EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 01989L0552-19970730
Council Directive of 3 October 1989 on the coordination of certain provisions laid down by law, regulation or administrative action in Member States concerning the pursuit of television broadcasting activities (89/552/EEC)
Consolidated text: Dyrektywa Rady z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (89/552/EWG)
Dyrektywa Rady z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (89/552/EWG)
1989L0552 — PL — 30.07.1997 — 001.001
Dokument ten służy wyłącznie do celów dokumentacyjnych i instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego zawartość
|
DYREKTYWA RADY z dnia 3 października 1989 r. (Dz.U. L 298, 17.10.1989, p.23) |
zmienione przez:
|
|
|
Dziennik Urzędowy |
||
|
No |
page |
date |
||
|
DYREKTYWA 97/36/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY z dnia 30 czerwca 1997 r. |
L 202 |
60 |
30.7.1997 |
|
DYREKTYWA RADY
z dnia 3 października 1989 r.
w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej
(89/552/EWG)
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 57 ust. 2 oraz art. 66,
uwzględniając wniosek Komisji ( 1 ),
we współpracy z Parlamentem Europejskim ( 2 ),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ( 3 ),
a także mając na uwadze, co następuje:zgodnie z postanowieniami Traktatu cele Wspólnoty obejmują tworzenie coraz ściślejszej unii między narodami Europy, działanie na rzecz bliższych stosunków pomiędzy państwami należącymi do Wspólnoty, gospodarczego oraz społecznego postępu w tych państwach poprzez podejmowanie wspólnych działań mających na celu eliminację barier dzielących Europę, zapewnienie stałej poprawy warunków życia narodów, a także ochronę i umacnianie pokoju i wolności;
Traktat przewiduje utworzenie wspólnego rynku obejmującego zniesienie wszelkich przeszkód w swobodnym przepływie usług pomiędzy Państwami Członkowskimi oraz powstanie systemu chroniącego przed zniekształcaniem konkurencji na wspólnym rynku;
programy ponadgraniczne nadawane za pomocą różnych technologii są jednym ze sposobów dążenia do osiągnięcia celów Wspólnoty; należy przyjąć środki umożliwiające przejście od rynków krajowych do wspólnego rynku produkcji i dystrybucji programów oraz określić warunki uczciwej konkurencji bez uszczerbku dla funkcji użyteczności publicznej pełnionej przez telewizję;
Rada Europy przyjęła Europejską konwencję o telewizji ponadgranicznej;
Traktat przewiduje przyjęcie dyrektyw w sprawie koordynacji przepisów prawnych w celu ułatwienia podejmowania działalności na własny rachunek;
nadawanie programów telewizyjnych stanowi, w zwykłych okolicznościach, usługę w rozumieniu Traktatu;
Traktat przewiduje swobodny przepływ wszelkich rodzajów usług świadczonych za wynagrodzeniem, niezależnie od ich treści kulturalnych lub innych oraz bez ograniczeń w stosunku do obywateli Państw Członkowskich posiadających siedzibę w państwie Wspólnoty innym niż państwo, w którym znajdują się odbiorcy usług;
prawo to, dotyczące nadawania i rozpowszechniania usług telewizyjnych, jest także szczególnym odzwierciedleniem ogólnej zasady Wspólnoty, a mianowicie wolności wyrażania opinii, o której mowa w art. 10 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, ratyfikowanej przez wszystkie Państwa Członkowskie; z tego powodu wydawanie dyrektyw dotyczących nadawania i rozpowszechniania programów telewizyjnych musi zapewnić ich swobodny przepływ w świetle postanowień wyżej wymienionego artykułu oraz podlegać wyłącznie ograniczeniom określonym w ust. 2 tego samego artykułu oraz art. 56 ust. 1 Traktatu;
przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne w Państwach Członkowskich w zakresie podejmowania działalności przez nadawców programów telewizyjnych oraz operatorów telewizji kablowych zawierają rozbieżne przepisy, a niektóre z nich mogą zakłócać swobodny przepływ programów w ramach Wspólnoty oraz przyczynić się do zniekształcenia konkurencji na wspólnym rynku;
zgodnie z postanowieniami Traktatu należy znieść wszelkie takie ograniczenia swobody świadczenia usług nadawczych we Wspólnocie;
zniesieniu ograniczeń winna towarzyszyć koordynacja właściwych przepisów prawnych, zmierzająca do ułatwienia wykonywania danej działalności zawodowej oraz, ogólniej, swobody przepływu informacji i poglądów w ramach Wspólnoty;
w konsekwencji jest konieczne, a zarazem wystarczające, aby nadawanie wszelkich programów telewizyjnych było zgodne z przepisami prawa obowiązującymi w Państwie Członkowskim, z którego są nadawane;
niniejsza dyrektywa określa minimalne zasady niezbędne dla zapewnienia swobody nadawania programów; nie wpływa ona zatem na odpowiedzialność Państw Członkowskich i ich organów w zakresie czynności organizacyjnych — w tym systemu koncesjonowania, zezwoleń administracyjnych, opodatkowania i finansowania, a także treści programowych; umożliwia to utrzymanie rozwoju kulturalnego Państwa Członkowskiego niezależnego od innych oraz zachowanie różnorodności kulturowej we Wspólnocie;
w ramach wspólnego rynku konieczne jest, by wszelkie programy nadawane w ramach Wspólnoty oraz przeznaczone do odbioru na terytorium Wspólnoty, a w szczególności programy przeznaczone do odbioru w innym Państwie Członkowskim, winny być zgodne z prawem Państwa Członkowskiego, z którego pochodzą, dotyczącym nadawania programów przeznaczonych do powszechnego odbioru w tym Państwie Członkowskim oraz z przepisami niniejszej dyrektywy;
wymóg, by Państwo Członkowskie, z którego pochodzą programy, odpowiadało za zgodność programów z prawem krajowym objętym niniejszą dyrektywą, uznaje się za wystarczający na gruncie prawa wspólnotowego do zapewnienia swobodnego przepływu programów bez konieczności zastosowania wtórnej kontroli w Państwie Członkowskim, które jest odbiorcą programu; jednakże, w drodze wyjątku oraz w ściśle określonych warunkach, Państwo Członkowskie, które jest odbiorcą programu, może tymczasowo zawiesić retransmisję programów telewizyjnych;
Państwo Członkowskie musi przeciwdziałać wszelkim działaniom mogącym zagrozić swobodzie przepływu oraz wymianie handlowej programów telewizyjnych, a także działaniom mogącym prowadzić do tworzenia pozycji dominującej nadawcy, stanowiącej ograniczenie pluralizmu i swobody nadawania informacji telewizyjnych oraz całemu sektorowi wymiany informacji;
