EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 01992R0881-20040501
Council Regulation (EEC) No 881/92 of 26 March 1992 on access to the market in the carriage of goods by road within the Community to or from the territory of a Member State or passing across the territory of one or more Member States
Consolidated text: Rozporządzenie Rady (EWG) nr 881/92 z dnia 26 marca 1992 r. w sprawie dostępu do rynku drogowych przewozów rzeczy we Wspólnocie, na lub z terytorium Państwa Członkowskiego lub w tranzycie przez jedno lub więcej Państw Członkowskich
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 881/92 z dnia 26 marca 1992 r. w sprawie dostępu do rynku drogowych przewozów rzeczy we Wspólnocie, na lub z terytorium Państwa Członkowskiego lub w tranzycie przez jedno lub więcej Państw Członkowskich
1992R0881 — PL — 01.05.2004 — 003.001
Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość
|
ROZPORZĄDZENIE RADY (EWG) NR 881/92 z dnia 26 marca 1992 r. (Dz.U. L 095, 9.4.1992, p.1) |
zmienione przez:
|
|
|
Dziennik Urzędowy |
||
|
No |
page |
date |
||
|
ROZPORZĄDZENIE (WE) NR 484/2002 PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY z dnia 1 marca 2002 r. |
L 76 |
1 |
19.3.2002 |
|
zmienione przez:
|
C 241 |
21 |
29.8.1994 |
||
|
L 236 |
33 |
23.9.2003 |
ROZPORZĄDZENIE RADY (EWG) NR 881/92
z dnia 26 marca 1992 r.
w sprawie dostępu do rynku drogowych przewozów rzeczy we Wspólnocie, na lub z terytorium Państwa Członkowskiego lub w tranzycie przez jedno lub więcej Państw Członkowskich
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 75,
uwzględniając wniosek Komisji ( 1 ),
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ( 2 ),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ( 3 ),
a także mając na uwadze, co następuje:ustanowienie wspólnej polityki transportowej obejmuje, między innymi, określanie wspólnych reguł stosowanych do dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych na terytorium Wspólnoty; reguły te należy określić w taki sposób, aby przyczyniały się do urzeczywistnienia wewnętrznego rynku transportowego;
takie jednolite uzgodnienia dotyczące dostępu do rynku obejmują również swobodę świadczenia usług poprzez usunięcie wszelkich ograniczeń nakładanych na usługodawcę ze względu na jego przynależność państwową lub fakt, że prowadzi on działalność w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym ma być świadczona usługa;
w odniesieniu do przewozu z Państwa Członkowskiego do państwa trzeciego i na odwrót, wykonywanie swobody świadczenia usług podczas podróży przez terytorium Państwa Członkowskiego załadunku lub rozładunku, powinno być odroczone do czasu zawarcia lub zmiany odpowiednich umów z zainteresowanymi państwami trzecimi, w celu zapewnienia zgodności z zasadą niedyskryminacji i równości warunków konkurencji między wspólnotowymi przewoźnikami;
w następstwie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 maja 1985 r. w sprawie 13/83 ( 4 ) i Konkluzji przyjętych przez Radę Europejską w dniach 28 i 29 czerwca dotyczących Komunikatu Komisji w sprawie urzeczywistniania rynku wewnętrznego, w dniu 21 czerwca 1988 r. Rada przyjęła rozporządzenie (EWG) nr 1841/88 ( 5 ) zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 3164/76 w sprawie dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych rzeczy ( 6 );
na mocy art. 4a, rozporządzenia (EWG) nr 3164/76 dodanego rozporządzeniem (EWG) nr 1841/88 z dnia 1 stycznia 1993 r., kontyngenty wspólnotowe, kontyngenty dwustronne między Państwami Członkowskimi i kontyngenty dla ruchu tranzytowego wymienione w niniejszym artykule do i z państw trzecich zostaną zniesione dla rodzajów przewozu, określonych w tym artykule, oraz wprowadzone zostaną uzgodnienia dotyczące dostępu do rynku bez ograniczeń ilościowych oparte na kryteriach jakościowych, które muszą spełniać przewoźnicy;
