POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)

z dnia 16 września 2013 r.

Vincent Bouillez

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

„Odwołanie — Służba publiczna — Urzędnicy — Awans — Postępowanie w sprawie awansu (2007) — Decyzja o nieawansowaniu wnoszącego odwołanie do grupy zaszeregowania AST 7 — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 266 TFUE — Artykuł 45 regulaminu pracowniczego — Sprzeczność w uzasadnieniu — Porównanie osiągnięć — Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne”

Przedmiot:

Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 14 listopada 2012 r. w sprawie F‑75/11 Bouillez przeciwko Radzie.

Orzeczenie:

Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w części oddalone. Vincent Bouillez pokrywa własne koszty postępowania oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej w niniejszej instancji.

Streszczenie

1. Skargi urzędników – Zarzuty – Brak lub niewystarczający charakter uzasadnienia – Zarzut odrębny od zarzutu braku materialnej zgodności z prawem

   (regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi)

2. Urzędnicy – Awans – Zażalenie kandydata, który nie został awansowany – Decyzja o oddaleniu – Obowiązek uzasadnienia – Zakres

   (regulamin pracowniczy, art. 25, 45, art. 90 ust. 2)

3. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

   (art. 257 ust. 3 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)

4. Urzędnicy – Awans – Uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice

   (regulamin pracowniczy, art. 45)

1.  Obowiązek uzasadnienia stanowi istotny wymóg proceduralny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia, odnoszącej się do materialnej zgodności z prawem spornego aktu. Zarzuty i argumenty zmierzające do podważenia zasadności aktu są tym samym nieistotne w ramach zarzutu opartego na braku uzasadnienia lub niewystarczającym uzasadnieniu.

   (zob. pkt 20)

   Odesłanie:

   Sąd: sprawa T‑422/07 Djebel – SGPS przeciwko Komisji, 18 stycznia 2012 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo

2.  Organ powołujący nie ma obowiązku uzasadniać decyzji w sprawie nieprzyznania awansu, ma on za to obowiązek uzasadnienia decyzji oddalających zażalenia wniesione na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego przez nieawansowanych kandydatów, przy czym uzasadnienie tych decyzji oddalających zażalenie powinno pokrywać się z uzasadnieniem decyzji, na które złożono zażalenie. Awanse przyznawane są wybranym kandydatom, a więc uzasadnienie oddalenia zażalenia powinno dotyczyć jedynie spełnienia warunków prawnych, od których zgodnie z regulaminem pracowniczym zależy prawidłowość postępowania. W szczególności organ powołujący nie jest zobowiązany do ujawnienia odrzuconemu kandydatowi porównawczej oceny dokonanej przez siebie w stosunku do niego oraz kandydata, któremu przyznano awans. Wystarczy, że w decyzji oddalającej zażalenie organ powołujący wskaże zainteresowanemu urzędnikowi indywidualny istotny powód uzasadniający odrzucenie jego kandydatury.

   Zgodnie z art. 45 regulaminu pracowniczego w celu porównania osiągnięć organ powołujący uwzględnia w szczególności sprawozdania dotyczące urzędników, posługiwanie się w wykonywaniu obowiązków językami innymi niż języki, których biegłą znajomość urzędnicy zadeklarowali, oraz, w stosownych przypadkach, poziom odpowiedzialności pełnionych funkcji.

   (zob. pkt 23, 24, 26, 27)

   Odesłanie:

   Trybunał: sprawa 101/77 Ganzini przeciwko Komisji, 13 kwietnia 1978 r., Rec. s. 915, pkt 10

   Sąd: sprawa T-25/92 Vela Palacios przeciwko KES, 3 marca 1993 r., Rec. s. II-201, pkt 25; sprawa T-118/95 Anacoreta Correia przeciwko Komisji, 11 czerwca 1996 r., RecFP s. I-A-283, II-835, pkt 82; sprawa T-6/96 Contargyris przeciwko Radzie, 29 maja 1997 r., RecFP s. I-A-119, II-357, pkt 148; sprawa T-142/95 Delvaux przeciwko Komisji, 18 grudnia 1997 r., RecFP s. I-A-477, II-1247, pkt 84; sprawa T-3/97 Campogrande przeciwko Komisji, 19 lutego 1998 r., RecFP s. I-A-89, II-215, pkt 112; sprawa T-157/98 Oliveira przeciwko Parlamentowi, 21 września 1999 r., RecFP s. I-A-163, II-851, pkt 52

3.  Zgodnie z art. 257 ust. 3 TFUE oraz art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości odwołanie wniesione do Sądu jest ograniczone do kwestii prawnych.

