20.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 131/11

(1)

Unia wraz z państwami członkowskimi uczestniczyła jako obserwator w negocjacjach dotyczących Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (zwanej dalej „Konwencją”), przyjętej przez Komitet Ministrów Rady Europy w dniu 7 kwietnia 2011 r. Konwencja została otwarta do podpisu w dniu 11 maja 2011 r.

(2)

Zgodnie z art. 75 Konwencji jest ona otwarta do podpisu dla Unii.

(3)

Konwencja ustanawia ogólne i wielowymiarowe ramy prawne w celu ochrony kobiet przed wszystkimi formami przemocy. Jej celem jest zapobieganie, ściganie i eliminowanie przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz przemocy domowej. Konwencja obejmuje szeroką gamę działań, począwszy od gromadzenia danych i podnoszenia świadomości, aż po środki prawne dotyczące odpowiedzialności karnej za różne formy przemocy wobec kobiet. Konwencja obejmuje środki mające na celu ochronę ofiar przemocy i udzielanie im wsparcia, a także podejmuje kwestię przemocy ze względu na płeć w kontekście azylu i migracji. Konwencja ustanawia specjalny mechanizm monitorowania w celu zapewnienia skutecznego wdrożenia przez Strony jej postanowień.

(4)

Podpisanie Konwencji w imieniu Unii przyczyni się do realizacji zasady równości kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach, która to zasada należy do podstawowych celów i wartości Unii i powinna być realizowana we wszystkich jej działaniach zgodnie z art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Przemoc wobec kobiet jest pogwałceniem przysługujących im praw człowieka i stanowi skrajną formę dyskryminacji, zakorzenioną w nierówności płci i przyczyniającą się do jej utrzymania i wzmocnienia. Zobowiązując się do wdrożenia Konwencji, Unia potwierdza swoje zaangażowanie w walkę z przemocą wobec kobiet na swoim terytorium i na całym świecie oraz potwierdza swoje obecne działania polityczne i obowiązujące obszerne ramy prawne w dziedzinie prawa karnego procesowego, które mają szczególne znaczenie dla kobiet i dziewcząt.

(5)

Zarówno Unia, jak i państwa członkowskie mają kompetencje w dziedzinach objętych Konwencją.

(6)

Konwencja powinna zostać podpisana w imieniu Unii w zakresie spraw leżących w kompetencji Unii, o ile Konwencja może mieć wpływ na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres. Powyższe odnosi się, w szczególności, do określonych postanowień Konwencji związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych oraz do postanowień Konwencji związanych z azylem i zasadą non-refoulement. Państwa członkowskie zachowują swoje kompetencje, o ile Konwencja nie wpływa na wspólne zasady lub nie zmienia ich zakresu.

(7)

Unia ma również wyłączną kompetencję do przyjmowania obowiązków określonych w Konwencji w odniesieniu do swoich własnych instytucji i administracji publicznej.

(8)

Z uwagi na fakt, że kompetencja Unii i kompetencje państw członkowskich są ze sobą powiązane, Stroną Konwencji powinny zostać zarówno państwa członkowskie, jak i Unia, tak by mogły razem, w spójny sposób, realizować obowiązki określone w Konwencji i wykonywać prawa im powierzone.

(9)

Niniejsza decyzja dotyczy postanowień Konwencji o współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, o ile postanowienia te mogą mieć wpływ na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres. Nie dotyczy ona art. 60 i 61 Konwencji; postanowienia te są przedmiotem odrębnej decyzji Rady w sprawie podpisania, która ma być przyjęta równolegle z niniejszą decyzją.

(10)

Irlandia i Zjednoczone Królestwo są związane dyrektywami Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE (1) i 2011/93/UE (2) i w związku z powyższym biorą udział w przyjęciu niniejszej decyzji.

(11)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(12)

Należy podpisać Konwencję,