niniejsza dyrektywa, ograniczając się do określenia zasad nadawania programów telewizyjnych, nie wpływa na obecne lub przyszłe działania harmonizacyjne Wspólnoty, w szczególności zaspokaja obowiązkowe wymogi dotyczące ochrony konsumenta oraz uczciwej konkurencji i transakcji handlowych;
niemniej jednak konieczna jest koordynacja, aby ułatwić osobom oraz przedsiębiorstwom produkującym programy o treściach kulturowych rozpoczynanie i prowadzenie działalności;
minimalne wymogi dotyczące wszelkich publicznych lub prywatnych programów telewizyjnych w ramach europejskich produkcji audiowizualnych były środkiem promowania produkcji, niezależnej produkcji oraz rozpowszechniania tych programów we wspomnianej branży oraz stanowią dopełnienie dla innych instrumentów sprzyjających realizacji tego samego celu, które zostaną lub zostały już zaproponowane;
w związku z powyższym należy propagować powstanie rynków o odpowiedniej wielkości dla produkcji telewizyjnych w Państwach Członkowskich, gwarantujących zwrot z inwestycji nie tylko poprzez ustanowienie wspólnych zasad otwierających rynki krajowe, lecz także poprzez popieranie produkcji europejskiej, jeśli jest to możliwe, oraz zapewnienie, przy zastosowaniu właściwych środków, jej większościowego udziału w programach telewizyjnych w Państwach Członkowskich; w celu umożliwienia kontroli stosowania tych zasad Państwa Członkowskie będą składać Komisji sprawozdania z wykorzystania proporcji zarezerwowanych w niniejszej dyrektywie dla utworów europejskich oraz niezależnych produkcji; w celu obliczenia tych proporcji należy uwzględnić szczególną sytuację Republiki Grecji oraz Republiki Portugalii; Komisja musi przedstawiać sprawozdanie każdego Państwa Członkowskiego do wiadomości innych, którym towarzyszyć będzie, jeśli to konieczne, opinia uwzględniająca w szczególności postęp w stosunku do lat ubiegłych, udział audycji premierowych w programie, szczególne warunki funkcjonowania nowych stacji telewizyjnych oraz szczególną sytuację państw o niskich zdolnościach produkcyjnych w dziedzinie programów audiowizualnych lub ograniczonych obszarach językowych;
w tym celu należy zdefiniować pojęcie „utwory europejskie”, nie ograniczając możliwości określenia przez Państwa Członkowskie bardziej szczegółowych definicji dotyczących nadawców podlegających ustawodawstwu tych Państw Członkowskich zgodnie z art. 3 ust. 1, stosownie do przepisów prawa wspólnotowego oraz celów niniejszej dyrektywy;
ważne jest poszukiwanie nowych instrumentów oraz procedur zgodnych z przepisami prawa wspólnotowego w celu propagowania realizacji tych celów, mając na uwadze przyjęcie stosownych środków zachęcających do podejmowania działalności oraz rozwoju europejskiej produkcji audiowizualnej i jej rozpowszechniania, szczególnie w państwach o niskich zdolnościach produkcyjnych lub ograniczonych obszarach językowych;
krajowe systemy pomocy na rzecz rozwoju produkcji europejskich mogą być stosowane, o ile są one zgodne z prawem wspólnotowym;
zarezerwowanie, o ile jest to potrzebne, określonej proporcji programów dla produkcji niezależnych, stworzonych przez producentów niezależnych od nadawców, będzie działać stymulująco na powstawanie nowych źródeł produkcji telewizyjnych, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw; w ten sposób powstaną nowe możliwości wykorzystania zdolności twórczych oraz możliwości zatrudnienia w zawodach kulturotwórczych i pracowników w sferze kultury; definicja niezależnego producenta przyjęta przez Państwa Członkowskie winna uwzględniać ten cel poprzez odpowiednie uwzględnienie małych i średnich producentów oraz zezwalać na udział finansowy filii koprodukcyjnych instytucji telewizyjnych;
niezbędne jest wdrożenie w Państwach Członkowskich środków zapewniających upływ określonego czasu pomiędzy pierwszym pokazem kinowym i telewizyjnym danego utworu;
w celu opracowania bardziej aktywnej polityki wspierania danego języka Państwa Członkowskie mogą wprowadzić bardziej szczegółowe lub ostrzejsze zasady na podstawie kryteriów językowych, o ile będą one zgodne z zasadami Wspólnoty oraz nie będą dotyczyły retransmisji programów powstałych w innym Państwie Członkowskim;
w celu zabezpieczenia pełnej i właściwej ochrony interesów konsumentów jako widzów programów należy określić pewne minimalne zasady i standardy w odniesieniu do reklamy telewizyjnej, a Państwa Członkowskie muszą zachować prawo określania bardziej szczegółowych bądź bardziej restrykcyjnych przepisów lub w pewnych okolicznościach do nakładania odrębnych warunków na nadawców telewizyjnych znajdujących się pod ich jurysdykcją;
zgodnie z prawem Wspólnoty oraz w odniesieniu do programów przeznaczonych jedynie do odbioru na terytorium danego Państwa Członkowskiego, które nie mogą być odbierane, pośrednio bądź bezpośrednio, w jednym lub kilku innych Państwach Członkowskich, Państwa Członkowskie muszą mieć możliwość określania odrębnych warunków emisji reklam oraz wprowadzania różnych kwot reklamowych w celu ułatwienia emisji tych programów;
konieczne jest wprowadzenie zakazu reklamy telewizyjnej papierosów oraz wyrobów tytoniowych, w tym także pośrednich form reklamy, które choć nie wymieniają bezpośrednio nazw wyrobów tytoniowych, mają na celu ominięcie zakazu reklamy tych produktów poprzez używanie nazwy gatunku, symboli i innych wyróżniających cech wyrobów tytoniowych lub nazwy firmowej przedsiębiorstwa, którego główna lub najbardziej znana działalność polega na produkcji i sprzedaży tych wyrobów;
konieczne jest także wprowadzenie zakazu reklamy telewizyjnej produktów leczniczych i zabiegów leczniczych dostępnych jedynie na receptę w Państwie Członkowskim, ustawodawstwu którego podlega nadawca, oraz ścisłych kryteriów reklamy wyrobów alkoholowych;
w świetle rosnącego znaczenia sponsorów w finansowaniu programów należy określić zasady dotyczące sponsorowania;
należy wprowadzić zasady ochrony fizycznego, umysłowego oraz moralnego rozwoju małoletnich w programach i reklamie telewizyjnej;
