(1)

Czarnomorski region biogeograficzny, o którym mowa w art. 1 lit. c) ppkt (iii) dyrektywy 92/43/EWG, obejmuje części unijnych terytoriów Bułgarii i Rumunii zgodnie z kartą biogeograficzną zatwierdzoną dnia 20 kwietnia 2005 r. przez komitet powołany na mocy art. 20 tej dyrektywy (zwany dalej „komitetem ds. siedlisk”).

(2)

Pierwszy wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na czarnomorski region biogeograficzny w rozumieniu dyrektywy 92/43/EWG został przyjęty decyzją Komisji 2009/92/WE (2). Wykaz ten został ostatnio uaktualniony decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2018/39 (3).

(3)

Tereny włączone do wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na czarnomorski region biogeograficzny należą do sieci Natura 2000, która jest podstawowym elementem ochrony różnorodności biologicznej w Unii. W celu osiągnięcia dalszych postępów w tworzeniu sieci Natura 2000 oraz w związku z potrzebą szybkiego dostosowywania sieci wykazy terenów mających znaczenie dla Wspólnoty są regularnie poddawane przeglądowi.

(4)

W okresie między dniem 21 maja 2019 r. a 22 stycznia 2020 r. państwa członkowskie zaproponowały dodatkowe tereny mające znaczenie dla Wspólnoty składające się na czarnomorski region biogeograficzny w rozumieniu art. 1 dyrektywy 92/43/EWG. Państwa członkowskie poinformowały również o zmianach w informacjach dotyczących terenów objętych wykazem terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na czarnomorski region biogeograficzny.

(5)

Na podstawie projektu wykazu opracowanego przez Komisję w porozumieniu z każdym z zainteresowanych państw członkowskich, w którym to projekcie określono także priorytetowe typy siedlisk przyrodniczych lub priorytetowe gatunki, powinien zostać przyjęty zaktualizowany wykaz terenów wybranych jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty składające się na czarnomorski region biogeograficzny. Do nowo włączonych terenów mają zastosowanie art. 4 ust. 4 i art. 6 dyrektywy 92/43/EWG.

(6)

Wiedza o istnieniu i rozmieszczeniu typów siedlisk przyrodniczych i gatunków stale się rozwija w wyniku nadzoru prowadzonego zgodnie z art. 11 dyrektywy 92/43/EWG. W związku z powyższym ocenę i wybór terenów na poziomie Unii przeprowadzono w oparciu o najlepsze obecnie dostępne informacje.

(7)

W odniesieniu do czarnomorskiego regionu biogeograficznego nie wszystkie zainteresowane państwa członkowskie zaproponowały wystarczającą liczbę terenów, aby spełnić wymogi dyrektywy 92/43/EWG dotyczące pewnych typów siedlisk i gatunków. Ponadto wiedza o istnieniu i rozmieszczeniu niektórych typów siedlisk przyrodniczych wymienionych w załączniku I oraz niektórych gatunków wymienionych w załączniku II do dyrektywy 92/43/EWG pozostaje niepełna. W związku z tym sieci Natura 2000 nie można uznać za kompletną w odniesieniu do tych typów siedlisk i gatunków.

(8)

W celu zapewnienia jasności i przejrzystości przepisów należy uchylić decyzję wykonawczą (UE) 2018/39.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ds. siedlisk,