takie kryteria jakościowe są zasadniczo ustanowione w dyrektywie Rady 74/561/EWG z dnia 12 listopada 1974 r. w sprawie dopuszczenia do zawodu przewoźnika drogowego transportu rzeczy w transporcie krajowym i międzynarodowym, ostatnio zmienionej dyrektywą Rady 89/483/EWG z dnia 21 czerwca 1989 r. ( 7 );
na podstawie art. 4b rozporządzenia (EWG) nr 3164/76 dodanego rozporządzeniem (EWG) nr 1841/88, Rada musi przyjąć środki niezbędne do wykonania wymienionego art. 4a;
w odniesieniu do zasad stosowania uzgodnień dotyczących dostępu do rynku, międzynarodowy przewóz drogowy rzeczy musi być uzależniony od posiadania zezwolenia wspólnotowego na transport bezkontyngentowy;
obecnie, na mocy pierwszej dyrektywy Rady z dnia 23 lipca 1962 r. w sprawie ustanowienia wspólnych zasad dla niektórych rodzajów przewozu drogowego rzeczy między Państwami Członkowskimi ( 8 ), niektóre rodzaje przewozu są zwolnione z wszelkich systemów kontyngentów i zezwoleń przewozowych; w ramach nowej organizacji rynku wprowadzonej niniejszym rozporządzeniem, dla niektórych rodzajów transportu ze względu na ich szczególny charakter należy utrzymać system zwolnień z zezwoleń wspólnotowych oraz z jakichkolwiek innych zezwoleń przewozowych;
muszą zostać określone warunki dotyczące wydawania i cofania zezwoleń oraz rodzaju przewozów, do których mają się one stosować, a także okresy ważności zezwoleń i szczegółowe zasady korzystania z nich,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy w przejazdach dokonywanych na terytorium Wspólnoty.
2. W przypadku przewozu z Państwa Członkowskiego do państwa trzeciego i na odwrót, niniejsze rozporządzenie stosuje się do tej części wszelkich przejazdów dokonywanych na terytorium Państwa Członkowskiego załadunku lub rozładunku, po zawarciu niezbędnej umowy między Wspólnotą a zainteresowanym państwem trzecim.
3. Do czasu zawarcia umów między Wspólnotą a zainteresowanymi państwami trzecimi, niniejsze rozporządzenie nie narusza:
— przepisów dotycących przewozu określonego w ust. 2, włączonych do umów dwustronnych zawartych przez Państwa Członkowskie z tymi państwami trzecimi. Jednakże Państwa Członkowskie podejmują starania mające na celu dostosowanie tych umów, aby zapewnić zgodność z zasadą niedyskryminacji między wspólnotowymi przewoźnikami;
— przepisów dotyczących przewozu, określonego w ust. 2, włączonych do umów dwustronnych zawartych między Państwami Członkowskimi, które na mocy zezwoleń dwustronnych lub na mocy uzgodnień liberalizujących dopuszczają załadunek i rozładunek w Państwie Członkowskim przez przewoźników nieprowadzących działalności w tym państwie.
Artykuł 2
Do celów niniejszego rozporządzenia:
— pojazd oznacza pojazd silnikowy zarejestrowany w Państwie Członkowskim lub też kombinację dwu pojazdów, spośród których przynajmniej pojazd silnikowy jest zarejestrowany w Państwie Członkowskim i które są przeznaczone wyłącznie do przewozu rzeczy;
— przewóz międzynarodowy oznacza:
—— przejazd pojazdu, gdy miejsce wyjazdu i miejsce przyjazdu znajdują się w dwóch różnych Państwach Członkowskich, z tranzytem przez jedno lub więcej Państw Członkowskich lub państw trzecich albo bez takiego tranzytu;
— przejazd pojazdu z Państwa Członkowskiego do państwa trzeciego lub na odwrót, z tranzytem przez jedno lub więcej Państw Członkowskich lub państw trzecich albo bez takiego tranzytu;
— przejazd pojazdu między państwami trzecimi z tranzytem przez terytorium jednego lub więcej Państw Członkowskich;
— przejazd bez załadunku w związku z takim przewozem;
— kierowca oznacza osobę, która prowadzi pojazd lub która jest przewożona w tym pojeździe w celu jego prowadzenia w razie konieczności.