pomimo faktu, iż nadawcy są zobowiązani do zapewnienia rzetelnego i prawdziwego przedstawiania faktów w programach, ważne jest jednakże, by byli zobowiązani w szczególny sposób do gwarantowania prawa do odpowiedzi lub równoważnych środków, tak by każda osoba, której uzasadnione interesy zostały naruszone w emitowanym programie, mogła skutecznie dochodzić swoich praw poprzez prawo do odpowiedzi lub zastosować inne środki zaradcze,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
ROZDZIAŁ I
Definicje
Artykuł 1
Do celów niniejszej dyrektywy:
a) „nadawanie programów telewizyjnych” oznacza pierwotną emisję przewodową lub bezprzewodową, w tym także transmisję satelitarną, w formie kodowanej bądź niekodowanej, programów telewizyjnych przeznaczonych do powszechnego odbioru. Pod tym określeniem rozumie się także przesyłanie programów pomiędzy nadawcami w celu ich powszechnej emisji. Termin ten nie obejmuje usług komunikacyjnych zajmujących się dostarczaniem informacji lub innych treści na indywidualne zapotrzebowanie, takich jak: usługi telefaksowe, elektroniczne banki danych oraz inne podobne usługi;
b) „nadawca telewizyjny” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która ponosi odpowiedzialność redakcyjną za układ telewizyjnych programów w rozumieniu lit. a) i która transmituje je lub uzyskuje je transmitowane przez strony trzecie;
c) „reklama telewizyjna” każda forma obwieszczenia transmitowanego, odpłatnie lub za inne podobne świadczenie, lub transmisja do celów autopromocyjnych, przez przedsiębiorstwo prywatne lub publiczne, w powiązaniu z działalnością handlową, produkcyjną, rzemieślniczą lub zawodową w celu zwiększenia sprzedaży towarów lub świadczonych usług, włączając nieruchomości, prawa i zobowiązania;
►M1 d) ◄ „kryptoreklama” oznacza przedstawianie za pomocą słów lub obrazów towarów, usług, nazwy, marki lub działalności producenta towarów bądź osoby świadczącej usługi w programach, gdzie przedstawianie takie jest zamierzoną czynnością nadawcy, mającą pełnić funkcję reklamy oraz wprowadzać odbiorców w błąd co do charakteru tej prezentacji. Takie przedstawianie jest uznane za zamierzone w szczególności wówczas, gdy jest wykonywane za zapłatą lub wynagrodzeniem;
►M1 e) ◄ „sponsorowanie” oznacza wszelkiego rodzaju wpłaty przekazane przez prywatne lub publiczne przedsiębiorstwo nieprowadzące działalności związanej z nadawaniem programów telewizyjnych bądź produkcją utworów audiowizualnych na rzecz finansowania programów telewizyjnych w celu promocji własnej firmy, znaku towarowego, wizerunku, działalności bądź produktów;
f) „telezakupy” oznaczają transmisję do odbioru publicznego bezpośrednich ofert w celu odpłatnego dostarczania towarów lub świadczenia usług, włącznie z nieruchomościami, prawami i zobowiązaniami.
ROZDZIAŁ II
Przepisy ogólne
Artykuł 2
1. Każde Państwo Członkowskie zapewnia, aby wszystkie transmisje telewizyjne nadawane przez nadawców telewizyjnych podlegających jego kompetencji, były zgodne z regułami systemu prawnego stosowanego do transmisji przeznaczonych dla widowni w tym Państwie Członkowskim.
2. Do celów niniejszej dyrektywy nadawcami telewizyjnymi podlegającymi kompetencji Państwa Członkowskiego są:
— nadawcy prowadzący działalność w tym Państwie Członkowskim zgodnie z ust. 3,
— nadawcy do których stosuje się ust. 4.
3. Do celów niniejszej dyrektywy nadawca telewizyjny jest uznany za prowadzącego działalność w Państwie Członkowskim w następujących przypadkach:
a) nadawca telewizyjny ma faktyczną siedzibę w Państwie Członkowskim i decyzje redakcyjne dotyczące układu programowego są podejmowane w tym Państwie Członkowskim;
b) jeżeli nadawca telewizyjny ma faktyczną siedzibę w jednym Państwie Członkowskim, ale decyzje redakcyjne dotyczące układu programów podejmowane są w innym Państwie Członkowskim, nadawcę uważa się za prowadzącego działalność w Państwie Członkowskim, w którym działa znaczna część siły roboczej zaangażowanej w prowadzenie telewizyjnej działalności transmisyjnej; jeżeli znaczna część siły roboczej zaangażowanej w prowadzenie telewizyjnej działalności transmisyjnej działa w każdym z tych Państw Członkowskich, nadawcę telewizyjnego uważa się za prowadzącego działalność w tym Państwie Członkowskim, w którym znajduje się jego faktyczna siedziba; jeżeli w żadnym z tych Państw Członkowskich nie działa znaczna część siły roboczej zaangażowanej w prowadzenie telewizyjnej działalności transmisyjnej, nadawcę telewizyjnego uważa się za prowadzącego działalność w tym Państwie Członkowskim, w którym jako pierwszym rozpoczął transmitowanie zgodnie systemem prawa tego Państwa Członkowskiego, pod warunkiem, że utrzymuje on stałą i faktyczną więź z gospodarką tego Państwa Członkowskiego;
c) jeżeli nadawca telewizyjny ma faktyczną siedzibę w Państwie Członkowskim, ale decyzje dotyczące układu programów są podejmowane w państwie trzecim lub na odwrót, uważa się, że prowadzi on działalność w danym Państwie Członkowskim, pod warunkiem, że znaczna część siły roboczej zaangażowanej w prowadzenie telewizyjnej działalności transmisyjnej działa w tym Państwie Członkowskim;
4. Nadawcy telewizyjni, do których nie stosuje się przepisów ust. 3 uważa się za podlegających kompetencji Państwa Członkowskiego w następujących przypadkach:
a) jeśli korzystają z pasma częstotliwości przyznanego przez to Państwo Członkowskie;
b) jeśli, nie korzystając z pasma częstotliwości przyznanego przez Państwo Członkowskie, korzystają z łącza satelitarnego należącego do tego Państwa Członkowskiego;
c) jeśli, nie korzystając z pasma częstotliwości przyznanego przez Państwo Członkowskie ani z łącza satelitarnego należącego do Państwa Członkowskiego, korzystają z naziemno-satelitarnej stacji nadawczej znajdującej się w tym Państwie Członkowskim;
5. Jeżeli nie można określić, które Państwo Członkowskie jest kompetentne zgodnie z ust. 3 i 4, kompetentnym Państwem Członkowskim jest to, w którym nadawca telewizyjny prowadzi działalność w rozumieniu art. 52 i następnych Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
6. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do transmisji przeznaczonych wyłącznie do odbioru w państwach trzecich i nie odbieranych bezpośrednio lub pośrednio przez widownię w jednym lub więcej Państwach Członkowskich.