   Sąd orzekający w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego. Ocena stanu faktycznego przez sąd orzekający w pierwszej instancji nie stanowi więc, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia przedstawionych przed tym sądem dowodów, kwestii prawnej, która jako taka podlega kontroli Sądu rozpoznającego odwołanie. Gdy sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji ustalił okoliczności faktyczne lub dokonał ich oceny, Sąd jest właściwy jedynie w zakresie kontroli kwalifikacji prawnej wspomnianych okoliczności faktycznych oraz skutków prawnych, jakie wywiódł z nich sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji.

   (zob. pkt 34, 49)

   Odesłanie:

   Trybunał: sprawa C-59/96 P Koelman przeciwko Komisji, 16 września 1997 r., Rec. s. I-4809, pkt 31; sprawy połączone C-2/01 P i C-3/01 P BAI i Komisja przeciwko Bayer, 6 stycznia 2004 r., Rec. s. I-23, pkt 47

   Sąd: sprawa T‑274/11 P Mioni przeciwko Komisji, 7 grudnia 2011 r., pkt 18; sprawa T‑642/11 P Mische przeciwko Parlamentowi, 4 września 2012 r., pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo

4.  W celu oceny interesu służby oraz kwalifikacji i osiągnięć kandydatów branych pod uwagę przy decyzji o awansach na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego organ powołujący ma szeroki zakres uznania i w tej dziedzinie kontrola sądu Unii powinna ograniczać się do zbadania tego, czy w świetle sposobów i środków, przy zastosowaniu których administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny. Sąd Unii nie może tym samym zastąpić oceny kwalifikacji i osiągnięć kandydatów dokonanej przez organ powołujący swoją oceną.

   (zob. pkt 44)

   Odesłanie:

   Trybunał: sprawa C-277/01 P Parlament przeciwko Samper, 3 kwietnia 2003 r., Rec. s. I-3019, pkt 35

   Sąd: sprawa T‑175/09 P Rada przeciwko Stols, 16 grudnia 2010 r., pkt 23

POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)

z dnia 16 września 2013 r.

Vincent Bouillez

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

„Odwołanie — Służba publiczna — Urzędnicy — Awans — Postępowanie w sprawie awansu (2007) — Decyzja o nieawansowaniu wnoszącego odwołanie do grupy zaszeregowania AST 7 — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 266 TFUE — Artykuł 45 regulaminu pracowniczego — Sprzeczność w uzasadnieniu — Porównanie osiągnięć — Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne”

Przedmiot:

Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 14 listopada 2012 r. w sprawie F‑75/11 Bouillez przeciwko Radzie.

Orzeczenie:

Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w części oddalone. Vincent Bouillez pokrywa własne koszty postępowania oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej w niniejszej instancji.

Streszczenie

1. Skargi urzędników – Zarzuty – Brak lub niewystarczający charakter uzasadnienia – Zarzut odrębny od zarzutu braku materialnej zgodności z prawem

   (regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi)

2. Urzędnicy – Awans – Zażalenie kandydata, który nie został awansowany – Decyzja o oddaleniu – Obowiązek uzasadnienia – Zakres

   (regulamin pracowniczy, art. 25, 45, art. 90 ust. 2)

3. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

   (art. 257 ust. 3 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)

4. Urzędnicy – Awans – Uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice

   (regulamin pracowniczy, art. 45)

1.  Obowiązek uzasadnienia stanowi istotny wymóg proceduralny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia, odnoszącej się do materialnej zgodności z prawem spornego aktu. Zarzuty i argumenty zmierzające do podważenia zasadności aktu są tym samym nieistotne w ramach zarzutu opartego na braku uzasadnienia lub niewystarczającym uzasadnieniu.

