Sprawa C‑421/13

Apple Inc.

przeciwko

Deutsches Patent- und Markenamt

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundespatentgericht)

„Odesłanie prejudycjalne — Znaki towarowe — Dyrektywa 2008/95/WE — Artykuły 2 i 3 — Oznaczenia, z których może składać się znak towarowy — Charakter odróżniający — Przedstawienie, w formie rysunku, zagospodarowania sztandarowego sklepu („flagship store”) — Rejestracja w charakterze znaku towarowego dla „usług” związanych z towarami wystawionymi na sprzedaż w takim sklepie”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 lipca 2014 r.

1. Zbliżanie ustawodawstw – Znaki towarowe – Dyrektywa 2008/95 – Oznaczenia, z których może składać się znak towarowy – Przedstawienie, w formie zwykłego rysunku bez wskazania rozmiaru ani proporcji zagospodarowania powierzchni sprzedażowej towarów – Pojęcie „usług” – Usługi polegające na świadczeniach związanych z owymi towarami – Włączenie – Przesłanki

   (dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95, art. 2, 3)

2. Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Granice – Pytania ogólne lub hipotetyczne – Pytanie mające charakter abstrakcyjny i całkowicie hipotetyczny w odniesieniu do przedmiotu sporu postępowania głównego – Niedopuszczalność

   (art. 267 TFUE)

1.  Artykuły 2 i 3 dyrektywy 2008/95 mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że przedstawienie w formie zwykłego rysunku bez wskazania rozmiaru ani proporcji zagospodarowania powierzchni sprzedażowej towarów może być zarejestrowane jako znak towarowy w odniesieniu do usług polegających na świadczeniach związanych z owymi towarami, jednak niestanowiących integralnej części ich wprowadzenia do obrotu, pod warunkiem że umożliwia ono odróżnienie usług zgłaszającego od usług innych przedsiębiorstw i że żadna z podstaw odmowy rejestracji wymienionych we wspomnianej dyrektywie nie stoi temu na przeszkodzie.

   (por. pkt 27; sentencja)

2.  Należy odmówić wydania orzeczenia w trybie prejudycjalnym, o które wystąpił sąd krajowy, w wypadku gdy jest oczywiste, że wykładnia prawa Unii, o którą się zwrócono, nie ma żadnego związku ze stanem faktycznym lub z przedmiotem sporu w postępowaniu głównym.

   (por. pkt 30)