Artykuł 2a
1. Państwa Członkowskie zapewniają swobodę odbioru i nie stwarzają przeszkód dla rozpowszechniania na ich terytorium retransmisji z innych Państw Członkowskich z powodów należących do dziedzin z zakresu koordynacji niniejszej dyrektywy.
2. Państwa Członkowskie mogą czasowo odstąpić od ust. 1 przy spełnieniu następujących warunków:
a) transmisja telewizyjna z innego Państwa Członkowskiego stanowi jawne, poważne i groźne naruszenie art. 22 ust. 1 lub ust. 2 i/lub art. 22a;
b) nadawca telewizyjny w okresie poprzednich dwunastu miesięcy przynajmniej dwukrotnie naruszył przepis lub przepisy określone w lit. a);
c) dane Państwo Członkowskie na piśmie zawiadomiło nadawcę i Komisję o domniemanych naruszeniach oraz o środkach zamierzonych w przypadku ponownego zaistnienia takich naruszeń;
d) konsultacje między Państwem emitującym a Komisją nie doprowadziły w terminie 15 dni od określonego w lit. c) zawiadomienia do polubownego rozwiązania sporu i ponownie miało miejsce domniemane wykroczenie.
Komisja postanawia, w terminie dwóch miesięcy od zawiadomienia o środkach podjętych przez Państwo Członkowskie, o zgodności tych środków z prawem wspólnotowym. W przypadku decyzji negatywnej Państwo Członkowskie zostaje zobowiązane do pilnego odstąpienia od środków, których to dotyczy.
3. Ustęp 2 pozostaje bez uszczerbku dla stosowania jakiejkolwiek procedury, środków prawnych lub sankcji, względem danych naruszeń w Państwie Członkowskim, w którego kompetencji znajduje się dany nadawca telewizyjny.
Artykuł 3
1. Państwa Członkowskie mogą ustanowić względem nadawców telewizyjnych podlegających ich kompetencji surowsze lub bardziej szczegółowe uregulowania w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.
2. Państwa Członkowskie przy użyciu odpowiednich środków w ramach swoich ustawodawstw zapewniają przestrzeganie przepisów niniejszej dyrektywy przez nadawców telewizyjnych podlegających ich kompetencji.
3. Środki zawierają odpowiednie procedury pozwalające bezpośrednio zainteresowanym osobom trzecim, włącznie z obywatelami innych Państw Członkowskich, na występowanie do właściwych organów sądowych i innych w celu dochodzenia efektywnego ich wykonywania zgodnie z przepisami krajowymi.
Artykuł 3a
1. Każde Państwo Członkowskie może, zgodnie z prawem wspólnotowym, podjąć środki zapewniające, aby nadawcy telewizyjni podlegający jego kompetencji nie transmitowali na prawach wyłączności wydarzeń, uznawanych przez te Państwa Członkowskie za mające doniosłe znaczenie dla społeczeństwa, w sposób pozbawiający poważną część widowni w tym Państwie Członkowskim możliwości oglądania tych wydarzeń w bezpośrednim przekazie lub w retransmisji w ogólnie dostępnej telewizji. Z tego względu zainteresowane Państwo Członkowskie sporządza wykaz określonych wydarzeń, krajowych lub nie, które uznaje za mające doniosłe znaczenie dla społeczeństwa. Sporządza ten wykaz w jawny i przejrzysty sposób, w stosownym i właściwym czasie. Równocześnie zainteresowane Państwo Członkowskie określa również, czy wydarzenia te powinny być dostępne w całości czy częściowo, w bezpośrednim przekazie lub, tam gdzie to konieczne lub stosowne z obiektywnych względów interesu publicznego, w całości lub częściowo retransmitowane.
2. Państwa Członkowskie zawiadamiają bezzwłocznie Komisję o każdym środku podjętym, lub który ma być podjęty na mocy ust. 1. W terminie trzech miesięcy od zawiadomienia Komisja sprawdza, czy środki te są zgodne z prawem wspólnotowym i powiadamia inne Państwa Członkowskie. Komisja zasięga opinii komitetu ustanowionego na mocy art. 23a i niezwłocznie publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich podjęte środki oraz, co najmniej raz w roku, skonsolidowany wykaz środków podjętych przez Państwa Członkowskie.
3. Państwa Członkowskie zapewniają, poprzez odpowiednie środki w ramach swoich ustawodawstw, aby nadawcy telewizyjni podlegający ich jurysdykcji nie wykorzystywali praw wyłączności, nabytych przez nich po dacie opublikowania niniejszej dyrektywy, w sposób pozbawiający znaczną część widowni innego Państwa Członkowskiego możliwości oglądania wydarzeń, które to inne Państwo Członkowskie uznało zgodnie z poprzednimi ustępami, w całości lub częściowo w bezpośrednim przekazie lub, tam gdzie to konieczne lub stosowne z obiektywnych względów interesu publicznego, całościowej lub częściowej retransmisji, w telewizji ogólnie dostępnej, jak określiło to inne Państwo Członkowskie zgodnie z ust. 1.