   (zob. pkt 20)

   Odesłanie:

   Sąd: sprawa T‑422/07 Djebel – SGPS przeciwko Komisji, 18 stycznia 2012 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo

2.  Organ powołujący nie ma obowiązku uzasadniać decyzji w sprawie nieprzyznania awansu, ma on za to obowiązek uzasadnienia decyzji oddalających zażalenia wniesione na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego przez nieawansowanych kandydatów, przy czym uzasadnienie tych decyzji oddalających zażalenie powinno pokrywać się z uzasadnieniem decyzji, na które złożono zażalenie. Awanse przyznawane są wybranym kandydatom, a więc uzasadnienie oddalenia zażalenia powinno dotyczyć jedynie spełnienia warunków prawnych, od których zgodnie z regulaminem pracowniczym zależy prawidłowość postępowania. W szczególności organ powołujący nie jest zobowiązany do ujawnienia odrzuconemu kandydatowi porównawczej oceny dokonanej przez siebie w stosunku do niego oraz kandydata, któremu przyznano awans. Wystarczy, że w decyzji oddalającej zażalenie organ powołujący wskaże zainteresowanemu urzędnikowi indywidualny istotny powód uzasadniający odrzucenie jego kandydatury.

   Zgodnie z art. 45 regulaminu pracowniczego w celu porównania osiągnięć organ powołujący uwzględnia w szczególności sprawozdania dotyczące urzędników, posługiwanie się w wykonywaniu obowiązków językami innymi niż języki, których biegłą znajomość urzędnicy zadeklarowali, oraz, w stosownych przypadkach, poziom odpowiedzialności pełnionych funkcji.

   (zob. pkt 23, 24, 26, 27)

   Odesłanie:

   Trybunał: sprawa 101/77 Ganzini przeciwko Komisji, 13 kwietnia 1978 r., Rec. s. 915, pkt 10

   Sąd: sprawa T-25/92 Vela Palacios przeciwko KES, 3 marca 1993 r., Rec. s. II-201, pkt 25; sprawa T-118/95 Anacoreta Correia przeciwko Komisji, 11 czerwca 1996 r., RecFP s. I-A-283, II-835, pkt 82; sprawa T-6/96 Contargyris przeciwko Radzie, 29 maja 1997 r., RecFP s. I-A-119, II-357, pkt 148; sprawa T-142/95 Delvaux przeciwko Komisji, 18 grudnia 1997 r., RecFP s. I-A-477, II-1247, pkt 84; sprawa T-3/97 Campogrande przeciwko Komisji, 19 lutego 1998 r., RecFP s. I-A-89, II-215, pkt 112; sprawa T-157/98 Oliveira przeciwko Parlamentowi, 21 września 1999 r., RecFP s. I-A-163, II-851, pkt 52

3.  Zgodnie z art. 257 ust. 3 TFUE oraz art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości odwołanie wniesione do Sądu jest ograniczone do kwestii prawnych.

   Sąd orzekający w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego. Ocena stanu faktycznego przez sąd orzekający w pierwszej instancji nie stanowi więc, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia przedstawionych przed tym sądem dowodów, kwestii prawnej, która jako taka podlega kontroli Sądu rozpoznającego odwołanie. Gdy sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji ustalił okoliczności faktyczne lub dokonał ich oceny, Sąd jest właściwy jedynie w zakresie kontroli kwalifikacji prawnej wspomnianych okoliczności faktycznych oraz skutków prawnych, jakie wywiódł z nich sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji.

   (zob. pkt 34, 49)

   Odesłanie:

   Trybunał: sprawa C-59/96 P Koelman przeciwko Komisji, 16 września 1997 r., Rec. s. I-4809, pkt 31; sprawy połączone C-2/01 P i C-3/01 P BAI i Komisja przeciwko Bayer, 6 stycznia 2004 r., Rec. s. I-23, pkt 47

   Sąd: sprawa T‑274/11 P Mioni przeciwko Komisji, 7 grudnia 2011 r., pkt 18; sprawa T‑642/11 P Mische przeciwko Parlamentowi, 4 września 2012 r., pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo

4.  W celu oceny interesu służby oraz kwalifikacji i osiągnięć kandydatów branych pod uwagę przy decyzji o awansach na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego organ powołujący ma szeroki zakres uznania i w tej dziedzinie kontrola sądu Unii powinna ograniczać się do zbadania tego, czy w świetle sposobów i środków, przy zastosowaniu których administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny. Sąd Unii nie może tym samym zastąpić oceny kwalifikacji i osiągnięć kandydatów dokonanej przez organ powołujący swoją oceną.

   (zob. pkt 44)

   Odesłanie:

   Trybunał: sprawa C-277/01 P Parlament przeciwko Samper, 3 kwietnia 2003 r., Rec. s. I-3019, pkt 35

   Sąd: sprawa T‑175/09 P Rada przeciwko Stols, 16 grudnia 2010 r., pkt 23