Artykuł 3
1. Przewóz międzynarodowy wykonywany jest z zastrzeżeniem licencji wspólnotowej wraz z zaświadczeniem dla kierowcy, jeżeli kierowca jest obywatelem państwa trzeciego.
2. Licencja wspólnotowa wydawana jest przez Państwo Członkowskie, zgodnie z art. 5 i 7, każdemu przewoźnikowi wykonującemu zarobkowo drogowy przewóz rzeczy, który:
— prowadzi działalność w Państwie Członkowskim, zwanym dalej „Państwem Członkowskim miejsca prowadzenia działalności”, zgodnie z przepisami tego Państwa Członkowskiego,
— jest uprawniony w tym Państwie Członkowskim, zgodnie z przepisami Wspólnoty oraz tego państwa dotyczącymi, dopuszczenia do zawodu przewoźnika drogowego transportu rzeczy w celu wykonywania międzynarodowego przewozu drogowego rzeczy.
3. Zaświadczenie dla kierowcy jest wydawane przez Państwo Członkowskie, zgodnie z art. 6, każdemu przewoźnikowi, który:
— jest posiadaczem licencji wspólnotowej,
— legalnie zatrudnia w tym Państwie Członkowskim kierowców będących obywatelami państw trzecich lub w sposób legalny korzysta z usług kierowców będących obywatelami państw trzecich pozostających w jego dyspozycji, zgodnie z warunkami zatrudnienia i kształcenia zawodowego ustanowionymi w tym samym Państwie Członkowskim:
—— na mocy przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych oraz odpowiednio,
— na mocy układów zbiorowych, zgodnie z regułami stosowanymi w tym Państwie Członkowskim.
Artykuł 4
►M1 1. ◄ Licencja wspólnotowa, określona w art. 3, zastąpi dokument wydawany przez właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności w przypadku gdy taki dokument istnieje, poświadczając, że przewoźnikowi udzielono dostępu do rynku w międzynarodowym przewozie drogowym rzeczy.
Dla przewozów objętych zakresem niniejszego rozporządzenia zastąpi ono również zarówno licencje wspólnotowe, jak i licencje dwustronne wymieniane między Państwami Członkowskimi, które są niezbędne do czasu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
2. Zaświadczenie dla kierowcy, określone w art. 3, poświadcza, że w kontekście transportu drogowego objętego licencją wspólnotową, kierowca będący obywatelem państwa trzeciego, wykonujący taki transport, jest zatrudniony w Państwie Członkowskim miejsca prowadzenia działalności przez przewoźnika, zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi oraz odpowiednio, układami zbiorowymi, zgodnie z regułami stosowanymi w tym Państwie Członkowskim i na warunkach zatrudnienia i kształcenia zawodowego kierowców prowadzących działalność transportu drogowego w tym państwie.
Artykuł 5
1. Licencja wspólnotowa, określona w art. 3, wydawana jest przez właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności.
2. Państwa Członkowskie wydają posiadaczowi oryginał licencji wspólnotowej, który jest przechowywany przez przedsiębiorstwo transportu rzeczy oraz kilka poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii, odpowiednio do liczby pojazdów, którymi dysponuje posiadacz licencji wspólnotowej, bez względu na to czy stanowią one jego własność w całości, czy są w jego dyspozycji na przykład na mocy umów leasingu kapitałowego lub finansowego.
3. Licencja wspólnotowa odpowiada wzorowi, określonemu w załączniku I, który ustanawia również warunki dotyczące jej wykorzystania.
4. Licencja wspólnotowa wystawiana jest na nazwę lub nazwisko przewoźnika i nie może być przekazywana żadnej osobie trzeciej. Poświadczone za zgodność z oryginałem kopie przechowywane są w pojazdach i muszą być okazywane na każde żądanie upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych.
5. Licencja wspólnotowa jest wydawana na okres pięciu lat i może podlegać przedłużeniu.
Artykuł 6
1. Zaświadczenie dla kierowców, określone w art. 3 jest wydawane przez właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwo transportu rzeczy.