ROZDZIAŁ III
Promocja dystrybucji i produkcji programów telewizyjnych
Artykuł 4
1. Państwa Członkowskie zapewnią, wtedy gdy jest to możliwe do zrealizowania i za pomocą odpowiednich środków, aby nadawcy telewizyjni zarezerwowali utworom europejskim, w rozumieniu art. 6, większości łącznego czasu nadawania programu, z wyłączeniem czasu przeznaczonego na nadawanie wiadomości, wydarzeń sportowych, gier, reklamy i usług ►M1 i teletekst ◄ . Mając na uwadze odpowiedzialność nadawcy wobec odbiorców w zakresie informacji, edukacji, kultury oraz rozrywki, proporcja ta powinna być osiągana stopniowo, z zastosowaniem odpowiednich kryteriów.
2. Jeżeli nie jest możliwe osiągnięcie proporcji zgodnie z ust. 1, należy przyjąć niższą, jednakże nie powinna ona być niższa niż średnia dla danego Państwa Członkowskiego w 1988 r.
W przypadku Republiki Greckiej oraz Republiki Portugalskiej rok 1988 zastępuje się rokiem 1990.
3. Od dnia 3 października 1991 r. co dwa lata Państwa Członkowskie będą składać Komisji sprawozdanie ze stosowania niniejszego artykułu oraz art. 5.
Sprawozdanie to będzie zawierać w szczególności dane statystyczne dotyczące osiągnięcia proporcji, o której mowa w niniejszym artykule oraz art. 5, dla każdego z programów telewizyjnych podlegających ustawodawstwu danego Państwa Członkowskiego, przyczyny nieuzyskania tej proporcji w indywidualnych przypadkach oraz podjęte lub ustanowione środki mające na celu umożliwienie osiągnięcia wymaganej proporcji.
Komisja poinformuje inne Państwa Członkowskie oraz Parlament Europejski o wspomnianych sprawozdaniach oraz, jeśli to konieczne, wyda opinię dotyczącą sprawozdania. Komisja zapewni stosowanie niniejszego artykułu oraz art. 5 zgodnie z postanowieniami Traktatu. Komisja może uwzględnić w wydawanej przez siebie opinii postęp osiągnięty w stosunku do lat ubiegłych, udział audycji telewizyjnych emitowanych po raz pierwszy w programie, szczególne uwarunkowania w przypadku nowych nadawców programów telewizyjnych oraz specyficzną sytuację państw o niskich zdolnościach produkcyjnych w dziedzinie programów audiowizualnych lub ograniczonych obszarach językowych.
4. Rada dokona oceny wdrożenia niniejszego artykułu na podstawie sprawozdania Komisji oraz towarzyszących im projektów nowelizacji, jeśli okażą się potrzebne, nie później niż pod koniec piątego roku od daty przyjęcia niniejszej dyrektywy.
W tym celu sprawozdanie Komisji będzie uwzględniać, na podstawie informacji dostarczonych przez Państwa Członkowskie, zgodnie z ust. 3, rozwój rynku Wspólnoty oraz sytuację międzynarodową.
Artykuł 5
Państwa Członkowskie zapewnią, wtedy gdy jest to możliwe do zrealizowania i za pomocą odpowiednich środków, aby nadawcy zarezerwowali co najmniej 10 % czasu nadawania programu lub, wedle uznania Państwa Członkowskiego, co najmniej 10 % budżetu programowego dla utworów europejskich wyprodukowanych przez producentów niezależnych od nadawców, z wyłączeniem czasu przeznaczonego na nadawanie wiadomości, wydarzeń sportowych, gier, reklamy i usług ►M1 i teletekstu ◄ . Mając na uwadze informacyjne, edukacyjne, kulturalne oraz rozrywkowe zadania nadawcy wobec odbiorców, proporcja ta będzie osiągana stopniowo, z zastosowaniem odpowiednich kryteriów; musi ona zostać osiągnięta także poprzez rezerwowanie odpowiedniego udziału dla utworów nowych, tzn. utworów nadawanych w okresie pięciu lat od daty ich produkcji.
Artykuł 6
1. W rozumieniu niniejszego rozdziału termin „utwory europejskie” oznacza:
a) utwory pochodzące z Państw Członkowskich;
b) utwory pochodzące z europejskich państw trzecich, które przystąpiły do Europejskiej konwencji o telewizji ponadgranicznej Rady Europy, spełniające wymogi określone w ust. 2;
c) utwory pochodzące z europejskich państw trzecich spełniające wymogi określone w ust. 3.
Stosowanie przepisów lit. b) i c) jest uzależnione od warunku, że utwory pochodzące z Państw Członkowskich nie objęte środkami dyskryminacyjnymi w zainteresowanych państwach trzecich.
2. Utwory, o których mowa w ust. 1 litery a) i b), są utworami wyprodukowanymi przez autorów oraz wykonawców zamieszkałych w jednym lub kilku państwach, o których mowa w ust. 1 litery a) i b), o ile spełniają one jeden z następujących trzech warunków:
a) są wykonane przez jednego lub kilku producentów posiadających siedzibę w jednym lub kilku państwach; lub
b) produkcja jest nadzorowana i kontrolowana przez jednego lub kilku producentów posiadających siedzibę w jednym lub kilku państwach; lub
c) udział współproducentów z tych państw w łącznych kosztach produkcji jest większościowy, a współprodukcja nie jest kontrolowana przez jednego lub kilku producentów posiadających siedzibę poza tymi państwami.
3. Utworami w znaczeniu ust. 1 lit. c) są utwory stworzone wyłącznie przez producentów utworzonych w jednym lub kilku Państwach Członkowskich lub w koprodukcji z producentami prowadzącymi działalność w jednym lub kilku państwach trzecich, z którymi Wspólnota zawarła porozumienia odnoszące się do sektora audiowizualnego, jeśli te utwory te zostały w głównej mierze stworzone przy współdziałaniu autorów i pracowników zamieszkałych w jednym lub kilku Państwach Członkowskich.
4. Utwory nie będące utworami europejskimi w rozumieniu ust. 1, wyprodukowane jednak w ramach dwustronnych umów o koprodukcji zawartych między Państwami Członkowskimi i państwami trzecimi, uważane są za utwory europejskie pod warunkiem, że koproducenci wspólnotowi uczestniczą większościowo w całkowitym koszcie produkcji i produkcja ta nie jest kontrolowana przez jednego lub kilku producentów mających prowadzących działalność poza terytorium Państw Członkowskich.
