Keywords
Summary

Keywords

1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Interes prawny – Decyzja Komisji uznająca koncentrację za niezgodną ze wspólnym rynkiem – Rezygnacja stron z koncentracji podana do wiadomości Komisji przed wydaniem decyzji – Brak wpływu

(art. 230 akapit czwarty WE)

2. Konkurencja – Koncentracje – Kompetencje Komisji – Wydanie decyzji uznającej koncentrację za niezgodną ze wspólnym rynkiem w przypadku rezygnacji stron z koncentracji – Wyłączenie

(rozporządzenie Rady nr 4064/89, art. 4 i art. 8)

3. Prawo wspólnotowe – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Oczekiwania, których źródłem może być zwyczajna praktyka administracyjna – Przesłanki

Summary

1. Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna tylko wówczas, gdy skarżący ma interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu. Interes ten zakłada, że samo stwierdzenie nieważności takiego aktu będzie miało wiążące skutki prawne lub, używając innego sformułowania, że w wyniku skargi strona skarżąca będzie mogła uzyskać jakąś korzyść.

Przedsiębiorstwo biorące udział w planowanej i zgłoszonej koncentracji, które przed wydaniem decyzji przez Komisję zawiadomiło ją o rezygnacji z tej koncentracji w celu uniknięcia wydania tej decyzji, zachowuje interes prawny w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji, w której Komisja, nie biorąc pod uwagę rezygnacji przedsiębiorstwa, uznaje sporną koncentrację za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

Tak długo, jak obowiązuje sporna decyzja, która podlega domniemaniu ważności aż do stwierdzenia jej nieważności przez sąd wspólnotowy, przedsiębiorstwo jest z mocy prawa pozbawione możliwości połączenia się z drugą stroną zgłoszonej koncentracji, przynajmniej w postaci i na warunkach przedstawionych w zgłoszeniu, w przypadku gdyby ponowiło ten zamiar w przyszłości.

Niepewność co do zamiaru przedsiębiorstwa i jego realizacji stanowi w tym względzie całkowicie subiektywną okoliczność, której nie można brać pod uwagę przy rozpatrywaniu jego interesu prawnego we wniesieniu skargi o stwierdzenie nieważności aktu, który bezspornie wywołuje wiążące skutki prawne mogące naruszyć jego interesy poprzez znaczącą zmianę jego sytuacji prawnej.

(por. pkt 44, 52, 53–57)

2. Komisja przekracza granice kompetencji przysługujących jej w ramach rozporządzenia nr 4064/89 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw, wydając decyzję uznającą zgłoszoną koncentrację za niezgodną ze wspólnym rynkiem, gdy strony zgłaszające oficjalnie wycofały zgłoszenie i zawiadomiły ją o rezygnacji z koncentracji w postaci w nim przedstawionej. W takim przypadku Komisja nie jest już bowiem kompetentna, w braku porozumienia o koncentracji w rozumieniu art. 4 rozporządzenia nr 4064/89, do wydania decyzji na postawie art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia.

(por. pkt 91, 107)

3. Zwyczajna praktyka lub tolerowanie pewnego działania przez organy administracyjne, będące w zgodzie z obowiązującymi przepisami i niedopuszczające swobodnego uznania, mogą być źródłem uzasadnionych oczekiwań zainteresowanych podmiotów, tak więc te oczekiwania nie muszą wywodzić się z komunikatu o zasięgu ogólnym.

(por. pkt 112)