2. Zaświadczenie dla kierowcy jest wydawane przez Państwo Członkowskie na wniosek posiadacza licencji wspólnotowej każdemu kierowcy będącemu obywatelem państwa trzeciego, którego posiadacz licencji legalnie zatrudnia lub który legalnie pozostaje do jego dyspozycji zgodnie z, przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi oraz odpowiednio, układami zbiorowymi, zgodnie z regułami stosowanymi w tym Państwie Członkowskim i na warunkach zatrudnienia i kształcenia zawodowego kierowców stosowanych w tym samym Państwie Członkowskim. Każde zaświadczenie dla kierowcy poświadcza, że kierowca w nim wskazany jest zatrudniony zgodnie z warunkami ustanowionymi w art. 4.
3. Zaświadczenie dla kierowcy odpowiada wzorowi określonemu w załączniku III, który ustanawia również zasady korzystania z zaświadczenia. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie kroki niezbędne w celu zapobieżenia fałszowaniu zaświadczeń dla kierowców oraz powiadamiają o tym Komisję.
4. Zaświadczenie dla kierowcy należy do przewoźnika, który przekazuje je do dyspozycji kierowcy wskazanego w zaświadczeniu, podczas gdy kierowca prowadzi pojazd korzystając z licencji wspólnotowej wydanej temu przewoźnikowi. Poświadczona za zgodność z oryginałem kopia zaświadczenia dla kierowcy jest przechowywana w lokalach przewoźnika. Zaświadczenie jest za każdym razem okazywane na żądanie upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych.
5. Zaświadczenie dla kierowcy wydawane jest na okres określony przez wydające Państwo Członkowskie z zastrzeżeniem maksymalnej ważności pięciu lat. Zaświadczenie dla kierowcy jest ważne tak długo, jak długo spełniane są warunki, na których zostało wydane. Państwa Członkowskie podejmują właściwe środki mające na celu zapewnienie, że jeżeli warunki te nie mogą być nadal spełniane, przewoźnik niezwłocznie zwróci zaświadczenie organom wydającym.
Artykuł 7
►M1 1. ◄ W każdym przypadku gdy wniosek o licencję wspólnotową jest złożony, nie później niż po pięciu latach od chwili jej wydania i kolejno, przynajmniej co pięć lat, właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności sprawdzają, czy przewoźnik spełnia lub czy w dalszym ciągu spełnia warunki ustanowione w art. 3 ust. 2.
2. Właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności regularnie sprawdzają, przez prowadzenie corocznych kontroli, obejmujących co najmniej 20 % ważnych zaświadczeń wydanych w tym Państwie Członkowskim, czy nadal są spełniane warunki, określone w art. 3 ust. 3 i na podstawie których zostało wydane zaświadczenie dla kierowców.
Artykuł 8
1. Jeżeli warunki ustanowione w art. 3 ust. 2 lub te, określone w art. 3 ust. 3, nie są spełnione, właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności przez przewoźnika odrzucają wniosek o wydanie lub odnowienie licencji wspólnotowej lub zaświadczenia dla kierowcy, w formie uzasadnionej decyzji.
2. Właściwe władze cofają licencję wspólnotową lub zaświadczenie dla kierowcy w przypadku gdy posiadacz:
— przestał spełniać warunki ustanowione w art. 3 ust. 2 lub te, określone w art. 3 ust. 3, lub
— przekazał nieprawidłowe informacje w odniesieniu do danych niezbędnych do wydania licencji wspólnotowej lub zaświadczenia dla kierowcy.
3. W przypadku poważnych naruszeń lub powtarzających się mniejszych naruszeń przepisów dotyczących przewozów, właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności przez przewoźnika, który dokonał takich naruszeń, mogą, między innymi, czasowo lub częściowo cofnąć poświadczone za zgodność z oryginałem kopie licencji wspólnotowej oraz cofnąć zaświadczenia dla kierowców. Sankcje te określa się uwzględniając stopień naruszenia, dokonanego przez posiadacza licencji wspólnotowej i uwzględniając całkowitą liczbę poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii licencji, posiadanych przez niego w odniesieniu do transportu międzynarodowego.
4. W przypadku poważnego naruszenia lub powtarzających się mniejszych naruszeń dotyczących wszelkich przypadków niewłaściwego wykorzystywania zaświadczeń dla kierowców, właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności przez przewoźnika, który dokonał takich naruszeń, nakładają na niego odpowiednie sankcje, takie jak:
— zawieszenie wydania zaświadczeń dla kierowców,
— cofnięcie zaświadczeń dla kierowców,
— uzależnienie wydania zaświadczeń dla kierowców od warunków dodatkowych w celu zapobieżenia niewłaściwemu wykorzystaniu,
— czasowe lub częściowe cofnięcie poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej.