►M1 5. ◄ Utwory, które nie są utworami europejskimi w rozumieniu ►M1 ust. 1 i 4 ◄ , lecz zostały wyprodukowane głównie przez autorów oraz wykonawców zamieszkałych w jednym lub kilku Państwach Członkowskich, zostaną uznane za utwory europejskie proporcjonalnie do udziału współproducentów ze Wspólnoty w łącznych kosztach produkcji.
Artykuł 7
Państwa Członkowskie zapewnią, aby podlegające ich kompetencji nadawcy telewizyjni nie wyświetlali dzieł kinematograficznych poza terminami uzgodnionymi z posiadaczami praw.
▼M1 —————
Artykuł 9
Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do transmisji telewizyjnych przeznaczonych dla odbiorców lokalnych i nie należących do sieci krajowej.
ROZDZIAŁ IV
Reklama telewizyjna, sponsorowanie i telezakupy
Artykuł 10
1. Reklama telewizyjna i telezakupy muszą być łatwo rozpoznawalne i jednoznacznie oddzielone od innych części programu środkami optycznymi i/lub akustycznymi.
2. Reklamy i telezakupy nadawane osobno muszą stanowić wyjątek.
3. W reklamach i telezakupach nie mogą być stosowne żadne techniki odwołujące się do podświadomości.
4. Zakazana jest kryptoreklama ukryte telezakupy.
Artykuł 11
1. Reklamy i telezakupy należy emitować między programami. Pod warunkiem spełnienia wymogów wymienionych w ust. 2-5, reklama i telezakupy mogą być nadawane także w trakcie programów, tak by przy uwzględnieniu naturalnych przerw w programie oraz rodzaju i czasu emisji programu, nie ucierpiała na tym ciągłość i wartość programu oraz dobro posiadacza praw do tego programu.
2. W programach złożonych z niezależnych pozycji, programów sportowych lub innych programów o podobnej strukturze, zawierających przerwy, reklamy i telezakupy mogą być nadawane wyłącznie między poszczególnymi pozycjami lub w przerwach.
3. Emisja dzieł audiowizualnych, takich jak filmy fabularne i filmy wyprodukowane dla telewizji (z wyjątkiem serii, seriali, lekkich programów rozrywkowych i programów dokumentalnych), których czas emisji wynosi ponad 45 minut, przerwana być może tylko jeden raz podczas każdego pełnego okresu 45 minut. Następne przerwy dopuszcza się, jeśli czas emisji takich dzieł wynosi co najmniej 20 minut więcej niż dwa lub więcej okresy pełnych 45 minut.
4. Gdy reklamy i telezakupy emitowane są w trakcie nadawania programów innych niż wymienione w ust. 2, czas między kolejnymi przerwami na reklamy nie może być krótszy niż 20 minut.
5. Reklam i telezakupów nie umieszcza się w żadnych transmisjach z uroczystości religijnych. Wiadomości, magazyny aktualności, programy dokumentalne i religijne oraz programy dla dzieci nie powinny być przerywane reklamami, jeżeli ich czas emisji jest krótszy niż 30 minut. Jeżeli czas emisji programu wynosi co najmniej 30 minut stosuje się przepisy poprzednich ustępów.
Artykuł 12
Reklama telewizyjna i telezakupy nie mogą:
a) podważać szacunku dla ludzkiej godności;
b) zawierać treści dyskryminujących z powodu rasy, płci lub narodowości;
c) obrażać przekonań religijnych ani politycznych;
d) zachęcać do postępowania zagrażającego życiu i zdrowiu;
e) zachęcać do postępowania szkodzącego ochronie środowiska.
Artykuł 13
Zabroniona jest każda forma telewizyjnej reklamy i telezakupów papierosów i innych wyrobów tytoniowych.
Artykuł 14
►M1 1. ◄ Zakazana jest reklama telewizyjna produktów leczniczych i zabiegów leczniczych dostępnych jedynie na receptę w Państwie Członkowskim, którego ustawodawstwu podlega nadawca.
2. Zabronione są telezakupy dotyczące produktów leczniczych, stanowiących przedmiot pozwolenia na dopuszczenie do obrotu w rozumieniu dyrektywy Rady 65/65/EWG z dnia 26 stycznia 1965 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do produktów leczniczych chronionych patentem ( 4 )
Artykuł 15
Telewizyjna reklama i telezakupy napojów alkoholowych muszą odpowiadać następującym kryteriom:
a) nie mogą być specjalnie skierowane do małoletnich, a w szczególności przedstawiać małoletnich spożywających napoje alkoholowe;
b) nie mogą łączyć spożywania alkoholu ze zwiększoną wydolnością fizyczną bądź kierowaniem pojazdami;
c) nie mogą tworzyć wrażenia, iż spożywanie alkoholu ma pozytywny wpływ na sukces społeczny bądź seksualny;
d) nie powinny zawierać stwierdzeń, iż alkohol posiada właściwości lecznicze, jest środkiem stymulującym, uspokajającym lub sposobem rozwiązywania konfliktów osobistych;
e) nie powinny zachęcać do nieumiarkowanego spożycia alkoholu bądź przedstawiać abstynencji lub umiarkowanego spożycia w negatywny sposób;
f) nie powinny podkreślać wysokiej zawartości alkoholu w napojach alkoholowych jako cechy wpływającej pozytywnie na jakość napoju.
Artykuł 16
►M1 1. ◄ Reklamy telewizyjne nie mogą powodować szkód moralnych lub fizycznych u małoletnich. W związku z powyższym powinny spełniać następujące kryteria w celu ochrony małoletnich:
a) nie powinny bezpośrednio nawoływać małoletnich do nabywania produktów lub usług, wykorzystując ich brak doświadczenia lub łatwowierność;
b) nie powinny bezpośrednio zachęcać małoletnich do wywierania presji na rodziców lub inne osoby w celu skłonienia ich do zakupu reklamowanych produktów lub usług;
c) nie powinny wykorzystywać szczególnego rodzaju zaufania małoletnich, jakie pokładają oni w rodzicach, nauczycielach i innych osobach;
d) nie powinny w nieuzasadniony sposób pokazywać małoletnich w niebezpiecznych sytuacjach.
