.7.2001, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

[53] Dz.U. L 181 z 20.7.2000, str. 65.

[54] Dz.U. L 184 z 6.7.2001, str. 1.

[55] Dz.U. L 3 z 7. 1. 2004, str. 30.

[56] Dz.U. L 126 z 12.5.1984, str. 20.

[57] Dz.U. L 222 z 14.8.1978, str. 11.

[58] Dz.U. L 375 z 31.12.1985, str. 3.

[59] Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2000/28/WE (Dz.U. L 275 z 27.10.2000, str. 37).

[60] Dz.U. L 322 z 17. 12. 1977, str. 30. Ostatnio zmieniona dyrektywą 89/646/EWG (Dz.U. L 386 z 30. 12. 1989, str. 1).

[61] Dz.U. L 386 z 30. 12. 1989, str. 14.

[62] Dz.U. L 374 z 31.12.1991, str. 7.

[63] Dz.U. L 330 z 5.12.1998, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).

[64] Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

[65] Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/87/WE (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1).

[66] Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

30 Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

[67] Dz.U. L 35 z 11.2.2003.

L Dz.U. L 374 z 31.12.1991, str. 32.

33 Dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (trzecia dyrektywa dotycząca ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

[68] Dz.U. L 181 z 20.7.2000, str. 65.

[69] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

[70] Dz.U. L 228 z 16. 8. 1973, str. 3.

[71] Dz.U. C 198 z 7.8.1979, str. 2.

38 Dyrektywa Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych (Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1).

39 Dyrektywa Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

40 Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1.

41 Siódma dyrektywa Rady 83/349/EWG z dnia 13 czerwca 1983 r., wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu, w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych (Dz.U. L 193 z 18.7.1983, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona przez Akt Przystąpienia z 1994 r.

42 Czwarta dyrektywa Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu, w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (Dz.U. L 222 z 14.8.1978, str. 11). Dyrektywa ostatnio zmieniona przez Akt Przystąpienia z 1994 r.

43 Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2005/1/WE (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).

44 Dz.U. L 345 z 19.12.2002, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

45 Dz.U. L 126 z 26.5.2000, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

46 Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/87/WE.

47 Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.

[72] Dz.U. L 180 z 13.9.1976, str. 13.

[73] Dz.U. L 3 z 7.1.2004, str. 34.

[74] Dz.U. L 294 z 10.11.2001, str. 1.