Sankcje te określa się uwzględniając stopień naruszenia, którego dokonał posiadacz licencji wspólnotowej.
Artykuł 9
►M1 1. ◄ Państwa Członkowskie zapewniają możliwość odwołania się wnioskodawcy lub posiadacza licencji wspólnotowej, od każdej decyzji wydanej przez właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności dotyczącej odmowy wydania lub cofnięcia licencji.
2. Państwa Członkowskie zapewniają, aby posiadacz licencji wspólnotowej mogł odwołać się od decyzji odmawiającej wydania lub cofającej zaświadczenie dla kierowcy lub uzależniającej wydanie zaświadczeń dla kierowców od dodatkowych warunków, wydanej przez właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności.
Artykuł 10
Najpóźniej do dnia 31 stycznia każdego roku Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o liczbie przewoźników posiadających licencję wspólnotową w dniu 31 grudnia poprzedniego roku oraz o liczbie poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii odpowiadającej liczbie pojazdów w ruchu w tym dniu.
Artykuł 11
1. Państwa Członkowskie udzielają sobie wzajemnej pomocy w zapewnieniu stosowania i monitorowania niniejszego rozporządzenia.
2. W przypadku gdy właściwe władze Państwa Członkowskiego są świadome naruszenia niniejszego rozporządzenia, przypisanego przewoźnikowi z innego Państwa Członkowskiego, Państwo Członkowskie, na którego terytorium naruszenie zostało stwierdzone, powiadamia właściwe władze Państwa Członkowskiego, w którym przewoźnik prowadzi działalność oraz może wezwać właściwe władze Państwa Członkowskiego miejsca prowadzenia działalności do nałożenia sankcji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
3. W przypadku poważnego naruszenia lub powtarzających się mniejszych naruszeń przepisów dotyczących przewozu, właściwe władze Państwa Członkowskiego, w którym przewoźnik prowadzi działalność, badają sposoby stosowania sankcji przewidzianych ►M1 w art. 8 ust. 3 i 4 ◄ oraz przekazują swoją decyzję właściwym władzom Państwa Członkowskiego, w którym stwierdzono naruszenia.
Artykuł 11a
Komisja bada konsekwencje ograniczenia obowiązku posiadania zaświadczenia dla kierowcy przez kierowców będących obywatelami państw trzecich oraz przedkłada w przypadku dostatecznego uzasadnienia takiej potrzeby wniosek dotyczący zmiany niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 12
Tracą moc:
— rozporządzenie Rady (EWG) nr 3164/76,
— art. 4 dyrektywy Rady 75/130/EWG z dnia 17 lutego 1975 r. w sprawie ustanowienia wspólnych reguł dla niektórych rodzajów przewozów w kombinowanym przewozie rzeczy między Państwami Członkowskimi ( 9 ),
— dyrektywa Rady 65/269/EWG z dnia 13 maja 1965 r. dotycząca normalizacji niektórych reguł odnoszących się do zezwoleń dla drogowego przewozu rzeczy między Państwami Członkowskimi ( 10 ),
— decyzja Rady 80/48/EWG z dnia 20 grudnia 1979 r. w sprawie dostosowania przepustowości dla zarobkowego przewozu drogowego rzeczy między Państwami Członkowskimi ( 11 ).
Artykuł 13
W pierwszej dyrektywie Rady z dnia 23 lipca 1962 r. wprowadza się następujące zmiany:
1) Tytuł otrzymuje brzmienie: „pierwsza dyrektywa Rady z dnia 23 lipca 1962 r. w sprawie ustanowienia wspólnych reguł dla niektórych rodzajów drogowego przewozu rzeczy”.
2) Artykuł 1 otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 1
1. Na mocy warunków ustanowionych w ust. 2, Państwa Członkowskie liberalizują rodzaje międzynarodowych zarobkowych przewozów drogowych rzeczy oraz prowadzonych na własny rachunek, wymienione w Załączniku, w przypadku gdy taki przewóz jest dokonywany na lub z ich terytorium albo w tranzycie przez ich terytorium.