2. „Telezakupy spełniają wymagania określone w ust. 1 i, ponadto, nie zachęcają małoletnich do zawierania umów sprzedaży lub najmu towarów i usług.”
Artykuł 17
1. Sponsorowane programy telewizyjne powinny spełniać następujące wymogi:
a) treść i czas nadawania sponsorowanych programów nie może w żadnych okolicznościach podlegać takim wpływom sponsora, by mógł on ograniczyć odpowiedzialność i niezależność redaktorską nadawcy w odniesieniu do programów;
b) sponsor winien być wyraźnie oznaczony poprzez podanie nazwy oraz/lub logo sponsora na początku oraz/lub na końcu programu;
c) nie mogą zachęcać do zakupu lub wynajęcia produktów lub usług sponsora lub osoby trzeciej, w szczególności poprzez specjalne promocyjne odniesienia do tych produktów bądź usług.
2. „Programy telewizyjne nie mogą być sponsorowane przez przedsiębiorstwa, których główna działalność polega na wyrobie lub sprzedaży papierosów i innych wyrobów tytoniowych.”
3. Sponsorowanie programów telewizyjnych przez przedsiębiorstwa, których działalność między innymi polega na wytwarzaniu lub sprzedaży produktów leczniczych i metod leczenia, może promować nazwę i wizerunek przedsiębiorstwa, ale nie może promować szczególnych produktów leczniczych i metod leczenia, dostępnych jedynie na podstawie recepty w Państwie Członkowskim, którego kompetencji podlega nadawca telewizyjny.
►M1 4. ◄ Wiadomości i programy publicystyczne nie mogą być sponsorowane.
Artykuł 18
1. Procentowy udział w czasu transmisyjnego przeznaczonego na telezakupy, reklamy i inne formy reklamowania, z wyłączeniem okien eksploatacyjnych, przeznaczonych dla telezakupy w rozumieniu art. 18a nie przekracza 20 % dziennego czasu emisji. Czas transmisyjny reklam nie przekracza 15 % dziennego czasu emisji.
2. Procentowy udział czasu transmisji przeznaczonego na reklamy i telezakupy w czasie jednej godziny zegarowej nie przekracza 20 %.
3. Do celów niniejszego artykułu reklam nie stanowią:
— obwieszczenia rozpowszechniane przez nadawcę telewizyjnego, dotyczące własnych programów i produktów dodatkowych, pochodzących bezpośrednio z tych programów;
— obwieszczenia służb publicznych i apeli charytatywnych rozpowszechnianych nieodpłatnie.
Artykuł 18a
1. Okna eksploatacyjne przeznaczone na telezakupy transmitowane przez kanał nieprzeznaczony wyłącznie na telezakupy mają minimalną nieprzerwaną długość 15 minut.
2. Maksymalna dzienna liczbą okien eksploatacyjnych wynosi osiem. Ich całkowity czas trwania nie powinien przekraczać trzech godzin dziennie. Dzięki środkom optycznym i akustycznym powinny one być łatwo rozpoznawalne jako okna eksploatacyjne telezakupów.
Artykuł 19
Rozdziały I, II, IV, V, VI, VIa i VII stosują się mutatis mutandis do kanałów przeznaczonych wyłącznie na telezakupy. Na tych kanałach reklama jest dozwolona w dziennych granicach ustanowionych w art. 18 ust. 1. Artykuł 18 ust. 2 nie stosuje się.
Artykuł 19a
Rozdziały I, II, IV, V, VI, VIa i VII stosują się mutatis mutandis do kanałów przeznaczonych wyłącznie na autopromocję. Inne formy reklamy na tych kanałach są dozwolone w granicach ustanowionych w art. 18 ust. 1 i 2. Niniejszy przepis jest, w szczególności, objęty przeglądem zgodnie z art. 26.
Artykuł 20
Bez uszczerbku dla art. 3 Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, z należytym uwzględnieniem prawa wspólnotowego, warunki inne od ustanowionych w art. 11 ust. 2-5 i w art. 18 i 18a, dla transmisji przeznaczonych wyłącznie na terytorium krajowe i które nie mogą być odbierane przez widownię, bezpośrednio lub pośrednio, w jednym lub większej liczbie Państw Członkowskich.
▼M1 —————
ROZDZIAŁ V
Ochrona małoletnich i porządku publicznego
Artykuł 22
1. Państwa Członkowskie podejmują stosowne środki w celu zagwarantowania, by transmisje nadawców telewizyjnych podlegających ich kompetencji nie zawierały jakichkolwiek programów mogących poważnie zaszkodzić rozwojowi fizycznemu, umysłowemu lub moralnemu małoletnich, w szczególności programów zawierających pornografię lub nieuzasadnioną przemoc.
2. Środki przewidziane w ust. 1 rozciągają się również na inne programy, które mogą zaszkodzić rozwojowi fizycznemu, umysłowemu lub moralnemu małoletnich, chyba że zapewnia się, poprzez wybór godzin emisji lub za pomocą jakichkolwiek środków technicznych, że małoletni znajdujący się w zasięgu transmisji nie mogą w normalny sposób oglądać ani słuchać tych emisji.
3. Ponadto, jeżeli takie programy są transmitowane w sposób niekodowany, Państwa Członkowskie zapewniają, aby były poprzedzane akustycznym ostrzeżeniem, lub aby były rozpoznawane na skutek obecności oznaczenia wizualnego w trakcie ich trwania.
Artykuł 22a
Państwa Członkowskie zapewniają, aby transmisje nie zawierały żadnych zachęt do nienawiści ze względu na rasę, płeć, religię lub narodowość.
Artykuł 22b
1. W sprawozdaniu, przewidzianym w art. 18, Komisja zwraca szczególną uwagę na stosowanie niniejszego rozdziału.
2. W terminie jednego roku od opublikowania niniejszej dyrektywy Komisja przeprowadzi, w porozumieniu z właściwymi organami Państw Członkowskich, wyjaśnienia dotyczące możliwych korzyści i niedogodności dalszych środków mających na celu ułatwienie sprawowania przez rodziców lub opiekunów kontroli nad programami, które mogą oglądać małoletni. W badaniach tych rozważy między innymi celowość:
— zobowiązania do wyposażenia nowych odbiorników telewizyjnych w urządzenie techniczne pozwalające rodzicom i opiekunom na niedopuszczanie niektórych programów,
— ustalenia odpowiednich systemów klasyfikacji,
— zachęcania do prowadzenia polityki telewizji rodzinnej i innych środków edukacyjnych i uświadamiających,
— uwzględniania doświadczenia zdobytego w tej dziedzinie w Europie i w innych miejscach, jak również poglądów zainteresowanych stron, takich jak nadawcy telewizyjni, producenci, pedagodzy, specjaliści do spraw mediów i odpowiednie stowarzyszenia.
