Sprawa C-438/11

Lagura Vermögensverwaltung GmbH

przeciwko

Hauptzollamt Hamburg-Hafen

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg)

„Wspólnotowy kodeks celny — Artykuł 220 ust. 2 lit. b) — Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych — Uzasadnione oczekiwania — Niemożność weryfikacji prawidłowości świadectwa pochodzenia — Pojęcie „świadectwa wystawionego na podstawie niewłaściwego przedstawienia faktów przez eksportera” — Ciężar dowodu — System ogólnych preferencji taryfowych”

Streszczenie – wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 8 listopada 2012 r.

Środki własne Unii Europejskiej – Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych – Przesłanki braku zaksięgowania należności celnych przywozowych określonych w art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 – Niemożność weryfikacji przez właściwe organy państwa trzeciego prawidłowości świadectwa pochodzenia „formularz A”, w związku z zaprzestaniem produkcji przez eksportera – Ciężar dowodu spoczywający na osobie odpowiedzialnej za uiszczenie należności celnych

(rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 220 ust. 2 lit. b), zmienione rozporządzeniem nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady)

Artykuł 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem nr 2700/2000, powinien być interpretowany w ten sposób, że w sytuacji, w której w związku z zaprzestaniem produkcji przez eksportera właściwe organy państwa trzeciego nie są w stanie zbadać w toku weryfikacji następczej, czy świadectwo pochodzenia – „formularz A” – które wydały, opiera się na prawidłowym przedstawieniu faktów przez eksportera, ciężar dowodu, że owo świadectwo zostało wydane na podstawie prawidłowego przedstawienia faktów przez eksportera, spoczywa na osobie odpowiedzialnej za uiszczenie należności celnych.

Nie budzi wątpliwości, że rozporządzenie nr 2913/92 nie obciąża eksportera żadnym obowiązkiem dotyczącym zachowania dokumentów dowodowych ze względu na brak możliwości nałożenia jednostronnie przez Unię obowiązków na podmioty gospodarcze z państw trzecich. Brak tego rodzaju obowiązku eksportera nie może jednak sam w sobie skutkować tym, że osoba odpowiedzialna za uiszczenie należności zostanie zwolniona z wszelkich wymogów staranności lub z wszelkiego ryzyka w zakresie weryfikacji i ustalenia pochodzenia towarów w ramach weryfikacji następczej. Na podmiotach gospodarczych ciąży obowiązek podjęcia w ramach ich stosunków umownych kroków niezbędnych do uchronienia się przed zagrożeniem dochodzenia retrospektywnego pokrycia należności celnych.

Okoliczność, iż organy celne państwa przywozu powinny wykazać nieprawidłowość faktów przedstawionych przez eksportera, lecz nie są w stanie tego uczynić, ponieważ zaprzestał on prowadzenia działalności, może prowadzić do niebezpieczeństwa zachowań niezgodnych z celami ogólnego systemu preferencji taryfowych. Nawet jeśli zaprzestanie produkcji stanowi zasadniczo zwykłą decyzję gospodarczą, nie można wykluczyć, że może ona jednak stanowić nieprawidłowe działanie eksportera, zmierzające do obejścia przepisów ogólnego systemu preferencji taryfowych poprzez użycie owego zaprzestania produkcji przez eksportera jako środka do ukrycia prawdziwego pochodzenia towarów pochodzących z państwa nieobjętego preferencjami taryfowymi.

(por. pkt 27, 29, 30, 32, 41; sentencja)

Sprawa C-438/11

Lagura Vermögensverwaltung GmbH

przeciwko

Hauptzollamt Hamburg-Hafen

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg)

„Wspólnotowy kodeks celny — Artykuł 220 ust. 2 lit. b) — Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych — Uzasadnione oczekiwania — Niemożność weryfikacji prawidłowości świadectwa pochodzenia — Pojęcie „świadectwa wystawionego na podstawie niewłaściwego przedstawienia faktów przez eksportera” — Ciężar dowodu — System ogólnych preferencji taryfowych”

Streszczenie – wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 8 listopada 2012 r.

Środki własne Unii Europejskiej — Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych — Przesłanki braku zaksięgowania należności celnych przywozowych określonych w art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 — Niemożność weryfikacji przez właściwe organy państwa trzeciego prawidłowości świadectwa pochodzenia „formularz A”, w związku z zaprzestaniem produkcji przez eksportera — Ciężar dowodu spoczywający na osobie odpowiedzialnej za uiszczenie należności celnych

(rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 220 ust. 2 lit. b), zmienione rozporządzeniem nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady)

Artykuł 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem nr 2700/2000, powinien być interpretowany w ten sposób, że w sytuacji, w której w związku z zaprzestaniem produkcji przez eksportera właściwe organy państwa trzeciego nie są w stanie zbadać w toku weryfikacji następczej, czy świadectwo pochodzenia – „formularz A” – które wydały, opiera się na prawidłowym przedstawieniu faktów przez eksportera, ciężar dowodu, że owo świadectwo zostało wydane na podstawie prawidłowego przedstawienia faktów przez eksportera, spoczywa na osobie odpowiedzialnej za uiszczenie należności celnych.

Nie budzi wątpliwości, że rozporządzenie nr 2913/92 nie obciąża eksportera żadnym obowiązkiem dotyczącym zachowania dokumentów dowodowych ze względu na brak możliwości nałożenia jednostronnie przez Unię obowiązków na podmioty gospodarcze z państw trzecich. Brak tego rodzaju obowiązku eksportera nie może jednak sam w sobie skutkować tym, że osoba odpowiedzialna za uiszczenie należności zostanie zwolniona z wszelkich wymogów staranności lub z wszelkiego ryzyka w zakresie weryfikacji i ustalenia pochodzenia towarów w ramach weryfikacji następczej. Na podmiotach gospodarczych ciąży obowiązek podjęcia w ramach ich stosunków umownych kroków niezbędnych do uchronienia się przed zagrożeniem dochodzenia retrospektywnego pokrycia należności celnych.

Okoliczność, iż organy celne państwa przywozu powinny wykazać nieprawidłowość faktów przedstawionych przez eksportera, lecz nie są w stanie tego uczynić, ponieważ zaprzestał on prowadzenia działalności, może prowadzić do niebezpieczeństwa zachowań niezgodnych z celami ogólnego systemu preferencji taryfowych. Nawet jeśli zaprzestanie produkcji stanowi zasadniczo zwykłą decyzję gospodarczą, nie można wykluczyć, że może ona jednak stanowić nieprawidłowe działanie eksportera, zmierzające do obejścia przepisów ogólnego systemu preferencji taryfowych poprzez użycie owego zaprzestania produkcji przez eksportera jako środka do ukrycia prawdziwego pochodzenia towarów pochodzących z państwa nieobjętego preferencjami taryfowymi.

(por. pkt 27, 29, 30, 32, 41; sentencja)