2. Rodzaje przewozu oraz przejazdy bez ładunku dokonywane w powiązaniu z przewozami wymienionymi w Załączniku są zwolnione z zezwolenia wspólnotowego oraz wszelkich zezwoleń przewozowych”
.3) Skreśla się załącznik II, a tekst załącznika I otrzymuje brzmienie tekstu załącznika II do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 14
Państwa Członkowskie przekażą Komisji środki podjęte w celu wykonania niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 15
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 1993 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich
ZAŁĄCZNIK I
„ZAŁĄCZNIK
ZAŁĄCZNIK II
„ZAŁĄCZNIK
Przewozy, które zwolnione są z wszelkich zezwoleń wspólnotowych oraz z innych zezwoleń przewozowych
|
1. |
Przewóz przesyłek pocztowych jako usługa publiczna. |
|
2. |
Przewóz pojazdów uszkodzonych lub zepsutych. |
|
3. |
Przewóz rzeczy pojazdami silnikowymi, których dopuszcalna rzeczywista masa całkowita, włącznie z rzeczywistą masą całkowitą przyczep, nie przekracza sześciu ton lub których dopuszczalny ładunek użyteczny, włącznie z ładunkiem użytecznym przyczep, nie przekracza 3,5 tony. |
|
4. |
Przewóz rzeczy pojazdami silnikowymi, pod warunkiem, że spełnione są następujące warunki: a) rzeczy przewożone muszą być własnością przedsiębiorstwa lub musiały zostać sprzedane, kupione, oddane w najem lub wynajęte, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione przez przedsiębiorstwo; b) celem przejazdu jest przewiezienie rzeczy z lub do przedsiębiorstwa, lub przemieszczenie ich do lub poza przedsiębiorstwo, na jego własne potrzeby; c) pojazdy silnikowe wykorzystywane do takiego przewozu muszą być prowadzone przez pracowników przedsiębiorstwa; d) pojazdy przewożące rzeczy muszą być własnością przedsiębiorstwa lub być przez nie zakupione na warunkach odroczenia płatności lub wynajęte pod warunkiem, że w ostatnim przypadku spełniają warunki dyrektywy Rady 84/647/EWG z dnia 19 grudnia 1984 r. w sprawie użytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu drogowego przewozu rzeczy ( 12 ). Niniejszy przepis nie ma zastosowania do używania pojazdu zastępczego podczas krótkich awarii pojazdu normalnie wykorzystywanego; e) przewóz musi być jedynie działalnością pomocniczą w stosunku do całkowitej działalności przedsiębiorstwa. |
|
5. |
Przewóz produktów leczniczych, urządzeń i sprzętu oraz innych artykułów niezbędnych do opieki medycznej w nagłych wypadkach (szczególnie w przypadku klęsk żywiołowych). |
ZAŁĄCZNIK III
( 1 ) Dz.U. C 238 z 13.9.1991, str. 2.
( 2 ) Dz.U. C 39 z 17.2.1992.
( 3 ) Dz.U. C 40 z 17.2.1992, str. 15.
( 4 ) RKE 1985, str. 1513.
( 5 ) Dz.U. L 163 z 30.6.1988, str. 1.
( 6 ) Dz.U. L 357 z 29.12.1976, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3914/90(Dz.U. L 375 z 31.12.1990, str. 7).
( 7 ) Dz.U. L 308 z 19.11.1974, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (EWG) nr 3572/90 (Dz.U. L 353 z 17.12.1990, str. 12).
( 8 ) Dz.U. L 70 z 6.8.1962, str. 2005/62. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 84/647/EWG (Dz.U. L 335 z 22.12.1984, str. 72).
( 9 ) Dz.U. L 48 z 22.2.1975, str. 31. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 91/224/EWG (Dz.U. L 103 z 23.4.1991, str. 1).
( 10 ) Dz.U. 88 z 24.5.1965, str. 1469/65. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 85/505/EWG (Dz.U. L 309 z 21.11.1985, str. 27).
( 11 ) Dz.U. L 18 z 24.1.1980, str. 21.
( 12 ) Dz.U. L 335 z 22.12.1984, str. 72”.