ROZDZIAŁ VI
Prawo do odpowiedzi
Artykuł 23
1. Bez uszczerbku dla innych przepisów przyjętych przez Państwa Członkowskie w dziedzinie prawa cywilnego, administracyjnego lub karnego, każda osoba fizyczna lub prawna, niezależnie od przynależności państwowej, której uzasadnione interesy, w szczególności reputację i dobre imię, zostały naruszone w wyniku przedstawienia nieprawdziwych faktów w telewizyjnym programie, musi mieć możliwość skorzystania z prawa do odpowiedzi lub z równoważnych środków. Państwa Członkowskie zapewniają, aby faktyczne wykonanie prawa do odpowiedzi lub do równoważnych środków nie było skrępowane narzuceniem nieuzasadnionych terminów lub warunków. Odpowiedź jest emitowana w rozsądnym terminie po uzasadnieniu wniosku, w chwili i w sposób odpowiadający transmisji, do której odnosi się wniosek.
2. Prawo do odpowiedzi lub równoważnych środków prawnych będzie stosowane w odniesieniu do wszystkich nadawców podlegających ustawodawstwu danego Państwa Członkowskiego.
3. Państwa Członkowskie podejmą środki niezbędne do wprowadzenia prawa do odpowiedzi lub równoważnych środków prawnych oraz określą procedurę postępowania przy ich zastosowaniu. W szczególności Państwa Członkowskie zapewnią odpowiedni termin na udzielenie odpowiedzi, a także wprowadzą procedury umożliwiające właściwe korzystanie z prawa do odpowiedzi lub równoważnych środków przez osoby fizyczne lub prawne zamieszkałe lub posiadające siedzibę w danym Państwie Członkowskim.
4. Wniosek o stosowanie prawa do odpowiedzi lub równoważnych środków może zostać odrzucony, jeśli odpowiedź nie jest uzasadniona na podstawie warunków wymienionych w ust. 1 bądź gdy mogłaby spowodować dokonanie czynów karalnych, wszczęcie postępowania cywilnego wobec nadawcy lub przekroczyć powszechnie przyjęte normy dobrych obyczajów.
5. Zostaną wprowadzone procedury działania umożliwiające rozstrzyganie sporów powstałych z tytułu wykonywania prawa do odpowiedzi lub równoważnych środków na drodze sądowej.
ROZDZIAŁ VIa
Komitet kontaktowy
Artykuł 23a
1. Przy Komisji ustanawia się komitet kontaktowy. Komitet złożony jest z przedstawicieli właściwych organów Państw Członkowskich. Przewodniczy mu przedstawiciel Komisji i zbiera się on z jego inicjatywy lub na wniosek delegacji Państwa Członkowskiego.
2. Zadaniami Komitetu są:
a) ułatwianie skutecznego wykonania niniejszej dyrektywy poprzez organizowanie regularnych konsultacji w sprawie wszelkich praktycznych problemów wynikających z jej stosowania, w szczególności stosowania art. 2, a także dotyczących innych spraw, w odniesieniu do których wymianę poglądów uznaje się za użyteczną;
b) wydawanie opinii z własnej inicjatywy lub na wniosek Komisji w sprawie stosowania przez Państwa Członkowskie przepisów niniejszej dyrektywy;
c) bycie forum wymiany poglądów na tematy, które Państwa Członkowskie powinny podejmować w swych sprawozdaniach składanych na mocy art. 4 ust. 3, dotyczących zastosowanej metodologii, zakresu uprawnień do prowadzenia niezależnych badań określonych w art. 25a, oceny dotyczących ich ofert i samych badań;
d) dyskutowanie o wynikach regularnych konsultacji, jakie Komisja prowadzi z przedstawicielami organizacji zajmujących się transmisją, producentów, konsumentów, wytwórców, świadczących usługi, związków zawodowych i społeczności artystycznej;
e) ułatwianie wymiany informacji między Państwami Członkowskimi a Komisją na temat sytuacji i rozwoju działań regulacyjnych w dziedzinie usług transmisji telewizyjnej, z uwzględnieniem wspólnotowej polityki audiowizualnej, a także odpowiedniego rozwoju w dziedzinie technicznej;
f) badanie wszelkiego rozwoju następującego w tym sektorze, dla którego użyteczna byłaby wymiana poglądów.
ROZDZIAŁ VII
Przepisy końcowe
Artykuł 24
Niniejsza dyrektywa nie wpływa na prawa i obowiązki Państw Członkowskich wynikające z istniejących konwencji dotyczących łączności lub radiofonii i telewizji w dziedzinach niepodlegających koordynacji na mocy niniejszej dyrektywy.
Artykuł 25
1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne konieczne do wdrożenia niniejszej dyrektywy nie później niż do dnia 3 października 1991 r. i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.
2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w obszarze objętym niniejszą dyrektywą.
Artykuł 25a
Kolejny przegląd przewidziany w art. 4 ust. 4 ma miejsce się przed dniem 30 czerwca 2002 r. Uwzględni on niezależne badania dotyczące wpływu danych środków na szczeblu wspólnotowym i krajowym.
Artykuł 26
Najpóźniej dnia 31 grudnia 2000 r., a następnie co dwa lata, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy, ze zmianami i, w razie potrzeby, wysunie kolejne wnioski w celu jej dostosowania do rozwoju w dziedzinie transmisji telewizyjnych, w szczególności w świetle rozwoju najnowszych technologii.
Artykuł 27
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.
( 1 ) Dz.U. C 179 z 17.7.1986, str. 4.
( 2 ) Dz.U. C 49 z 22.2.1988, str. 53. oraz Dz.U. C 158 z 26.6.1989.
( 3 ) Dz.U. C 232 z 31.8.1987, str. 29.
( 4 ) Dz.U. 22 z 9.2.1965, str. 369. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 93/39/EWG (Dz.U. L 214 z 24.8.1993, str. 22).